Τι διαβάζετε;

[BladeRunner]

Επιτέλους το "Η νεκροφόρα με τις ρίγες" του Ρος Μακντόναλντ έφτασε στα χέρια μου και άρχισα να το διαβάζω.

[Nova]

Διαβάζω την Ενυδρία της Manstredin, σας επιτρέπω ελεύθερα να σκάσετε από τη ζήλια σας.

[Nihilio]

Το The Stake του Richard Laymon. Σε μια εκδρομή σε μια πόλη-φάντασμα του Αμερικάνικου Νότου, δύο ζευγάρια (ο ένας από τους συζύγους είναι επετυχημένος συγγραφέας τρόμου) ανακαλύπτουν το πτώμα μιας γυναίκας με ένα παλούκι καρφωμένο στην καρδιά της. Είναι άραγε βρικόλακας ή απλά το έργο κάποιου μανιακού;

[KELAINO]

Διαβάζω την Ενυδρία της Manstredin, σας επιτρέπω ελεύθερα να σκάσετε από τη ζήλια σας.

 

 

[Naroualis]

Διαβάζω την Ενυδρία της Manstredin, σας επιτρέπω ελεύθερα να σκάσετε από τη ζήλια σας.

 

 

[Μάρβιν ΑΑΠ]

Διαβάζω την Ενυδρία της Manstredin, σας επιτρέπω ελεύθερα να σκάσετε από τη ζήλια σας.

 

[Tiessa]

Διαβάζω την Ενυδρία της Manstredin, σας επιτρέπω ελεύθερα να σκάσετε από τη ζήλια σας.

 

Ποιον πρέπει να δωροδοκήσουμε, απειλήσουμε, ρωτήσουμε για να βρεθεί τρόπος να τη διαβάσουμε κι εμείς;

[manstredin]

Καιρός γαρ εγγύς (ελπίζω)! Ο Νώντας είναι από τους άτυχους που το διαβάζουν πριν την επιμέλεια, χεχε, μην τον ακούτε που σας κάνει καψόνια...

[BladeRunner]

Άρχισα να διαβάζω το "Αντίο,γλυκιά μου" του Ρέημοντ Τσάντλερ.Επιτέλους!

[D'Ailleurs]

 

 

 

 

"Moonraker, Britain's new ICBM-based national defense system, is ready for testing, but something's not quite right. At M's request, Bond begins his investigation with Sir Hugo Drax, the leading card shark at M's club, who is also the head of the Moonraker project. But once Bond delves deeper into the goings-on at the Moonraker base, he discovers that both the project and its leader are something other than they appear to be."

Edited February 3, 2010 by D'Ailleurs

[Waylander]

Το 8 της Nevile. Πολυ ενδιαφερον πλοκη, κρατα το ενδιαφερον ζωντανο αλλα θυμιζει θεωρια συνωμοσιας. Αν δυο σελιδες σου εμφανιζετε και μια μεγαλη προσωπικοτητα. Ημαρτον

[Sileon]

Τη ''Λέσχη των νέων πιανιστών" του Κετίλ. Ένα βιβλίο για την ομορφιά της μουσικής, με αγάπη για τον κόσμο της υψηλότερης αυτής τέχνης. Επικεντρώνεται, δε, στον άτεγκτο χώρο της κλασικής μουσικής, όπου μια παρέα ταλαντούχων παιδιών, μέσα απο τη σύσταση μιας άτυπης λέσχης, αντιμετωπίζουν το αύριο, τους φόβους του καλλιτέχνη, την πρώτη έκθεση στο αδηφάγο τέρας που λέγεται κοινό, αλλά και εν γένει τους προβληματισμούς των νέων. Και, βέβαια, στη μέση ο έρωτας. Η αγάπη ως ανεκπλήρωτος πόθος.

Πολύ καλογραμμένο, στο πρώτο πρόσωπο, με μια φωνή απλή, διαμορφωμένη απο τον κυνισμό του νεαρού ήρωα. Έχει, δε, μερικές στιγμές πραγματικά πανέμορφες. Ωραία λογοτεχνία.

