4o Φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας Ερμούπολης

[Oberon]

Nα και το δικο μου "ταξιδολόγιο" από το Φεστιβάλ. Γϋρισα σπίτι χτες βράδυ και είπα να το γράψω τώρα που τα έχω ακόμα όλα ζεστά.

 

Πέμπτη 15/5

---------

 

Ξυπνάω σε κατάσταση υστερίας όπως συνήθως όταν πάω κάπου μακριά, και όπως ακόμα πιο συνήθως δεν έχω ετοιμάσει τίποτα. Ρίχνω μερικά ρούχα και άλλα χρειαζούμενα σε ένα σακίδιο μαζί και τις αφίσες και fliers για το Terraformers, και επιλέγω προσεκτικά τα πιο χρήσιμα και απαραίτητα, όπως βιβλία (τι θα διαβάζω στο πλοίο ή το ξενοδοχείο?), ένα σετ Dream Inspiration Cards για ομαδικό γέλιο άμα λάχει, και ξεχνάω να βάλω διάφορα "περιττά" αντικείμενα, όπως ξυραφάκια, αφρό ξυρίσματος, πετσέτα, έξτρα μπλουζάκι, κλπ.

Τα θυμάμαι όλα όταν ξεκινά το τρένο από την Κηφισιά για τον Πειραιά. Είμαι στην ώρα μου όμως, και μόνο μια μικρή ανησυχία έχω μήπως υπάρξει πρόβλημα με το δρομολόγιο λόγω της απεργίας. Δεν υπάρχει πρόβλημα, μου λένε στο πρακτορείο και μάλιστα το πλοίο θα φύγει ακριβώς απέναντι από το σταθμό του ηλεκτρικού.

 

Στα περίπτερα εκεί γύρω δεν πουλάνε ξυραφάκια πια γιατί "υπάρχει πρόβλημα". Δεν ρωτάω *τι* πρόβλημα, αλλά δε θέλει και πολλή φαντασία.

Έχω σχεδόν μια ώρα στη διάθεσή μου, και ξαναξεχνάω ξυραφάκια/αφρό/μπλουζάκι/πετσέτα. Τα θυμάμαι όταν είμαι αραχτός στο πλοίο μισή ώρα πριν φύγει στις 5.30 το απόγευμα.

Ε, καλά. Θα αγοράσω στην Ερμούπολη, σκέφτομαι, και πίνοντας λεμονάδα, γράφω μερικές σημειώσεις και κοιτάζω ολόγυρα μήπως δω κανέναν γνωστό ή άγνωστο που να πηγαίνει στο Φεστιβάλ (δεν ξέρω αν περίμενα να δω κεραίες ή κάτι τέτοιο ως σημάδι), αλλά δεν βλέπω κανέναν.

Έχω λίγο άγχος για διάφορους λόγους. Δύο από τους σημαντικότερους είναι ο έντονος πόνος στους μυς του ώμου μου, αλλά σήμερα είναι καλά. Ελπίζω πως δε θα με πιάσει στο Φεστιβάλ και να κυκλοφορώ σαν αποκεφαλισμένος.

Ο άλλος είναι η ανάγνωση του 500ριού που είχα γράψει. Ποτέ δεν έχω διαβάσει δική μου ιστορία μπροστά σε άγνωστο κοινό!

Πώς θα είναι άραγε τα άτομα που γνωρίζω μόνο μέσω του Νετ? Πώς θα τους φανεί ο Διονύσης (και ουχί ο Dain)? Eτοιμάζομαι να μπω σε "υπαρξιακό funk μετά παρελθοντολαγνικού μαζοχισμού" και το κόβω μαχαίρι. Η τεράστια διαφήμιση όμως πάνω στον "ουρανοξύστη" του Πειραιά που δείχνει ένα μεγάλο UFO, και μια νεαρή κοπέλα που κάθεται απέναντί μου και παίζει με το laptop της έχοντας μαζί και το τελευταίο βιβλίο Harry Potter με διασκεδάζουν, με ηρεμούν και με συμφιλιώνουν.

 

3 ώρες και 45 λεπτά μετά προσεδαφ...εχμμ...αποβιβαζόμαστε στην Ερμούπολη. Η Κιάρα (Nienor) και ο Γιώργος (gema) χαμογελαστοί και χαρούμενοι με υποδέχονται και πάμε στο όμορφο σπίτι της Κιάρας όπου θα μείνω απόψε, πριν μεταφερθώ στην πανσιόν αύριο. Σε λίγο θα περάσει κι ο Νίκοσαλ να πει μια καλησπέρα. Πίνουμε τσίπουρο και η Κιάρα ετοιμάζει φαγητό.

 

"Mr. Albanopoulos, I presume?" λέω όταν έρχεται ο Νίκοσαλ. Με αγκαλιάζει και με φιλά σαν να ήμουν ένας παλιός και καλός φίλος που είχε να δει πολύ καιρό. Η χειρονομία του με συγκινεί. Κανένας "πάγος", καμμιια "αμηχανία". Η persona του Νίκου είναι ακριβώς αυτή που είναι και στο φόρουμ. Αισθάνομαι ένα παράξενο science fictional sensation, σαν να ξέρω το Νίκο από χρόνια, ενώ είναι η πρώτη φορά που τον βλέπω. Γελάμε, συζητάμε για λίγο και μετά τρώμε (Ναι, Γιώργο ήταν εκπληκτικά τα tortellini της Κιάρας!)

Δίνω στην Κιάρα το "Ξωτικό", ένα fantasy βιβλίο που της έφερα σαν δωράκι, και στο Νίκο ένα άλλο βιβλίο, μια συλλογή με τις "πονηρές" παλιές γελοιογραφίες του Dan DeCarlo. Τα δωράκια αρέσουν και στους δύο!

Aνακαλύπτω πως μερικά από τα fliers έχουν βραχεί ελαφρά γιατί έβαλα το μπουκάλι νερό μέσα στο σακίδιο όπου τα είχα! Τα απλώνουμε πάνω σε ένα γραφείο. Ευτυχώς τα περισσότερα είναι εντάξει.

Ο Νικ πρέπει να γυρίσει στο σπίτι του - λογικά αφού τρέχει όλη μέρα - και μεις βγαίνουμε για ένα ποτό στην παραλία.

Περνάμε μπροστά από το Δημαρχείο της Ερμούπολης και μένω κάγκελο. Είναι από τα πιο όμορφα κτίρια που έχω δει ποτέ μου! Στιγμιαία νιώθω σαν να βρίσκομαι σε άλλο κόσμο. Αν αυτό είναι ένδειξη για το πώς θα μου φανεί το Φεστιβάλ, τότε όλα θα είναι γαμάτα!

Η Κιάρα σταματά για να μιλήσει λίγο με φίλους/φίλες της, ή σταματούν εκείνοι να της πουν μια καλησπέρα, να δώσουν μια αγκαλίτσα, ένα χαμόγελο, μια φιλική κουβέντα. Αυτό θα ήταν μοτίβο για όλες τις μέρες που θα έμενα στη Σύρο. Δε θα επαναλάβω το "Η Κιάρα σταματά κλπ κλπ κλπ", απλά θεωρείστε πως όποτε αναφέρω "πήγαμε εδώ ή εκεί" με την Κιάρα, προστίθεται και το παραπάνω! :D Είναι εξαιρετικά δημοφιλής, την αγαπούν ΟΛΟΙ, δεν υπάρχει περίπτωση να βγει έξω και κάποιος να μην της μιλήσει!! Δεν αναρωτιέμαι καθόλου το γιατί. Όποιος γνωρίζει την Κιάρα ξέρει την απάντηση!

Στην παραλία πίνουμε ένα ποτό (ή 3) και συζητάμε για τα 500αρια. ο Γιώργος αποδεικνύεται πολύ γερό ποτήρι και πολύ καλός συζητητής, όπως και η Κιάρα. Σε μια στιγμή αφαιρένομαι και αναστενάζω βαθιά χωρίς να το καταλάβω. Η Κιάρα με ρωτά αν σκέφτηκα κάτι άσχημο.

Συνειδητοποιώ πως αναστέναξα γιατί ένιωσα - πολυπόθητη - ηρεμία. Πίνουμε άλλο ένα ποτό στο Cube, ένα θορυβώδες και νεανικό μπαράκι, και πάμε για ύπνο. Είναι ήδη 3 ή 4 το πρωί.

Ξαφνικά ξεκολλάει η σόλα στο δεξί sneaker που φοράω!! Η Κιάρα το κολλά με Ατλακολ. Συνειδητοποιώ πως δεν έχω φέρει και σαγιονάρες!

Κοιμάμαι αγκαλιά με τις Φτερόγατες της LeGuin που η Κιάρα έχει στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι μαζί με το βιβλίο του Αραχνίδα. Μεταξύ ύπνου και εγρήγορσης θυμάμαι πως πρέπει να πάρω ξυραφάκια/ αφρό/πετσέτα/σαγιονάρες/μπλουζάκι...

 

Η συνέχεια μετά!

Edited May 21, 2008 by Dain

[Oberon]

Παρασκευή 16/5

------------------

 

Ξυπνάμε κατά τις 11. Κοιτάζω το πρόγραμμα του Φεστιβάλ για λίγο. Πρέπει κανείς να είναι origami master για να βρει πώς διπλώνει σε ένα σχήμα που θυμίζει ένα σύνολο από πυραμίδες (ή τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται εμένα) αλλά δεν κάνω προσπάθεια να το διπλώσω σωστά και κοιτάζω μόνο ποιες εκδηλώσεις είναι must και ποιες "must-but-we'll-see".

Φεύγουμε με το Γιώργο για το λιμάνι όπου θα υποδεχτούμε το Ντίνο. Κάνω δυο βήματα και το sneaker-from-hell ξεκολλάει πάλι!

Δεν έχουμε χρόνο για να ψάξω για σαγιονάρες, πάνινα παπούτσια ή άλλα sneakers, αλλά δεν αφήνω το γεγονός να με καταβάλλει. Συναντάμε τυχαία το Νίκο να τρώει μπουγάτσα μαζί με κάποιον άλλο κύριο και πάμε στο λιμάνι. Η σόλα του παπουτσιού μου συνεχίζει να ξεκολλά και σε λίγο θα φύγει τελείως. Ζεσταίνομαι κιόλας φορώντας φούτερ, δεν έχω πιει και καφέ ή κάτι άλλο, και αρχίζω να εκνευρίζομαι με τον πατέρα μου (παρόλο που δε φταίει σε τίποτα) που πήρε τα sneakers "ευκαιρία" από telemarketing και με τους απατεώνες telemarketers!

Πίνουμε καφέ και ο Γιώργος πάει να παραλάβει το Ντίνο. Κάποιοι φίλοι από την Αθήνα που ήταν να έρθουν, με ειδοποιούν πως δεν μπορούν τελικά. Επιστρέφοντας στο σπίτι της Κιάρας, συναντάμε τον Αλέξανδρο (adia) που μόλις είχε φτάσει μαζί με ένα φίλο του. Έχω να τον δω πολύ καιρό και η έκπληξη είναι πολύ ευχάριστη.

 

Στο σπίτι δίνω στο Ντίνο, με καθυστέρηση μηνών, το βιβλίο που είχε κερδίσει στον προηγούμενο Διαγωνισμό που κάναμε στο φόρουμ. Μπαίνω στο μισοερημωμένο sff και κάνω μια μικρή περιήγηση του Administration Panel του φόρουμ μας στα παιδιά, που δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ανάλογο με αυτό που θα έδειχνε και ένας Τρεκκερ για τα συστήματα του Enterprise! Συζητάμε για λίγο ευχάριστα, ειδικά για τα 500αρια και αρχίζω να διαβάζω το δικό μου.

Δεν μπορώ να αναπνεύσω, δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη, τα χέρια μου τρέμουν, έχω κομπλάρει εντελώς, πράγμα παρανοικό αφού είμαι ανάμεσα σε τρεις φίλους! Η ανάγνωσή μου είναι φριχτή και μετά βίας την ολοκληρώνω!

Πώς θα μπορέσω να διαβάσω μπροστά σε τόσο κόσμο, κυρίως άγνωστο? Η Κιάρα και ο Γιώργος γελούν με την ιστορία, ο Ντίνος δε θυμάμαι πώς αντέδρασε. Απογοητευμένος από το performance μου, αποφασίζω να ζητήσω από το gema να διαβάσει εκείνος την ιστορία μου. Ευτυχώς μπορεί να διαβάσει κάποιος άλλος αρκεί ο συγγραφέας να είναι παρών στην ανάγνωση.

 

Μαζεύω τα πράγματά μου και πάω προς την πανσιόν που θα μείνω. Ζεσταίνομαι τρομερά, έχω ιδρώσει, πονάνε τα πόδια μου, το sneaker τα έχει παίξει και η πανσιόν είναι αρκετά μακριά αλλά πολύ κοντά σε 3 σημαντικά για το φεστιβάλ σημεία (Καφετέρια όπου θα ξεκινήσει το Φεστιβάλ, Ιντερνετ καφε για το διαγωνισμό του Σαββάτου και ΦΥΣΙΚΑ η gelateria Daidadi!)

Μπαίνω σε ένα μαγαζί με τουριστικά είδη και αγοράζω σαγιονάρες, αλλά δεν έχει κανένα μπλουζάκι στο μέγεθός μου. Αποφασίζω να κάτσω να φάω κάτι στα Goodies. Mόνο μια παρέα κάθεται μέσα, και καθώς παραγγέλνω, ξεχωρίζω ανάμεσα στο ζουζουνητό της συζήτησής τους τη φράση "Star Trek"!

Δεν ξέρω ποιοι είναι, αλλά βγάζω δύο (στεγνά) fliers και τους τα δίνω. Δεν είχα ιδέα πως ένας ήταν ο mman, και άλλα μέλη της Αλεφ, όπως το ζεύγος Κατσαβού και νομίζω και η Βάσω Χρήστου.

 

Πάω στην πανσιόν, η κυρία στη ρεσεψιόν με υποδέχεται αποκαλώντας με "γιόκα μου", και συνεχίζει να με αποκαλεί έτσι όταν μου δείχνει το δωμάτιο, συμβουλεύοντάς με να μην αφήσω ανοιχτό το παράθυρο επειδή είμαι ιδρωμένος και θα κρυώσω. Με συγκινεί πολύ αυτή η ευγένεια και ειλικρίνεια, τόσο δεδομένη σε πολλά μέρη που έχω πάει, αλλά τόσο σπάνια πια στην Αθήνα. Προφανώς η ευγένεια αυτή δεν περιορίζεται μόνο στους ανθρώπους αλλά και προς τα ζώα αφού δεν έχω δει τόσες άφοβες γατούλες και σκυλάκια σε άλλο μέρος της Ελλάδας.

Ο εκνευρισμός μου φεύγει. Κάνω ένα μπάνιο και θυμάμαι πως δεν έχω ξυραφάκια ή αφρό, αν και πετσέτες έχει το δωμάτιο που είναι όχι απλά πεντακάθαρο αλλά πολύ περιποιημένο και πολυτελές.

Το απόγευμα βγαίνω προς άγραν παπουτσιών και μες τη ζέστη ξεχνάω τα πάντα περί ξυραφακίων και αφρού αλλά αγοράζω τα φτηνότερα sneakers που βρήκα, και πάω στην Κιάρα αφού πρώτα απολαύσω το πανέμορφο Δημαρχείο.

 

Φεύγουμε για την καφετέρια Sport Cafe, στον πάνω όροφο της οποίας θα γίνει η έναρξη του φεστιβάλ και η ανάγνωση των κωμικών διηγημάτων. Μια ολόκληρη αποικία απο πεταλούδες φαίνεται να έχει μετακομίσει στο στήθος και το στομάχι μου. Όλες οι ανησυχίες που είχα βγαίνουν στην επιφάνεια και για μια στιγμή σκέφτομαι να μην συμμετάσχω στην ανάγνωση τελικά, έστω και με τη βοήθεια του gema παρ'ολο που είχα την πεποίθηση πως η ιστορία που είχα γράψει ήταν αξιοπρεπής, αν μη τι άλλο.

 

Oι καπνιστές περιορίζονται στα σκαλάκια της αίθουσας, και αλλάζω θέσεις μια εκεί - όπου κάθεται ο Γιώργος και η Κιάρα - μια δίπλα στο Ντίνο. Έχει κόσμο αλλά περιμένουμε το ταχύπλοο των 7 με το οποίο έρχονται παρά πολλοί για το Φεστιβάλ, ανάμεσά τους και η Βούλα (Darkchilde). Στέλνω ένα "κωδικό" μήνυμα στην Αλεξάνδρα (Trillian) όταν μαθαίνω πως εκείνη και ο Μάριος (Celestial) είχαν χάσει τελικά το πλοίο και θα έρχονταν με το επόμενο το βράδι.

Ο Νίκος μου συστήνει τον Μιχάλη Μανωλιό (mman), που ήδη είχα δει στα Goodies, και μου κάνει εντύπωση πως ήταν τόσο νεαρός (ε, εμένα νεαρός μου φάνηκε, τον έκανα γύρω στα 28 το πολύ), μια που μπερδεύοντας το όνομά του με κάποιο άλλο, είχα πάντα την εντύπωση πως ήταν γύρω στα 60!

 

Ακούω κι άλλα ονόματα, αρκετά γνωστά μου, άλλα άγνωστα, ανάμεσά τους και του Παναγιώτη Κούστα (PiKei), βλέπω από κοντά και τον Νεκτάριο Χρυσό (Mistseeker) για πρώτη φορά, και γνωρίζω τον Δημήτρη Σπυρίδωνος (hombre) τον οποίο αποκαλούσα συνεχώς Παναγιώτη. Δεν μου έλεγε κανείς πως είχα ακούσει λάθος το όνομα του παιδιού? Ελπίζω να μην παρεξηγήθηκε . . .

 

Το superfast φτάνει, ο κόσμος γεμίζει την καφετέρια και ο Νίκος ανακοινώνει την έναρξη του 4ου Φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας! Διαβάζονται οι χαιρετισμοί από την ΑΛΕΦ και ξεκινά η ανάγνωση των 500αριών, με κλήρωση για τη σειρά που θα διαβαστούν. 2-3 άτομα μόνο χειροκροτούν όταν ο Νίκος τονίζει πως οι ιστορίες είναι αποκλειστικά ε.φ. Ah, well...

Η ατμόσφαιρα όμως είναι χαλαρή, ο κόσμος δεν είναι εδώ για να "κρίνει" αλλά για να περάσει καλά και να μοιραστεί με όλους την κοινή αγάπη του για τη λογοτεχνία του φανταστικού, κυρίως όμως την επιστημονική φαντασία.

 

Μερικές από τις ιστορίες διαβάζονται από περισσοτερα από ένα άτομα, υπό μορφήν "δρώμενων". Δεν θυμάμαι όλες τις ιστορίες αυτή τη στιγμή παρ'ολο που σε όλες σχεδόν γέλασα, αλλά κακκάριζα από τα γέλια με το "βουκολικό" έμμετρο του Δημήτρη Βανέλλη - που διαβάστηκε εξαίρετα από μια κοπέλα - από την πρώτη ως την τελευταία λέξη! Το ίδιο και με την ιστορία του Ντίνου.

Η ιστορία του mman ήταν επίσης αστεία και πανέξυπνη! Ο Νίκος πάλι έδωσε ρέστα με το σκετς-παρωδία που ετοίμασε στο οποίο μίλαγε υποτίθεται στο τηλ. με κάποιον "Διονύση" (ελπίζω να μην ήμουν εγώ) , και το "standing ovation" που δέχτηκε τόσο για το "δρώμενό" του όσο και για το Φεστιβάλ τού άξιζε πραγματικά! Άσε που έχει και θεατρικό flair! Mόνο μία ιστορία δεν ήταν χιουμοριστική όπως ζήταγε το θέμα.

Λίγο πριν ο gema διαβάσει τη δική του ιστορία, οι πεταλούδες στο στομάχι μου είχαν ηρεμήσει κάπως, η αίσθηση ήταν τόσο κεφάτη στο χώρο, ώστε αποφάσισα αυθόρμητα να διαβάσω ο ίδιος τη δική μου.

 

Λίγο πριν τελειώσουν οι αναγνώσεις, κληρώθηκε το όνομά μου (ευτυχώς που δεν ήταν από τα πρώτα). Όλα είναι θολά. Θυμάμαι μόνο πως σηκώθηκα, πήγα στο μικρόφωνο και διάβασα την ιστορία με σταθερή και δυνατή φωνή που δεν ακουγόταν σαν τη δική μου, χωρίς άγχος (εκτός από ένα σημείο μόνο), και δε θυμάμαι καν την αντίδραση των ακροατών. Ξεχώρισα μόνο το ξέφρενο γέλιο της Βούλας αλλά δε θυμάμαι τίποτα άλλο. Όταν σε κάνα χρόνο τολμήσω να δω το βίντεο όλων των αναγνώσεων που τράβηξε ο adia, θα δω τις αντιδράσεις.

Κάθησα πάλι στη θέση μου και μονολόγησα φωναχτά "Αφού δεν λυποθύμισα πάλι καλά". Μια ευγενέστατη κυρία δίπλα μου (που αργότερα έμαθα πως ήταν η Καίτη Καραγεώργη, πρόεδρος του Ελληνικού Συλλόγου Φίλων του Τόλκιν http://www.lordoftherings.gr ) μου είπε χαμογελαστή "Μια χαρά τα πήγες!"

 

Then it hit me που λένε. Τι είχε συμβεί και εκεί που κόμπλαρα με φίλους, δεν κόμπλαρα μπροστά σε κοινό που δεν γνώριζα? Η απάντηση νομίζω βρίσκεται στην ίδια την καρδιά του Φεστιβάλ, στην ταυτότητά του που το κάνει να ξεχωρίζει. Δεν είναι φεστιβάλ ψυχρών διανοουμένων, ούτε εμπορικό Convention. Είναι απλώς φίλοι, που ακόμα κι αν έχουν ή είχαν μικρές διαφορές, βρίσκονται εκεί για κάτι που αγαπούν πολύ. Αυτό το κάτι είναι ο πυρήνας γύρω στον οποίο ο Νίκοσαλ σχεδίασε το Φεστιβάλ σ'αυτή την τόσο ιδιαίτερη πόλη, την Ερμούπολη. Και ενστικτωδώς το καταλαβαίνουμε και όλοι όσοι συμμετείχαμε ενεργά, και σαν άτομα και σαν φορείς.

 

Τι έγινε μετά, το βράδι της Παρασκευής? Αφού ήπια ένα ποτό για να ηρεμήσουν τα νεύρα μου παρέα με το Γιώργο τη Βούλα και την Κιάρα, πήγαμε για φαγητό ενώ αλλοι πήγαν σε κάποια παράσταση και συναυλία που δυστυχώς έχασα. Εκεί στην ταβέρνα ήρθαν τελικά και ο Μάριος με την Αλεξάνδρα. Πιο δίπλα έτρωγαν αρκετά μέλη της Αλεφ, και γνωρίσαμε την Βάσω Χρήστου, μια πολύ γλυκομίλητη κυρία που μας υποσχέθηκε μια συνέντευξη για το sff. Ο Μιχάλης (όχι πια μόνο mman) έκατσε μαζί μας για λίγο, και ανάμεσά μας ήταν και ο Δημήτρης Σπυρίδωνος ο εκδότης του ΕΦ ΖΙΝ.

 

Και μετά? Στο πασίγνωστο Daidadi για παγωτό και κρασί. Το επίσημο παγωτό του φεστιβάλ ήταν φέτος το "Vulcan's Hammer", σοκολάτα με πιπεριές τσίλι, αλλά δοκίμασα και το περσινό Space Cookie. Μ'άρεσαν τόσο, που σε συνδυασμό με το κρασάκι, τρώω κι άλλα 2 κουπάκια και γλουμπιάζω!

 

Δεν έχω ιδέα πόσο κρασί ήπιαν όλοι, αλλά σίγουρα πολλάααααα μπουκάλια. Και γύρω στα μεσάνυχτα ανακοινώθηκε και το θέμα του Διαγωνισμού. "Και έτσι εγκατέλειψε τη Γη το κόκκινο χρώμα"! Μέχρι τις 2 ή 3 τη νύχτα συζητούσαμε για το θέμα, για πιθανές ιστορίες, για πρωτοτυπία ή έλλειψή της, για το πώς να αποφύγουμε διάφορα στερεότυπα και μετά... απλά πήγα για ύπνο χαρούμενος - όχι με εντελώς σταθερό βήμα - και χωρίς την παραμικρή ιδέα για το τι θα έγραφα το άλλο πρωί.

 

Δεν είχα πάρει ούτε ξυραφάκια ούτε αφρό ούτε μπλουζάκι, και θυμήθηκα πως δεν είχα και φορτιστή για το κίνητό μου...ΑRRRRRRGH!!!

 

H συνέχεια μετά.

Edited May 22, 2008 by Dain

[Oberon]

Σάββατο 17/5

---------------

 

Ξυπνάω μετά απο λίγες ώρες ύπνου στις 9.30 περίπου. Με την τσίμπλα στο μάτι πάω λίγο πιο πέρα στην πλατεία όπου βρίσκεται και ο Daidadi και το Νετκαφε στο οποίο θα γράψουμε τις ιστορίες μας για το Διαγωνισμό Συγγραφής του φεστιβάλ. Αυτή τη φορά ο διαγωνισμός θα γίνει σε δύο Νετκαφε, ένα για καπνίζοντες και ένα για μη. (Μαντέψτε σε ποιο ήταν οι περισσότεροι!) ;)

Πέρισυ μάλιστα, μου είπαν τα παιδιά, πως κάποιοι επισκέπτες του φεστιβάλ εντελώς αυθόρμητα έφτιαξαν ειδικές versions του επίσημου t-shirt προσθέτοντας στην πλάτη τις λέξεις "Smokers Club"και μάλιστα έδωσαν ένα σαν δώρο και στο Νίκοσαλ που είναι μανιώδης αντικαπνιστής!!!

 

Mαζεμένοι όλοι οι σουφουφίτες πίνουν καφέ και με περιμένει άλλη μια ευχάριστη έκπληξη. Ο Αλέξανδρος (twocows) άρτι αφιχθείς εξ Αθηνών!

 

Σε παράταξη όλοι, ακόμα και μη καπνιστές που επέλεξαν να είναι με τους φίλους τους, ξεκινάμε να γράφουμε. Η φάση έχει κάτι το "φοιτητικό" που μ'αρέσει πολύ. Κόσμος μπαίνει για να βγάλει φωτογραφίες ή να δει πώς πάνε τα πράγματα. Ο Νίκοσαλ και η Darkchilde αναλαμβάνουν το moderation για τον παράλληλο online διαγωνισμό που γίνεται στο SFF.

 

Xαζολογάω για λίγο, πίνω καφέ γιατί δεν λέω να ξυπνήσω και μου έρχεται η έμπνευση! Δημιουργώ ένα ολόκληρο σύμπαν γύρω από το οποίο περιστρέφεται η ιστορία, και το οποίο θα τη στηρίζει. Αργότερα θα αντιληφθώ μέσω των χρήσιμων σχολίων που έκανε ο Mistseeker πως είχα κατά κάποιο τρόπο "πνίξει" την ιστορία λόγω της λεπτομερούς (και δυνατής) κοσμοπλασίας που είχα κάνει.

 

Η ώρα περνά γρήγορα. Έχουμε ως τη 1 παρά 5 να τελειώσουμε. Αρκετοί από μας γκρινιάζουμε για τα πληκτρολόγια που έχουν βαμμένα μερικά πλήκτρα κόκκινα (ταιριαστό για το θέμα του διαγωνισμού, θα έλεγε κανείς) και παρ'όλο που αρκετοί γράφουμε γρήγορα είτε με τυφλό είτε με ημίτυφλο σύστημα, από τους πρώτους που τελειώνουν την ιστορία τους, και με πολλή ώρα να περισσεύει, είναι ο Dinohajiyorgi, τον οποίο μάλιστα μερικοί πείραζαν γιατί γράφει μόνο με ένα δάχτυλο!!

Και μετά σου λέει πως η ιστορία με το λαγό και τη χελώνα είναι παραμύθια! Yeah, right!!

 

Tελειώνω την ιστορία μου αλλά το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να διορθώσω στα γρήγορα μερικά ορθογραφικά λάθη. Δεν έχω καιρό ούτε να κάνω μία ανάγνωση, και ήδη έχω πονοκέφαλο (μάλλον από τον καφέ που συνήθως δεν πίνω). Οι ιστορίες τυπώνονται, μαζεύονται από τον Νεκτάριο που ήταν εκεί και βοηθούσε σε ό,τι χρειαζόταν - όπως και τα παιδιά του Νετκαφε - και ευτυχώς η διακοπή ρεύματος στην Ερμούπολη δεν επηρέασε το χώρο του Διαγωνισμού, αν και ειχαμε ειδοποιηθεί να αποθηκεύουμε συχνά-πυκνά ό,τι γράφαμε για την περίπτωση blackout.

 

Φεύγοντας από το Νετκαφε o Nτίνος με πειράζει λέγοντάς μου πως η ιστορία μου θα βγει πρώτη. Δε λέω πως δε θα ήταν ωραία να κέρδιζε η ιστορία μου ή να ήταν στις 4 πρώτες, αλλά δεν το νομίζω να είναι, και δε με νοιάζει. Η όλη εμπειρία της συγγραφής παρέα με όλους είναι μοναδική - μια τέλεια εμπειρία που την ονειρευόμουν χρόνια, όπως και όλο το Φεστιβάλ - και αξίζει από μόνη της, εντελώς αυθύπαρκτα.

 

Σε λίγο χωριζόμαστε. Μερικοί από μας θα πάμε στη διάλεξη για την Ursula Le Guin, ενώ άλλοι προτιμούν να κάνουν άλλα πράγματα. Η διάλεξη, την οποία έχει ετοιμάσει και θα παρουσιάσει η Καίτη Καραγεώργη θα δοθεί στο θέατρο Απόλλων, άλλο ένα πανέμορφο κτίριο της Ερμούπολης!

Όσοι έχασαν τη διάλεξη αυτή, έχασαν κάτι πάρα, πάρα πολύ καλό! Ευχάριστη και εμπεριστατωμένη, γεμάτη πληροφορίες και ωραίες παρατηρήσεις, η διάλεξη της κυρίας Καραγεώργη συνοδεύεται από οπτικοακουστικό υλικό, και καταπιάνεται τόσο με το πολύπλευρο ταλέντο της Ursula Le Guin, όσο και με τις δυσκολίες που αντιμετώπισε σαν γυναίκα συγγραφέας, που δεν έγραφε μέσα στα "καλούπια" που εκδότες και αναγνώστες είχαν συνηθίσει. Μια που η Le Guin έχει γράψει και ε.φ. και μυθοπλασία, ένα σημαντικό σημείο της διάλεξης αφορούσε στις τεχνητά επιβεβλημένες "παρατάξεις" των αναγνωστών ε.φ. και εκείνων της μυθοπλασίας, και τόνιζε τη σημασία του να αντιληφθούμε περισσότερο τα κοινά που μας ενώνουν παρά τις διαφορές που έχουμε.

Όντας αναγνώστης και των δύο ειδών, και έχοντας συναίσθηση αυτών των "παρατάξεων", ακόμα και στη μικρή κοινότητα αναγνωστών του φανταστικού στη χώρα μας, το σημείο αυτό της διάλεξης με εντυπωσίασε ιδιαίτερα.

Δυστυχώς είχαμε πολύ λίγο χρόνο για ερωτήσεις, αλλά συζήτησα με την κυρία Καραγεώργη καθώς φεύγαμε. Μου έδωσε μάλιστα και ένα από τα πολύτιμα σουβενίρ (εκτός από τις ωραίες αναμνήσεις που θα είχα φεύγοντας) που πήρα στο Φεστιβάλ. Συγκεκριμένα, ένα τεύχος του φάνζιν που βγάζει ο σύλλογος των φίλων του Τόλκιν, "News from Bree". Μάλιστα ήμουν ιδαίτερα τυχερός γιατί ήταν το τελευταίο που είχε μαζί της (υποθέτω όμως πως μπορεί κάποιος να προμηθευτεί το φάνζιν μέσω του συλλόγου).

 

Πήγαμε για φαγητό σε μια παραλιακή ταβέρνα. Στο τεράστιο τραπέζι ήμασταν άτομα και από την ΑΛΕΦ, και από το SFF και από... τα δύο, και εκτός! Το φαγητό πολύ καλό, η κουβέντα εξ ίσου καλή. Ήμασταν η Darkchilde, ο Dain, ο Twocows, ο Adia, o Nτίνος, ο Hombre, o Pikei και ο mman με μέλη των οικογενειών τους, και κάμποσοι άλλοι που αυτή τη στιγμή δεν θυμάμαι. Όπως ειπώθηκε και σε πιο πάνω reports πάνω από 20 άτομα!

Ο Αλέξανδρος (twocows) μας λέει πολλά για το Ιράν που τα βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα. Του λέω πως ο χαρακτήρας του Τζον Κάδμου από τα βιβλία που γράφω του μοιάζει πολύ εμφανισιακά, αλλά όχι στο χαρακτήρα. "Μην το λες" μου λέει. "Δε με ξέρεις καλά". Αυτό με κουφαίνει, ομολογώ!

 

 

Κοντεύει απόγευμα και ανακαλύπτω πως ο Δημήτρης Σπυρίδωνος (hombre) μένει στο διπλανό δωμάτιο από μένα. Πάμε παρέα ως την πανσιόν και ευγενικά - παρόλο που συνέχιζα να τον αποκαλώ Παναγιώτη - μου δανείζει το φορτιστή του. Αναρωτιέμαι αν το ροχαλητό που άκουγα την προηγούμενη νύχτα ήταν το δικό του, και αν άκουγε και κείνος το δικό μου!

 

Δεν ξέρω τι έκαναν οι υπόλοιποι, αλλά η κούραση και η σχετική αϋπνία είχαν αρχίσει να γίνονται πολύ εμφανείς σε μένα. Έλπιζα πως θα ξυπνούσα αρκετά νωρίς για να πάω στις προβολές που θα γίνονταν, και αργότερα δεν ήθελα με τίποτα να χάσω τα εγκαίνια της Έκθεσης με θέμα τον "Έρωτα στο Διάστημα" από τους συμφοιτητές της Κιάρας του Πανεπιστημίου Αιγαίου!!

 

Φυσικά δεν είχα ακόμα πάρει ξυραφάκια και αφρό, ούτε έβρισκα μπλουζάκι και κόντευα να σκάσω!!

 

Ξύπνησα μάλλον αργά και έχασα και γω τις προβολές ταινιών ε.φ. και κινουμένων σχεδίων, δηλαδή έχασα κάτι πολύ, πολύ καλό! Αh, well....

Πήγαμε για καφέ και παγωτό με τη Βούλα στο Daidadi. Αργότερα συναντήσαμε την Αλεξάνδρα και αφού κάτσαμε για λίγο στην αμουδιά καθώς πηγαίναμε προς την Πινακοθήκη Κυκλάδων, φτάσαμε στο όμορφο πέτρινο κτίριο. Χαρακτηριστικό υλικό η πέτρα στην Ερμούπολη! Η Πινακοθήκη θύμιζε μέσα παλιό φρούριο και άνετα θα μπορούσε να γίνει και μια fantasy έκθεση εκεί, όπως και κάποιο live rpg campaign! Δυστυχώς είδαμε στα πεταχτά την έκθεση, αλλά ένιωσα λες και βρισκόμουν στο σύμπαν της Μυθαστρίας. Μεγάλα έργα φτιαγμένα από κοντραπλακέ και άλλα υλικά, δημιουργούσαν απίστευτα εξωκόσμια όντα, γεμάτα ερωτισμό (μερικά με τρισδιάστατα γεννητικά όργανα ή γυναικεία στήθη), παράξενα κοστούμια, απίστευτα χρώματα, δημιουργικότητα και ταλέντο!

Η Βούλα έβγαλε πάμπολλες φωτογραφίες (όπως και ο PiKei στο λινκ που έχει δώσει πιο πάνω), αλλά έπρεπε να βγούμε γιατί θα γινόταν μια πρόβα για το επιστημονικοφανταστικό χορευτικό που θα παρουσιαζόταν αργότερα. Ο κόσμος έξω από την Πινακοθήκη πάρα πολύς, αλλά μίλησα για λίγο με το Μιχάλη και το Νίκο.

Τελικά μόνο ο μισός κόσμος μπόρεσε να μπει, και αποφασίστηκε να δωθεί και δεύτερη παράσταση. Ήταν όμως αρκετά αργά, είχαμε πει να συναντήσουμε και την υπόλοιπη παρέα πιο μετά για φαγητό, οπότε φύγαμε.

 

Ως συνήθως ήμασταν μεγάλη παρέα, κυρίως από σουφουφίτες συμπεριλαμβανομένου και του adia. Aν και ήδη νύσταζα πάλι, το φαγητό και η παρέα ήταν top και με πολύ κέφι. Πολύς χαβαλές με τις Dream Inspiration Cards που όλοι ρίχναμε με τη σειρά, και επίσης με τη σειρά μια ενθουσιαζόμασταν, μια θέλαμε να τις πετάξουμε στη θάλασσα όταν δεν μας έβγαιναν "σωστά" (δηλαδή όπως μας βόλευε)!!

Φεύγοντας κάπου ξεσάλωσα σε μια στιγμή αλλά ευτυχώς κανείς δε με πήρε σε βίντεο οπότε... αθώος ελλείψη αποδείξεων! αν και η Βούλα και η Αλεξάνδρα ξεράθηκαν στο γέλιο με τα καμώματά μου. Πάει η εικόνα μου σαν... σοβαρού και ώρiμου ανθρώπου και administrator!

 

Kαταλήξαμε σε ένα μπαράκι να πιούμε κάτι, αν και ο Ντίνος όντας πολύ κουρασμένος πήγε για ύπνο. Πριν γυρίσω στην πανσιόν, ο gema και γω πήγαμε μια βόλτα στην παραλία να καπνίσουμε ένα τσιγάρο και να μιλήσουμε λίγο, αλλά όχι πριν συμβεί ένα θαύμα! Θυμήθηκα να αγοράσω ξυραφάκια (αλλά ουχί αφρό)!

 

Η συνέχεια μετά.

Edited May 21, 2008 by Dain

[trillian]

(ακόμα στην) Παρασκευή, 16/5

 

Κάποια στιγμή στο ταξίδι συνειδητοποιώ ότι έχω φέρει μαζί μου μόνο ένα (1) παντελόνι και κανένα (0) μπουφανοζακετοειδές. Όχι ότι κάνει ιδιαίτερο κρύο, αλλά είναι αυτή η κλασική υγρασία/δροσιά του καραβιού. Δανείζομαι ξεδιάντροπα το μπουφάν του καημένου του Μάριου, ο οποίος τη βγάζει με μια μακρυμάνικη μπλούζα.

 

Φτάνουμε Ερμούπολη γύρω στις 10.30 και ενημερωνόμαστε από τον τοπικό μας πράκτορα (Nienor) ότι τα παιδιά είναι μαζεμένα στον Αή. Χαίρομαι ιδιαιτέρως για την επιλογή - η ταβέρνα έχει κερδίσει μια θέση στην καρδιά μου από την προηγούμενη επίσκεψη. Συναντάμε την Κιάρα στην πλατεία του Δημαρχείου και όπως πάντα διαπιστώνω πόσο πολύ μου έχει λείψει (Άτιμη Σύρο! Μας παίρνεις τα καλύτερα παιδιά! :tongue: ) Πάμε στο σπίτι να αφήσουμε τα πράγματα, επιστρέφω το μπουφάν στο Μάριο και δανείζομαι ξεδιάντροπα μια ζακέτα της Κιάρας. Και βουρ για την ταβέρνα.

 

[Εδώ θα κάνω μια παρένθεση, για να εξομολογηθώ ότι ακόμα και την ώρα που φτάναμε στην ταβέρνα, εγώ δεν είχα συνειδητοποιήσει πού ήμουν. Δηλαδή ήξερα που ήμουν, αλλά? προφανώς εξαιτίας όλου του προηγούμενου τρεξίματος, δεν είχα προλάβει να συνειδητοποιήσω πού πάω και τι θα γίνει εκεί που πάω. Ήμουν στον αυτόματο (Επόμενη Αποστολή: Πήγαινε στη Σύρο. Εκεί θα σου δοθούν περαιτέρω οδηγίες.) Κάπως έτσι. Και τώρα ο στόχος είχε επιτευχθεί κι εγώ ήμουν ακόμα ολίγον τι στον κόσμο μου. Σε πέντε λέξεις θα κλείσει η παρένθεση.]

 

Όπως έχετε ήδη ακούσει, στην ταβέρνα συναντάμε το Διονύση, τη Βούλα, το Ντίνο και το Γιώργο, μαζί με έναν κύριο που παραμένει μυστηριώδης, μιας και κανείς δε μας συστήνει :tongue: Όλοι είναι σε εξαιρετικά κέφια, η ατμόσφαιρα είναι απίστευτη και ξαφνικά ΜΠΑΜ! βγαίνω από τον αυτόματο και επιστρέφω στον κανονικό κόσμο. Η πρώτη μου σκέψη είναι «Ωπ! Κάτι τρέχει εδώ!» Χαλαρό κλίμα, κέφι, φιλικότητα, γνωριμίες, γέλια... Χαίρομαι πάρα πολύ που τους βλέπω όλους και όλη η κούραση εξαφανίζεται.

 

Κόσμος και κοσμάκης περνάει γύρω μας, και γνωρίζουμε την Βάσω Χρήστου και τον κο mman Μιχάλη Μανωλιό. Εδώ θα πρέπει να *γκουχ* ομολογήσω ότι δεν ξέρω για ποιο λόγο, αλλά κι εγώ νόμιζα ότι ήταν μεγαλύτερος... Μήπως τον μπέρδευα κι εγώ όπως ο Διονύσης; Όπως και να ‘χει όμως, συνειδητοποιώ ότι κατέχω ένα απόκρυφο σκοτεινό μυστικό του (να θυμηθώ να τον χώσω στην επιτροπή :tongue: ) Ο καημένος ο άνθρωπος παθαίνει σοκ, αλλάζει πέντε χρώματα και καταφέρνει να ψελλίσει: «Π-πώς;» Τα υπόλοιπα αποτελούν τη λεπτή διαδικασία του εκβιασμού και γι’ αυτό θα πρέπει να τα αποκρύψω. (Να θυμηθώ να επιβάλω αμνησία στους υπόλοιπους παρόντες).

 

Η παραμονή μας στην ταβέρνα δυστυχώς δεν κρατάει πολύ ? πρέπει να πάμε στο daidadi και να ακούσουμε το θέμα του αυριανού διαγωνισμού. Μια στιγμιαία στεναχώρια που φεύγουμε πάνω που είχα αρχίσει να μπαίνω στο κλίμα διαλύεται πάραυτα από τη μαγική λέξη: ?Daidadi?.

 

[Παρένθεση: Άκουγα εδώ και 3 φεστιβάλ γι’ αυτό το Daidadi. Νόμιζα ότι ήξερα τι να περιμένω, αλλά πραγματικά, δεν είχα ιδέα. Πρέπει να δοκιμάσετε για να καταλάβετε τι σημαίνει «φρέσκο παγωτό εκ Νταϊντάντι».]

 

Στου Daidadi λοιπόν γίνεται Ο πανικός. Πάρα πολύς κόσμος, όμως το πρώτο μου μέλημα είναι να προμηθευτώ το παγωτό του φεστιβάλ. Μια σκέτη απόλαυση! Μέχρι να τελειώσω το κυπελάκι μου δε δίνω και πολλή σημασία στον υπόλοιπο κόσμο, ξυπνάω όμως όταν ακούω το θέμα του διαγωνισμού.

 

«Κι έτσι εγκατέλειψε τη γη το κόκκινο χρώμα». Μπαρδόν;

 

Μου έρχονται μονομιάς καμιά δεκαριά ιδέες. Φάνταζυ, σουρεάλ, ακόμα και τρόμου (το χρώμα που επέστρεψε στο διάστημα στυλ) αλλά όταν φωνάζω: «Καμία ε.φ. ανάμεσά σας;» μου απαντάει μόνο σιωπή. Οι ιδέες βάζουν την ουρά στα σκέλια και φεύγουν ντροπιασμένες. Πάνω από κυπελάκια με παγωτό και ποτηράκια με κρασί αρχίζουμε να συζητάμε το θέμα, συνειδητοποιώ ότι θα σκάσω αν δεν καταφέρω να γράψω αύριο, και πασχίζω να σκεφτώ κάτι - διαδικασία που διακόπτεται όταν το ποτήρι μου με το κόκκινο (!) κρασί μού πέφτει πάνω στο μοναδικό μου (1) παντελόνι και μέσα στην (1) τσάντα μου, η οποία περιέχει και την μοναδική (1) βεβαίωση αποδοχών για τη φορολογική δήλωση (αν ποτέ μου τη ζητήσουν, θα μυρίζει ολίγον τι από κρασί.)

 

Μετά από κάμποση ώρα, αφού έχουμε φάει όλα τα παγωτά μας και έχουμε τσακίσει τα κρασιά, κι αφού κανείς δεν ανταποκρίνεται επαρκώς στις σειρήνες της Κιάρας που μας καλούν «για άλλο ένα ποτάκι» αποφασίζουμε να διασπαστούμε και να πάμε για ύπνο. Εκεί που μαζεύουμε τα πράγματά μας, προσέχουμε πάνω στο τραπέζι ένα κινητό τηλέφωνο, πάνω από ένα αντίτυπο του «Λάθος οδηγίες» του Παπαδόπουλου. Το βιβλίο αποτελεί ατράνταχτη απόδειξη ότι το κινητό ανήκει σε Κάποιον Από Μας και όλοι κοιταζόμαστε με τον τρόμο να διαγράφεται καθαρά στα πρόσωπά μας...

 

(συνεχίζεται...)

Edited May 21, 2008 by trillian

[DinoHajiyorgi]

Παιδιά...δεν έχετε ιδέα. Σας ευχαριστώ πολύ και συνεχίστε έτσι.

 

Στενοχωρημένος που τέλειωσε, δεν χορταίνω να διαβάζω τα βιώματα σας από το φεστιβάλ.

 

Κι άλλο φεστιβάλ παρακαλώ, γιατί ακούω το post-depression-blues express να με προλαβαίνει.

[mman]

Όπως και να ‘χει όμως, συνειδητοποιώ ότι κατέχω ένα απόκρυφο σκοτεινό μυστικό του [...] Ο καημένος ο άνθρωπος παθαίνει σοκ,

Το σοκ ήταν ευχάριστο και ξέρεις τι πρέπει να κάνεις για να πάψει να είναι καημένος... ;) (just kidding, πράξε κατά συνείδηση και είμαστε ok)

[Oberon]

Παιδιά...δεν έχετε ιδέα....

 

:huh: ???

 

Στενοχωρημένος που τέλειωσε, δεν χορταίνω να διαβάζω τα βιώματα σας από το φεστιβάλ.

 

Το ίδιο και γω!

 

Κι άλλο φεστιβάλ παρακαλώ, γιατί ακούω το post-depression-blues express να με προλαβαίνει.

 

Συμφωνώ και επαυξάνω!!

[mman]

 

Κι άλλο Φεστιβάλ λοιπόν, μη μας πάθει τίποτα ο Ντίνος.

Συνεχίζω ασύστολά να κλέβω φωτογραφίες του PiKei γι αυτούς που βαριούνται το browsing:

Από το 500άρι του PiKei

Βασιλάκης (Π. Κούστας): "Μα... κυρία προϊσταμένη είχε traffic στον Ονειροφύλακα..."

Προϊσταμένη (Α. Κατσαβού): "Γιατί ρε Βασιλάκη, μη χέσω..."

Ποιος είπε ότι Φεστιβάλ ήταν μόνο Ε.Φ.; Ιδού και η απόδειξη για το αντίθετο: Η θεά Κάλι ακούει τα 500άρια!

Από την συζήτηση της Κυριακής για την εκδοτική πραγματικότητα της Ε.Φ. στην Ελλάδα. Διακρίνονται, Αγγ. Μαστοράκης, Μ. Μανωλιός, Α. Παπαδόπουλος, Δ. Βανέλλης, Ν. Αλμπανόπουλος, Γ. Σωτήρχος και Π. Κούστας.

Ο Δημήτρης Βανέλλης στην συζήτηση της Κυριακής, μία περίπου ώρα πριν μας στείλει όλους αδιάβαστους στα πρωτότυπα διηγήματα.

Ακόμα αγορεύει...

 

(συνεχίζεται...)

 

 

[mman]

Από το πρωτότυπο διήγημα/δίκη του PiKei: Προσέξτε πως καταρέει ο εισαγγελέας (Π. Κούστας) μπροστά στην επιβλητική έλευση της καπαρτίνειας υπεράσπισης (Α. Παπαδόπουλος).

[Naroualis]

Κάποιος με ρώτησε γιατί δε γράφω κάτι... Έχω λυσσάξει από τη ζήλεια μου, μάλιστα κύριε. Τι να πω, να βγω και να ξεκατινιαστώ; Άσε διαβάζω αυτά που γράφετε και πιπιλάω το δάχτυλο, μπας και μου περάσει το γαμώτο...

[Darkchilde]

Παρασκευή 16/05/2008

 

Πάω στην δουλειά, και τρέχω στις εξωτερικές δουλειές πανικόβλητη. Σε 1 ώρα και 30 λεπτά περίπου έχω πάει ταχυδρομείο κι έχω στείλει τα γράμματα της εταιρείας και την εργασία (τελευταία ημέρα για να την στείλω), τράπεζα να κάνω ανάληψη, να πάραλάβω την φωτογραφική μηχανή και να επιστρέψω στο γραφείο. Στο γραφείο, πρέπει να τελειώσω τις δηλώσεις, για να είναι έτοιμες την Δευτέρα το πρωϊ που θα πήγαινα να τις καταθέσω στην εφορία της εταιρείας. Ηθελαν λίγη δουλίτσα ακόμα, μόνο τα ποσά είχε ετοιμάσει ο λογιστής. Τελικά κατά τις δωδεκάμιση κατάφερα να τελειώσω και να φύγω για το σπίτι.

 

Έφτασα σπίτι κατά τις μιάμιση, και έπρεπε να μαζέψω τα πράγματά μου και να φάω. Έφτιαξα πρώτα το νεσεσσεράκι με τα καλλυντικά, μετά άρχιζα να ξεχωρίζω μπλούζάκια (έχω αρκετά πιστέψτε με), και να δώ ποια παντελόνια θα πάρω μαζί. Τελικά ευτυχώς που πήρα και κοντομάνικα, και μακρυμάνικα μπλουζάκια. Στην τελική ευθεία του μαζέματος, η μαμά είχε έτοιμο και το φαγητό. Συκώτι και βραστές πατάτες με λαδολέμονο.

 

Κατάφερα να μαζευτώ και κατά τις δύομιση ξεκινάω να πάρω το τρένο για τον Πειραιά. Έχω πλήρως εξοπλιστεί, φωτογραφική, βιβλίο και PSP για το ταξίδι, και όλα τα άλλα μικροπράγματα που κουβαλάει κανείς μαζί του. Στο τρένο τηλεφωνάω στην Αλεξάνδρα να δώ εαν θα καταφέρουν τελικά να πάρουν το ίδιο πλοίο με μένα. Δεν ήξερε ακόμα, περίμενε και τηλέφωνο από τον Μάριο. Φτάνω στον σταθμό του Πειραιά με τα μπογαλάκια μου, και επιβιβάζομαι στο Highspeed 5.

 

Ελάχιστα λεπτά πριν την αναχώρηση με παίρνει τηλέφωνο ο Μάριος, και βρισκόταν ακόμα στον σταθμό της Καλλιθέας. Και η Αλεξάνδρα ήταν πιο πίσω σε άλλο τρένο... Την συνέχεια της περιπέτειάς τους την διαβάσατε από την Αλεξάνδρα στην δική της ανταπόκριση.

 

Το ταξίδι προς την Σύρο ήταν αρκετά γρήγορο και ευχάριστο, αφού έλιωσα να παίζω Tekken : Dark resurrection στο PSP. (Hwoarang και πάλι Hwoarang!).

 

Το πλοίο φτάνει στις 7 ακριβώς. Ακριβώς όταν αρχίζουν τα 530. Είχα πιο πριν πάρει την Κιάρα τηλέφωνο και μου είπε που ακριβώς γινόταν η πρώτη επίσημη εκδήλωση του Φεστιβάλ. Ηταν πολύ κοντά στο πλοίο, και δεν χρειάστηκε να κουβαλάω τα πράγματα για πολύ. Ευτυχώς δεν είχαν ακόμα αρχίσει την ανάγνωση των χιουμοριστικών 530. Οι καπνιστές ήταν καθισμένοι προς την σκάλα, όπου αμέσως αμέσως ξεχώριζαν η Κιάρα, ο Διονύσης και ο Γιώργος. Λίγο πιο πέρα βρισκόταν ο Νίκος, ο Παναγιώτης (Κούστας). Είχα ξαναβρεθεί με τον Παναγιώτη άλλη μια φορά σε κάποια έκθεση βιβλίου, αλλά δεν είχα γνωρίσει από κοντά τον Νίκο πιο πριν.

 

Κάθομαι λίγο στα σκαλάκια και αρχίζω να παίζω με την φωτογραφική μηχανή και να μιλάω και με τα παιδιά συγχρόνως. Όπως είπα το πρωϊ την είχα παραλάβει μόλις και δεν την είχα δοκιμάσει καθόλου. Τελικά αφού έβγαλα μερικές δοκιμαστικές φωτογραφίες άρχισα να καταλαβαίνω την χρήση Και θα με ρωτήσετε γιατί δεν κάθησες να διαβάσεις, να κοιτάξεις το Manual... Λοιπόν το ομολογώ. Δεν έχω σχεδόν ποτέ καθίσει να διαβάσω ένα manual. Είναι κάτι το ξένο προς τα εμένα. Μόνο εαν έχω πρόβλημα ή θέλω κάτι συγκεκριμένο κοιτάζω τα manual.

 

Ουφ κουράστηκα να γράφω αυτή την στιγμή. Η συνέχεια στο επόμενο.

Edited May 22, 2008 by Darkchilde

[nikosal]

Έφτιαξα πρώτα το νεσεσσεράκι με τα καλλυντικά, μετά άρχιζα να ξεχωρίζω μπλούζάκια (έχω αρκετά πιστέψτε με)

 

Βρε Νταρκ, ο Dain έψαχνε όλο το τριήμερο ένα μπλουζάκι, γιατί δεν του έλεγες ότι είχες μαζί έξτρα;

[Oberon]

Βρε Νταρκ, ο Dain έψαχνε όλο το τριήμερο ένα μπλουζάκι, γιατί δεν του έλεγες ότι είχες μαζί έξτρα;

 

Γιατί αν υπολογίσεις τη διαφορά μεγέθους που έχουμε, η Βούλα θα έπρεπε να είχε όχι έξτρα μπλουζάκι, αλλά έξτρα sleeping bag για να το φορέσω σαν μπλουζάκι!

Edited May 22, 2008 by Dain

[nikosal]

χεχε μα πώς δεν μου πέρασε από το μυαλό;

[hombre]

Φίλοι μου αγαπημένοι!

[DinoHajiyorgi]

χεχε μα πώς δεν μου πέρασε από το μυαλό;

 

Όπως οι μπλούζες XL και XXL. Τότε ο Dain θα είχε γλυτώσει την ταλαιπωρία. Ε;

[Sileon]

Ρε παιδιά, τόσες ανταποκρίσεις και περιγραφές..δεν σας προλαβαίνω. Μαζεύτε τις κάπου, είναι πολύ όμορφες.

Του χρόνου με βλέπω για Σύρο..

[Spock]

Θα κάνω ό,τι μπορώ για να έρθω κι εγώ του χρόνου, ελπίζω να τα καταφέρω. Παιδιά, τα ρεπορτάζ σας είναι απολαυστικότατα!

[DinoHajiyorgi]

Φίλοι μου αγαπημένοι!

 

Ο hombre λέει μόνο όσα πρέπει.

[DinoHajiyorgi]

Θα κάνω ό,τι μπορώ για να έρθω κι εγώ του χρόνου, ελπίζω να τα καταφέρω. Παιδιά, τα ρεπορτάζ σας είναι απολαυστικότατα!

 

Απαιτούμαι το ίδιο από σας για το Terraformers!

[Spock]

Απαιτούμαι το ίδιο από σας για το Terraformers!

Θα το έχετε, να είστε σίγουροι!

[gema]

Εγώ ομολογώ, ότι έπαθα βαριά κατάθλιψη μόλις έφυγα από τη Σύρο.

 

Δε ξέρω αν έχει τύχει ποτέ σε κάποιον από εσάς να περιμένει ένα καράβι και να σκέφτεται:

 

Γιατί δεν έχουν απεργία, γιατί δεν έχουν έλλειψη καυσίμων, γιατί δεν έχει 15 μποφόρ, γιατί δε βρέχει μετεωρίτες, γιατί δεν έπεσε μια πυρηνική βόμβα και γλύτωσε μόνο η Σύρος, γιατί, μα όλους τους καταραμένους θεούς, δε πήγε κάτι στραβά και ήρθε το πλοίο, και αφού ανέβηκα, γιατί δε βούλιαξε τουλάχιστον;;;;;;;;;;;;

 

 

Τα 8 διηγήματα της τελευταίας μέρας ήταν άψογα στα πλαίσια τους. (Βασιλική Μετακθούλου και τα μυαλά στα κάγκελα!!!)

 

Άμα θέλετε, σα Συμπαντικές Διαδρομές, έχουμε όλη τη καλή διάθεση να βγάλουμε αυτά τα διηγήματα σε ένα βιβλίο, κάτι που θα τονώσει το ενδιαφέρον και για το φεστιβάλ, μαζί και με ένα πρόλογο για το φεστιβάλ του κυρίου προέδρου του ΔΣ του ΠΚΕ.

 

Άμα ενδιαφέρεστε να εκδώσουμε ένα τέτοιο βιβλίο συζητήστε παραπέρα με την Nienor.

 

[Oberon]

Kαι συνεχίζω το ταξιδολόγιό μου.

 

Κυριακή 18/5 Μέρος 1.

---------------

 

Έχοντας πάει για ύπνο στις 6 περίπου, ακούω από το υπερπέραν ένα θόρυβο κατά τις 9.30 που έρχεται από το κινητό μου. Η Βούλα με παίρνει να με ξυπνήσει για να πάμε στη Συζήτηση περί εκδόσεων κλπ, που θα ξεκινήσει στις 10 στη Βιβλιοθήκη. Θέλω να κοιμηθώ άλλα 5 λεπτά, αλλά ξεχνάω τις διακυμάνσεις του πολυδιαστατικού χωροχρονικού συνεχούς στο οποίο βρίσκεται η Σύρος κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ, και ενώ σε υποκειμενικό χρόνο κοιμάμαι όντως για 5 λεπτά, ο λεγόμενος "αντικειμενικός" χρόνος λέει πως η ώρα είναι ήδη 11.

 

Σηκώνομαι έχοντας δει παράξενα όνειρα. Ένα μαγαζί με ρολόγια τοίχου τα οποία όμως κρύβουν μια τρομερή τεχνολογία και ιδιαίτερες "μαγικές" δυνατότητες το καθένα, πίσω από το κλασσικό στυλ τους, το οποίο ανήκει στους Guardians 1 και 2 (τους οποίους δεν έχω δει ποτέ μου), και το έχουν ανοίξει στην Ερμούπολη, Σύρου μαζί με τον Spock!

Ο Spock με βλέπει πίσω από τη βιτρίνα του παράξενου και μισοσκότεινου μαγαζιού και τρέχει έξω να με υποδεχτεί. Οι δύο Guardians με κοιτούν επίσης με...περιέργεια θα έλεγα, όχι καχυποψία. Δεν τους βλέπω πολύ καθαρά, αλλά τους χαμογελώ με το καλύτερο "pixie smile" μου και τους κλείνω το μάτι, σαν να ήμασταν όλοι σκανταλιάρικα παιδιά.

 

Μου φαίνεται πως δεν πρέπει να χρησιμοποιώ τόσο συχνά τις Dream Inspiration Cards!

 

 

Προφανώς δεν προλαβαίνω να ετοιμαστώ και να πάω στη Βιβλιοθήκη - η οποία δεν ξέρω και πού είναι - οπότε κάνω ένα ντουζάκι και σκέφτομαι τι καλά που θα ήταν να είχαν έρθει στο Φεστιβάλ και ο Σποκ, η Ναρουάλις, o Robin-Hood, o φαντάρος Nihilio, ο Παρατηρητής, η katsiro, o tetartos, η Aristofanoula, o Rasp, o Heiron, η Nienna, η Λια του Cube και όλα τα άλλα παιδιά.

 

Τελειώνω με το μπάνιο και ετοιμάζομαι για το μέγα τελετουργικό του ξυρίσματος! Θυμάμαι πως δεν έχω αφρό, και αφρίζω εγώ!

 

Τι να κάνω?

 

Η μόνη λύση είναι να ξυριστώ με σαμπουάν γιατί δεν μπορώ να πάω με γένια 2,5 ημερών στην ανάγνωση των ιστοριών από τους προσκεκλημένους συγγραφείς στην καφετέρια όπου θα γίνει και η ανακοίνωση της νικήτριας ιστορίας του διαγωνισμού, της νικήτριας ταινίας, όπως και το κλείσιμο του Φεστιβάλ.

Έχετε ξυριστεί ποτέ με σαμπουάν? (Η ερώτηση αφορά μόνο άντρες). Αν όχι, μην το κάνετε! Κόβομαι ή γδέρνομαι σε 11 διαφορετικά σημεία. Για να σταματήσει η αιματοχυσία, ατσαλώνω τα αντρίκια νεύρα μου και χύνω στο πρόσωπό μου μισό κιλό aftershave (είχα ήδη φέρει 2 aftershave και μια κολώνια, κι ας είχα ξεχάσει ξυραφάκια και τα λοιπά. Go figure!)

 

Xοροπηδώντας (μόνο εν μέρει από τη χαρά μου) κατηφορίζω το δρομάκι της πανσιόν. Το μπουγατσάδικο όπου είχα φάει μερικές από τις καλύτερες τυρόπιτες και σπανακόπιτες της ζωής μου είναι κλειστό. Κάθομαι σε έναν "Γρηγόρη", παίρνω καφέ και τυρόπιτα και τηλεφωνώ στη Βούλα. Η συζήτηση είχε ξεκινήσει πιο αργά από την καθορισμένη ώρα και δεν έχει τελειώσει ακόμα.

Ανακαλύπτω πως ένα σημείο στη γδαρμένη μου μουτσούνα τρέχει ακόμα αίμα. Ελπίζω να κλείσει πριν την εκδήλωση για να μην αναρωτιέται ο κόσμος ποιος με έδειρε....

Bεβαιώνω πως έχω μαζί μου το φορτιστή του Δημήτρη (παρ'όλο που είμαι σίγουρος πως τον έχω στο σακιδιάκι μου), γιατί είμαι μεν αστα-να-πάνε με δικά μου αντικείμενα, αλλά δεν ξεχνάω ποτέ τα δανεισμένα!

 

Σήμερα δεν κάνει τόση ζέστη και δεν υποφέρω με το γκρί φούτερ. Πρέπει να πάρω μπλουζάκι και αφρό οπωσδήποτε!

Ο καθαρός θαλασσινός αέρας που τόσο μου έχει λείψει, φτάνει στα ρουθούνια μου και τον ρουφάω αχόρταγα, κι ας έχω το τσιγάρο στο χέρι. Το σβήνω. Δε θέλω να καπνίσω, αλλά να μυρίσω αυτό τον αέρα.

Λες γι'αυτό ο Νίκοσαλ να είναι τόσο αντικαπνιστής? Προφανώς έχοντας συνηθίσει στον αέρα της θάλασσας η μυρωδιά του καπνού του χτυπά πολύ άσχημα. Νιώθω θαυμάσια με το θαλασσινό αέρα. Καλύτερα να μην του το πω όμως, γιατί μετά θα το δέσει σκοινί-κορδόνι στο φεστιβάλ του χρόνου, και θα απαγορεύσει το κάπνισμα σε όλη την Ερμούπολη!!

 

Με παίρνει η Βούλα στο κινητό. Μου λέει το όνομα και το δρόμο της καφετέριας και πως θα μου κρατήσει μια θέση. Κοιτάω ένα χάρτη που βρίσκεται σε μια πινακίδα. Ο δρόμος είναι κοντά.

Πάω στην καφετέρια, σε ένα νεοκλασσικό κτίριο. Οι κολώνες μέσα και η διακόσμηση είναι κάτι μεταξύ νεοκλασσικής και art nouveau αισθητικής. Είναι πολύ όμορφο περιβάλλον.

Η Βούλα κάθεται σε ένα τραπέζι πολύ κοντά στο σημείο όπου θα γίνουν οι αναγνώσεις κλπ (πρώτο τραπέζι πίστα, που λένε) μαζί με τον Twocows και μια κοπέλα που μαθαίνω πως είναι η Sadorinius!! Σε λίγο έρχεται άλλη μια δεσποινίς αλλά δεν νομίζω να έχει σχέση με το φόρουμ.

Η Sadorinius μού λέει πως διάβασε σε κάποιο blog για ένα μέλος του sff που έφυγε γιατί απογοητεύτηκε. Αναρωτιέμαι ποιος ή ποια να είναι. Θα το ψάξω όταν γυρίσω στην Αθήνα. Καμμια φορά μια παρεξήγηση μπορεί να λάβει τεράστιες διαστάσεις, ειδικά αν δεν συζητιέται από τους "παρεξηγηθέντες".

Η Αλεξάνδρα, ο Μάριος και η Κιάρα δεν έχουν έρθει ακόμα. Ο Γιώργος κάθεται κάπου στο βάθος. Ο κόσμος έρχεται, η καφετέρια γεμίζει σχεδόν ασφυκτικά και η εκδήλωση ξεκινά.

 

Ο Νίκος λέει πως θα διαβαστούν οι ιστορίες των προσκεκλημένων συγγραφέων, και στα ενδιάμεσα θα ανακοινωθούν οι νικητές των Διαγωνισμών συγγραφής και ταινίας μικρού μήκους. Μετά θα ακολουθήσει συζήτηση για τις ιστορίες και ό,τι άλλο θέλουμε.

 

Πρώτη είναι η ιστορία του Δημήτρη Βανέλλη. Στην αρχή δεν καταλαβαίνω πού το πάει, και επειδή κάτι ακούω για θεούς από το διάστημα, και κάτι ελληνοκεντρικά και βυζαντινά αρχίζω ελαφρά να δυσανασχετώ παρ΄όλο που η ιστορία είναι καλογραμμένη βέβαια. Όμως σιγά-σιγά κάτι αχνοφαίνεται στη διήγηση, η ιστορία αρχίζει να δένει με ένα παράξενο τρόπο και ιντριγκάρομαι. Παρακολουθώ πολύ προσεκτικά τη διήγηση, και όταν τελικά πέφτει Η ΑΤΑΚΑ, λύνομαι από τα γέλια!!!

 

Και πάλι δε θυμάμαι όλες τις ιστορίες αλλά θα αναφερθώ σε 4 που με εντυπωσίασαν ιδιαίτερα ακόμα κι αν αυτή τη στιγμή δεν θυμάμαι τις λεπτομέρειές τους. Τις αναφέρω εκτός της σειράς που διαβάστηκαν.

 

Η ιστορία του Παναγιώτη Κούστα (PiKei) είναι σαν δρώμενο και απαγγέλεται από τον Παναγιώτη και μια κοπέλα. [Edit: Είναι η σύζυγός του, Χεντβιγκ.] Πριν ξεκινήσει, μοιράζονται φάκελοι στους ακροατές που περιέχουν δύο χαρτιά. Στο ένα γράφει "ΝΑΙ" και στο άλλο "ΟΧΙ". Το καταπληκτικό αυτό εύρημα με εντυπωσιάζει πολύ γιατί σημαίνει πως το κοινό θα είναι μέτοχοι της διήγησης και όχι μόνο ακροατές!!

Η ιστορία αφορά μία δική στο μακρινό μέλλον όπου κάποιος δικάζεται επειδή έκανε ένα ταξίδι στο χρόνο και άλλαξε τελείως την ιστορία! Οι ακροατές έχουν το ρόλο των ενόρκων και στο τέλος θα αποφασίσουν σηκώνοντας το ένα από τα δύο χαρτιά όταν γίνει η ερώτηση "Είναι ένοχος ή όχι?"

Δεν θέλω να πω πώς καταλήγει η ιστορία γιατί θα είναι πολύ χοντρό spoiler και δεν ξέρω αν ο Παναγιώτης θα εκδόσει κάπου την ιστορία του - μακάρι να την εκδόσει - αλλά τελικά η "Πρόεδρος" του δικαστηρίου αποφαίνεται πως αφού οι ένορκοι δεν έχουν ομόφωνη απόφαση - αν και οι περισσότεροι σήκωσαν το ΟΧΙ - η δίκη αναβάλλεται...

 

Η άλλη ιστορία ήταν του Νεκτάριου Χρυσού (Mistseeker). Επειδή ήταν μεγάλη σε μέγεθος, και αναγκαστικά ο Νεκτάριος διάβαζε γρήγορα, αλλά και επειδή μερικές κυρίες σε άλλο τραπέζι - οι οποίες δεν είχαν σχέση με το Φεστιβάλ - φώναζαν, έχω την εντύπωση πως όσοι κάθονταν πιο μακριά δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν άνετα την ιστορία.

Ο Νεκτάριος γράφει πολύ άμεσα, πολύ καθημερινά, με φαινομενικά καθημερινούς χαρακτήρες, και σε κάποια σημεία κωμικούς. Επειδή και εγώ έχασα μερικά σημεία της ιστορίας, δεν θέλω να πω περί τίνος επρόκειτο γιατί ίσως κάνω λάθος. Αλλά θέλω να διαβάσω την ιστορία του ξανά!

 

Η ιστορία του Αλέκου Παπαδόπουλου συνοδευόταν από γραπτά αντίγραφα που μοιράστηκαν και αυτό ήταν πολύ καλό γιατί ήταν γραμμένη σε γλώσσα λογιστικής, δηλαδή σαν λογιστική αναφορά, και ακουστικά σίγουρα θα ήταν δύσκολο να την παρακολουθήσει κανείς, εκτός αν ήταν και ο ίδιος λογιστής. Πολύ πρωτότυπος τρόπος γραφής.

 

Άφησα τελευταία την ιστορία του Μιχάλη Μανωλιού (mman) γιατί ήταν εκείνη που από καθαρά προσωπικό γούστο με έφτιαξε και μου άρεσε απίστευτα. Παράξενες εξωγήινες οντότητες, σε καθαρά "κοσμικό' σετινγκ, εσχατολογική ε.φ., τι άλλο μπορεί να ζητήσει ένας... Dain?

 

Ήδη ήθελα να αγοράσω το βιβλίο του PiKei (δεν τον είχα προλάβει σε μια έκθεση στην Αθήνα πριν μήνες αν και ήδη είχα διαβάσει κάποιες δικές του ιστορίες), αλλά αυτή η ιστορία του Μιχάλη από τον οποίο δεν είχα διαβάσει τίποτα, σε συνδυασμό με το κωμικό του 500άρι με το τζίνι, με έπεισε απόλυτα πως θα απολάμβανα πολύ το βιβλίο του "Σάρκινο Φρούτο" που είναι μια συλλογή διηγημάτων.

 

Στο μεταξύ κάναμε ένα διάλειμμα, και ζήτησα συγνώμη από τον Gema και το Nikosal γιατί δεν είχα καταφέρει να πάω στην πρωινή συζήτηση, αν και τους το είχα υποσχεθεί (και είχα στο νου μου μερικές αρκετά...χμμ...."καυτές" ερωτήσεις ) Η Βούλα μου είπε μια περίληψη όσων ειπώθηκαν. Δεν άκουσα κάτι που δεν είχε ακουστεί ξανά γενικώς....

Οι Trillian, Celestial και Νienor έχουν ήδη έρθει και κάθονται στο μπάρ.

 

Eπέστρεψα στο Δημήτρη Σπυρίδωνος (hombre) το φορτιστή του και για λίγο έπιασα κουβέντα με την Καίτη Καραγεώργη και το γιο της. Τους ειπα πως θέλω να γραφτώ στο σύλλογο των φίλων του Τόλκιν και έδειξαν να χαίρονται πολύ. Επίσης τους συνεχάρηκα για το φάνζιν το οποίο είχα διαβάσει ήδη στην πανσιόν, και ειδικά για το report του Cair Andros - το φεστιβάλ για το έργο του Tόλκιν - που είχαν διοργανώσει πέρισυ τον Οκτώβριο στην Άνδρο.

Ήταν διπλή η χαρά τόσο του να βρίσκομαι σε ένα Ελληνικό φεστιβάλ ε.φ. αλλά και να διαβάζω για ένα άλλο φεστιβάλ "fantasy" στην Ελλάδα. Όλα αυτά τα χρόνια που διάβαζα ανάλογα reports από Cons και Fairs σε άλλες χώρες, ομολογώ πως από τη μία μ'άρεσαν και από την άλλη ζήλευα. Να όμως που τώρα πια τέτοια φεστιβάλ γίνονται και εδώ!!!!

(Και η χαρά θα γίνει τριπλή μετά το Terraformers!)

 

Έρχεται η στιγμή να ανακοινώσει ο Αλέκος Παπαδόπουλος το νικητή του διαγωνισμού συγγραφής. Θα έλεγα ψέματα αν ισχυριζόμουν πως δεν υπήρχε μέσα μου κάποια μικρή ελπίδα να ήταν στα 4 πρώτα (με τίποτα πρώτο) και το δικό μου, αλλά δεν είχα καμμία συναισθηματική επένδυση (σπάνια συνδέομαι με ό,τι γράφω για πάνω από λίγες ώρες), οπότε ήμουν περισσότερο περίεργος να δω ποιοι θα ήταν στον "τελικό", ούτως ειπείν.

Οι 4 ιστορίες που διακρίνονται είναι, με αλφαβητική σειρά, των:

 

Δημήτρη Βανέλλη

Μιχάλη Μανωλιού

Ντίνου Χατζηγεωργίου (ή DinoHajiyorgi όπως τον ξέρουμε στο sff)

Βάσως Χρήστου.

 

Έχετε δει ποτέ σε γελοιογραφίες αυτές τις ακτίνες που εμφανίζονται ξαφνικά γύρω από το κεφάλι κάποιου όταν ακούει κάτι που τον ξαφνιάζει πολύ? Ε, κάπως έτσι ήταν και ο Ντίνος όταν ακούει το όνομά του και πως η ιστορία του είναι η νικήτρια!!

Έκρηξη χειροκροτημάτων, και νιώθω μόνο χαρά και υπερηφάνια. Χαρά γιατί το ταλέντο του αρχίζει ήδη να αναγνωρίζεται και υπερηφάνια γιατί μπορώ να τον αποκαλώ φίλο μου.

Δεν έχω διαβάσει ακόμα τις ιστορίες των υπολοίπων που έφτασαν στον "τελικό", αλλά είμαι σίγουρος πως και εκείνες θα ήταν πάρα πολύ καλές ΚΑΙ πως του Ντίνου θα ήταν επίσης πάρα πολύ καλή.

Ο Ντίνος δείχνει λίγο ζαλισμένος. Ανασηκώνεται και κάνει μια σύντομη υπόκλιση. Ξανακάθεται και δείχνει να νιώθει αμηχανία. Με πιάνουν τα γέλια καθώς τον βλέπω να έχει κοκκινίσει. Μπράβο, Ντίνο!

 

Η Κιάρα ανακοινώνει τη νικήτρια ταινία, αλλά δεν έχω να πω κάτι μια που, ηλιθιωδώς, έχασα τις προβολές. Κρίνοντας όμως από σκόρπια σχόλια που είχα ακούσει, η ταινία που κέρδισε ήταν ήδη φαβορί.

 

Σε ένα από τα διαλείμματα, και αφού ο Νίκος έχει αναφέρει στην ομήγυρη πως παρόντες στο Φεστιβάλ είμαστε oι 2 από τους 3 administratοrs του sff, με πλησιάζει ένας ξανθός, ντροπαλός νεαρός και με ρωτά αν είμαι από το sff. Είναι ο Χρήστος (Οutis) που είχε καιρό να μας επισκεφτεί. Μιλάμε για λίγο και ελπίζω πως θα θελήσει να έρθει ξανά στην κοινότητά μας.

Σε μια στιγμή βλέπω δίπλα μου το Δημήτρη Βανέλλη και τον συγχαίρω για τις δύο ιστορίες του που τόσο μ'άρεσαν όσο και για όλο το έργο του. Ο κύριος Βανέλλης είναι ένας μειλίχιος, γλυκομίλητος και ευγενέστατος άνθρωπος, τον οποίο συμπάθησα αμέσως. Τον ευχαρίστησα για το χρόνο του, και με ευχαρίστησε και κείνος που τον είχα πλησιάσει και του είχα πει ό,τι του είπα!!

 

Ο Νίκος διαβάζει την ιστορία του Ντίνου, και πραγματικά είναι εξαιρετική και συγκινητική, ενώ η χρήση του θέματος ιδιαίτερα πρωτότυπη.

 

Η Αλεξάνδρα είναι κοντά μας στο τραπέζι, όταν με πλησιάζει ο Νεκτάριος. "Τη συζητήσαμε πολύ την ιστορία σου" μου λέει (δεν θυμάμαι τα ακριβή λόγια). "Έχεις πολύ δυνατή κοσμοπλασία και ιδέες, αλλά κάπου μετά τη μέση τη χάσαμε. Όμως, ο Αλέκος Παπαδόπουλος είπε πως γράφεις 'hyperpunk'! Δηλαδή κάποιο είδος εξελιγμένου cyberpunk στο μακρινό μέλλον!!"

Ψελλίζω κάτι ανόητο σαν "δεν ξέρεις πόσο σημασία έχει αυτό που μου λες" ενώ η Αλεξάνδρα γελά και λέει "στο είπα" ή κάτι τέτοιο. Νιώθω να με τυλίγει ένα κύμα χαράς του οποίου τη ρίζα και την πηγή δεν μπορώ να αναγνωρίσω. Με εξαίρεση το Νεκτάριο που νομίζω κάτι δικό μου είχε διαβάσει στο παρελθόν, είναι η πρώτη φορά που άγνωστοι διαβάζουν διήγημα γραμμένο από μένα. "Θα έπρεπε να είναι μυθιστόρημα" συνεχίζει ο Νεκτάριος "και όχι διήγημα. Το σύμπαν που έχεις φτιάξει είναι πολύ δυνατό και πλούσιο". Του λέω πως το συγκεκριμένο σύμπαν το έφτιαξα εκείνη τη στιγμή για τις ανάγκες της ιστορίας. "Αυτό είναι ακόμα πιο καλό και δείχνει τι μπορείς να κάνεις" λέει ο Νεκτάριος. Το κύμα χαράς κοντεύει να με πνίξει και επειδή αν βάλω τα κλάματα θα γίνω νούμερο, δίνω ένα νοητό χαστούκι στον εαυτό μου και συνέρχομαι...

 

Σε λιγάκι ακολουθεί μια μικρή συζήτηση για τις ιστορίες και για την ε.φ. γενικά. Δεν νομίζω να εκπλαγεί κανείς από το γεγονός πως και οι δύο admins του sff - μιας διαδικτυακής κοινότητας συγγραφέων και φανς του φανταστικού στην οποία μιλάμε και σχολιάζουμε ακατάπαυστα μη βγάζοντας το σκασμό ποτέ - συμμετείχαν ενεργά στη συζήτηση.

Είπα για το πόσο με εντυπωσίασε το γεγονός πως οι ιστορίες που είχα ακούσει/διαβάσει στο Φεστιβάλ είχαν τεράστια ποικιλία "ανήκοντας" σε ένα σωρό υπο-είδη της ε.φ. και όχι μόνο στη δυστοπική/πολιτικοκομματικοποιημένη ή cyberpunk ε.φ. που είναι τα μόνα είδη που άνθισαν στην Ελλάδα - τηρουμένων των αναλογιών πάντα - τις προηγούμενες δεκαετίες.

Η Βούλα ρώτησε κάποια πράγματα το Ντίνο, ενώ εγώ έκανα μια ερώτηση στον PiKei.

 

Κάποιος κύριος τον οποίο δεν γνώριζα και που, όπως είπε ο ίδιος, τελευταία άρχισε να διαβάζει ε.φ. παρότρυνε τους συγγραφείς να γράφουν "Ελληνοκεντρική" ε.φ. και να αφήσουν τις "Αμερικανιές" και τις σχετικές ταινίες που βγάζει το Hollywood.

Δεν είχαμε και πάλι πολύ χρόνο, αλλά θα απαντούσα στον, ομολογουμένως ευγενή, κύριο, πως το να γράφει κάποιος Έλληνας ε.φ. που βασίζεται σε παραδόσεις και την ιστορία μας, είναι πολύ θεμιτό μεν (αν και δύσκολο), αλλά η λέξη "Ελληνοκεντρικό" εμπεριέχει "σημασίες" που ουδεμία σχέση έχουν με τους απόλυτα ανοιχτούς ορίζοντες της ε.φ. και της λογοτεχνίας του φανταστικού γενικότερα.

Επίσης, πέρα από τις όποιες πολιτικές πεποιθήσεις και θέσεις του καθενός μας, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι Αμερικανοί συγγραφείς (μαζί με τους Γάλλους, Βρετανούς και Ρώσους) είναι οι *πρώτοι διδάξαντες* της ε.φ. όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, και ο όρος "Αμερικανιές" είναι φορτισμένος με ένα τρόπο που κοντεύει, στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον, να γίνει σχεδόν ισότιμος με συνθήματα προκατάληψης, όπως έχουμε δει συχνά στο παρελθόν.

Αν δηλαδή ο Ασίμωφ, ο Κλαρκ, η Λε Γκεν γράφουν "Αμερικανιές", αν το Star Trek είναι "Αμερικανιά", τότε "Αμερικανιές" all the way, people!! ;)

Αναφέρω το παραπάνω μόνο και μόνο επειδή το συζητήσαμε με τα παιδιά λίγο αργότερα και τους "χτύπησε κάπως" το θέμα και κείνους.

 

O Nίκος ζητά 4 "εθελοντές" αλλά medium sized για 4 μπλουζάκια που θα δώσει δώρο. H απόλυτη ντροπή για μένα. Όχι μόνο δεν είμαι medium sized αλλά θέλω XXL (άλλο ένα X και θα γίνω εντελώς ακατάλληλος για ανηλίκους!) Πρέπει να πάρω μπλουζάκι είπαμε, ε? Ορκίζομαι πως θα το θυμηθώ γιατί έξω αρχίζει να κάνει πολλή ζέστη και τρέμω την ώρα που θα βγούμε από την καφετέρια. (Το γεγονός πως είναι Κυριακή και τα μαγαζιά είναι κλειστά, εκτός των τουριστικών που έχουν μεγέθη μόνο για μικρόσωμες τουρίστριες, δε φαίνεται να το θυμάμαι, το ζωντόβολο....)

 

Σε λίγο ανακοινώνεται η λήξη του Φεστιβάλ. Κατακλυσμός από χειροκροτήματα και πολλά μπράβο, και αιωρείται ήδη στον αέρα η υπόσχεση για του χρόνου!

Μερικοί φεύγουν, και γω μιλάω για λίγο με το Μιχάλη και τον ρωτάω για το βιβλίο του. Θέλω να το πάρω τώρα. Το ίδιο και η Βούλα και η Αλεξάνδρα (και δεν ξέρω ποιος άλλος). Ο Μιχάλης έχει μερικά αντίτυπα στο δωμάτιό του και έχει την ομολογουμένως μεγάλη καλωσύνη να πάει μέσα στη ζέστη να μας τα φέρει.

 

Περιμένοντας, βρίσκω την ευκαιρία να μιλήσω λίγο με τον Παναγιώτη (PiKei) και μία κυρία της οποίας το πραγματικό όνομα δεν γνωρίζω, αλλά στο sff έχει γραφτεί ως deadend. [Εdit: Είναι η σύζυγος του mman, Tέτη] Μαζί είναι και η Βούλα και νομίζω και ο Twocows.

Συζητάμε για το φόρουμ, για νεαρούς συγγραφείς που δεν δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, και ακούω αρκετά ενδιαφέροντα σχόλια και παρατηρήσεις από τους δύο συνομιλητές μας!

 

Mερικά λεπτά μετά, έρχεται ασθμαίνων ο Μιχάλης και μας υπογράφει τα βιβλία του. Με ρωτά αν είμαι "global administrator" και του λέω "μόνο administrator". Η αφιέρωση του - ό,τι κι αν λέει ο ίδιος - μ'αρέσει και με διασκεδάζει με την υπερβολή της.

" Στον Ηyper Global Universal Admin Dain/Διονύση με την ελπίδα να τον κάνει να σκεφτεί!"

 

Τέτοιο τίτλο, τύφλα να έχει η Lwaxana Troi του Star Trek: The Next Generation δηλαδή!

 

Και σίγουρα θα με κάνει να σκεφτώ, Μιχάλη. Κάθε ιστορία που μ'αρέσει (και μερικές που δεν μ'αρέσουν) με κάνει να σκέφτομαι! Σ'ευχαριστώ για την αφιέρωση!

 

Η συνέχεια της Κυριακής....μετά!

Edited May 23, 2008 by Dain

[mman]

Η ιστορία του Παναγιώτη Κούστα (PiKei) είναι σαν δρώμενο και απαγγέλεται από τον Παναγιώτη και μια κοπέλα.

[...]

Ο κύριος Βανέλλης είναι ένας μειλίχιος, γλυκομίλητος και ευγενέστατος άνθρωπος, τον οποίο συμπάθησα αμέσως. Τον ευχαρίστησα για το χρόνο του, και με ευχαρίστησε και κείνος που τον είχα πλησιάσει και του είχα πει ό,τι του είπα!!

[...]

Κάποιος κύριος τον οποίο δεν γνώριζα και που, όπως είπε ο ίδιος, τελευταία άρχισε να διαβάζει ε.φ. παρότρυνε τους συγγραφείς να γράφουν "Ελληνοκεντρική" ε.φ. και να αφήσουν τις "Αμερικανιές" και τις σχετικές ταινίες που βγάζει το Hollywood.

Δεν είχαμε και πάλι πολύ χρόνο, αλλά θα απαντούσα στον, ομολογουμένως ευγενή, κύριο, πως το να γράφει κάποιος Έλληνας ε.φ. που βασίζεται σε παραδόσεις και την ιστορία μας, είναι πολύ θεμιτό μεν (αν και δύσκολο), αλλά η λέξη "Ελληνοκεντρικό" εμπεριέχει "σημασίες" που ουδεμία σχέση έχουν με τους απόλυτα ανοιχτούς ορίζοντες της ε.φ. και της λογοτεχνίας του φανταστικού γενικότερα.

Επίσης, πέρα από τις όποιες πολιτικές πεποιθήσεις και θέσεις του καθενός μας, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι Αμερικανοί συγγραφείς (μαζί με τους Γάλλους, Βρετανούς και Ρώσους) είναι οι *πρώτοι διδάξαντες* της ε.φ. όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, και ο όρος "Αμερικανιές" είναι φορτισμένος με ένα τρόπο που κοντεύει, στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον, να γίνει σχεδόν ισότιμος με συνθήματα προκατάληψης, όπως έχουμε δει συχνά στο παρελθόν.

Αν δηλαδή ο Ασίμωφ, ο Κλαρκ, η Λε Γκεν γράφουν "Αμερικανιές", αν το Star Trek είναι "Αμερικανιά", τότε "Αμερικανιές" all the way, people!! ;)

[...]

Περιμένοντας, βρίσκω την ευκαιρία να μιλήσω λίγο με τον Παναγιώτη (PiKei) και μία κυρία της οποίας το πραγματικό όνομα δεν γνωρίζω, αλλά στο sff έχει γραφτεί ως deadend.

Ντίαρ Dain,

1. Η κοπέλα που έκανε την Πρόεδρο του δικαστηρίου στο διήγημα/δίκη του PiKei είναι η σύζυγός του Χέντβιγκ Καρακούδα. Γράφει επίσης Ε.Φ. (όταν την στριμώχνω αρκετά για να στρωθεί - γυναικείο βραβειο Utopiales στο Φεστιβάλ της Νάντης με το πρώτο δημοσιευμένο της διήγημα, το 2006 νομίζω) και μεταφράζει πολύ συχνά μαζί με τον Παναγιώτη για το "9".

2. Ο Δημήτρης ο Βανέλλης είναι όλα αυτά που περιγράφεις. Θα προσθέσω επίσης πολυσχιδής (κινηματογράφος, κόμικς, τέχνη) και φοβερός και τρομερός στην παρέα. Τον αναφέρεις ως "'κύριο Βανέλλη" επειδή μόλις τον γνώρισες, αλλά ενώ είναι κύριος με την σημαντικότερη σημασία της λέξης, είναι τόσο φιλικός τύπος, που μου ακούγεται κάπως αστείο το collocation "κύριος Βανέλλης". Θα δεις ότι μόλις τον δεις μια δεύτερη φορά θα γίνει και για σένα απλώς "ο Δημήτρης".

3. Πες τα χρυσόστομε! Ακριβώς έτσι, απλώς δεν είχαμε χρόνο να τα "ψάλουμε"!

4. deadend = Τέτη Θεοδώρου. Επίσης γράφει, κυρίως ποιήματα και πιο σπάνια φάνταζυ και Ε.Φ. (βλ. "Θρύλοι του Σύμπαντος"). Την έχω παντρευτεί.

[Oberon]

mman said

Η κοπέλα που έκανε την Πρόεδρο του δικαστηρίου στο διήγημα/δίκη του PiKei είναι η σύζυγός του Χέντβιγκ Καρακούδα. Γράφει επίσης Ε.Φ. (όταν την στριμώχνω αρκετά για να στρωθεί - γυναικείο βραβειο Utopiales στο Φεστιβάλ της Νάντης με το πρώτο δημοσιευμένο της διήγημα, το 2006 νομίζω) και μεταφράζει πολύ συχνά μαζί με τον Παναγιώτη για το "9

 

Ah. I see. Πολύ ωραία! Γνώρισα ή είδα τόσο κόσμο στο Φεστιβάλ που ομολογουμένως δεν θυμάμαι όλοι ποιοι ήταν.

 

 

μου ακούγεται κάπως αστείο το collocation "κύριος Βανέλλης". Θα δεις ότι μόλις τον δεις μια δεύτερη φορά θα γίνει και για σένα απλώς "ο Δημήτρης".

 

Θα χαρώ πολύ!

 

 

Πες τα χρυσόστομε! Ακριβώς έτσι, απλώς δεν είχαμε χρόνο να τα "ψάλουμε"!

 

Eίναι "κουμπί" μου το θέμα, και ένα από τα αγαπημένα μου "soapboxes" όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς σε σχετικά τόπικς του φόρουμ. ;)

 

deadend = Τέτη Θεοδώρου. Επίσης γράφει, κυρίως ποιήματα και πιο σπάνια φάνταζυ και Ε.Φ. (βλ. "Θρύλοι του Σύμπαντος"). Την έχω παντρευτεί.

 

Heheheh. Είχα ακούσει πως είναι παντρεμένη με κάποιον της Αλεφ ή/και του sff, αλλά δεν ήμουν σίγουρος αν ήταν η δική σου σύζυγος ή του PiKei ή κάποιου άλλου. Οπότε δεν έγραψα κάτι για να μη δημιουργήσω άθελά μου κάποια παρεξήγηση (αφού δεν είχαμε συστηθεί κιόλας).

Βέβαια αν το σκεφτόμουν καλύτερα, θα διαπίστωνα πως αφού εκεί ήταν η κορούλα σας όταν είχες πάει για τα βιβλία, θα ήταν λογικότερο να μείνει η δική σου σύζυγος να την προσέχει...

Edited May 23, 2008 by Dain