Arachnida Posted May 14, 2008 Author Share Posted May 14, 2008 (edited) Ένα ακόμα update σε σχέση με το "Βασίλειο της Αράχνης". Ελπίζω να μην σας έχω ζαλίσει. Από χθες στον Παπασωτηρίου της Πάτρας, υπάρχουν οι προσκλήσεις για την εκδήλωση, όπως και οι ειδικές αφίσες. Ανεβάζω εδώ την πρόσκληση και σε pdf. Υπενθυμίζω για όσους είναι κοντά, ότι η παρουσίαση γίνεται στις 26 του μηνός, Δευτέρα και ώρα 8 μ.μ. Edit: Κάποιο πρόβλημα, δείτε το link στο επόμενο post. Edited May 14, 2008 by Arachnida Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sileon Posted May 14, 2008 Share Posted May 14, 2008 Και μετά σαμπάνια στο si-doux? Θα είμαι εκεί. Υ.Γ. Το αρχείο ήταν κατετραμμένο (τουλάχιστον κατά την άποψη του adobe). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arachnida Posted May 14, 2008 Author Share Posted May 14, 2008 Σωστά. Κάτι συνέβη, που το δαχτυλίδι δεν είχε προβλέψει. Νομίζω θα τη δείτε σε αυτό το link: http://bp3.blogger.com/_pSb3Jq0m89E/SCrhJi...CF%83%CE%B7.JPG Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kitsos Posted May 14, 2008 Share Posted May 14, 2008 Φίλε Γιάννη. Το πρώτο βιβλίο είναι ταξιδιάρικο. Είναι από εκείνα που θεωρούνται πετυχημένα βιβλία. Με το που το ανοίγεις μπαίνεις σε έναν κόσμο μαγικό γεμάτο μύθους και πανέμορφες εικόνες. Υπάρχουν στιγμές που νομίζεις πως είσαι μέλος της συντροφιάς. Νιώθεις την ανησυχία και τους φόβους τους σε κάθε στροφή του μονοπατιού και σε κάθε ξέφωτο. Ο φράχτης είναι υπέροχος σαν σύλληψη αλλά και η περιγραφή του είναι φανταστική. Το δεύτερο μέρος του βιβλίου με τη βροχή και άλλα που δεν θέλω να αναφέρω εδώ είναι πολύ ατμοσφαιρικό και καθηλωτικό. Εν ολίγοις το βιβλίο διαβάζεται μονορούφι (μεγάλη επιτυχία για ένα βιβλίο) δεν σε αφήνει να χαζέψεις δεξιά και αριστερά, ούτε το ρολόι σου και μόλις τελειώσει σε κάνει να τρέξεις να βρεις τη συνέχεια. Γράφε γρήγορα και στο ίδιο μοτίβο. Οι παραπάνω απόψεις είναι αυστηρά προσωπικές και δεν επιδέχονται αμφισβήτηση. Ευχαριστώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dreamwhisperer Posted May 14, 2008 Share Posted May 14, 2008 (edited) Οι παραπάνω απόψεις είναι αυστηρά προσωπικές και δεν επιδέχονται αμφισβήτηση. Edited May 14, 2008 by dreamwhisperer Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arachnida Posted May 26, 2008 Author Share Posted May 26, 2008 Απλά υπενθυμίζω για όσους μένουν στην Πάτρα και ίσως δεν τους γνωρίζω, ότι απόψε στις 8 μ.μ. στο βιβλιοπωλείο Παπασωτηρίου (Πατρέως 30), παρουσιάζω τα δύο πρώτα βιβλία του "Βασιλείου της Αράχνης". Όποιος θέλει μπορεί να έρθει φορώντας και πανοπλία. Σπαθιά, ασπίδες, τόξα, βαλλίστρες είναι προαιρετικά. Τα τελώνια που θα ήθελαν να παρευρεθούν, να γνωρίζουν ότι το κάνουν με δικιά τους ευθύνη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sileon Posted May 26, 2008 Share Posted May 26, 2008 (edited) Θα έρθω αλαλάζωντας πάνω σε ένα τεράστιο άλογο. Θα τραβάω, δε, ένα κάρο πάνω στο οποίο αλυσοδεμένος και ντυμένος τελώνιο, ο