Τι διαβάζετε;

[D'Ailleurs]

Stephen King - Blazeο μυαλό του Μπλέιζ έπαψε να παίρνει πολλές στροφές από όταν ήταν μικρός και ο μέθυσος πατέρας του τον πέταξε κάτω από τη σκάλα –κι όχι μία φορά. Ύστερα τον έκλεισαν σ’ ένα φρικτό ίδρυμα. Κι όταν γλίτωσε κι από κει, προσκολλήθηκε στον Τζορτζ, έναν πωρωμένο κακοποιό που πίστευε ότι τα ξέρει όλα.

 

Αλλά όταν μια μέρα ο φίλος του ο Τζορτζ σκοτώνεται σ’ έναν καβγά, ο Μπλέιζ μένει πάλι ολομόναχος στον κόσμο. Πάλι καλά που ο Τζορτζ, έστω και νεκρός, μπορεί ακόμα να του μιλάει και να τον συμβουλεύει. Κι ο Μπλέιζ τον ακούει το φίλο του. Και ξέρει πως με τη δική του βοήθεια θα καταφέρει ν’ αρπάξει το μωρό των πάμπλουτων Τζέραρντ και να κάνει την τύχη του…(μια μετριότητα...)

Graig Russel - ΑιώνιοςΔύο σημαίνοντα πρόσωπα της κοινωνίας του Αμβούργου, ένας πολιτικός ακτιβιστής κι ένας επιστήμονας της γενετικής, ανακαλύπτονται δολοφονημένοι μέσα σε διάστημα είκοσι τεσσάρων ωρών. Τα κρανία και των δύο είναι γδαρμένα...

 

Στη σκηνή του κάθε εγκλήματος εντοπίζονται κάποιες κόκκινες τρίχες που δεν ανήκουν στα θύματα, αλλά έχουν κοπεί από το ίδιο κεφάλι –πριν από είκοσι χρόνια. Ο αστυνομικός διευθυντής Γιαν Φάμπελ και η ομάδα του πιέζονται ασφυκτικά από τους ιθύνοντες και τα μέσα ενημέρωσης για να εξιχνιάσουν το διπλό έγκλημα όσο γίνεται πιο γρήγορα. Αλλά η υπόθεση περιπλέκεται ολοένα καθώς σύντομα ακολουθούν και νέα θύματα...

 

Ο Φάμπελ έχει εγκλωβιστεί σ’ έναν πυκνό ιστό ίντριγκας, εμμονής και εκδίκησης που οι απαρχές του βυθίζονται στο χρόνο, δεκάξι αιώνες πριν. Και για να λύσει το μυστήριο πρέπει να βρει τι συνδέει ένα αρχαίο μουμιοποιημένο πτώμα, μια εδώ και χρόνια εξαρθρωμένη τρομοκρατική ομάδα και το διαβόητο αρχηγό της κι ένα δολοφόνο που πιστεύει πως έχει μετενσαρκωθεί για να τιμωρήσει εκείνους που τον πρόδωσαν σε μια προηγούμενη ζωή...

[Dark desire]

Graig Russel - ΑιώνιοςΔύο σημαίνοντα πρόσωπα της κοινωνίας του Αμβούργου, ένας πολιτικός ακτιβιστής κι ένας επιστήμονας της γενετικής, ανακαλύπτονται δολοφονημένοι μέσα σε διάστημα είκοσι τεσσάρων ωρών. Τα κρανία και των δύο είναι γδαρμένα...

 

Στη σκηνή του κάθε εγκλήματος εντοπίζονται κάποιες κόκκινες τρίχες που δεν ανήκουν στα θύματα, αλλά έχουν κοπεί από το ίδιο κεφάλι –πριν από είκοσι χρόνια. Ο αστυνομικός διευθυντής Γιαν Φάμπελ και η ομάδα του πιέζονται ασφυκτικά από τους ιθύνοντες και τα μέσα ενημέρωσης για να εξιχνιάσουν το διπλό έγκλημα όσο γίνεται πιο γρήγορα. Αλλά η υπόθεση περιπλέκεται ολοένα καθώς σύντομα ακολουθούν και νέα θύματα...

