Συμβουλές προς όσους φιλοδοξούν να εκδοθούν

[Dimitris_]

Χλωμό να το εκδώσω υπο έντυπη μορφή. Θα μου πούνε να δώσω κανένα 2χιλιαρο για εκτύπωση των αντιτύπων και μετά αν δεν γίνουν οι πωλήσεις πάνε περίπατο. Δεν σκοπεύω να δώσω πολλά χρήματα, ασχολούμαι ήδη με συγγραφή διαφόρων ebooks και θα κοιτάξω κάτι σε ηλεκτρονική μορφή. Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο είναι οτι το βιβλίο χωρίζεται σε τέσσερεις διαφορετικούς τόμους, ο καθένας συνέχεια του προηγούμενου, αν συνενώσω όλους τους τόμους βγαίνουν πάρα πολλές σελίδες..... και αυτό σημαίνει αυξημένο κόστος σε έντυπη μορφή που δεν νομίζω να κάτσει κανείς να αγοράσει.

[Cassandra Gotha]

Ναι, βέβαια, στο ποστ λέει, "ηλεκτρονική μορφή" κι εγώ το προσπέρασα... Η συνήθεια. Αν μιλάμε για e-book, δεν ξέρω, από τη μια είναι λιγότερα έξοδα, από την άλλη, νομίζω πιο δύσκολα θα το πάρει κάποιος.

[Pandelis]

Έχω υποβάλει το βιβλίο μου σε δέκα γνωστούς εκδοτικούς οίκους της Ελλάδας, μπαίνοντας σε κόπο και χρόνο να γίνει η υποβολή με τον τρόπο που ζητούσαν (ο κάθε ένας ζητά διαφορετικά συνοδευτικά έγγραφα ή με διαφορετικό μήκος). Από αυτούς τέσσερεις απάντησαν (αρνητικά) εντός των χρονικών πλαισίων που αναγράφουν - κάτι που τους τιμά, άλλοι δύο απάντησαν όταν μετά από καιρό πήρα εγώ τηλέφωνο και οι υπόλοιποι τέσσερις ούτε φωνή ούτε ακρόαση μήνες ολόκληρους μετά την περίοδο στην οποία θα έπρεπε να είχαν απαντήσει. Στον ένα πήρα τηλέφωνο δύο φορές με μηδέν αποτέλεσμα. Το γνωρίζω ότι η απάντηση είναι αρνητική, αλλά με εκνευρίζει το γεγονός ότι δεν παίρνουν τον χρόνο να κάνουν το ελάχιστο που υπόσχονται (=να ενημερώσουν τον συγγραφέα) την στιγμή που εσύ κάνεις αυτά που ζητούν.

 

Δεν έχω ακόμη κάνει υποβολή σε πέντε 'μεγάλους' (συμπεριλαμβανομένων και του Λιβάνη που θέλει αποκλειστικότητα) και πέντε μικρότερων που ακούστηκαν τελευταία στα Κρατικά Βραβεία. Αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο.

Edited April 13, 2017 by Pandelis

[Nihilio]

Έχω υποβάλει το βιβλίο μου σε δέκα γνωστούς εκδοτικούς οίκους της Ελλάδας, μπαίνοντας σε κόπο και χρόνο να γίνει η υποβολή με τον τρόπο που ζητούσαν (ο κάθε ένας ζητά διαφορετικά συνοδευτικά έγγραφα ή με διαφορετικό μήκος). Από αυτούς τέσσερεις απάντησαν (αρνητικά) εντός των χρονικών πλαισίων που αναγράφουν - κάτι που τους τιμά, άλλοι δύο απάντησαν όταν μετά από καιρό πήρα εγώ τηλέφωνο και οι υπόλοιποι τέσσερις ούτε φωνή ούτε ακρόαση μήνες ολόκληρους μετά την περίοδο στην οποία θα έπρεπε να είχαν απαντήσει. Στον ένα πήρα τηλέφωνο δύο φορές με μηδέν αποτέλεσμα. Το γνωρίζω ότι η απάντηση είναι αρνητική, αλλά με εκνευρίζει το γεγονός ότι δεν παίρνουν τον χρόνο να κάνουν το ελάχιστο που υπόσχονται (=να ενημερώσουν τον συγγραφέα) την στιγμή που εσύ κάνεις αυτά που ζητούν.

 

Δεν έχω ακόμη κάνει υποβολή σε πέντε 'μεγάλους' (συμπεριλαμβανομένων και του Λιβάνη που θέλει αποκλειστικότητα) και πέντε μικρότερων που ακούστηκαν τελευταία στα Κρατικά Βραβεία. Αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο.

Ίσχυε και παλιότερα, αλλά λόγω κρίσης έχει παραγίνει:

οι μικρομεσαίοι εκδοτικοί δεν είχαν full time αναγνώστες και δέχονταν άπειρα χειρόγραφα που δεν προλάβαινε κανένας να διαβάσει (ή βάζανε προτεραιότητα σε πράγματα που ταιριάζουν στο προφίλ τους).

Τώρα, που το προσωπικό έχει μειωθεί και άλλο οι μόνοι που διαβάζουν είναι εκδοτικοί που εκδίδουν με συμμετοχή του συγγραφέα, όσοι λαμβάνουν συστημένο χειρόγραφο και (πιθανότατα) οι πέντε 'μεγάλοι'.

[Ιρμάντα]

....ή σε ρωτάνε τι είδος είναι και το απορρίπτουν αμέσως. Τρου στόρι. Πάρ' το και φύγε (και φεύγοντας βγάλε και τα σκουπίδια).

[WILLIAM]

....ή σε ρωτάνε τι είδος είναι και το απορρίπτουν αμέσως. Τρου στόρι. Πάρ' το και φύγε (και φεύγοντας βγάλε και τα σκουπίδια).

 

Ειδικά αν είναι φάντασι!

[Ιρμάντα]

 

....ή σε ρωτάνε τι είδος είναι και το απορρίπτουν αμέσως. Τρου στόρι. Πάρ' το και φύγε (και φεύγοντας βγάλε και τα σκουπίδια).

