Τι διαβάζετε;

[GeoVa]

Ξεκίνησα το Σαλώμη, του Oscar Wilde.

[GeoVa]

Ξεκίνησα το Το Ξύπνημα της Άνοιξης, του Frank Wedekind.

[GeoVa]

Ξεκίνησα το Το Πνεύμα της Γης, του Frank Wedekind.

[GeoVa]

Ξεκίνησα το Το Κουτί της Πανδώρας, του Frank Wedekind.

[GeoVa]

Ξεκίνησα το Λάνσελοτ ο Ιππότης, του Chrétien de Troyes.

[Δημήτρης]

Άρχισα το ''Δράκοι ενός χλωμού ήλιου'' των Μάργκαρετ Γουέις- Τρέισι Χίκμαν.

[GeoVa]

Ξεκίνησα το Τα Πάθη του Νεαρού Βέρθερου, του Johann Wolfgang von Goethe.

[Δημήτρης]

Δύο που διάβασα τις τελευταίες μέρες:

- Νίκολας Πιλέτζι: ''Καζίνο'': Φόντο η πόλη του Λας Βέγκας, αναντίρρητα η μητρόπολη των καζίνο. Παραμερίζει τα πέπλα που την θέλει ως ειδυλλιακή, και με ευκαιρίες εύκολου πλουτισμού για όλους. Και καταπιάνεται με τα παρασκήνια. Εκεί όπου επιβιώνει όποιος ξέρει να απλώνει τα χέρια του μακριά, ακόμη και αν εργάζεται σε αυτά, δεν έχει σημασία. Προσεκτικά όμως, για να μην του τα κόψουν από την ρίζα. Όποιος έχει τις περισσότερες γνωριμίες, ιδίως αν είναι ζόρικες. Δεν πρέπει πάντως να δυσαρεστήσει κανείς λάθους ανθρώπους για να μην καταλήξει πριν το καταλάβει, σε κάποια από τις διαθέσιμες τρύπες στη κοντινή έρημο. Σε πρώτο πλάνο οι Τόνι Σπιλότρο, Φρανκ "Λέφτι" Ρόζενταλ, άσπονδοι φίλοι. Και γύρω τους στοιχηματζίδες, πράκτορες του FBI, παρκαδόροι, και γενικά τυχοδιώκτες κάθε είδους. Παρελαύναν πολλοί, το βιβλίο που φάνηκε παραφορτωμένο για το μικρό του μέγεθος. Δεν ξέρω όμως, ίσως να ήταν και αναμενόμενο. Αυτό το ατελείωτο σκυλολόι, αντικατοπτρίζει καλύτερα την όλη παράνοια. Είδα στο καπάκι και την τρίωρη ταινία, καλή ήταν.

- Τζέιμς Λίο Χίρλιχαϊ: ''Ο καουμπόι του μεσονυχτίου'': Πρωταγωνιστής ο Τζο Μπακ, ένας νέος μορφονιός. Η ζωή δεν του έχει φερθεί καλά, με αποτέλεσμα να έχει από μικρός σχεδόν απόλυτη ελευθερία κινήσεων. Όχι απαραιτήτως κακό από μόνο του, πλην όμως κάτι δείχνει να μην πηγαίνει καλά με το μυαλό του. Όντας άβγαλτος -όχι όμως και αθώος χαχα!- ξεκινάει για την αδηφάγα Νέα Υόρκη. Στόχος του να βγάλει άκοπα λεφτά εκμεταλλευόμενος τα κάλλη του, αδιαφορώντας για το εκάστοτε φύλλο. Οι συγκυρίες όμως δεν θα είναι με το μέρος του και τα πράγματα θα αρχίζουν να ζορίζουν. Συνοδοιπόρος ο μικροαπατεώνας Ράτσο Ρίτσο που ύστερα από κάποιες αρχικές δυσκολίες, θα τον μπάσει στα κόλπα. Καλό και αυτό, ωραίο. Από την μία μουντό και από την άλλη με μαύρο χιούμορ, έφυγε γρήγορα και ευχάριστα. Έχει γίνει και αυτό ταινία και μάλιστα Οσκαρική, θα την δω μία από αυτές τις μέρες.  

Συνεχίζω με Τζάιλς Μίλτον και ''Συναρπαστικά παραλειπόμενα της ιστορίας''. 

Edited June 4 by Δημήτρης

[GeoVa]

Ξεκίνησα το Ο Λύκος της Στέπας, του Hermann Hesse.

[GeoVa]

Ξεκίνησα το Ο Φύλακας στη Σίκαλη, του J. D. Salinger.

[GeoVa]

Ξεκίνησα το The Space Trilogy, του C. S. Lewis.

[Tourin]

Διαβάζω δυο βιβλία όταν έχω κενό...

Το ένα είναι "Η εποχή των θρύλων, Κόκκινη Αυγή" του Γρηγόρη Δημακόπουλου. 

