Τι διαβάζετε;

[Nihilio]

Τέλειωσα το Restaurant at the end of the universe του Douglas Adams. Δεν ξέρω αν μου άρεσε, έχει quotes που σπάνε κόκαλα, αλλά το γέλιο βγαίνει μάλλον από τις σουρεάλ καταστάσεις και ατάκες παρά από τους χαρακτήρες ή το στόρι.

 

Διαβάσα ελπίσεις τη νουβέλα Old Flames του Ketchum, που μάλλον με άφησε αδιάφορο με την τυπική της πλοκή, ενώ συνεχίζω με τη νουβέλα Right to Life που συμπεριλαμβάνεται στο Old Flames.

[Naroualis]

Τελείωσα χτες το βράδυ το Ντρας ο Θρύλος, το πρώτο βιβλίο του Έπους των Ντρενάι, του David Gemmell κι όταν έφτασα στην τελευταία σελίδα... Ε, γ#$ώτι, γιατί έπρεπε να τελειώσει; Μετά από καιρό έμπηξα τα κλάμματα με βιβλίο. Τι χαρακτήρες, τι ηρωισμός, τι επικές μάχες, τι ψοφολόγημα... Τι αληθοφάνεια! Θα είναι η βίβλος των πολιορκιών για μένα. Όχι ότι δεν έχει τις αδυναμίες του, αρκετό μπλα-μπλα εκεί που δεν χρειάζεται και κάποια τραβηγμένα από τα μαλλιά γυρίσματα στην πλοκή, αλλά τι να σε ενοχλήσουν όταν συνεχίζει και καταλήγει με αυτόν τον τρόπο;

 

Νομίζω πάω ν' ανοίξω ένα τόπικ για το Έπος των Ντρενάι, δεν είδα πουθενά να έχουμε κανένα. Κι είναι ντροπή και αίσχος κι όνειδος. Κι έχω ήδη φτάσει στη σελίδα εκατό του δεύτερου βιβλίου, του Βασιλιά Πέρα Απ' την Πύλη. Πού είναι το εμότικον με τις καρδούλες;

[BladeRunner]

Τελείωσα χτες το βράδυ το Ντρας ο Θρύλος, το πρώτο βιβλίο του Έπους των Ντρενάι, του David Gemmell κι όταν έφτασα στην τελευταία σελίδα... Ε, γ#$ώτι, γιατί έπρεπε να τελειώσει; Μετά από καιρό έμπηξα τα κλάμματα με βιβλίο. Τι χαρακτήρες, τι ηρωισμός, τι επικές μάχες, τι ψοφολόγημα... Τι αληθοφάνεια! Θα είναι η βίβλος των πολιορκιών για μένα. Όχι ότι δεν έχει τις αδυναμίες του, αρκετό μπλα-μπλα εκεί που δεν χρειάζεται και κάποια τραβηγμένα από τα μαλλιά γυρίσματα στην πλοκή, αλλά τι να σε ενοχλήσουν όταν συνεχίζει και καταλήγει με αυτόν τον τρόπο;

 

Νομίζω πάω ν' ανοίξω ένα τόπικ για το Έπος των Ντρενάι, δεν είδα πουθενά να έχουμε κανένα. Κι είναι ντροπή και αίσχος κι όνειδος. Κι έχω ήδη φτάσει στη σελίδα εκατό του δεύτερου βιβλίου, του Βασιλιά Πέρα Απ' την Πύλη. Πού είναι το εμότικον με τις καρδούλες;

 

Καλό μου φαίνεται, αλλά είναι 4 τα βιβλία της σειράς...

Edited May 24, 2010 by BladeRunner

[Naroualis]

Τα είχα βρει στο Παζάρι Βιβλίου, το Φλεβάρη, και τα τέσσερα 18 ευρώ. (από 4,5 το καθένα). Θεωρώ ότι άξιζε τον κόπο, το πρώτο τουλάχιστον να το αγοράσω και χωρίς αυτήν την έκπτωση. Κι έπειτα, απ' όσο κατάλαβα, είναι πρακτικώς αυτοτελή. Το πρώτο με το δεύτερο τουλάχιστον συνδέονται πολύ χαλαρά, οι ήρωες του δεύτερου είναι εγγόνια και δισέγγονα του πρώτου κι η ιστορία είναι εντελώς διαφορετική. Μπορείς άνετα να σταματήσεις στον Ντρας, χωρίς να έχεις χάσει τίποτε από την ιστορία του.

