Guest melissoula Posted October 5, 2009 Share Posted October 5, 2009 ....... τότε ένας συγγραφέας που 'βαριέται' να γράψει (για μεγάλο διάστημα τουλάχιστον), απλά δεν το γουστάρει αυτό που κάνει, κι όποιος δεν γουστάρει αυτό που κάνει, καλύτερα να παραιτείται..... Έχω απαίτηση ως αναγνώστρια καταρχήν, να γουστάρεις μέχρι τρέλας το να γράφεις, ........Αν δεν ξενυχτάς και δεν ξαγρυπνάς γι'αυτό που αγαπάς (όπως ξενυχτάς, ελπίζω γι'αυτή που αγαπάς ή ερωτεύεσαι), καλύτερα να βρεις κάτι άλλο ν'αγαπήσεις... Bρίσκω αυτά τα αποσπάσματα του ποστ της συμφορουμίστριας πολυ χαρακτηριστικά. Οι αγναγνώστες φυσικά έχουν απαίτηση αφου πληρώνουν για το προιόν. Ο συγγραφέας τι απαιτήσεις πρέπει να έχει από την δουλειά του και τον εκδότη του; Για να την αγαπάει μεχρι τρέλας, να ξενυχτά και να ξαγρυπνά; Αυτό νομίζω ότι συζητάμε εδώ. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted October 5, 2009 Share Posted October 5, 2009 Κοίτα, ο συγγραφέας, όπως και ο οποιοσδήποτε δημιουργός, απαιτήσεις ΟΦΕΙΛΕΙ να έχει πρωταρχικά απ' τον εαυτό του. Γιατί η τέχνη πηγάζει από μέσα, δηλαδή, το κίνητρο κι ο σκοπός κι η ανταμοιβή συγκλίνουν σ' ένα και το αυτό που είναι η δημιουργία per se. Είναι σα να γεννάς ένα παιδί. Δεν περιμένεις να σε ανταμοίψει κανείς που το κουβάλαγες ένα εννιάμηνο και κοιλοπόναγες πόσες ώρες για να το βγάλεις. Η ζωή που βλέπεις να βγαίνει απ' το σώμα σου είναι η ανταμοιβή σου. Το ίδιο πράγμα είναι κι η τέχνη, μόνο που δεν βγαίνει απ' το σώμα, αλλά απ' την ψυχή. Τώρα, αν το δημιούργημά σου αξίζει τον κόπο, η δεύτερη ανταμοιβή είναι ηθική. Τελευταία πάει πάντα η υλική ανταμοιβή στην τέχνη, γιατί συγκλίνουν πολλοί παράγοντες στο να πουλήσει ένα έργο, όσο αριστουργηματικό κι αν είναι. ΕΑΝ θεωρείς ότι αυτό που έγραψες αξίζει να διαβαστεί κι αξίζεις να πάρεις λεφτά απ' αυτό, το κυνηγάς. Και μόνο αν κάποιος εκδότης πιστεύει το ίδιο με σένα έχεις δικαίωμα να έχεις απαιτήσεις. Ο Ντίνος, φερ' ειπείν, που κέρδισε ολόκληρο διαγωνισμό, έχει δικαίωμα να έχει όσες απαιτήσεις θέλει. Έχει το δικαίωμα να πάει στο Οξύ και ν' αρχίσει να δέρνει κόσμο. Να ΑΠΑΙΤΗΣΕΙ τον σεβασμό όχι μόνο στο έργο του, αλλά στο συμβόλαιο που υπέγραψε. Από κει και πέρα, αν έχεις απαιτήσεις υλικής φύσεως, ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ να συνεχίσεις να γράφεις, προκειμένου ν' ΑΓΑΠΑΣ αυτό που γράφεις, τότε, σόρυ, δεν είσαι συγγραφέας, είσαι υπάλληλος γραφείου. Link to comment Share on other sites More sharing options...
SpirosK Posted October 5, 2009 Share Posted October 5, 2009 Κατ'αρχήν όσον αφορά το (ελαφρώς OT) θέμα της δουλειάς, εγώ είμαι κάπου στη μέση. Πιστεύω μεν ότι το όλο εργασιακό καθεστώς έχει καταντήσει άθλιο στην εποχή μας, όμως είναι δικαίωμα του καθενός να εργάζεται όσο θέλει για να πετύχει το σκοπό του (more at my blog, δεν είναι του παρόντος). Όσον αφορά τους μεγάλους συγγραφείς, εξαρτάται πώς ορίζει κανείς "το μεγάλο" κατά τη γνώμη μου: Είναι αυτός που πουλάει πολύ;; (εμπορική άποψη) Είναι