Τι διαβάζετε;

[Pixie]

Ruth Rendell "Πικρό Τέλος" και μια πίκρα την έχω φάει εδώ που τα λέμε μιας και το στόρι είναι αργό και ο Γουέξφορντ με εκνευρίζει. Είμαι στη μέση και λέω να το τελειώσω. Με απογοήτευσε η Ρουθ αυτή τη φορά. Γιατί Ρουθ;

 

Το διάβασα και γω πριν κανα μήνα και πράγματι είναι λίγο αργό και θα προσθέσω και προβλεψιμο, ειδικά στο 2ο μισό, αλλά το "απογοήτευσε" είναι βαριά κουβέντα. Το βιβλίο διαβάζεται πολύ χαλαρά και είναι πολύ καλύτερο από κάτι άλλα. Εγώ πιστεύω σε σένα Ρουθ! ;)

[Nicole Rankwist]

το "απογοήτευσε" είναι βαριά κουβέντα. Το βιβλίο διαβάζεται πολύ χαλαρά και είναι πολύ καλύτερο από κάτι άλλα. ;)

 

Το πρώτο βιβλίο της Ρουθ το διάβασα, αν θυμάμαι καλά, εκεί γύρω στο 1990 και ήταν το "Tree of Hands". Την παρακολουθώ από και έχω διαβάσει (είτε στα αγγλικά είτε στα ελληνικά) τα περισσότερα από αυτά που έχει κατά καιρούς γράψει. Για την ακρίβεια τα καταβρόχθιζα τα βιβλία της! Τότε λειτουργούσε η δανειστική βιβλιοθήκη του Βρετανικού και έπαιρνα πέντε βιβλία τη βδομάδα συν audiobooks για να καλύψω τα κενά (ποιά κενά...όλο διάβαζα). Όταν λοιπόν η αγαπητή Ρουθ έχει γράψει βιβλία όπως το "An Unkindness of Ravens" ή το "Talking to Strange Men" θα περιμένα κάτι καλύτερο από το "Πικρό Τέλος". Και το έχω δει βρε παιδί μου σε όλα της τα βιβλία που κεντρικός ήρωας είναι ο Γουέξφορντ. Ο ήρωάς της μοιάζει να της στερεί επιλογές (ανατροπές, κρυφό παρελθόν) που σε άλλα βιβλία της τις αξιοποιεί στο έπακρο. Είναι πράγματι προβλέψιμη η πλοκή. Και θέλω να διαβάσω και τον "Μινώταυρο" που τον υπογράφει ως Μπ. Βάιν αλλά απ' την άλλη θέλω να δω και την νεότερη γενιά (βλέπε Τζίλιαν Φλιν "Σκοτεινός Τόπος"). Αυτά...

[Naroualis]

Τελείωσα για άλλη μια φορά (το είχα διαβάσει στην εφηβεία μου) το ΑΡΡΓΓΚ! (Αδιάφορι Ροκ Ρυθμοί Για Γρήγορα Κέρδη) του Douglas Adams. Σπιντάτο και παρανοϊκό σε σημείο που τελικά όλη η παράνοια βγάζει νόημα. Αγαπημένο σημείο η σχέση του Ντέρκ Τζέντλυ με το παλιό του ψυγείο και

ο Θεός των Ενοχών που γεννιέται από αυτό...

[Naroualis]

Τελείωσα το Ιστορίες Μυστηρίου και Φαντασίας, της σειράς "Φαντασία και Τρόμος", την οποία εξέδιδε ο εκδοτικός οργανισμός Λιβάνη εν έτη 1993. Η ερώτησή μου είναι η εξής: όταν μια ανθολογία τιτλοφορείται "φαντασίας" και "μυστηρίου" τότε τι δουλειά έχει μια εντελώς κοινωνική ιστορία ανάμεσα στις υπόλοιπες; Μιλάω για το διήγημα Πολύ Όμορφη Μέρα Για Να Πεθάνεις, του Ουίλιαμ Άιρις, η οποία, εκτός από ένα τυχαίο τηλεφώνημα και ένα δραματικό τουίστ στο τέλος δεν περιέχει τίποτε που να την κάνει "φαντασίας" ή έστω "μυστηρίου".

