Τι διαβάζετε;

[Nihilio]

Το Λυκόφως Και για να είμαι ειλικρινής είμαι πολυ χαρούμενη για αυτό

Όχι και εσύ!

[Nienor]

Χαχαχα ναι κι εγώ Η αλήθεια είναι πως δεν επιδίωξα να το διαβάσω γιατί είχα δει τις ταινίες και είχα ήδη σχηματίσει μια συγκεκριμένη (πολύ κακή) γνώμη για την ιστορία, ας πούμε ότι "έπεσε στα χέρια μου" (ακα μου το πήρε δώρο ο μπαμπάς μου). Όμως, πραγματικά, περνάω εξαιρετικά ευχαριστα μαζί του. Παρόλο που η μετάφραση του είναι πραγματικά ότι χειρότερο έχω δει, παρόλο που η ιστορία του δεν είναι και ότι δυνατότερο έχω διαβάσει προφανώς, είναι μάλλον κάτω του μέτριου, έχω να σας πω πως το βιβλίο είμαι απίστευτα άμεσο και διαβάζεται ίσως ευκολότερα από ότι έχω διαβάσει μέχρι στιγμής. Έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να σου μιλάει για τα πράγματα, κοφτά κι απροκάλυπτα, με πλήρη απουσία σκέψεων εκτός από μικρούλικες προτάσεις εντελώς στα πεταχτά και είναι όλο γραμμένο σε ένα περιέργο πρώτο πρόσωπο το οποίο μοιάζει πολύ με τρίτο στην περιγραφή της ιστορίας. Άμα ττο τελειώσω θα σας πω περισσότερα (κοντεύω είναι η αλήθεια ).

[Tiessa]

Το Λυκόφως Και για να είμαι ειλικρινής είμαι πολυ χαρούμενη για αυτό

 

Όχι και εσύ!

 

Μη βιάζεσαι, Nihilio. Άσε την να το ευχαριστηθεί. Μια χαρά είναι το Λυκόφως.

Κάπου στην Έκλειψη, θα είναι η κατάλληλη στιγμή ν' αλλάξει γνώμη.

[SpirosK]

Μη βιάζεσαι, Nihilio. Άσε την να το ευχαριστηθεί. Μια χαρά είναι το Λυκόφως.

Κάπου στην Έκλειψη, θα είναι η κατάλληλη στιγμή ν' αλλάξει γνώμη.

 

Και τα δύο χάλια είναι... ευτυχώς δεν αγόρσα και τα 4 μαζί .... θα έκλαιγα τα λεφτά μου.

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Ιστορίες Ηρωικής Φαντασίας'' ν. 12 στη σειρά της Ωρόρα. Ένας από τους καλούς τόμους της σειράς. Περιέχει το φοβερό ''Χέλσγκαρντ'' το οποίο στάθηκε ικανό να βάλω την C. L. Moore στην καρδιά μου για πάντα. Με κεντρικό χαρακτήρα την ατρόμητη Τζάιρελ του Τζόιρυ η Moore προσφέρει μία πανέμορφη ιστορία, αρκετά σκληρή -τουλάχιστον για γυναίκα συγγραφέα- θα έλεγα. Γι' αυτό άλλωστε μου άρεσε και τόσο. Θυμάμαι ότι μου είχε αρέσει και η ''Μαύρη Δίψα'' της ίδιας, αλλά το ''Χελσγκαρντ'' είναι άπαιχτο. Επίσης το βιβλίο έχει και τον ''Λαό του Σκοταδιού'' του μεγάλου Robert Howard. O Howard δουλεύοντας πάνω στην κέλτικη μυθολογία δίνει για ακόμη μία φορά ρέστα, και πως θα μπορούσε άλλωστε να μην το κάνει τέτοιος που είναι; Τα υπόλοιπα τρία διηγήματα της συλλογής θα έλεγα πως με άφησαν μάλλον αδιάφορο.

Edited January 11, 2010 by Δημήτρης

[Nihilio]

Τελείωσα το my work is not yet done του Thomas Ligotti, ένα βιβλίο που αυτοχαρακτηρίζεται "εταιρικού τρόμου".

