Τι διαβάζετε;

[Arachnida]

Τελείωσα επίσης και Το Μυστικό της Τελευταίας Σελίδας, του Νίκου Χρυσού. Συμβιβασμένος βιβλιοκτριτικός που δε μπορεί να ξεπεράσει το χωρισμό του προσπαθεί να ανακαλύψει τι κρύβεται πίσω από την αναβίωση ενος χαμένου ποιητικού "κύκλου". Δεν λέω ότι το άφησα από τα χέρια μου, αλλά μου φάνηκε κάπως βαρύ είναι η αλήθεια. Ή μάλλον όχι βαρύ, αργόσυρτο θα το έλεγα. Σέρνεται τα πόδια του σε 457 σελίδες, με πάρα πολλές βιβλιογραφικές αναφορές (σε σημείο ν' αρχίσω να νιώθω άβολα, σα να ήμουν στην αρχή μιας περίπλοκης ασθένειας ηλιθιότητας) αλλά και πολλά φλας μπακ. Παρά ταύτα, επαναλαμβάνω ότι δεν το άφησα από τα χέρια μου. Οι χαρακτήρες είανι αρκετά ενδιαφέροντες -έως και πολύ ενδιαφέροντες- και η αίσθηση της κάθε σκηνής και της κάθε ανάμνησης εντυπώνεται στο κεφάλι σου καθώς τις διαβάζεις. Το τέλος του ίσως όχι ακριβώς αναμενόμενο, αλλά επιτέλους, εάφρά αιίόδοξο σε σχέση με την στενάχωρη κατάσταση του υπολοίπου -γιατί είναι ένα στενάχωρο βιβλίο, συνασιθηματικά φορτισμένο από τη μοναξιά και το συμβιβασμό. Οπωσδήποτε όχι καλοκαιρινό βιβλίο. Πιο καλά διαβάζεται το φθινόπωρο.

 

Το βιβλίο του Χρυσού είναι δύσκολο, αλλά μου έμειναν πολλά ωραία πράγματα από την ανάγνωση. Και μου έκανε εντύπωση το νεαρό της ηλικίας του. Έχω γράψει και αναλυτικά τη γνώμη μου στις Σελίδες για άλλες σελίδες.

Εγώ διαβάζω αυτές τις μέρες το "Ο νικητής είναι μόνος" (Λιβάνης) του Coelho. Έχει ξεκινήσει πολύ όμορφα με ένα ταξίδι στον φανταχτερό (και ψεύτικο) κόσμο των Καννών κατά τη διάρκεια του κινηματογραφικού φεστιβάλ.

[Naroualis]

Το βιβλίο του Χρυσού είναι δύσκολο, αλλά μου έμειναν πολλά ωραία πράγματα από την ανάγνωση. Και μου έκανε εντύπωση το νεαρό της ηλικίας του. Έχω γράψει και αναλυτικά τη γνώμη μου στις Σελίδες για άλλες σελίδες.

 

Χε, ναι, από σένα το είδα και το λιμπίστικα.

 

Τελείωσα χτες βράδυ τον Ορίζοντα της Αιωνιότητας. Είναι ένα νέο "χτύπημα" από τη γνωστή μας Ανθίππη Φιαμού, αυτή τη φορά όχι στο φανταστικό, όπου την έχουμε συνηθίσει (Λαμπρά Φεγγάρια στον Ποταμό της Λησμονιάς, Κάτω από τον Ήλιο της Γκρόνταρ, Τον έφαγε το φεγγάρι), αλλά στο ιστορικό μυθιστόρημα. Είχα την τύχη ν' ακούσω γι' αυτό το βιβλίο όταν ακόμη ήταν στα σπάργανα, και μάλιστα από πρώτο χέρι. Η Ανθίππη βρήκε κάπου μεταφρασμένα τα αρχεία του χωριού των τεχνητών που έχτιζαν τους τάφους των Φαραώ στην Κοιλάδα των Βασιλέων. Πάνω σ ε αυτά (οι Αιγύπτιοι είναι γνωστοί φρικαρισμένοι με τα αρχεία τους κι οι ιστορίες που μπορεί κανείς να διαβάσει πίσω από τις ξερές αναφορές στα γεγονότα είναι ενδιαφέρουσες και αρκετά δραματικές) στήριξε τη διήγησή της. Σαν βιβλίο είναι καλό, διαβάζεται ευχάριστα και ρέει, καλύπτοντας μια περίοδο πάνω από 300-400 χρόνια στην ιστορία του χωριού, με ικανοποιητική δραματοποίση των γεγονότων.

