Aξιολόγηση καλύτερων βιβλίων ΕΦ

[myst]

Ξένος σε ξένη χώρα, του Ρόμπερτ Χαϊνλαιν

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΑΙΟΛΟΣ το 1994.

Δεν γνωρίζω τον τίτλο του πρωτοτύπου γιατί κάπου έχω δανείσει το βιβλίο και δεν θυμάμαι που.

Νομίζω έχει κερδίσει και βραβείο Hugo. [edit nikosal: Stranger in a strange land είναι ο τίτλος και ναι, κέρδισε το Hugo το 1962 όπως και τέσσερα ακόμα μυθιστορήματα του Χενλάιν άλλες χρονιές.]

 

Το βαθμολογώ με 4,5 + 3 = 7,5

 

Παρ΄ότι είναι μια ενδιαφέρουσα ιστορία με ροή και πολύ καλό λόγο, εξαντλώ την αυστηρότητά μου γιατί δεν πολυσυμπαθώ γενικότερα τους Μεσσίες.

Edited April 18, 2007 by nikosal

[myst]

Θνητοί θεοί / Altered Carbon/ Richard Morgan

Καλό noir.

4,5 + 3 = 7, 5

 

Ο Πόλεμος των θεών / American Gods/ Neil Caiman

5,5 + 3,5 = 9

[trillian]

Μyst, ο πόλεμος των θεών δεν είναι ε.φ. Μπορείς όμως να το προτείνεις για τη λίστα φαντασίας, η οποία σιγά σιγά ετοιμάζεται

[myst]

Το παίρνω πίσω και βαθμολογώ το παρακάτω :

 

Η λέξη για τον κόσμο είναι δάσος, Λε Γκεν

5,5 + 3 = 8,5

[heiron]

Ender's game

Το παιχνιδι του Εντερ του Ορσον Σκοτ Καρντ

 

4,5-2=6,5

 

Χμ,ισως αδικω αυτο το βιβλιο με τον μετριο βαθμο που δινω.Αλλα ο Καρντ δεν με ενθουσιασε με τη γραφη του και η υποθεση κυλα καπως ασχημα και βαρετα.Οι περιγραφες των μαχων,η κλαψα του Εντερ,τα πιτσιρικια που ειναι υπερστρατηγοι επειδη ειναι διανοιες,οι "φοβερες" εμπνευσεις του Εντερ...Τωρα οσον αφορα τον πολεμο απο παρεξηγηση με τους καλους εντομομορφους εξωγηινους και τον ηρωα που τον πανε παρα τη θεληση του στη μαχη,αυτα μας τα ειπαν κι αλλοι.Πιο πριν και πιο καλα.Για να μην αναφερω το "δανεισμο" του ανσιμπλ απο τη Λεγκεν.

Edited April 20, 2007 by heiron

[myst]

Ερώτηση : Αξιολογούμε μόνο μυθιστορήματα ή και μικρότερα έργα ;

Για παράδειγμα μπορώ να αξιολογήσω την Άγρια Νύχτα (Norman Spinrad) που έιναι μάλλον νουβέλα 70 σελίδων

ή το H Ρέιτσελ Ερωτεμευμένη (Pat Murphy) των 60 σελίδων ;

[Mort13]

Για να μην αναφερω το "δανεισμο" του ανσιμπλ απο τη Λεγκεν.

 

Εντάξει, αυτό περισσότερο είναι φόρος τιμής και Easter Egg (νομίζω λέει μέσα ότι το όνομα της συσκευής προέρχεται από μια "παλιά" ιστορία). Αφού χρειάστηκε μια παρόμοια συσκευή, είναι πιο έξυπνο νομίζω ότι "αναγνωρίζει" τα πρωτεία της LeGuin παρά να το ονόμαζε πχ. "χουλουβού" (Ωπ, κι αυτό κλεμένο θα ήταν αλλά είναι πλέον η αγαπημένη μου λέξη όταν θέλω να περιγράψω κάτι στα κορακίστικα ).

 

Myst, αξιολογείς μόνο τα βιβλία που βρίσκονται στη λίστα, αν δεν βρίσκονται τότε τα προτείνεις και περιμένεις να μαζευτούν αρκετές προτάσεις για να τα αξιολογήσεις. Νουβέλες νομίζω είναι αποδεκτές, από τη στιγμή που υπάρχουν στη λίστα έργα σαν το World War Last και το Word for World is Forest αλλά τα πιο μικρά διηγήματα είναι εκτός για την ώρα.