Περιέχει την ομώνυμη νουβέλα, που θα την χαρακτήριζα ως την ιστορία που θα έγραφε ο Lovecraft πάνω σε ιδέες των Frantz Kafka και Clive Barker. Αιώνιος υπάλληλος μιας επιχείρησης εξωθείται σε παραίτηση, μέχρι που, προσπαθώντας να εκδικηθεί τα 7 στελέχη που θεωρεί υπεύθυνα για την απόλυσή του, αποκτά υπερφυσικές δυνάμεις και το μακελείο ξεκινάει. Περίεργη γραφή, ψυχρή και formal που δε βοηθάει πολύ το κείμενο, αλλά καθόλου άσχημη νουβέλα.

 

Συμπλήρωμα είναι δύο σύντομες ιστορίες το "I have a special plan for this world" και το δεύτερο το "the nighrmare network". To πρώτο είναι πολύ κοντά στη νουβέλλα, με έμφαση στις καφκικές επίρροές και θέμα μια επιχείρηση σε μια πόλη που καλύπτεται από την ομίχλη και που οι βίαιοι φόνοι είναι καθημερινό φαινόμενο. Η δεύτερη παραπέμπει σε new wave (βρετανικής ΕΦ) παρά σε τρόμο, έχοντας μια έντονα σουρεαλιστική διάθεση.

 

Συνολικά συμπαθητικό βιβλίο αν και κάπως "περίεργο".

 

 

Επόμενο: Ελίζα Πολιτσοπούλου - Σμαράγδια με ασήμι.

30 σελίδες στο βιβλίο και έχω βρει τουλάχιστον 5 λογικές τρύπες... Δεν έχει αρχίσει καλά η χρονιά...

Edited January 12, 2010 by Nihilio

[BladeRunner]

Διαβάζω το "Τισομίνγκο Μπλουζ" του Έλμορ Λέοναρντ.

[manstredin]

Τελείωσα το Veniss Underground του Jeff VanDermeer, και αν και το είχα ξεκινήσει με ενθουσιασμό, το τέλος με βρήκε με ανάμεικτα συναισθήματα. Ένιωσα πως από ένα σημείο και μετά, το βιβλίο έμοιαζε να στερεύει και να βιάζεται να τελειώσει. Το τέλος δεν με ικανοποίησε, μου φάνηκε πως άφηνε το εγχείρημα λειψό. Ωστόσο, στα συν του βιβλίου είναι οι εξαιρετικές αλλαγές στο πρόσωπο της αφήγησης (που έλπιζα να συνεχιστούν σε όλο το βιβλίο, αλλά κάτι τέτοιο δεν έγινε) καθώς και ο υπέροχος γκροτέσκ κόσμος που έπλασε ο συγγραφέας.

[Nihilio]

Τελείωσα το Veniss Underground του Jeff VanDermeer, και αν και το είχα ξεκινήσει με ενθουσιασμό, το τέλος με βρήκε με ανάμεικτα συναισθήματα. Ένιωσα πως από ένα σημείο και μετά, το βιβλίο έμοιαζε να στερεύει και να βιάζεται να τελειώσει. Το τέλος δεν με ικανοποίησε, μου φάνηκε πως άφηνε το εγχείρημα λειψό. Ωστόσο, στα συν του βιβλίου είναι οι εξαιρετικές αλλαγές στο πρόσωπο της αφήγησης (που έλπιζα να συνεχιστούν σε όλο το βιβλίο, αλλά κάτι τέτοιο δεν έγινε) καθώς και ο υπέροχος γκροτέσκ κόσμος που έπλασε ο συγγραφέας.

Κι εγώ την ίδια αίσθηση αποκόμισα. ΅Είχα διαβάσει όμως πριν το (καλύτερο) City of Saints and Madmen

[manstredin]

Χμμ...απ' ότι φαίνεται αυτό θα είναι και η επόμενη επιλογή μου από VanDermeer.

[voodoo4]

Ν.Καββαδίας, Μαραμπού

 

Χτύπησες ευαίσθητη χορδή εδώ. Οι Γάτες των φορτηγών , ένα Μαχαίρι και φυσικά το ομώνυμο.