 

Κάτι που επίσης μου έκανε εντύπωση σε αυτό το βιβλίο, ήταν το εξής παράδοξο: ενώ όλοι οι παρουσιαζόμενοι συγγραφείς έχουν το βιογραφικό τους, ο κατεξοχήν συγγραφέας φαντασίας που υπάρχει ανάμεσά τους, δεν έχει! Δηλάδη μου γράφεις πέντε λόγια για τον Αντόλφο Μπιόι Καζάρες, για την Πατρίτσια Χάισμιθ, για τον Στέφεν Βίνσεντ Μπενέ, για τον Λιριό Χοράκ και τον Ντόναλντ Γουάντρεϊ και τον Γ. Γ. Τζέικομπς, αλλά για τον Φρίτς Λάιμπερ;;; ούτε κουβέντα;;; Δε γεννήθηκε αυτός, φύτρωσε; Τον βρήκαν στα λάχανα;

 

Τέλωσπάντων, για να πούμε και πέντε πράγματα που έχουν σημασία, πέρα από τις γκρίνιες, το βιβλίο διάβαζεται άνετα. Ξεχώρισα το διήγημα Εκεί Που Πεθαίνει Ο Αστράγαλος, του Λιριό Χοράκ (μια απίστευτη περιγραφή φυγής των ανθρώπων μέσα σε ένα μετακαταστροφικό τοπίο), το υπέροχο και πάντα ανατριχιαστικό Ποδαράκι του Πιθήκου (Monkey's Paw) του Τζέικομπς, που το διαβάζω τουλαχιστον μια φορά κάθε δύο χρόνια και το Στα Νερά Της Βαβυλώνας, του Στέφεν Βίνσεντ Μπενέ, επίσης μετακαταστροφικό, που πετυχαίνει σε μεγάλο βαθμό να δώσει μια αληθοφανή διάσταση και οπτική γωνία παρουσίασης σε όσα ξέρουμε ότι έχουν πιθανότητα να συμβούν.

[Nihilio]

Διαβάζω το "Συμβούλιο των Αφυπνισμένων" του Γιάννη Καρατσιώρη που είναι υπόδειγμα του πως ΔΕΝ γράφεται ένα βιβλίο.

[maron fiero]

..διαβασα αρκετα τωρα που ειχα αδεια.

εκτος ελεγχου του j.g. ballard (αρκετα καλο)

ελος- πετρος τσαλπατουρος (πολυ καλο)

οι ιτιες- α.μπλακγουντ(υπεροχο)

αυτοι που δεν κοιμουνται- μαστερτον (καλο προς μετριο)

υγιεινη του δολοφονου- αμελι νοτομπ (πολυ καλο)

ιος-scott sigler (πολυ καλο)

τα χαστουκοψαρα-λ.χρηστιδης (απιστευτο!)

 

και ξεκιναω τον πυρετο του νασου βαγια ή τα αγρια ζωα της πολης του πετρου αργυριου.

[Naroualis]

Τελείωσα τη Νιάλ από τη Γη των Ανέμων, πρώτο βιβλίο της τριλογίας το Χρονικό του Αναδυόμενου Κόσμου, της Λιτσία Τροΐζι. Ήταν ένα βιβλίο που το περίμενα με πραγματική λαχτάρα, γιατί ήλπιζα ότι θα το διάβαζα στα ιταλικά. Γενικά δεν είναι μόνο οι Έλληνες αλλά κι άλλες εθνικότητες συγγραφέων του φανταστικού που θα ήθελα να διαβάσω και οι Ιταλοί ήταν η πρώτη μου διερευνητική προσπάθεια.

 

 

Ευτυχώς, ω, ευτυχώς που δεν έδωσα ένα σκασμό λεφτά για να μου το φέρουν από το e-bay τότε. Γιατί το βιβλίο που διάβασα είναι κάτω του μετρίου.

