...και το τέρας - Μιχάλης Μανωλιός

[Nihilio]

Θα σας εξομολογηθώ την αμαρτία μου.

Την εποχή ακόμα που έπαιρνα 9 (πριν το στρατό δηλαδή) είχα δοκιμάσει να διαβάσω 3-4 φορές την ιστορία ΕΦ και έκτοτε τα παράτησα. Έβλεπα συνέχεια κάποιους ξένους να γράφουν πάνω στο ίδιο δυστοπικό μοτίβο εξανδραποδισμού της ανθρώπινης ύπαρξης. Δεν είμαι ο μεγαλύτερος φαν της Επιστημονικής Φαντασίας ούτε και ο μεγαλύτερος οπαδός του αριστερίστικου τεχνολουδιτισμού (οκ, τα βγάζω από το κεφάλι μου αυτά, αλλά μόνο έτσι θα τις χαρακτήριζα) που οι ιστορίες αυτές εξέφραζαν.

Διαβάζοντας το "...και το τέρας" σχεδόν χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο που δεν είχα δώσει περισσότερες ευκαιρίες στις ιστορίες από το ένθετο της Ελευθεροτυπίας. Τα χαρακτηριστικά στοιχεία που είχα δει και στο 9 υπήρχαν και εκεί (όχι σε όλες τις ιστορίες) αλλά εκεί που κάθε Τετάρτη διάβαζα μια μέτρια υλοποίηση της ιδέας εδώ έβλεπα το ένα βήμα παραπέρα σε αυτό που θα αποκαλούσα εξαιρετική λογοτεχνία.

Από το σπαραχτικό εναρκτήριο "θα είσαι εδώ", στο (με είχαν προετοιμάσει για πολύ χειρότερα οι πονόψυχοι σε αυτό το τόπικ) κλασικό "μπλε φόρεμα" (ανέφερα και την αντίρρησή μου για το SETI στο από πάνω τόπικ, αλλά είναι nitpick) στην εξαίρετα διαστροφική αίθρα (το αστυνομικό κομμάτι το βρήκα προσχηματικό αλλά η όλη σύλληψη... τη ζηλεύω ο χοροράς) στο υπέροχα αισιόδοξο "Αρμαλίνα ΙΙ" και το τραγικό ομόνυμο διήγημα, την πολύπλοκα δοσμένη "πηγή έμπνευσης" και τα δύσκολα ηθικά διλήματα του "Δεύτερη έξοδος" και "Δόξα και λήθη", το εμπνευσμένο "Κι Εγώ Καλύτερα ", εδώ μέσα υπάρχει ένα εξαίρετο δείγμα του τι μπορεί να μας δώσει η Ελληνική λογοτεχνία του φανταστικού.

Αδύναμοι κρίκοι μου φάνηκαν το περισσότερο από όσο έπρεπε ηθικοπλαστικό "Καληνύχτα" και το "Above us only sky", που ήταν κάτι σαν μια φαντασίωση (fantasy ) του συγγραφέα και γρήγορα εκτροχιαζόταν και έκανε μια κοιλιά. Δεν μπορώ όμως να είμαι και πλεονέκτης, το σύνολο είναι πολύ άνω του μετρίου, χωρίς στην άποψη αυτή να μπαίνει η επεξήγηση "για ελληνικό".

 

ΥΓ: Το "είμαστε σε ένα διήγημα φάνταζυ" μου δίνει το δικαίωμα να σας αποκαλώ "κύριε" δίχως καμία τύψη, κύριε mman.

[mman]

[...] χωρίς στην άποψη αυτή να μπαίνει η επεξήγηση "για ελληνικό".

OK, αυτό ήταν κολακευτικό.

Ευχαριστώ για τον κόπο,

κ. mman

[PiKei]

Ο Μιχάλης Μανωλιός ...και το τέρας ανεβαίνουν για παρουσίαση στην Θεσσαλονίκη, βλέπε περισσότερα στο Νέα & Ανακοινώσεις. Κι αφού εγώ είμαι γνωστός "ορκισμένος φαν" του mman (κοίτα που κάνει και ομοιοκαταληξία) και αφού στο άλλο τόπικ έβαλα την πρόσκληση ανεβάζω εδώ την αφίσα.

Edited February 4, 2010 by PiKei

[kitsos]

τελικά ...και το τέρας έπεσε στα πλοκάμια του τέρατος!

[mman]

Διαβάστε εδώ τις εντυπώσεις ενός blogger και συγγραφέα ρεαλιστικής λογοτεχνίας. Βρίσκω αυτή την παρουσίαση εξαιρετικά ενδιαφέρουσα γιατί για τον Π. Χατζημωήσιάδη (ο οποίος έχει εκδόσει τρία βιβλία και ετοιμάζει το τέταρτο) είναι η πρώτη του συνειδητή επαφή με την Επιστημονική Φαντασία. Δεν έχει τόσο σημασία το τι λέει για το βιβλίο, όσο το (δυστυχώς όχι πάντα) αυτονόητο συμπέρασμα της τελευταίας παραγράφου, σχετικά με τα λογοτεχνικά είδη και το πώς πρέπει να κρίνουμε ένα βιβλίο.

Μια μικρή δικαιώση.

[DinoHajiyorgi]

Η λογοτεχνική αξία ενός βιβλίου δεν μπορεί να αποτιμάται με κανένα κριτήριο πέρα από τη λογοτεχνική του αξία.

Και το βιβλίο αυτό δεν υστερεί σε τέτοια αξία.

 

Μπράβο στην δίκαιη αντιμετώπιση του κυρίου Χατζημωησιάδη, και συγχαρητήρια σε σένα Μιχάλη. Νά'σαι ο κριός που θα ρίξει και για μας αυτά τα ηλίθια τείχη.

[Tiessa]

Μπράβο στην δίκαιη αντιμετώπιση του κυρίου Χατζημωησιάδη, και συγχαρητήρια σε σένα Μιχάλη. Νά'σαι ο κριός που θα ρίξει και για μας αυτά τα ηλίθια τείχη.

 

+1 κι από μένα.

 

Μια μικρή δικαίωση.

 

και ευτυχώς, εν ζωή. (όχι μετά από καμιά ογδονταριά χρόνια)

Edited March 11, 2010 by Tiessa

[mman]

και ευτυχώς, εν ζωή. (όχι μετά από καμιά ογδονταριά χρόνια)

Επειδή νοίωθω πολύ μικρός και νέος για να έχω τέτοια παράπονα, τη δικαίωση δεν την εννοούσα για μένα αλλά για το Ελληνικό Φανταστικό γενικά, μια που, καλώς ή κακώς, το "τέρας" λειτούργησε ως πρέσβης του στην συγκεκριμένη περίπτωση.

[Naroualis]

Αντίθετα από τους προλαλήσαντες, εγώ θα γράψω την αναλυτική κριτική πρώτη και μετά θα μιλήσω γενικά για το βιβλίο σαν συμπέρασμα. Θα το αντέξεις, φίλτατε;

 

 

 

(με αλφαβητική σειρά)

 

 

 

…Και Το Τέρας: Αν και πολύ πρωτότυπο στο ξεκίνημά του, μετά (όταν καταλαβαίνω τη σχέση Σειρήνας και Αδελφού) γίνεται απλά ενδιαφέρον και καταλήγει προβλέψιμο. Άνισο θα το χαρακτήριζα, αν και όχι ιδιαίτερα αδύναμο. Παρά το ότι τελικά ήταν προβλέψιμο, μου άρεσε, μέσα στην κλασικότητα της πλοκής του.

 

Above us only sky: Μια παρατεταμένη περιγραφή της ουτοπίας και του τι θα της συνέβαινε αν τη συναντούσαμε. Δυστυχώς με κούρασε στην ανάγνωσή της.

 

Αίθρα: ανατριχιαστικό, μια σφαλιάρα σχεδόν παρόμοια με εκείνη της πρώτης της ανάγνωσης. Να ονειρεύεστε συχνότερα, μίστερ. Ποιος ξέρει τι άλλο θα απολαύσουμε από τα όνειρά σας.

 

Αρμελίνα ΙΙ: Μια πάρα πολύ ωραία ιδέα, την οποία δεν εκμεταλλεύεσαι όσο της πρέπει. Αυτό θα έπρεπε να είχε την έκταση του Above Us Only Sky. Η δε λύση του προβλήματος μου φάνηκε το ίδιο μακιαβελική με τη συμπεριφορά του υπεύθυνου για τον τηλεμεταφορέα. Συν το ότι δεν εκμεταλλεύτηκες σχεδόν καθόλου τις δυνατότητες για σολάρισμα που σου παρείχε ο πατέρας της μικρής.

 

 

Η δεύτερη έξοδος: Ομολογώ ότι δεν το κατάλαβα καθόλου. Δεν κατάλαβα τι κάνει η μηχανή κι ως εκ τούτου και προς τι το τραγικό τέλος.

 

Η Δόξα και η Λήθη: Δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο της συλλογής, πάντως είναι το αγαπημένο μου. Θα υπερφαλλαγίσω αυτό που είπε ο Ντίνος κάποια στιγμή ότι επιβάλλεται να ξαναδιαβάσει κανείς το πρώτο κεφάλαιο όταν το ολοκληρώσει και θα πω ότι δεν επιβάλλεται αλλά στο επιβάλλει το ίδιο το διήγημα με τη ροή και τη δύναμή του. Το θες, το επιθυμείς να ξαναδιαβάσεις το πρώτο κεφάλαιο. Αν δεν το κάνεις, μένεις σα νηστικός.

 

 

Θα είσαι εδώ: Τρομακτικό. Πραγματικά τρομακτικό. Δεν είμαι σίγουρη αν με ικανοποίησε ιδιαίτερα η εναλλαγή των φυλετικών ρόλων. Η ίδια η ιδέα ήταν πολύ δυνατή (και η οπτική της γωνία ακόμη δυνατότερη) για να χρειάζεται ένα twist στην πλοκή της ακόμη. Αλλά το βιβλίο ξεκινάει με ένα χαστούκι σαν κι αυτό που δε έχεις ξαναφάει και σε κουρελιάζει εξαρχής.

 

Καληνύχτα!: Πολύ σύντομο, και το ραπάρισμα της δεσμοφύλακα όχι και τόσο αναγκαίο. Δε μου τράβηξε το ενδιαφέρον.

 

Κι εγώ καλύτερα: Φοβερή οπτική γωνία και ιδέα (όπως συμβαίνει σε αρκετά από τα διηγήματα της συλλογής άλλωστε), κάααααααπως αδύναμη η σκηνή της επιλογής του τι θα κάνουν στο τέλος. Οι πρώτες παράγραφοι μου θύμισαν λιγάκι τη σκουπιδόμαζα στο Φράγκολ Ροκ και αυτό με βοήθησε να λατρέψω την αφηγήτριά σου ακόμη περισσότερο.

 

 

Μια βόλτα στ’ άστρα: Σύντομο, περιεκτικό και τίποτε λιγότερο απ’ ό,τι υπόσχεται. Στις υποψηφιότητες για καλύτερο της συλλογής.

 

 

Μια Κίνα: Έχω πολλές φορές σκεφτεί κι εγώ να γράψω ένα tribute σε κάποιο αγαπημένο διήγημα-μυθιστόρημα, αλλά ποτέ δεν το τόλμησα. Χαίρομαι που βλέπω ότι δεν ξεπέφτεις στην απλή «συνέχιση» του βιβλίου, αγαπημένες μας Καρέλεν.

 

 

Οι Απειροτρείς ευχές: Διασκεδαστικό, αλλά τίποτε άλλο.

 

Περίπατος στον Άρη: Πάρα πολύ ζόρικο, σχεδόν όσο και το Γαλάζιο Φόρεμα. Και τελικά δεν κατάφερα να ξεχωρίσω την ηθική στάση της Υπουργού.

 

 

Πηγή Έμπνευσης: Εξαιρετικό σαν εκτέλεση, λίγο μπερδεμένο με τις εναλλαγές της οπτικής γωνίας.

 

Το Γαλάζιο φόρεμα: Ο ορισμός της απελπισίας. Αν σε είχα μπροστά μου όταν το πρωτοδιάβασα θα έτρωγες μια γροθιά στη μύτη. Με ζόρισε τόσο πολύ που δε θέλω να το ξαναδιαβάσω ποτέ. Ορίστε. Ευχαριστήθηκες;

 

 

Το καλάθι των αχρήστων του γραφείου μου και οι αρχικές συνθήκες του Σύμπαντος σφηνωμένες στον πάτο του: Λυπάμαι που το λέω, αλλά το διήγημα αυτό θα έχει προβλήματα στο μέλλον. Όλοι θα νομίζουν ότι είναι του Κούστα! Είναι εντελώς αδύνατο να το διαβάσω χωρίς να κουδουνίζει η ελαφρώς ένρινη τενόρο φωνή του στ’ αυτιά μου «γαμώτο-γαμώτο-γαμώτο-γαμώτο!» Δε θα πω ότι δεν είναι λίγο αμερικανιά, αλλά με διασκέδασε αφάνταστα (και θα με διασκέδαζε πιστεύω κι αν δεν το είχα ακούσει από τον Παναγιώτη )

 

 

Το Χρώμα του Αίματος: Με μπέρδεψε, καθώς η ιδέα του στηρίζεται σε αλλαγές πολλών επιπέδων και πήγαιν’-έλα από το ένα άστρο στο άλλο.

 

 

Χρονομηχανή Τέλος: Έλα τώρα. Μπορείς να γράψεις και καλύτερες ιδέες και καλύτερες διηγήσεις και καλύτερες ανατροπές από τόσο. Νομίζω ότι είναι το πιο αδύναμο της συλλογής.

 

 

 

Και στο δια ταύτα: Το Τέρας είναι καλύτερο από το Σάρκινο Φρούτο, διαβάζεται πιο ευχάριστα, αλλά.

 

 

 

Αλλά περιμένω εκείνο το βιβλίο σου που και θα δείξει σε όλους (φαντασάδες και μη) τις ικανότητές σου και θα μου τινάξει τα μυαλά στον αέρα. Έχουμε καιρό θα μου πεις, αλλά έλα που είμαι ανυπόμονη. Κοντολογίς γράφε ασύστολα. Το καλύτερό σου βιβλίο δεν το έχεις γράψει ακόμα.

 

Edit: κάτι λάθος bold

Edited March 26, 2010 by Naroualis

[mman]

1) Αίθρα: ανατριχιαστικό, μια σφαλιάρα σχεδόν παρόμοια με εκείνη της πρώτης της ανάγνωσης. Να ονειρεύεστε συχνότερα, μίστερ. Ποιος ξέρει τι άλλο θα απολαύσουμε από τα όνειρά σας.

 

2) Η δεύτερη έξοδος: Ομολογώ ότι δεν το κατάλαβα καθόλου. Δεν κατάλαβα τι κάνει η μηχανή κι ως εκ τούτου και προς τι το τραγικό τέλος.

 

3) Κι εγώ καλύτερα: [...] Οι πρώτες παράγραφοι μου θύμισαν λιγάκι τη σκουπιδόμαζα στο Φράγκολ Ροκ [...]

 

4) Μια Κίνα: Έχω πολλές φορές σκεφτεί κι εγώ να γράψω ένα tribute σε κάποιο αγαπημένο διήγημα-μυθιστόρημα, αλλά ποτέ δεν το τόλμησα. Χαίρομαι που βλέπω ότι δεν ξεπέφτεις στην απλή «συνέχιση» του βιβλίου, αγαπημένε μας Καρέλεν.

 

5) Το Γαλάζιο φόρεμα: Ο ορισμός της απελπισίας. Αν σε είχα μπροστά μου όταν το πρωτοδιάβασα θα έτρωγες μια γροθιά στη μύτη. Με ζόρισε τόσο πολύ που δε θέλω να το ξαναδιαβάσω ποτέ. Ορίστε. Ευχαριστήθηκες;

 

6) Το καλάθι των αχρήστων του γραφείου μου και οι αρχικές συνθήκες του Σύμπαντος σφηνωμένες στον πάτο του: Λυπάμαι που το λέω, αλλά το διήγημα αυτό θα έχει προβλήματα στο μέλλον. Όλοι θα νομίζουν ότι είναι του Κούστα! Είναι εντελώς αδύνατο να το διαβάσω χωρίς να κουδουνίζει η ελαφρώς ένρινη τενόρο φωνή του στ’ αυτιά μου «γαμώτο-γαμώτο-γαμώτο-γαμώτο!»

 

7) [...] Το καλύτερό σου βιβλίο δεν το έχεις γράψει ακόμα.

 

1) Βρίσκω πολύ ενδιαφέρον το εξής: όταν το "Αίθρα" πρωτοδημοσιεύτηκε στο "9" είχε ενθουσιάσει αρκετούς άντρες αναγνώστες (για ευνόητους λόγους). Μετα την κυκλοφορία αυτής της συλλογής όμως, έχουν εμφανιστεί πολλές γυναίκες αναγνώστριες που τους ισοφαρίζουν ή και τους ξεπερνούν σε θετικές αντιδράσεις, κι αυτό ομολογώ ότι δεν το περίμενα και τόσο.

 

2)

Πρώτη Είσοδος στον βιοσκάνερ: Το μηχάνημα σαρώνει και αποθηκεύει τη μοριακή δομή του υποκειμένου μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Πρώτη Έξοδος απ΄οτον βιοσκάνερ: Το υποκείμενο συνεχίζει να ζει αλλά ό,τι ζει από δω και στο εξής δεν είναι σωσμένο στον βιοσκάνερ.

Θάνατος του υποκειμένου.

Δεύτερη Είσοδος στον βιοσκάνερ: Εισάγεται το πτώμα του υποκειμένου και ο βιοσκάνερ εφαρμόζει πάνω του τη μοριακή δομή που έχει αποθηκευμένη στη μνήμη του.

Δεύτερη Έξοδος από τον βιοσκάνερ: Το υποκείμενο που βγαίνει από το μηχάνημα είναι στην ίδια ακριβώς κατάσταση όπως όταν μπήκε για πρώτη φορά σε αυτόν. Συνεπώς είναι ζωντανό.

Το αποτέλεσμα φαίνεται σαν ανάσταση. Επίσης, επειδή το αναστημένο υποκείμενο δεν θυμάται τι έζησε στο ενδιάμεσο, του φαίνεται ότι έχει κάνει ένα μικρό ή μεγάλο ταξίδι στο χρόνο.

Το όλο πρόβλημα στο διήγημα είναι ότι το υποκείμενο δεν ήταν πλέον ζώο, όπως στα πειράματα, αλλά άνθρωπος και επειδή δεν μπορούσαν έτσι απλά να τον σκοτώσουν, έπρεπε να βρει το θάρρος να αυτοκτονήσει μόνος του.

 

 

3) Πού το θυμήθηκε τώρα αυτό;!

 

4) Υπάρχει ένας φίλος που (αν και δεν έχει καμία σχέση με το χώρο του Φανταστικού) από τότε που διάβασε το "Μία Κίνα" στο "9", απλώς... έκοψε το "Μιχάλης"! Με αποκαλεί σταθερά "αγαπημένε μου Καρέλεν"... (Όταν το είχα παρουσιάσει στο Λογοτεχνικό Εργαστήριο της ΑΛΕΦ, είχε τεθεί ένα ζήτημα γι' αυτή την προσφώνηση καθώς επαναλαμβάνεται ούτε λίγο ούτε πολύ δεκαεφτά φορές μέσα σε μόλις 1700 λέξεις. Τώρα να δείτε πόσες φορές την έχω ακούσει!)

 

5) Απολύτως!

 

6) I know, I know (αναστεναγμός), αλλά πραγματικά του αξίζει!

 

7) Εννοείται. Δηλαδή θέλω να πιστεύω ότι έτσι είναι. Αλλιώς την έχω πατήσει άσχημα...

 

Ευθυμία ευχαριστώ πολύ!

[Adicto]

Διάβασα χτες βράδυ το "Θα είσαι εδώ", την "Αρμελίνα ΙΙ" και το "Γαλάζιο Φόρεμα". Και τα τρία ήταν πάρα πολύ καλά! Θεωρώ την Αρμελίνα ένα από τα καλύτερα διηγήματα που έχω διαβάσει ποτέ ασχέτως είδους, αληθινά συγκλονιστικό...Το Θα Είσαι Εδώ, είναι σπαρακτικά δυνατό και παραδόξως μου φάνηκε ...αισιόδοξο. Δεν τελείωνουν όλα όταν φύγουμε από εδώ.

 

Γαλάζιο Φορεμα...Ο αναγνώστης τρόμου μέσα μου επικροτεί ευτυχισμένος. Θα μπορούσε να είναι μια σκηνή από Δαντικό βασανιστήριο και μάλιστα το χειρότερο από όλα. Το μόνο που δεν μου άρεσε ήταν κάποιες εμφανείς προσπάθειες του συγγραφέα να προσφέρει εξηγήσεις εκεί που δεν ένοιωσα να τις έχω ανάγκη. Αλλά, αυτό είναι τελείως υποκειμενικό βέβαια.

[manstredin]

Λοιπόν, το διαβάζω δεύτερη φορά αυτόν τον καιρό και νομίζω πως ήρθε επιτέλους η ώρα να γράψω κι εγώ την γνώμη μου. Συνολικά, τα διηγήματα με εξέπληξαν ευχάριστα. Έχω διαβάσει ελάχιστη ε.φ. και μάλλον περίμενα να μην πολυκαταλάβω αρκετά πράγματα, κάτι που ευτυχώς δεν συνέβη. Ίσα-ίσα, η ανάλαφρη και ειλικρινής γραφή σε συνδυασμό με την τραγική ειρωνεία που είτε υποβόσκει είτε επικρατεί ξεκάθαρα σε όλα τα διηγήματα, περνάει μηνύματα δίχως κόπο και κάνει το βιβλίο να κυλάει δίχως να το πάρεις χαμπάρι!

Θα σταθώ σε μερικά από τα διηγήματα που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση.

 

Θα Είσαι Εδώ: Από ότι καταλαβαίνω, αυτό το διήγημα έκανε αίσθηση και άρεσε σε αρκετούς, ωστόσο δεν είναι ένα από τα αγαπημένα μου. Προσωπικά, ένιωσα πως πήγαινε να μου εκβιάσει το συναίσθημα. Βέβαια, είναι πολύ καλογραμμένο, και από άποψη πλοκής το βρίσκω άρτιο. Αλλά δεν κατόρθωσε να με αγγίξει.

 

Το Γαλάζιο Φόρεμα: Αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα μου. Μου άρεσε πολύ η ιδέα και η εκτέλεσή της, το βρήκα πραγματικά τραγικό (πράγμα πολύ καλό για τα γούστα μου). Χωρίς να είναι ιδιαίτερα ξεχωριστό, όπως η Αίθρα, με κέρδισε η απλότητα και η ειρωνεία του.

 

Αίθρα: Πραγματικά διαφορετικό, αρκετά σοκαριστικό, εικόνες εξαιρετικά γκροτέσκ, ένα διήγημα που ξεχωρίζει είτε αρέσει είτε όχι. Εμένα μου άρεσε, αν και δεν το λάτρεψα, γιατί δεν μπόρεσα να συνδεθώ με κάποιον τρόπο με τις γυναίκες της πλοκής. Δεν τις λυπήθηκα, ούτε τις συμπόνεσα, αν και το τέλος ικανοποίησε την αίσθηση εκδίκησης που μου είχε δημιουργήσει η πλοκή. Το ξαναδιάβασα με μεγάλη ευχαρίστηση.

 

Πηγή Έμπνευσης: Πολύ ωραία σύλληψη. Απόλαυσα ιδιαίτερα τον γυναικείο χαρακτήρα, μου άρεσε πολύ ο τρόπος που παρατίθενται οι σκέψεις της, μου άρεσε και η ειρωνεία της ύπαρξής της. Επίσης, το τέλος με εξέπληξε εκεί που νόμιζα πως θα με ξενέρωνε. Πολύ καλή δουλειά, και ένα από τα αγαπημένα μου.

 

Αρμελίνα ΙΙ: Επίσης ένα από τα αγαπημένα μου. Αν και δεν το βρήκα ιδιαίτερα πρωτότυπο, με άγγιξε και με συγκίνησε ως ιστορία. Θεωρώ πως είχε το σωστό μέγεθος (αν και ήθελα κι άλλο) και οι χαρακτήρες ήταν άρτια αναπτυγμένοι και ιδιαίτερα ζωντανοί!

 

Μέχρι εδώ έχω φτάσει…οπότε για τα υπόλοιπα θα μιλήσω μόλις τα (ξανά)περάσω ένα χεράκι…

[Rhayader]

Τον τελευταίο καιρό διάβασα συνεχόμενα έργα ελλήνων σουφουφάδων (ή σουφουφίτων δεν ξέρω πιο είναι πιο δόκιμο). Το τέρας ήταν το τελευταίο στη σειρά από απλή τύχη. Σε όλα τα προηγούμενα δεν ένοιωσα την ανάγκη να προσφέρω την υποστήριξη ή την αποδοκιμασία μου στα αντίστοιχα τόπικ του φόρουμ. Στο τέρας όμως οφείλω να πω συγχαρητήρια. Τέτοιο συναισθηματικό φόρτο είχα να κουβαλήσω από όταν διάβασα το "λουλούδια για τον Άλγκερνον". Επιπλέον, παρότι είχα διαβάσει τα μισά διηγήματα στο 9 τον καιρό που είχαν δημοσιευτεί τα ξαναδιάβασα χωρίς ανάσα και λέω με σιγουριά πως δεν χάνουν τίποτα από τη μαγεία τους ακόμα κι αν είναι γνωστό το τέλος τους.

Αυτά. Καιρός να ψάξω το φρούτο.

[mman]

[...] Τέτοιο συναισθηματικό φόρτο είχα να κουβαλήσω από όταν διάβασα το "λουλούδια για τον Άλγκερνον". [...]

 

Εεεμμμ, ευχαριστώ, Rhayader. Είναι εξαιρετική τιμή για το "τέρας" ακόμα και να αναφέρεται στην ίδια παράγραφο μ' αυτό το αριστούργημα.

[Adicto]

Διάβασα χτες βράδυ το "Θα είσαι εδώ", την "Αρμελίνα ΙΙ" και το "Γαλάζιο Φόρεμα". Και τα τρία ήταν πάρα πολύ καλά! Θεωρώ την Αρμελίνα ένα από τα καλύτερα διηγήματα που έχω διαβάσει ποτέ ασχέτως είδους, αληθινά συγκλονιστικό...Το Θα Είσαι Εδώ, είναι σπαρακτικά δυνατό και παραδόξως μου φάνηκε ...αισιόδοξο. Δεν τελείωνουν όλα όταν φύγουμε από εδώ.

 

Γαλάζιο Φορεμα...Ο αναγνώστης τρόμου μέσα μου επικροτεί ευτυχισμένος. Θα μπορούσε να είναι μια σκηνή από Δαντικό βασανιστήριο και μάλιστα το χειρότερο από όλα. Το μόνο που δεν μου άρεσε ήταν κάποιες εμφανείς προσπάθειες του συγγραφέα να προσφέρει εξηγήσεις εκεί που δεν ένοιωσα να τις έχω ανάγκη. Αλλά, αυτό είναι τελείως υποκειμενικό βέβαια.

 

Και ήρθε η ώρα της πολυθρύλητης Αίθρας...

 

Κ.Μμαν, έχετε ένα συγγραφικό γονίδιο μέσα σας που αλυχτάει να γράψει Τρόμο, το γνωρίζετε; Περιμένω πως και πως να το αφήσετε λυτό!

 

Έχοντας διαβάσει κατάκαιρούς ποστ για το εν λόγω δίηγημα είχα στο νου μου ότι θα είναι μία ακόμα ιστορία με κλώνους. Ίσως γι' αυτό και να καθυστέρησα τόσο πολύ μέχρι να το διαβάσω.

Μαλακία μου.-

 

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να πεις την ίδια ιστορία δεν λένε; Ε, εσύ ποντάρισες σε αυτόν που περίμενα λιγότερο για να μου δώσεις μία άλλη οπτική ενός -σχεδόν- εξαντλημένου πλέον ΕΦ θέματος.

Δεν ήταν η πλοκή που με μάγεψε εδώ, ούτε η απλή σαν νυστέρι γλώσσα. Ήταν οι εικόνες του σπιτιού. Ήταν η "επίπλωση". Και πάνω απ' όλα, ήταν αυτό που δεν είδαμε ποτέ: η κουζίνα... τι δεν θα δινα εγώ ο ταπεινός χοροράς να κρυφοκοιτάξω στην κουζίνα! Και από την άλλη πόσο θα απογοητευόμουν αν τελικά δοκίμαζες να το δείξεις. Λαβκραφτιανό τρικάκι. Πανίσχυρο και αξεπέραστο.

 

Ευχαριστώ για τις ανατριχίλες μεσιέ!

[DinMacXanthi]

Ξαναδιαβάζω το Τερατίδιον και πάλι έπειτα από μήνες (κακώς το διάβασα μονοκοπανιά, back in the day) και το πιάνω με τυχαία σειρά των διηγημάτων.

 

Λοιπόν, μερικά σκόρπια σχόλια εδώ κι εκεί.

 

!) Ξεκινάω με ένα metaσχόλιο/ερώτημα. Αποφάσισες (κάποιος αποφάσισε) να μπούνε οι ιστορίες με χρονολογική σειρά; Κι αν ναι, γιατί;

 

@) Μου αρέσουν και οι κωμικές και οι δραματικές σου ιστορίες, αλλά βρίσκω πως λατρεύω τον χαβαλέ συγγραφέα μέσα σου.

 

#) Οι "Αρχικές Συνθήκες" ας πούμε, μου θύμισαν λίγο από το χαλαρό ύφος της εξεταστικής περιόδου (από το 1ο βιβλίο και επ'ουδενί ΟΧΙ όλου του διηγήματος) και το ξαναδιάβασα χαμογελαστά καθ'όλη τη διάρκεια του. Από τα αγαπημένα μου της συλλογής.

 

$) Το χρώμα του αίματος. Ήταν διαγωνισμός που έτρεξε εδώ στα μισά του 2008 αλλά δεν τον είχα προλάβει γιατί δεν είχα γραφτεί ακόμα στο site. Ε, κάποτε τα θέματα είχαν κοχόνες! (χωρίς να θέλω να θίξω τα θέματα των τελευταίων διαγωνισμών, τρέχει κι ένας κιόλας και πάει τζάμι)

Και μόνο που γράφτηκε όπως γράφτηκε, με τέτοιο θέμα, ε, εύγε. Η εξήγηση στέκει και δε στέκει αλλά λογοτεχνικά δούλεψε οπότε κανένα πρόβλημα. Αυτό που με χάλασε και θα στο λεγα να το αλλάξεις πριν το δώσεις για έκδοση (hint hint ;) ) είναι το infodump περι του πως καταστράφηκε ο κόσμος.

 

%) Μια Κινα. Δεν έπιασα σε ποιό βιβλίο κάνει reference αλλά η ιστορία μ' άρεσε. Δεν είμαι φαν της οπτικής γωνίας "τα λέω άμεσα σε άλλον για να ακούει ο αναγνώστης" αλλά στο τέλος το "δεν ξέρω καν αν με ακούς" το σώζει. Έχω κάνει μια παρόμοια ιδέα σε μορφή σημειώσεων για νουβέλα, και τις ψιλομοιάζει.

 

&) Χρονομηχανή τέλος. Θυμάμαι που μου έλεγες για την ιστορία μου με τη χρονομηχανή κι ότι το 9 έχει βγάλει παρόμοια ιστορία. Δεν μου πολυάρεσε ως ιδέα αλλά ο χαβαλές συγγραφέας είναι εκεί και μου φτάνει.

 

*) Οι απειροτρείς ευχές: ακολουθεί 2ο metaσχόλιο. Χαίρομαι που ως Μανωλιός έχεις κάτσει να σκεφτείς τι θα κάνεις αν έρθει ένα τζίνι και σου πάσαρε τις 3 ευχές. Εγώ αυτό διαβάζω στην ιστορία πάντως Το έχω κι εγώ υπόψη μου πάντως έτσι κι εμφανιστεί κανένα

 

() Μια βόλτα στα Άστρα. Από τις ιστορίες που θα ήθελα να είμαι μέσα στο μυαλό σου για να την δω από όλες τις πιθανές πλευρές. Που με θλίβει ότι δεν μπορώ να τις φανταστώ. Ιστορία που 3 αναγνώσεις που τις έχω κάνει ΔΕΝ φτάνουν. Χρόνια έχουμε, γεροί να 'μαστε.

Edited September 21, 2010 by DinMacXanthi

[wordsmith]

 

%) Μια Κινα. Δεν έπιασα σε ποιό βιβλίο κάνει reference αλλά η ιστορία μ' άρεσε.

 

Στο Childhood's End, ρε Ντίνο! (Μας δουλεύετε, κε Θρακομακεδόνα;) Και στην ταινία Soylent Green λένε μερικοί, αλλά δεν την έχω δει.

[DinMacXanthi]

Δεν το ξέρω, δεν το 'χω διαβάσει. Έχω διαβάσει περισσότερες σελίδες Μανωλιό, παρά Κλάρκ, Άσιμοβ, Ντικ και ένα σωρό άλλους που αρέσουν σ' εσάς τους ΕΦάδες μαζί. So there.

Edited September 21, 2010 by DinMacXanthi

[wordsmith]

Δεν το ξέρω, δεν το 'χω διαβάσει. Έχω διαβάσει περισσότερες σελίδες Μανωλιό, παρά Κλάρκ, Άσιμοβ, Ντικ και ένα σωρό άλλους που αρέσουν σ' εσάς τους ΕΦάδες μαζί. So there.

 

Μιχάληηηηηη! Άκου τι λέει ο διαπρεπής χοροράς! Σε βάζει πάνω από τα ιερά τέρατα! (το όνομα, τουλάχιστον, το έχεις. Τη χάρη, δεν ξέρω:tongue:)

 

Μπα, μη νομίζεις, κι εγώ φέτος το διάβασα. Αλλά είναι πολύ καλό.

[mman]

!) Αποφάσισες (κάποιος αποφάσισε) να μπούνε οι ιστορίες με χρονολογική σειρά; Κι αν ναι, γιατί;

 

$) Το χρώμα του αίματος. [...] Αυτό που με χάλασε [...] είναι το infodump περι του πως καταστράφηκε ο κόσμος.

 

() Μια βόλτα στα Άστρα. Από τις ιστορίες που θα ήθελα να είμαι μέσα στο μυαλό σου για να την δω από όλες τις πιθανές πλευρές. Που με θλίβει ότι δεν μπορώ να τις φανταστώ. Ιστορία που 3 αναγνώσεις που τις έχω κάνει ΔΕΝ φτάνουν. Χρόνια έχουμε, γεροί να 'μαστε.

 

!) Γιατί όχι; Έτσι φαίνεται η όποια εξέλιξη στη θεματολογία (βλ. σχόλιο khar) και στο (όποιο) στυλ.

 

$) Πολύ σωστά. Σε τέτοια περιορισμένη έκταση (1500 λέξεις) ιδανικά θέλει κανείς λιγότερο infodump, πόσο μάλλον σε flashback. Δυστυχώς ήταν η μόνη ιδέα που κατέβασα εκείνη την... αξιοπρόσεκτη νύχτα (λεπτομέρειες σχετικά στο τόπικ του 4ου ΦΕΦΕ), οπότε δεν είχα και πολλές επιλογές.

 

() Ίσως το πιο αυθαίρετο και "στον αέρα" διήγημα του βιβλίου αλλά, με το όριο λέξεων (500!) να είναι αφόρητα πιεστικό, δεν μπορούσε να βγει αλλιώς -και ίσως καλύτερα έτσι.

Μόλις το τελείωσα, το διάβασα στην κόρη μου. Την επόμενη μέρα πήγαμε μαζί στο νεκροταφείο. Εκεί με έβαλε να της το ξαναδιαβάσω.

 

 

[...] Έχω διαβάσει περισσότερες σελίδες Μανωλιό, παρά Κλάρκ, Άσιμοβ, Ντικ [...]

 

Ναι, ρε Ντίνο, μην τα πετάς έτσι ξερά αυτά τα βέβηλα! Θα μας πάρουν για τίποτα ψώνια!

 

Thx για τα σχόλια! (αν και στην αρίθμηση ξέχασες το ^)

[DinMacXanthi]

Ξέρεις τι; Λατρεύω που όχι μόνο δεν σχολίασες το (&(*^(&{:content:}amp;@%@$% αλλά σχολίασες την έλλειψη του 6! (ναι ήταν ηθελημένα και τα 2 και πέρασες with flying colours. Απλά ήθελα να ΚΛΕΙΣΩ την παρένθεση με το Βόλτα στα Άστρα.)

 

Μα αλήθεια είναι, γιατί να ψωνιστείς; Δεν διαβάζω Μμαν για την ΕΦ, διαβάζω Μανωλιό παρά την ΕΦ. Όπως βλέπεις δεν στέκομαι στο πόσο original είναι οι ιδέες ή ποιά είναι η ΕΦ σκοπιά τους. Δεν μου χρειάζεται για να ευχαριστηθώ τα κείμενα.

Edited September 21, 2010 by DinMacXanthi

[mman]

Γιατί είναι εύκολο, flattered και του 'πιασα του υπουνουούμενου.

[mman]

Επιστρέφω γιατί ξέχασα αυτό:

 

%) Μια Κινα. [...] Δεν είμαι φαν της οπτικής γωνίας "τα λέω άμεσα σε άλλον για να ακούει ο αναγνώστης" [...]

Ναι, αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο ρίσκο που παίρνει κανείς όταν χρησιμοποιεί το δεύτερο ενικό πρόσωπο, το οποίο γι' αυτό ακριβώς δεν είναι για χόρταση. Πάντως το συγκεκριμένο διήγημα έχει αρκετούς φανατικούς, όπως φαίνεται και στο τρέχον φύλλο της Athens Voice.

[Eroviana]

Ναι, αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο ρίσκο που παίρνει κανείς όταν χρησιμοποιεί το δεύτερο ενικό πρόσωπο, το οποίο γι' αυτό ακριβώς δεν είναι για χόρταση. Πάντως το συγκεκριμένο διήγημα έχει αρκετούς φανατικούς, όπως φαίνεται και στο τρέχον φύλλο της Athens Voice.

 

Ώπα και στην AV ο κύριος Μανωλιός! Μεγαλεία . Δεν το διάβασα ακόμα, αλλά κοσμεί ωραιότατα το ραφάκι μου. Πάντως μέχρι την Αστυπάλαια έφτασε (είχα σκοπό να το διαβάσω στις διακοπές αλλά ξέρετε τι γίνεται άμα μπλέξεις με Ρώσο δύστροπο συγγραφέα, Τον Μπράντμπερυ κι έναν απολαυστικότατο Αναρχικό!)

[DinMacXanthi]

. Πάντως μέχρι την Αστυπάλαια έφτασε

 

 

 

Και το Σάρκινο Φρούτο... και το τέρας έχουν φωτογραφηθεί στα 35.000 πόδια. Ντοκουμέντα υπάρχουν