Τι διαβάζετε;

[cesar_cy]

Τελείωσα το Ατέλειωτες Ιστορίες του J.R Tolkien και εχθες ξεκίνησα το Λεκγουέλ και οι ξεχασμένοι Θεοί του Κωνσταντίνου Μίσσιου

[annabooklover]

Αυτό το topic το "καρφιτσώνω", ώστε να γράφουμε τι διαβάζουμε και ίσως και την άποψή μας γι'αυτό.

 

Neil Gaiman: American Gods

Πολύ διαβαστερό μέχρι στιγμής (260/588), ίσως φλυαρεί σε κάποια σημεία αλλά έχει χιούμορ και του το συγχωρώ!

[Mort13]

The Zombie Survival Guide: Complete Protection from the Living Dead, του Max Brooks

 

Ένας απόλυτα σοβαρός (εκεί βρίσκεται όλο το γέλιο άλλωστε) οδηγός επιβίωσης για την περίπτωση που οι ζωντανοί νεκροί αποφάσισουν να μας επισκεφτούν, γραμμένος από τον γιο του Mel Brooks. Εγώ τώρα πια είμαι έτοιμος για την περίπτωση εισβολής. Εσείς;

[Δημήτρης]

Τόλκιν, Οι Δύο Πύργοι.

[Sonya]

The Zombie Survival Guide: Complete Protection from the Living Dead, του Max Brooks

 

Ένας απόλυτα σοβαρός (εκεί βρίσκεται όλο το γέλιο άλλωστε) οδηγός επιβίωσης για την περίπτωση που οι ζωντανοί νεκροί αποφάσισουν να μας επισκεφτούν, γραμμένος από τον γιο του Mel Brooks. Εγώ τώρα πια είμαι έτοιμος για την περίπτωση εισβολής. Εσείς;

 

 

Δεν είναι απλά ΤΕΛΕΙΟ;; Το διαβάζουμε με τον άντρα και έχουμε σαπίσει στα γέλια...

[tetartos]

The salmon of doubt, Hitchhiking the galaxy one last time του Douglas Adams

 

Μια πολύ ωραία post-mortem συλλογή από κείμενα του Douglas N. Adams. Χαρακτηριστικά η επιστολή του προς τον σκηνοθέτη της ταινίας, η αρχή του ομότιτλου μυθιστορήματός του (που δεν ξέρουμε τελικά αν θα ήταν στη σειρά του Dirk Gently ή στου Γαλαξία) αλλά και διάφορες τεχνολογικά προσανατολισμένες εμπειρίες του.

[Keuthonymos]

Οι γιοί της αράχνης του Neil Gaiman (Εκδόσεις ΟΞΥ)

[Mort13]

Δεν είναι απλά ΤΕΛΕΙΟ;; Το διαβάζουμε με τον άντρα και έχουμε σαπίσει στα γέλια...

 

Ξεκινάς να το διαβάζεις για πλάκα και μετά από λίγο λες "Χμμμ, μήπως πρέπει να πάω να αγοράσω μια ματσέτα για παν ενδεχόμενο;"

[Sileon]

Διάβασα την "Επιστροφή" του Μοδινού. Ένας μεσήλικας στις παρυφές των γηρατειών επιστρέφει στην γενέτειρα γη του για να αποφύγει την σκανδαλολογία που έχει ξεσπάσει εις βάρος του. Έτσι, μέσα απο την ιστορια του πρωταγωνιστή, δίνεται η αφορμή για εκτενή καυστικά σχόλια πάνω σε πρόσφατα γεγονότα του πολιτικου τόπου μας, καθώς και αποσπασματικές αναφορές στην ύστερη Ελληνική ιστορία - αυτές τις τελευταίες δεκαετίες των δραματικών αλλαγών, απο τον Β' Παγκόσμιο και μετά.