αυτός που γράφει καλά;; (φιλολογική άποψη) Είναι αυτός που αναγνωρίζεται μετά το θάνατό του, επειδή για τον Α-Β λόγο είχε καταποντιστεί όσο ήταν εν ζωή;; (ιστορική άποψη) Ιδανικά θα ήταν κάποιος που είναι και τα 3 μαζί, αλλά αυτό έχει αποδειχτεί πρακτικά τόσο σπάνιο που τείνει στο αδύνατον. Κατά τ'άλλα, το ήδη περιορισμένο κοινό της SFF δεν βοηθάει στο 1 νομίζω, οπότε μας μένουν τα 2 κ 3 για εμάς, μέχρι νεωτέρας. Link to comment Share on other sites More sharing options...
JohnMad Posted October 5, 2009 Share Posted October 5, 2009 Για να τελειώνω με το θέμα που άνοιξα, αν και ελάχιστα σας γνωρίζω από εδώ, ξεκαθαρίζω κάτι: Με όλο το θάρρος, αλλά εγώ δεν είπα ποτέ να τα ξύνει κανείς, ούτε να μην κάνει καλά τη δουλειά του (sorry, αλλα αυτά --σε συνδυασμό με "τεμπέληδες συνδικαλιστές" που αναφέρθηκαν-- μόνο στην Καθημερινή τα διαβάζει κανείς). Άλλο η καταπίεση του 8-15ώρου και άλλο η συνεισφορά στην κοινωνία ή η προσωπική ικανοποίηση. Η ταύτιση μεταξύ αυτών δεν πατά πουθενά παρά μόνο στη συνήθεια και στην "ηθική της εργασίας" που προανέφερα. Επομένως το ερώτημα είναι : γιατί να θες να υφίστασαι τέτοια πίεση; Προφανώς επειδή έτσι είναι τα πράγματα αν θες να γίνεις γνωστός ως συγγραφέας, αλλά εγώ δεν αμφισβήτησα ότι έτσι είναι τα πράγματα, απλώς επεσήμανα ότι δεν είναι και πολύ θετική εξέλιξη το γεγονός ότι έτσι είναι τα πράγματα! Νομίζω ότι το αρχικό μου σχόλιο ήταν εντός της θεματολογίας --αργότερα είναι που η συζήτηση ξέφυγε και εγώ δύο φορές είπα ότι το λήγω εκεί. Γι' ανταμοιβή πήρα αρνητικό reputation, λες και μπήκα στο sff για να κάνω προεκλογική προπαγάνδα υπέρ αριστερού κόμματος (σε οποίο παρεμπιπτόντως ΔΕΝ ανήκω). Τα περί "συγγραφέων που βαριούνται να γράψουν" και αλλα τέτοια όμορφα ειλικρινά αδυνατώ να τα αντιληφθώ, καθώς δεν βλέπω από πού προκύπτει ότι επειδή κάτι αρέσει σε κάποιον, σημαίνει απαραίτητα πως του αρέσει να το κάνει 10 ώρες τη μέρα κάθε μέρα... Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest melissoula Posted October 5, 2009 Share Posted October 5, 2009 Τα περί "συγγραφέων που βαριούνται να γράψουν" και αλλα τέτοια όμορφα ειλικρινά αδυνατώ να τα αντιληφθώ, καθώς δεν βλέπω από πού προκύπτει ότι επειδή κάτι αρέσει σε κάποιον, σημαίνει απαραίτητα πως του αρέσει να το κάνει 10 ώρες τη μέρα κάθε μέρα... Πολυ σωστή παρατήρηση . Το να γράφει κάποιος ιστορίες, επειδή αυτό του αρέσει να κάνει στον ελεύθερο χρόνο του, θεωρείται ότι είναι συγγραφέας; Σχημάτισα την εντύπωση από τα ποστ, ειδικά όσων πήραν θετική σήμανση, ότι "κανονικοί συγγραφείς" θεωρουνται όσοι γράφουν γιατί έχουν το μικρόβιο, και απόδειξη αυτού του μικροβίου είναι ότι γράφουν οτιδήποτε κι άν τους σμβαίνει. Δεν έχουν να φάνε, δουλεύουν πόσες ωρες τη μερα για να επιβιώσουν αυτοί και οι οικογένειές του, δεν έχει καμία σημασία. Βρίσκουν πάντα το χρόνο και επενδύουν απίστευτο κόπο, αδιαφορώντας άν αυτό που γράφουν θα πουλήσει, ή κι άν ενδιαφέρει ακόμη οποιονδήποτε. Δεν είναι κάπως ιδεαλιστικό