Silvertooth Posted December 9, 2015 Share Posted December 9, 2015 Ως παιδί, είχα ποικιλομορφία με τους πρωταγωνιστές: είχα κάποιες ιστορίες με αγόρια, και κάποιες με κορίτσια. Βέβαια, σε κάθε περίπτωση υπήρχαν και ήρωες από κάθε φύλο να παίζουν τεράστιο ρόλο. Από την εφηβεία και έπειτα παρατηρώ ότι χρησιμοποιώ μόνο γυναίκες. Κυρίως εξαιτίας αυτού που έθεσε η Κελαινώ: Ήθελα να διαβάσω/δω πράματα τα οποία δεν υπήρχαν, και η έλλειψη γυναικείων χαρακτήρων της προκοπής είναι ένα μόνιμο πρόβλημα. Ακόμη φυσικά υπάρχουν οι αντρικοί χαρακτήρες και δεν έχω πρόβλημα να γράψω γι αυτούς, αλλά πιο αυθόρμητα μου έρχεται η ιστορία με μια κοπελιά στο μυαλό. Ή καλύτερα, κάθε ιστορία μου φαίνεται πιο ενδιαφέρουσα με μια τύπισσα στο κέντρο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted December 10, 2015 Share Posted December 10, 2015 Τέσσερα χρόνια μετά (τώρα, δηλαδή, που ξαναμπαίνω σ' αυτό το τόπικ) ας διευκρινίσω ότι με το "πλάκα μου κάνεις" εννοούσα ότι οι περισσότεροι κεντρικοί χαρακτήρες μου είναι γυναικείοι. Αυτό το συνειδητοποίησα όταν κυκλοφόρησε το "...και το τέρας" και κάθισα και τους μέτρησα: 65% γυναίκες. Στους δε "Αγέννητους Αδελφούς" και οι τρεις κεντρικοί χαρακτήρες είναι επίσης γυναίκες. Μάλιστα μια φίλη, πριν διαβάσει τους "Αγέννητους" με ρώτησε αν το βιβλίο ικανοποιεί τις συνθήκες του Bechdel test. Διαβάζοντας λίγο, έμαθα ότι ικανοποιεί και εκείνες του Russo test (δείτε στο τέλος του προηγούμενου άρθρου -καμία σχέση, βέβαια, με τον γνωστό μας Νίκο Count Baltar Ρούσσο :-) ). Νομίζω ότι με εκφράζει πολύ αυτό που είπε η KELAINO: Και τα δύο φύλα ανήκουμε στο ίδιο είδος. Και τα τρία, θα έλεγα εγώ, και τα τέσσερα ή όσα άλλα υπάρχουν και μπορούν να προκύψουν. Και επίσης, θαυμάζω την απλότητα της απάντησης του G.R.R. Martin, όπως τουλάχιστον κυκλοφορεί σε ένα meme, όταν τον ρώτησαν πώς μπορεί και γράφει τόσο πειστικούς γυναικείους χαρακτήρες: "Πάντοτε θεωρούσα τις γυναίκες ανθρώπους". Πράγμα το οποίο ισοδυναμεί, φυσικά με αυτό που είπε η KELAINO. Όταν το θυμόμαστε αυτό, δεν είναι τόσο δύσκολο να γράψουμε για το αντίθετο φύλο. (Ναι, είναι πιο δύσκολο απ' το να γράψουμε για το δικό μας φύλο, αλλά γι' αυτό υπάρχουν οι φίλοι. Εγώ είχα ανέκαθεν περισσότερες φίλες από φίλους. Έκαναν, και συνεχίζουν να κάνουν, το έργο μου ευκολότερο.) 2 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted December 10, 2015 Share Posted December 10, 2015 Βλέπω ότι πριν τέσσερα χρόνια δεν είχα απαντήσει σοβαρά, προτιμώ πάντως για κεντρικούς χαρακτήρες άντρες, επειδη είναι πιο ευκολο να μπω στο κεφάλι τους και να μη μου βγούνε καρικατούρες. Το πιο βασικό μυστικό είναι να μην ξεχνάμε ότι και άντρες και γυναίκες είμαστε άνθρωποι και ότι οι άνθρωποι έχουμε συναισθήματα, σκέψεις, στόχους, πεποιθήσεις. Το φύλλο (φυσικο και κοινωνικο) φιλτράρει όλα αυτά σε μια διαφορετική συμπεριφορά, εσωτερική και εξωτερική, αλλά στην πράξη η διαφορα είναι πολύ μικρή (πχ ένας άντρας σε μια πιο άγρια και πατριαρχικη κοινωνια θα πλακωθεί στις φαπες πιο εύκολα από μια γυναίκα, ενώ η γυναίκα θα χρησιμοποιήσει πιο πλαγιά μέσα αλλά μπορεί να υπάρχουν και κοινωνίες όπου άνετα θα συνέβαινε το αντίστροφο) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted December 10, 2015 Share Posted December 10, 2015 Χμμ, πάντα ανάλογα με την ιστορία που τοποθετούνται, και είναι κυρίως πώς θα