Ειδικά αν είναι φάντασι!

Και τρόμο μην νομίζεις....αχ αχ αχ!

[Pandelis]

On 4/17/2017 at 4:49 PM, Ιρμάντα said:

....ή σε ρωτάνε τι είδος είναι και το απορρίπτουν αμέσως. Τρου στόρι. Πάρ' το και φύγε (και φεύγοντας βγάλε και τα σκουπίδια).

... ονόματα και διευθύνσεις δεν λέμε (Μεταίχμιο). ;)

[Pandelis]

On 4/17/2017 at 12:57 PM, Nihilio said:

Ίσχυε και παλιότερα, αλλά λόγω κρίσης έχει παραγίνει:

οι μικρομεσαίοι εκδοτικοί δεν είχαν full time αναγνώστες και δέχονταν άπειρα χειρόγραφα που δεν προλάβαινε κανένας να διαβάσει (ή βάζανε προτεραιότητα σε πράγματα που ταιριάζουν στο προφίλ τους).

Τώρα, που το προσωπικό έχει μειωθεί και άλλο οι μόνοι που διαβάζουν είναι εκδοτικοί που εκδίδουν με συμμετοχή του συγγραφέα, όσοι λαμβάνουν συστημένο χειρόγραφο και (πιθανότατα) οι πέντε 'μεγάλοι'.

Τότε ο Κέδρος δεν είναι καθόλου... μεγάλος. Και για να μην τους θάβουμε όλους, το προσωπικό της Εστίας άψογο σε συνέπεια και συμπεριφορά.

[Naroualis]

3 minutes ago, Pandelis said:

το προσωπικό της Εστίας άψογο σε συνέπεια και συμπεριφορά.

Σε άλλη Εστία θα κετέθεσα το δικό μου τότε...

[Ιρμάντα]

4 hours ago, Pandelis said:

... ονόματα και διευθύνσεις δεν λέμε (Μεταίχμιο). ;)

Νοπ έχει και άλλους εκεί έξω. Μέχρι να βρεις κάτι σωστό...

Edited October 19, 2017 by Ιρμάντα

[WILLIAM]

Ο Κέδρος μου έδειξε πόρτα αλλά δεν έχω παράπονο από το πως με αντιμετώπισαν. Ήταν επαγγελματικότατη η συμπεριφορά.

[Pandelis]

11 hours ago, WILLIAM said:

Ο Κέδρος μου έδειξε πόρτα αλλά δεν έχω παράπονο από το πως με αντιμετώπισαν. Ήταν επαγγελματικότατη η συμπεριφορά.

Εμένα πάλι, πήγε ένας χρόνος που το έστειλα και δεν μου έστειλαν ούτε καν ειδοποίηση παραλαβής. Πήρα πρόσφατα τηλέφωνο (από Κύπρο) και μου είπαν ότι αποφάσισαν να μην το εκδόσουν 6 μήνες νωρίτερα. Όταν τους ρώτησα γιατί δεν ειδοποιήθηκα μου είπαν το γνωστό ότι  λαμβάνουν πολλά χειρόγραφα κλπ. Έπειτα τους θύμισα ότι υπόσχονται απάντηση σε τρεις μήνες το αργότερο στην ιστοσελίδα τους και η μοναδική τους απάντηση: "οπως νομίζετε".

[AlienBill]

Ετσι όπως είναι η εκδοτική κατάσταση στη χώρα (που δεν είναι απαραίτητα κακή αλλά ενέχει ιδιαιτερότητες και χούγια), για κάθε καλό που εξασφαλίζει κάποιος σε ζητήματα επικοινωνίας ή συνεργασίας, υπάρχει και ένα κόστος.

Στις "μικρές", "μεσαίες" εκδοτικές που αποτελούνται από 1-2 άτομα, οι συνθήκες δεν είναι τυπικές. Δηλαδή δεν μπορείς να πεις πως είναι δεδομένη η διαδικασία που λέει ότι -> στέλνεις το κείμενο -> ενδιαφέρει τον εκδότη-> γίνεται η προετοιμασία του βιβλίου-> τυπώνεται το βιβλίο -> Υπάρχει μια κάποια διανομή (που το μέγεθός της εξαρτάται από την εκδοτική) -> Οργανώνονται παρουσιάσεις.

Οι μικρές και μεσαίες εκδοτικές έχουν έντονη "προσωπικότητα", πράγμα που σημαίνει ότι δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα είναι ευχαριστημένος ο συγγραφέας σε όλους τους παραπάνω τομείς (που αν είσαι έξω από τον χορό σου φαίνονται αυτονόητοι). Προσωπικότητα σημαίνει ότι ο καθένας έχει τα υπέρ του και τα κατά του. Θέλει παραπάνω ψάξιμο η όλη απόφαση για το πού θα καταλήξει κανείς απ' όσο φαντάζεται αρχικά.

Επιπλέον υπάρχει ο κίνδυνος ότι μπορεί να γίνουν κάποιες απειροελάχιστες ανακατατάξεις που να οδηγήσουν στο να φερθεί η ίδια ακριβώς εκδοτική διαφορετικά σε ένα βιβλίο Β απ' ότι φέρθηκε σε ένα βιβλίο Α. Μπορεί να είσαι ευχαριστημένος με το Α, αλλά να τραβάς τα μαλλιά σου με το Β και αργότερα να ενημερωθείς ότι άλλαξε... η καθαρίστρια (εντάξει, υπερβάλλω τώρα αστειευόμενος, αλλά μπορείτε να αντιληφθείτε τι εννοώ). Δεν έχει πολύ άδικο ένας φίλος που είδα σε ένα θέμα να γράφει ότι "στην χώρα μας εξαρτόμαστε ακόμη και από τον γραμματέα".

Από εκεί και πέρα δεν μπορούμε να είμαστε και υπερβολικοί στις απαιτήσεις μας. Αν τα 2-3 άτομα που συνθέτουν μία μικρή εκδοτική φτύνουν αίμα καθημερινά για να φέρουν στο φως δεκάδες βιβλία, μπορεί να αντιληφθεί κανείς ότι δεν μπορεί να έχει και τρελές απαιτήσεις από αυτούς. Τι να πρωτοπεράσει από τα χέρια τους, πόσο να τρέξουν και πόσο να ασχοληθούν; Λογικά αν τους εκφράσεις κάποια ένσταση θα σου πούνε "εμείς καθημερινά δίνουμε έναν μεγάλο αγώνα". Και έχουν δίκιο.

Οσο πιο "μεγάλη" είναι η εκδοτική, τόσο πιο τυπικές είναι οι διαδικασίες, αλλά και τόσο πιο απρόσωπες. Αυτό όμως είναι σχεδόν πάντα καλό για τον συγγραφέα. Καλύτερα να είναι τυπικές και εποφελείς οι διαδικασίες, παρά να κινδυνεύουν να γίνουν επιπόλαιες.

Το πρόβλημα με τους "μεγάλους" είναι ότι κατά κανόνα μπορούν να έχουν έτοιμο ένα τυποποιημένο mail που να λέει "δυστυχώς δεν μπορούμε να εντάξουμε το έργο σας στο εκδοτικό μας πρόγραμμα", αλλά πολλοί δεν κάνουν ούτε καν αυτό.

Και αναφέρομαι στους παλιάς κοπής "μεγάλους" εκδοτικούς, οι οποίοι ουδέποτε έκαναν κάποια έκκληση σε νέους συγγραφείς, παρά το γεγονός ότι εκδίδουν και πρωτοεκδομένους  Έλληνες (!!!!!!).

Να μια συμβουλή για όσους θέλουν να εκδοθούν: Μην πέσετε τόσο χαμηλά ώστε να στείλετε απευθείας κείμενο σε εκδότη που δεν αναφέρει στη σελίδα του οτιδήποτε που να προσομοιάζει την πρόσκληση για νέους συγγραφείς. Στην καλύτερη περίπτωση ΔΕΝ θα σας απαντήσει και στην χειρότερη... πάλι ΔΕΝ θα σας απαντήσει.

Πρόσφατα είχα βγει για καφέ με έναν φίλο μου συγγραφέα και μου είπε μεταξύ άλλων "Βλέπω ότι η τάδε εκδοτική έχει εντάξει στο πρόγραμμά της και Έλληνες του φανταστικού. Λες να στείλουμε τίποτα;".

Εγώ που είμαι λιγότερο ρομαντικός -και είμαι και λίγο τζαναμπέτης- του είπα ότι από τη στιγμή που η συγκεκριμένη εκδοτική έχει αποδεδειγμένα δείξει ότι δεν είναι ανοιχτή σε άτομα που δεν γνωρίζει, πιθανώς να μη διαβάζει καν τα κείμενα.

Ο φίλος μου είπε "δεν χάνουμε τίποτα να τους ρωτήσουμε".

Πράγματι, το ίδιο βράδυ έστειλα ένα mail στην εκδοτική αυτή και ρώτησα αν δέχονται κείμενα προς αξιολόγηση. Ουδέποτε πήρα μια οποιαδήποτε απάντηση.

Σε καμία περίπτωση πάντως δεν θα έστελνα απευθείας τα κείμενα όπως κάποτε που ήμουν αφελής.

Edited April 11, 2019 by AlienBill

[Mournblade]

Βασίλη, σχεδόν σε όλα όσα λες συμφωνώ και επαυξάνω. Όμως επειδή η ρημάδα η ζωή έχει και αυτή τις ιδιοτροπίες της πρέπει πάντα να έχουμε κατά νου και τον απρόβλεπτο παράγοντα. Πχ στο δικό μου το έργο ήρθε ανέλπιστα θετική απάντηση από εναν παραδοσιακά μεγάλο εκδοτικό (κι αφού είχα ήδη συμφωνήσει με τον οίκο μου) ύστερα από 22 μήνες. 2 χρόνια δίχως νέα κι ενω είχα οχλήσει 4 φορές κατά τη διάρκεια του 1ου έτους! Για ενα φανταζι που δεν συνηθίζει να βγάζει κ χωρίς να εχω γνωστό ή εκδώσει άλλο έργο.

Η δική μου συμβουλή, (όσο έχω τουλαχιστον δικαίωμα να δίνω σε όσους επιθυμούν να εκδοθούν καθώς κι εγω πρωταρης είμαι), είναι υπομονή, υπομονή, υπομονή. Δουλειά, επίσης, κ αναθεώρηση απόψεων, ιδεών, θέσεων. Και η τριβή με τους αναγνώστες/συναδέλφους είναι άκρως σημαντική.

Μόλις είναι έτοιμο τότε μπορείς να εξερευνήσεις όλες τις δυνατότητες, απλώς καλό είναι να είσαι προσγειωμένος και έτοιμος για όλα τα ενδεχόμενα, καλά ή κακά. Που συνήθως είναι κακά.

[AlienBill]

Γρηγόρη, έχεις απόλυτο δίκιο (δεν υπάρχουν γενικοί κανόνες και όλα είναι αναμενόμενα). Αυτό ειδικά με την "υπομονή" που πρέπει να κάνουμε είναι γεγονός.

Προβλέπω ότι σύντομα ο παράγοντας υπομονή θα αντικαταστήσει ακόμη και την καταβολή χρημάτων από τον συγγραφέα (δηλαδή τις αυτοεκδόσεις και τις συνεκδόσεις). Σύντομα θα έρθει ο καιρός που αν ένα έργο λέει κάποια πράγματα στον εκδότη, τότε η μοναδική υποχρέωση του συγγραφέα θα είναι να καταβάλλει υπομονή.

Αυτό είναι μια καλή εξέλιξη.

Edited April 11, 2019 by AlienBill

[Raggedy Man]

Να καταθέσω κι εγώ τα δικά μου.

Έστειλα σε καμιά 30αριά, απάντησαν 5-6 ή αρνητικά, ή να πλερώσω, ή να περιμένω.

Με τους πρώτους ΟΚ, δεν μπορείς να κάνεις και κάτι. Με τα της πληρωμής, ο ένας απάντησε στο 20λεπτο που το 'στειλα, σε φάση "με την οικονομική σας βοήθεια θα γίνει ό,τι γίνει", ένας άλλος που βγάζει ΜΟΝΟ Έλληνες με πήρε τηλέφωνο για συνάντηση. Ήταν αφού είχα ήδη κλείσει. Κατάλαβα ότι δεν είχε διαβάσει λέξη από αυτό που έστειλα, όταν μου μισοδιάβαζε το συνοδευτικό έγγραφο. Μου άρχισε μερά κάτι για σούπερ εξώφυλλα, σούπερ επιμέλειες, σούπερ διανομές και μπαρμπούτσαλα. Του ξεκαθαρίζω ότι επιθυμώ να συναντηθώ μεν, αλλά ότι δεν παίζει να πλερώσω φράγκο δε. Μες στην έκπληξη "μα ούτε συμμετοχή;;;;" ο τύπος, του λέω τελικά ότι δε θα τον χρειαστώ, ότι είμαι ήδη αλλού. Με ρωτάει ευγενικά που και του λέω. "Δεν το ξέρω" απαντά. Του αναφέρω κυκλοφορίες ξένων και - αρκετά διάσημων - Ελλήνων που έχει βγάλει. Και τι μου λέει; "Ααααα, βγάζει τέτοια ε;". Τέτοια, έτσι χαρακτήρισε βιβλία του Burroughs, του Κορτάσαρ, του Μπωντλέρ.

H συμβουλή μου σε όσους προσπαθούν: στείλτε σε εκδοτικούς οίκους που έχετε διαβάσει/αγοράσει βιβλία τους. Αναφέρετέ το στο συνοδευτικό κείμενο. Τουλάχιστον έτσι εξασφαλίζετε ότι θα ρίξουν μια ματιά στο κείμενο. Επίσης, αν δε φαίνεται που το πάτε από τις πρώτες 20 σελίδες, δε θα ασχοληθούν παρακάτω.

[tzaspy]

Ερωτήσεις για μεταφράσεις.

1) Υπάρχουν άριστοι μεταφραστές από ελληνικά σε αγγλικά; Όχι εγγράφων, αλλά μυθιστορίας.

2) Που τους βρίσκει κάποιος εάν υπάρχουν;

3) Που περίπου κυμαίνονται οι τιμές;

4) Σηκώνουν διαπραγματεύσεις; (οι τιμές)

5) Στη μετάφραση γίνεται επί πλέον επιμέλεια του κειμένου, και πόση; 

[Alexz]

@tzaspy

Έχουν απαντηθεί κατά καιρούς σε αυτό το thread https://community.sff.gr/topic/17348-περί-έκδοσης-στο-εξωτερικό/?tab=comments#comment-324406

1. Ναι

2. Κοιτάς με ποιους συνεργάζονται οι εκδοτικοί οίκοι και απευθύνεσαι σε αυτούς.

3. Υπολόγιζε 3.500 - 4.000€

4. Δεν ξέρω, αλλά δεν το νομίζω να περιμένεις 50% έκπτωση  

5. Τι είδους επιμέλεια εννοείς; Πάνω σε αυτό να ξέρεις  πως αν σκέφτεσαι να απευθυνθείς σε εκδοτικό οίκο, θα ζητήσει σίγουρα επιμέλεια τουλάχιστον σε δομικό επίπεδο, οπότε τα 3.5 - 4 χιλιάρικα θα πάνε χαμένα, γιατί θα πρέπει να ξαναγράψεις, να διορθώσεις και έπειτα να ξαναγίνει μετάφραση πολλές φορές... Οπότε αυτό το ποσό μπορεί να διπλασιαστεί ή να τετραπλασιαστεί... Από την άλλη αν σκέφτεσαι για αυτοέκδοση, δύσκολα θα πάρεις πίσω την επένδυση σου. Δύο πράγματα μπορείς να κάνεις αν σκέφτεσαι να διαθέσεις αυτό το ποσό: α. Να πάρεις κάποιον να σου μάθει αγγλικά σε επίπεδο που θα μάθεις να γράφεις απευθείας, β. δώσε αυτά τα λεφτά και κάνε αυτοέκδοση + διαφήμιση, περισσότερα θα κερδίσεις. Η εκτύπωση είναι σε πολύ οικονομικές τιμές πλέον.

Μετά τις πρώτες 20-30 χιλιάδες λέξεις αν καθίσεις και έχεις την υπομονή να γράψεις, τα πράγματα θα είναι πολύ πιο εύκολα. Αξίζει την προσπάθεια.

 

Edited December 2, 2019 by hidedora

[Solonor]

https://www.facebook.com/TalesoftheWyrd/

[buteto]

On 7/24/2014 at 5:00 PM, georgezerv76 said:

xmmm... αυτο δε το ξερα... αν και μαλλον θα προτιμησω την λυση των ΕΛΤΑ, οταν και αν με το καλο εχω κατι ολοκληρωμενο.... για συμβολαιογραφο, δυστυχως δεν το συζηταω καν, λογω οικονομικου θεματος..

Δεν υπάρχει καμία νόμιμη κατοχύρωση πνευματικών δικαιωμάτων πάρα μόνο του συμβολαιογραφου. Η φθηνότερη λύση είναι να του παραδώσεις το έργο σου υπογράφοντας σε κάθε σελίδα και να σου δώσει ένα αντίγραφο που θα λέει οτι παρουσιαστηκες σήμερα και του παρέδωσες το τάδε έργο με περίληψη.... Κοστίζει περίπου 33 ευρώ. Αν σε περίπτωση χρειαστεί να αποδειχθεί κάτι στο δικαστήριο τότε η κάθε σελίδα που θα βγει από το φυλάκιο του συμβολαιογραφου κοστίζει 5 ευρω περίπου. Πληρώνουμε λίγα στην αρχή πολλά μετά. Υπάρχει και η ανάστροφη μέθοδος στο συμβόλαιο δεν περιγράφεται τι έδωσες στο συμβολαιογραφο με περίληψη άλλα όλο το έργο. Αν μιλάμε για ολόκληρο βιβλίο 1000 - 1500 ευρώ περιπου, αλλα στο δικαστήριο δεν πληρώνεις τίποτα. 

Δεν δέχεται το δικαστήριο ούτε φακέλους των ΕΛΤΑ ούτε μαιλ δεν αποδεικνύουν τίποτα, αφού ο φάκελος με ένα σεσουάρ ανοίγει και ξανακλείνει το ίδιο εύκολα. δεν συζητάω τι μπορεί να γίνει με ενα υπολογιστή και με τις ημερομηνίες των μαιλ.

[buteto]

On 12/2/2019 at 2:45 PM, tzaspy said:

Ερωτήσεις για μεταφράσεις.

1) Υπάρχουν άριστοι μεταφραστές από ελληνικά σε αγγλικά; Όχι εγγράφων, αλλά μυθιστορίας.

2) Που τους βρίσκει κάποιος εάν υπάρχουν;

3) Που περίπου κυμαίνονται οι τιμές;

4) Σηκώνουν διαπραγματεύσεις; (οι τιμές)

5) Στη μετάφραση γίνεται επί πλέον επιμέλεια του κειμένου, και πόση; 

Αν θέλεις να κάνεις σωστή μετάφραση ολοκληρωτικά στο δικό σου ύφος και όχι όπως του ήρθε του μεταφραστή, τότε θα πληρώσεις. Φτηνές λύσεις δεν υπάρχουν. Μια σωστή μετάφραση στην ΑΒΑ ΕΡΜΗΣ κοστίζει 12 ευρώ η σελίδα. Σελιδα των 250 λέξεων. Η μετάφραση είναι επίπονη εργασία είναι σαν την επιμέλεια, σαν να γράφεις δυο φορές το βιβλίο. Κάποιοι στο παρελθόν που μετέφρασαν κείμενα με φοιτητές αγγλικής, μπορεί να ήταν φτηνά, αλλά καλύτερα να το έκαναν στην google. Για να γίνει μετάφραση πρέπει το κειμενο να είναι άρτιο συντακτικά. Και φυσικά να έχει περάσει απο επιμέλεια. αν ανακαλυφτούν μετά τρύπες στην πλοκή κτλ τσάμπα τα λεφτά.

[Άστροφιλ]

         Καλησπέρα σε όλες και όλους,

 

      Κατ’ αρχήν, δεν ξέρω αν στον τίτλο αυτής της συζήτησης ήταν ενσυνείδητη επιλογή η χρήση της παθητικής φωνής («να εκδοθούν») αντί της ενεργητικής («να εκδώσουν») αλλά πρέπει να πω ότι το «εκδοθούν,» με τους συνειρμούς εκπόρνευσης και ιεροδουλίας που φέρει, είναι, νομίζω πολύ ταιριαστό με το θέμα μας!

       Δεύτερον, να ομολογήσω, συστηνόμενος ως νέος εδώ μέσα, ότι τα γούστα μου κλίνουν αρκετά μονόπαντα προς την καθ’ αυτό (ελλείψει καλύτερου όρου) λογοτεχνία, οπότε δεν ξέρω πολλά για την λογοτεχνία φαντασίας ή τρόμου ή επιστημονικής φαντασίας. Βέβαια έχω διαβάσει Πόε, μερικά του Σ. Κινγκ (ποιός δεν έχει άλλωστε;) λίγο Λάβκραφτ, αρκετά του Βόνεγκατ (αν και, όπως φυσικά και ο Πόε, νομίζω ότι κι αυτός ξεπερνάει τα στεγανά του είδους του,) ένα πολύ δυνατό της Πόπυ Μπράιτ (η οποία και με εξέπληξε αφάνταστα όταν ανακάλυψα ότι δεν είναι πλέον ακριβώς αυτή που διάβασα, η Πόπυ, αλλά ο Μπίλι – είναι ο/η μόνος/η συγγραφέας που έκανε αλλαγή φύλου, απ΄όσους ξέρω!) τον υπέροχο Εικονογραφημένο Άνθρωπο, τον Άνθρωπο στο Ψηλό Κάστρο,  κάτι ψιλά από Χ. Έλισον και Ζελάζνυ (συνειδητοποιώ, εν τω μεταξύ, πόσο απαράδεκτα αγγλοφωνοκρατούμενη είναι αυτή η λίστα αναγνωσμάτων μου...) Αυτά πάνω-κάτω, νομίζω, τα οποία θα μου άρεσε να συζητούσαμε ίσως στο ανάλογο μέρος του ιστότοπου, αφού κατατοπιστώ, και αφού πρώτα,

       τρίτον, εκμυστηρευτώ ότι αυτό που βασικά με έφερε εδώ είναι το ότι θέλω να πω και γω την ιστορία μου-αμαρτία μου, και τον πικρό καημό μου – με άλλα λόγια, να μοιραστώ την όποια πείρα αποκόμισα από τις απόπειρές μου (σχετικά λίγες, είναι αλήθεια) να βγω στο κλαρί των νεοελληνικών γραμμάτων! Εννοείται ότι θα ήθελα πολύ να ακούσω σχετικές απόψεις, αντιρρήσεις, απαντήσεις.

       Ας ξεκινήσω από το σωτήριον 2012, έτος διεθνούς, εθνικής, αλλά και προσωπικής μου κρίσης, η οποία τελευταία (όπως και οι άλλες δύο, θα μου πείτε) θα ήταν ψέμματα να ισχυριστώ ότι, τόσα χρόνια μετά, έχει τελειώσει. Αναζητώντας διέξοδο, λοιπόν, μάζεψα κάποια ποιήματα που είχα γράψει κατά καιρούς τα προηγούμενα χρόνια και τα έστειλα σ’ ένα γνωστό περιοδικό μπας και τους αρέσει κάποιο και το δημοσιεύσουν. Να σημειώσω ότι δύο χρόνια προηγουμένως είχα προσεγγίσει το περιοδικό με ανιχνευτική επιστολή (ηλεκτρονική, εννοείται, όπως και όλες όσες θα αναφερθούν παρακάτω) ρωτώντας αν δέχονται κατάθεση κειμένων από αγνώστους. Τότε, το 10 δηλαδή, μου είχε απαντήσει μια γλυκιά κυρία ότι, ναι, δέχονται. Στην δεύτερή μου επαφή άρχισα την επιστολή μου (αφού δεν ήξερα φυσικά ποιός θα την διάβαζε) όπως ακριβώς και την πρώτη, με την μεταφρασμένη, τυπική αγγλικούρα «Αγαπητέ κύριε/κυρία.»

       Ολέθριο λάθος! Η απάντηση ήρθε αυτήν την φορά από τον ίδιο τον διευθυντή, ο οποίος με ενημέρωσε με σαρκαστικό ύφος ότι, αν και θα όφειλα να ξέρω το φύλο και το όνομα του υπεύθυνου του επί μακρόν εκδιδόμενου περιοδικού του (τα οποία τα ήξερα αλλά, όπως και νά ’χει, επαναλαμβάνω, την πρώτη φορά μου είχε απαντήσει γυναίκα) και ότι παρόλο που η άγνοιά μου του έδινε «άσχημη εντύπωση» θα καταδεχόταν να κοιτάξει η επιτροπή του (ο ίδιος, δηλαδή, υποθέτω) τα κείμενα που έστειλα, και θα μου απαντούσαν. Εννοείται ότι ξανάκουσα από αυτόν όσο κι εκείνος από μένα. Λίγο καιρό αργότερα έστειλα τα ίδια κείμενα στο περιοδικό ενός άλλου μεγαλοσχήμονος της ντόπιας σκηνής, ο οποίος απλά δεν μου απάντησε ποτέ. Ελπίζω να μην υποτεθεί ότι είχα ή έχω μεγάλη ιδέα για τα νεανικά μου εκείνα ποιηματάκια. Εξακολουθώ, ομολογουμένως, να μην τα θεωρώ και τόσο άσχημα, αλλά το θέμα δεν είναι καθόλου αυτό. Το θέμα είναι η ενοχλητική, αλλά εδώ που τα λέμε κατανοητή, αγένεια του να μην απαντάς, αλλά πολύ περισσότερο η απύθμενη ανοησία του να απαντάς ειρωνευόμενος έναν άγνωστό σου επειδή, εν ολίγοις, ξέρεις-ποιος-είμαι-γω-ρε.

       Με δεδομένη αυτήν μου την εμπειρία μπορεί κανείς να φανταστεί τι σκέφτομαι για την ακόλουθη ανακοίνωση που διαβάζω σε σελίδα γνωστού εκδότη:

 

Στη σειρά ΠΟΙΗΣΗ, λόγω του περιορισμένου αριθμού νέων εκδόσεων, δεν δεχόμαστε απευθείας προτάσεις έκδοσης από ποιητές με τους οποίους δεν έχουμε ήδη συνεργαστεί στο παρελθόν. Οι προτάσεις νέων συνεργασιών που αξιολογούνται από τον εκδότη γίνονται από διευθυντές λογοτεχνικών περιοδικών και από συνεργάτες του εκδοτικού μας οίκου. [δικιά μου η έμφαση]

 

«Οι ποιητές» σύμφωνα με τον τίτλο διηγήματος του μέγα Μπουκόβσκι «πεθαίνουν μέσα σε αχνιστά τσουκάλια με σκατά!» Βέβαια, ο ίδιος πέθανε με την γλυκιά, ξανθιά, όμορφη, και καμιά εικοσαριά χρόνια νεότερή του Λίντα να του κρατάει το χέρι στο ωραίο τους σπίτι στο Σαν Πέντρο, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

    Ας επιστρέψω όμως στα δικά μου. Μεσολάβησαν κάποια χρόνια σιωπής, καταχρήσεων, και μελαγχολίας μέχρι το 2016, όταν ένα αινιγματικό όνειρο, μια απόσχιση, και η επιστροφή ενός έρωτα, ερχόμενα το ένα μετά το άλλο, διέγειραν μέσα μου ξανά (αναρωτιέμαι πώς να το θέσω χωρίς να ακουστεί ακόμη πιο πομπώδες ή γλυκανάλατο απ’ ό,τι ήδη ακούγεται) – την θέληση για ποίηση. Ήταν τέτοια η όψιμη καψούρα μου που, με τα (επιεικώς) ανεπαρκή μου γαλλικά από το σχολείο, άρχισα να μεταφράζω κάποια ποιήματα του Μπωντλαίρ για να τα στέλνω στην Αγαπημένη, η οποία, όπως πιθανόν θα μαντέψατε, με είχε εν τέλει (ξανά) χεσμένο! Για να προλάβω την απορία - ναι, ανήκω στο υπό εξαφάνιση μάλλον είδος του μαλάκα που στέλνει ποιήματα σε γκόμενες. Όλοι έχουμε τα βίτσια μας! Κάπως έτσι, τέλος πάντων, με την μεταφραστική μου δραστηριότητα να εξακολουθεί (συγχρόνως με κάποιες προσπάθειες να βελτιώσω την γαλλομάθειά μου) παρά την σταδιακή (όπως πάντα) συνειδητοποίηση του νέου αυτού χεσίματος, φτάσαμε στο καλοκαίρι του 2018 όπου κάτι με έπιασε πάλι, κι άρχισα να ξαναγράφω, μετά από χρόνια, ποιήματα δικά μου – πράγμα που συνεχίστηκε μέχρι πρόσφατα.

       Εν όψει αυτού του (για τα δικά μου μέτρα) αναβρασμού, άρχισα κάποια στιγμή να ξανασκέφτομαι το θέμα της δημοσίευσης. Ένα χρόνο πριν (το μακρινό 2019 πλέον,) ψάχνοντας στο διαδίκτυο, πέτυχα την σελίδα ενός μικρού εκδότη που όχι μόνο δεχόταν (σε αντίθεση με τους περισσότερους) την υποβολή διηγημάτων, και δήλωνε την αμέριστη συμπάθειά του προς τους νέους συγγραφείς, αλλά δήλωνε επίσης απερίφραστα ότι θα επωμιζόταν ολόκληρο το κόστος της έκδοσης των έργων που θα επέλεγε. Καλό ακουγόταν, έτσι δεν είναι; Οπότε συγκέντρωσα σχεδόν ό,τι ιστορία είχα γράψει τα προηγούμενα οχτώ, ας πούμε, χρόνια, ολοκλήρωσα κάνα-δύο που είχαν μείνει στη μέση, και ανακάλυψα πως όλες μαζί έφταναν το ελάχιστο όριο των 20000 λέξεων που έβαζε ο εκδότης για να λάβει υπ’ όψιν μία πρόταση. Τα έστειλα.

       Για να πω την αλήθεια ήταν πρωτόλεια , τα πρώτα και μόνα ολοκληρωμένα πεζά που είχα γράψει ποτέ (με εξαίρεση κάποιες πρώιμες γυμνασιακές προσπάθειες.) Επομένως, αν και, προφανώς, θεωρούσα ότι αξίζουν (δικά μου ήταν άλλωστε!) δεν έτρεφα ιδιαίτερες προσδοκίες, περισσότερο έλπιζα να ακούσω κάποια σχόλια. Με κάποια έκπληξη λοιπόν, έλαβα επιστολή μετά το προβλεπόμενο διάστημα, που με ενημέρωνε ότι το κείμενό μου είχε περάσει μια πρώτη αξιολόγηση , και ότι θα λάμβαναν την τελική τους απόφαση μετά το καλοκαίρι (ήταν άνοιξη.) Τα περί πρώτης και δεύτερης αξιολόγησης δεν τα είχα διαβάσει πουθενά στην σελίδα τους και δεν μου πολυάρεσαν, όπως και το ότι μου έλεγαν πως μπορούσα, στο μεταξύ, αν ήθελα, να στείλω το κείμενο και κάπου αλλού. Όλα αυτά μετρίασαν κάπως τη χαρά μου, αλλά αποφάσισα να μην χολοσκάσω ιδιαιτέρως. Τους απάντησα ότι, εφόσον υπήρχε περίπτωση να τους ενδιαφέρει το κείμενο, δεν θα το έστελνα αλλού πριν λάβουν την τελική τους απόφαση. Τον Σεπτέμβρη που πέρασε, λαμβάνω επιστολή της οποίας ο αποστολέας μου ανακοινώνει «με χαρά» ότι θέλουν να εκδώσουν το βιβλίο μου, και ότι θα διοργανώσουν εκδήλωση, μερικούς μήνες μετά, στην πόλη όπου μένω. Μου λέει επίσης να επικοινωνήσω τηλεφωνικώς με τον κ. Τάδε για τις λεπτομέρειες.

       Ο κύριος αυτός είχε μια κάπως περίεργη φωνή, ένρινη και με χροιά ελαφρώς ξεκούρνιστης λατέρνας, η οποία δεν μου καλοέκατσε στο αυτί. Επίσης δεν μου καλοέκατσε ο κάπως πατερναλιστικός του, όπως μου φάνηκε, τόνος. Συγκεκριμένα, δεν θυμάμαι με τι αφορμή, μου είπε σε κάποια φάση κάτι του στυλ «είσαι νέο παιδί.» Ήμουν, πέρσι, 38 χρονών! Αλλά όλα αυτά εκείνη τη στιγμή ήταν ασήμαντες λεπτομέρειες. Ο τύπος, στην τελική, ήθελε να βγάλει το βιβλίο μου, και μάλιστα, όπως με διαβεβαίωσε εκ νέου, χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση για μένα. Μετά από μερικές κουβέντες του αέρα, μου λέει ότι αυτό που θέλει, βασικά, είναι να επιβεβαιώσει ότι διαθέτω έναν κύκλο ανθρώπων διατεθειμένων να έρθουν στην παρουσίαση (και άρα, παρόλο που δεν το ανέφερε ευθέως, να αγοράσουν το βιβλίο.)

       Τώρα, το χάλι της κοινωνικής μου ζωής δεν ενδιαφέρει, προφανώς, κανέναν, αλλά επειδή άπτεται του θέματος, να πω ότι δεν παίζει ούτε κύκλος, ούτε τρίγωνο, ούτε ρόμβος . Αυτό είπα, ακροθιγώς, και στον ίδιο, ο οποίος, παρεξηγώντας φαίνεται τα λεγόμενά μου, μου ανέφερε την ιστορία ενός προηγούμενου βιβλίου που βγάλαν, του οποίου ο συγγραφέας ήταν τόσο ντροπαλός που δεν ήθελε καν να ακούσει για παρουσίαση, παρόλο που το έργο του ήταν πολύ ενδιαφέρον. Μου είπε επίσης ότι γι αυτούς οι παρουσιάσεις έχουν μεγάλη σημασία, γιατί περιμένουν από αυτές να βγάλουν τα έξοδα, κι ότι έχει δει υπέροχα ευρηματικές παρουσιάσεις να ξεπηδάν απ’ το πουθενά. Του απάντησα ότι καταλαβαίνω την θέση τους, ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα με την παρουσίαση, και ότι προσωπικά δεν ντρέπομαι καθόλου, αλλά ότι το καλύτερο που θα μπορούσα να υποσχεθώ ήταν (το σκέφτομαι τώρα και γελάω, δεδομένων των προσδοκιών που μάλλον είχε) να φέρω κάνα-δυο φίλους.

     Η  δουλεία σκόνταψε εκεί. Μετά από μερικές μέρες μου γράψαν ότι θα με περιλάβουν στο εκδοτικό τους πρόγραμμα, αλλά ότι αυτό δεν είναι δεσμευτικό,  γιατί θα χρειαστεί να ξαναδούν το πολύ σημαντικό γι αυτούς θέμα της παρουσίασης, ότι μπορώ να απευθυνθώ κι αλλού, κι ότι θα με ενημερώσουν τελεσίδικα την νέα χρονιά. Τους έγραψα λέγοντας ξανά ότι καταλαβαίνω πόσο σημαντική είναι γι αυτούς η παρουσίαση κι ότι ίσως θα μπορούσα, εν τέλει, να βρω καμιά δεκαριά ή δεκαπενταριά άτομα να έρθουν (συζητήσιμη διαβεβαίωση, αλλά είπα να κάνω μια προσπάθεια να τα μπαλώσω.) Πριν μερικές μέρες, τέλος, ο κύριος με τον οποίο μίλησα μου έγραψε ότι παρόλο που το υλικό είναι καλό, τελικά δεν μπορούν να το δημοσιεύσουν για καθαρά οικονομικούς λόγους. Προσέθεσε ότι ελπίζει να συνεργαστούμε στο μέλλον, όταν δηλαδή, προφανώς, είτε αυτοί θα είναι πλούσιοι, είτε εγώ θα έχω μεγαλύτερο «κύκλο» – παρόλο που, φυσικά, ούτε οι μεν ούτε ο δε θα έχουμε κάποιον τρόπο να πληροφορηθούμε την ευτυχή αυτή εξέλιξη στον βίο του άλλου!                       

       Παρόλο που το έχω μάλλον παρακάνει, ας μου επιτραπεί να μακρηγορήσω λίγο ακόμη. Κατ’ αρχήν, όταν τους είπα ότι καταλαβαίνω τον οικονομικό τους προβληματισμό, το εννοούσα. Αντιπαρέρχομαι, επίσης, τον αντιεπαγγελματισμό όλων των παλινωδιών τους. Ρωτώ όμως το εξής. Δεν είναι λίγο άτοπο να επαίρεσαι ότι ο συγγραφέας δεν πληρώνει δεκάρα, όταν στην πραγματικότητα απαιτείς τα λεφτά να τα πάρεις από όσους έχουν την ατυχία να τον γνωρίζουν και θα αισθανθούν άρα, ίσως, την υποχρέωση να έρθουν στην εκδήλωση για να τον υποστηρίξουν; Αν, επιπλέον, είναι υποτιμητικό για σένα τον συγγραφέα να πληρώσεις για να εκδώσεις, δεν είναι επίσης υποτιμητικό, έστω και κάπως λιγότερο, να αναγκαστείς να στρατολογήσεις όποιον ξέρεις και δεν ξέρεις και να τους κουβαλήσεις όλους, κουτσούς στραβούς, στον Άγιο Παντελεήμονα της εκδήλωσής σου– τη στιγμή μάλιστα που ενδεχομένως (όπως στην δική μου περίπτωση) τα κείμενα που θα αναγνωστούν αναφέρονται σε εμπειρίες και συνήθειες που δεν θα ήθελες απαραίτητα να μοιραστείς με τη μαμά σου; Ή είμαι εγώ ο περίεργος της υπόθεσης;

         Θα ήθελα να πω, τελειώνοντας, πως ελπίζω όλα τα παραπάνω να μην εκληφθούν ως μεμψιμοιρία εκ μέρους μου, απλά θέλησα να αφηγηθώ κι εγώ την ιστορία μου. Επίσης, μια που είμαι και πάλι στη γύρα, θα ήθελα να ρωτήσω αν κάποιος γνωρίζει (σοβαρούς κατά προτίμηση!) εκδότες οι οποίοι δέχονται να εξετάσουν διηγήματα. Η συντριπτική πλειοψηφία τους, απ’ ότι βλέπω, δεν ενδιαφέρεται καθόλου για αυτά. Αν κάποιος δε έχει και κάποια εξήγηση για αυτήν την απαξίωση του διηγήματος, πολύ θα ήθελα να την ακούσω. Στο κάτω κάτω, αν το μυθιστόρημα είναι ο ορίζοντας του διηγήματος, και το διήγημα είναι, νομίζω, η βάση του μυθιστορήματος.

       Αυτά (τα καθόλου ολίγα δυστυχώς!) από μένα προς το παρόν. Ευχαριστώ εκ των προτέρων όσους θα τείνουν ευήκοον ους στην πολυλογία μου, και τους εύχομαι καλή τύχη στα συγγραφικά τους εγχειρήματα. Είθε ο Μέγας Θωθ να μας βοηθήσει!

 

                                                                                                                       

                   

   

 

Edited February 1, 2020 by Άστροφιλ

[Alexz]

@Άστροφιλ πάντως και σε αγγλόφωνα γκρουπ που είμαι, και εκεί ο agent ή / και ο εκδοτικός οίκος θα μετρήσει αρκετά αν έχεις κάποιο author platform στο να επιλέξουν εσένα αντί για κάποιον άλλο. Έχω δει αρκετούς που έγραφαν πρώτα δωρεάν π.χ. στο wattpad, royalroad, litnet, webnovel και έπειτα όταν έστειλαν νέο χειρόγραφο στον εκδοτικό εγκρίθηκαν.

[Άστροφιλ]

@hidedora

Ευχαριστώ για την απάντηση. Νομίζω όμως ότι είναι άλλο πράγμα η προτίμηση ή όχι με βάση την ύπαρξη, ήδη, ενός κάποιου κοινού (αν καταλαβαίνω καλά αυτό που λες) και άλλο αυτό που λέω εγώ - δηλαδή η προτίμηση με βάση το πόσο πολυπληθές είναι το σόι κάποιου ή πόσους γνωστούς, ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, μπορεί να φέρει σε μια εκδήλωση.