και  το δεύτερο "Άρμπεναρκ - Η επιστροφή των Θεών, Βιβλίο έκτο - Το Φτερό του Φοίνικά" του Κώστα Βουλαζέρη. 

Edited July 20 by Tourin

[Δημήτρης]

Διάβασα τα παρακάτω, έχουν γίνει όλα ταινίες εκτός από το τελευταίο:

- Τιερύ Ζονκέ: ''Μυγαλή, η δηλητηριώδης αράχνη'': Ευυπόληπτος πλαστικός χειρούργος, θα δει να χτυπάει την οικογένεια του τραγωδία. Ευκατάστατος όμως όσο και αποφασιστικός, έχει την δύναμη και τα μέσα να μην μείνει με σταυρωμένα τα χέρια. Wow, δυνατό ήταν! Ως πολύ δυνατό μπορώ να πω. Νοσηρό μέσα στην απλότητα του, αποτελεί πιστεύω καλή απόδειξη ότι υπάρχουν χειρότερα πράγματα από τον θάνατο. Ναι, αν η εκδίκηση μπορεί να πάρει εφευρετική μορφή. 

- Γερζύ Κοζίνσκι: ''Το βαμμένο πουλί'': Ο συγγραφέας περιγράφει τις δραματικές στιγμές που έζησε ως επιζώσας του Β' Π.Π. Δεν μου άρεσε, αν και δεν ξέρω κατά πόσο αυτό που γράφω είναι σωστό. Το να λέω ότι δεν μου άρεσε- ή ακόμη χειρότερα ότι ''μου άρεσε''- η εξιστόρηση της Οδύσσειας ενός ανθρώπου. Και μάλιστα μικρού παιδιού, που όσο να 'ναι δεν έχει προλάβει να αναπτύξει τις ψυχικές άμυνες ενός ενήλικα. Υπάρχει όμως και το λογοτεχνικό κομμάτι, και αν είναι έτσι, τότε δεν θα 'πρεπε να διαβάζουμε και τίποτα ντε; Ναι λοιπόν, με ξένισε ο τρόπος γραφής του. Περισσότερο ενδιαφέρον θα έλεγα ότι βρήκα στις λυσσαλέες αντιδράσεις που αντιμετώπισε από ανθρώπους που το διάβασαν και μη. Αν ήταν αληθινό ή αποκύημα της φαντασίας του. Ή ότι ο συγγραφέας δήθεν ήθελε να επιτεθεί έστω και έμμεσα, σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες. Τέλος, ο τίτλος. Δεν ξέρω πως τον εξέλαβε όποιος άλλος το διάβασε, εμένα πάντως μου φάνηκε αλληγορικός. Ότι ήθελε να τονίσει την διαφορετικότητα. Το να φέρει κανείς την ιδιαιτερότητα του να ξεχωρίζει από το σύνολο και τα όποια προβλήματα που απορρέουν από αυτό. 

- Πητ Ντέξτερ: ''Ο μισαλλόδοξος'': Μαύρος θα μπλέξει τα τσανάκια του με τον ''χρηματοδότη'' της πόλης. Πλούσιος και αδίστακτος, όταν κάνει μία συναλλαγή, τα λεφτά του τα παίρνει. Του το τόνισε εξαρχής. Το πράμα όμως θα στραβώσει -άθελα μου έκανα λογοπαίγνιο- οπότε και τα προβλήματα θα αρχίσουν. Παράλληλα κάτι δείχνει να μην πηγαίνει καλά με το μυαλό του. Εύκολο λοιπόν θύμα η γυναίκα του, της οποίας κάνει την ζωή κόλαση στο σπίτι. Διανθισμένο με πινελιές μαύρου χιούμορ, διαβάζεται απνευστί μέχρι το τραγικό φινάλε. 

- Ναθάνιελ Φίλμπρικ: ''Στη καρδιά της θάλασσας'': Το καλύτερο μαζί με το πρώτο, ήξερα πριν ακόμη το ξεκινήσω ότι θα μου αρέσει. Πρόκειται για εξιστόρηση της αληθινής ιστορίας της βύθισης του φαλαινοθηρικού Έσσεξ, που έλαβε χώρα στον αχανή Ειρηνικό στις αρχές του 19ου αιώνα. Αυτά είναι τα πραγματικά γεγονότα και όχι ο Μόμπι Ντικ, το διάσημο αδέρφι του! Ο Μόμπι Ντικ απ' όσο μπόρεσα να καταλάβω πρέπει να συνεχίζει από εκεί. Δεν είμαι όμως σίγουρος, είναι λίγο μπέρδεγουεϊ η κατάσταση. Παρακολουθούμε το ταξίδι τους ως το σημείο της επίθεσης, και τα όσα τραγικά επακολούθησαν. Την φοβερή απόφαση- ταμπού που έπρεπε να πάρουν. Πλην όμως απαραίτητη, όταν μόνη άλλη επιλογή ήταν βασανιστικός θάνατος από πείνα και δίψα. Τα λάθη που έκαναν σχετικά με την πορεία που έπρεπε να ακολουθήσουν για την εύρεση στεριάς. Κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες, τότε που η ναυσιπλοΐα ήταν ακόμη στα σπάργανα της. Πολύ καλό ήταν, ανώτερο σε κάθε περίπτωση της φήμης του. Εν μέρει non fiction και εν μέρει δημοσιογραφικό ρεπορτάζ, με κράτησε σε αγωνία μέχρι το τέλος. 

