4o Φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας Ερμούπολης

[nikosal]

Καλωσήρθες στα μέρη μας κχαρ, ελπίζω να μακροημερεύσεις και να περάσεις καλά. Ευχαριστώ για το διήγημα, bad news για το Σάββατο βλέπω. Έχει γίνει και αναγγελία για την Κυριακή, ονομαστική (πήρα εγώ το ρίσκο μετά το τελευταίο σου μέιλ, δεν φταις εσύ)... Αλλά τέλος πάντων...

Για το 530άρι η παρουσία είναι απαραίτητη (βλέπε εδώ), είναι βλέπεις ένας κανόνας που έχει τεθεί από πέρσι ήδη (και γενικότερα, για τα διηγήματα που διαβάζονται, από το πρώτο κιόλας φεστιβάλ). Θέλαμε και θέλουμε ένα φεστιβάλ που θα μιλάμε / γνωριζόμαστε / ανακατευόμαστε μεταξύ μας και όχι πραγμάτων που γίνονται εξ αποστάσεως.

Edited May 13, 2008 by nikosal

[khar]

Προφανώς έπρεπε να βάλω το συμμετέχω σε εισαγωγικά.

 

Το ξέρω ότι πρέπει να είσαι παρών στις εκδηλώσεις και

εννοείται ότι τίποτε δεν μπορεί να υποκαταστήσει την

ατμόσφαιρα του απογεύματος της Παρασκευής.

 

Αλλά αφού το διήγημα γράφτηκε με αφορμη το φεστιβάλ

της Σύρου, νομίζω ότι η θέση του βρίσκεται σε αυτό το forum.

 

Θα ήθελα πολύ να βρεθώ κι εγώ μαζί σας αλλά για κάποιο

λόγο αντί το σύμπαν να συνομωτεί μαζί μου αυτό βρίσκεται εναντίον μου

[Arachnida]

Nicosal, το θέμα για τον online διαγωνισμό, θα ανακοινωθεί και εδώ στο topic, έτσι δεν είναι;

Τα διηγήματά μας θα τα ανεβάσουμε εδώ ή θα ανοιχτεί άλλο;

Φέτος ήθελα πολύ να έρθω, αλλά δεν μπόρεσα λόγω υποχρεώσεων. Τουλάχιστον θα μπορέσουμε να πάρουμε μία γεύση, έστω και εξ' αποστάσεως.

Κατά τα άλλα, ευχόμαι ολόψυχα στο Φεστιβάλ καλή επιτυχία!

[nikosal]

Υπάρχει τόπικ στη βιβλιοθήκη αραχνίδα, ρίξε μια ματιά. Ελπίζω να υπάρξει πλούσια συμμετοχή όλων σας.

[nikosal]

Ελήφθη έγκαιρα και ένα διήγημα με πι-μι (Διονύσης Λ.) για τον εξ αποστάσεως διαγωνισμό. Νεότερα μόλις έχω χρόνο να συνδεθώ για ώρα.

[heiron]

Χμμμ..έγκαιρα ναι αλλά από τους κανόνες που δόθηκαν...μάλλον άκυρα.Διότι βάση αυτών email,PM,κτλ δεν επιτρέποταν.Δεν υπάρχει σαφές πρόβλημα πέραν του ότι δεν το είδαμε στο τόπικ όπως θα έπρεπε,όταν θα έπρεπε.

Τέλος πάντων,αυτό θα κριθεί από εσάς.Απλά την επόμενη φορά να διορθωθούν οι κανονισμοί για να είναι σαφές ότι επιτρέπονται email,PM και τα συναφή εκ των προτέρων.

[nikosal]

Χείρωνα, το πιμι ήταν από μέλος σε κατάσταση ενεργοποίησης, που είχε γραφεί ειδικά για να πάρει μέρος στο διαγωνισμό και δεν ήταν σε θέση να ποστάρει μήνυμα. Νομίζω απολύτως δικαιολογημένο να κάνω αποδεκτή τη συμμετοχή.

 

Δεν υπάρχει σαφές πρόβλημα πέραν του ότι δεν το είδαμε στο τόπικ όπως θα έπρεπε,όταν θα έπρεπε.

Τι εννοείς;

Edited May 17, 2008 by nikosal

[heiron]

Ok,τότε.

Εννοούσα απλούστατα ότι δεν είδαμε το διήγημα στο τόπικ όπου έπρεπε να είναι όλα τα διηγήματα εντός του χρονικού ορίου.Προφανώς ήταν εντός του χρονικού ορίου βέβαια αφού όταν το ανακοίνωσες είχαν περάσει μόνο μερικά λεπτά.Αλλά το θέμα είναι οι online αναγνώστες που άμα πάνε στο τόπικ δεν θα το δούνε εκεί.Μπορούμε να το βάλουμε και τώρα βέβαια αλλά μάλλον καθυστερημένα.

[nikosal]

Heiron, θα το στείλω τώρα. Δεν ήμουν καν σε υπολογιστή όταν μου στάλθηκε. Ήμουν, όπως είπα, στις εκδηλώσεις. Το είδα εκ των υστέρων, αλλά μου είχε αποσταλεί πριν τη λήξη. Μην το μπλέκουμε τώρα, οκ είμαστε.

[nikosal]

Μου στάλθηκε με πι-μι ώρα 12:20 και έγινε αποδεκτό.

 

Όνομα Συγγραφέα: Διονύσης Λεϊμονής

Είδος: επιστημονική φαντασία

Βία Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων:511

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: ευχαριστώ

 

Μαζεμένοι στο ψυχρό εργαστήριο πλήθος από καλά εκπαιδευμένους επιστήμονες πάσχιζαν να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους. Οι διαταγές από την Κυβέρνηση του Παραλόγου ήταν σαφείς. Η Πολιτεία τούς πρόσφερε υψηλή μόρφωση. Τώρα ζητούσε τα «αντίποινα». ΄Ενας μόνο, ο πιο «άμαθος», φρέσκος στην παραγωγή ξεστόμισε μια αντίρρηση προς έκπληξη των υπόλοιπων, των «έμπειρων»:

 

«Μα, πώς θα είναι η γη αν αποβάλλει το κόκκινο χρώμα της;»

 

Δεν πήρε απάντηση. Σηκωτό οι συνάδελφοί του τον έβγαλαν έξω και το ζήτημα δεν πήρε διαστάσεις. Οι εντολές ήταν ρητές:

 

«Αφανισμός των ερυθρών κηλιδωμάτων από τον πλανήτη Γη»

 

Στο «πώς» η απάντηση ήταν αυτονόητη: «με τα μέσα που απλόχερα σάς διατίθενται»

 

Κι ήταν πολλά και φοβερά. Η Κυβέρνηση ήξερε να τα δίνει όλα σε τέτοια θέματα «υψίστης σημασίας»!!!

 

Οι επιστήμονες είχαν επανδρώσει τον σταθμό τους ως την παραμικρή λεπτομέρεια. Μια μικροσκοπική σε μέγεθος αλλά εκπληκτικών δυνατοτήτων κεραία ανίχνευσης ερυθρών σημάτων τοποθετημένη στον εξώστη του εργαστηρίου ήταν το μόνο άκρως ευαισθητοποιημένο σώμα εκεί γύρω. Η κεραία θα εκλάμβανε τα σήματα, θα έδινε το στίγμα του κόκκινου στόχου, ώστε υπερσύγχρονα μηχανήματα να βάλλουν την ερεθιστική απόχρωση που καθιστά τη γη ευάλωτη και τους ανθρώπους ανταρσίες συνείδησης. Οι στόχοι διεσπαρμένοι ανά την επικράτεια δυσχέραιναν το έργο των καταρτισμένων επιστημόνων. Καθώς εξουδετερώνονταν ένας ένας μια οθόνη στο εργαστήριο παρουσίαζε την απόχρωση της Γης που απέβαλλε σταδιακά το ερυθρό. Αρχικά εξουδετερώθηκαν οι ερυθρές κηλίδες στον περιβάλλοντα χώρο. Γη και ουρανός πήραν να χάνουν την κοκκινωπή απόχρωση που μπορεί να μεταβίβαζε στις ανθρώπινες καρδιές «επικίνδυνα μηνύματα ευφορίας». Μια κομμάτιασε τις εστίες του κακού κάτω από τις επευφημίες του επιστημονικού προσωπικού που έβλεπε να επιβραβεύονται οι προσπάθειες τόσων χρόνων. Οι πιο απαιτητικοί στόχοι ήταν όσοι φώλιαζαν μέσα τους όμως. Γι’ αυτούς χρειάστηκαν μεγάλες, επίπονες μελέτες μην αστοχήσουν στον αγώνα, που έμοιαζε στοίχημα ζωής και θανάτου. Κάθε επιτυχημένη επέμβαση γκριζάριζε την ίδια τους την ύπαρξη. Οι ψυχροί εκτελεστές πολύ μεθοδικά άρχισαν να πολεμάνε τους διαόλους και τους τριβόλους που έκρυβαν βαθιά μέσα στην αποστειρωμένη ψυχή τους. Κι αυτή όλο άδειαζε στην προσπάθειά τους να ξετοπίσουν από τη συνείδηση τις κοκκινωπές αποχρώσεις που μάλλον τούς είχαν ξεμείνει από τότε που ήταν «ΆΝΘΡΩΠΟΙ». Μεγαλώνοντας κατάλαβαν πως τέτοιες «αδυναμίες» υπονομεύουν τη επιστημονική τους ιδιότητα κι ίσως να τους καταδίκαζαν σε μια χαμοζωή όπως αξίζει σε «μικρομεσαίους ημιμαθείς» κι όχι σε υψηλά στελέχη κρατικά όργανα. Αυτή η φοβία μην γκρεμιστούν από την «έδρα» τους όπλισε το χέρι τους να καταφέρουν καταληκτικό, μοιραίο χτύπημα στη Γη εξαφανίζοντας και την τελευταία πορφυρή κηλίδα που τούς είχε απομείνει.

 

«Ο στόχος επιτεύχθη» φώναξαν με φωνή τρεμάμενη από συγκίνηση για το κατόρθωμα μα δε γλίτωσαν από τον αδιόρατο αφόβο για το τι μέλλει γενέσθαι στο εξής! Κι η γη σταχτοντυμένη περιστρεφόταν κουβαλώντας πονετική μάνα τους βασανιστές γιους της. Ανέχτηκε το βιασμό από αυτούς που δεν έπρεπε. Πήρε να στριφογυρίζει στην τροχιά της να δώσει έστω μια ευκαιρία σε όσους την κατάντησαν γκριζωπή κουκίδα μέσα στο γαλαξιακό στερέωμα. Μούγκριζε όμως από πόνο κι απογοήτευση για τα δεινά της απ’ όσους κοίμιζε ως τώρα μέσα στα ζεστά της σπλάχνα. Κι έτσι εγκατέλειψε τη Γη το κόκκινο χρώμα σκορπώντας τρόμο στους εναπομείναντες γνωστικούς ενός παράλογου κόσμου.

[heiron]

Καλά,καλά!Αποσύρω την ένσταση αλλά πιστεύω ότι μάλλον θα πρέπει να αντιγραφτεί το διήγημα σε ποστ στο τόπικ με τα υπόλοιπα διηγήματα,that's all.Το κάνω και εγώ αργότερα αν δεν ευκαιρεί κανεις άλλος.

[nikosal]

πρέπει να το ανοίξει η Νταρκ για να το στείλω εκεί. Όποιος μπορεί, ας το κάνει.

[heiron]

Έκανα έντιτ στο τελευταίο ποστ(της Darkchilde) και το έβαλα μαζί με τα υπόλοιπα διηγήματα.Νομίζω είναι εντάξει τώρα.

[nikosal]

Τελευταία νέα: Το Ντίνο Χατζηγιώργη ανέδειξε ομόφωνα νικητή στο διαγωνισμό συγγραφής (ανάμεσα στους παρόντες στο νησί) η κριτική επιτροπή. Συγχαρητήρια στο μέλος μας, φαίνεται ότι είναι η καλύτερη χρονιά του αυτή. Η καλύτερη... ως τώρα, εννοείται.

[Spock]

ΜΠΡΑΒΟ ΝΤΙΝΟ, ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!!!!! Για μια ακόμη φορά!!!

[DinoHajiyorgi]

Ευχαριστώ.

 

Επέστρεψα σπίτι, είμαι πάλι με τα ζωάκια μου. Περισσότερα για το φεστιβάλ από αύριο.

[Παρατηρητής]

Καλώς τον! Αυτές τις δύο μέρες νιώσαμε όπως κι εσύ τις περισσότερες φορές που το sff σωπαίνει.

Τα σάρωσες πάλι εκεί στην Ερμούπολη ε; Περιμένουμε λεπτομέρειες.

[mman]

Λοιπόν, λοιπόν:

1) Συγχαρητήρια στον Ντίνο!

2) Περιμένουμε από αυτόν το καθιερωμένο πλήρες χρονικό του Φεστιβάλ

3) Περάσαμε ονειρεμένα! Οι πρώτες αποδείξεις:

Το χάρτινο λουλούδι που βλέπετε είναι το... πρόγραμμα του Φεστιβάλ με το ειδικό του δίπλωμα. Στην πραγματικότητα μάλλον σε μπερδευε και σε καθυστερούσε στο ψάξιμο, αλλά είχε τόσο πλάκα, που συγχωρείται ασυζητητί.

Θα το παινευτώ: Τα t-shirt που έφτιαξα προκάλεσαν αίσθηση

Λίγο πριν την έναρξη και από δεξιά προς αριστερά: Αντωνία Κατσαβού (πλάτη, ΑΛΕΦ), Τέτη Θεοδώρου (deadend, σύζυγος mman), Dain, Dino, gema (στο βάθος), (lost in space) mman, και Άρτεμις Μανωλιού.

"Κηρύσσω την έναρξη! Δοξάστε με!" (Κάντε full size και απολαύστε το βλέμμα του ανθρώπου στο κάτω μέρος της φωτό...) Γειά σου nikosal!

[DinoHajiyorgi]

Δεν μπορώ να ξεχάσω την ανυπομονησία με την οποία ξύπνησα την Παρασκευή, στις 4 το πρωί, δεν μπορούσα να περιμένω την ώρα και την στιγμή που θα έφτανα στο νησί. Και τώρα πάει, πάπαλα, τέλειωσε. Άντε πάλι με το καλό του χρόνου.

 

Στο καράβι έπεσα σε μικρότερη παρέα από αυτή που περίμενα, ήταν όμως παρέα εκλεκτή. Ήταν ο Αλέξανδρος εκεί (ή adia) ο οποίος δε φαίνεται να χάνει ποτέ φεστιβάλ, εκδήλωση ή μύτιγκ. Ήταν και ο Κώστας Γερογιάννης (ο κύρος της κυρίας Βάσως Χρήστου), μόνος του. Η κυρία Χρήστου θα ήταν αργότερα κι εκείνη στο φεστιβάλ. Αλλά, ω του κόκκινου χαλίου τιμή, να και ο λογιότατος, μεγαλοεκδότης του ΕΦ ΖΙΝ, Δημήτρης (hombre) Σπυρίδωνος, ανανεωμένος, να επιστρέφει κι εκείνος στο φεστιβάλ μετά την περσινή του απουσία (το νέο του τεύχος βγαίνει οσονούπω τώρα τον Ιούνιο.)

 

Αυτό που αγνοούσαμε όλοι ήταν πως στο καράβι μαζί μας επέβαινε μεγαλοδικηγόρος εκ Κρήτης, γνωστός σε όλους μας ως mistseeker, τον οποίο όμως δεν αναγνωρίζαμε φατσικός, κι εκείνος ομοίως εμάς.

 

Στο λιμάνι της Σύρου με περίμενε ο gema – Γιώργος Σωτήρχος. Έπινε καφέ απέναντι από το σημείο που άραξε το πλοίο, παρέα με τον Dain, που είχε φτάσει από χθες. Πήγαμε μαζί προς το σπίτι της Nienor που θα με φιλοξενούσε. Ένα σπίτι κουκλί στο κέντρο, δίπλα από το Δημαρχείο και τρεις δρασκελιές από κάθε εκδήλωση του φεστιβάλ.

 

Σχεδόν άυπνος, αποζητούσα κάτι να φάω πριν πέσω λίγο να ξεκουραστώ για να αντέξω την υπόλοιπη μέρα. Gema, Nienor κι εγώ συναντήσαμε τον nikosal να πίνει τον καφέ του στην πλατεία της Ερμούπολης. Για άνθρωπος που άλλη μια χρονιά σήκωνε το βάρος του φεστιβάλ στους ώμους του, έδειχνε απόκοσμα χαλαρός. Μέχρι που κατέβηκε η ερινύα στο πρόσωπο του συγγραφέα Γιάννη Στάγκου να του ζητήσει τον λόγο που δεν είχαμε για άλλη μια χρονιά θεατρικό. Εκεί μόνο πετάρισε λίγο το βλέμμα του master of ceremonies.

 

Καταλήξαμε στο τέλος σε όμορφη ταβέρνα, όπου και επιτέλους γνωρίσαμε τον Νεκτάριο Χρυσό, ή mistseeker, και την παρέα του. Εγκαινίασα την Συριανή μου κρεατοφαγία με την Τηγανιά του Μάρκου, ένα έδεσμα πολύ του γούστου μου. Όταν έπεσα τελικά στο κρεβάτι για έναν υπνάκο είχαν απομείνει μόνο δύο ώρες για την έναρξη της πρώτης εκδήλωσης. Με το ζόρι κατάφερα να κοιμηθώ μία ώρα, γεμάτη ανήσυχα όνειρα. (Ονειρευόμουν πως το πολύ μικρό μου διήγημα διαβαζόταν ξανά και ξανά πριν την εκδήλωση, με αποτέλεσμα ολοένα να μπαγιατιένει.)

 

Το πρόγραμμα του φεστιβάλ. Εμένα προσωπικά μου έσπασε τα νεύρα. Φωτογραφία του στην τελική μορφή ως «λουλούδι» την είδατε. Ούτε να βρω αυτό που γύρευα μπορούσα, ούτε έβλεπα την προοπτική να το φυλάξω μαζί με τα άλλα, τα προηγούμενα προγράμματα που διατηρούνται μια χαρά. Θα μείνει βέβαια στην ιστορία αλλά ως τι; Το “beep” πρόγραμμα;

 

Το απόγευμα στο Sport Café άρχισε να μαζεύεται κόσμος πολύς. Για πρώτη φορά γνώριζα σχεδόν τους πάντες και ήμουν εγώ που σύστηνα μεταξύ τους διάφορα avatar που συναντιόνταν για πρώτη φορά. Το ζεύγος των Κατσαβών ήταν ήδη εκεί και μοίραζαν δωράκια της ΑΛΕΦ, μια κούπα του καφέ, ένα υπέροχο μπρελόκ και κονκάρδα για τα δέκα χρόνια της λέσχης. Εκεί και ο mman. Με το Hi-Speed πρόλαβαν να φτάσουν οι Pi-Kei με Χέντβικ, ο κύριος Άγγελος Μαστοράκης, ο Αλέκος Παπαδόπουλος, αλλά και η Darkchilde. Για ένα ατυχές δεκάλεπτο η trillian και ο Celestial έχασαν το πλοίο στον Πειραιά και θα έφταναν στο νησί αργότερα το βράδυ.

 

Προς ευχάριστη μου έκπληξη, φέτος είχαμε μικρόφωνο! Όλες οι ιστορίες ακούστηκαν καθαρά και έκαναν εντύπωση. Την όλη εκδήλωση έκλεψε φυσικά ο κύριος Αλμπανόπουλος με το διήγημα του που, όπως μας είπε, έγραψε στο όρθιο μέσα σε ένα βράδυ. Ήταν μια αληθινή θεατρική, κωμική performance που μας καταδιασκέδασε. Ο Αλέξανδρος Διαμαντίδης (adia) το κατέγραψε όλο σε ψηφιακή κάμερα και υπάρχει ένας θρύλος πως σύντομα θα μπορέσετε να το δείτε κι εσείς στο youtube.

 

Η κούραση μου βαριά, δεν θα άντεχα να δω την συναυλία του Γιάννη Κασσέτα όσο και να εκτιμώ τη μουσική τζαζ. Και αν δεν υπήρχε το παγωτό τα μεσάνυχτα, η ανακοίνωση του θέματος του διαγωνισμού και φυσικά η παρέα των φίλων, θα είχα πάει για ύπνο αμέσως μετά την ανάγνωση των πολύ μικρών διηγημάτων. (Του χρόνου, να είμαστε όλοι καλά, θα το διορθώσω αυτό το πρόβλημα ερχόμενος στο νησί μια μέρα νωρίτερα.)

 

Δεν είδα ούτε την παράσταση των Ακροποδητί, την Τυφλόμυγα, πρέπει να πω όμως πως φέτος ήταν η καλύτερη τους στιγμή. Πως το ξέρω; Γιατί έκανε αίσθηση, τόσο που ακούστηκε. Ακούστηκε πολύ και ζηλευτά. Με έκανε να μετανιώσω που το έχασα. Είχε τόσο κόσμο που για να το δουν όλοι δόθηκε και δεύτερη μη προγραμματισμένη παράσταση.

 

Μέχρι να έρθει η στιγμή για το παγωτό, πήγαμε για φαγητό η παρέα. Ήμασταν οι Dain, gema, Nienor, trillian, Celestial, hombre, darkchilde κι εγώ. Και λίγο πριν τα μεσάνυχτα στο Daidadi ήταν μαζεμένο όλο το Φεστιβάλ. Το Vulcan’s Hammer ήταν όνομα και πράγμα. Το τελευταίο πράγμα που…δεν είχε να σου προσφέρει ήταν δροσιά καθώς το κύριο συστατικό του ήταν το καυτό τσίλι. Σοκολατένια γλύκα και κάψιμο στο λαρύγγι λοιπόν, που σου έδινε μια γκουρμέ εσάνς, που έδενε όμως με το επίσημο κρασάκι του Φεστιβάλ που το συνόδευε. Ο κύριος Αλμπανόπουλος δεν προλάβαινε να ανοίγει μπουκάλια. Κι εγώ γινόμουν όλο και πιο χώμα παρακαλώντας το κρεβάτι μου να έρθει να με πάρει γιατί δεν θα άντεχα να πάω ο ίδιος ως εκείνο. Και αναλόγως αντίστροφα η Nienor ήταν όλο «Πάμε μετά κάπου αλλού για ένα ποτάκι;!» Κι εγώ από μέσα μου να κλαίω. Και ταυτόχρονα να δουλεύω στο κεφάλι μου το θέμα του αυριανού διαγωνισμού.

 

Εντάξει, τελικά συμφωνήσαμε να πάμε όλοι για ύπνο καθώς όλοι θέλαμε να καταφέρουμε να σηκωθούμε αύριο και να γράψουμε…

 

Συνεχίζεται…

Edited May 19, 2008 by nikosal

[mman]

Edit στον Dino:

1) Ο mman μετά της οικογενείας είχε αφιχθεί πρώτος - πρώτος από το μεσημέρι της Πέμπτης ακριβώς για να αποφύγει (ως πάλιουρας) τα προβλήματα κούρασης. Στο πρώτο Φεστιβάλ έτρεχα με την βαλίτσα στο ένα χέρι και το διήγημα "Αρμελίνα II" που αποτελούσε και την πρώτη εκδήλωση, στο άλλο. Ορκίστηκα να μην την ξαναπάθω.

2) Ο Αρχισυντάκτης του "9" λέγεται Άγγελος Μαστοράκης και -ευτυχώς...- δεν έχει καμία σχέση με τον Νίκο.

Τέλος edit.

[DinoHajiyorgi]

Να ήταν 2:30 που πέσαμε για ύπνο; Έβαλα το ξυπνητήρι μου να χτυπήσει στις 8:00 το πρωί. Η Niennor έβαλε το δικό της, το εκκωφαντικό, για τις 8:30. Εγώ και ο gema είχαμε τον δεύτερο όροφο, οι Niennor, Celestial και trillian είχαν το σαλόνι στον πρώτο. Το δικό μου ξυπνητήρι ξύπνησε μόνο εμένα και αυτό ήταν ο σκοπός. Ήθελα ένα μισάωρο να ετοιμαστώ και να κάνω ένα αναζωογονητικό ντους γιατί ένιωθα ακόμα κουρασμένος. Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου είχα κατασταλάξει στην ιδέα μου για τον διαγωνισμό. Πίστευα πως θα κατάφερνα να το τελειώσω μέσα σε δυόμιση ώρες. Και ξαφνικά…κάτι στην ιστορία που είχα πλάσει δεν έστεκε. Κατέρριπτε όλη την ιστορία. Θα έπρεπε να σκεφτώ κάτι άλλο. Η απελπισία μου όμως δεν κράτησε πολύ. Πήρα αυτό που «δεν έστεκε» και το γύρισα σε «τελική ατάκα» στο διήγημα. Έτσι ησύχασα. Στο κομοδίνο, δίπλα στο κρεβάτι μου, υπήρχαν τρία βιβλιαράκια με τις Φτερόγατες της Λε Γκεν και το πρώτο Βασίλειο της Αράχνης του Πλιώτα. Η διαμονή μου στο χοστέλ της Κιάρας ήταν αληθινά φεστιβαλική.

 

Στις 8:30 κουδούνισε το τέρας ξυπνητήρι κάτω στο σαλόνι. Άκουσα πως κάποιος το σταμάτησε. Και μετά τσιμουδιά. Περίμενα λίγο πριν κατέβω τις γυριστές σκάλες και αρχίσω να καθαρίζω δυνατά τον λαιμό μου. Η Nienor, που μου είχε υποσχεθεί πρωινό καφέ, σηκώθηκε γενναία για να ετοιμαστεί. Μόνο όταν πρότεινε να βγούμε έξω για καφέ υπήρξε ανταπόκριση από τους άλλους. Η trillian ανασηκώθηκε στο ράντζο της αλλά τα βλέφαρα της έμειναν κλειστά. (Αλεξάνδρα έχεις το πιο γλυκό, πρησμένο, μαχμουρλίδικο πρωινό προσωπάκι.)

 

Τελικά καταλήξαμε μόνο εγώ και η Nienor στο Cube καφέ της πλατείας. Μόλις που πρόλαβε ο μπάρμαν να μας φτιάξει τις παραγγελίες μας πριν κοπεί το ρεύμα – σε όλη την Ερμούπολη. Όταν μαζευτήκαμε όλοι ήταν ώρα να πάμε στον προορισμό μας. Στον δρόμο για τα ίντερνετ καφέ συναντήσαμε άλλη μια ευχάριστη προσθήκη στην σύναξη μας, τον πάντα μη εξαιρετέο twocows, φρέσκο-φρέσκο στο νησί, έτοιμος κι αυτός να γράψει. Φέτος είχαμε περισσότερους υπολογιστές στη διάθεση μας καθώς είχαμε δύο νετ καφέ, ένα για καπνιστές κι ένα για μη. Αν και δεν καπνίζω, προτίμησα των καπνιστών γιατί εκεί ήταν η πιο κοντινή μου παρέα. Απορροφημένος στην ιστορία μου δεν αντιλήφθηκα αμέσως πως είχα γίνει ατραξιόν, με τα ψηφιακά φλας να αστράφτουν πάνω μου. Τόσο περίεργο είναι που πληκτρολογώ με ένα δάχτυλο; Όταν τελείωσα την ιστορία στις 12:00, με 45 και κάτι λεπτά ακόμη για την λήξη, είχα την ευκαιρία να ξαναπεράσω άλλη μια φορά το διήγημα μου, να το πασπαλίσω και να το γεμίσω μέχρι να ικανοποιηθώ.

 

Φαν του φάνταζυ δεν είμαι. Ούτε την Ούρσουλα Λε Γκεν την ήξερα πριν πάρει το νόμπελ. Και δεν έχω διαβάσει τίποτα δικό της. Την διάλεξη όμως για τη ζωή και το έργο της δεν ήθελα να το χάσω με τίποτα. Κάτι όμως με την προσωπική μου φοβία με την θνησιμότητα και πόσα θα καταφέρω στην ζωή μου πριν φύγω, κάνει μια τέτοια εκδήλωση μαγνήτη για μένα. Και η Καίτη Καραγεώργη (του συλλόγου του Τόλκιν) μας αποζημίωσε όλους με μια έξοχη, πλήρης και εμπεριστατωμένη παρουσίαση.

 

Το μεσημέρι, πλην ελάχιστων απουσιών, μαζευτήκαμε όλοι στην παραθαλάσσια ταβέρνα…Τα Γιάννενα. Είχα φυσικά τους κιοφτέδες, τις πατάτες και τις μπύρες μου. Τσίμπησα και από το κοκορέτσι που παρήγγειλε η Darkchilde. Ο Αλέξανδρος και η Βούλα συζήτησαν τις περίεργες πτυχές της ιαπωνικής γλώσσας ενώ ο twocows μας περιέγραψε το τελευταίο και συναρπαστικό του ταξίδι στο Ιράν (απ’όπου είναι και η μητέρα του).

 

Μετά το φαγητό πήγα σπίτι μόνο για να αλλάξω. Δεν υπήρχε χρόνος για ύπνο και ξεκούραση. Με περίμεναν ώρες και ώρες κινηματογράφου, και δεν ήξερα πόσο θα άντεχα. Υπήρξαν κάποια προβλήματα στις προβολές, από τεχνικής άποψης, τίποτα όμως που δεν θα περίμενε κανείς στις αγχωτικές συνθήκες προσαρμογής χώρων για μια εκδήλωση. Στο φουαγιέ τα Coffeeway μας είχαν ζεστό καφέ και μπισκότα με σοκολάτα. Τίμησα κυρίως το ρόφημα για να καταφέρω να μείνω ξύπνιος.

 

Τα computer animation με τα οποία ξεκίνησε η προβολή κατάφεραν κυρίως να τονίσουν τη διαφορά επιπέδου ανάμεσα στις εγχώριες και ξένες παραγωγές. Οι βραβευμένες ελληνικές ταινίες του φανταστικού, ενθαρρυντικές μεν για το ενδιαφέρον των δημιουργών για το είδος, έδειξαν όλα όσα τους έλειπαν, επίσης σε αντιπαράθεση με τα αντίστοιχα sff rated (που κι αυτά δυστυχώς δεν ήταν φέτος τόσο καλά όσο τα περσινά.) Μετά από τέσσερις ώρες και κάτι από ταινιάκια μικρού μήκους, στις 23:00, περίμενε η Ιστορία 52 του Αλέξη Αλεξίου. Sorry αλλά δεν πήρα.

 

Πήγαμε με Nienor, Celestial, Dain, Darkchilde, gema, trillian και adia στο Πέτρινο όπου απόλαυσα επιτέλους την εξαίσια ρεμπέτικη τηγανιά. Απέφυγα την μπύρα αλλά μετά το φαγητό τα μάτια μου άρχισαν πλέον να κάνουν πουλάκια. Οι άλλοι ήταν ανένδοτοι να συνεχίσουν την βραδιά. Αυτή τη φορά χωρίσαμε τα τσανάκια μας και κατέρρευσα πρώτος για ύπνο.

 

Συνεχίζεται

Edited May 19, 2008 by DinoHajiyorgi

[trillian]

Edit στο Ντίνο:

 

Όχι, δεν είχε κοπεί το ρεύμα σε όοοολη την Ερμούπολη. Στο σπίτι της Κιάρας, ένα τετράγωνο δίπλα, είχε μια χαρά ρεύμα. Με αποτέλεσμα, αντί να μου παραγγείλουν εμένα καφέ στην καφετέρια, παράγγειλαν σε μένα καφέ στο σπίτι :tongue: Και όπως θα δείτε και στις φωτογραφίες της Βούλας, εγώ και ο Celestial φτάσαμε στο ίντερνετ καφέ για το διαγωνισμό με τα σέικερ ανά χείρας!

 

(Αλεξάνδρα έχεις το πιο γλυκό, πρησμένο, μαχμουρλίδικο πρωινό προσωπάκι.)

 

Αυτό θα το πάρω ως κοπλιμέντο :tongue:

[Darkchilde]

Υπάρχουν φωτογραφίες του Ντίνου να πληκτρολογεί με το ένα δάχτυλο!

 

Και, έχω βγάλει σε φωτογραφία καθώς γράφανε, το σέϊκερ της Αλεξάρνδρας, τασάκι, τσιγάρα κλπ. Για τις φωτογραφίες θα ενημερώσω σύντομα που θα τις βρέιτε.

[DinoHajiyorgi]

Κυριακή πρωί. Ξύπνησα πάλι στις 8:00 με το δικό μου ξυπνητήρι. Στις 8:30 κουδούνισε όλο το σαλόνι από το ξυπνητήρι της Κιάρας. Κάποιος το έκλεισε. Τσιμουδιά. Περίμενα λίγο πριν κατέβω, έκανα κάποιον θόρυβο κατά λάθος, αυτή τη φορά όμως δεν θα σηκωνόταν κανείς. Κιάρα, Μάριος και Αλεξάνδρα ήταν ξεροί, πριόνιζαν κορμούς. Είχε πάλι διακοπή ρεύματος και έτσι δεν μπορούσα ούτε να μπω στο φόρουμ. Κατέβηκε μετά από λίγο ο Γιώργος και πήγαμε έξω για καφέ. Μόνο ένα καφενείο ήταν τελικά ανοιχτό, ένα old style, και λόγω διακοπής είχαν μόνο ελληνικό. Οι τρεις υπναράδες δεν φάνηκαν στην πρώτη εκδήλωση της ημέρας φυσικά, και ο Γιώργος ήρθε μάλλον κυρίως γιατί ήταν ένας από τους εισηγητές της ομιλίας.

 

Οι άλλοι εισηγητές ήταν ο Άγγελος Μαστοράκης, ο Δημήτρης Βανέλλης, ο Παναγιώτης Κούστας, ο Μιχάλης Μανωλιός και ο Αλέκος Παπαδόπουλος. Συντόνιζε ο Νίκος Αλμπανόπουλος. Ακούστηκαν ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις και εμπειρίες, η όλη όμως ομιλία ήταν μια δήλωση του πως έχουν τα πράγματα. Κάτι που γνωρίζετε οι περισσότεροι. Όχι, αυτή δεν ήταν η ιστορική σύναξη σταθμός. Δεν υπογράφηκε η Χάρτα της Επανάστασης. Δεν στρώθηκε η συνομωσία που θα αποκαθηλώσει τους υπάρχοντες εκδοτικούς οίκους για να έρθουν τα κάτω πάνω για μας. Ίσως του χρόνου. Μέχρι τότε κρατάτε τα blogs και τις ραχούλες αδέλφια. Θα πνεύσει άνεμος και για μας.

 

Αμέσως μετά στο αγαπημένο μου χώρο στο Φεστιβάλ, το καφέ Μέγαρο για την ανάγνωση «καινοτόμων» διηγημάτων. Ο χώρος γέμισε από τους φεστιβαλίστας, μια σύναξη όμως τεσσάρων γραίων σε μια γωνία, που δεν έλεγαν με τίποτα να σταματήσουν την πάρλα τους, και την στιγμή της ανάγνωσης των διηγημάτων, προκαλούσε αρκετή βαβούρα για να εμποδίζει αρκετά στο άκουσμα των διηγημάτων. Πόιντ 1 λοιπόν, και από την στιγμή που είμαστε τόσοι και αρκετοί στο να κάνουμε το ταμείο του μπαρ να τραγουδάει, ας φροντίζουμε στην εκδήλωση να μην υπάρχουν outsiders που δεν ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν.

 

Πόιντ 2: Είναι απίστευτα σημαντικό, στην περίπτωση εκείνη που ο ίδιος ο συγγραφέας δεν διαβάζει το διήγημα του, ποιος το διαβάζει, πως το διαβάζει, πόσο προετοιμασμένος είναι. Και κυρίως όταν δεν υπάρχει μικρόφωνο. Η καημένη η Κιάρα διάβασε εκτάκτως, την τελευταία στιγμή, το πολύ μικρό μου διήγημα την Παρασκευή στο Sport Cafe. Και ενώ τα πήγε άψογα στην πρώτη σελίδα, σκόνταψε αρκετές φορές στη δεύτερη. Ένα διήγημα έχει παύσεις, αλλαγή του προσώπου που μιλάει, εναλλαγή από διάλογο σε αφήγηση. Κάποιες φράσεις είναι πιο σημαντικές, πρέπει να ακουστούν με έμφαση για να περάσει το νόημα. Πάλι εκτάκτως, επειδή ο δικός μου αναγνώστης δεν ήρθε πάλι, ο ίδιος ο Νίκος ανέλαβε να διαβάσει το δικό μου στο Μέγαρο. Αυτές όμως δεν ήταν 500 λέξεις. Και όσο δυνατή και να ήταν η φωνή του Νίκου, κάποιες εικόνες χάθηκαν η μία μέσα στην άλλη στο άγχος της βιασύνης. Εκείνος όμως που κρεμάστηκε τελείως από την αναγνώστρια του ήταν ο Γιάννης Στάγκος από του οποίου το διήγημα δεν άκουσα τίποτα. Που ήταν η υπέροχη Μαρία Αλεξάκη της οποίας τη φωνή δεν θα ξεχάσω ποτέ από το «Νακαμούρα Αγαπημένε.» Νομίζω, ή μάλλον εγώ προσωπικά θεωρώ, η συγγραφή και οι αναγνώσεις διηγημάτων είναι τα πιο σημαντικά συστατικά του Φεστιβάλ. Ακόμα πιο σημαντικά και από τις προβολές. Είναι αυτά που μας ζεσταίνουν προς την εκδήλωση, αυτά που μας φέρνουν κοντά και που μας δίνουν και μια αλλιώτικη ικανοποίηση. Πρέπει λοιπόν να πέφτει μια τόσο δα φροντίδα παραπάνω στο να μην απογοητευόμαστε τόσο. Αν είχαμε φωνάρες θα γινόμασταν τραγουδιστές να τσιμπάμε τα πιπίνια. Οι περισσότεροι από μας βάλαμε την φωνή μας στην πέννα γιατί είμαστε πώς να το κάνουμε ντροπαλοί. Παρακαλώ λοιπόν ξανά, φροντίστε μας σε αυτό το σημείο, δεν νομίζω πως είναι βεντέτικη απαίτηση.

 

Στην ανάγνωση των καινοτόμων διηγημάτων τις εντυπώσεις κέρδισε ο Δημήτρης Βανέλλης με το Βυζαντινό sci-fi / horror

«Βασιλική μετά Κθούλου»

που δεν νομίζω να είναι ο τίτλος αλλά η ατάκα έκπληξη του φινάλε.

 

Ανακοινώθηκε και ο νικητής του διαγωνισμού on site, και κέρδισα λέει ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου. Μόνο που το μαγαζί οπτικών θα άνοιγε τη Δευτέρα.

 

Ήταν όντως λυπηρό που άκουσα τον nikosal να αναγγέλλει την λήξη του τέταρτου Φεστιβάλ Ερμούπολης. Έφυγε σαν μια θολούρα, ένα όνειρο. Του χρόνου θέλω όχι μόνο να έρθω μία μέρα νωρίτερα αλλά να φύγω και μία μέρα αργότερα. Μετά το Μέγαρο πήρα τις βαλίτσες μου και μαζευτήκαμε όλοι σε ένα ωραίο ιταλικό εστιατόριο απέναντι από τον χώρο πρόσδεσης του καραβιού. Το μενού ήταν σωστό φαρμακείο αλλά τα εδέσματα εκλεκτά. Με μόνο σαρανταπέντε λεπτά για την αναχώρηση μου μπορούσα να παραγγείλω μόνο μια μακαρονάδα. Είπα αντίο στα παιδιά με την μπουκιά στο στόμα και έφυγα περίλυπος από την παρέα τους. Είχα ευτυχώς μαζί μου τον Δημήτρη Σπυρίδωνος και μαζί μας στο καράβι ήταν οι Βάσω Χρήστου, Κώστας Γερογιάννης, Δημήτρης Βανέλλης και Γιάννης Στάγκος (που ετοιμάζει κου-ντε-τα για το πέμπτο φεστιβάλ).

 

Και από Πειραιά σερί αντίστροφα ως τη Χαλκίδα. Μου λείπετε ήδη όλοι!

 

The End

[mistseeker]

Κι εσύ μας λείπεις, Ντίνο, κι εσύ!!!

 

(Κι ο Ντίνος ντρέπεται να σας πει για τη cyberhorrorpunk ιστορία που διάβασε την Κυριακή το μεσημέρι, αλλά ήταν πολύ δυνατή, με μια ιδιαίτερα πρωτότυπη ιδέα!)