[Darkchilde]

Μyst: Μπορείς να αξιολογήσεις τα βιβλία που είναι προς αξιολόγηση στην λίστα που βγάζει ο nikosal κάθε Σάββατοκύριακο σε αυτό το topic: Αξιολόγηση καλύτερων βιβλίων ΕΦ σύμφωνα με τα μέλη του φόρουμ

 

Τα υπόλοιπα βιβλία τα προτείνεις. Και ναι τα συγκεκριμένα που είπες μπορούν να μπούν. Προτεινέ τα σε αυτό το topic. Όσον αφορά τους κανόνες για προτεινόμενα και πως μπαίνουνε για αξιολόγηση:

 

Αυτή την στιγμή, ένα βιβλίο χρειάζεται 3 προτάσεις για να μπεί για αξιολόγηση, και 5 αξιολογήσεις για να συμπεριληφθεί στην λίστα. Σιγά σιγά θα χρειάζονται περισσότερες προτάσεις και αξιολογήσεις για να συμπεριληφθούνε κάποια βιβλία στην λίστα, χωρίς όμως να φεύγουνε τα προηγούμενα. Αυτό γίνεται για να μπορεέσουμε σιγά σιγά να κάνουμε την λίστα όσο πιο αντιπροσωπευτική γίνεται.

Edited April 21, 2007 by nikosal
Διόρθωσα το link για να πηγαίνει κατευθείαν στο τελε&#9

[myst]

Κατάλαβα και προτείνω προς αξιόλόγηση :

 

Άγρια νύχτα (Street Meat), Norman Spinrad

Η Ρέιτσελ Ερωτευμένη, Pat Murphy

[nikosal]

Myst, έχουν γίνει πράγματι αποδεκτά έργα των 60-70 σελίδων, που στην αγγλική λογοτεχνία ονομάζονται novellas. Οπότε και αυτά που πρότεινες. Σε καμιά περίπτωση διηγήματα πάντως.

 

Και για να καταλάβεις απόλυτα τα περί αξιολογήσεων / προτάσεων, συμπληρώνω σε αυτά που σου απάντησαν τα παιδιά:

Το Θνητοί Θεοί που αξιολόγησες, έχει μαζί με τη δική σου (θεωρώ ότι αφού το αξιολόγησες, το πρότεινες κιόλας) δύο προτάσεις. Παραμένει δηλαδή στα βιβλία που είναι ακόμα απλά "προτεινόμενα" και δεν περνάει σε αυτά που έχουν μια αξιολόγηση. Μόλις το προτείνει και ένας τρίτος, θα μπορεί να αξιολογηθεί και τότε θα μετρήσω την αξιολόγηση που έκανες (δεν χρειάζεται δηλαδή να την υποβάλεις ξανά).

Με την ευκαιρία το βιβλίο έχει μεταφράσει μέλος του φόρουμ.

[myst]

Προτείνω προς αξιολόγηση , μιας και το έχω πρόσφατα διαβάσει, το ΙΛΙΟΝ του Νταν Σίμονς

[nikosal]

ok Myst, Ίλιον και Άγρια Νύχτα έφτασαν με τις δικές σου προτάσεις τις τρεις, που σημαίνει ότι μπορούν πλέον να αξιολογηθούν από όλους μας.

[trillian]

To Ίλιον πέρασε προς αξιολόγηση!!! Επιτέλους . Ευχαριστούμε Myst!

 

Λοιπόν...

ΙΛΙΟΝ - DAN SIMMONS

 

Δεν έχω διαβάσει ακόμα το Hyperion του ιδίου, που απ' ότι ακούω είναι εξίσου καλο ή ίσως και καλύτερο, οπότε αυτή τη στιγμή το Ίλιον κατέχει τα πρωτεία για μένα όσον αφορά τον Simmons. Εϊναι ένα πραγματικά απίστευτο βιβλίο, μια πραγματικά φρέσκια πνοή στην Ε.Φ. γεμάτο νέες ιδέες, πολύ ωραία γραφή, εμπνευσμένα σκηνικά, απίστευτους χαρακτήρες...Όπως έχω πει και αλλού, αν αντί της Ιλιάδας βάζαμε αυτό το βιβλίο στα σχολεία, δεν θα έμενε κανείς που να μην μάθαινε την Ιλιάδα νεράκι...Σε ιντριγκάρει τόσο πολύ, που εγώ προσωπικά έψαχνα μετά το σχολικό μου αντίτυπο για να κάνω cross-reference!