electroscribe θα δέχεται τις κατάρες και τα χτυπήματα του ανελέητου τελωνοφύλακα Mercurion. Δεν θα χρησιμοποιεί κάποιο ψεύτικο μαστίγιο, αλλά αληθινότατες στριφογυριστές κλωτσιές και λοιπές χορευτικές κινήσεις απο την τέχνη του, ως μάστορας καποερίστας. Edited May 26, 2008 by Sileon Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arachnida Posted May 27, 2008 Author Share Posted May 27, 2008 Φωτογραφία, λίγο αφού τελείωσε η παρουσίαση. Δείτε τις φάτσες γύρω Ήταν υπέροχα, ευχαριστώ όλους όσους ήρθαν! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sileon Posted May 28, 2008 Share Posted May 28, 2008 Αυτός δεξιά, που σκύβει πάνω απο το τραπέζι, χαλάει την φωτογραφία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sileon Posted May 28, 2008 Share Posted May 28, 2008 Έτσι, στο στεγνό θα την περάσεις την παρουσίαση?! Πες, ντε, κάτι. Αλλιώς, πρόσεχε! Παίρνουμε εμείς τα ηνία. Λοιπόν.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cosmo Posted May 28, 2008 Share Posted May 28, 2008 Υπάρχουμε και εμείς ξέρετε.... Μπορεί να μην μπορέσαμε να έρθουμε λόγω χιλιομέτρων αλλά θέλουμε να μάθουμε τι έγινε. Θα μας ενημερώσει κανείς; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arachnida Posted May 28, 2008 Author Share Posted May 28, 2008 Αν μπορέσω θα ανεβάσω περισσότερες φωτογραφίες και video μέχρι αύριο στο Blog και στο facebook. Ήταν τέλεια, ξεπέρασε όλες τις προσδοκίες μου. Είχε πάρα πολύ κόσμο, την τελευταία στιγμή προστέθηκαν τουλάχιστον τριάντα καθίσματα, ο Τηλέμαχος που μίλησε ήταν τόσο εύστοχος, που δεν είχα κάτι να προσθέσω και η ανάγνωση που κάνανε μαζί με τη Δήμητρα, με μουσική υπόκρουση από Fountain ήταν υποβλητική. Πολλοί απ' όσους που ήρθαν, δεν είχαν ξαναπάει σε παρουσίαση, ενώ δεν φαντάζεστε πόσο χάρηκα όταν ενώ υπέγραφα γνώρισα αναγνώστες, μικρούς και μεγάλους, που είχαν έρθει όχι γιατί ήταν φίλοι μου, αλλά γιατί ήταν φίλοι του Αλιόσκα. Η υπεύθυνη του βιβλιοπωλείου έμεινε απόλυτα ευχαριστημένη και ανανεώσαμε το ραντεβού για τον Σεπτέμβριο. Αν θέλουν ας γράψουν εντυπώσεις και όσοι ήταν εκεί Ελπίζω να τους άρεσε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted May 28, 2008 Share Posted May 28, 2008 Είμαι κι εγώ φίλος του Αλιόσκα. Ήμουν δηλαδή μέχρι που το καθικάκι μου έκλεψε μια περγαμηνή. Για αυτό και τρέχει συνέχεια, επειδή τον κυνηγάω. Μην πιστεύετε αυτά που λέει, ότι δήθεν είναι αγγελιοφόρος, ότι τον έστειλε ο Βασιλιάς και και μπλα μπλα μπλα... Αλλά που θα πάει, θα τον πιάσω αργά ή γρήγορα. Σε κάποιο από τα επόμενα βιβλία... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cosmo Posted May 28, 2008 Share Posted May 28, 2008 Εμένα να με συμπαθάτε αλλά δεν είμαι φίλος του Αλιόσκα. Για την ακρίβεια τον ζηλεύω. Αραχνίδα δεν φταίς εσύ για αυτό γιατί δεν το ήξερες αλλά ήρθε η ώρα να το μάθεις. Είμαι ερωτευμένος με την Νάιλο... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted May 28, 2008 Share Posted May 28, 2008 (edited) Φωτογραφία, λίγο αφού τελείωσε η παρουσίαση. Δείτε τις φάτσες γύρω Ήταν υπέροχα, ευχαριστώ όλους όσους ήρθαν! Παρατηρηρώντας όλα τα άτομα στη φωτογραφία, μπαίνω στο μυαλό του καθενός και γράφω τι θα σκέφτονταν τη συγκεκριμένη στιγμή. από δεξιά προς αριστερά 1 Ο συγγραφέας (υπογράφει το βιβλίο): "Τι θα γράψω τώρα; Χμ... Στον καλό μου φίλο Παναγιώτη με πολύ αγάπη Γιάννης 2 Ο οπαδός (κοιτάζει το πουλάκι): "κάτσε να πάρω το σοβαρό ύφος. Με πάιρνει η κάμερα. Σε μερικά χρόνια όπου ο Πλιώτας θα γίνει παγκοσμίως διάσημος, θα έχω τη φωτογραφία αυτή κορνίζα στο σαλόνι μου" 3 η κοπέλα (κοιτάζει τη φίλη της που της κάνει καμάκι ο αναγνώστης στη γωνία): "άντε βρε Λουκία, βαρέθηκα εδώ πέρα...Πότε θα πάμε για ποτό γαμώτο;" 4 ο φανατικός (έχοντας διαβάσει το τέλος, τα μάτια του έχουν πεταχτεί ενώ το βιβλίο του έχει πέσει από τα χέρια και βρίσκεται στο πάτωμα) "Μ...α, το βιβλίο γα...ει και δέρνει! 5 η φίλη της όρθιας κοπέλας: "ξωτικά; Που τα έχω ξανακούσει; Εκείνα τα πλασματάκια με τον Άγιο Βασίλη δεν είναι;" 6 ο αναγνώστης (κάνοντας καμάκι που αντί να απαγγείλει το ποίημα της Γιάσκα, έχει κολλήσει σε μια σκηνή δράσης): "πσσ, κοίτα εδώ, κοίτα εδώ!!! Η Ναίλο πετάγεται στον αέρα, κόβει το κεφάλι του Τελ, κλωτσάει το σώμα, πετάει το μαχαίρι στο άλλο Τελ, του βγάζει το μάτι, τραβάζει το μαχαίρι πίσω, το ξαναπετάει, κάνει πάλι κολοτούμπα...." Edited May 30, 2008 by Παρατηρητής Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arachnida Posted May 28, 2008 Author Share Posted May 28, 2008 Καλό Γιώργο! Νομίζω στις περισσότερες αφιερώσεις παρασύρθηκα και έγραψα μικρές εκθέσεις. Παίζει να έβαλα εκείνη τη μέρα πενήντα, αλλά ήταν όλες διαφορετικές μεταξύ τους. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cosmo Posted May 28, 2008 Share Posted May 28, 2008 ενώ το βιβλίο του έχει πέσει από τα χέρια και βρίσκεται στο πάτωμα Παρατηρητή, φοβερή παρατηρητικότητα. Φοβερή. Μπράβο.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted May 28, 2008 Share Posted May 28, 2008 (edited) Παρατηρητή, φοβερή παρατηρητικότητα. Φοβερή. Μπράβο.... Ε, τι Παρατηρητής θα ήμουν εάν δεν διέθετα την ανάλογη ικανότητα; Edited May 28, 2008 by Παρατηρητής Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted May 30, 2008 Share Posted May 30, 2008 Οι εντυπώσεις μου από το Βασίλειο της Αράχνης Κρα κρα, κρα, κρα, κρα κρα κρα, κρα; Κρα! Εχέμ...μετάφραση Λοιπόν τελείωσα το βιβλίο, το διάβασα δύο φορές από την αρχή και πια νομίζω πως πρέπει να εκφράσω τις απόψεις μου για αυτό. Νιώθω να δυσκολεύομαι να κάνω αυτό το είδος κριτικής. Ίσως επειδή δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Ίσως επειδή περίμενα πολύ περισσότερα ή μάλλον κάτι διαφορετικό από το βιβλίο του Γιάννη (τον πρώτο τόμο). Ίσως πάλι επειδή πίστεψα ότι το αναμενόμενο (από δική μου πλευρά) Βασίλειο της Αράχνης θα με καταγοήτευε και θα κέρδιζε μια θέση πλάι στις αγαπημένες μου φάντασι ιστορίες. Και όλα αυτά επειδή το βιβλίο φαίνεται πως έχει γραφτεί με πάρα πολύ αγάπη, ο συγγραφέας είναι χαμένος στο δικό του κόσμο κι επειδή φυσικά είναι μία ακόμα αξιότιμη προσπάθεια ενός νέου ανθρώπου, ευαίσθητου, ρομαντικού και ονειροπόλου. Όπως και να χει, αυτή είναι η δική μου κρτική, οι δικές μου εντυπώσεις. Δεχτή κάθε είδους αντίδραση και ελπίζω να μην επιράσω την κρίση κάποιου αναγνώστη που στην παρούσα φάση διαβάζει ή ξεκινά το έργο του Γιάννη. Αυτά για αρχή. Ας περάσω στο θέμα. Γενικά: Το βιβλίο το βρήκα πολύ down to earth για φάντασι. Τα σημεία που μου υπενθύμιζαν ότι διάβαζα μια ιστορία του είδους ήταν ελάχιστα σε σχέση με εκείνα που περίμενα. Μου έμοιαζε περισσότερο με ιστορικό μυθιστόρημα στο οποίο που και που εμπεριέχονται στοιχεία μύθων και θρύλων. Δεν μου έμεινε κάτι χαρακτηριστικό για να θυμάμαι το Η Περγαμηνή με τους Τέσσερις Κρυφούς Αποδέχτες, σε σχέση με άλλες ιστορίες που έχω διαβάσει. Του έλειπε δηλαδή το δικό του στίγμα. Κάθε έπαινο και κάθε ευχάριστη στιγμή που έζησα διαβάζοντας (γιατί δεν ήταν λίγες οι καλές εντυπώσεις, είπαμε!), θα τα έδινα στο συγγραφέα και όχι στο συγκεκριμένο έργο του. Θα έλεγα δηλαδή ότι χάρηκα που διάβασα Πλιώτα (του οποίου θαυμάζω τη γραφή) αλλά όχι το Βασίλειο της Αράχνης (έστω το πρώτο μέρος για το οποίο κάνω λόγο). Η γραφή: Αναμφισβήτητα ο Γιάννης ξέρει να γράφει. Και δίχως την επιμέλεια (για την οποία ο ίδιος ισχυρίζεται ότι έκανε το βιβλίο αυτό που είναι) η γραφή του τον κάνει λογοτέχνη και σε αυτό δεν σηκώνω αντίρρηση. Καταφέρνει να στήσει το σκηνικό του κόσμου του, να εμβαθύνει μέσα σε αυτόν, να περιγράψει, να εξηγήσει (όπου θέλει εκείνος βέβαια) και να τοποθετήσει τον αναγνώστη εκεί που αν ήταν σκηνοθέτης θα έστηνε τις κάμερες. Που και που γινόταν κουραστικός από το πολύ μπλα-μπλα της επεξήγησης ενώ είναι φανερή η επιρροή του Τόλκιν. Ένα δυνατό χαρακτηριστικό του Γιάννη είναι η παραστατικότητα και η κινηματογραφική απεικόνιση των βιωμάτων των χαρακτήρων. Εκεί που τρώνε, εκεί που μιλούν, εκεί που ταξιδεύουν, εκεί που φυλάσσονται και ειδικά εκεί που πολεμούν, ο αναγνώστης είναι εκεί και μαθαίνει την παραμικρή λεπτομέρεια. Μου άρεσε αν και θα προτιμούσα κάτι πιο λακωνικό, με μετρημένες λέξεις, καθώς κάποιες στιγμές όπου έμπαινα στη δράση, περνούσα φευγαλέα τις παραγράφους για να δω τη συνέχεια, λόγο των φουσκωμένων προτάσεων και παραγράφων. Πάντως το βιβλίο είναι έτοιμο για ταινία! Επίσης δεν κατάλαβα το εξής: Γιατί τόσο πολλά πλάγια; Η δομή: κάτι που χάλασε πολύ ήταν όλος εκείνος ο τεράστιος πρόλογος-επεξήγηση του κόσμου (του μέχρι τότε γνωστού κόσμου) και του βασιλείου της Αράχνης, κάτι το οποίο οι πιο έμπειροι έχουμε διαβάσει επακριβώς σε προηγούμενα δημοσιεύματα του Γιάννη. Η ιστορία ξεκινά κάπου στην 75 σελίδα με τον Αλιόσκα να τρέχει, που και πάλι γίνεται άλλη μια μεγάλη αναδρομή για το ποιος ήταν, από πού και γιατί ξεκίνησε την αποστολή. Γενικά τα πολλά flashback, που έκοβαν τη ροή της ιστορίας για να εξηγήσουν ότι έπρεπε να μάθει ο αναγνώστης (κατά την εκτίμηση του συγγραφέα), τα βρήκα αρνητικά. Το βιβλίο δε, τελειώνει πολύ απότομα, σχεδόν χασάπικα (και κάπως άσχετα θα μπορούσα να πω). Κατά την ταπεινή μου άποψη θα πρότεινα το εξής: Εφόσον ο εκδοτικός οίκος δεν έχει πρόβλημα να εκδώσει τα ν-κομμάτια της ιστορίας, η Περγαμηνή να ξεκινούσε από τη σελίδα 75 όπου ο Αλιόσκα ξεκινά το ταξίδι. Τα προηγούμενα στοιχεία του κόσμου, του βασιλείου και των πλασμάτων, ας έβγαιναν σε ένα διαφορετικό βιβλίο σε στιλ Σιλμαρίλλιον και μάλιστα με εικονογράφηση, ως οδηγός στο Βασίλειο της Αράχνης. Η υπόθεση: ενδιαφέρουσα κεντρική ιδέα. Ένας αγγελιοφόρος φέρει κάτι «σημαντικό» και πρέπει να το παραδώσει σε μια πόλη εν καιρώ πολέμου. Στην πορεία όμως ένιωθα πως διάβαζα απλώς μια περιπλάνηση με μερικά ατυχή γεγονότα και στιγμές αγωνίας. Ξεχνούσα δηλαδή ότι ο Αλιόσκα α)ήταν αγγελιοφόρος (πολλές φορές αναφέρεται ως ανιχνευτής) και β) ότι αυτό που μετέφερε ήταν σημαντικό (βασικά αν δεν υπήρχε το εξώφυλλο ίσως και να είχα ξεχάσει εντελώς ότι είχε μια περγαμηνή μαζί του). Δεν επικεντρώθηκε και τόσο πού η ιστορία γύρω από την περγαμηνή αλλά γύρω από τις σκέψεις και το ταξίδι του Αλιόσκα. Πχ δεν φανερώθηκε κάποιος να θέλει να του την αρπάξει ή να τον σκοτώσει για να μην την παραδώσει στον τελικό παραλήπτη. Έμοιαζε ποιο πολύ με ένα ταξιδάκι που οδηγούσε τον ήρωα και τους φίλους σε τυχαίες περιπέτειες τις οποίες τις αντιμετώπιζε με απόγνωση. Για μένα ο τίτλος «Η Περγαμηνή με τους Τέσσερις Αποδέκτες» κατά τη γνώμη ήταν αταίριαστος με το όλο περιεχόμενο. Που η περγαμηνή και που-ποιοι οι αποδέκτες; Ο φανταστικός κόσμος: με εξαίρεση ορισμένες ιδέες δεν μπορώ να πω ότι καταγοητεύτηκα από τα όσα γνώρισα μέχρι στιγμής. Σίγουρα ο κόσμος του συγγραφέα αποτελεί κάτι νέο στο χώρο, κάτι που όπως έχει προαναφερθεί, έχει έντονα στοιχεία του δικού μας πολιτισμού (ή έστω του Βυζαντινού) αλλά σε κάμποσα σημεία με ξένιζε. Πχ οι άνθρωποι που έκαναν το σταυρό τους ενώ πιστεύουν σε μια διαφορετική θεότητα από ότι οι Χριστιανοί του δικού μας κόσμου. Κι ενώ όλα έχουν αποδοθεί τόσο όμορφα (τα κοινωνικά, στρατιωτικά, πολιτικά, θρησκευτικά, λαογραφικά στοιχεία) δεν ένιωσα να συναντώ μερικά έντονα φανταστικά τοπία (έστω κάτι σχετικό με τα ξωτικά). Θα δούμε ελπίζω στη συνέχεια. Οι ήρωες: Περίεργη συντροφιά. Ένας άντρας, δύο γυναίκες, ένας αγγελιοφόρος και δύο πολεμίστριες. Ο Αλιόσκα είναι στο στιλ του ταπεινού, αδύναμου και τρομαγμένου ήρωα, ένα μοτίβο που μου αρέσει επειδή μέσα από τα μάτια ενός τέτοιου ήρωα βιώνει καλύτερα ο αναγνώστης έναν άγνωστο κόσμο καθώς και τους κινδύνους που κρύβει. Μου άρεσε που ήταν ευαίσθητος και φιλεύσπλαχνος ακόμα και με τους εχθρούς, παρόλα αυτά τον περίμενα λίγο πιο δυναμικό. Όπως και να έχει ήταν ο μόνος άντρας στην ομάδα, ε, λίγο πυγμή δεν έβλαπτε. Μου φάνηκε πολύ παιδάκι για να του εμπιστευτεί ο βασιλιάς κάτι τόσο σημαντικό. Η Ένια, αν και εντυπωσιακή παρουσία και υποτιθέμενη μάγισσα, βρίσκεται συνέχεια στο ρόλο του αρχηγού και του πολεμιστή. Περίμενα περισσότερα από εκείνη σε πρώτη φάση και…λιγότερα νεύρα! Επίσης δεν μου άρεσε ο λόγος για τον οποίο ακολούθησε τον Αλιόσκα. Φάνηκε ως εύκολη λύση να μπει στην ομάδα. Η Νάιλο διαθέτει πιο έντονη προσωπικότητα και δρα ως ο σωτήρας-προστάτης της ομάδας. Κλέβει την παράσταση και σίγουρα κερδίζει το περισσότερο ενδιαφέρον από τους άλλους δύο συντρόφους. Όλοι οι υπόλοιποι που παρουσιάστηκαν για λίγο, ήταν όλοι τους μυστήριοι και τραβούσαν την προσοχή και τη δίψα για λίγα παραπάνω στοιχεία. Θα δούμε στη συνέχεια. Οι εχθροί: Με εξαίρεση τα Τελ και τις μάχες στις τελευταίες σελίδες, οι σύντροφοι πολεμούσαν με πλάσματα που δεν γνώριζαν ή που δεν ήθελαν να αποκαλύψουν για εκείνα κάποια στοιχεία μεταξύ τους . Ωραίο το σημείο με τους «Ταξιδιώτες» στο δάσος αλλά όσο για το πλάσμα με το οποίο πολεμούσε η Ένια, έχω μείνει ακόμα με το ερωτηματικό. Τα Τελ ήταν πολύ βίαια, ύπουλα και αδίστακτα, σωστοί εχθροί, μισητοί αντίπαλοι, αλλά αν κάτι με ξενέρωσε ήταν α) η ονομασία τους, δηλαδή Τελ (από τη λέξη τελώνιο) και β)ότι δεν διέφεραν στην ουσία καθόλου από τους Ορκς (μα σε τίποτα βρε παιδί μου;). Αυτό βέβαια είναι ίσως προσωπικό κόλλημα αλλά θα προτιμούσα απλώς να λέγονται Τελώνια (όπως τα γνώρισα στο Χόμπιτ) ή Ορκς. Κάποιον γερό κακό, κάποιον ισχυρό αντίπαλο, κάποιον αντιπροσωπευτικό χαρακτήρα της άλλης πλευράς, δεν βρήκα…και με χάλασε Επί τη ευκαιρία, η γλώσσα εκείνη η μυστήρια με τα κεφαλαία γράμματα, δεν μου άρεσε καθόλου σαν ιδέα. Αν το βιβλίο μεταφραστεί σε ξένες γλώσσες, ίσως οι ξένοι να αναρωτιούνται για τη γλώσσα που επινόησε ο συγγραφέας. Στα ελληνικά τουλάχιστον είναι φως φανάρι πως αποτελείται… Η δράση: ελάχιστη. Μειωμένη σε σχέση με την όλη περιπλάνηση, περιορισμένη σε σχέση με τον όγκο του βιβλίου. ΌΜΩΣ στα σημεία όπου υπήρχε, ο συγγραφέας έχει δώσει πραγματικά ρέστα. Καταιγιστική δράση, ωμή βία, ψυχοπλακώματα, οργή και πεντεκάθρες εικόνες. Όσοι δεν το έχετε διαβάσει, όσοι το διαβάζετε και γκρινιάζετε για τη λιγοστή δράση, κάντε υπομονή για τα τελευταία κεφάλαια και θα με θυμηθείτε. Μπράβο στο συγγραφέα-ανταποκριτή Συνοψίζοντας: Δεν μου άρεσε όσο περίμενα να μου αρέσει. Διάβαζα διάβαζα διάβαζα, το βιβλίο τελείωνε αλλά με κόπο με κρατούσε σε ενδιαφέρον. Αν το δεύτερο βιβλίο δεν έβγαινε τόσο νωρίς, δεν θα είχα πρόβλημα να περιμένω κάμποσο καιρό μέχρι να κυκλοφορήσει. Ήταν ένα ευχάριστο ανάγνωσμα-περιπλάνηση στον κόσμο και τη φαντασία του Γιάννη αλλά μέχρι εκεί. Δεν μου προκάλεσε την αγωνία να δω το παρακάτω (όπως συνέβαινε με αντίστοιχες τριλογίες και αυτοτελείς ιστορίες του ίδιου ήρωα). Για ακόμα μια φορά θαύμασα το ταλέντο του νεαρού συγγραφέα να γράφει (όχι μόνο μυθιστόρημα αλλά και λυρική ποίηση), με έπεισε για αρκετά από τα όσα έχει φανταστεί, αλλά κάπου με άφησε στη βροχή να βλέπω τους ήρωες του να φεύγουν πριν καλά καλά τους γνωρίζω. Εύχομαι τα βιβλία που ακολουθούν να με σκουντήξουν. Τι μου άρεσε: οι νέες ιδέες καθώς και η απόδοση του βυζαντινού μεσαίωνα σε φάντασι περιτύλιγμα. Επίσης τα πλούσια στοιχεία του κόσμου (παρότι ήταν κουραστικά επειδή δεν αποδόθηκαν όσο μετρημένα έπρεπε) Τι αγάπησα: οι σκηνές δράσης. Ολοζώντανες και ας μου επιτραπεί, πραγματικά στοιχειώματα. Διαβάζονται ξανά και ξανά με την ίδια φρεσκάδα. Επίσης τα ποιήματα και οι σύντομες ιστορίες-θρύλοι-παραμύθια. Τι δεν μου άρεσε: κάτι από όλα τα παραπάνω. Τι μίσησα: Το πολύ μπλα μπλά που έσκαγε στα καλά καθούμενα και με ξέκοβε από τα σημεία που διάβαζα. Αυτά από εμένα. Ελπίζω να μη στεναχωρήσω το συγγραφέα ούτε και (το αναφέρω και πάλι) να επιρεάσω την κρίση κάποιου άλλου αναγνώστη. Η συνέχεια στα Μονοπάτια των Νεκρών. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arachnida Posted May 30, 2008 Author Share Posted May 30, 2008 Γιώργο σε ευχαριστώ για το χρόνο που αφιέρωσες και για την καλόπιστη κριτική σου. Θα δώσω μόνο μερικές διευκρινήσεις σε ορισμένα σημεία. Πράγματι είναι down to earth φάνταζυ, αυτή ήταν απ' την αρχή η μεγαλύτερη έγνοια μου. Σε πολλά σημεία θέλω να μοιάζει με ιστορικό μυθιστόρημα και προσπαθώ να μην απευθύνομαι μόνο σε αναγνώστες φάνταζυ. Σχετικά με την επιμέλεια: δεν άλλαξε το ύφος του βιβλίου ή οτιδήποτε. Απλά με βοήθησαν πολύ ορισμένες πολύ εύστοχες παρατηρήσεις. (όπως αλλάγη του Kwazar σε Κβάζαρ, λέξεις που έλειπαν απ' το γλωσσάρι κλπ) Σχετικά με την περγαμηνή: Είναι όντως πολύ σημαντική. Το γιατί δώθηκε σε έναν νεαρό και άπειρο ανιχνευτή είναι φανερό. Για να αποτύχει. Όπως αναφέρεται ξεκάθαρα και το ότι κάποιοι είχαν πληρωθεί για να τον σκοτώσουν και να του την αρπάξουν. Ο λόγος που η Ένια αισθάνεται ότι έχει ένα χρέος να ξεπληρώσει και αποφασίζει να οδηγήσει τον Αλιόσκα αναφέρεται στο δεύτερο βιβλίο. Παρομοίως, πολλές λεπτομέρειες, αναφορές και περιστατικά από το 1ο βιβλίο, επανέρχονται και επεξηγούνται στα επόμενα. Σχετικά με την παράξενη γλώσσα, σχεδόν όλοι οι αναγνώστες με τους οποίους έχω μιλήσει δεν την είχαν "αποκωδικοποιήσει" (και δεν είναι απαραίτητο). Νομίζω είσαι ο δεύτερος που μου λέει ότι ήταν εύκολο (και πιθανότατα είναι). Στα αγγλικά θα υπάρχει πάλι το κείμενο "μορφοποιημένο" με τον ίδιο τρόπο. Επίσης τα τελ, αναφέρονται έτσι μερικές φορές, για συντομία. Ο κανόνας είναι να τα γράφω "τελώνια". Σχετικά με τον "κακό": Ίσως να έχεις δίκιο, αν και "κακός" ως έννοια, δεν υπάρχει. Σίγουρα δεν είναι απόλυτα κακοί οι Πεδιάνθρωποι και τα Τελώνια. Απλά έτσι παρουσιάζονται, αφού ορισμένα φάινονται μέσα απ' την οπτική του Βασιλείου (για την ώρα). Από το δεύτερο βιβλίο και μετά, νομίζω ο αναγνώστης διαλέγει σε ποιον θα δώσει αυτόν το ρόλο. Σχετικά με τη δράση, έχω προσπαθήσει να μην είναι κουραστική. Η Ευθυμία θυμάμαι όταν είχε διαβάσει το πρώτο draft, νομίζω είχε αναφέρει ότι υπάρχουν πολλές μάχες. Θα μου ήταν εύκολο να φτυαρίσω κι άλλη δράση μέσα, αλλά δεν νομίζω ότι θα άρεσε τόσο πολύ σε όλους. Το καταλαβαίνω ότι τη βρήκες ασύμμετρη σε σχέση με την ανάλυση του κόσμου ή τα παραμύθια- έχω την ελπίδα/υποψία ότι στους περισσότερους (μή μυημένους στο χώρο) άρεσε. Γενικά σε ευχαριστώ ξανά και για τις παρατηρήσεις και για τα καλά λόγια και ελπίζω στα Σκαλοπάτια των Νεκρών να σε ικανοποιήσω περισσότερο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arachnida Posted May 30, 2008 Author Share Posted May 30, 2008 Α ξέχασα κάτι ακόμα. Σημειώνω αυτό που μου είπες για το σταυρό και ότι σε ξένισε. Είναι κάτι που ρωτάω σε όσους το έχουν διαβάσει, αν βρήκαν δηλαδή ενδιαφέρουσα την ιδέα της παραλλαγής της χριστιανικής θρησκείας και την ένταξη συμβόλων (όπως η αράχνη στο σταυρό στην αρχή των κεφαλαίων) και προσώπων (όπως οι άγιοι) σε ένα φανταστικό πλαίσιο. Όπως καταλαβαίνει όποιος διαβάσει το "Βασίλειο της Αράχνης", είναι μια ιδέα που μου αρέσει πολύ και την αναλύω εκτενέστερα όσο προχωράνε τα κεφάλαια. Στο τρίτο βιβλίο έχω μια μεγάλη σκηνή όπου οι ήρωες συναντούν έναν ερημίτη στα χαλάσματα μιας εκκλησίας και συζητάνε πάνω σε σχετικά θέματα. Ίσως την ανεβάσω σε λίγες μέρες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kitsos Posted May 30, 2008 Share Posted May 30, 2008 Στο τρίτο βιβλίο έχω μια μεγάλη σκηνή όπου οι ήρωες συναντούν έναν ερημίτη στα χαλάσματα μιας εκκλησίας και συζητάνε πάνω σε σχετικά θέματα. Ίσως την ανεβάσω σε λίγες μέρες. Καλύτερα να αλλάξεις το ίσως με ένα θα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted May 30, 2008 Share Posted May 30, 2008 Γιάννη, έπεσες στην περίπτωση! Εγώ κι ο Γιώργος είμαστε τα δυο άκρα αντίθετα στις απόψεις μας σχετικά με το τι χωράει μέσα σ' ένα φάνταζι. Εκείνος ό,τι διαβάζει θέλει κι άλλες μάχες κι εγώ ό,τι διαβάζω θέλω κι άλλο συναίσθημα. Οπότε μην προσπαθείς να αντιπαραβάλεις τις γνώμες μας, γιατί μπορεί και να χρειαστείς ψυχοφάρμακα στο τέλος... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted May 31, 2008 Share Posted May 31, 2008 Γιάννη, έπεσες στην περίπτωση! Εγώ κι ο Γιώργος είμαστε τα δυο άκρα αντίθετα στις απόψεις μας σχετικά με το τι χωράει μέσα σ' ένα φάνταζι. Εκείνος ό,τι διαβάζει θέλει κι άλλες μάχες κι εγώ ό,τι διαβάζω θέλω κι άλλο συναίσθημα. Οπότε μην προσπαθείς να αντιπαραβάλεις τις γνώμες μας, γιατί μπορεί και να χρειαστείς ψυχοφάρμακα στο τέλος... Ναι, είμαστε το διαβολάκι και το αγγελάκι στους ώμους του Γιάννη! Μάχη! Αίσθημα! Βία! Συναίσθημα! Σκοτωμοί! Έρωτας! Κεφάλια! Καρδούλες! Καρδούλες...ναι, σε αυτό συμφωνούμε λοιπόν! Όταν ξεριζώνονται, μουαχαχαχα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted June 1, 2008 Share Posted June 1, 2008 Έχω πιάσει το δεύτερο βιβλίο και είμαι προς τη μέση (ευτυχώς χθες έπεσε πολλή λούφα και πρόλαβα να διαβάσω κάμποσο) και γενικά βλέπω να συνεχίζει με παρόμοιο τρόπο με το πρώτο βιβλίο. Επιτέλους βλέπουμε και μεγάλο κακό, αλλά ως τώρα έχουμε ένα πολύ μπερδεμένο κουβάρι που μου αφήνει την αίσθηση ότι δεν οδηγεί μπροστά το βιβλίο (νομίζω του λείπει η στιβαρότητα όσον αφορά την πλοκή, αν και τα καταφέρνει καλύτερα από το πρώτο σε αυτόν τον τομέα), ταυτόχρονα όμως με κάνει να θέλω να διαβάσω λίγο παρακάτω για να δω πώς μπλέκουν όλα αυτά που διαβάζουμε. Μόλις το τελειώσω (και βρεθώ σε υπολογιστή) θα γράψω αναλυτικά σχόλια για αυτό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.