BladeRunner Posted February 8, 2014 Share Posted February 8, 2014 (edited) Δόκτωρ Μπλάντμανεϋ. Ή πως τα βγάλαμε πέρα μετά την καταστροφή. Αρκετά στρωτό βιβλίο για τα δεδομένα του Φίλιπ Ντικ και πάλι όμως μερικά πράγματα είναι αρκετά ψυχεδελικά και τρελά για τον απλό αναγνώστη. Όπως μπορείτε να καταλάβετε, η ιστορία έχει να κάνει με έναν μετά-αποκαλυπτικό κόσμο, όπου οι άνθρωποι προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα και να οργανωθούν ξανά, μετά από μια μεγάλη πυρηνική καταστροφή. Ο Ντικ εστιάζει συγκεκριμένα σε μια μικρή οργανωμένη κοινωνία και παρουσιάζει μερικούς πραγματικά ενδιαφέροντες χαρακτήρες: Έναν μεγαλομανή πυρηνικό φυσικό που πιστεύει ότι έχει μαγικές δυνάμεις και ότι ευθύνεται για την καταστροφή του κόσμου, έναν αφροαμερικανό πρώην πωλητή τηλεοράσεων και νυν πωλητή παγίδων για μεταλλαγμένα ποντίκια και σκυλιά, ένα πλάσμα δίχως χέρια και πόδια, το φωκομέλους, αλλά με απίστευτα τεχνητά μέλη και τηλεκινητικές δυνάμεις, έναν μοναχικό ντισκ τζόκεϊ που είναι αποκλεισμένος σ'έναν δορυφόρο, ένα κοριτσάκι που κουβαλά μέσα της τον αδερφό της (δεν μπορώ να το εξηγήσω καλύτερα) και αρκετούς άλλους. Γενικά η πλοκή είναι αρκετά απλή και δίχως πολλές εκπλήξεις, αυτό όμως που αξίζει είναι η ματιά του Ντικ για μια Γη μετά από πυρηνική καταστροφή, πως οι άνθρωποι αντιδρούν στις αλλαγές και πως οργανώνεται από την αρχή η ανθρώπινη κοινωνία. Δεν είναι από τα τοπ βιβλία του Φίλιππα, κατά την γνώμη μου όμως είναι ένα καλό βιβλίο επιστημονικής φαντασίας που έχει να δώσει πράγματα. Φίλιπ Ντικ - Δόκτωρ Μπλάντμανεϋ: 4+3.5=7.5 Edited February 8, 2014 by BladeRunner 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Brother_Moon1 Posted February 13, 2014 Share Posted February 13, 2014 (edited) Spares- Michael Marshall Smith. Στο ίδιο μοτίβο με το ''χωρίς επιστροφή'', ύπαρξη δυο κόσμων, του ''κανονικού'' και του μη, με τον δεύτερο να είναι τρομακτικά υπέροχος, ο συγγραφέας αν και δημιουργεί πάλι έναν κόσμο που με την πρώτη ματιά φαίνεται ίσως χωρίς νόημα, περιέχει πολλές μεταφορές ενώ με την παραστατική αφήγηση δημιουργούνται με εξαιρετικό τρόπο μέσα στο μυαλό σου οι απαραίτητες εικόνες για να τον βιώσεις όπως πρέπει. Δυνατή υπόθεση, το ίδιο εξαιρετικό χιούμορ, καλοί χαρακτήρες. 5+3,5= 8,5 Edited February 13, 2014 by Brother_Moon1 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Fan-tasy Posted February 16, 2014 Share Posted February 16, 2014 Ο κόκκινος πλανήτης (Red Star) - Αλεξάντρ Μπογκντάνοφ (Alexander Aleksandrovich Bogdanov, born Alyaksandr Malinovsky, by Wikipedia)Επιστημονική φαντασία με ιδεολογία/πολιτική.Πολύ ενδιαφέρον, αλλα όχι ακριβώς η επιστημονική φαντασία που περίμενα. Εδώ τα περιγραφει ωραία: http://fr.bookmooch.com/detail/96022117175 & 3,5 = 8,5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
