Τι διαβάζετε;

[maron fiero]

τελειωσα το 'θαυμα της αναπνοης' του Δημητρη Σωτακη. Πολυ ωραιο βιβλιο, συμβολικο και τρομακτικο με το δικο του τροπο (δεν υπαρχει βια, αιμα κτλ)

[dolph]

Τα βιβλία μαθηματικών του Γυμνασίου, που διαβάζω για να εξασκήσω λίγο το μυαλό μου, μετράνε;

 

Πλάκα-πλάκα μου φαλινονται πολύ πιο περίπλοκα απ' ότι κάναμε εμείς στο γυμνάσιο πριν από 25 χρόνια

 

Πέραν αυτών διαβάζω κάτι βιβλία Αστρονομίας, που μου δίνουν και καλές ιδέες για συγγραφή και διάφορα άλλα.

 

 

[asxeth]

Μόλις τελείωσα τον ασώματο άνθρωπο του Τζον Ντίξον Καρ. Αστυνομικό μυθιστόρημα, το οποίο γράφτηκε γύρω στο 1935 και θεωρείται αρχέτυπο των μυστηρίων του "κλειδωμένου δωματίου". Είχε αρκετό ενδιαφέρον μπορώ να πω αν και σε κάποια σημεία ψιλοβαριόμουν. ιδιαίτερα προς το τέλος με κούρασε και σε μια στιγμή σκέφτηκα ότι δεν με ενδιέφερε ποιος ήταν ο δολοφόνος, αλλά δεν μπορούσα και να το αφήσω από τα χέρια μου. Το τέλος ήταν πραγματική έκπληξη και ούτε που είχε περάσει από το μυαλό μου... βασικά δεν είμαι σίγουρη ότι πείστηκα ότι αυτός ο δόκτωρ Φελ ήταν τόσο έξυπνος ώστε να σκεφτεί κάτι τέτοιο αλλά εγώ είμαι και μια άσχετη... αυτός είχε τόση εμπειρία... οπότε ποια είμαι εγώ που θα αμφισβητήσω τον επιστήμονα;

Πραγματικά δεν ξέρω γιατί με κούρασε τόσο σήμερα μέχρι να το τελειώσω... ίσως να φταίει και το γενικότερο κλίμα που επικρατεί σήμερα... ο καπνός που έκρύβε τον ήλιο και η μυρωδιά του καμένου που υπάρχει από χτες παρόλο που δεν μένω κοντά στις περιοχές που καίγονται... τελικά ίσως το αδικώ το βιβλιαράκι...

[Nienor]

Τελείωσα το πρώτο βιβλίο των Λαξευτών της Παλίρροιας. Είμαι ευτυχής που το ξεκίνησα, ακόμα περισσότερο που το 2ο βρίσκεται ήδη στα χέρια μου

Περισσότερα στο αντίστοιχο τόπικ.

[Darkchilde]

Heart-Shaped Box του Joe Hill. Οι πρώτες σελίδες τουλάχιστον προϊδεάζουν για κάτι καλό. Η συνέχεια θα δείξει.

[maron fiero]

πως να διαψευσετε μια διαψευση και αλλες οδηγιες χρησεως- ουμπερτο εκο. απολαυστικο!! πολυ γελιο!!

[manstredin]

Διαβάζω το Νεάντερταλ του John Darnton, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα. Λίγο το κόλλημά μου με την παλιοανθρωπολογία, λίγο το κράμα Λάρα Κροφτ και Ιντιάνα Τζόουνς, το συγκεκριμένο βιβλίο με κέρδισε, και δεν το περίμενα. Παρουσιάζει πολλές θεωρίες σχετικά με την εξέλιξη του είδους μας, "παίζει" φριχτά μ' αυτές, αλλά παραμένει ελαφρύ ανάγνωσμα με μπόλικο-κι εννοώ μπόλικο- νεάντερταλ μέσα. Κινείται στα πλαίσια του what if, με κλισέ χαρακτήρες και επίσης κλισέ,αλλά ενδιαφέρουσα πλοκή. Επίσης επιβεβαιώνει πλήρως τον τίτλο του, κάτιπου ευχαριστιέμαι ιδιαίτερα. Αν δεν σας τραβάει το συγκεκριμένο θέμα, δεν θα έλεγα να το επιχειρήσετε, αλλά αν αγγίζει κάποια χορδή, go for it!

