Τι διαβάζετε;

[Venea]

Το μεγάλο μυστικό θέαμα - Clive Barker

[Nihilio]

Το μεγάλο μυστικό θέαμα - Clive Barker

Κουράγιο...

 

R. Zelazny - The sign of the unicorn (Amber Chronicles, book 3)

[DinMacXanthi]

Συνεχίζω να διαβάζω το βασανιστήριο που λέγεται Μαύρος Πύργος 7 το οποίο παλεύω εδώ και 3 μήνες σχεδόν, μιας και αυτό το ανοσιούργημα έχει πιο πολλές κοιλιές κι από την ετήσια συγκέντρωση των φίλων Μακντόναλντς. Που θα πάει, θα τελειώσει όμως, μένουν άλλες 200 σελίδες (ε δεν γίνεται, όλο και κάτι ενδιαφέρον θα συμβεί).

Συγχρόνως με τον Μαύρο Νυσταγμό 7 διάβασα συγχρόνως και ολοκλήρωσα:

το Making Money του Pratchett (Καλό αν και όχι όσο τα παλιά φυσικά)

το πολύ καλό God is not Great του Hitchens, σε audiobook και αποκλειστικά μέσα στις διαδρομές του ΚΤΕΛ Ξάνθη-Θεσσαλονίκη,

και χθες έπιασα τα Άπαντα 3 του Lovecraft έπειτα από συμβουλή του Solonor στο μύτινγκ. Ε λοιπόν, πολύ χαίρομαι που το έκανα. Διάβασα τα Ποντίκια στους Τοίχους, το Κάλεσμα του Χατζηγ...του Κθούλου και την Μουσική του Έριχ Ζαν και ήταν και τα 3 άψογα. Ειδικά τα Ποντίκια και το Τραγούδι που διάβασα χθες τις μεταμεσονύκτιες ώρες μου έφεραν και αυπνίες Τα βουνά της τρέλας με είχαν ξενερώσει απίστευτα (Τι το βάζουν κι αυτοί οι γκασμάδες 1ο κείμενο στο Άπαντα 1 του Lovec? Μάρκετινγκ ξέρουν τι είναι;) αλλά μετά από τα προαναφερθέντα 3 ο κύριος H.P. με άρπαξε από τον γιακά και με έκανε να αλλάξω γνώμη.

[Nihilio]

O τρίτος τόμος είναι με διαφορά ο καλύτερος. Έχει μέσα απίστευτες ιστορίες (πχ το χρώμα από το διάστημα, ψίθυροι στο σκοτάδι, στην Άβυσσο του Χρόνου, ο τρόμος του Ντάνγουιτς, η σκιά πάνω από το Ίνσμουθ, ο Ξένος και πάει λέγοντας). Από τις τοπ ιστορίες του Lovecraft (για εμένα) από εκεί λείπει το Όνειρα στο Σπίτι της Μάγισσας και φυσικά η Υπόθεση του Τσαρλς Ντέξτερ Γουόρντ (1ος τόμος) και οι δύο με το ασημένιο κλειδί (2ος τόμος).

Τα βουνά της τρέλας πάντως είναι βαριά για πρώτη ανάγνωση. Τραβάει πολύ σε μέγεθος και, χωρίς τη γνώση του υπόλοιπου Mythos, δεν πιάνεις και πολλά.

[Venea]

Κουράγιο...

 

Ωωωωωχχχχχ Γιατί?????

[Nihilio]

Ωωωωωχχχχχ Γιατί?????

Θα καταλάβεις διαβάζοντας. Σε περίπτωση που δεν καταλάβεις μάλλον θα το απολαύσεις.

[Venea]

Θα καταλάβεις διαβάζοντας. Σε περίπτωση που δεν καταλάβεις μάλλον θα το απολαύσεις.

 

Με βάζεις σε υποψίες τώρα....Όχι τίποτα άλλο αλλά είναι και τούβλο!!

[Nihilio]

Με βάζεις σε υποψίες τώρα....Όχι τίποτα άλλο αλλά είναι και τούβλο!!

Είναι τούβλο, η πλοκή είναι αντισυμβατικά οργανωμένη, μέχρι το τέλος προστίθενται συνέχεια κι άλλα στοιχεία σε αυτή, πρώτο μέρος τριλογίας της οποίας το τρίτο μέρος δεν έχει αρχίσει καν να γράφεται...

[Δημήτρης]

Διάβασα το "H σκιά του βασανιστή" και τώρα τελειώνω το "Πετράδι του συμφιλιωτή" του Gene Wolfe. Ιδιαίτερα περίεργα βιβλία, που τα διάβαζα χωρίς να μπορώ να τα κατατάξω σε κάποιο είδος. Δεν ξέρω αν μου άρεσαν και αν θα τα πρότεινα αλλα σίγουρα θα διαβάσω και τα άλλα δύο όταν βγούν στα Ελληνικά.