[kitsos]

Dean Koontz "60 ώρες"

 

"Κρατάμε τη γυναίκα σου. Για να την πάρεις πίσω θέλουμε δύο εκατομμύρια δολάρια. Ο Μίτσελ Ράφερτι νομίζει ότι του κάνουν κάποιο κακόγουστο αστείο. Αυτός είναι μόνο ένας απλός κηπουρός. Βρισκόταν στην αυλή κάποιου πελάτη του κι ετοιμαζόταν να φυτέψει έρωτες, όταν χτύπησε το κινητό του. Τώρα στέκεται κάτω από την καλοκαιρινή λιακάδα, σε μια ήσυχη γειτονιά στα προάστια, κι έχει μια τηλεφωνική συνομιλία που μοιάζει βγαλμένη από τον πιο φρικτό εφιάλτη."

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

 

Ανάμεικτα συναισθήματα!

[Naroualis]

Τελείωσα τη συλλογή διηγημάτων Ο Μονόφθαλμός και άλλες πειρατικές ιστορίες της Κατερίνας Καριζώνη. Είναι ότι ακριβώς λέει ο τίτλος του, δραματοποιημένες σύντομες ιστορίες (των δέκα σελίδων η καθε μιά) που κάθε μία μιλάει για έναν σπουδαίο πειρατή που έδρασε στη Μεσόγειο την εποχή από τη Φραγκοκρατία έως και την Απελευθέρωση. Τα καλά νέα είναι ότι οι ιστορίες, καθότι πραγματικές, έχουν φοβερό ενδιαφέρον. Πέρα από τον κάπτεν Τζακ Σπάροου, σου δίνουν την αίσθηση του πραγματικού κούρσου, την ακριβή διασταση των γεγονότων, χωρίς να εξωραΐζουν τίποτε. Ή μάλλον σχεδόν τίποτε. Όλες οι ερωτικές περιπέτειες των πειρατών ανήκουν στα κακά νέα του βιβλίου. Οι έρωτες παρουσιάζονται αρκετά εξιδανικευμένοι κι αυτό πολλαπλασιασμένο επί δέκα ανεβάζει κάπως το ζάχαρο. Το δεύτερο κακό νέο είναι ότι η γραφή κατά καιρούς "γλιστράει" στην ιστορική αναφορά, ξερή και χρησιμοποιώντας γλώσσα ακαδημαϊκή. Θεωρώ ότι θα έπρεπε να έχει ένα ομοιόμορφο ύφος και μάλιστα επειδή το καθαρά λογοτεχνικό κομμάτι είναι αρκετά καλό, τολμώ να πω το δυνατό σημείο της συγγραφέως, πιστέυω ότι θα έπρεπε να δώσει περισσότερο βάρος εκεί.

 

Αν και είναι βιβλίο για ενήλικες, πιστεύω ότι θα μπορούσε άνετα να αποτελέσει πρώτη επαφή με την πειρατική πραγματικότητα για έναν έφηβο. Αν μπορούν αν διαβάζουν για τη Σφαγή της Χίου, μπορούν να διαβάσουν και για άλλες σφαγές (οι οποίες σημειωτέον δίνουν την εντύπωση ότι είναι πολύ προσεκτικά γραμμένες, ώστε να μην ενοχλούν με gore καταστάσεις).

[Naroualis]

Τελείωσα τις Ιστορίες με Άγγελους και Δαίμονες, Ωρόρα/64. Χαριτωμένο μου φάνηκε, οι ιστορίες του ήταν μικρές και περιεκτικές σα μπιζουδάκια. Κάποιες πολύ καλές, άλλες... απλά αδιάφορες.