τους πρωτοφανταστώ. Στη Νεκρή Γραμμή ας πούμε, οι βασικοί χαρακτήρες είναι 2 άντρες και 1 γυναίκα. Προσθέτοντας δευτερεύοντες (με διάλογο και ενέργειες σημαντικές για την πλοκή) γίνονται 3 γυναικείοι και 6 ανδρικοί. Όσον αφορά το russo test περι LGBT, το περνάει εύκολα με 4 χαρακτήρες. Καθαρά θέμα ιστορίας όμως. Στο καινούργιο βιβλίο (που τελειώνει μέσα στη βδομάδα) οι γυναικείοι βασικοί χαρακτήρες είναι περισσότεροι απο τους αντρικούς, αλλά δε θεωρώ πως ήταν κάτι που μου το έκανε δύσκολο. Και, βλέποντας την περιγραφή τώρα, συνηδειτοποιώ πως περνάει και τα δύο τεστ, μπέκντελ και ρουσο. Έχουν γενικά πιο σημαντικά ζητήματα οι κυρίες για να μιλανε για άντρες. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted December 10, 2015 Share Posted December 10, 2015 Το φύλο (φυσικο και κοινωνικο) φιλτράρει όλα αυτά σε μια διαφορετική συμπεριφορά, εσωτερική και εξωτερική, αλλά στην πράξη η διαφορα είναι πολύ μικρή (πχ ένας άντρας σε μια πιο άγρια και πατριαρχικη κοινωνια θα πλακωθεί στις φαπες πιο εύκολα από μια γυναίκα, ενώ η γυναίκα θα χρησιμοποιήσει πιο πλαγιά μέσα αλλά μπορεί να υπάρχουν και κοινωνίες όπου άνετα θα συνέβαινε το αντίστροφο) Αυτό είναι σημαντικό να το έχουμε υπ' όψιν, ως συγγραφείς, για να αποφεύγουμε τις απατηλές κακοτοπιές των στερεότυπων και των «είναι στη φύση τ.. ... να ...». Τα αισθήματα και οι ανάγκες είναι ίδια, ο τρόπος που (επιτρέπεται από την κοινωνία να) εκφράζονται διαφέρει. Πχ, μπορεί και ο άντρας και η γυναίκα να θέλουν φαΐ και σεξ, τον άντρα μπορεί να τον βγει σε φαγιά!βυζιά!, τη γυναίκα σε ρομαντικό δείπνο με κεριά στο οποίο θα φάει μισό μαρουλόφυλλο με τρία ρινίσματα παρμεζάνας. Ένας άντρας μπορεί να λυπάται, αλλά ο μόνος τρόπος που επιτρέπεται να το εκφράσει είναι σπάζοντας κάτι. Ή βάζοντάς του φωτιά και χορεύοντας γύρω της ζεϊμπέκικο. Η μια γυναίκα μπορεί να έχει σαν μόνη διέξοδο για τη φιλοδοξία της και την ανταγωνιστικότητά της το να κρεμάει την πιο λευκή μπουγάδα στο μαχαλά. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted December 10, 2015 Share Posted December 10, 2015 Και επίσης, θαυμάζω την απλότητα της απάντησης του G.R.R. Martin, όπως τουλάχιστον κυκλοφορεί σε ένα meme, όταν τον ρώτησαν πώς μπορεί και γράφει τόσο πειστικούς γυναικείους χαρακτήρες: "Πάντοτε θεωρούσα τις γυναίκες ανθρώπους". Πράγμα το οποίο ισοδυναμεί, φυσικά με αυτό που είπε η KELAINO. Όταν το θυμόμαστε αυτό, δεν είναι τόσο δύσκολο να γράψουμε για το αντίθετο φύλο. Εδώ έχω, όχι ακριβώς αντίρρηση, αλλά μάλλον να συμπληρώσω. Λυπάμαι αλλά. Το να καταλάβεις (όχι εσύ, γενικά) ότι οι γυναίκες είναι άνθρωποι, δεν αρκεί. Δεν είναι το τέρμα, η φώτιση. Είναι το πρώτο βήμα. Ένα πολύ-πολυ σημαντικό και τεράστιο πρώτο βήμα. Αν το έκανες, συγχαρητήρια. Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα και συναρπαστική διαδρομή μετά από αυτό. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted December 10, 2015 Share Posted December 10, 2015 πόσο συχνό γεγονός είναι μια γυναίκα πολεμίστρια; Άμα γράφουμε φάνταζυ; Ακριβώς όσο συχνό θέλουμε. Ας πούμε, είναι η μοναδική επιλογή καριέρας για τις δεύτερες και τρίτες κόρες της κάστας των Μπλαμπλάδων του Ταδεϊστάν, αλλά η Πωστηλένε δεν θέλει να πάει στο ναό του Γαμωκαιδέρνου να μάθει μάρσιαλ αρτς, δηλώνει ότι θέλει να κάνει οικογένεια και να ανοίξει ζαχαροπλαστείο, σοκάροντας τς πάντες. Να. 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted December 10, 2015 Share Posted December 10, 2015 πόσο συχνό γεγονός είναι μια γυναίκα πολεμίστρια; Άμα γράφουμε φάνταζυ; Ακριβώς όσο συχνό θέλουμε. Ας πούμε, είναι η μοναδική επιλογή καριέρας για τις δεύτερες και τρίτες κόρες της κάστας των Μπλαμπλάδων του Ταδεϊστάν, αλλά η Πωστηλένε δεν θέλει να πάει στο ναό του Γαμωκαιδέρνου να μάθει μάρσιαλ αρτς, δηλώνει ότι θέλει να κάνει οικογένεια και να ανοίξει ζαχαροπλαστείο, σοκάροντας τς πάντες. Να. Κάπως έτσι γράφω κι εγώ ένα φάνταζυ όπου ανοίγουν το πουκάμισο μιας αιχμάλωτης για να της χαράξουν ένα αποτρεπτικό-κάτι στο δέρμα και μόνο γι' αυτό. Στη φαντασία επιτρέπονται τα πιο τρελά πράγματα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted December 10, 2015 Share Posted December 10, 2015 (edited) πόσο συχνό γεγονός είναι μια γυναίκα πολεμίστρια; Άμα γράφουμε φάνταζυ; Ακριβώς όσο συχνό θέλουμε. Ας πούμε, είναι η μοναδική επιλογή καριέρας για τις δεύτερες και τρίτες κόρες της κάστας των Μπλαμπλάδων του Ταδεϊστάν, αλλά η Πωστηλένε δεν θέλει να πάει στο ναό του Γαμωκαιδέρνου να μάθει μάρσιαλ αρτς, δηλώνει ότι θέλει να κάνει οικογένεια και να ανοίξει ζαχαροπλαστείο, σοκάροντας τς πάντες. Να. Ζήτω οι αιμοσταγείς Μπλαμπλάδες του Ταδεϊστάν! Πέραν της πλακός, οι άντρες συμφορουμίτες σε αυτό το τόπικ κατά τη γνώμη μου έχουν απαντήσει σαν να μην τους έχει απασχολήσει και πάρα πολύ το θέμα - no offense intended. Έχετε υπόψη σας ότι οι γυναίκες αναγνώστριες ταυτίζονται και με τους άντρες και με τις γυναίκες χαρακτήρες του βιβλίου που διαβάζουν, ενώ οι άντρες αναγνώστες λίγο πιο χλωμό να ταυτιστούν με μια γυναίκα ηρωίδα; (αυτό δε θυμάμαι πού το διάβασα, αλλά συμφωνώ απολύτως και δεν έχω συναντήσει τίποτα που να μου το ανατρέψει) Αυτός μπορεί να είναι ο ένας λόγος που εγώ γράφω περισσότερο για άντρες χαρακτήρες (ή έτσι έχω την εντύπωση, δεν τους μέτρησα). Αυτός για τον οποίο γράφω τώρα είναι άντρας που έχει υποστεί το είδος της καταπίεσης που υφίστανται συνήθως οι γυναίκες, με αποτέλεσμα να αναπτύξει μερικά γνωρίσματα χαρακτήρα που συνήθως τα συναντάμε σε γυναίκες. Αυτό (που μάλλον δε θα το καταλάβει κανείς αναγνώστης μου, αλλά δεν πειράζει) το κάνω γιατί υπάρχουν ακόμα κάποιοι που θεωρούν ότι οι διαφορές στους χαρακτήρες αντρών και γυναικών οφείλονται σε βιολογικούς παράγοντες και όχι μόνο στον τρόπο που τους αντιμετωπίζει η άτημι κενονία (ως προς το αν ισχύει αυτό, ρωτήστε τη Sonya που διαβάζει προσφάτως νευροβιολογία). Δηλαδή, ας πούμε, εσείς κύριοι που θεωρείτε τις γυναίκες εκνευριστικές κλπ, ορίστε ένας άντρας που τον έχουν μεγαλώσει έτσι και αναπτύσσει κι αυτός τα ίδια που σας εκνευρίζουν στις γυναίκες. Πώς θα σας φαινόταν; Μήπως σε έναν άντρα θα δείχνατε κατανόηση για τα ίδια που δε συγχωρείτε στις γυναίκες; (ρητορικό το ερώτημα, δεν απευθύνομαι σε κάποιον συγκεκριμένο εδώ μέσα) Και κάτι που είπε ο mman πρόσφατα και δε θυμάμαι ακριβώς με έκανε να πέσω από τα σύννεφα ως προς το πόσο βλέπει τις γυναίκες σαν "κάτι άλλο" (λόγω τιμής δε θυμάμαι τι ήταν, αλλά θυμάμαι πόσο ξαφνιάστηκα και ότι ήταν σε αυτήν την εκδήλωση) Ο άλλος λόγος που βάζω άντρες χαρακτήρες είναι ότι δε βλέπω τον εαυτό μου σαν γυναίκα πάνω απ' όλα, αλλά μάλλον σαν παιδί ή σαν φακό της κάμερας, οπότε δεν παίρνω και όρκο ότι θα πετύχω να γράψω πειστικά είτε γυναικείο είτε αντρικό χαρακτήρα, οπότε το ίδιο μου κάνει. Αλλά το ότι για δύο διηγήματά μου μου έχουν πει ότι "νόμισαν πως τα είχε γράψει άντρας" το θεωρώ μάλλον καλό. Edited December 10, 2015 by wordsmith Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted December 10, 2015 Share Posted December 10, 2015 (edited) Αλλά αν ήθελα να μάθει ο κόσμος την άποψή μου για τους χαρακτήρες του Μάτριν, θα την είχα γράψει ιδιοχείρως. Θα προτιμούσα να μη ξανακάνω αυτήν την κουβέντα. edit Μάρτιν τον λένε τον άνθρωπο. Edited December 10, 2015 by KELAINO Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WILLIAM Posted December 10, 2015 Share Posted December 10, 2015 Κελαινώ με έκανες να γελάσω! Εντάξει δεν είπα ότι δεν έχω καθόλου αλλά δεν είναι στην ίδια συχνότητα με τους άνδρες. Όπως είπε και η wordsmith πιο πάνω δεν βάζω μπροστά το φύλο μου όταν γράφω γιατί αυτό που θέλω είναι να πω μια ιστορία. έχω και γυναικείους χαρακτήρες αλλά αν τους αποδίδω καλά δεν ξέρω, δεν μου έχουν πει και κάτι περι αυτού. Πάντως δεν χρησιμοποιώ πολλούς γιατί δε μου χρειάζονται συνήθως, όχι γιατί δεν θα τους αποδώσω καλά. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted December 10, 2015 Share Posted December 10, 2015 πόσο συχνό γεγονός είναι μια γυναίκα πολεμίστρια; Άμα γράφουμε φάνταζυ; Ακριβώς όσο συχνό θέλουμε. Ας πούμε, είναι η μοναδική επιλογή καριέρας για τις δεύτερες και τρίτες κόρες της κάστας των Μπλαμπλάδων του Ταδεϊστάν, αλλά η Πωστηλένε δεν θέλει να πάει στο ναό του Γαμωκαιδέρνου να μάθει μάρσιαλ αρτς, δηλώνει ότι θέλει να κάνει οικογένεια και να ανοίξει ζαχαροπλαστείο, σοκάροντας τς πάντες. Να. Θέλω κάποια στιγμή στα Αυγουστιστορήματα να χώσω έναν έμπορα που έχει μόνο γυναίκες πολεμίστριες για σωματοφύλακες. Οι πιο πολλοί των ειρωνεύονται σα λιγούρη, αλλά αυτός ξέρει ότι, αν μία γυναίκα επέζησε ως πολεμήστρια σε έναν καθαρά πατριαρχικό κόσμο, τότε κάτι θα αξίζει και στο σπαθί και στο σθένος. Και επειδή δεν φαίρεται στις σωματοφύλακές του άσχημα, αυτές θα έχουν έναν παραπάνω λόγο να τον προστατεύουν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted December 10, 2015 Share Posted December 10, 2015 Αλλά αν ήθελα να μάθει ο κόσμος την άποψή μου για τους χαρακτήρες του Μάτριν, θα την είχα γράψει ιδιοχείρως. Θα προτιμούσα να μη ξανακάνω αυτήν την κουβέντα. edit Μάρτιν τον λένε τον άνθρωπο. Οκ, το σβήνω. Αλλά είναι που έχεις γίνει σημείο αναφοράς σχετικά με τέτοια θέματα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted December 11, 2015 Share Posted December 11, 2015 Και επίσης, θαυμάζω την απλότητα της απάντησης του G.R.R. Martin, όπως τουλάχιστον κυκλοφορεί σε ένα meme, όταν τον ρώτησαν πώς μπορεί και γράφει τόσο πειστικούς γυναικείους χαρακτήρες: "Πάντοτε θεωρούσα τις γυναίκες ανθρώπους". Πράγμα το οποίο ισοδυναμεί, φυσικά με αυτό που είπε η KELAINO. Όταν το θυμόμαστε αυτό, δεν είναι τόσο δύσκολο να γράψουμε για το αντίθετο φύλο. Εδώ έχω, όχι ακριβώς αντίρρηση, αλλά μάλλον να συμπληρώσω. Λυπάμαι αλλά. Το να καταλάβεις (όχι εσύ, γενικά) ότι οι γυναίκες είναι άνθρωποι, δεν αρκεί. Δεν είναι το τέρμα, η φώτιση. Είναι το πρώτο βήμα. Ένα πολύ-πολυ σημαντικό και τεράστιο πρώτο βήμα. Αν το έκανες, συγχαρητήρια. Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα και συναρπαστική διαδρομή μετά από αυτό. Μα φυσικά, δεν διαφωνούμε. Αυτό που δεν έγραψα, ίσως επειδή το θεωρώ αυτονόητο, είναι ότι είναι πολύ πιο δύσκολο να γράψει πειστικούς χαρακτήρες οποιουδήποτε φύλου ένας οποιοσδήποτε συγγραφέας (γυναίκα ή άντρας), παρά να γράψει πειστικούς χαρακτήρες του αντίθετου φύλου συγγραφέας που ξέρει να γράφει καλούς χαρακτήρες του δικού του φύλου. Ελπίζω όλο αυτό να βγάζει νόημα. Δηλαδή, το να γράψεις χαρακτήρες αντίθετου φύλου είναι το εύκολο -εφόσον όμως ξέρεις να το κάνεις για το δικό σου φύλο. Το δύσκολο είναι να γράψεις καλούς χαρακτήρες, τελεία. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted December 11, 2015 Share Posted December 11, 2015 [off topic ενδεχομένως]: Θέλω κάποια στιγμή να γράψω κάτι όπου το τι θεωρείται λογικό σχετικά με τέτοια ζητήματα θα είναι το αντίθετο από αυτό που συμβαίνει στις πιο πολλές κοινωνίες κατά το μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης ιστορίας. Πχ θα εκπαιδεύουν κυρίως τις γυναίκες για στρατιώτες, διότι θα θεωρούν ότι το χρειάζονται περισσότερο, διότι α) αυτές γεννάνε τα παιδιά, οπότε είναι πιο πιθανό από ό,τι οι άντρες να έχουν δίπλα τους άτομα μικρής ηλικίας και χρήζοντα προστασίας και β) έχουν μικρότερη μυική δύναμη, άρα χρειάζονται εκπαίδευση για να το ξεπεράσουν/αντισταθμίσουν αυτό. Κάτι από LeGuin μου θυμίζει αυτό. Μην ξεχνάτε ότι υπάρχει στην πραγματικότητα (ή υπήρξε) ανθρώπινη κοινωνία που επέτρεπε στις γυναίκες να έχουν πολλούς άντρες ταυτόχρονα η καθεμία, ως μέσο ελέγχου των γεννήσεων. Διότι φυσικά γεννιούνται λιγότερα παιδιά αν μια γυναίκα έχει πολλούς άντρες, παρά αν ένας άντρας έχει πολλές γυναίκες. Και εκεί που γινόταν αυτό (κάτι χωριά στο Θιβέτ) δε θα είχαν να ταΐσουν πολλά στόματα. Ίσως γι' αυτό στις δυτικές κοινωνίες ο φεμινισμός έπιασε τόπο όταν άρχισε να προκύπτει και ο υπερπληθυσμός ταυτόχρονα (οκ, το πάω πολύ μακριά). Και άλλα πιο ασυνήθιστα ίσως να έχει να σας πει η Naroualis, που κάνει ανθρωπολογική έρευνα για διάφορους τρέχα γύρευε πολιτισμούς. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WILLIAM Posted December 11, 2015 Share Posted December 11, 2015 Σαφώς υπήρξαν πολλές φορές μητριαρχικές κοινωνίες αλλά οι άνδρες ήταν πάντα εκείνοι που πολεμούσαν λόγω μυικής δύναμης αλλά και θηριωδίας ειδικά πριν τον δέκατο όγδοο αιώνα που οι μάχες ήταν σώμα με σώμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted December 12, 2015 Share Posted December 12, 2015 Ενδεχομένως off topic -αλλά πολύ ενδιαφέρον: Διαβάστε όσοι και όσες δεν το έχετε διαβάσει το έργο Από τη Μήδεια στη Σταχτοπούτα, της Λιλής Ζωγράφου (φυσικά). Εξαιρετική μελέτη ως προς το πώς αντιμετωπίζονται σε κάθε εποχή τα δύο φύλα, ως προς το πώς διανέμονται οι ρόλοι και ως προς το πώς σκιαγραφούνται/ "σεισμογραφούνται (που έλεγε και ο Καζαντζάκης) αυτά τα αισθήματα σε όλες τις μορφές της τέχνης. Προσωπικά -και για να απαντήσω επί του θέματος- νομίζω ότι χειρίζομαι ευκολότερα τους άντρες σαν χαρακτήρες. Είναι ενδιαφέροντες και μου αρέσει να τους αποκωδικοποιώ /εξερευνώ. Αλλά ελάχιστα ευκολότερα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted December 12, 2015 Share Posted December 12, 2015 To be frank, δεν έχω καμία δυσκολία με κανένα απ' τα φύλα. Περισσότερο επιλέγω με βάση το πώς τους βλέπει το mind's eye και καθόλου με βάση τα κοινωνικά στερεότυπα για τα φύλα. Παρ' εκτός κι αν έχει σημασία για την πλοκή, οι χαρακτήρες μου θα μπορούσαν να είναι όλοι hen (όπου hen η αντωνυμία που χρησιμοποιούν οι Σουηδοί όταν δεν γνωρίζουν το φύλο κάποιου ή όταν αυτός ο κάποιος δεν θεωρεί πως ανήκει σε κάποιο απ' τα δύο φύλα και το επιλέγει για τον εαυτό του). 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Augustinee Posted December 19, 2015 Share Posted December 19, 2015 Έχω πειραματίστεί στο παρελθόν με POV άνδρων και μου φάνηκε πολύ διαφορετικό και ιδιαίτερο, επειδή σχεδόν πάντα χρησιμοποιώ οπτική γυναικών. Νομίζω ότι αν κάποιος συγγραφέας γράφει και στα δύο εξίσου καλά και του βγαίνουν και φυσικά, είναι κάτι σαν ταλέντο, μιας και δεν το έχουν και πολλοί. Τώρα, μου αρέσει πάρα πολύ να διαβάζω από POV γυναικών και δε, γυναικών που ανήκουν σε αδύναμες-non privileged κοινωνικές ομάδες, π.χ έγχρωμες, ομοφυλόφιλες κλπ, μιας και δυστυχώς η λογοτεχνία ήταν και ακόμα είναι (white&heterosexual) man-centered. Έχουμε ανάγκη από φωνές γυναικών και δε, γυναικών που παλεύουν με στερεότυπα και προκαθορισμένους κοινωνικούς ρόλους. Αυτός είναι και ο λόγος που θαυμάζω και διαβάζω Ursula K.Le Guin, μια γυναίκα σε είδος επιστημονικής φαντασίας που το γράφει και πάρα πολύ καλά και ανυπομονώ να διαβάσω Octavia Butler και Margaret Atwood. Παρόλα αυτά, θεωρώ την επιστημονική φαντασία σαν το είδος που προωθεί ήρωες και ηρωίδες unconventional, of multiple sexual identities and ideologies, και που ξεφεύγει από τους περιορισμούς της --ας πούμε-- πιο "ρεαλιστικής" λογοτεχνίας. Ένας ακόμα λόγος που σαν είδος είναι ξεχωριστό και μοναδικό. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Starbuck Posted April 29, 2019 Share Posted April 29, 2019 Εγώ προσωπικά προτιμώ να αναδεικνύω τα ανθρώπινα κομμάτια τόσο των αντρών όσο και των γυναικών που είναι κρυμμένα πίσω από τα στερεότυπα, τα οποία είναι και καταπιεστικά και ενοχλητικά και βαρετά και επιφανειακά. Κι αυτό επειδή το βίωσα από πρώτο χέρι ως γυναίκα εντός μιας κοινωνίας που ακόμα και οι άλλες γυναίκες θεωρούν το είδος μας κάτι εξωπραγματικό κι εγώ πάντα σοκαριζόμουν από το πόσο αντιανθρώπινο είναι αυτό. Το ίδιο ισχύει και για τους άντρες που απαγορεύεται να τολμούν να δείχνουν συναισθήματα, α ξέχασα εκτός αν είναι θυμού, το μόνο συναίσθημα που απαγορεύεται στη γυναίκα γιατί σίγουρα είναι λόγω περιόδου. Τα κοινωνικά καλούπια είναι πραγματικά σάπια και τελείως βαρετά και ανθυγιεινά και για το άτομο και για τις σχέσεις. Και πιστεύω βαθιά πως η δουλειά με τους χαρακτήρες των ιστοριών μας εκκινούν από την δουλειά που κάνουμε με τους εαυτούς μας. Και γενικά για να το αφήσω κι αυτό εδώ, οι γυναίκες δεν είμαστε αδύναμα όντα που μυξοκλαίμε, είμαστε πολύ δυνατοί χαρακτήρες, οι αφανείς ηρωίδες της ζωής που δουλέψαμε χρόνια για να πετύχουν οι άλλοι. Είναι καιρός να μοιραστούν λίγο οι δουλειές για να πετύχουμε κι εμείς τίποτα, ανθρώπινες όπως είμαστε με επιθυμίες και ανάγκες. 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Roubiliana Posted May 27, 2019 Share Posted May 27, 2019 Λοιπόν, ας ανοίξουμε και πάλι το τόπικ τέσσερα χρόνια μετά. Είναι ενδιαφέρον που ανοίγει κάθε τέσσερα χρόνια, κάτι σαν τους Ολυμπιακούς. Είμαι γυναίκα λοιπόν και οι περισσότεροι χαρακτήρες μου είναι άντρες. Όταν κάθομαι να γράψω, οι άντρες μου βγαίνουν πιο εύκολα, με παθιάζουν περισσότερο. Σπάνια φτιάχνω γυναικείους χαρακτήρες και συνήθως είναι κλισέ (εκτός από μια φορά που έφτιαξα μια θηλυκή Μινώταυρο, αλλά αυτή ήταν μια στιγμιαία αναλαμπή). Έχω φτιάξει άντρες ετεροφυλόφιλους, άντρες ομοφυλόφιλους, άντρες σεξιστές (ναι, και σεξιστές λοιπόν). Σε κάθε περίπτωση, οι γυναίκες έρχονται σε δευτερο-τρίτη θέση. Φαντάζομαι ότι αυτό αποτελεί πρόβλημα, αλλά έτσι αισθάνομαι καλά όταν γράφω. Είναι σοβαρό; ; ; Υπάρχουν λύσεις; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Starbuck Posted May 27, 2019 Share Posted May 27, 2019 5 hours ago, Roubiliana said: Λοιπόν, ας ανοίξουμε και πάλι το τόπικ τέσσερα χρόνια μετά. Είναι ενδιαφέρον που ανοίγει κάθε τέσσερα χρόνια, κάτι σαν τους Ολυμπιακούς. Είμαι γυναίκα λοιπόν και οι περισσότεροι χαρακτήρες μου είναι άντρες. Όταν κάθομαι να γράψω, οι άντρες μου βγαίνουν πιο εύκολα, με παθιάζουν περισσότερο. Σπάνια φτιάχνω γυναικείους χαρακτήρες και συνήθως είναι κλισέ (εκτός από μια φορά που έφτιαξα μια θηλυκή Μινώταυρο, αλλά αυτή ήταν μια στιγμιαία αναλαμπή). Έχω φτιάξει άντρες ετεροφυλόφιλους, άντρες ομοφυλόφιλους, άντρες σεξιστές (ναι, και σεξιστές λοιπόν). Σε κάθε περίπτωση, οι γυναίκες έρχονται σε δευτερο-τρίτη θέση. Φαντάζομαι ότι αυτό αποτελεί πρόβλημα, αλλά έτσι αισθάνομαι καλά όταν γράφω. Είναι σοβαρό; ; ; Υπάρχουν λύσεις; Προσωπικά πιστεύω πως είναι σοβαρό. Με την έννοια του ότι αυτή η συνθήκη φανερώνει τον τρόπο που και οι γυναίκες βλέπουμε τους εαυτούς μας. Το ότι αισθανόμαστε πιο άνετα (σε πρώτη φάση τουλάχιστον) να αναπτύξουμε ανδρικούς χαρακτήρες δηλώνει την έλλειψη αυτοπεποίθησης με την οποία γαλουχηθήκαμε. Στην δομή της δυτικής τουλάχιστον κοινωνίας η ύπαρξη των διπόλων σε όλα τα συστατικά της καθιστά την γυναίκα πάντοτε υποδεέστερη και με δευτερεύοντα ρόλο σε σχέση με τον ισχυρό και γεμάτο ικανότητες άνδρα. Η πραγματικότητα όμως, οι μικρές δηλαδή αφηγήσεις της ιστορίας, ανατρέπουν αυτήν την ανάγνωση του κόσμου, η οποία εγκαθιδρύθηκε και αναπαράχθηκε από άντρες. Πέρα από το ότι η γυναίκα κυοφορεί την ανθρωπότητα, η εργασία της, η οποία δεν αναγνωρίσθηκε παρά μόνο με την έναρξη του φεμινιστικού κινήματος, υπήρξε ζωτικής σημασίας για την διατήρηση και την επιβίωση της κοινωνίας. Ας φανταστούμε έναν κόσμο στον οποίο θα σταματήσουμε να μαγειρεύουμε, να πλένουμε τα ρούχα, να καθαρίζουμε τα σπίτια, να κάνουμε παιδιά και να τα μεγαλώνουμε. Ας φανταστούμε έναν πόλεμο στον οποίο δεν μπαλώνουμε κάλτσες, δεν κουβαλάμε πυρομαχικά, δεν αναλαμβάνουμε τα χωράφια. Όλη αυτή η εργασία είναι βαριά εργασία και ανθυγιεινή. Το ζήτημα είναι ότι δεν θεωρείται σημαντική. Και δεν θεωρείται σημαντική επειδή δεν μοιράζεται. Όταν όμως μοιράζεται αναγνωρίζεται η αξία και η δυσκολία της, όπως συνέβη στις εξεγέρσεις των εργατών του προηγούμενου αιώνα αλλά και εδώ δίπλα μας στις σκουριές. Η έλλειψη αναγνώρισης ισχύει και για την εργασία γυναικών που η συμβολή τους στην επιστήμη και την μηχανική ήταν όχι απλώς αξιόλογη αλλά απαραίτητη για την επιβίωση ενός κράτους ή για την αποστολή διαστημικών σκαφών στην σελήνη ή για την αναγνώριση των υλικών του ουράνιων σωμάτων μέσα από το φασματογράφημά τους, (Grace Hopper, Katherine Johnson και Cecylia Payne αντίστοιχα.) Ακόμα και στην αρχαιότητα όλοι αναφέρονται στους σπουδαίους άνδρες που εισηγήθηκαν την δομή του σύμπαντος που αποδείχτηκε αιώνες αργότερα (στρογγυλή γη, κυκλικές κινήσεις κλπ) σπάνια ωστόσο αναφέρονται στην Υπατία. Θέλω να πω εν ολίγοις, πως όσο δεν διεκδικούμε τον χώρο μας στην καθημερινότητα και την ιστορία, τα ονόματά μας θα χάνονται και τα νεαρά κορίτσια θα συνεχίσουν να μένουν χωρίς πρότυπο, θα συνεχίσουν να μην πιστεύουν στους εαυτούς τους και θα συνεχίζουν να χαραμίζουν το ταλέντο τους. Αν πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι πάντοτε ένας άντρας, τι μήνυμα δίνεις στους δέκτες του μηνύματος αυτού; Είναι σημαντικό για τους εαυτούς μας και για τις επόμενες να γενιές να τοποθετήσουμε τους εαυτούς μας (και άρα και τους γυναικείους χαρακτήρες των ιστοριών μας) στην θέση ακριβώς που μας αξίζει. Δίπλα και μαζί με τους άνδρες, εξίσου ανθρώπινες, ούτε πάνω ούτε κάτω, στο ίδιο ακριβώς ύψος. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Roubiliana Posted May 28, 2019 Share Posted May 28, 2019 Βέβαια, είναι ενδιαφέρον να διαβάσει κανείς την Ενυδρεία της Βάγιας Ψευτάκη. Στο μυθιστόρημα αυτό από την αρχή μέχρι το τέλος πουθενά, μα πουθενά όμως, δεν αποκαλύπτεται το φύλο του κεντρικού χαρακτήρα. Ο κεντρικός χαρακτήρας είναι άφυλος, ουδέτερος. Κι όμως κάνει σεξ, ερωτεύεται, ο αναγνώστης (εγώ δηλαδή) ταυτίζεται μαζί του κτλ. Δεν ξέρω αν είναι σχετικό με το τόπικ, ένας άφυλος χαρακτήρας εννοώ, αλλά μου ήρθε στο μυαλό όταν διάβασα όλα τα προηγούμενα ποστ και αναρωτιέμαι μήπως αυτή είναι η επόμενη κατεύθυνση που θα μπορούσε να πάρει η λογοτεχνία. Εγώ πάντως συστήνω το βιβλίο ανεπιφύλακτα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted May 28, 2019 Share Posted May 28, 2019 Στο βιβλίο που ελπίζω να τελειώσω σύντομα υπάρχουν χαρακτήρες ομοφυλόφιλοι. Πρόκληση για μένα να τους πετύχω. Κατά τα λοιπά απολαμβάνω εξίσου να πλάθω ήρωες, είτε γυναίκες είτε άντρες. Πιθανώς αντρικοί χαρακτήρες είναι συχνότεροι σε αυτά που γράφω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
John Ernst Posted May 29, 2019 Share Posted May 29, 2019 (edited) Στο βιβλίο που γράφω έχω τρεις βασικούς γυναικείους χαρακτήρες. Οι δύο είναι λίγο συνηθισμένες και η τρίτη (η αγαπημένη μου) αντράκι. Μια γυναίκα είναι ένα πολύπλοκο πλάσμα και θέλει πολύ περισσότερη μελέτη από έναν ομοφυλόφιλο (ο οποίος είναι ουσιαστικά στην ψυχολογία άνδρας), οπότε θεωρώ ότι όποτε καταπιάνομαι με γυναικείο χαρακτήρα δυσκολεύομαι. Ως λάτρης του ευρωπαϊκού κινηματογράφου θεωρώ ότι αδικούμε τους δημιουργούς όταν λέμε ότι στην τέχνη η γυναίκα παρουσιάζεται υποδεέστερη. θα συμφωνήσω ότι αυτό γίνεται κατά κόρον στο Χόλυγουντ, το πρότυπο της γυναίκας που προβάλλεται δε μοιάζει με τις γυναίκες που ζω στην καθημερινότητά μου, αλλά δεν είναι όλος ο κόσμος Χόλυγουντ. στον αντίποδα θα αναφερθώ στον Αλμοδοβάρ, ένα φανταστικό δημιουργό που δίνει μια εικόνα της γυναίκας ιδιαίτερη, που προσπαθεί να αναλύσει τη γυναικεία φύση. τέλος, θα συμφωνήσω ότι το πρόβλημα ξεκινά κυρίως από τις ίδιες τις γυναίκες. Οι περισσότερες που έχω γνωρίσει στη ζωή μου δυσκολεύονται να συμβιβαστούν με τη φύση τους (κάτι που δεν έχω συναντήσει σχεδόν ποτέ σε άνδρα) και έχουν μόνο αρνητικά σχόλια να κάνουν για τις άλλες γυναίκες. Γαλουχημένες στα πατριαρχικά πρότυπα, αναπαράγουν εύκολα σεξιστικές απόψεις. edit θα είχε ενδιαφέρον, για εμένα, να κάναμε μια άσκηση όπου να αποτυπώσουμε τη γυναικεία λαγνεία (κάτι που θεωρώ κοινωνικό ταμπού) Edited May 29, 2019 by John Ernst 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.