 

Με το πέρας της ανάγνωσης, ξέμεινα απο αναγνωστικό υλικό προσωρινά. Στην προοπτική να κατέβω στο κέντρο καθημερινή απόγευμα με τον καιρό να λυσσομανάει, επέλεξα να στραφώ στην στοίβα των αδιάβαστων που βρίσκεται στο χαμηλότερο ράφι της βιβλιοθήκης και αποτελείται ως επί το πλείστον απο βιβλία που προμηθεύομαι απο την μητέρα μου. Αφού φυλλομέτρησα εναλλάξ και, ακολούθως, προσπάθησα να ξεκινήσω τα "Θολός βυθός" του Ατζάκα και ένα άλλο, διακατεχόμενο απο την ίδια τάση της προσφιλούς, στα βραβευμένα ελληνικά γράμματα, μιζέριας, τον τίτλου του οποίου τώρα ξεχνάω, έμεινα να ξεφυσάω απεγνωσμένος. Να μην πολυλογώ, απο την κατάσταση αυτή με έβγαλε ένα άλλο, γκριζωπό βιβλίο, μισοκρυμμένο ανάμεσα στις σειρές. Το όνομα αυτού "Βιβλιοπωλείο των σκιών" ενός Δανού Μπίρκεγκαάρντ Μικκέλ. Το εξώφυλλο του, δε, φέρει την εξής δήλωση:

"Με μια κίνηση το Βιβλιοπωλείο των σκιών εκθρόνισε τον Στίβεν Κινγκ και τον Νταν Μπράουν"

 

Τώρα, με εμένα συμβαίνει το εξής. Αν δεν έχω να διαβάσω αυτό ακριβώς που θέλω εκεινη τη στιγμή που το θέλω, κάτι που σχεδόν πάντα φροντίζω να έχω ξεδιαλύνει, σπάνια ξεκινάω βιβλίο. Είπαμε, όμως, πως τέτοια πολυτέλεια δεν είχα εκείνη τη μέρα. Πάλι καλά, λοιπόν, που είχε εκθρονίσει Στίβεν Κινγκ και Μπράουν, αλλιώς απο μόνο του δε με έπειθε να το αρχίσω.

Εν τέλει, και μετά απο 5 μέρες ανάγνωσης, κατέληξα πως δεν έχασα τίποτα, πως, σαφώς και κανείς από τους προαναφερθέντες άρχοντες των μπεστ σέλερς δεν χρειάζεται να φοβάται για κλυδωνισμούς στην καρέκλα του και πως ένα τέτοιο βιβλίο, αν είχε εκδοθεί απο έλληνα με την προώθηση που συνηθίζεται, θα είχε πάει άπατο.

Να εξηγηθώ: Επίπεδοι χαρακτήρες, εκνευριστικά Αμερικάνικη γραφή του είδους όπου οι διάλογοι είναι άοσμοι, άγευστοι και άχρωμοι όπως αυτοί που τους εκφέρουν και περιγραφές συνήθως άνευ ουσίας. Χαρακτηριστικό, ας πούμε, εκεί που εμφανίζεται ένας χαρακτήρας να γίνεται περιγραφή των ρουχων του που ούτε ενδιαφερον εχουν, ούτε κάποιο στίγμα δίνουν, ούτε εξυπηρετούν την ροή. Τι με νοιάζει, ρε φίλε, αν η γκόμενα φορούσε μωβ πουλοβερ και τζιν αν δεν ειναι μινι και δεν της το βγάλει κάποιος δύο σκηνές μετά ή πχ, φαρδύ παντελονι στο οποίο κρύβει όπλο. Λέω τώρα.