[Naroualis]

Τελείωσα τη συλλογή διηγημάτων Ζώνη Ερήμωσης, του Περικλή Μποζινάκη και είμαι κάπως διχασμένη. Ενώ το βιβλίο έχει από ωραίες έως πολύ ωραίες ιδέες, κάτι απροσδιόριστο δε με αφήνει να το ευχαριστηθώ. Είχα διαβάσει παλαιότερα κι άλλη μια συλλογή, τα Σκοτεινά Ανέκδοτα και Ιστορίες Εφιαλτών, αλλά κι εκεί το ίδιο πρόβλημα είχα. Ωραίες ιδέες, αλλά κάτι λείπει που θα μπορούσε να μου κάνει κλίκ.

[heiron]

Δέκα μικροί νέγροι

Κλασικό βιβλίο της Αγκαθα Κριστι.Κάποιος μπορεί να το πει κλισέ αλλά αν δεν κάνω λάθος είναι το βιβλίο που καθιερωσε τα συγκεκριμένα κλισέ.

[Mort13]

Harry Potter and the Order of the Phoenix, της J.K. Rowling

 

Πολύ καλό, με μια σαφώς ενήλικη στροφή και πιο γκρίζους χαρακτήρες και καταστάσεις.

[D'Ailleurs]

Δέκα μικροί νέγροι

Κλασικό βιβλίο της Αγκαθα Κριστι.Κάποιος μπορεί να το πει κλισέ αλλά αν δεν κάνω λάθος είναι το βιβλίο που καθιερωσε τα συγκεκριμένα κλισέ.

 

φιλος το συγκεκριμένο βιβλίο μαμάει, και ειδικά στο φινάλε!

[Sileon]

Διάβασα το Λόγια-φτερά, τελευταίο βιβλίο του Χρήστου Χωμενίδη.

Το ευχαριστήθηκα, δεν μπορώ να πω, μα νομίζω πως οι προσδοκίες μου δεν ικανοποιήθηκαν. Δεν έχω διαβάσει άλλο του εκτός του Σοφού παιδιού και, η αλήθεια είναι πως τούτη η τελευταία του δημιουργία φέρει πολλά απο τα εκρηκτικά εκεινα χαρακτηριστικά της μεγαλης επιτυχίας του. Χιούμορ, χειμαρρώδης λόγος, απρόσμενες και αστείες καταστάσεις και ένα ταξιδιωτικό πνεύμα που μετεφέρεται στον αναγνώστη με επιτυχία. Και όμως, κάτι έφταιγε. Σα να μου φάνηκε πως διάβασα μια ιστορία χωρίς ιδιαίτερο νόημα, τα γεγονότα δεν είχαν την ίδια βαρύτητα και εκεί που έπλεες ξένοιαστος σε ένα ποταμάκι της αφήγησης, ο συγγραφέας σε πέταγε σε ένα άλλο, παντελώς απρόσμενο, το οποίο άλλαζε το ρου και απαιτούσε απο τον αναγνώστη να ακολουθήσει το ξέφρενο μυαλό του συγγραφέα. Μέχρι την τελευταία σελίδα, δεν μπορούσα να χωνέψω πως πια η ρότα ήταν αυτή και δεν θα υπήρχε μεταστροφή!

Τουλάχιστον το τέλος, μέσα απο μια μεγαλόστομη, επική, σχεδόν βλάσφημη αποκάλυψη, σαγηνεύει τον καλοπροαίρετο αναγνώστη και για λίγο ξεχνάει τις όποιες αδυναμίες του συνολικού εγχειρήματος.

[tetartos]

Τέλειωσα (ξανά) το τρίτο μέρος της Οδύσσειας του Διαστήματος.

Το είχα διαβάσει αυτό. Πριν χρόνια.

Έλα που δε θυμάμαι (θυμόμουν) τίποτα; Δε με χάλασε! Το (ξανα)απόλαυσα σαν να ήταν η πρώτη φορά!

 

Και το τέλος, θα με "αναγκάσει" να συνεχίσω με το 3001!

[D'Ailleurs]

Χένρυ Μίλλερ - Η μάυρη άνοιξη Ανάμεσα στους δύο αιχμηρούς ογκόλιθους, τους παλλόμενους και κοχλάζοντες Τροπικούς του, ο Χένρι Μίλερ στη Μαύρη Άνοιξη επιχειρεί μια περιδιάβαση στο παρελθόν, ένα πέρασμα σε όσα άλλοτε τον συγκίνησαν, μια εξόρυξη πετραδιών ευαισθησίας που θα σπεύσει να τα κονιορτοποιήσει, να τα περιβάλει με σαρκασμό, σκληρότητα, ωμότητα, να τα εμβαπτίσει στο βόρβορο, να τα εκθέσει, θαρρείς και είναι μέρη και μέλη του ατελιέ του δημιουργού, ένα είδος τεκμηρίων για το πώς σκέφτεται και γράφει, για το πώς συνθέτει, πάντα από θραύσματα και ακανόνιστες ψηφίδες, την κοσμοαντίληψή του και τους τρόπους έκφρασης αυτής ακριβώς της κοσμοαντίληψης...

Tα κείμενα της Μαύρης Άνοιξης [...] είναι αναγνώσματα καμωμένα από καταβυθίσεις στο Χθες, από περιπάτους στο Σήμερα, από παραληρήματα για το Αύριο. Είναι ελεγεία για έναν κόσμο αθωότητας που χάθηκε ανεπιστρεπτί, είναι ανησυχητικά προανακρούσματα ενός χάους που επέρχεται, είναι, συνάμα, ξεχαρβαλωμένοι ψαλμοί για την ανάγκη τού να ζεις το παρόν με όλο σου το είναι, λες και δεν υπάρχει καμία άλλη ευοίωνη διέξοδος. Κι ακόμα είναι σπαρακτικές προσπάθειες να ανακαλυφθεί ομορφιά μες στις χαίνουσες πληγές, τους οχετούς, την αθλιότητα.

[Δημήτρης]

Richard Matheson, Ζωντανός Θρύλος. Σχόλια στο αντίστοιχο topic όταν τελειώσω

[Solonor]

Ντίνος Κέλλης (κατά sff-κοσμο Dinosxanthi), M.E.T.A.

85.000 λέξεις γεμάτες εξωγήϊνους, αποστολές αυτοκτονίας, φοβερούς χαρακτήρες, καταστροφές και πόλεμο, αίμα και πιστολίδι (ή και λεηζερίδι) που με άρπαξαν από τα μαλλιά και δεν μ' άφησαν παρά μόνο όταν είχε φτάσει 3 η ώρα (και ξυπνούσα στις 7). Αυτό το παιδί με κάνει να αναρωτιέμαι γιατί δε τον έχω κάνει ακόμα καλικάντζαρο...

[kitsos]

Ντίνος Κέλλης (κατά sff-κοσμο Dinosxanthi), M.E.T.A.

85.000 λέξεις γεμάτες εξωγήϊνους, αποστολές αυτοκτονίας, φοβερούς χαρακτήρες, καταστροφές και πόλεμο, αίμα και πιστολίδι (ή και λεηζερίδι) που με άρπαξαν από τα μαλλιά και δεν μ' άφησαν παρά μόνο όταν είχε φτάσει 3 η ώρα (και ξυπνούσα στις 7). Αυτό το παιδί με κάνει να αναρωτιέμαι γιατί δε τον έχω κάνει ακόμα καλικάντζαρο...

 

? ?

[Solonor]

Παρακαλώ, απορίες;

[kitsos]

Παρακαλώ, απορίες;

Μόνο μία: Πού το βρήκες αυτό;

 

Και άλλη μόνο μία: Εγώ πού θα το βρω;

[Solonor]

Το έκλεψα από τον σκληρό δίσκο του φορητού του, ενώ ο ίδιος είχε επισκεφτεί τη τουαλέτα του καταστήματος. Υποθέτω Κίτσο πως το μόνο που μένει είναι να τον προσκαλέσεις στο δικό σου κατάστημα/γραφείο/sexshop και να τον ποτίσεις καθαρτικό!

[heiron]

85.000 λέξεις γεμάτες εξωγήϊνους, αποστολές αυτοκτονίας, φοβερούς χαρακτήρες, καταστροφές και πόλεμο, αίμα και πιστολίδι (ή και λεηζερίδι)

Ο ΜακΝτινος ανεβαίνει στην εκτίμησή μου...

