Nihilio Posted January 11, 2015 Share Posted January 11, 2015 Ας πω κι εγώ την εμπειρία μου με τον Pratchett. Ξεκίνησα δύο φορές να διαβάζω το Colour of Magic και καμία από τις δύο δεν με κέρδισε. Την πρώτη φορά (πριν αρκετά χρόνια) είπα πως, εντάξει, ίσως δεν έχω διαβάσει αρκετό fantasy και γι' αυτό δεν μπορώ να κατανοήσω τι του βρίσκει όλος ο κόσμος. Τη δεύτερη φορά (πριν κάνα χρόνο) δεν βρήκα καμιά δικαιολογία και απλά κατέληξα πως ίσως να μην ήταν για μένα. Το καλοκαίρι, λοιπόν, ένας φίλος μου πρότεινε το Nation, που δεν είναι Discworld, το διάβασα μονορούφι, κατενθουσιάστηκα και αποφάσισα να δώσω άλλη μια ευκαιρία στο Discworld. Έπιασα τη σειρά με τις μάγισσες και διάβασα και τα έξι βιβλία μέσα σε χρόνο dt. Όλα μου άρεσαν, αλλά τα αγαπημένα μου ήταν τα Wyrd Sisters, Witches Abroad και Maskerade, ενώ τα λιγότερο αγαπημένα μου τα Lords and Ladies και Carpe Jugulum (και τα δύο αυτά θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερα αν έλειπαν κάποια subplots και δεν έκαναν κοιλιά στη μέση, πάντως έχουν πολύ δυνατή αρχή και πολύ δυνατό τέλος). Το Equal Rites είναι κι αυτό πολύ καλό, αν και η αλήθεια είναι πως είναι μάλλον ανεξάρτητο από τα υπόλοιπα βιβλία με τις μάγισσες. Λέω να συνεχίσω με τη σειρά του Death ή των φρουρών (που, κρίνοντας από την εμφάνισή τους στο Maskerade θα πρέπει να έχουν τρομερό γέλιο). To μεγάλο πρόβλημα με τον Pratchett είναι ότι ακούς το hype, ξεκινάς με τα πρώτα βιβλία (τα 5 πρώτα και με μόνη εξαίρεση το Mort άντε και τη σκηνή στην ταβέρνα από το Sourcery) είναι απλά συμπαθητικά και ξενερώνεις. Επειδή έπεσες στα καλά τα διάβασες σε χρόνο dt. Προτείνω να συνεχίσεις με small gods και Pyramids, που είναι αυτοτελή και πολύ καλά και μετά να πιάσεις τα DEATH NOVELS 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elgalla Posted January 11, 2015 Share Posted January 11, 2015 Ακριβώς αυτό. Μεγάλη καταστροφή το hype. Thanks για την πρόταση, θα σε εμπιστευτώ. Για το Small Gods ειδικά έχω ακούσει τα καλύτερα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted January 11, 2015 Share Posted January 11, 2015 Ακριβώς αυτό. Μεγάλη καταστροφή το hype. Thanks για την πρόταση, θα σε εμπιστευτώ. Για το Small Gods ειδικά έχω ακούσει τα καλύτερα. Το hype είναι δικαιολογημένο αν θες τη γνώμη μου και χτίστηκε από το 6ο μέχρι και το 20ο discworld. Πιο πριν έψαχνε τη φωνή του, πιο μετά αρχίζει να γίνεται κάπως φορμουλαϊκό. Αλλά σε κάθε βιβλίο του μετά τα πρώτα θα βρεις και έξυπνες ιδέες και καταπληκτικό χιούμορ και καλογραμμένους χαρακτήρες, διάολε, ακόμα και φιλοσοφικές προεκτάσεις και εξαιρετικά τσιτάτά θα πετύχεις σε πάρα πολλά από τα βιβλία του 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elgalla Posted January 11, 2015 Share Posted January 11, 2015 Καμία αντίρρηση, αλλά είναι αυτό που είπες ρε συ, έχεις ακούσει τόσα και τόσα και πας να πιάσεις το Colour of Magic και λες τελικά "τι, γι' αυτό ήταν όλη η φασαρία;" Αλλά, π.χ. και το Nation μου άρεσε πάρα πολύ και τα βιβλία με τις μάγισσες. Και το Good Omens, βέβαια. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted January 27, 2015 Share Posted January 27, 2015 (edited) Διάβασα ''Το Χρώμα της Μαγείας'' που συνιστά τον πρώτο μου Τέρι Πράτσετ. Είχα εδώ και πολλά χρόνια την πενταλογία από το Παρά Πέντε να μαζεύει σκόνη στη βιβλιοθήκη μου. Και τώρα που εδέησα επιτέλους να την ξεκινήσω, το έκανα με μία μικρή επιφύλαξη γιατί τα χιουμοριστικά βιβλία- παρωδίες δεν είναι του γούστου μου. Θέλω όμως να δω για ποιο λόγο όλος αυτός ο ντόρος, τι είναι επιτέλους αυτός ο Δισκόκοσμος. Το ξεκίνημα ήταν καλό και μου άρεσε. Όλη αυτή η πόλη με τους κλέφτες και τους λωποδύτες μου θύμισε λίγο Φριτς Λάιμπερ και Λάνκμαρ. Δεν ξέρω αν ισχύει, αυτό πάντως μου ήρθε στο μυαλό. Ωραίος ο τρόπος που Δίανθος και Ανεμοβρόχης ένωσαν τις μοίρες τους, με το πρώτο γέλιο να έρχεται όταν ο τελευταίος δοκίμασε τα μπισκότα και ξεστόμισε την αναπόφευκτη ατάκα Τρομερό φυσικά και το αδυσώπητο μπαούλο. Ανάλογα ωραία και η συνέχεια με τα τεκταινόμενα στο ναό του Μπελ- Σαμχάροθ και το δρακοκαταφύγιο του Γουέρμ- μπεργκ. Και ναι, ο άρχοντας του τόπου είχε κάθε λόγο να αισθάνεται περήφανος για την κόρη του. Διότι επιτέλεσε πραγματικά μία πράξη ανώτερη Απολαυστική και η μάχη του Χρουν με τους δράκους, αλλά τα θετικά θα έλεγα ότι σταματούν εκεί. Από εκεί και πέρα με ξένισε η αλλαγή ύφους με το αεροπλάνο και όσα ακολούθησαν ως το τέλος. Ή μάλλον για να είμαι πιο ακριβής συνάντησα το πρόβλημα που υποθέτω ότι χαρακτηρίζει όλα τα βιβλία του Δισκόκοσμου. Ότι πρέπει κανείς να έχει διαβάσει, να ξέρει τι είναι αυτά τα οποία παρωδούνται, για να μπορεί να τα ευχαριστηθεί. Διαφορετικά ασφαλώς και δεν είναι το ίδιο. Αν αυτό ισχύει, τότε για μένα τουλάχιστον θα είναι μεγάλο μειονέκτημα. Σαν να διαβάζω στα τυφλά ένα πράμα. Θα δούμε, η συνέχεια θα δείξει. Edited January 27, 2015 by Δημήτρης 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted January 27, 2015 Share Posted January 27, 2015 Διάβασα ''Το Χρώμα της Μαγείας'' που συνιστά τον πρώτο μου Τέρι Πράτσετ. Είχα εδώ και πολλά χρόνια την πενταλογία από το Παρά Πέντε να μαζεύει σκόνη στη βιβλιοθήκη μου. Και τώρα που εδέησα επιτέλους να την ξεκινήσω, το έκανα με μία μικρή επιφύλαξη γιατί τα χιουμοριστικά βιβλία- παρωδίες δεν είναι του γούστου μου. Θέλω όμως να δω για ποιο λόγο όλος αυτός ο ντόρος, τι είναι επιτέλους αυτός ο Δισκόκοσμος. Το ξεκίνημα ήταν καλό και μου άρεσε. Όλη αυτή η πόλη με τους κλέφτες και τους λωποδύτες μου θύμισε λίγο Φριτς Λάιμπερ και Λάνκμαρ. Δεν ξέρω αν ισχύει, αυτό πάντως μου ήρθε στο μυαλό. Ωραίος ο τρόπος που Δίανθος και Ανεμοβρόχης ένωσαν τις μοίρες τους, με το πρώτο γέλιο να έρχεται όταν ο τελευταίος δοκίμασε τα μπισκότα και ξεστόμισε την αναπόφευκτη ατάκα Τρομερό φυσικά και το αδυσώπητο μπαούλο. Ανάλογα ωραία και η συνέχεια με τα τεκταινόμενα στο ναό του Μπελ- Σαμχάροθ και το δρακοκαταφύγιο του Γουέρμ- μπεργκ. Και ναι, ο άρχοντας του τόπου είχε κάθε λόγο να αισθάνεται περήφανος για την κόρη του. Διότι επιτέλεσε πραγματικά μία πράξη ανώτερη Απολαυστική και η μάχη του Χρουν με τους δράκους, αλλά τα θετικά θα έλεγα ότι σταματούν εκεί. Από εκεί και πέρα με ξένισε η αλλαγή ύφους με το αεροπλάνο και όσα ακολούθησαν ως το τέλος. Ή μάλλον για να είμαι πιο ακριβής συνάντησα το πρόβλημα που υποθέτω ότι χαρακτηρίζει όλα τα βιβλία του Δισκόκοσμου. Ότι πρέπει κανείς να έχει διαβάσει, να ξέρει τι είναι αυτά τα οποία παρωδούνται, για να μπορεί να τα ευχαριστηθεί. Διαφορετικά ασφαλώς και δεν είναι το ίδιο. Αν αυτό ισχύει, τότε για μένα τουλάχιστον θα είναι μεγάλο μειονέκτημα. Σαν να διαβάζω στα τυφλά ένα πράμα. Θα δούμε, η συνέχεια θα δείξει. Αν θες να δεις τι ειναι δισκοκοσμος, πιασε με τη μια το θανατηφόρος βοηθος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted January 27, 2015 Share Posted January 27, 2015 συνάντησα το πρόβλημα που υποθέτω ότι χαρακτηρίζει όλα τα βιβλία του Δισκόκοσμου. Ότι πρέπει κανείς να έχει διαβάσει, να