[Nihilio]

The fall of Atlanta. Είναι ο πρώτος από τους 4 τόμους που συγκεντρώνει τα clan novels, δηλαδή τα 14 βιβλία που είχαν βγει ως λογοτεχνία για το παιχνίδι ρόλων Vampire the Masquerade. Εδώ δεν είναι τα novels το καθένα ξεχωριστά, αλλά το υλικό καταγεγραμμένο με χρονολογική σειρά. Είμαι ακόμα στην αρχή, κάπου στις 100 σελίδες (από τις συνολικά 2000 σελίδες της σειράς) και ακόμα κάθεται και αναλύει το παρελθόν κάποιων χαρακτήρων.

[Electroscribe]

Περικλής Μποζινάκης - Στο λυκόφως, εκείνα

 

Πολύ δυνατή πένα, αλλά αδυνατείς να τιθασεύεσει τη γραφή του και την ιστορία που έχει να πει, με αποτέλεσμα κάθε διήγημα της συλλογής να εξελίσεται σε ένα όργιο λέξεων και εικόνων σχεδόν αδόμητο. Σίγουρα όχι χαμένος χρόνος, όμως

 

The fall of Atlanta. Είναι ο πρώτος από τους 4 τόμους που συγκεντρώνει τα clan novels, δηλαδή τα 14 βιβλία που είχαν βγει ως λογοτεχνία για το παιχνίδι ρόλων Vampire the Masquerade. Εδώ δεν είναι τα novels το καθένα ξεχωριστά, αλλά το υλικό καταγεγραμμένο με χρονολογική σειρά. Είμαι ακόμα στην αρχή, κάπου στις 100 σελίδες (από τις συνολικά 2000 σελίδες της σειράς) και ακόμα κάθεται και αναλύει το παρελθόν κάποιων χαρακτήρων.

 

Η συνολική έκδοση ήταν πιασάρικη ιδέα, αλλά κατέστρεψε εντελώς την ισορροπημένη δομή που είχε κάθε novel. Ξέχωρα ήταν πολύ καλύτερα, το καθένα από αξιοπρεπές ως εξαιρετικό (εκτός από το Gangrel που ήταν για τα μπάζα). Αν θες να σου τα δώσω, στείλε ΡΜ

 

(και γιατί λες 14 αντί για 13; έβαλαν και τα διηγήματα της ανθολογίας καπου εκεί μέσα;)

[Nihilio]

[maron fiero]

τελειωνω τωρα την ανθολογια 'ιστοριες του φοβου και της νυχτας' απο εκδοσεις εξαντας. Μια απο τις καλυτερες ανθολογιες που εχω διαβασει.

Οι ιστοριες ειναι οι εξης:

Το μαυρο πεπλο του εφημεριου-Ναθανιελ Χωθορν

Η μασκα του κοκκινου θανατου- Ε.Α.Ποε

Το στοιχημα του δαιμονα-Ουιλιαμ Μ. Θακερεϊ

Αργοτερα-Ιντιθ Χουαρτον

Ο ανθρωπος απο τη Γλασκωβη-Σομερσετ Μωμ

Σκελετος-Ρεϊ Μπραντμπερι

Ο Χαρι-Ροουζμερι Τιμπερλι

Οι καλυτεροι φιλοι-Ρομπερτ Ρ. ΜακΚαμον

Ο ποταμος των νυχτερινων ονειρων,

Περα απο καθε μετρο-Καρλ Εντουαρτ Ουανγκερ

Ο μπαμπουλας,

Μερικες φορες επιστρεφουν- Στιβεν Κινγκ

Το σαρκοβορο τραινο του μεσονυχτιου,

Ο γιος το σελουλόιντ- Κλαϊβ Μπαρκερ

 

Ειναι απο τις λιγες φορες που βρισκω ολες τις ιστοριες μιας ανθολογιας εξαισιες. Επισης μια εξ αυτων νομιζω ειναι απο τις καλυτερες που εχω διαβασει ποτε ( ο ποταμος των νυχτερινων ονειρων).