Λίγα λόγια για την πλοκή, για όσους δεν την έχουν ακούσει:

Το βιβλίο ξεκινάει με δύο παράλληλες ιστορίες: Η μία διαδραματίζεται στο πολύ μακρινό μας μέλλον, όπου ο πληθυσμός της Γης έχει ελλατωθεί δραματικά, η ίδια η γεωγραφία έχει αλλάξει κατα τόπους - η Μεσόγειος έχει αποστραγγιστεί, υπάρχει ένα ρήγμα στον Ατλαντικό, που κόβει τον ωκεανό στη μέση, αφήνοντας μια λωρίδα γης που οδηγεί στη Μεσόγειο, υπάρχουν δεινόσαυροι στα απομακρησμένα μέρη, και υπάρχει ένας τεράστιος κρατήρας στο κέντρο του Παρισιού. Οι λίγοι εναπομείναντες άνθρωποι μετακινούνται από μέρος σε μέρος μέσω κάποιων μηχανών τηλεμεταφοράς που ονομάζονται φαξ. Αυτό το σύστημα τηλεμεταφοράς έχει εκμηδενίσει φυσικά τις αποστάσεις, αν και κανείς δεν έχει ιδέα πώς λειτουργεί.

Οι άνθρωποι σ' αυτό το μακρινό μέλλον ζουν ακριβώς 100 χρόνια. Αν κάτι συμβεί πριν κλείσουν τα 100, μεταφέρονται μέσω φαξ σε ένα μυστηριώδες μέρος στους ουρανούς, και επιστρέφονται λίγο μετά good as new. Αλλά όταν κλείσουν τα 100, μεταφέρονται κάπου αλλού....Κανείς δεν ξέρει ακριβώς που είναι αυτό το αλλού, αν και οι περισσότεροι πιστεύουν ότι πηγαίνουν σε κάποιο είδος παραδείσου. Οι άνθρωποι αυτού του μέλλοντος λοιπόν δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα απο εξωτερικούς κινδύνους, κι έτσι στην ουσία η ζωή τους είναι ένα διαρκές πάρτυ. Έχουν παρακμάσει κατά πολλούς τρόπους - δεν έχουν ιδέα απο την ιστορία και τη γεωγραφία του πλανήτη, δεν ξέρουν καν να διαβάζουν. Αλλά υπάρχουν κάποια ανήσυχα πνεύματα ανάμεσά τους, που πρόκειται ν' ανακαλύψουν πολλά για τη φύση του κόσμου τους...

 

Στη δεύτερη παράλληλη ιστορία βρίσκεται εν πολλοίς το ζουμί της ιστορίας. Χωρίς να ξέρουμε τι και πώς, βρισκόμαστε εν μέσω του Τρωικού πολέμου, παρακολουθώντας από κοντά όλες τις μάχες, όλα τα συμβούλια, όλες τις δραματικές στιγμές. Οδηγός μας είναι ένας τύπος ονόματι Χόκενμπερυ. Ο Χόκενμπέρυ είναι ένας καθηγητής πανεπιστημίου του 20ου αιώνα, που κατά κάποιο μαγικό τρόπο, έχει αναστηθεί από τους νεκρούς, και βρίσκεται στην αρχαία Ελλάδα, με την εντολή να παρακολουθεί τις εξελίξεις και να δίνει αναφορά...στους θεούς του Ολύμπου! Αυτοί οι πανίσχυροι θεοί, όλο το Πάνθεον της αρχαίας μυθολογίας, έχουν βάλει διάφορους μελετητες του Ομήρου να παρακολουθούν τον πόλεμο και να δίνουν αναφορά αν κάτι φαίνεται να ξεφεύγει από την ιστορία του Ομήρου...και, όσο πανίσχυροι και αν είναι, οι θεοί δεν έχουν ιδέα πόσο πολύ μπορεί να ξεφύγει αυτή η ιστορία...