Και σε αυτό το βιβλίο του, όπως και στο περσινό -ο Μεγάλος Αμπάι-, γίνεται σαφές πως ο συγγραφεας έιναι άριστος χειριστής της γλώσσας - τολμώ να πω πως καταφέρνει να δημιουργήσει ένα δικό του λεκτικό σύμπαν, έτσι όπως χειρίζεται φράσεις, παρομοιώσεις και λέξεις των οποίων την ύπαρξη αγνοούσα. Όμως αυτή του η ικανότητα καταλήγει μπουμερανγκ αφού στο τελευταίο του αυτό βιβλίο δείχνει μια απίστευτη εμμονή στα γλωσσικά του εργαλεία καταλήγοντας να γίνεται, κατά πρώτον φλύαρος και απίστευτα αναλυτικός σε ότι αφορα τις σκέψεις και τα συμπεράσματα των ηρώων του, τα οποία καταλήγουν ουκ ολίγες φορές σε πομπώδη αποφθέγματα. Επίσης, η εμμονή του καταλήγει, τρόπω τινά, σε μια φοβία πως θα υπάρχουν σημεία στο γραπτο που δεν θα ειναι ανταξια του συνόλου. Ως εκ τούτου βάζει τον απλό λαό, χωριάτες κατοίκους να μιλάνε μια γλώσσα πραγματικά ασύμβατη με την παιδεία τους.

Στο σύνολο, ένα αρκετά καλό βιβλίο, για αναγνώστες, όμως, αυστηρά συγκεκριμένων απαιτήσεων και διαθέσεων.

 

Διάβασα, επίσης, το "Σκοτεινός τόπος", δεύτερη κυκλοφορία της Τζίλιαν Φλιν, μετά την περσινή μεγάλη της επιτυχία, "Αιχμηρά αντικείμενα". Το τελευταίο το είχα βρει αρκετά ενδιαφέρον, κυρίως μια υπόσχεση ενός νέου συγγραφέα για κάτι καλό. Τίποτα παραπάνω, όμως.

Ε, αυτό το δεύτερο είναι πραγματικά ό, τι πιο εθιστικο έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό και σίγουρα το καλύτερο απο τις τελευταίες επιτυχίες στον χώρο του αστυνομικού μυθιστορήματος - είδος, βέβαια, το οποίο παρόλη την μεγάλη άνθηση βρίσκω πως πάει κατά διαόλου, με κυκλοφορίες ως επι το πλείστον βαρετές και ανούσιες, παρόλο που έχω κάθε καλη πρόθεση όταν δίνω μια ακομη προσπάθεια.

Όμως, ο "Σκοτεινός τόπος" είναι ένα πραγματικό αξιοζήλευτο συγγραφικά βιβλίο! Απίστευτα πρωτότυπη πλοκή, αριστοτεχνική διάρθρωση της πλοκής μέσα απο κεφάλαια που εναλλάσονται μεταξυ τρίτου προσώπου και παρελθόντος χρόνου, τότε που συνέβη το "κακό" και πρωτοπρόσωπης στο παρόν και, μία , επιτέλους, σχεδόν αχώνευτη, προβληματική πρωταγωνίστρια - η αφηγήτρια στο παρόν, ένα στριφνό πλάσμα, κυριολεκτικά απομείνάρι ενός μακελειού.

Κοινώς, το βιβλίο τα σπάει!

[tetartos]

How to lie with statistics του Darrell Huff

 

There are three kinds of lies; lies, damned lies, and statistics φέρεται ότι είπε ο Disraeli. 42,7% of all statistics are made up on the spot. απαντά ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου από τη σειρά Penguin Mathematics, που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1954(!) και συνεχίζει να επανεκδίδεται. Δυστυχώς δεν πραγματοποιεί αυτό που υπόσχεται. Αλλά δείχνει με πολύ κατατοπιστικό τρόπο με ποιούς τρόπους οι διάφορες στατιστικές που διαβάζουμε καθημερινά ψεύδονται, υπερβάλλουν ή αποκρύπτουν την αλήθεια, ηθελημένα ή και κατά λάθος.

[maron fiero]

ξεκιναω σημερα το 'εργοστασιο σφηκων' του iain banks. (επιτελους!!!)

[DinoHajiyorgi]

Γιατί μόνο να διαβάζετε; Γιατί μόνο να ρουφάτε φαντασία; Όταν διαθέτετε τόση δική σας;

 

Το ξέρετε πως αυτή τη στιγμή στο φόρουμ τρέχει το 2nd Short Story Championship;

 

Πόσο πρωταθλητής αισθάνεστε;

 

Βάλτε να διαβάζουν εσάς εδώ!

 

Δηλώστε συμμετοχή και θα σας δοθεί παράταση να στύψετε τους δημιουργικούς σας χυμούς.

 

ΜΗΝ ΧΑΣΕΤΕ ΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ!

[Morimel]

Γκούχου- γκούχου. Και μετά από αυτό το σύντομο διάλειμμα για διαφημίσεις από τον Ντίνο... συνεχίζουμε...

