Τι διαβάζετε;

[Nihilio]

To Salems Lot το θεωρώ King στα πιο χαρακτηριστικά του. Το πρώτο μισό το είχα βρει εξαιρετικό, το δεύτερο έτσι κι έτσι.

[Drake Ramore]

Το Σάλεμ’ς Λοτ ήταν το πρώτο μυθιστόρημα του Κινγκ που διάβασα, και μάλιστα σε τρυφερή ηλικία.

Απορώ δηλαδή πως με άφησαν οι γονείς μου να το πάρω απο έναν πάγκο βιβλίων στις καλοκαιρινές μας διακοπές. Μπρρρ!

 

Έγραφε λίγο διαφορετικά τότε νομίζω.

Με περισσότερη πλοκή και πολλούς χαρακτήρες που είχαν διαλόγους μέσα στα κείμενα του. Είχαν ονοματεπώνυμο και προσωπικότητα. Απο ένα σημείο και μετά άρχισε να χρησιμοποιεί τους δεύτερους χαρακτήρες περισσότερο σαν κομπάρσους στα βιβλία του.

[Tiessa]

Ξεκίνησα το The Blade Itself, του Joe Abercrombie, πρώτο από την Τριλογία First Law και δωράκι της Naroualis από το διαγωνισμό του Θησαυρού.

Μέχρι στιγμής φαίνεται πολύ ενδιαφέρον και κάτι μου λέει ότι θα το τελειώσω γρήγορα.

 

Ευχαριστώ, Ευθυμία. Καλή επιλογή.

[Naroualis]

Δεν είναι τέλειος ο Inquisitor Glokta; Τον λάτρεψα από την πρώτη στιγμή που τον είδα... :love:

[Tiessa]

Δεν είναι τέλειος ο Inquisitor Glokta; Τον λάτρεψα από την πρώτη στιγμή που τον είδα... :love:

 

The man gives me the creeps! And I enjoy every moment with him!

[Sonya]

Λοιπόοοοοον...

 

Σαν Dragon Age junkie, έχω πάρει (για την ακρίβεια έλαβα ως δώρο στην γιορτή μου απ' τον καλό μου) τις νουβέλες που γράφτηκαν απ' τον συγγραφέα του παιχνιδιού και αποτελούν τα prequel. Περίμενα κάτι στο στυλ του Salvatore, αλλά ο David Gaider μ' εξέπληξε πολύ ευχάριστα, με πλοκή, χαρακτήρες και ποζεριές. Οπότε, στην παρούσα φάση ξεκοκκαλίζω το "the stolen throne" και είμαι ένας πολύ ευτυχισμένος άνθρωπος. Το συστήνω ανεπιφύλακτα, κυρίως σε Cassandra Gotha, Morimel, Tauntaun 13, Asgaroth και τα υπόλοιπα παιδιά που κάνουμε παρέα στον φούρνο που ονομάζεται Dragon Age: Origins. Αλλά και εκτός παιχνιδιού, διαβάζεται ανάλαφρα κι εύκολα. Πολύ καλή χρήση αγγλικών, δεδομένου του ότι ο συγγραφέας είναι Αμερικανός.

[BladeRunner]

Άρχισα να διαβάζω το "Καμία πατρίδα για τους μελλοθάνατους" του Cormac McCarthy.

[Valkyries]

Διαβάζω στο internet το Chrome Shelled Regios. Ειναι light novel ιαπωνικό, αλλα στην παρακάτω ιστοσελιδα το εχει στα αγγλικά. Τα genres: fantasy, adventure, post-apocalyptic.

 

http://www.baka-tsuki.org/project/index.php?title=Chrome_Shelled_Regios

[Guest Anime_Overlord]

Διαβάζω στο internet το Chrome Shelled Regios. Ειναι light novel ιαπωνικό, αλλα στην παρακάτω ιστοσελιδα το εχει στα αγγλικά. Τα genres: fantasy, adventure, post-apocalyptic.

 

http://www.baka-tsuki.org/project/index.php?title=Chrome_Shelled_Regios

Το ανιμέ ήταν πολύ φέηλ έτσι που το κάνανε πετώντας όλη την ιστορία.

 

Διάβασα το Ιστορίες της Νύχτας και το Ο Ιππότης του Ρολογιού. Και τα δύο είναι παραμύθια με σχετικά σκοτεινό ύφος και πολύ ωραίες εικόνες και ιδέες. Με χάλασε το πόσο στα κουτουρού εξηγούνταν ή επιλύνονταν όλα αλλά στα παραμύθια δεν είναι να περιμένεις πολλά από λογική. Γενικώς ευχάριστο ανάγνωσμα και τα δύο αλλά με την καμία αριστουργήματα ή μαστ. Επίσης είναι σχετικό το πόσο για παιδιά είναι πραγματικά, μιας που είχανε κάτι πολύ μακάβρια σκηνικά και τα δύο τους.

Edited February 13, 2010 by Anime_Overlord

[D'Ailleurs]

Ρούθ Ρέντελ - Το ρότβάιλερ

 

Η Ινέζ Φέρι, ύστερα από τον αιφνίδιο θάνατο του άντρα της, νοικιάζει δωμάτια και διευθύνει ένα παλαιοπωλείο στο ισόγειο του σπιτιού της. Ζει μέσα σε βουβή απόγνωση, παρακολουθώντας από απόσταση τις ζωές των ενοίκων της. Από την αδράνειά της την ξυπνά η δράση του δολοφόνου που τα ΜΜΕ βάφτισαν Ροτβάιλερ όταν ο τελευταίος φόνος γίνεται κοντά στο παλαιοπωλείο της. Τα μοναδικά στοιχεία που υπάρχουν για το δολοφόνο είναι ότι συνήθως στραγγαλίζει τα θύματά του και τους παίρνει κάτι προσωπικό - έναν αναπτήρα ή ένα κολιέ. Ένα ένα τα αντικείμενα αυτά εμφανίζονται στο παλαιοπωλείο της Ινέζ, και οι υποψίες αρχίζουν να στρέφονται στη μικρή κοινότητα των ενοίκων της. Ένα ένα τα προσωπεία τους πέφτουν...

Σ' ένα σκοτεινό και ατμοσφαιρικό Λονδίνο η Ρουθ Ρέντελ δημιουργεί ένα μωσαϊκό προσώπων που οι ζωές τους θα αλλάξουν δραματικά από μια σειρά φόνων χωρίς προφανές κίνητρο.

[Darkchilde]

Percy Jackson and the Lightning Thief - Rick Riordan

 

Κλισέ ιστορία με τον 12-χρονο Percy να ανακαλύπτει ότι δεν είναι απλά ένας 12χρονος αλλά έχει κάποιες δυνάμεις επειδή είναι γιός ενός από τους ολύμπιους Θεούς (ακόμα δεν έχει αποκαλυφθεί στο βιβλίο ποιός είναι). Ελαφρύ ευχάριστο διάβασμα, ότι πρέπει για να χαλαρώσει κανείς μετά από 2-3 ώρες μελέτης Φυσικής (και εννοώ ηλεκτροστατικά πεδία, εξισώσεις,λύσεις ασκήσεων κλπ.).

[SpirosK]

Διαβάζω το "Όλα τα μήλα" της Εύης Λαμπροπούλου. Καμία σχέση με ΕΦΦ. Μη ρωτάτε πώς και γιατί.

[Nihilio]

Τελείωσα (επιτέλους) το Nightseer της L.K. Hammilton. Καταφέρνει να έχει ΟΛΑ τα προβλήματα που έχουν τα πρώτα βιβλία της σειράς Anita Blake χωρίς κανένα από τα καλά στοιχεία τους και, δυστυχώς, είναι σα να διαβάζεις το δεύτερο βιβλίο μιας τριλογίας: ξεκινάς κάπου στη μέση με ένα σωρό σχέσεις και έναν παρελθόν να παίζει από πίσω και τελείωνει σε ένα σημείο που άνετα σήκωνε συνέχεια. Κατά τα άλλα ηρωίδα είναι μια grim'n'gritty μάγισσα/προφήτης που θέλει να εκδικηθεί το θάνατο της μάνας της και έχει διάφορες δυνάμεις από την αρχή και στην πορεία αποκτάει και άλλες και όχι μόνο αυτό, αλλά την πολιορκεί ερωτικά και ο σκοτεινός-αλλά-όχι-και-τόσο-κακος-τελικά-και-πανέμορφος μάγος αλλά αυτή τον αποφεύγει. Κατα τα άλλα η πλοκή είναι μια σειρά από encounters (που όμως ακολουθούν μια λογική σειρά) και το αποτέλεσμα meh!

 

Δεν προτείνεται.

 

Τώρα έπιασα το "Στόμα του διαβόλου" του Α. Κρυσίλα

[Naroualis]

Τελείωσα χτες βράδυ δύο βιβλία μαζί:

 

-Αλγκέγκντιακ, η χώρα της μαγείας Ι: Ο Άρχοντας του Σκότους, του Βιργίλιου Βεργή: Ο λόγος για τον οποίον όταν οι γονείς αποφασίσουν να κάνουν τα χατήρια του τέκνου τους, θα πρέπει πρώτα να βουτάνε τη γλώσσα (και τα χέρια τους) στο ρημάδι το μυαλό τους. Το παιδί ήταν 12 χρονών όταν έγραψε αυτό το κείμενο κι ενώ μου θυμίζει αυτά που έγραφα εγώ στην ηλικία του (έχει δηλαδή τα φόντα για να εξελιχθεί σε κάτι ανεκτό από λογοτεχνικής πλευράς), σαφέστατα ούτε τα δικά μου ούτε τα δικά του γραπτά ήταν για έκδοση. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει νόμος που να καταδικάζει γονείς που εκθέτουν τα παιδιά τους σε ηθικό κίνδυνο. Γιατί πρώτον αδυνατώ να πιστέψω ότι ένα παιδί 13 ετών βρήκε τα λεφτά και τις άκρες να κανονίσει έκδοση του βιβλίου του μόνο του, προφανώς οι γονείς του τα κανόνισαν αυτά, και δεύτερον, αν το παιδί σου ζωγραφίζει όπως όλα τα παιδάκια, τότε δεν του κάνεις έκθεση ζωγραφικής στην Γκαλερύ Ταδόπουλου, διότι έτσι το κάνεις να πιστεύει ότι δε χρειάζεται βελτίωση κι ότι αυτό που έχει κάνει είναι τέλειο κι ο ίδιος τέλειος καλλιτέχνης.

 

Οδηγίες ανάγνωσης: καλύτερα να μη διαβάζετε περισσότερες από τρεις σελίδες τη φορά, γιατί θα θέλετε να βάλετε τα κλάμματα. Εμένα μου πήρε έξι εβδομάδες να το τελειώσω.

 

-Ο Αρχιμάγειρος της Ανδραβίδας, του Αλέξη Σολομού: Συλλογή διηγημάτων που θυμίζουν λίγο το δραματικό σκέλος των ιστορίων του Δεκαήμερου (κυρίως γιατί οι περισσότερες διαδραματίζονται στη διάρκεια της Φραγκοκρατίας στην Ελλάδα) Παρ' όλο το έρωτικό τους περιεχόμενο, έχουν πολλά βαθύτερα επίπεδα, που μου κράτησαν πολύ καλή συντροφιά.

[Sonya]

Διαβάζω το the Calling, πάλι της σειράς Dragon Age της Bioware. (Τελικά αυτή η εταιρεία όταν κάνει δουλειά, κάνει ΔΟΥΛΕΙΑ). Επίσης, είναι κι αυτό του David Gaider κι είναι επίσης εξίσου καλό με το πρώτο.

 

Ν' αναφερθώ στο ότι ο Gaider ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΞΑΝΑΓΡΑΨΕΙ ΠΟΤΕ ΒΙΒΛΙΟ; Είναι υπεύθυνος για τα σενάρια του Baldur's Gate 2, Neverwinter Nights, Star Wars: Knights of the Old Republic και (προφανώς :Ρ) Dragon Age: Origins, αλλά τα The Stolen Throne και The Calling είναι οι πρώτες του δουλειές σαν συγγραφέα που είναι ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΒΙΒΛΙΑ ανεξάρτητα απ' το παιχνίδι.

 

Έχω αγαπήσει κι αυτόν και, κυρίως, την Bioware που επένδυσε με τόσους πολλούς τρόπους στον κόσμο της.

[Darkchilde]

Deja Dead - Kathy Reichs

 

Αρχισα να διαβάζω το πρώτο μυθιστόρημα με την Dr. Τemperance Brennan, από όπου εμπνεύστηκε η σειρά Bones. Το καλό είναι ότι η ίδια η Reichs είναι forensic anthropologist, οπότε τουλάχιστον σε ότι αφορά τις περιγραφές σκελετών και διαφόρων παρόμοιων διαδικασιών είναι σίγουρο ότι θα είναι επιστημονικά ορθό. Τώρα για τα υπόλοιπα, όταν το τελειώσω μιας και διάβασα απλά το πρώτο κεφάλαιο και το πως βρέθηκε ο πρώτος σκελετός.

[Sileon]

Διάβασα τους Παραχαράκτες του Γάλλου Μπελό. Τελικά καμία σχέση με την ομώνυμα ταινία, υποψήφια για Όσκαρ ξενόγλωσσης στις περσινές απονομές. Και πάλι καλά. Δε νομίζω, τελικά, πως είχα τόσο όρεξη για Β' Παγκόσμιο όταν το αγόραζα, οπότε ανταμείφθηκα αναπάντεχα. Κατ'αρχάς, μια ωραία σύλληψη. Μια δελεαστική, προκλητική ιδέα η οποία στηρίζεται σχετικά επιτυχώς. "Σχετικά" γιατί φαντάζομαι αν ο συγγραφέας επιδιδόταν σε μια τέτοια προσπάθεια, του να στηρίξει, δηλαδή, όλη αυτή την παλαβομάρα που σκέφτηκε, τότε θα έχανε σε απόλαυση το βιβλίο. Οπότε εκεί που λές, "ρε μάγκα, κάν'το λίγο πιο πιστευτό", βρίσκει τρόπο να σε παρασύρει, ξεχνώντας τον όποιο σκεπτικισμό που είχες λίγες σελίδες πριν.

Κατά δεύτερον, έχει άνεση γλωσσική, χιούμορ ανάλαφρο, όχι εκβιαστικό, και αρκετά δουλεμένους χαρακτήρες. Τέλος πάντων, ένα βιβλίο που διαβάζεται άνετα. Τελειώνοντάς το, όμως, σκέφτεσαι πως καλά όλα αυτά, αλλά τι σόι ιστορία διάβασα. Ε, εκεί , βάζοντας τελεία, ακολουθεί ένα "Συνεχίζεται"!

Σίγουρα θα την τιμήσω αυτή τη συνέχεια.

 

Στη συνέχεια στράφηκα σε ένα μικρό βιβλιαράκι, Συνομιλίες με τον Καθηγητή Υ. Μια πλασματική συνέντευξη που έδωσε ο Σελίν σε ένα εξίσου πλασματικό συνομιλητή. Ήταν η περίοδος που ο εκδότης του ήθελε να τον επαναφέρει στο προσκήνιο. Ο αμφιλεγόμενος Σελίν που δύο δεκαετίες πριν είχε συνταράξει τον κόσμο των γραμμάτων με το χειμαρρώδες, καυστικό "Ταξίδι..", αφού εξορίστηκε, διαπομπεύθηκε, αποκυρήχθηκε, φυλακίστηκε, τσαλακωμένος πια γύρισε στη Γαλλία και προσπαθούσε να πάρει τα πάνω του. Μια συνέντευξη ήταν ό,τι έπρεπε. Ο κόσμος θα θυμόταν αλλά και θα γνώριζε καλύτερα το μεγάλο ταλέντο ενώ παράλληλα θα ανέβαιναν και οι πωλήσεις του. Ποιός, όμως, θα ρίσκαρε να πάρει αυτή τη συνέντευξη; Κανείς. Έτσι ο ίδιος σκαρώνει τον παλαβιάρη, φοβιτσιάρη, "κόπανο" συνταγματάρχη που του επιβάλλει το "καθηγητής Υ" και του δίνει με το έτσι θέλω συνέντευξη. Του εκβιάζει ερωτήσεις, καθοδηγεί εκεί που θέλει την κουβένα, ισοπεδώνει τα πάντα απο τους βραβευμένους συγγραφείς και το καθεστημένο του χώρου μέχρι τον κινηματογράφο και, πρωτάκουστο(!), δίνει ερμηνείες για το ίδιο του το ύφος. Είναι, λέει, ένα εφευρετης. Ενός μικρού πράματος, βέβαια, αλλά θα μείνει γνωστός γι'αυτό.

Οπότε όλα είναι εκεί. Οι κοφτές φράσεις, οι τρεις τελείες. Τα πάντα.

Στο τέλος, δε, ο κατουρλιάρης, ακράτητος Υ, αδυνατώντας να προσυλωθεί στα λεγόμενα του Σέλίν, οδηγεί το γραπτό σε ένα καρναβάλι κανονικό.

Τον λατρεύω αυτόν τον άνθρωπο.

[BladeRunner]

Διαβάζω το "Αθώο αίμα" του Γκράχαμ Μάστερτον.Είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάζω απο Γκράχαμ Μάστερτον.Καλά ξεκίνησε.

[white_unicorn]

από Nalini Singh Psy - Changelings Series Nr 4 : Mine to Possess Καλή σειρά με κάθε νεό βιβλίο να περιπλέκει την ιστορία λίγο περισσότερο.... Σε έναν κόσμο (60 - 70 χρόνια από τώρα) με Changelings, Psy and Humans....

[Adicto]

Οι Γυναικες με τα Μαύρα-Έντουαρτ Λη

 

μολις το αγόρασα. Καμμιά γνώμη;

[mman]

Οι Γυναικες με τα Μαύρα-Έντουαρτ Λη

 

μολις το αγόρασα. Καμμιά γνώμη;

Όχι, αλλά χθες στη Θεσσαλονίκη άκουσα τα καλύτερα.

[Nihilio]

Το The English Assassin του Moorcock (τρίτο από την τετραλογία του Jerry Cornelius)

Ο JC κείται κατατονικός σε ένα φέρετρο ενώ γύρω του (φαίνεται πως) εξελίσσεται μια επανάσταση σε μια παγκοσμιοποιημένη Ευρώπη (δεν έχω διαβάσει ούτε 30 σελίδες και σε τελική είναι πολύ δύσκολο να καταλάβεις τι παίζει σε ολόκληρη την σειρά).

[Mort13]

Love Life (πρωτότυπος τίτλος: Komt een vrouw bij de dokter [Mια γυναίκα πάει στον γιατρό]), του Ray Kluun.

 

Ένα νεαρό κι επιτυχημένο ζευγάρι Ολλανδών ανακαλύπτει ξαφνικά ότι η γυναίκα πάσχει από βαριάς μορφής καρκίνο του μαστού. Ο άντρας της συμπαραστέκεται όσο μπορεί αλλά ταυτόχρονα συνεχίζει τις διάφορες εξωσυζυγικές του περιπέτειες. Το βιβλίο είναι αυτοβιογραφικό σε μεγάλο βαθμό καθώς ο συγγραφέας, ένας επιτυχημένος διαφημιστής, αντιμετώπισε την ίδια ακριβώς κατάσταση που αντιμετωπίζει ο "ήρωας" του βιβλίου. Είναι μια ενδιαφέρουσα ματιά στην επίδραση που έχει μια αρρώστια όπως ο καρκίνος στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Επίσης αναλύει πολλές από τις ιδιοσυγκρασίες των Ολλανδών (πολύ ενδιαφέρον λαός). Μου έκανε εντύπωση το πόσο άνετα αντιμετωπίζουν την ευθανασία, όταν σε ένα αμερικάνικο βιβλίο πχ τα αντίστοιχα κεφάλαια θα είχαν άπειρες συζητήσεις για την ηθική του θέματος κλπ. Εδώ φαίνεται να είναι μια απλή απόφαση στο στυλ του "Τι θα φάμε σήμερα;"

[Adicto]

Όχι, αλλά χθες στη Θεσσαλονίκη άκουσα τα καλύτερα.

 

 

Tο τελείωσα χτες. Απόλαυση ο Λη-παρανοικό βιβλίο!!!Φοβεροί χαρακτήρες, εξωφρενική και πόλύ πρωτότυπη πλοκή, μπόλικο χιούμορ. Ο Λη εξελίσσεται σε έναν απο τους αγαπημένους μου σιγά σιγά.

Έχει και μπόλικο σπλάτερ πάντως...

[BladeRunner]

Διαβάζω το "Το ρεστωράν στο τέλος τους σύμπαντος" του Ντάγκλας Άνταμς.Απομένουν καμιά πενηνταριά σελίδες.Μιλάμε για πολύ καφρίλα ε;Αστείο,τρελό και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε.Αυτό είναι σάτιρα πάντως.Καταπληκτικό βιβλίο!