Τι διαβάζετε;

[D'Ailleurs]

Τζών Στάινμπεκ - Οι ταξιδιώτες

Τι μπορεί να συμβεί σε ένα λεωφορείο που εκτελεί το δρομολόγιο "Κονάκι του αντάρτη" - Σαν Χουάν ντε λα Κρούζ στην Καλιφόρνια; Τι το κοινό υπάρχει ανάμεσα στους επιβάτες του που προέρχονται απο κάθε κοινωνική τάξη, επάγγελμα και ηλικία; Για ποιά αιτία απεχθάνονται ο ένας τον άλλο τόσο πολύ; Ποιά ιδιαίτεροτητα, ποιό μυστικό κρύβει ο καθένας μέσα του και σε ποιά έκταση αυτά επηρεάζουν το παρόν και το μέλλον του καθενός;

Σοριάνο Οσβάλντο - Θλιμμένος, τελευταίος και μόνος

Ένας δημοσιογράφος-συγγραφέας, ένας ντετέκτιβ, ο Χοντρός και ο Λιγνός, ο Τσάρλι Τσάπλιν και ο Τζον Γουέιν, είναι μερικοί μόνο από τους ήρωες του βιβλίου αυτού που αντανακλά τη βαθιά επιρροή του "μαύρου μυθιστορήματος" στην κουλτούρα και

τον κόσμο του σήμερα.

 

Τζ.Γκ.Μπάλαρντ - Η πλημμύρα

Η Πλημμύρα (1962)είναι το δεύτερο μυθιστόρημα του Μπάλαρντ (1930) -μετά από τον Aνεμο από το Πουθενά- που κινείται στο πνεύμα των μυθιστορημάτων καταστροφής. Οι περιγραφές του πλημμυρισμένου Λονδίνου είναι εντυπωσιακές. Οι εικόνες-σκηνές του δημιουργούν μια υποβλητική ατμόσφαιρα που θυμίζει το οικοτοπίο της Τριασικής Περιόδου, δηλ. της πρώτης περιόδου του Μεσοζωικού αιώνα. Μέσα σ' αυτό το τόσο αλλόκοτο τοπίο, οι ανθρώπινες συγκρούσεις παίρνουν άλλη διάσταση, τα συναισθήματα και οι αντιδράσεις των προσώπων είναι αιχμάλωτα του νερού. Η Πλημμύρα με την αληθοφάνειά της, τη συντριπτική ζωντάνια των ηρώων της και την ανατριχιαστική πιθανότητα της επαλήθευσής της, καθιέρωσε τον Μπάλαρντ ως μεγάλο συγγραφέα.

[Naroualis]

Τελείωσα το ταξίδι στη χώρα των Ταραχουμάρα, του Αντονέν Αρτό. Πολλή μεσκαλίνη, βρε παιδί μου... Αν και προετοιμασμένη για το τι θα διάβαζα, το παραλήρημα του ψυχάκια είναι πέραν των δυνατοτήτων μου. Μπορεί σε κάποιον άλλο να φαντάζει εξαιρετικό, αλλά εγώ δε μπορώ να το δω έτσι. Συνεχίζω με το Όνειρο του Χαρτογράφου του Τζέιμς Κόουαν και τον Αιχμάλωτο της Ζέντα του Άντονυ Χόουπ για το λεωφορείο.

[Naroualis]

Τελίωσα και το Όνειρο του Χαρτογράφου, του James Cowan. Εξαιρετικό βιβλίο, πολύ τρυφερό και με πολύ ωραίο θέμα: τις προσωπικές σκέψεις του Φρα Μάουρο, ενός από τους πιο φημισμένους χαρτογράφους της Βενετίας. Συνεχίζω με το Βασιλιά με τα Κίτρινα του Ρόμπερτ Τσέημπερς (και τον Αιχμάλωτο της Ζέντα για το λεωφορείο).

[Mort13]

The Subtle Knife, του Philip Pullman. Θα έπιανα απευθείας και το τρίτο αλλά δεν θέλω να διαταράξω το reading schedule μου. Κάπου μες στον επόμενο μήνα...

[nikosal]

Πιο γυμνοί από τον Αδάμ, του Γιάννη Ρουσουνέλου. Ηθογραφία -560 σελ.- στην Ερμούπολη της δεκαετίας του '80. Αρκετά καλογραμμένη και ενδιαφέρουσα ως τώρα, για νεοεμφανιζόμενο συγγραφέα (που πάντως είναι παλιός και έμπειρος δημοσιογράφος).

[Sileon]

Τέλειωσα την συλλογή διηγημάτων του Ρίλκε, "αυτός που σκότωσε τον δράκο...".

Εχθές ξεκίνησα να διαβάζω μια μικρή συλλογή διηγημάτων του Νόλλα με τίτλο "τα θολά τζάμια", που μου έδωσε η Αραχνίδα, καθώς και την "Συγκεντρωση" της Ανν Ένραϊτ, με την οποία κέρδισε το φετινό βραβείο Μπούκερ.

Παράλληλα, εξακολουθώ να διαβάζω απο τα άπαντα Κόναν με αργούς ρυθμούς και με το λεξικό δίπλα.

[araquel]

the cyberiad (fables for the cybernetic age) του stanislaw lem.

το είχα παραγγείλει στο waterstone's πέρισυ όταν ήμουν αγγλία, και δεν πρόλαβαν να το φέρουν. αυτές τις μέρες που ανέβηκα πάλι, πέρασα και το βρήκα να με περιμένει. ήμουν τυχερός, δεν λέω, αλλά και εκνευρίστηκα που τόσους μήνες (από τον σεπτέμβρη) υπήρχε αυτό το βιβλίο και κανένας δεν το πήρε. δέιρ λος...

 

οπότε άφησα στην άκρη το σμήνος ενός γερμανού, δεν θυμάμαι όνομα τώρα, και θα το ξαναπιάσω σε λίγο καιρό πάλι.

[Arachnida]

Δεν εμπίπτει ακριβώς στα "διαβάζω".

Ακούω, λοιπόν τις τελευταίες μέρες (και θα ακούω για πολύ ακόμα), τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών σε αφήγηση του Robert Inglis. Είναι πολύ όμορφο και παραμυθένιο. Συνολικά θα ταξιδέψω για 54 ώρες περίπου.

Είναι χωρισμένο σε κεφάλαια και κάθε μέρα περνάω δύο-τρία στο κινητό για να ακούω στο λεωφορείο, στο δρόμο και στη βόλτα.

[tetartos]

Τέλειωσα το Guards! Guard! του Terry Pratchett. Απίθανος όπως πάντα!

[Naroualis]

Τελείωσα το Βασιλιά με τα κίτρινα του Ρόμπερτ Τσέημπερς καθώς και το Δράκουλα του Μπράμ Στόουκερ. Το πρώτο ήταν μια πολύ ευχάριστη ανάγνωση, σφιχτά κείμενα, κάπως λυρικά. Μου θύμισε τον Τρόμο του Μάχεν κι ίσως και κάποια από τα κείμενα του Ντάνσανυ. Το δεύτερο ομολογώ ότι δεν το είχα διαβάσει ως τώρα για πολλούς και διάφορους λόγους, ενώ είχα δει την ταινία του Κόππολα την εποχή που βγήκε στις αίθουσες. Συνεχίζω με το Δράκουλας Λυώμενος του Άλντις.

[Sileon]

..καθώς και το Δράκουλα του Μπράμ Στόουκερ...ομολογώ ότι δεν το είχα διαβάσει ως τώρα για πολλούς και διάφορους λόγους, ενώ είχα δει την ταινία του Κόππολα την εποχή που βγήκε στις αίθουσες...

 

Και λοιπόν?? Δεν είναι στην κορυφή? Ε?Ε?

[Sileon]

Α, ξεχάστηκα. Τέλειωσα και την συλλογή διηγημάτων του Νόλλα με τίτλο, Θολά τζάμια.

Διαβάζεται ευχάριστα (μια μέρα διάβασμα..), αλλά δεν με ενθουσίασε.

[Naroualis]

Κάπως βικτωριανό το βρήκα, με την έννοια ότι μόνο μια κουβέντα μεταξύ δύο αγνώστων αρκεί για να δώσουν όρκους αιώνιας και αληθινής, αλτρουιστικής φιλίας, οι άντρες είναι εξ ορισμού γενναιότατοι, οι κυρίες χλωμές και αγνές ωσάν τα κρινολούλουδα, λένε η μία την άλλη "χρυσή μου", αλλά εντάξει, αξίζει τη φήμη του. Το ακροατήριό μου ουτε καν το βαρέθηκε κι είναι και 400 σελίδες και με ψιλούτσικα γραμματάκια.

[Sileon]

Καταλαβαίνω τι λες. Αυτή η γοτθική/ρομαντική πλευρά της γραφής σχηματίζεται κάπου στα μέσα του βιβλίου. Μπορώ να πω ότι είναι μια μικρή αδυναμία του έργου αλλά και, κατα την προσωπική μου άποψη, η μοναδική, η οποία και δικαιλογείται λόγω του θέματος αλλά και της περιόδου που δημιουργήθηκε. Γενικά την γραφή του την βρήκα πολύ δυνατή.

Αντίθετα, η Σαίλλευ στηριζόταν πολύ σε αυτές τις ακραίες, συγκινησιακού τύπου, περιγραφές και διαλόγους, κάτι που με κούρασε πολύ στον Φρανκεστάιν.

 

Υ.Γ. Πάντως, το είχα πει και στην αξιολόγησή μου για τον Δράκουλα, το πρώτο κεφάλαιο με τα απομνημονεύματα του Τζόναθαν Χάρκερ είναι ότι πιο καθηλωτικό και επιβλητικό έχω διαβάσει στο είδος.

[D'Ailleurs]

Φίλιππος Φιλίππου - Το μαυρο γεράκι Mια νεαρή γυναίκα με μυστηριώδες παρελθόν βρίσκεται νεκρή στο διαμέρισμά της. Ολες οι υποψίες πέφτουν πάνω στον φίλο της, φοιτητή, λάτρη της μοτοσυκλέτας και δεινό σκοπευτή, ο οποίος προφυλακίζεται. Οταν ο αδελφός του φοιτητή, ναυτικός σε ποντοπόρα πλοία, αποφασίζει να ξεδιαλύνει το μυστήριο, μπλέκεται σε μια σειρά περιπετειών, αντιμετωπίζοντας το θάνατο που παραμονεύει γύρω του.

[Mort13]

The Stainless Steel Rat's Revenge, του Harry Harrison. Έχει την πλάκα του.

[Nihilio]

Το πράσινο μίλι του Στήβεν Κινγκ. Λογικά θα το τελειώσω πριν πέσω για ύπνο απόψε, και δηλώνω γοητευμένος από τη γραφή του. Μπορεί να μη μου αρέσει ως συγγραφέας τρόμου, αλλά σίγουρα ξέρει να γράφει ζωντανούς χαρακτήρες.

[D'Ailleurs]

Πάρσονς Τζούλι - Γαμήλιο δώρο

Τους παρακολουθούσε και τους δύο, βδομάδες ολόκληρες. Τον Ντέιβιντ Νιλ και τη γυναίκα του, την Άνα... Τους παρακολουθούσε στο σπίτι, στη δουλειά, στους δρόμους του Δουβλίνου... Τον περίμενε. Τώρα ο Ντέιβιντ είναι νεκρός και η Άνα ζει έναν εφιάλτη προδοσίας, ανακαλύπτοντας πως η ζωή με τον άντρα της ήταν ένα μεγάλο ψέμα. Είναι μόνη και ευάλωτη. Την περίμενε. Και τώρα είναι έτοιμος να της προσφέρει το δώρο του. Το γαμήλιο δώρο του θανάτου.

[Mort13]

Doctor No, του Ian Fleming.

[Ariadne]

Τελείωσα πριν απο μερικές μέρες το 'Τελευταία πνοή' του Μπουνιουέλ; μερικώς αυτοβιογραφικό, με αρκετό χιούμορ και ενδιαφέρον για όποιον ενδιαφέρεται για τις τρέλες των υπερρεαλιστών και όχι μόνο. Τώρα διαβαζω κάτι εντελώς διαφορετικό σε χαρακτήρα, το Die Ringe Der Saturn: Eine Englische Walfahrt του W. G. Sebald. Δεν ξέρω αν υπάρχει στα ελληνικά, θα ήταν κρίμα να μην έχει μεταφραστεί γιατί μέχρι στιγμής είναι ένα από τα πιό συγκλονιστικά κείμενα που έχω διαβάσει. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί μια περιήγησή του στην Ανατολική Αγγλία σαν εφαλτήριο για μια απίστευτη αναλύση πάνω στην τέχνη της συγγραφής, την ιστορία και την φύση της ανθρώπινης ύπαρξης. Μπρορεί να μην έχει καμία σχέση με φαντασία αλλά σίγουρα αξίζει πάρα πολλά...

[Sileon]

Πραγματικά, απο τους ιδιαίτερους σύγχρονους συγγραφείς. Είχε την στόφα του κλασσικού. Αν ζούσε ακόμα, θα είχε να δώσει πολλά.

Στα ελληνικά, απο όσο γνωρίζω, κυκλοφορούν μόνο τα "Οι Ξεριζωμένοι" και "Αούστερλιτς", το οποίο είναι το τελευταίο του μυθιστόρημα.

Εαν μπορείς να διαβάσεις στα Γερμανικά τέτοια κείμενα, μπορείς πραγματικά να "χαθείς" σε αυτά.

[Ariadne]

Ξεκίνησα να το διαβάζω πριν από μερικές μέρες και κάθε μέρα ανυπομονώ να βρω χρόνο να το συνεχίσω. Στα γερμανικά είναι λίγο ζόρικο, για να πω την αλήθεια, αλλά μόλις το τελειώσω θα διαβάσω αυτά που προτείνεις στα ελληνικά αυτή τη φορά...

[Arachnida]

Από βιβλιοθήκη πήρα τον "Άνθρωπο-Ζάρι" του Luke Rhinehart (ψευδώνυμο πρέπει να είναι). Αρκετά γνωστή ιστορία μου φαίενται, ένας ψυχολόγος αποφασίζει να αφήσει όλες τις αποφάσεις της ζωής του στο ζάρι. Την ιδέα την είχε χρησιμοποιήσει και παλιότερα ο Καρλ Μπαρκς σε μια δεκασέλιδη ιστορία με τον τίτλο "Στρφτολογία" αν θυμάμαι καλά, μόνο που ο Ντόναλτ εκεί έριχνε ένα κέρμα. Έχει αρκετό ενδιαφέρον.

Επίσης αγόρασα και θα ξεκινήσω πιστεύω μες στο σ/κ και το "Σάρκινο Φρούτο" του mman. Θα ανεβάσω αναλυτική κριτική στις αξιολογήσεις για το δεύτερο μόλις το τελειώσω.

[D'Ailleurs]

Mostert Natasha - Η Εποχή των Μαγισσών

Ο Γκάμπριελ Μπλακστόουν είναι ένας νεαρός Λονδρέζος. Ανθρωπος της εποχής του, μοντέρνος και μέσα στα πράγματα, εργάζεται σαν χάκερ, αλλά έχει κι ένα ασυνήθιστο ταλέντο: Μπορεί να «μπαίνει» στο μυαλό των άλλων και να παρακολουθεί τις σκέψεις τους. Αποφεύγει να εξασκεί το χάρισμά του –έχει τους λόγους του γι’ αυτό. Ώσπου μια πρώην ερωμένη του τον εκλιπαρεί να το χρησιμοποιήσει για να εντοπίσει τον προγονό της, που αγνοείται εδώ και μήνες.

 

Πριν εξαφανιστεί, ο νεαρός έκανε στενή παρέα με δύο αδελφές. Έτσι ο Γκάμπριελ οδηγείται στην Οικία Μoνκ στο Τσέλσι, ένα σπίτι όπου ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει. Στο καθιστικό πλανιέται το άρωμα των ρόδων, αφρικανικές μάσκες κρέμονται στους τοίχους, ενώ παντού –στις πόρτες, στους τοίχους, ακόμη και στα ταβάνια– κυριαρχεί το μυστηριώδες σύμβολο του σταυρού με τον κύκλο.

 

Καθώς το καλοκαίρι δίνει τη θέση του σ’ έναν κρύο και εχθρικό χειμώνα, το επιβλητικό σπίτι και οι πανέμορφες, αινιγματικές αδελφές Μoνκ σαγηνεύουν όλο και περισσότερο τον Γκάμπριελ. Αλλά ο παράξενος κόσμος τους κρύβει τρομακτικά μυστικά.

Και κάθε φορά που ο Γκάμπριελ προσπαθεί να εισχωρήσει στο μυαλό τους, εκείνες τον τραβούν προς τα κει που θέλουν οι ίδιες. Στο σκοτεινό κέντρο του βασιλείου τους, απ’ όπου ίσως δεν υπάρχει επιστροφή..

[tetartos]

The Light Fantastic, η δεύτερη νουβέλα από το Δισκόκοσμο του Terry Pratchett. Τι να πω, ο άνθρωπος γράφει!