 

Αυτην την περίοδο διαβάζω το Damselflies της Jayel Gibson. Το αγόρασα εντελώς τυχαία και το καταχώνιασα σε ένα ράφι. Αφού λοιπόν ξέμεινα από τριλογίες και άλλους είδους σειρές, αποφάσισα να το ξεκινήσω.

 

Να πω αρχικά, πως είναι γραμμένο στα αγγλικά και δε νομίζω πως έχει μεταφραστεί. Διαβάζοντάς το, και ψάχνοντας λιγάκι στο net, διαπίστωσα πως είναι το τρίτο από τέσσερα βιβλία που γράφτηκαν πάνω στον ίδιο κόσμο.

 

Για περιλήψεις των βιβλίων, δείτε εδώ: http://jayelgibson.com/index.php/her-work/

 

Σε γενικές γραμμές, το βιβλίο μου αρέσει αρκετά, χωρίς να πω όμως ότι τρελαίνομαι. Παρουσιάζει έναν πολύ ενδιαφέρον κόσμο, με πολλές καινοτομίες και πλάσματα βασισμένα στην κέλτικη μυθολογία. Έχει ένα ιδιαίτερα πλούσιο λεξιλόγιο, με όμορφες περιγραφές. Το πρόβλημα, όμως, είναι πως κάποια πράγματα στην πλοκή δεν με έπεισαν ιδιαίτερα. Αισθάνομαι πως η συγγραφέας προσπάθησε να χωρέσει σε 400 σελίδες γεγονότα που θα έπρεπε να χωριστούν τουλάχιστον σε 2 βιβλία. Το αποτέλεσμα είναι μια ανεπαρκέστατη πολεμική σκηνή (και μιλάω για την σκηνη του πολέμου που κρίνει το μέλον ολόκληρου του κόσμου) και ένα πολύ απότομο πέρασμα από τη μια γενιά στην επόμενη.

 

Θεωρώ πως αξίζει να διαβαστεί, είτε ως τρίτο μέρος της σειράς, είτε ως αυτοτελές έργο, για τις όμορφες και πρωτότυπες ιδέες του, ακόμα κι αν δεν είναι το καλύτερο βιβλίο φαντασίας που έχει γραφτεί (πάντα κατά τη δική μου, προσωπική, άποψη).

Edited July 3, 2009 by Morimel

[Naroualis]

Προσπαθησα να μείνω μακριά από βιβλία που δεν ανήκουν στο φάνταζι αυτές τις μέρες, κυρίως για να μη βγω από το κλίμα του βιβλίου που γράφω. Δυστυχώς η εγχείρηση απέτυχε και η έμπνευση δεν επέστρεψε, οπότε κι εγώ αποφάσισα να αναστρέψω το πείραμα και να διαβάσω ότιναναι. Και κοίτα να δεις που καμμιά φορά δουλεύει... έγραψα 1500 προχτές. Ένιγουέϊ, να τι διάβασα:

 

Ιστορίες με άλογα, Ωρόρα/52. Μετριότατο και κακοεπιμελημένο. Ούτε ο Μεταξένιος του Θήοντορ Στάρτζεον ούτε το Πάνω στον Πλανήτη των Πετραδιών με ικανοποίησαν. Το μόνο ενδιαφέρον ήταν Η Θεία Μίλισεντ στον Ιππόδρομο, της Λεν Γκάτριτζ, το οποίο έπαιζε και με σουρεαλισμό.

 

Ιστορίες με Λυκάνθρωπους, Ωρόρα/34. Επίσης μετριότατο και κακοεπιμελημένο. Στάθηκα μόνο στο «Τι ωφελεί ένα γυάλινο μαχαίρι;» του Λάρι Νίβεν (ναι, ο Νίβεν είχε γράψει και κάποια φάνταζι κομμάτια στα νιάτα του) κι αυτό γιατί ήταν σοκαριστικό το πώς ένας καλός συγγραφέας εφ μπορεί να χάσει τα νερά του γράφοντας φάνταζι. Πολλές συμπυκνωμένες ιδέες, γεμάτες φάντα-μπαμπλ και υποτυπώδης ανάπτυξη χαρακτήρων.

 

Άλματα στο Χρόνο, Παν. Γιωτόπουλος. Δυο διηγήματα εφ, πρακτικώς ιδιοέκδοση. Ενδιαφέροντα θέματα, αν και κλασσικά πλέον και κλισέ (έτος έκδοσης 1996). Δυστυχώς και αρκετά άτεχνα δοσμένα με κάποια χάσματα λογικής, τα οποία για να τα παρατηρήσω εγώ που δεν είμαι και πολύ της εφ, φανταστείτε πώς θα φαίνονταν σε πιο έμπειρους αναγνώστες. Επίσης μια μικρή στράτευση, ειδικά στο πρώτο διήγημα, το Χρονομεταφορά: Αθήνα 2050 μ.Χ., με την πλευρά της -όπως τη λέει ο συγγραφέας- Ελληνικής Ορθοδοξίας. Δε θα με ενοχλούσε αν ήταν δοσμένη με πιο πειστικό τρόπο, αλλά δεν είναι δοσμένη με πειστικό τρόπο.

 

Εισβολή στη Μυρμηγκάνα, Μάριος Βερέττας. Είχα διαβάσει το Φλεβάρη νομίζω, το Αυγό του Παλιατζή, ένα άλλο παραμύθι για μεγάλα παιδιά του Μάριου Βερέττα. Τα βρήκα και τα δύο αν μη τι άλλο ενδιαφέροντα. Γραμμένα με χαριτωμένο τρόπο και με τροφή για περαιτέρω σκέψη.

 

Το Τσίρκο των Εξωγήινων, Mathew Stone. Εφηβικό ανάγνωσμα, στο στυλ των αλησμόνητων Μυστικών Εφτά, με εξωγήινους. Απλοϊκή πλοκή, απλοϊκή χαρακτήρες και απλοϊκές περιγραφές και αιτιολογήσεις γεγονότων. Οι κακοί είναι κακοί κι οι καλοί είναι κακοί κι υπάρχουν και κακοί που στο τέλος αποδεικνύεται ότι είναι καλοί, δεν ντρέπεσαι που είσαι ρατσιστής και νόμιζες ότι είναι κακοί; Παρά ταύτα, διασκεδαστικό ανάγνωσμα, που το τέλεψα με μια ανάγνωση και μόνο, χωρίς διακοπές. Απ’ όσο κατάλαβα είναι το τέταρτο από μια σειρά έξι βιβλίων. Έχω την εντύπωση ότι θα πάω να πάρω και τα υπόλοιπα.

 

Φονικές Μηχανές, Φίλιπ Ριβ. Γραμμένο προφανώς για young adults αλλά εξαιρετικό και για τους ενήλικες σαν κι εμάς (λέμε τώρα?) Πολύ ωραίες ιδέες, αρκετά πορωτικές, περιπέτεια και δράση σε υψηλά επίπεδα, μελλοντολογικά steampunk. Διασκέδασα αφάνταστα, συγκινήθηκα σε σωστές ποσότητες και χαίρομαι που αγόρασα και το δεύτερο, πρακτικά αυτοτελές όμως βιβλίο της σειράς, το Χρυσάφι των Αρπακτικών.

 

Η Μεγάλη Μάχη, Τα Χρονικά του Ίλμορ 2, David Lee Stone. Κι αυτό young adults ανάγνωσμα (τι με έπιασε ξαφνικά και το έριξα στα εφηβικά, δεν ξέρω, μη με ρωτάτε). Κωμικό φάνταζι (σίκουελ κάτι ανάλογου, υποθέτω), με τελώνια και ορκς και δράκους (ogres) και όλα τα σχετικά, αλλά με ένα μικρό μειονέκτημα: δεν έχει σπίθα, σπίρτο, νεύρο, πώς το λένε. Θα μπορούσε με την υπόθεση και τους χαρακτήρες που σκέφτηκε να φτιάξει κάτι πραγματικά ανυπέρβλητο, κάτι που κι ο ίδιος ο Πράτσετ να το ζηλέψει κι όμως η γραφή του έχει ένα κακομοίρικο επίχρισμα που ακυρώνει όλα του τα προτερήματα. Το διάβασα πολύ γρήγορα, αν αυτό σας λέει κάτι. Κρίμα. Μεγάλο κρίμα.

 

Έλος, Πέτρος Τσαλπατούρος. Ενδιαφέρον διήγημα τρόμου, με ενδιαφέρον στήσιμο και ενδιαφέρουσες θεωρίες. Επίσης ενδιαφέροντες χαρακτήρες και πολύ ενδιαφέρον τέλος. Γενικά το ξεκοκκάλισα σε ελάχιστο χρόνο, μπορεί και λιγότερο από μια ώρα. Πολύ-πολύ-πολύ ενδιαφέρον κι αναρωτιέμαι αν ο συγγραφέας έχει έτοιμο προς έκδοση κάποιο άλλο του κείμενο (brainz? brainz?) γιατί σύμφωνα με το βιογραφικό του, δεν έχει εκδώσει κάτι άλλο.

 

Κρυπτικά ημερολόγια της νήσου Solemnis και των εν αυτή θαυμαστών ανθέων και φυτών, Συνταχθέντα υπό Διονυσίου του Απολωλότος και σχολιασθέντα υπό του μαθητού αυτού Ιωάννου του Παυλικιανού, Ιωάννης Θ. Μάζης. Ένα μυστήριο βιβλιαράκι, ελάχιστων σελίδων, στο οποίο μου είχε τραβήξει την προσοχή η Τρίλλιαν πριν από δυο τρία χρόνια, όταν είχα πρωτοέρθει στο φόρουμ. Το βρήκα από απίστευτη τύχη στην Πολιτεία, λίγες μόνο στιγμές πριν φύγει για «επιστροφή». Για ποιο λόγο μου καρφώθηκε να ρωτήσω εκείνη ακριβώς τη μέρα αν το έχουν (ενώ άλλες μέρες ήμουν σίγουρη ότι δε θα το είχαν) θα παραμείνει για πάντα ένα από τα μυστήρια του Μάτριξ? Τέλος πάντων το βιβλιαράκι είναι απίθανο, οι ιδέες που περιέχει είναι γλυκύτατες, εντελώς τρυφερές, όπως πχ, εκείνη κατά την οποία ο Διονύσιος ο Απολωλός αναρωτιέται αν τα παραδείσια πουλιά έχουν ψυχή ή τι ακριβώς είναι η Απουσία, ή τα κείμενα που περιγράφουν το τι κάνουν τα διάφορα φυτά του Κήπου των Αντιφάσεων στη Νήσο Σολέμνις.

 

Σαν Άνγκρε / Τα δάκρυα της Φον Μπράουν, Γιάννης Παλαβός / Σωτήρης Μπαμπατζιμόπουλος. Δυο παράξενες ιστορίες, κάπως νουάρ, κάπως σουρεάλ, κάπως μελλοντολικές ή εφ. Με διασκέδασε καλύτερα η πρώτη το Σαν Άνγκρε του Γιάννη Παλαβού. Ο ντεντέκτιβ Τζο Λυχνίας των Δακρύων της Φον Μπράουν δε μπορώ να πω ότι με γοήτεψε. Από την άλλη ίσως επειδή περίμενα κάτι άλλο από αυτόν, κάτι με σαφή δομή και υπόθεση κι όχι το «χρονογραφηματικό»-«αυτοβιογραφικό» σύνολο δοκιμίων που ήταν τελικά. Ίσως το διαβάσω κάποια άλλη στιγμή, γιατί μου θύμισε σε κάποιες περιπτώσεις τις Νυχτερινές Επισκέψεις μου. Υποθέτω ότι φταίω εγώ για το ότι δεν ενθουσιάστηκα.

 

Τα μπανανόψαρα, Φίλιππος Μανδηλαράς. Μια συλλογή από μικρά διηγήματα, με κεντρικό θέμα τα μπανανόψαρα, πλάσματα που ο συγγραφέας συνάντησε σε μια συλλογή διηγημάτων του Τζ. Ντ. Σάλιντζερ (του συγγραφέα του Φύλακα στη Σίκαλη). Τα μπανανόψαρα είναι πλάσματα που εμφανίζονται ξαφνικά και δείχνουν σε όσους μπορούν να τα δουν, μια άλλη όψη του εαυτού τους, πιθανότατα τον πραγματικό τους εαυτό. Το διάβασα πολύ γρήγορα, όχι γιατί είναι μικρό ή γιατί εγώ διαβάζω γρήγορα, αλλά γιατί πραγματικά ρέει, τρέχει κι ακόμη κι αν σταθείς για να απολαύσεις μια φράση ή μια λέξη, η γραφή θα σε κάνει να γλιστρήσεις παρακάτω. Ένα από τα πλέον υπέροχα βιβλία που έχω διαβάσει φέτος.

 

Τα Άγρια Ζώα της Πόλης, Πέτρος Αργυρίου. Πολύ ενδιαφέρουσα νουβέλα τρόμου, παρά τις όποιες υπερβολές στην πλοκή της. Η γραφή στέρεη, καλοδουλεμένη, χωρίς πολλές φιοριτούρες, παρά μόνο εκεί που έπρεπε. Παρά τη νοσηρότητα που διέπει τις εικόνες κάποιες στιγμές, δεν κατάφερα να το αφήσω κάτω πριν το τελειώσω. Η υπόθεση για την ιστορία, ένας άντρας συνέρχεται από κώμα, μετά από τροχαίο και ανακαλύπτει ότι έχει αποκτήσει μια άλλη σχέση με τον πόνο, μια σχέση που θα τον οδηγήσει στην ανακάλυψη μιας παράξενης αδελφότητας.

 

Το Σκοτεινό Νησί, Αντώνης Νικολής. Αδυνατώ να καταλάβω αυτό το βιβλίο. Υποτίθεται ότι είναι η μυθιστορηματική μεταφορά του ομώνυμου θεατρικού έργου του ίδιου συγγραφέα. Σε ένα πλημμυρισμένο μετακαταστροφικό κόσμο, όπου οι γενετικά διαμορφωμένοι άνθρωποι είναι οι σνομπ και οι τυχαίοι οι κατώτεροι και φέροντες ασθένειες, ένα ζευγάρι που δουλεύει τη νύχτα φτάνουν στο Σκοτεινό Νησί, όπου μένει κάποιος ερημίτης λόγιος. Εκεί αρχίζουν οι προσπάθειες επιβολής της εξουσίας ανάμεσα στον ερημίτη και τη γυναίκα που διεκδικούν ο καθένας για τον εαυτό του τον άντρα του ζευγαριού. Υποτίθεται ότι έχει βαθιά νοήματα σχετικά με τον, Ηρακλή, την Αρετή και την Κακία, αλλά απέτυχε να με κάνει να τα διακρίνω. Πιο πολύ κατάφερε -πετυχημένα, δε μπορώ να πω- να με κάνει να αναγουλιάζω κάθε φορά που οι ήρωες αναφέροντας στο σεξ ή στο περιεχόμενο των εντέρων τους (ο ερημίτης όταν λέει «ρεύομαι» εννοεί «κλάνω») ή να με κάνει να απορώ για το λόγο για τον οποίο ο κάθε ένας τους φέρεται έτσι όπως φέρεται, πχ, σηκώνεται κάθεται, περιμένει, κοιτάζει ένα γύρω, βάζει κραγιόν, υστεριάζεται ή παραληρεί. Δεν ξέρω πώς θα φανεί σε κάποιον άλλο, αλλά εμένα με κούρασε υπερβολικά.

Edited July 4, 2009 by Naroualis

[trillian]

Κρυπτικά ημερολόγια της νήσου Solemnis και των εν αυτή θαυμαστών ανθέων και φυτών, Συνταχθέντα υπό Διονυσίου του Απολωλότος και σχολιασθέντα υπό του μαθητού αυτού Ιωάννου του Παυλικιανού, Ιωάννης Θ. Μάζης.

 

Δεν ήταν απίστευτο;! Από κάποια περίεργη στρέβλωση του χωροχρόνου, θύμιζε αρκετά China Mieville (για τα ελληνικά δεδομένα πάντα, αλλά... ναι. Δεν πετυχαίνεις εύκολα κάτι τέτοιο στα ελληνικά). Και τώρα που το λες, αναρωτιέμαι πού το έχω καταχωνιάσει...

[heiron]

Ξεκίνησα το "Ο Αρχοντας των Γρίφων" της Πατρίσια ΜακΚιλλιπ.

Ήθελα να έχω ένα βιβλίο στο λεωφορείο αλλά δεν θα αγόραζα παραπάνω από ένα και κατέληξα σε αυτό που είναι και τριλογία και είναι σαν να πήρα τρία.Τελικά μάλλον πήρα τα τρία...Οκ,δεν είναι κακό,και έχω ψωμί ακόμη αλλά...τέλος πάντων θα το θάψω άλλη φορά-να το προχωρήσω πρώτα.

[Δημήτρης]

Τόλκιν, Η Επιστροφή του Βασιλιά

[Dark desire]

Ιστορίες με Λυκάνθρωπους, Ωρόρα/34. Επίσης μετριότατο και κακοεπιμελημένο. Στάθηκα μόνο στο «Τι ωφελεί ένα γυάλινο μαχαίρι;» του Λάρι Νίβεν (ναι, ο Νίβεν είχε γράψει και κάποια φάνταζι κομμάτια στα νιάτα του) κι αυτό γιατί ήταν σοκαριστικό το πώς ένας καλός συγγραφέας εφ μπορεί να χάσει τα νερά του γράφοντας φάνταζι. Πολλές συμπυκνωμένες ιδέες, γεμάτες φάντα-μπαμπλ και υποτυπώδης ανάπτυξη χαρακτήρων.