αυτό; Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted October 5, 2009 Share Posted October 5, 2009 Πολυ σωστή παρατήρηση . Το να γράφει κάποιος ιστορίες, επειδή αυτό του αρέσει να κάνει στον ελεύθερο χρόνο του, θεωρείται ότι είναι συγγραφέας; Σχημάτισα την εντύπωση από τα ποστ, ειδικά όσων πήραν θετική σήμανση, ότι "κανονικοί συγγραφείς" θεωρουνται όσοι γράφουν γιατί έχουν το μικρόβιο, και απόδειξη αυτού του μικροβίου είναι ότι γράφουν οτιδήποτε κι άν τους σμβαίνει. Δεν έχουν να φάνε, δουλεύουν πόσες ωρες τη μερα για να επιβιώσουν αυτοί και οι οικογένειές του, δεν έχει καμία σημασία. Βρίσκουν πάντα το χρόνο και επενδύουν απίστευτο κόπο, αδιαφορώντας άν αυτό που γράφουν θα πουλήσει, ή κι άν ενδιαφέρει ακόμη οποιονδήποτε. Δεν είναι κάπως ιδεαλιστικό αυτό; Κοίτα, δε νομίζω ότι μπορεί κάποιος από εδώ μέσα να αμφισβητήσει ότι πχ ο mman (κατά κόσμο Μιχάλης Μανωλιός) είναι συγγραφέας. Όσοι έχουμε διαβάσει ιστορίες του ξέρουμε ότι γράφει ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ, κι όμως η παραγωγή του είναι σε πολύ χαμηλούς ρυθμούς. Αυτό δεν τον κάνει λιγότερο συγγραφέα. Ο DinoHajigiorgi (κατά κόσμο Ντίνος Χατζιγιώργης) δεν έχει εκδόσει κάποιο βιβλίο, αλλά γράφει full time. Κι αυτό τον κάνει συγγραφέα. Σε τελική ανάλυση, οι συγγραφείς κάνουν ακριβώς αυτό: γράφουν. Απλά, όταν κάποιος το κάνει ως κύριο επάγγελμα έχει κάποιες παραπάνω υποχρεώσεις επειδή κυνηγάει το μεροκάματο. Αλλά και πάλι, έχει την επιλογή στο πόσο και πώς θα γράφει ανάλογα με το πόσο πουλάει και το πόσο εισόδημα απαιτεί να έχει. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted October 5, 2009 Share Posted October 5, 2009 Από κει και πέρα, αν έχεις απαιτήσεις υλικής φύσεως, ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ να συνεχίσεις να γράφεις, προκειμένου ν' ΑΓΑΠΑΣ αυτό που γράφεις, τότε, σόρυ, δεν είσαι συγγραφέας, είσαι υπάλληλος γραφείου. Και τι γίνεται αν πάρεις απόφαση να ασχοληθείς μόνο με τη συγγραφή; Αν τα βροντήξεις όλα για το όνειρο σου; Αν πειθαρχήσεις μοναχά στο πάθος σου, γνωρίζοντας ότι υπάρχει πιθανότητα κάποια στιγμή να ζήσεις από αυτό; Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 5, 2009 Share Posted October 5, 2009 (edited) Και τι γίνεται αν πάρεις απόφαση να ασχοληθείς μόνο με τη συγγραφή; Αν τα βροντήξεις όλα για το όνειρο σου; Αν πειθαρχήσεις μοναχά στο πάθος σου, γνωρίζοντας ότι υπάρχει πιθανότητα κάποια στιγμή να ζήσεις από αυτό; Θυσία, μοναξιά, αναμονή και ελπίδα. Κάποια στιγμή ίσως αφαιρέσεις την ελπίδα για να μην χάσεις τα λογικά σου. Και όλα αυτά όταν έχεις να δώσεις λογαριασμό μόνο στο δικό σου στομάχι, έτσι; Edited October 5, 2009 by DinoHajiyorgi Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted October 5, 2009 Share Posted October 5, 2009 Και τι γίνεται αν πάρεις απόφαση να ασχοληθείς μόνο με τη συγγραφή; Αν τα βροντήξεις όλα για το όνειρο σου; Αν πειθαρχήσεις μοναχά στο πάθος σου, γνωρίζοντας ότι υπάρχει πιθανότητα κάποια στιγμή να ζήσεις από