Τι διαβάζετε;

[Mort13]

Earth abides, του George R. Stewart. Το συγκεκριμένο βιβλίο δεν το είχα ξανακούσει αλλά το συνάντησα πολλές φορές σε διάφορες λίστες στο internet με τα καλύτερα κλασικά βιβλία ΕΦ (επίσης ο Steven King έχει πει ότι εμπνεύστηκε από αυτό για να γράψει το The Stand). Αξίζει να βρίσκεται σε αυτές τις λίστες. Η υπόθεση: Η ανθρωπότητα σχεδόν εξαφανίζεται από μια μυστηριώδη ασθένεια και οι λιγοστοί επιζήσαντες προσπαθούν να δημιουργήσουν μια νέα κοινωνία. Τα πάντα εδώ είναι ρεαλιστικά: δεν υπάρχουν συμμορίες τρελών μηχανόβιων αλά Mad Max ή μεταλλαγμένα από την ραδιενέργεια τέρατα ή όλα τα άλλα που μας έχουν συνηθίσει τα post-apocalyptic novels. Ούτε υπάρχει ο super-duper ήρωας-ηγέτης που επαναφέρει τον πολιτισμό από μόνος του. Οι χαρακτήρες του βιβλίου είναι απλοί άνθρωποι που προσπαθούν να προσαρμοστούν όσο καλύτερα μπορούν στις νέες συνθήκες. Λυρικό και γλυκόπικρο, δείχνει κάποιες στιγμές την ηλικία του αλλά είναι ένα έξοχο βιβλίο, από αυτά που μένουν μαζί σου μέρες αφού τελειώσεις το διάβασμα.

Edited October 29, 2008 by Tauntaun13

[Sileon]

Τελείωσα το "Τσάι και ματαιοδοξία" του Σόμερσετ Μομ. Ένα πανέμορφο, λυτό βιβλίο, με ουσιαστική γραφή. Ο αφηγητής, με λεπτό χιούμορ που κόβει σαν ξυράφι, μας ταξιδεύει στον λογοτεχνικό και όχι μόνο κόσμο της Αγγλίας των πρώτων δεκαετιών του περασμένου αιώνα. Ο τρόπος και κυρίως το σεναριακό τέχνασμα που χρησιμοποιείται ώστε η αφήγηση απο το παρόν να μεταβεί σταδιακά στο παρελθόν του ήρωα, τότε που έκανε παρέα με τον πιο σπουδαίο, τελευταίο Βικτωριανό και νεκρό πια, συγγραφέα και την χυμώδη γυναίκα του, είναι αριστοτεχνικός.

Δεν πρέπει να παραλείψω ότι ο τρόπος γραφής και ο δεξιοτεχνικός τρόπος χειρισμού των πισογυρισμάτων στον χρόνο μου φέρνει στο μυαλό πάρα μα πάρα πολύ τον ομοεθνή συγγραφέα Καζούο Ισιγκούρο και την εμμονή του με το παρελθόν των κεντρικών ηρώων.

 

Ξεκίνησα το "Μεγαλύτερο ταξίδι" του Ε.Μ. Φορστερ.

[D'Ailleurs]

Φίλιπ Κέρ - Οι βιολέτες του ΜάρτηΒερολίνο 1936, λίγο πριν τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων. Μια γκρίζα πόλη, με καταθλιπτικούς δρόμους κι ανέκφραστα πρόσωπα, παραδομένη στη βροχή και στα μεγαλεπήβολα σχέδια του Χίτλερ. Εθνικοσοσιαλιστές στην εξουσία, άντρες των μυστικών υπηρεσιών στις απαραίτητες «εκκαθαρίσεις», αφοσιωμένοι πατριώτες σε ρόλο πληροφοριοδότη της Γκεστάπο, αντισημιτισμός και λογοκρισία. Η τζαζ, τα καμπαρέ, η ευθυμία, η χαλαρότητα ανήκουν στο παρελθόν...