 

Ο Φάμπελ έχει εγκλωβιστεί σ’ έναν πυκνό ιστό ίντριγκας, εμμονής και εκδίκησης που οι απαρχές του βυθίζονται στο χρόνο, δεκάξι αιώνες πριν. Και για να λύσει το μυστήριο πρέπει να βρει τι συνδέει ένα αρχαίο μουμιοποιημένο πτώμα, μια εδώ και χρόνια εξαρθρωμένη τρομοκρατική ομάδα και το διαβόητο αρχηγό της κι ένα δολοφόνο που πιστεύει πως έχει μετενσαρκωθεί για να τιμωρήσει εκείνους που τον πρόδωσαν σε μια προηγούμενη ζωή...

 

 

Λατρεμενος ο Russell...Το "Παραμυθι του Θανατου" με τον ιδιο ηρωα ειναι απο τα αγαπημενα μου αστυνομικα...

[Sileon]

Τελείωσα την "Τρυφερότητα των λύκων" της Stef Penney. Συμπαθές έως πολύ καλό βιβλίο θα έλεγα, όμως κρατάω επιφυλάξεις για δηλώσεις όπως "απο τα καλύτερα της χρονιάς" και παρόμοιου ύφους επευφημίες, σίγουρα όμως πολύ ώριμο και δεμένο έργο για πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέα.

 

Ξεκίνησα τον Αρχιτραγουδιστή του Καρντ Ορσον Σκοτ.

 

 

edit: counting...

Edited December 15, 2008 by Sileon

[Eric Draven]

Ξεκίνησα το 'Η συντεχνία των μάγων' της Trudi Canavan. Ενδιαφέρον φαίνεται, θα δούμε..

 

[D'Ailleurs]

Λατρεμενος ο Russell...Το "Παραμυθι του Θανατου" με τον ιδιο ηρωα ειναι απο τα αγαπημενα μου αστυνομικα...

 

τα δύο πρώτα του μου έχουν ξεφύγει. Θα φροντίσω να τα προμηθευτώ σύντομα. Γενικά το βιβλίο μου αρέσει αλλα η τραγική αλήθεια είναι οτι ανοίκει στην ίδια κατηγορία με πολλούς ακόμα (τους οποίους εκδίδει η bell κυρίως). Δεν είναι ασχημο αλλα δεν είναι τίποτα πρωτότυπο.

[Waylander]

Συνεχιζω τον μαυρο πυργο του king ακαθεκτος....Μολις πηρα το 4 "Ο μαγος και η γυαλινη σφαιρα."

[Tiessa]

Διαβάζω τα Οικοεγκλήματα, μια συλλογή 14 διηγημάτων Ελλήνων συγγραφέων από τον Κέδρο.

Υποτίθεται ότι κάπου υπάρχουν και ψήγματα του φανταστικού στις ιστορίες, αλλά μέχρι στιγμής τα δυο πρώτα είναι περισσότερο αστυνομικού τύπου και δεν με έχουν ενθουσιάσει.

Στη λίστα μου ακολουθούν τα Παιδιά του Χούριν και οι Ιστορίες τους Βάρδου Μπιντλ, που λογικά θα διαβαστούν μέσα στις γιορτές.

 

EDIT: 22 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ - Συγνώμη, βιάστηκα. Επανορθώνω. Και Φανταστικό περιεχόμενο υπάρχει στα επόμενα και αρκετά από τα διηγήματα είναι καλά...

Edited December 22, 2008 by Tiessa

[TheTregorian]

Διαβάζω το : "Η Πόλη των Θηρίων" , όχι του Khar αλλά της Ιζαμπέλ Αλιέντε. Είναι μια απελπισμένη κίνηση, καθώς περιμένω κάτι βιβλία φαντασίας, για να έχω κάτι να διαβάσω. Μέχρι στιγμής δεν μπορώ να πω ότι έχω ξετρελαθεί, αλλά είναι μια ευχάριστη παρέα (απ' το τίποτα!)