Όσες φορές και να τα διαβάσω με πιάνει ένα ρίγος. Βγάζουν κάτι απόκοσμο, κάτι θλιβερό και τραγικό συνάμα.

[Nova]

Τhe Reality Disfunction - Peter Hamilton

 

Ξεκίνησα ξανά την τριλογία, είχα διαβάσει -μόνο το πρώτο βιβλίο- πριν από 10 χρόνια στην Ιταλία και το θυμάμαι πολύ λίγο. 1226 σελίδες περίπου. Δεν είναι σωστο να μετρήσει μόνο σαν ένα βιβλίο, όπως και τα υπόλοιπα της τριλογίας (για το 50 βιβλία για το 2010 με έχει πιάσει ο καημός), αλλά θα τα πάω καλά με τις σελίδες.

[KELAINO]

Αααχ, τί διάβασα μόλις το άτομο! Ίντα ΄ναι τούτο! Περιφέρομαι πάνω σε συννεφένιους κοθόρνους ενώ σοροπιασμένες πεταλούδες φτεροκοπάνε στο στήθος μου..

" Ο αφτοκράτορας της Προτογαλίας" από τη Σέλμα Λάγκερλεφ (που έγραψε και το Νιλς Χόλγκερσον με τις χήνες, ξέρετε). Τί ήτανε τούτο!! Ήταν όλα!! Η ζωή το σύμπαν και τα πάντα!!

Δεν ξέρω αν υπάρχει στα ελληνικά, στα αγγλικά πάντως λέγονταν "The emperor of Portugalia", αν θυμάμαι καλά. Βy Selma Lagerlof. Απίστευτο...

[Darkchilde]

Τhe Reality Disfunction - Peter Hamilton

 

Ξεκίνησα ξανά την τριλογία, είχα διαβάσει -μόνο το πρώτο βιβλίο- πριν από 10 χρόνια στην Ιταλία και το θυμάμαι πολύ λίγο. 1226 σελίδες περίπου. Δεν είναι σωστο να μετρήσει μόνο σαν ένα βιβλίο, όπως και τα υπόλοιπα της τριλογίας (για το 50 βιβλία για το 2010 με έχει πιάσει ο καημός), αλλά θα τα πάω καλά με τις σελίδες.

 

Πραγματικά ο Hamilton είναι από τους αγαπημένους μου. Τα συγκεκριμένα μετράνε ως 3 βιβλία, αφού πρόκειται για τριλογία.

[Nova]

Nαι, αλλά αν τελειώσω την τριλογία θα έχω διαβάσει κοντά 3,5 χιλιάδες σελίδες και θα είναι μόνο τρία βιβλία, το Reality Dinsfunction, το Neutronium Alchemist και το Naked God.

Σωστά;

[Nihilio]

Nαι, αλλά αν τελειώσω την τριλογία θα έχω διαβάσει κοντά 3,5 χιλιάδες σελίδες και θα είναι μόνο τρία βιβλία, το Reality Dinsfunction, το Neutronium Alchemist και το Naked God.

Σωστά;

Ναι.

 

Μετά πιάσε ότι μικρό έχεις για να ρεφάρεις.

[tetartos]

Διάβασα το "Ναι" της Μαργαρίτας Καραπάνου. Και το μετάνιωσα.

Υποτίθεται ότι είναι "διάσημη" και πολυμεταφρασμένη συγγραφέας. Δε θα το έψαχνα αλλά έπεσε στα χέρια μου.

Περιέχει ψυχωσικά παραληρήματα μιας μανιοκαταθλιπτικής (της συγγραφέος; ) που δεν έκαναν νόημα στο δικό μου μυαλό.

Δε θα το συνιστούσα σε κανέναν. Άσε που δε θα συνιστούσα σε κανέναν μια συγγραφέα που έχει στο βιβλίο της φράση παρόμοια με αυτή:

 

Τα δάκρυά μας μπερδεύονται... "Λώρα", μου ψιθυρίζει. "Λώρα... Λώρα... Λώρα... " Μου κάνει έρωτα όπως θα έκανε κανείς σ' ένα παιδί, προσεχτικά, με λατρεία."

