MountainRoot Posted September 14, 2013 Share Posted September 14, 2013 Ευχαριστώ Μιχάλη για την συμβουλή. Το βασικότερο είναι οτι η σειρά έχει τελειώσει. Απο ότι διάβασα και εγώ τα 5 πρώτα είναι ξεχωριστά το ένα με το άλλο και απο το 6ο και μετά αρχίζουν να συνδέονται. Τωρα αν θα καταφέρω να αντέξω τα 5 πρώτα τι να πω....θα δείξει. Γενικά δεν αφήνω ποτέ ν-λογίες στην μέση μιας και τις λατρεύω. Δεν ξερω αν στις παλιές εκδόσεις το είχε αλλα στις καινούργιες που έχω εγώ έχει appendix με χάρτες και όλα τα ονόματα μαζεμένα και με μικρές περιγραφές δίπλα. Οπότε ζώσουν τρελά την κατάσταση. Εχει επίσης μαζεμένες και όλα τα warren και τους θεούς και γενικά χωρίς αυτό θα ήταν λίγο σκότωμα. Αλλά μου άρέσει να είναι έτσι ένα βιβλίο και γενικά τρελαίνομαι για ν-λογίες. Οπότε όσο περισσότερο μπω στον κόσμο τόσο το καλύτερο για μένα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μάρβιν ΑΑΠ Posted September 15, 2013 Share Posted September 15, 2013 έτσι όπως τα λέει ο Νιχ είναι. μοιάζει σαν να μη σταματάς ποτέ να μαθαίνεις καινούρια πράγματα για τους χαρακτήρες και τον κόσμο. και όντως το τέλος του δεύτερου τόμου είναι συγκλονιστικό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted September 15, 2013 Share Posted September 15, 2013 Τώρα μόλις σκεφτόμουν ότι, όταν διαβάζουμε Έρικσον, είναι το ίδιο συνμαίσθημα με τον άσχετο που πρωτοδιαβάζει φάνταζυ. Από τις άγνωστες λέξεις και τον αχανή κόσμο του. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted October 4, 2013 Share Posted October 4, 2013 Τελείωσα και το Bonehunters μετά από ένα μήνα ανάγνωσης. Επιτέλους όλες οι πλοκές των 5 πρώτων βιβλίων ενώνονται και επιτέλους δεν πρέπει να περάσεις 800 σελίδες ασύνδετες πλοκές για να γίνουν πράγματα. Μόνο οι 120 σελίδες της πολιορκίας κάπου στη σελίδα 300-κάτι είναι ΕΠΙΚΟΥΡΑ ενώ έχει και πολύ δυνατό τέλος. Επίσης πλοκές ανοίγουν και κλείνουν σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου. Δεν είναι το καλύτερο της σειράς, αλλά πλέον έχουμε κεντρική ιστορία και δράση σε όλη το βιβλίο. Και, προσωπικά, έχω όρεξη να πιάσω γρήγορα το επόμενο, για να δω τι θα γίνει ακόμα στον κόσμο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Paris60 Posted October 9, 2013 Share Posted October 9, 2013 Τελειωσα το πρώτο βιβλίο και πριν λιγα λεπτά ήρθε στα χέρια μου μέσω ταχυδρομίου και το δευτερο.....σχεδόν δηλαδή την έχω τελειώσει την σειρά Πως βρήκα το πρώτο βιβλίο; Μου άρεσε και το ευχαριστήθηκα όσο καιρό το είχα. Δεν ξετρελάθηκα αλλά ούτε και ειναι απο τα καλύτερα που έχω διαβάσει αλλά πέρασε αρκετά ευχάριστα η ώρα μου μπορώ να πω. Με αρκετά σημεία να είναι ουαου και σκηνές όλο ποζεριά και κακό. Αυτό που δεν μου άρεσε είναι οτι δεν αναπτύσει την ψυχολογία των χαρακτήρων όσο θα ήθελα. Δίνει περισσότερο βάση στην περιπέτεια και τις σκηνές μάχης παρά στα άτομα. Μου αρέσει δηλαδή να μαθαίνω τα πάντα για τους ήρωες μου, flash back απο την παιδική τους ηλικία μέχρι και σήμερα, σημαντικές στιγμές στην ζωή τους, αναλυτική σκέψη του μυαλού τους πριν πάρουν μία απόφαση ή κάνουν κάτι. Θέλω να δεθώ με τους χαρακτήρες και να τους γνωρίσω καλύτερα. Όπως το κανει ο stephen king, robin hobb, brandon sanderson. Αναγνωρίζω το δύσκολο του πράγματος λόγου του τεράστιου αριθμού χαρακτήρων που εμφανίζονται αλλα και πάλι κάποιους θα μπορούσε να τους παρουσιάσει καλύτερα. πχ για τον whiskeyjack δεν έμαθα σχεδόν τίποτα πέρα απο 1-2 πράγματα που μονο περισσότερα ερωτήματα με κανανε να έχω. Απο την άλλη το πολύ ωραίο είναι το ουαου απο το πουθενά...σκάνε θεοί σκάνε μάχες σκάνε δάιμονες και να γίνεται ο χαμός. Επικο σε αρκετά σημεία. Αλλά και αυτό όταν το σκεφτώ αργότερα με χαλάει ώρες ώρες....πχ οταν υπάρχουν άτομα και μάγοι που καταστρέφουν καστρα ολόκληρα, το να προσπαθεί να μου παρουσιάσει έναν τυπά σαν πολύ καλό ξιφομάχο το βλέπω μονο έως γελίο. Στιγμές που είναι όλα πανικός δεν σκέφτομαι πως θα καταφέρει ο τάδε χαρακτήρας να βρει τρόπο να "νικήσει" αλλά σκέφτομαι "ποιος θεός να σκάσει τώρα μύτη ή πια υπεργαμάτη μαγεία θα εμφανιστεί απο το πουθενά να σώσει την μέρα". ΑΛΛΑ εκεί είναι και η ομορφιά του απο την άλλη. Έχει τα καλά του και έχει και τα κακά του....τα καλά ειναι περισσότερα και γι αυτό εξάλλου πάω και για το δευτερο. Γιατί περνάω ωραία. Υ.Γ. Αν έχετε κατι να μου προτείνετε κάτι για την σειρά ή οτι γινεται καλύτερη ή χειρότερη όσο περνάνε τα βιβλία πείτε το. MountaiRoot, με εκφράζουν κι εμένα απόλυτα τα σχόλια που έκανες για τη σειρά μέχρι τώρα, και να ξέρεις πως ο χαρακτήρας της παραμένει ο ίδιος σε όλη τη διάρκεια, τουλάχιστον αυτό νιώθω εγώ σε μεγάλο βαθμό. Κάθε βιβλίο ήταν ένας αναγνωστικός άθλος λόγω δαιδαλώδους πλοκής, δύσκολης γλώσσας και τρόπου γραφής του συγγραφέα. Όμως οφείλω να παραδεχτώ ότι σαν σειρά έχει μια τρομερή ιδιαιτερότητα που ίσως να μην ξανασυναντήσω σε καμία άλλη: είναι η μοναδική που διαβάζοντάς την, έχω σκεφτεί πολλάκις να την σταματήσω(μισώντας την) επειδή δεν άντεχα άλλο από την κούραση, όμως ταυτόχρονα συνεχίζοντας την ανάγνωση έφτανα σε σημεία που δήλωνα ότι άξιζε η παραμονή με το παραπάνω. Και ίσως όχι μόνο αυτό, αλλά έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι "τελικά είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει από φάντασυ". Ο Έριξον ξέρει τι θα πει επική ιστορία. Μπορεί οι χαρακτήρες του να είναι πολλές φορές αρκετά ρηχοί για τα γούστα μου(προτιμώ Guy Gavriel Kay, Martin, Robin Hobb στην ανάπτυξη χαρακτήρων) όμως στο Malazan Book of the Fallen διάβασα μερικές από τις πιο δραματικές και μεγαλειώδεις σκηνές έβερ, που έρχονταν συχνά στις καταλληλότερες στιγμές της πλοκής. Να είσαι σίγουρος πως θα το νιώσεις κι εσύ αυτό, ίσως όμως και την αγανάκτηση σε αρκετά σημεία. Όσον αφορά αυτό με τους μάγους που καταστρέφουν κάστρα και τον καλό ξιφομάχο που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, εγώ έχω καταλάβει ότι ο Έριξον αρέσκεται πολύ στο να μας δείχνει πόσο μάταιη είναι πολλές φορές η θεική, υπέρτατη δύναμη και πώς ένα δαχτυλάκι θνητού μπορεί να ξεκινήσει ένα ντόμινο ικανό να γκρεμίσει αυτοκρατορίες(βλ, Τέχολ). Εγώ τώρα διαβάζω το Toll the Hounds (σελ. 220), και μπορώ να πω πως μου αρέσει πιο πολύ απ όσο περίμενα διαβάζοντας κριτικές. Και έχω πολύ υψηλές προσδοκίες για το τέλος του. Nihilio, το τέλος του 6ου, πραγματικά, θα με στοιχειώνει για πάντα... πόση επικότητα!?? 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted October 9, 2013 Share Posted October 9, 2013 Nihilio, το τέλος του 6ου, πραγματικά, θα με στοιχειώνει για πάντα... πόση επικότητα!?? Αν μιλάμε για επικό τέλος βιβλίου του Μαλαζάν, ας μην πάμε πιο μακριά από το Deadhouse gates. Από το Bonehunters μου έμεινε χαραγμένη στη μνήμη η πολιορκία στην αρχή του δεύτερου μέρους. Αυτό κι αν ήταν επικίλα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Paris60 Posted October 9, 2013 Share Posted October 9, 2013 Συμφωνώ και για την πολιορκία της Yghatan και για το τέλος του 2ου. Τα τελευταία γεγονότα του Chain of Dogs σε συνδυασμό με τον επίλογο είναι ο ορισμός της επικότητας. Από άποψη κλιμάκωσης και τέλους μετά το deadhouse gates θα έβαζα ίσως το memories of ice. Και το reaper's gale που τελείωσα πρόσφατα δεν ήταν άσχημο, αν και περίμενα μεγαλύτερο χαμό.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μάρβιν ΑΑΠ Posted October 9, 2013 Share Posted October 9, 2013 συγκρίσεις με άλλους τόμους δεν μπορώ να κάνω, αλλά το deadhouse gates έχει τέλος ε κ π λ η κ τ ι κ ό, και σίγουρα επικό. πρέπει να συνεχίσω με το memories of ice. το σταμάτησα –εννοείται με την προοπτική να το συνεχίσω αργότερα– κάπου μετά την προδοσία που έχει και στην αρχή της ανακατάληψης της πόλης. πολύ θανατερές οι σκηνές. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Κωστας1983 Posted October 24, 2013 Share Posted October 24, 2013 Πριν απο 4 χρονια ειχα φτασει στο τελος του 9ου βιβλιου και εκει το ειχα παρατησει υποσχομενος στον εαυτο μου οτι θα ξαναρχιζα ολη τη σειρα απο την αρχη και μετα θα διαβαζα το τελευταιο βιβλιο.Τη ξεκινησα αλλα παρατησα την προσπαθεια αυτη πολυ γρηγορα. Φετος λογω πολλης ωρας που περναω στα τρενα της αγγλιας ξαναξεκινησα τη δευτερη αναγνωση ολης της σειρας. Αυτη τη στιγμη βρισκομαι στο τελος του βιβλιου και πιστευω σε κανενα μηνα θα εχω μαθει επιτελους το τελος της σειρας. Διαβασα τα βιβλια με την εξης σειρα 1-3-2-4-6-5-7-8-9-10(στο μελλον). Δηλαδη εφτιαξα μια σειρα πιο πολυ με βαση το storyline παρα τη χρονολογια των γεγονοτων για να μη ξεχναω ποιος ειναι ποιος (πραγμα που συνεβη την πρωτη φορα που τα διαβασα). Πολυ συνοπτικα να επιβεβαιωσω οτι εχει μια εντελως διαφορετικη χαρη του να διαβαζεις to book of the fallen δευτερη φορα. Απο το πρωτο κιολας βιβλιο υπαρχουν αναφορες/μπηχτες για το τι θα γινει στο 6-7 βιβλια αργοτερα!! Πραγματικα νομιζω οτι η κλιμακα ειναι απεριγραπτη και αμφιβαλω αν υπαρχει αν εχει γινει σε αυτο το βαθμο καπου αλλου. Οσον αφορα τον ερικσον ως συγγραφεα ειδα μεγαλη βελτιωση στον τροπο γραφης του με το περασμα του χρονου ειδικα απο το τριτο βιβλιο και περα. Το δυνατο του σημειο βεβαια ειναι σταθερα απο την αρχη η απιστευτη προζα μεταξυ των bridgeburners/bonehunters αλλα και του tehol/bugg. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted December 10, 2013 Share Posted December 10, 2013 Tέλειωσα και το Reaper's Gale, το 7ο της σειράς και απόλαυσα απίστευτα τις Πρατσετικές επιρροές. Ίσως το πιο ώριμο βιβλίο ως τώρα, στήνει πολύ καλά ένα δίκτυ από υποπλοκές που σκάνε όλες μαζί στο τελευταίο τρίτο του βιβλίου. Από την ΕΠΙΚΟΤΑΤΗ τελική στάση των πεζοναυτών στην πεδιάδια ανάμεσα σε δύο στρατούς (όλοι ξέρετε για ποια λέω και αν όχι αξίζει να μάθετε) μέχρι τα παιχνίδια του παλατιού υπάρχει μία πλούσια πλοκή και οι χαρακτήρες δείχνουν νέες όψεις τους: Ο Quick Ben ανοίγει επιτέλους τα λαγούμια του, ο Iccarium αποκτά προσωπικότητα, οι Bonehunters γίνονται απίστευτα badass κάφροι, μέχρι και τον Carsa Orlong άρχισα να συμπαθώ. Όμως η μαυρίλα μαυρίλα. Η ματαιότητα περιμένει στη γωνία τους ήρωες και, αν νομίζετε ότι ο Μάρτιν σκοτώνει χαρακτήρες... ε, είστε γελασμένοι... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted February 15, 2014 Share Posted February 15, 2014 Καποιος μου ειχε πει οτι, αν τελειώσεις το Τοll the Hounds εχεις σιγουρα τελειωσει τη σειρα. Εχω φτασει μεχρι τη μέση του βιβλιου και τεινω να σύμφωνησω: μετα απο δυο βιβλια ολο δραση και υποπλοκες να συγκλινουν, παμε σε χαρακτηρες που εχουμε να δουμε απο το τριτο βιβλιο, πολλες ενδοσκοπησεις και καποια πλοκη που παραμενει ομιχλωδης. Φανταζομαι καπου στη σελιδα 900 ολα θα συνδεθουν καπως, αλλα δε με τρελαινει το πισωγυρισμα στο υφος των πρωτων βιβλιων, πανω που ειχε αρχισει να τρεχει το κυριως στορυ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted March 5, 2014 Share Posted March 5, 2014 To Toll the Hounds τελείωσε μετά από 33 μέρες ανάγνωσης. 1260 σελίδες με τις πρώτες 1000 να με κουράζουν. Επιστρέφουμε πίσω στο Djaruchstan και το Coral και στους χαρακτήρες του πρώτου/τρίτου βιβλίου. Θυμάστε πως ήταν το σοκ στο Deadhouse gates, που περιμένατε τους Bridgeburners να την πέφτουν στο Coral και τελικά διαβάζατε 600 σελίδες για κάτι πουθενάδες να πηγαινοέρχονται στην Έρημο; Ε, μια από τα ιδια, αλλά εδώ δεν έχει chain of dogs. Έχει όμως πολύ ενδοσκόπηση, κόσμο να σολατσέρνει για 1000 σελίδες, πολλές υποπλοκές που δεν (συγ)κλ(ε)ίνουν ακριβώς και 200 σελίδες στο τέλος που είναι μέσα στην επικούρα και σε ανταμείβουν για τον κόπο σου που άντεξες ως εκεί. Συνολικά, το βρήκα ίσως το πιο κουραστικό της σειράς, πιο κουραστικό και από το House of Chains. Όμως, στο τέλος, με άφησε με ένα χαμόγελο ότι διάβαζα για άλλη μία φορά επικούρα που δε θα ξαναδιαβάσω σε κανένα άλλο βιβλίο φάνταζυ και την ανάγκη να πιάσω και το επόμενο. Προς Απρίλη μεριά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted March 6, 2014 Share Posted March 6, 2014 Τελικά στον Έρικσον η αρχή είναι δύσκολη αλλά μετά από 1000 σελιδούλες αρχίζει και τσουλάει το πράμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted March 6, 2014 Share Posted March 6, 2014 Μπα, το Bonehunters πηγαινε ολο δραση Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nargathrod Posted March 6, 2014 Share Posted March 6, 2014 Τελικά στον Έρικσον η αρχή είναι δύσκολη αλλά μετά από 1000 σελιδούλες αρχίζει και τσουλάει το πράμα. Τεχνική της επιβράδυνσης level 100!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted March 6, 2014 Share Posted March 6, 2014 Τεχνικη του βγαζω ενα τουβλο καθε 18 μηνες και καπου αρ χθες να ξεμενω και να το ξεχειλωνω γιατι δεν εχω ιδέες να συμπληρωσω θα ελεγα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mhtsos Posted June 28, 2014 Share Posted June 28, 2014 Λοιπόν διάβασα και το πρώτο βιβλίο της Γκαργκανοτριλογίας του. Το Forge of Night. Έχω να πω ότι ο Έρικσον τα έδωσε όλα και το θεωρώ ως το μόνο βιβλίο του που μου άρεσε από την αρχή έως το τέλος με μικρές στιγμές βαρεμάρας και αποριών. Μάλλον επειδή επικεντρώθηκε σε λίγα(για τον Έρικσον)προσώπατα και έναν μόνο κόσμο τα κατάφερε πολύ καλά. Από την πρώτη στιγμή είναι φανερό ότι το βιβλίο είναι ένα prequel για τα Malazan,αλλά δεν σε κάνει να βαριέσαι. Έχει μέσα πολλούς γνωστούς,αλλά και νέους τύπους.Ενδιαφέροντες σε γενικές γραμμές και λίγους μάλλον αδιάφορους.Το κακό είναι με τους νέους χαρακτήρες ότι δεν έχουν ιδιαίτερο πλουραρισμό,είναι σχεδόν όλοι από μια "φυλή",βέβαια το βιβλίο είναι,όπως είπα,περιορισμένου προφίλ,αλλά δεν παύει να φαίνεται κάπως. Όμως η κύρια πλοκή του βιβλίου κυλάει πολύ ομαλά και οι 1200 σελ φεύγουν γρήγορα,πράγμα πολύ καλό για έναν τύπο που γράφει σεντόνια ατελείωτα. Πάμε στις σκηνές μάχης,είναι ελάχιστες και σύντομες,αλλά δεν μειώνουν καθόλου την πλοκή,αντίθετα την ενισχύουν γιατί το απαιτεί η "ιστορία" του κόσμου που περιγράφει. Στο lore,που λεν στα χωριά,τα πάει πολύ καλά και παραδίδει μαθήματα κοσμοπλασίας.Ο κόσμος του,συνέχεια,επέκταση και προάγγελος του οριγκεναλ της δεκαλογίας,είναι εξαιρετικά πλασμένος με λίγα αδύνατα σημεία. Ωραίος και "σφικτά δεμένος",με ελάχιστα κενά και ταυτόχρονα δίνει την αίσθηση καλά μελετημένης μυθολογίας με πολλές προεκτάσεις. Από εκεί και πέρα το βιβλίο είναι ολίγον τι cliffhanger. Το πας ωραίος και φορτσάτος και τσουπ σου πετάει ένα: "Περισσότερα στο επόμενο επεισόδιο". Κάτσε ρε μεγάλε... Τέλος πάντων,εφέτος βγαίνει και το επόμενο του Γκαργκάνα(τι όνομα και τούτο)και δεν θα μείνουμε απογοητευμένοι για πολύ. Γενικά ο Έρικσον είναι ο μόνος που μπορεί να γράψει τέτοιας ποιότητας high fantasy πια. Κανένας δεν το έχει κάνει,ούτε ο Μάρτιν που ουσιαστικά γράφει τον Πόλεμο των Ρόδων Φάνταζι εντίτιον με ολίγη από κοσμοπλασία(δεν είναι ουσιαστικά το φόρτε του αυτό),ούτε ο Κουκ που το πάει στο περισσότερο ακτιον μούβι με μικρό ενδιαφέρον για την περιγραφή του κόσμου του, ούτε οι φυσικά οι άλλοι(όπως ο θου κύριε Αμπερκόμπις) που γράφουν κυρίως αναμασημένα κλισεδιάρικα ή στερούνται τελείως το "βάθος" στην κοσμοπλασία/πλοκή τους. Από τα ελάχιστα(2 τον αριθμό) φάνταζι του τελευταίου έτους που ευχαριστήθηκα. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted July 20, 2014 Share Posted July 20, 2014 (edited) Μου έχουν μείνει κάτι λιγότερο από 400 σελίδες για το τέλος και, αν δε δούλευα αύριο το πρωί άνετα θα ξενυχτούσα μέχρι να τις βγάλω. Δεν ξέρω, είμαι σίγουρος ότι κανένα τέλος δε θα μπορέσει να μη με απογοητεύσει, γιατί το μέγεθος της σειράς είναι τέτοιο που, όπως και να τελειώσει, θα την αδικεί. Πολλοί χαρακτήρες που μας συνέδεψαν φαίνεται ότι υπήρχαν εκεί για να μας γνωρίσουν κάποιους δευτερεύοντες αλλά σημαντικούς για το τέλος χαρακτήρες. Σκηνές που χαράκτηκαν για πάντα στη μνήμη μας είναι απλές υποσημειώσεις στο μεγάλο χάρτη των γεγονότων. Και η κλίμακα... η κλίμακα των όσων γίνονται στα δύο τελευταία βιβλία ξεπερνάει το Επικό Φάνταζι και το ανυψώνει σε Μυθικό. Κριτικές για τα δύο τελευταία βιβλία και συνολικά για τη σειρά μόλις τελειώσω το διάβασμα... Πανίσχυρος δεν είναι, συμφωνούμε. (Γι' αυτό μας αρέσει ) Είναι σε φάση John Constantine, δεν είναι ο σούπερ δυνατός αλλά είναι κάφρος και δολοπλόκος για αυτό τη βγάζει λάδι. Αν και από όσο θυμάμαι αδύναμο δεν το λές (για όσους έχουν τελειώσει το τρίτο, σε τελική είναι bridgeburner που επιζεί , αλλά με κάτι Icarium, Carsa Orlong, Anomander Rake και τον άλλο από το 5ο βιβλίο που κυκλοφορούν εκεί μέσα φαίνεται έτσι. ΑΧΑΧΑΧΑΧΑ Ήμουν μικρός και δεν ήξερα τι έγραφα... Edited July 20, 2014 by Nihilio 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
MountainRoot Posted July 21, 2014 Share Posted July 21, 2014 Εγω ρε γαμώτο μου έχω πάει να αρχίσω το δευτερο βιβλίο 3 φορές και όλο το αφήνω μετά απο μερικές δεκάδες σελίδες και μετά αντε φτου και απο την αρχή. Με έχει πελαγώσει το πόσα διαφορετικά πράγματα/πρόσωπα αναφέρει και μαλιστα δεν τα αναλύει απλά τα πετάει λες και τα γνωρίζεις. Προσοχή δεν με χαλάει αυτό απλά θέλει υπομονή που μέχρι στιγμής στις περιόδους που πήγα να το ξεκινήσω δεν την είχα. Είναι λίγο επενδυση ρε παιδί μου. Θα κάνω αλλη μία προσπάθεια για το δευτερο βιβλίο τον Αυγουστο με τις διακοπές και θα δούμε και τότε πως θα πάει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted July 29, 2014 Share Posted July 29, 2014 Χρωστάω κριτικές για το Dust of Dreams και The Crippled God. Και τα δύο βιβλία είναι ουσιαστικά το τελευταίο της σειράς σπασμένο στα δύο. Και τα δύο ακολουθούν το μοτίβο: πολύ χτίσιμο, ένα μάτσο χαρακτήρες γυροφέρνουν το χάρτη, ομφαλοσκοπούν και αμπελοφιλοσοφούν, σκάνε 2-3 καλές φάσεις, κάμποσοι πεθαίνουν και μερικοί γίνονται chosen/ascendants/γαμιάδες-του-κόσμου και μπόλικες θεϊκές ατάκες και στο τέλος έχουμε μία μεγάλη κατακλυσμιαία μάχη. Και, φυσικά, για κάθε ερώτηση που απαντιέται, άλλες δύο σου δημιουργούνται. Πιο συγκεκριμένα τώρα, στο Dust of dreams βλέπουμε την προετοιμασία για τελικό σχέδιο των Bonehunters και της εκδίκησης που σχεδιάζουν οι Elders. Έχουμε προετοιμασίες, συμμαχίες και αλλαγές στρατοπέδων και, δίκαια για τον τίτλο, μέχρι το τέλος έχει μείνει η σκόνη ονείρων. Κάτι σαν το Empire Strikes Back συγκρινόμενο με τα δεδομένα gritiness a-la-Malazan, μετά από μία μάχη που έρχεται ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ (εξηγείται βέβαια με μία παράγραφο στο 10ο βιβλίο) Στο 10ο βιβλίο πάλι όλες οι πλοκές αρχίζουν να ενώνονται, αφού έχουμε πάλι το συνήθειο των Μαλαζανών να κάνουν τσάρκες για 500 σελίδες σε ό,τι έρημο βρουν. Το ωραίο είναι ότι τα stakes έχουν φτάσει πια στα ουράνια, η επικούρα στο θεό και η κατακλυσμιαίες τελικές συγκρούσεις των 400 σελίδων δεν αφήνουν παραπονεμένο κανένα. Επίσης, εξηγούνται τα όσα συμβαίνουν σε όλα αυτά τα βιβλία (με μισόλογα και blink and you will miss it σκηνές), ενώ χαρακτήρες που μας έφαγαν άπειρες σελίδες φαινομενικά χωρίς λόγο σκάνε σε καίριες στιγμές. Με χάλασαν λίγο οι πολλοί dei ex machina που έσκασαν προς το τέλος και η ευκολία με την οποία κερδήθηκαν κάποιες μάχες, αλλά δεν πέρασα άσχημα, ειδικά στη μέση όπου η μαυρίλα έχει πιάσει ταβάνι. Με χάλασε το ότι και πάλι οι απαντήσεις δίνονται με το σταγονόμετρο και κρυπτικά. Πχ με χάλασε που, όταν πια η Tavore μας εξηγεί για ποιο λόγο κάνει ότι κάνει μας δίνεται με τη σκηνή όπου φοράει το claw στο λαιμό αντί για μία ξεκάθαρη απάντηση . Αλλα μετά σου έρχεται η τελευταία τελευταία σκηνή και σε τρυπάει στην καρδιά σαν μαχαίρι και λέει με τόσο απλό και όμορφο τρόπο αυτό που διαβάζες ανελειπώς σε φιλοσοφικούς μονολόγους σχεδόν κάθε χαρακτήρα και ξέρεις ότι οι Bridgeburners και η παρέα τους θα σου λείψουν... Συνολικά, θα έβαζα και στα δύο βιβλία από ένα 8/10. Είναι ένα αξιοπρεπές τέλος στη σειρά, που όμως δεν ξεπερνάει τα όσα μας έχουν συνηθίσει τα προηγούμενα βιβλία. Και πάμε τώρα συνολικά στη σειρά. Για την οποία έχω κάνει πολλά και αντιφατικά σχόλια. Δε θα έλεγα ότι το Malazan book of the fallen είναι μία love it or hate it σειρά. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα με αυτή τη δεκαλογία. Η σειρά αυτή είναι σαν μία ταραγμένη ερωτική σχέση, τη μία στιγμή δεν αντέχεις τα ελαττώματά της και μετά κάνει κάτι και της το συγχωρείς γιατί θέλεις να πιστέψεις ότι μετά γίνεται καλύτερη, αλλά έλα ντε. Θα ξεκινήσω με τα αρνητικά: Η αφήγηση είναι ΧΑΟΤΙΚΗ. άπειροι χαρακτήρες με ατελείωτες υποπλοκές και άπειρες αναφορές σε πράγματα που οι χαρακτήρες γνωρίζουν αλλά εσύ δεν έχεις ιδέα (πχ τα warrens, που παίζουν βασικό ρόλο σε 9 από τα 10 βιβλία, εξηγούνται κατά λέξη μόλις στο 9ο βιβλίο). Χαρακτήρες που μιλάνε με αινιγματικά μισόλογα και ένα σωρό τέλη σκηνών όπου "και τότε ο τάδε κατάλαβε τι συμβαίνει". Και φυσικά το μεγάλο μου παράπονο: χαρκατήρες που δε σταματάνε να αμπελοφιλοσοφούν σε ατελείωτους εσωτερικούς μονολόγους. Όμως, τα όποια αρνητικά που δυσκολεύουν την ανάγνωση δεν επαρκούν για να σας πω να μη διαβάσετε τη σειρά. Είναι περισσότερο μία προειδοποίηση για το τι να περιμένετε, διότι το Malazan Book of the Fallen, σαν σύνολο, είναι για εμένα μία δεκαλογία που άνετα παίρνει ένα δεκάρι. Ο βασικότερος λόγος είναι η κλίμακα. Είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ η σειρά που αξίζει να λέγεται epic fantasy, αφού γύρω από ένα γεγονός κοσμοϊστορικής σημασίας μας δίνει μια προοπτική που πιάνει 4 ηπείρους και 2 αυτοκρατορίες και την ιστορία τους, τους πολέμους και τα πολιτικά τους. Μετά από το Malazan Book of the Fallen δύσκολα πια μπορεί κάποια σειρά με το εκλεκτό αγροτόπαιδο και τους 6-7 φίλους του να δικαιολογήσει τον τίτλο του Epic Fantasy. Σε αυτό βοηθάει και η απίστευτη κοσμοπλασία. Ο συγγραφέας μπορεί να μη μας λέει πολλά για τον κόσμο του, αλλά τον ξέρει τέλεια και, όσο διαβάζεις, τόσο πιο πολύ εκπλήσσεσαι με το μέγεθος και την πολυπλοκότητά του. Επίσης, η αίσθηση της προοικονομίας και ο σεβασμός στη νοημοσύνη του αναγνώστη κάνουν τη διαφορά. Ο Erikson δε σου δίνει καμία απάντηση στο πιάτο. Υπάρχουν φορές που, όταν σου έρχεται κάποια ερώτηση, καταλαβαίνεις ότι την απάντηση ο συγγραφέας σου την έδωσε σε κάποιο άσχετο infodump πολλά βιβλία πιο πίσω, ενώ σε άλλες φορές αρκεί μία μικρή λεπτομέρεια για να συμπληρώσεις τα κενά και να καταλάβεις τι έγινε. Είμαι σίγουρος ότι, με μία δεύτερη ανάγνωση, η σειρά γίνεται πολύ καλύτερα αφού γνωρίζεις πια πώς έχουν συγκλίνει όλες οι φαινομενικά άσχετες πλοκές ή να ξαναδείς λεπτομέρειες που την πρώτη φορά σου ξέφυγαν. Τέλος, και κυριότερο, το Malazan Book of the Fallen είναι γεμάτο με σκηνές που συγκλονίζουν. Για αρχή, το τέλος του Deadhouse Gates πρέπει να είναι η πιο συγκλονιστική κατάληξη σε βιβλίο fantasy που έχει γραφτεί. Δεν είναι τυχαίο που τα γεγονότα που ακολουθούν πολλές φορές αναφέρονται στο (κατά τα άλλα ασήμαντο μέσα στη μεγαλύτερη εικόνα) περιστατικό αυτό. Αλλά δεν είναι η μόνη σκηνή. Υπάρχουν πραγματικά σκηνές μεγαλείου, ηρωισμού, αυτοθυσίας αλλά και τραγικότητας διάσπαρτες στα βιβλία. Αυτό, σε συνδυασμό με τους ζωντανούς χαρακτήρες και τις πολύ δυνατές ατάκες που πετάγονται αριστερά και δεξιά σε κάνουν να αντέξεις και να υπομείνεις λίγο ακόμα το πόσο κουραστικός είναι σε σημεία ο Erikson για να δεις το επόμενο διαμάντι που έγραψε λίγο πιο κάτω να λάμπει. Συνολικά: Το Malazan Book of the Fallen δεν είναι μία εύκολη σειρά βιβλίων. Είναι όμως μία σειρά που τραντάζει το είδος με το μέγεθος και την καινοτομία της και που αξίζει να διαβαστεί, ιδίως αν αισθάνεστε πως το fantasy έχει αρχίζει να σας κουράζει και να μην έχει κάτι καινούριο να σας προσφέρει. Μπορεί στα επιμέρους βιβλία να μην έβαζα, κατά μέσο όρο, πάνω από 9/10, συνολικά όμως και τα 10 βιβλία μαζί προσφέρουν κάτι πολύ περισσότερο, ανεβάζοντας το συνολικό βαθμό που θα έβαζα στη δεκαλογία στο 10. ΥΓ/ερώτηση για όσους έχουν τελειώσει κατάλαβα κάτι στραβά ή αφήνεται να εννοηθεί ότι ο Kruppe είναι ο Krul; 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
subdee Posted July 30, 2014 Share Posted July 30, 2014 Χρωστάω κριτικές για το Dust of Dreams και The Crippled God. Και τα δύο βιβλία είναι ουσιαστικά το τελευταίο της σειράς σπασμένο στα δύο. Και τα δύο ακολουθούν το μοτίβο: πολύ χτίσιμο, ένα μάτσο χαρακτήρες γυροφέρνουν το χάρτη, ομφαλοσκοπούν και αμπελοφιλοσοφούν, σκάνε 2-3 καλές φάσεις, κάμποσοι πεθαίνουν και μερικοί γίνονται chosen/ascendants/γαμιάδες-του-κόσμου και μπόλικες θεϊκές ατάκες και στο τέλος έχουμε μία μεγάλη κατακλυσμιαία μάχη. Και, φυσικά, για κάθε ερώτηση που απαντιέται, άλλες δύο σου δημιουργούνται. Πιο συγκεκριμένα τώρα, στο Dust of dreams βλέπουμε την προετοιμασία για τελικό σχέδιο των Bonehunters και της εκδίκησης που σχεδιάζουν οι Elders. Έχουμε προετοιμασίες, συμμαχίες και αλλαγές στρατοπέδων και, δίκαια για τον τίτλο, μέχρι το τέλος έχει μείνει η σκόνη ονείρων. Κάτι σαν το Empire Strikes Back συγκρινόμενο με τα δεδομένα gritiness a-la-Malazan, μετά από μία μάχη που έρχεται ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ (εξηγείται βέβαια με μία παράγραφο στο 10ο βιβλίο) Στο 10ο βιβλίο πάλι όλες οι πλοκές αρχίζουν να ενώνονται, αφού έχουμε πάλι το συνήθειο των Μαλαζανών να κάνουν τσάρκες για 500 σελίδες σε ό,τι έρημο βρουν. Το ωραίο είναι ότι τα stakes έχουν φτάσει πια στα ουράνια, η επικούρα στο θεό και η κατακλυσμιαίες τελικές συγκρούσεις των 400 σελίδων δεν αφήνουν παραπονεμένο κανένα. Επίσης, εξηγούνται τα όσα συμβαίνουν σε όλα αυτά τα βιβλία (με μισόλογα και blink and you will miss it σκηνές), ενώ χαρακτήρες που μας έφαγαν άπειρες σελίδες φαινομενικά χωρίς λόγο σκάνε σε καίριες στιγμές. Με χάλασαν λίγο οι πολλοί dei ex machina που έσκασαν προς το τέλος και η ευκολία με την οποία κερδήθηκαν κάποιες μάχες, αλλά δεν πέρασα άσχημα, ειδικά στη μέση όπου η μαυρίλα έχει πιάσει ταβάνι. Με χάλασε το ότι και πάλι οι απαντήσεις δίνονται με το σταγονόμετρο και κρυπτικά. Πχ με χάλασε που, όταν πια η Tavore μας εξηγεί για ποιο λόγο κάνει ότι κάνει μας δίνεται με τη σκηνή όπου φοράει το claw στο λαιμό αντί για μία ξεκάθαρη απάντηση . Αλλα μετά σου έρχεται η τελευταία τελευταία σκηνή και σε τρυπάει στην καρδιά σαν μαχαίρι και λέει με τόσο απλό και όμορφο τρόπο αυτό που διαβάζες ανελειπώς σε φιλοσοφικούς μονολόγους σχεδόν κάθε χαρακτήρα και ξέρεις ότι οι Bridgeburners και η παρέα τους θα σου λείψουν... Συνολικά, θα έβαζα και στα δύο βιβλία από ένα 8/10. Είναι ένα αξιοπρεπές τέλος στη σειρά, που όμως δεν ξεπερνάει τα όσα μας έχουν συνηθίσει τα προηγούμενα βιβλία. Και πάμε τώρα συνολικά στη σειρά. Για την οποία έχω κάνει πολλά και αντιφατικά σχόλια. Δε θα έλεγα ότι το Malazan book of the fallen είναι μία love it or hate it σειρά. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα με αυτή τη δεκαλογία. Η σειρά αυτή είναι σαν μία ταραγμένη ερωτική σχέση, τη μία στιγμή δεν αντέχεις τα ελαττώματά της και μετά κάνει κάτι και της το συγχωρείς γιατί θέλεις να πιστέψεις ότι μετά γίνεται καλύτερη, αλλά έλα ντε. Θα ξεκινήσω με τα αρνητικά: Η αφήγηση είναι ΧΑΟΤΙΚΗ. άπειροι χαρακτήρες με ατελείωτες υποπλοκές και άπειρες αναφορές σε πράγματα που οι χαρακτήρες γνωρίζουν αλλά εσύ δεν έχεις ιδέα (πχ τα warrens, που παίζουν βασικό ρόλο σε 9 από τα 10 βιβλία, εξηγούνται κατά λέξη μόλις στο 9ο βιβλίο). Χαρακτήρες που μιλάνε με αινιγματικά μισόλογα και ένα σωρό τέλη σκηνών όπου "και τότε ο τάδε κατάλαβε τι συμβαίνει". Και φυσικά το μεγάλο μου παράπονο: χαρκατήρες που δε σταματάνε να αμπελοφιλοσοφούν σε ατελείωτους εσωτερικούς μονολόγους. Όμως, τα όποια αρνητικά που δυσκολεύουν την ανάγνωση δεν επαρκούν για να σας πω να μη διαβάσετε τη σειρά. Είναι περισσότερο μία προειδοποίηση για το τι να περιμένετε, διότι το Malazan Book of the Fallen, σαν σύνολο, είναι για εμένα μία δεκαλογία που άνετα παίρνει ένα δεκάρι. Ο βασικότερος λόγος είναι η κλίμακα. Είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ η σειρά που αξίζει να λέγεται epic fantasy, αφού γύρω από ένα γεγονός κοσμοϊστορικής σημασίας μας δίνει μια προοπτική που πιάνει 4 ηπείρους και 2 αυτοκρατορίες και την ιστορία τους, τους πολέμους και τα πολιτικά τους. Μετά από το Malazan Book of the Fallen δύσκολα πια μπορεί κάποια σειρά με το εκλεκτό αγροτόπαιδο και τους 6-7 φίλους του να δικαιολογήσει τον τίτλο του Epic Fantasy. Σε αυτό βοηθάει και η απίστευτη κοσμοπλασία. Ο συγγραφέας μπορεί να μη μας λέει πολλά για τον κόσμο του, αλλά τον ξέρει τέλεια και, όσο διαβάζεις, τόσο πιο πολύ εκπλήσσεσαι με το μέγεθος και την πολυπλοκότητά του. Επίσης, η αίσθηση της προοικονομίας και ο σεβασμός στη νοημοσύνη του αναγνώστη κάνουν τη διαφορά. Ο Erikson δε σου δίνει καμία απάντηση στο πιάτο. Υπάρχουν φορές που, όταν σου έρχεται κάποια ερώτηση, καταλαβαίνεις ότι την απάντηση ο συγγραφέας σου την έδωσε σε κάποιο άσχετο infodump πολλά βιβλία πιο πίσω, ενώ σε άλλες φορές αρκεί μία μικρή λεπτομέρεια για να συμπληρώσεις τα κενά και να καταλάβεις τι έγινε. Είμαι σίγουρος ότι, με μία δεύτερη ανάγνωση, η σειρά γίνεται πολύ καλύτερα αφού γνωρίζεις πια πώς έχουν συγκλίνει όλες οι φαινομενικά άσχετες πλοκές ή να ξαναδείς λεπτομέρειες που την πρώτη φορά σου ξέφυγαν. Τέλος, και κυριότερο, το Malazan Book of the Fallen είναι γεμάτο με σκηνές που συγκλονίζουν. Για αρχή, το τέλος του Deadhouse Gates πρέπει να είναι η πιο συγκλονιστική κατάληξη σε βιβλίο fantasy που έχει γραφτεί. Δεν είναι τυχαίο που τα γεγονότα που ακολουθούν πολλές φορές αναφέρονται στο (κατά τα άλλα ασήμαντο μέσα στη μεγαλύτερη εικόνα) περιστατικό αυτό. Αλλά δεν είναι η μόνη σκηνή. Υπάρχουν πραγματικά σκηνές μεγαλείου, ηρωισμού, αυτοθυσίας αλλά και τραγικότητας διάσπαρτες στα βιβλία. Αυτό, σε συνδυασμό με τους ζωντανούς χαρακτήρες και τις πολύ δυνατές ατάκες που πετάγονται αριστερά και δεξιά σε κάνουν να αντέξεις και να υπομείνεις λίγο ακόμα το πόσο κουραστικός είναι σε σημεία ο Erikson για να δεις το επόμενο διαμάντι που έγραψε λίγο πιο κάτω να λάμπει. Συνολικά: Το Malazan Book of the Fallen δεν είναι μία εύκολη σειρά βιβλίων. Είναι όμως μία σειρά που τραντάζει το είδος με το μέγεθος και την καινοτομία της και που αξίζει να διαβαστεί, ιδίως αν αισθάνεστε πως το fantasy έχει αρχίζει να σας κουράζει και να μην έχει κάτι καινούριο να σας προσφέρει. Μπορεί στα επιμέρους βιβλία να μην έβαζα, κατά μέσο όρο, πάνω από 9/10, συνολικά όμως και τα 10 βιβλία μαζί προσφέρουν κάτι πολύ περισσότερο, ανεβάζοντας το συνολικό βαθμό που θα έβαζα στη δεκαλογία στο 10. ΥΓ/ερώτηση για όσους έχουν τελειώσει κατάλαβα κάτι στραβά ή αφήνεται να εννοηθεί ότι ο Kruppe είναι ο Krul; Σωστός. Θυμάμαι όταν τελείωσα τη σειρά, έτρεξα στα forum της σειράς να βρώ απαντήσεις. Απίστευτο έπος. Θα το ξαναέπιανα αν δεν είχα τόσα fantasy ακόμα να ολοκληρώσω. Πάει καιρός που διάβασα τα βιβλία αλλά δε θυμάμαι να υποστηρίζεται αυτό πουθενά. Το wiki δεν αναφέρει κάτι σχετικό. http://malazan.wikia.com/wiki/K%27rul 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mhtsos Posted July 30, 2014 Share Posted July 30, 2014 Χρωστάω κριτικές για το Dust of Dreams και The Crippled God. Και τα δύο βιβλία είναι ουσιαστικά το τελευταίο της σειράς σπασμένο στα δύο. Και τα δύο ακολουθούν το μοτίβο: πολύ χτίσιμο, ένα μάτσο χαρακτήρες γυροφέρνουν το χάρτη, ομφαλοσκοπούν και αμπελοφιλοσοφούν, σκάνε 2-3 καλές φάσεις, κάμποσοι πεθαίνουν και μερικοί γίνονται chosen/ascendants/γαμιάδες-του-κόσμου και μπόλικες θεϊκές ατάκες και στο τέλος έχουμε μία μεγάλη κατακλυσμιαία μάχη. Και, φυσικά, για κάθε ερώτηση που απαντιέται, άλλες δύο σου δημιουργούνται. Πιο συγκεκριμένα τώρα, στο Dust of dreams βλέπουμε την προετοιμασία για τελικό σχέδιο των Bonehunters και της εκδίκησης που σχεδιάζουν οι Elders. Έχουμε προετοιμασίες, συμμαχίες και αλλαγές στρατοπέδων και, δίκαια για τον τίτλο, μέχρι το τέλος έχει μείνει η σκόνη ονείρων. Κάτι σαν το Empire Strikes Back συγκρινόμενο με τα δεδομένα gritiness a-la-Malazan, μετά από μία μάχη που έρχεται ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ (εξηγείται βέβαια με μία παράγραφο στο 10ο βιβλίο) Στο 10ο βιβλίο πάλι όλες οι πλοκές αρχίζουν να ενώνονται, αφού έχουμε πάλι το συνήθειο των Μαλαζανών να κάνουν τσάρκες για 500 σελίδες σε ό,τι έρημο βρουν. Το ωραίο είναι ότι τα stakes έχουν φτάσει πια στα ουράνια, η επικούρα στο θεό και η κατακλυσμιαίες τελικές συγκρούσεις των 400 σελίδων δεν αφήνουν παραπονεμένο κανένα. Επίσης, εξηγούνται τα όσα συμβαίνουν σε όλα αυτά τα βιβλία (με μισόλογα και blink and you will miss it σκηνές), ενώ χαρακτήρες που μας έφαγαν άπειρες σελίδες φαινομενικά χωρίς λόγο σκάνε σε καίριες στιγμές. Με χάλασαν λίγο οι πολλοί dei ex machina που έσκασαν προς το τέλος και η ευκολία με την οποία κερδήθηκαν κάποιες μάχες, αλλά δεν πέρασα άσχημα, ειδικά στη μέση όπου η μαυρίλα έχει πιάσει ταβάνι. Με χάλασε το ότι και πάλι οι απαντήσεις δίνονται με το σταγονόμετρο και κρυπτικά. Πχ με χάλασε που, όταν πια η Tavore μας εξηγεί για ποιο λόγο κάνει ότι κάνει μας δίνεται με τη σκηνή όπου φοράει το claw στο λαιμό αντί για μία ξεκάθαρη απάντηση . Αλλα μετά σου έρχεται η τελευταία τελευταία σκηνή και σε τρυπάει στην καρδιά σαν μαχαίρι και λέει με τόσο απλό και όμορφο τρόπο αυτό που διαβάζες ανελειπώς σε φιλοσοφικούς μονολόγους σχεδόν κάθε χαρακτήρα και ξέρεις ότι οι Bridgeburners και η παρέα τους θα σου λείψουν... Συνολικά, θα έβαζα και στα δύο βιβλία από ένα 8/10. Είναι ένα αξιοπρεπές τέλος στη σειρά, που όμως δεν ξεπερνάει τα όσα μας έχουν συνηθίσει τα προηγούμενα βιβλία. Και πάμε τώρα συνολικά στη σειρά. Για την οποία έχω κάνει πολλά και αντιφατικά σχόλια. Δε θα έλεγα ότι το Malazan book of the fallen είναι μία love it or hate it σειρά. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα με αυτή τη δεκαλογία. Η σειρά αυτή είναι σαν μία ταραγμένη ερωτική σχέση, τη μία στιγμή δεν αντέχεις τα ελαττώματά της και μετά κάνει κάτι και της το συγχωρείς γιατί θέλεις να πιστέψεις ότι μετά γίνεται καλύτερη, αλλά έλα ντε. Θα ξεκινήσω με τα αρνητικά: Η αφήγηση είναι ΧΑΟΤΙΚΗ. άπειροι χαρακτήρες με ατελείωτες υποπλοκές και άπειρες αναφορές σε πράγματα που οι χαρακτήρες γνωρίζουν αλλά εσύ δεν έχεις ιδέα (πχ τα warrens, που παίζουν βασικό ρόλο σε 9 από τα 10 βιβλία, εξηγούνται κατά λέξη μόλις στο 9ο βιβλίο). Χαρακτήρες που μιλάνε με αινιγματικά μισόλογα και ένα σωρό τέλη σκηνών όπου "και τότε ο τάδε κατάλαβε τι συμβαίνει". Και φυσικά το μεγάλο μου παράπονο: χαρκατήρες που δε σταματάνε να αμπελοφιλοσοφούν σε ατελείωτους εσωτερικούς μονολόγους. Όμως, τα όποια αρνητικά που δυσκολεύουν την ανάγνωση δεν επαρκούν για να σας πω να μη διαβάσετε τη σειρά. Είναι περισσότερο μία προειδοποίηση για το τι να περιμένετε, διότι το Malazan Book of the Fallen, σαν σύνολο, είναι για εμένα μία δεκαλογία που άνετα παίρνει ένα δεκάρι. Ο βασικότερος λόγος είναι η κλίμακα. Είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ η σειρά που αξίζει να λέγεται epic fantasy, αφού γύρω από ένα γεγονός κοσμοϊστορικής σημασίας μας δίνει μια προοπτική που πιάνει 4 ηπείρους και 2 αυτοκρατορίες και την ιστορία τους, τους πολέμους και τα πολιτικά τους. Μετά από το Malazan Book of the Fallen δύσκολα πια μπορεί κάποια σειρά με το εκλεκτό αγροτόπαιδο και τους 6-7 φίλους του να δικαιολογήσει τον τίτλο του Epic Fantasy. Σε αυτό βοηθάει και η απίστευτη κοσμοπλασία. Ο συγγραφέας μπορεί να μη μας λέει πολλά για τον κόσμο του, αλλά τον ξέρει τέλεια και, όσο διαβάζεις, τόσο πιο πολύ εκπλήσσεσαι με το μέγεθος και την πολυπλοκότητά του. Επίσης, η αίσθηση της προοικονομίας και ο σεβασμός στη νοημοσύνη του αναγνώστη κάνουν τη διαφορά. Ο Erikson δε σου δίνει καμία απάντηση στο πιάτο. Υπάρχουν φορές που, όταν σου έρχεται κάποια ερώτηση, καταλαβαίνεις ότι την απάντηση ο συγγραφέας σου την έδωσε σε κάποιο άσχετο infodump πολλά βιβλία πιο πίσω, ενώ σε άλλες φορές αρκεί μία μικρή λεπτομέρεια για να συμπληρώσεις τα κενά και να καταλάβεις τι έγινε. Είμαι σίγουρος ότι, με μία δεύτερη ανάγνωση, η σειρά γίνεται πολύ καλύτερα αφού γνωρίζεις πια πώς έχουν συγκλίνει όλες οι φαινομενικά άσχετες πλοκές ή να ξαναδείς λεπτομέρειες που την πρώτη φορά σου ξέφυγαν. Τέλος, και κυριότερο, το Malazan Book of the Fallen είναι γεμάτο με σκηνές που συγκλονίζουν. Για αρχή, το τέλος του Deadhouse Gates πρέπει να είναι η πιο συγκλονιστική κατάληξη σε βιβλίο fantasy που έχει γραφτεί. Δεν είναι τυχαίο που τα γεγονότα που ακολουθούν πολλές φορές αναφέρονται στο (κατά τα άλλα ασήμαντο μέσα στη μεγαλύτερη εικόνα) περιστατικό αυτό. Αλλά δεν είναι η μόνη σκηνή. Υπάρχουν πραγματικά σκηνές μεγαλείου, ηρωισμού, αυτοθυσίας αλλά και τραγικότητας διάσπαρτες στα βιβλία. Αυτό, σε συνδυασμό με τους ζωντανούς χαρακτήρες και τις πολύ δυνατές ατάκες που πετάγονται αριστερά και δεξιά σε κάνουν να αντέξεις και να υπομείνεις λίγο ακόμα το πόσο κουραστικός είναι σε σημεία ο Erikson για να δεις το επόμενο διαμάντι που έγραψε λίγο πιο κάτω να λάμπει. Συνολικά: Το Malazan Book of the Fallen δεν είναι μία εύκολη σειρά βιβλίων. Είναι όμως μία σειρά που τραντάζει το είδος με το μέγεθος και την καινοτομία της και που αξίζει να διαβαστεί, ιδίως αν αισθάνεστε πως το fantasy έχει αρχίζει να σας κουράζει και να μην έχει κάτι καινούριο να σας προσφέρει. Μπορεί στα επιμέρους βιβλία να μην έβαζα, κατά μέσο όρο, πάνω από 9/10, συνολικά όμως και τα 10 βιβλία μαζί προσφέρουν κάτι πολύ περισσότερο, ανεβάζοντας το συνολικό βαθμό που θα έβαζα στη δεκαλογία στο 10. Λοιπόν θα έλεγα ότι έπεσες μέσα σχεδόν σε όλα. Είναι πολύ δύσκολη σειρά να διαβάσει κάποιος και εάν δεν έχει μια Α επιμονή δεν θα καταφέρει να τελειώσει ούτε το πρώτο βιβλίο.Είναι σαν να διαβάζεις την βιογραφία κάποιου Λόρδου στην Α.Αγγλία δίχως να ξέρεις τίποτα από Ιστορία και φυσικά να αγνοείς τους Φυσικούς νόμους που διέπουν το Σύμπαν.Άθλος επιμονής και υπομονής,αλλά με τεράστιο όφελος στο τέλος. Προσωπικά μου πήρε 300+ σελίδες να καταλάβω τα πολύ βασικά και τόμους να καταλάβω πέντε πράγματα πως διάολο έμοιαζαν οι φυλές και οι Κόσμοι του Σύμπαντος του. Η πλοκή αυτή καθεαυτή μοιάζει πολύ με αλλεπάλληλα κυκλώματα αστέρα,μια αρχή διακλαδώνεται πολλαπλά και συνεχίζει έτσι πριν οι άκρες έρθουν στο σημείο πάλι σύντηξης.Με την διαφορά ότι στην πλοκή του κάθε "γραμμή" έχει παράλληλες διακλαδώσεις που είναι σε άλλο "επίπεδο" και "τρέχουν" ταυτόχρονα λαμβάνοντας θαυμαστές νέες τροπές και αλληλεπιδράσεις. Έτσι οι ιστορίες-πλοκές έρχονται σε ένα σημείο που κλείνουν και νιώθεις ότι βλέπεις,σε "πραγματικό" χρόνο, τις διακλαδώσεις να ανοίγουν,να αυξάνονται και να κλείνουν μετά από μια σειρά βιβλίων. Κανένας άλλος δεν το καταφέρνει αυτό,ο ορίζοντας της πλοκής του είναι πραγματικά πολλαπλών βιβλίων/επικής κλίμακας και αυτό φαίνεται. Είναι ορίζοντας μεγέθους Μύθου Τόλκιν και Ιλιάδας με επικούρα επιπέδου Γκιλγκαμες. Μπορώ να πω ότι είναι ο καλύτερος της γενιάς του και στους περισσότερους τομείς πολύ ανώτερος από τον Μάρτιν(που είναι ρεαλιστικά ο μόνος άλλος που γράφει τέτοιας ποιότητας φάνταζι,κάτι Αμπερκόμπι,Σάντερσον και Ρόουλινκγκ ούτε τους μετράω γιατί με το ζόρι ξεφεύγουν από την μετριότητα). Το κακό είναι ότι φορές-φορές χάνεται.Χάνεται στις αφηγήσεις,στην πλοκή και κυρίως στις φιλοσοφικές του αναζητήσεις και το τραβάει πολύ δίχως λόγο. Αυτό είναι πολύ λιγότερο εμφανές στο πρώτο Γκαργκανοβιβλίο του, της νέας σειράς, που έχει ορατά ωριμάσει και έχει ως ένα σημείο μειώσει την "κοιλιά". Πιστεύω ότι έχει ακόμη να δώσει πάρα πολλά και σε λίγες δεκαετίες θα θεωρείται κλασσικός. Ακόμη και εάν δεν έγραφε τίποτα άλλο. Σίγουρα δεν είναι ευκολοδιάβαστος,αλλά είναι,μετά τον Τόλκιν,ο συγγραφέας που πιστεύω ότι όλοι οι φαν του Φάνταζι πρέπει να διαβάσουν. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted September 9, 2016 Share Posted September 9, 2016 Το βάζω εδώ γιατί είναι ένας ωραίος οδηγός για τη σειρά Μαλαζαν. Καλό είναι να υπάρχουν και τέτοια πέρα από wiki γιατί χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα... Το χειμώνα μπορεί και να συνεχίσω τη σειρά οπότε το αφήνω εδώ να μην το ξαναψάχνω, http://imgur.com/gallery/M95FK 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blacksword Posted September 27, 2016 Share Posted September 27, 2016 Gardens of the Moon Πρώτο βιβλίο της σειράς Malazan και πρέπει να πω ότι έχω, πραγματικά, εντυπωσιαστεί από αυτόν τον πολύπλοκο κόσμο που δημιούργησαν ο Erikson, και ο Esslemont μαζί, συνδυάζοντας πρωτότυπες φυλές και θεούς αλλά και ένα απίστευτο σύστημα μαγείας! Η γραφή του Erikson βέβαια είναι αρκετά απαιτητική, και ειδικά στην αρχή που προσωπικά με δυσκόλεψε αρκετά μέχρι να μπω στο κλίμα της ιστορίας και των χαρακτήρων, όμως φέρνει ταυτόχρονα και μια ιδιαίτερη ποιότητα που δεν την βρίσκεις εύκολα στο είδος της επικής φαντασίας. Μέσα από τα χέρια του Erikson λοιπόν, βλέπουμε μια ιστορία γεμάτη δολοπλοκίες και προδοσίες, μαζί με δυνατές ανατροπές αλλά και απίστευτα ξεχωριστούς χαρακτήρες. Το μόνο μειονέκτημα που βρήκα στο βιβλίο είναι ότι δεν ένιωσα τόσο πολύ τους χαρακτήρες όσο θα ήθελα και αυτό, ίσως, να μπορούσε να το είχε δουλέψει λίγο παραπάνω, όπως επίσης και από την κοσμοπλασία ήθελα να δω κάτι περισσότερο. Γενικά πάντως, παρ’ όλο το δύσκολο ξεκίνημα και μερικά προβληματάκια που έχει, ο Erikson έχει κάνει μια αρκετά καλή εισαγωγή στον κόσμο του Malazan και αναμένω να δω τι επιφυλάσσει στα επόμενα. 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted September 27, 2016 Share Posted September 27, 2016 To ωραίο είναι που λες "α, οκ τέλειωσα το πρώτο βιβλίο, τώρα ξέρω τους χαρακτήρες και τις περιοχές" και στο δεύτερο βιβλίο...έχει άλλους χαρακτήρες σε άλλες περιοχές. 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.