- Πολίν Ρεάζ: ''Η ιστορία της Ο'': Μία Παριζιάνα για να ικανοποιήσει τις φευγάτες επιθυμίες του φίλου της, πηγαίνει έγκλειστη σ' ένα απόμερο πύργο όπου λαμβάνουν χώρα όργια. Για πολύ καιρό η ταυτότητα του συγγραφέα αποτελούσε μυστήριο. Εύλογο θα έλεγα μιας και γράφτηκε μόλις το 1954, πραγματικά θα πρέπει να ξεσήκωσε πολλές αντιδράσεις. Καλό ήταν, αλλά ο σημερινός αναγνώστης δεν νομίζω να σοκαριστεί. Όχι, με όλο αυτό τον όγκο σχετικών πληροφοριών που τον βομβαρδίζει κάθε μέρα από το διαδίκτυο. Φέρει ομοιότητες με...

- Ε. Μ. Νέιθανσον: ''Και οι δώδεκα ήταν καθάρματα'': Το είχα στο νου μου ελέω της ταινίας. Την οποία όμως αν και την ήξερα, δεν την είχα ωστόσο δει. Ήθελα λοιπόν να το διαβάσω πριν το κάνω, όπως άλλωστε και με όλα τα υπόλοιπα. Καλό ήταν, αν και σε κάποιο βαθμό διαφορετικό απ' ότι περίμενα. Δεν έχει πολεμικές συρράξεις μιας και η κεντρική ιδέα περιστρέφεται γύρω από τις προσπάθειες ενός σκληροτράχηλου λοχαγού, του Τζον Ράισμαν. Πρέπει σε στενά χρονικά περιθώρια, να εκπαιδεύσει κρατουμένους για αποστολή αυτοκτονίας. Εκεί, προς το τέλος του Β' Π.Π. Όχι όμως οποιουσδήποτε κρατουμένους, αλλά καταδικασμένους σε θάνατο ή πολυετείς ποινές. Γίνεται λοιπόν ενδελεχής ανάλυση χαρακτήρων. Βλέπουμε τις σκέψεις τους όσο και τις συνθήκες που τους οδήγησαν εκεί, ένα βήμα πριν από την κρεμάλα. Καλό ήταν πλην όμως μεγάλο, κάπου κουράστηκα λίγο. Θα μπορούσε να ήταν 100-150 σελίδες μικρότερο χωρίς να χάνει. 

- Ανώνυμος: ''Το κυρίαρχο μεσοφόρι'': ...αυτό, αλλά από την αντίθετη σκοπιά μιας και υποχείριο εδώ είναι άνδρας. Στάλθηκε σε υποστατικό ως τιμωρία, για ατασθαλία που διέπραξε στο σπίτι του. Και το τι τράβηξε εκεί ο μπαγάσας, μιλάμε δεν λέγεται. Ανήκει στην ερωτική σειρά των εκδόσεων Καστανιώτη, εκείνη με τα μαύρα εξώφυλλα. Έχω μαζέψει αρκετά, θα αρχίσω να τα διαβάζω σιγά- σιγά. 

Edited September 17 by Δημήτρης

[yanni]

Ξεκάθαρα, reading block αυτή η περίοδος για εμένα!

[Δημήτρης]

11 hours ago, yanni said:

Ξεκάθαρα, reading block αυτή η περίοδος για εμένα!

Μην νομίζεις ότι είσαι ο μόνος, πολλοί το παθαίνουν! Έχει συμβεί και σε μένα αρκετές φορές 

Είμαι λίγο πριν από την μέση του ''Βαθιά, άγρια νερά'' του Γουίλμπουρ Σμιθ και είναι πολύ καλό μέχρι τώρα. 

[gregacm]

Τελος το Εγκλημα και Τιμωρια. Σειρα παιρνει το 22/11/63, του Κινγκ.

[GeoVa]

Ξεκίνησα το Η Θεωρία του Μυθιστορήματος, του György Lukács.

[Δημήτρης]

Άρχισα το ''Μεγάλες προσδοκίες'' του Καρόλου Ντίκενς.

[gregacm]

Τελειωσα το πολυ καλο 22/11/63, του Κινγκ. Συνεχεια με Ματοβαμμενο Μεσημβρινο, του Κορμακ Μακαρθυ.