 

 

Το ίδιο το βιβλίο σαν αντικείμενο, η ελληνική έκδοση δηλαδή, είναι απ’ έξω ένα μπιζού: Σκληρό εξώφυλλο, ντυμένο με χαρτί, εξαιρετικό artwork και πολύ προσεγμένο. Όταν όμως φτάνουμε στο δια ταύτα…

 

 

Καταρχήν, το βιβλίο δεν έχει περάσει από επιμέλεια. Δε μπορώ να δεχτώ ότι παρά που το έχει επιμεληθεί κάποιος, λείπουν καμιά εικοσαριά τελείες (!), υπάρχουν τόσα κι άλλα τόσα τυπογραφικά και ορθογραφικά και σε μια από τις πρώτες σελίδες (συγκεκριμένα στη σελίδα 26), λείπει μια ολόκληρη λέξη. Όλα αυτά με έκαναν να νιώσω δυσφορία.

 

 

Το ίδιο το κείμενο είναι αρκετά βατό, απλό, χωρίς σκαμπανεβάσματα στην ποιότητα της γραφής, η οποία είναι σε ικανοποιητικό επίπεδο. Υστερεί όμως σημαντικά στην αληθοφάνειά του, στη λογική και στην πλοκή.

 

 

Πέρα από το ότι μιλάμε για ένα καθαρά τολκινικό υπόβαθρο πλοκής (ο Τύρρανος που κατασκευάζει τα άσχημα φαμμίν, για να κατακτήσει όλον τον υπόλοιπο κόσμο) που φτάνεις να χαμογελάς συγκαταβατικά, το μεγάλο πρόβλημα του βιβλίου είναι το ότι (και δεν το πιστεύω ότι το λέω αυτό) η συγγραφέας γράφει «γυναικεία». Και εξηγούμαι πριν με κάψετε στην πυρά: Οι γυναίκες συγγραφείς του φανταστικού που έχω γνωρίσει, μπορούν και ρεγουλάρουν το γυναικείο τρόπο γραφής τους επιλέγοντας θέματα τα οποία κατέχουν. Όταν κάτι δεν το κατέχεις, δε μπορείς να συνειδητοποιήσεις την πραγματικότητά του και τη λογική του, καταντάς γραφική.

 

 

Και ακόμα κι εγώ, που δεν έχω και πολλά πάρε-δώσε με τη λογική του επικού φάνταζι, ενοχλήθηκα από τον αφελέστατο τρόπο με τον οποίο η Τροΐζι προσεγγίζει το θέμα του πολέμου και του στρατού. Ακόμα κι εγώ αναρωτήθηκα αν τα τόσα που κάνει η πρωταγωνίστρια Νιάλ, ενώ είναι Ιππότης και στρατιώτης εκλεκτός κλπκλπκλπ, δεν θα της είχαν εξασφαλίσει μια αργή και επώδυνη εκτέλεση για παραδειγματισμό. Συν το ότι η ανεξαρτησία της είναι τόσο έντονα σκιαγραφημένη που καταντάει αντί για ηρωίδα με την οποία συμπάσχεις, μια εκνευριστική καρικατούρα παλιόπαιδου που κάνει ότι του καπνίσει. Κι ακολουθούν βεβαίως-βεβαίως όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες, οι οποίοι όταν κάνει μια βλακεία, τη μαλώνουν αλλά τη συγχωρούν αμέσως, μέχρι να κάνει την επόμενη βλακεία, στην οποία θα τη μαλώσουν και θα τη συγχωρήσουν αμέσως και πάει λέγοντας.

 

 

Γενικά έχω παρατηρήσει πως όταν περιμένω να διαβάσω με λαχτάρα ένα βιβλίο πάντα απογοητεύομαι. Γιατί καλέ μου κύριε; Ε;

 

 

[D'Ailleurs]

μάλλον γιατι περιμένεις τα λάθος βιβλία!! Edited August 15, 2009 by D'Ailleurs

[Naroualis]

Κι αυτό το έχω σκεφτεί, αλλά δεν έπιασε το κόλπο. Κάθε φορά τα ίδια. Χμφ!