ξέρει τι είναι αυτά τα οποία παρωδούνται, για να μπορεί να τα ευχαριστηθεί. Διαφορετικά ασφαλώς και δεν είναι το ίδιο. Αν αυτό ισχύει, τότε για μένα τουλάχιστον θα είναι μεγάλο μειονέκτημα. Σαν να διαβάζω στα τυφλά ένα πράμα. Θα δούμε, η συνέχεια θα δείξει. Ευτυχώς αυτό ισχύει σε τόσο μεγάλο βαθμό μόνο στο πρώτο, το οποίο και διάβασες, αρκετά λιγότερο στα επόμενα ένα-δυο, κι ελάχιστα ως καθόλου σε όλα τα υπόλοιπα. Συνέχισε άφοβα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted January 27, 2015 Share Posted January 27, 2015 (edited) Θα αργήσει λίγο το ''Θανατηφόρος Βοηθός'' μιας και είναι το τέταρτο στη σειρά, αυτή τουλάχιστον που έχω εγώ. Και μόλις έχω ξεκινήσει το δεύτερο. Να πω επίσης ότι με το πέρας της ανάγνωσης, έπιασα και το τόπικ από την αρχή. (Δεν διαβάζω ποτέ τόπικ συγγραφέων που δεν ξέρω για να μην σποϊλεριαστώ). Και είδα ότι ως ένα σημείο επιβεβαιώθηκα σ' αυτό που είχα πει, ότι πρέπει να έχει διαβάσει κανείς τα παρωδούμενα για να τα καταλάβει καλύτερα. Ίσχυε όντως για Φριτς Λάιμπερ και Λάνκμαρ, ενώ πιστεύω ότι έκανε μπαμ για Κόναν και Κθούλου. Και επειδή μου είναι άγνωστη η Αν Μακ Κάφρεϊ με τους δράκους της, μου φάνηκε αδύναμο το ύστερο κομμάτι του βιβλίου. Αφού λοιπόν δεν υφίσταται αυτό στη συνέχεια σε τόσο μεγάλο βαθμό, συνεχίζω με μικρότερη επιφύλαξη Edited January 27, 2015 by Δημήτρης Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted January 27, 2015 Share Posted January 27, 2015 Ναι, αλλά κοίτα μην τα παρατήσεις μέχρι να φτάσεις στον Μορτ (ή στις μάγισσες που είναι οι δικές μου αγαπημένες) γιατί θα είναι πολύ κρίμα. Δεν έχουνε καμία σχέση μεταξύ τους έτσι κι αλλιώς. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted January 27, 2015 Share Posted January 27, 2015 Ναι, αλλά κοίτα μην τα παρατήσεις μέχρι να φτάσεις στον Μορτ (ή στις μάγισσες που είναι οι δικές μου αγαπημένες) γιατί θα είναι πολύ κρίμα. Δεν έχουνε καμία σχέση μεταξύ τους έτσι κι αλλιώς. Όχι, για να τα παρατήσω; Θα τα διαβάσω και τα πέντε. Σερί, ή το πολύ- πολύ μ' ένα μικρό διάλειμμα ενδιάμεσα με κάτι άλλο αν μιλήσει το overdose. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted January 31, 2015 Share Posted January 31, 2015 (edited) Πάει και ''Το Φως της Φαντασίας'', συνέχεια του πρώτου της σειράς. Όχι τόσο ωραίο όσο το ξεκίνημα, αλλά καλό και δαύτο. Ως μειονέκτημα θα βάλω την ιδέα που δεν με άγγιξε και τόσο πολύ. Την επικείμενη καταστροφή του κόσμου με τον μόνο που να μπορεί να την σταματήσει, να είναι ο Ανεμοβρόχης και το ξόρκι στο κεφάλι του. Καλή και ωραία, αλλά όχι του γούστου μου. Η ανάπτυξη της πάντως αυτή καθαυτή ήταν απολαυστική με τις ξέφρενες καταστάσεις και τις φονικές ατάκες να μην έχουν τελειωμό. Δεν υπήρξε κάποιο μεγάλο γέλιο, αλλά μικρά και πολλά Καλύτερο όλων η σύγκρουση του Κοέν (και ο ίδιος ο χαρακτήρας γενικά) με τους νταήδες στο κοσμηματοπωλείο, ενώ φάση είχε και η αντίδραση της παρθένας όταν την έσωσαν λίγο πριν την θυσία της Πέρασα όμορφα, αλλά σαφώς και είναι θετικό η αλλαγή του ύφους με το επόμενο που ακολουθεί. Edited January 31, 2015 by Δημήτρης 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
