laas7 Posted November 8, 2011 Share Posted November 8, 2011 (edited) Ονομα συγγραφεα: Μαριαντζελλα-Λαας7 Ειδος ποιηματος: Μυθοπλασιας Αριθμος στιχων: 54 Παρατηρησεις: Το εγραψα για τον πρωτο διαγωνισμο ποιησης με θεμα "γραψτε εναν μυθο". Δεν μπορουσα να παρω μερος, ως διοργανωτρια και δεν σκοπευα ποτε να το ποσταρω μιας και πιστευω πως θελει δουλεια. Αλλα μετα την συζητηση στο τοπικ του ποιηματος της Σονυας "θα φυγω" ειπα να το κανω... Η βασικη ιδεα ειναι η ιστορια μιας κοπελας που ηθελε να ειναι παντα ελευθερη και εγινε ο,τι πιο ελευθερο υπαρχει για εμενα, η εμπνευση. "Η εμπνευση της ποιησης" Στις εποχες που οι μαγισσες κατεβαζαν φεγγαρια, ενα κοριτσι ηταν καποτε, που σαν μεγαλωνε δεν ηξερε τι θελει ν' απογινει. Να παντρευτει οι γονεις της προσταξαν σαν γυναικα καμωνοταν, μα πως να ζησει στα δεσμα; Να μεινει ανυπανδρη μιλουσε η καρδια, μα και παλι... πως να γινει της μοναξιας η σκλαβα; Ο ερωτας πλησιασε, μα φοβοταν την αγαπη κι' ολο αναρωτιοταν τι ν΄απογινει... δουλα στην ζωη η στην φυλακη του θανατου να πεθανει; Δεν αποφασιζε, τον χρονο απλωνε, τα βραδια αγκομαχουσε, στον υπνο εγκλωβιζοταν, τιποτα αληθινα η ψυχη της δεν ειχε αποζητησει. Στους θεους τελικα προσευχηθηκε, να την συμμεριστουν, κοκκινη κλωστη εδεσε στο δεξι της χερι και κανοντας πως γνεφει εδενε καθε κομπο προσευχη καθε προσευχη ελπιδα "Ελευθερη! Ναι, ελευθερη! Μονο δικη μου θελω να 'μαι!" Ελεγε και ξαναελεγε, μερονυχτα ευχοταν. Ακομα και οι θεοι σαστισαν με τουτο το κοριτσι που γυναικα, ανθρωπος δεν ηθελε να ειναι που τιποτα δεν την γεμιζε, τιποτα δεν την κρατουσε και της προσφεραν ο,τι ειχε ζητησει. Ξαφνου! Σαν μανια την επιασε τα μαλλια της ελυσε, τιναζοταν τα ρουχα εσκισε, ξυπολυτη, γυμνη, αρχισε να τρεχει απ' ολους και απ'ολα εφυγε, σαν την τρελη. Η κοκκινη κλωστη στο εδαφος επεσε, η μορφη της περιγραμμα χαμενο, με σωμα διαφανο ματια που τελευταια σβησαν απο προσωπου γης μεταμορφωθηκε σε ο,τι φανταζοταν, ψαρι, ζωο, συννεφο, ανδρα, φυτο, ποταμι, βραχο τα παντα εγινε μεχρι ν αποφασισει. Ωσπου μια μερα κατεληξε μια ιδεα να 'ναι των ποιητων η εμπνευση το συμπαν ταξιδευει, μια στιγμη να την κρατησεις ειναι λιγο, μια στιγμη να την χασεις ειναι πολυ, σε κανεναν και σ' ολους ανηκει, ονειρευεται μια απολυτα ελευθερη στιγμη και ειναι ελευθερη! Ναι, ελευθερη! Μονο δικη της ειναι! Edited November 8, 2011 by laas7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted November 8, 2011 Share Posted November 8, 2011 πα μαλ, δεσποινίς, πα μαλ ντι του! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted November 8, 2011 Author Share Posted November 8, 2011 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted November 8, 2011 Share Posted November 8, 2011 Λαας7, σ' ευχαριστώ για την ξεκούραση που μου πρόσφερες από το Νανορίμο. Έψαχνα κάτι να διαβάσω τώρα που σταμάτησα για σήμερα, και άνοιξα αυτό γιατί ήξερα δύο στοιχεία: τον τίτλο και την ποιήτρια. Αν ήταν κάποιος που δεν ήξερα καθόλου, θα δίσταζα να το ανοίξω με αυτόν τον τίτλο, αλλά αφού ήταν δικό σου σκέφτηκα ότι θα είχε ενδιαφέρον, δηλαδή ή πολύ καλό θα ήταν ή πολύ κακό κάτι που τιτλοφορείται έτσι, δεν έχει μέση κατάσταση (δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή, ). Το ποίημά σου ήταν πραγματικά χάδι στο μυαλό μου, αεράκι φρέσκο, δροσερό, πολύτιμο όσο η στιγμή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted November 8, 2011 Share Posted November 8, 2011 (edited) Ωραίος ο μύθος που έφτιαξες. Σαν παραμύθι ακούγεται. Αλλά ρε γμτ, οι τόνοι που λείπουν μου το