[Naroualis]

Τελείωσα το 1111: η πύλη του χρόνου του Κώστα Δέτσικα. Γενικά είναι ένα βιβλίο γεμάτο με βαθιά νοήματα, από εκείνα που προσωπικά δεν πολυκαταλαβαίνω, αλλά ο Δέτσικας έχει μια εκπληκτική γλώσσα που προσωπικά μου φάνηκε υπέροχη. Αδυναμίες του βιβλίου οι διάλογοι των ηρώων (όλοι μιλάνε με τον ίδιο τρόπο, και καθόλου αληθοφανώς, με μεγάλες λεξεις γεμάτες με νοήματα) και πιθανόν (λέω πιθανόν, γιατί δεν είμαι και πολύ σίγουρη) το μέγεθός του. Από πλοκή, παρακολουθούμε παράλληλα τις ιστορίες ενός ιππότη της Πρώτης Σταυροφορίας και μιας κοπέλας με την παρεά της στη σύγχρονη εποχή, που οδηγούνται κι οι δυό από κάποια ανωτερη δύναμη κάπου στις ακτές της Αχαϊας. Όλο το σκεπτικό βασίζεται στη Μιθραϊκή διδασκαλία και παίζει με τις έννοιες του χρόνου, του θανάτου και της αυτογνωσίας. Είναι λιγότερο βαρύ απ' όσο δείχνει και θα ήταν ακόμη πιο ενδιαφέρον αν του έλειπαν τα ατελείωτα φλας μπακ που έχουν όλοι σχεδόν οι εμφανιζόμενοι σε αυτό (όχι όλοι οι ήρωες, αλλά όλοι όσοι εμφανίζονται στην αφήγηση.)

[Oberon]

Mπα? Βγήκε βιβλίο για τον "παράξενο" αριθμό "1111" ή "11:11" στα Ελληνικά? Για δες. Θα το τσεκάρω σίγουρα!

[khar]

Ξεκίνησα να διαβάζω το "Η θεωρία των χορδών", το καινούργιο μυθιστόρημα του Χοσε Καρλος Σομοθα.

Υποσχόμενο φαίνεται και ξεκινάει δυνατά..

 

 

Πράγματι ξεκινάει δυνατά και είναι υποσχόμενο.

Η αλήθεια είναι ότι, ενώ περίμενα πιο πολύ ΕΦ, διάβασα κυρίως τρόμο. Γράφει, όμως, ωραία ο κ. Σομόδα.

Σε κρατάει μέχρι το τέλος αλλά, για να πω και μια κακία, θα μπορούσε

να έχει πολύ λιγότερες σελίδες.

Από αληθοφάνεια πάσχει λιγάκι, ειδικά προς το τέλος όπου το τραβάει ελαφρώς από τα μαλλιά.

[Tiessa]

Τελείωσα το 1111: η πύλη του χρόνου του Κώστα Δέτσικα. Γενικά είναι ένα βιβλίο γεμάτο με βαθιά νοήματα, από εκείνα που προσωπικά δεν πολυκαταλαβαίνω, αλλά ο Δέτσικας έχει μια εκπληκτική γλώσσα που προσωπικά μου φάνηκε υπέροχη. Αδυναμίες του βιβλίου οι διάλογοι των ηρώων (όλοι μιλάνε με τον ίδιο τρόπο, και καθόλου αληθοφανώς, με μεγάλες λεξεις γεμάτες με νοήματα) και πιθανόν (λέω πιθανόν, γιατί δεν είμαι και πολύ σίγουρη) το μέγεθός του. Από πλοκή, παρακολουθούμε παράλληλα τις ιστορίες ενός ιππότη της Πρώτης Σταυροφορίας και μιας κοπέλας με την παρεά της στη σύγχρονη εποχή, που οδηγούνται κι οι δυό από κάποια ανωτερη δύναμη κάπου στις ακτές της Αχαϊας. Όλο το σκεπτικό βασίζεται στη Μιθραϊκή διδασκαλία και παίζει με τις έννοιες του χρόνου, του θανάτου και της αυτογνωσίας. Είναι λιγότερο βαρύ απ' όσο δείχνει και θα ήταν ακόμη πιο ενδιαφέρον αν του έλειπαν τα ατελείωτα φλας μπακ που έχουν όλοι σχεδόν οι εμφανιζόμενοι σε αυτό (όχι όλοι οι ήρωες, αλλά όλοι όσοι εμφανίζονται στην αφήγηση.)

 

Εγώ πάλι διάβασα το 1111 το καλοκαίρι, και ενώ ξεκίνησα με ενθουσιασμό και ενδιαφέρον, πολύ σύντομα άρχισε να μη μου αρέσει καθόλου. Για τη γλώσσα θα συμφωνήσω ότι ήταν καλή, αλλά πραγματικά το τελείωσα με το ζόρι, επειδή δεν αφήνω εύκολα βιβλία στη μέση. Βρήκα πολύ κουραστικές και συχνά δυσνόητες όλες αυτές τις σκέψεις που ανακατεύονταν με την υπόθεση και είχε υπερβολικά περιγραφική βία για τα δικά μου γούστα.

[Oberon]

Πολλή περιγραφική βία, ε? Χμμ, ούτε για τα δικά μου γούστα είναι τότε. Αλλά θα του ρίξω μια ματιά anyway...

[Naroualis]

Εχμ, εγώ το βρήκα ελαφρύτερο από το ανεμενόμενο, γιατί (κι ας με συγχωρήσει ο συγγραφέας) δεν έκατσα να βγάλω άκρη με τις σκέψεις των ηρώων. Στην ουσία το διάβαζα κομμάτι κομμάτι, απολαμβάνοντας κάθε μια περιγραφή σαν ξεχωριστή ισοτρία, ειδικά τα φλας μπακ. Γενικά δε μου άφησε και πολλά, αλλά ίσως να φταίει κι ο τρόπος που το διάβασα. Πάντως δε λυπάμει που το τελείωσα κυρίως για τη γλώσσα που χρησιμοποιεί.

[Sileon]

Τελείωσα τον Αρχιτραγουδιστή του Καρντ Ορσον Σκοτ, το οποίο βρήκα απλά καλό και συμπαθές. Αυτή η περιληπτική γραφή όπου ο σκοπός είναι η διδαχή και η αλληγορία, ενώ τα περιστατικά και η όλη εξέλιξη των γεγονότων στερούνται δυναμικής και κλιμάκωσης χάρην μιας γρήγορης διήγησης, δεν είναι του γούστου μου.

Συνεχίζω με το παιχνίδι του Έντερ απο τον ίδιο, περιμένοντας να είναι κάτι πολύ δυνατό. Έχω ακούσει τα καλύτερα. Για να δούμε.

 

 

 

 

Υ.Γ. Still counting..!

[Naroualis]

Διαβάζω ταυτοχρόνως το The Blade Itself του Joe Abercrombie (το οποίο αγόρασα, γιατί το Άμαζον με είχε πρίξει με τις διαφημίσεις του), το Ten Thousand του Paul Kearney και το Τέταρτο Βασίλειο του Θανάση Νικολάου. Το πρώτο είναι ένα πολύ δυνατό βιβλίο, με εξαιρετικά πραγματικούς χαρακτήρες και δεμένη κσομοπλασία (αν και κάπως συνηθισμένη) το οποίο απολαμβάνω σιγά-σιγά, κι ευτυχώς μου έκοψε και πήρα και τις δυο του συνέχειες (πρόκειται για τριλογία με τίτλο First Law). Το δεύτερο είναι βασισμένο στην Κύρου Ανάβαση και την Κάθοδο των Μυρίων, αλλά σε φάνταζυ σέττινγκ, πράγμα που το κάνει πολύ ενδιαφέρον. Είμαι στη σελίδα 50 και προμηνύεται επίσης πολύ δυνατό και με εξίσου πραγματικούς χαρακτήρες όπως και το Blade Itself. Το τρίτο, δυστυχώς, με βάζει σε σκέψεις σχετικά με το ποιοι προσπάθησαν να μιμηθούν το Νταν Μπράουν στην Ελλάδα. Στο πρώτο κεφάλαιο, μιλάμε για την Γερμανία του Δευτέρου Παγκοσμίου κι ήδη μέσα σε 50 σελίδες έχει αλλάξει η οπτική γωνία κι ο κεντρικός ήρωας πάνω από 5-10 φορές. Ελπίζω να καλυτερέψει πιο μετά, γιατί μιλάμε και για 500 σελίδες.