 

[Nihilio]

Άσε που δε θα συνιστούσα σε κανέναν μια συγγραφέα που έχει στο βιβλίο της φράση παρόμοια με αυτή:

 

Τα δάκρυά μας μπερδεύονται... "Λώρα", μου ψιθυρίζει. "Λώρα... Λώρα... Λώρα... " Μου κάνει έρωτα όπως θα έκανε κανείς σ' ένα παιδί, προσεχτικά, με λατρεία."

 

[Solonor]

Σωστά, Γιώργο, όλοι ξέρουμε πως σ' ένα παιδί κάνεις έρωτα με μίσος!

[KELAINO]

 

 

Τα δάκρυά μας μπερδεύονται... "Λώρα", μου ψιθυρίζει. "Λώρα... Λώρα... Λώρα... " Μου κάνει έρωτα όπως θα έκανε κανείς σ' ένα παιδί, προσεχτικά, με λατρεία."

 

 

Και είναι και πολυμεταφρασμένη; Σε κάποιοες χώρες διώκονται ποινικά αυτά τα πράγματα.

Edited January 17, 2010 by KELAINO

[tetartos]

Και είναι και πολυμεταφρασμένη; Σε κάποιοες χώρες διώκονται ποινικά αυτά τα πράγματα.

Αν μάλιστα σκεφτείς ότι ο άντρας ήταν ο ψυχίατρος της μανιοκαταθλιπτικής γυναίκας, φαντάζεσαι πόσο ανήθικο, αντιδεοντολογικό, αηδιαστικά εκμεταλλευτικό μπορεί να είναι αυτό. Υπό αυτήν την έννοια η παρομοίωση ήταν εκφραστικά σωστή: η γυναίκα αυτή ήταν ανυπεράσπιστη απέναντί του όσο ένα παιδί.

 

Πάντως με βάση τα συναισθήματά μου, θα πρέπει να ταξινομήσω το βιβλίο αυτό στην κατηγορία του τρόμου/φρίκης.

[Solonor]

Κάποιοι... Λέω εγώ, κάποιοι κύριοι, δημοσιεύουν σε περιοδικά όπως οι Συμπαντικές διαδρομές, πιο φρικαλέα πράγματα όπως μπαμπάδες που...

Τέλος πάντωνννν...

 

 

[Μάρβιν ΑΑΠ]

Κοίτα σύμπτωση, Τέταρτε. Έχει δεν έχει δέκα μέρες που τελείωσα κι εγώ τον Υπνοβάτη, επίσης της Μαργαρίτας Καραπάνου, επίσης δανεικό. Καταλαβαίνω τι εννοείς, όταν μιλάς για παραλήρημα. Όμως δεν ήταν τόσο εξωφρενικά κακό. Εμένα πιο πολύ φθαρμένο από το χρόνο μου φάνηκε. Κάτι ανάμεσα στο προσχηματικό αστυνομικό και το χρονικό μιας εκούσια εκτοπισμένης ομάδας. Σαν να έφερνε μια διάθεση από αναζητήσεις στα μέσα της δεκαετίας του '80, σχεδόν ακατανόητη, σχεδόν ανεξιχνίαστη πια. Και για το λόγο αυτό μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον.

[Δημήτρης]

Διάβασα το πρώτο από τα Βιβλία του Αίματος του Clive Barker. Την έχω διαβάσει όλη την σειρά παλαιότερα, αλλά θέλω να την ξαναθυμηθώ. Ωστόσο θα πρέπει σιγά- σιγά να αποβάλλω αυτή την συνηθεία, του να ξαναπιάνω δηλαδή βιβλία ήδη διαβασμένα, γιατί διαφορετικά δεν θα μπορέσω να διαβάσω ούτε τα μισά των μισών αυτών που θέλω. Στα του θέματος τώρα. Ο Barker είναι ένας πραγματικά απιστεύτος συγγραφέας -τουλάχιστον σ' ότι δικό του έχω διαβάσει μέχρι τώρα- που ξέρει να σχηματίζει απίστευτες, αλλόκοτες προτάσεις τύγκα στον κυνισμό. Και οι ιδέες του όμως