χαλάνε κάπως. (Σε κάποια σημεία κομπιάζω, ή προσπαθώ να αποφασίσω πως πρέπει να αφηγηθώ στο μυαλό μου το ποίημα) Edited November 8, 2011 by Διγέλαδος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted November 9, 2011 Author Share Posted November 9, 2011 (edited) Kασσανδρα σ' ευχαριστω πολυ για τα καλα σου λογια! Χαιρομαι παντα οταν ακουω καλα λογια Διγελαδε καταλαβαινω την αναγκη σου για τονους, αν και δεν νομιζω πως σε ποιημα ειδικα θα σε ικανοποιησω-εχω τους λογους μου- αλλα ως προς το κομπιασμα η το πως θα αφηγηθεις την ιστορια οι τονοι δεν παιζουν ρολο. Την ροη της αφηγησης την δημιουργουν συνηθως τα σημεια στιξης, τελειες, κομματα κτλ που δημιουργουν αναπνοες κατα το διαβασμα και μας κανουν να χρωματιζουμε την φωνη μας. Στην καθαρευουσα τα πνευματα επισης προσδιοριζαν χρωματισμο φωνης, οπως και στα αρχαια ελληνικα υπηρχε ο χρωματισμος φωνης με χαμηλα και υψηλα φωνηεντα, αλλα στην δημοτικη που χρησιμοποιουμε εχει, δυστυχως, εκλειψει κατι τετοιο. Στην ποιηση ειδικα νομιζω πως και ο διαχωρισμος των στιχων βοηθαει. Χαιρομαι που σου αρεσε και ευχαριστω γενικως ολους για τα σχολια που παντα περιμενω! Edited November 9, 2011 by laas7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted November 9, 2011 Share Posted November 9, 2011 (edited) Διγελαδε καταλαβαινω την αναγκη σου για τονους, αν και δεν νομιζω πως σε ποιημα ειδικα θα σε ικανοποιησω-εχω τους λογους μου- αλλα ως προς το κομπιασμα η το πως θα αφηγηθεις την ιστορια οι τονοι δεν παιζουν ρολο. Κρίμα που απορρίπτεις το δικό μου κόμπιασμα και λες ότι δεν παίζουν ρόλο.. Εγώ τους χρειάζομαι. Δυο Παραδείγματα: η στην φυλακη του θανατου να πεθανει; Περνάω το η περιμένωντας ένα θυληκό ουσιαστικό, για μια στιγμή έχει πάλι άρθρο! Ξανά πάλι διάβασμα του στίχου έχοντας στο μυαλό ότι είναι η με τόνο. ματια που τελευταια σβησαν απο προσωπου γης Χμμ τι εννοεί ο ποιητής εδώ; Μάτια ή ματιά; Αναγκαστικά θα πρέπει να διαβάσω όλο τον στίχο και μετά θα καταλάβω (ελπίζω). Συμφωνώ ότι ήδη έχει απλοποιηθεί αρκετά η γλώσσα κι έχουν χαθεί οι τόσοι χρωματισμοί που θα μπορούσαν να γινόντουσαν. Αλλά να την απλοποιήσουμε κι άλλο; Δεν κάνω κριτική σε αυτό που κάνεις. Δική σου επιλογή, εγώ εδώ δεν ξέρω την γραμματική καλά-καλά. Αλλά αυτό που λέω είναι ότι ως αναγνώστης των ποιημάτων σου κουράζομαι που διαβάζω κάθε στίχο δυο φορές για να επιβεβαίωσω αν τον διάβασα σωστά ή όχι. Edited November 9, 2011 by Διγέλαδος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted November 9, 2011 Author Share Posted November 9, 2011 (edited) Στον πρωτο στιχο που ανεφερες νομιζω βγαινει νοημα και απο τον προηγουμενο στιχο και απο την συνεχεια του και στην δευτερη περιπτωση γινεται κατανοητο απο το ρημα σβησαν που ειναι πληθυντικου πως ειναι μάτια και οχι ματιά. Ασε που εχω σκεφτει ενα κειμενο η ενα ποιημα (δεν εχω αποφασισει ακομα) που χωρις τους τονους θα εχει την ελευθερια ο αναγνωστης να διαβασει με "πολλους" τροπους. Οπως ακριβως ειπες και εσυ μάτια η ματιά; Tο βρισκω πολυ ενδιαφερον ... ειναι δυσκολο και γι αυτο δεν το εχω ακομα ολοκληρωσει, αλλα σκεψου το! Μην μου πεις πως δεν σε ιντριγκαρει εστω και λιιιιγο; Eν τελει μπορουμε να θεωρησουμε πως ειναι απλα θεμα γουστου. Εγω πιστευω πως φαινεται απο τα συνφραζομενα, εσυ οχι. Οκ. Edited November 9, 2011 by laas7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted November 9, 2011 Share Posted November 9, 2011 (edited) Πάλι βιάζεσαι όμως να απορρίψεις αυτό που λέω. Πουθενά δεν έγραψα ότι δεν βγαίνει νοήμα. Ευτυχως