Nienor Posted October 5, 2006 Share Posted October 5, 2006 Όλοι μας έχουμε δει παραπάνω από μία ταινία κινουμένων σχεδίων της γνωστής εταιρείας. Προσωπικά τις έχω δει σχεδόν όλες. Ανέκαθεν μου άρεσαν περισσότερο οι παλιές της: η Ωραία Κοιμωμένη είναι η αγαπημένη μου για πάρα πολλά χρόνια, όμως υπάρχουν και πολλές πολλές άλλες που τις έχω δει πάνω από πέντε φορές, σε κάποιες περιπτώσεις πάνω από δέκα. Ποτέ δεν πίστεψα πως το κινούμενο σχέδιο και το παραμύθι απευθύνονται αποκλειστικά σε παιδιά και πως εμείς οι λοιποί «μεγάλοι» δε μπορούμε να το απολαύσουμε. Η Disney είναι το καλύτερο παράδειγμα που μπορώ να φέρω για τις ταινίες αυτού του είδους. Πολλές φορές και οι συνεργασίες της με την Pixar είναι αξιομνημόνευτες. Το τόπικ αυτό είναι για να θυμηθούμε τις ταινίες που μας αρέσουν, τις αγαπημένες μας σκηνές από αυτές, γκριμάτσες και ατάκες που μας έμειναν. Θα επιστρέψω με τις δικές μου εμμονές όταν μιλήσετε ήδη για κάποιες ταινίες. Συζητήστε ελεύθερα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted October 5, 2006 Share Posted October 5, 2006 (edited) Awww! Να αρχίσω να λέω τώρα; Το Beauty and the Beast, όλο, μου έχει μείνει αξέχαστο. Οι διάφορες... παράδοξες χρήσεις των αντικειμένων που περιέγραφε ο παλαβός γλάρος στην Ariel, στο A Little Mermaid, κι αυτές μου έχουν μείνει αξέχαστες. Μάλιστα επιχείρησα να χτενιστώ με ένα πηρούνι όταν το πρωτοείδα. :tongue: Μ' αρέσουν πάρα πολύ τα κινούμενα σχέδια του Disney, τα έχω δει όλα, δεν ξέρω για ποιο να πρωτομιλήσω. Μου κολλάνε και τα τραγουδάκια/μουσική από όλα αυτά. Αγαπώ! Αχ, και το τέλος του Sleeping Beauty με το φόρεμα να αλλάζει χρώματα λόγω της διαφωνίας των νεραϊδονονών... Τι γλυκές ταινίες! Και στο Lion King τα τραγουδάκια, οι φωνές... Οι βελούδινες πατούσες... Μικ-μικ! Edited October 5, 2006 by Nienna Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rikochet Posted October 5, 2006 Share Posted October 5, 2006 Εγώ πάλι δεν την χωνεύω... Όλο αυτό το sugar-coated κλίμα και τα ηθικά διδάγματα και οι επαναλαμβανόμενες πλοκές με απωθούσαν εξαιρετικά, και με απωθούν ακόμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mort13 Posted October 5, 2006 Share Posted October 5, 2006 (edited) Χμμμ, πάντα λάτρευα ότι έχει να κάνει με την οικογένεια των Ντακ (όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω Ντόναλντ Ντακ όταν μεγαλώσω), αντιπαθούσα τον Μίκυ γιατί σε αντίθεση με τον Ντόναλντ παραήταν τέλειος και smartass, και με τις ταινίες είμαι ψιλοαδιάφορος, δεν μπορώ να πώ ότι με έχουν αγγίξει τόσο όσο αυτές της Pixar ή της Dreamworks (δεν θεωρώ τα έργα της Pixar ή το Nightmare before Christmas ως έργα της Disney, κι ας είχε την παραγωγή). Για μένα το όνομα Ντίσνευ θα είναι για πάντα συνυφασμένο με τους αγαπητούς Ντακ, τον Ντόναλντ, τον Σκρουτζ, τους Χιούη, Λιούη, Ντιούη κλπ Ατέλειωτο respect στους Carl Barks και Don Rosa. Edited October 5, 2006 by Tauntaun13 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted October 5, 2006 Share Posted October 5, 2006 Τα τραγούδια στην "Πεντάμορφη και το τέρας" ήταν απλά για να τα προσκυνάς. Ο λόγος που έμεινα και το είδα μέχρι το τέλος ήταν η μουσική. Επίσης το Αλαντίν. Επικό, καταπληκτικό (με δύο άσχετες συνέχειες-αρπαχτες) με ένα τζίνι που θα ήθελες να το έχεις στην παρέα σου για να μιλάτε... (Η σκηνή με το χαλί και το τζίνι κάτω απο ένα φανοστάτη γαλλικό, είναι άπεχτη!) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted October 7, 2006 Share Posted October 7, 2006 Εγώ πιστεύω πως πολλοί ξεχνάμε πόσο non-sugar-coated ήταν πολλές ταινίες. Όσοι δεν έχετε δει το The Fox and the Hound, έχετε χάσει μια από τις καλύτερες παρουσιάσεις, κατ' εμέ, των προβλημάτων που μπορεί ν' αντιμετωπίσει κανείς - δε θα πω άλλα, μετά το πάμε σε spoiler. Για τις ταινίες The Little Mermaid και The Beauty and the Beast, έχω να πω πως δεν τίθεται θέμα συζήτησης για soundtrack· όσον αφορά την 1η, ειδικότερα, δεν μπορούμε παρά να πούμε ότι ο γλάρος είναι μορφή, απλά - το έργο ξεφεύγει του παραμυθιού, και είναι λογικό, πιστεύω. Και, ναι, όταν είδα στον κινηματογράφο σαν παιδάκι το The Lion King έζησα πράγματα που θα θυμάμαι μια ζωή: ανάμεσα στ' άλλα, τη φράση που πολλοί από εσάς τους μικρότερους δεν ακούσατε χάρη στο... ψαλίδι: «Δηλαδή ένα μάτσο ψόφιοι βασιλικοί τύποι μας κάνουν μπανιστήρι;!» και δε θα μπω σε λεπτομέρειες για τα διάφορα επιφωνήματα που ακούγονταν συνέχεια, από αηδία (ζουζουνομεζέδες), μέχρι πονηρούτσικα (γλύψιμο). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted October 7, 2006 Author Share Posted October 7, 2006 Ναι, όντως η αλεπού και το κυνηγόσκυλο εκτός από το ότι ήταν disney είχε κι εκπληκτικό σενάριο. Ο αδερφός μου ο αρκούδος επίσης. Γενικά, υπάρχουν πολλές ταινίες που είναι δικές της χωρίς να φέρνουν σε όλες τις υπόλοιπες, οι οποίες είναι και οι λιγότερο γνωστές της. Τα παραμύθια μ'αρέσουν, επίσης, πολύ: Η σταχτομπούτα, η χιονάτη, η ωραία και το τέρας και το πιο τέλειο (πράγμα που είπα και επάνω) η ωραία κοιμωμένη και ένα από τα πρώτα τους, με τις νεραϊδούλες και την απίστευτη μάγισσα, αλλά κυρίως με εκείνη την τεχνοτροπία του σκίτσου που μετά από αυτό την εγκαταλείψανε με τα πολύ λεπτά και ντελικάτα πόδια και τις αέρινες κινήσεις. Οι πιο πρόσφατες, όπως το bug's life και το Λίλο και Στιτς, έχουν να κάνουν με καταστάσεις αρκετά διαφορετικές από αυτές που μας έχουν συνηθίσει και είναι ωραία έκπληξη το να βλέπεις ας πούμε την κατεστραμένη οικογένεια που βρίσκει έναν κάποιο τρόπο να σταθεί και τη μυρμηγκοφωλιά που επαναστατεί και διώχνει τον καταπιεστή. Εμένα γενικά μου αρέσουν αυτές οι ταινίες. Όχι επειδή έχουν κάτι να πουν, ούτε επειδή απλά μου αρέσει γενικά το κινούμενο σχέδιο, αλλά κυρίως γιατί είναι μια ανάσα, μια διαφορά στη βία, την καταπίεση και γενικότερα το σύγχρονο κόσμο. Ένας κόσμος που είναι φτιαγμένος διαφορετικά: για παιδιά. Θα διαφωνούσα κάθετα εάν κάποιος άφηνε ένα παιδί να τις παρακολουθεί χωρίς να είναι δίπλα του και να του λέει κάποια πράγματα, να διορθώνει τα μέρη της ιστορίας που δεν ισχύουν κοκ, όμως δε διαφωνώ με τον τρόπο που φτιάχνουν τις ίδιες τις ταινίες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted October 7, 2006 Share Posted October 7, 2006 (edited) Kαι γω τις λάτρευα και τις λατρεύω. Είναι συχνά παραπλανητικά παιδικές, και το sugar-coated στοιχείο ίσχυε περισσότερο στις πολύ παλιές ταινίες όπως τη Χιονάτη. Θυμάμαι πως πολύ-πολύ μικρός "αποτρελάθηκα" ήρεμα και ήσυχα μέσα στη σκοτεινή αίθουσα του "Σινεάκ" ενός κινηματογράφου που τις Κυριακές έπαιζε από το πρωί κινούμενα σχέδια, αρκετά από τα οποία ήταν του Disney. Αυτά σε εποχή που η τηλεόραση εδώ ήταν ακόμα για τους πολύ λίγους και δεν υπήρχε βέβαια έγχρωμη μετάδωση. Έμπαινα κυριολεκτικά μέσα στην κάθε ταιινία που έβλεπα και ακόμα μπορώ να ανακαλέσω το στοιχείο του θαυμασμού μαζί με φόβο που ένιωθα. Λάτρεψα τα καρτούνς με το Ντόναλντ και τα ανηψάκια, μια φορά μάλιστα κατουρήθηκα (εντελώς!) από τα γέλια στον κινηματογράφο αλλά δεν είπα τίποτα ώσπου να τελειώσει η προβολή γιατί φοβήθηκα μήπως η mother μου με αναγκάσει να φύγουμε! Θυμάμαι και το καρτούν που είχε αυτό το αποτέλεσμα. Ήταν στη θάλασσα όπου τους την πέφτει ένας καρχαρίας, αλλά δεν θυμάμαι τον τίτλο τώρα. Πρέπει να ρωτήσω τον αδελφό μου που τα έχει πάρει σε dvd. Από τις μεγάλου μήκους ταινίες όμως είναι 3 που αγάπησα πολύ και συνεχίζω να αγαπώ. Η Σταχτοπούτα για τη νεράιδα-νονά που δεν παιζόταν, τον γάτο Lucifer και τα ποντίκια. Η Ωραία Κοιμωμένη για όσα είπε η Κιάρα πιο πάνω και γιατί τόσο οι τρεις νεράιδες που αντιστοιχούν σε θεές των Ρωμαίων (Flora, Fauna, η Merryweather δεν ξέρω από που είναι) και τη Maleficent που θα έβαζε τα γυαλιά σε πολλούς μοντέρνους villains. Eπίσης μου άρεσε το γενικότερο fantasy στοιχείο της ταινίας. Και η αρχική Fantasia βέβαια που στέκει ακόμα και σήμερα 66 χρόνια μετά την πρώτη προβολή της. Η κλασσική μουσική σε συνδυασμό με το πανέμορφο θέαμα συνεχίζουν να με καθηλώνουν. Και η Fantasia 2000 ήταν καλή βέβαια. Έχω δει σχεδόν όλες τις ταινίες Disney και η μόνη που δεν μου πολυάρεσε ήταν ο Ηρακλής, αλλά δεν ξέρω γιατί ακριβώς. Όχι για "πατριωτικούς" λόγους πάντως. Άλλες που θα ξεχώριζα είναι το Sword in the Stone, με την πρώτη εμφάνιση της ζουρλαμένης Μαντάμ Μιμ, και τη μονομαχία της με το Μέρλιν, τις δύο ταινίες στην Ατλαντίδα, το Beauty and the Beast, το Bernard and Bianca, τα 101 Σκυλιά της Δαλματίας και το Robin-Hood με τα ζωάκια. Edited October 7, 2006 by Dain Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted October 7, 2006 Share Posted October 7, 2006 (edited) Εγώ πραγματικά δεν καταλαβαίνω τι σας πειράζει το sugar-coated κλίμα, τα "ηθικά διδάγματα" και γενικά το black and white approach. Λες και ζούμε σε καμμία εποχή από την οποία λείπει η ρευστότητα... Έχουμε "ρευστοποιηθεί" τόσο πολύ που δεν ξέρουμε πού πατάμε πια, καμμιά φορά. Ένα σταθερό σημείο πάντα χρειάζεται... Δεν λέω πως πρέπει κανείς να βλέπει μόνο τέτοιες ταινίες, αλλά καμμιά φορά χρειάζονται, γιατρεύουν την ψυχή από όλη αυτή τη ρευστότητα, την αβεβαιότητα, την υποκειμενικότητα που είναι παντού γύρω μας - θα έλεγα πως αυτό είναι και το κύριο στοιχείο της εποχής μας. Δεν είμαι b/w άνθρωπος, κάθε άλλο, είμαι τρομερά ανοικτή - γι αυτό μάλλον έχω ανάγκη καμμιά φορά να πατάω τα πόδια μου κάπου και να μην είναι αμφιλεγόμενο το αν έχει εκεί πάτωμα ή όχι... Όσο για τα παιδάκια, δεν νομίζω πως παθαίνουν τίποτε βλέποντας τέτοιες ταινίες. Κάποια στιγμή θα δουν και άλλες, δε θα κλείσουν ως άνθρωποι με τις ταινίες του Disney, προφανώς. Τους εφιάλτες που είχα νύχτες ολόκληρες γιατί η μητέρα μου θεωρούσε καλή ιδέα να με παίρνει μαζί της σε uber-πειραματικές ταινίες, θεατρικά, και εκθέσεις, δεν θα τους ξεχάσω ποτέ... Τέλος πάντων. Edited October 7, 2006 by Nienna Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted October 7, 2006 Share Posted October 7, 2006 Κιάρα, Διονύση, Αλίνα, νά 'στε καλά! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted October 7, 2006 Share Posted October 7, 2006 Eπίσης Rasp. Aλλά γιατί αυτός ο αυθόρμητος ενθουσιασμός? Αλίνα, δε με πειράζει το sugar-coated ιδιαίτερα αν και η υπερβολική χαριτωμενιά μπορεί να είναι απωθητική σε στιγμές. Η Χιονάτη ας πούμε ήταν πάρα πολύ "helpless female" αλλά αυτό είναι κατανοητό για την εποχή. Για το 1937 μιλάμε έτσι κι αλλιώς! Σίγουρα εφ'όσον οι ταινίες αυτές γίνονται ΚΑΙ για πολύ μικρά παιδιά, λογικό να έχουν και κάποια τέτοια στοιχεία, τα οποία όμως αλλιώς τα βλέπει ένα παιδί και αλλιώς ένας ενήλικας. Τα ηθικά διδάγματα δεν με πειράζουν επίσης. Πολύ συχνά είναι πραγματικά "ηθικά" διδάγματα και σαν αλήθειες στέκουν ακόμα και στην υποτιθέμενη street-wise κυνική εποχή μας. (Γιατί ο κυνισμός θεωρείται πιο επιθυμητός από ένα σωστό ηθικό δίδαγμα είναι beyond me, που λένε). Μάλλον είναι θέμα "in". Ξέχασα πιο πάνω να αναφέρω μια ταινία που την είδα μεγάλος μια που μικρός προτιμούσα τα κινούμενα σχέδια από τις παραμυθένιες ταινίες με ηθοποιούς. Τη Mary Poppins! Την έχω δει άπειρες φορές και είναι σχετικά πιστή στο πρώτο βιβλίο της Pamela Lyndon Travers. Η συγγραφέας ήταν μαθήτρια του Jung, και τα 5 βιβλία με την νταντά αυτή - η οποία είναι πολύ πιο "στρίγγλα" από ότι την έπαιξε η άπαιχτη Julie Andrews - είναι γεμάτα με συμβολισμούς που φτάνουν στο σημείο της μεταφυσικής. Θα σας τα σύστηνα ανεπιφύλακτα γιατί περιέχουν "κλειδιά" πάνω στα οποία μπορεί να σκεφτεί κανείς πάρα πολλά πράγματα. Αν και εμφανώς παιδικά βιβλία, υπάρχει μια διάσταση μέσα τους, όχι τυχαία, που σε πάει τελείως αλλού! Και τα 5 βιβλία υπάρχουν στα Ελληνικά. Η ταινία Mary Poppins τώρα παραμένει ένα από τα ωραιότερα musical όλων των εποχών με ηθοποιίες για Όσκαρ (και πράγματι η Αndrews πήρε το Όσκαρ το 1964), και ένα soundtrack που έχει γίνει πια κλασσικό. Όταν πρωτοείδα τη Mary Poppins ήμουν περίπου 25 χρόνων, και τη νοίκιασα σε βιντεοκασέτα. Είχαν περάσει πολλά χρόνια από τότε που κοίταζα καθηλωμένος τα καρτούν στο Σινεάκ "πλήρης θαυμασμού και δέους". Το ξαναένιωσα αυτό με τη Μαίρη Πόππινς και γι'αυτό την έχω σαν μια από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες γενικότερα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Deodonus Posted October 7, 2006 Share Posted October 7, 2006 Lion King rulez Αυτό απλά και χωρίς άσπρο, μαύρο, κόκκινο, μπορντώ ή σωμών.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Spock Posted September 8, 2008 Share Posted September 8, 2008 (edited) Μαγικός ο κόσμος της Disney, όντως! Αυτό που είναι το αγαπημένο μου, είναι το Lion King (η πρώτη ταινία, τις επόμενες δεν τις έχω δει). Καταπληκτική ταινία, συγκλονιστική όλη η σκηνή με το θάνατο του βασιλιά, και με μουσική ανεπανάληπτη του Hans Zimmer. Επίσης, πολύ ωραία η ταινία Alladdin (και πάλι μόνο η πρώτη, η δεύτερη ήταν άσ' τα να πάνε). Edited September 8, 2008 by Spock Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted September 8, 2008 Share Posted September 8, 2008 Δυστυχώς δεν το έχω δει το Lion King (ακόμα). Είμαι πολύ μεγάλος, γιατρέ μου; Δύο ταινίες μου έχουν μείνει όμως στη μνήμη: 1. Η πρώτη ταινία του Αλαντίν. Την είδα 18 χρονών, αν θυμάμαι καλά, και συγκινήθηκα τόσο πολύ που αποφάσισα να μην ξαναδώ γλυκιά, ρομαντική ταινία, γιατί δημιουργεί τόσες απαιτήσεις από την πραγματική μου ζωή... Η επίδραση της ταινίας με έκανε να κρατήσω την απόφασή μου για αρκετά χρόνια. 2. Η Παναγία των Παρισίων (Hunchback). Την έχω δει μόνο μία φορά αλλά ακόμα ηχούν στα αυτιά μου τα απίστευτα τραγούδια της... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted September 8, 2008 Share Posted September 8, 2008 Δυστυχώς δεν το έχω δει το Lion King (ακόμα). Είμαι πολύ μεγάλος, γιατρέ μου; Ok, η πρωτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ένα εντελώς κλισέ αλλά απόλυτα ταιριαστό exclamation όπως το: "Dude! You haven't seen the Lion King?" Σοβαρά τώρα, πήγαινε στο πλησιέστερο video club από βδομάδα που θα είσαι Ελλάδα και δέστο! (και βγήκε και 9 μήνες μετά το Αλαντίν [θεικό btw] οπότε πως σου ξέφυγε;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted September 8, 2008 Share Posted September 8, 2008 Ε, συμβαίνουν αυτά υποθέτω. Και γω δεν έχω δει το Hunchback of Notre Dame. Ακόμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted September 9, 2008 Share Posted September 9, 2008 Η Παναγία των Παρισίων (Hunchback). Την έχω δει μόνο μία φορά αλλά ακόμα ηχούν στα αυτιά μου τα απίστευτα τραγούδια της... Παρεμπιπτόντως, η Disney ξεκίνησε ένα musical με πολλά από τα κομμάτια της ταινίας. Όπως σε όλα της τα μιούζικαλ, το δοκίμασε πρώτα off-Brodway και αυτήν τη φορά διάλεξε το μέρος, όπου η ταινία είχε τις περισσότερες εισπράξεις... την Γερμανία! Der Gloeckner von Notre Dame ο τίτλος του μιούζικαλ. Κάποιες αλλαγές σε σενάριο (πιο άσχημο τέλος), μελωδίες και στίχους οδήγησαν σε ένα ακόμα πιο σκοτεινό έργο που δεν πήγε και τόσο καλά και, το χειρότερο, ήταν πιο "ενήλικο" από την ήδη εισπρακτικά αποτυχημένη ταινία. Οπότε το μιούζικαλ διεκόπη. ΚΡΙΜΑ! Η μουσική imho είναι απίθανη, σκοτεινή, γοτθική! Το μόνο μειονέκτημα είναι ότι οι στίχοι είναι στα γερμανικά, μια και το μιούζικαλ δεν παίχτηκε επισήμως σε αγγλόφωνο έδαφος. Για όσους το ψάξουν, τα CDs της παράστασης είναι out of print. Μόνο ebay και άλλες παρόμοιες μέθοδοι. Εδώ έχει πολλές πληροφορίες για την παράσταση, με την ιστορία της, τους στίχους και άλλα καλούδια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariposa Posted September 9, 2008 Share Posted September 9, 2008 Ξέχασα πιο πάνω να αναφέρω μια ταινία που την είδα μεγάλος μια που μικρός προτιμούσα τα κινούμενα σχέδια από τις παραμυθένιες ταινίες με ηθοποιούς.Τη Mary Poppins! Την έχω δει άπειρες φορές και είναι σχετικά πιστή στο πρώτο βιβλίο της Pamela Lyndon Travers. Η συγγραφέας ήταν μαθήτρια του Jung, και τα 5 βιβλία με την νταντά αυτή - η οποία είναι πολύ πιο "στρίγγλα" από ότι την έπαιξε η άπαιχτη Julie Andrews - είναι γεμάτα με συμβολισμούς που φτάνουν στο σημείο της μεταφυσικής. Θα σας τα σύστηνα ανεπιφύλακτα γιατί περιέχουν "κλειδιά" πάνω στα οποία μπορεί να σκεφτεί κανείς πάρα πολλά πράγματα. Αν και εμφανώς παιδικά βιβλία, υπάρχει μια διάσταση μέσα τους, όχι τυχαία, που σε πάει τελείως αλλού! Και τα 5 βιβλία υπάρχουν στα Ελληνικά. Τι μου θύμισες τώρα... Η Mary Poppins είναι από τα αγαπημένα μου παιδικά βιβλία. Την είχα διαβασει μικρή άπειρες φορές. Και θα συμφωνήσω μαζί σου ότι στο βιβλίο παρουσιάζεται πολύ πιο στεγνή και στρίγγλα από ότι στην ταινία. Πολύ θα ήθελα όμως να την είχα νταντά... Supercallifragilisticexpialidocious Dain!!! Για να μην είμαι και εκτός θέματος, λατρεύω τα κινούμενα της Disney. Μου άρεσαν πολύ τα μικρού μήκους καρτούν με αγαπημένο ήρωα φυσικά τον Ντοναλντ και από τις μεγάλου μήκους ταινίες της μου αρεσει πολύ ο Μπαμπούλας ΑΕ. Αν δεν τον έχετε δει σας το συστήνω ανεπιφύλακτα. Με απίθανη μεταγλώττιση που δεν υστερεί σε τίποτα από το κανονικό έργο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted September 9, 2008 Share Posted September 9, 2008 (edited) Τι μου θύμισες τώρα... Η Mary Poppins είναι από τα αγαπημένα μου παιδικά βιβλία. Την είχα διαβασει μικρή άπειρες φορές. Και θα συμφωνήσω μαζί σου ότι στο βιβλίο παρουσιάζεται πολύ πιο στεγνή και στρίγγλα από ότι στην ταινία. Πολύ θα ήθελα όμως να την είχα νταντά... Supercallifragilisticexpialidocious Dain!!! Supercalifragilisticexpialidocious, Mariposa! (Even though the sound of it is something quite atrocious. If you say it loud enough you'll always sound precocious....εχμ...ΟΚ!) Και γω θα το ήθελα να την είχα νταντά, ακόμα και την original των βιβλων και θα της είχα σπάσει τα νεύρα στις ερωτήσεις! Τον "Μπαμπούλα" τον συστήνω και γω. Πάρα, πάρα πολύ καλό! Πάρτε και ένα λίνκιον! --------> Iiiiiiiit's.... ;) Edited September 9, 2008 by Dain Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 9, 2008 Share Posted September 9, 2008 (edited) Λέει και το απολίθωμα: Η πιο παλιά μου μνήμη σχετικά με Ντίσνεϊ, να με ξυπνά η γιαγιά μου το πρωί της Κυριακής για να πάμε ματινέ, 10:00 η ώρα το πρωί, να δούμε το Lady and the Trump. Και κλάαααμα όταν το γέρικο κυνηγόσκυλο μυρίζει τα ίχνη και κυνηγά το κάρο του μπόγια. Δεν έχω ξεπεράσει τη μαγεία του 2-D που είναι...κινούμενες, πανέμορφες, χρωματιστές ζωγραφιές. Όσο για την Mary Poppins ( ) ήταν η εποχή που ήμουν πολύ μικρός να πηγαίνω μόνος στο σινεμά. Είχα τρελάνει τον πατέρα μου να με πηγαίνει να το βλέπω ξανά και ξανά. Άλλη αγαπημένη μου Ντισνεϊκή ταινία, από της live, το Blackbeard με τον Peter Ustinov στον ρόλο του αόρατου φαντάσματος του πειρατή. Edited September 9, 2008 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Spock Posted September 9, 2008 Share Posted September 9, 2008 Δυστυχώς δεν το έχω δει το Lion King (ακόμα). Είμαι πολύ μεγάλος, γιατρέ μου; Never! Θα το απολαύσεις πολύ! και από τις μεγάλου μήκους ταινίες της μου αρεσει πολύ ο Μπαμπούλας ΑΕ. Αν δεν τον έχετε δει σας το συστήνω ανεπιφύλακτα. Με απίθανη μεταγλώττιση που δεν υστερεί σε τίποτα από το κανονικό έργο. Όντως! Πάρα πολύ ωραίο, με απίθανες στιγμές σουρεάλ χιόυμορ και πολύ γλυκό στο τέλος! Το συστήνω κι εγώ ανεπιφύλακτα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted September 9, 2008 Share Posted September 9, 2008 Για μένα η εταιρία Ντίσνευ έδειξε τσαγανό και ταλέντο με το Emperor's New Groove. ή στη μετάφραση ο "Αυτοκράτορας έχει κέφια". Χιούμορ που τσακίζει κόκαλα, απίστευτοι χαρακτήρες έξω από τα συνηθισμένα politically correct σχέδια κι επιπλέον ενδιαφέρον σκηνικό. Γεμάτο ατάκες που ακόμη και στη μετάφραση σε ρίχνουν από την καρέκλα από τα γέλια. Και φυσικά πρέπει μετά τις πρώτες δέκα φορές που θα το δείτε να το ξαναπαίξετα μια στοπ καρέ. Κάθε σχεδόν πλάνο είναι γεμάτο με background λεπτομέρειες που εμένα προσωπικά με έχουν ξετρελάνει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dark desire Posted September 9, 2008 Share Posted September 9, 2008 Λέει και το απολίθωμα: Η πιο παλιά μου μνήμη σχετικά με Ντίσνεϊ, να με ξυπνά η γιαγιά μου το πρωί της Κυριακής για να πάμε ματινέ, 10:00 η ώρα το πρωί, να δούμε το Lady and the Trump. Και κλάαααμα όταν το γέρικο κυνηγόσκυλο μυρίζεται τα ίχνη και κυνηγά το κάρο του μπόγια. Δεν έχω ξεπεράσει τη μαγεία του 2-D που είναι...κινούμενες, πανέμορφες, χρωματιστές ζωγραφιές. Όσο για την Mary Poppins ( ) ήταν η εποχή που ήμουν πολύ μικρός να πηγαίνω μόνος στο σινεμά. Είχα τρελάνει τον πατέρα μου να με πηγαίνει να το βλέπω ξανά και ξανά. Άλλη αγαπημένη μου Ντισνεϊκή ταινία, από της live, το Blackbeard με τον Peter Ustinov στον ρόλο του αόρατου φαντάσματος του πειρατή. Ντινο με την ιδια σκηνη κλαιγαμε! (με αυτην και με το θανατο της μαμας του Μπαμπι εχω μουσκεψει χαρτομαντηλα....) Τι κακο εχει ρε παιδια το sugarcoated κλιμα? Παλι καλα που υπαρχει κι η Disney και βλεπουμε και κανενα παραμυθακι της προκοπης! Απο τις πιο καινουριες ο Μπαμπουλας ειναι οντως η κορυφαια. (ο Μαικ-το μονοφθαλμο πρασινο μπαρμπατσελι- θυμιζει Γουντι Αλεν ετσι νευροσπαστο που ειναι) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Spock Posted September 9, 2008 Share Posted September 9, 2008 Επίσης πολύ καλό ήταν το "The Incredibles", της Disney, πάλι σε συνεργασία με την Pixar, όπως και με το Monsters Inc. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Darkchilde Posted September 9, 2008 Share Posted September 9, 2008 Λοιπόν, έχω κλάψει με το Beauty and the Beast. Από τις αγαπημένες μου ταινίες του Ντίσνεϋ, μαζί με το Bambi... Μου αρέσουν και οι συνεργασίες με την Pixar, ιδίως τα Incredibles και Monsters Inc. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.