Jump to content

Τα διηγήματα εφ του 9


Recommended Posts

Δυστυχώς δεν έχω δει το δεύτερο. Το Χοτέλ μου άρεσε πάρα πολύ, όπως αναφέρω.

 

χεχε moving wiki...

 

Έχεις δίκιο ΠιΚέι για το χαρακτήρα της γενοκτονίας, μαύροι εναντίον μαύρων. Αυτό δείχνει πού μπορεί να οδηγήσει ο ρατσισμός --- και φυσικά το δύσκολο είναι να αντιληφθείς το ρατσισμό και τα φαινόμενά του πριν αυτά ξεσπάσουν με απρόβλεπτες συνέπειες, δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να τα κρίνεις εκ των υστέρων.

Link to comment
Share on other sites

Χεχε, δεν πειράζει, άλλωστε τα της Αφρικής είναι ένα θέμα στο οποίο έχω ελλείψεις, και χαίρομαι όταν γεμίζουν τα κενά :)

Όπως είπα, η ιστορία δε χρειάζεται κάτι άλλο για να δουλέψει, όπως είπα ήταν οι ελλιπείς μου γνώσεις που με μπέρδεψαν και με έκαναν να υποθέσω ότι ίσως δε βλέπω κάτι που θα έπρεπε να βλέπω :)

Link to comment
Share on other sites

Έχεις δίκιο ΠιΚέι για το χαρακτήρα της γενοκτονίας, μαύροι εναντίον μαύρων. Αυτό δείχνει πού μπορεί να οδηγήσει ο ρατσισμός --- και φυσικά το δύσκολο είναι να αντιληφθείς το ρατσισμό και τα φαινόμενά του πριν αυτά ξεσπάσουν με απρόβλεπτες συνέπειες, δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να τα κρίνεις εκ των υστέρων.

 

Καλά εκεί τώρα αρχίζει μια τρομώδης κουβέντα. Ο ρατσισμός είναι η τροφή του ηλίθιου. Και είναι δυστυχώς δημοφιλής γιατί σου λέει μάγκα μου δεν χρειάζεται να προσπαθείς για τίποτα, δεν χρειάζεται να διαβάσεις Αριστοτέλη και να νοιώσεις μαλ...ς που δεν τον καταλαβαίνεις, είσαι από την φύση σου και τα γονίδια σου πιο μάγκας από τον Κινέζο που κάνει διδακτορικό στον Αριστοτέλη . Κι αυτό κάνει pathetic και εγωμανή τον καθένα... η ευκολία του ρατσισμού είναι η δύναμή του! Και δεν τον προλαβαίνεις γιατί πρέπει να πιάνεις έναν- έναν τους φορείς του και να του εξηγείς πως προσπαθεί απλώς να την βολέψει, να αποφύγει το ζήτημα αντι να κάτσει και να το σκεφτεί. Άσε που έχει πλοκάμια για όλους... υπάρχει ρατσισμός και από τους διανοούμενους, εκλεπτυσμένος ρατσισμός με επιχειρήματα... όπως και λαϊκός για την νοικοκυρά... νεανικός και trendy... βγαίνει σε κάθε σχέδιο και χρώμα...

 

Χεχε, δεν πειράζει, άλλωστε τα της Αφρικής είναι ένα θέμα στο οποίο έχω ελλείψεις, και χαίρομαι όταν γεμίζουν τα κενά :)

 

Η Αφρική είναι τεράστια υπόθεση... κι ακόμα δεν έχουμε δει ούτε τα μισά από αυτά που γίνονται τόσα χρόνια εκεί. Κάποτε πρέπει να την μάθουμε γμτ! Αλλά είναι το μέρος με την περισσότερη άγραφη ιστορία του πλανήτη...

Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...

Ε κ π λ η κ τ ι κ ό είναι το διήγημα του Τζέιμς Μόροου "Η μοίρα των εθνών" που δημοσιεύθηκε στο τελευταίο "9" της Ελευθεροτυπίας (δηλ. την περασμένη Τετάρτη 28 Μαρτίου) και λυπάμαι που δεν το διάβασα παρά μόλις σήμερα, να σας το έλεγα όσο ήταν ακόμα στα περίπτερα. Αλλά τα έχουμε ξαναπεί αυτά, ας έχετε και εσείς το νου σας. Επίσης είναι και τρομακτικά επίκαιρο μετά τα γεγονότα της περασμένης Πέμπτης με το νεκρό και τους τραυματίες μετά τις "φίλαθλες" συμπλοκές. Η μετάφραση είναι του Pikei και της Χέντβινγκ Καρακούδα, ενώ προηγείται μια πολύ καλή συνέντευξη του συγγραφέα στον Παναγιώτη Κούστα. Φέτος το "9" αξιοποίησε στο έπακρο την αποστολή του Κούστα στη Νάντη, από ό,τι βλέπω ο άνθρωπος έτρεχε σαν τρελός να κάνει όλη μέρα συνεντεύξεις (Pikei, έχουν μείνει και άλλες στο μαγνητόφωνο;)

 

Με την ευκαιρία να σας πω τη δική μου εμπειρία με τις ομάδες.