 

Ποιος έχει φτιάξει τα φαξ; Ποιος φροντίζει τους ανθρώπους όταν πληγώνονται; Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν στ' αλήθεια οι θεοί του Ολύμπου; Τι ήταν το τελευταίο φαξ; Πώς βρέθηκε ο Χόκενμπέρυ στην αρχαία Ελλάδα; Πώς γίνεται οι άνθρωποι στη Γη, στο μακρινό μέλλον, να παρακολουθούν τα γεγονότα του Τρωικού πολέμου; Και που κολλάνε δύο sentient ρομπότ στην όλη υπόθεση; Αυτά και άλλα πολλά θα τα μάθετε στην πορεία της διλογιας ;)

 

Συνολικά, λοιπόν, δε μπορώ παρά να δώσω στο Ίλιον (που θα ήθελα να το βαθμολογούσαμε ως διλογία, αλλά δυστυχώς απ' ότι βλέπω δεν έχουν διαβάσει πολλοί το δεύτερο μέρος) ένα ολόκληρο 6 με τόνο για τις ιδέες, και ένα 3.5 για την γραφή. Είχα πάρα πολύ καιρό να δώ κάτι καινούριο στην Ε.Φ. κι αυτό το βιβλίο κερδίζει επάξια μια θέση δίπλα στα κλασσικά του είδους. Αν δεν το χετε διαβάσει, χάνετε ;)

 

Σύνολο: 6+3.5 = 9.5

Edited April 22, 2007 by trillian

[nikosal]

Nova, του Samuel Delany.

 

Αχ, τι εντυπωσιακό βιβλίο αλλά και τι δύσκολο στην ανάγνωση. Μιλάω για μένα φυσικά. Μπορεί άλλοι να το κατάπιατε νεράκι, εγώ πάντως έπιανα σε πολλά σημεία τον εαυτό μου να προσπαθεί να συγκεντρωθεί για να παρακολουθήσει κάποιους διαλόγους. Αλλά, σε άλλα σημεία έτρεχα και απολάμβανα. Και καθώς δεν ήθελα να καθυστερώ, διαρκώς είχα στο νου "θα γυρίσω ξανά σε αυτές τις δύσκολες σελίδες αργότερα", κάτι που δεν έκανα. Με δυο λόγια ένα βιβλίο που σου φωνάζει "τώρα ξαναδιάβασέ με για να με καταλάβεις πλήρως". Πάντως η ποικιλία στη γλώσσα, οι εμπνευσμένοι χαρακτήρες, η κεντρική ιδέα, είναι όλα πολύ γοητευτικά. Από την άλλη, αν και αναμφίβολα έχει επηρεάσει δεκάδες συγγραφείς, δείχνει σε ένα βαθμό την ηλικία του και σου αφήνει σε 2-3 σημεία τη γεύση της μισής ικανοποίησης.

 

Ο Ντιλένι έγραψε το βιβλίο το 1968 (ενδιαφέρον είναι ότι κατά ένα μέρος το έγραψε στην Αθήνα, όπου ζούσε, και έτσι κάνει αρκετές αναφορές στην Ελλάδα, ως και στα Αναφιώτικα!) παραμερίζοντας κάθε συμβατική προσέγγιση της εφ. Και ήταν πιτσιρίκος, ε; Τεράστιο άλμα, και έργο που χαρακτηρίστηκε από κριτικούς και συγγραφείς ως το πιο σημαντικό της εφ, εκείνα τα χρόνια.

 

4.5 + 3.5 = 8.0

[myst]

H Trillian έκανε μια πρώτη ανάλυση στο ΙΛΙΟΝ αναφορικά με το περιεχόμενό του. Δεν έχει βεβαίως αναφέρει και κάποιους άλλους εκπληκτικούς και μη ανθρώπινους ήρωες. Δεν θα το κάνω ούτε κι εγώ για να υπάρξει ένα ακόμη στοιχείο έκπληξης για τον αναγνώστη. Προσωπικά περιμένω με αγωνία το επομενο βιβλίο του Simons "Όλυμπος" στο οποίο η ιστορία ολοκληρώνεται, όπως μας πληροφορεί στην ιστοσελίδα του ο εκδοτικός οίκος. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το ΙΛΙΟΝ δεν είναι αυτοτελές.

Δεν έχω διαβάσει άλλο βιβλίο του συγγραφέα αλλά ελπίζω ότι σύντομα θα μεταφραστούν κι άλλα δικά του.

Για πρώτη φορά ύστερα από πολλά χρόνια όταν το διάβαζα είχα ξεχάσει κάθε άλλη ασχολία. Ακόμη και τον ύπνο ξέχασα, που τον έχω σε ιδιαίτερη εκτίμηση.

Εξαιρετικό το περιεχόμενο, άριστος και ο τρόπος γραφής και παρουσίασης της ιστορίας.