αυτό; Με εκπλήσει που κάνεις αυτή την ερώτηση, γιατί νομίζω ότι έχεις απαντήσει ήδη σε αυτή όταν έγραφες τον Ονειροβάτη (το ξέρω, σου χρωστάω μια κριτική). Μου πήρε πολύ να το καταλάβω, αλλά κάπου στο τρίτο μέρος είχα καταφέρει να αντιπαθήσω τόσο τον ήρωα που υποστήριζα τον Ονειροβάτη. Ο Μάρκος σου έκανε αυτό ακριβώς το πράγμα, βρόντηξε τα πάντα για το όνειρό του, βλέποντας την έκδοση ως την κορυφή ενός Πύργου. Αρχετυπικός Ανόητος (ναι, θα χρησιμοποιήσω συμβολισμούς των Ταρώ εδώ) δεν μπορεί να ελέγξει το πάθος του και στο φως του Φεγγαριού επιλέγει τη διαδρομή που τον οδηγεί στην πτώση. Αντίθετα, υπάρχει πάντα και ο συγγραφέας-Μάγος, που εξερευνά τον Κόσμο στο φως του Ήλιου, όταν τιθασεύει το πάθος του και εργάζεται υπομονετικά για την Τέχνη του. Ο δεύτερος γράφει καλύτερα μυθιστορήματα, ο πρώτος γίνεται καλύτερος ήρωας μυθιστορήματος. Παρόλο που το βιβλίο αποτελεί σε μεγάλο βαθμό κατάθεση ψυχής, έχω την αίσθηση ότι κάπου στα μισά του βιβλίου εσύ, ως Γιώργος, από την πρώτη κατηγορία περνάς στη δεύτερη, σε αντίθεση με τον ήρωά σου. Το κυριότερο πρόβλημα με τη συγγραφή είναι ο εγωισμός του συγγραφέα. Όταν κάποιος κάθεται να γράψει τόσες χιλιάδες λέξεις που μπορεί κανένας να μη διαβάσει έχει ένα πολύ ισχυρό εγώ και, εφόσον δεν το τιθασεύσει καταλήγει στους δικούς του Πύργους, ότι δηλαδή περιμένει από τις πρώτες λέξεις που θα γράψει ότι θα αναδειχτεί ο καλύτερος (θυμάσαι τι λέει ο φίλος μας ο Μπουκόβσκι) και, όταν διαπιστώνει την πραγματικότητα, συχνά δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε αυτή. Ναι, μπορείς να επιλέξεις να τα βροντήξεις όλα, αλλά έχεις αυτά που χρειάζονται για να τα καταφέρεις; Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted October 5, 2009 Share Posted October 5, 2009 Και τι γίνεται αν πάρεις απόφαση να ασχοληθείς μόνο με τη συγγραφή; Αν τα βροντήξεις όλα για το όνειρο σου; Αν πειθαρχήσεις μοναχά στο πάθος σου, γνωρίζοντας ότι υπάρχει πιθανότητα κάποια στιγμή να ζήσεις από αυτό; Βασικα, εγώ κατάλαβα διαφορετικά την ερώτηση της Χριστίνας. Νομίζω, λέει, πως αν θα έγραφες μόνο σε περίπτωση που υπήρχε υλική ανταμοιβή (ή και ηθική, προσθέτω εγώ), κι αν αποβλέπεις μόνο στο βιοποριστικό κομμάτι που ίσως σου προσφέρει η συγγραφή, τότε δεν μπορείς να λέγεσαι συγγραφέας. Πρέπει να ξεκινάει ανάποδα, όπως με όλα τα σπουδαία πράγματα, και με κάθε μορφής τέχνη. Πρώτα αγαπάς αυτό που κάνεις, και μετά αποφασίζεις αν θα τα διαλύσεις όλα για ν'ασχοληθείς μ'αυτό, ή αν θα προσπαθήσεις να το εντάξεις στην καθημερινότητά σου, κατανοώντας πως ίσως δεν ζήσεις ποτέ αποκλειστικά απ'αυτό.... Τελικά, δεν είναι κακό να ζει κανείς απ'αυτό, δεν είναι καν κακό να το κάνεις κυρίως για βιοποριστικούς λόγους...αρκεί να μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου, και να μην επιδιώκεις να κοροϊδεύεις και τους άλλους. Σίγουρα θα έχεις κάποιο κοινό, αν έχεις την μαεστρία στην πένα, αλλά ο αναγνώστης με ψυχή, θα αναγνωρίσει το ψέμα σου. Μπορεί να κάνεις ακόμα και μπεστ σέλλερ, αλλά πάλι θα σ'αναγνωρίσει αυτός ο αναγνώστης. Εν τέλει, ποιον θέλουμε να ικανοποιούμε όταν γράφουμε; Τον εαυτό μας, τον αναγνώστη με ψυχή, ή τις μάζες; Όλους; Δεν γίνεται... Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest melissoula Posted October 6, 2009 Share Posted October 6, 2009 Πρέπει να ξεκινάει ανάποδα, όπως με όλα τα σπουδαία πράγματα, και με κάθε μορφής τέχνη. Πρώτα αγαπάς αυτό που κάνεις .... και μετά σε απογοητεύει Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted October 6, 2009 Share Posted October 6, 2009 Σπάνια οι προσδοκίες μας ικανοποιούνται. Αυτό συμβαίνει με όλα τα πράγματα στη ζωή μας. Και βέβαια μπορεί ν'απογοητευτείς. Το θέμα είναι πώς θα διαχειριστείς αυτή την απογοήτευση. Αν σε κάνει να αφεθείς και να εγκαταλείψεις τις προσπάθειες (για το οτιδήποτε), τότε δεν είσαι άξιος/α γι'αυτό το "οτιδήποτε". Το καλό θα'ταν να σε κάνει πιο δυνατό/ή η απογοήτευση. Ή να σου δώσει νέες οπτικές και προοπτικές... Αλλιώς, είσαι απλά ένας απ'τους πολλούς που τους πάει το ρεύμα εδώ και εκεί. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest melissoula Posted October 6, 2009 Share Posted October 6, 2009 Αν σε κάνει να αφεθείς και να εγκαταλείψεις τις προσπάθειες (για το οτιδήποτε), τότε δεν είσαι άξιος/α γι'αυτό το "οτιδήποτε". Αν προδιαγραφή για να αξίσεις το "οτιδήποτε" είναι να μήν σε νοιάζει αν θα ανταμειφθείς καθ οιονδήποτε τρόπο όταν κάνεις αυτό το οτιδήποτε, τότε τίθεται πραγματικά ερώτημα: γιατί το κάνεις; Ειδικότερα λοιπόν στην συγγραφή, αν δεν σε νοιάζει άν θα πουλήσεις ότι γράφεις, δεν σε νοιάζει και πόσοι θα το διαβάσουν, δεν σε νοιάζει και η γνώμη των άλλων για τα γραπτά σου, όμως το μόνο που σε νοιάζει είναι να γράφεις, προφανώς δεν θα σταματήσεις ποτέ να γράφεις. Τι σόι συγγραφέας θα είσαι υπο τέτοιες συνθήκες αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Η μήπως έιναι η ίδια; Link to comment Share on other sites More sharing options...
SpirosK Posted October 6, 2009 Share Posted October 6, 2009 Λοιπόν, είναι προφανές σε όλους νομίζω ότι υπάρχουν 2 ρεύματα σε αυτή τη συζήτηση, που έχουν και τα δύο γράψει αναλυτικά και πολύ όμορφα τις απόψεις τους και τις έχουμε καταλάβει. Επιπλέον έχουμε καταλάβει ότι δεν υπάρχει περίπτωση σύμπνοιας ή συνεννόησής τους . Οπότε ας το αφήσουμε εδώ και ας μη συνεχίσουμε με παιδιάστικες πρακτικές "ναι είναι", "όχι δεν είναι".... Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest melissoula Posted October 6, 2009 Share Posted October 6, 2009 Αν κοιτάξει κάποιος, το εισαγωγικο πόστ στο θέμα ήταν η έκπληξή μου στην δήλωση συμφορουμίστα ότι αυτό που επικρατεί στους εκδοτικους σαν στάση εκτίμησης απέναντι στους νέους συγγραφείς έιναι να εκτιμούν μόνο την πένα τους. "ότι έχω είναι η πένα μου" έγραψε. Πιστεύω, για να κλείσουμε και μια τεράστια παρένθεση περί του ποιοί είναι ή όχι "πραγματικοί συγγραφείς", ότι το ελληνικό εκδοτικο κύκλωμα δεν υποστηρίζει κάτι, ενα είδος γραφής σκέψης και