Τι διαβάζετε;

[Solonor]

-Τέλειωσα τα χρονικά της Αντάκρης. Απαντήσεις στο threadddd

-Συνεχίζω με τη συνέχεια του Μ.Ε.Τ.Α. ( Dinosxanthi κατά κόσμον Ντίνος Κέλλης). Σε 2 πρωϊνά τελειώνω 317 σελίδες εξωγήϊνης εισβολής. Άντε γιατί είχα ξεχάσει πως είναι να χύνονται τα μυαλά στον τοίχο μετά από πυροβολισμούς! Space trilogy και τα μυαλά στα κάγκελα (τα δικά μου όχι εκείνα στον τοίχο). Όταν τελειώσω λέω να συνεχίσω κι εκείνους τους κακομοίρηδες τον Straub και τον King με το Talisman.

[Solonor]

Δεν σε βρίσκω political correct... :tongue:

 

Εγώ πάντως έβαλα υποθήκη το αγρόκτημα, καπάκι ταμείο ανεργείας και θα πίνω καφέδες με τον Βρασίδα ως το 2017. Μετά βλέπουμε...

[kitsos]

δηλώνω φαν του Βρασίδα!

Εμένα πάντως ο αγαπημένος μου χαρακτήρας είναι ο χοντρός σπίνος που τρώει το σκουλήκι.

 

 

 

 

Duma Key - Stephen King Ένα τρομερό ατύχημα στερεί από τον Έντγκαρ Φρίμαντλ το δεξί του χέρι και του διαταράσσει τη σκέψη και τη μνήμη, αφήνοντας μέσα του μόνο μια μεγάλη οργή καθώς βιώνει τη δοκιμασία της αργής αποκατάστασης. Ο γάμος του καταρρέει κι ο Έντγκαρ αρχίζει να εύχεται να μην είχε επιζήσει. Ο ψυχολόγος του, ο δρ Κέιμεν, συστήνει μια «αλλαγή περιβάλλοντος», μια καινούρια ζωή, μακριά από τη Μινεσότα. Συγχρόνως, του προτείνει ν ασχοληθεί ξανά με μια παλιά του αγάπη, τη ζωγραφική, γιατί, όπως λέει, χρειάζεται «φράγματα ενάντια στο σκοτάδι».

[maron fiero]

Dark desire:Ξαναεπιασα την "Ανταρσία των Αγγέλων" του Ανατόλ Φρανς..

...και καλα εκανες!!πραγματικα υπεροχο!!!

 

εγω τελειωσα το "Αναμεσα" του Π.Μ. Ζερβου. εμεινα απολυτα ευχαριστημενος και γουσταρω τρελα οταν ενα βιβλιο μου δινει αυτη την περιεργη αισθηση ηδονης.

 

ξεκινησα το "διαμερισμα της οδου Πατησιων" της Μαρως Τριανταφυλλου. Μεχρι στιγμης παει καλα, μου αρεσει.

[asxeth]

Εγώ τελείωσα το Θα σε βρω στον παράδεισο (What dreams may come) του Richard Matheson, το οποίο το είχα στην βιβλιοθήκη μου εδώ και κάτι χρόνια και το θυμήθηκα μετά το I am legend. Μετά από αυτό, άρχισα να αγαπάω βαθύτατα τον Matheson και για χάρη του μάλλον θα αρχίσω να διαβάζω βιβλία στα αγγλικά...