OxAp0d0 Posted January 31, 2015 Author Share Posted January 31, 2015 Το ξεκίνημα ήταν καλό και μου άρεσε. Όλη αυτή η πόλη με τους κλέφτες και τους λωποδύτες μου θύμισε λίγο Φριτς Λάιμπερ και Λάνκμαρ. Δεν ξέρω αν ισχύει, αυτό πάντως μου ήρθε στο μυαλό. Ωραίος ο τρόπος που Δίανθος και Ανεμοβρόχης ένωσαν τις μοίρες τους, με το πρώτο γέλιο να έρχεται όταν ο τελευταίος δοκίμασε τα μπισκότα και ξεστόμισε την αναπόφευκτη ατάκα Τρομερό φυσικά και το αδυσώπητο μπαούλο. Από ότι κατάλαβα διάβασες την Ελληνική μετάφραση που imho είναι ψιλοάθλια. Δυστυχώς δε μπορεί να μεταφραστεί το χιούμορ του Pratchett με 100% επιτυχία. Δε ξέρω αν το πρόσεξες, μιας που αναφέρεις τον Λάιμπερ (και δεν έχω ιδέα πως έχουν μεταφράσει τα ονόματα), αλλά μετά την πυρκαγιά στην Ankh-Morpork ο Rincewind και ο Twoflower συναντούν έναν βάρβαρο και έναν κλέφτη σε έναν λόφο έξω από την πόλη. Τον Bravd και τον Weasel. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted February 1, 2015 Share Posted February 1, 2015 (edited) Το ξεκίνημα ήταν καλό και μου άρεσε. Όλη αυτή η πόλη με τους κλέφτες και τους λωποδύτες μου θύμισε λίγο Φριτς Λάιμπερ και Λάνκμαρ. Δεν ξέρω αν ισχύει, αυτό πάντως μου ήρθε στο μυαλό. Ωραίος ο τρόπος που Δίανθος και Ανεμοβρόχης ένωσαν τις μοίρες τους, με το πρώτο γέλιο να έρχεται όταν ο τελευταίος δοκίμασε τα μπισκότα και ξεστόμισε την αναπόφευκτη ατάκα Τρομερό φυσικά και το αδυσώπητο μπαούλο. Από ότι κατάλαβα διάβασες την Ελληνική μετάφραση που imho είναι ψιλοάθλια. Δυστυχώς δε μπορεί να μεταφραστεί το χιούμορ του Pratchett με 100% επιτυχία. Δε ξέρω αν το πρόσεξες, μιας που αναφέρεις τον Λάιμπερ (και δεν έχω ιδέα πως έχουν μεταφράσει τα ονόματα), αλλά μετά την πυρκαγιά στην Ankh-Morpork ο Rincewind και ο Twoflower συναντούν έναν βάρβαρο και έναν κλέφτη σε έναν λόφο έξω από την πόλη. Τον Bravd και τον Weasel. Η μετάφραση αυτή καθεαυτή μου φάνηκε πολύ καλή. Για μένα αυτό πρωτίστως σημαίνει να βγάζω άκρη από αυτά που διαβάζω, να μην σπάω το κεφάλι μου προσπαθώντας να καταλάβω τι ήθελε να πει ο ποιητής. (Κατάλαβα τι σημαίνει κακή μετάφραση όταν διάβασα το ''Φαρενάιτ 451'' από το Παρά Πέντε. Και btw, θα μπορούσε να πει κανείς ότι σε αυτό αναφερόταν ο Πράτσετ στα καψίματα των βιβλίων;) Κάτι όμως που δεν ίσχυε στη προκειμένη μιας και όλα ήταν μία χαρά. Με συνοχή και υποσημειώσεις με τις επεξηγήσεις των λογοπαιγνίων. Απλά πιστεύω ότι ισχύει το δεύτερο από αυτά που ανέφερες. Ότι δεν έχουμε να κάνουμε τόσο με κακή μετάφραση, όσο με κατεξοχήν βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί στο πρωτότυπο. Πολύ καλή και ωραία, αλλά Δισκόκοσμος σε μετάφραση= όχι Δισκόκοσμος. Για τον Λάιμπερ δεν το κατάλαβα από την συνάντηση με τον βάρβαρο και τον κλέφτη, αλλά από την πόλη των κλεφτών, των ζητιάνων και των δολοφόνων. Τα ονόματα που τους δόθηκαν είναι αντιστοίχως Μπραβντ ο Κεντρίσιος και Κούναβος. Edited February 1, 2015 by Δημήτρης Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted February 4, 2015 Share Posted February 4, 2015 (edited) Μόλις τελείωσα το ''Νευρικές Μάγισσες'', το πιο αδύναμο βιβλίο μέχρι τώρα. Με το τέλος του προηγούμενου είχα πει ότι θα μου άρεζε μία αλλαγή στο ύφος γιατί είχα ψιλοκουραστεί. Όντως έτσι έγινε, σε υπερθετικό όμως θα έλεγα βαθμό. Ήταν αρκετά σκοτεινό, γεγονός που το καθιστά κάτι το εντελώς διαφορετικό από αυτό που περίμενα. Νόμιζα ότι όλος ο Δισκόκοσμος θα ήταν στο light στυλ των δύο πρώτων βιβλίων, οπότε και πιάστηκα απροετοίμαστος. Για αυτό φυσικά ουδείς άλλος φταίει εκτός από εμένα Δεν με πείραξε πάντως τόσο αυτό, όσο η υπόθεση που με άφησε αδιάφορο. Πιστεύω ότι η εισαγωγή μέχρι να ξεκινήσει το ταξίδι για το πανεπιστήμιο, ήταν αχρείαστα μεγάλη. Είχε ωραίες εικόνες στο σημείο όπου η Γκράνι Γουέδεργουαξ προσπαθούσε να θεραπεύσει την Εσκ στο μπλέξιμο με τον αετό, ή στις εναλλαγές