Ο Μπέρνι Γκούντερ, πρώην αστυνομικός και νυν ιδιωτικός ντετέκτιβ, προσλαμβάνεται από τον εκατομμυριούχο βιομήχανο Χέρμαν Σιξ προκειμένου να βρει ένα διαμαντένιο κολιέ που έχει κλαπεί. Το κόσμημα βρισκόταν, μαζί με άλλα τιμαλφή, στο χρηματοκιβώτιο της Γκρέτε, κόρης του Σιξ, η οποία μαζί με το σύζυγό της βρέθηκαν απανθρακωμένοι στο σπίτι τους, ενώ το περιεχόμενο του χρηματοκιβωτίου είχε κάνει φτερά.

Καθώς ο Μπέρνι ξεκινάει την έρευνά του, θα καταλάβει ότι η υπόθεση είναι πολύ μπερδεμένη απ' ό,τι φαίνεται. Πρόσωπο-κλειδί, η μοιραία σταρ του κινηματογράφου και σύζυγος του Σιξ, Ίλσε Ρούντελ...

[Tiessa]

"Ονείρων Σκιές". Νομίζω κάπου έχουμε ξανακούσει πρόσφατα γι αυτό...

[Electroscribe]

Νίκος Ράπτης, Καλοί κι οι Κόκκινοι, Παρά Πέντε, 2000

ΕΦ και Πολιτική Φαντασία και ΕΙ, όλα από λίγο. Τους ύψους και τους βάθους ταυτόχρονα. Ο συγγραφέας έχει την ικανότητα να χειρίζεται πολλά διαφορετικά στυλ γραφής, αλλά συχνά βουλιάζει σε ευφυολογήματα του τύπου "δείτε τι έξυπνος είμαι" ή ζογκλάρει ένα ακόμη ύφος έτσι για το ζογκλάρισμα, δίχως να προσφέρει κα΄τι στην ούτως ή άλλως τραβηγμένη πλοκή. Αντιπαθείς/αδιάφοροι πρωταγωνιστές, αλλά αριστουργηματικοί δεύτεροι ρόλοι. Γενικά, ίσως λίγο κουραστικό (αν και μικροσκοπικό), αλλά σε καμία περίπτωση χαμένος χρόνος. ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: αν δεν μπορείτε να γελάσετε με πλήρη (και λίγο νοσταλγικό) εξευτελισμό του ΚΚΕ, μακριά από αυτό το βιβλίο. Δεν καταπιάνεται με τα μεγάλα κεφάλια και ονόματα, αλλά με τον κάθε σύντρομο Μήτσο και την εθελοτυφλία του.

 

Π.Μ. Ζερβός, Ανάμεσα, biblio, 2007

Περισσότερα στο σχετικό τόπικ

 

Τώρα έχω ξεκινήσει τις "Λάθος Οδηγίες".

[Nestor]

Κάνω την αρχή με αυτό το ποστ. Λοιπόν, αυτό το καιρό διαβάζω το "Οι επτά κόρες της Έυας" του Bryan Sykes. Βιβλίο που εκλαϊκεύει την γενετική και την εξέλιξη και τις παρουσιάζει μέσω της έρευνας του επάνω σε αρχαία τμήματα DNA.

[Arachnida]

Δημήτρη Φύσσα, Στρατιώτης του Χριστού.

[Oberon]

Διαβάζω την ανθολογία "Witch Fantastic" που είχε την ευγενέστατη καλωσύνη να μου δανείσει η Βάσω Χρήστου (Tiessa), και έχω ενθουσιαστεί!

Καλά, ούτως ή άλλως θα μ'άρεσε αφού είναι ανθολογία με fantasy μάγισσες, αλλά η ποιότητα των ιστοριών, όσων έχω διαβάσει ως τώρα, είναι πάρα πολύ καλή.

Και ιστορίες από γνωστούς συγγραφείς όπως τη Jane Yolen, τη Nina Kiriki Hoffman και το David Gerrold, αλλά και από άγνωστους ή ανερχόμενους συγγραφείς την κάνουν κυριολεκτικά μαγευτική ανθολογία, μία από τις καλύτερες, ως τώρα, της σειράς Fantastic (με κύριο editor τον Martin H. Greenberg, εδώ μαζί με το Mike Resnick).