Για να μην πω πολλά για την υπόθεση, το βιβλίο αρχίζει με τον θάνατο του πρωταγωνιστή και περιγράφει την "ζωή" του από εκείνη την ημέρα και μετά. Έχει μερικές πολύ καλές περιγραφές του παραδείσου και της κόλασης, μια πολύ όμορφη θεωρία για την μετά θάνατο ζωή και καμιά δεκαριά σελίδες βιβλιογραφίας στο τέλος! Επίσης έχει μια πολύ όμορφη ιστορία αγάπης, χωρίς να γίνεται άρλεκιν, αγωνία, ανατροπές (που τις ψιλοπροδίδει το οπισθόφυλλο του βιβλίου) και γενικά μου άρεσε. Είδα μετά από αυτό και την ταινία, η οποία δεν ήταν κακή, αλλά ήταν σίγουρα κατώτερη από το βιβλίο... φυσικά, είχε και αρκετές αλλαγές στην υπόθεση, οι οποίες μάλλον ήταν απαραίτητες και λιγότερο "ενοχλητικές" από τις αλλαγές στο i am legend. Ιδιαίτερα η επινόηση με τους πίνακες ζωγραφικής μου άρεσε πάρα πολύ και νομίζω ότι σε αυτό το σημείο δεν μπορούσε να γίνει καλύτερα η μεταφορά από το ένα μέσο στο άλλο.

Μετά από το θα σε βρω στον παράδεισο, το οποίο το έχω τελειώσει εδώ και 1-2 εβδομάδες, είπα να διαβάσω το Υ.Γ. Σ΄αγαπώ της Cecelia Ahern που μου το έχουν κάνει δώρο εδώ και καιρό... το άρχισα... κυλάει εύκολα, δεν λέω... το θέμα είναι ότι το άρχισα μόλις τελείωσα το άλλο και από εκείνη την ημέρα δεν το έχω ξαναπιάσει... το βλέπω και αλλάζω δρόμο... βρίσκω άλλα πράγματα να κάνω... οπότε λέω να το ξαναβάλω εκεί που το είχα τόσο καιρό και να διαβάσω τίποτε άλλο προς το παρόν... κάποια στιγμή μπορεί να το ξαναπιάσω...

Τώρα λοιπόν το αποφάσισα... θα διαβάσω το Σαλβαδέρα της Κλαίρης Θεοδώρου, που φαίνεται να έχει ενδιαφέρον.

[Naroualis]

Τελείωσα το Ιστορίες με Κοσμικές Καταστροφές, Ωρόρα 63. Καλούτσικο μου φάνηκε αν εξαιρέσεις ένα σωρό τυπογραφικά και γραμματικά και ορθογραφικά λάθη, που μου έσπασαν τα νεύρα. Αν ξεχωρίζει κάποια από τις ιστορίες... μμμ... Ο Μπράντμπερι με την Τελευταία Νύχτα του Κόσμου ήταν πολύ συγκινητικός, κι ο Χαλ Ντρέιπερ (όυτε και ξέρω ποιος είναι αυτός) με το ΜΝΜ ΣΕ ΜΙΑ ΒΙΒΛΘΚ.

[Solonor]

Μ.Ε.Τ.Α. #2 (Ntinosxanthi aka Κωστίκας Ξανθιώτ'ς) τέλος κι αυτό με τρελλή δράση, πλοκή, βίαιους θανάτους ηρώων και φοβερό φινάλε. Αναμένουμε το νούμερο τρία και τα εξώφυλλα. Οι Peter king και Stephen Straub (ή κάπως έτσι τελοσπάντων, ούτως ή άλλως δε τους ξέρει ούτ' η μάνα'τς) θα περιμένουν. Ξεκίνησα Λαξευτές νο.3!

Edited July 27, 2009 by Solonor

[manstredin]

Μόλις τελείωσα το 13ο υπόγειο του Βαγγέλη Μπέκα, εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος. Μου άφησε μια πικρή γεύση στον ουρανίσκο, αλλά άξιζε τον κόπο. Η ιστορία εξελίσσεται στα πλαίσια ενός εμπορικού κέντρου-πολυεθνικής, που καταπίνει τα πάντα -κι εμάς μαζί- στο δρόμο που χαράζει η παγκοσμιοποίηση. Σουρεάλ σκηνικό, στρωτή γραφή, αιχμές που μας τσούζουν και μας αφορούν, και ενδιαφέρουσα πλοκή. Προσοχή όμως, γιατί όσες γυναίκες το διαβάζουν θα κυριευθούν από την ακατάληπτη μανία να μοιάσουν στην πανέμορφη ηρωίδα και ποιος ξέρει πόσα λεφτά θα χαλάσουν στους πλαστικούς!