[Mort13]

Κατά τη διάρκεια των διακοπών διάβασα τα εξής βιβλία:

The Last Colony του John Scalzi, τρίτο και τελευταίο* σύμφωνα με τα λεγόμενα του συγγραφέα βιβλίο στο σύμπαν του Old Man's War, αυτή τη φορά όχι με έμφαση στη δράση αλλά στην πολιτική ίντριγκα και στις δυσκολίες διακυβέρνησης μιας διαστημικής αποικίας, κλείνει ικανοποιητικά την τριλογία.

The Picture of Dorian Gray του Oscar Wilde, το κλασικό γοτθικό διήγημα με κάποιες εκπληκτικές ατάκες.

Harry Potter and the Half-Blood Prince της J.K. Rowling, μετά την ατελείωτη δράση του προηγούμενου αυτό είχε περισσότερη έμφαση στο exposition και πιο αργούς ρυθμούς αλλά και μια πολύ έντονη κορύφωση στο τέλος του βίβλιου.

Thunderball του Ian Fleming, το πρώτο James Bond βιβλίο που εμφανίζεται η τρομοκρατική οργάνωση S.P.E.C.T.R.E., αρκετά κινηματογραφικό, άλλωστε γράφτηκε με τον σκοπό να είναι βασισμένο πάνω του η πρώτη ταινία James Bond.

Rogue Moon του Algis Budrys, ενδιαφέρουσα επιστημονική φαντασία από έναν σχετικά άγνωστο συγγραφέα της χρυσής εποχής, αφορά ένα μυστηριώδη λαβύρινθο που εμφανίζεται στην επιφάνεια της σελήνης και σκοτώνει ανηλεώς όσους προσπαθούν να τον εξερευνήσουν, η έμφαση δεν είναι στη δράση αλλά στην ψυχολογική ανάλυση των χαρακτήρων που καλούνται να λύσουν αυτό το αίνιγμα.

Narcissus in Chains της Laurell K. Hamilton, η Ανίτα πλέον το γυρίζει στο σκληρό πορνό, δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου αστυνομικό μυστήριο, το μόνο ενδιαφέρον σημείο είναι αυτό που αφορά τις πολιτικές ίντριγκες των shapeshifters (αλήθεια, πώς μεταφράζεται το shapeshifter στα ελληνικά; )

 

*Έβγαλε κι ακόμα ένα βιβλίο στο ίδιο σύμπαν, το Zoe's Tale, το οποίο όμως διαδραματίζεται στην ίδια χρονική περίοδο με το The Last Colony.

Edited August 30, 2009 by Tauntaun13

[Naroualis]

Τελείωσα το Shadows Linger, δεύτερο βιβλίο της σειράς μιλιταρυ-φάνταζι The Black Company, του Glen Cook. Σχόλια εδώ.

 

 

[Naroualis]

Τελείωσα το Βιβλίο της Ζούγκλας του Ρούντιγιαρ Κίπλινγκ. Τελικά το να διαβάσεις το αυθεντικό κείμενο μιας ιστορίας που την έχεις διαβάσει εκατό φορές σε κόμικ και την έχεις δει εκατό φορές στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο, ενώ περιμένεις να σου μεταφέρει τη μαγεία του αυθεντικού, τελικά σε κάνει να ξεφουσκώσεις. Χωρίς αντίρρηση το κείμενο είναι σκέτη μαγεία, όλο χρώματα, ήχους και μυρωδιές, όμως η λέξη προς λέξη μεταφορά του μου κατέστρεψε την απόλαυση της ανάγνωσης… Και φυσικά αξίζει τον κόπο και για τις δύο «εμβόλιμες» ιστορίες που περιέχει, που δεν αφορούν το Μόγλη, τον Τουμάι των Ελεφάντων και την Άσπρη Φώκια.

 

 

Συμβουλή στους γονιούς: Δώστε το στο παιδί σας να το διαβάσει πριν το δει πολλές φορές στην τηλεόραση και το μπουχτίσει. Είναι κρίμα, γιατί το βιβλίο… τα σπάει. Απλά.

 

 

 

 

[*Aria*]

Αυτή τη στιγμή, έχω ξεκινήσει το 5^ο βιβλίο του Μαύρου Πύργου, "Οι Λύκοι της Καλα" - Stephen King. Κι έχουμε μέλλον ακόμα και για τα άλλα δυο βιβλία του Μαύρου Πύργου που θέλω να αγοράσω και για άλλα που έχω αγοράσει αλλά δεν έχω ξεκινήσει...