της ημέρας με την νύχτα πάνω στο σκουπόξυλο. Θα μπορούσε όμως να ήταν μικρότερη και να δινόταν μεγαλύτερη έμφαση σε ενδεχόμενα ευτράπελα στο πανεπιστήμιο. Εις μάτην όμως, ιδίως μάλιστα στη στιγμή της γνωριμίας της Εσκ με τον Οξυγώνη. Τον είχα εκλάβει ως αλαζόνα με αποτέλεσμα να περιμένω πως και πως να του δώσει ένα καλό μάθημα. Σταμάτησα μάλιστα για λίγο το διάβασμα, έτσι ώστε να το απολαύσω καλύτερα όταν θα ερχόταν Και χαλάστηκα πολύ που δεν συνέβη. Μία από τα ίδια και με τα αλλοπρόσαλλα και περίεργα στις άλλες διαστάσεις, αδιάφορα και αυτά. Στα θετικά βάζω τα ωραία φιλοσοφικά κομμάτια για το σύμπαν και την φύση της μαγείας και της πραγματικότητας. Δεν μπορώ να πω ότι κουράστηκα ή ότι περνούσα μηχανικά σελίδες χωρίς να καταλαβαίνω τι διαβάζω, όπως μου έχει συμβεί σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις. Απλά η όλη ιστορία αποδείχθηκε περίεργη, όχι του γούστου μου, και δεν νομίζω να την θυμάμαι μετά από λίγο καιρό. Θα κάνω λοιπόν ένα μικρό διάλειμμα για να μην κάψω τα δύο επόμενα, και θα επανέλθω με το κλείσιμο της σειράς. Edited February 4, 2015 by Δημήτρης 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted February 4, 2015 Share Posted February 4, 2015 Μόλις τελείωσα το ''Νευρικές Μάγισσες'', το πιο αδύναμο βιβλίο μέχρι τώρα. Αργκ! Εμένα είναι το αγαπημένο μου αυτό! Χαχα, ελπίζω πως θα τα βρούμε στον Μορτ 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted February 4, 2015 Share Posted February 4, 2015 Μόλις τελείωσα το ''Νευρικές Μάγισσες'', το πιο αδύναμο βιβλίο μέχρι τώρα. Αργκ! Εμένα είναι το αγαπημένο μου αυτό! Χαχα, ελπίζω πως θα τα βρούμε στον Μορτ Χεχε μακάρι Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted March 5, 2015 Share Posted March 5, 2015 (edited) Τελείωσα και το ''Θανατηφόρος Βοηθός''. Κατώτερο από τα δύο πρώτα, ανώτερο από τις Μάγισσες. Ο Θάνος είναι ένας αδέξιος νέος που το μέλλον του διαγράφεται σαν τούνελ σκοτεινό, δίχως φως στον ορίζοντα. Ψάχνει να βρει δουλεία όντας πρόθυμος να κάνει οτιδήποτε. Όχι πάντως και αυτό που του τυχαίνει τελικά. Η -περιορισμένη- φαντασία του μάλλον δεν θα μπορούσε ποτέ να το συλλάβει. Χάρος στη θέση του Χάρου ο οποίος αναζητά άτομο για να αποσύρει τους διάφορους για αυτή την δουλειά υποψήφιους ανά τον Δίσκο (Παραλίγο να ξεχνιόμουν και να έγραφα ανά τον κόσμο ). Με όλα τα κομφόρ φυσικά. Άλογο, δρεπάνι, κλεψύδρα που μετρά τον εκάστοτε εναπομείναντα χρόνο και γενικά όλα εκείνα τα καλούδια που ενδείκνυνται για την περίσταση Και τι θα μπορούσε άραγε να πάει στραβά σε μία τόσο εύκολη αποστολή; Με μία λέξη τα πάντα. Είτε λόγω αδεξιότητας του νέου Χάρου που τον εμποδίζει να επιτελέσει το κοινωνικό έργο που έχει αναλάβει να φέρει εις πέρας. Είτε λόγω απίστευτων καταστάσεων και ειδικών συνθηκών, ή εξαιτίας των διαφόρων μπαμπέσηδων που βρίσκουν κάθε λογής δικαιολογία για να την σκαπουλάρουν. Ή έστω να την κάνουν με τον δικό τους τρόπο, με στυλ. Υπήρχαν διάφορα ωραία κομμάτια διάσπαρτα στο κείμενο. Οι συγκρούσεις του Θάνου με την Υσαβέλα και η επίσκεψη του στο μπαρ για να βρέξει λίγο το λαρύγγι του. Η τελική μάχη και η επιμονή να τον αποκαλούν με το όνομα του. Η δε σχετική ατάκα του προς τον Χάρο ήταν όλα τα λεφτά Και γενικά μία τέτοια ωραία και πιασάρικη υπόθεση, μπαίνει αυτομάτως στα θετικά. Κάτι όμως με ξένισε στην εκτέλεση, κάτι που δυσκολεύομαι να προσδιορίσω. Μάλλον ο τρόπος γραφής του Πράτσετ ο οποίος αποδεικνύεται περίεργος για τα γούστα μου. Και γενικά στα τέσσερα που έχω διαβάσει