Τι διαβάζετε;

[GeoVa]

Ξεκίνησα το Σολάρις, του Stanisław Lem.

[GeoVa]

Ξεκίνησα το The Road, του Cormac McCarthy.

[Δημήτρης]

Άρχισα το ''Η σοφία του πλήθους'', τρίτο βιβλίο στη σειρά ''Η εποχή της παραφροσύνης'' του Τζο Άμπερκρόμπι.

[Guest]

Ξεκίνησα το Blood Ties του Jo Nesbo.

[Guest]

Και παράλληλα με αυτό

16 hours ago, Thodoris said:

Ξεκίνησα το Blood Ties του Jo Nesbo.

διαβάζω αυτή τη συλλογή διηγημάτων:

 

Επειδή ο Jo Nesbo γράφει αρκετά  ζοφερά και χρειάζομαι πνευματική αποτοξίνωση από τα εγκλήματα  

[Guest]

On 3/19/2025 at 2:42 PM, GeoVa said:

Ξεκίνησα το The Road, του Cormac McCarthy.

Το συγκεκριμένο έχει βγει και σε ταινία η οποία είναι από τις καλύτερες δραματικές post-apocalyptic που έχω δει, ίσως η δεύτερη καλύτερη μετά το I Am Legend με τον Will Smith!

 

Το έχω ήδη παραγγείλει (στο πρωτότυπο) και σε λίγες μέρες θα το έχω! Αναμένω εναγωνιωδώς να διαπιστώσω αν είναι όσο καλό ήταν σαν σενάριο στην μεγάλη οθόνη!!

[Guest]

Ξεκίνησα να διαβάζω αυτό:

 

Καλό φαίνεται ως τώρα, είμαι στην 82η σελίδα αλλά όταν διαβάζω κάτι μπορώ με 2-3 σελίδες να καταλάβω αν θα μου αρέσει, αν με κερδίσει ο τρόπος γραφής και η γλώσσα, πέφτω με τα μούτρα.  

Edited April 4 by Thodoris

[Δημήτρης]

Άρχισα το ''Επτά στύλοι της σοφίας'' του Τ. Ε. Λώρενς.

[Guest]

Ξεκίνησα την συλλογή διηγημάτων του Γιαπωνέζου Yasunari Kawabata (14 Ιουνίου 1899 -  17 Απριλίου 1972) , "Η χορεύτρια από το Ιζού".

 

 

[Δημήτρης]

Τις τελευταίες μέρες διάβασα:

- Τζέιμς Τσερτς: ''Ένα πτώμα στο Κόρυο'': Είναι μέρος σειράς βιβλίων με πρωταγωνιστή τον επιθεωρητή Ο. Φόντο εφιαλτικό, αυτό της μαρτυρικής Βορείου Κορέας. Οπότε και βλέπει κανείς αυτό που ενδεχομένως θα περίμενε. Πολιτικές ίντριγκες, πισώπλατες μαχαιριές φανταστικές και μη, τίποτα δεν είναι αυτό που δείχνει. Καταστάσεις που κάνουν τα νεύρα κουρέλια, όπως π.χ. ένα κάρο χαρτιά για να μπει βενζίνη ακόμη και σε υπηρεσιακά οχήματα. Ή να βγαίνει η πίστη ανάποδα μέχρι να δεήσει κάποιος να πιει ένα αναθεματισμένο φλιτζάνι τσάι. Ασήμαντα πάντως συγκριτικά με το να καταφέρει να μείνει ακόμη μία μέρα ζωντανός. Αυτό όμως είναι εν τέλει και το όλο νόημα. Η κατάλυση κάθε έννοιας τάξης και λογικής, έστω αυτής της ελάχιστης που είχε απομείνει. Έχω δύο- τρία non fiction σχετικά με το θέμα και επίσης ένα μυθιστόρημα γκουμούτσα, πρέπει κάποια στιγμή να τα ξετρυπώσω. 

- Μάξουελ Κέντον: ''Κάντυ'': Δεν κυκλοφόρησε με το όνομα του αλλά με ψευδώνυμο δύο συγγραφέων. Στην έκδοση τουλάχιστον που το έχω, δεν ξέρω τι παίζει με τις άλλες. Όντας γραμμένο στα τέλη της δεκαετίας του 1950, δεν ξέρω αν έγινε για να μην αντιμετωπίσει πρόβλημα με τα ήθη της εποχής του. Λίγο μάλιστα που έψαξα, διάβασα ότι αποτελεί παρωδία ενός έργου του Βολταίρου! Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από την Κάντυ, ένα νέο όσο και όμορφο κορίτσι. Κολάζει λοιπόν όσους την συναναστρέφονται, και όχι απαραιτήτως από το μακρινό της περιβάλλον. Όπου την οδηγήσουν τα βήματα της, και ένας νέος πειρασμός. Και η ίδια πάντως δεν δείχνει να προβάλλει ιδιαίτερη αντίσταση. Καλό ήταν, φάση είχε. Έχει γίνει και ταινία με τους Μάρλον Μπράντο, Ρίτσαρτν Μπάρτον. 