Edited August 31, 2009 by *Aria*

[Nihilio]

(και γιατί λες 14 αντί για 13; έβαλαν και τα διηγήματα της ανθολογίας καπου εκεί μέσα;)

To πρώτο βιβλίο έχει μέσα τις ιστορίες των Setites, Ravnos, Tremere και assamites από την ανθολογία.

Και προχωρόντας διαπιστώνω για άλλη μια φορά πόσο για τα μπάζα ήταν η νουβέλα των Toreador. Σε σημεία το γράψιμο κάνει ότι και το μέσο vampire: it sucks.

Οι Tzimisce πάλι, από τα κομμάτια που βλέπω, φαίνονται αρκετά διασκεδαστική ως νουβέλα (είμαι στη φάση που μόλις τελείωνει το ξύλο, άρα έχω διαβάσει σχεδόν όλο το clan novel Toreador - για άλλη μια φορά δυστυχώς)

[Sileon]

Η συγκομιδή του Αυγούστου:

Οι αρχές με βρήκαν με το έρχεται Έρχεται κακοκαιρία της Δάφνη Ντε Μωριέ. Συλλογή διηγημάτων μυστηρίου η οποία με άφησε απολύτως ικανοποιημένο και, σίγουρα εντυπωσιασμένο από την τόσο ιδιαίτερή της γραφή - ένα κράμα Πόε με Σαρλότ Μπρωντέ, διαμορφωμένο και κατευθυνόμενο απο μια ήρεμη δύναμη η οποία καταφέρνει να κρατήσει υπόγεια, στον βυθό της εξιστόρησης, κάθε υπόνοια τρομακτικού, ενώ παράλληλα κάθε λογής ρομαντισμοί και συναισθηματισμοί δίνονται πολύ κομψά και καλαίσθητα, εκεί που χρειάζεται.

Στη συνέχεια έπιασα τον αγαπημένο μου Μισέλ Ουελμπεκ, και δη, το τελευταίο του μυθιστόρημα με τίτλο Η δυνατότητα ενός νησιού. Καυστικότητα, οξύνεια, καταιγισμός σαρκαστικών σχολίων και σκέψεων πάνω στην ματαιότητα του ανθρώπινου γένους, αλλά αυτή τη φορά πιο sf απο ποτέ, το οποίο μόνο προκάλυμμα δεν είναι. Είναι αυθεντική επιστημονική φαντασία, έτσι όπως γραφόταν όταν βρισκόταν στα σπάργανα, με συνέπεια και, πρωτίστως, με λόγο και αιτία. Καταπληκτικό!

Ακολούθως, και ακολουθώντας τις άτυπες προσταγές του καλοκαιριού συνέχισα με κάτι αστυνομικό ή έτσι τουλάχιστον νόμιζα όταν έπιασα στα χέρια μου τον Μινώταυρο της Ρουθ Ρέντελ. Και, λέω νόμιζα, αφού τελικά αποδείχτηκε πως ήταν ένα πανέμορφο μυθιστόρημα μυστηρίου στα πρότυπα των Μπρωντέ και της μεταγενέστερης Μωριέ. Μια ιστορία όπου φαινομενικά τίποτα δεν συμβαίνει, αλλά καταφέρνει και τεντώνει τα νέυρα

του αναγνώστης. Λεπτομερής και αριστοτεχνική γραφή, πολύ πάνω απο τον μέσο όρο του σημερινού χώρου, με ιδιαίτερη έμφαση στη σκιαγράφηση χαρακτήρων - η ικανότητά της να στήσει το υποφωτισμένο, μίζερο σκηνικό του αρχοντικού με τους εξίσου μίζερους, μισαλλόδοξους ενοίκους του, μεταφέροντας τα τεκταινόμενα μέσα απο τα μάτια της νεαρής πρωταγωνίστριας, είναι κάτι απολαυστικό πραγματικά. Προσοχή, όμως! Για αναγνώστες με υπομονή ή, καλύτερα, με έλλειψη ανυπομονησίας.

