Τι διαβάζετε;

[Μάρβιν ΑΑΠ]

Ίσως δεν εξηγήθηκα σωστά. Το "Ναι" είναι ένα βιβλίο που έχει ως στόχο να περιγράψει τη ζωή/σκέψεις/καθημερινότητα μιας μανιοκαταθλιπτικής ασθενούς. Δεν ξέρω αν έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία αλλά το ψυχωτικό κομμάτι δεν βγαίνει κατά λάθος αλλά (ίσως) επίτηδες. Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στους ασθενείς με μανιοκατάθλιψη. Το οπισθόφυλλο γράφει:

 

 

Συμπερασμα: επίτηδες ή κατά λάθος το βιβλίο κάνει βουτιά στην ψύχωση. Και αυτό δε μου τράβηξε το ενδιαφέρον.

Ωπ! Τώρα το εννόησα! Μια χαρά το έγραψες. Απλώς, είναι και ο Υπνοβάτης μέσα στο παραλήρημα και ήρθε και έδεσε η κομπόστα της παρανόησης.

 

Και για να μην είμαι ολότελα εκτός θέματος, αυτόν τον καιρό (εδώ και πολύ καιρό για την ακρίβεια) προσπαθώ να τελειώσω το Deadhouse Gates του Έρικσον. Συναρπαστικό αλλά τούβλο το άτιμο, και το προχωρώ με πολλά ενδιάμεσα διαλείμματα.

Edited January 17, 2010 by Μάρβιν ΑΑΠ

[Nihilio]

Διάβασα το πρώτο από τα Βιβλία του Αίματος του Clive Barker...

Κι εγώ το ξαναδιάβαζα τον Ιούλιο και το έχω πρόσφατο. Κατ αρχήν είναι το καλύτερο βιβλίο από τα 6. Ακόμα και το αδύναμο "Σεξ, Θάνατος και Αστροφεγγιά" στέκεται αξιοπρεπώς μέσα σε όλη τη σειρά.

 

Τα βασικά στοιχεία που κάνουν να ξεχωρίζει όλη η σειρά είναι:

1) Οι έξυπνες ιδέες. Είτε πέρνοντας μια κλασική ιδέα και αντιστρέφοντάς την έξυπνα ( με την κλασική σκηνή σεάνς της εναρκτήριας ιστορίας για παράδειγμα που δε δουλεύει όπως οι χαρακτήρες θα περίμεναν, αλλά η κρεοφόρος δε με εξέπληξε με το τέλος της, αλλά η λαβκραφτική της προσέγγυση προς το τέλος δουλεύει απίστευτα - από τις κλασσικότερες ιστορίες τρόμου όλων των εποχών) είτε πέρνοντας ένα concept (πχ τον κομουνισμό στο "Οι πόλεις, στους λόφους") και μετατρέποντάς το σε έναν δίχως προηγούμενο εφιάλτη.

 

2) Οι αλλαγές στο ύφος. Καμία ιστορία δεν είναι παρόμοια με την προηγούμενη ή την επόμενη. Από τον μεταφυσικό τρόμο του "Βιβλία του Αίματος" πάμε στο σπλάττερ της Κρεοφόρου και από εκεί στο χιούμορ του Τζακ και στην Οργουελική αλληγορία του "Οι πόλεις στους λόφους".

 

3) Το σπάσιμο όλων των ταμπού. Πέρα από τους "λόφους" υπάρχει και μια υπόνοια παιδοφιλίας από τον κεντρικό χαρακτήρα στο "Μπλουζ" ή μια σκηνή νεκροφιλίας (όχι τόσο προφανής) και διάφορα παρόμοια στοιχεία εδώ κι εκεί στα βιβλία.

[dagoncult]

Διάβασα το ‘Δαιμονισμένη Ταξιαρχία’ του Γκράχαμ Μάστερτον - ΟΞΥ. Όχι ικανοποιημένος. Καλύτερα να πω δυσαρεστημένος.

 

 

Θετικά:

Το διάβασα γρήγορα, όπως μου συμβαίνει σχεδόν με όλα τα βιβλία του Μάστερτον. Έχει βρει τον τρόπο του, έχει μεγάλη εμπειρία και σίγουρα είναι σημαντικότατο όνομα στη λογοτεχνία τρόμου, ξέρει να ελίσσεται. Νομίζω ότι αυτά είναι τα μοναδικά καλά που έχω να πω για την αίσθηση του συγκεκριμένου βιβλίου.

 

Αρνητικά:

Η ιδέα του δεν είναι φρέσκια. Πρόκειται για το κλασικό μοτίβο/μανιέρα ‘κάτι συμβαίνει και ένα μεγάλο κακό απελευθερώνεται’. Αλλά το διάβασα στον ‘αρχοντα του ψεύδους’ και στο ‘οι δαίμονες της Νορμανδίας’ και (αν θυμάμαι καλά) στον ‘παρία’ και έλεγα μήπως δεν το πήγαινε πάλι εκεί. Έστω, ας το πάει όπου θέλει… ας το πάει πιο αργά όμως. Το πρόβλημα ξεκίνησε από την έναρξη. Για όποιον γνωρίζει, το πρώτο κεφάλαιο του άρχοντα του ψεύδους (ΟΞΥ) αριθμεί 22 σελίδες. Το πρώτο κεφάλαιο της δαιμονισμένης ταξιαρχίας έξι. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι μία ιστορία είναι καλύτερη από μια άλλη, αλλά αν διαβάσετε τα δύο συγκεκριμένα βιβλία (που έχουν παρόμοιο μέγεθος, πρωταγωνιστή και φυσικά κεντρική ιδέα) θα καταλάβετε. Όλα στο μπαμ-μπαμ.

 

Ακόμα, ήταν φορές που αυτά που συνέβαιναν, απλά δεν φαίνονταν νορμάλ. Δεν μιλάω για το υπερφυσικό στοιχείο, αλλά για καταστάσεις όπως το να είσαι στη δουλειά και να σε πιάνουν ανώτεροί σου στην τουαλέτα με συνάδελφο και να μη γίνεται τίποτα (παρά το γεγονός ότι μόλις πριν ένα λεπτό μιλούσαν έξω από την πόρτα της τουαλέτας, λέγοντας διάφορα για σένα - κι όμως, δεν τον απασχόλησαν ούτε πέντε λεπτά, μια επίπληξη κι αυτό ήταν).

 

Ο ήρωας επίσης δεν φάνταζε στα μάτια μου πολύ πραγματικός. Είχε περίεργες αντιδράσεις, όπως να του λέει η κοπέλα με την οποία τραβιέται εδώ και λίγο καιρό ότι είναι έγκυος και πρέπει να μιλήσουν κι αυτός να ξηγιέται σαν να μην υπάρχει όλο τούτο στο μυαλό του, παρά μόνο σαν κάτι διαδικαστικό που πρέπει να κάνει. Λες και μιλάμε για καφέ με κάναν τύπο που βαριέσαι και δε θες να δεις. Δεν αναφέρω καν την ‘αστεία’ κατάληξη του θέματος με την κοπέλα αυτή. Για να δούμε… πώς θα την βγάλουμε από τη μέση αυτήν την τύπισσα που ένας θεός ξέρει γιατί κουβαλάμε εδώ και 150 σελίδες (και πραγματικά, δεν ξαναεμφανίστηκε);

 

Αν είχε δώσει περισσότερο χώρο θα ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα.

 

Άλλο: Υπήρχε ένα πρόσωπο πολύ σημαντικό στη ζωή του πρωταγωνιστή, που παίζει και ρόλο στην ιστορία. Καλό θα ήταν να είχαμε και καμιά παραπάνω πληροφορία για την όμορφη παρέα που έκαναν, ώστε να νιώθαμε πιο έντονα το βάθος της σύνδεσής τους… αλλά που. Έτσι είναι… μην κοιτάς που αυτό το πρόσωπο διατρέχει μέγιστο, πέρα από την ανθρώπινη λογική, κίνδυνο για να σε βοηθήσει.

 

Δεν ξέρω τι να πω για το φινάλε. Η ιδέα που έχει ο ήρωας για να πάνε καλά τα πράγματα είναι το λιγότερο ακατανόητη, εώς ασόβαρη. Δεν είναι δυνατόν να γίνονται όσα γίνονται επι 250 σελίδες κι εσύ να κάνεις τέτοια σκέρτσα στο τέλος. Απλά δεν είναι πιστευτό. Απλά δεν είναι πιστευτό.

 

Κάτι άλλο, για το οποίο δεν θέλω να είμαι απόλυτος και το οποίο αγγίζω με ιδιαίτερη επιφύλαξη. Αλήθεια, δεν είμαι καθόλου μυγιάγγιχτος, αλλά κάποιες εικόνες που δημιούργησε ο Μάστερτον στο μυαλό μου… δεν είναι πολύ τιμητικές για ανθρώπους συγκεκριμένου χρώματος. Μιλάω για ίχνη και σποραδικές εικόνες ή φρασούλες (εννοείται ότι από ένα σημείο και μετά ψαχνόμουν κι εγώ να τις βρω - και όσο ψάχνεις βρίσκεις… υπάρχει δεν υπάρχει κάτι εκεί), όμως δεν ξέρω… μακάρι να είναι η ιδέα μου, να είμαι εγώ ο υπερβολικός... αλλιώς απεταξάμην (όχι φυσικά για το ότι θέλει να περάσει κάποιες ιδέες, μα για τις ίδιες τις ιδέες).

 

Πάμε και στις εκδόσεις ΟΞΥ. Λίγη προσοχή δε θα έβλαπτε. Δεν γνωρίζω από αυτά, δηλαδή αν έχει να κάνει με την επιμέλεια η κάτι άλλο, ωστόσο υπήρχαν λαθάκια εδώ κι εκεί (όπως ένα άλλο όνομα αντί άλλου, μια τελεία μέσα από τα », απουσία ημερομηνίας πρώτης έκδοσης). Το κακό είναι ότι έχω εντοπίσει τέτοια λαθάκια και σε άλλα βιβλία των συγκεκριμένων εκδόσεων. Το αναφέρω επειδή θεωρώ ότι οι εκδόσεις ΟΞΥ (μαζί με τις εκδόσεις Ωρόρα) είναι τα δύο κλασικά, σημαντικότερα ονόματα για τη λογοτεχνία τρόμου στην Ελλάδα. Αν έχεις συνδέσει το όνομά σου με την εξάπλωση του είδους σε νέους αναγνώστες στη χώρα σου, προσπάθησε να μείνεις σε ένα επίπεδο ποιότητας και να παρουσιάζεις όσο το δυνατόν καλύτερη εικόνα βιβλίου.

Edited January 18, 2010 by dagoncult

[BladeRunner]

Άρχισα να διαβάζω το "Man Down" του Τζων Ντάγκλας.

 

 

[Mort13]

The Android's Dream, του John Scalzi

 

Άλλος ένας Scalzi λοιπόν, τι να πω, γράφει πολύ εθιστικά ο άτιμος. Δεν ξέρω αν θα τον έλεγες μεγάλο συγγραφέα αλλά σίγουρα θα τον έλεγες πολύ διασκεδαστικό και χορταστικό. Tο Android's Dream είναι συνδυασμός κωμωδίας, κατασκοπευτικής περιπέτειας και space opera. Μετά από ένα κωμικοτραγικό διπλωματικό επεισόδιο, οι διπλωματικές σχέσεις μεταξύ της Γης και των σαυροειδών εξωγήινων Nidu πάνε κατά διαόλου. Ευτυχώς οι Nidu ζητάνε μια απλή χάρη από την Γη, να τους προμηθεύσει με μια γενετικά μεταλλαγμένη ράτσα προβάτου που χρειάζονται για την ιεροτελεστία ενθρόνισης του νέου άρχοντά τους. Δυστυχώς αυτοί που ενορχήστρωσαν το διπλωματικό επεισόδιο δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη και θα κάνουν τα πάντα για να εμποδίσουν μια ειρηνική λύση. Ένα χαμηλόβαθμο αλλά εξαιρετικά έξυπνο και ικανό στέλεχος του State Department είναι αυτό που θα πρέπει να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά και να αντιμετωπίσει μια πλειάδα εξωφρενικών χαρακτήρων. Συστήνεται ανεπιφύλακτα.

[BladeRunner]

The Android's Dream, του John Scalzi

 

Άλλος ένας Scalzi λοιπόν, τι να πω, γράφει πολύ εθιστικά ο άτιμος. Δεν ξέρω αν θα τον έλεγες μεγάλο συγγραφέα αλλά σίγουρα θα τον έλεγες πολύ διασκεδαστικό και χορταστικό. Tο Android's Dream είναι συνδυασμός κωμωδίας, κατασκοπευτικής περιπέτειας και space opera. Μετά από ένα κωμικοτραγικό διπλωματικό επεισόδιο, οι διπλωματικές σχέσεις μεταξύ της Γης και των σαυροειδών εξωγήινων Nidu πάνε κατά διαόλου. Ευτυχώς οι Nidu ζητάνε μια απλή χάρη από την Γη, να τους προμηθεύσει με μια γενετικά μεταλλαγμένη ράτσα προβάτου που χρειάζονται για την ιεροτελεστία ενθρόνισης του νέου άρχοντά τους. Δυστυχώς αυτοί που ενορχήστρωσαν το διπλωματικό επεισόδιο δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη και θα κάνουν τα πάντα για να εμποδίσουν μια ειρηνική λύση. Ένα χαμηλόβαθμο αλλά εξαιρετικά έξυπνο και ικανό στέλεχος του State Department είναι αυτό που θα πρέπει να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά και να αντιμετωπίσει μια πλειάδα εξωφρενικών χαρακτήρων. Συστήνεται ανεπιφύλακτα.

 

 

Ακούγεται εξαιρετικά ενδιαφέρον.Κυκλοφορεί μόνο στα αγγλικά ή έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά;

Edited January 19, 2010 by BladeRunner

[Mort13]

Δε νομίζω να έχει μεταφραστεί Scalzi στα Ελληνικά, ούτε καν το Old Man's War που είναι και πιο γνωστό.

[Tiessa]

Διαβάζω το βιβλίο "Ο Θρύλος του Ζίγκουρντ και της Γκούτρουν", του Τζ.Ρ.Ρ.Τόλκιν (επιμέλεια Κρίστοφερ Τόλκιν).

Αυτό καθαυτό το βιβλίο είναι μια συρραφή από κομμάτια του σχετικά γνωστού και συχνά χρησιμοποιημένου και τροποποιημένου (ή παραποιημένου, αν θέλετε) από αρκετούς συγγραφείς/ποιητές/μουσικούς κλπ μύθου με τις Βαλκυρίες, το καταραμένο χρυσάφι, τον Ζίγκφριντ και το δράκο κλπ.

Στην εισαγωγή υπάρχουν αρκετές πληροφορίες για τις διαφορές και την εξέλιξη της Έδδα (καθώς και αρκετές λεπτομέρειες για την αρχαία αγγλική και νορδική ποίηση και τη μεταξύ τους σχέση). Μετά ακολουθούν οι στίχοι, πάντα ύστερα από μια σύντομη περίληψη.

Αυτό που είναι ενδιαφέρον έχει να κάνει με τη μετάφραση/απόδοση στα ελληνικά από το Θωμά Μαστακούρη, ο οποίος έχει κάνει πολύ καλή δουλειά στην έμμετρη απόδοση του κειμένου στα ελληνικά.

Στην αρχή που είδα ότι υπήρχε το αγγλικό κείμενο στην αριστερή σελίδα και το ελληνικό στη δεξιά, φαντάστηκα ότι θα διάβαζα κυρίως το πρωτότυπο. Οι στίχοι όμως κυλάνε τόσο καλά και ρυθμικά στα ελληνικά, που τελικά διαβάζω μόνο το ελληνικό.

[D'Ailleurs]

διαβάζω τις περιπέτειες του πιο δειλου Κομησάριου του Warhammer 40.000 του Ciaphas Cain στον πρώτο τόμο που περιλαμβάνει τα τρία πρώτα βιβλία γραμμένα απο τον Σάντυ Μίτσελ.

[D'Ailleurs]

David Morell - Το διπλό είδωλο

 

Οι δραματικές εικόνες του πολέμου στη Βοσνία σημαδεύουν βαθιά τον φωτορεπόρτερ Μιτς Κολτρέιν, που ορκίζεται στο εξής αντί να καταγράφει το θάνατο και την απόγνωση, να βγάζει μόνο φωτογραφίες που υμνούν τη ζωή και την ελπίδα. Όμως ο τρόμος της τελευταίας του αποστολής τον καταδιώκει ακόμα και μετά το γυρισμό του στην πατρίδα κι ο Κολτρέιν αναζητά καταφύγιο και γαλήνη στο παρελθόν.

 

Όταν πέφτουν στα χέρια του κάποιες φωτογραφίες του ’30 που απεικονίζουν μια άγνωστη, απίστευτα όμορφη γυναίκα, κυριολεκτικά μαγεύεται. Το να ανακαλύψει ποια είναι και να μάθει τα πάντα γι’ αυτήν, του γίνεται έμμονη ιδέα. Ώσπου μια μέρα βλέπει αναπάντεχα μπροστά του μια νεαρή γυναίκα εκπληκτικά όμοια μ’ εκείνην της φωτογραφίας…

 

Κυριευμένος από το πάθος του θα γλιστρήσει σ’ ένα λαβύρινθο ψευδαισθήσεων, εξαπάτησης και προδοσίας. Και προσπαθώντας να ανακαλύψειτην άκρη του νήματος, θα βρεθεί να μάχεται για την δια του τη ζωή…

 

 

όσοι ενδιαφέρεστε ο David Morrell έχει δική του σελίδα στο χαζοβιβλίο όπου αρκετές φορές απαντάει ο ίδιος: David Morrell facebook page

[BladeRunner]

Τσαρλς Μπουκόφσκι-Το ταχυδρομείο

Μόλις σήμερα το αγόρασα,και το άρχισα.Μέχρι αύριο θα το έχω τελειώσει.Είναι και μικρό.Αλλά και καλό.Απλά:Τσαρλς Μπουκόφσκι.

[Nihilio]

Έπιασα το She Wakes του Jack Ketchum.

Υπερφυσικός τρόμος με φόντο την Ελλάδα, με μια μυστηριώδη γυναίκα να παίζει παιχνίδια με ένα γκρουπ τουριστών και έναν Αμερικάνο να βλέπει οράματα στον τάφο του Αγαμέμνωνα στις Μυκήνες.

Αλλά είμαι ακόμα στην αρχή, οπότε δε βιάζομαι να το κρίνω, μέχρι στιγμής προχωράει αργά.

[BladeRunner]

Άρχισα να διαβάζω το ένα απο τα τέσσερα μυθιστορήματα του τόμου με βιβλία του Ντάσιελ Χάμετ που κυκλοφορεί απο τις εκδόσεις Μεταίχμιο.Πιο συγκεκριμένα,"Ο κόκκινος θερισμός".

[Mort13]

Monstrous Regiment, του Terry Pratchett

 

Πολύ καλό κι αντιπολεμικό, με αρκετές σπαρταριστές στιγμές.

[BladeRunner]

Monstrous Regiment, του Terry Pratchett

 

Πολύ καλό κι αντιπολεμικό, με αρκετές σπαρταριστές στιγμές.

 

 

Έχει μεταφραστεί στα ελληνικά;

[Nihilio]

Έχει μεταφραστεί στα ελληνικά;

Όχι, μόνο τα 7 πρώτα του Δισκόκοσμου έχουν (Το χρώμα της Μαγείας, Φανταστικό Φως, Ίσα δικαιώματα, Θανάτηφορος Βοηθός Πιάστε το μάγο - εκδόσεις ΠαραΠέντε, Οι Στρίγγλες και Πυραμίδες - εκδόσεις Ψυχογιός)

 

Και διαβάζω, επιτέλους, το Hitchhiker's Guide to the Galaxy.

Edited January 24, 2010 by Nihilio

[Drake Ramore]

Εφτασα περίπου στην μέση του βιβλίου της Suzanne Collins "Αγώνες πείνας".

Πολύ καλό μέχρι στιγμής, αν και έχω την εντύπωση πως με την ιδέα έπαιξε πρώτος ο Κινγκ στην "Μακριά πορεία".

Παρόλα αυτά η παρουσίαση λεπτομερειών του μελλοντικού ( ; ) αυτού κόσμου δίνει ένα διαφορετικό χρώμα μέχρι στιγμής, όπως επίσης διαφορετικό είναι και το κόνσεπτ των αγώνων.

Το πρώτο πρόσωπο δουλεύει εξαιρετικά στην ροή και οι σελίδες φεύγουν πολύ γρήγορα.

Ελπίζω η κλιμάκωση να μην κάνει κοιλιά στην πορεία.

Edited January 24, 2010 by Drake Ramore

[Sileon]

Τελείωσα το Βάλτενμπεργκ του Γάλλου Έντι Καντούρ. Πραγματικά, όταν το ξεκίνησα, ήμουν σίγουρος πως τα λόγια μου θα ήταν πολυ διαφορετικά, θα είχαν στηριχτεί πάνω στην εξάντληση που μου δημιουργησε η ανάγνωση τον πρώτο καιρό. Ένας εξαντλητικός αναγνωστικός ανήφορος που όμως, για κάποιο λογο τον τράβηξα, στην αρχή διστακτικά και μετά επίμονα.

Έξω το βιβλίο αναγράφει μεγαλόστομα "το γαλλικό βιβλίο που περιμέναμε 20 χρόνια". Δε μπορώ να θυμηθώ τι συγκλονιστικό είχε βγει 20 χρόνια πριν, αλλά μια τέτοια ανακοίνωση προδιαθέτει για μεγάλα πράματα. Ίσως λοιπον, αυτό να ήταν το πρώτο καροτάκι, για να βγάλω κάποια μέτρα. Πάνω που έτρωγα τις τελευταίες μπουκιές και έλεγα, "αυτό είναι, τα βροντάω, το κλείνω. Τελος!", εκεί άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως κάτι υπήρχε. Κάτι μεγαλύτερο. Ένας χείμαρρος, κυριολεκτικά, λεκτικός. Ποιητικές εκφράσεις και τεχνικές, φευγαλέες ματιές στο μέσα, στο έσω αλλά και το έξω. Και, έτσι, μέσα απο μια καταπληκτική γλώσσα, έναν διαφορετικό τρόπο αποτύπωσης, κάτι ολοκαίνουριο αλλά διακριτικό, καθόλου επιτηδευμένο, ξεδιπλώνεται, μάλλον, καλύτερα, ξεχύνεται όλη η ιστορία του 20ου αιώνα της Ευρώπης, αλλά και φευγαλέα, όλου του κόσμου. 800 σελίδες, βαριές, συμπυκνωμένες αλλά κατεργασμένες μέχρι εξαντλήσεως, -μια γλυπτική και αρχιτεκτονική αφάνταστης δεξιοτεχνίας, μια διάρθρωση συγκροτημένη-, στις οποίες ο έρωτας, η πολιτική και η κατασκοπεία γίνονται ένα. Κυριολεκτικά. Και ήρωες ολοζώντανοι, δημιουργημένοι, αποτυπωμένοι όχι εκβιαστικά αλλά ανάλαφρα, ειλικρινώς αλλά και ποιητικώς πλασμένοι, ελεύθεροι να αναπνεύσουν και να ζήσουν μέσα στο κείμενο.

Τον ζηλέυω τον Καντουρ, γιατί έγραψε ένα τεράστιο βιβλίο, όπως λίγα γράφονται πια. Μεγάλο, ογκώδες, πλούσιο και διαφορετικό.

 

Τελικά ο όγκος είναι ένα απο τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των μεγάλων λογοτεχνικών επιτευγμάτων. Κάτι, βέβαια, που από μόνο του δε λέει τίποτα. Έτσι και στην περίπτωση του "Παιχνιδιού του Αγγέλου" του Ισπανού Θαφόν, ο οποιος γράφει ένα τούβλο 700 σελίδων, ειπώνεται μια ιστορία που θα μπορούσε κάλλιστα να αναπτυχθει στις μισές σελίδες. Λογοτεχνια τίμιων προθέσεων και υψηλών λογτεχνικών διαθέσεων που όμως μένει εκεί. Είναι λέει, δε, το εμπορικότερο λογοτεχνικό γεγονός στα Ισπανικά γράμματα μετά τον Θερβάντες. Μπα!

 

Απο την άλλη η, τουλάχιστον προσωπική μου κλίση στα μεγάλα, ή καλύτερα, οι αμφιβολίες μου για τα μικρά επιβεβαιώνεται απο την ανάγνωση των "Νυχτερινών" του Ισιγκούρο, τελευταία του δουλειά. Αγαπημένος συγγραφέας ο Καζούο Ισιγκούρο, έρχεται τώρα να δώσει το παρόν με μια συλλογή διηγημάτων. Γιατί; Ρωτάω, γιατί σε αυτή τη φόρμα, ένας συγγραφέας με πλούτο ιδεων και απίστευτη ικανότητα να πλάθει χαρακτήρες που απαιτούν σελίδες, επιλέγει να χρησιμοποιήσει θραυσματα εικόνων, αποσπασματικές εικόνες ομορφιάς, που όμως δεν οδηγούν πουθενά παρά σε μια αφηρημένη δήλωσω αγάπης προς τον κόσμο της μουσικής; Συμπαθές αλλά όχι κάτι παραπάνω.

[BladeRunner]

Πλησιάζω στη μέση του βιβλίου του Χουάν Ντε Ρεκακοετσέα,με το τίτλο "American Visa".Μια χαρά είναι.

[manstredin]

Ξεκινάω το The Graveyard Book του Neil Gaiman, και κρατάω μεγάλο καλάθι...Για να δούμε...Πάντως από εξώφυλλο, σκίζει!

[Naroualis]

Τελείωσα το Μνημειώδες Σχέδιο του Σερ Ουίνστον Τσόρτσιλ, του Αλέξανδρου Μ. Ασωνίτη. Επειδή εκρεμμεί μια κριτική για το Bookmarks σχετικά με αυτό το βιβλίο, θα το σχολιάσω κάποια άλλη στιγμή, μετά την έκδοσή της.

 

Επίσης τελείωσα το Η Καθημερινή Ζωή στην Αίγυπτο τον Καιρό των Πυραμίδων, του Guillemette Andreu, από τη σειρά Λαοί και Πολιτισμοί των εκδόσεων Παπαδήμα. Πολύ ωραία γραμμένο κι ενδιαφέρον, χωρίς να κουράζει ιδιαίτερα, με έβαλε στο κλίμα της εποχής και της ιδιοσυγκρασίας των ανθρώπων αυτών, ό,τι χρειαζόμουν δηλαδή για να ξεκινήσω να γράφω κατι που έχω στα σκαριά.

 

Τελειώνω επίσης εντός της εβδομάδας το Πέρα από τη Γη των Θεών του Αντώνη Solonor Πάσχου και το Η 1002η Νύχτα, συλλογή τριών διηγημάτων του Theophile Gautier, Edgar Allan Poe και Nicolae Davidescu, που πραγματεύονται το μύθο της Σεχραζάτ.

 

 

[SpirosK]

Τελείωσα το Μνημειώδες Σχέδιο του Σερ Ουίνστον Τσόρτσιλ, του Αλέξανδρου Μ. Ασωνίτη. Επειδή εκρεμμεί μια κριτική για το Bookmarks σχετικά με αυτό το βιβλίο, θα το σχολιάσω κάποια άλλη στιγμή, μετά την έκδοσή της.

 

Νομίζω ότι μπορείς να κάνεις ένα μικρό και εμπεριστατωμένο σχόλιο, χωρίς να επηρρεάζει/προδίδει την εκτενή κριτική στο bookmarks, έτσι δεν είναι;;

[BladeRunner]

Αφού τελείωσα το(πολύ καλό)American Visa του Χουάν Ντε Ρεκακοετσέα,άρχισα το "Η φωλιά της γάτας" του Κέρτ Βόνεγκατ.

[SpirosK]

Τελείωσα τα Ελληνικά Asimov's #8, #9 και τώρα διαβάζω το "Σμαράγδια με Ασήμι"

[BladeRunner]

Χτες βρήκα κάπου καταχωνιασμένη μέσα στη ντουλάπα μαζί με τα μαγιό,τα βατραχοπέδιλα και την ομπρέλα θαλάσσης(αυτά τα άφησα μέσα),μια σειρά αστυνομικών νουάρ που κυκλοφορούσε με την εφημερίδα Το Βήμα.Και άρχισα να διαβάζω τα βιβλία.Ήδη τελείωσα ένα του Έλλερυ Κουήν(Frederic Dannay και Manfred Bennington Lee),και τώρα άρχισα το "Θα πληρώσεις με τη ζωή σου" του Ρίτσαρντ Πραίηδερ.Μια χαρά.

Edited January 28, 2010 by BladeRunner