Τι διαβάζετε;

[Naroualis]

Χτες το βράδυ διάβασα ένα εκπληκτικό διήγημα μιας κυρίας από την Αμερική που λέγεται Nina Kiriki Hoffman, με τίτλο Savage Breasts. Για όσους αναρωτιούνται ναι,

η ιστορία έχει ως ηρωίδα μια δεσποινίδα, ελάχιστα προικισμένη από τη φύση στο σημείο του τίτλου, που αγοράζει μια μηχανή για να προικιστεί τεχνητά κι όταν μετά από λίγο καιρό βρίσκει έναν εραστή (διότι γι' αυτό ήθελε να προικιστεί) τα προικισμένα πλέον μέρη του κορμιού της ξυλοφορτώνουν τον εραστή της, έχοντας αποκτήσει δική τους συνείδηση.

Είναι τόσο αστείο όσο φαίνεται, αλλά και συνάμα πολύ πιο τρομακτικό απ' όσο νομίζει ο καθείς σας.

 

Για την ιστορία, το κείμενο είχε δημοσιευθεί σε κάποιο περιοδικό, με την παρακάτω εισαγωγή (δυστυχώς εκεί που το βρήκα και το διάβασα, δεν αναφερόταν ποιος την έγραψε αυτήν την εισαγωγή. Είναι εξίσου εμπνευσμένη με το κείμενο που εισάγει):

 

I really don't believe in feminist fiction, and certainly not in the fields of fantasy and science-fiction. If a male writer can put us into the mind of a six-armed Legamoth from Canopus, he can sure as hell show us what Shirley McNulty from down the block is thinking. James Schmitz, for one, built a whole SF career on the antics of strong female protagonists (come to think of it, if you'd ever met Mrs. Schmitz, you'd understand why). Other male writers have done as well or better at putting themselves in the minds of members of the opposite sex, and of course the reverse is true.

 

On the other chromosome ...

 

There are some stories that a man simply would not write. Not because being male renders him incapable of so doing, but just because he's unlikely to think of certain themes, or at least to approach them in as, well, personal a fashion.

 

After you read Nina Hoffman's story, you might want to think twice about approaching them at all.

[Darkchilde]

Χμμ, όταν τελειώσεις δώσε λίγο πληροφορίες.

Ξέθαψα το atheist's pack πριν μερικές βδομάδες, τέλειωσα το God Delusion του Dawkins. Καλογραμμένο μεν,(ειδικά τα σχόλια του είναι εξόχως δηκτικά και καυστικά) αλλά δεν με εντυπωσίασε, ίσως επειδή περιμενα να ακούσω κάτι καινούργιο. Ίσως μόνο το προτελευταίο κομμάτι που μιλούσε για την επιβολή της θρησκείας στα μικρά παιδιά είχε αρκετό ενδιαφέρον, επειδή το βλέπω και στα παιδάκια που κάνω μαθημα. Τώρα ξεκίνησα το God is Not Great του Hitchens. Αυτό μου φαίνεται λίγο πιο δυνατό ως τώρα.

 

Ο Dawkins όντως δεν λέει κάτι τόσο καινούργιο, απλά βάζει όλες αυτές τις σκέψεις που έχουμε κάνει οι περισσότεροι σε μία σειρά και βοηθάει το βιβλίο του να δείς τα πράγματα αντικειμενικά. Όσο το διάβαζα, τόσο έλεγα ότι όλα αυτά τα έχω σκεφτεί, (όντως εκτός από το τελευταίο κεφάλαιο με την επιβολή της θρησκείας), αλλά χωρίς ποτέ να έχω κάτσει να τα βάλω σε μία λογική σειρά ή να σκεφτώ πιο σοβαρά. Απλά, από όταν ήμουν μικρή είχα σιχαθεί την θρησκεία και σιγά σιγά πέρασα από το να απλά να πιστεύω σε κάτι ανώτερο στο να μην πιστεύω σε κανέναν θεό. Και να βλέπω τα πράγματα σε μία πιο λογική βάση, χωρίς θρησκευτικές προκαταλήψεις, οι οποίες δυστυχώς μας μένουνε πολλές φορές επειδή ακριβώς μας επιβάλλανε μία θρησκεία χωρίς ποτέ να μας ρωτήσουνε.

 

Ο Hitchens από την άλλη πλευρά είναι πιο πολέμιος, και απόλαυσα αρκετά σημεία από το God is Not Great. Πάντως κοίταξε να διαβάσεις και το Letter to a Christian Nation του Sam Harris. Το συγκεκριμένο είναι μικρό και περιεκτικό, βλέπει με τα μάτια της λογικής. Από τους 4 (Dawkins, Hitchens, Harris και Dennett), o Hitchens είναι ο πιο πολέμιος από όλους.

 

Δεν έχω διαβάσει καθόλου Dennett, και δεν έχω ακόμα κάνει παραγγελία τα βιβλία του από το Amazon. Αυτά αργότερα, μιας και έχω ένα σωρό αδιάβαστα... Και έχω και 2 βιβλία της Susan Jacoby, και το The End of Faith του Sam Harris για διάβασμα...

 

Επίσης, να τσεκάρεις οπωσδήποτε το Point of Inquiry podcast: Point of Inquiry όπου διάφορα άτομα μιλάνε για ουμανισμό, και παρόμοια θέματα. Σε παλιές εκπομπές θα βρείς Richard Dawkins, Daniel Dennett, Susan Jacoby και πολλούς άλλους. Η εκπομπή βγαίνει σε Podcast κάθε Παρασκευή, και δεν έχω κι εγώ ακόμα προλάβει να ακούσω πάνω από 1-2 από αυτά (και πρέπει να βρώ που τα έθαψα με τα format κλπ...)

 

Και εαν θες μπες και στο site του Dawkins, και στο forum, όπου θα με βρείς με το ίδιο όνομα: Richard Dawkins Forum O ίδιος ο Dawkins γράφει μηνύματα που και που στο forum αυτό, και μερικές φορές απαντάει...

 

Νομίζω ότι έδωσα αρκετό book for food for thought... για να παραφράσω ...

[D'Ailleurs]

Kemp Paul S. - Το Πέπλο του ΛυκόφωτοςΟι σκιές μακραίνουν στους επικίνδυνους δρόμους της Σελγκόντ.

 

Το λυκόφως βρίσκει τον Έρεβις Κέιλ να εγκαταλείπει την υπηρεσία ενός άρχοντα εμπόρου της Σέμπια.

 

Και όταν η μέρα χάνεται, εκείνος υπηρετεί πλέον έναν καινούριο αφέντη, κάποιον που αδιαφορεί για ευτελείς σκοπούς όπως η συγκέντρωση πλούτου.

 

Αλλωστε τι αξία έχει ο χρυσός για κάποιον που εμπορεύεται ψυχές;

[Naroualis]

Τελείωσα το Τελευταίο Βασίλειο του Θανάση Νικολάου. Ναζί και Τέταρτο Ράιχ, παλιοί συμπολεμιστές από τον εμφύλιο της Ισπανίας, κατασκευές δρόμων στην Αγκόλα, αγνοί κι άδολοι έρωτες που καταλήγουν σε νύχτες πάθους και παλιές βεντέτες. Από πλευράς τενικής και γλώσσας, οι πρώτες 50 σελίδες ήταν ελάχιστα καλογραμμένες, αλλά μετά έστρωνε αρκετά, σε σημείο να διαβάζεται σχετικά ευχάριστα. Η ιστορία ήταν αρκετά αφελής θα έλεγα, αλλά όχι και πολύ δυσάρεστη. Γενικά ένα βιβλίο που εμπίπτει στην κατηγορία της NPN Theory (Ninja-Nazis-Pirates): διαβάζεται για να περάσεις μερικές ανάλαφρες ώρες.

 

Επίσης προς ενημέρωσή σας, τελείωσα πριν από μερικές μέρες τη Μάντισσα της Αρκόντ, της δικιάς μας Σόνυας και χαίρομαι πολύ που το έκανα. Εύχομαι όταν το παστρέψεις, κοριτσάκι, να το δούμε και τυπωμένο κάποια στιγμή.

[dreamwhisperer]

Τελείωσα το Τελευταίο Βασίλειο του Θανάση Νικολάου. Ναζί και Τέταρτο Ράιχ, παλιοί συμπολεμιστές από τον εμφύλιο της Ισπανίας, κατασκευές δρόμων στην Αγκόλα, αγνοί κι άδολοι έρωτες που καταλήγουν σε νύχτες πάθους και παλιές βεντέτες. Από πλευράς τενικής και γλώσσας, οι πρώτες 50 σελίδες ήταν ελάχιστα καλογραμμένες, αλλά μετά έστρωνε αρκετά, σε σημείο να διαβάζεται σχετικά ευχάριστα. Η ιστορία ήταν αρκετά αφελής θα έλεγα, αλλά όχι και πολύ δυσάρεστη. Γενικά ένα βιβλίο που εμπίπτει στην κατηγορία της NPN Theory (Ninja-Nazis-Pirates): διαβάζεται για να περάσεις μερικές ανάλαφρες ώρες.

 

Φαντάζομαι εννοείς το "Το Τέταρτο Βασίλειο" από το Θανάση Νικολάου, εκδόσεις Λιβάνη.

Φυσικά ο καθένας έχει το δικό του γούστο και το δικαίωμα για όποια κριτική θέλει, απλώς πρέπει να τονίσω κάποια πράγματα.

Ο Νικολάου και ο Κονιδάρης ήταν αυτοί που άνοιξαν το δρόμο για το ελληνικό Φάνταζι στο τομέα της εμπορικότητας. Εκδόθηκαν από μεγάλο εκδοτικό οίκο σε μία εποχή που κυριαρχούσε στην ελληνική λογοτεχνία βιβλία ρομαντοκατινίστικα και απέδειξαν ότι όχι απλώς υπάρχει κοινό για το φάνταζι, αλλά διψάει κιόλας για Έλληνες συγγραφείς.

Το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν ένα σοκ για εμένα, γιατί έσπασε τόσα φράγματα και ταμπού της ως τότε ελληνικής λογοτεχνίας, που ειλικρινά ο Νικολάου είναι ένας είδος ήρωα για εμένα. Το είχα δει στο ίντερνετ και για ώρα προσπαθούσα να αποδεκτώ ότι ο συγγραφέας είναι όντως Έλληνας.

Φυσικά οι εξελίξεις τρέχουν καθημερινά, αυτά που σήμερα θεωρούμε δεδομένα πριν λίγους κιόλας μήνες ήταν αδιανόητα κτλ. Ίσως πάλι είναι και ρομαντική εμμονή να θυμάσαι τέτοιες λεπτομέρειες.

Πάντως η αξία του βιβλίου είναι αδιαμφισβήτητη και σίγουρα αξίζει να διαβαστεί.

[tetartos]

Αυτόν τον καιρό τυχαίνει να διαβάζω λίγο χρόνο και πολλά βιβλία ταυτόχρονα με αποτέλεσμα να μην τελειώνω κανένα! Το πρώτο που τέλειωσα, μόλις σήμερα είναι το Graveyard book του Neil Gaiman (οι εντυπώσεις μου εδώ)

 

Σημαντικό είναι επίσης να πούμε ότι σ' αυτό εδώ το topic ο καθένας αναφέρει τι διάβασε και, ίσως, καναδυό λογάκια. Αν ένα βιβλίο αξίζει να συζητηθεί, αξίζει να συζητηθεί αλλού (να μην πω για τις αξιολογήσεις και βαθμολογήσεις)

[Naroualis]

Φαντάζομαι εννοείς το "Το Τέταρτο Βασίλειο" από το Θανάση Νικολάου, εκδόσεις Λιβάνη.

Φυσικά ο καθένας έχει το δικό του γούστο και το δικαίωμα για όποια κριτική θέλει, απλώς πρέπει να τονίσω κάποια πράγματα.

Ο Νικολάου και ο Κονιδάρης ήταν αυτοί που άνοιξαν το δρόμο για το ελληνικό Φάνταζι στο τομέα της εμπορικότητας. Εκδόθηκαν από μεγάλο εκδοτικό οίκο σε μία εποχή που κυριαρχούσε στην ελληνική λογοτεχνία βιβλία ρομαντοκατινίστικα και απέδειξαν ότι όχι απλώς υπάρχει κοινό για το φάνταζι, αλλά διψάει κιόλας για Έλληνες συγγραφείς.

Το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν ένα σοκ για εμένα, γιατί έσπασε τόσα φράγματα και ταμπού της ως τότε ελληνικής λογοτεχνίας, που ειλικρινά ο Νικολάου είναι ένας είδος ήρωα για εμένα. Το είχα δει στο ίντερνετ και για ώρα προσπαθούσα να αποδεκτώ ότι ο συγγραφέας είναι όντως Έλληνας.

Φυσικά οι εξελίξεις τρέχουν καθημερινά, αυτά που σήμερα θεωρούμε δεδομένα πριν λίγους κιόλας μήνες ήταν αδιανόητα κτλ. Ίσως πάλι είναι και ρομαντική εμμονή να θυμάσαι τέτοιες λεπτομέρειες.

Πάντως η αξία του βιβλίου είναι αδιαμφισβήτητη και σίγουρα αξίζει να διαβαστεί.

 

Εχε, ναι, το Τέταρτο Βασίλειο εννοούσα... Δε έχω αντίρρηση σχετικά με αυτά που λες, εκτός ίσως από το σημείο το αν εμπίπτουν στο φάνταζυ ή όχι. Προσωπικά τα θεωρώ και τα δύο (υποθέτω ότι αναφέρεσαι στο Χειρόγραφο της Πράγας σχετικά με τον Κονιδάρη) στις mainstream περιπέτειες, όπως περίπου κι ο Κώδικας Ντα Βίντσι. Όπως θα έλεγε κι αξιόλογο μέλος του φόρουμ, "αν δεν έχει δράκους (ή μάγους προσθέτω εγώ), δεν είναι φάνταζυ"...

[Naroualis]

Τελείωσα το Interesting Times του Terry Pratchet. Ο γνωστός μας ανίκανος μάγος Ανεμοβρόχης βρίσκεται μέσω ομιχλωδών καταστάσεων στην Agatean Empire, όπου περνάει ένα σωρό περιπέτειες, σε ένα βιβλίο που σατυρίζει την κινεζική κοινωνία. Όμορφο, δεμένο κι απολαυστικό, αν όμως έπρεπε να το βαθμολογήσω θα το ταξινομούσα στα "μεσαία" του Πράτσετ.

[Nestor]

Καλησπέρα. Τελείωσα με τον Άρχοντα του Ψεύδους, και ξεκίνησα το Desperation του King, αναμένοντας ένα πακέτο απο το Amazon... Υπομονή....

[araquel]

Χμμ... Τον τελευταίο καιρό ξαναξεκίνησα να διαβάζω ενεργά βιβλία. δηλαδή, απλώς παράτησα το βιβλίο που παίδευα και με παίδευε (θα έρθει η ώρα του, προφανώς δεν είναι η τρέχουσα...), και έπιασα το 'Διακοπές στη Χέλλαντ' και το 'Ο Τυχερός Αριθμός του Δόκτορος Μπου και άλλα καλοκαιρινά παραμύθια' του Λένου Χρηστίδη (υπάρχουν πλέον και τα σχετικά νήματα).

 

Τις τελευταίες μέρες ξεκίνησα τον Τυφλό Ωρολογοποιό του Richard Dawkins, που το είχα να περιφέρεται από τον περσινό Δεκέμβριο. Απίστευτα ενδιαφέρον βιβλίο μέχρι στιγμής (στην 60φεύγα σελίδα βρίσκομαι). Η θεωρία της εξέλιξης και της φυσικής επιλογής ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας.

 

Να προσθέσω ότι ο Τυφλός Ωρολογοποιός (The Blind Watchmaker) ήταν το βιβλίο που είχε δηλώσει ο Douglas Adams ως το αγαπημένο του βιβλίο.

[Naroualis]

Μέσα σε τρεις ώρες χτες το βράδυ διάβασα το Φύλακα του Χρόνου του Κωνσταντίνου Παπαχρήστου. Σχόλια για το βιβλίο στο αντίστοιχο τόπικ.

[DinoHajiyorgi]

Χμμ... Τον τελευταίο καιρό ξαναξεκίνησα να διαβάζω ενεργά βιβλία.

 

Ποια είναι η διαφορά τους από τα ανενεργά βιβλία;

 

[Naroualis]

Τελείωσα τον Αυτοκράτορα του Δρόμου, του Γιώργου Παυλίδη. Συλλογή διηγημάτων επιστημονικής φαντασίας από νέο Έλληνα συγγραφέα (εκδόσεις Σπανίδη, Ξάνθη 2000). Πέρασα πολύ ευχάριστα με αυτό το βιβλίο, αν και μάλλον το αδίκησα μιας και ένα μέρος του το διάβασα νυσταγμένη.

 

Υπάρχουν πολλά θέματα να διαβάσει κανείς σε αυτό το βιβλίο. Σκληρές περιγραφές γαλαξιακών πολέμων, με στρατιώτες βυθισμένους σε αρχέγονες λάσπες αρχέγονων πλανητών, η επιστροφή των στρατιωτων αυτών στην πατρίδα τους και στα χωράφια τους και τι συναντούν εκεί. Παλιοί σύντροφοι στην απατεωνιά συναντιούνται και μετράνε ποιος είναι ο πιο πετυχημένος στις νέες τους ζωές. Μια πλακέτα με μινωική γραφή αναφέρεται στην αλληλογραφία μεταξύ δύο αρχαιολόγων. Ένας παππούς προετοιμάζει το εγγόνι του για την ζωή που πρόκειται να ζήσει. Σχόλια πάνω στις διαφορετικές προσεγγίσεις δύο αυτοκρατοριών σχετικά με το θέμα της εξουσίας. Και τρία ποιήματα στο τέλος, σαν λυρικό επιδόρπιο.

 

Γενικά το δράμα κι η κωμωδία συνυπάρχουν με παράξενο τρόπο. Δεν ξέρω αν οι ιστορίες μπορούν να χαρακτηριστούν αριστουργήματα ή μοναδικά και εξαιρετικά πρωτότυπα κείμενα, πάντως εμένα με άφησαν απόλυτα ικανοποιημένη. Αν καταφέρετε να το βρείτε πουθενά, (εγώ έβαλα μέχρι αγγελία για να το βρω, ας είναι καλά ο adinol που το ψάρεψε σε κάποια αποθήκη) θα σας συμβούλευα να το τσιμπίσετε.

[Naroualis]

Τελείωσα τις Διηγήσεις Παραφυσικών Φαινομένων, του Βασίλη Γκουρογιάννη. Το βιβλίο αυτό, παρά τον κάπως cheesy τίτλο του (ο οποίος είναι πολύ μακρυά από το είδος της λογοτεχνίας μου αρέσει) αντιπροσωπεύεται σε κάποιο από τα ανθολόγια του σχολείου (ή Κέιμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, που να θυμάμαι πια...) Για όσους θυμούνται, εκείνο το παράξενο κειμενάκι με την "Κωνστάντω του Μπαλατσού, που τη βρήκαν άλυωτη". Γενικά είναι ένα παράξενο βιβλίο, με μικρές διηγήσεις λαϊκών ανθρώπων (κυρίως χωρικών), που τους συνέβησαν τρομακτικά πράγματα. Μετά το κειμενάκι που συνήθως είναι μισή σελίδα, ακολουθεί μια μικρή εξήγηση του συγγραφέα, για ποιο λόγο θεωρεί ότι συνέβη το γεγονός. Η γλώσσα είναι υπέροχη και στις διηγήσεις και στις εξηγήσεις κι αν κάποιες φορές αυτά που "εξηγεί" ο συγγραφέας δεν είναι και πολύ επιστημονικά, παρ' όλ' αυτά είναι ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλιαράκι.

[Arachnida]

Συνεχίζει να πυροβολεί η Ευθυμία.

[mman]

Συνεχίζει να πυροβολεί η Ευθυμία.

"Πολυβολεί!" Όχι "πυροβολεί". "Πολυβολεί"! Είναι πολύ πιο ακριβές στην περίπτωσή της.

[heiron]

Φώναξε κανείς το gema?

Έχω παρατήσει στη Θεσσαλονίκη εκείνη τη συλλογή του Λιγγότι που έχει πάρει σβάρνα όλα τα βραβεία αλλά δεν με έχει ενθουσιάσει.Δεν είμαι και φαν του τρόμου βέβαια...

[Naroualis]

Bang! Φαντασιογραφία, Σπύρου Βρετού. Αναφέρονται (με ημερομηνία "τέλους" την 31/12/2007) όλοι οι γνωστοί μας ισρότοποι και φίλοι: Tales of a crazy world, sff.gr, Dark side of the force and other stories, Dain's Dimensions, το παλιό scifi.gr, το μπλογκ του Διαμαντή Φλωράκη, του Συλλόγου Φίλων Τόλκιεν και της ΆΛΕΦ, το μπλογκ του Δημήτρη Αρβανίτη (εκδότη του Τρίτωνα), το anime.gr, το Εφιαλτικό Σύνδρομο, ο Έσπαιρος, το Σελίδα για άλλες σελίδες του Arachnida, το SFF-Rated και το μπλογκ του Φεστιβάλ Σύρου. Επίσης τα γνωστά μας έντυπα Φανταστικά Χρονικά, Συμπαντικές Διαδρομές, ΕΦΖΙΝ και (γκαγκάν-γκαγκαν) το αρχικό Ονείρων Σκιές!

 

Celebrate, people! το sff καταλογογραφήθηκε και επισήμως!

[D'Ailleurs]

Robert Ludlum - The cry of the Halidon

Alex McAuliff has received an offer he can't refuse: two million dollars for a geological survey of Jamaica's dark interior. All Dunstone, Limited, requires is his time, his expertise, and his absolute secrecy. No one--not even McAuliff's handpicked team--can know of Dunstone's involvement. But British Intelligence is aware of the deal and they've let Alex in on a secret of their own: the last survey team Dunstone dispatched to Jamaica vanished without a trace. Now it's too late to turn back. Alex already knows about Dunstone...which means he knows too much. From the moment he lands in Jamaica, Alex is a marked man. But who wants him dead? Dunstone? A rival company? Or British Intelligence? Here in an island paradise where even a beautiful woman might be a spy, every move could be his last, and his only clue to survival is a single mysterious word: Halidon.

[Nestor]

Τελείωσα με το Desperation του S. King, και αποφάσισα να ξεκινήσω με το Σάκος με Κόκκαλα πάλι του King, το οποίο αγόρασα κατά τη διάρκεια επίσκεψης σε βιβλιοπωλείο για αναζήτηση δώρου...

[Sileon]

Τελείωσα το Ender's Game του το οποίο βρήκα με διαφορά ανώτερο του Αρχιτραγουδιστή και γενικά ένα πάρα πολύ καλό βιβλίο. Κάποια στιγμή θα διαβάσω και τα υπόλοιπα. Συνεχίζω με το Starship troopers απο Heinlein. Κλασικη s.f, λοιπόν!

[Naroualis]

Soul Music, Terry Pratchett. Το γνωστό μοτίβο του Δισκόκοσμου, όπου κάτι τερατωδώς αρχετυπικό κάνει την Άνκ Μορπόρκ να συμπεριφέρεται σαν παλαβή, δηλαδή ως συνήθως. Περίμενα κάτι που να τα σπάει, αλλά δεν κατάφερε να ξεπεράσει το Reaper Man.

[heiron]

Τελείωσα το Ender's Game του το οποίο βρήκα με διαφορά ανώτερο του Αρχιτραγουδιστή και γενικά ένα πάρα πολύ καλό βιβλίο. Κάποια στιγμή θα διαβάσω και τα υπόλοιπα. Συνεχίζω με το Starship troopers απο Heinlein. Κλασικη s.f, λοιπόν!

Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω τι το εξαιρετικό βρίσκουν στο αρκετά μέτριο Παιχνίδι του Έντερ.

Πλάκα πλάκα,διάβασε και το Forever war και το Armour ίσως για να είσαι κομπλέ στην κλασική μιλιταριστική εφ.

[Sileon]

Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω τι το εξαιρετικό βρίσκουν στο αρκετά μέτριο Παιχνίδι του Έντερ.

Πλάκα πλάκα,διάβασε και το Forever war και το Armour ίσως για να είσαι κομπλέ στην κλασική μιλιταριστική εφ.

 

Καλά, το Forever war είναι μια κλάση πάνω.

[Nihilio]

Daggerspell της Katherin Kerr. Το πρώτο βιβλίο μιας επικής πρώτης τετραλογίας μιας μεγαλύτερης σειράς βιβλίων. Αν και άγνωστο στην Ελλάδα φαίνεται αρκετά καλό πρώτο βιβλίο Κελτικού φάνταζυ.

Θέμα του τρεις ψυχές καταδικασμένες να μετενσατκώνονται αιώνια σε ένα περίεργο τρίγωνο, καθώς και ένας μάγος, αρχικά υπεύθυνος για το όλο μπάχαλο, που έχει μείνει ζωντανός τόσους αιώνες για να διορθώσει το όλο χάος. Που από ότι καταλαβαίνω γίνεται πολύ πιο μεγάλο χάος κάπου προς το τέλος του βιβλίου (είμαι κάπου στη μέση ακόμα)