Μιας που είχα πάρει φόρα με τα αστυνομικά -αν και γιαλαντζι μέχρι στιγμής, για να λέμε την αλήθεια- συνέχισα με κάτι πιο αυθεντικό. Το λοιπόν, ξεκίνησα -και τελείωσα- την επιστροφή του Φόυλερ του νέου, κατά πολλούς ταλέντου Περικλή Μονιούδη. Ο Ελληνοελβετός Μονιούδης, Γερμνόφωνος, γράφει μια ιστορία κλασικά και τυπική αστυνομική, με ωριμότητα αν αναλογιστώ την μικρή του εκδοτική εμπειρία, αλλά μέχρις εκεί. Αναλώνεται να περιγράφει με νοσταλγία τοπία και περιοχές απο τα μέρη της ιστορίας, σίγουρα επιτυχημένα αλλά πολλές φορές με έκανε να σκεφτώ αν όντως ήθελε να γράψει αστυνομικό ή μίνι οδοιπορικό. Ο χρόνος θα δείξει σε επόμενες δουλειές του αν έχει κάτι συγκεκριμένο κατά νου ή ήταν μια φόρμα που του βγήκε αυθόρμητα.

Και, επειδή μέχρι ώρας το αστυνομικό δεν μου καθόταν ακριβώς όπως απαιτεί η παραλία -οξύμωρο κατ' εμέ, να σε βαράει ο ήλιος ντάλα και εσύ να χάνεσαι στα άδυτα των εγκλημάτων- στράφηκα σε κάτι εγγυημένο. Καμιλλέρι, λοιπόν και, Ήλιος του Αυγούστου. Τουλάχιστον ο τίτλος πιο επίκαιρος, οπότε έπεσα με τα μούτρα και κυριολεκτικά τον διάβασα κάτω απο τον Αυγουστιάτικο ήλιο σε μια Αυγουστιάτικη παραλία. Δεν ξέρω πως ακριβώς έδρασε μέσα μου το βιβλίο. Δίχως να είναι κάτι ιδιαίτερο, το διάβασα πολυ ευχάριστα. Ίσως να έδρασε η μεσογειακή χαλαρότητα και το χιούμορ του συγγραφέα, πιθανώς να ταυτίστηκα με τον πρωταγωνιστή με τον οποίο συμπορευόμουν στις βουτιές - εκείνος για να γλυτώσει απο την ζέστη του καλοκαιριού, εγώ επειδή δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς. Μάλλον θα διαβάσω και άλλα του ιδίου.

Το τυπικό τελείωμα του καλοκαιριού με βρήκε με ένα βιβλίο που απο καιρό ήθελα να διαβάσω. Μιλάω για το 100 χρόνια μοναξιά του Μάρκες. Ναι, είναι τόσο ωραίο όσο ακούγεται, πλασμένο με μεράκι και αστείρευτη φαντασία, έναν καταιγισμό παραμυθιακών δρώμενων και μια εισβολή χρωμάτων και μυρωδιών ευφυώς πλασμένων. Αξίζει με χίλια!

 

 

[Valerou]

Καλως σας βρήκα στο φόρουμ παίδες!

Να σας πώ κ εγω τι διάβασα τον Αύγουστο... τελείωσα με την τετραλογία Riftwar Saga ''Σκοτάδι στο Σέθανον'' του Φειστ, τώρα δε χρειάζετε να σας πω τίποτα για τον συγγραφέα καθώς ύπαρχουν ήδη αναλυτικές αναφορές στο πρόσωπο του σε άλλα θέματα του φόρουμ. Να πώ μονο οτι λάτρεψα και τα 4 βίβλια του Ο Μάγος 1,2 ,το βοτάνι της Μορελάιν, Σκοτάδι στο Σεθανον πωροτικά βιβλια τα ρούφηξα και πραγματικά με καθήλωσαν

 

και ακόμα συντροφια μου κράτησε το βιβλίο ''Ubik'' του Philip Kindred Dick εναν συγραφέα με φοβερή φαντασια για την εποχή που έγραφε τα βιβλία του. Απο το χώρο της επιστημονικής φαντασίας αν και δεν είμαι λάτρης, το βιβλίο αυτο με έκανε να ξανασκεύτηκα τις αποψείς μου. φοβερός τρόπος γραφής του και προφητικός καμια φορά!

 

Τώρα άρχισα το Αντίστροφος Κόσμος πάλι του Philip K Dick που περιγράφει έναν κόσμο όπου η ζωή κυλάει αντίστροφα, οι άνθρωποι γεννιούντε απο τους τάφους, γίνονται παιδιά και καταλήγουν να πεθαίνουν στη μήτρα κάποιας γυναίκας. Μόλις στο έχω αρχίσει οπότε ακόμα δεν έχω να σας πώ πολλά για την ώρα

[Eric Draven]

Valerou καλως ήρθες.

 

Πρόσφατα ξεκίνησα το 'Ο Θεός στον εγκέφαλο' κάποιου Μάθιου Άλπερ και 'Το ξύπνημα της νοημοσύνης' του Κρισναμούρτι. Εξαιρετικά ενδιαφέρον και τα δυο...

[rama]

Τελείωσα το "Μαύρο Πύργο", βιβλίο 1(Stephen King), που μαύρη ώρα περασά μέχρι να το τελειώσω Δυστυχώς βαρέθηκα πολύ αν και το ξεκίνησα με μεγάλη όρεξη.

Και μόλις άρχισα το ¨Επιχείρηση Αφροδίτη" Isaac Asimov.

[heiron]

Αν βαρεθηκες το 1ο που να δεις τι σε περιμένει σε άλλα βιβλία του ΜΠ.

 

Εγώ διαβάζω

On war,του Καρλ (Μαρία!μπουχαχαχα) Φον Κλαουσεβιτς

 

Ειμαι γνωστός πολεμοχαρής εδώ που τα λέμε...

[tetartos]

Robot Dreams, Isaac Asimov. Αυτή την ανθολογία διηγημάτων του δόκτωρα την ξεκίνησα ακριβώς για το διήγημα του τίτλου (που είναι γ@μ@το!) και μετά είδα ότι είχε διηγήματα που δεν είχα ποτέ διαβάσει (όπως τα Lest we remember, The billiard ball, Light verse, Does a bee care?, Jokester) και μερικά που τα είχα διαβάσει μόνο μια-δυο φορές αλλά μου άρεσαν (π.χ. Spell my name with an S, Sally, The last question) και τελικά... το διάβασα όλο! Είναι απίθανος, όμως!

[Adinol Doy]

Εἰς τὰς διακοπάς μου ἀνέγνωσα τὸ ἱστορικὸν δοκίμιον "Οἱ Βυζαντινοί" τῆς καθηγήτριας Ἄβεριλ Κάμερον. Πρόκειται διὰ ἕν ἐξόχως ἐντυπωσιακὸν καὶ ἄκρως διαφωτιστικὸν πόνημα, τὸ ὁποῖον κατώρθωσεν νὰ διαμορφώσῃ ἄρδην τὰς ἀντιλήψεις μου διὰ τὴν ἱστορικὴν ταύτην περίοδον. Σᾶς τὸ συστήνω ἀνεπιφυλάκτως (καὶ ἀνερυθριάστως).

 

Ἀντιθέτως, σᾶς ἀποτρέπω ἀπὸ τοῦ νὰ ἀναγνώσετε τὸ (κατὰ τὴν γνώμην μου) ἄθλιον μυθιστόρημα "Λευκὸς τρόμος" τοῦ Κὲν Φόλετ. Ὁμιλοῦμε διὰ φόλα!

[D'Ailleurs]

J.D. Saninger - The catcher in the rye

Anyone who has read J.D. Salinger's New Yorker stories ? particularly A Perfect Day for Bananafish, Uncle Wiggily in Connecticut, The Laughing Man, and For Esme ? With Love and Squalor, will not be surprised by the fact that his first novel is fully of children. The hero-narrator of THE CATCHER IN THE RYE is an ancient child of sixteen, a native New Yorker named Holden Caulfield. Through circumstances that tend to preclude adult, secondhand description, he leaves his prep school in Pennsylvania and goes underground in New York City for three days.

 

μοναδικό βιβλίο. Να το διαβάσετε όλοι.

[tetartos]

Τέλειωσα στα γρήγορα (σα σφηνάκι) τους Ιππότες των Κιουτσιούκη/Τζωρτζακάκη. Η απόλυτη καφρίλα! Και, παρότι δε θα το έβαζα στο topic "Κόμικς που προτείνετε ανεπιφύλακτα" ήταν πολύ διασκεδαστικό!