[heiron]

Οι Καταρράκτες

του Ιαν Ρανκιν

 

Μετά το 10 Μικροί Νέγροι φαντάζει αργό και υπεραναλυτικό,όπως συνήθως είναι η σύγχρονη λογοτεχνία δυστυχώς.Πάντως για αμμουδιά είναι μια χαρά βιβλίο.Και για 2 ευρώ,μην το πείτε ούτε του παπά!

[D'Ailleurs]

γενικά ο Ράνκιν μου φαίνεται αρκετά κουραστικός και φλύαρος. Απο τα τρία βιβλία που διάβασα μόνο το "Υπόθεση αίματος" μου άρεσε αρκετά...

[Naroualis]

Τελείωσα το Ιστορίες με Σκεπτόμενες Μηχανές, Ωρόρα/54. Εκτός από το Δισεκατονταετή Ανθρωπο του Ασίμοφ, τον οποίον τον είχα διαβάσει παλαιότερα και μου είχε φανεί απλά εξαιρετικός, τα άλλα τρία διηγήματα (Τζόν Βάρλει-Ανάληψη από την Τράπεζα Μνήμης, Φράνκ Χέρμπερτ-Το Ον Μηχανή, Τομ Μάντοξ-Φιδίσια Μάτια) δε με ενθουσίασαν. Και σημειωτέον ότι και το Μάντοξ και το Χέρμπερτ τους παραδέχομαι στο ότι μπορούν να φτιάξουν πραγματικούς και στέρεους χαρακτήρες για να ντύσουν τις ιδέες τους. Αυτή τη φορά μου φάνηκαν πολύ ακαταλαβίστικοι για να χαλαρώσω και να απολάυσω τη γραφή τους.

[DinMacXanthi]

γενικά ο Ράνκιν μου φαίνεται αρκετά κουραστικός και φλύαρος. Απο τα τρία βιβλία που διάβασα μόνο το "Υπόθεση αίματος" μου άρεσε αρκετά...

 

Ο Ράνκιν θα είναι ο πρώτος καλεσμένος στα lunchtime readings στο μεταπτυχιακό, αρχές Οκτώβρη. Εμένα πάντως μου άρεσε και το υπόθεση αίματος και οι καταρράκτες.

 

(Λένε ότι τα χριστούγεννα θα έρθει η Ρόουλινγκ. Ετοιμάζω ήδη τους κεσέδες με τα γιαούρτια... )

[D'Ailleurs]

κακός δεν είναι αλλα πέυτει στον λάκο με όλους τους μοντέρνους συγγραφείς. Έχει παρόμοιο στύλ με τον Pelekanos, με τον Michael Connolly, με τον James Lee Burke,με τον Andrea Camilleri και με αρκετούς άλλους. Είναι δηλαδή της αναλυτικής σχολής που μπλέκει το αστυνομικο μυθηστόριμα με την σύγχρονη κοινωνία και το ψιλοδράμα. Καλός αλλα φλύαρος και φυσικα για μένα υπερκτημιμένος...

[Naroualis]

Τελείωσα το Ακόμη και τα Πουλιά, του Μάκη Πανώριου. Το βιβλίο αυτό το έχω τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια στη βιβλιοθήκη μου και έχω δοκιμάσει άπειρες φορές να το διαβάσω, πάντα όμως χωρίς επιτυχία. Αυτή τη φορά τα κατάφερα κυρίως γιατί δεν το παράτησα στις πρώτες 30 (από τις 100) σελίδες του, οι οποίες αναλύσκονται στην ασαφή περιγραφή της βόλτας ενός παράξενου παιδιού. Είναι πολύ μυστήριο βιβλίο, σου δίνει την εντύπωση ότι έχει προβλήματα ρυθμού. Όσο το Αγόρι είναι μόνο του στη φύση, το κάθε ένα πράγμα περιγράφεται αναλυτικότατα, σε κουραστικό βαθμό. Αργότερα που προστίθενται πρόσωπα στο δράμα, κυρίως με την είσοδο του Άντρα και του Νόνου, αρχίζει να τρέχει, για να καταλήξει σε τρει ή τέσσερις σελίδες διαλόγου ανάμεσα στη Μητέρα και τον Πατέρα του Αγοριού, που έρχονται να τον πάρουν (χωρίς να είναι σπόιλερ, σαν λέω ότι το Αγόρι είναι τελικά εξωγήινος. Το καταλαβαίνεις από την πρώτη σελίδα αυτό.)

[D'Ailleurs]

Διάβασα, επίσης, το "Σκοτεινός τόπος", δεύτερη κυκλοφορία της Τζίλιαν Φλιν, μετά την περσινή μεγάλη της επιτυχία, "Αιχμηρά αντικείμενα". Το τελευταίο το είχα βρει αρκετά ενδιαφέρον, κυρίως μια υπόσχεση ενός νέου συγγραφέα για κάτι καλό. Τίποτα παραπάνω, όμως.

Ε, αυτό το δεύτερο είναι πραγματικά ό, τι πιο εθιστικο έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό και σίγουρα το καλύτερο απο τις τελευταίες επιτυχίες στον χώρο του αστυνομικού μυθιστορήματος - είδος, βέβαια, το οποίο παρόλη την μεγάλη άνθηση βρίσκω πως πάει κατά διαόλου, με κυκλοφορίες ως επι το πλείστον βαρετές και ανούσιες, παρόλο που έχω κάθε καλη πρόθεση όταν δίνω μια ακομη προσπάθεια.

Όμως, ο "Σκοτεινός τόπος" είναι ένα πραγματικό αξιοζήλευτο συγγραφικά βιβλίο! Απίστευτα πρωτότυπη πλοκή, αριστοτεχνική διάρθρωση της πλοκής μέσα απο κεφάλαια που εναλλάσονται μεταξυ τρίτου προσώπου και παρελθόντος χρόνου, τότε που συνέβη το "κακό" και πρωτοπρόσωπης στο παρόν και, μία , επιτέλους, σχεδόν αχώνευτη, προβληματική πρωταγωνίστρια - η αφηγήτρια στο παρόν, ένα στριφνό πλάσμα, κυριολεκτικά απομείνάρι ενός μακελειού.

Κοινώς, το βιβλίο τα σπάει!

 

λεπόν το διάβασα και εγώ και οφείλω να ομολογήσω οτι με άφησε με ανάμεικτα συναισθήματα. Το πρώτο βιβλίο της Φλύν μου άρεσε αλλα αυτό δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα. Δεν είναι κακό αλλα φυσικά και δεν ξεχωρίζει, αφού όσοι έχουν διαβάσει Ρούθ Ρέντελ και Πατρίσια Χάισμηθ, θα καταλάβουν απο που ξεπατικώνει τις ιδέες της. Επίσης και το θέμα του βιβλίου μου θύμησε ένα παλιό βιβλίο απο εκδόσεις Ωκεανίδα που είχε παρόμοια ιστορία (ένας άντρας αφηγείται σε δημοσιογράφο πως ο πατέρας του ξεκλήρησε την μάνα και την αδελφή του και αυτός την σκαπούλαρε). Επιπλέον το τέλος είναι ολίγον τι απότομο ενώ το μυστήριο (όπως και στο πρώτο) είναι ανύπαρκτο. Απλά είναι μια ιστορία ψυχολογικής έντασης με ενδιαφέροντες χαρακτήρες.

[Dark desire]

Τον τελευταιο καιρο θυμάμαι τα νιάτα μου και ξαναπιανω βιβλία που είχα πρωτοδιαβάσει πιτσιρικα. Αυτή τη φορα ο κλήρος έπεσε στη Μεγάλη Χιμαιρα του Καραγάτση. Την πρωτόπιασα στα χέρια μου πριν από δώδεκα χρόνια (στα πλαίσια εργασίας για το μάθημα των Νεων Ελληνικών-η καθηγήτρια ήταν εντελώς psycho)

Το στόρι έχει ως εξής: Μια Γαλλίδα με ψυχικά τραύματα-κόρη πόρνης κι ανοργασμικια- ερωτευεται και παντρευεται έναν Συριανό νταβραντισμένο καπετανιο-βασικα κολλαει μαζι του γιατι μόνο με αυτον έχει οργασμό. Περνανε έξι χρόνια καλά αν εξαιρεσεις τη στριγγλα κλασική Ελληνιδα πεθερά, μετα γινεται ένα οικονομικό στραπάτσο, ο αντρας της σαλπάρει, αυτή σαλταρει και μες στη σαλταδούρα της κανει αρπαχτή με τον αδελφό του, ενώ στο διπλανό δωμάτιο πεθαινει η τριχρονη κόρη της. Από κει και πέρα γίνεται το σωσε!

Τότε (μικρη ημουνα, τον κόσμο δεν τον ήξερα) είχα μεινει μόνο στην ερωτική ιστορια ,τις πικαντικες περιγραφες (ο Καραγάτσης στην απεικόνιση σεξουαλικών περιπτυξεων ήταν μανούλα), κι ειχα ψιλοχαλαστεί με το θλιμμένο τελος. Τωρα βλέπω και πίσω από τις γραμμές. Ενα δυνατό ψυχολογικό δράμα, με αρκετες sff σκηνες (κατι παραισθήσεις της ηρωιδας με Χιμαιρες, τον Απόλλωνα και τον Εωσφόρο, κάτι η απόδοση του θανάτου του παιδιού της, κάτι οι πεθαμένοι που πιάνουνε λακριντι μεταξύ τους στο νεκροταφειο, εχει πραμα!) με εξαιρετική γραφή που ταξιδευει τον αναγνωστη

[Elrond]

αυτο τον καιρο διαβαζω μαυρο χιουμορ.

Το μαγαζάκι των αυτοκτονιών--Jean Teule

και το πρωτο μέρος της τριλογίας True Blood:

Νεκρός μέχρι να σκοτεινιάσει--Charlaine Harris

στην "αιθουσα αναμονης" περιμενει επιστημονικη φαντασια

Η πόλη και τ'άστρα--Arthur Clarke

[Mort13]

Foundation and Empire, του Isaac Asimov

 

Η πρώτη από τις 2 ιστορίες δεν με ενθουσίασε, έμοιαζε πολύ με αυτές του πρώτου βιβλίου. Η δεύτερη (The Mule) ήταν πάρα πολύ καλή, αν και είχα μαντέψει το τελικό plot twist από το δεύτερο κεφάλαιο :tongue: αλλά δεν φταίει για αυτό ο Asimov όσο ο περίφημος Νόμος της Οικονομίας των Χαρακτήρων...

[tetartos]

Δεν γλιτώνεις πάντα (You can always duck) του Peter Cheney, Πάπυρος μια μετάφραση του 1972 και πρόσφατη επανέκδοση για την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία.

 

Με παραξένεψε λίγο το ύφος του (μάγκικη γλώσσα, μικρές προτάσεις, πρώτο πρόσωπο, λιτή περιγραφή) αλλά το βρήκα πολύ διασκεδαστικό. Μερικές περιγραφές (π.χ. μια ωραία γυναίκα θα την αποκαλέσει "μπεμπέκα") είναι γλαφυρότατες! Ό,τι πρέπει για καλοκαιρινό ανάγνωσμα!

[Naroualis]

Ωπ! Τι έγινε Τέταρτε; Πέσαμε στο Λέμι Κώσιον;

[Naroualis]

Σόρρυ για το διπλό ποστ, αλλά με έβαλες στα αίματα. Κι εγώ Κώσιον διαβάζω αυτές τις μέρες (το "'Ενας Τάφος Σε Περιμένει") και θυμήθηκα ένα τόπικ που είχαμε ανοίξει παλαιότερα σχετικά με την αστυνομική λογοτεχνία. Ειδικά για το Λέμμυ, δείτε αυτό το ποστ και το επόμενο.

 

εντιτ: καταραμένα ορθογραφικά

Edited August 3, 2009 by Naroualis

[Nephilim]

Τελειωνω τον "Καθρεφτη" του Μαστερτον.

[Naroualis]

Τελείωσα το Ένας τάφος σε περιμένει, του Peter Cheney (τίτλος πρωτοτύπου Don't Get Me Wrong). Ο Τζι-Μαν (πράκτωρ του Εφ-Μπι-Αι στην αργκό του μεσοπολέμου) Λέμμι Κώσιον αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο και σε ενεστώτα με όλες τις φιοριτούρες που μπορεί να σκεφτεί, την υπόθεση δυο χημικών που ανακάλυψαν έναν νέο επικίνδυνο αέριο και βρίσκονται σε μπελάδες. Τελικά παραμεγάλωσα. Φράσεις όπως οι επόμενες:

 

Δε θέλω να με παρεξηγήσετε. Εσείς μπορείτε να πάτε στο Μεξικό. Κι αν πάτε έχετε τις καλύτερες ευχές μου. Όσο για μένα, δε θέλω να βλέπω ούτε τη σκόνη του στα παπούτσια μου. Θα πείτε, είμαι προκατειλημένος,. Μπορεί... Όμως σας λέω πως θα προτιμούσα να βρίσκομαι σ' ένα κλουβί με μια λυσσασμένη τίγρη, παρά να ξαναμπλέξω με τους Μεξικανούς που έμπλεξα. Κι ακόμη θα προτιμούσα να τραβάω από την ουρά ένα ζευγάρι κροκοδείλων παρά να πω σε μια Μεξικανή κούκλα ότι βαρέθηκα και δεν έχω πια όρεξη για έρωτες μαζί της. Όχι, δε θέλω να με παρεξηγήσετε. Όμως σας το δηλώνω με τιμή πως αν ο "γέρος" θελήσει να με ξαναστείλει στο Μεξικό για υπηρεσία -για να βρω λόγου χάρη κανέναν εξαφανισθέντα πράκτορα, καλή ώρα όπως τούτη τη φορά- θα παραιτηθώ από το FBI...

 

δε με κάουν να γελάω ή να ενθουσιάζομαι πια. Πάντως ήταν ένα ευάριστω, λίγο μπερδεμένο αστυνομικό μυθιστόρημα, με μπόλικο ουίσκι και μπόλικες μπεμπέκες...

[Nicole Rankwist]

Ruth Rendell "Πικρό Τέλος" και μια πίκρα την έχω φάει εδώ που τα λέμε μιας και το στόρι είναι αργό και ο Γουέξφορντ με εκνευρίζει. Είμαι στη μέση και λέω να το τελειώσω. Με απογοήτευσε η Ρουθ αυτή τη φορά. Γιατί Ρουθ;

[tetartos]

Ωπ! Τι έγινε Τέταρτε; Πέσαμε στο Λέμι Κώσιον;

 

Πράγματι, και δε με πείραξε καθόλου!! (Βέβαια, το όνομά του μου φαίνεται αρκετά αστείο, μου θυμίζει Λεμί Μπου-καλιόν!)

Τελείωσα και :

Το μυστικό του Μπαχ του Philippe Delelis.

 

Ο αυθεντικός τίτλος του βιβλίου ("Η τελευταία καντάτα") είναι μάλλον πιο αντιπροσωπευτικός. Τελοσπάντων, πρόκειται για ένα βιβλίο με σκελετό παρόμοιο του Κώδικα ΝταΒίντσι ή του πίνακα της Φλάνδρας και των ομοίων τους. Ήταν ευχάριστη η παράθεση μουσικών γνώσεων και γρίφων, αν και τα... ιντερμέδια (κάποια κεφάλαια που γράφονταν από την χρονική σκοπιά των συνθετών) ήταν κάπως βαρετά. Το μυστικό δεν ήταν και τόσο φοβερό (τουλάχιστον ίσως όχι για εμάς τους Έλληνες) αλλά μου αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον για τη θεωρία της μουσικής (που μου ξεσήκωσε πρόσφατα ο Spock).