Tiessa Posted November 6, 2009 Share Posted November 6, 2009 kinda long shot, αλλά ίσως κάποιος θυμάται: είχε πέσει κάποτε στα χέρια μου ένα 9, αρκετά παλιά (παίζει και πάνω από 5-6 χρόνια) όπου είχε μια ιστορία απ'την οποία το μόνο που θυμάμαι ήταν ένας τύπος που συγχέει την καταναλωτική μανία με την αγάπη για μια γυναίκα και μπουκάρει σε μια βιτρίνα και αρχίζει και τρώει κάτι δημητριακά μέχρι να ξεράσει. δεν θυμάμαι τίποτα άλλο και αναρωτιέμαι αν τη θυμάται κανείς και αν θα μπορούσε να δώσει περισσότερα στοιχεία για την ιστορία και το συγγραφέα. Αυτό το περιστατικό που αναφέρεις μού θυμίζει λίγο κάποιο μέρος από μια ιστορία που λεγόταν "To τείχος του πάγου", αλλά δεν είμαι σίγουρη αν μιλάμε για το ίδιο πράγμα. Εκεί η φάση είχε σχέση με ιατρικά-βιολογικά πειράματα και ο τύπος ήταν ένα είδος πειραματόζωου που τον είχαν κάνει να ερωτευτεί μια γυναίκα και να θέλει να αγοράζει τη μάρκα των δημητριακών που είχε τη φωτογραφία της. Αν σου θυμίζει κάτι παραπάνω αυτό, μπορώ να σου βρω όνομα συγγραφέα. (Επειδή πάντως θυμάμαι ότι η ιστορία ήταν κάπως μεγάλη -εμείς την ακούσαμε σε ανάγνωση στην ΑΛΕΦ- δεν είμαι σίγουρη αν μπήκε και στο "9"). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rikochet Posted November 6, 2009 Share Posted November 6, 2009 Αυτό το περιστατικό που αναφέρεις μού θυμίζει λίγο κάποιο μέρος από μια ιστορία που λεγόταν "To τείχος του πάγου", αλλά δεν είμαι σίγουρη αν μιλάμε για το ίδιο πράγμα. Εκεί η φάση είχε σχέση με ιατρικά-βιολογικά πειράματα και ο τύπος ήταν ένα είδος πειραματόζωου που τον είχαν κάνει να ερωτευτεί μια γυναίκα και να θέλει να αγοράζει τη μάρκα των δημητριακών που είχε τη φωτογραφία της. Αν σου θυμίζει κάτι παραπάνω αυτό, μπορώ να σου βρω όνομα συγγραφέα. (Επειδή πάντως θυμάμαι ότι η ιστορία ήταν κάπως μεγάλη -εμείς την ακούσαμε σε ανάγνωση στην ΑΛΕΦ- δεν είμαι σίγουρη αν μπήκε και στο "9"). αυτό ακριβώς είναι. και είμαι σίγουρος ότι ήταν στο 9, ίσως μέρος της και όχι όλη, οπότε αν μπορείς να βρείς αριθμό τεύχους/όνομα συγγραφέα θα σου ήμουν υπόχρεος. =) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted November 7, 2009 Share Posted November 7, 2009 αυτό ακριβώς είναι. και είμαι σίγουρος ότι ήταν στο 9, ίσως μέρος της και όχι όλη, οπότε αν μπορείς να βρείς αριθμό τεύχους/όνομα συγγραφέα θα σου ήμουν υπόχρεος. =) Λοιπόν, ο συγγραφέας του συγκεκριμένου λέγεται Θέσαρ Μαγιορκί. Από μια μικρή αναζήτηση που έκανα πρέπει να γράφεται έτσι το όνομά του: César Mallorquí. Το πρωτότυπο ήταν στα ισπανικά. Για το τεύχος του 9, δεν ξέρω, αλλά μπορώ να κάνω μια μικρή αναζήτηση μέσα στις επόμενες μέρες και ό,τι βρω θα σε ενημερώσω σχετικά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted November 7, 2009 Share Posted November 7, 2009 «Μικρό Γλυκό Μουτράκι» της Sara Genge, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. #480, 7 Νοεμβρίου 2009. Πολύ ενδιαφέρον και καλογραμμένο σαν ιδέα διήγημα που κρατάει την προσοχή του αναγνώστη μέχρι το φινάλε του. Ο παρόν όμως αναγνώστης, μόλις έφτασε στο φινάλε, συνάντησε ένα κενό και οι όποιες προσδοκίες του ξεφούσκωσαν σε μια απογοήτευση. Και λοιπόν; Τι με αφορούσε από όλα αυτά; Δεν υπήρχε χώρος ή πρόθεση να νιώσω οποιαδήποτε στιγμή μια κάποια συναισθηματική ταύτιση… με κανέναν χαρακτήρα. Ενδιαφέρον το παιχνίδι με τις διασταυρωμένες αφηγήσεις σε πρώτο πρόσωπο –όχι τόσο πρωτότυπο– αλλά μέχρι εκεί. Και το συγκεκριμένο διήγημα θα μπορούσε να στέκει άριστα με κάθε δείγμα επιστημονικής φαντασίας αφαιρεμένο. Τρίτο διήγημα της συγγραφέως στο 9. Κριτική μου των προηγούμενων δύο στο παρόν τόπικ θα βρείτε στα ποστ #82 (σελ. 5) και #595 (σελ. 30). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted November 10, 2009 Share Posted November 10, 2009 (edited) Το λοιπόν, μου κράτησε το ενδιαφέρον στα ύψη μέχρι το τέλος. Νομίζω φάνηκε η γυναικεία σκοπιά σε όλους τους χαρακτήρες. Αλλά το εντυπωσιακό για μένα είναι το πόσο φυσιολογικά πέρασε τη χρήση κάποιων φουτουριστικών τεχνολογιών, και του αργκό που χρησιμοποιούσε για να μας δείξει την καθημερινή του χρήση. Μου έκανε εντύπωση η λέξη κονσερβατουάρ πάντως. Επίσης η μετάφραση μ'άρεσε πάρα πολύ αν και δεν έχω διαβάσει το original. Το παιχνίδι των λέξεων ακόμα και από την αρχή του διηγήματος που βγαίνει αυτή η αγαθότητα ήταν τέλεια. Ακόμα και ο τίτλος, μικρό γλυκό μουτράκι.. μπράβο! Μπορεί το τέλος να μη μου πρόσφερε πολλά, αλλά το ταξίδι το απόλαυσα μέχρι εκεί. Edited November 10, 2009 by twocows Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted November 14, 2009 Share Posted November 14, 2009 (edited) «Να Με Θυμάσαι! (The Athens Syndrome)» του Νίκου Ξυδάκη. Τεύχος #481, 14 Νοεμβρίου 2009. Νίκος Ξυδάκης: συγγραφέας, δημοσιογράφος, τεχνοκριτικός! Ράφτης δεν είναι; Μπορούσε να γραφτεί αυτό το διήγημα χωρίς ραπτικές γνώσεις; Τους λάτρεψα τους ράφτες της ιστορίας αυτής, εικονογραφούνταν τόσο ολοκληρωμένοι, τόσο ζωντανοί. Μου ήρθε η διάθεση να πάω να μου πάρουν τα μέτρα για ένα κοστούμι. Πιστέψετε με, δεν ειρωνεύομαι. Μου άρεσε πολύ το διήγημα που διάβασα. Ένιωσα πως τα μάτια μου έτρεχαν πάνω σε κείμενο μιας κλάσης που δεν συναντώ συχνά. Ούτε από ξένους, ούτε από έλληνες συναδέλφους. Ο συγγραφέας κατέχει την επιστημονική του φαντασία και δεν μας την περνάει με βαριοπούλα. Υπάρχει μια όμορφη ασάφεια και ποιητική διάθεση που δεν ενοχλεί καθόλου. Σκιαγραφεί μια εξωτική, μελλοντική Αθήνα (Bladerunner του Ridley Scot, του Dick δεν το γνωρίζω) κι αν κάπου αναφέρει κάποιον συνδυασμό λέξεων που περιγράφουν κάτι «καινούργιο», αφήνεται ανεξήγητο και ασχολίαστο, όπως θα έπρεπε στην μελλοντική/παρούσα αφήγηση. Όταν φτάνεις στο φινάλε αντιλαμβάνεσαι, πως όχι, δεν έχασες τον καιρό σου, υπάρχει μια ιστορία. Ένας ντεντέκτιβ προσλαμβάνεται από μια χήρα να βρει τον γιο της, ο οποίος πολύ πιθανό να έχει προσβληθεί από αυτό που αποκαλούν «Σύνδρομο της Αθήνας». Και υπάρχει απάντηση στο μυστήριο αυτού του συνδρόμου. Αυτή όμως δεν είναι μια συνηθισμένη αστυνομική ιστορία με κρυμμένη συνομωσία που πρέπει να αποκαλυφθεί. Η διήγηση βγαίνει από ένα ονειρικό πρίσμα και η αίσθηση είναι εκείνη ενός γλυκού ξυπνήματος στο νόημα που μετράει: Στην αγάπη, και στην μνήμη της αγάπης. Ένα σπάνιο διήγημα. Edited November 22, 2009 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted November 16, 2009 Share Posted November 16, 2009 «Να Με Θυμάσαι! (The Athens Syndrome)» του Νίκου Ξυδάκη. Τεύχος #481, 14 Νοεμβρίου 2009. Υπέροχη παρουσίαση του κόσμου του, ναι, αλλά υπερβολική για μένα: Χάθηκα στις (ολοζώντανες επαναλαμβάνω) περιγραφές να ψάχνω για ψήγματα της ιστορίας που υποτίτθεται θα έπρεπε να υπάρχουν εκεί. Τελικά, νομίζω ότι ανταμείφθηκα πολύ λίγο σε σχέση με τις εμφανείς και αναμφισβήτητες ικανότητες του συγγραφέα, ίσως επειδή έχω το αναγνωστικό κουσούρι να επιμένω στο παραμύθι που μου έχουν τάξει. Κλείνω ξεχωρίζοντας μια υπέροχα λάθος χρήση ρήματος: "...ένα σώμα που δεν το κοιμότανε κανένας άντρας." Πανέμορφο, ηθελημένο "λάθος". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted November 17, 2009 Share Posted November 17, 2009 Υπέροχη παρουσίαση του κόσμου του, ναι, αλλά υπερβολική για μένα: Χάθηκα στις (ολοζώντανες επαναλαμβάνω) περιγραφές να ψάχνω για ψήγματα της ιστορίας που υποτίτθεται θα έπρεπε να υπάρχουν εκεί. Τελικά, νομίζω ότι ανταμείφθηκα πολύ λίγο σε σχέση με τις εμφανείς και αναμφισβήτητες ικανότητες του συγγραφέα, ίσως επειδή έχω το αναγνωστικό κουσούρι να επιμένω στο παραμύθι που μου έχουν τάξει. Κλείνω ξεχωρίζοντας μια υπέροχα λάθος χρήση ρήματος: "...ένα σώμα που δεν το κοιμότανε κανένας άντρας." Πανέμορφο, ηθελημένο "λάθος". Θα συμφωνήσω. Παρόλο που αισθανόμουν ότι διάβαζα κάτι πολύ ενδιαφέρον, ο καταιγισμός από τεχνολογικούς όρους με δυσκόλεψε αφάνταστα να παρακολουθήσω τη ροή της ιστορίας. Σε κάποια σημεία νόμιζα ότι ο συγγραφέας ήθελε να αποτυπώσει στο χαρτί, όλες τις πληροφορίες που μας δίνουν οι αισθήσεις μας, χωρίς να ξεδιαλέξει τίποτα. Έτσι, γοητεύτηκα από την ατμόσφαιρα, αλλά μάλλον έχασα την ουσία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
PiKei Posted November 17, 2009 Share Posted November 17, 2009 @ mman + khar: τα διαβάζουμε και δεύτερη φορά τα καλά διηγήματα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted November 17, 2009 Share Posted November 17, 2009 (edited) @ mman + khar: τα διαβάζουμε και δεύτερη φορά τα καλά διηγήματα... Μια παλιά φράση λέει ότι τον σεβασμό τον κερδίζεις, δεν τον απαιτείς. Το ίδιο ισχύει και για τη δεύτερη ανάγνωση. Edited November 17, 2009 by khar Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted November 21, 2009 Share Posted November 21, 2009 «Ο Λάκριμος και το Χρυσό Αβγό» του Tim Pratt, σε μετάφραση Π. Κούστα και Χ. Καρακούδα. Τεύχος #482, 21 Νοεμβρίου 2009. Μπερδεύτηκα. Ή μάλλον, είναι ξεκάθαρο πως το διήγημα είναι πατάτα. Το ένα του προνόμιο όμως, να με σέρνει καθώς με είχε να αναρωτιέμαι που το πάει, με φέρνει στο φινάλε για να φάω μια σφαλιάρα και μια μούντζα. Κορόιδο αναγνώστη! Ανάμεσα στο Ενορατικό φάντασυ και την στυγνή πραγματικότητα, το δεύτερο κερδίζει τις εντυπώσεις καθώς εκεί κρύβεται το ζουμί. Κάποιο ζουμί τέλος πάντων. Η φάντασυ πλευρά είναι βαρετή, το ξέρει και ο συγγραφέας που την ξεπετάει βιαστικά, άχρωμα και με άνοστα κλισέ. Χαιρόμαστε όποτε η αδελφή του ήρωα τον αφυπνίζει και αδημονούμε για το ραντεβού με τον γιατρό, γιατί εκεί τουλάχιστο κάτι τρέχει. Και που πάει; Δεν είναι σπόιλερ, θα σας πω. Ούτε ο συγγραφέας είχε μια απάντηση. Φτυαρίζει τα κλισέ του φάντασυ μέσα στην πραγματικότητα, χωρίς καμία εμφανή δικαιολογία, και βγάζει μια συναισθηματική συμπεριφορά από τους χαρακτήρες του επώδυνα ψεύτικη. Πατάτα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted November 22, 2009 Author Share Posted November 22, 2009 Ξανά πίσω στο #481, «Να με θυμάσαι» του Νίκου Ξυδάκη Συμπληρωματικά στην κριτική του Ντίνου, εκπληκτικό επίσης από την άποψη ότι είναι το πρώτο εφ διήγημα του συγγραφέα, μην είναι και το πρώτο του διήγημα συνολικά, δεν ξέρω. Λίγη ποίηση έχει γράψει, δεκάδες δοκίμια, χιλιάδες άρθρα, αλλά όχι πεζογραφία. Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί, η έξοχη χρήση της γλώσσας, το καθιστούν σπάνιο κομμάτι (Ντίνος said) της ελληνικής εφ. Νομίζω μας ανοίγει τα μάτια κάπως (μάλλον ο στόχος του εκδότη) στο ότι πρέπει να κοπιάσουμε λίγο περισσότερο με τη γλώσσα μας, να προσπαθήσουμε να πάμε ένα βήμα παραπέρα από εκεί που μας φτάνουν οι ιδέες μας. Λέγοντας αυτά, να προσθέσω ότι δεν είμαι απολύτως αντικειμενικός κριτής γιατί ο Ξυδάκης είναι συγγενής μου. Μιας και δεν είναι γνωστός στους κύκλους μας, να δώσω λίγα βιογραφικά. Έζησε τα μαθητικά του χρόνια ανάμεσα στον Πειραιά και τη Σύρο, αν και Μυκονιάτης στην καταγωγή. Σπούδασε οδοντιατρική, αλλά δεν άσκησε ποτέ το επάγγελμα, αφού από φοιτητής (περιοδικό «Σύμπτωμα») μπήκε στον χώρο των εκδόσεων. Εργάστηκε τα φοιτητικά του χρόνια ως επιμελητής εκδόσεων (σε αυτό χρωστάει τη γνώση της γλώσσας, λίγο τσίμπησα και εγώ γιατί καθόμουν πλάι του και βοηθούσα με την ανάγνωση των ρολών -έτσι γινόταν την προ-κομπιούτερ εποχή). Σε εφημερίδες από τα τέλη της δεκαετίας του '80, πέρασε από Εποχή, Πρώτη, Ταχυδρόμο και από το 1992 είναι στην Καθημερινή, ο αρχαιότερος αρχισυντάκτης της σήμερα. Παντρεμένος με την ψυχολόγο Σίσσυ Αλμπανοπούλου, έχει δύο παιδιά, το μεγάλο στο πρώτο έτος του πανεπιστημίου, το μικρό στην 3η Γυμνασίου. Άντε, έχει βαπτίσει και την κόρη μου! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted November 22, 2009 Share Posted November 22, 2009 Νίκο, άλλους συγγενείς που γράφουν έχεις; Αν μη τι άλλο, να σε βλέπουμε να ποστάρεις καμιά γνώμη πιο συχνά! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted November 22, 2009 Author Share Posted November 22, 2009 χαχα, είμαστε όλοι μια οικογένεια, μην ανησυχείς! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted November 23, 2009 Share Posted November 23, 2009 Ξανά πίσω στο #481, «Να με θυμάσαι» του Νίκου Ξυδάκη 1) Συμπληρωματικά στην κριτική του Ντίνου, εκπληκτικό επίσης από την άποψη ότι είναι το πρώτο εφ διήγημα του συγγραφέα, μην είναι και το πρώτο του διήγημα συνολικά, δεν ξέρω. Λίγη ποίηση έχει γράψει, δεκάδες δοκίμια, χιλιάδες άρθρα, αλλά όχι πεζογραφία. [...] 2) [...] ο Ξυδάκης είναι συγγενής μου. [...] 1) Αλλά, όπως μας έχει δείξει και η περίπτωση του Martin, ένας άνθρωπος που έχει στο παρελθόν του σημαντική τριβή με τη συγγραφή, έχει τουλάχιστον δεδομένη τη χρήση της γλώσσας και σίγουρα έχει να τελειοποιήσει πολύ λιγότερα πράγματα στο περάσμά του στη λογοτεχνία, από κάποιον που κάθεται για πρώτη φορά μπρόστα σε πληκτρολόγιο. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι όποιοσδήποτε έχει γράψει άρθρα, δοκίμια, κλπ μπορεί να γράψει τόσο καλά με την πρώτη, οπότε ναι, αυτό το στοιχείο είναι εντυπωσιακό από τη μία, και από την άλλη εξηγεί τις ελλείψεις που αναφέρθηκαν σε άλλους τομείς της ιστορίας του. Κάτω απ' αυτό το πρίσμα, περιμένω με περισσότερο ενδιαφέρον τις επόμενες δουλειές του. 2) Οπότε να υποθέσω ότι θα του μεταφέρεις τα εδώ σχόλια, θετικά και αρνητικά. Α, και Νίκο, τώρα που "βρεθήκαμε", μη χαθούμε, ε; Να περνάς για κάναν καφέ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted November 23, 2009 Share Posted November 23, 2009 Α, και Νίκο, τώρα που "βρεθήκαμε", μη χαθούμε, ε; Να περνάς για κάναν καφέ! Σπαμάκι: Κάποιος μου έδωσε τα εύσημα που μάζεψα 18 άτομα στη Βύνη την 17 του Νοέμβρη. Να φέρω τον nikosal σε μυτίγκιο στην Αθήνα και τότε... θέλω ανδριάντα στη Σταδίου! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted November 23, 2009 Share Posted November 23, 2009 «Ο Λάκριμος και το Χρυσό Αβγό» του Tim Pratt, σε μετάφραση Π. Κούστα και Χ. Καρακούδα. Τεύχος #482, 21 Νοεμβρίου 2009. Μπερδεύτηκα. [...] Πατάτα. Λοιπόν, δεν ξέρω αν ήταν πατάτα. Ίσως να ήταν και χρυσό αυγό για άλλους. Αλλά ξέρω ότι τα είπες τόσο ωραία, που πραγματικά δεν έχω να προσθέσω τίποτα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted November 24, 2009 Share Posted November 24, 2009 (edited) Εμένα μ' άρεσε για τελείως προσωπικούς λόγους. Επειδή χρησιμοποιούσε το όνειρο, ως γνωστόν από τα αγαπημένα μου θέματα. Οκ, πείτε την ενόραση αν και εμένα μου θύμισε ένα κλασσικό συνειδητό όνειρο. Μου θύμισε την παιδική μου ηλικία που όταν ονειρευόμουν πράγματα/παιχνίδια που ήθελα πολύ να τα έχω και στην ξύπνια μου ζωή, τα κρατούσα σφιχτά μέσα στην χούφτα μου ώστε να μην εξαφανιστούν όταν ξυπνήσω. Τελικά όμως πάντα όταν ξυπνούσα τα χέρια μου ήταν άδεια.. Σνιφ, κι εδώ ο τυχερός ήρωας μπορεί να φέρνει στην πραγματικότητα δικά του αντικείμενα.. (Το τέλος όντως απογοήτευση, αλλά παρά ήταν "καυτή" η πατάτα για να προσπαθήσει στο τέλος του διηγήματος να δώσει μια επεξήγηση που θα μας ικανοποιούσε .. Edited November 24, 2009 by twocows Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted November 28, 2009 Share Posted November 28, 2009 «Οι Πελώριοι Όγκοι του Πάγου» του William John Watkins, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #483, 28 Νοεμβρίου 2009. Πολύ καλή ιστορία που νομίζω χρειαζόταν καλύτερη γραφή. Περίεργο πλάσμα ανακαλύπτεται από επιστήμονες σε παγετώνα! Αστειεύεστε; Με είχε από την πρώτη παράγραφο! (Αγαπημένο μου εναρκτήριο teaser.) Που πήγε στραβά για τα γούστα μου; Πώς να το εξηγήσω τώρα… Here we go: Θυμάστε τις «ερωτικές» ταινίες του Ευστρατιάδη; Ήμουν υπέρ κάθε γυμνού που η κυρία Άννα Φόνσου γενναιόδωρα ήθελε να μου δώσει. Γιατί όμως δεν είχαμε ποτέ, ή σχεδόν ποτέ, μια καθαρά ερωτική ιστορία. Γιατί ο κύριος Ευστρατιάδης επέμενε στο άλλοθι του «αστυνομικού δράματος;» Πάντα ένας εισαγγελέας ή επιθεωρητής ανέκρινε μια πόρνη και βλέπαμε το έργο σε φλάσμπακ. Κι εδώ, η άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία του εξωγήινου που ερωτεύτηκε μια γήινη, πριν δέκα χιλιάδες χρόνια – και παίζει να είναι ζωντανός και τώρα, καταναλώνεται μέσα σε μια επίσημη, έγγραφη διαμαρτυρία ενός επιστήμονα που αμφισβητεί συμπεράσματα συναδέλφων του. Του ζουμί δίνεται ημιτελές σε σταγόνες, και το διήγημα αναλίσκεται επαναλαμβανόμενο σε αμφισβητήσεις. Το εμπεδώσατε πόσο εμπεριστατωμένα ή όχι ήταν τα όνειρα αυτών που συμμετείχαν στις έρευνες; Για μένα είναι διήγημα σπόρος. Μου δίνει έναυσμα να σκεφτώ κάτι καλύτερο. [Μα και ο τίτλος;] Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted November 29, 2009 Author Share Posted November 29, 2009 (edited) Κλείνω ξεχωρίζοντας μια υπέροχα λάθος χρήση ρήματος: "...ένα σώμα που δεν το κοιμότανε κανένας άντρας." Πανέμορφο, ηθελημένο "λάθος". Καθυστερημένο λίγο, αλλά μου το επισήμανε ο συγγραφέας και σας το μεταφέρω: «χρήση του ρήματος παλιά και "νόμιμη", πολύ συχνή μάλιστα στον Καζαντζάκη» Edited November 29, 2009 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted November 29, 2009 Share Posted November 29, 2009 «Οι Πελώριοι Όγκοι του Πάγου» του William John Watkins, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #483, 28 Νοεμβρίου 2009. Ακριβώς. Κι εμένα με είχε από την πολύ ενδιαφέρουσα αρχή. Αλλά η γλώσσα, η μορφή και κυρίως οι επαναλήψεις πέταξαν την ευκαιρία για μια καλή ιστορία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted December 4, 2009 Share Posted December 4, 2009 Και πάλι το αγαπημένο μου θέμα, τα όνειρα. Ακόμα και στο μέλλον δεν θα τα παίρνουν σοβαρά δηλαδή; Γμτ. Μ' άρεσε η ειρωνία που ο ίδιος που τα αμφισβητεί όλα αυτά, έχει επηρεαστεί στη συγγραφή αυτής της αναφοράς. Μάρεσε ο ρυθμός της επέμβασης του πλάσματος, που όσο προχωρούσε γινόταν όλο και πιο συχνή, Σαν ένα καρδιογράφημα... Και να το εξηγεί μέσα ο αρθρογράφος γιατί γινέται αυτό. Όμως αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πως γίνεται να μιλάει στην επιχειρηματολογία του για το πόσο οι άνθρωποι μπορεί να είναι κοντόφθαλμοι και να μην βλέπουν τόσες πλευρές μιας αλήθειας και αυτός από την αρχή να μη θέλει να δεχτεί τη πιθανότητα της αλήθειας άλλων ανθρώπων. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted December 5, 2009 Share Posted December 5, 2009 «Μιμίδιο» του Jeff Carlson, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #484, 5 Δεκεμβρίου 2009. Ο Jeff Carlson είναι συνεπής σαν συγγραφέας. Δεν συνταράσσει τον αναγνώστη του, δεν τα πάει όμως και άσχημα. Το παρόν διήγημα μου άρεσε μεν, μου έκοψε όμως ταυτόχρονα τις κριτικές μου εξάρσεις (συνηθισμένες όταν μου αρέσει κάτι πολύ ή καθόλου.) Στην κριτική μου σε προηγούμενο του διήγημα, («Πίεση», Τεύχος #462), είχα γράψει πως η ιστορία του τελείωνε όταν άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα. Κάτι παρόμοιο γίνεται και εδώ. Έχουμε μια ευφάνταστη εισβολή – παγκόσμιας κλίμακας – από μια τεχνητή νοημοσύνη, και το μισό διήγημα αναλίσκεται στον χαρακτήρα ενός απροσάρμοστου χαραμοφάη με όνειρα προσωπικής δόξας. Ο αληθινός ήρωας / κεντρικός χαρακτήρας (για έναν Μιχάλη Μανωλιό π.χ.) θα έπρεπε να είναι ο Ρίτσαρντ, ο σύζυγος της Γουέντι, που δημιούργησε το πρόγραμμα. Ο Jeff όμως μοιάζει να ενδιαφέρεται περισσότερο για λούμπεν, παράπλευρες, καμένες περιπτώσεις παρά για τους κυρίους με τις λευκές ποδιές. Κατατάσσεται στα «ενδιαφέροντα.» Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted December 5, 2009 Share Posted December 5, 2009 «Μιμίδιο» του Jeff Carlson, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #484, 5 Δεκεμβρίου 2009. Ο Jeff Carlson είναι συνεπής σαν συγγραφέας. Δεν συνταράσσει τον αναγνώστη του, δεν τα πάει όμως και άσχημα. Το παρόν διήγημα μου άρεσε μεν, μου έκοψε όμως ταυτόχρονα τις κριτικές μου εξάρσεις (συνηθισμένες όταν μου αρέσει κάτι πολύ ή καθόλου.) Στην κριτική μου σε προηγούμενο του διήγημα, («Πίεση», Τεύχος #462), είχα γράψει πως η ιστορία του τελείωνε όταν άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα. Κάτι παρόμοιο γίνεται και εδώ. Έχουμε μια ευφάνταστη εισβολή – παγκόσμιας κλίμακας – από μια τεχνητή νοημοσύνη, και το μισό διήγημα αναλίσκεται στον χαρακτήρα ενός απροσάρμοστου χαραμοφάη με όνειρα προσωπικής δόξας. Ο αληθινός ήρωας / κεντρικός χαρακτήρας (για έναν Μιχάλη Μανωλιό π.χ.) θα έπρεπε να είναι ο Ρίτσαρντ, ο σύζυγος της Γουέντι, που δημιούργησε το πρόγραμμα. Ο Jeff όμως μοιάζει να ενδιαφέρεται περισσότερο για λούμπεν, παράπλευρες, καμένες περιπτώσεις παρά για τους κυρίους με τις λευκές ποδιές. Κατατάσσεται στα «ενδιαφέροντα.» Για μένα τα πήγαινε μια χαρά μέχρι που έφτασε στο σημείο που η γιαγιά άρχισε να δίνει τις επιστημονικές εξηγήσεις. Άλλη μια υπενθύμιση ότι η επιστημονική πληροφορία πρέπει να ενταχθεί ομαλά στη ροή για να είναι λειτουργική. Επίσης, νομίζω ότι προς το τέλος έχασε τελείως το στόχο του. Έγινε γενικόλογο, άφησε την οπτική γωνία του κεντρικού χαρακτήρα στη μέση και ξεφούσκωσε με μια παράγραφο που δεν δικαίωσε την πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη (μέχρι τη γιαγιά, εννοώ). Μου άρεσε ο ήρωας και ο λοξός τρόπος που έβλεπε τον κόσμο. Υστερούσε κάπως στην πλοκή και στο τελείωμα. Μάλλον, ένα λιγότερο "happy end" θα του ταίριαζε καλύτερα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted December 5, 2009 Share Posted December 5, 2009 Για μένα τα πήγαινε μια χαρά μέχρι που έφτασε στο σημείο που η γιαγιά άρχισε να δίνει τις επιστημονικές εξηγήσεις. Εμένα δε με πείραξαν οι εξηγήσεις της γιαγιάς. Ίσα-ίσα που εκεί το ενδιαφέρον μου ανέβηκε σημαντικά. Αλλά το τέλος ήταν κάπως λιγότερο έντονο απ' αυτό που περίμενα. Στην πραγματικότητα είχα μπει σε μια πορεία ότι πάει να γίνει κάτι πολύ τρομακτικό, ότι αυτό το μιμίδιο είναι ένα πολύ κακόβουλο ον/νοημοσύνη και μετά κατέληξε να δώσει λιγότερα απ' όσα υποσχέθηκε. Θα πρέπει να παραδεχτώ ωστόσο ότι και η ιδέα και η ιστορία γενικά μου άρεσαν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.