Μέχρι την τρίτη Λυκείου ήμουν... Ολυμπιακός. Έτσι είχα μεγαλώσει από μωρό, ήταν η λαϊκή ομάδα, κόντρα στους αστούς του Παναθηναϊκού, κάτι που επιβεβαίωσαν τα χουντικά πανηγύρια γύρω από το Γουέμπλεϊ. Άρα με αυτήν ήταν και η παραδοσιακά προοδευτική οικογένεια, οι συγγενείς και οι φίλοι. Έβλεπα πάντα αθλητική Κυριακή, ήθελα φυσικά να κερδίζει η ομάδα, πρόλαβα το Γιούτσο, το Λοσάντα και τον Κρητικόπουλο, στενοχωριόμουν με τις ήττες, κολλούσα φωτογραφίες με ποδοσφαιριστές στον τοίχο, ήξερα τις συνθέσεις νεράκι (Ιδού η σύνθεση του 1982-1983: Σαργκάνης, Ξανθόπουλος, Μίχος, Παπαδόπουλος, Βαμβακούλας, Κουσουλάκης, Εσταβίλιο, Κοκκολάκης, Αναστόπουλος, Λεμονής, Μητρόπουλος).

Μετά ήρθε το πανεπιστήμιο, η αμφισβήτηση, η διάθεση να υποστηριχθούν μικρότεροι έναντι των ισχυρών και κυρίως, η αντίληψη πλέον, καθώς μεγάλωνα, ότι αυτό που βλέπαμε στην Ελλάδα δεν ήταν μπάλα, αλλά γιουρούσια στην αντίπαλη περιοχή. Το ενδιαφέρον έσβησε σταδιακά και γύρω στο δεύτερο ή τρίτο έτος έπαψα να είμαι Ολυμπιακός ή οποιαδήποτε άλλη ελληνική ομάδα, έπαιζα όμως ποδόσφαιρο που μου άρεσε και έβλεπα όσο μπορούσα (δεν είχαμε και δορυφορικές τότε) ξένα, ποιοτικά πρωταθλήματα, γιατί εκείνα είχαν πραγματικό ενδιαφέρον.

Τη δεκαετία του '80 το κοινωνικό ενδιαφέρον, ιδιαίτερα της νεολαίας, ήταν ακόμα έντονο. Τότε, όπως ίσως θα ξέρετε, η ΔΑΠ ήταν παντελώς απούσα από τα πανεπιστήμια, δεν κατέβαινε ούτε στις εκλογές, ο κόσμος κατά 90% ήταν με τις νεολαίες του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ, του Εσ ή τις Συσπειρώσεις. Δεν χρειάζεται να σας πω τι από όλα υποστήριζα, μπορώ όμως να σας πω πού έκανα λάθος: Θεωρούσα τις διαφωνίες ανάμεσα στις παρατάξεις σημαντικές, και δεν έβλεπα καθαρά ότι οι παρατάξεις, με όλα τα στραβά τους, είχαν ένα κοινό παρανομαστή. Το κοινωνικό ενδιαφέρον, το πώς θα φτιάξουμε μια κοινωνία καλύτερη από εκείνη που είχαμε τότε. Τη δεκαετία του '90 όλα αυτά υποχώρησαν, η πολιτική συζήτηση καταλάγιασε, η νεολαία και ο κόσμος έπαψε να ενδιαφέρεται για το κοινωνικό, πήρε το πάνω χέρι η ατομική επιτυχία, η ιδεολογία "να πετύχεις", το παρκάρισμα στο πεζοδρόμιο και ας μην περνάει ο πεζός. Όλα αυτά κοινή ρίζα έχουν.

Η υποχώρηση της πολιτικής δημιούργησε στο νέο κόσμο ένα κενό, που κάλυψαν σε ένα βαθμό τα γήπεδα. Σε ένα βαθμό λέω. Έτσι, εκεί που έβλεπες δέκα νεολαΐστικες πολιτικές εφημερίδες, βλέπεις σήμερα δέκα αθλητικές χειρίστου επιπέδου, που κάνουν το ασήμαντο σημαντικό, απευθύνονται σε ανθρώπους που δεν καταλαβαίνω (το λιγότερο που μπορώ να πω), και ζουν (οι εφημερίδες) από την ένταση και τους καυγάδες. Ήμαρτον Θεέ μου, ποτέ δεν περίμενα ότι θα πεθυμούσα τον Οδηγητή! Εκεί που μιλούσες για την κοινωνία, τώρα μιλάς για τον Θρύλο, που είναι τάχα "ιδέα", μόνο που αυτή η ιδέα δεν μπορεί ούτε τα παιδιά σου να μεγαλώσει καλύτερα, ούτε το στομάχι σου να γεμίσει, ούτε δουλειά να σου βρει, ούτε τις κοινωνικές αδικίες να σβήσει. Και εκεί που έβλεπες πηγαδάκια γεμάτα ένταση για το αν οι Σοβιετικοί έκαναν καλά ή όχι που έριξαν το κορεάτικο Τζάμπο, τώρα βλέπεις χούλιγκαν να αλληλοβρίζονται (όταν είναι ευγενικοί) ή να σκοτώνονται (όταν ξεφύγουν λίγο).

Ζούμε σε ένα χειρότερο κόσμο; Σε κάποια πράγματα ναι, γιατί αφήσαμε ανθρώπους ασήμαντους όπως πχ. τους Κοκκάληδες, τους Τζίγκερ, και μην ξεχνάτε, τους Κοσκωτάδες, τους Σαλιαρέληδες κλπ. να σημαίνουν κάτι στη ζωή μας.

 

Αυτά, συγνώμη αν ξεσπάθωσα λίγο, αλλά είμαι εντός θέματος, όπως θα διαπιστώσετε αν διαβάσετε τον εκπληκτικό -είπαμε- Μόροου στο "9".

Edited by nikosal
Link to comment
Share on other sites

Κράτα καβάντζα κάπου αυτό το κείμενο που έγραψες γιατί πιο σύντομη περιγραφή της τελευταίας τριακονταετίας και την σχέση πολιτικής -μπάλλας δεν νομίζω πως την ξαναγράφεις τόσο καλά, έτσι για πλάκα...

 

Ναι υπάρχουν κι άλλες στο κασετόφωνο, αλλά είναι από μάλλον άγνωστους για την Ελλάδα αξιόλογους συγγραφείς και η συνέντευξη σε κάποιους έχει γίνει και με διερμηνέα, οπότε θέλουν πιο πολύ δουλειά και ίσως ανταλλαγή mail για διευκρινήσεις... θα δούμε, δεν μπαγιατεύουν κιόλας!

Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...

Πανω στο θεμα που εθιξε ο Νικος δεν εχω να προσθεσω τιποτα αλλα ναι το διηγημα του Μορροου ηταν φοβερο.Σατυρικο με ολη την εννοια της λεξης.Αστειο αρχικα αλλα μολις το σκεφτοσουν θα καταλαβαινες τι ηθελε να πει ο ποιητης...η περιπου.

Ωραια και η συνεντευξη,παρεπιπτοντως!Μπραβο Πικει!

(Ελευθεροτυπια παιρνω μαλλον σπανια πια αλλα ετυχε και πηρα εκεινη τη μερα)

Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

Συνήθως διαβάζω τα διηγήματα του "9" 2-3 ή και παραπάνω μέρες μετά την κυκλοφορία, και όταν τα σχολιάζω εδώ είναι λίγο μπαγιάτικα. Να όμως που απόψε προλαβαίνω, γιατί έχω καλό σκοπό: Το διήγημα "Πρώιμη χήρα" του Αλέκου Παπαδόπουλου στο σημερινό (6 Ιουνίου 2007) "9" είναι εξαιρετικό! Ο Αλέκος έχει ένα χάρισμα, που λίγοι έλληνες νέοι συγγραφείς έχουν. Δημιουργεί ένα κόσμο που δεν υπάρχει, ένα κόσμο πολύ διαφορετικό από το δικό μας, με νέα πράγματα, απροσδόκητες συμπεριφορές, απίθανους -για τα σημερινά δεδομένα- διαλόγους και καταστάσεις. Και πάνω σε αυτή την αρχική του έμπνευση φτιάχνει και μια πολύ καλή ιστορία, με πλοκή και ουσία. Τα καταφέρνει δηλαδή σε δύο επίπεδα. Μπράβο του. Ειδικά το σημερινό διήγημα (όπως και η "Απασφάλιση" πριν μερικούς μήνες) νομίζω στέκει σε διεθνές επίπεδο, και τον χαίρομαι τον Αλέκο για αυτό.

 

Ο καλός σκοπός που έλεγα: Προλαβαίνετε να βγείτε να αγοράσετε το τεύχος!

Link to comment
Share on other sites

Χεχε. Μόλις το διάβασα κι εγώ. Ήταν αρκετά ενδιαφέρον, οφείλω να ομολογήσω.

Link to comment
Share on other sites

Η δική μου άποψη για το 9 και τα διηγήματα του.

 

Το έπαιρνα ευκαιριακά κάποτε, αλλά σταμάτησα για τους εξής λόγους...

1. Όπως αναφέρθηκε ήδη, τα περισσότερα διηγήματα (τουλάχιστον το 90%) είναι ξένα. Μπορεί κάποιος να μου το εξηγήσει αυτό? Αν θέλω να διαβάσω ξένους συγγραφείς παίρνω και το Ιντερζον. Και μην μου πείτε ότι δεν υπάρχουν Έλληνες συγγραφείς οι οποίοι να τους στέλνουν υλικό γιατί απλά θα σας παραπέμψω στη δική μου εμπειρία. Είχα στείλει και εγώ κάποτε ένα διήγημα και δεν πήρα ποτέ απάντηση - παρόλο που επέμεινα, για να δω τι έγινε.

2. Δεν είμαι φανατικός κομικάς, και οι σελίδες για την Ε.Φ. στο περιοδικό είναι απελπιστικά λίγες.

3. Η ποιότητα των διηγημάτων είναι γενικά καλή αλλά ένα διήγημα των 1000 λέξεων την εβδομάδα δεν φέρνει την άνοιξη. Πιστεύω πως θα μπορούσαν άνετα να μπουν 1-2 ακόμα σε κάθε τεύχος.

 

Εν συντομία, θα ήθελα να ενισχύσω και εγω το περιοδικό με τον οβολό μου αλλά δεν παίρνω -κυρίως σε ποσότητα- αυτό το οποίο θα ήθελα σαν χαρντκοράς Ε.Φ. οπαδός. Δηλαδή με 4 ευρώ το τρίμηνο παίρνω τις Συμπ. Διαδρ. οι οποίες έχουν πολλαπλάσια ύλη απ'ότι το 9 σε 12 τεύχη!

 

Αυτά τα λίγα προς το παρόν.

Link to comment
Share on other sites

Έχω στείλει κι εγώ διήγημα στο 9 χωρίς να λάβω απάντηση, ακόμα κι όταν έστειλα επαναληπτικά μηνύματα ζητώντας να ακούσω έστω ένα «δεν μας κάνει» ή «είναι πολύ μεγάλο».

 

Μπορώ να ομολογήσω πως, χεχ χεχ, με έχει κάνει προκατειλημμένο προς τα διηγήματα του, ειδικά αυτά από έλληνες, που αρνούμαι πλέον να διαβάσω σαν μια μορφή προσωπικής διαμαρτυρίας.

Link to comment
Share on other sites

Έχω στείλει κι εγώ διήγημα στο 9 χωρίς να λάβω απάντηση, ακόμα κι όταν έστειλα επαναληπτικά μηνύματα ζητώντας να ακούσω έστω ένα «δεν μας κάνει» ή «είναι πολύ μεγάλο».

 

Μπορώ να ομολογήσω πως, χεχ χεχ, με έχει κάνει προκατειλημμένο προς τα διηγήματα του, ειδικά αυτά από έλληνες, που αρνούμαι πλέον να διαβάσω σαν μια μορφή προσωπικής διαμαρτυρίας.

 

Δεν σε αδικώ καθόλου. Αν μπορεί και μπαίνει το Interzone στο κόπο να μας απαντήσει (το οποίο δέχεται 1.000+ διηγήματα το μήνα) τότε νομίζω ότι θα μπορούσαν να στείλουν μια αρνητική και τα παλικάρια του '9'. Τα e-mail και ο επαγγελματισμός είναι τσάμπα.

Link to comment
Share on other sites

Θέμα τα διηγήματα του "9". Τα διαβάζετε; Σχολιάστε τα, που γράφει και ο υπότιτλος. Αλλά μιας και οι δύο τελευταίοι ανοίγετε άλλα ζητήματα, να σας πω με δυο λόγια τη γνώμη μου.

 

α) Δεν ανήκω στην εκδοτική ομάδα, ωστόσο μπορώ να υποθέσω γιατί δημοσιεύονται ξένα διηγήματα, με βάση την κοινή λογική. Καταρχάς η ελληνική παραγωγή δεν μπορεί να καλύψει ποιοτικά και ποσοτικά το ζητούμενο (=ένα καλούτσικο και πάνω διήγημα την εβδομάδα). Έχετε αντιληφθεί από αυτά που διαβάζετε γύρω σας το αντίθετο; Δεύτερον, κάτι τέτοιο δεν είναι καν επιθυμητό. Μας ενδιαφέρει να διαβάσουμε καλά ξένα διηγήματα, νέα ρεύματα, νέους και άγνωστους συγγραφείς κλπ. Και δεν μπορεί ο καθένας να τα διαβάσει στα αγγλικά. Άρα την προσφορά του "9" στον τομέα τη βρίσκω ανεκτίμητη. Αναφέρομαι στην προσφορά του "9" σε εμάς, τους φίλους της εφ. Υπάρχει όμως και ένα άλλο, πολύ μεγάλο πλεονέκτημα: Με το "δωρεάν μαζί με την εφημερίδα", κάθε βδομάδα θέλοντας και μη 80-90 χιλιάδες αναγνώστες της εφημερίδας έρχονται σε επαφή με την εφ και τα κόμικς. Κάποιοι από αυτοί θα γίνουν φίλοι των ειδών αυτών. Κάπως έτσι αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια, κυρίως χάρη στο "9", μια ολόκληρη νέα γενιά ελλήνων σκιτσογράφων. Κάπως έτσι έχουν ξεπεταχτεί και ωριμάσει 5-6 καλοί έλληνες εφ συγγραφείς.

β) Ότι δεν στέλνουν ένα απλό ιμέιλ ή γραμματάκι ότι απορρίπτεται το διήγημα που τους έχει υποβληθεί επειδή δεν πληροί τα ποιοτικά τους κριτήρια, κακώς δεν το κάνουν. Θα ήταν καλύτερο, αγνοώ όμως τους χρόνους τους, τον αριθμό διηγημάτων και τους υπαλλήλους που έχουν ή δεν έχουν κλπ.

γ) Λίγες οι εφ σελίδες, μακάρι να ήταν περισσότερες. Στην καλύτερη περίπτωση οι φίλοι της εφ θα βρούνε πλέον του διηγήματος μια συνέντευξη (συνήθως άριστη) και κάποιο εφ κόμικς. Μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για ένα ολιγοσέλιδο περιοδικό, που μας κοστίζει 0 ή 1 ευρώ, ανάλογα με το αν είμαστε ή όχι αγοραστές της εφ έτσι και αλλιώς. Τα παραπάνω δεν τα βρίσκω αρνητικά. Δεν προτιμώ να μην κυκλοφορεί το "9" και να μην έχω ούτε αυτά τα λίγα. Το αντίθετο.

δ) Το αν παίρνει κανείς το "9" ή τις "ΣΔ" ή και τα δύο και άλλα πέντε φανζίν μαζί, επιλογή του. Προσωπικά, ζώντας στην φτωχή ελληνική αγορά, διψάω τόσο που παίρνω ό,τι βρίσκω.

ε) Ντίνο, η προσωπική σου διαμαρτυρία βλάπτει μόνο εσένα. Εγώ χαίρομαι πολύ για μερικά καλά διηγήματα που έχω διαβάσει στο "9", ελλήνων ή ξένων.

 

Στοπ εδώ από μένα. Μπορείτε βέβαια να σχολιάσετε το μήνυμά μου, αλλά κατόπιν ας επιστρέψουμε στην κριτική των διηγημάτων.

Link to comment
Share on other sites

Καταρχάς για την πρόσφατη κουβέντα: Σας πιστεύω πως δε σας απάντησαν και είμαι μαζί σας, είναι κακό κι είναι κακό κυρίως για αυτούς και την εικόνα τους. Αλλά... (γιατί παντού υπάρχει ένα τέτοιο) μπήκε κανείς στον κόπο να συνεχίσει να στέλνει μέχρι να τους πείσει? Δε λέω πως είναι κακό το να μην τα έχει κάνει, όλοι μας το κάνουμε -εγώ πρώτη από όλους- κι είναι σύνηθες τελικά να λέμε "εντάξει μωρέ, εκεί δε βλέπω φως οπότε παράτα το". Προσωπικά μέχρι στιγμής δεν έχω κηνυγήσει κανέναν για να με εκδόσει, οπότε και δεν ξέρω πόση πυγμή θέλει αυτό το πράγμα, πόσο κουράγιο και τα σχετικά. Όμως εφόσον το συζητάτε, κι εφόσον είστε τόσοι που γράφεται εφ κι ακόμα περισσότερο εδώ είστε μαζεμένοι γιατί δεν τους βομβαρδίζεται μέχρι να αλλάξει αυτή η τακτική που δε σας αρέσει? Εγώ δε μπορώ να γράψω εφ -ούτε καν να προσποιηθώ ότι μπορώ- όμως άμα θέλετε και το αποφασίσετε, μαζευτείτε, στείλτε μου ότι θέλετε να στείλετε, θα τους τα στείλω και θα ρωτάω εγώ ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Είναι ένα προβήματάκι που ίσως μπορούμε να λύσουμε. :) Λοιπόν?

 

Για το 9 τώρα γενικά, δεν ξέρω γιατί δεν έχω πάρει κάποια θέση τόσο καιρό, ίσως επειδή δεν ξέρω γιατί απομακρύνθηκα από αυτό. Ήμουν φανατική του, το διάβαζα στο δρόμο περπατώντας και σκουντουφλώντας μόλις το έπιανα στα χέρια μου τις Τετάρτες και το περίμενα πως και πως. Από τότε έχουν περάσει περίπου... χμμμ... 4 χρόνια? κάπου εκεί. Τώρα πια το βλέπω περιστασιακά είτε όταν το αγοράσω είτε αν το έχει κάποιος άλλος, πάντως άμα τύχει όχι συστηματικά και συνήθως το ξεχνάω. Υποθέτω πως απλά ξεφούσκωσε ο ενθουσιασμός μου (που ανάθεμα αν ήταν ενθουσιασμός γιατί είχε κρατήσει τουλάχιστον δυο χρόνια). Τα διηγήματα που είχε στη μέση του από ένα σημείο και μετά δεν τα διάβαζα σχεδόν ποτέ. Ξεκινούσα να διαβάζω και κάποια στιγμή βαριόμουνα, εκτός κι αν το κείμενο ήταν τόσο καλό που δε μπορούσα να το αφήσω. Όμως θυμάμαι ακόμα τουλάχιστον πέντε κομμάτια που είχα διαβάσει μέσα του, άρα αναλογικά θεωρώ πως είχε αρκετά πολύ πολύ καλά.

 

Ταύτα, κι ίσως μετά από αυτή τη μίνι αναλυσούλα να το ξαναθυμηθώ.

Link to comment
Share on other sites

Αν και συμφωνώ μαζί σου για την προσφορά του περιοδικού γενικά στο χώρο - κάθε προσφορά είναι ευπρόσδεκτη - θα ήθελα να απαντήσω σε κάποια σχόλια που έκανες.

 

Καταρχάς η ελληνική παραγωγή δεν μπορεί να καλύψει ποιοτικά και ποσοτικά το ζητούμενο (=ένα καλούτσικο και πάνω διήγημα την εβδομάδα). Έχετε αντιληφθεί από αυτά που διαβάζετε γύρω σας το αντίθετο;

 

Διαφωνώ κάθετα, οριζόντια και σε πολλαπλές διαστάσεις και παράλληλα σύμπαντα. Πιστεύω ότι, πλέον τουλάχιστον, υπάρχει και το αξιόμαχο, έμψυχο δυναμικό αλλά και το υλικό για αυτό το σκοπό. Άλλωστε δεν είναι απαραίτητο σε κάθε τεύχος να υπάρχει Ελληνική δημιουργία. Ένα ποσοστό 50-50 όμως πιστεύω ότι θα ήταν ευπρόσδεκτο.

 

Δεύτερον, κάτι τέτοιο δεν είναι καν επιθυμητό. Μας ενδιαφέρει να διαβάσουμε καλά ξένα διηγήματα, νέα ρεύματα, νέους και άγνωστους συγγραφείς κλπ. Και δεν μπορεί ο καθένας να τα διαβάσει στα αγγλικά.

 

Εξακολουθώ να διαφωνώ και να πιστεύω ότι ως Έλληνες, μας ενδιαφέρουν και οι ξένοι αλλά και οι Έλληνες συγγραφείς και θα έπρεπε να αντιπροσωπεύονται ισάξια.

 

Άρα την προσφορά του "9" στον τομέα τη βρίσκω ανεκτίμητη. Κάπως έτσι έχουν ξεπεταχτεί και ωριμάσει 5-6 καλοί έλληνες εφ συγγραφείς.

 

Δεν νομίζω ότι οι καλοί συγγραφείς Ε.Φ. ξεπετάγονται στην Ελλάδα επειδή υπάρχει το 9. Πιστεύω ότι τα φανζίν ήταν αυτά που ανέδειξαν και ωρίμασαν κόσμο τα τελευταία 20 χρόνια όπως και εκδόσεις αποκλειστικά αφιερωμένες στην Ε.Φ.

 

β) Ότι δεν στέλνουν ένα απλό ιμέιλ ή γραμματάκι ότι απορρίπτεται το διήγημα που τους έχει υποβληθεί επειδή δεν πληροί τα ποιοτικά τους κριτήρια, κακώς δεν το κάνουν. Θα ήταν καλύτερο, αγνοώ όμως τους χρόνους τους, τον αριθμό διηγημάτων και τους υπαλλήλους που έχουν ή δεν έχουν κλπ.

 

Δεν τίθεται θέμα καλού ή κακού, όλοι καλοί είμαστε. Είναι απλά αντιεπαγγελματικό.

 

Δεν προτιμώ να μην κυκλοφορεί το "9" και να μην έχω ούτε αυτά τα λίγα. Το αντίθετο.

 

Σίγουρα όχι. Οτιδήποτε στηρίζει την Ε.Φ. καλό είναι να κυκλοφορεί.

Link to comment
Share on other sites

Σήμερα (πριν από λίγο) έστειλα ένα διήγημα στο 9. Τους θερμοπαρακάλεσα να μου απαντήσουν όσο πιο σύντομα μπορούν ακόμα και αν για οποιονδήποτε λόγο δεν το θέλουν.

 

Αναμένω. (Τους δίνω ένα μήνα).

Link to comment
Share on other sites

"Το Σύστημα" του Κώστα Χαρίτου που δημοσιεύεται σήμερα, προσωπικά πιστεύω πως είναι από τα καλύτερα διηγήματα που έχω διάβασει. Όχι μόνο γιατί με απίστευτα "γατίσιο" τρόπο παίζει με την εκπαίδευση, την "εκπαίδευση" και την Εκπαίδευση (και sorry που είναι ακατανόητο αυτό που γράφω, αλλά δεν θέλω να το spoilerιάσω) αλλά και γιατί γράφτηκε με δεδομένο θέμα και σε ένα δίωρο (στον διαγωνισμό Συγγραφής του 3ου ΦΕΦΕ). Δεν έχω ιδέα αν ο Κώστας είχε προκατ την ιδέα στο κεφάλι του και την προσάρμοσε πάνω στο θέμα, αλλά μου φαίνεται μάλλον απίθανο, αν δει κανείς πως χειρίστηκε και "κεντράρισε" πάνω στις φράσεις που δόθηκαν από την επιτροπή. Η μη χρήση του πυροσβεστήρα, που "παγίδευσε" σχετικά το μεγαλύτερο μέρος όσων συμμετείχαμε στον διαγωνισμό, είναι επίσης κάτι που καταλογίζω στα υπέρ του διηγήματος και του Κώστα.

 

Ουγκ! είπα και περιμένω κι άλλες γνώμες...

Link to comment
Share on other sites

Για όσους δεν έχουν παρακολουθήσει το θέμα, το διήγημα του Χαρίτου και του Παπαδόπουλου έχουν δημοσιευθεί εδώ.

Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

Ελπίζω να προσέξατε τη δημοσίευση του διηγήματος του Ντίνου Χατζηγεωργίου "Σίμπα" στο τελευταίο 9. Είναι μια βελτιωμένη έκδοση του διηγήματος που ο Dino έγραψε στο πλαίσιο του 3ου Φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας Ερμούπολης. Καλορίζικος στο περιοδικό Ντίνο, εύχομαι και εις ανώτερα.

Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Δεν ξέρω αν τελικά διαβάζει κανείς άλλος από το φόρουμ τα διηγήματα εφ του "9" (δεν βλέπω σχολιασμούς), παρόλα αυτά συνεχίζω να τα απαριθμώ και να τα σχολιάζω.

 

Την περασμένη Τετάρτη 8 Αυγούστου δημοσιεύθηκε το διήγημα του Κώστα Χαρίτου, "Όλα ή Τίποτα" γύρω από ένα μελλοντικό τηλεπαιχνίδι με δώρα διάφορα γονίδια (όπως "αξιοπρέπειας", "αλληλεγγύης", "απληστίας" κλπ. ). Δεν με ενθουσιάζουν τέτοιες ιδέες, μου θυμίζουν μετεφηβική εφ του στιλ "πού μπορούμε να οδηγηθούμε κύριοι", όπου κάθε τι λίγο - πολύ έχει γραφεί ξανά παλιότερα και καλύτερα -όταν ακόμα θεωρούταν μοντέρνο και είχε και κάποια σημασία. Μου αρέσει ο Χαρίτος, το συγκεκριμένο διήγημα μου φάνηκε αρκετά αδύναμο.

Edited by nikosal
Link to comment
Share on other sites

@ Nikosal

Έχω μια πρόταση για να ανεβάσουμε την συμμετοχή. Να αλλάξεις τον τίτλο και να τον κάνεις "Τα Ελληνικά Διηγήματα ΕΦ Του 9. Τα διαβάσατε δεν τα διαβάσατε μπινελικώστε τα, ποτέ δεν πήγε χαμένο ένα μπινελίκι".

 

Πλάκα κάνω , βέβαια.

 

Η "Σίμπα" μου άρεσε από την πρώτη ανάγνωση (στο καράβι της επιστροφής από την Σύρο την ζήτησα από τον Dino) αλλά νομίζω πως την μεγάλωσε κιόλας λίγο. Το διήγημα είναι άψογο.

 

Για το "Όλα ή Τίποτα" θα διαφωνήσω μαζί σου. Μ' αρέσει πάντοτε πιο πολύ ο "γκαζωμένος" Χαρίτος και το παιχνίδι με την τηλεοπτική πραγματικότητα που κάνει είναι για μένα το πιο σημαντικό κομμάτι του συγκεκριμένου διηγήματος.

 

Επίσης μου άρεσε πολύ τελευταία ένα διήγημα του επίσης πρωτοεμφανιζόμενου στο 9, Κλήμη Στακτόπουλου με τίτλο "Οι Κόκκινες Πελουλεύρες", όπως και το "Μια Ωραία Πεταλούδα" της Βάσως Χρήστου.

Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Στο τεύχος 369, της 29 Αυγούστου, του 9, το διήγημα «Ο Δολοφόνος των Παιδιών» του Gerard van den Akker.

 

Αυτή είναι λοιπόν η μοντέρνα επιστημονική φαντασία στο σύμπαν των σύντομων διηγημάτων;

 

Τελειώνει με δύο μεγάλα ΓΙΑΤΙ.

 

 

α) Γιατί ο Χ σκοτώνει διασημότητες στην παιδική τους ηλικία; β) Γιατί ο Χ2 βρίσκει καλή ιδέα την δολοφονία διασημοτήτων στην παιδική τους ηλικία;

 

 

 

Ίσως ένας λιγότερος συγγραφέας να έμπαινε στον κόπο να μας το εξηγήσει. Το ζουμί όπως φαίνεται να είναι αλλού. Στην δημιουργία της «ιδέας» και μόνο. Χμμ. Δε μου κάθεται.

Edited by nikosal
Link to comment
Share on other sites

Κυρ Ντιν, να διαφωνήσω! Πολύ καλό το διήγημα του Βαν Ντεν Άκερ (και πολύ καλύτερο από εκείνο που είχε δημοσιεύσει πάλι το "9" πριν κανένα τετράμηνο). Δυνατό, έξυπνο, με ρυθμό, καλογραμμένο. Δεν σε έπιασε η ταχύτητά του; Επίσης λάβε υπόψη σου, ότι είναι ένα νέο παιδί. Κάτι θα βγει από αυτό τον κόσμο στο μέλλον.

 

Για τα δύο γιατί, δεν είμαι σίγουρος.

 

 

Γιατί μισεί τη γραφειοκρατία της εποχής του και θέλει να την ξεκάνει; Γιατί μισεί την εποχή του την ίδια; Γιατί είναι παρανοϊκός; Δεν σου φάνηκε παρανοϊκός; Δεν είδες πώς τον φοβόταν το ψάρι; Δεν νομίζω ότι είχε σημασία να το εξηγήσει περισσότερο ο συγγραφέας.

 

 

Πάντως το ζήλεψα, για αυτό που ετοιμαζόμαστε να γράψουμε στο write off. Ξέρεις εσύ γιατί...

Link to comment
Share on other sites

Το διάβασα κι εγώ γιατί είμαι ο απόλυτος φανμπόυ της χρονοταξιδιωτικής ε.φ.

 

Πολύ καλός ρυθμός, ωραία γλώσσα, αλλά θεωρώ προσωπικά απαράδεκτο να αφήνει ερωτήματα αναπάντητα χωρίς λόγο. Δε νομίζω ότι ήθελε να μας πει κάτι αφήνοντας τα ερωτήματα αυτά να πλανώνται. Εμένα μου φάνηκε το διήγημα αυτό σαν teaser κάποιου μεγαλύτερου. Ή απλά ότι δε χωρούσε το υπόλοιπο κομμάτι της ιστορίας. Ή ότι βαριόταν να μας εξηγήσει. Ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων.

 

Ωραία ιδέα πάντως. Και μου άρεσε

το κομμάτι στο τέλος που αναρωτιέται ποιός είναι ο Ισαάκ Νεύτωνας.

 

 

Ν.

Link to comment
Share on other sites

Λοιπόν, έχοντας κάνει την μετάφραση στο συγκεκριμένο διήγημα, μπορώ ίσως να συνεισφέρω μερικές πληροφορίες:

 

 

Ο δολοφόνος και ο διώκτης του είναι αναμφίβολα το ίδιο πρόσωπο.

Όλα τα παιδιά θύματα είναι σημαντικές προσωπικότητες. Ο Ιούλιος Φλαβιος είναι ο μετέπειτα Καίσαρας, ο Μουχιντίν Πίρι είναι ο μετέπειτα Τούρκος Ναύαρχος Πίρι Ρέις και ο Ισαάκ Νέυτων ο μετέπειτα τύπος με το μήλο στο κεφάλι... Το θύμα που υπονοείται στο τέλος είναι επίσης πασίγνωστο, αλλά θα σας αφήσω να googlιάσετε τα στοιχεία που δίνει ο συγγραφέας (τόπος και χρόνος μείον έξι χρόνια) γιατί αυτό θέλει να κάνετε κι εκείνος.

Επί της ουσίας τώρα. Το διήγημα είναι ουσιαστικά μια παραλλαγή του grandfather paradox. Στο ταραγμένο μυαλό του ήρωα που κυνηγά τον εαυτό του, η ιδέα της δολοφονίας διασήμων μπαίνει από την παρατήρηση που κάνει ο "καρεκλοκένταυρος" συνεργάτης του. Αν το παρατηρήσετε, όλα είναι απολύτως κυκλικά. Κάθε νεκρός διαγράφεται φυσικά από την Ιστορία και έτσι είναι άσημος μετά τον κάθε φόνο, κανείς δεν έχει ακούσει κάτι γι αυτόν.

Το μόνο επιπλέον στοιχείο που βάζει ο συγγραφέας είναι αυτή η υποχθόνια χιουμοριστική πινελιά για την σύγκρουση ανθρώπων της δράσης και ανθρώπων της καρέκλας. Η μοναξιά του ήρωα που "τραβιέται σαν λάστιχο" για να εξυπηρετήσει μια ολόκληρη οργάνωση που "πολυθρονιάζεται" στον 24ο αιώνα είναι, κατά την γνώμη μου, ο λόγος που άξιζε να δημοσιευθεί.

 

 

Θα συμφωνήσω με τον Ντίνο, ότι δεν είναι το groundbreaking διήγημα. Είναι όμως κατά την γνώμη μου ένα πολύ καλό δείγμα γραφής από έναν νεαρό συγγραφέα...

Link to comment
Share on other sites

Το διάβασα χτες το βράδυ (απόγευμα/whatever) και πάλι μου άφησε μια ξινίλα που μου αφήνουν τα περισσότερα (αν όχι όλα) διηγήματα/ιστορίες με ταξίδια στο χρόνο.

Πέρα απ' το γνωστό παράδοξο πως σκότωσε τον Νεύτωνα άρα πώς ήξεραν στο μέλλον για τον Νεύτωνα (που όμως ο συγγραφέας εξηγεί πως λειτουργεί οπότε πάω πάσο) μπαίνει και ένα άλλο ερώτημα. Γιατί τον κυνηγάνε στο χρόνο αφού μπορούν να ταξιδεύουν στο χρόνο; Γιατί δε πηγαίνουν συνεχώς στη στιγμή που γίνεται η δολοφονία για να τον αποτρέψουν. Θεωρητικά ακόμα θα έπρεπε να ταξίδευαν απ' το μέλλον του 24ου αιώνα και να τους πουν ποιος είναι ο δολοφόνος που δεν υπήρχε γιατί θα τον απέτρεπαν, αλλά ίσως πάλι το ψειρίζω πάρα πολύ.

Edited by Guardian of the RuneRing #2
Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..