[trillian]

Η The Frist Law Trilogy ήταν πραγματικά πάρα πολύ καλή, αρκετά άνω του μέσου όρου που βλέπουμε συνήθως - το καταπληκτικό βέβαια της σειράς δεν είναι η κοσμοπλασία, που είναι όντως ένα αρκετά τυπικό setting, ούτε τόσο η πλοκή (η οποία βέβαια επιφυλάσσει εκπλήξεις) αλλά οι χαρακτήρες της. Αν προχωρήσεις παρακάτω, θα καταλάβεις τι εννοώ ;)

[Naroualis]

Είμαι ήδη ερωτευμένη με τον κακό της υπόθεσης, τον Inquisitor Glokta, αν και υποψιάζομαι ότι δεν είναι αυτό που λέμε καθαρόαιμος κακός. Κι ο Logen βέβαια μου λεει πολλά κι η Ardee. Γενικά είναι όλοι τους υπέροχοι. Ακόμη κι οι κομπάρσοι.

[Arachnida]

Γιώργος Λεονάρδος, "Ο Τελευταίος Παλαιολόγος".

Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για το 2008 και όχι άδικα.

[Tiessa]

Μάλλον βιάστηκα να εκφέρω γνώμη για τα Οικοεγκλήματα και θα διορθώσω και το προηγούμενο ποστ μου. Πραγματικά τα δυο πρώτα δεν με ενθουσίασαν, ειδικά το πρώτο δεν μου άρεσε καθόλου, αλλά έχοντας περάσει τώρα τη μέση βρίσκω ότι υπάρχουν πολλά καλύτερα, και μάλιστα υπάρχουν και κάποια καθαρόαιμης ε.φ. Ειδικά το Να θυμάσαι [The Athens Syndrome] διαδραματίζεται σε μια αρκετά μελλοντική Αθήνα κι έχει αναφορές και επιρροές από Φίλιπ Ντικ και ανάλογα cyberpank περιβάλλοντα.

Ακόμα κι αν τα διηγήματα που μου μένουν μέχρι να τελειώσω δεν με ευχαριστήσουν, αισθάνομαι ότι μέχρι στιγμής ήταν αρκετά αυτά που άξιζαν τον κόπο.

Επανόρθωση λοιπόν...

[Darkchilde]

Άρχισα το "God: The Failed Hypothesis" του Victor J. Stenger

[Nestor]

Διαβάζω τον άρχοντα του ψεύδους του Μάστερτον, και έχω και μερικά ακόμη για τις μέρες των διακοπών. Darkchilde, το βρήκες στην Ελλάδα το βιβλίο του Stenger;

[Darkchilde]

Όχι, το βιβλίο ήταν παραγγελία από το Amazon. (το οποίο γενικώς έχω ξεσκίσει και μαζί και την κάρτα μου... )

[Nestor]

Αχ, αυτό το Άμαζον....

[DinMacXanthi]

Άρχισα το "God: The Failed Hypothesis" του Victor J. Stenger

 

Χμμ, όταν τελειώσεις δώσε λίγο πληροφορίες.

Ξέθαψα το atheist's pack πριν μερικές βδομάδες, τέλειωσα το God Delusion του Dawkins. Καλογραμμένο μεν,(ειδικά τα σχόλια του είναι εξόχως δηκτικά και καυστικά) αλλά δεν με εντυπωσίασε, ίσως επειδή περιμενα να ακούσω κάτι καινούργιο. Ίσως μόνο το προτελευταίο κομμάτι που μιλούσε για την επιβολή της θρησκείας στα μικρά παιδιά είχε αρκετό ενδιαφέρον, επειδή το βλέπω και στα παιδάκια που κάνω μαθημα. Τώρα ξεκίνησα το God is Not Great του Hitchens. Αυτό μου φαίνεται λίγο πιο δυνατό ως τώρα.

Edited December 24, 2008 by Dinosxanthi