- Ρέιμοντ Κάρβερ: ''Ελέφαντας'': Δεν είχε τύχει να τον διαβάσω μέχρι τώρα. Μόνο το ''Premium horony'' του Στίβεν Κινγκ που το έγραψε ως φόρο τιμής. Τον ίδιο όμως όχι αν και με ενδιαφέρει η θεματολογία του. Που είναι ζόρικη. Πολύ. Όσα συμβαίνουν πίσω από τις κλειστές πόρτες των γειτόνων μας, αλλά και της δικής μας. Συζυγικοί καβγάδες, γονιών μεταξύ παιδιών, κερατώματα. Και γενικά όλα αυτά τα καλούδια που μας κάνουν συχνά-πυκνά να σπρώχνουμε καρότσια γεμάτα με παλιοσίδερα, σε χαλικοστρωμένες ανηφόρες. Η αναλογία ποιοτικών ιστοριών σε σχέση με το σύνολο δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή. Εκείνη όμως που ονομάτιζε την συλλογή, έφτανε και περίσσευε. Τι γίνεται όταν πρέπει εκτός από τα δικά μας βάρη, να φορτωνόμαστε και άλλων; Εσαεί, και με το έτσι θέλω; Χωρίς να διαφαίνεται λύση στον ορίζοντα; Κατάσταση που πραγματικά οδηγεί καρφί στη τρέλα. 

- Λοράν Μπινέ: ''HHhH'': Σε αυτό βασίστηκε εν μέρει το ''The man with the iron heart'', πιστεύω ότι θα μου άρεζε περισσότερο αν δεν την είχα δει. Και πάλι όμως ήταν δυνατό. Ο Ράινχαρντ Χάιντριχ ήταν υψηλόβαθμος ναζί που κέρδισε με την ''αξία του'' το προσωνύμιο του χασάπη της Πράγας. Ναι γιατί αυτό ακριβώς έκανε όταν μετατέθηκε εκεί, άρχισε να κατασφάζει τον ντόπιο πληθυσμό. Ώσπου εξόριστες και μη συμμαχικές κυβερνήσεις, αποφάσισαν να αναλάβουν δράση. Στα πρόσωπα των ηρώων (τέτοιοι ακριβώς ήταν.-), αλεξιπτωτιστών Γιαν Κούμπις, Γιόζεφ Γκάμπτσικ. Που επωμίστηκαν την αυτοκτονική επιχείρηση ''Ανθρωποειδές'' να τον αποσύρουν. Ο συγγραφέας λοιπόν έκανε έρευνα, μίλησε με ανθρώπους και καταδύθηκε σε αρχεία. Γίνονται πολλές αναφορές σε πρόσωπα, καταστάσεις και τοπωνύμια. Εν είδη δημοσιογραφικού ρεπορτάζ και με κατασκοπευτική επίφαση, έφυγε γρηγοράδα. Κάπου λίγο με κούρασαν αναφορές σε πολιτικές καταστάσεις περασμένων αιώνων, αλλά ήταν ελάχιστες. Μου άρεσε όμως όταν έμπαινε στα μάτια των χαρακτήρων του εικάζοντας τις εκάστοτε αντιδράσεις τους, ήταν ωραίο αφηγηματικό τρυκ. 

- Τζον Μ. Φορντ: ''Το κάλεσμα του δράκου'': Το θυμόμουν από παλαιότερα ως μέρος της πολύ αξιόλογης σειράς Fantasy Masterworks. Oπότε και όταν είδα ότι μεταφράστηκε, το μάτι μου γυάλισε. Φάντασυ σκέφτηκα και αυτοτελές, εδώ είμαστε. Και όχι, έπεσα έξω. Δεν ξέρω, ίσως να μην με τράβηξε εξαρχής το φόντο, αυτό μίας εναλλακτικής Μεσαιωνικής Ευρώπης. Που έχει σαν δαμόκλειο σπάθη, την απειλή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Τέσσερις άνθρωποι χωρίς κοινά χαρακτηριστικά, θα αναλάβουν να ανεβάσουν στο θρόνο τον Δούκα Ριχάρδο της Αγγλίας. Τα πράγματα όμως δεν θα είναι καθόλου εύκολα και τα εμπόδια πολλά. Δεν είναι κακό βιβλίο, κάθε άλλο. Πλην όμως εντελώς διαφορετικό σε ότι έχω συνηθίσει μέχρι τώρα. Ίσως να έπαιξε ρόλο και η παράξενη γλώσσα που υπάρχει για να μπάσει τον αναγνώστη στην ιδιαίτερη ατμόσφαιρα της μακρινής εκείνης εποχής. Αν δηλαδή το καλοσκεφτώ, πέτυχε τον στόχο του! Πλην όμως κάτι που με ξένισε. Δεν ξέρω, ίσως μελλοντικά να το ξαναπιάσω. Ως τώρα όμως αποδείχθηκε η απογοήτευση της χρονιάς.

Edited Saturday at 05:49 PM by Δημήτρης