[kitsos]

Το έκλεψα από τον σκληρό δίσκο του φορητού του, ενώ ο ίδιος είχε επισκεφτεί τη τουαλέτα του καταστήματος. Υποθέτω Κίτσο πως το μόνο που μένει είναι να τον προσκαλέσεις στο δικό σου κατάστημα/γραφείο/sexshop και να τον ποτίσεις καθαρτικό!

Δε θα έφτανα στο καθαρτικό…είναι κρίμα. Μπορεί όμως να δοκίμαζα ένα καινούριο ακτινοπίστολο που βρήκα “τυχαία” στο άμαζον.

 

Πάντως το πακέτο που περιέγραψες δείχνει πολύ ελκυστικό!

[Solonor]

Κίτσος, "Ένας λαγός που τον λέγανε Φραγκίσκο"

Ωραίο, ελληνικό παραμύθι που αν δημοσιευτεί θα προκαλέσει ρήγματα στις σχέσεις του συγγραφέα με τους ιδιοκτήτες καφέ-μπαρ. Αναμένω τη συνέχεια και δηλώνω φαν του Βρασίδα!

[mariposa]

...δηλώνω φαν του Βρασίδα!

 

Δεν σε βρίσκω political correct... :tongue:

[Παρατηρητής]

Τα Χρονικά της Αντάκρης

ή αλλιώς

Η Μάγισσα του Μπιλθόρ

του Μενεστρελ Ντε Μιραβαλ

η αλλιώς

του Κώστα Ζαφυρίου

 

Να κάνω μια ερώτηση; Γιατί τα Ξωτικά πρέπει να στείλουν τρία μικρά παιδιά από το δικό μας κόσμο σε μια επικίνδυνη αποστολή που δεν τα αφορά καθόλου; Και γιατί αυτό πρέπει να συμβαίνει δύο κεφάλαια πριν το τέλος;

Εκτενέστερη παρουσίαση μόλις το ολοκληρώσω.

[Dark desire]

Ξαναεπιασα την "Ανταρσία των Αγγέλων" του Ανατόλ Φρανς. Αιχμηρό και τολμηρό στη θεματική του: Μια ομαδα αγγελων φεύγει από τον παράδεισο, συμμαχεί με τον (μορφωμένο, φιλελεύθερο και ευαισθητο)διαβολο και προσπαθεί να ανατρέψει τον (μπουρτζοβλαχο τυραννο) Θεο. Εδρα: Η Γαλλία των μέσων του αιώνα. Χαρακτήρες εκλεκτοι: Ο βιβλιοφάγος Αρκάδιος, που πιάνει κολλητιλίκια με εναν νεαρο, ιδιοκτήτη της βιβλιοθήκης στην οποία χώνεται κρυφά και τον μυεί στο κίνημα. Η κουκλάρα αγγελίνα Ζίτα. Ο αρχάγγελος που γίνεται αναρχικός ατομιστής, αντάρτης πόλεων και κατασκευαστής μολότωφ (wow!). Ο Σοφάρ, που την πατάει και γίνεται καπιταλόσκυλο-τραπεζίτης και στυλοβάτης του συστήματος! Ένας Ιαπωνας άγγελος, άσος του καράτε. Κι ο (αγαπημένος μου) Θεόφιλος, αντάρτης κατα λάθος, που έχασε τον παράδεισο για τα μάτια μιας καμπαρετζους. Όλο αυτο το τσούρμο ζει απίθανες περιπέτειες, μέχρι που φτάνει η ώρα της τελικής σύγκρουσης. Κι η ανατροπάρα περιμένει τον μαγεμένο αναγνώστη στην τελευταία παραγραφο.

[tetartos]

3001: The Final Odyssey του Arthur C. Clarke.

 

Όμορφο βιβλίο, "τρελό" το σεναριακό εύρημα και ενδιαφέρουσες (και συχνά διασκεδαστικές) οι προβλέψεις του μετρ για το μακρινό μας μέλλον! Όσο και να μου άρεσε όμως (και μου άρεσε πολύ) συνειδητοποίησα ένα μοτίβο στο γράψιμό του: ανοίγει, ανοίγει θέματα, διευρύνει χαρακτήρες και στο τέλος... τελειώνει το βιβλίο. Ουφ...