mman Posted August 12, 2009 Share Posted August 12, 2009 «The Sex ‘n’ Horror show» του Παναγιώτη Κούστα. Τεύχος #230, 8 Δεκεμβρίου 2004. «Κάθε ειδησεογραφικό σόου που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να έχει κάθε μέρα μια τζούρα αίμα και δύο τζούρες κώλο, αυτή είναι η δόση. Και ο κώλος είναι πια εύκολος. Φροντίζουν γι’ αυτό πολλοί. […] Το αίμα όμως…το καλό αίμα πρέπει να ψάξεις να το βρεις.» Και η εκπομπή των ειδήσεων λέγεται The Sex and Horror Show. Ο Τομ δουλεύει για τηλεοπτικό κανάλι. Είναι αιματάς. Δηλαδή ψάχνει ειδήσεις με ζουμί. Όπου ζουμί φυσικά το αίμα. Ο Τομ όμως δεν είναι ο κεντρικός πρωταγωνιστής του διηγήματος. Πρωταγωνιστής και αφηγητής είναι ο παραγωγός του. Δουλειά του να…παράγει το ζουμί όταν αυτό δεν υπάρχει. Και, για τώρα, καταφέρνει να μας παγώσει το αίμα. Για τώρα όμως. Γιατί είμαστε μόνο ένα βηματάκι μακριά από αυτή την πραγματικότητα. Αύριο έτσι θα τις βλέπουμε τις ειδήσεις στην τηλεόραση, όπως τις βλέπουμε με επιλογή μας στο ίντερνετ σήμερα. Και ο συγγραφέας, με ελάχιστες λέξεις, μέσα από την προσωπικότητα του ήρωα του μας λέει όλα όσα χρειάζεται να πει. Βιαστείτε να το διαβάσετε, θα παλιώσει γρήγορα. Φοβάμαι ότι μόλις πάλιωσε! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 15, 2009 Share Posted August 15, 2009 «Το Σκιάχτρο» του Κώστα Χαρίτου. Τεύχος #468, 14 Αυγούστου 2009. Συγχαρητήρια στον δικό μας khar για την δημοσίευση του και την τόσο ενδιαφέρουσα συνέντευξη του. Χαίρομαι επίσης να αναφέρω πως το διήγημα μού άρεσε πολύ. Ενδιαφέροντες, στρωτοί χαρακτήρες, ανάλαφρη διήγηση που δεν κουράζει και σε γαργαλάει με αρκετό μυστήριο για να σε τραβάει στα παρακάτω. Υπάρχει μήνυμα, νόημα και αρκετή σκιά που σε έχει να κάθεσαι στα καρφιά χωρίς δυστυχώς το φως της ημέρας να ανακουφίζει καθόλου, το αντίθετο μάλιστα. [Πιστεύω πως εδώ χάθηκε ένα πολύ συναρπαστικό κεφάλαιο, εκείνο της απόσπασης του κομματιού από το σκιάχτρο. Δεν μπορείς να χτίζεις τον μύθο, τον θρύλο, του τρομερού σκιάχτρου και μετά να περνάς στο off την πιο σημαντική στιγμή: το πλησίασμα του πρωταγωνιστή στο φοβερό αντικείμενο, που παρ’όλες τις δυσκολίες θα μπορούσε επιτέλους να το δει πως πραγματικά ήταν στο φως της ημέρας. Με ενοχλεί που –κατά έναν τρόπο- είχα μια εικόνα του σκιάχτρου από τον Λευτέρη Κιουρτσόγλου (τον εικονογράφο) αντί από τον συγγραφέα.] Το διήγημα χτίζει ένα μυστηριώδες παρασκήνιο, από αυτά που μου αρέσουν, και στο φινάλε παραμένει ενεργό μεν πίσω από τις κουρτίνες δε, αφήνοντας μας ανοιχτή την όρεξη για περισσότερο. Αν και δεν είμαι σίγουρος πως θέλω να μου δοθεί ποτέ η επεξήγηση. Κάπου υποβόσκει μια αναμονή, που ισορροπεί ανάμεσα στην ελπίδα και την απειλή, χωρίς να μπορείς σαν αναγνώστης να καθορίσεις που ανήκει πιο. Στους κατασκευαστές των σκιάχτρων ή στον Νίκο και τα υπόλοιπα καλόπαιδα. Πολύ καλό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kitsos Posted August 15, 2009 Share Posted August 15, 2009 14/08; Καλά άντε τώρα απόγευμα δεκαπενταύγουστου και στο νησί, να βρεις χθεσινή Ε! Κρίμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dolph