μέχρι τώρα με έχει διχάσει, δεν είμαι ακόμη σε θέση να πω αν μου αρέσει τελικά ή όχι. Θα περιμένω όμως να διαβάσω και το ''Πιάστε τον Μάγο'' για να επανέλθω με το τελικό συμπέρασμα. Edited March 5, 2015 by Nihilio Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted March 5, 2015 Share Posted March 5, 2015 Τελείωσα και το ''Θανατηφόρος Βοηθός''. Κατώτερο από τα δύο πρώτα, ανώτερο από τις Μάγισσες. Ο Θάνος είναι ένας αδέξιος νέος που το μέλλον του διαγράφεται σαν τούνελ σκοτεινό, δίχως φως στον ορίζοντα. Ψάχνει να βρει δουλεία όντας πρόθυμος να κάνει οτιδήποτε. Όχι πάντως και αυτό που του τυχαίνει τελικά. Η -περιορισμένη- φαντασία του μάλλον δεν θα μπορούσε ποτέ να το συλλάβει. Χάρος στη θέση του Χάρου ο οποίος αναζητά άτομο για να αποσύρει τους διάφορους για αυτή την δουλειά υποψήφιους ανά τον Δίσκο (Παραλίγο να ξεχνιόμουν και να έγραφα ανά τον κόσμο ). Με όλα τα κομφόρ φυσικά. Άλογο, δρεπάνι, κλεψύδρα που μετρά τον εκάστοτε εναπομείναντα χρόνο και γενικά όλα εκείνα τα καλούδια που ενδείκνυνται για την περίσταση Και τι θα μπορούσε άραγε να πάει στραβά σε μία τόσο εύκολη αποστολή; Με μία λέξη τα πάντα. Είτε λόγω αδεξιότητας του νέου Χάρου που τον εμποδίζει να επιτελέσει το κοινωνικό έργο που έχει αναλάβει να φέρει εις πέρας. Είτε λόγω απίστευτων καταστάσεων και ειδικών συνθηκών, ή εξαιτίας των διαφόρων μπαμπέσηδων που βρίσκουν κάθε λογής δικαιολογία για να την σκαπουλάρουν. Ή έστω να την κάνουν με τον δικό τους τρόπο, με στυλ. Υπήρχαν διάφορα ωραία κομμάτια διάσπαρτα στο κείμενο. Οι συγκρούσεις του Θάνου με την Υσαβέλα και η επίσκεψη του στο μπαρ για να βρέξει λίγο το λαρύγγι του. Η τελική μάχη και η επιμονή να τον αποκαλούν με το όνομα του. Η δε σχετική ατάκα του προς τον Χάρο ήταν όλα τα λεφτά Και γενικά μία τέτοια ωραία και πιασάρικη υπόθεση, μπαίνει αυτομάτως στα θετικά. Κάτι όμως με ξένισε στην εκτέλεση, κάτι που δυσκολεύομαι να προσδιορίσω. Μάλλον ο τρόπος γραφής του Πράτσετ ο οποίος αποδεικνύεται περίεργος για τα γούστα μου. Και γενικά στα τέσσερα που έχω διαβάσει μέχρι τώρα με έχει διχάσει, δεν είμαι ακόμη σε θέση να πω αν μου αρέσει τελικά ή όχι. Θα περιμένω όμως να διαβάσω και το ''Πιάστε τον Μάγο'' για να επανέλθω με το τελικό συμπέρασμα. Μήπως αυτό που σε προβληματίζει είναι η μετάφραση; 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted March 5, 2015 Share Posted March 5, 2015 Τελείωσα και το ''Θανατηφόρος Βοηθός''. Κατώτερο από τα δύο πρώτα, ανώτερο από τις Μάγισσες. Ο Θάνος είναι ένας αδέξιος νέος που το μέλλον του διαγράφεται σαν τούνελ σκοτεινό, δίχως φως στον ορίζοντα. Ψάχνει να βρει δουλεία όντας πρόθυμος να κάνει οτιδήποτε. Όχι πάντως και αυτό που του τυχαίνει τελικά. Η -περιορισμένη- φαντασία του μάλλον δεν θα μπορούσε ποτέ να το συλλάβει. Χάρος στη θέση του Χάρου ο οποίος αναζητά άτομο για να αποσύρει τους διάφορους για αυτή την δουλειά υποψήφιους ανά τον Δίσκο (Παραλίγο να ξεχνιόμουν και να έγραφα ανά τον κόσμο ). Με όλα τα κομφόρ φυσικά. Άλογο, δρεπάνι, κλεψύδρα που μετρά τον εκάστοτε εναπομείναντα χρόνο και γενικά όλα εκείνα τα καλούδια που ενδείκνυνται για την περίσταση Και τι θα μπορούσε άραγε να πάει στραβά σε μία τόσο εύκολη αποστολή; Με μία λέξη τα πάντα. Είτε λόγω αδεξιότητας του νέου Χάρου που τον εμποδίζει να επιτελέσει το κοινωνικό έργο που έχει αναλάβει να φέρει εις πέρας. Είτε λόγω απίστευτων καταστάσεων και ειδικών συνθηκών, ή εξαιτίας των διαφόρων μπαμπέσηδων που βρίσκουν κάθε λογής δικαιολογία για να την