 

Τι μου θύμισες τώρα...Ήταν η πρώτη συλλογή Ωρόρα που αγόρασα (το 1996). Το "Γυαλινο μαχαίρι" δεν με πολυενθουσίασε. Προτιμούσα-τότε- την "Ιστορία του Σταμπε Πίτερ" (πολύ ενδιαφέρον, δεδομένου ότι προέρχεται από πρακτικά της γερμανικής Ιερας εξέτασης) και τον "Λυκότοπο" της Τανιθ Λι (μια διεστραμμενη βερσιον της Κοκκινοσκουφίτσας). Σήμερα, μετά από 13 χρόνια, λέω να την ξαναπιάσω, για να κρίνω ως ενήλικη αυτά που λάτρεψα ως παιδι

[Dark desire]

Κάρεν Μπλίξεν, Αγγελικοί εκδικητές

Σκοτεινό και ατμοσφαιρικό.

[D'Ailleurs]

Dennis Wheatley - The devil rides out

The Devil Rides Out is the most famous work of a master storyteller, a classic of weird fiction which has been described as 'the best thing of its kind since Dracula' a genuinely frightening tale of devil-worship and sorcery in modern Britain.

A group of old friends discover that one of them has been lured into a coven of Satanists. They determine to rescue him - and a beautiful girl employed as a medium. The head of the coven proves to be no charlatan but an Adept of the Dark Arts, able to infiltrate dreams and conjure up fearsome entities. De Richleau fights back with his own knowledge of occultism and ancient lore. A duel ensues between White and Black Magic, Good and Evil used as weapons.

Whenever, subsequentley, Dennis Wheatley was asked what he really believed about the supernatural, he would just reply 'Don't meddle!' Few readers will need that warning repeated.

[Mort13]

Walking on Glass, του Iain Banks

 

Το δεύτερο βιβλίο που έγραψε ο Banks (μετά το Wasp Factory) είναι μια ενδιαφέρουσα πειραματική μίξη mainstream, fantasy και ΕΦ. Αποτελείται από 3 φαινομενικά ασύνδετες μεταξύ τους ιστορίες (η πρώτη αφορά την συνάντηση ενός ερωτευμένου νεαρού με την κοπέλα που ποθεί, η δεύτερη έναν παρανοϊκό που πιστεύει ότι έχει έρθει από το διάστημα και η τρίτη δύο πολεμιστές ενός διαστημικού πολέμου που είναι φυλακισμένοι σε ένα περίεργο κάστρο και πρέπει να παίξουν διάφορα παιχνίδια και να λύσουν έναν γρίφο για να απελευθερωθούν), οι οποίες στο τέλος όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτά τα βιβλία "διαρρέουν" η μια μέσα στην άλλη αν και επαφίεται στον αναγνώστη να δεχτεί σε ποιό βαθμό γίνεται αυτό και ποιάς ιστορίας η πραγματικότητα είναι η κυρίαρχη. Γενικά είναι ένα πολύ φιλόδοξο βιβλίο που ίσως να μην πετυχαίνει ακριβώς αυτό που ήθελε ο συγγραφέας (το έχει παραδεχτεί κι ο ίδιος σε συνεντεύξεις του).

[Sileon]

Διάβασα το Η ιστορία του γενναίου Κάσπερλ και της όμορφης 'Αννερλ, του Κλέμενς Μπρεντανό - Γοτθική, ρομαντική λογοτεχνία όπως γραφόταν τότε. Όταν λέμε τότε εννοούμε πολύ.. τότε, δηλαδή αρχές του 19ου αιώνα και δη, το 1817, έτος έκδοσης του εν λόγω έργου. Σπαραξικάρδια, αφελής γραφή με αγαθά, ενάρετα παλλικάρια και νεαρές, ονειροπόλες δεσποσύνες, τα οποία, ως πρόσωπα ταγμένα σε μια ζωή τίμια περιστοιχισμένη απο κακούς, υποχθόνιους ανθρώπους, κάνουν ότι μπορούν για να καταστρέψουν τη ζωή τους μόνοι τους, πριν τους προλλάβουν οι τελευταίοι. Και, πραγματικά, το καταφέρνουν μια χαρά! Θεοί, βάρεσα μπιέλα! Πάλι καλά που ήταν μικρό!