Posted August 15, 2009 Share Posted August 15, 2009 (edited) «Η Καρδιά Ενός Ανώτερου Παιδιού» του Daniel Pearlman σε μετάφραση Π. Κούστα και Χ. Καρακούδα. Τεύχος #467, 8 Αυγούστου 2009. Δεν νομίζω ότι υπάρχει ευκολότερο πράγμα στον κόσμο της συγγραφής από το να συγκινήσεις χρησιμοποιώντας τον θάνατο (παρελθόντα ή ερχόμενο) ενός παιδιού . Το έχω ξαναγράψει κάπου και θα επαναλάβω ότι είναι εξαιρετικά αβανταδόρικο. Δεν μου άρεσε για αυτόν τον λόγο, καθώς δε και για τις διάφορες καταστάσεις που περιγράφει (νόμος δωρητών, ύπαρξη "ανώτερων" παιδιών, κ.λπ.). Τέλος, μέσα σε λίγες γραμμές είχες χοντροκαταλάβει τί παίζεται και απλά περίμενες το -τελικά αναμενόμενο- αποτέλεσμα. Δηλαδή ούτε στο τέλος δεν μας εξέπληξε λιγάκι. Η μετάφραση αξιοπρεπέστατη, δηλαδή δεν μου χτύπησε κάτι άσχημα στο μάτι. Edited August 15, 2009 by dolph Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 15, 2009 Share Posted August 15, 2009 (edited) 14/08; Καλά άντε τώρα απόγευμα δεκαπενταύγουστου και στο νησί, να βρεις χθεσινή Ε! Κρίμα. Είχα κι εγώ την περιπέτεια μου. Δε λέω να το συνηθίσω αυτό το Σάββατο. Θυμήθηκα το 9 αργά το μεσημέρι. Έτρεξα στο κιόσκι μου ελπίζοντας πως αν το ένθετο βγήκε χθες, θα είχανε και σήμερα τις ίδιες εφημερίδες, και πως οι Κυριακάτικες θα βγαίνανε κανονικά αύριο. Τελικά της Κυριακής είχαν βγει Σάββατο. Αλλά ήμουν τυχερός. Τους είχαν μείνει και μερικές χθεσινές! Αλλά γκρρρ, όχι η έκδοση των 2 ευρώ αλλά η άλλη, των 3,5, με το βιβλίο. Τι να έκανα, να το άφηνα; Τώρα αν "κέρδισα" έναν Ρομπερτ Βαν Γκούλικ θα το διαπιστώσω όταν βρω καιρό να διαβάσω "Το Στοιχειωμένο Μοναστήρι" του. Πάντως, σε νησί...τόσο γρήγορα στέλνουν τις χθεσινές πίσω; Εγώ θα ρωτούσα κάποιους νησιώτες αν διαβάζουν Ελευθεροτυπία και αν θυμούνται που πέταξαν το ένθετο με τα μίκυ-μάου. Edited August 15, 2009 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kitsos Posted August 16, 2009 Share Posted August 16, 2009 Είχα κι εγώ την περιπέτεια μου. Δε λέω να το συνηθίσω αυτό το Σάββατο. Θυμήθηκα το 9 αργά το μεσημέρι. Έτρεξα στο κιόσκι μου ελπίζοντας πως αν το ένθετο βγήκε χθες, θα είχανε και σήμερα τις ίδιες εφημερίδες, και πως οι Κυριακάτικες θα βγαίνανε κανονικά αύριο. Τελικά της Κυριακής είχαν βγει Σάββατο. Αλλά ήμουν τυχερός. Τους είχαν μείνει και μερικές χθεσινές! Αλλά γκρρρ, όχι η έκδοση των 2 ευρώ αλλά η άλλη, των 3,5, με το βιβλίο. Τι να έκανα, να το άφηνα; Τώρα αν "κέρδισα" έναν Ρομπερτ Βαν Γκούλικ θα το διαπιστώσω όταν βρω καιρό να διαβάσω "Το Στοιχειωμένο Μοναστήρι" του. Πάντως, σε νησί...τόσο γρήγορα στέλνουν τις χθεσινές πίσω; Εγώ θα ρωτούσα κάποιους νησιώτες αν διαβάζουν Ελευθεροτυπία και αν θυμούνται που πέταξαν το ένθετο με τα μίκυ-μάου. Tη βρήκα χθες το βράδυ αργά. Πέρασα από το μοναδικό μαγαζί, ξέρεις τώρα (με τις εφημερίδες, τους τόμους του μίκυ και τα σταντ με τα bell) και λέω "δε ρωτάω μπας και;" και ρώτησα και ο μπαρμπούλης με τα γυαλιά τύπου "Ζάχος του Up" έκανε μια μαγική κίνηση κάτω από τον πάγκο με τις αθλητικές και μου εμφάνισε μια λαχταριστή Ε με το περιτύλιγμά της και το Μοναστήρι του Γκούλικ και το Γεω και το 9! την άρπαξα αμέσως από τα χέρια του κοιτώντας δεξιά και αριστερά για κανέναν επικίνδυνο τύπο πλήρωσα και έτρεξα στο δρόμο. Δεν διάβασα ακόμη, επιφυλάσσομαι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted August 17, 2009 Share Posted August 17, 2009 «Το Σκιάχτρο» του Κώστα Χαρίτου. Τεύχος #468, 14 Αυγούστου 2009. Στα πλην: Το ότι η εξαφάνιση της μεσαίας γενιάς των γονιών δεν είναι πολύ αληθοφανής: 1) Δεν υπάρχουν τρεις διακριτές γενιές στον ανθρώπινο πληθυσμό. Υπάρχουν άτομα που είναι γονείς (ανήλίκων) και παπούδες συγχρόνως και άλλα που είναι ενήλικες και δεν έιναι τίποτα από τα δύο. Τι θα γινόταν μ' αυτούς; 2) Η εξαφάνιση της πιο παραγωγικής τάξης θα έκανε την κοινωνία και την οικονομία να καταρρεύσουν. Φυσικά, οι γονείς θα μπορούσαν όντως να δουλέουν στις υποθαλάσσιες φάρμες, αλλά το παραμύθι με τους οπλισμένους φίλους που λέει ο παπούς, υπονοεί ότι όντως εξαφανίστηκαν 3) Γενικά, οι παπούδες είναι ακόμα χειρότεροι παιδαγωγοί από τους γονείς! Επίσης, ας μην ξεχνάμε ότι ο κόσμος μας διοικείται (και πνίγεται στο αίμα) κυρίως από παπούδες 4) Ένα κάρο άλλοι λόγοι που θα ήταν μάλλον υπερβολικό να αναφέρω. Το είχα πει αυτό στον Κώστα από την πρώτη φορά που το είχα διαβάσει. Αλλά! Επίσης του είχα πει ότι το καταπίνω. Και μάλιστα Εύκολα. Γιατί προφανώς είναι απαραίτητο συστατικό των παρακάτω: Στα (πολύ) συν: Το παραμύθι με το θηρίο και η γενικότερη ιδέα που το συνοδεύει καθώς και ο ανάλαφρος, χαρακτηριστικά χαρίτειος, τρόπος αφήγησης που τα παρουσιάζει όλ' αυτά. Συνολικά, ένα πραγματικά καλό διήγημα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 22, 2009 Share Posted August 22, 2009 (edited) «Ο Μυστηριώδης Ένοικος» των Mike Resnick & Lezli Robyn σε μετάφραση Π. Κούστα & χ. Καρακούδα. Τεύχος #469, 22 Αυγούστου 2009. [Χαριτωμένο: Ζευγάρι συγγραφέων – ζευγάρι μεταφραστών! Άντε, αναμένουμε και διήγημα από Κούστα – Καρακούδα.] Δεν θα έλεγα πως το διήγημα είναι άσχημο. Δεν κουράζει, είναι ευχάριστο στην ανάγνωση, κυρίως σε διασκεδάζει το μυστήριο μέσα από τα μάτια της ηρωίδας καθώς μαντεύει και ερευνά. Ως διήγημα ε.φ. ένας ψιλοέμποιρος αναγνώστης του είδους μαντεύει πολύ περισσότερα από την ηρωίδα και πολύ νωρίτερα. [Και είναι η δεύτερη φορά, μετά το Σκιάχτρο του Κ. Χαρίτου, που ο σκιτσογράφος καρα-σποϊλεριάζει την ιστορία. Ο κύριος Λευτέρης Κιουρτσόγλου είναι καλός αλλά πρέπει να προσέχει.] Η κάποια ασάφεια στο τέλος δεν ενοχλεί. Ο κάθε «ταλαντούχος» αναγνώστης θα μπορούσε να συμπληρώσει τα κενά με την φαντασία του. Εκείνο που ενοχλεί λίγο, εμένα, είναι πως ξοδεύεται πολλή μελάνη στην έρευνα και σχεδόν τίποτα σε αυτή τη μοναδική και ενδιαφέρουσα σχέση. Εκεί δηλαδή που φουντώνει το πράγμα, εκεί που ξεκινάει η ε.φ., εκεί τελειώνει. Γιατί; Κρίμα δηλαδή. Και το όλο σκηνικό των εξώτερων δυνάμεων που κόβουν το δράμα ήταν τόσο αχρείαστο. Δεν θα με ενοχλούσαν άλλες τόσες σελίδες για να γνωρίσω ένα εξώκοσμο, πλατωνικό έστω ειδύλλιο. Αναρωτιέμαι για το yin και το yang στη δυναμική της συγγραφής εδώ. Σα να διαισθάνομαι το άρρεν ήμιση υπεύθυνο του βιαστικού μπουρδουκλώματος του φινάλε, τόσο ξένου στη στρωτή αφήγηση της ιστορίας της Μαρίας. Edited August 23, 2009 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted August 23, 2009 Share Posted August 23, 2009 «Ο Μυστηριώδης Ένοικος» των Mike Resnick & Lezli Robyn σε μετάφραση Π. Κούστα & χ. Καρακούδα. Τεύχος #469, 22 Αυγούστου 2009. [...]Εκείνο που ενοχλεί λίγο, εμένα, είναι πως ξοδεύεται πολλή μελάνη στην έρευνα και σχεδόν τίποτα σε αυτή τη μοναδική και ενδιαφέρουσα σχέση. Εκεί δηλαδή που φουντώνει το πράγμα, εκεί που ξεκινάει η ε.φ., εκεί τελειώνει. [...] Όντως. Μέχρι εκεί το πήγαινε πολύ καλά. Το κλείσιμο ήταν βιαστικό και σχεδόν μισό, αλλά γενικά δεν ήταν άσχημη ιστορία, απλώς στο τέλος έχασε την ευκαιρία για κάτι πολύ καλύτερο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
βαρτιμαιος Posted August 24, 2009 Share Posted August 24, 2009 (edited) Ο Μυστηριώδης Ένοικος» των Mike Resnick & Lezli Robyn σε μετάφραση Π. Κούστα & χ. Καρακούδα. Τεύχος #469, 22 Αυγούστου 2009. Θα συμφωνησω με τους προλαλησαντες.Ευχαριστη ιστορια χωρις να σε κουραζει, εξυπνα δομημενη. Το τελος ομως σου αφηνει την γευση του ανικανοποιητου. Edited August 24, 2009 by βαρτιμαιος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 29, 2009 Share Posted August 29, 2009 «Το Τέλειο Ζευγάρι» του Steve Stanton σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #470, 29 Αυγούστου 2009. Ένα έξοχο ανθρώπινο διήγημα, εγγυημένο να σας μαυρίσει την ψυχή. Καμία διάθεση για ειρωνεία. Καλογραμμένο, με μεράκι και ζεστασιά προς τους τραγικούς του ήρωες, σε συνεπαίρνει και σε πάει, κλιμακωτά, όλο και προς τα κάτω. Κι εκεί που νομίζεις πως βρήκες πάτο, ο συγγραφέας σε εκπλήσσει με ακόμα ένα βήμα χαμηλότερα. Μόνο δύο ή τρεις γραμμούλες το αναδεικνύουν σε επιστημονική φαντασία. Θα μπορούσε να συμβαίνει τώρα, εδώ ή σε μια άλλη κοντινή μας χώρα. Κι αν κάποια πράγματα φαντάζουν εξωπραγματικά, ας μην ξεχνάμε τα προσωπικά όρια που ξεπερνάμε σταδιακά ο καθένας μας, κάθε μέρα, μέχρι να φτάσουμε σε μια εφιαλτική και αδιέξοδη πραγματικότητα, που συχνά δεν είμαστε καν ικανοί να εκτιμήσουμε πλέον νηφάλιοι. Πως φτάσαμε εδώ; Πως μας φταίνε οι άλλοι; Ήθελα να αποφύγω το κλισέ…αλλά ο Stanton βαράει γροθιές. Στο φινάλε, για να καταλάβετε χωρίς να κάνω spoiler, ο αναγνώστης φτάνει στο σημείο να φοβάται για κάτι και μετά, με ανατροπή, να ανακουφίζεται που δεν ήταν αυτό που φοβόταν, αλλά κάτι χειρότερο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted August 29, 2009 Share Posted August 29, 2009 (edited) Με χάλασε πολύ. Ήταν λες και το έβλεπα από τα μάτια του παιδιού τους. Πώς γίνεται ένα τέλος να είναι τόσο ανακουφιστικό, αλλά και τόσο λυπητηρό ; ... Edited August 29, 2009 by twocows Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted August 30, 2009 Share Posted August 30, 2009 «Το Τέλειο Ζευγάρι» του Steve Stanton σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #470, 29 Αυγούστου 2009. Ένα έξοχο ανθρώπινο διήγημα, εγγυημένο να σας μαυρίσει την ψυχή. Καμία διάθεση για ειρωνεία. Καλογραμμένο, με μεράκι και ζεστασιά προς τους τραγικούς του ήρωες, σε συνεπαίρνει και σε πάει, κλιμακωτά, όλο και προς τα κάτω. Κι εκεί που νομίζεις πως βρήκες πάτο, ο συγγραφέας σε εκπλήσσει με ακόμα ένα βήμα χαμηλότερα. Μόνο δύο ή τρεις γραμμούλες το αναδεικνύουν σε επιστημονική φαντασία. Θα μπορούσε να συμβαίνει τώρα, εδώ ή σε μια άλλη κοντινή μας χώρα. Κι αν κάποια πράγματα φαντάζουν εξωπραγματικά, ας μην ξεχνάμε τα προσωπικά όρια που ξεπερνάμε σταδιακά ο καθένας μας, κάθε μέρα, μέχρι να φτάσουμε σε μια εφιαλτική και αδιέξοδη πραγματικότητα, που συχνά δεν είμαστε καν ικανοί να εκτιμήσουμε πλέον νηφάλιοι. Πως φτάσαμε εδώ; Πως μας φταίνε οι άλλοι; Ήθελα να αποφύγω το κλισέ…αλλά ο Stanton βαράει γροθιές. Στο φινάλε, για να καταλάβετε χωρίς να κάνω spoiler, ο αναγνώστης φτάνει στο σημείο να φοβάται για κάτι και μετά, με ανατροπή, να ανακουφίζεται που δεν ήταν αυτό που φοβόταν, αλλά κάτι χειρότερο! Γενικά με κάλυψε η ανάλυση του Ντίνου. Πολύ δυνατή γραφή,ενοχλητικά «ρεαλιστική». Μάταια, ο αναγνώστης περιμένει μια αχτίδα φωτός. Σίγουραδεν σε κάνει πιο χαρούμενο, αλλά μάλλον σε κάνει πιο σκεπτικό. Κι’ αυτό δεν είναιασήμαντο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted August 30, 2009 Share Posted August 30, 2009 «Το Τέλειο Ζευγάρι» του Steve Stanton σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #470, 29 Αυγούστου 2009. Όντως πολύ καλό διήγημα και μάλιστα με ιδιαίτερα καλή γραφή. Το μόνο μου πρόβλημα ήταν μια, προσωπική κυρίως, ιδιοτροπία μου: Σε τέτοιες ιστορίες θέλω στο τέλος ο συγγραφέας να με χτυπάει με ό,τι χειρότερο έχει και μάλιστα πριν το προβλέψω. Εδώ ένιωσα ότι ο Stanton κάπως μου χαρίστηκε. Είναι όμως καθαρά θέμα γούστου, αφού και το τέλος που έδωσε ήταν εξαιρετικό. Και για να μην ξεχνιόμαστε, τα καλά νέα είναι ότι η αύξηση του ορίου λέξεων πραγματικά έχει ανεβάσει κατακόρυφα την ποιότητα των ιστοριών. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 12, 2009 Share Posted September 12, 2009 (edited) «Όσο Πιο Μακριά Μπορείς Να Φτάσεις» του Greg van Eekhout, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #472, 12 Σεπτεμβρίου 2009. Πολύ πιθανό αυτό στο οποίο εγώ πιστεύω πως υστερεί το διήγημα, να είναι το προτέρημα του. Σύμφωνα με τη νέα τάξη πραγμάτων στην αφήγηση. Λες και ο συγγραφέας αυτής της ιστορίας είναι ένα ρομπότ, με βασικά τσιπ μνήμης να αγνοούνται, κάτι σαν τον Μπίμαν του διηγήματος. (Λέτε να είναι αυτή η ηθελημένη οπτική του καλλιτέχνη; ) Έχουμε μια στρωτή, κατανοητή και ενδιαφέρουσα πλοκή, εγώ όμως τη διάβασα σαν τυφλός καθώς δεν μπορούσα να δω τα πως και τα γιατί αυτού του κόσμου. Όλο το φόντο, όλο το σκηνικό, μου κρύβονται πίσω από μια κουρτίνα. Ο ήρωας έχει μια μητέρα που δουλεύει σε εργοστάσιο παπουτσιών. Μου είναι αδύνατο να φανταστώ αυτό το εργοστάσιο, μου είναι αδύνατο να δω με τη φαντασία μου άλλες εργάτριες, ή που καν κάπου υπάρχουν πελάτες γι αυτά τα παπούτσια. Ο ήρωας μας λέει πως κάνει ανταλλαγές πλιάτσικου με άλλους ανθρώπους. Αυτοί οι άλλοι άνθρωποι μου είναι τελείως «αόρατοι». Βολικά, η μητέρα δεν έχει καμία προσωπικότητα, και οι μάγισσες με τα διόδια προς το τέλος…μπορεί κανείς να μου τις εξηγήσει; Σαν σε έργο του Μπέκετ, ο ήρωας στέκεται σε μια άδεια σκηνή και μου δίνει έναν τρελό μονόλογο, κι αν θέλω τον πιστεύω. Αυτό το συναίσθημα μου πέρασε η ιστορία, κι ας μην αγνόησα τη δράση, το ταξίδι, και τη σχέση του άντρα με το ρομπότ του. Αυτό λέτε να συμβαίνει όταν υπάρχει το παραμύθι αλλά απουσιάζουν όλα τα άλλα; Edited September 12, 2009 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted September 13, 2009 Share Posted September 13, 2009 «Όσο Πιο Μακριά Μπορείς Να Φτάσεις» του Greg van Eekhout, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #472, 12 Σεπτεμβρίου 2009. Πολύ πιθανό αυτό στο οποίο εγώ πιστεύω πως υστερεί το διήγημα, να είναι το προτέρημα του. Σύμφωνα με τη νέα τάξη πραγμάτων στην αφήγηση. Λες και ο συγγραφέας αυτής της ιστορίας είναι ένα ρομπότ, με βασικά τσιπ μνήμης να αγνοούνται, κάτι σαν τον Μπίμαν του διηγήματος. (Λέτε να είναι αυτή η ηθελημένη οπτική του καλλιτέχνη; ) Έχουμε μια στρωτή, κατανοητή και ενδιαφέρουσα πλοκή, εγώ όμως τη διάβασα σαν τυφλός καθώς δεν μπορούσα να δω τα πως και τα γιατί αυτού του κόσμου. Όλο το φόντο, όλο το σκηνικό, μου κρύβονται πίσω από μια κουρτίνα. Ο ήρωας έχει μια μητέρα που δουλεύει σε εργοστάσιο παπουτσιών. Μου είναι αδύνατο να φανταστώ αυτό το εργοστάσιο, μου είναι αδύνατο να δω με τη φαντασία μου άλλες εργάτριες, ή που καν κάπου υπάρχουν πελάτες γι αυτά τα παπούτσια. Ο ήρωας μας λέει πως κάνει ανταλλαγές πλιάτσικου με άλλους ανθρώπους. Αυτοί οι άλλοι άνθρωποι μου είναι τελείως «αόρατοι». Βολικά, η μητέρα δεν έχει καμία προσωπικότητα, και οι μάγισσες με τα διόδια προς το τέλος…μπορεί κανείς να μου τις εξηγήσει; Σαν σε έργο του Μπέκετ, ο ήρωας στέκεται σε μια άδεια σκηνή και μου δίνει έναν τρελό μονόλογο, κι αν θέλω τον πιστεύω. Αυτό το συναίσθημα μου πέρασε η ιστορία, κι ας μην αγνόησα τη δράση, το ταξίδι, και τη σχέση του άντρα με το ρομπότ του. Αυτό λέτε να συμβαίνει όταν υπάρχει το παραμύθι αλλά απουσιάζουν όλα τα άλλα; Πράγματι, είχε όλα αυτά τα «κενά», αλλά εμένα το διήγημα μου άρεσε πολύ. Ίσως ήταν ο δράκος-ντρόνος, ίσως η ωραία ισορροπία ρεαλιστικού-φανταστικού, ίσως η πρωτότυπη περιγραφή της μυρωδιάς και της όψης της θάλασσας που με παρέσυραν στην ατμόσφαιρα της ιστορίας. Το πιο όμορφο, για μένα, σημείο ήταν το τέλος, όπου ο συγγραφέας με έναν πολύ απλό τρόπο μας δείχνει ότι για να φτάσεις μακριά δεν πρέπει πάντα να φεύγεις, αλλά μερικές φορές οφείλεις να επιστρέψεις εκεί που ανήκεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
PiKei Posted September 14, 2009 Share Posted September 14, 2009 (edited) Tο διήγημα έχει ακόμα μέσα μου τον τίτλο "Το Παιδί και το Ρομπότ Πάνε Παραλία" κατά το "Lenningrad Cowboys Go America" του Καουρισμάκι. Αυτή ήταν η πρώτη μου εντύπωση όταν το πήρα, και παρέμεινε μέχρι το τέλος... ;Έκανα edit γιατί έβγαλε το ίδιο κείμενο δύο φορές. Edited September 14, 2009 by PiKei Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 14, 2009 Share Posted September 14, 2009 (edited) Tο διήγημα έχει ακόμα μέσα μου τον τίτλο "Το Παιδί και το Ρομπότ Πάνε Παραλία" Θυμίζει το "Παλίρροια" της Elizabeth Bear (Asimov's Ιουλίου), το οποίο είναι πολύ πιο ανώτερο και με πιο δυνατό συναίσθημα. Edited September 15, 2009 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted September 15, 2009 Share Posted September 15, 2009 «Όσο Πιο Μακριά Μπορείς Να Φτάσεις» του Greg van Eekhout, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #472, 12 Σεπτεμβρίου 2009. Όχι άσχημο διήγημα, αλλά δεν πέθανα κιόλας. Σίγουρα κάτι του έλειπε -ίσως και όλα αυτά που λέει ο Ντίνος. Νομίζω του έλειπε η συνοχή του κόσμου και μία ελάχιστη απαιτούμενη αιτιότητα. Δεν μπόρεσε να με πείσει για τη σχέση αγοριού-ρομπότ και ακόμα λιγότερο για την -όποια- σχέση αγοριού-μητέρας. Οπότε στο τέλος, το μόνο που πήρα ήταν μια ΟΚ μετακαταστροφική ιστορία με κάποιες καλές στιγμές, όπως εκείνη της μυρωδιάς της θάλασσας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 19, 2009 Share Posted September 19, 2009 «(Πάνε Πια) Οι Παλιές Καλές Εποχές» του Paul Haine, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #473, 19 Σεπτεμβρίου 2009. Άλλη μια από αυτές τις ιστορίες, του είδους «ήρωες σε ηλεκτρονική μορφή». Μέχρι τώρα διαβάσαμε αρκετά διηγήματα με χαρακτήρες που εγκατέλειπαν τη σάρκα για την ψηφιακή αθανασία, χωρίς όμως να μαθαίνουμε τι ακριβώς επακολουθεί μιας τέτοιας ζωής. Αυτό το «sequel» μας δίνει μια καλή γεύση, και ομολογώ πως είναι νοστιμότατη. Είπα το «ωχ» μου ξεκινώντας να το διαβάζω, διαψεύστηκα όμως γρήγορα. Το διήγημα είναι ευχάριστο στην ανάγνωση, δεν κουράζει, παρά το τεχνολογικό ντεκόρ η αφήγηση παραμένει ανθρώπινη και πολύ ενδιαφέρουσα. Θα μπορούσα να διαβάσω και περισσότερα από την πολύπλοκη αυτή ζωή της Τζουλς και του Πολ και των φίλων τους. Ένα + και για το γεγονός πως το διήγημα μας δίνει μια πολύ κατανοητή, παρά τη συντομία της, εικόνα και του έξω κόσμου. Πώς να μην εκτιμήσω κάτι τέτοιο; Ο συγγραφέας έχει καταφέρει να συμπαθήσω τους χαρακτήρες του, και άρα να νιώσω με το παραπάνω την τραγική «φυλακή» του ήρωα στο φινάλε. [Ψειρίζοντας τη μετάφραση: Δεύτερη σελίδα, πρώτη στήλη, κάτω: «Δεν είχα ακούσει τον Πολ τόσο ταραγμένο από τότε που του είχαν βρει καρκίνο, αμέσως πριν υπογράψει στο πρόγραμμα.» Εδώ εννοείται πως αναφέρεται στον Τζιλ. Τέταρτη σελίδα, πρώτη στήλη, κάτω: «Άνοιξε τα γαμημένα τα μηνύματα, Πωλ!», ούρλιαξε η Τζουλς. Σε όλο το υπόλοιπο κείμενο είναι Πολ.] Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
PiKei Posted September 20, 2009 Share Posted September 20, 2009 Ωχ, μας πιάσανε... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted September 21, 2009 Share Posted September 21, 2009 «(Πάνε Πια) Οι Παλιές Καλές Εποχές» του Paul Haine, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #473, 19 Σεπτεμβρίου 2009. Δεν τρελάθηκα. Όχι ότι ήταν άσχημο, αλλά δεν κατάφερε να με κάνει να ταυτιστώ με τους χαρακτήρες. Επίσης όλο αυτό το οικονομικό αλισβερίσι δεν με έπεισε. Και επιπλέον τα πρόσωπα μου έπεσαν κάπως πολλά για το μέγεθός του. Γκρινιάζω πολύ; Ίσως. Μάλλον δεν ήταν τόσο κακό, απλά δεν ενθουσιάστηκα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted September 22, 2009 Share Posted September 22, 2009 Δεν τρελάθηκα. Όχι ότι ήταν άσχημο, αλλά δεν κατάφερε να με κάνει να ταυτιστώ με τους χαρακτήρες. Επίσης όλο αυτό το οικονομικό αλισβερίσι δεν με έπεισε. Και επιπλέον τα πρόσωπα μου έπεσαν κάπως πολλά για το μέγεθός του. Γκρινιάζω πολύ; Ίσως. Μάλλον δεν ήταν τόσο κακό, απλά δεν ενθουσιάστηκα. Κι' εγώ θα το έβαζα στην κατηγορία "δεν τρελάθηκα". Μου άρεσε η μεταφορά της κανονικής ζωής στον υπολογιστή με όλες τις παρενέργειες (μέγεθος, μορφοποίηση, spam) κτλ., αλλά βρήκα κάπως περιγραφική την εξέλιξη. Σαν κάποιος να μου διηγείται ένα παιχνίδι που παίζει και όχι ένα πραγματικό βίωμα. Ήταν, όμως, ένα ευχάριστο ανάγνωσμα. ΜΑς καλομαθαίνει το "9". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 26, 2009 Share Posted September 26, 2009 (edited) «Το Κεφάλι του Σάιντ Μαρκ» της Z. S. Adani, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #474, 26 Σεπτεμβρίου 2009. Με μία λέξη: Α-ξέ-χα-στο! Αξέχαστο! Και το εννοώ κυριολεκτικά. Θα μου πάρει καιρό να ξεχάσω την υπέροχη και ταυτόχρονα φρικιαστική σκηνή ωοκτονίας που τόσο αηδιαστικά θυμίζει εξωγήινο σεξ ή βιασμό. Εξίσου αξέχαστο και το τρομακτικό φινάλε που μου προκάλεσε σύγκρυο στο τετελεσμένο και αναπόδραστο συναίσθημα του. Θα τα θυμάμαι αυτά τα δύο κι όταν θα έχω ξεχάσει τον τίτλο του διηγήματος (ίσως, όχι όλον τον τίτλο) και το πλαίσιο της ιστορίας. Τα φόντα και η πλοκή είναι επιστημονική φαντασία, η επίγευση όμως τρόμος. Να πω τώρα πως η κυρία συγγραφέας, σαν γυναίκα εν αρμονία με το σώμα της και τις απαιτήσεις του, με το οποίο εμείς οι άντρες νιώθουμε ταυτόχρονα δέος και αποστροφή (ποιος νιώθει άνετα με τις εσωτερικές λειτουργίες αυτού που ποθούμε όλη την ώρα; ) ήξερε ακριβώς ποια κουμπιά των αρρένων αναγνωστών της να πατήσει για να σπείρει ανατριχίλες. Ξέρει επιστημονική φαντασία, τόλμησε κάτι παραπάνω, πιο εσωτερικό, και πέτυχε διάνα. Μπράβο της. Edited September 26, 2009 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted September 26, 2009 Share Posted September 26, 2009 «Το Κεφάλι του Σάιντ Μαρκ» της Z. S. Adani, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #474, 26 Σεπτεμβρίου 2009. Κι εμένα μου άρεσε πολύ. Και κυρίως αυτό που με ενθουσίασε ήταν ότι η συγγραφέας είχε συνδυασμό δυο καταστάσεων: τις περιπέτειες του 'καθαρού' γήνινο στον εξωγήινο σταθμό με όλα αυτά τα πλάσματα γύρω του και το γεγονός ότι ο ήρωας είχε κάποιον σημαντικότερο στόχο να επιτύχει κι όχι απλώς να επιβιώσει εκεί μέσα. Ενώ νόμιζα λοιπόν ότι θα διαβάσω για έναν χρεοκοπημένο (συνηθισμένο πια θέμα), η ιστορία εξελίχθηκε πολύ ψηλότερα από κει που την τοποθέτησα διαβάζοντας τις πρώτες γραμμές. Ενδιαφέρον και αληθοφανώς δουλεμένο το υπόβαθρο του κόσμου έξω από το σταθμό, αλλά επίσης καλά και πειστικά δοσμένη και η εξωγήινη βασίλισσα που έχει τόσο διαφορετική την αίσθηση του χρέους της Τιμής. Άξιζε το χρόνο που του αφιέρωσα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.