 

Παρακολουθώντας την συζήτηση σας για το The Book of the New Sun θα πρέπει να πω -σε περίπτωση που δεν το γνωρίζετε- ότι η συγκεκριμένη τετραλογία αποτελεί το πρώτο μέρος της σειράς ''Solar Cycle'' του Wolfe, με δύο τριλογίες να ακολουθούν, τις Book of the Long Sun και Book of the Short Sun. Δεν έχω διαβάσει κάτι απ' όλα αυτά και επειδή έχω ακούσει διθυράμβους, θα ήθελα κάποια στιγμή να δω τα σχόλια σας. Το μοτίβο αυτό, ενός μελλοντικού κόσμου με έναν ήλιο που αργοπεθαίνει - το λέω καλά; -το ξεκίνησε πρώτος ο Ουίλλιαμ Χόουπ Χότζον με το The Night Land για να ακολουθήσουν οι Vance και Wolfe, με τελευταίο τον M. John Harrison που έγραψε το Viriconium. Όλα τα παραπάνω φυσικά συνδέονται πολύ χαλαρά μεταξύ τους.

[Sileon]

Επίσης, το πέρας της πρώτης τετραλογίας ακολουθεί το The Urth of The New Sun στο οποίο ουσιαστικά ολοκληρώνεται η ιστορία. Η πρώτη τετραλογία μαζί με το 5ο, είναι φανταστικά βιβλία.

Μέχρι ώρας έχω τελειώσει και την δεύτερη τετραλογία, αυτή, δηλαδή, του Long Sun. Άμεση σύνδεση σεναριακή δεν υπάρχει με την πρώτη τριλογία του New Sun, παρά μόνο ως θεματική - ένας κόσμος και μια εποχή όπου ο ήλιος πεθαίνει ή αλλάζει. Δεν λεω περισσότερα.

 

Πιθανώς να προχωρήσω και στην τελευταία. Αξίζει, σίγουρα, αλλά στην δεύτερη τετραλογία εξαντλήθηκε η υπομονή μου απο την ακατανόητη σε στιγμές επιμονή και εμμονή του συγγραφέα σε κουραστικούς μακροσκελείς διαλόγους. Είναι πολύ αλλαγμένη η γραφή του, η αφήγηση γίνεται πια σε δεύτερο πρόσωπο, το στακάτο στυλ του μεταμορφώνεται σε κάτι πιο λεπτομερές και περιγραφικό. Μια μεταμόρφωση που στην αρχή είναι ευπρόσδεκτη αλλα προς το τέλος κουράζει. Πάντως, όπως και να έχει, αποτελεί μια σειρά βιβλίων αντάξια της πρώτης, με απίστευτα δυνατούς και ρεαλιστικούς χαρακτήρες. Δε νομίζω να έχω ανακαλύψει πολλούς συγγραφείς που να πλάθουν τόσο γοητευτικά και αποτελεσματικά ζωντανά πρόσωπα.

 

Και, βέβαια, μιλάμε πάντα για βιβλία με γραφή πολύ πάνω απο την μέση. Μιλάμε, βασικά, για τον Wolfe. Respect!

[Δημήτρης]

Επίσης, το πέρας της πρώτης τετραλογίας ακολουθεί το The Urth of The New Sun στο οποίο ουσιαστικά ολοκληρώνεται η ιστορία. Η πρώτη τετραλογία μαζί με το 5ο, είναι φανταστικά βιβλία.

Μέχρι ώρας έχω τελειώσει και την δεύτερη τετραλογία, αυτή, δηλαδή, του Long Sun. Άμεση σύνδεση σεναριακή δεν υπάρχει με την πρώτη τριλογία του New Sun, παρά μόνο ως θεματική - ένας κόσμος και μια εποχή όπου ο ήλιος πεθαίνει ή αλλάζει. Δεν λεω περισσότερα.

 

Πιθανώς να προχωρήσω και στην τελευταία. Αξίζει, σίγουρα, αλλά στην δεύτερη τετραλογία εξαντλήθηκε η υπομονή μου απο την ακατανόητη σε στιγμές επιμονή και εμμονή του συγγραφέα σε κουραστικούς μακροσκελείς διαλόγους. Είναι πολύ αλλαγμένη η γραφή του, η αφήγηση γίνεται πια σε δεύτερο πρόσωπο, το στακάτο στυλ του μεταμορφώνεται σε κάτι πιο λεπτομερές και περιγραφικό. Μια μεταμόρφωση που στην αρχή είναι ευπρόσδεκτη αλλα προς το τέλος κουράζει. Πάντως, όπως και να έχει, αποτελεί μια σειρά βιβλίων αντάξια της πρώτης, με απίστευτα δυνατούς και ρεαλιστικούς χαρακτήρες. Δε νομίζω να έχω ανακαλύψει πολλούς συγγραφείς που να πλάθουν τόσο γοητευτικά και αποτελεσματικά ζωντανά πρόσωπα.

 

Και, βέβαια, μιλάμε πάντα για βιβλία με γραφή πολύ πάνω απο την μέση. Μιλάμε, βασικά, για τον Wolfe. Respect!

 

Ναι Sileon, το The Urth of the New Sun μου διέφυγε, καλά έκανες και το είπες. Ανέφερα και τις δύο επόμενες σειρές γιατί πολύς κόσμος που έχει διαβάσει μόνο την πρώτη, έχει λανθασμένα την εντύπωση πως εκεί εξαντλείται το concept. Αυτό πιστεύω ότι συμβαίνει λόγω ελλειπής πληροφόρησης, είναι εξάλλου γνωστό πως ο Wolfe είναι κάργα υποτιμημένος. Από προηγούμενα posts σου ήξερα ότι επειδή την διαβάζεις στο πρωτότυπο έχεις προχωρήσει περισσότερο από αυτούς που την διαβάζουν σε μετάφραση (όπως π.χ. εγώ, όταν δηλαδή την πιάσω). Διάβασε και την τελευταία σειρά όταν ''ξελαμπικάρεις'' λίγο. Με κάθε τι καινούργιο που διαβάζω για τον Γουλφ, κεντρίζεται ολοένα και περισσότερο το ενδιαφέρον μου, πρέπει να είναι αν μη τι άλλο τρομερή περίπτωση συγγραφέα.

[Venea]

Είναι τούβλο, η πλοκή είναι αντισυμβατικά οργανωμένη, μέχρι το τέλος προστίθενται συνέχεια κι άλλα στοιχεία σε αυτή, πρώτο μέρος τριλογίας της οποίας το τρίτο μέρος δεν έχει αρχίσει καν να γράφεται...

 

Καλά το είχα τόσα χρόνια και καθόταν στην βιβλιοθήκη, τι ήθελα και την ψαχούλεψα!! Τέλος πάντων, είμαι στην αρχή ακόμα...θα δείξει..!

[D'Ailleurs]

Επίσης, το πέρας της πρώτης τετραλογίας ακολουθεί το The Urth of The New Sun στο οποίο ουσιαστικά ολοκληρώνεται η ιστορία. Η πρώτη τετραλογία μαζί με το 5ο, είναι φανταστικά βιβλία.

Μέχρι ώρας έχω τελειώσει και την δεύτερη τετραλογία, αυτή, δηλαδή, του Long Sun. Άμεση σύνδεση σεναριακή δεν υπάρχει με την πρώτη τριλογία του New Sun, παρά μόνο ως θεματική - ένας κόσμος και μια εποχή όπου ο ήλιος πεθαίνει ή αλλάζει. Δεν λεω περισσότερα.

 

Πιθανώς να προχωρήσω και στην τελευταία. Αξίζει, σίγουρα, αλλά στην δεύτερη τετραλογία εξαντλήθηκε η υπομονή μου απο την ακατανόητη σε στιγμές επιμονή και εμμονή του συγγραφέα σε κουραστικούς μακροσκελείς διαλόγους. Είναι πολύ αλλαγμένη η γραφή του, η αφήγηση γίνεται πια σε δεύτερο πρόσωπο, το στακάτο στυλ του μεταμορφώνεται σε κάτι πιο λεπτομερές και περιγραφικό. Μια μεταμόρφωση που στην αρχή είναι ευπρόσδεκτη αλλα προς το τέλος κουράζει. Πάντως, όπως και να έχει, αποτελεί μια σειρά βιβλίων αντάξια της πρώτης, με απίστευτα δυνατούς και ρεαλιστικούς χαρακτήρες. Δε νομίζω να έχω ανακαλύψει πολλούς συγγραφείς που να πλάθουν τόσο γοητευτικά και αποτελεσματικά ζωντανά πρόσωπα.

 

Και, βέβαια, μιλάμε πάντα για βιβλία με γραφή πολύ πάνω απο την μέση. Μιλάμε, βασικά, για τον Wolfe. Respect!

 

η αλήθεια είναι οτι το βιβλίο είναι της υπομονής...

[Δημήτρης]

Μαρκ Τουαίην, Ένας Γιάνκης του Κονέκτικατ στην Αυλή του Βασιλιά Αρθούρου.

[Sileon]

Μιας που πιάσαμε την κουβέντα περί Wolfe, προτείνω ανεπιφύλακτα το Wizard Knight του ιδίου. Μικρότερο σε όγκο, φέρει το χαρακτηριστικό του στυλ και όλες τις γοητευτικές εμμονές ενός ταλαντούχου συγγραφέα. Εμμονές στην γραφή, την δομή, την υφή και την θεματολογία, αλλά και σε πιο απτά, καθημερινά πράγματα.

Είναι, δε, fantasy καθαρό, αν και με μια διάθεση αποδόμησης του λογοτεχνικού γένους. Ή, καλύτερα, γραμμένο όπως θα έπρεπε να γράφεται ένα φρέσκο και αναζωογονητικό fantasy δημιούργημα. Όσοι το διαβάσουν θα καταλάβουν τι εννοώ.

 

 

Υ.Γ. Μιλώντας για εμμονές, μια απο τις πιο χαρακτηριστικές του είναι αυτή με το ύψος των ηρώων. Ο αφηγητής πάντα σχολιάζει το πόσο ψηλοί είναι οι άλλοι, και, κατά πόσο εμπίπτουν στην κατηγορία των ψηλών ή κοντών. Ακόμα και στις γυναίκες! Όταν το πρωτοσυνάντησα στο Wizard Knight θεώρησα πως απλά αποτελεί μια νότα ρεαλισμού. Σε παλιές εποχές το ύψος ήταν δείγμα ευρωστίας αλλά και ευγενικής καταγωγής. Το συνάντησα, όμως, και στα 5 επόμενα βιβλία (New και Long Sun), οπότε κατάλαβα ό,τι κάτι παίζει..

[Nihilio]

Μήπως ο Wolfe να συνέχιζε σε δικό του τόπικ;

 

Το Hand of Οberron του R. Zelanzy, τέταρτο βιβλίο του Amber (έτσι όπως τελειώνει το τρίτο, δε μπορούσα παρά να συνεχίσω με το 4ο)

[Naroualis]

Τελείωσα το δεύτερο τόμο του Μάγου, του Raymond E. Feist. Περισσότερα (και μικρή κουβεντούλα σχετικά με τον Φάιστ) εδώ.

[heiron]

The man in black fled across the desert and the gunslinger followed.

LOL

 

Τέλειωσα τη σειρα ακριβώς 3 μήνες αφότου την ξεκίνησα.Πρώτη φορα το κάνω αυτό με μια σειρά και μαλιστα με τόσο τούβλα βιβλία και τόσες κοιλιές και άχρηστες σελίδες του Κινγκ.

Θα κάνω άλλη φορά πιο εκτενή σχόλια.Λίγο lame τέλος αλλά αφού προειδοποιεί ότι καλύτερα θα είναι να σταματήσουμε την ανάγνωση αφήνοντας το τελευταίο κεφάλαιο αδιάβαστο έχει τον πισινό του καλυμένο(φυσικά δεν δίστασα στιγμή αλλά γύρισα αμέσως σελίδα και συνέχισα με την ίδια ταχύτητα και την ίδια εμμονή με αυτή του Roland).Αν το κάνουν ταινία καλύτερα να το σταματήσουν μπροστά στον Πύργο.

 

Άρχισα το "Η αποζημίωση και άλλα διηγήματα" του Ντικ.Εντάξει,το ομώνυμο διήγημα μου το χάλασε η ταινία αλλά τα υπόλοιπα ελπιζω να τα ευχαριστηθώ.

Edited April 8, 2009 by heiron

[Mort13]

How to lose a battle: Foolish plans and great military blunders, του Bill Fawcett

 

Ένα ανάλαφρο ιστορικό βιβλίο που αναλύει τα λάθη στη στρατηγική που έκριναν κάποιες γνωστές μάχες της ιστορίας, όπως αυτές των Γαυγάμηλων, του Agincourt, του Gettysburg και άλλων.

[Nephilim]

Χθες ξεκινησα να διαβαζω το "Ο Φεγγαροποιος", Robert Chambers, σελίδες: 79...μαλλον θα το τελειωσω σημερα...και βλεπουμε.

Edited April 10, 2009 by Nephilim

[Naroualis]

Τελείωσα το Ιστορίες από το Περιοδικό Weird Tales/2, Νο69 της Ωρόρα. Έχει (εκτός άλλων) το Μια μάγισσα θα γεννηθεί του Χάουαρντ (περιπέτεια του Κόναν), Κλαρκ Άστον Σμιθ και Λαβκραφτ. Μια ευχαριστη αλλαγή.

Edited April 9, 2009 by Naroualis

[Δημήτρης]

Immortals, Ανθολογία από τον Parsec με θέμα την αθανασία.

[heiron]

Σκουλήκι...μελετας για να πάρεις ιδέες ε;

[Δημήτρης]

Σκουλήκι...μελετας για να πάρεις ιδέες ε;

 

Αν είναι η αθανασία να ήταν έτσι όπως την περιγράφει η Λε Γκεν στο Νησί των Αθανάτων, τότε σίγουρα δεν θα πάρω..

[kitsos]

Το Σχέδιο Φράκταλ του Κώστα Χαρίτου.