 

Αυτό μάλιστα που μ'αρέσει περισσότερο είναι πως ενώ κάποιες ιστορίες είναι καθαρά fantasy, άλλες είναι πολύ ρεαλιστικές και ανθρώπινες, βαθιά ψυχογραφήματα, όπως η πρώτη ιστορία που διαδραματίζεται στο Πόρτο Ρίκο το 1925, με μια παραμορφωμένη (από το ξύλο) πρώην μαύρη σκλάβα και μάγισσα και μαμή, σε μια πολύ αληθοφανή περιγραφή της ζωής στα slums αλλά και στις φυτείες ζαχαροκάλαμων που ανήκουν σε πλούσιους, και φυσικά λευκούς, Ισπανούς.

Η ιστορία έχει τίτλο "Clotilde la Bruja" του James Stevens-Arce.

 

Χίλια ευχαριστώ, Bάσω!!! Μου έφτιαξες τη βδομάδα!

 

(Σίγουρα θα προσπαθήσω να το βρω στο Alibris or somewhere!)

Edited November 7, 2008 by Dain

[DinoHajiyorgi]

Και ιστορίες από γνωστούς συγγραφείς όπως ...David Gerrold...

 

Ο σεναριογράφος του Trouble With Tribbles;! Έχω το δικό του "The World of Star Trek" που είχε γράψει για το Original Series.

[Oberon]

Ο σεναριογράφος του Trouble With Tribbles;! Έχω το δικό του "The World of Star Trek" που είχε γράψει για το Original Series.

 

Ναι αυτός είναι. Και γω έχω κάμποσα βιβλία του, με αγαπημένο μου το "Τhe Man Who Folded Himself" και τον θεωρώ εξαίρετο συγγραφέα και πολύ αδικημένο, σε σύγκριση με άλλους.

Edited November 6, 2008 by Dain

[Eric Draven]

Θέλω να διαβάσω το βιβλίο της Τόρι Σπέλλινγκ για τα 'Χτυποκαρδια στο Μπεβερλυ Χιλς', μήπως το'χει κανένας?

[northerain]

Διαβάζω το απαίσιο βιβλίο του Σ. Κινγκ, ''Lisey's Story''. Είναι το χειρότερό του, οφείλω να παραδεχτώ.

[Sileon]

Τελείωσα το "Μεγαλύτερο ταξίδι" του Φορστερ. Μάλλον, ελαφρώς βαρετό, αν και σε σημεία ενδιαφέρον. Η γραφή όμως, είχε έναν εκνευριστικό τόνο, -με το ζόρι?- φειδωλή, σε αποσυντόνιζε και έχανες την σημασία, την βαρύτητα και τον ειρμό περιστατικών και διαλόγων.

Ξεκίνησα τον "Μισοαδερφό" του πολυβραβευμένου Νορβηγού Λαρς Σομπι Κρίστενσεν.

[Eric Draven]

Διαβάζω το απαίσιο βιβλίο του Σ. Κινγκ, ''Lisey's Story''. Είναι το χειρότερό του, οφείλω να παραδεχτώ.

 

 

Οντως, εγω το είχα παρατήσει στη μέση. Αλλα οταν λέω στη μέση στη κυριολεξία. Αφού να φανταστείτε με το που πήγε να μπει η γιαγιά μου στο δωμάτιο, εφαγε τα μούτρα της.

Ο Κινγκ ρε παιδί μου, μετα το ατύχημα που παραλίγο να του στοιχίσει τη ζωή, δε γράφει όπως έγραφε.

[Tiessa]

Η ιστορία έχει τίτλο "Clotilde la Bruja" του JamesStevens-Arce.

 

Χαίρομαι πάρα πολύ που σου άρεσε, Διονύση.

Συμφωνώ κι εγώ ότι η πρώτη ήταν μια από τις καλύτερες. Επίσης, χωρίς να θέλω κάνω spoilers, εμένα μου άρεσε πάρα πολύ και το διήγημα Three tears. Κάπου στο τέλος του, πρόσθεσα κι εγώ ένα δικό μου τέταρτο.

[heiron]

Οι φυλές του αλφανού φεγγαριού

του Ντικ

Κλασσικός Ντικ.Το βιβλίο αυτό δεν ξεχωρίζει ούτε αρνητικά ούτε θετικά ως τώρα.Η κοινωνία από φυλές τρελών,ψυχοπαθών κτλ έχει φάση πάντως.

