4o Φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας Ερμούπολης

[Arachnida]

Ντίνο σ' ευχαριστούμε. Πραγματικά αισθάνθηκα σαν να ήμουν εκεί.

Και θερμά συγχαρητήρια για την πρωτιά!

[Sileon]

Σε ευχαριστούμε για την ανταπόκριση, Ντίνο. Κανονικό δημοσιογραφικό ραπόρτο.

Και βέβαια, συγχαρητήρια για την πρώτη θέση!

[Sileon]

Περιμένουμε και μια καμιά ιντριγκαδόρικη φώτο..

[mman]

Παρασκευή 16/5. Το Φεστιβάλ αρχίζει με τα 500άρια:

Ο PiKei διαβάζοντας τους υπό μορφή ανέκδοτου τέσσερεις χαιρετισμούς της ΑΛΕΦ προς το Φεστιβάλ (4 χαιρετισμούς; ούτε στην εκκλησία να 'μαστε...).

"Ο Μπούφος". Μισό διήγημα, μισό σκετς. Μου διαφεύγουν τα ονόματα των παιδιών. Απλοϊκό μεν, είχε πλάκα δε.

Η εξαιρετική αναγνώστρια (θα μου συγχωρήσετε την παράλειψη κάποιων ονομάτων) του ξεκαρδιστικού διηγήματος/δημοτικού ποιήματος του Δημήτρη Βανέλλη "Της ξενιτιάς" (Βασίλω διαθέτουσα τουρλωτό κώλο δέχεται γονιμοποιητική επίσκεψη από μικρά πράσινα ανθρωπάκια κλπ).

Κιάρα διαβάζει Ντίνο.

Η Έλσα (εεε... δεξιά) κάνει τα γλυκά μάτια στον ρεσταδόρο άνθρωπο-ορχήστρα (αριστερά) σχεδόν 50 χρόνια μετά, όταν το Φεστιβάλ έχει αναλάβει ο Κούστας και το έχει μεταφέρει στα... Γιαννιτσά, ο... "καπαρντινάκιας" Παπαδόπουλος έχει κόψει το τσιγάρο και είναι ο φανατικότερος αντικαπνιστής, και ο αδριάντας του Μαστοράκη (που πέθανε νέος στα 102 του) κοσμεί την πλατεία του Δημαρχείου της Ερμούπολης. Μια σπαρταριστή αυτοαναφορική σάτιρα, απάντηση μεταξύ άλλων και στο περσυνό happening με την διαμαρτυρία του "Hermoupolis Science Fiction Smokers". (ΕΧΩ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ! ΤΟ ΒΓΑΖΩ ΣΤΟ Ε-ΒΑΥ!)

 

Συνεχίζεται...

[DinoHajiyorgi]

Σαν γάιδαρος ξέχασα να πω πως είμαι από από τους λίγους, τυχερούς και εκλεκτούς που έλαβε από τον Μιχάλη Μανωλιό (the mman) το very special μπλουζάκι του Φεστιβάλ ("ΤΑ ΕΙΔΑ ΟΛΑ") κι ας έχασα το πρώτο φεστιβάλ.

 

Το μπλουζάκι είναι ιδέα και εκτέλεση off της διοργάνωσης, του ή των, δεν θέλω να αδικήσω κάποιον, Μιχάλη και Παναγιώτη (Κούστα). Τους ευχαριστώ πολύ.

 

Υπήρχαν και επίσημα μπλουζάκια σε περιορισμένους αριθμούς, δικαιόμουν ένα αφού διαβάστηκε διήγημα μου στη τελευταία εκδήλωση, αλλά ο κύριος Αλμπανό, αθλούμενος και ζηλευτής κορμοστασιάς ο ίδιος, ρατσιστικά αγνόησε το eXtra Large μέγεθος. Τέσπα.

[mman]

Συνέχεια από τα 500άρια, που παραδοσιακά πλέον, ανοίγουν το Φεστιβάλ.

mistseeker

Δημήτρης hombre Σπυρίδωνος (ΕΦΖΙΝ) μας εξιστορεί με το γνωστό του χιούμορ πώς αντιμετωπίζει ο τρομερός Θόρνυξ το ασφαλιστικό πρόβλημα στο μέλλον.

Η αφεντιά μου εξηγεί πώς οι τρεις ευχές ενός τζίνι γίνονται...άπειροτρεις (κι όμως, είναι Ε.Φ.).

Η γαλαρία της σκάλας γεμίζει πάντα. Προσέξτε (σε full size) ότι η πραγματική φύση της Nienor και του mistseeker φανερώνονται μόνο με φωτογραφικό φακό! (Καλά η Κιάρα φαινόταν. Αυτό το καλό παιδί, ο Νεκτάριος όμως;)

Ο Μαστοράκης με το ζεύγος των συνήθων μεταφραστών του "9" (Παναγιώτης PiKei Κούστας-Χέντβιγκ Καρακούδα) καταλαμβάνουν κλασσικά θέση πίσω από τους αναγνώστες. Δυστυχώς εδώ δεν πρόλαβα τον Άγγελο να φτύνει τον κόρφο του! Είναι μόλις ο Αλμπανόπουλος ανέφερε στο 500αρι σκετς του ότι πέθανε στα... 102.

Η μικρότερη συγγραφέας που έχει πάρει μέρος σε οποιοδήποτε Φεστιβάλ: Η Χριστίνα Μπαρμπάνη φαίνεται ότι έπεσε κάτω απ' τη μηλιά (μηλιά η μητέρα της, Βάσω Χρήστου). Εδώ ακούει αρκετά αμήχανη την ανάγνωση του διηγήματός της (ηλεκτρονικά pets που χτυπήσανε μπιέλα), την ηλικία της συγγραφέα του οποίου (14) θα ήταν αδύνατο έστω και να διανοηθεί κανείς αν δεν την ήξερε. Καλή συνέχεια Χριστίνα!

Η μικρότερη φαν και των τεσσάρων Φεστιβάλ (Άρτεμις Μανωλιού) κολλητάρι με την μικρότερη συγγραφέα (Χριστίνα Μπαρμπάνη). Αντίθετα με παραπάνω, για τα κόκκινα μάτια της Χριστίνας δεν ευθύνονται τα γονίδιά της (Βάσω Χρήστου) αλλά η βαρεμάρα μου να κάνω red eye.

 

Τα μπλουζάκια είναι ιδέα Κούστα, εκτέλεση Μανωλιού. Προβλέψαμε σχεδόν τα πάντα; Ντίνο, αν προσέξεις, το δικό σου γράφει "ΤΑ ΕΧΩ ΔΕΙ ΟΛΑ (σχεδόν)"...

[mistseeker]

Μιχάλη, σε χαρακτηρίζω, κατά συνέπεια, επίσημο φωτογράφο του 4ου ΦΕΦΕ και σου κρατάω θέση για νονό του μωρού που θα γεννήσω (στην φωτό που είμαι μόνος μου, ξεκάθαρα φαίνεται ότι είμαι στον 6ο μήνα της κύησης). ;)

 

Έντιτ: Τρελό Βαμπίρι η Κιάρα (φουλ σάηζ πληζ!)

Edited May 19, 2008 by mistseeker

[mman]

Φοβάμαι ότι οι καλές φώτο που έχω (μερικές είναι του Αλέξανδρου adia Διαμαντίδη) εξαντλούνται στα 500άρια, οπότε όποιος άλλος έχει τραβήξει (PiKei π.χ.) παρακαλείται να ποστάρει.

Υ.Γ. Κι εγώ για 6 μηνών σε έκοβα αλλά ντράπηκα να ρωτήσω. Ρίξτο στις κελεμπίες μέχρι τη λευτεριά (πρόσεξε το δικό μου... ριχτάρι π.χ.).

[mman]

Το δικό μου χρονικό:

 

Πέμπτη 15/5:

 

Παρά την απεργία, τα πλοία φεύγουν κανονικά, μαζί με τον φόβο μου για ματαίωση του ταξιδιού. Ξέρω εκ πείρας, ότι το τρέξιμο στο Φεστιβάλ είναι τόσο, που το τελευταίο που θες να σου συμβεί είναι να φτάσεις τελευταία στιγμή. Εκτός από βαλίτσες οικογένειας, laptop κλπ, κουβαλάω συνολικά 52 βιβλία υποφαινόμενου, Κούστα, Παπαδόπουλου και Λε Γκεν (κατά φθίνουσα σειρά σημαντικότητας συγγραφέων) σε δύο βιβλιοπωλεία (Κιάρα θα μας βρεις στο «Σελεφάις» και στον «Βιβλιοπόντικα») οπότε μόλις τελειώνω τα πήγαιν’ – έλα πέφτω πρακτικά νεκρός για ύπνο μετά το φαγητό.

 

Το απόγευμα η Άρτεμις ταΐζει τα περιστέρια και τα ηλεκτροκίνητα αυτοκινητάκια στην πλατεία Δημαρχείου. Το βράδυ τσιμπολογάμε μεζέδες και πίνουμε κρασί στα εγκαίνια μιας (άσχετης) έκθεσης αφίσας όπου μας είχε καλέσει ο nikosal, όταν τον τράκαρα στον δρόμο. Ο χορηγός ήταν μεγάλη τράπεζα και γέλαγα από μέσα μου στη θέα του Νίκου επίσημου και κουστουμαρισμένου, καθώς σκεφτόμουν την πλήρη αντίθεση με τέτοια ώρα την επομένη. Είχα πιο πολύ δίκιο απ’ ότι νόμιζα.

 

Το βράδυ η Άρτεμις επιλέγει να φάμε στην ταβέρνα «Το εικοσπενταράκι» που βρίσκεται ακριβώς κάτω από το ξενοδοχείο «Paradise» στο οποίο αποδείχτηκε αργότερα ότι, μάλλον τυχαία, η ΑΛΕΦ είχε κάνει σωστή κατάληψη. Είμαστε με τους Κατσαβούς και έναν ακόμα φίλο από την ΑΛΕΦ, τον Φρίξο. Η εξυπηρέτηση είναι απλώς άψογη και τόσο ευγενική και εξυπηρετική που σχεδόν σε κάνει να ντρέπεσαι. Σπάνιο για Ελλάδα δυστυχώς. Το ωραίο όμως ήταν ότι παρόλ’ αυτά η εξυπηρέτηση ήταν κατώτερη του ίδιου του φαγητού! Ένα εκπληκτικό μπεκρή μεζέ με στέλνει αδιάβαστο για νάνι.

Συνεχίζεται...

Edited May 20, 2008 by mman

[mman]

Παρασκευή 16/5:

 

Πρωινό με την ίδια παρέα με την προσθήκη του Κώστα (Βάσω Χρήστου) Γερογιάννη. Το μεσημέρι στα Goody’s ένας τύπος σταματάει στο τραπέζι μας και μας λέει: «Επειδή άκουσα που μιλάγατε για το Star Trek, ίσως σας ενδιαφέρει αυτό». Και μας αφήνει δύο fliers για τους Terraformers. Αργότερα στο δωμάτιο, συνειδητοποιώ ότι ήταν… ο Dain, πράγμα που επιβεβαιώνεται στα 500άρια.

 

Εκεί τους συναντάμε πλέον σχεδόν όλους. Το ματς αρχίζει με… τετραπλό χαιρετισμό της ΑΛΕΦ υπό μορφή 500αριού ανέκδοτου. Μάλλον όλοι εμπέδωσαν ότι η ΑΛΕΦ χαιρετίζει το Φεστιβάλ. Πρέπει να είναι το μοναδικό σημείο όλου του τριήμερου που ο Νίκος δεν ήξερε τι ακριβώς θα γίνει. (Μας έδωσε το ΟΚ εν λευκώ, δηλώνοντας ότι δεν θέλει να το έχει διαβάσει από πριν. Πολύ σπάνιο για έναν τέτοιο συγκεντρωτικό δικτάτορα.)

 

Το πρώτο πραγματικό διήγημα, δεν είναι διήγημα αλλά ένα… δημοτικό. «Της ξενιτιάς». Η (κορυφαία) αναγνώστρια βγάζει το γέλιο που έχει εμπνευστεί ο Δημήτρης Βανέλλης και μας θυμίζει τις ένδοξες ημέρες του κόμικς του «Φανούρη Άπλα» (πρέπει ακόμα να υπάρχει στα μεγάλα κομιξάδικα και είναι must).

 

(Συνεχίζω χωρίς να θυμάμαι την ακριβή σειρά. Επίσης δεν θα αναφερθώ σε όλα τα διηγήματα.)

 

Αστείο σκετσάκι / διήγημα ο Μπούφος από ντόπιους φοιτητές, αν δεν κάνω λάθος. Έβγαλε αρκετό γέλιο. Το ‘χαν το θεατρικό αυτά τα παιδιά.

 

O Παναγιώτης Κούστας κάνει τον θάνατο να φαντάζει σχεδόν αστείος, καθώς ο Βασιλάκης («Γιατί ρε Βασιλάκη;») τα θαλασσώνει στην χρήση του Ονειροφύλακα μπερδεύοντας τις θρησκευτικές φαντασιώσεις των ετοιμοθάνατων κατά τον επιθανάτιο ρόγχο. Μάλιστα έχει γράψει τον ρόλο της προϊσταμένης στα μέτρα της («Μη χέσω!») άπαιχτης Αντωνίας Κατσαβού.

 

Η ανατομία των Κοθορνιανών (Ντίνος Χατζηγιώργης – ανάγνωση Nienor) μας απασχόλησε όλους πολύ σοβαρά, αν και ο συγγραφέας υπέπεσε σε μια παράλειψη αληθοφάνειας (από το γνωστό ανέκδοτο: αν έχεις το πουλί σου στο μέτωπο, για ανατομικούς καθαρά λόγους, δεν θα βλέπεις ούτε τη δική σου μύτη ούτε την δική του, καθώς τα υπόλοιπα γεννητικά σου όργανα θα πέφτουν μπροστά στα μάτια σου). Τελικά βγήκα από τα 500άρια με Κοθορνιανή ημικρανία (βλ. το διήγημα στη Βιβλιοθήκη για λεπτομέρειες).

 

Ο μεγαλοεκδότης του ΕΦΖΙΝ Δημήτρης Σπυρίδωνος με το γνωστό του χιούμορ διερεύνησε το ασφαλιστικό πάνω σε ένα υπόβαθρο που, αφού γύρισα στην Αθήνα, συνειδητοποίησα ότι ήταν πιο πολύ Φάνταζυ από Ε.Φ. (πώς μας ξεγέλασες ρε μπαγάσα;).