διάνοιας, που να ανταγωνίζεται τους ξένους. Για κάποιο λόγο, υποστηρίζουν και εκδίδουν συστηματικά κατώτερης έως πολύ κατώτερης κατηγορίας συγγραφείς. Τους οποίους στην συνέχεια είναι ευνόητο ότι δεν μπορούν να προωθήσουν, μεταφρασμένους, στην αγγλόφωνη παγκόμσια αγορά. Τους λόγους που το κάνουν αυτό οι εκδότες ήθελα να συζητήσουμε και να αναλυσουμε εδώ. Και όχι ποιοί είναι πραγματικοί συγγραφείς και ποιοι όχι, πόσο μάλλον μεγάλοι. Γι'αυτό έχω τις δικές μου απόψεις όπως άλλοι έχουν τις δικές τους. Μπορώ να τις πώ σε κάποια άλλη συζήτηση όπου το θέμα θα είναι ας πούμε "ποιοι θεωρείτε ότι είναι μεγάλοι συγγραφείς και γιατί". Εδώ μάλλν θα ταίριαζε το ποιοί θεωρείτε ότι είναι μεγαλοι εκδότες και γιατί. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted October 6, 2009 Share Posted October 6, 2009 Μισό λεπτάκι: εδώ δεν μιλάμε για ΔΟΥΛΕΙΑ, μιλάμε για ΤΕΧΝΗ. Σαφώς, αν δεν με πληρώσουν απ' την εργασία μου στο τέλος του μήνα, θα πάρω των ομματιών μου και θα πάω σ' άλλο τσαρδάκι. Στην ΤΕΧΝΗ, όμως, ο σκοπός δεν είναι ούτε η υλική, ούτε η ηθική ανταμοιβή, αλλά η προσωπική έκφραση. Θα έγραφα ακόμα κι αν διάβαζα μόνο εγώ τι γράφω. Θα έπαιζα μουσική ακόμα κι αν δεν υπήρχε κανένας να μ' ακούσει και τραγουδάω ώρες ατελείωτες μόνη μου, γιατί εκφράζει ΕΜΕΝΑ, γιατί αν δεν το κάνω, θα σκάσω. Ούτε για να βγάλω λεφτά απ' αυτό, ούτε για να μου πει κανένας μπράβο. Το κάνω για ΠΑΡΤΗ ΜΟΥ. Κι η ανταμοιβή μου είναι η χαρά που μου δίνει η ίδια η τέχνη και το ψυχολογικό "ξαλάφρωμα". Δεν αγαπώ λιγότερο τα κείμενα που έχω γράψει και δεν έχει δει κανείς απ' αυτά που έχουν εισπράξει θετικές κριτικές, ούτε τ' αδημοσίευτα απ' τα δημοσιευμένα. Δεν ξέρω, μπορεί η δική μου η λογική να είναι η βλαμμένη εδώ πέρα. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest melissoula Posted October 6, 2009 Share Posted October 6, 2009 (edited) Μισό λεπτάκι: εδώ δεν μιλάμε για ΔΟΥΛΕΙΑ, μιλάμε για ΤΕΧΝΗ. Εδώ μιλάμε (εγω τουλάχιστον αρχικά μίλησα) για παγκόσμιους μεγάλους συγγραφείς. Ολοι αυτοί ήταν επαγγελματίες προφανώς, γι'αυτό και τους γνώρισα κι εγώ όπως όλος ο κόσμος. Αν έγραφαν μόνο για τον εαυτό τους και για το κάτι τους, χωρίς να έχουν ταυτόχρονα ΚΑΙ την εμπορική επιτυχία, προφανώς θα αγνοούσα την ύπαρξη τους όπως όλοι. Τα γραπτά τους θα τα ήξεραν μόνο αυτοί και οι φίλοι τους. Οπότε για επαγγελματισμό μιλάμε και όχι για χομπυ. Ασχετα αν και τα δυο αυτά μπορούν κάλλιστα να αφορουν μια τέχνη Edited October 6, 2009 by melissoula Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted October 6, 2009 Share Posted October 6, 2009 χεχεχε... νομίζω ότι κάτι αγνοείς... κι αυτό το κάτι είναι πως η πλειοψηφία αυτών, έζησαν και πέθαναν στην ψάθα και λίγοι απ' αυτούς γνώρισαν την δόξα εν ζωή. Οπότε για ποιούς "επαγγελματίες" μιλάς; Αυτοί ήταν περισσότερο απ' όλους ρομαντικοί κι ερασιτέχνες. Με την κυριολεξία της λέξης. Ερασιτέχνης= εραστής της τέχνης. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest melissoula Posted October 6, 2009 Share Posted October 6, 2009 χεχεχε... νομίζω ότι κάτι αγνοείς... κι αυτό το κάτι είναι πως η πλειοψηφία αυτών, έζησαν και πέθαναν στην ψάθα και λίγοι απ' αυτούς γνώρισαν την δόξα εν ζωή. Οπότε για ποιούς "επαγγελματίες" μιλάς; Αυτοί ήταν περισσότερο απ' όλους ρομαντικοί κι ερασιτέχνες. Με την κυριολεξία της λέξης. Ερασιτέχνης= εραστής της τέχνης. Αν το έχεις προχειρο, για ποιους διάσημους παγκοσμίως συγγραφείς γεννημένους μετά το 1900 ισχύει αυτό; Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted October 6, 2009 Share Posted October 6, 2009 (edited) Αν το έχεις προχειρο, για ποιους διάσημους παγκοσμίως συγγραφείς γεννημένους μετά το 1900 ισχύει αυτό; Philip K. Dick για αρχή. Και μετά υπήρξαν και κάποιοι επιτυχημένοι που μέχρι ένα σημείο της ζωής τους ήταν στην ψάθα, πχ ο M. Moorcock ή ακόμα και η J.K.Rowling. Edited October 6, 2009 by nyheelliw Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted October 7, 2009 Share Posted October 7, 2009 Δεν ξέρω, μπορεί η δική μου η λογική να είναι η βλαμμένη εδώ πέρα. Όχι, γιατί ήμουν έτοιμη ν'απαντήσω ακριβώς τα ίδια. Για κάποιο λόγο, υποστηρίζουν και εκδίδουν συστηματικά κατώτερης έως πολύ κατώτερης κατηγορίας συγγραφείς. Τους οποίους στην συνέχεια είναι ευνόητο ότι δεν μπορούν να προωθήσουν, μεταφρασμένους, στην αγγλόφωνη παγκόμσια αγορά. Ακριβώς επειδή μιλάμε για τέχνη, ή δημιουργική έκφραση αν θες, ισχύουν τα ίδια, όπως με όλους τους 'χορηγούς' δημιουργών. Ειναι αλήθεια, πως δεν είναι "δίκαια" τα πράγματα, αλλά τι να κάνουμε, έτσι είναι. Κάποιοι χορηγοι θα σκεφτούν το κέρδος και θα κινηθούν σύμφωνα με τις τάσεις της 'αγοράς', κάποιοι άλλοι την ποιότητα και την προσωπική ικανοποίηση που τους δίνει η σκέψη ότι προωθούν ένα πραγματικό έργο τέχνης, και κάποιοι απλά πληρώνουν για 'έργα' θεωρώντας πως κάτι κάνουν, κι ελπίζοντας πως θα είναι καλό για την τσέπη τους αυτό που κάνουν. Οι λόγοι έχουν ήδη αναλυθεί, κι έχουν μπει κι άλλοι στην συζήτηση. Θες την βαθύτερη αιτία για όλα αυτά; Θα χρειαστούμε ένα ολόκληρο φόρουμ για να τ'αναλύσουμε, γιατί θα μιλήσουμε για όλη την πορεία του ανθρώπου στην τέχνη, θα μιλήσουμε για την αντιμετώπιση ενός έργου τέχνης, θα πρέπει να μιλήσουμε για τους 'παιδευμένους' καλλιτέχνες αλλά και το 'παιδευμένο' (ή απαίδευτο συνήθως) κοινό...Θα μιλήσουμε για πολλά, που έχουν όμως χιλιοειπωθεί και χιλιοαναλυθεί. Το θέμα λοιπόν, για μένα τουλάχιστον, παραμένει, όχι το τι κακοί που είναι κάποιοι εκδότες και δεν μας εκδίδουν, αλλά το πόσο σημασία έχει αυτό για μας. Αν θες να εκδοθείς, υπάρχει τρόπος: βάζεις τα λεφτάκια σου, βρίσκεις έναν εκδοτικό που θα τα δεχτεί (πάρα πολλοί), και εκδίδεσαι.. ανάλογα με τις αντοχές σου το κυνηγάς και μόνος/η σου και το έκανες το κομμάτι σου...εκδόθηκες. Οπότε, τι συζητάμε! Τώρα μπερδεύτηκα περισσότερο, και προσπαθώ να καταλάβω, πού προσπαθούμε να καταλήξουμε Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest melissoula Posted October 7, 2009 Share Posted October 7, 2009 Τώρα μπερδεύτηκα περισσότερο, και προσπαθώ να καταλάβω, πού προσπαθούμε να καταλήξουμε Νομίζω ότι όλα ξεκίνησαν από την υπόθεσή μου ότι, οι εν δυνάμει καλοί συγγραφείς, επειδή δεν βιοπορίζονται απο το γράψιμο στην Ελλάδα, το παρατάνε. Και γι'αυτό εξαφανίστηκαν και η Ελλάδα δεν γράφει εδώ και καιρό μεγάλα νούμερα στις διεθνείς εκδόσεις. Αυτό ήταν μια κατάληξη. Η αντίθετη άποψη είπε ότι όχι, δεν το παρατάνε, και τότε περάσαμε σε μια συγχυσμένη θέση. Οτι δηλαδή υπάρχουν ενεργοί μεγάλοι συγγραφείς την Ελλάδα. Γράφουν συνέχεια και δεν τα παρατάνε ποτέ γιατί αυτό ακριβώς σημαίνει να είσαι μεγάλος συγγραφέας, να το χεις μέσα σου, να το αξίζεις. Στην συνέχεια για να αποδείξουμε ότι είναι όντως μεγάλοι παρά που εκδοτικά είναι ανύπαρκτοι,καταλήξαμε ότι όλοι οι μεγάλοι αναγνωρίζονται μετα θάνατον. Όμως εκεί έμεινε αναπάντητο το ερώτημα γιατί οι Σαμαράκης, Μαρής, Καζαντζάκης, Τσιφόρος και τόσοι άλλοι, έλληνες που διέπρεψαν στο δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα, διέπρεψαν όλοι εν ζωή; Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted October 7, 2009 Share Posted October 7, 2009 Γιατί αυτό έγινε σε διαφορετικές συνθήκες. Και πάλι, διέπεπρεψαν ΗΘΙΚΑ πρώτα και πολύ δευτερευόντως ΥΛΙΚΑ. Για τον δε Καζαντζάκη, οι γνώμες για το έργο του ακόμα διίστανται. Δεν χρειάζεται ν' αναφέρω σε κανέναν τι έγινε όταν προβλήθηκε στους κινηματογράφους ο Τελευταίος Πειρασμός. Επίσης, όταν διέπρεπαν οι εν λόγω καλλιτέχνες, το μόνο που είχε σημασία για τον μέσο Έλληνα, ήταν να έχει ένα κομμάτι ψωμί να φάει κι ένα παντελόνι να φορέσει. Και μόνο το γεγονός ότι αυτοί ήξεραν να διαβάζουν και να γράφουν κι είχαν ταλέντο σ' αυτό, τους εκτόξευε εκτός συναγωνισμού σε δυσθεώρητα ύψη. Όταν υπάρχουν τρεις-τέσσερις εκδοτικοί οίκοι (τότε) στην Ελλάδα και ισάριθμοι πάνω κάτω συγγραφείς, είναι λογικό ΟΛΟΙ να εκδίδονται (και σαφώς να διαβάζονται, αφού υπήρχε ελάχιστη μεταφρασμένη λογοτεχνία, πλην των κλασικών). Τώρα, όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, θα βρεις ένα ψώνιο που να θέλει να γίνει διάσημος με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Τώρα υπάρχει τηλεόραση, παγκόσμια λογοτεχνία, ΠΟΛΛΟΙ που έχουν διαβάσει κάτι περισσότερο από Μίκι Μάους. Υπάρχουν ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ. Κι επιπλέον, υπάρχουν ένα κάρο άλλοι παράγοντες, όπως το μέσον, οι Δημόσιες Σχέσεις κι ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης. Link to comment Share on other sites More sharing options...
SpirosK Posted October 7, 2009 Share Posted October 7, 2009 Τώρα υπάρχει τηλεόραση, παγκόσμια λογοτεχνία, ΠΟΛΛΟΙ που έχουν διαβάσει κάτι περισσότερο από Μίκι Μάους. Ελπίζω να μην υποτιμάς τα κόμικ με αυτή την πρόταση και απλώς να εννοείς όντως τα "Μίκι Μάους"! Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted October 7, 2009 Share Posted October 7, 2009 Δεν υποτιμώ τα κόμικ, εννοώ όντως τα Μίκι Μάους. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts