Τι διαβάζετε;

[dagoncult]

''μία στις χίλιες''. Μπάροουζ. Τρύπιος τελείως = ρισπέκτ.

[tetartos]

Η λέσχη του τρόμου, μια ανθολογία διηγημάτων, επιμέλεια Γιάννη Αβραμίδη.

Ικανοποιητικά αλλά δε με ενθουσίασαν. I guess I expect too much.

[Nephilim]

"Το φως της φαντασίας", του Τέρυ Πράτσετ.

[Nephilim]

"Πιαστε το Μαγο", του Τέρυ Πράτσετ

 

Είναι φυσικό ο όγδοος γιός ενός όγδοου γιού να είναι μάγος. Αλλά όταν ακολουθεί ένας όγδοος γιός ενός όγδοου γιού, τότε έχουμε έναν μάγο στο τετράγωνο. Έναν πανίσχυρο Μαγοποιό. Και μπορεί να μοιάζει απλώς σαν μικρό παιδί, αλλά πρόκειται να αναστατώσει για τα καλά τον Δίσκο. Και μαντέψτε ποιός είναι ο μόνος που μπορεί να εμποδίσει τον Δίσκο από την καταστροφή; Είναι ένας μάγος που δεν μπορεί να πει κανένα απολύτως ξόρκι, εξέχων τεμπέλης, δεξιοτέχνης δειλός, απολύτως ανίκανος. Σωστά το καταλάβατε! Ο Ανεμοβρόχης! Είναι εδώ ξανά, με συνοδό το μπαούλο από σοφό αχλαδόξυλο. Συμπαραστάτης στην περιπέτεια η χυμώδης Κονίνα, η πιο επιδέξια στο σπαθί κομμώτρια του Δίσκου, και ο Νάιγκελ, ήρωας με μέθοδο άνευ διδασκάλου.

Θα είναι ευτυχές το τέλος;

Μμμμ, εξαρτάται από την οπτική γωνία που θα το δείτε!

Είναι μια ακόμη θεότρελη περιπέτεια στον Δισκόκοσμο, που δεν υπόσχεται μόνο ασυγκράτητα γέλια.

 

Εκδοσεις "Παρα Πεντε".

[Mort13]

Let The Right One In (πρωτότυπος τίτλος: Lat den ratte komma in), του John Ajvide Lindqvist

 

Σίγουρα γνωστό σε όλους από την ταινία που ενθουσίασε τους κριτικούς κινηματογράφου, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο που εκτός από τα στοιχεία τρόμου λειτουργεί πολύ καλά κι ως κοινωνικό μυθιστόρημα γύρω από θέματα όπως η αποξένωση, η μοναξιά κ.α. Επίσης σε αντίθεση με την παρούσα trendy άποψη που θέλει τα βαμπίρ να είναι είτε φοβεροί και γκλαμουράτοι γόηδες, είτε καλοσυνάτα και παρεξηγημένα πλάσματα, παρουσιάζει όλες τις δυσκολίες και τις απαίσιες συνθήκες κάτω από τις οποίες θα έπρεπε να ζει ένας βρυκόλακας. Στα μόνα αρνητικά του ότι ψιλοπλατειάζει σε κάποια σημεία κι ότι κάποιοι από το αρκετά μεγάλο καστ των χαρακτήρων δεν είναι το ίδιο ενδιαφέροντες με το κεντρικό πρωταγωνιστικό δίδυμο.

[Sonya]

Fulgrim, του Graham McNeill, πέμπτο βιβλίο του Warhammer 40.000, the Horus Heresy.

 

Me likes! Η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ, με κάνει να δακρύζω από συγκίνηση. Οκ, μην περιμένετε την τρελή υπόθεση, μάχες, πίου πίου και εξωγήινοι, χώρια που για να μπει κανείς στο κλίμα πρέπει να ξέρει τι περίπου παίζει στο 40Κ.

 

Όμως, είναι μαγευτικό στη γλώσσα, σε μια περίοδο που οι αγγλόφωνοι συγγραφείς περιορίζονται σε λεξιλόγιο 100 καταχωρήσεων. Δεν ξέρω (και δεν με απασχολεί) αν κυκλοφορεί και στα ελληνικά.

[dagoncult]

Έπιασα να διαβάσω τον Ροβινσώνα Κρούσο ή όπως γράφει (μάλλον σωστότερα) στο εξώφυλο: Ρόμπινσον Κρούζο. Εκδόσεις ''αιγόκερως'', από το παζάρι στην Κλαυθμώνος.

[tetartos]

Διάβασα ένα βιβλίο του Tom Sharpe (τον οποίον τον "γνώρισα" στη βιβλιοθήκη του Araquel) το οποίο λέγεται Η μεγάλη αναζήτηση. Πρόκειται για ένα ευθυμογράφημα σχετικό με τους εκδότες και τα βιβλία, σε ορισμένα σημεία πραγματικά ξεκαρδιστικό!

 

Από το οπισθόφυλλο:

Ο Φρένσικ είναι ένας λογοτεχνικός πράκτορας που "μυρίζεται τα μπεστ-σέλερ". Μια μέρα παίρνει ένα χειρόγραφο από το δικηγόρο κάποιου ανώνυμου συγγραφέα. Πρόκειται για μια οδύσσεια λαγνείας, μια βρόμικη ιστορία σε ακόμη πιο βρόμικο ύφος.

Προβλέποντας ότι το βιβλίο αυτό θα έχει τεράστιες πωλήσεις στις ΗΠΑ, ο Φρένσικ το πλασάρει στον Χατσμάγιερ, τον πιο αμόρφωτο εκδότη του κόσμου. Ο Χατσμάγιερ όμως του βάζει έναν όρο: να έρθει ο συγγραφέας του βιβλίου στις ΗΠΑ για μια διαφημιστική περιοδεία. Ο Φρένσικ στέλνει στην θέση του τον Πίτερ Πάιπερ, που συμφωνεί να εμφανιστεί ως συγγραφέας του βιβλίου Η Παρθένα.

Ο αφελής Πάιπερ αποπλανάται από τη βιβλιομανή σύζυγο του Χατζμάγιερ και γίνεται άθελά του το αίτιο απανωτών συγχύσεων και καταστροφών.

[Nihilio]

To reaper man του Terry Pratchett.

 

Θέλετε να σχολιάσω;

[Nephilim]

Ξεκινησα χθες το "Ιστοριες φαντασματων" του Αμπροουζ Μπηρς (thanks adinol!!!)

[Nephilim]

Ξεκινησα το "Το στομα του διαβολου" του Αντωνη Κρυσιλα. Ειναι οντως καθηλωτικο, σκοτεινο, σε σημεια κλειστοφοβικο με μια εντονη Λαβκραφτικη διαθεση.

[Mort13]

Foundation, του Isaac Asimov

 

Είπα να κλείσω αυτό το κενό που είχα από τα πραγματικά κλασικά βιβλία ΕΦ. Μπορώ να πω ότι αξίζει τους επαίνους που έχει μαζέψει.

[heiron]

Καλά ρε Τωντώνη...τόσα και τόσα έχεις διαβάσει κι αυτό το είχες αφήσει;

 

Εγώ έχω πιάσει το #15 της Ωρόρα

Ιστορίες μπλα μπλα

(με άσχετο φάντασυ εξώφυλλο)

[D'Ailleurs]

δε σε χάλασε όμως;

[heiron]

Το εξώφυλλο;Μπα...απλά προσέχω να μην το βλέπει πολύς κόσμος.

Πάντως το τελευταίο διήγημα(νουβέλα) του Χάρρισον θα έπρεπε να δίνει τον τίτλο.Τα άλλα είναι πολύ μικρά μπροστά του αν και κάποια είναι αρκετά καλά.Πχ ο Μικρός κόσμος.

[Nephilim]

Τωρα διαβαζω το "Χ. Φ. Λαβκραφτ Εναντιον του κοσμου Εναντιον της ζωης" του Μισελ Ουελμπεκ.

 

Ειναι πολυ ενδιαφερον βιβλιο. Σε βοηθαει να δεις το εργο του Λαβκραφτ, αλλα και τον ιδιο το Λαβκραφτ, απο αλλη οπτικη γωνια.

[northerain]

Τωρα διαβαζω το "Χ. Φ. Λαβκραφτ Εναντιον του κοσμου Εναντιον της ζωης" του Μισελ Ουελμπεκ.

 

Ειναι πολυ ενδιαφερον βιβλιο. Σε βοηθαει να δεις το εργο του Λαβκραφτ, αλλα και τον ιδιο το Λαβκραφτ, απο αλλη οπτικη γωνια.

 

Προσπαθεί τουλάχιστον να είναι αντικειμενικό ή είναι τα κλασικά ''ο Λαβρκραφτ μισεί όλον τον κόσμο, τους ξένους, τους μάυρους, τους εβραίους, κτλ''?

 

Τώρα τέλειωσα ένα θρίλερ, το ''Lost Girls''. Μέτριο γενικά, το οπισθόφυλλο έλεγε για φαντάσματα αλλά δεν υπήρχε κάτι τέτοιο.

[Nephilim]

Προσπαθεί τουλάχιστον να είναι αντικειμενικό ή είναι τα κλασικά ''ο Λαβρκραφτ μισεί όλον τον κόσμο, τους ξένους, τους μάυρους, τους εβραίους, κτλ''?

 

Ειναι αρκετα αντικειμενικο μεχρι τωρα, δεν εχω φτασει ακομα στο σημειο που λεει για τη σχεση του με το κοσμο/φυλες, θα ενημερωσω ομως μολις το τελειωσω.

 

Παντως ειναι φιλοτιμη και τιμια προσπαθεια.

[D'Ailleurs]

Προσπαθεί τουλάχιστον να είναι αντικειμενικό ή είναι τα κλασικά ''ο Λαβρκραφτ μισεί όλον τον κόσμο, τους ξένους, τους μάυρους, τους εβραίους, κτλ''?

 

Τώρα τέλειωσα ένα θρίλερ, το ''Lost Girls''. Μέτριο γενικά, το οπισθόφυλλο έλεγε για φαντάσματα αλλά δεν υπήρχε κάτι τέτοιο.

 

νομίζω οτι ο Lovecraft ήτανε εβραϊκής καταγωγής, εκτός και αν κάνω λάθος.

[Nihilio]

Προσπαθεί τουλάχιστον να είναι αντικειμενικό ή είναι τα κλασικά ''ο Λαβρκραφτ μισεί όλον τον κόσμο, τους ξένους, τους μάυρους, τους εβραίους, κτλ''?

Φτάνει και στο σημείο που λέει για τα ρατσιστικά του αισθήματα, αλλά γενικά πιάνει σφαιρικά την προσωπικότητά του.

 

νομίζω οτι ο Lovecraft ήτανε εβραϊκής καταγωγής, εκτός και αν κάνω λάθος.

Η γυναίκα του ήταν εβραϊκής καταγωγής

Edited April 23, 2009 by Nihilio

[Darkchilde]

Tώρα θα πιάσω το Abhorsen, το τρίτο μέρος της τριλογίας του Garth Nix.

[Sileon]

Καιρό είχα να ποστάρω εδώ. Λοιπόν, διάβασα το The Urth of The New Sun, ολοκληρώνοντας έτσι και με την βούλα την σειρά Book Of The New Sun του Gene Wolfe και στα καπάκια πέρασα στο The Book of The Long Sun, φέρνοντάς την εις πέρας καταβροχθίζοντας και τα 4 βιβλία (Nightside the Long Sun, Lake of the Long Sun, Calde of .. και Exodus from the Long Sun). Δεν μιλάω άλλο για αυτά τα βιβλία - ήδη μια κουβέντα έγινε πάνω σε αυτά την περιόδο που τα διάβαζα.

 

Στη συνέχεια διάβασα το καταπληκτικό "Στρατιώτες της Σαλαμίνας" του Ισπανού Θέρκας που με συνεπήρε με την πανέμορφη, λιτή, νευρώδη γλώσσα του. Είχα δει πριν κάμποσο καιρό την κινηματογραφική του μεταφορά αλλά μπορώ να πω πως το βιβλίο είναι ένα μικρό διαμαντάκι. Διάβασα του ιδίου το "Ταχύτητα του Φωτός" το οποίο ήρθε να καταρρίψει τον άτυπο κανόνα που λέει πως το πρώτο πετυχημένο ή, έστω, το πρώτο δυνατό έργο ενός καλλιτέχνη με το οποίο έρχεσαι σε επαφή στιγματίζει την μετέπειτα επαφή σου και με τα υπόλοιπα, πάντα εις βάρος τους. Μεγαλύτερο και πιο πυκνογραμμένο, το βρήκα πιο ουσιώδες, στιβαρό, το οποίο φέροντας την χαρακτηριστική του γραφή, αρχίζει και ξεδιπλώνει, στο νου μου τουλάχιστον, όλο το μυθιστορηματικό σύμπαν που πλάθει λίγο λίγο σε κάθε του βιβλίο.

Διάβασα επίσης δύο συλλογές διηγημάτων του Μισέλ Φέιμπερ, "Το κορίτσι και το Φάντασμα" και "Τα αδέρφια Φαρενάιτ". Πριν μερικά χρόνια είχα διαβάσει το "Κάτω απο το δέρμα" του ιδίου το οποίο με είχε εντυπωσιάσει και για αρκετό καιρό έλεγα να διαβάσω και κάτι άλλο δικό του. Μάλλον, όμως, με απογοήτευσαν τούτες οι συλλογές. Θα στραφώ σε κάποιο μυθιστόρημά του την επόμενη φορά.

 

Στροφή 180 μοιρών, με την ανάγνωση του "Πορτρέτου" του Pierre Asoulin, ενός από τους σημαντικότερους κριτικούς στα Γαλλικά γράμματα και καταπληκτικό συγγραφέα, ο οποίος πραγματικά με είχε αφήσει καταγοητευμένο με το Ξενοδοχείο Lutetia πριν 2-3 χρόνια. Γλώσσα βαριά, μελετημένη, ροή και ύφος που φέρνουν στο νου κλασσικούς, έχει όλα τα εχέγγυα για να δημιουργήσει έργα με βάθος που θα μείνουν. Τότε το είχε πετύχει ή έδειχνε τέλος πάντων να ακολουθεί έναν, μοναχικό πια, δρόμο με σαφώς ορισμένο στόχο. Τώρα, στο "Πορτρέτο", με μια ελαφρία αυταρέσκεια προσπαθεί να παίξει με τα εργαλεία του δημιουργώντας ένα φιλόδοξο - ματαιόδοξο κατ' εμέ- έργο, το οποίο μαγεύει με την γλώσσα του, ικανοποιεί τον διψασμένο για ρομαντικές μυρωδιές και εικόνες αναγνώστη, αλλά στο τέλος η επίγευση είναι ένα βουβό ερωτηματικό. Τι διάβασα? Γιατί το διάβασα? Με αφορούσε?

 

Τέλος, μόλις σήμερα τελείωσα τον Μεγάλο Αμπάι του Μοδινού. Απο τα πιο όμορφα Ελληνικά βιβλία που έχω διαβάσει τα τελευταία δύο χρόνια και, κατά την άποψη κριτικών, ένα απο τα πιο παραγνωρισμένα βιβλία της χρονιάς που μας πέρασε.

[D'Ailleurs]

Jean-Patrick Manchette - Η πριγκίπισσα του αίματος

 

Αρχές του 1989 ο Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ αρχίζει να γράφει την Πριγκίπισσα του αίματος. Αυτό το μυθιστόρημα σηματοδοτεί, κατά μία έννοια, την επιστροφή του Μανσέτ στη λογοτεχνική σκηνή, γιατί, πράγματι, ο συγγραφέας δεν έβγαλε κανένα άλλο καινούργιο βιβλίο μετά τη Πρηνή θέση του σκοπευτή, το οποίο κυκλοφόρησε στην Αστυνομική σειρά (Serie Noire) το '82 (Άγρα, 1998).

Η Πριγκίπισσα του αίματος είναι επίσης το πρώτο έργο ενός ευρύτερου κύκλου μυθιστορημάτων που φέρει τον γενικό τίτλο "Οι άνθρωποι των σκοτεινών καιρών". Ο Μανσέτ συνέλαβε αυτόν τον ευρύ κύκλο για να προσεγγίσει, μ' έναν καινούργιο γι' αυτόν τρόπο, την ιστορική περίοδο που τον ενδιαφέρει σ' ένα σκηνικό παγκόσμιας κλίμακας, όπου αναμειγνύεται το αστυνομικό μυθιστόρημα με ιστορία και πολιτική. Στο μεταξύ ο Ζ.-Π. Μανσέτ έχει διαβάσει John LeCarre, ενώ έχει μεταφράσει έργα των Donald Westlake και Ross Thomas, που ανοίγουν νέους ορίζοντες. Για το πρώτο έργο του κύκλου, ο Μανσέτ μεταφέρει τη δράση στην Κούβα, την εποχή της επανάστασης του Κάστρο, με φόντο τον πόλεμο της Αλγερίας.

[northerain]

Τέλειωσα το The Road του McArthy και τελικά κάπου στην μέση έγινε πολύ καλύτερο.

[Venea]

Μόλις τελείωσα Το μεγάλο μυστικό θέαμα του Barker ...(Πόσο δίκαιο είχε τελικά ο Nihilio...Δεν το πάλευα με τίποτα )

 

Άρχισα το Σκοτάδι στο Σέθανον του Feist!