 

Μετά τα παραπάνω η βαθμολόγηση που του δίνω, όπως είναι αναμενόμενο, είναι 10 (με τόνο).

[Sileon]

Δίνω πληροφορίες για την Υπερβορέα που είχα προτείνει, αν και καθυστερημένα γιατί τώρα είδα το post του niκosal.

Η τριλογία της Υπερβορέας του Μιχάλη Αντωνόπουλου αποτελείται από τρία (έλα ρε..) αυτοτελή και ανεξάρτητα μεταξύ τους βιβλία που κυκλοφορούν απο τις εκδόσεις Αίολος:

1. Αρνητές της Ουτοπίας

2. Η πάλη με τις σκιές

3. Στη Γη της μετάπτωσης

Και οι τρεις τόμοι βέβαια μοιράζονται μια κοινή θεματολογία. Τον μύθο της Υπερβορέας και των κατοίκων της αλλά και γενικώς της αντίληψης ότι το Πάνθεον των Ελλήνων Θεών και συναφών οντοτήτων είναι υπαρκτό. Σίγουρα το δεύτερο κοινό στοιχείο είναι τα αποτελέσματα που έχει η επιμονή σε όρια αλλαζονείας του σύγχρονου ανθρώπου να έρθει σε επαφή με αυτόν τον κόσμο. Μια βασική πληροφορία στην οποία βασίζεται το όλο εγχείρημα, είναι ότι οι Γερμανοί κατα την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου προσπαθούσαν να ανακαλύψουν ένα υπερόπλο και θεωρούσαν ότι θα τους βοηθούσαν μύθοι απο όλο τον κόσμο ( μέχρι στο Θιβέτ φτάσανε..) που μπορεί να περιείχαν δόση αλήθειας ( Θυμάστε τα Ιντιανα Τζόουνς με το Άγιο Δισκοπότηρο αλλά και την Χαμένη κιβωτό?..)

Στον πρώτο τόμο περιγράφονται οι προσπάθειες μιας Γερμανικής αποστολής να ανακαλύψει τη Υπερβορεά, μέσα απο το ημερολόγιο που κράτησε ένας Αξιωματικός της αποστολής, όπως και η σύχρονη εκδοχή μιας αναζήτησης, όπου δύο σύγχρονοι επιστήμονες, βασιζόμενοι στο ημερολόγιο ξεκινάνε μια αντίστοιχη αποστολή. Στον δεύτερο τόμο, πάλι αναφέρονται προσπάθειες Γερμανων να εκμεταλλευτούν την Ελληνική μυθολογία, όπου ιστορία μεταφέρεται σε ένα μικρό ελληνικό νησι στο οποίο (δεν θυμάμαι ονόματα) υποτίθεται μια φορά τον χρόνο, ζωντανεύουν τα Διονυσιακά όργια και ο Θεός με την παλιοπαρέα του δεν είναι η καλύτερη συντροφιά για τον άνθρωπο. Έντονο και στα δύο βιβλία (το τρίτο δεν το έχω διαβάσει) είναι το αίσθημα του του φόβου για το άγνωστο και το αλλόκοτο. Ειδικά το πρώτο είναι πολύ καλογραμμένο, ενώ τα κεφάλαια με τα ντοκουμέντα αλλά και όλο το αληθοφανές στυλ σε συνδιασμό με τον τρόμο που αναδύεται και κορυφώνεται θυμίζει έντονα Λαβκραφτ και ειδικά τα Βουνά της Τρέλας.

Ίσως η τριλογία να πατάει με το ένα πόδι στην s.f., όπως το προαναφερθέν του μάστορα (οι Υπερβόριοι είναι εξωγήινη φυλή, το όλο ορθολογιστικό ύφος στις περιγραφες των αποστολων επίσης βοηθάει) και το άλλο στον τρόμο/φαντασία. Πάντως έχει περάσει πολύς καιρός που τα διάβασα και η περιγραφή μου μπορεί να είναι ελαφρώς λειψή.

[nikosal]

Dune του Frank Herbert

 

Δύσκολα να αξιολογήσεις βιβλία με τέτοιο βάρος στην ιστορία της εφ και στη συνείδηση των αναγνωστών. Καλογραμμένο, με τεράστια αποθέματα φαντασίας (ως σκηνικά, ο Αρράκις με τα σκουλήκια, οι Φρέμεν στα σιτς, η αυτοκρατορία με τις ισορροπίες των οίκων και του μπαχαρικού, η συντεχνία με τους πλοηγούς της, είναι αξεπέραστα). Όχι χωρίς αδυναμίες: Ο Χέρμπερτ αλλού βιάζεται, αλλού πλατειάζει, κάπου κάπου κοινοτοπεί, αλλά συγχωρεμένος. Το μόνο που δεν κατάλαβα ποτέ, είναι τι πρόσθεσε στο Ντιουν ο Μεσσίας που ακολούθησε.

 

5.0 + 3.5 = 8.5

[nikosal]

War of the worlds (ο Πόλεμος των κόσμων) του H.G. Wells

 

Τι βιβλίο ε; Και έχει κλείσει αιώνας από τότε που γράφηκε... Το διάβασα ακόμα μια φορά -μετά από χρόνια- και η εντύπωση που μου άφησε ήταν η καλύτερη όλων των προηγούμενων αναγνώσεων, μήπως με την... ωριμότητα αναγνωρίζεις καλύτερα την αξία ενός έργου; Κάθε κεφάλαιο και μια εικόνα που σου μένει στο μυαλό. Η αρχική αντίδραση των Βρετανών της υπαίθρου στην προσεδάφιση συγκινητική, η περιγραφή της αργής μετακίνησης του πανικόβλητου πληθυσμού συγκλονιστική: Σε μια εποχή που η είδηση μεταδιδόταν πολύ αργά, κάθε χωριό υποδεχόταν τους πρόσφυγες με τα μαγαζιά ανοιχτά. Η περιγραφή των Αρειανών, της τεχνολογίας τους και του τρόπου που πιθανά μας έβλεπαν (όπως εμείς τα θηράματα, ή ακόμα σωστότερα, τους ιθαγενείς στις αποικίες) πέραν κάθε προσδοκίας για το επίπεδο της εφ της εποχής. Αλλά ο Γουέλς ήταν όχι μόνο ιδιοφυΐα αλλά και κοινωνικά ώριμος και ενεργός. Όσο για το τέλος... Αξεπέραστο; Πώς αλλιώς να το χαρακτηρίσω; Εν κατακλείδι, ένα βιβλίο που θα διαβάσω πολλές φορές ακόμα με θαυμασμό, μάλλον το καλύτερο του συγγραφέα και κυριολεκτικά αγέραστο, άφθαρτο από το χρόνο (αλήθεια, μήπως κάποιος εκεί έξω δεν το έχει διαβάσει ακόμα;)

 

5.5 + 4.0 = 9.5

[Arachnida]

Προτείνω για αξιολόγηση το "Γονίδια της Αγιότητας", του Διαμαντή Φλωράκη.

Ομολογώ πως άργησα να γνωρίσω τα έργα του Δον Κιχώτη της ελληνικής επιστημονικής φαντασίας. Αν θέλετε περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επισκεφτείτε το "ανοιχτό ηλεκτρονικό ημερολόγιο" που διατηρεί στην διεύθυνση: http://users.forthnet.gr/ath/fd/

[Mort13]

The forever war - 8.5 Δεν έχω κάποιο παράπονο, ίσως να είχε πάρει λίγο παραπάνω αν το τέλος του ήταν σκοτεινότερο.

 

Επίσης να προτείνω το Camouflage του Haldeman για την λίστα.

[Naroualis]

Έχω ξεκινήσει πολλές φορές να αξιολογήσω, αλλά πάντα κάτι προέκυπτε. Ευκαιρία τώρα ποιυ έχω λίγο καιρό. Ξεκινάω από τις ομάδες με τις λιγότερες αξιολογήσεις, έτσι για να δώσουμε σε όλους θέση.

 

Τελετή ενηλικίωσης, Αλεξέι Πάνσιν

Ίσως δεν ήταν ότι μου αρέσει να διαβάζω αλλά με κέρδισε με κάποιον τρόπο που δεν μπόρεσα να καταλάβω. Από εκείνα τα βιβλία που αν και δεν θα τα ξαναδιαβάσεις, τα σέβεσαι απεριόριστα. 4,5+3=7,5

 

Σάρκινο Φρούτο, Μιχάλης Μανωλιός

Η γλώσσα είναι εξαιρετική, με αλλαγή ύφους σε κάθε διήγημα, ώστε να ταιριάζει με την υπόθεση. Πρωτότυπες ιδέες και όλα τα είδη της εφ να αντιπροσωπεύονται. Μέτριο όμως ως προς την ικανότητά του να σε κρατάει μαζί του. Όπως είχα γράψει και αλλού, βασίζεται πολύ στο δείκτη ευφυίας των αναγνωστών του, ή θεωρεί κάποια πράγματα δεδομένα, γιατί στα περισσότερα διηγήματα έμεινα με την αίσθηση ότι κάτι δεν κατάλαβα καλά. 3,5+3=6,5

 

Behold the man, Michael Moorcock

Ήταν η πρώτη νουβέλα που διάβασα σχετικά με το χρονοταξίδι και το Χριστιανισμό, και αν και ήξερα από την πρώτη σελίδα πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, την απήλαυσα ως την τελευταία λέξη. Υπάρχει τόση αγωνία συμπυκνωμένη μέσα στις λίγες σελίδες του που δε μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου. Για το ότι υπήρξε πρωτότυπο στην εποχή του η αξιολόγηση θα είναι ανάλογη, κι ας έχουν γραφτεί από τότε ένα κάρο παρόμοια. 5,5+2,5=8

 

Τα μονοπάτια των άστρων, Γιώργος Μπαλάνος

Δεν ξέρω αν ήταν πρωτόλειο του Μπαλάνου αυτό το βιβλίο ή αν σε μεγαλύτερα κείμενα δεν τα καταφέρνει, αλλά απογοητεύτηκα πλήρως. Είναι βαρετό από πλευράς πλοκής και γεμάτο φιοριτούρες. 3+1=4

[Naroualis]

Frank Herbert, Dune Messiah

Γενικά οι συνέχειες δε με ενθουσιάζουν, καθώς κάποιες απλά αναμασάνε το ίδιο τροπάρι. Εδώ είδα την ιστορία πραγματικά να συνεχίζεται, αν και το βάρος έχει μετατεθεί κατά τη γνώμη μου στην αδελφή του Πολ. Η γλώσσα του Χέρμπερτ παραμένει απλή όπως και στο πρώτο μέρος. 5+4=9

 

Ursula Le Guin, The dispossessed

Η Λε Γκεν είναι η αδυναμία μου. Εδώ τραβάει πολύ την υπόθεση της πολιτικής τοποθέτησης και γενικά ίσως να το ήθελα πιο συμπυκνωμένο σαν ιστορία. Την ίδια ακριβώς παρατήρηση αλλά από την ανάποδη έχω και για τη γλώσσα. Είναι πιο λιτή απ’ ότι συνήθως, αλλά αυτό δε βοηθάει κατά τη γνώμη μου. Κατά τα άλλα παραμένει ένα πολύ καλό βιβλίο. 4,5+3,5=8

 

Douglas Adams, The hitchhiker's guide to the galaxy

Φιοριτούρες και περιπλεγμένη υπόθεση; Ναι, οπωσδήποτε. Όμως η γοητεία του Άνταμς είναι ακριβώς αυτή. Προσωπικά στο επίπεδο της ιστορίας έχω λατρέψει τον άνθρωπο Άνταμς που έχει «φιλοσοφήσει» κάποια πράγματα και τα παρουσιάζει με τέτοιο χιούμορ. Κι αυτό ενισχύεται από το ότι κάθε σχόλιο που κάνει για έναν πλανήτη ή μια φυλή, μπορεί κανείς να το ανιχνεύσει και στην γήινη πραγματικότητα. Γενικά πέρα από το γέλιο, το κομμάτι αυτό έχει την ικανότητα (κι όχι μόνο τη δυνατότητα) να σε βάλει σε σκέψεις κι ίσως –λέω ίσως- να σου αλλάξει την κοσμοθεωρία σου. 6+4=10

 

Frank Herbert, Dune

Η αναπαράσταση της πολιτικής κατάστασης και η ανάπτυξη χαρακτήρων είναι κάτι μοναδική στα χρονικά της ΕΦ, πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη. Εδώ, σε αντίθεση με άλλα κείμενα, το πλήθος των χαρακτήρων ΔΕΝ είναι απαγορευτικό στο να απολαύσεις το βιβλίο. Κι αυτό γιατί ο κάθε χαρακτήρας είναι άμεσα αναγνωρίσιμος από κάθε κίνηση ή λέξη του, ακόμη και στην περίπτωση εκείνων που έχουν δύο ονόματα. Η γνώμη μου για τη γλώσσα παραμένει η ίδια: απλή και απόλυτα κατανοητή, με σοφή χρήση των λέξεων. 6+4=10

 

Arthur Clarke, Childhood's end

Ίσως το μόνο βιβλίο του Κλάρκ που έχω ευχαριστηθεί. Ακόμη κι αυτό όμως με δυσκολεύει στο τέλος. Το έχω διαβάσει σε μετάφραση ελεεινή και τρισάθλια, οπότε μάλλον μέρος της δυσφορίας μου οφείλεται σε αυτό το γεγονός. Όμως γεγονός παραμένει το ότι πολλά από τα γεγονότα της εξήγησης του όλου εγχειρήματος είναι τραβηγμένα από τα μαλλιά. Κακώς το βαθμολογώ, γιατί θα επιρρεάσει την βαθμολογία του κειμένου, όμως δε μπορώ να δώσω κάτι περισσότερο. 4+2=6

[Sileon]

Άρθουρ Κλαρκ - Ράμα ΙΙΙ 5.5 + 2.5= 8

 

Στην δεύτερη συνέχεια της τετραλογίας υπάρχει περισσότερη ανάλυση χαρακτήρων και του αποτυπώματος των εμπειριών τους πάνω στην ψυχολογία τους, αλλά και περαιτέρω εμβάθυνση σε διαχρονικά ερωτήματα περι ζωής και θέσης του ανθρώπου στο σύμπαν. Χαρακτηριστικά το βιβλίο ξεκινάει με το ημερολόγιο της Νικόλ ντε Ζαρντέν, το οποίο είναι μια ευκαιρία για τους συγγραφείς να την ψάξουνε λίγο προς την γυναικεία φύση. Όλα αυτά για πολλούς είναι περιττά ή κάνουν το βιβλίο βαρετό. Εγώ προσωπικά τα ευχαριστήθηκα γιατί έχει πολύ ωραία πλοκή και άκρως ενδιαφέρουσα περιγραφή του εσωτερικού του Ράμα που κρύβει πραγματικά πολλές εκπλήξεις.

 

Άρθουρ Κλαρκ - Ράμα ΙV 5.5 + 2.5= 8

 

Για το τελευταίο βιβλίο δεν έχω να πω προσθέσω πολλά πράματα. Συνεχίζει ακριβώς απο το προηγούμενο, σε ένα πολύ ενδιαφέρον σημείο της ιστορίας και εκεί είναι που πέρνει μια τροπή η ιστορία, που μάλλον δεν ευχαρίστησε και πολύ κόσμο. Δεν ξέρω, εμένα μου άρεσε πολύ αλλά μπορώ να πω ότι όντως το τράβηξε κάπου με την όλη ιστορία της κοινότητας των ανθρώπων. Το τέλος πάλι όντως δεν εξηγεί ξεκάθαρο, αλλά σε αφήνει και λίγο να ξύνεις το κεφάλι σου.

 

George Orwell, 1984 5.5+3.5 = 9

Κλασσικό βιβλίο..Είναι προφητικό, επίκαιρο και διδακτικότατο. Αυτό που μου έμεινε όμως σαν μυρωδιά είναι το απίστευτα βαρύ και ψυχοπλακωτικό συναίσθημα που μεταδίδει στον αναγνώστη με τις περιγραφές της κοινωνίας - φυλακής που έχει πάρει παγκόσμιες διαστάσεις. Ο Orwell έχει καταφέρει να φτιάξει έναν βιομηχανοποιημένο κόσμο στηριγμένο μέχρι τα μπούνια στο υπέρτατο απολυταρχικό καθεστώς και με την γλώσσα του τον ζωντανεύει σε βαθμό που να σηκώνεις το κεφάλι απο το βιβλίο και να βλέπεις την πραγματικότητα σε γκρι αποχρώσεις. Όσο προχωράει το βιβλίο νοιώθεις ότι η ελπίδα πρόδωσε την ανθρωπότητα και πέθανε πρώτη.

[Naroualis]

Νίκο, ήθελα από πολύ καιρό να προτείνω για αξιολόγηση τα space και deep earth romances του Edgar Rice Burroughs, αλλά απίζει ανάμεσα το φάνταζυ και την εφ. Μιλάω για τις ιστορίες με τον John Carter και τον Carson Napier και νουβέλες όπως το Πελλούσινταρ.

[nikosal]

Δεν τις έχω διαβάσει και δεν έχω άποψη. Αλλά αν έχουν στοιχεία εφ είναι αποδεκτές. Δεν χρειάζεται να είναι καθαρόαιμη εφ.

Edited May 15, 2007 by nikosal