Solonor Posted December 29, 2008 Share Posted December 29, 2008 Λοιπόν! Κατ'αρχήν καταγγέλω Tiessa και σια (όπα μοιάζουν αυτά τα δυο) που δεν έχουν ξεκινήσει ήδη topic και πέφτει το βάρος πάνω μου! Μετά από αρκετά χρόνια κυκλοφορίας λοιπόν... Αν και δεν είμαι fan ούτε της Ε.Φ. ούτε των συλλογών διηγημάτων, διάβασα το βιβλίο ως fan της ελληνικής σκηνής. Και πρέπει να πω, πως μου άρεσε! Θα αναφερθώ μονάχα σε ορισμένα από τα διηγήματα. Για την περίφημη "σοκολάτα" έχω να πω πως μου άρεσε ιδιαίτερα, έτσι ακριβώς όπως ήταν και αφού έκανα το τεστ προσωπικότητας με τα όσα έχει γράψει/εξηγήσει ο κ. Μανωλιός δηλώνω πως μου διέφυγαν δύο λεπτομέρειες (τις οποίες και δε θυμάμαι). Γενικά όλα τα διηγήματα ήταν πολύ όμορφα, εμπνευσμένα και πάνω από όλα δυνατά! Τι δυνατά δηλαδή μερικά ήταν πιάνα από ουρανοξύστη. Το μοναδικό στο οποίο θα μπορούσα να σταθώ ήταν στο "Χριστοπαναγίες" του οποίου η χιουμοριστική γραφή θα προτιμούσα να είναι κάπως πιο μετρημένη. Βέβαια αυτά είναι γούστα. Μου άρεσαν οι ιδέες Ε.Φ. αν και δεν μπορώ να γνωρίζω κατά πόσο είναι πρωτότυπες μιας και δεν έχω διαβάσει και πολύ. Ακόμη μου άρεσε ο τρόπος που παρουσιαζόταν το μέλλον της ανθρωπότητας στα περισσότερα από αυτά. Τέλος με εντυπωσίασε πραγματικά το τελευταίο διήγημα "εξεταστική περίοδος". Ειδικά η φράση στον υπολογιστή "Ζήτα", ήταν φοβερή σκηνή. Βέβαια το τέλος του με έκανε να βρίσω τον κ.Μανωλιό με τρόπο που χρησιμοποιούσαν οι πρωταγωνιστές του στο προηγούμενο διήγημα που αναφέρω, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα! Συνολικά είναι ένα βιβλίο που άνετα θα συνιστούσα ή θα δάνειζα σε έναν φίλο μου στερώντας έτσι τα πολύτιμα ευρώ από τη τσέπη του δημιουργού του, επεκτείνοντας όμως τον μύθο του! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted December 30, 2008 Share Posted December 30, 2008 Έι, Solonor, δεν το ήξερες βέβαια, αλλά ειδικά η κυρία Tiessa, δεν θα μπορούσε να ανοίξει ποτέ αυτό το topic! Αιτία είναι (κι αυτό μου το ομολόγησε πρόσφατα) ότι δεν μπορεί να συστήσει αυτό το βιβλίο σε κάνεναν λογικό άνθρωπο (κάπως έτσι το εξέφρασε) λόγω του διηγήματος "Η Άμυνα", ένα λίγο εμμ... ναι, σκληρό, σχεδόν σπλάτερ/ΕΦ, του οποίου τη βία βρήκε άκρως αδικαιολόγητη. Λαχταρώ περισσότερα σχόλια για αδύνατα σημεία/διηγήματα του βιβλίου (τα οποία φυσικά έιναι ευπρόσδεκτα από όλους), κυρίως γιατί τα διηγήματά του είναι 9 έως 16 χρόνια παλία και θέλω να βαυκαλίζομαι ότι στο μεταξύ έχω βελτιωθεί έστω και λίγο... Κατά τα άλλα, δεν πιστεύω να θέλαμε happy end στην "Εξεταστική Περίοδο", ε; Υ.Γ. Και ξέρεις τι σου λέει ο *κ.* Μανωλιός; Υ.Γ.2 Αντίο κι ευχαριστώ για τα πιάνα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted December 30, 2008 Share Posted December 30, 2008 (edited) Είπα να διατηρήσω διακριτικά τη σιωπή μου, αλλά αφού με προκαλεί ο συγγραφέας, πραγματικά θα ήθελα ν' ακούσω κι από άλλους γνώμες για την 'Άμυνα'. Αν δεν ήξερα ήδη το Μιχάλη όταν διάβασα αυτό το διήγημα, θα τον είχα μισήσει αμετάκλητα. Edit: Το χαμογελάκι, για να μην το πάρετε πολύ στα σοβαρά. Edited December 30, 2008 by Tiessa Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Glowleaf Posted December 30, 2008 Share Posted December 30, 2008 Εγω ακομα το ψαχνω, οταν το παρω θα σας πω την αποψη μου. Επειδη δεν το βρισκω στα βιβλιοπωλεια, οριστε μια online βιτρινα για να σας διευκολυνω http://www.perizitito.gr/product.php?produ...9511&page=1 (μου φαινεται αναγκαστικα θα το παραγγειλω απο εκει) Πηγα ο αμοιρος στην λαϊκη να παρω ενα σαρκινο φρουτο, και κατεληξα αντι αυτου με ενα καλαθι γεματο απο: Ονειροψιθυριστες, Flatland, Τομος εφ ελληνων συγγραφεων του "9" και την συλλογη διηγηματων τρομου "Τρεμω στο αγγιγμα σου 2". Τελευταια στιγμη δεν πηρα το "Βασιλειο της Αραχνης" γιατι ειδα τομος Β' και δεν εβρισκα τον Α' (ναι θα τα επαιρνα και τα δυο). Ε δεν συμφερει τελικα! τα διηγήματά του είναι 9 έως 16 χρόνια παλία και θέλω να βαυκαλίζομαι ότι στο μεταξύ έχω βελτιωθεί έστω και λίγο... Μπα, η ιδια ανωμαλια σε δερνει, απλα τωρα την αποδιδεις πειστικοτερα. Εγκρινω! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted December 30, 2008 Share Posted December 30, 2008 Εγω ακομα το ψαχνω, οταν το παρω θα σας πω την αποψη μου. Επειδη δεν το βρισκω στα βιβλιοπωλεια, οριστε μια online βιτρινα για να σας διευκολυνω http://www.perizitito.gr/product.php?produ...9511&page=1 (μου φαινεται αναγκαστικα θα το παραγγειλω απο εκει) Έχω την εντύπωση ότι χτες το απόγευμα ίσα-ίσα το πήρε το μάτι μου στο Cube. (Εμμ. Μπενάκη). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Solonor Posted December 30, 2008 Author Share Posted December 30, 2008 Χμμ, αδικαιολόγητη βία δεν βρήκα πουθενά, ούτε μου φάνηκε κάποιο διήγημα ιδιαίτερα ακραίο. Επειδή δηλαδή ο ένας βλέπει τη κόρη του "μέσα-έξω", ένας άλλος τρώει το πόδι του φίλου του και μερικοί ακόμη βλέπουν τον μπροστινό στη σειρά να γίνεται κιμάς εξαιτίας ίσως μιας κακής κίνησης; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
PiKei Posted December 30, 2008 Share Posted December 30, 2008 Οκέυ, δέχομαι το μπινελίκι που δεν άνοιξα εγώ το τόπικ, αλλά έχω πλήρωσει τα γραμμάτια μου στον Μανωλιό αλλιώς. Δηλώνω υπερήφανα πως έχω γράψει την πρώτη (και ίσως την μόνη) κριτική του Σάρκινου Φρούτου σε περιοδικό μεγάλης κυκλοφορίας (ΠΟΠ&ΡΟΚ) την εποχή που κυκλοφόρησε. Και χωρίς να τον γνωρίζω. Μετά γνωριστήκαμε και να που έχουμε καταντήσει... να μην μπορούμε να ανοίξουμε ένα τόπικ. Άλλο είναι το θέμα που γράφω, βέβαια. Η Άμυνα. Η Άμυνα λοιπόν είναι, και εδώ γίνομαι εξαιρετικά υποκειμενικός, ένα από τα καλύτερα διηγήματα που έχω διαβάσει και γράφτηκε πριν εμφανιστεί αυτό που σήμερα ονομάζουμε New Weird. Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω με βάση τις (ελλειπείς μου) γνώσεις στην Ιστορία της Λογοτεχνίας. Και κυρίως δεν σπλατεριάζει πουθενά για να σπλατεριάσει... Ταβανόπροκα για την Tiessa: Καλά ρε συ, δηλαδή για ποιό είδος ανθρώπων αγοράζεις για δώρο βιβλία; Εντελώς της κλασσικής σχολής είναι όλοι; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted December 30, 2008 Share Posted December 30, 2008 Χμμ, αδικαιολόγητη βία δεν βρήκα πουθενά, ούτε μου φάνηκε κάποιο διήγημα ιδιαίτερα ακραίο. Επειδή δηλαδή ο ένας βλέπει τη κόρη του "μέσα-έξω", ένας άλλος τρώει το πόδι του φίλου του και μερικοί ακόμη βλέπουν τον μπροστινό στη σειρά να γίνεται κιμάς εξαιτίας ίσως μιας κακής κίνησης; Ρε συ Αντώνη, όπως το γράφεις θα νομίζει κανείς ότι, όσον αφορά τη σάρκα και τη βία τουλάχιστον, μιλάμε για τον Έλληνα Poppy Brite! Θέλω να πιστεύω ότι όπου παρουσιάζω βία είναι γενικά δικαιολογημένη από την εκάστοτε υπόθεση. ΟΚ, ίσως στην "Άμυνα" να το παράκανα... λίγο. Η Άμυνα λοιπόν είναι, και εδώ γίνομαι εξαιρετικά υποκειμενικός, ένα από τα καλύτερα διηγήματα που έχω διαβάσει και γράφτηκε πριν εμφανιστεί αυτό που σήμερα ονομάζουμε New Weird. Ναι, γίνεσαι εξαιρετικά υποκειμένικός. Το αστείο με την "Άμυνα" είναι πως ίσως να μην την έγραφα αν δεν θεωρούσα πολύ μέτριο το "Σαρκινο Φρούτο" (το διήγημα που έδωσε και το όνομά του στη συλλογή) το οποίο είχα γράψει ακριβώς πριν. Μερικά χρόνια αργότερα, άλλαξα γνώμη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Solonor Posted January 5, 2009 Author Share Posted January 5, 2009 Πέρα από την πλάκα εμένα δε μου φάνηκε καθόλου υπερβολική η βία και εδώ που τα λέμε αν και κάπως έντονη δεν υπήρχε σε πολλά σημεία. Τώρα Μιχάλη αν θες κι άλλα σχόλια χμμ θα επανέλθω δριμύτερος! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted December 4, 2009 Share Posted December 4, 2009 «Η Σοκολάτα» το πρώτο διήγημα στο «Σάρκινο Φρούτο»; Τσκ-τσκ-τσκ. Είμαι που λες αμύητος στα της επιστημονικής φαντασίας, σκέφτομαι να της δώσω μια ευκαιρία, ρωτώ για καλούς συγγραφείς και μου λέν’ «Μιχάλης Μανωλιός», ω, έλληνας, και ξεκινώ με την Σοκολάτα; Να ένας αναγνώστης που η επιστημονική φαντασία δεν θα κερδίσει ποτέ. Γιατί εγώ, που είμαι μυημένος τι να πω; Μέχρι και αυτό αμφισβήτησα όταν πρωτοδιάβασα το παρόν διήγημα. «Υποτίθεται πως είσαι μυημένος Ντίνο παιδί μου» είπα στον εαυτό μου. «Η Σοκολάτα» Μιχάλη δεν είναι χαλβάς. Είναι καλογραμμένο. Έχει στέρεους, αληθινούς χαρακτήρες. Έχει συναίσθημα. Έχει μια στρωτή ιστορία, που την ξέρεις όμως μόνο εσύ. Διαλέγεις να μην μας τα λες όλα γιατί όταν την έγραψες ζούσες την Πικάσο περίοδο σου. Είχα διαβάσει την ερμηνεία σου όσον αφορά το διήγημα, στο τόπικ του 9, αλλά ευτυχώς, δεν τη θυμόμουν διαβάζοντας το τώρα εκ νέου. Γιατί είπαμε πως ο τύπος μαζεύει τα ρολόγια τους; Κάτι που έχει να κάνει και με τον «ύπνο» της Άρτεμις στο φινάλε; Ούτε ο Τειρεσίας (διαβάζοντας το με Braille) δεν θα έβγαζε άκρη. Από τη στιγμή που πρέπει να το εξηγείς…και να τρέχεις να προλάβεις πίσω από αυτούς που το διαβάζουν… τα λόγια είναι περιττά. Να πω ότι λοξοδρόμησες και συ μια φορά. Πάμε παρακάτω… Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted December 4, 2009 Share Posted December 4, 2009 «Η Σοκολάτα» το πρώτο διήγημα στο «Σάρκινο Φρούτο»; Τσκ-τσκ-τσκ. Είμαι που λες αμύητος στα της επιστημονικής φαντασίας, σκέφτομαι να της δώσω μια ευκαιρία, ρωτώ για καλούς συγγραφείς και μου λέν’ «Μιχάλης Μανωλιός», ω, έλληνας, και ξεκινώ με την Σοκολάτα; Να ένας αναγνώστης που η επιστημονική φαντασία δεν θα κερδίσει ποτέ. Κάπως off-topic, αλλά σε αναγνώστες που θέλουν να γνωρίσουν το είδος, από Έλληνες συστήνω σταθερά Μπαλάνο (Οι Ονειρότοποι της Γης), Χαρίτο (Σχέδιο Φράκταλ) και κυρίως Κούστα (Έξι Δισεκατομμύρια Τρόποι Ζωής). Και τα τρία συνδυάζουν ιδανικά ποιότητα και "ευκολία ανάγνωσης". Παπαδόπουλο (Λάθος Οδηγίες) και "Σάρκινο Φρούτο" είναι προτιμότερο ο αμύητος στο είδος να τα διαβάσει αφού έχει προπονηθεί με κάποιο από τα πρώτα τρία. Όσο για τη Σοκολάτα, δεν είναι τυχαίο ότι όλα αυτά τα χρόνια οι συζητήσεις με αναγνωστες έχουν δείξει ότι όσο πιο πολύ ΕΦας είναι κάποιος/α τόσο πιο πολύ προτιμάει αυτό το διήγημα έναντι των άλλων. Και για να καταλαβαίνουν και οι τρίτοι ποια κουβέντα ξανανοίγουμε (από το topic του "9") επισυνάπτω το αρχείο με το reverse engineering της Σοκολάτας, προειδοποιώντας φυσικά ότι είναι πήχτρα στο spoiler. Γενικά, το "Σάρκινο Φρούτο" είναι σε μερικά σημεία σαν τη Σοκολάτα: Λέει το κάθε πράγμα μία φορά και απαιτεί πολύ προσοχή από τον αναγνώστη. Νομίζω ότι στο "...και το τέρας" το ξεπέρασα αυτό. Η Σοκολάτα - Δυο Λόγια.doc Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted December 5, 2009 Share Posted December 5, 2009 Μου φαίνεται απίστευτο να διαβάζω αυτό το διάλογο για τη σοκολάτα! Μπήκα στη διαδιακασία μάλιστα να διαβάσω και το word γιατί έλεγα ότι όντως κάτι θα μου λείπει από την πλευρά της πλοκής, δε μπορεί! Δε μου έλλειπε τίποτα, απολύτως, τα είχα βρει όλα αυτά μέσα στο διήγημα και τα είχα βρει εξαιρετικά. Γενικά μάλλον είναι το αγαπημένο μου Μανωλιός-διήγημα από τα όσα έχω διαβάσει μέχρι στιγμής (και η αλήθεια είναι πως δεν είναι πάρα πολλά το ομολογώ) αλλά είναι ένα διήγημα που το θυμάμαι σε φάσεις εντελώς άσχετες και μου γεννά σκέψεις που δεν ήξερα πως μπορώ να κάνω. Είναι επίσης από τα ελάχιστα διηγήματα που μόλις το τελείωσα γύρισα πίσω και το ξαναδιάβασα, όχι επειδή δεν είχα καταλάβει, αλλά επειδή δεν ήμουν έτοιμη ακόμα να αφήσω το Ρόλυ να φύγει... Μάλλον, Ντίνο μου, τελικά είναι φτιαγμένο για τους αμύητους και ίσως μόνο για αυτούς. Δε μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted December 5, 2009 Share Posted December 5, 2009 Μάλλον, Ντίνο μου, τελικά είναι φτιαγμένο για τους αμύητους και ίσως μόνο για αυτούς. Ή μόνο για νεράιδες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted December 5, 2009 Share Posted December 5, 2009 Μου φαίνεται απίστευτο να διαβάζω αυτό το διάλογο για τη σοκολάτα! Παρομοίως. Προσωπικά το θεωρώ το καλύτερο διήγημα του Σάρκινου Φρούτου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted December 6, 2009 Share Posted December 6, 2009 «Αγάπα τον, αγάπα τον, αγάπα τον.» Όμορφη ιστορία με ενδιαφέρον σκηνικό και ευφάνταστη εξωβιολογία, που στήνει απλά το ντεκόρ για τις ανησυχίες του συγγραφέα του τι είναι αγάπη. Ανάλογα με το πως το βλέπει ο κάθε αναγνώστης, ίσως συμφωνήσει ή διαφωνήσει με το τελικό συμπέρασμα. (Στο A.I., την ταινία, το μικρό αγοράκι προγραμματίζεται να λατρεύει τη μαμά του χωρίς να έχει ποτέ τη δυνατότητα να αμφισβητήσει ή να εξετάσει εκείνο το συναίσθημα. Η Γκρέις στην ιστορία μας έχει άλλες ευκαιρίες.) Σαν τύπος που καταπίνει τα κινηματογραφικά happy end, και ερχόμενος από το μέλλον («…και το τέρας»), διάβασα το διήγημα με μια επιπρόσθετη ένταση. Όσο αισιόδοξα και να διαγράφονταν τα συναισθήματα των δύο κεντρικών χαρακτήρων, οι ήρωες του Μιχάλη Μανωλιού εδώ είναι… επιστήμονες. Θα μπορούσαν να τα τινάξουν όλα μέσα στην υπερ-ανάλυση. Πάλι καλά που ο συγγραφέας θυμάται πότε-πότε και τις ανάγκες της σάρκας, με κάποια όμορφη ερωτική σκηνή. Και το φινάλε; Είναι αισιόδοξο για τους δύο εραστές; Θυμηθείτε προς τα πού κατευθύνεται το μέλλον. Στο δεύτερο βιβλίο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted December 10, 2009 Share Posted December 10, 2009 «Επιτάφιος». Αυτό το διήγημα ήταν ένα παράξενο ταξίδι ως αναγνωστική εμπειρία. Είχα στην αρχή την εντύπωση πως διάβαζα πρωτόλειο Μανωλιό. Το σκηνικό κλισέ, λίγο ρετρό σαν θέμα, φαντάζομαι κάθε συγγραφέας της επιστημονικής φαντασίας πρέπει να γράψει μια ιστορία για το τέλος της Γης και της ανθρωπότητας (έτσι, για να το βγάλει από το σύστημα του.) Ο μεθεπόμενος Μανωλιός ορατός βέβαια, θέλει να είναι ορθός στην επιστήμη του. Γι αυτό και πέφτουν πολλοί αριθμοί, πολλά νούμερα, εμπεριστατωμένα στοιχεία και απρόσμενος διδακτισμός (μας κουνάει το δάχτυλο ο συγγραφέας) με τόσα επίθετα που σε ορισμένες προτάσεις θα ξεμείνεις από αέρα αν τις διαβάσεις απνευστί. Οι κεντρικοί χαρακτήρες δεν είναι εκεί για να σηκώσουν την ιστορία στους ώμους τους, χρησιμεύουν σαν παραδείγματα που εικονογραφούν την ιστορία. Έτσι κι αλλιώς τίποτα από όσα κάνουν ή δεν κάνουν οι χαρακτήρες δεν επηρεάζει την πλοκή. Η πλοκή των γεγονότων είναι προδιαγεγραμμένη. Διαβάζουμε ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ. Και ω, με το που ξεκινάει το σκάφος το ταξίδι του έχω κολλήσει πάνω στη σελίδα. [Εδώ θα ήθελα να πω ότι οι εμβόλιμες σκηνές με αυτούς που παρακολουθούσαν την ανθρωπότητα με ενόχλησαν από την αρχή, δεν μου άρεσαν σαν εύρημα, στη συνέχεια τους ξεχνούσα και μετά με ενοχλούσαν ξανά στην επόμενη τους εμφάνιση. Ήταν κατά τη γνώμη μου αδύναμη και αχρείαστη ιδέα.] Η μοίρα του σκάφους όμως ήταν σαγηνευτική, οι συνθήκες του ταξιδιού γοητευτικά τρομακτικές και η κατάληξη μου προξενούσε μεγάλη αγωνία. Και τότε – αφού με ξεκίνησε με αμφιβολία και στη συνέχεια με κέρδισε… ήρθε το φινάλε! «Γιατί;» αναρωτήθηκα. Να πω τι κατάλαβα: Αυτό που βλέπει η Λέιτ όταν κοιτάζει έξω από το σκάφος, Μιχάλη, και που εσύ δεν μας λες, μαντεύω πως είναι ότι έχουν φτάσει στο σημείο εκκίνησης τους. Η Γη 2 ήταν εξ αρχής η δική τους Γη, καθώς, κατά έναν τρόπο, αυτό που έβλεπαν εκεί έξω στον γαλαξία ήταν ένας «καθρέπτης». Αυτό κατάλαβα. Αν δεν είναι αυτό, δεν έχω άλλη ερμηνεία. Αν πάλι είναι αυτό, σίγουρα δεν περιμένω παρά ελάχιστους να το καταλάβουν. Κι όσοι έχουν το τρίτο μάτι του Βούδα στο μέτωπο τους. Επίσης, το διήγημα σου έχει μέσα του ένα άλλο σούπερ διήγημα! Τρομερό σαν ιδέα. Δεν πίστευα στα μάτια μου όταν το διάβασα (ειδικά πριν προχωρήσω στις συνθήκες του ταξιδιού): «Το σκάφος αυτό θα μετέφερε πάνω από μισό εκατομμύριο επιβάτες και δεν είχε παρά μόνο μια τουαλέτα.» Αυτό είναι killer τελική ατάκα για Συριανό 500άρι, έτη φωτός ανώτερη από το «Τι σκέφτονται οι γυναίκες;» Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted December 12, 2009 Share Posted December 12, 2009 O "Επιτάφιος" είναι το παλαιότερο δημοσιευμένο μου διήγημα (1992) με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Για το τι έγινε έπεσες κοντά: Οι εξωγήινοι επειδή έκριναν την ανθρωπότητα επικίνδυνη την περιόρισαν σε μια κοσμική φυλακή με ακτίνα περίπου τη μισή από την απόσταση μέχρι τη Νέα Γη. Ο φράχτης αυτός λειτούργησε σαν καθρέφτης και αντανάκλασε τον "Επιτάφιο" πίσω στη Γη. Δεν μπόρεσαν ποτέ να φτάσουν στη Νέα Γη και φυσικά όταν γύρισα πίσω η Γη είχε πεθάνει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted December 12, 2009 Share Posted December 12, 2009 O "Επιτάφιος" είναι το παλαιότερο δημοσιευμένο μου διήγημα (1992) με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Λοιπόν, όσο και αν γκρινιάζω κάθε φορά για την "Άμυνα" -και περιμένω εναγωνίως να δω τι θα πει ο Ντίνος για το θέμα- ο "Επιτάφιος" ήταν το διήγημα που με εξόργισε. Πόσο απίστευτα άδικο ήταν αυτό που συνέβη! Κανένα περιθώριο, καμιά επιλογή, καμιά ελπίδα! Ήταν σαν να μου έδωσε ένα πολύ γερό χαστούκι. Δεν το λέω για πλάκα, ακόμα και τόσα χρόνια μετά, όποτε πέσει η ματιά μου στο Σάρκινο Φρούτο, το πρώτο που θυμάμαι ήταν το πόσο πολύ με είχε πονέσει ο Επιτάφιος. Εδώ που τα λέμε, μπροστά στην πίκρα αυτής της ιστορίας, πολλά από τα άλλα ήταν πταίσματα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted December 12, 2009 Share Posted December 12, 2009 «Χριστοπαναγίες». Ωραία φωτογραφία. Ποιος είναι ο τύπος; Πόσο χρόνο χρειάστηκε για να γραφεί αυτό το διήγημα; Σε σύγκριση με τον χρόνο που χρειάστηκαν για να βαφτιστούν οι χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν σε αυτό; Τα πιο περίεργα ονόματα που συνάντησα ποτέ. Οι πρώτες δύο σελίδες ήταν μαρτύριο καθώς αγωνιούσα να απομνημονεύσω ποιος είναι ποιος και τι κάνει παρακάτω. Μπρος-πίσω, πάνω-κάτω, μέχρι που τα παράτησα και παραδόξως…πήγε καλά. Κατάλαβα πως το επιθυμητό στην ιστορία ήταν το χιούμορ, το οποίο στην αρχή με χτύπησε επιτηδευμένο, καθώς όμως ξεδιπλώθηκε η ιστορία έπαψα να το προσέχω. Αυτή η ιστορία ίσως να σήκωνε ελληνικά ονόματα…λόγω τίτλου. Ίσως δεν γινόταν αλλιώς, το «Χριστοπαναγίες» είναι μια έννοια, αλλά και μέσα στο διήγημα κάποια στιγμή το σύνθετο διαχωρίζεται σε Χριστό και Παναγία. Εδώ βέβαια δεν εκφράζω δικό μου συλλογισμό, αλλά δανεισμένο, καθώς μας την πέφτουν με κάτι τέτοια διάφοροι ψείρες. The Story So Far: Βάση όσων έχω διαβάσει ως τώρα, πολύ πιθανό να μην βιαζόμουν να διαβάσω δεύτερο βιβλίο από τον ίδιο συγγραφέα, και η μούντζα θα ήταν όλη δική μου φυσικά. Και το παράξενο είναι πως το Σάρκινο Φρούτο είναι στα δικά μου χωράφια – διαστημόπλοια, γαλαξιακά ταξίδια, εξωγήινοι, σε αντίθεση με το δεύτερο βιβλίο, με την επιστήμη και την τεχνολογία σε ασφυκτικά γήινα πλαίσια (με ίσως πιο σπαρακτικούς χαρακτήρες.) Την «Σοκολάτα» δεν την κατάλαβα. Το «Αγάπα τον, Αγάπα τον, Αγάπα τον» είναι ένας πρόλογος στο «Πηγή Έμπνευσης», κάπως πιο ακατέργαστο στους χαρακτήρες, καθώς περισσότερο με κέρδισαν τα τρίμορφα παρά η σχέση του ζευγαριού. Ο «Επιτάφιος» μας έδωσε ένα ταξίδι γεμάτο σασπένς και ένα δυσνόητο φινάλε, με το πολύ αδύναμο εύρημα των εξωγήινων που επεμβαίνουν. Το «Χριστοπαναγίες» ξεκίνησε δύσκολα αλλά με κέρδισε και με κράτησε ως το τέλος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted December 13, 2009 Share Posted December 13, 2009 «Χριστοπαναγίες». Ωραία φωτογραφία. Ποιος είναι ο τύπος; ΟΚ, αυτό έχει πλάκα. Είναι ένας πολύ κοντινός φίλος και λέγεται Μιχάλης. Είναι ο Μ.Α.Π.Α. της αφιέρωσης (ήταν φυσικά προχθές στην παρουσίαση του τέρατος -με πιο κοντά μαλλιά). Δεν του είχα πει ότι θα εκδιδόμουν, ωστε να του στήσω αυτή την πλάκα. Τράβηξα αυτή τη φωτογραφία μέσα στο ασανσέρ της πολυκατοικίας του λέγοντάς του κάτι σαν "ρε συ, θέλω ακόμα μια πόζα για να τελειώσει το φιλμ" (ήταν από τα παλια με το καρούλι) "δεν κάνεις καμιά χαζομάρα;" Προσέξτε τις ιδρωμένες μασχάλες -ο άνθρωπος γύριζε από χειρωνακτική δουλειά. Μετά η Λίνα Θεοδώρου πρόσθεσε το Διαστημικό Λεωφορείο στην... κατάλληλη θέση και ήμασταν έτοιμοι. Το κλου ήταν την πρώτη ημέρα της κυκλοφορίας του βιβλίου. Ήταν σχεδόν Χριστούγεννα του 1999 και μαζευτήκαμε κάπου δέκα άτομα παρέα, (παρόντες προχθές) όλοι συνεννοημένοι εκτός από τον Μιχάλη. Μια φίλη (ηθοποιός πια) που τότε σπούδαζε στη Δραματική Σχολή είχε φέρει δύο συμφοιτητές της, ειδικά για την περίσταση. Ο ένας μάλιστα ήταν ο μετέπειτα γνωστός Κώστας Παπαχρόνης, με σημαντική καριέρα στο θέατρο, που σκοτώθηκε πέρσυ σε αυτοκινητιστικό. Πίνουμε λοιπόν τα ποτάκια μας στο μαγαζί ενός φίλου, όταν η τότε κοπέλα (νυν σύζυγος) του Μιχάλη "προσέχει" ότι δύο τύποι (οι ηθοποιοί) τον κοιτούν επίμονα απ' την άλλη άκρη του μπαρ. "Δεν κοιτάνε εμένα. Εσένα κοιτάνε και, αν συνεχίσουν, θα γίνει χαμός", απαντάει εκείνος. Μετά από αρκετή ώρα και αρκετά επίμονα και ενοχλητικά για τον Μιχάλη κοιτάγματα, κι αφού έχει "θορυβηθεί" όλη η παρέα, δίνω σήμα στους δύο ηθοποιούς και έρχονται κοντά μας. "Ρε φίλε να σε ρωτήσουμε κάτι;" Μιχ. (αρπαγμένος, σηκώνεται όρθιος): "Και βέβαια να με ρωτήσετε!" "Είσαι μοντέλο;" Ο Μιχάλης μένει άφωνος. Προφανώς ήταν το τελευταίο που περίμενε να ακούσει. Μετά αρχίζει ένας απολαυστικός διάλογος μεταξύ των δύο ηθοποιών, οι οποίοι αγνοώντας όλους μας, προσπαθούν να "αποφασίσουν" αν τελικά είναι "εκείνος στη φωτογραφία": "Ρε αυτός είναι! Στό 'λεγα!" "Τώρα που το λες... Και από κοντά... Μάλλον έχεις δίκιο". Μιχ. (στο τέλος, αγανακτισμένος): "Ρε παιδία, μήπως να μου πείτε κι εμένα να καταλάβω;" "Ρε φίλε είσαι σίγουρος ότι δεν ποζάρεις; Σε έχουμε δει σ' εκείνο το βιβλίο". "Ποιο βιβλίο, ρε; Με δουλεύετε;" "Κάτσε να το φέρω. Το έχουμε εδώ!" Οπότε του φέρνουν το βιβλίο ανοιγμένο στη σελίδα της φωτογραφίας. Ο Μιχάλης μετά μας περιέγραψε ότι όταν είδε τον εαυτό του τυπωμένο σε χαρτί ένιωσε "σαν κάποιος να είχε τραβήξει το χαλί του κόσμου από κάτω του". Έκλεισε αμέσως το βιβλίο, είδε το όνομά μου στο εξώφυλλο, τα κατάλαβε φυσικά όλα (του έχω κάνει αρκετές τέτοιες φάρσες) και μπορείτε να φανταστείτε τη συνέχεια της βραδιάς... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted December 18, 2009 Share Posted December 18, 2009 «Σάρκινο Φρούτο», το διήγημα. Τα ελαφρά πρώτα. Ξεκινώντας, σε μισή μόλις σελίδα, ένα σωρό κατεβατά από ονόματα, αληθινοί γλωσσοδέτες στα ελληνικά. Ονοματεπώνυμα! Και καθώς προχωράμε στη λαβυρινθώδη γραφή, να αναφέρονται κάποιοι μια με το όνομα και μια με το επίθετο, και άντε να θυμάσαι ότι δύο αναφορές είναι για το ίδιο άτομο. Και δεν μπορείς να το αγνοήσεις και να επικεντρωθείς στην πλοκή. Τα ονόματα είναι καίρια συνδεδεμένα με αυτή. Και δεν την πιάνω με τη πρώτη, ή τη δεύτερη, πως έχουμε και flashback. Τρεις ή τέσσερις φορές σταματώ το διάβασμα και ξεκινώ από την αρχή, βλέποντας το πρώτο κεφάλαιο με το μάτι κάποιου που έχει μάθει περισσότερα. Μόνο μετά την 14η σελίδα της ιστορίας βγαίνω επιτέλους από την ζούγκλα, έχω δει πλέον τους χαρακτήρες, τι τρέχει, ποιος είναι ποιος κλπ. Έχουμε εδώ μια πολύ καλή ιστορία επιστημονικής φαντασίας και έναν συγγραφέα που του την έχει βιδώσει κάπως. Δεν γούσταρε που μικρός τον ανάγκαζαν να βάζει τα κυβάκια με τα γράμματα σε αλφαβητική σειρά. Αυτή είναι η εκδίκηση του. Τα βαρέα τώρα. Αυτή είναι η δική μου εκδίκηση. Όταν ήμουν μικρό παιδί και διάβαζα τα κλασσικά βιβλία (το «Χωρίς Οικογένεια» π.χ.) όποτε γινόταν κάτι κακό, να σκοτωθεί ένα σκυλάκι ή γενικώς να τελειώσει άσχημα το βιβλίο, αισθανόμουν βαθιά πίκρα, σα να με είχε ξεγελάσει ο συγγραφέας. Με είχε κάνει να διαβάσω το βιβλίο του για να με πονέσει. Και δεν τον είχα μπροστά μου για να του βάλω τις φωνές. Τώρα όμως, σε έχω εδώ Μιχάλη. Ειρωνευόμαστε συχνά (ειρωνεύονται κάποιοι, σωστότερα) τα happy end και αυτούς που τα γράφουν. Το τι θέλει ο λαουτζίκος, τα σιρόπια, τα μη ρεαλιστικά και άλλα παρόμοια. Ε λοιπόν, και ένα κακό, φριχτό, απάνθρωπο φινάλε μπορεί να είναι το ίδιο επιτηδευμένο. Ο κυνισμός βγαίνει πάντα πιο αποδεκτός από πολλούς. Θέλω να εκφράσω την οργή μου για το τέλος της ιστορίας Σάρκινο Φρούτο (μιλάω καθαρά για την μυθοπλασία – όχι για γραφή ή αναληθοφάνεια) και με οργίζει διπλά ότι αυτό δεν μπορεί παρά να ικανοποιήσει το συγγραφικό σου ψώνιο. Και είναι διπλά φριχτό γιατί ενώ το φινάλε συντελείται πέντε σελίδες πριν το τέλος του διηγήματος, ακολουθούν αυτές οι πέντε σελίδες χωρίς ελπίδα ανατροπής (που να οδηγήσει τα καθίκια μέσα σε ένα σούπερ νόβα) αλλά δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο όλη η διαδικασία βασανισμού και σφαγής. Εδώ μου έχουν γεννηθεί φυσικά ερωτηματικά. Γιατί μάλλον η επιστημονική αυτή φαντασία δεν μπορεί να είναι ποτέ στεγανή. Για να αμφιβάλλουν κάποιοι, για να υπάρχει θέμα συνειδήσεως, η τεχνολογία αυτή πρέπει ακόμα να βρίσκεται στα σπάργανα της. Τι είδους άνθρωποι λοιπόν, θα έβλεπαν κάποιον κλώνο και δεν θα τον θεωρούσαν άνθρωπο. Τι είδους άνθρωποι θα είχαν κλώνους ανθρώπων να σφαδάζουν και να ουρλιάζουν από τα μαρτύρια χρησιμοποιώντας τους σαν μηχανές, χωρίς οι ίδιοι να νιώθουν τίποτα; Τι είδους πιλότοι και κυβερνήτες; Θα δεχόμουν μια θρησκεία (που η δικιά μας ορθόδοξη δεν αποδέχεται π.χ. πως τα ζώα έχουν ψυχή) να μην βλέπει τους κλώνους σαν ανθρώπους, σίγουρα να τους αντιμετωπίζει ως α-ψυχους. Η δε επιστήμη, που ήδη θεωρεί τον κανονικό άνθρωπο μηχανή, και τα ανθρώπινα συναισθήματα βραχυκύκλωμα στον εγκέφαλο, πως μπορεί να αγνοεί τα δικαιώματα οποιουδήποτε έμβιου πλάσματος, ενός κλώνου; Δεν ξέρω ποια είναι η άλλη δουλειά του Μιχάλη Μανωλιού. Όπως όμως γιατροί και βιολόγοι τεμαχίζουν βατράχια, σκύλους και γατάκια πριν πάρουν το πτυχίο τους, δεν θέλω να ξέρω τι αθώα πλασματάκια τεμάχισε στο εργαστήριο του μέχρι να γίνει συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας. Δυνατό το Σάρκινο Φρούτο, επάξια δίνει τον τίτλο του στη συλλογή, χαίρομαι που δεν το έγραψα εγώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted December 18, 2009 Share Posted December 18, 2009 Πάντα απολαυστικός ο Dino. Διαβάζω αυτό τον καιρό συγχρόνως τα δύο βιβλία του mman, καθώς κι ένα τρίο (κακή συνήθεια το ξέρω), κι ευελπιστώ να γράψω κι εγώ τελειώνοντας την άποψή μου πάνω σε κάθε διήγημα. Το συγκεκριμένο πάντως επιτηδευμένο δεν το νομίζω. Η πιο φυσική κατάληξη της ιστορίας ήταν. Όσο για το "Τι είδους άνθρωποι λοιπόν, θα έβλεπαν κάποιον κλώνο και δεν θα τον θεωρούσαν άνθρωπο. Τι είδους άνθρωποι θα είχαν κλώνους ανθρώπων να σφαδάζουν και να ουρλιάζουν από τα μαρτύρια χρησιμοποιώντας τους σαν μηχανές, χωρίς οι ίδιοι να νιώθουν τίποτα; Τι είδους πιλότοι και κυβερνήτες;", δεν έχεις παρά να ρίξεις μια ματιά στην ανθρώπινη ιστορία. Δουλεία, ανθρωποθυσίες... Πιστεύεις ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται συνέχεια; 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted December 18, 2009 Share Posted December 18, 2009 (edited) "...Τι είδους πιλότοι και κυβερνήτες;", δεν έχεις παρά να ρίξεις μια ματιά στην ανθρώπινη ιστορία. Δουλεία, ανθρωποθυσίες... Πιστεύεις ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται συνέχεια; Την τύφλα μου... φανταζόμουν έναν κάποιο εξευγενισμό στον άνθρωπο που κοιτά στα άστρα. Η φαινομενικά καθολική αποδοχή της τεχνολογίας, τερατώδης όπως είναι, στο σύμπαν του Μανωλιού σοκάρει. Και όταν το πείραμα στο "Η Δεύτερη Έξοδος" έχει happy end κατά τον συγγραφέα, Dino does not play nice any more. Edited December 18, 2009 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted December 18, 2009 Share Posted December 18, 2009 (edited) Την τύφλα μου... φανταζόμουν έναν κάποιο εξευγενισμό στον άνθρωπο που κοιτά στα άστρα. Η φαινομενικά καθολική αποδοχή της τεχνολογίας, τερατώδης όπως είναι, στο σύμπαν του Μανωλιού σοκάρει. Και όταν το πείραμα στο "Η Δεύτερη Έξοδος" έχει happy end κατά τον συγγραφέα, Dino does not play nice any more. Η Δεύτερη Έξοδος με ενόχλησε κι εμένα. Απλά το Σάρκινο Φρούτο νομίζω ότι δεν έχει τόσο να κάνει με την αποδοχή της τεχνολογίας. Ο άνθρωπος πάντα είναι έτοιμος να κάνει πατήσει πάνω σε γη, ζώα και άλλους ανθρώπους, αν κρίνει ότι τον συμφέρει. Το πολύ πολύ να το καλύψεο με δικαιολογίες του τύπου ¨είναι κλώνοι, δεν είναι άνθρωποι". ΥΓ: Κι όταν λέω ότι με ενόχλησε, δε σημαίνει όμως ότι βρίσκω εκτός πραγματικότητας την κατάληξη του διηγήματος. Edited December 18, 2009 by aScannerDarkly Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted December 18, 2009 Share Posted December 18, 2009 (edited) «Σάρκινο Φρούτο», το διήγημα. 1) Ξεκινώντας, σε μισή μόλις σελίδα, ένα σωρό κατεβατά από ονόματα, αληθινοί γλωσσοδέτες στα ελληνικά. Ονοματεπώνυμα! Και καθώς προχωράμε στη λαβυρινθώδη γραφή, να αναφέρονται κάποιοι μια με το όνομα και μια με το επίθετο, 2) Θέλω να εκφράσω την οργή μου για το τέλος της ιστορίας [...] και με οργίζει διπλά ότι αυτό δεν μπορεί παρά να ικανοποιήσει το συγγραφικό σου ψώνιο. Και είναι διπλά φριχτό γιατί ενώ το φινάλε συντελείται πέντε σελίδες πριν το τέλος του διηγήματος, ακολουθούν αυτές οι πέντε σελίδες χωρίς ελπίδα ανατροπής (που να οδηγήσει τα καθίκια μέσα σε ένα σούπερ νόβα) αλλά δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο όλη η διαδικασία βασανισμού και σφαγής. 3) Τι είδους άνθρωποι λοιπόν, θα έβλεπαν κάποιον κλώνο και δεν θα τον θεωρούσαν άνθρωπο. Τι είδους άνθρωποι θα είχαν κλώνους ανθρώπων να σφαδάζουν και να ουρλιάζουν από τα μαρτύρια χρησιμοποιώντας τους σαν μηχανές, χωρίς οι ίδιοι να νιώθουν τίποτα; Τι είδους πιλότοι και κυβερνήτες; 4) Δεν ξέρω ποια είναι η άλλη δουλειά του Μιχάλη Μανωλιού. Όπως όμως γιατροί και βιολόγοι τεμαχίζουν βατράχια, σκύλους και γατάκια πριν πάρουν το πτυχίο τους, δεν θέλω να ξέρω τι αθώα πλασματάκια τεμάχισε στο εργαστήριο του μέχρι να γίνει συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας. 1) Η κυβερνήτης αναφέρεται στους υφιστάμένούς της με τα επίθετά τους (τόσο ως αφηγήτρια όσο φυσικά και στους διαλόγους), ενώ όλοι οι υπόλοιποι αναφέρονται στους συναδέλφους τους και τους φωνάζουν με τα μικρά τους, εκτός από την κυβερνήτη. Έχεις δίκιο ότι αυτό μπερδεύει λίγο στην αρχή, αλλά νομίζω ότι μόλις ο αναγνώστης πιάσει την ιδέα (ή την διαισθανθεί χωρίς να την συνειδητοποιήσει) μετά δουλεύει καλά και κυρίως χτίζει τον χαρακτήρα της κυβερνήτη. 2) Σε κατανοώ απολύτως. Αλλά αν το διήγημα τελείωνε "πολιτισμένα" εκεί που λες, τώρα δεν θα ήσουν αρκετά εξοργισμένος και ίσως δεν συζητούσαμε πάνω στα ερωτήματα που θέτεις. 3) Και φτάνουμε στο ζουμί: Οποιοσδήποτε έχει αρκετά μεγάλο όφελος από κάτι τέτοιο (βλ. και post Scanner). Δικαιολογεί η δυνατότητα για διαστρικά ταξίδια τέτοιες καταστάσεις; Η απάντηση εναπόκειται φυσικά στον αναγνώστη και ελπίζω να μην είναι τόσο ξεκάθαρη ούτε προφανής. 4) Δουλεύω στο Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, στην τεχνική εποπτεία της ΔΕΗ. Καθόλου αιματηρή δουλειά. Αλλά σε άλλους τομείς της ζωής μου, συνηθίζω να "τεμαχίζω" (σχεδόν) αθώα πλάσματα. Πάντως γενικά, οι μεγαλύτερες των σφαγών γίνονται μόνο στο μυαλό μου. Καλό είναι αυτό γιατρέ μου; Thx, χείμαρρε Ντίνο! Εδίτιον το προειδοποιητικόν: Ντίνο, ακολουθεί η... notorious "Άμυνα". Θα σου πρότεινα, αφού την διαβάσεις, να αφήσεις να περάσουν κανα δυο μέρες πριν ποστάρεις οτιδήποτε σχετικό. Αυτά, και να φανείς γενναίος.;) Edited December 19, 2009 by mman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.