 

Τέλος πάντων, τελείωσα το Λυχνάρι του Αλαντίν, του Λουίς Σεπούλβεδα. Δώδεκα μικρά διηγήματα που αφορούν την ζωή στην Χιλή ή έξω από αυτήν, αναλόγως σε ποιο χρονικό σημείο της ιστορίας της αναφέρονται. Ο Σεπούλβεδα εκτός από τους πλέον αγαπημένους μου συγγραφείς (μόνο ένα από τα περίπου δεκαπέντε βιβλία του δεν έχω) δεν παύει κάθε φορά να με τσακίζει. Οι ιστορίες του έχουν πάντα να κάνουν με τον άνθρωπο και την αξιοπρέπειά τους, όπως αυτόι την εννούν κάθε φορά, άσχετα να τη διατηρούν ή τσακίζονται από αυτήν ή την τσακίζουν. Πολλές από τις ιστορίες στο Λυχνάρι του Αλαντίν έχουν έναν σουρεαλιστικό τόνο που δεν υπήρχε στα προηγούμενα βιβλία του ή μάλλον για να το πω καλύτερα, όχι σουρρεάλ, αλλά προς το μαγικό φανταστικό. Δε με χάλασε αυτό, γιατί η προσέγγιση είναι πολύ τρυφερή, σχεδόν ανύπρακτη και ασφαλώς είναι και μια φρέσκια νότα στη γραφή του Σεπούλβεδα.

Edited August 15, 2009 by Naroualis

[DinMacXanthi]

Διαβάζω το Duma Key του Stephen King. Το αγόρασα στο Λονδίνο τον Ιανουάριο που μας πέρασε και θυμάμαι που γέλασα όταν διάβασα στο οπισθόφυλλο να λέει "A first class beach read", δηλαδή βιβλίο για την παραλία. Πως τα έφεραν τα πράγματα και όντως το ξεκίνησα Αύγουστο στην παραλία.

Είμαι σελίδα 111. Ωραίο είναι ως τώρα αλλά δεν έχω διαβάσει ούτε το 20%. Μου αρέσει που είναι πρώτου προσώπου γιατί είχα κάτι "ανησυχίες" τέτοιου τύπου στο κεφάλι μου για κάποιες επόμενες ιδέες οπότε είναι ιδιαίτερα χρήσιμο.

[kitsos]

Διαβάζω το Duma Key του Stephen King. Το αγόρασα στο Λονδίνο τον Ιανουάριο που μας πέρασε και θυμάμαι που γέλασα όταν διάβασα στο οπισθόφυλλο να λέει "A first class beach read", δηλαδή βιβλίο για την παραλία. Πως τα έφεραν τα πράγματα και όντως το ξεκίνησα Αύγουστο στην παραλία.

Είμαι σελίδα 111. Ωραίο είναι ως τώρα αλλά δεν έχω διαβάσει ούτε το 20%. Μου αρέσει που είναι πρώτου προσώπου γιατί είχα κάτι "ανησυχίες" τέτοιου τύπου στο κεφάλι μου για κάποιες επόμενες ιδέες οπότε είναι ιδιαίτερα χρήσιμο.

 

πρόσεχε τις ζωγραφιές!

[dolph]

Μόλις τελείωσα το "Η Κόμη της Βερενίκης" του Γ. Γραμματικάκη.

Η πιό απλή εξήγηση του Σύμπαντος που έχω διαβάσει και για αυτό, τόσο πολύτιμη.

Τόση γνώση, τόσο όμορφα δοσμένη.

 

Αν έπρεπε να διαβάσω μόνο ένα βιβλίο αυτό το καλοκαίρι θα ήταν αυτό και μόνο αυτό.

Βαθμός 10 στα 10!

 

 

 

[maron fiero]

..τελικα διαβασα το χαρτινο σπιτι- καρλος μαρια ντομινγκες (πολυ καλο),το εντομο μεσα σου-john shirley (εξαιρετικο) και τον σιωπηλο επισκεπτη της αμελι νοτομπ (πολυ καλο. γενικα οτι εχω διαβασει απο αυτη τη κοπελα με εχει ικανοποιησει πληρως).