σκαπουλάρουν. Ή έστω να την κάνουν με τον δικό τους τρόπο, με στυλ. Υπήρχαν διάφορα ωραία κομμάτια διάσπαρτα στο κείμενο. Οι συγκρούσεις του Θάνου με την Υσαβέλα και η επίσκεψη του στο μπαρ για να βρέξει λίγο το λαρύγγι του. Η τελική μάχη και η επιμονή να τον αποκαλούν με το όνομα του. Η δε σχετική ατάκα του προς τον Χάρο ήταν όλα τα λεφτά Και γενικά μία τέτοια ωραία και πιασάρικη υπόθεση, μπαίνει αυτομάτως στα θετικά. Κάτι όμως με ξένισε στην εκτέλεση, κάτι που δυσκολεύομαι να προσδιορίσω. Μάλλον ο τρόπος γραφής του Πράτσετ ο οποίος αποδεικνύεται περίεργος για τα γούστα μου. Και γενικά στα τέσσερα που έχω διαβάσει μέχρι τώρα με έχει διχάσει, δεν είμαι ακόμη σε θέση να πω αν μου αρέσει τελικά ή όχι. Θα περιμένω όμως να διαβάσω και το ''Πιάστε τον Μάγο'' για να επανέλθω με το τελικό συμπέρασμα. Μήπως αυτό που σε προβληματίζει είναι η μετάφραση; Όχι, όπως έγραψα και εδώ βρήκα όλες τις μεταφράσεις μέχρι τώρα πολύ καλές. Απλά μάλλον η θεματολογία και το ύφος του δεν συνάδουν με τα γούστα μου. Θα διαβάσω και το τελευταίο μέρος μέσα στο ΣΚ και θα γράψω ένα- δύο πράγματα πάνω σ' αυτό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
OxAp0d0 Posted March 9, 2015 Author Share Posted March 9, 2015 συνάντησα το πρόβλημα που υποθέτω ότι χαρακτηρίζει όλα τα βιβλία του Δισκόκοσμου. Ότι πρέπει κανείς να έχει διαβάσει, να ξέρει τι είναι αυτά τα οποία παρωδούνται, για να μπορεί να τα ευχαριστηθεί. Διαφορετικά ασφαλώς και δεν είναι το ίδιο. Αν αυτό ισχύει, τότε για μένα τουλάχιστον θα είναι μεγάλο μειονέκτημα. Σαν να διαβάζω στα τυφλά ένα πράμα. Θα δούμε, η συνέχεια θα δείξει. Ευτυχώς αυτό ισχύει σε τόσο μεγάλο βαθμό μόνο στο πρώτο, το οποίο και διάβασες, αρκετά λιγότερο στα επόμενα ένα-δυο, κι ελάχιστα ως καθόλου σε όλα τα υπόλοιπα. Συνέχισε άφοβα Διαφωνώ. Πως μπορεί κάποιος να εκτιμήσει σωστά το Wyrd Sisters αν δεν έχει ιδέα από την πλοκή του Μάκβεθ; Ή το Lords and Ladies αν δεν ξέρει για το Μidsummer night's Dream; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted March 10, 2015 Share Posted March 10, 2015 Ή το Soul Music αν δεν έχει δει το Blues Brothers; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted March 10, 2015 Share Posted March 10, 2015 (edited) Κατα τη γνώμη μου, είνααι τόσο γνωστά έργα -όπως και το Les Miserables για το night watch- που όλοι πάνω κάτω ξέρουν την πλοκή τους και καταλαβαίνουν τι κάνει ο Πράτσετ. Και δεν βασίζεται στο να τα έχεις διαβάσει για να εκτιμήσεις τις συγκεκριμένες νουβέλες, όπως φαινόταν να συμβαίνει στα πρώτα δύο με λιγότερο γνώστα έργα. edit: και το Eric με το Faust που σημείωνει κι ο Heiron από κάτω. (Και το Phantom of the Opera στο Maskerade). Έχω την εντύπωση ότι ενώ στα πρώτα δυο βιβλία πιάνει κάπως niche βιβλία και γραπτά, απο 'κει και πέρα ασχολείται με πολύ γνωστές ιστορίες, από εκείνες που δεν χρειάζεται καν να τις έχεις διαβάσει για να σου κάνουν κλικ. Χρειάζεται να έχει διαβάσει κανείς το Faust για να ξέρει την ιστορία του χαρακτήρα που πουλάει την ψυχή του στο διάβολο; Ή να έχει διαβάσει την Ιλιάδα για να ξέρει τι είναι αυτοί οι αρχαίοι στρατιώτες και τι κάνουνε μέσα στο ξύλινο άλογο; Ή όταν ο χαρακτήρας λέει "αυτός με κυνηγάει όλη μου τη ζωή επειδή έκλεψα ένα ψωμί" στο Night Watch; Edited March 10, 2015 by DinMacXanthi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted March 10, 2015 Share Posted March 10, 2015 Μήπως και το Eric βασίζεται κάπου; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted March 11, 