J.R.R. Tolkien ή R.E. Howard

[Spike]

Δεν ηταν ανάγκη να ζητήσεις συγνώμη...

Δεν είναι κακό να υπάρχουν διαφωνίες, το αντίθετο μάλιστα.

 

Πάντως είναι δυο συγγραφείς που δύσκολα συγκρίνονται. Ας το αφήσουμε λοιπόν στην κρίση του καθενός.

[Morgoth_dark_lord_of_Angbad]

Προσωπικά δεν έχω διαβάσει ακόμα Howard οπότε δεν μπορώ να κρίνω τους δυο συγγραφεις.Παντως ο Tolkien μου αρέσει πολύ σαν συγγραφέας και ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών σα βιβλίο.

Δεν έχω να πω πολλά για τα προτερήματα και τα μειονεκτήματά του, διότι σχεδόν όλα στην τέχνη είναι υποκειμενικά(αν και{χωρίς να έχω διαβάσειConan}δεν ξέρω κατα πόσο θα μου άρεσε ένα βιβλίο με ήρωα έναν "ουγκαουγκα βάρβαρο",που δίνει μεγάλη έμφαση στις περιγραφές των αιματηρών μαχών του{μιλάω πάντα επιφυλακτικά,αφού δεν έχω διαβάσει Κόναν)

Οσο αναφορά τα κείμενα τώρα,πιστεύω ότι δε γίνεται να κριθεί ένας συγγραφέας από δυο παραγράφους που πάρθηκαν τυχαία από κάποιο βιβλίο του.

Όταν και αν διαβάσω Howard θα σας πω τη γνώμη μου στο θέμα.

 

Αφτιά.

[Βάρδος]

Ποια η γνώμη σας γι'αυτό;

[RaspK]

Τώρα μου επιβέβαιώνονται όποιες υποψίες είχα για κάτι το περίεργο (πόσους μαύρους κι άραβες δεν είδατε στα πρόσωπα των «κακών» του Howard;) στη γραφή του...

 

Όμως θα συνεχίσω με μια τοποθέτηση που έχω παραθέσει αλλού: μπορεί να μη μου αρέσει αυτή η στάση του συγγραφέα, μπορεί να κατακρίνω τα σχετικά σημεία στο έργο του (θέτοντας τα ως παραδείγματα προς αποφυγή), αλλά δε θα κρίνω τη συγγραφή του από το αν και κατά πόσο ήταν ρατσιστής - όσο κι αν απεχθάνομαι το ρατσισμό σα νοοτροπία.

[heiron]

Ας απαντήσω κι εγώ εδώ!

Πρώτον για να δούμε τι έχουν να πούνε οι νέοι στο φόρουμ και δεύτερον γιατί-επιτέλους-διάβασα το πρώτο βιβλίο του Κόναν κι έχω μια ιδέα για τον Χάουαρντ ενώ ως τώρα ήξερα μόνο τον Τόλκιν.

Όσον αφορά τον τρόπο γραφής απορώ γιατί πολλοί-κυρίως οι άσχετοι που δεν έχουν διαβάσει και τους δύο-υποτιμούν τη γραφή του Χάουαρντ.Ο τύπος γράφει πολύ καλά,όχι απλά πάνω από το μέσο όρο του φάντασυ αλλά συγκρίνεται χαλαρά με τους καλύτερους συγγραφείς γενικώς.Σίγουρα κι ο Τόλκιν δεν πάει πίσω και μάλιστα στον Τόλκιν,ίσως γιατί έχω διαβάσει πιο πολλά βιβλία του,βλέπω μεγαλύτερη "ποικιλία".Εννοώ ότι αλλού είναι σχετικά λιτός(σε σκηνές δράσης) κι αλλού πλατιάζει(πχ σε σκηνές στο Σάιρ).Αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με τον τρόπο γραφης του βέβαια.Οι προτάσεις του είναι απλές,απλά κουράζει το θέμα ασχολούμενος με ξενέρωτα πάρτυ και θείτσικους καφέδες στις οικίες των Χόμπιτ.

Λένε κάποιοι ότι κουράζονται από τις σκηνές μάχης του Χάουαρντ.ΟΚ,δεν είναι τόσο λιτός όσο ο Μούρκοκ θα έλεγα αλλά σίγουρα δεν το παρακάνει όπως ο Σαλβατόρε.Είναι κάπου στη μέση και μου φαίνεται ότι εκεί είναι η χρυσή τομή.

Η υπεροχή του Τόλκιν εν γένει έγκειται στην κοσμοπλασία του και στη συνοχή του έργου του.Ξέρουμε αρκετά καλά τον κόσμο του,τόσο γεωγραφικά όσο και ιστορικά.Η Μέση γη είναι που ανέδειξε τον Τόλκιν και ίσως η Συντροφιά που έγινε η κλασική παρέα ηρώων για rpg.Αλλά κι ο κόσμος του Κόναν δεν είναι λιγότερο ρεαλιστικός(συγγραφικά εννοώ).Το κακό είναι οτι ο Χάουαρντ έγραφε τις ιστορίες του Κόναν με τη μορφή αυτοτελών νουβέλων για φτηνά περιοδικά.Οπότε δεν έχουμε τη συνέχεια και τη συνοχη.Αντίθετα έχουμε μια επαναληψη του μοτίβου που προαναφέρθηκε(ο Κοναν παει κάπου που παραμονευουν τέρατα και στο τέλος τα σφάζει και φεύγει).Αυτό το κακό έχουν πολλές ιστορίες που δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά στο μακρινό για μας παρελθόν και τώρα τα διαβάζουμε με τη μορφή βιβλίων.Το ίδιο δεν μπορεί να προσάψει κανείς στον Μούρκοκ για τον Έλρικ;Όμως ο Μούρκοκ έγραψε κι άλλα βιβλία,μυθιστορήματα πλέον,και απέδειξε οτι οι επαναλήψεις κι άλλα μειονεκτήματα εξαφανίζοταν όταν οι συνθήκες ήταν ευνοικές.

Μην ξεχνάμε επίσης ότι ο Χάουαρντ αυτοκτόνησε μόλις μπήκε στα 30,ο δε Τόλκιν εγραψε τα βιβλία του-ή έστω τα τελείωσε-σε μεγαλύτερη ηλικία.Πού ήταν ο Τόλκιν τη δεκαετία του 30 που ο Χάουαρντ μεσουρανούσε;Και μάλιστα ο Τόλκιν ήταν κάπου 10 χρόνια μεγαλύτερος.Δε μπορώ παρα να λυπάμαι που δεν έιδαμε τον Χάουαρντ να ωριμάζει συγγραφικά και να πεθαίνει σε βαθιά γεράματα.Δε με νοιάζει αν ήταν ρατσιστής,όπως δε με νοιάζει και για τον Λάβκραφτ.Ούτως η άλλως δε μας κάνει κήρυγμα στα έργα του ασχετα αν παιρνουμε μια γενική ιδέα για τις αποψεις του.Αυτό είναι αναπόφευκτο.Αλλά το να παίρνει ο καθένας αποσπάσματα από την αλληλογραφία του για να τον ξεκατινιάσει το θεωρώ στην καλύτερη περίπτωση κουτσομπολιο.

 

(ουάου,πολλά έγραψα!)

[Nihilio]

Όσον αφορά τον τρόπο γραφής απορώ γιατί πολλοί-κυρίως οι άσχετοι που δεν έχουν διαβάσει και τους δύο-υποτιμούν τη γραφή του Χάουαρντ.Ο τύπος γράφει πολύ καλά,όχι απλά πάνω από το μέσο όρο του φάντασυ αλλά συγκρίνεται χαλαρά με τους καλύτερους συγγραφείς γενικώς.

Επειδή όταν ακούν Κόναν σκέφτονται είτε τον Roy Thomas (τα κόμιξ της Μάρβελ και το σενάριο του Conan the destroyer) είτε τον Oliver Stone (σενάριο Conan the Barbarian) και φυσικά το Σβαρτσενέγκερ από την ταινία.

Για τη γραφή του Χάουαρντ (και επειδή δεν έχω διαβάσει μόνο τα Κόναν του) τώρα, δεν είναι παντού η καλύτερη. Στα πιο παλιά του έχει αρκετά μικροπροβληματάκια, αλλά τα τρία τελευταία χρόνια της ζωής του (όταν και έγραφε τα Κόναν) τα είχε ξεπεράσει. Αλλά αυτό που τον κάνει εξαιρετικό είναι (κατ'εμέ) το πάθος με το οποίο έγραφε. Ιστορίες όπως πχ το "πέρα από τον μαύρο ποταμό" πολλοί θα ήθελαν να τις είχαν γράψει, ακόμα και σήμερα.

 

Τώρα, για το αν ήταν ρατσιστής, δε νομίζω ότι ήταν περισσότερο από τον μέσο Τεξανό της εποχής του. Η αλήθεια είναι ότι χρειάστηκε ο Β' Παγκόσμιος πόλεμος για να αντιπαθήσει τον ρατσισμό το συνολικό υποσυνείδητο, στη δεκαετία του 30 ήταν κάτι το απόλυτα φυσικό να ήσουν ρατσιστής (ειδικά στον Αμερικάνικο Νότο). Στην κλίμακα αξιών του Χάουαρντ, πάνω πάνω ήταν ο άρειος βάρβαρος (Κόναν), μετά ο μαύρος βάρβαρος, έπειτα ο πολιτισμένος, ανεξαρτήτως χρώματος, και στη βάση ο άγριος, επίσης ανεξαρτήτως χρώματος. Όπου βάρβαρος είναι ο ήρωας που ζει έξω από τον πολιτισμό, αλλά έχει αξίες και τιμή. Και μην ξεχνάμε ότι είχε και έγχρωμους χαρακτήρες που τους εμφάνιζε με συμπάθεια, όπως πχ τον Σαμάνο N'Longa, που ήταν σύμμαχος του Solomon Kane.

[D'Ailleurs]

Καλύτερα να συγκρίνετε το Τόλκιν με τον τυπά που έγραψε την "Νάρνια" και τον Χάουαρντ με τον Ε.Ρ.Μπάροουζ.

[Arachnida]

Επειδή όταν ακούν Κόναν σκέφτονται είτε τον Roy Thomas (τα κόμιξ της Μάρβελ και το σενάριο του Conan the destroyer) είτε τον Oliver Stone (σενάριο Conan the Barbarian) και φυσικά το Σβαρτσενέγκερ από την ταινία.

 

'Εχω την εντύπωση ότι οι εκτός του χώρου όταν ακούνε Κόναν, μόνο ο Σβαρτζενέγκερ τους έρχεται στο μυαλό. Για αυτό ήταν και λίγο άδικο που αναφέρθηκε παλιότερα ότι τον Κόναν όλοι τον ήξεραν αλλά τον Άρχοντα τον έμαθαν απ' τις ταινίες.

Πιο συγκεκριμένα, επειδή έχω διαβάσει μόνο το "Πέρα από τον Μαύρο Ποταμό" από Howard κι επειδή είμαι φαν του Τόλκιν (μετά τις ταινίες τον διάβασα κι εγώ) δεν μπορώ να τους συγκρίνω απόλυτα.

Μου φάνηκε ότι ο Howard ήταν πιο επίπεδος σε όλους τους τομείς, αλλά δεν έχω ολοκληρωμένη εικόνα.

[RaspK]

Καλύτερα να συγκρίνετε το Τόλκιν με τον τυπά που έγραψε την "Νάρνια" και τον Χάουαρντ με τον Ε.Ρ.Μπάροουζ.

Δε νομίζω ότι ισχύει και τόσο αυτό: επειδή κρίνεται, απ' όσο βλέπεις, ο συγγραφέας περισσότερο, κι όχι το έργο του ακριβώς, μας είναι τελικά μάλλον αδιάφορο το αν ο ένας έγραψε high fantasy και ο άλλος sword and sorcery, ή όποια ανάλογη διαφορά. Το να τους διαχωρίσουμε σε αυτό το επίπεδο είναι σα ν' αναγνωρίζουμε κάποια στοιχειώδη διαφορά ποιότητας στο συγγραφικό επίπεδο του καθενός με βάση τα είδη που έχει γράψει (που, προφανώς, δεν έχει λογική βάση). Σημειωτέον, δεν ξέρω αν γνωρίζεις πόσο πάρε δώσε είχαν ο Tolkien με το Lewis (ο «τυπάς που έγραψε τη Narnia»).

[D'Ailleurs]

ναι αλλα δεν κατάλαβα τι ακριβώς συγκρίνουμε στους δύο συγγραφείς.

[Nihilio]

Πιο συγκεκριμένα, επειδή έχω διαβάσει μόνο το "Πέρα από τον Μαύρο Ποταμό" από Howard κι επειδή είμαι φαν του Τόλκιν (μετά τις ταινίες τον διάβασα κι εγώ) δεν μπορώ να τους συγκρίνω απόλυτα.

Μου φάνηκε ότι ο Howard ήταν πιο επίπεδος σε όλους τους τομείς, αλλά δεν έχω ολοκληρωμένη εικόνα.

Έχοντας διαβάσει όλες τις ιστορίες του Κόναν (από Howard) καθώς και τα άπαντα του Solomon Kane και κάποιες ιστορίες τρόμου του, όπως επίσης (στην ίδια περίπου περίοδο) και το Χόμπιτ και τα δύο πρώτα βιβλία του Άρχοντα, δε θα χαρακτήριζα φτωχό τον Χάουαρντ. Μπορεί η ιστορία του κόσμου της Υβοριανής εποχής να μην είναι συνολικά ούτε 30 σελίδες (σε αντίθεση πχ με το Σιλμαρίλιον) και να μην υπάρχει κάποιο continuity ανάμεσα στις διάφορες ιστορίες, αλλά και βάθος υπάρχει, και πολλές διαφορετικές κουλτούρες και χαρακτήρες και μερικά πολύ ισχυρά μηνύματα (πιο χαρακτηριστική περίπτωση του τελευταίου είναι η "Κοιλάδα των Χαμένων Γυναικών" με αρκετά τολμηρό για την εποχή του θέμα). Σίγουρα κάποια στοιχεία επαναλαμβάνονται από ιστορία σε ιστορία, και σίγουρα μένουν κάποια κενά (πράγμα λογικό, αφού κάποιες ιστορίες είναι rewrites παλαιότερων (πχ η "Ώρα του Δράκου" είναι επανάληψη της "Πορφυρής Ακρόπολης" και πχ ο "Μαύρος ξένος" είχε γραφτεί με άλλον ήρωα αρχικά). Μην ξεχνάμε όμως ότι όλες τους γράφτηκαν σε 3 χρόνια, όταν ο συγγραφέας είχε τη μισή ηλικία από αυτή που είχε ο Τόλκιεν όταν έγραφε τον Άρχοντα, όπως επίσης και για άλλο μέσο.

Τώρα, αν ο Χάουαρντ είχε ζήσει πέρα από τα 30 του, πιθανότα θα ήταν ένας από τους Αμερικάνους κλασσικούς συγγραφείς του 20ου αιώνα- αυτό είναι μια γενική παραδοχή νομίζω.

[RaspK]

Πολύ όμορφα δωσμένες και σωστές παρατηρήσεις, Μιχάλη.

[Arachnida]

Ναι κι εγώ συμφωνώ. Είπα ότι δεν έχω διαβάσει παρά το ελάχιστο από Howard.

Μερικές φορές χρησιμοποιώ σαν κριτήριο και το πόσο θα ήθελα να έχω γράψει εγώ κάτι. Άρα εντελώς υποκειμενικό κριτήριο.

[Naroualis]

Πιστεύω ότι υπάρχει και κάτι άλλο σχετικό με τον Χαουαρντ. Για μένα είναι συγγραφέας και αναγνώστης ταυτόχρονα. Όσο γράφει, μοιάζει να παρασύρεται κι ο ίδιος από την ένταση της αφήγησής του, από τις ίδιες τις σκηνές. Είναι κάπως παράφορος, όπως και οι ήρωές του άλλωστε. Οι όποιες ατέλειες στη γραφή του ξεκινούν από αυτό το γεγονός, καθώς επίσης κι από το ότι ο Χάουαρντ έγραφε για τα πάλπ περιοδικά (λιγότερος χρόνος για διορθώσεις και περισότερη πίεση για όγκο κειμένου), ενώ ο Τόλκιν όχι. Βέβαια, αυτό το βλέπω επειδή προτιμώ τον Χάουαρντ από τον Τόλκιν. Πιο σύντομος, πιο περιεκτικός, πιο παράφορος και οι ιστορίες του ταιριάζουν περισσότερο με τα γούστα μου.

[Nihilio]

Arachnida, είναι νομίζω κάτι το αυτονόητο εδώ μέσα ότι, όταν κρίνουμε έναν συγγραφέα, υπάρχει πάντα και το υποκειμενικό κριτήριο στη μέση. Εγώ πχ έχω παιδικά τραύματα με τον Τόλκιεν και δεν μπορώ να τον κρίνω όσο θετικά θα μπορούσα.

 

edit γιατί τώρα είδα το ποστ της Ευθυμίας: Ο Haward πρέπει να έγραφε (και εξέδιδε) 2-3 ιστορίες το μήνα. Ή μία νουβέλα το μήνα. Ή κάτι παρόμοιο. Σε τρία χρόνια (αρχές 1932- Ιούλιος 1935)έγραψε όλα τα Κόναν (21 ιστορίες, που είναι μαζεμένες πάνω από 1000 σελίδες) και ενδιάμεσα κάπου άλλες τόσες ιστορίες με άλλους ήρωες

Edited February 11, 2008 by Nihilio

[heiron]

Και δεν είναι μόνο ο Χάουαρντ το ένα άκρο(νεαρός συγγραφέας φτηνών παλπ περιοδικών για τα οποία έγραφε πολλές ιστορίες θυσιάζοντας την ποιότητα για την ποσότητα).Είναι και ο Τόλκιν το άλλο.Έγραφε και ξανάγραφε τις ιστορίες του,έφτιαχνε τον κόσμο του για δεκαετίες,και τελικά η ποσότητά του δεν έιναι και πολύ μεγαλύτερη του Χάουαρντ.Μικρότερη είναι βασικά αν πετάξουμε εκτός τα εγκυκλοπαιδικά της Μέσης Γης και μισοτελιωμένες ιστορίες.

Ο Χάουαρντ έγραφε κι άλλα είδη εκτός από S&S και υποθέτω ότι μεταπολεμικά ίσως να παρατούσε το είδος για χάρη κάτι διαφορετικού ή ακόμη πιο σοβαρού.Περίπου σαν τον Μούρκοκ ας πούμε αλλά ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό.Γιατί ο Μούρκοκ δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα με ιστορικά μυθιστορήματα,ούτε με αστυνομικά(οκ,το metatemporal detective δεν είναι και για βραβείο Χάμμετ)...Ο δε Τόλκιν έμεινε όχι απλά δέσμιος του επικού φάντασυ αλλά μάλιστα παρέμεινε ουσιαστικά στη Μεση Γη.

[Nihilio]

Γενικά ακούγεται ότι αν ο Howard είχε "ωριμάσει" σα συγγραφέας, θα έγραφε κάποιο βιβλίο για την Άγρια Δύση (ίσως το πρώτο αμερικάνικο Spaghetti Western σε μορφή μυθιστορήματος ) ή κάτι παρόμοιο. Κανείς δεν ξέρει.

[Δημήτρης]

Ψηφίζω Howard δαγκωτό, ωστόσο δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός μια και είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας. Το barbaric epic είναι ο ορισμός αυτού που μου αρέσει και από αυτόν έμαθα να το αγαπώ. Τώρα ποιος από τους δύο είναι καλύτερος; Όπως ήδη ειπώθηκε είναι υποκειμενικό, είναι θέμα γούστου. Οι fans θα υποστηρίξουν τον δικό τους. Συμφωνώ πάντως απόλυτα με τις παρατηρήσεις του heiron ότι ο Howard έγραφε στα ταπεινά pulps της εποχής του, κάτι που εκ των προτέρων του έδενε τα χέρια. Δεν του έδινε την δυνατότητα της περαιτέρω ανάπτυξης (λόγω περιορισμένου χώρου) και της συνοχής. Σε αντίθεση με τον Τόλκιν που όσο να 'ναι το πακέτο του είναι πολύ πιο ελκυστικό από αυτό του Howard που είναι απλά ''ακόμα μία περιπέτεια''. Ο Τόλκιν έχαιρε μεγάλης εκτίμησης κατά την διάρκεια της ζωής του, ενώ ο Howard όχι. Δείτε πόσα χρόνια έζησε ο ένας και πόσα ο άλλος. Επιλογή του δεύτερου βέβαια να πεθάνει νέος, αλλά άλλο θέμα αυτό. Και επειδή πρόσεξα πως οι περισσότεροι μιλώντας για Howard αναφέρεστε στον Κόναν, κλείνω λέγοντας πως οι ιστορίες του ανέρχονται ''μονάχα'' στις...700 (!!!)

[Nihilio]

Ψηφίζω Howard δαγκωτό, ωστόσο δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός μια και είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας. Το barbaric epic είναι ο ορισμός αυτού που μου αρέσει και από αυτόν έμαθα να το αγαπώ. Τώρα ποιος από τους δύο είναι καλύτερος; Όπως ήδη ειπώθηκε είναι υποκειμενικό, είναι θέμα γούστου. Οι fans θα υποστηρίξουν τον δικό τους. Συμφωνώ πάντως απόλυτα με τις παρατηρήσεις του heiron ότι ο Howard έγραφε στα ταπεινά pulps της εποχής του, κάτι που εκ των προτέρων του έδενε τα χέρια. Δεν του έδινε την δυνατότητα της περαιτέρω ανάπτυξης (λόγω περιορισμένου χώρου) και της συνοχής. Σε αντίθεση με τον Τόλκιν που όσο να 'ναι το πακέτο του είναι πολύ πιο ελκυστικό από αυτό του Howard που είναι απλά ''ακόμα μία περιπέτεια''. Ο Τόλκιν έχαιρε μεγάλης εκτίμησης κατά την διάρκεια της ζωής του, ενώ ο Howard όχι. Δείτε πόσα χρόνια έζησε ο ένας και πόσα ο άλλος. Επιλογή του δεύτερου βέβαια να πεθάνει νέος, αλλά άλλο θέμα αυτό. Και επειδή πρόσεξα πως οι περισσότεροι μιλώντας για Howard αναφέρεστε στον Κόναν, κλείνω λέγοντας πως οι ιστορίες του ανέρχονται ''μονάχα'' στις...700 (!!!)

700 ιστορίες μέχρι τα 30 του; Θηρίο ο Bob. Αλλά σε γενικές γραμμές, άλλο ένας καθηγητής γλωσσολογίας και άλλο ένας τύπος που γράφει σε pulps

[Δημήτρης]

Αλλά σε γενικές γραμμές, άλλο ένας καθηγητής γλωσσολογίας και άλλο ένας τύπος που γράφει σε pulps

 

Σίγουρα, συμφωνώ και εγώ μ' αυτό.

[Solonor]

Άλλο καθηγητής γλωσσολογίας κι άλλο μποξέρ. Howard δαγκωτόνγκ.

[Sonya]

Εμένα να με συμπαθάτε, θα ταχθώ με τον καθηγητή. Και δεν μιλάω για το καθαρά υποκειμενικό της υπόθεσης (δεν την βρίσκω με τον Κόναν, τι να κάνουμε), αλλά για το αντικειμενικό. Αν δεις δυο έργα, δεν κρίνεις το περιεχόμενό τους με βάση το μορφωτικό ή όποιο άλλο επίπεδο του συγγραφέα, τα κρίνεις για το τελικό τους αποτέλεσμα. Βάση αυτού, η κοσμολογία της Μέσης Γης συνεχίζει μέχρι σήμερα να είναι αξεπέραστη απ' όποια πλευρά κι αν την δει κανείς: την ποιότητα της γλώσσας, την δημιουργία των φυλών με τις ιδιαιτερότητές τους και όλες τις ιστορίες που κλείνουν μέσα σ' έναν φανταστικό κόσμο μεγάλο κομμάτι της Σκανδιναβικής και όχι μόνο μυθολογίας.

 

Σέβας στον Howard γιατί ξεπέρασε τον εαυτό του, αλλά η ψήφος μου πάει στον καθηγητή.

[D'Ailleurs]

απλά θα επαναλάβω οτι είναι απο βλακώδες έως τελείως βλακώδες να συγκρίνουμε αυτούς τους δύο. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που πέθανε στα τριάντα του γράφοντας διηγήματα για pulp περιοδήκα και χωρίς να έχει σπουδάσει κάτι ιδιαίτερο και για έναν άλλο που έζησε τον πόλεμο, μια γεμάτη ζωή, σπούδασε, δίδαξε και έγραψε ένα έργο σε πιο μεγάλη ηλικία. Τι κοινο θα μπορούσαν να έχουν;

 

Απο την άλλη βέβαια, αν όντως θέλετε να τους συγκρίνουμε θα παραδεχτώ οτι η κοσμολογία του Τόλκιν είναι πιο γεμάτη, πιο ολοκληρωμένη σε αντίθεση με του Χάουαρντ που ουσιαστικά κάθε κόσμος ήταν μετενσάρκωση του προηγούμενου. Οι χαρακτήρες του Τόλκιν ήταν ποικιλόμορφοι, είχαν πολλές διαφορετικές πτυχές και φυσικά πιο ώριμοι και πιο ολοκληρωμένοι, ενώ ακόμα και οι σημειώσεις του για την Μέση Γή εντυπωσιάζουν μέχρι σήμερα.

 

Ομως, ο Τόλκιν δεν μπόρεσε ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ ΛΕΜΕ να πλησιάσει τον Χάουαρντ ως συγγραφέα. Ενώ το έργο του είναι πιο ολοκληρωμένο, είναι τόσο βαρετό, μπερδεμένο και καταφέρνει με δυσκολία να κρατήσει μια σύνοχή και το ενδιαφέρον του αναγνωστή. Οι χαρακτήρες του αν και πιο ολοκληρωμένοι, δεν διαθέτουν ούτε το 1% της δίψας για ζωή και ζωντάνιας των χαρακτήρων του Χάουαρντ. Και φυσικά η πομπώδης, δυνατή γραφη του Χάουαρντ τον κάνει απλά αξεπέραστο καθώς παρασύρει τον αναγνώστη.

 

Και ας μήν ξεχνάμε οτι δημιούργησε κορυφαίους ήρωες όπως ο Κόναν, ο Μπράν ΜακΜόρν, ο Κάλ κ.α.

 

Μα τον Βάλκα!!!

[heiron]

Εντάξει,μην το παρακάνουμε όμως με τη δικαιολογία της μόρφωσης,της εμπειρίας κτλ.Γιατί αν υπερασπιζόμαστε έτσι τον Χάουαρντ στο φαντασυ τότε στην ΕΦ ο Ντικ θα έπρεπε να θεωρείται Τιτάνας ανάμεσα σε μυρμηγκάκια.Ένας καμένος τζανκι,αμόρφωτος κτλ και έβγαλε δεκάδες κλασικά βιβλία τη στιγμή που άλλοι με τρελές επιστημονικές και φιλολογικές σπουδές,ήρωες πολέμων κτλ μετα βίας έχουν 1-2 βιβλία που μπορούν να συγκριθούν με του Ντικ.

 

Ο Χάουαρντ ήταν λίγο άτυχος που αυτοκτόνησε(εντάξει,δεν ηταν ούτε λίγο ούτε και ατύχημα...διαβάστε παρακάτω ντε!) τόσο νωρίς και δεν προλαβε την μεταπολεμική άνθιση του φαντασυ.Άλλο τα προπολεμικά παλπ περιοδικά κι άλλο τα βιβλία φαντασίας που είχαν γίνει κλασικά τις δεκαετίες του 60 πχ.

[Crazygreek]

Θα ηθελα και εγω να πω την ταπηνη μου γνωμη πανω στο θεμα αν και ειναι λιγο αργα

 

Τολκιν και Χαουαρντ αυτο κια αν τραβαει συζητηση ή μηπως οχι ?

 

Ενα κοινα αποδεκτο κριτιριο στη συμερινη αμπελοφιλοσοφικη συζητηση (γιατι αυτο κανουμε τωρα) λεει οτι καλο και πρεπων ειναι να μην λεμε αοριστιες του τυπου φαντασου να μην αυτοκτονουσε τι θα εγραφε.(Αν και τετα επιχιριματα γινονται δεκτα πχ αν καποιο τον πατησει αυτοκινιτο). Απο τα αρθρα και τα λιγα σχετικα κειμενα του εχω καταλιξει οτι στη συγγραφη του ο Χαουαρντ ηταν αιμοδιψης αγρηος και βαρβαρος θα ηθελα να πιστευω οτι ηταν πιο ισοροπημενος στην ζωη του ομωσ το γεγονοσ οτι ηταν ρατσιστης και μιλαει για τιγανισματα μαυρων σε ενα φιλο του μαζι με το γεγονς οτι αυτοκτονισε δεν μου το επιτρεπουν. Θελω να πιστευω και να ελπιζω οτι οι συγραφεις παλευουν να περασουν μυνηματα στο κοινο τους να τους εμπνευσουν και να τους κινιτοποιησουν στο να πραξουν τα καλυτερα. Οταν ο Χαουαρντ γραφει για αιματοκιλισια πρως την κατακτηση ενοσ θρονου μου φερνει δυο περιπτοσεισ στο μυαλο. Η ο Χαουαρντ δεν εχει αξιες να περασει απο τα διηγηματα του ή οι αξιεσ του ταυτιζονται με αυτες των ηροων του μια πιθανοτητα που πραγματικα δεν θελω να σκευτομαι.

 

Απο την αλλη οχθη ο Τολκιν ηταν ενας ακαδημαηκος γλοσσολογος. Ο σκοποσ του στην αρχη ηταν να δημιουργισει μια γλωσσα ετσι για χομπι επιδει του αρεσε η ιδεα και ειχε χρονο στα χερια του. Απο μικρος εγραφε ιστοριες για ξωτικα συνεπως του ηταν πιο οικιο μια γλωσσα των ξωτικων. Αλλα δεν περιοριστικε στο να φτιαξει λεξεισ με το μιαλο του και ενα συντακτικο αλλα εχτισε απο την αρχη της ιστοριας του μυθηκου αυτου λαου μια προτογλωσα οπου μεσα απο συνθηκες εξελιξε. Στην πορεια ανακαληψε οτι ηθελε κατι παραπανω ετσι συγγεντρωσε στοιχεια απο αλλους μηθουσ και πολιτισμους δενοντας τα στη γλωσα που δημιουργισε.

Οσον αφορα το γραψημο του ηλικρηνα οτα διαβαζω τα μηθηστοριματικα βιβλια του πχ Αρχοντα των Δαχτηλιδιων και οχι τα ιστορικα του αφου ειδα την ταινια μου φερνουν στο μυαλο λογο τροπου γραφης ενα παπου με γενιαδα κατι σαν τον Γκανταλφ απο την ταινια να αφιγειται παραστατικα με χειρονομιες την ιστορια στα ξεσπασματα νοιοθεις να πεταγεσε πισω ξαφνιασμενος και στα ισυχα μερη του βιβλιου νοιοθεις γαληνη και θροισμα φυλων και γρασιδιου.

Οι εκτενεισ περιγραφες του θα ελεγε κανεισ μιαζουν με τον τροπο που οι καλοι παραμηθαδες αφηγουνται ιστοριες : καμια φορα χανονται στις αναμνησεις. Τα μισα βιβλια του τα εγραψε για τα παιδια του και τα υπολοιπα ειναι εργαλεια για να δομισει καποιος τον κοσμο του.

Για τα μηνηματα που περναει νομιζω ολοι αντιλαμβανομαστε οτι οι αξιες αν και κλισε φιλια ειρηνη αδελφοσηνη και ενωτητα παρουσιαζονται καλητερα απο οποιοδηποτε μυθηστοριμα εχει γραφει μεχρι τωρα.

 

Σαν ενα συμπερασμα θα καταλοιξω οτι οι δυο συγγραφεις δεν συγγρηνονται με τον ενα να ειναι ενας γλωσολογος παραμηθας που εγραφε ιστοριες για τα παιδια του με ενα ιστοριογραφο που πληρονοταν για να γραφει σε ευδομαδιαια στηλη.