gregacm Posted February 21, 2014 Share Posted February 21, 2014 Ο Αιωνιος Πολεμος - Τζο Χαλντεμαν 6 + 3,5 = 9,5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted February 21, 2014 Share Posted February 21, 2014 (edited) Μη μ'αφήσεις ποτέ. Από τα βιβλία που μένουν για πολύ καιρό στο μυαλό του αναγνώστη και τον κάνουν να αναρωτιέται για πολλά πράγματα. Αφηγήτρια της ιστορίας είναι η Κάθυ, 31 ετών, που θυμάται και μας περιγράφει τα παιδικά και νεανικά της χρόνια στο οικοτροφείο Χέιλσαμ, εγκατεστημένο κάπου στην αγγλική ύπαιθρο, όπου μεγάλωσε με πολλά άλλα παιδιά, όλα αποκομμένα και προστατευμένα από τον εξωτερικό κόσμο. Τι δεν πάει καλά με την Κάθυ και τους υπόλοιπους οικότροφους του Χέιλσαμ; Απλά διαβάστε το βιβλίο. Η ιστορία έτσι όπως είναι στημένη, θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι προβλέψιμη, χωρίς εξάρσεις, ανατροπές και εκπλήξεις, ότι τίποτα το συνταρακτικό δεν συμβαίνει και πάει λέγοντας. Όμως θα κάνει λάθος. Η πλοκή είναι απίστευτα προσεγμένη και με συγκεκριμένο σκοπό γραμμένη, να σε κάνει να πιστέψεις και να θεωρήσεις φυσιολογικό τον απίστευτο και μελαγχολικό κόσμο που περιγράφεται. Οι χαρακτήρες είναι εξαιρετικά σκιαγραφημένοι, γίνεσαι ένα μαζί τους και ενδιαφέρεσαι πραγματικά για την τετριμμένη κατά τα φαινόμενα καθημερινότητα που ζουν. Ο συγγραφέας μέσα σε σχετικά λίγες σελίδες κατάφερε να δημιουργήσει έναν ξεχωριστό, μελαγχολικό και αληθοφανή κόσμο και μερικούς αξιομνημόνευτους χαρακτήρες και γι'αυτό του βγάζω το καπέλο. Η γραφή του είναι ανάλογη της πλοκής, κατά κάποιον τρόπο ήσυχη, χωρίς εξάρσεις, ευαίσθητη αλλά συνάμα διεισδυτική και με "ύπουλους" σκοπούς. Τι να περιμένετε από το βιβλίο: Μια απίστευτα καλογραμμένη και ευκολοδιάβαστη ιστορία, με πολλά νοήματα και με πλοκή που αποκαλύπτει πολλά, αλλά με τρόπο που είναι σαν να τα περιμένεις ή να τα θεωρείς αυτονόητα... Το τέλος στο ίδιο ύφος με την ιστορία και υποδειγματικό θα έλεγα. Ένα εύκολο "δέκα" από μένα και στανταράκι για τις υψηλές θέσεις του Top 30 στο τέλος της χρονιάς. Καζούο Ισιγκούρο - Μη μ'αφήσεις ποτέ: 6+4=10 Edited February 21, 2014 by BladeRunner 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted February 24, 2014 Share Posted February 24, 2014 Η πτώση του Υπερίωνα - Dan Simmons: 5+3,5=8,5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Myyst Posted February 28, 2014 Share Posted February 28, 2014 Ursula Le Guin, 4 Ways to Forgiveness 6+4=10 (σχόλιο: http://community.sff.gr/topic/4536-h-ursula-le-guin-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%87%CE%AC%CE%B9%CE%BD/page-2 ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted March 2, 2014 Share Posted March 2, 2014 Γαιόφως - Arthur Clarke: 4+3=7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted March 7, 2014 Share Posted March 7, 2014 (edited) Η Βίβλος του διαστήματος. Νουβέλα εκατό σελίδων του Ντέιμον Νάιτ, γραμμένη το μακρινό 1954. Ένας δημοσιογράφος έρχεται σε σύγκρουση με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, όταν επιμένει να μάθει περισσότερα για ένα μυστηριώδες ερευνητικό κέντρο στην μέση της ερήμου και κατά πόσο οι δραστηριότητες του κέντρου έχουν να κάνουν με κάποια παράξενα συμβάντα στις γύρω περιοχές. Τελικά ανακαλύπτει ότι στο κέντρο αυτό μελετάται από επιστήμονες (φυσικούς, χημικούς, βιολόγους, ψυχολόγους, γλωσσολόγους) ένα παράξενο εξωγήινο ον. Για ποιο λόγο αυτός ο εξωγήινος βρέθηκε στη Γη και πως; Υπάρχουν και άλλοι σαν αυτόν; Πως λειτουργεί; Ποιες είναι οι προθέσεις αυτού και της φυλής του; Οι άνθρωποι δεν θ'αργήσουν να μάθουν και με την Βίβλο του διαστήματος, πολλά θεμελιακά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης θα αμφισβητηθούν... και όχι μόνο... Η κεντρική ιδέα της νουβέλας είναι οπωσδήποτε ενδιαφέρουσα και τα ζητήματα που θίγει σημαντικά, όμως η πλοκή μου φάνηκε κάπως καρτουνίστικη σε σημεία, δεν με έπεισε και πολύ. Πιστεύω ότι σαν ιδέα ήθελε και άξιζε μεγαλύτερη ανάπτυξη, έτσι ώστε η πλοκή να είναι καλύτερα δουλεμένη και πιο πειστική. Η γραφή χωρίς να έχει κάτι το ιδιαίτερο, είναι σίγουρα ικανοποιητική και ευκολοδιάβαστη. Γενικά θα έλεγα ότι αξίζει ένα βλέφαρο από τους φαν της επιστημονικής φαντασίας, όλο και κάτι θα κερδίσετε από την ανάγνωση και, άλλωστε, μικρό είναι, δεν θα σας πάρει πολύ ώρα για να το διαβάσετε. Rule Golden στο πρωτότυπο. Ντέιμον Νάιτ - Η Βίβλος του διαστήματος: 3.5+3=6.5 ------------------------------------------------------------------------ Το τελευταίο κάστρο. Βραβευμένη με Hugo και Nebula νουβέλα εκατό σελίδων του Τζακ Βανς, γραμμένη το 1966. Από Τζακ Βανς έχω διαβάσει τα δυο πρώτα βιβλία της Ετοιμοθάνατης Γης και οπωσδήποτε οι προσδοκίες μου ήταν υψηλές, μιας και αυτά τα δυο βιβλία τα βρήκα υπέροχα. Σε ένα μικρό βαθμό οι προσδοκίες μου εκπληρώθηκαν, σε καμία περίπτωση όμως δεν φτάνει το επίπεδο των άλλων του βιβλίων. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα μείγμα φαντασίας και επιστημονικής φαντασίας, με την δεύτερη να είναι πιο έντονη. Σε εκατό περίπου σελίδες, εξιστορείται η επανάσταση των πλασμάτων Μεκ, που για εκατοντάδες χρόνια υπηρετούσαν τα Κάστρα της Γης, δίχως παράπονα. Κανείς δεν προέβλεψε την πιθανότητα της επανάστασης εκ μέρους των υποτακτικών αυτών πλασμάτων και έτσι η έκπληξη ήταν ακόμα μεγαλύτερη. Οι ευγενείς και οι κάτοικοι των Κάστρων, όμως, εξακολουθούσαν να έχουν την ίδια νοοτροπία απέναντί τους... Η βασική ιδέα σίγουρα είναι ενδιαφέρουσα και η εκτέλεση ικανοποιητική, όμως ήθελε πολλές περισσότερες σελίδες για να αναπτυχθεί καλύτερα. Κλασικά για βιβλίο του Βανς υπήρξαν κάποια πλάσματα πολύ ενδιαφέροντα, για τα οποία όμως ήθελα να μάθω περισσότερα. Οι χαρακτήρες μου φάνηκαν αδιάφοροι και μονοδιάστατοι και προτού καν μπω στο κλίμα της ιστορίας, αυτή τελείωσε! Γενικά, αν θέλετε μια καλογραμμένη science fantasy νουβέλα, με λίγη δράση και κάποια μηνύματα, σίγουρα δεν θα περάσετε άσχημα διαβάζοντάς την, απλά μην περιμένετε το επίπεδο της Ετοιμοθάνατης Γης. Και ένα σχόλιο για την μετάφραση: Έκανε την δουλειά της, δεν λέω, όμως ρε γαμώτο, σαν πολλά κόμματα δεν υπήρχαν; Εντάξει, δεν έκατσα να τα μετρήσω, αλλά δεκάδες από αυτά ήταν σε εντελώς άσχετα σημεία, δίχως νόημα, και όσο να'ναι έκοβαν την ροή του λόγου. Κοίταξα και τις πρώτες σελίδες της νουβέλας στ'αγγλικά στο amazon για να δω μπας και ήταν του Βανς αυτή η μανία με τα κόμματα, αλλά φυσικά δεν ήταν... Τζακ Βανς - Το τελευταίο κάστρο: 4+3=7 Edited March 7, 2014 by BladeRunner 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted March 20, 2014 Share Posted March 20, 2014 Software - Rudy Rucker: 3+3,5=6,5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted March 25, 2014 Share Posted March 25, 2014 Ο άνθρωπος με τα δύο πρόσωπα - David Ambrose: 2+2=4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Myyst Posted March 28, 2014 Share Posted March 28, 2014 Roger Zelazny, Lord of Light, Ο Κύριος του Φωτός, 6+4=10 (σχόλιο: http://community.sff.gr/topic/1067-roger-zelazny/page-3?do=findComment&comment=261303 ) 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted March 28, 2014 Share Posted March 28, 2014 Λαβύρινθος θανάτου - Philip K. Dick: 3+5=8 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted March 29, 2014 Share Posted March 29, 2014 (edited) Οι Γήινοι. Το βιβλίο αυτό κυκλοφόρησε στο εξωτερικό αρχές 2013 και από την πρώτη στιγμή μου κίνησε το ενδιαφέρον, τόσο λόγω της θεματολογίας του όσο και λόγω των θετικών κριτικών από αναγνώστες, και έτσι ήλπιζα να μεταφραστεί στα ελληνικά το συντομότερο. Και να που ένα χρόνο αργότερα οι εκδόσεις Κλειδάριθμος το έφεραν και στην Ελλάδα. Πρόκειται πραγματικά για ένα πολύ ενδιαφέρον και ξεχωριστό φιλοσοφικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, που θίγει με έξυπνο και χιουμοριστικό τρόπο όλα όσα συνθέτουν την ανθρώπινη φύση και πόσο μυστήριο και πολύπλοκο πλάσμα είναι, τελικά, ο άνθρωπος. Αφηγητής της ιστορίας είναι ένας εξωγήινος, που ήρθε στην Γη και πήρε την μορφή του Άγγλου μαθηματικού Άντριου Μάρτιν του πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ (αφού βέβαια τον σκότωσε), με σκοπό να καταστρέψει κάθε απόδειξη για την επίλυση της Υπόθεσης Ρίμαν που είχε βρει ο καθηγητής και να σκοτώσει όσους πιθανώς γνωρίζουν κάτι για την επίλυση του μαθηματικού αυτού γρίφου. Η άποψη του για τα πλάσματα της Γης και, περισσότερο, για το κυρίαρχο, τον άνθρωπο, είναι το λιγότερο αρνητική. Όμως σιγά-σιγά, μέσω της συναναστροφής του με την οικογένεια του νεκρού πλέον καθηγητή και γενικά με άλλους ανθρώπους, θα καταλάβει πόσο ξεχωριστοί και ιδιαίτεροι είναι οι γήινοι, παρά τις όποιες ατέλειες τους. Κάτι θ'αρχίσει ν'αλλάζει μέσα του. Όμως οι Διαχειριστές, οι εντολείς του, περιμένουν να ολοκληρωθεί η αποστολή που του ανατέθηκε... Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με μια μαύρη κωμωδία, μια σάτιρα, που σκοπός της δεν είναι απλά να ψυχαγωγήσει τον αναγνώστη με μια ιστορία υπερφυσικού, αλλά παράλληλα να τον προβληματίσει και να τον κάνει να σκεφτεί κάποια πράγματα. Η γραφή είναι πάρα πολύ καλή και ευκολοδιάβαστη, με ωραίο χιούμορ και στιγμές συγκίνησης, η πλοκή προσεγμένη και με λίγη αγωνία για την συνέχεια και η ατμόσφαιρα αρκετά ευχάριστη. Γενικά θα έλεγα ότι είναι ένα πολύ καλό μυθιστόρημα, έχει κάτι το διαφορετικό και το ξεχωριστό που θα ιντριγκάρει τον κάθε αναγνώστη. Αν ψάξει κανείς πολύ όλο και κάποιες ατέλειες θα βρει, αλλά εγώ προσωπικά έμεινα απόλυτα ευχαριστημένος, πέρασα πάρα πολύ ωραία διαβάζοντάς το. Η ελληνική έκδοση καλαίσθητη, με προσεγμένη μετάφραση και ωραίο εξώφυλλο. The Humans στο πρωτότυπο. Ματ Χέιγκ - Οι Γήινοι: 5.5+4=9.5 Edited March 29, 2014 by BladeRunner 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted April 3, 2014 Share Posted April 3, 2014 Μάικλ Κράιτον - Σφαίρα: 5+3.5=8.5 Σχόλιο εδώ: Michael Crichton Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Brother_Moon1 Posted April 4, 2014 Share Posted April 4, 2014 (edited) Οι έμποροι του διαστήματος-Frederik Pohl, C.M. Kornbluth Η επιστημονική φαντασία δεν θεωρώ ότι είναι ένα ''εύκολο'' είδος λογοτεχνίας, εκ φύσεως, περιέχει έννοιες και κόσμους που πρέπει να τους απεικονίσεις στο μυαλό σου και συνήθως οι συγγραφείς λόγω του εξαιρετικού επιπέδου τους συχνά σε δυσκολεύουν με αρκετά πολύπλοκες ιστορίες (και φυσικά όλα τα προαναφερόμενα συν πολλά ακόμα μας κάνουν και την αγαπάμε). Σε αυτό τη περίπτωση οι συγγραφείς θέλουν να σου κάνει τη ζωή αρκετά εύκολη. Ένα ίσως από τα πιο απλά αναγνώσματα που έχω διαβάσει, σαφές στο μήνυμα του, επεξηγηματικό σε πολλά σημεία, διαβάζεται πανεύκολα και πετυχαίνει τον σκοπό του. Άξια στέκεται δίπλα σε πασίγνωστα δυστοπικά έπη που όλοι ξέρουμε. Σίγουρα θα ψάξω και τη συνέχεια του. 5+3,5+8,5 Edited April 4, 2014 by Brother_Moon1 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted April 4, 2014 Share Posted April 4, 2014 Κάπου ένας C.M. Kornbluth κλαίει γιατί ξέχασες να τον αναφέρεις μαζί με τον Pohl. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Brother_Moon1 Posted April 4, 2014 Share Posted April 4, 2014 ευχαριστώ για την υπενθύμιση-διορθωσα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted April 5, 2014 Share Posted April 5, 2014 Τσαρλς Γκραντ - The X-Files: Τελώνια: 3.5+3=6.5 Σχόλιο εδώ: The X-Files Novels Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nirgal Posted April 10, 2014 Share Posted April 10, 2014 Με αφορμή μια σκέψη που ανέβασα στο φόρουμ και μετά από προτροπή του nikosal, δίνω ακολούθως την αξιολόγησή μου για το "Never Let Me Go" του Kazuo Ishiguro (ελληνικός τίτλος "Μη με αφήσεις ποτέ"). Ηταν η πρώτη μου επαφή με έργο του Ισιγκούρο. Δεν είχα ιδέα, τόσο για την πλοκή, όσο και για το ύφος της γραφής. Το μόνο που γνώριζα ήταν ότι η ιστορία είχε κάποιο στοιχείο scifi, αλλά όχι ξεκάθαρο από την αρχή. Μου άρεσε πάρα πολύ η εισαγωγή. Η φωνή της Κάθυ (η ιστορία είναι γραμμένη σε 1ο πρόσωπο) είναι ξεκάθαρη και προσωπική. Προσφέρονται σιγά-σιγά ψήγματα πληροφοριών για τον κόσμο στον οποίο κινείται η ιστορία, και ο αναγνώστης συμπληρώνει σταδιακά μια εικόνα. Αυτό το στοιχείο ο Ισιγκούρο το χειρίζεται πολύ καλά, και είναι ίσως το μόνο που προσδίδει λίγο ενδιαφέρον στην πλοκή του. Ο Ισιγκούρο το καταφέρνει αυτό βάζοντας την Κάθυ να μας μιλάει σαν να απευθύνεται σε κάποιον από τον κόσμο της, ο οποίος βέβαια δε θα είχε τα κενά που έχουμε εμείς, οι αναγνώστες. Ένα άλλο καταπληκτικό στοιχείο του βιβλίου είναι η ικανότητα του Ισιγκούρο να περιγράφει απλά, καθημερινά περιστατικά, μέσα από τα οποία διαμορφώνονται οι χαρακτήρες των πρωταγωνιστών του. Κάποια από αυτά τα περιστατικά είναι τόσο ζωντανά, που βάζουν τον αναγνώστη στο τρυπάκι να αναρωτηθεί με ποιο περιστατικό της ζωής του μοιάζει αυτό που μόλις διάβασε. Διάβασα το βιβλίο στην αγγλική γλώσσα. Δεν ξέρω αν αυτό έπαιξε κάποιον ρόλο, αλλά κατάλαβα τι συνέβαινε πριν μας το αποκαλύψει ο συγγραφέας. Εντωμεταξύ η ιστορία είχε αρχίσει ήδη να μου προκαλεί ένα αίσθημα επανάληψης. Η διαρκής χρήση του Ισιγκούρο καθημερινών περιστατικών είχε σαν αποτέλεσμα να φθείρει το ενδιαφέρον μου για το τι είχε να μας πει η Κάθυ στην επόμενη σελίδα. Το "Μη με αφήσεις ποτέ" είναι μια ιστορία χαρακτήρων, και ο συγγραφέας το ξεκαθαρίζει αυτό από την αρχή, και μετά μας το κάνει ακόμα πιο ξεκάθαρο στη μέση, και λίγο πριν το τέλος φροντίζει να μη μας αφήσει καμία αμφιβολία. Οι τρεις πρωταγωνιστές έχουν απογυμνωθεί στα μάτια του αναγνώστη ήδη από τη μέση του βιβλίου, αλλά ο Ισιγκούρο, θέλοντας να σιγουρευτεί ότι κανέναν από τους αναγνώστες δε θα αναρωτηθεί για το τέλος του βιβλίου, δεν αρκείται να τους βγάλει από τα ρούχα τους. Λίγο πριν το τέλος σχεδόν τους έχει ξεπετσιάσει! Και τελικά φτάνω στο κεφάλαιο 21 (συνολικά έχει 23) όπου ανοίγει η τελική σκηνή. Το ενδιαφέρον αναζωπυρώνεται και μπαίνοντας στο κεφάλαιο 22 καταλαβαίνω για ποιον λόγο έγραψε ο Ισιγκούρο το βιβλίο. Κατά τη γνώμη μου η ύπαρξη του βιβλίου βασίζεται σε μία ερώτηση που κάνει η Κάθυ: (για όσους δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο καλό είναι να μη διαβάσουν το ακόλουθο spoiler "...Did someone think we didn't have souls?" ) Το τελευταίο κεφάλαιο είναι αρκετά δυνατό, ώστε κλείνοντας το βιβλίο να αφήσει τον αναγνώστη με το αίσθημα που πρέπει (τουλάχιστον αυτό συνέβη σ' εμένα). Συνηθίζω να υπογραμμίζω κομμάτια που για κάποιο λόγο θέλω να θυμάμαι, όπως και να κρατάω σημειώσεις στα βιβλία που διαβάζω. Κάποιοι (Sonya) με χαρακτηρίζουν ιερόσυλο που βεβηλώνω έτσι τις -εκτός από τα μαύρα τυπωμένα ιερά γράμματα- πάλλευκες σελίδες τους, αλλά παραμένω αδιόρθωτος. Η σημείωση που κράτησα σε αυτό ήταν: Όλη η δύναμη του βιβλίου βρίσκεται στα τελευταία τρία κεφάλαια, αλλά χρειάζεται υπομονή για να διαβάσεις ολόκληρο το βιβλίο. Πράγματι, από ένα σημείο και μετά διάβαζα σχεδόν πηδώντας λέξεις. Μπορώ να πω ότι δεν ένιωσα να χάνω τίποτα από όσα είχε να μου πει ο Ισιγκούρο. Επέστρεψα σε πιο προσηλωμένη ανάγνωση στα τρία τελευταία κεφάλαια και οφείλω να πω ότι το κλείσιμο ήταν ανταποδοτικό. Αλλά η γνώμη μου είναι ότι ο Ισιγκούρο θα μπορούσε να είχε γράψει απλώς μια νουβέλα και να έχει πετύχει καλύτερο αποτέλεσμα. Και μία τελευταία σκέψη/απορία/spoiler για όσους το έχουν διαβάσει: Στα τόσα χρόνια που οι άνθρωποι ανατρέφουν κλώνους ως δωρητές οργάνων, κανένας κλώνος δεν προσπάθησε να αντιδράσει σε αυτό το μακέλεμα; Οι μεγαλύτεροι επαναστάτες είχαν σοβαρή και βαθιά μόρφωση, κι όμως η διαπαιδαγώγηση των κλώνων στο Hailsham όχι μόνο δεν προκάλεσε στους κλώνους απορίες και αμφισβητήσεις, αλλά ο Ισιγκούρο τους παρουσιάζει ακόμα πιο προβατοποιημένους. Δε χρειαζόταν να μας προσφέρει την 'Επανάσταση των Κλώνων", αλλά δεν έδειξε ούτε ένα από αυτά τα παιδιά να λέει κάπου μέσα στην ιστορία "Εμένα να με συγχωρείτε, αλλά δε θέλω να πεθάνω λειψός. Θα προσπαθήσω να ξεφύγω'. Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι το μεγαλύτερο ατόπημα του έργου του. Βαθμολογία: πλοκή 3, γραφή 3,5 = 6,5 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted April 11, 2014 Share Posted April 11, 2014 (edited) Και μία τελευταία σκέψη/απορία/spoiler για όσους το έχουν διαβάσει: Στα τόσα χρόνια που οι άνθρωποι ανατρέφουν κλώνους ως δωρητές οργάνων, κανένας κλώνος δεν προσπάθησε να αντιδράσει σε αυτό το μακέλεμα; Οι μεγαλύτεροι επαναστάτες είχαν σοβαρή και βαθιά μόρφωση, κι όμως η διαπαιδαγώγηση των κλώνων στο Hailsham όχι μόνο δεν προκάλεσε στους κλώνους απορίες και αμφισβητήσεις, αλλά ο Ισιγκούρο τους παρουσιάζει ακόμα πιο προβατοποιημένους. Δε χρειαζόταν να μας προσφέρει την 'Επανάσταση των Κλώνων", αλλά δεν έδειξε ούτε ένα από αυτά τα παιδιά να λέει κάπου μέσα στην ιστορία "Εμένα να με συγχωρείτε, αλλά δε θέλω να πεθάνω λειψός. Θα προσπαθήσω να ξεφύγω'. Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι το μεγαλύτερο ατόπημα του έργου του. Για μένα είναι σαφές ότι αυτή η παράλειψη είναι ηθελημένη και μάλιστα αποτελεί και από τα δυνατότερα ατού του βιβλίου. Το 99,9% των συγγραφέων θα ανέφεραν κάτι τέτοιο, και το 90% τουλάχιστον θα έπεφταν στην αντίστοιχη τρύπα-κλισέ. Ο Ισιγκούρο προτιμάει να δείξει, μέσω αυτής της παράλειψης, πόσο δεδομένη θεωρούταν η κατάσταση από όλους, με σκοπό να επικεντρωθεί ο αναγνώστης στους χαρακτήρες και μόνο. Είναι σαν να παίζεται ο εξής διάλογος: Συγγραφέας: "Οι κλώνοι δεν είναι άνθρωποι". Αναγνώστης: "Μα είναι τρελό!" Συγγραφέας: "Το ξέρω. Δώσε βάση στην ιστορία τώρα". Και, φυσικά, στο τέλος ανατρέπει τη "μυστική" αυτή πεποίθηση που διατρέχει όλο το βιβλίο, αλλά τόσο μα τόσο υποδηλωτικά. Γι' αυτό το αγάπησα. Edit: Spoiler. Edited April 11, 2014 by mman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted April 11, 2014 Share Posted April 11, 2014 Εγώ θυμάμαι καλά ότι το ειχα βαρεθεί πολύ αυτό το βιβλίο, αλλά σίγουρα είναι πολύ πρωτότυπος χειρισμός της ιδέας το να μην τη βάζει να οδηγεί σε καμία επανάσταση , όπως γίνεται σε πολλές περιπτώσεις και στην πραγματικότητα, δηλ κάτι που μας συμφέρει, που χωρίς αυτό θα ξεβολευόμασταν πολύ, το αφήνουμε να συμβαίνει έστω και αν κάνει κόλαση τη ζωή κάποιων άλλων, κάπου αλλού, πχ τρίτος κόσμος. Σταμάτη, τι σημαίνει "το κλείσιμο ήταν ανταποδοτικό"; Rewarding; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Myyst Posted April 11, 2014 Share Posted April 11, 2014 (edited) Δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να εστιάσουμε στο αν υπάρχει ή δεν υπάρχει επανάσταση, καθώς η διάσταση που μας δείχνει ο συγγραφέας δεν είναι πανοραμική εικόνα (δηλαδή δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει σε κάθε έναν από αυτούς τους κλώνους και πως αντιδρά,) αλλά μία βαθιά ανθρωποκεντρική ιστορία (δηλαδή η ιστορία της πρωταγωνίστριας και των συμμαθητών της) που χρειαζόταν να αναπτυχθεί στο μέγεθος που αναπτύχθηκε για να πει αυτό που ήθελε να πει -και οι περισσότεροι άνθρωποι δεν επαναστατούν.- Το βάθος της εξερεύνησης αυτών των συναισθημάτων είναι για εμένα το μεγάλο ατού αυτής της εξαιρετικά όμορφης ιστορίας. Δεν νομίζω ότι ήταν ιδιαίτερα πρωτότυπη ιστορία, νομίζω ότι είναι το βάθος της και η ιδιαίτερη γραφή που την κάνει ξεχωριστή. Edited April 11, 2014 by Myyst Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted April 11, 2014 Share Posted April 11, 2014 Παρακαλώ του κύριους μοντεράτορες για Split topic. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted April 11, 2014 Share Posted April 11, 2014 Δεν υπάρχει λόγος, ένα δυο σχόλια πάνω στην αξιολόγηση που έκανε μέλος σε βιβλίο, δικαιούμαστε να κάνουμε σε αυτό το τόπικ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.