 

 

[D'Ailleurs]

Graig Russell - Το παραμύθι του θανάτου: Σε μια παραλία του Αμβούργου βρίσκεται το πτώμα μιας νεαρής κοπέλας.Έχει στραγγαλιστεί και στην παλάμη της είναι χωμένο ένα σημείωμα:«Ήμουν κάτω από τη γη και τώρα ήρθε η ώρα να γυρίσω σπίτι».

 

ΟΓιαν Φάμπελ, του τμήματος Ανθρωποκτονιών του Αμβούργου, πασχίζει ναερμηνεύσει το νόημα αυτής της ανατριχιαστικής εικόνας που έπλασε τοδιεστραμμένο μυαλό του δολοφόνου, όταν, τέσσερις μέρες μετά, έναςάντρας και μια γυναίκα ανακαλύπτονται μέσα σ’ ένα δάσος με κομμένουςτους λαιμούς.

 

Στις χούφτες τους είναι σφηνωμένα δυο χαρτάκια μετα ονόματα «Χάνσελ» και «Γκρέτελ», γραμμένα με τον ίδιο μικροσκοπικό,αφύσικα τακτικό, γραφικό χαρακτήρα.

 

Και οι φόνοι δε σταματούνεδώ… Γίνεται πια φανερό πως κάθε έγκλημα είναι μια μακάβρια αναφοράστους λαϊκούς μύθους που πριν από σχεδόν διακόσια χρόνια είχανσυγκεντρώσει οι αδερφοί Γκριμ. Ο μανιακός δολοφόνος που κυνηγούνεξερευνά τους πιο σκοτεινούς, τους πιο θεμελιώδεις φόβους που κρύβονταιμέσα στα παλιά παραμύθια. Σπέρνει το θάνατο κι ύστερα χάνεται μέσα στιςσκιές.

Σαν το κακό τέρας που όλοι φοβόμαστε όταν ήμαστε παιδιά...

[Nihilio]

Έξω από το σπίτι διαβάζω το Νεκρός μέχρι να σκοτεινιάσει της Σαρλάιν Χάρρις. Σερβιτόρα σε μικρή πόλη λίγο έξω από τη Ν. Ορλεάνη που μπορεί να ακούει τις σκέψεις των άλλων, γνωρίζει ένα βαμπίρ και γοητεύεται από το ότι δεν ακούει τα όσα σκέφτεται. Και παράλληλα διάφορες γυναίκες που άφηναν να τις δαγκώνουν βρικόλακες βρίσκονται δολοφονημένες.

Διασκεδαστικό μέχρι τώρα, στο γνωστό genre με πρωταγωνίστριες με υπερφυσικές δυναμεις και τα βαμπίρ να κυκλοφορούν ελεύθερα ανάμεσα στους ανθρώπους (βλ Ανίτα Μπλέηκ δηλαδή) και στη σειρά των βιβλίων αυτών έχει βασιστεί η τηλεοπτική σειρά True Blood.

 

Μέσα στο σπίτι τώρα, έχω ξαναπιάσει τον "Ονειροβάτη" του Παρατηρητή, προσπαθώντας να τον τελειώσω (μιας και κολλάς με το μυθιστόρημα), αλλά δε διαβάζω και πολύ μέσα στο σπίτι τον τελευταίο καιρό.

[maron fiero]

τελειωσα το Νυχτες της Εκατης του Γ. Μπαλανου. Αρκετα καλο, με πολλες πληροφοριες για τον χωρο της μαγειας αλλα αρκετα προβλεψιμο. Δυστυχως ομως η επιμελεια του βιβλιου ηταν απαραδεκτη. Αν μπορει να χαρακτηριστει επιμελεια αυτο που κανανε στο βιβλιο.

Τωρα διαβαζω τη Βιογραφια ενος βιβλιου του zoran zivkovic. Μεχρι στιγμης κυλαει ομορφα.

[Nihilio]

τελειωσα το Νυχτες της Εκατης του Γ. Μπαλανου. Αρκετα καλο, με πολλες πληροφοριες για τον χωρο της μαγειας αλλα αρκετα προβλεψιμο. Δυστυχως ομως η επιμελεια του βιβλιου ηταν απαραδεκτη. Αν μπορει να χαρακτηριστει επιμελεια αυτο που κανανε στο βιβλιο.

Τωρα διαβαζω τη Βιογραφια ενος βιβλιου του zoran zivkovic. Μεχρι στιγμης κυλαει ομορφα.

Τις νύχτες της Εκάτης τις είχα διαβάσει πέρσυ τον Οκτώβρη και μπορώ να πω ότι, αν και ξεκινούσε ως ένα συμπαθητικό υπερφυσικό θρίλερ, από τη μέση και μετά κατέληγε ουσιαστικά μια κακή πραγματεία πάνω στη μαγεία, με τους χαρακτήρες να εξηγούν για σελίδες επί σελίδων διάφορα εγκυκλοπαιδικά θέματα. Να μία φορά που η γνώση του αντικειμένου από το συγγραφέα σκοτώνει το κείμενο αντί να το βοηθάει...

 

 

Τώρα διαβάζω το Έλος του Πέτρου Τσαπαλτούρου. Είναι τόσο μικροσκοπικό που θα το τελειώσω στο λεωφωρείο αύριο το πρωί (ειδικά η σελιδοποίηση, με το κείμενο να πιάνει μόνο τα 2/3 από τις ούτε 100 Β5 σελίδες του βιβλίου, μου χτύπησε πολύ άσχημα)

[maron fiero]

(οτι ναναι εκανα με τα quote.. συγνωμη αλλα δεν εχω εξοικειωθει πληρως..)

 

τεσπα δε ξερω τι εστειλα τωρα..παντως nihilio συμφωνω μαζι σου για το Νυχτες της Εκατης και οσο για το Ελος πιστευω να σου αρεσει σαν αναγνωσμα. εμενα τουλαχιστον μου αρεσε πολυ.

Edited August 20, 2009 by maron fiero

[Tiessa]

Διάβασα ένα βιβλίο το οποίο ακροβατεί μεταξύ μυθολογίας και ψυχανάλυσης, λέγεται "Women who run with the Wolves", με τον επεξηγηματικό υπότιτλο "Myths and stories of the Wild Woman Archetype". Η συγγραφέας Clarissa Pinkola Estes είναι μεταξύ άλλων και ψυχαναλύτρια. Το βιβλίο ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον, αλλά πολύ δύσκολο σε κάποια σημεία ως προς τις έννοιες αλλά και τη γλώσσα. Είχα πολλά χρόνια να διαβάσω αγγλικό κείμενο με τόσες πολλές άγνωστες λέξεις. Επειδή δεν ήταν και μυθιστόρημα μού πήρε πάρα πολύ χρόνο για να το τελείωσα, διακόπτοντας ανάμεσα στα κεφάλαια και διαβάζοντας άλλα πράγματα. Η κεντρική ιδέα είναι ότι σε κάθε ενότητά του το βιβλίο παρουσιάζει ένα μύθο ή παραμύθι (μερικοί είναι γνωστοί, όπως π.χ. το Κοριτσάκι με τα σπίρτα) και μετά αναλύει τις φάσεις του μύθου με διάφορες φάσεις του γυνακείου ψυχισμού. Σε κάποια σημεία αναρωτιέται κανείς αν είναι όντως έτσι τα πράγματα, αλλά σε άλλα μπορεί να βρει τον εαυτό του και ν' αναρωτηθεί πώς δεν τα είχε σχεφτεί όλα αυτά νωρίτερα.

 

Μετά πάντως απ' αυτά τα βαθιά και ενδοσκοπικά είπα να τελειώσω την καλοκαιρινή περίοδο με ευκολότερα αναγνώσματα κι έτσι έχω πιάσει το Λυκόφως και τις συνέχειές του. Τώρα βρίσκομαι στο δεύτερο βιβλίο της τετραλογίας, τη Νέα Σελήνη.

[dagoncult]

Ντούμα Κη του Στήβεν Κινγκ. Δεν είμαι ο φανατικότερος των αναγνωστών του, όμως έχω διαβάσει αρκετά από τα βιβλία του (άλλωστε ο τύπος έχει γράψει τις κάλτσες του). Από τις πρώτες σελίδες διέκρινα, πιο έντονα από κάθε άλλη φορά, την τάση του Κινγκ να κάνει ζουμ στις στιγμές, να αντλεί την ουσία τους και να περνάει στο γραπτό του το γνωστό πλήθος απόψεων, ιδεών, αποφθεγμάτων...

