Jump to content

Τα διηγήματα εφ του 9


Recommended Posts

«Το Κεφάλι του Σάιντ Μαρκ» της Z. S. Adani, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα.

Τεύχος #474, 26 Σεπτεμβρίου 2009.

Ρε παιδιά, δεν ενθουσιάστηκα και τόσο. Δηλαδή ήταν σίγουρα καλογραμμένο αλλά δεν αναγνώρισα και καμιά φοβερή τέχνη. Οι επίμαχες σκηνές ήταν πετυχημένες αλλά πάλι δεν είχαν το κάτι που θα με στείλει αδιάβαστο. Η διαφορά των νοοτροπιών δεν είναι φυσικά καινούριο θέμα και ίσως μου ήρθε και κάπως άγαρμπα. Το τέλος το είδα απλώς σαν ένα twist έκπληξης που εξυπηρετεί συγγραφικά το κλείσιμο αλλά όχι πραγματικά τόσο πολύ την ίδια την ιστορία.

Συνολικά ένα καλό διήγημα αλλά όχι και κάτι εξαιρετικό -για μένα.

Link to comment
Share on other sites

Ρε παιδιά, δεν ενθουσιάστηκα και τόσο. Δηλαδή ήταν σίγουρα καλογραμμένο αλλά δεν αναγνώρισα και καμιά φοβερή τέχνη. Οι επίμαχες σκηνές ήταν πετυχημένες αλλά πάλι δεν είχαν το κάτι που θα με στείλει αδιάβαστο.

 

Μιχάλη, δηλαδή θα πρέπει τώρα να αρχίσουμε να σε λυπόμαστε; Ο προσωπικός σου αγώνας να γίνεις καλύτερος και να ανυψώσεις τα επίπεδα της τέχνης σου είναι κατανοητός και άξιος θαυμασμού. Αλλά...

 

Πόσα διηγήματα τον χρόνο περιμένεις να σε στέλνουν "αδιάβαστο"; Πόσα διηγήματα, από το ετήσιο έργο ενός συγγραφέα θα πρέπει να είναι ικανά να σε "στείλουν αδιάβαστο"; Αν το να "σταλείς αδιάβαστος" είναι το νέο μέτρο με το οποίο κρίνεις κάθε διήγημα, ε τότε, άιντε-άιντε, στρώνεις τον διάβα σου με πολύ απογοήτευση.

Link to comment
Share on other sites

Τώρα θα γίνω φτηνός, αλλά μόλις αντιλήφθηκα ότι ο ήρωας πάει για φάσωμα με εξωγήινη, το παράτησα. Γούστα....

Link to comment
Share on other sites

Πόσα διηγήματα τον χρόνο περιμένεις να σε στέλνουν "αδιάβαστο"; Πόσα διηγήματα, από το ετήσιο έργο ενός συγγραφέα θα πρέπει να είναι ικανά να σε "στείλουν αδιάβαστο"; Αν το να "σταλείς αδιάβαστος" είναι το νέο μέτρο με το οποίο κρίνεις κάθε διήγημα, ε τότε, άιντε-άιντε, στρώνεις τον διάβα σου με πολύ απογοήτευση.

Καμία απογοήτευση. Επαναλαμβάνω ότι κι εμένα μου άρεσε το διήγημα. Απλώς δεν ενθουσιάστηκα. Νομίζω ότι οι κριτικές μας λένε πάνω - κάτω τα ίδια πράγματα και διαφέρουν μόνο στο πόσο μας άρεσαν αυτά.

Link to comment
Share on other sites

«Γρίφος» του Douglas Smith, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα.

Τεύχος #475, 3 Οκτωβρίου 2009.

 

Ίσως ήταν καιρός να διεκδικήσει τη θέση του στον ήλιο και ένα διήγημα αυτής της επιστημονικής φαντασίας. Ανάλαφρη εξωτική ξενογαλαξιακή περιπετειούλα, στην παράδοση του Star Trek, όχι συγκλονιστική αλλά καλοδεχούμενη. Δεν θα μπορούσα να έχω περισσότερα λόγια για μια καραμέλα.

Link to comment
Share on other sites

«Γρίφος» του Douglas Smith, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα.

Τεύχος #475, 3 Οκτωβρίου 2009.

 

Ίσως ήταν καιρός να διεκδικήσει τη θέση του στον ήλιο και ένα διήγημα αυτής της επιστημονικής φαντασίας. Ανάλαφρη εξωτική ξενογαλαξιακή περιπετειούλα, στην παράδοση του Star Trek, όχι συγκλονιστική αλλά καλοδεχούμενη. Δεν θα μπορούσα να έχω περισσότερα λόγια για μια καραμέλα.

Κι εμένα μου άρεσε. Επίσης σε αρπάζει από την αρχή κάτι που πραγματικά εκτιμώ ακόμα και στις μικρές ιστορίες.

Link to comment
Share on other sites

«Κίνηση Καριέρας» του Frank Roger, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα.

Τεύχος #476, 10 Οκτωβρίου 2009.

 

Επιστημονική φαντασία μυστηρίου με ενδιαφέρουσα πλοκή, που χαντακώνεται όμως από μια αδιάφορη, στεγνή γραφή. Θαρρείς, ο συγγραφέας είχε μια πολύ καλή ιδέα για επιστημονική φαντασία, αλλά έτυχε οι συμβάσεις των ιστοριών μυστηρίου να μην είναι του γούστου του.

 

Βρήκα την ερώτηση που ταλανίζει τον ήρωα από την αρχή του διηγήματος πιασάρικη. Και τους σκοπέλους που ορθώνονταν στην αναζήτηση της αλήθειας έξυπνους. Κάποιος μάστορας εδώ θα είχε υφάνει ένα αριστούργημα. Αντ’αυτού η ιστορία συνεχίζει σαν παραμύθι, δηλαδή σε επαναλαμβανόμενο μοτίβο προς εμπέδωση, χωρίς να νιώθω ούτε στιγμή την υποψία μιας απειλής ή του κινδύνου για τον ήρωα. Όχι, ο Χίτσκοκ δεν χωράει εδώ. Δεν μου περνάει καν η ιδέα να κοιτάζω καχύποπτα πάνω από τον ώμο μου. Απλώς περιμένω να δω που το πάει ο συγγραφέας.

 

Και όλα αυτά που θα μεγαλουργούσαν απλωμένα στο υφαντό, μου πετιούνται μαζεμένα στο τέλος, με τον ερχομό των καμπαρτινοφόρων με τις κλισέ ατάκες και όλο τον συρφετό των ηλίθιων συνωμοσιολογικών ερωτήσεων, αντάξιων μιας κίτρινης φυλάδας.

Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

«Τέλος Προσομοίωσης» του Νικόλα Ρώσση

Τεύχος 477, 17 Οκτωβρίου 2009.

 

Πρωτόλειο αντίγραφο του Resident Evil. Μεγάλος φαν του C3-P0 και λοιπών Trekικών ανδροϊδών, αυτός ο κεντρικός υπολογιστής δεν με έπεισε καθόλου. Ούτε το αποκαλυπτικό και βεβιασμένο μπλα-μπλά των τεχνικών στο τέλος, που χρησιμεύουν, ας πούμε, για ανατροπή.

 

Το διήγημα ήταν έκπληξη να το διαβάσω στις σελίδες του 9.

Link to comment
Share on other sites

Δεν ήταν κακό, αλλά ναι, ήταν πρωτόλειο (εκείνο το "κατηφόρισμα του ασανσέρ"...). Είχε και την ανατροπούλα του, όχι άσχημη σαν ιδέα, αλλά σίγουρα αρκετά κλισέ. Αν και πέρασα καλά διαβάζοντάς το, πιστεύω ότι ήταν σαφώς κάτω από τον μέσο όρο των μεγάλων πλέον διηγημάτων -πάντως το μέγεθός του ήταν κάπου 2.500 και όχι 5.000 λέξεις.

 

 

Link to comment
Share on other sites

«Γραμμή Υπεράσπισης» του Stephen Dedman σε μετάφραση των Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα.

Τεύχος #478, 24 Οκτωβρίου 2009.

Καλό. Ανατριχιαστικό. Καφκικό. Επίκαιρο. Στο σωστό μέγεθος. Σε πάει μονορούφι ως το τέλος, με την προθεσμία που κρέμεται πάνω από τον κεντρικό χαρακτήρα να αντιστοιχεί θαρρείς με τον χρόνο ανάγνωσης. Τα χρόνια του Μπους δεν θα σβηστούν γρήγορα, ή και καθόλου.

Link to comment
Share on other sites

«Γραμμή Υπεράσπισης» του Stephen Dedman σε μετάφραση των Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα.

Τεύχος #478, 24 Οκτωβρίου 2009.

Καλό. Ανατριχιαστικό. Καφκικό. Επίκαιρο. Στο σωστό μέγεθος. Σε πάει μονορούφι ως το τέλος, με την προθεσμία που κρέμεται πάνω από τον κεντρικό χαρακτήρα να αντιστοιχεί θαρρείς με τον χρόνο ανάγνωσης. Τα χρόνια του Μπους δεν θα σβηστούν γρήγορα, ή και καθόλου.

Ναι, λίγο τραβηγμένο ίσως, αλλά καλό. Και αρκετά Μπους για να είναι και λίγο τρόμου...:cold:

Link to comment
Share on other sites

Πολύ καλό και επίκαιρο. Απλά, αυτή η ιδέα για το μη διαχωρισμό βιολογικών και άλλων ιών μου φάνηκε εξαιρετική και πιστεύω ότι είχε και έχει πολύ ψωμί ακόμα, αν θέλει ο συγγραφέας να επενδύσει πάνω της.

Link to comment
Share on other sites

Τελικά ποιο είναι το τέλος του; Όντως υπήρξε σφάλμα στην λειτουργία του δικηγόρου και θέλει restart και ξαναενημέρωση, ή τελικά κατάφερε να περάσει τον υιό και να τον ενεργοποιήσει ο τύπος; (ή απλώς τρέφω φρούδες ελπίδες;)

Link to comment
Share on other sites

"Η Πιο Νέα Γρίπη" του Νίκου Αλμπανόπουλου και "Άμεση Δημοκρατία" του Αλέκου Παπαδόπουλου.

Τεύχος #479, 31 Οκτωβρίου 2009.

 

Τα δύο 500άρια που διακρήθηκαν στο φεστιβάλ. Ό,τι και να γράψω γι αυτά θα βγουν spoiler. Να πω μόνο πως αναδεικνύουν αντιπροσωπευτικά και πετυχημένα το χιούμορ των συγγραφέων τους. Απολαύστε τα.

Link to comment
Share on other sites

Ντίνο, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με το σχόλιό σου. Πρόκειται για εξαιρετικά διηγήματα, που αντλούν από την επικαιρότητα, την οποία πολύ πολύ εύστοχα σατιρίζουν. Πολύ καλές ιδέες, όμορφα γραμμένες, ευχάριστα στην ανάγνωση και απολαυστικά και τα δύο.

Link to comment
Share on other sites

"Η Πιο Νέα Γρίπη" του Νίκου Αλμπανόπουλου και "Άμεση Δημοκρατία" του Αλέκου Παπαδόπουλου.

Τεύχος #479, 31 Οκτωβρίου 2009.

 

Τα δύο 500άρια που διακρήθηκαν στο φεστιβάλ. Ό,τι και να γράψω γι αυτά θα βγουν spoiler. Να πω μόνο πως αναδεικνύουν αντιπροσωπευτικά και πετυχημένα το χιούμορ των συγγραφέων τους. Απολαύστε τα.

Σπαρταριστά αμφότερα, αλλά πρέπει να πω ότι του Νίκου ήταν δυο στάλες πιο αστείο -το 'χει αυτό ο nikosal με το χούμορ. Επίσης παρατήρησα ότι ενώ στη Σύρο είχε αναφέρει ότι τελευταίος πήγε ο Κοροβέσης, στο "9" έγραψε ο Νταβανέλος. Λοιπόν, μαντέψτε: Σε λίγες μέρες ο Νταβανέλος θα έχει το διήγημα στα χέρια του!:lol:

Link to comment
Share on other sites

χαχαχα ναι έκανα αυτή την αλλαγή γιατί το διήγημα το έγραψα (όπως κάθε χρόνο) παραμονή βράδυ και τον Νταβανέλο τον θυμήθηκα μετά...

Link to comment
Share on other sites

χαχαχα ναι έκανα αυτή την αλλαγή γιατί το διήγημα το έγραψα (όπως κάθε χρόνο) παραμονή βράδυ και τον Νταβανέλο τον θυμήθηκα μετά...

 

 

Και τα δύο πολύ καλά, όπως ήταν τα περισσότερα 555αρια στη Συρο. Εκπληκτική η προσπάθεια του Νίκου να δώσει αληθοφάνεια στον ιό των "δεξιών", με το γονίδιο της κοινωνικής αλληλεγγύης. Τι να πώ, πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι.

Link to comment
Share on other sites

Μπορώ να καταθέσω το προσωπικό μου δράμα?

 

Το Σάββατο ήμουνα στον Πειραιά. Ήθελα πολύ να δω τους φίλους μου, τη μαμά μου (που ήτανε κι άρρωστη :(), τη γιαγιά μου, το Φρανάκι μου και να βγω και λίγο έξω, να πάω θέατρο και σαφέστατα ήθελα να πάρω και το 9... Κατέληξα να ψάξω 11 βιβλία για να βρω πράγματα για 3 εργασίες και να δω τι πρέπει να πάρω μαζί μου (δε μπορούσα να τα κουβαλήσω όλα προφανώς) να κάνω και τη μισή από τη μία και τίποτα άλλο.

 

Κοινώς, για μη σπαμάρω πάρα πολύ, κατάφερα να χάσω το τεύχος 479 (31/10/09) και θα το ήθελα πάρα πάρα πολύ. Υπάρχει κάποιος που να έχει μια ιδέα για το πως θα μπορούσα να το αποκτήσω καθυστερημένα (η καθυστερημένη :()?

Link to comment
Share on other sites

Κοινώς, για μη σπαμάρω πάρα πολύ, κατάφερα να χάσω το τεύχος 479 (31/10/09) και θα το ήθελα πάρα πάρα πολύ. Υπάρχει κάποιος που να έχει μια ιδέα για το πως θα μπορούσα να το αποκτήσω καθυστερημένα (η καθυστερημένη :()?

 

Μήπως, λέω τώρα, ο κύριος Αλμπανόπουλος έχει πάνω από ένα τεύχη;

Link to comment
Share on other sites

[...] Κοινώς, για μη σπαμάρω πάρα πολύ, κατάφερα να χάσω το τεύχος 479 (31/10/09) και θα το ήθελα πάρα πάρα πολύ. Υπάρχει κάποιος που να έχει μια ιδέα για το πως θα μπορούσα να το αποκτήσω καθυστερημένα (η καθυστερημένη :()?

Ντον γουόρι. Είτε εγώ είτε ο PiKei θα βρεθούμε κάποια από αυτές τις μέρες στο αρχείο της "Ε" και θα το τσιμπήσουμε. Δεν το χάνεις.

Link to comment
Share on other sites

Μήπως, λέω τώρα, ο κύριος Αλμπανόπουλος έχει πάνω από ένα τεύχη;

 

Μα τι σπασίκλας θεέ μου, αμέσως να την πληρώσω εγώ που η νεολαία έχει το μυαλό της στα μαθήματα αντί στα περιοδικά κόμικς

Link to comment
Share on other sites

kinda long shot, αλλά ίσως κάποιος θυμάται: είχε πέσει κάποτε στα χέρια μου ένα 9, αρκετά παλιά (παίζει και πάνω από 5-6 χρόνια) όπου είχε μια ιστορία απ'την οποία το μόνο που θυμάμαι ήταν ένας τύπος που συγχέει την καταναλωτική μανία με την αγάπη για μια γυναίκα και μπουκάρει σε μια βιτρίνα και αρχίζει και τρώει κάτι δημητριακά μέχρι να ξεράσει. δεν θυμάμαι τίποτα άλλο και αναρωτιέμαι αν τη θυμάται κανείς και αν θα μπορούσε να δώσει περισσότερα στοιχεία για την ιστορία και το συγγραφέα.

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..