 

Επίσης, διάβασα το τρίτο βιβλίο του καυστικού, εικονοκλάστη, ισοπεδωτικά κυνικού Μισέλ Ουελμπέκ, ονόματι Πλατφόρμα και ήρθα στα ίσα μου. Έχω βαρεθεί να μιλάω για τον συγγραφέα. Απλά, είναι στην κορυφή της λίστας μου με τους αγαπημένους σύγχρονους συγγραφείς. Κοινώς, τα σπάει.

[heiron]

Sundiver

To πρώτο μέρος του Uplift saga του Ντεηβιντ Μπριν.Είχα ακούσει τα καλύτερα στο εξωτερικό για αυτή τη σειρά αλλά εδώ δεν έχει πέραση νομίζω κι έτσι ήμουν επιφυλακτικός.Έχω διαβάσει πάνω από το μισό και πιστεύω πως ο Μπριν είναι μια βελτιωμένη έκδοση του Κλαρκ.Ενδιαφέρουσες ιδέες καλή ιστορία αλλά και οι χαρακ΄τηρες είναι καλοί σε αντίθεση με του Κλάρκ.Η υπόθεση προχωρά κομματάκι αργά και αφήνει επίτηδες κάποιες τρύπες που λειτουργούν καλά πάντως κάνοντας το βιβλίο pageturner.

[Naroualis]

Τελείωσα το Ζωντανό Θρύλο του Richard Matheson. Σχετικά σχόλια εδώ, εδώ κι εδώ.

 

Τελείωσα επίσης και Το Μυστικό της Τελευταίας Σελίδας, του Νίκου Χρυσού. Συμβιβασμένος βιβλιοκτριτικός που δε μπορεί να ξεπεράσει το χωρισμό του προσπαθεί να ανακαλύψει τι κρύβεται πίσω από την αναβίωση ενος χαμένου ποιητικού "κύκλου". Δεν λέω ότι το άφησα από τα χέρια μου, αλλά μου φάνηκε κάπως βαρύ είναι η αλήθεια. Ή μάλλον όχι βαρύ, αργόσυρτο θα το έλεγα. Σέρνεται τα πόδια του σε 457 σελίδες, με πάρα πολλές βιβλιογραφικές αναφορές (σε σημείο ν' αρχίσω να νιώθω άβολα, σα να ήμουν στην αρχή μιας περίπλοκης ασθένειας ηλιθιότητας) αλλά και πολλά φλας μπακ. Παρά ταύτα, επαναλαμβάνω ότι δεν το άφησα από τα χέρια μου. Οι χαρακτήρες είανι αρκετά ενδιαφέροντες -έως και πολύ ενδιαφέροντες- και η αίσθηση της κάθε σκηνής και της κάθε ανάμνησης εντυπώνεται στο κεφάλι σου καθώς τις διαβάζεις. Το τέλος του ίσως όχι ακριβώς αναμενόμενο, αλλά επιτέλους, εάφρά αιίόδοξο σε σχέση με την στενάχωρη κατάσταση του υπολοίπου -γιατί είναι ένα στενάχωρο βιβλίο, συνασιθηματικά φορτισμένο από τη μοναξιά και το συμβιβασμό. Οπωσδήποτε όχι καλοκαιρινό βιβλίο. Πιο καλά διαβάζεται το φθινόπωρο.

[Nephilim]

Κωνσταντίνος Μίσσιος "Η νύχτα της λευκής παπαρούνας"

 

Ένας άντρας παθαίνει ατύχημα με το αυτοκίνητό του στην ερημιά και ξεκινά να βρει κάποιο χωριό για να ειδοποιήσει την οδική βοήθεια. Φτάνει σε ένα παράξενο και με ιδιαίτερη ατμόσφαιρα πανδοχείο, όπου γίνεται μια γιορτή. Οι άνθρωποι του «πάρτυ» τον καλωσορίζουν και τον προσκαλούν στη γιορτή τους. Μια και η επικοινωνία με τον «πολιτισμό» αποδεικνύεται ανέφικτη, ο άντρας δέχεται την πρόσκληση. Ένας Έλληνας Stephen King…Καταπληκτικός συνδυασμός παραδοσιακών θρύλων της υπαίθρου, άμεσης και αυθεντικής γλώσσας, σασπένς και χιούμορ.

 

(Από τον εκδότη)