[BladeRunner]

Τα είχα βρει στο Παζάρι Βιβλίου, το Φλεβάρη, και τα τέσσερα 18 ευρώ. (από 4,5 το καθένα). Θεωρώ ότι άξιζε τον κόπο, το πρώτο τουλάχιστον να το αγοράσω και χωρίς αυτήν την έκπτωση. Κι έπειτα, απ' όσο κατάλαβα, είναι πρακτικώς αυτοτελή. Το πρώτο με το δεύτερο τουλάχιστον συνδέονται πολύ χαλαρά, οι ήρωες του δεύτερου είναι εγγόνια και δισέγγονα του πρώτου κι η ιστορία είναι εντελώς διαφορετική. Μπορείς άνετα να σταματήσεις στον Ντρας, χωρίς να έχεις χάσει τίποτε από την ιστορία του.

 

18 ευρώ και τα τέσσερα ενώ τώρα κάπου 12 το ένα... Αυτές είναι ευκαιρίες ρε γαμώτο... Τέλος πάντων, θα πάρω το πρώτο γιατί φαίνεται αρκετά ενδιαφέρον και απο 'κει και πέρα βλέπουμε...

[Cassandra Gotha]

Διαβάζω το World Without End, του Kenn Follet. Δεν είχα ιδέα ποιος είναι ο συγγραφέας, δεν έχω ξανακούσει τους τίτλους των βιβλίων του, και από τις πρώτες σελίδες κατάλαβα ότι δεν είναι του γούστου μου. Είναι η ιστορία μίας πόλης μέσα από τις ζωές των κατοίκων της. Έχει και τα καλά του έχει και τα κακά του. Κάποια κεφάλαια είναι ενδιαφέροντα, γιατί μου αρέσουν οι χαρακτήρες στους οποίους αναφέρονται.α λλά κάποια άλλα απλά δεν τελειώνουν. Τι μ' ενδιαφέρει τώρα εμένα αν θα γίνει εκείνο το σκουλίκι επίσκοπος κάποτε στη ζωή του; Το βιβλίο έχει εξαντλητικές λεπτομέρειες και πιο πολλές δολοπλοκίες απ' όσο αντέχω να διαβάζω χωρίς να εκνευρίζομαι απ' την αηδία. Όμως έχει και μια σπουδαία χρησιμότητα: είναι πηγή πληροφοριών για τη ζωή στο μεσαίωνα. Φοβερή πηγή πληροφοριών! Για τα πάντα, την καθημερινή ζωή, τι έτρωγαν οι φτωχοί, τι οι έμποροι, πώς ήταν τα σπίτια, πώς λειτουργούσε η πόλη, μαζεμένες πληροφορίες που συνήθως για να τις βρεις διαβάζεις πολλά βιβλία.

 

Το κακό είναι ότι, μια που μερικά κεφάλαια δεν περνάνε, (κι 'ετσι έχω κόψει σημαντικά το ρυθμό μου), και μια που το βιβλίο είναι στα αγγλικά και έχει 1300 σελίδες περίπου, με βλέπω να βγάζω το καλοκαίρι μ' αυτό.

[aScannerDarkly]

Αν και δε βλέπω να ξαναδιαβάζεις, έχει γράψει το Pillars of Earth... Κουραστικό επίσης βεβαίως...

[BladeRunner]