2015 Share Posted March 11, 2015 (edited) Πάει και το ''Πιάστε τον Μάγο'' και αυτό μάλιστα. Ήταν καλό και κλείνει την ''σειρά'' με τρόπο αρκετά ικανοποιητικό. Πολύ ευχάριστη έκπληξη η επανεμφάνιση του Ανεμοβρόχη, αναμφισβήτητα του πιο ωραίου χαρακτήρα. Βρίσκεται σε φόρμα σε σχέση με τις παλαιότερες περιπέτειες του και εκτινάσσει την ατζαμοσύνη του σε ύψη δυσθεώρητα Καταπληκτικός και ο Κόιν με τις φοβερές και τρομερές δυνάμεις του. Η δε πρώτη του μαγεία με την υλοποίηση του κόσμου της σφαίρας σε κανονικές διαστάσεις, μου άρεσε πάρα πολύ και μου θύμισε έντονα Τζακ Βανς. Μεγάλο πλεονέκτημα στάθηκε η όλη ιδέα και η εκτέλεση της που σε αντίθεση με τα προηγούμενα μέρη, βρήκα του γούστου μου. Οι επί μέρους καταστάσεις χρωματίζονται με πολλές αλλά όχι περιττές λεπτομέρειες που δίνουν το κάτι παραπάνω χωρίς να κουράζουν. Ωραία τα διάφορα φιλοσοφικά κομμάτια που υπάρχουν διάσπαρτα στο κείμενο, ενώ δεν γίνεται να μην ξεχωρίσω ορισμένες σκηνές: Συνάντηση φιδιού και Ανεμοβρόχη στο λάκκο και οι συνθήκες που ώθησαν τους δεσμοφύλακες του να τον πετάξουν τελικά εκεί Όπως άλλωστε και αυτή με τον Νάιτζελ. Όλα τα λεφτά όμως πραγματικά ήταν η γνωριμία του με τον Κόιν στο πύργο και οι ατάκες που ξεστόμιζαν ο ένας στον άλλον προτού αναμετρηθούν Σημείωσα τις συγκεκριμένες σελίδες για να μπορώ όποτε θέλω να τις διαβάζω ξεχωριστά. Όλη κι όλη αυτή η μία σκηνή με αποζημίωσε σε μεγάλο βαθμό για αρκετά νεκρά διαστήματα από το ξεκίνημα κιόλας της σειράς. Σαν γενικό συμπέρασμα το πρόσημο σαφώς και είναι θετικό. Έμεινα ικανοποιημένος και πέρασα καλά. Ως εκεί όμως. Με εξαίρεση το ''Πιάστε το Μάγο'' τα υπόλοιπα αν και καλά, μου φάνηκε ωστόσο σαν κάτι να τους λείπει. Μάλλον το ύφος του συγγραφέα το οποίο δεν πολυβρήκα του γούστου μου. Σαν την ''Τριλογία του Κόσμου'' του Φίλιπ Πούλμαν ένα πράμα που διάβασα πέρσι τέτοιο καιρό. Αμφότερες καλές σειρές, όχι όμως για μένα. Όλα αυτά τώρα τι σημαίνουν; Ότι ο Πράτσετ είναι κακός συγγραφέας; Όχι, κάθε άλλο. Το ότι κάτι δεν μου έκατσε καλά δεν μειώνει σε τίποτα την τεράστια και δεδομένη αξία του. Και όχι μόνο αυτό, αλλά θα πω ότι είναι και αντάξιος της φήμης του εξαιτίας του πεδίου του. Θεωρώ ότι πιο δύσκολο να κάνεις κάποιον να γελάσει όχι μόνο στη λογοτεχνία, αλλά γενικά. Είναι λοιπόν άξιος συγχαρητηρίων και τον προτείνω σε όποιον δεν τον ξέρει και θέλει να δοκιμάσει. Όσο για μένα θα τον ξαναπιάσω κάποια στιγμή, αλλά αρκετά μελλοντικά. Μπαίνει μάλλον στη κατηγορία των συγγραφέων εκείνων που ναι μεν με ενδιαφέρουν, δεν τρελαίνομαι όμως και να τους έχω στη βιβλιοθήκη μου. Μόνο δανεικά. Κάτι τελευταίο και για το θέμα της μετάφρασης. Στις εκδόσεις Παρά Πέντε που τα έχω ήταν πραγματικά πολύ καλή. Με υποσημειώσεις, επεξηγήσεις λογοπαιγνίων όποτε δύναται να γίνει αυτό, και το κυριότερο έβγαζα νόημα από αυτά που διάβαζα. Ούτε μία στιγμή δεν αναρωτήθηκα ''τι θέλει να πει τώρα εδώ;''. Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος για αυτό μιας και μόνος ασφαλής τρόπος είναι παράθεση πρωτοτύπου με μεταφρασμένο. Απλά υποψιάζομαι ότι στη προκειμένη δεν έχουμε να κάνουμε με κακή μετάφραση, παρά μόνο με κατεξοχήν βιβλία που πρέπει να διαβαστούν στα Αγγλικά. Στο βαθμό όμως που γινόταν να αποδοθούν σωστά, έγινε. Edited March 11, 2015 by Δημήτρης 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted March 12, 2015 Share Posted March 12, 2015 ... http://www.thejournal.ie/terry-pratchett-died-1988715-Mar2015/ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.