[Dark desire]

Ξεκινησα το "Τραγουδι της αυγης" του Marano και μ' εχει ψιλοιντριγκαρει....

[Tiessa]

Το διήγημα "by his bootstraps" του Heinlein. Διάβασα τόσα καλά λόγια στο τόπικ "Αγαπημένα Διηγήματα" που δεν έπρεπε να τ' αφήσω απέξω. Δεν ξέρω βέβαια αν θα μπει στ' αγαπημένα μου, αλλά μέχρι στιγμής -περίπου στη μέση- αναφωνώ "ο άνθρωπος ήταν πανέξυπνος!"

[heiron]

Πάνε οι φυλές από το αφλανό φεγγάρι.

Τώρα έπιασα το

Η Βίβλος των Κρανίων

του Σίλβερμπεργκ

 

Το πήrα πιο πολύ από περιέργεια για τον συγγραφέα,δεν συγκλονίζομαι από το στόρυ.Αλλά δείχνει καλογραμμένο.

Edited November 9, 2008 by heiron

[Mort13]

Choke, του Chuck Palahniuk.

 

Στο κλασσικό ύφος του (αν και μάλλον λίγο χειρότερο από τα προηγούμενα).

[Eric Draven]

Choke, του Chuck Palahniuk.

 

Στο κλασσικό ύφος του (αν και μάλλον λίγο χειρότερο από τα προηγούμενα).

 

 

Βγαίνει και η ταινία..!

 

 

Εγω ξεκίνησα το 'INDIGO-ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ' του Graham Joyce. Το βιβλίο έχει λάβει το Βρετανικό Βραβείο Λογοτεχνίας του Φανταστικού 2000. Για να δουμε..

 

[tetartos]

Όχι λογοτεχνικό αλλά διάβασα για επανάληψη ένα μονότομο σύγγραμα για την ελληνική μυθολογία. Κάποτε θυμόμουν περισσότερα, τώρα τα έχω ξεχάσει... Θυμάστε π.χ. ποιες ήταν οι τρεις Άρπυιες;

Επίσης, συνειδητοποίησα ότι τα πρώτα έργα "τρόμου" πρέπει κι αυτά να προέρχονται από τους Αρχαιοέλληνες... (λέξη κλειδί: Ατρείδες)

[Oberon]

Όχι λογοτεχνικό αλλά διάβασα για επανάληψη ένα μονότομο σύγγραμα για την ελληνική μυθολογία. Κάποτε θυμόμουν περισσότερα, τώρα τα έχω ξεχάσει... Θυμάστε π.χ. ποιες ήταν οι τρεις Άρπυιες;

Επίσης, συνειδητοποίησα ότι τα πρώτα έργα "τρόμου" πρέπει κι αυτά να προέρχονται από τους Αρχαιοέλληνες... (λέξη κλειδί: Ατρείδες)

 

Καλή φάση. Και γω φυλλομετρώ πού και πού μια πεντάτομη εγκυκλοπαίδια Μυθολογίας που έχω. Ειδικά για λιγότερο γνωστούς μύθους. Πώς λέγεται το σύγγραμμα που διάβασες?

Σχετικά με τις Άρπυιες: Ήταν η Αλυχτώ, η Τησιφώνη και η Μέγαιρα? (Από μνήμης και μάλλον ανορθόγραφα. Ή αυτές ήταν οι Ερινύες?)

Edited November 10, 2008 by Dain

[tetartos]

Πράγματι είναι οι Ερινύες! Και πάλι είναι εντυπωσιακό που τις θυμάσαι! Η Αλυκτώ συμβολίζει την οργή, η Τησιφώνη τον φόνο/εκδίκηση και η Μέγαιρα το μίσος. Οι λιγότερο γνωστές Άρπυιες ήταν η Αελλώ η Ωκυπέτη και η Κελαινώ. Πανέμορφα και εμπνευσμένα ονόματα!

[greenmist]

Βρίσκομαι κοντά στο τέλος του Rose Madder, του Stephen King. Είναι πολύ καλό, αλλά λίγο αργό στην εξέλιξη. Εκπληκτική, όπως πάντα, η απόδοση των χαρακτήρων από τον King.

Edited November 11, 2008 by greenmist