Η υπόθεση, για να λέμε τα σύκα-σύκα, ως ιδεά είναι μια χαρά. Το κατίτις της σε ξεχείλωμα, βέβαια, το έχει, αλλά την καταπίνεις -χλουπ- σαν στραγάλι αφού στον πυρήνα της είναι βιβλιόφιλη - η δύναμη των λέξεων, μαγική σχεδόν, και η επιρροή που μπορεί να έχει η ανάγνωση ενός γραπτού σε όλη την υφήλιο με θανάσιμα αποτελέσματα. Δε λέω παραπάνω, μήπως κάποιος θελήσει να το διαβάσει. Ένας πρωτότυπος, λοιπόν, δημιουργικός άξονας, με πολλά περιθώρια για ανάπτυξη, τα οποία, όμως, ο συγγραφέας δεν εκμεταλλεύεται. Εν ολίγοις, ένα αδιάφορο βιβλιαράκι για να περάσει η ώρα και να ξεχαστείς.

Και όμως! Το βιβλίο αυτό έχει γίνει εκδοτικό φαινόμενο και θα γυριστεί και ταινία! Αμέ!

Edited February 4, 2010 by Sileon

[BladeRunner]

Το "Χαμός στο Χάρλεμ" του Τσέστερ Χάιμς.Κάτι το διαφορετικό,σε σχέση με Τσάντλερ,Χάμετ κλπ.Καλό είναι πάντως.

[Δημήτρης]

Διάβασα το δεύτερο από τα Βιβλία του Αίματος του Clive Barker. Είχε δύο φοβερές ιστορίες μέσα, το ''Αγώνας Δρόμου για την Κόλαση'' και ''Τα Δέρματα των Πατέρων''. Στο πρώτο η Κόλαση

στέλνει έναν απεσταλμένο της να λάβει μέρος σ' έναν αγώνα δρόμου. Αν αυτός επικρατήσει έναντι των θνητών, τότε αυτό θα σημάνει το τέλος της ζωής όπως την ξέρουμε.

Πολύ όμορφη ιστορία με αρκετό κυνισμό. Όπως π.χ. όταν ένας χαρακτήρας ρωτάει κάποιον άλλο

''Τι στο διάολο τρέχει εδώ;'' και αυτός του απαντά: ''Αυτό ακριβώς κύριε Κάμερον, ο διάολος τρέχει εδώ''.

Φοβερό έτσι; ''Τα Δέρματα των Πατέρων'' αναφέρονται σε κάποια τέρατα τα οποία

είχαν γονιμοποιήσει μία γυναίκα και μερικά χρόνια αργότερα επιστρέφουν για να πάρουν τον γιο τους πίσω. Η ιστορία μας δείχνει την αντίδραση των κατοίκων της πόλης καθώς και του μέθυσου πάτριου του.

Πολύ καλή ατμόσφαιρα με όμορφες περιγραφές και ωραίο τέλος. Καλές ήταν και οι άλλες τρεις ιστορίες του τόμου. Κλείνω λέγοντας αυτό που είπα και την προηγούμενη φορά: Ο Barker είναι σπουδαία περίπτωση συγγραφέα και όσοι δεν τον ξέρετε, αξίζει να τον ανακαλύψετε.

Edited February 6, 2010 by Δημήτρης

[dagoncult]

Διάβασα το δεύτερο από τα Βιβλία του Αίματος του Clive Barker. Είχε δύο φοβερές ιστορίες μέσα, το ''Αγώνας Δρόμου για την Κόλαση'' και ''Τα Δέρματα των Πατέρων''.

 

Εγώ δεν την πολυπαλεύω με τον Barker, αλλά όντως αξίζει να τσεκάρει κανείς το 'αγώνας δρόμου για την κόλαση'. Εμένα πχ η συγκεκριμένη ιστορία με έκανε να πάρω και τα Νο1 και Νο3 από τα βιβλία του αίματος. Κάπου εκεί σταμάτησα...

[BladeRunner]

Άρχισα να διαβάζω ένα απο τα αποκτήματά μου απο την εκποίηση βιβλίων(μόλις με 1 ευρώ παρακαλώ.Ούτε τυρόπιτα δηλαδή...).Συγκεκριμένα,το "Μπάτσος για νοίκιασμα" του Ντον Πέντλτον.Πολύ καλή αρχή.

Edited February 6, 2010 by BladeRunner

[Mort13]

Counter-Clock World, του Philip K. Dick.

 

Μια που δεν διάβασα ούτε έναν Dick την προηγούμενη χρονιά (αλήθεια Χείρων!), είπα να επανορθώσω νωρίς φέτος. Ενδιαφέρον το concept με την αντίστροφη ροή του χρόνου. Μου έκανε εντύπωση ότι είναι μάλλον από τα πιο απαισιόδοξα βιβλία του Dick. Συνήθως αφήνει κάποιες χαραμάδες ελπίδας και εξιλέωσης για τους χαρακτήρες του όταν περνάνε τα μύρια όσα αλλά σε αυτό δεν είδα κάτι τέτοιο. Επίσης τελειώνει αρκετά απότομα αλλά αυτό είναι σύνηθες χαρακτηριστικό του Dick.

[Naroualis]

Ένα μάτσο βιβλία του λεωφορείου (στο σπίτι η πρόοδός μoυ είναι αργή, γιατί έχω πιάσει τα μεγάλα...):

 

-Η 1002η Νύχτα: Μια συλλογή τριών διηγημάτων των Theophile Gautier, Edgar Allan Poe και Nicolae Davidescu, με κοινό θέμα την υπόθεση ποιο θα ήταν το 1002 παραμύθι της Σεχραζάτ. Δε μπορώ νπω ότι ξετρελάθηκα, ήταν εντελώς έξω από τις προσδοκίες μου. Επιπλέον το τρίτο διήγημα, του Νταβιντέσκου αποτελει στην ουσία μια συγκριτική σταυρωτή διήγηση ενός από τα παραμύθια των 1001 Νυχτών και του κορακιού του Πόε.

 

-Οι χαμένες θεές της Πρώιμης Ελλάδας, Τσαρλίν Σπρέτνακ: Ένα φεμινιστικό (με την κακή έννοια) δοκίμιο, πάνω στο πως ο κακός, πολεμόχαρος πατερναλιστικός Δίας καπέλωσε τις καλές, ειρηνικές προ-Δωριέων θεές. Κάποιες φορές λέει και μερικές έξυπνες και πιο λάιτ ιδέες, αλλά γενικά η "αύρα" του μου είναι ενοχλητική.

 

-Το ταξίδι του Χανς Πφάαλ στη Σελήνη και η Ρουφήχτρα του Μάελστρομ, Edgar Allan Poe: Είναι το μοναδικό έργο του Πόε που ήθελα πάρα πολύ να διαβάσω και στο δεύτερο μισό του είχα δίκιο. Το πρώτο διήγημα δε μου πολυάρεσε, μου θύμισε λίγο κακό Βερν και συρανό ντε Μπερζεράκ, αλλά η Ρουφήχτρα ήταν άψογη, τρομακτική και γεμάτη ένταση. Πολύ ωραίο διήγημα, συναρπαστικό (αν και τελειώνει λίγο απότομα).

 

-Οι Ιστορίες του Μπήντλ του Βάρδου, J.K.Rowling: Χαριτωμένο ανάγνωσμα, συμπληρωματικό του Χάρρυ Πόττερ. Καλό για να περάσεις λίγες ευχάριστες στιγμές και για να μπορεσεις να δαμάσεις το σύνδρομο στέρησης, όταν τελειώσεις και το έβδομο βιβλίο του Χάρρυ.

 

-Μύθοι των Αιγυπτίων, George Hart: Επιτέλους κατάλαβα τι σκ#$%τά είχαν στο κεφάλι τους οι αρχαίοι Αιγύπτιοι. Αν και κάποιες απορίες έμειναν (κυρίως σχετικά με τις υποστάσεις του ανθρώπου, μπα, κα και δε συμμαζεύεται), η κοσμοθεωρία τους έπιτέλους μου έγινε κατανοητή. Πολύ καλό ανάγνωσμα, για όποιον θέλει να γράψει κα΄τι σχετικά με τους Αιγύπτιους.

[DinMacXanthi]

Books of Blood vol.1 από τον αναγνωρισμένο Έλληνα συγγραφέα-ευπατρίδη, Κλίβιο Βαρκέρογλου (Μικρασιατικής καταγωγής)

Έχω διαβάσει τις 3 από τις 5 ιστορίες,

The Book of Blood

The Midnight Meat Train

The Yattering and Jack

 

Κριτική στο τόπικ του μόλις ξεμπερδέψω και με τις άλλες 2.

[Nihilio]

Το Nightseer της L. Hamilton

Πίσω στο 2003 διάβαζα επαινετικά σχόλια για το ντεμπούτο της εν λόγω κυρίας, ένα dark fantasy μυθιστόρημα που το χαρακτήριζαν ως "σκοτεινό άρχοντα των δακτυλιδιών". Ήθελα να το διαβάσω, αλλά δεν υπήρχε πουθενά. Τελικά το πέτυχα πριν κανα δίμηνο στο γνωστό παλαιοβιβλιοπωλείο που οργώνων εδώ στα ξένα και το σήκωσα και τώρα ήρθε η ώρα να το διαβάσω.

 

40 σελίδες μετά και μάλλον άνθρακας ο θησαυρός. Θυμίζει λίγο dragonlance ο κόσμος (3 φεγγάρια-θεες, πύργος της μαγείας) αλλά η τριτοπρόσωπη γραφή είναι άψυχη και η ιστορία πάει αργααά. Περισσότερα μόλις το προχωρήσω περισσότερο.

[BladeRunner]

Το "Βοήθεια!Με κρατούν φυλακισμένο" του Ντόναλντ Γουέστλεηκ.

[heiron]

Counter-Clock World, του Philip K. Dick.

 

Μια που δεν διάβασα ούτε έναν Dick την προηγούμενη χρονιά (αλήθεια Χείρων!), είπα να επανορθώσω νωρίς φέτος.

 

Ω,δεν φαντάζεσαι πόσο πικρά θα επανορθώσεις...

 

 

 

 

Εγώ διαβάζω το

Σαλεμ'ς Λοτ

του Στιβεν Κινγκ

Καλό φαίνεται,ίσως θα είχα περισσότερο άγχος-θα ήταν πιο τρομακτικό-αν δεν ήξερα πάνω κάτω τι συμβαίνει από τον Μαύρο Πύργο και την ιστορία με τον Καλαχαν.Πάντως προς το παρόν δεν έχει κάνει κοιλιά αν και κλασικά το πάει αργά ο Στεφανος Βασιληας.

[KELAINO]

 

Εγώ διαβάζω το

Σαλεμ'ς Λοτ

του Στιβεν Κινγκ

Καλό φαίνεται,ίσως θα είχα περισσότερο άγχος-θα ήταν πιο τρομακτικό-αν δεν ήξερα πάνω κάτω τι συμβαίνει από τον Μαύρο Πύργο και την ιστορία με τον Καλαχαν.Πάντως προς το παρόν δεν έχει κάνει κοιλιά αν και κλασικά το πάει αργά ο Στεφανος Βασιληας.

 

Θυμάμαι όταν το είχα πρωτοδιαβάσει, τι τσαντίλα είχα φάει με την έκδοση... το εξώφυλο ήτανε καρασπόιλερ!!

Εδώ προσπαθήσει ο συγγραφέας να χτίσει την ατμόσφειρα, να πυκνώσει το μυστήριο αργά-αργά, να σε μπάσει στο νόημα με το σταγονόμετρο, και κείνοι οι χαμένοι πάνε και βάζουνε στο εξώφυλο εικόνα που τα λέει όλα!! Γκρρρρ...

[heiron]

Ναι όντως...Αν έχουμε την ίδια έκδοση βέβαια θα μπορούσες να πεις "έλα μωρέ...ένα σπιτι με νυχτερίδες κι αράχνες γλυκιά μου".Ή μήπως δεν έχει να κάνει με τη βρωμιά και το καθάρισμα...

[KELAINO]

Μπα... η δικιά μου είχε στο εξώφυλο *ΠΡΟΣΟΧΗ*

 

δύο βρικόλακες με κάτι δοντάρες να!!! Πράγμα που αποκαλύπτεται μετά τη μέση του βιβλίου, αν θυμάμαι καλά (πάνε και δεκαπέντε χρόνια από τότε)

 

 

Από τα καλά του Στήβεν, πάντως.