 

Ίσως ο βασιλιάς, μετά από τόσα βιβλία, να μιλάει πιο καθαρά, να μπορεί να πει αυτό που θέλει με καλύτερο, φυσικότερο και ομαλότερο τρόπο. Όχι σαν να σου κάνει κήρυγμα ή να σου πασάρει έτοιμες ατάκες με ύφος "έτσι είναι τα πράγματα" (με νιώθει κανείς?). Συχνά με έχει εκνευρίσει αυτό στον Κινγκ.

 

Ίσως όλα αυτά να μην ισχύουν κι εγώ απλά να γίνομαι, όσο περνάνε τα χρόνια, πιο ώριμος(?) αναγνώστης, αν και δεν είμαι σίγουρος τι εννοώ.

 

Ίσως πάλι να μην είναι τίποτα από τα παραπάνω. Ίσως μόνο να ήμουν σε μια ιδιαίτερη, πιο δεκτική φάση όταν το διάβαζα.

 

"Όχι και πολύς τρόμος εδώ muchacho", που θα έλεγε κα ένας από τους πρωταγωνιστές του Ντούμα Κη. Όμως δεν πειράζει, για μένα ήταν πραγματικά ένα απολαυστικό βιβλίο, που μου μίλησε για ένα σωρό πράγματα, τα οποία έκαναν τον τρόμο να μοιάζει με καταϊδρωμένο μαραθωνοδρόμο που προσπαθεί να τερματίσει.

 

Μπράβο ρε Στήβεν...

 

 

 

Τώρα διαβάζω το Έλος του Πέτρου Τσαπαλτούρου. Είναι τόσο μικροσκοπικό που θα το τελειώσω στο λεωφωρείο αύριο το πρωί (ειδικά η σελιδοποίηση, με το κείμενο να πιάνει μόνο τα 2/3 από τις ούτε 100 Β5 σελίδες του βιβλίου, μου χτύπησε πολύ άσχημα)

 

Ναι, είναι εντυπωσιακά μικρό. Εγώ το χτύπησα πριν κανα μήνα σε ένα πλοίο και συνειδητοποίησα ότι έμεινα με ένα βιβλίο λιγότερο για τις διακοπές μου, πριν καλά-καλά αυτές αρχίσουν. Η κεντρική ιδέα μου άρεσε και, πραγματικά, ίσως θα σήκωνε περισσότερες σελίδες. Ήταν κουλ πάντως. Ελπίζω να το ευχαριστηθείς.

Edited August 21, 2009 by dagoncult

[Nihilio]

Το Έλος κύλησε σήμερα νεράκι όσο πήγαινα στη δουλειά. Μικρό αλλά το άτιμο είναι πολύ δυνατό. Απίστευτο κλίμα φρίκης και η χρήση των πηγών κάνει ακόμα πιο εφιαλτικό το όλο σκηνικό. Μακάρι σύντομα να δούμε κι άλλες δουλειές του συγγραφέα.

[Naroualis]

Ναι, είναι εντυπωσιακά μικρό.

 

 

Αν μου επιτρέπετε μια διόρθωση, είναι και εντυπωσιακό και μικρό. Ό,τι καλύτερο δηλαδή. Και μπαίνω κι εγώ στη λίστα αναμονής του Νιχίλιο, για το επόμενο εκδοτικό βήμα του Τσαλπατούρου.

[manstredin]

Τελείωσα το The City and The City του China Mieville και, όπως το περίμενα, ήταν πολύ καλό. Μεστός λόγος, δουλεμένοι χαρακτήρες, και πολύ καλοί διάλογοι. Η πλοκή του ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, περιστρέφεται γύρω από ένα έγκλημα, είναι ελαφρώς fantasy θα έλεγα στο σύνολό της, καθώς το περιβάλλον όπου εκτυλίσσεται δεν απέχει από την σημερινή μας κοινωνία και την ζωή στις μεγαλουπόλεις του κόσμου. Συγκεκριμένα, απόλαυσα ιδιαίτερα την συνεχή, σχεδόν απροκάλυπτη κριτική του συγγραφέα στην υποκρισία του σύγχρονου ανθρώπου και στις νόρμες που μας κρατούν απομονωμένους στο καβούκι μας, αφού μαθαίνουμε κι εν τέλει επιλέγουμε να αγνοούμε ανθρώπους και καταστάσεις βάση "ταμπέλας". Πιστεύω αξίζει τον κόπο.

[Δημήτρης]

Πρόσφατα τελείωσα το ''Πεπρωμένο μας είναι τα Άστρα'' συλλογικό έργο από τις εκδόσεις Άγνωστο. Το συγκεκριμένο μου δώθηκε ως δώρο όταν γράφτηκα συνδρομητής σ' ένα περιοδικό. Λοιπόν, για ένα βιβλίο για το οποίο δεν χρειάστηκε να καταβάλλω χρήματα beep και έδερνε. Καλά και ωραία τα βιβλία, αλλά όταν είναι και τζάμπα είναι ωραιότερα, σωστά ; Οι συγγραφείς του εξέταζαν -εικάζοντας, όχι υποδεικνύοντας- το ενδεχόμενο ύπαρξης ζωής σε άλλους πλανήτες. Περισσότερο στάθηκαν σε μορφές ζωής μη ανθρωποκεντρικές. Ξέρετε τώρα, αλλού κάποιοι εξωγήινοι -αν υπάρχουν εννοείται- μπορεί να αναπνέουν διοξείδιο του άνθρακα και να πείνουν αμμωνία. Το νερό και το οξυγόνο μπορούν κάλλιστα να είναι δηλητήρια για αυτούς. Άλλοι μπορεί να έχουν μήκος και πλάτος, αλλά να αγνοούν το ύψος, ένα ύψωμα δύο μέτρων για αυτούς, μπορεί να είναι ότι και τα Ιμαλάια για εμάς. Σε ορισμένους πολιτισμούς οι λέξεις ηθικό- ανήθικο ή καλό- κακό μπορεί να είναι γελοίες και ανούσιες ανθρώπινες επινοήσεις, ενώ κάποιοι άλλοι μπορούν όχι μόνο να μην γνωρίζουν τι θα πει θρησκεία, αλλά στο λεξιλόγιο τους να μην υπάρχει καν λέξη που να υποδηλώνει αυτή την έννοια!!! Γενικά το βιβλίο έβριθε από τέτοιου έιδους εικασίες οι οποίες στάθηκαν ικανές στο να κάνουν το μυαλό μου μαρμελάδα. Μήπως όμως αυτό εν μέρει συνέβει επειδή δεν έχω διαβάσει και τόσο πολύ ε.φ. όπου τέτοια πράγματα τα συναντάς σε κάθε δύο σελίδες; Μήπως τελικά αυτά τα τρία θαυμαστικά δεν θα 'πρεπε να τα βάλω; Φαντάζομαι πως ναι, έτσι είναι. Μπορεί σε σας που έχετε διαβάσει τόνους από ε.φ. όλα αυτά να ακούγονται κοινότοπα, αλλά σε 'μένα ηχούν συναρπαστικά. Πάντως πολύ σύντομα θα αρχίσω να γεμίζω τα κενά μου στην ε.φ....

Διάβασα και τον Ταρζάν των Πιθήκων του Έντγκαρ Ράις Μπάροους όπως επίσης και την συλλογή Ο Κήπος του Φόβου του Ρόμπερτ Έργουιν Χάουαρντ. Σχόλια για αυτά τα δύο στα αντίστοιχα topics.

[Darkchilde]

Mark Haddon: The Curious Incident of the Dog in the Night-Time.

 

Το διάβασα και το προτείνω σε όλους. Γραμμένο από την σκοπιά ενός παιδιού με σύνδρομο Apserger, είναι ένα γλυκόπικρο βιβλίο, όπου ο πρωταγωνιστής, στην προσπαθειά του να μάθει για τον σκύλο, μαθαίνει πολλά περισσότερα για τον εαυτό του και τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν.