nikosal Posted March 27, 2010 Author Share Posted March 27, 2010 (edited) Ευγένιος, του J. S. Weinstein (τεύχος 500, 27.3.2010). O οποίος, δεν είναι «Άγγλος συγγραφέας ΕΦ» όπως λέει το σημείωμα στο τέλος, αλλά humorist και σεναριογράφος: Jacob Sager Weinstein (born January 8, 1972) is an American humorist, comedy writer, and screenwriter (...) He has written for HBO and the BBC and has contributed to The Onion and McSweeney’s. He has been nominated for two Writers’ Guild of America awards, and won one. He is the co-author (with Matthew David Brozik) of several books, widely considered to be among the best books ever co-authored by people with three names apiece. He lives in London with his wife, their dog-obsessed daughter, numerous stuffed dogs, and pretty much every children’s book about dogs ever written, including both the abridged and the non-abridged version of Go Dog Go. Το διήγημα πηγάζει από το βιογραφικό του. Είναι καλογραμμένο, στηρίζεται σε μια καλή ιδέα, δημιουργεί τις εικόνες που τη στηρίζουν, έχει -επιπλέον- όμορφο ξεκίνημα. Ως εκεί. Η ίδια η ιστορία δεν καταλήγει κάπου. Edited March 28, 2010 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted March 27, 2010 Share Posted March 27, 2010 Ευγένιος, του J. S. Weinstein (τεύχος 500, 27.3.2010). Το διήγημα πηγάζει από το βιογραφικό του. Είναι καλογραμμένο, στηρίζεται σε μια καλή ιδέα, δημιουργεί τις εικόνες που τη στηρίζουν, έχει -επιπλέον- όμορφο ξεκίνημα. Ως εκεί. Η ίδια η ιστορία δεν καταλήγει κάπου. Θα συμφωνήσω ότι δεν ήταν ένα διήγημα για να με τρελάνει. Από πολύ νωρίς αναρωτήθηκα αν ο συγγραφέας ήθελε να έχουμε άμεσα καταλάβει για τι είδους πλάσμα πρόκειται. Επειδή πάντως ήταν εντελώς προφανές, δεν μου κινούσε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον και γι αυτό περίμενα να γίνει κάτι παραπάνω που όμως δεν έγινε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted March 28, 2010 Share Posted March 28, 2010 Ευγένιος, του J. S. Weinstein (τεύχος 500, 27.3.2010). Το διήγημα πηγάζει από το βιογραφικό του. Είναι καλογραμμένο, στηρίζεται σε μια καλή ιδέα, δημιουργεί τις εικόνες που τη στηρίζουν, έχει -επιπλέον- όμορφο ξεκίνημα. Ως εκεί. Η ίδια η ιστορία δεν καταλήγει κάπου. Θα συμφωνήσω ότι δεν ήταν ένα διήγημα για να με τρελάνει. Από πολύ νωρίς αναρωτήθηκα αν ο συγγραφέας ήθελε να έχουμε άμεσα καταλάβει για τι είδους πλάσμα πρόκειται. Επειδή πάντως ήταν εντελώς προφανές, δεν μου κινούσε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον και γι αυτό περίμενα να γίνει κάτι παραπάνω που όμως δεν έγινε. Κάπου εκεί είμαι κι εγώ. Καλή ιδέα, αλλά σχετικά ανξιοποίητη. ήταν ενδιαφέρον το σημείο που ο αστυνομικός έκρυβε το τι είχε συμβει στη γυναίκα του, και το σημείο που ο "άλλος" ήρωας ανέφερε ότι κάνει πράγματα που δεν θυμάται, αλλά δεν οδήγησαν σε κάτι συναρπαστικό. Πάντως, δεν απογοητεύτηκα και πιστεύω ότι οι φίλοι των ζώων θα μείνουν περισότερο ικανοποιημένοι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted March 31, 2010 Share Posted March 31, 2010 Ένα από τα καλύτερα για μένα διηγήματα που έχω διαβάσει στο 9. Ίσως φταίει κι αυτό που έγραψε ο khar για τους φιλόζωους, επειδή είχα σκύλους για κάποια χρόνια. Στο συγκεκριμένο διήγημα αισθάνθηκα σχεδόν από την αρχή την γλώσσα του ήρωα να πηγαίνει πάνω κάτω και να με ζεσταίνει η ανάσα που έβγαζε. Είναι ένα διήγημα που θα ήθελα να είχα γράψει εγώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted April 2, 2010 Share Posted April 2, 2010 Το "9" της εβδομάδας κυκλοφορεί σήμερα!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted April 2, 2010 Share Posted April 2, 2010 «Ρώτα τον Πάνο» του Martin Owton σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #501, 2 Απριλίου 2010. Συγχαρητήρια στους μεταφραστές για την «γενναία» απόδοση του τίτλου. Ώριμη και ενδιαφέρουσα επιστημονική φαντασία. Ξεκινάει με την τέλεια εναρκτήρια φράση, μια και αυτό έχει γίνει τόπικ συζήτησης τελευταία στο φόρουμ. Το θέμα του διηγήματος δεν είναι πρωτότυπο, είναι όμως γόνιμο έδαφος για να πεις πάρα πολλές διαφορετικές ιστορίες. Έτσι, οι επιλογές του συγγραφέα καταφέρνουν να πιάνουν τον αναγνώστη απροετοίμαστο. Εκπλήσσει μια απώλεια στα μισά της αφήγησης και η πορεία που παίρνει η ιστορία. Το φινάλε είναι δυνατό γιατί ο ήρωας / αναγνώστης αντιμετωπίζει δύο αληθινές επιλογές, καμία από τις οποίες δεν εγγυάται μια αίσια έξοδο. Η τελική επιλογή, γνώριμη ακόμα και στην σημερινή μας κοινωνία, σίγουρα δεν είναι η καλύτερη. Και ο συγγραφέας το σπρώχνει παραπέρα το δίδαγμα με μια ίσως αχρείαστη πινελιά, για να υπογραμμίσει μάλλον και την δική του θέση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted April 11, 2010 Share Posted April 11, 2010 «Ένα Πολύ Άτακτο Παιδί» του Guy Hasson, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #502, 10 Απριλίου 2010. Γαμώτο. Σχεδόν με πιάσανε τα κλάματα τελειώνοντας αυτό το υπέροχο παραμύθι. Καφκικό, αλληγορικό, έξοχο. Από το Ισραήλ μας έρχεται αυτό το διαμάντι, μια ιστορία που δεν θα περίμενα ποτέ να συναντήσω μέσα στις σελίδες του «9». Ίσως να είναι και η πρώτη φορά, μετά από 501 τεύχη, που ένιωσα να γίνομαι μνημονικός κάτοχος ενός κλασσικού, υπέροχου παραμυθιού της φανταστικής λογοτεχνίας. Δεν με νοιάζει καθόλου πόσο διαχυτικός μπορεί να φαίνομαι, σας λέω ειλικρινά ότι εμένα δεν μου συμβαίνει συχνά. (Θυμάμαι την μόνη άλλη φορά που είχα νιώσει έτσι ήταν όταν είχα διαβάσει «Το Χέρι της Μαϊμούς» του Ουίλιαμ Τζέικομπς). Με πήρε από την πρώτη, δυνατή, παράγραφο, και με πήγαινε χωρίς να με αφήνει να μαντέψω που πάμε και που θα καταλήξουμε. Και ενώ πολλοί συγγραφείς θα είχαν να πουν πολλά κολλώντας μόνο στην ερώτηση, είναι τόσο Καφκικά ζουμερή, ο συγγραφέας με εκπλήσσει γιατί έχει και «απάντηση»!! Και η έκπληξη δεν σταματάει εκεί. Από τις πρώτες ατάκες έχω μισήσει με πάθος τον γέρο (το θέμα του διηγήματος μας αφορά όλους, εμάς της «παραφιλολογίας») και ξαφνικά αρχίζω να τον λυπάμαι! Πίσω από την κακία του κρύβεται ο φόβος και η απελπισία της λογικής που υπηρετεί. Και δεν είναι μόνο ένας που λυτρώνεται στο φινάλε. Τι υπέροχο happy end! Τι πανέμορφο ραδιοφωνικό / θεατρικό που θα έβγαινε από αυτό. Σε ευχαριστώ 9. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted April 12, 2010 Share Posted April 12, 2010 [ «Ένα Πολύ Άτακτο Παιδί» του Guy Hasson, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #502, 10 Απριλίου 2010. Πραγματικά πολύ καλό και προσεγμένο. Με μόνη αντίρρηση ότι κάνενα εννιάχρονο δεν θα μπορούσε να χειριστεί έτσι την κατάσταση, ούτε να χρησιμοποιεί τέτοιο λεξιλόγιο. Ο πρωταγωνιστής για λόγους πειστικότητας θα έπρεπε να είναι έφηβος. Αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια. Η ιστορία είναι αλήθεια πολύ καλή, με την ενδιαφέρουσα ερώτησή της (τι είναι φαντασία; ) και την αποκαλυπτική απάντησή της (το να σπας τους κανόνες!). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted April 12, 2010 Share Posted April 12, 2010 (edited) Με μόνη αντίρρηση ότι κάνενα εννιάχρονο δεν θα μπορούσε να χειριστεί έτσι την κατάσταση, ούτε να χρησιμοποιεί τέτοιο λεξιλόγιο. Ο πρωταγωνιστής για λόγους πειστικότητας θα έπρεπε να είναι έφηβος. Παρήγορο αυτό από την άποψη ότι... θα ανεβαζόταν ευκολότερα ως θεατρικό. Edited April 12, 2010 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted April 17, 2010 Share Posted April 17, 2010 «Ηγεμονικός Άθλος» της Erin Hoffman σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #503, 17 Απριλίου 2010. Μετά από μια σειρά φουτουριστικά λουκουμάκια, που με κρατούν απασχολημένο για όσο κρατάει η ανάγνωση του διηγήματος, η ιστορία τελειώνει, κλείνω το τεύχος, και δεν θυμάμαι τίποτα. Δεν έχω να πάρω τίποτα μαζί μου. Δεν έχω άλλη κριτική εδώ. Πιθανό υπάρχουν αναγνώστες που θέλουν τα λουκουμάκια γιατί εκεί και μόνο είναι, γι αυτούς, όλη η γλύκα. Σαν τον ποδοσφαιρόφιλο που αγώνα να βλέπει, κι ας είναι όποια ομάδα να’ναι. Προς τους μεταφραστές μας: «…πέταξε έναν σφραγισμένο μπρούτζινο τόρο στο τραπεζάκι για τον σερβιτόρο.» Καλό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted April 18, 2010 Share Posted April 18, 2010 «Ηγεμονικός Άθλος» της Erin Hoffman σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #503, 17 Απριλίου 2010. Μετά από μια σειρά φουτουριστικά λουκουμάκια, που με κρατούν απασχολημένο για όσο κρατάει η ανάγνωση του διηγήματος, η ιστορία τελειώνει, κλείνω το τεύχος, και δεν θυμάμαι τίποτα. Δεν έχω να πάρω τίποτα μαζί μου. Δεν έχω άλλη κριτική εδώ. Πιθανό υπάρχουν αναγνώστες που θέλουν τα λουκουμάκια γιατί εκεί και μόνο είναι, γι αυτούς, όλη η γλύκα. Σαν τον ποδοσφαιρόφιλο που αγώνα να βλέπει, κι ας είναι όποια ομάδα να’ναι. Προς τους μεταφραστές μας: «…πέταξε έναν σφραγισμένο μπρούτζινο τόρο στο τραπεζάκι για τον σερβιτόρο.» Καλό. Ουφ. Έχω μείνει πίσω αλλά ος όψεται η πολυπραγμοσύνη μου Λοιπόν, θα συμφωνήσω απολύτως. Το διήγημα δεν πήγαινε κάπου συγκεκριμένα ή τουλάχιστον δεν το κατλάβα εγώ. Μάλλον ήταν πιο ωραίο σαν μικρή ταινία όπου θα μας ικανοποιούσαν οι όμορφες εικόνες που περιέχει. Και δύο λόγια για το προηγούμενο, γιατί το βρήκα εξαιρετικό (αν και όχι ΕΦ). Ο συγγραφέας πραγματεύεται με καταπληκτικό τρόπο ένα δύσκολο θέμα και το απογειώνει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted April 18, 2010 Share Posted April 18, 2010 Συμφωνώ με τον khar για το "πολύ άτακτο παιδί": πολύ καλό αν και όχι εφ. Μην το λες δυνατά αυτό το τελευταίο και το ακούσουν στο "9" - καλύτερα να διευρύνουν τα κριτήριά τους και να αρχίσουν να δημοσιεύουν και κάποια ανάμεσα εφ και φ και όχι μόνο καθαρά εφ. Καλά, στο Lord of the Rings δε θα φτάσουν ποτέ, αλλά και κάποια αμφιλεγόμενου είδους καλά θα ήταν. Π.χ., πού τοποθετείτε εσείς οι γνώστες τη "Μεταμόρφωση" του Κάφκα; Τον "Ηλίανθο" του Stefano Benni; Το "Άρωμα" του Ζίσκιντ; Το "Όταν ήμουν έργο τέχνης" του Ερίκ Εμμανουέλ Σμιτ; Τέτοια εννοώ. Είναι κάποιο καθαρά φάντασυ ή εφ; Ειδικά με τον "Ηλίανθο" θα δυσκολευτείτε. Προκαλώ οποιονδήποτε να το κατηγοριοποιήσει. εκδ Κρύσταλλο/Τραυλός. Το προτείνω ειδικά στον khar να το διαβάσει, γιατί μου θύμισε κάποια σημεία του το διήγημα "Η Ντουλάπα". Αν θέλετε, κύριε khar, θα σας το φέρω στο εργαστήρι της ΑΛΕΦ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted April 18, 2010 Share Posted April 18, 2010 [...] κύριε khar [...] Υπέροχα! Κώστα, welcome to the club! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted April 18, 2010 Share Posted April 18, 2010 Συμφωνώ με τον khar για το "πολύ άτακτο παιδί": πολύ καλό αν και όχι εφ. Μην το λες δυνατά αυτό το τελευταίο και το ακούσουν στο "9" - καλύτερα να διευρύνουν τα κριτήριά τους και να αρχίσουν να δημοσιεύουν και κάποια ανάμεσα εφ και φ και όχι μόνο καθαρά εφ. Καλά, στο Lord of the Rings δε θα φτάσουν ποτέ, αλλά και κάποια αμφιλεγόμενου είδους καλά θα ήταν. Π.χ., πού τοποθετείτε εσείς οι γνώστες τη "Μεταμόρφωση" του Κάφκα; Τον "Ηλίανθο" του Stefano Benni; Το "Άρωμα" του Ζίσκιντ; Το "Όταν ήμουν έργο τέχνης" του Ερίκ Εμμανουέλ Σμιτ; Τέτοια εννοώ. Είναι κάποιο καθαρά φάντασυ ή εφ; Ειδικά με τον "Ηλίανθο" θα δυσκολευτείτε. Προκαλώ οποιονδήποτε να το κατηγοριοποιήσει. εκδ Κρύσταλλο/Τραυλός. Το προτείνω ειδικά στον khar να το διαβάσει, γιατί μου θύμισε κάποια σημεία του το διήγημα "Η Ντουλάπα". Αν θέλετε, κύριε khar, θα σας το φέρω στο εργαστήρι της ΑΛΕΦ. Μετέφερα στον ΚΥΡΙΟ khar τη συζήτηση και μου είπε ότι στο εργαστήρι της ΑΛΕΦ γίνεται δεκτή οποιαδήποτε τροφή είτε πνευματική είτε απλή. Κατά τα άλλα η λογοτεχνία, όπως και όλα τα είδη τέχνης, όταν είναι καλή δεν έχει σημασία ποια ταμπέλα θα της βάλεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted April 24, 2010 Share Posted April 24, 2010 «Μάτια Που Βλέπουν Μακριά» του Jeff Carlson, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #504, 24 Απριλίου 2010. Κουραστικό κάπως ανάγνωσμα, που αφηγείται όμως μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Επίσης, σαν διήγημα, είναι άνισα δομημένο. Το πιο σημαντικό του κομμάτι ξεκινάει με την «κύρια και ζωτική ανακάλυψη» της ηρωίδας, στιγμή όμως που τρέχει για να ολοκληρωθεί σαν επίλογος. Θα έπρεπε η ανάπτυξη της ιστορίας μετά την αποκάλυψη να είναι ίση σε μέγεθος με όσο προηγήθηκε, γιατί εκεί απογειώθηκε το ενδιαφέρον μου σαν αναγνώστης, ή τα μεγέθη των ενοτήτων να αντιστρέφονταν. Η ιστορία των ναυαγών είναι το ζουμί. Επίσης είχα ανάγκη μια σταγόνα παραπάνω από το παρελθόν της ηρωίδας για να την κατανοήσω πλήρως. Πόσο πρόλαβε να ζήσει ως «άνθρωπος» πριν γίνει αυτό το περίεργο άλλο, όλο καλώδια, πλαστικό και γυαλί; Η απόφαση της στο φινάλε για τη λύση του προβλήματος είναι σημαντική και συγκινητική, και έρχεται λίγο ξώφαλτσα σε σχέση με τον χαρακτήρα που προδίδει μέχρι τότε, τον κάπως μισάνθρωπο, τον εξοικειωμένο με την μοναξιά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted April 25, 2010 Share Posted April 25, 2010 «Μάτια Που Βλέπουν Μακριά» του Jeff Carlson, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #504, 24 Απριλίου 2010. Κουραστικό κάπως ανάγνωσμα, που αφηγείται όμως μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Επίσης, σαν διήγημα, είναι άνισα δομημένο. Το πιο σημαντικό του κομμάτι ξεκινάει με την «κύρια και ζωτική ανακάλυψη» της ηρωίδας, στιγμή όμως που τρέχει για να ολοκληρωθεί σαν επίλογος. Θα έπρεπε η ανάπτυξη της ιστορίας μετά την αποκάλυψη να είναι ίση σε μέγεθος με όσο προηγήθηκε, γιατί εκεί απογειώθηκε το ενδιαφέρον μου σαν αναγνώστης, ή τα μεγέθη των ενοτήτων να αντιστρέφονταν. Η ιστορία των ναυαγών είναι το ζουμί. Επίσης είχα ανάγκη μια σταγόνα παραπάνω από το παρελθόν της ηρωίδας για να την κατανοήσω πλήρως. Πόσο πρόλαβε να ζήσει ως «άνθρωπος» πριν γίνει αυτό το περίεργο άλλο, όλο καλώδια, πλαστικό και γυαλί; Η απόφαση της στο φινάλε για τη λύση του προβλήματος είναι σημαντική και συγκινητική, και έρχεται λίγο ξώφαλτσα σε σχέση με τον χαρακτήρα που προδίδει μέχρι τότε, τον κάπως μισάνθρωπο, τον εξοικειωμένο με την μοναξιά. Εγώ πάλι βρήκα ενδιαφέρον στα επιστημονικά-τεχνολογικά κομμάτια (διαστημόπλοιο, οικοσύστημα, γενετική τροποποίηση) αλλά νομίζω ότι το διήγημα έπασχε από εσωτερική συνοχή. Ποιο ήταν, δηλαδή, το κεντρικό θέμα; Η τροποποίηση της ηρωίδας, ο ανεξάρτητος υπολογιστής, το νέο οικοσύστημα, η γενετική τροποποίηση των ανθρώπων; Αν έμενε σε κάποιο από αυτά από την αρχή μέχρι το τέλος, νομίζω ότι η ιστορία θα ήταν πολύ καλύτερη. Τώρα, μου άφησε μια γεύση μετριότητας, παρά τις καλές π΄ρωτες εντυπώσεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted April 28, 2010 Share Posted April 28, 2010 (edited) [ «Ένα Πολύ Άτακτο Παιδί» του Guy Hasson, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #502, 10 Απριλίου 2010. Πραγματικά πολύ καλό και προσεγμένο. Με μόνη αντίρρηση ότι κάνενα εννιάχρονο δεν θα μπορούσε να χειριστεί έτσι την κατάσταση, ούτε να χρησιμοποιεί τέτοιο λεξιλόγιο. Ο πρωταγωνιστής για λόγους πειστικότητας θα έπρεπε να είναι έφηβος. Αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια. Η ιστορία είναι αλήθεια πολύ καλή, με την ενδιαφέρουσα ερώτησή της (τι είναι φαντασία; ) και την αποκαλυπτική απάντησή της (το να σπας τους κανόνες!). Κι εγώ θα ήθελα να ήταν ο μικρός λίγο πιο μεγάλης ηλικίας για να είναι πιο πειστικός ο διάλογος, αλλά μάλλον θα απαντούσε ο συγγραφέας ότι λίγο πιο μεγάλος να ήταν μπορεί να είχε χάσει κάποια από αυτήν τη φαντασία. Μπορεί η απάντηση να ήταν όντως αληθινή, αλλά νομίζω ότι ήταν περισσότερο χειριστική ως προς τον φύλακα ώστε να κάνει στο τέλος το αντίθετο από αυτό που έκανε εκείνη τη στιγμή με το παιδί. Δεν μου θύμισε τίποτα καφκικό, γιατί εδώ ο νεαρός ξέρει γιατί κρατείται. Μου θύμισε περισσότερο ένα διάλογο σχετικά με ένα συγκεκριμένο θέμα (βλέπε διαλόγους Πλάτωνα) παρά επ. φαντασία. «Ηγεμονικός Άθλος» της Erin Hoffman σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #503, 17 Απριλίου 2010. Μετά από μια σειρά φουτουριστικά λουκουμάκια, που με κρατούν απασχολημένο για όσο κρατάει η ανάγνωση του διηγήματος, η ιστορία τελειώνει, κλείνω το τεύχος, και δεν θυμάμαι τίποτα. Δεν έχω να πάρω τίποτα μαζί μου. Δεν έχω άλλη κριτική εδώ. Πιθανό υπάρχουν αναγνώστες που θέλουν τα λουκουμάκια γιατί εκεί και μόνο είναι, γι αυτούς, όλη η γλύκα. Σαν τον ποδοσφαιρόφιλο που αγώνα να βλέπει, κι ας είναι όποια ομάδα να’ναι. Προς τους μεταφραστές μας: «…πέταξε έναν σφραγισμένο μπρούτζινο τόρο στο τραπεζάκι για τον σερβιτόρο.» Καλό. Ουφ. Έχω μείνει πίσω αλλά ος όψεται η πολυπραγμοσύνη μου Λοιπόν, θα συμφωνήσω απολύτως. Το διήγημα δεν πήγαινε κάπου συγκεκριμένα ή τουλάχιστον δεν το κατλάβα εγώ. Μάλλον ήταν πιο ωραίο σαν μικρή ταινία όπου θα μας ικανοποιούσαν οι όμορφες εικόνες που περιέχει. Όντως τόσες εικόνες και καθόλου περιγραφή. Γιατί; Ήθελα να τα φανταστώ αυτά τα πλάσματα και δεν μπορούσα. Κι έτσι με άφησε μπερδεμένο. Κρίμα. «Μάτια Που Βλέπουν Μακριά» του Jeff Carlson, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #504, 24 Απριλίου 2010. Κουραστικό κάπως ανάγνωσμα, που αφηγείται όμως μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Επίσης, σαν διήγημα, είναι άνισα δομημένο. Το πιο σημαντικό του κομμάτι ξεκινάει με την «κύρια και ζωτική ανακάλυψη» της ηρωίδας, στιγμή όμως που τρέχει για να ολοκληρωθεί σαν επίλογος. Θα έπρεπε η ανάπτυξη της ιστορίας μετά την αποκάλυψη να είναι ίση σε μέγεθος με όσο προηγήθηκε, γιατί εκεί απογειώθηκε το ενδιαφέρον μου σαν αναγνώστης, ή τα μεγέθη των ενοτήτων να αντιστρέφονταν. Η ιστορία των ναυαγών είναι το ζουμί. Επίσης είχα ανάγκη μια σταγόνα παραπάνω από το παρελθόν της ηρωίδας για να την κατανοήσω πλήρως. Πόσο πρόλαβε να ζήσει ως «άνθρωπος» πριν γίνει αυτό το περίεργο άλλο, όλο καλώδια, πλαστικό και γυαλί; Η απόφαση της στο φινάλε για τη λύση του προβλήματος είναι σημαντική και συγκινητική, και έρχεται λίγο ξώφαλτσα σε σχέση με τον χαρακτήρα που προδίδει μέχρι τότε, τον κάπως μισάνθρωπο, τον εξοικειωμένο με την μοναξιά. Στην αρχή ήταν κουραστικό, ήταν πλοίο ή δεν ήταν; Αλλά όταν άρχισε να περιγράφει την ανακάλυψη της, τότε απόκτησε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το δίηγημα. Στην αρχή δεν κατάλαβα γιατί είχε όλη αυτή την άνιση - όπως είπε ο Dino- ισαγωγή με την περιγραφή της ηρωίδας, αλλά μετά κατάλαβα ότι ήταν για να μας δείξει στο τέλος πόσο μοιάζαν, και πόσο ένας άνθρωπος μπορεί να τροποποιηθεί, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Νομίζω ότι αν γραφόντουσαν κι άλλα πράγματα για το παρελθόν της ηρωίδας, τότε θα ήταν ακόμα πιο άνισο το κείμενο. Μ' άρεσε πολύ, ειδικά στο κυνηγητό με απορρόφησε τελείως -παραλίγο να χάσω τη στάση μου στο μετρό-, φοβήθηκα ότι όντως δεν θα την έβγαζε καθαρή. Edited April 28, 2010 by Διγέλαδος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted April 28, 2010 Share Posted April 28, 2010 Συμφωνώ με τον khar για το "πολύ άτακτο παιδί": πολύ καλό αν και όχι εφ. Μην το λες δυνατά αυτό το τελευταίο και το ακούσουν στο "9" - καλύτερα να διευρύνουν τα κριτήριά τους και να αρχίσουν να δημοσιεύουν και κάποια ανάμεσα εφ και φ και όχι μόνο καθαρά εφ. Καλά, στο Lord of the Rings δε θα φτάσουν ποτέ, αλλά και κάποια αμφιλεγόμενου είδους καλά θα ήταν. Π.χ., πού τοποθετείτε εσείς οι γνώστες τη "Μεταμόρφωση" του Κάφκα; Τον "Ηλίανθο" του Stefano Benni; Το "Άρωμα" του Ζίσκιντ; Το "Όταν ήμουν έργο τέχνης" του Ερίκ Εμμανουέλ Σμιτ; Τέτοια εννοώ. Είναι κάποιο καθαρά φάντασυ ή εφ; Ειδικά με τον "Ηλίανθο" θα δυσκολευτείτε. Προκαλώ οποιονδήποτε να το κατηγοριοποιήσει. εκδ Κρύσταλλο/Τραυλός. Το προτείνω ειδικά στον khar να το διαβάσει, γιατί μου θύμισε κάποια σημεία του το διήγημα "Η Ντουλάπα". Αν θέλετε, κύριε khar, θα σας το φέρω στο εργαστήρι της ΑΛΕΦ. Μετέφερα στον ΚΥΡΙΟ khar τη συζήτηση και μου είπε ότι στο εργαστήρι της ΑΛΕΦ γίνεται δεκτή οποιαδήποτε τροφή είτε πνευματική είτε απλή. Κατά τα άλλα η λογοτεχνία, όπως και όλα τα είδη τέχνης, όταν είναι καλή δεν έχει σημασία ποια ταμπέλα θα της βάλεις. Ναι, στο 9 να τα πεις... Σόρι που θα βγω off topic, αλλά πρέπει να σχολιάσω τα σχόλια των mman και khar που με δουλεύουν. Φίλτατοι, λετε κακίες. Πρώτον, με τον khar δε γνωριζόμαστε (ακόμα). Δεύτερον, μόνο ένα "κύριε" έβαλα και αμέσως να το σχολιάσετε! (ενώ το "σεΐχης khar" δε σας πείραξε... ) Και τρίτον και φαρμακερό, εσείς οι σαραντάρηδες (πλέον) αποτελείτε μάλλον τη γαλαρία του σφφ, διότι έχω δει κάτι άλλους να γράφουν για θητείες και εξεταστικές... Κουράγιο, τα πρώτα εκατό χρόνια είναι δύσκολα. Μετά θα σας φέρνω εγώ χάπια για το Αλτσχάιμερ στο γηροκομείο...(μπουαχαχα!... ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted April 28, 2010 Share Posted April 28, 2010 Σόρι που θα βγω off topic, αλλά πρέπει να σχολιάσω τα σχόλια των mman και khar που με δουλεύουν. Φίλτατοι, λετε κακίες. Πρώτον, με τον khar δε γνωριζόμαστε (ακόμα). Δεύτερον, μόνο ένα "κύριε" έβαλα και αμέσως να το σχολιάσετε! (ενώ το "σεΐχης khar" δε σας πείραξε... ) Και τρίτον και φαρμακερό, εσείς οι σαραντάρηδες (πλέον) αποτελείτε μάλλον τη γαλαρία του σφφ, διότι έχω δει κάτι άλλους να γράφουν για θητείες και εξεταστικές... Κουράγιο, τα πρώτα εκατό χρόνια είναι δύσκολα. Μετά θα σας φέρνω εγώ χάπια για το Αλτσχάιμερ στο γηροκομείο...(μπουαχαχα!... ) Κέλλυ δεν σε δουλεύει κανείς. Απλώς προσγειώθηκες στη μέση ενός "εσωτερικού" αστείου. Θα απαντήσω μόνο για μένα, αφού δεν μπορώ να εκπροσωπήσω κάνεναν άλλο... κύριο: Η "επίσημη" απάντηση είναι ότι έχεις δίκιο και αν ως (πλέον) σαραντάρης δεν ήμουν στο... muppet θεωρείο, δεν θα με "ενοχλούσε" και η προσφώνηση. Στην πραγματικότητα τρέμω κάθε μορφή ταμπελοποιημένης σοβαρότητας -αυτό είναι όλο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted April 28, 2010 Share Posted April 28, 2010 Πλάκα κάνω, Μιχάλη, δεν προσβλήθηκα και τόοοοσο πολύ!:tongue:. Οπωσδήποτε συμφωνώ με την κατάλυση της σοβαροφάνειας που μαστίζει την Ελλάδα και την εμποδίζει να ανοίξει τους ορίζοντές της σε καινούρια πράγματα (και εμποδίζει, ενδεχομένως, το "9" να δημοσιεύσει ιστορίες φάντασυ, για να μην είμαστε και εντελώς off topic. Ίσως τότε να τα καταλάβαινα όλα, γιατί τώρα καταλαβαίνω περίπου 1 κάθε 4). Μακάρι να ήταν όλοι οι σαραντάρηδες σαν και σένα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted April 29, 2010 Share Posted April 29, 2010 Ως προς την ηλικία του "Πολύ άτακτου παιδιού", αιτούμαι να ερωτηθεί η δεσποινίς Άρτεμη Μανωλιού (έτσι δεν τη λένε;), ως ειδήμων πάνω στο πώς μιλάει ένα εννιάχρονο... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted April 30, 2010 Share Posted April 30, 2010 «Άνθρωποι στο Φεγγάρι» της Michele Lee, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #505, 30 Απριλίου 2010. Καλά τα περισσότερα συστατικά, κάπως όμως δεν έδεσε το γλυκό. Ξεκινάει όμορφα, σε στυλ κλασσικού νουάρ, που υπόσχεται σαν ύφος λίγο Caves of Steel στη Σελήνη. Ως εκεί όμως. Μετά, μαζί με την τρελή επιστήμη μπαίνει λίγο fantasy και μαγεία, η δυσπιστία σε αυτόν τον αναγνώστη μεγαλώνει, δεν χάνει όμως την ελπίδα. Είναι στο χέρι της συγγραφέως να ξαφνιάσει. Και δεν τα καταφέρνει. Μόνο τα αιτήματα των τρομοκρατών, που σαν «φύγετε από εδώ» θα ήταν απλά και κατανοητά, μπουρδουκλώνονται όλο και περισσότερο στην τραβηγμένη αιτίαση τους, που δεν καταλαβαίνω τι αγχώνει την κυρία Lee να εξηγήσει. Και το φινάλε, απόλυτη απογοήτευση. Ποιο το νόημα της εισαγωγής αν δεν «ξεγελάει» το αποτέλεσμα, και ποιο το νόημα της συνέντευξης αν δεν τους ενδιέφερε να μεταδώσουν οτιδήποτε. Κι αν θέλανε ένα ανθρώπινο «τρωικό άλογο» τόσο δύσκολο ήταν να το πετύχουν με οποιονδήποτε; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted May 8, 2010 Share Posted May 8, 2010 «Η Γέφυρα της Κρίσεως» της Erin Cashier, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #506, 8 Μαΐου 2010. Είμαι χαρούμενος γιατί έχω να γράψω καλά λόγια. Αυτό ήταν ένα πολύ ωραίο διήγημα επιστημονικής φαντασίας. Δεν ήταν πρωτότυπο, δεν κουβαλούσε νέες ιδέες ή τρόπους γραφής, δεν ξάφνιαζε. Ήταν όμως πλήρες, σε όλες του τις πτυχές, πράγμα τόσο σπάνιο στην πλειονότητα των ιστοριών που διαβάζουμε τελευταία. Λιτά και περιεκτικά είχε χαρακτήρες, εδραίωση χαρακτήρων και κινήτρων, στήσιμο κόσμων και καταστάσεων, μετάδοση συγκίνησης, αγανάκτησης και αγωνίας στον αναγνώστη, δράση, σασπένς και τελική λύτρωση. Μια ταινία σε μικρό μέγεθος χωρίς να μοιάζει περίληψη ή να νιώθεις ότι υπάρχουν κενά. Άξια της προσοχής μας η Erin Cashier. [Προς μεταφραστές ή επιμελητές: Δύο φορές διάβασα «Φαίνεται πως αφήνει εμένα να κάνω τη δουλειά του» και «Εσύ δεν μπορείς να τον δεις» με αναφορά προς την Νταένα. Μικρό το κακό, αλλά μέχρι που μου πέρασε από τον νου ότι υπήρχε λόγος για την διφορούμενη αναφορά.] Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted May 11, 2010 Share Posted May 11, 2010 (edited) Από τη δεύτερη σελίδα και μετά άρχισα να το καταλαβαίνω τι γίνεται. Ίσως έφταιγε ο τρόπος γραφής που δεν μ' άρεσε ή η ιστορία μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ωραίο το τέλος. Edited May 11, 2010 by Διγέλαδος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted May 13, 2010 Share Posted May 13, 2010 «Η Γέφυρα της Κρίσεως» της Erin Cashier, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #506, 8 Μαΐου 2010. Πολύ καλό πραγματικά. Με ταιριαστό τέλος και πολύ αληθινό γκριζαρισμένο αφηγητή. Ολόκληρωμένο διήγημα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.