 

Μοναδική παραφωνία, το διήγημα του Γιάννη Στάγκου. Όχι για λόγους ποιότητας (ήταν μια χαρά ιστορία βασισμένη πάνω στο περσινό θέμα του διαγωνισμού), αλλά γιατί πολύ απλά δεν ήταν ούτε κατά διάνοια χιουμοριστικό όπως είχε ζητηθεί (αντίθετα το θέμα του ήταν μια ομαδική σφαγή που αποφεύχθηκε με μια ομαδική… δολοφονία).

 

Ένα τζίνι προσφέρει σ’ αυτόν που το βρίσκει τις κλασσικές τρεις ευχές, αλλά το τζιμάνι τις χρησιμοποιεί για να τις κάνει άπειρες. Του mman.

 

Ο «και-θεατρο-παίζουμε» διοργανωτής επιστρατεύει την τελευταία στιγμή την Έλσα και τα σπάει με ένα καταιγιστικό σατυρικό σκετσάκι, αναφορά στα προηγούμενα και στα επόμενα Φεστιβάλ. Πιάνει στο στόμα του Μαστοράκη, Κούστα, Παπαδόπουλο και τσιγαροαπαγόρευση και όπως είμαι καθισμένος στο πάτωμα και τραβάω φωτογραφίες, σκέφτομαι «Παναγιά μου Βαγγελίστρα μου, τώρα θα μ’ αρπάξει κι εμένα και δεν θα με ξεπλένει ούτε ο Ιορδάνης». Τελικά άγιο είχα –κι έβαλα και το βίντεο στο χέρι!

 

Μία άκρως ρομαντική και σημαντική αρχαιολογική ανακάλυψη σχετικά με μια αξιαγάπητη πριγκίπισσα, έχει μια αναπάντεχη κατάληξη στο διήγημα του Dain, όπου όλο το απαιτούμενο χιούμορ συμπυκνώνεται στο punchline.

 

Τέλος, η ευχάριστη έκπληξη ήταν η 14χρονη Χριστίνα Μπαρμπάνη που ήρθε με ένα διήγημα πολύ πιο ώριμο από αρκετών από εμάς των υπολοίπων. Αλλά τι τα θέλετε; Ζούμε στην Ελλάδα. Ακόμα και για να έχεις μια ευκαιρία να γράψεις, χρειάζεσαι μέσον και προφανώς η Χριστίνα το έχει καθώς μητέρα της είναι η Βάσω «Λαξευτές» Χρήστου.

 

 

 

500άρια τέλος και η πείρα (βλ. λάθη) μας λέει ότι είναι αδύνατον να κυνηγήσει κανείς όλες τις εκδηλώσεις και πρέπει να κάνει και κάποια συντήρηση δυνάμεων ειδικά αν έχει ήδη καβατζάρει τα 35, και το επόμενο πρωί πρέπει να γράψει ένα διήγημα σε δυόμιση ώρες ενώ στην καθισιά του χρειάζεται ένα μήνα.

 

Δεν πάμε στην συναυλία τζαζ, δεν πάμε στο χορευτικό των «Ακροποδητί». Αντίθετα βοηθάω τον Άγγελο τον Μαστοράκη με το κουβάλημα των αποσκευών του (είναι στην επιτροπή του διαγωνισμού βλέπετε…), ενώ η Άρτεμις παχαίνει τα περιστέρια και ξελιγώνει τα ηλεκτροκίνητα αυτοκινητάκια στην πλατεία Δημαρχείου.

 

Το βράδυ, χτυπάμε ρεμπέτικη τηγανιά στο «Πέτρινο», όπου συλλαμβάνω επ’ αυτοφόρω κλιμάκιο του forum και παθαίνω μερικές μικρές και μεγάλες πλάκες: Η trillian ξέρει τι έκανα πέρσυ το καλοκαίρι και η… Celestial έχει μισό πόντο γένι, ανάποδες καμπύλες και απρόσμενο 23^ο χρωμόσωμα. (Μα πώς είχα τόσο λάθος εντύπωση;) Δυστυχώς, αν και δεν θέλω να πιω για να είμαι ξεκούραστος για το αυριανό γράψιμο, δεν μπορώ να αρνηθώ δύο ποτήρια κρασί από τον gema.

 

Στο Παγωτό τα μεσάνυχτα το επίσημο κρασί του Φεστιβάλ έχει χωριστεί σε δύο ίσα μέρη: αυτό που το πίνει η Nienor κι αυτό που το πίνουν όλοι οι άλλοι. Τρομερό παιχτάκι αυτή η Κιάρα, και πολύ γερή κράση, αλλά όσο και να θέλω να πιω κι εγώ, κρατιέμαι με μοναστική επιμονή: πραγματικά θέλω να ευχαριστηθώ το αυριανό διήγημα. Αυτή τη φορά θα έχω μια ολόκληρη νύχτα να το σκεφτώ με την ησυχία μου και δεν θα τρέχω να προλάβω τις λέξεις, όπως πέρσυ που μας έδωσαν το θέμα λίγο πριν ξεκινήσουμε. Έτσι αφήνω το επίσημο παγωτό του Φεστιβάλ, Vulcan’s Hammer, να μου κάψει το λαρύγγι (καυτερό παγωτό; Είναι τρελοί αυτοί οι ΙταλοΣυριανοί!) και περιμένω την επιτροπή.

 

«Κι έτσι εγκατέλειψε τη Γη το κόκκινο χρώμα»! Κεραμύδα! Είμαι γκολ βαθιά μέσ’ στα δίχτυα! Πελαγωμένος, το στέλνω με SMS στον Κώστα khar Χαρίτο που θα γράψει online απ’ την Αθήνα, και με όλο το θάρρος και καθόλου σεβασμό στους θεσμούς ρωτάω τον mistseeker ποιον από την επιτροπή θα πρέπει να δείρω όταν τελειώσει όλο αυτό.

 

«Το «Κι έτσι εγκατέλειψε τη Γη» είναι δικό μου», παραδέχεται χωρίς να… κοκκινίζει. Το υπόλοιπο βγήκε λέει με brainstorming τρομάρα τους. Ο Δημήτρης Αρβανίτης (Εκδόσεις «Τρίτων», και μέλος της επιτροπής για τον on line διαγωνισμό) που μαθαίνει κι αυτός το θέμα απ’ τον PiKei απαντάει «Α! Φάνταζυ δηλαδή!».

 

Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι το ορατό φάσμα, αλλά είμαι (λανθασμένα φυσικά και το ξέρω) σίγουρος ότι αυτό θα σκεφτούν όλοι, αφού δεν υπάρχει άλλη δυνατότητα. Και μέσα σ’ αυτό το σχεδόν απόλυτο συγγραφικό block, έχω

 

1) Την Κιάρα να με συστήνει σε συμφοιτητές της ως «συγγραφέα», επειδή λέει έχω εκδοθεί (με το οποίο γενικά διαφωνώ, αλλά φανταστείτε πώς μου ακούστηκε εκείνη τη στιγμή)

 

2) Την… τον Celestial να μου λέει χαλαρός – χαλαρός, ότι «εγώ έχω σκεφτεί τρεις ιδέες αλλά δεν ξέρω ακόμα ποια θα γράψω».

 

Μόλις άκουσα αυτό το δεύτερο πέταξα μια καληνύχτα κι έφυγα. Ακόμα θυμάμαι τα γελαστά «Μιχάλη, Μιχάλη» της Nienor πίσω μου. Ελπίζω να μην φάνηκα αγενής, αλλά σίγουρα ήμουν αγχωμένος. Ήθελα να γράψω!

 

Στο σπίτι ξαπλώνω στις 12:30 και σκέφτομαι διάφορες ιδέες. Κάτι πάει να γίνει και σιγά- σιγά συνειδητοποιώ ότι πάλι καλά που το επίμαχο χρώμα ήταν το κόκκινο που είναι στην άκρη του ορατού φάσματος. Ούτε που ήθελα να σκέφτομαι τι θα γινόταν αν έπεφτε κάτι άλλο. Η καλή μας η επιτροπή! Μάλλον δεν θα δείρω κανέναν τελικά. Πάντως μέχρι τις 1:30 δεν έχω καταλήξει κάπου. Ό,τι έχω σκεφτεί είναι κοινότυπο ή δεν έχει το κατάλληλο τέλος, ή απλώς δεν στέκει αληθοφανώς. Νιώθω πάντως ότι θα το βρω ακόμα και το πρωί, πριν φύγω. Με παίρνει ο ύπνος χωρίς να ξέρω ότι το θαύμα είναι κοντά.

 

Στις 4:00 το πρωί ένα ζευγάρι στον δικό μας όροφο του ξενοδοχείου, από τους λίγους ενοίκους εκτός ΑΛΕΦ, αποφασίζει να βάλει μπρος για κείνο το κουτσούβελο. Κατά πως ακούγονται τα πράγματα ο τύπος είναι σε τρελές φόρμες, η δε κυρία έχει έρθει στο τσακίρ κέφι. Τα ηχητικά εφέ ήταν τόσο δυνατά που τουλάχιστον άλλοι δύο από τους γνωστούς μου ξύπνησαν επίσης. Αποφασίζω να εκμεταλλευτώ την αναγκαστική αϋπνία. Κι όταν κόπασε η μπόρα, έμεινα ξύπνιος και η ιδέα ήταν εκεί, σχεδόν έτοιμη. Θαύμα, θαύμα! Στις 5:30 ξανακοιμήθηκα σαν πουλάκι. Μου έλειπαν ελάχιστες λεπτομέρειες που θα τις έβρισκα en route. Ήξερα ότι θα γράψω και θα το ευχαριστηθώ.

 

Να ‘ναι καλά τα παιδιά.

 

 

 

Συνεχίζεται...

[mman]

Σάββατο 17/5/08:

 

Ακριβώς πέρσυ τέτοια μέρα είχα καταφέρει για πρώτη φορά στη ζωή μου να βγω εκτός θέματος σε κάτι γραπτό. Φέτος όμως δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση. Κουβάλησα τον laptop, αφού πέρσυ είχα αρκετά προβλήματα με τον ξένο υπολογιστή (πληκτρολόγιο, διόρθωση, αποθήκευση, μεταφορά). Φέτος μάλιστα ένας διαγωνιζόμενος φοιτητής στη Συρό, έχασε το διήγημά του! Συνολικά είμαστε 17 σε δύο καφέ. Καταλαμβάνω μαζί με τον PiKei όλο τον πάνω όροφο του Sport Cafe και γράφω χωρίς να βιάζομαι 1500 λέξεις προλαβαίνοντας να κάνω και μια εικοσάλεπτη διόρθωση. Τέλεια. Πέρσυ είχα γράψει 1300 με την ψυχή στο στόμα και το γραπτό ήταν σε άθλια κατάσταση.

 

Δωροδοκώ την επιτροπή και φεύγω τρέχοντας για το εκπληκτικό θέατρο «Απόλλων» όπου η αρχοντική Καίτη Καραγεώργη (Πρόεδρος του Συλλόγου των Φίλων του Τόλκιν) παρουσιάζει συνοπτικά αλλά εμπεριστατωμένα την Ούρσουλα Λε Γκεν. Εκπλήσσομαι με το βάθος αλλά και το πλάτος του έργου της (η Λε Γκεν είναι πολύ πιο Λε Γκεν απ? όσο ήξερα) και ψαρώνω κανονικά όταν πέφτει η διαφάνεια με τα βραβεία. Σίγουρα η συγγραφέας δεν θα μπορεί να θυμηθεί απ? έξω ούτε τα μισά. Αναγκάζομαι να τροποποιήσω λιγάκι την φθίνουσα σειρά συγγραφέων (βλ. Παρασκευή 16/5). Την βάζω πάνω από τον Παπαδόπουλο.

 

Φαγητό σε ένα τραπέζι 20+ ατόμων με ΑΛΕΦ και sff.gr μαζί, όπου αναζητώντας το διήγημα του λογιώτατου Δ. Σπυρίδωνος πέφτει στα χέρια μου το flashάκι του Αλ. Διαμαντίδη που περιέχει το βίντεο του σκετς του nikosal. Κάποιοι με έλεγαν πορωμένο όταν έβγαζα τον laptop στο τραπέζι, αλλά τώρα θα με πληρώνουν με την ώρα!

 

Από τις μικρού μήκους 3d animation με εξωγήινους και το animasyros (5:15 ? 7:00 στο «Απόλλων») είδα ελάχιστα καθώς άρχισε να μου βγαίνει η κούραση από το διήγημα αφού δεν πρόλαβα να κοιμηθώ καθόλου επειδή είχαμε μια εμβόλιμη συνάντηση για την Ένωση Φανταστικού. Έτσι κι αλλιώς ήταν ή ώρα που τόσο τα περιστέρια της πλατείας Δημαρχείου, όσο και ο κύριος που νοίκιαζε τα ηλεκτροκίνητα αυτοκινητάκια, είχαν αρχίσει να πεινάνε. (Η Άρτεμις πήγε πρώτη ? πρώτη και τον ξεκούνησε μ? ένα δίευρω στο χέρι: «Τι θα γίνει; Θα ξεκινήσουμε;»)

 

Τις μικρού μήκους ταινίες από το Φεστιβάλ SFF-Rated τις είχα δει στην Αθήνα. Από τις ελληνικές, πολύ δυνατό το «Τράνζιτ» (περιέχει μια απέρριτη χωρίς λόγια «εγώ σου προσφέρω το σώμα μου κι εσύ μου δίνεις φαγητό» σκηνή) και εντυπωσιακός ο «Ώμος προς ενοικίαση».

 

Από τις ξένες, ξεχώρισα το ?The Un-gone? (αποτυχημένη τηλεμεταφορά καταλήγει σε διπλασιασμό) και το υπέροχο ?The Big Forever? (τον πλανήτη κληρονομούν? οι μνήμες!).

 

Στις 10:00 η μισή Ερμούπολη στριμώχνεται για το χορευτικό των «Ακροποδητί». Από χθες κυκλοφόρησε ότι η παράσταση είναι εξαιρετική. Αποφάσισα να αποφύγω το στριμωξίδι. Ευτυχώς η Τέτη με την Άρτεμη τα κατάφεραν και πέρασαν στην πρώτη από τις δύο στο καπάκι παραστάσεις (η δεύτερη έκτακτη) οπότε πήρα κι εγώ μια ιδέα όταν βγήκαν (η Άρτεμις μου το χόρεψε σχεδόν όλο).

 

Για την «Ιστορία 52» του Αλέξη Αλεξίου, ούτε κουβέντα. Ευτυχώς την είχα δει στην Αθήνα (ενδιαφέρουσα για μία φορά αλλά δεν θα άντεχα δεύτερη). Στα πρόθυρα της κατάρρευσης πήγαμε για φαγητό με την οικογένεια της Βάσως (Χρήστου) όπου προσπάθησα να της εξηγήσω ότι ο πρωινός διαγωνισμός αφορούσε διήγημα και όχι τριλογία. Η αθεόφοβη είχε γράψει 2000 λέξεις (αλλά κι από ποιότητα τα πήγε μια χαρά, αφού διακρίθηκε).

 

Ξεραίνομαι στον ύπνο.

 

Συνεχίζεται...

 

Edit: "Τράνζιτ" και "Ώμος προς ενοικίαση" ήρθαν από το Φεστιβάλ Κοτρώνη και όχι από το SFF-Rated.

Edited May 31, 2008 by mman

[PiKei]

OK, άλλες διακόσιες σαραντα τρεις φωτογραφίες από το 4ο ΦΕΦΕ, βρίσκονται στο http://picasaweb.google.com/pkoustas/May2008SfsfSyros

Ανοιχτές για κάθε ενδιαφερόμενο και πάσα χρήση. Δεν έχουν υποστεί καμμιά επεξεργασία για redeye κλπ, είναι ώμες όπως κατέβηκαν από την μηχανή. Επειδή δεν έχω ξανανοίξει public λεύκωμα, ενημερώστε με αν κάτι δεν δουλεύει σωστά.

 

Ωραία ήτανε γαμώτο. Γιατί έπρεπε να γυρίσουμε δηλαδή;

[mistseeker]

Πικέι, σε χαρακτηρίζω, κατά συνέπεια, Μέγα Θεματοφύλακα των Μνημών του 4ου ΦΕΦΕ και προσκυνώ ταπεινά τις φωτογραφικές σου δεξιότητες (και αριστερότητες).

 

(Είμαι ελαφρώς αμετροεπής ώρες ώρες)

[mman]

OK, απομονώνω τέσσερεις από τις φωτογραφίες του Παναγιώτη:

Κυριακή μεσημέρι 1:00, ο Αλέκος Παπαδόπουλος ανακοινώνει τον νικητή του on site διαγωνισμού. Κόψτε φάτσες Ντίνου:

Α.Π.: "...ξεχώρισαν του [...], της [...], του [...] και του Χατζηγιώργη".

Καρδιά Ν.Χ.: "...ΝΤΟΥΠ-ΝΤΟΥΠ, ΝΤΟΥΠ-ΝΤΟΥΠ..."

Ν.Χ.: "Ωραία, καλά πάμε..."

Α.Π.: "...ομοφωνία. Και το πρώτο βραβείο πηγαίνει..."

Καρδιά Ν.Χ.: "...ΝΤΟΥΠΝΤΟΥΠΝΤΟΥΠΝΤΟΥΠΝΤΟΥΠ-ΑΜΠΑΝΤΟΥΜΠΑΝΤΟΥΜΠΑΝΤΟΥΠ..."

Ν.Χ.: "Έλα... Δώστο..."

Α.Π.: "...στον Ντίνο Χατζηγιώργη!"

Καρδιά Ν.Χ.: "...ΝΤΟΥΠ-ΟΛΕΪΙΙΙΙ ΟΛΕΪ ΟΛΕΪ ΟΛΕΪΟ-ΝΤΟΥΠ..."

Ν.Χ.: "..."

Καρδιά Ν.Χ.: "...ντουπ-ντουπ, ντουπ-ντουπ..."

Ν.Χ.: "Φτου γαμώτο! Τα οπτικά με το βραβείο ανοίγουν τη Δευτέρα..."

[DinoHajiyorgi]

Ν.Χ.: "Φτου γαμώτο! Τα οπτικά με το βραβείο ανοίγουν τη Δευτέρα..."

 

Τέσσερις φωτό με την μουτσουνάρα μου; Δεν λυπήθηκες το ποστ mman;

 

Αλλά θέλω να το πω: Και πέρσι ο νικητής Κυριακή ανακοινώθηκε. Θυμάμαι όμως τον κύριο Αλμπανόπουλο να δίνει ο ίδιος τα γυαλιά ηλίου στον Αλέκο Παπαδόπουλο την ίδια στιγμή. (Και ένα μπουκάλι κρασί, που φέτος ούτε αυτό πήρα, που δικαιώμουν για το 500άρι μου. Ο nikosal μου έδειχνε προς μια γενική κατεύθυνση στην Ερμούπολη και έλεγε "Πήγαινε να βρεις την κάβα.")

 

Εντάξει, δεν είμαι ο αγαπημένος συγγραφέας του διοργανωτή αλλά...γυαλιά ηλίου, μπουκάλι κρασί, επίσημο μπλουζάκι άνευ XL;!!

[Nienor]

Με λένε Κιάρα και είμαι καθαρή ... από τα ξημερώματα... κλαπ κλαπ κλαπ *παφ* *άουτς*

 

Είναι καταπληκτικές και οι ανταποκρίσεις σας και οι φωτογραφίες. Χαίρομαι πολύ που τα ανεβάσατε

 

Να σας συμπληρώσω αυτά που δεν θυμόσαστε?

1. Τα παιδιά που έγραψαν και διάβασαν τον "μπούφο" είναι οι Λάου Λάου, Βαγγέλης Ευαγγέλου και Γιάννης Πισκιτζής.

2. Η Έλσα (που κάνει τα γλυκά μάτια στο Νίκο στο σκέτς) είναι η μία από τις δύο καθηγήτριές μας του στούντιο που επιμελήθηκαν της έκθεσης την οποία όσοι δεν ήρθατε μπορείτε να δείτε μέα από τις καταπληκτικές φωτογραφίες του PiKei. Η άλλη είναι η Φλωρεντία Οικονομίδου.

 

 

Άμα θυμηθώ και κάτι άλλο θα επανέλθω.

[nikosal]

Εντάξει, δεν είμαι ο αγαπημένος συγγραφέας του διοργανωτή αλλά...γυαλιά ηλίου, μπουκάλι κρασί, επίσημο μπλουζάκι άνευ XL;!!

 

Έλα τώρα, τι να τα κάνεις τα γυαλιά ηλίου; Έχει ήλιο στη Χαλκίδα; Άκουσα ότι βρέχει καθημερινά.

Και τι κατάλαβα πέρσι που πήγα και διάλεξα ένα ζευγάρι από το κατάστημα; Το έδωσα στον Παπαδό, δεν του άρεσε, το επέστρεψα στο μαγαζί την επομένη, και ήρθε το καλοκαίρι να διαλέξει τα γυαλιά του. Έτσι θα κάνεις και εσύ αγοράκι μου τον Ιούλιο.

Edited May 20, 2008 by nikosal

[trillian]

Άλλη μια ανταπόκριση (Όταν βαρεθείτε μας λέτε να σταματήσουμε, ε; :tongue:)

 

Πέμπτη, 15/5

 

Τίποτα απόλυτα σχετικό με το φεστιβάλ, παλεύω όμως να ξεπεράσω την κραιπάλη της Τετάρτης, στην οποία με παρέσυρε ο Celestial και η οποία περιελάμβανε (πολλές) μπύρες, (πολύ) ξενύχτι και (πολύ) γέλιο. Ως αποτέλεσμα, κοιμάμαι σχεδόν σερί από το απόγευμα μέχρι το επόμενο πρωί, φτάνοντας έτσι στην

 

Παρασκευή, 16/5

 

όπου, αφού πέταξα πέντε ρούχα σε μία πόλο, ξεκίνησα για τη δουλειά.

Στη δουλειά ένας ψιλοπανικός, μαζί με το διαρκές άγχος του αν θα προλάβω να φύγω εγκαίρως για να προλάβω το Highspeed των 4.30. Απανωτά τηλέφωνα με τον Celestial, που -τουλάχιστον εμένα- μου φαινόταν το ίδιο πηγμένος με μένα, αν όχι περισσότερο. Αργότερα ισχυρίστηκε ότι εγώ έφταιγα που χάσαμε το πλοίο, αλλά σε ποιον τα πούλάει αυτά;

 

Ένα sms του Dain "Σας περιμένουμε, περνάμε τέλεια!" ντρέπομαι να ομολογήσω ότι μόλις που έκανε register - Βέβαια, αυτό από μια άποψη ήταν ευτύχημα, γιατί πιθανότατα θα έσκαγα απο τη ζήλεια και τότε σίγουρα δε θα προλάβαινα το πλοίο.

 

Φεύγω από τη δουλειά στις 4 παρά τέταρτο. Κάτι μέσα μου μου λέει ότι ο μόνος τρόπος να προλάβω το πλοίο είναι να κάνω hijack σε μηχανή, αλλά παρόλαυτά το επιχειρώ. Τρέχω και προλαβαίνω το λεωφορείο, τρέχω και προλαβαίνω το μετρό, αλλάζω Μοναστηράκι, τρέχω και χάνω το συρμό στον οποίο επέβαινε ο Μάριος. Η ώρα 4.15.

 

10 λεπτά αργότερα, κι ενώ ούτε εγώ, αλλά ούτε και ο Μάριος έχουμε φτάσει ακόμα Πειραιά, μαθαίνουμε από τη Βούλα ότι το καράβι λύνει τους κάβους. Δεχόμαστε την αποτυχία μας και καθόμαστε κάπου για καφέ -- δηλαδή για φαγητό και μπύρες. Το επόμενο καράβι φεύγει στις 7, η ώρα είναι 5 παρά τέταρτο, και έχουμε όλο τον χρόνο του κόσμου. Παρόλαυτά, καταφέρνουμε με μεγάλη άνεση (είναι να το 'χεις ρε παιδί μου) και μπαίνουμε στο πλοίο 5 λεπτά πριν φύγει, μαζί με την τελευταία νταλίκα. Νομίζω ότι η Κιάρα μας μετέδωσε κάτι από το know how της... Αν ήταν μαζί μας, ίσως και να μας περίμενε το Highspeed.

 

Ευτυχώς το πλοίο, παρότι ξυπνάει φρικτές μνήμες, είναι σχεδόν άδειο αυτή τη φορά, και καθόμαστε άνετα στο κατάστρωμα με καφέ ανά χείρας. Τρεισήμιση ώρες μετά, πατάμε τα πόδια μας στο ιερό χώμα της Σύρου...

 

(Συνεχίζεται)

[Darkchilde]

Η δική μου ανταπόκριση από αύριο, μιας και από εχθές που γύρισα είμαι συνέχώς εκτός σπιτιού για διάφορα πράγματα (και έχω κάπου 150-160 φωτογραφίες από το Φεστιβάλ.)

[DinoHajiyorgi]

Άλλη μια ανταπόκριση (Όταν βαρεθείτε μας λέτε να σταματήσουμε, ε; :tongue:)

 

Εγώ θα έλεγα πως σέρνετε τα πόδια σας. Γράψτε τώρα που είναι ακόμα ζεστό!

 

Ο mman μας χρωστάει την Κυριακή!

 

Move it people!

[mman]

Ξέχασα το τελευταίο αλλά όχι λιγότερο απαιτητικό καθήκον του Σαββάτου. Η Άρτεμις επέμενε να της πω τι έγραψα για το κόκκινο χρώμα και όταν άκουσε την ιδέα (οι άνθρωποι δεν μπορούν να το δουν γιατί έχει στενέψει το ορατό τους φάσμα –ναι, της τα εξηγώ, έτσι με κανονικούς όρους), με υποχρέωσε να της το διηγηθώ ολόκληρο όταν πήγε για ύπνο. Λέει ότι της άρεσε. Να μην ξεχάσω του χρόνου να προσπαθήσω να την στριμώξω στην επιτροπή.

 

 

 

Κυριακή 18/5:

 

Διακοπή ρεύματος. Στα σκοτεινά ξυρίζομαι, στ’ άφεγγα κάνω μπάνιο.

 

Η Άρτεμις (ελπίζω να μην σας πρήζω πολύ, τελειώνει την Πρώτη Δημοτικού) πίνοντας ένα Milko, με ρωτάει αν υπάρχει αγελάδα που να κάνει σοκολατούχο γάλα. Της απαντώ ότι η σοκολάτα παράγεται απ’ το κακάο των κακαόδεντρων αλλά δεν πτοείται:

 

«Ωραία, τότε να συνδέσουμε ένα κακαόδεντρο με μια αγελάδα για να βγάζει Milko!»

 

Παρακάμπτω το εφιαλτικό της υπόθεσης για κάτι πιο σημαντικό: «Αρτεμάκι, αυτό είναι μια πολύ καλή ιδέα επιστημονικής φαντασίας!» της λέω και φεύγω.

 

Στις 10 το πρωί επικρατεί η παραδοσιακή ερημιά στην Βιβλιοθήκη. Έχει παρατηρηθεί ότι η συζήτηση το πρωί της Κυριακής, πάσχει σχετικά από κόσμο λόγω του Σαββατόβραδου (κυρίες Nienor, trillian και λοιποί απόντες-ούσες).

 

Στην κουβέντα για την εκδοτική πραγματικότητα της Ε.Φ. στην Ελλάδα, συμμετέχουν οι Άγγελος Μαστοράκης (αρχισυντάκτης του «9» της «Ε»), Γιώργος gema Σωτήρχος (εκδόσεις «Συμπαντικές Διαδρομές»), και από τους συγγραφείς, ο Δημήτρης Βανέλλης (συλλογές διηγημάτων «Η μουσική στο κεφάλι μου» και «Ασμόλ», νουβέλα «Το καλοκαίρι μου έξω απ’ τον θόλο»), Παναγιώτης Κούστας («Έξι Δισεκατομμύρια Τρόποι Ζωής»), Αλέκος Παπαδόπουλος (με τις ζεστές ακόμα απ’ το τυπογραφείο «Λάθος Οδηγίες») και η Εμού Μεγαλειότης, εγώ.

 

Δυστυχώς δεν μπόρεσε να έρθει στο Φεστιβάλ ο Δημήτρης Αρβανίτης (εκδόσεις «Τρίτων») αλλά τουλάχιστον διένειμε μέσω Παπαδόπουλου μια μίνι συνέντευξή του πάνω στο θέμα της συζήτησης.

 

Ο Ντίνος έχει δίκιο, δεν ήταν η κουβέντα που θα αλλάξει τα δεδομένα και θα φέρει την επανάσταση στον χώρο, αλλά πώς θα μπορούσε άλλωστε. (Η Άρτεμις ταΐζει τα περιστέρια.) Ακούστηκαν όμως πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, όπως κόστη, όροι συμβολαίων, διαδικασία ανάγνωσης και επιλογής draft από τους εκδοτικούς οίκους (εδώ έλαμψαν συγκεκριμένες… κοιμισμένες απουσίες), αναλογία της Ε.Φ. στο αναγνωστικό κοινό σε σχέση με το εξωτερικό και με άλλα συγγενή είδη, δυσκολία εξάπλωσης του είδους λόγω της αναγνωστικής απαιτητικότητάς του, εκδόσεις Ε.Φ. από μεγάλους εκδοτικούς και από συγγραφείς της ρεαλιστικής λογοτεχνίας χωρίς να κατονομάζεται το είδος κλπ. (Η Άρτεμις ταΐζει τα αυτοκινητάκια). Μια από τις πιο διασκεδαστικές στιγμές ήταν όταν ο βιβλιοπώλης του «Σελαφάις» είπε «Ακούω για αύξηση των τίτλων της Φάνταζυ, αλλά δεν ξέρω κανέναν Έλληνα συγγραφέα Φάνταζυ», οπότε σχεδόν όλη η αίθουσα τον πληροφόρησε γελώντας ότι η κοντινότερη Ελληνίδα συγγραφέας Φάνταζυ (Βάσω Χρήστου) απείχε από εκείνον περίπου 80 εκατοστά.

 

Τρέχουμε να προλάβουμε την τελευταία αλλά μαραθώνια εκδήλωση των κάπως μεγαλύτερων (μέχρι 15 λεπτά) και όσο πιο πρωτότυπων γίνεται διηγημάτων (έτσι τα είχε παραγγείλει ο αμείλικτος διοργανωτής, μόλις 40 μέρες πριν την έναρξη).

 

Ξεκινήσαμε μ’ ένα σπάνιο διήγημα, όχι μόνο ως προς την θεματολογία του (Βυζάντιο και μυθολογία Κθούλου) όσο ως προς το ότι ακόμα και τίποτα να μην θυμάσαι από αυτό μετά από χρόνια, απλώς δεν πρόκειται να ξεχάσεις ποτέ την κορύφωση των τελευταίων τριών λέξεων, όταν το γνωστό μεν, άψογο δε, Βανέλλειο χιούμορ σάρωσε όλη την μεγάλη αίθουσα του Καφέ Μέγαρον, οι τοίχοι του οποίου θα αντιλαλούν για πάντα έναν

καινοτόμο αρχιτεκτονικό ρυθμό

(γελάω και τώρα που το γράφω)

«Βασιλική μετά Κθούλου»

!

 

Ο Παναγιώτης Κούστας έθεσε ένα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα που προβλημάτισε πολύ: κάποιος που, με την χρήση χρονοταξιδιού, έχει εξαφανίσει από την πραγματικότητά μας έναν άνθρωπο, δηλαδή τον έχει κάνει να μην υπάρξει ποτέ χωρίς να βλάψει κανέναν, ούτε τους γονείς του, είναι ένοχος ή αθώος; Η χοντρική αυτή, χωρίς λεπτομέρειες περιγραφή αυτή αδικεί το ιδιαίτερα λεπτό θέμα του διηγήματος, το οποίο έγινε ακόμα πιο ενδιαφέρον με την Χέντβιγκ Καρακούδα στον ρόλο της δικαστίνας, τον συγγραφέα στον ρόλο του εισαγγελέα και τον «κλέβω την παράσταση περπατώντας αργά και εμφατικά ανάμεσά σας» Αλέκο Παπαδόπουλο στο ρόλο της υπεράσπισης η οποία τελικά κέρδισε την πλειοψηφία των ενόρκων (που ήμασταν εμείς), άλλο που τελικά μάθαμε ότι χρειαζόταν ομοφωνία και αν το παίρναμε λίγο πιο σοβαρά θα ήμασταν ακόμα εκεί. Μήπως όμως θα το έκανε πιο προκλητικό η ξεκάθαρη αναφορά του για ποιον άνθρωπο επρόκειτο

(Χίτλερ)

μέσα στο διήγημα και όχι μετά από αυτό;

 

Στις 1:00 το μεσημέρι, ο Αλέκος Παπαδόπουλος, περσινός νικητής του on site διαγωνισμού, ανακοινώνει την απόφαση της επιτροπής για τον φετινό. Θα πω μόνο ότι ο Ντίνος όταν είδε ότι τα χειροκροτήματα δεν σταματούσαν, μισοσηκώθηκε και χαιρέτησε σεμνά. Μόνο τότε σταματήσαμε. Κάτι σε standing ovation του Πύρρου Δήμα δηλαδή.

 

Το δικό μου ήταν στα άλλα τρία που διακρίθηκαν, μαζί με της Βάσως Χρήστου και του Δημήτρη Βανέλλη, οπότε είμαι ευχαριστημένος. Μόνο το Αρτεμάκι απογοητεύτηκε κάπως γιατί είχε ακούσει το όνομά μου και ήλπιζε ότι θα κερδίσω. (Να θυμηθώ να την χώσω στην επιτροπή.)

 

Ο Νίκος Αλμπανόπουλος διάβασε το νικητήριο διήγημα. Σκυλίσια αχρωματοψία! (Το ‘ξερα ότι υπήρχαν μερικά δισεκατομμύρια ιδέες εκτός απ’ αυτήν που έβγαλα με τόσο κόπο.) Ευαίσθητο και με καλό κλείσιμο. Νέα χειροκροτήματα, νέος Πύρρος Δήμας (ψέμματα, τον πειράζω).

 

Ακολούθησε το δικό μου «πρωτότυπο» διήγημά (τα εισαγωγικά για προφανείς λόγους). Εθελοντική κάθοδος σε μαύρη τρύπα με αφηγητή την ίδια. Εντάξει, το ξέρω ότι διαβάζω πολύ γρήγορα (και από μέτρια ως τραγικά), αλλά ειλικρινά αυτό ήταν as slow as it gets. Πάντως το διήγημα φαίνεται να προκαλεί πωλήσεις του βιβλίου! (SMS στον εκδότη! SMS στον εκδότη!)

 

Το κείμενο του Αλ. Παπαδόπουλου σπάει όλα τα ρεκόρ πρωτοτυπίας. Τόσο πρωτότυπο που δεν είναι διήγημα, τόσο ρηξικέλευθο που ορίζει νέο υποείδος: Λογιστική Επιστημονική Φαντασία. Και τόσο καινοτόμο που, παρότι μας το μοίρασε και γραπτώς, ένα πρόχειρο γκάλοπ (εντάξει, με μικρό δείγμα) έδειξε ότι δεν το κατάλαβε κανείς εκτός από την Τέτη (πτυχίο Ανωτάτης Βιομηχανικής Πειραιά).

 

Ενδιάμεσα η Κιάρα (επί ένα τριήμερο δίσταζα να την φωνάξω με το όνομά της γιατί ήξερα ότι θα το κάνω λάθος. Μια φορά την φώναξα Nienor και τις υπόλοιπες έκανα την πάπια. Ναι, φυσικά και έχω κόλλημα, δεν θά ‘πρεπε;) η Κιάρα λοιπόν ανακοίνωσε το βραβείο κοινού για τις μικρού μήκους ταινίες που πήγε… ταρατατζούμ-ταρατατζούμ… στο Epicac (supercompruter που γράφει ποιήματα και ραβασάκια για λογαριασμό του χειριστή του ερωτεύεται το αντικείμενο των ραβασακίων -ασπρόμαυρο, με ρετρό διάθεση). Φτού γαμώτ! Πάλι δεν κέρδισε το “The Big Forever”.

 

Ατυχώς, το διήγημα του Γιάννη Στάγκου σφαγιάστηκε στην ανάγνωση. Η αναγνώστρια διάβαζε τόσο χαμηλά που αρκετοί σηκώθηκαν από τις καρέκλες τους και πλησίασαν για να ακούσουν. Δεν έπιασα απολύτως τίποτα και δυστυχώς δεν ήμουν ο μόνος.

 

Ο Ντίνος είχε έρθει με ένα automobile-cyberpunk διήγημα δράσης που κράταγε μεν ψηλά το ενδιαφέρον, αλλά που θα ήθελα να το διάβασω (όπως και του Στάγκου… προφανώς!) για να ελέγξω την προσπάθεια πρωτοτυπίας που δεν μου έγινε πολύ σαφής (να μην ξεχνάμε και τον σκοπό της εκδήλωσης).

 

Τέλος, ομολογώ ότι εγκατέλειψα την προσπάθεια να παρακολουθήσω την ολίγον τι μπερδεμένη (ειδικά για ανάγνωση) αφήγηση του διηγήματος του Νεκτάριου mistseeker Χρυσού. Στο κλείσιμο κατάλαβα ότι κάτι καλό παίχτηκε, αλλά ήταν αργά γιατί είχα χάσει πολλά απ’ τα προηγούμενα. Η Τέτη μου είπε ότι το πάλεψε και ανταμείφθηκε ανάλογα, και αν είναι αυτό που υποψιάζομαι, τότε είναι σίγουρα αρκετά πρωτότυπο, οπότε περιμένω να το απολαύσω γραπτώς.

 

Μετά από μια σύντομη κουβέντα, ο Νίκος κήρυξε την λήξη του Φεστιβάλ. Για όλους, επίσημα τουλάχιστον, τελείωσε εκεί. Για όλους; Όχι. Ένα κορόιδο, είχε εν γνώσει του αφήσει τα αντίτυπα του βιβλίου του στο δωμάτιο. (Ποιος θα ενδιαφερθεί τώρα;) Όποιος δεν έχει μυαλό, έχει πόδια. Όταν γύρισα, (παραδοσιακά λούτσα στον ιδρώτα) τέσσερεις πιστοί sff-ίτες περίμεναν ακόμα, και φοβάμαι ότι η μηδενική μου έμπνευση στις αφιερώσεις έγινε φανερή αμέσως. Είχα χάσει και όλους τους υπόλοιπους –ακόμα και τον Νίκο με SMS τον ευχαρίστησα.

 

Στο πλοίο, η Άρτεμις δήλωσε ότι στο επόμενο Φεστιβάλ θα γράψει κι αυτή ένα διήγημα. Δεν δίνω σημασία, αλλά μόλις την επομένη μου δείχνει στο τετράδιό της, κάτω από την εκφώνηση «Γράψτε το δικό σας βιβλίο» λίγες γραμμές που έχουν τίτλο: «Η Γαλακτοσοκολατοαγελάδα»!

 

Μου φαίνεται ότι το 5^ο ΦΕΦΕ έχει ήδη ξεκινήσει…

Edited May 20, 2008 by mman

[nikosal]

Ο Νίκος Α. διάβασε το νικητήριο διήγημα. Σκυλίσια αχρωματοψία!

O Αλέκος Παπαδόπουλος ήταν. Λογικό, το είχε διαβάσει ως μέλος της επιτροπής και το ήξερε. Εγώ δεν γνώριζα καν το νικητή ως τη στιγμή της ανακοίνωσης.

[DinoHajiyorgi]

Όταν ο Νίκος ζήτησε «καινοτόμο» διήγημα αναρωτιόμουν αν εννοούσε σχετικά με την διεθνή σκηνή ή την ελληνική; Δεν πιστεύω πως είμαι ικανός να καινοτομήσω, διαλέγοντας όμως την ντόπια σκηνή, έγραψα ένα διήγημα σαν αυτά που μου αρέσουν να διαβάζω και που δεν βρίσκω ή βλέπω να υπάρχουν. Δηλαδή έγραψα κάτι σαν αυτά που γράφω συνέχεια.

 

Έχω την περιορισμένη άποψη, γιατί δεν έχω την ευκαιρία να διαβάζω πολύ, πως στην ελληνική επιστημονική φαντασία υπάρχει μέχρι στιγμής αρκετή πολιτική, φιλοσοφία και διανοουμενίστικη φιλολογία. Περιπέτειες δεν υπάρχουν.

 

Καινοτομία για μένα είναι να φέρουμε στην έντυπη ελληνική επιστημονική φαντασία τον θεατή του κινηματογράφου επιστημονικής φαντασίας και δίνοντας του ακριβώς αυτό που υπόσχεται το εξώφυλλο του βιβλίου να τον κάνουμε αναγνώστη. Όχι να έχουμε συγκρούσεις διαστημοπλοίων απ’έξω και μέσα έναν μοναχικό αστροναύτη που ονειρεύεται την πεθαμένη του γυναίκα στις αναθυμιάσεις ενός ξένου πλανήτη.

[heiron]

Έχω την περιορισμένη άποψη, γιατί δεν έχω την ευκαιρία να διαβάζω πολύ, πως στην ελληνική επιστημονική φαντασία υπάρχει μέχρι στιγμής αρκετή πολιτική, φιλοσοφία και διανοουμενίστικη φιλολογία. Περιπέτειες δεν υπάρχουν.

 

Καινοτομία για μένα είναι να φέρουμε στην έντυπη ελληνική επιστημονική φαντασία τον θεατή του κινηματογράφου επιστημονικής φαντασίας και δίνοντας του ακριβώς αυτό που υπόσχεται το εξώφυλλο του βιβλίου να τον κάνουμε αναγνώστη. Όχι να έχουμε συγκρούσεις διαστημοπλοίων απ’έξω και μέσα έναν μοναχικό αστροναύτη που ονειρεύεται την πεθαμένη του γυναίκα στις αναθυμιάσεις ενός ξένου πλανήτη.

 

Συμφωνώ και επαυξάνω.Πολλοί προσπαθούν να δείξουν πόσο "ποιοτική" και "κουλτουριάρικη" μπορεί να γίνει η ΕΦ ξεχνόντας πως ο μέσος άνθρωπος γουστάρει περισσότερο να βλέπει Πόλεμο των Άστρων από Οδύσσεια του Διαστήματος(ταινιάρες και οι 2 αλλά η μία είναι περιπέτεια με τα όλα της και η άλλη έχει ένα μισάωρο χωρίς λόγια).Μάλιστα είναι μεγάλη συζήτηση από μόνο του αυτό,if you know what I mean...

[Nienor]

επί ένα τριήμερο δίσταζα να την φωνάξω με το όνομά της γιατί ήξερα ότι θα το κάνω λάθος. Μια φορά την φώναξα Nienor και τις υπόλοιπες έκανα την πάπια. Ναι, φυσικά και έχω κόλλημα, δεν θά ‘πρεπε;

Όχι φυσικά, καθόλου δε θα έπρεπε...

Αφού σου είπα ήδη, ακούω σε απίστευτα πολλά ονόματα και γυρνάω, πόσο μάλλον το δικό μου.