Διαβάζω το World Without End, του Kenn Follet. Δεν είχα ιδέα ποιος είναι ο συγγραφέας, δεν έχω ξανακούσει τους τίτλους των βιβλίων του, και από τις πρώτες σελίδες κατάλαβα ότι δεν είναι του γούστου μου. Είναι η ιστορία μίας πόλης μέσα από τις ζωές των κατοίκων της. Έχει και τα καλά του έχει και τα κακά του. Κάποια κεφάλαια είναι ενδιαφέροντα, γιατί μου αρέσουν οι χαρακτήρες στους οποίους αναφέρονται.α λλά κάποια άλλα απλά δεν τελειώνουν. Τι μ' ενδιαφέρει τώρα εμένα αν θα γίνει εκείνο το σκουλίκι επίσκοπος κάποτε στη ζωή του; Το βιβλίο έχει εξαντλητικές λεπτομέρειες και πιο πολλές δολοπλοκίες απ' όσο αντέχω να διαβάζω χωρίς να εκνευρίζομαι απ' την αηδία. Όμως έχει και μια σπουδαία χρησιμότητα: είναι πηγή πληροφοριών για τη ζωή στο μεσαίωνα. Φοβερή πηγή πληροφοριών! Για τα πάντα, την καθημερινή ζωή, τι έτρωγαν οι φτωχοί, τι οι έμποροι, πώς ήταν τα σπίτια, πώς λειτουργούσε η πόλη, μαζεμένες πληροφορίες που συνήθως για να τις βρεις διαβάζεις πολλά βιβλία.

 

Το κακό είναι ότι, μια που μερικά κεφάλαια δεν περνάνε, (κι 'ετσι έχω κόψει σημαντικά το ρυθμό μου), και μια που το βιβλίο είναι στα αγγλικά και έχει 1300 σελίδες περίπου, με βλέπω να βγάζω το καλοκαίρι μ' αυτό.

 

Έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά απο τις εκδόσεις Bell, και οι σελίδες είναι 1232! Και το ξεφύλλισα λίγο το βιβλίο γιατί ήταν τούβλο και ξεχώριζε, και οι σελίδες όχι μόνο είναι 1232 ακριβώς, αλλά είναι και πυκνογραμμένες. Και η τιμή υπερβολικά χαμηλή για το μέγεθος του βιβλίου και το έργο της μετάφρασης τόσων σελίδων...

[Naroualis]

Τελείωσα και το Βασιλιά Πέρα Από Την Πύλη, το δεύτερο βιβλίου του Έπους των Ντρενάι, του David Gemmell. Δε μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα όσο με τον Ντρας το Θρύλο, κυρίως λόγω του ότι ξεκινάει αργά και απλωτά, δίνοντας ευκαιρία στον αναγνώστη να κατανοήσει τους ήρωές του κι ύστερα προς το τέλος πιλαλάει δίχως λόγο. Ειδικά η τελευταία μάχη που έπρεπε να πιάνει τουλάχιστον 50 σελίδες, δεν είναι ούτε δέκα...

 

Οι χαρακτήρες εξακολουθούν να είναι πολύ ωραίοι (αν και μόνο οι κεντρικοί είναι εκείνοι που αναπτύσσονται καλά), ενώ η λεπτομέρεια που το κάνει πιο αληθοφανές έχει αρχίσει να περιορίζεται. Το μπλα-μπλα επιμένει να κόβει μερικές πολύ ωραίες σκηνές.

[Ad Noctum]

Ίσως λίγο άσχετο με το φόρουμ, αλλά...

 

Edited May 24, 2010 by antonisjk

[BladeRunner]

Ίσως λίγο άσχετο με το φόρουμ, αλλά...

 

 

 

Καθόλου άσχετο, με την έννοια ότι στο τόπικ αυτό βάζουμε ό,τι διαβάζουμε, εκτός των βιβλίων του σχολείου, του πανεπιστημίου κλπ. Όλα τα μυθιστορήματα, κοινωνικές/πολιτικές έρευνες, ιστορικά κλπ μια χαρά σχετικά είναι... Δεν χρειάζεται, δηλαδή, να είναι επιστημονική φαντασία, τρόμος ή φαντασία μόνο...

[Naroualis]

Τελείωσα το μικρότατο βιβλιαράκι Ιστορίες μέσα από τη γυάλινη μάσκα-Τρομώδες Παραλήρημα, του Γιώργου Βολουδάκη. Παρά το ότι αυτοδιαφημίζεται ως έργο φαντασίας, εντούτοις είναι καθαρά σουρεάλ και δεν έχει σχέση με το κλασικό φανταστικό. Περίπλοκη και εξεζητημένη γλώσσα, βαθιά νήματα, και να μου το συγχωρήσει ο συγγραφέας, αλλά πολύ αυτοπροβολή. Με κούρασε τολμώ να πω.

 

Από το οπισθόφυλλο:

 

Στις αρχές του 1989, όταν ολοκληρωνα το ανά χείρας βιβλίο, δηλαδή τις μικρές ιστορίες φαντασίας και το δραματικό ποιητικό δοκίμιο, δεν φανταζόμουν ότι μετά από σχεδόν είκοσι χρόνια, θα είναι τόσο κοντά στην πραγματικότητα. Ιδιαίτερα τρεις από τις ιστορίες μου έχουν ήδη πραγματοποιηθεί. Ο "παρασκευαστής ονείρων" επαληθεύθηκε με την εισβολή της εικονικής πραγματικότητας Ο "πλαστικός χειρουργός συνειδήσεων" μιλούσε από τότε για τα γνωστά σήμερα ταχύτατα τηλεοπτικά μηνύματα που απευθύνονται στο υποσυνείδητο με ύποπτους σκοπούς. Πριν από λίγους μήνες επίσης, έγινε λόγος για έναν πλανήτη όμοιο με τη γη. "Η απόσταση της γης από τον εαυτό της" είναι μια ιστορία γραμμένη είκοσι χρόνια πριν και περιγράφει έναν τέτοιο πλανήτη.

---

Τα επόμενα ταραχώδη έτη, με ανάγκασαν να τερματίσω την δεκαοχτάχρονη ηθελημένη αποχή μου από το χώρο των εκδόσεων και να φέρω στο φως αυτά τα δύο έργα μου, αν και είναι προγενέστερα από όσα δεν έχουν εκδοθεί. Μόνο το επιμύθιο στο "Τρομώδες παραλήρημα" και οι δύο ιστορίες που προανέφερα έχουν γραφτεί πρόσφατα.

Edited May 25, 2010 by Naroualis

[DinMacXanthi]

Τέλειωσα το "It" του King και άντε πάνε τώρα να γράψεις dissertation novel έχοντας στο μυαλό πως γράφει εκείνος... DAMN YOU, YOU GENIUS MOFO!

 

Ξεκίνησα το Mister Be Gone του Barker, χαλαρά πράγματα ως τώρα. Ξεκινώντας έχει πολύ ενδιαφέρον.

[Mort13]

The Chronicles of Narnia: The Lion, the Witch, and the Wardrobe, του C.S. Lewis και The Tales of Beedle the Bard, της J.K. Rowling

 

Απλά κρίμα που ξεκίνησα την Νάρνια σε τόσο προχωρημένη ηλικία, θα ήθελα πολύ να το είχα διαβάσει στα 10 ή στα 12 μου... Όμορφο παραμυθάκι. Χαριτωμένα και τα παραμύθια του Beedle ως συμπλήρωμα του Harry Potter.

[Adicto]

Διαβάζω το 'Καπου στον Χρόνο" του Μάθεσον.

 

Ο ήρωας, ένας σεναριογράφος λίγο πριν τα 40, πάσχει από καρκίνο στον εγκέφαλο. Αποφασίζει ρίχνοντας ζάρι να ξεκινήσει ένα ταξίδι με το αυτοκίνητο και καταλήγει σε ένα ξενοδοχείο. Εκεί βλέποντας μια φωτογραφία μίας παλιάς ηθοποιού του θεάτρου, την ...ερωτεύεται. Αρχίζει να ψάχνει πληροφορίες γι' αυτήν έχοντας την παράξενη πεποίθηση πως την έχει συναντήσει και έχουν βρεθεί, παρά τα 100 σχεδόν χρόνια που τους χωρίζουν. Ο ήρωας μας λοιπόν αποφασίζει να ταξιδεψει πίσω στο χρόνο, στο 1896, για να τη βρει. Και το κάνει με ένα πρωτότυπο χρόνο:

φοράει ρούχα εποχής, ακούει μουσική του καιρού εκείνου και αυθυποβάλλεται πως ζει εκείνη την εποχή. Και όντως τα καταφέρνει να ταξιδέψει πίσω! Βρίσκομαι στο σημείο που την συναντά σε μία παραλία.

 

Παρά το γοητευτικό θέμα, την πρωτοτυπία και τα χωροχρονικά παράδοξα που πλέκει όμορφα μεταξύ τους ο Μάθεσον, είναι το πρώτο έργο του που δεν μπορώ αν πω ότι διαβάζω εύκολα. Το ύφος είναι λίγο πομπώδες, ως επί το πλείστον σκέψεις του πρωταγωνιστή, οι διάλογοι ως τώρα είναι ελάχιστοι και οι περιγραφές μακροσκελείς. Βέβαια έχω άλλο τόσο μπροστά να διαβάσω οπότε ίδωμεν...

 

Έχει γίνει και ταινία με Κρίστοφερ Ρηβ, Τζέην Σέυμουρ.

[BladeRunner]

Επιτέλους! Μετά απο αρκετές μέρες, άρχισα να διαβάζω και ένα βιβλίο! Συγκεκριμένα, το "Ο δρομέας" του Στήβεν Κινγκ, δημοσιευμένο με το ψευδώνυμο Ρίτσαρντ Μπάκμαν. Απο την αρχή, φαίνεται για ένα καλό βιβλίο.

[Διγέλαδος]

Διαβάζω το 'Καπου στον Χρόνο" του Μάθεσον.

 

 

Έχει γίνει και ταινία με Κρίστοφερ Ρηβ, Τζέην Σέυμουρ.

 

Όπως το περίεγραφες, αμέσως θυμήθηκα την ταινία. Μήπως όλη αυτή η περιγραφή υπήρχε γιατί ήξερε ότι θα γίνει ταινία; ή είχε τέτοιο σκοπό; το πομπώδες ύφος υπάρχει πάντως και στην ταινία.

[BladeRunner]

Διαβάζω το "Σφαγείο Νο5" του Κερτ Βόνεγκατ!

[Naroualis]

Τελείωσα το Εύα, η Αγαπημένη των Βρικολάκων, του Γιάννη Σολδάτου κι ομολογώ ότι εξεπλάγην ευχάριστα. Δεν είναι καθαρό φανταστικό, παίζει αρκετά με το μαγικό ρεαλισμό, αλλά έχει χιούμορ, σπίρτο και μπορεί κανείς να το παρομοιάσει με τα πονήματα του Λένου Χρηστίδη ή του Νίκου Κουνένη. Η Βαγγελιώ, μια παντρεμένη σε παραμεθόριο χωριό έχει ένα πρόβλημα: ο άντρας της ο Σπύρος, έχοντας πατήσει μια νάρκη στο κυνήγι κι όντας κατά τα εφτά δέκατα του σώματός του άθαφτος έρχεται πίσω να της κάνει τη ζωή δύσκολη. Κατά τα φαινόμενα το ίδιο θα γίνει και με τον Αποστόλη, το δεύτερο άντρα της που θα την κάνει στάρ της τηλεόρασης, όπως και το στραηγό και εθνοσωτήρα Νώντα Λεβάντε, που πεθαίνοντας θα την μεταμορφώσει από Βαγγελιώ σε Εύα-Εβίτα και θα της χαράξει καινούργια πορεία... Όπου το πετύχετε πάρτε το, αξίζει τον κόπο.

 

 

[Adicto]

Εκδόσεις αγαπητή Ναρού;

[manstredin]

Είναι εκδόσεις Αιγόκερως, και σχετικά παλιό, του 1999 από ότι είδα σε ηλεκτροβιβλιοπωλείο. Αν το πετύχω θα το πάρω, με έψησες Ευθυμία!

 

Επίσης, εδώ και δυο-τρεις βδομάδες προσπαθώ να τελειώσω με ρυθμούς πιο αργούς κι απ' του σαλιγκαριού το Νευρομάντη του Gibson.

[dagoncult]

Επιτέλους! Μετά απο αρκετές μέρες, άρχισα να διαβάζω και ένα βιβλίο! Συγκεκριμένα, το "Ο δρομέας" του Στήβεν Κινγκ, δημοσιευμένο με το ψευδώνυμο Ρίτσαρντ Μπάκμαν. Απο την αρχή, φαίνεται για ένα καλό βιβλίο.

 

 

Blade, να υποθέσω ότι θα αρέσει σε έναν χορορά;

[Sileon]

Αρχή της αναγνωστικής ανασκόπησης του τελευταίου μήνα κάνω με το Let the right one in του Σουηδού Lindqvist . Το βιβλίο το οποίο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο, δίνοντας μια ξεχωριστή ταινία τρόμου αποτελεί καθ' εαυτό ένα αρκετά ξεχωριστό ανάγνωσμα. Τρόμος με τη συμβατική έννοια του όρου δε θα έλεγα πως είναι το είδος το οποίο στο οποίο εντάσσεται απόλυτα. Είναι ένα πυκνό, καλογραμμένο τρομώδες δράμα στο οποίο σκιαγραφείται εξαίσια ο ψυχισμός απομονωμένων περιθωριακών τύπων με επίκεντρο τον έφηβο πρωταγωνιστή.

Εν μέρει και, σε ό,τι αφορά το αρκετά μεγάλος μέρος της σχέσης του ντροπαλού, δυσλειτουργικού πρωταγωνιστή με την αινιγματική γειτόνισσά του μου έφερε αρκετά στο νου τη νεράιδα των δοντιών του Γκράχαμ Τζόυς. Ειδικά αυτές οι διακυμάνσεις της σχέσης τους που εναρμονίζονται με το πως βλέπει το αγόρι το κορίτσι: άλλοτε βρωμίκο, ασθενικό, απότομο και τρομαχτικό -ένα αντισυμβατικό κορίτσι που ντρέπεσαι να το κυκλοφορήσεις- και άλλοτε όμορφο, καθαρό και τρυφερό. Όμως ο Σουηδός, κινούμενος στην μουντάδα του τόπου του, χειριζόμενος καταστάσεις πιο σύνθετες και ωμές, αναπόφευκτα δίνει ένα έργο πιο ζοφερό που, αν και γραμμένο απλά και πολλές φορές με χιούμορ, ο μέσος Αμερικανοτραφής αναγνώστης μπορεί να βρει ενοχλητικό. Δίχως να θέλω να χαλάσω το στοιχείο της έκπληξης θα πω πως, ακόμα και αν έχει δει κάποιος την ταινία έχει πολλούς λόγους να διαβάσει το βιβλίο. Η ιστορία, κάπως μετατοπισμένη -εστιασμένη στα δύο παιδιά- και κουτσουρεμένη, εδώ ξεδιπλώνεται και αναπτύσσεται όπως της αρμόζει. Τέλος πάντων, νομίζω πως είναι από τα βιβλία που μας μαθαίνουν πως μια καλή ιδέα, με έναν ισχνό -αλλά αξιόλογο- πυρήνα πρωτοτυπίας, μπορεί να μεταμορφωθεί σε κάτι πολύ καλό, αν ξέρεις τι και πως να το γράψεις.

Στο επόμενο βιβλίο οδηγήθηκα μέσω ενός δίσκου. Ψάχνοντας την δισκογραφία του πολυαγαπημένου Philip Glass, έπεσα σε μια δουλειά του, επένδυση μιας μια ταινίας ονόματι Notes on a scandal. Ο δίσκος είναι πραγματικά καλός, αγγίζοντας την τελειότητα των Ωρών. Ένα τόσο αξιόλογο άκουσμα δεν μπορεί παρά να ντύνει μια εξίσου αξιόλογη ταινία. Με λίγο ψάξιμο, όμως, κατέληξα πως μάλλον δεν είναι έτσι. Το έργο έχει αποσπάσει χλιαρές κριτικές. Όμως! Βασίζεται σε ένα βιβλίο το οποίο μόνο διθυράμβους λαμβάνει. Επειδή κάπως έπρεπε να κάνω την σύνδεση προσπέρασα τον κινηματογραφικό μεσάζοντα και παρήγγειλα κατευθείαν το ομώνυμο βιβλίο της Zoe Heller. Ένα σχετικά μικρό βιβλίο, κατά βάση δράμα, γραμμένο όμως από μια πένα που τσακίζει στην κυριολεξία. Γλώσσα και αρχιτεκτονική, δηλαδή το όλο στήσιμο της εξιστόρησης, είναι απλά ευφυές. Μια απλή, αδιάφορη ιστορία, απο αυτές που καθημερινά εκτίθενται στις μεσημεριανές εκπομπές, γίνεται, στα χέρια της Heller, ένα όπλο κανονικό, το οποίο προτάσσει στην συμβατικότητα, τη στενομυαλιά αλλά και την ορθότητα που θέλει τουλάχιστον ο αφηγητής να είναι ο σωστός της ιστορίας. Όχι! Όλοι έχουν το μερίδιό τους στα πάθη της αργοκίνητης κοινωνίας. Εκπαιδευτικοί, μαθητές, γονείς και φίλοι - όλοι άνθρωποι με αδυναμίες και χάρες. Και όλα αυτά γραμμένα με συγκρατημένο χιούμορ και απίστευτη οξυδέρκεια στην σκιαγράφηση των χαρακτήρων.

Τέλος έπιασα το μυθιστόρημα του Μωμ, Η κόψη του ξυραφιού. Ένα βιβλίο 480 σελίδων, το οποίο όταν τελειώνεις θυμάσαι αυτό που διάβασες στην αρχή. Πως ο ίδιος αφηγητης δεν γνωρίζει τι σκοπούς εξυπηρετεί ακριβώς το γραπτό, αφού, ουσιαστικά, δεν υπάρχει ένα τέλος, μια κατάληξη. Και όμως, είναι ένα ψυχογράφημα, μια ενδελεχής τριβή πάνω στους χαρακτήρες τους οποιους συνάντησε ο συγγραφέας και θέλησε να πει την ιστορία τους. Στην τελευταία σελίδα ευλογάει τα γένια του και ο Μωμ, λέγοντας πως τελικά κατάφερε να δώσει μια μορφή και, κοιτώντας το έργο ως σύνολο, αντιλαμβάνεται τον συμβολισμό των πεπραγμένων.

Την πένα του Μωμ την είχα γνωρίσει από μια μικρή του νουβέλα, το Τσάι και ματαιοδοξία, και είχα πραγματικα εντυπωσιαστεί απο τον ακριβή του λόγο, τον σαρκασμό που κρύβουν τα σχόλιά του και την ικανότητά του να αναπτύσσει διαλόγους. Όλα αυτά σε ένα μεγαλύτερο έργο είναι λιγότερο εμφανή, αργούν να πέσουν στην αντίληψη του αναγνώστη, αλλά αποτελούν τους αρμούς του οικοδομήματος. Και λέει κάτι σημαντικό ο Μωμ, μου μαθαίνει κάτι που συναντώ σε όλα τα αξιόλογα βιβλία: να γράφεις απλά, να δίνεις ελαστικότητα στο μόρφωμα και να μην διστάζεις να βγάλεις κομμάτια του εαυτού σου στην γραφή σου. Μια προσωπικότητα εντυπωμένη, όμως, με φειδώ και διπλωματικότητα. Τα άλλα τα αναλαμβάνει το ταλέντο και η αντίληψη του δημιουργού.

 

υ.γ. εδιτ: ένα τραγικο πολλαπλό ορθογραφικο

Edited June 3, 2010 by Sileon

[BladeRunner]

Επιτέλους! Μετά απο αρκετές μέρες, άρχισα να διαβάζω και ένα βιβλίο! Συγκεκριμένα, το "Ο δρομέας" του Στήβεν Κινγκ, δημοσιευμένο με το ψευδώνυμο Ρίτσαρντ Μπάκμαν. Απο την αρχή, φαίνεται για ένα καλό βιβλίο.

 

 

Blade, να υποθέσω ότι θα αρέσει σε έναν χορορά;

 

Εχμ, δεν είναι χόρορ το βιβλίο. Αν ένας χοροράς ψάχνει τρόμο στο βιβλίο, όπως σε κάποια άλλα βιβλία του Κινγκ, δεν θα τον βρει. Δεν έχει κάτι το μεταφυσικό, ούτε αυτά που έχουν τα υπόλοιπα βιβλία του. Πιο πολύ μου φάνηκε για επιστημονική φαντασία. Είναι μια ιστορία σε μια μελλοντική Γη...Σαν βιβλίο είναι πολύ καλό-τουλάχιστον εμένα μου άρεσε.

[BladeRunner]

Λοιπόν, τώρα που πήρα φόρα, δεν σταματώ. Μετά το "Ο Δρομέας" του Στήβεν Κινγκ και το "Σφαγείο Νο5" του Κερτ Βόνεγκατ, έπιασα στα χέρια μου το "Το τραγούδι της Θεάς Κάλι" του Νταν Σίμονς. Και αυτό απο την αρχή, φαίνεται για ένα καλογραμμένο βιβλίο.