γαμούν

και δέρνουν. Θεωρώ πολύ έξυπνο το κόλπο του να χρησιμοποίησει

τον ίδιο τον πρόλογο σαν ιστορία

. Μου άρεσε πολύ αυτό και μ' έκανε να συνεχίσω να διαβάζω με ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον. ''Η Κρεοφόρος του Μεσονυχτίου'' θα έλεγα πως είναι ένα από τα καλύτερα διηγήματα της σειράς. Πολύ ωραία ατμόσφαιρα με αντισυμβατικό τέλος. Πόσοι άραγε από αυτούς που την διάβασαν θα περίμεναν

ο Χασάπης του Υπογείου να πεθάνει; Και να πάρει ο άλλος την θέση του; Με μάλιστα μία τέτοια αποστολή στις πλάτες του;

Πάντως όχι εγώ. ''Το Φλυαρούδι και ο Τζακ'' και το ''Μπλουζ Αίματος για Ένα Γουρούνι'' αποδεικνύουν περίτρανα πως μία ιστορία για να είναι καλή δεν χρειάζεται σόνυ και καλά να είναι περίπλοκη, μπορεί κάλλιστα να είναι και απλή. Καλό και το ''Σεξ, Θάνατος κι Αστροφεγγιά''. Όσο για το πολυθρύλητο και πολυσυζητημένο ''Στους Λόφους, οι Πόλεις'' δεν μου άρεσε. Όχι γιατί έχει τους

ομοφυλόφιλους που το κάνουν μέσα στα χωράφια.

Ίσα- ίσα αυτό θα έλεγα πως ήταν το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ιστορίας. Απλά η ιδέα των

γιγάντιων ανθρώπινων κορμιών

με άφησε αδιάφορο. Κλείνω λέγοντας πως ο Barker είναι αν μη τι άλλο τρομερή περίπτωση συγγραφέα. Όσοι δεν το γνωρίζετε, ποτέ δεν είναι αργά να τον μάθετε.

[tetartos]

Κοίτα σύμπτωση, Τέταρτε. Έχει δεν έχει δέκα μέρες που τελείωσα κι εγώ τον Υπνοβάτη, επίσης της Μαργαρίτας Καραπάνου, επίσης δανεικό. Καταλαβαίνω τι εννοείς, όταν μιλάς για παραλήρημα. Όμως δεν ήταν τόσο εξωφρενικά κακό. Εμένα πιο πολύ φθαρμένο από το χρόνο μου φάνηκε. Κάτι ανάμεσα στο προσχηματικό αστυνομικό και το χρονικό μιας εκούσια εκτοπισμένης ομάδας. Σαν να έφερνε μια διάθεση από αναζητήσεις στα μέσα της δεκαετίας του '80, σχεδόν ακατανόητη, σχεδόν ανεξιχνίαστη πια. Και για το λόγο αυτό μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον.

Ίσως δεν εξηγήθηκα σωστά. Το "Ναι" είναι ένα βιβλίο που έχει ως στόχο να περιγράψει τη ζωή/σκέψεις/καθημερινότητα μιας μανιοκαταθλιπτικής ασθενούς. Δεν ξέρω αν έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία αλλά το ψυχωτικό κομμάτι δεν βγαίνει κατά λάθος αλλά (ίσως) επίτηδες. Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στους ασθενείς με μανιοκατάθλιψη. Το οπισθόφυλλο γράφει:

 

Ο κόσμος της Μαργαρίτας Καραπάνου είναι εκρηκτικός. Χτισμένος με τα υλικά της ψυχασθένειας, βυθίζεται στον πυθμένα της ύπαρξης, χάνεται στη δίνη μιας κινούμενης άμμου από συναισθήματα, φόβους και ερωτικές φαντασιώσεις που αποδεικνύονται δυνατότερες από την οποιαδήποτε πραγματικότητα. Όμως ο κόσμος της Μαργαρίτας Καραπάνου δεν είναι απελπισμένος, αφού εκεί, στην περιδίνηση της πτώσης του ανακαλύπτει την κατάφασή του, αυτό το "Ναι" που ακούγεται τόσο μαγικό, όσο η γραφή της βραβευμένης συγγραφέως.

Συμπερασμα: επίτηδες ή κατά λάθος το βιβλίο κάνει βουτιά στην ψύχωση. Και αυτό δε μου τράβηξε το ενδιαφέρον.