καταλαβαίνω από τα συμφραζόμενα. Αλλά θα πρέπει να κάνω μια παύση για να είμαι σίγουρος ότι κατάλαβα καλά. (Ή όπως είπα και πιο πάνω μια δεύτερη ανάγνωση). Μου φαινεται οτι πρεπει να αρχισω κι εγω να γραφω χωρις τονους για να με διαβασεις πιο προσεκτικα. Αρα δεν πιστευω οτι ειναι θεμα γουστου Και προσεξε, μ' αρεσουν τα παιχνιδια με τις λεξεις και θα ήθελα να διαβάσω και να απολαύσω αυτο που θελεις να επιχειρησεις να κανεις. (Ο Ρικοσετ ας πουμε ειχε κανει παρομειο εγχειρημα, αλλα παραλειποντας καθε σημειο στιξης και μου αρεσε παρα πολυ) Αλλα ο σκοπος του ποιηματος θα ειναι τετοιος. Τωρα ομως δεν ηταν αυτος ο σκοπος, ετσι δεν ειναι; Edited November 9, 2011 by Διγέλαδος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted November 9, 2011 Author Share Posted November 9, 2011 (edited) Α δεν ηξερα πως ο ρικοσετ ειχε κανει κατι αναλογο! Εχεις λινκ? Οσο για το θεμα του οτι δεν βαζω τονους, ειναι γνωστο, ναι ετσι ειναι και για την ωρα δεν σκοπευω να το αλλαξω. Καταλαβαινω πως μπορει να σε κουραζει (οπως ειπα και σε προηγουμενο ποστ) οποτε οκ... δεκτο σε κουρασε. Τι αλλο να πουμε λοιπον επι του θεματος? Ο σκοπος του ποιηματος ηταν αυτος που ειπα και στις παρατηρησεις στην αρχη. Το εγραψα για τον διαγωνισμο ποιησης και μετα το ποσταρα για την ομοιοτητα που ειχε σαν ιδεα με το ¨θα φυγω" της Σονυας... μια γυναικα που θελει να ειναι απολυτα ελευθερη. Αληθεια καπου στην κουβεντα μας μηπως προσβληθηκες με κατι? Μου δινεις την εντυπωση πως ενοχληθηκες με κατι... κανω λαθος? Edited November 9, 2011 by laas7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted November 9, 2011 Share Posted November 9, 2011 Δεν υπάρχει κάτι άλλο να πούμε για αυτό. Λοιπόν, το βρήκα του Rikochet, είναι το: δε κόκφάητερ Έχει βάλει μόνο τις απαραίτητες τελείες και τα κόμματα στο ό,τι (γιατί αλλιώς θα άλλαζε το νόημα της λέξης). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
vinegrete Posted November 9, 2011 Share Posted November 9, 2011 Iaas7 πολυ ομορφο το ποιημα σου Θα θελα να 'μαι αυτη η κοπελα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted November 10, 2011 Author Share Posted November 10, 2011 Eυχαριστω διγελαδε, θα το κοιταξω σιγουρα! Vinegrete... υποψιαζομαι πως ολες θα θελαμε να ειμαστε αυτη η κοπελα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted November 10, 2011 Share Posted November 10, 2011 (edited) Εγώ όχι! Μου αρέσει αυτή που είμαι. (Εντάξει, ψιλοσπαμεριάζουμε, αλλά αν δεν αμπελοφιλοσοφίσεις σε τόπικ ποιήματος πού θα το κάνεις; Καλά, σταματώ. ) On topic: Και για να συζητάμε πάνω στο ποίημα και όχι γύρω από αυτό, θέλω να πω ότι με αυτό το στίχο "ονειρευεται μια απολυτα ελευθερη στιγμη" η ποιήτρια μου λέει ότι τελικά και η ηρωίδα του ποιήματος είναι σαν εμένα (εσένα, τη Μαρία, τη Χαρά...) Κι ας κλείνει με το ενθουσιώδες "είναι ελεύθερη". Χάνει αρκετή από τη δύναμή του το κλείσιμο, όταν στον προηγούμενο στίχο μας έχεις πει αυτό. Κάπως σαν να άφησες την αμφιβολία σου να νικήσει στο τέλος, Μαριάντζελλα. Σαν να δυσκολεύτηκες να πιστέψεις ότι υπάρχει στ' αλήθεια αυτή η στιγμή και ότι η ηρωίδα σου την είδε. Edited November 10, 2011 by Cassandra Gotha Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted November 10, 2011 Share Posted November 10, 2011 (edited) I wouldn't. Seriously. Εξηγώ: προφανώς όλους τους μαγεύει η έννοια της ελευθερίας, να κάνουν ό,τι θέλουν, να είναι ό,τι θέλουν την κάθε στιγμή. Αλλά ελευθερία χωρίς όριο είναι, για μένα, ασυδοσία. Το πουλί που πετάει, δεν μπορεί να μασήσει και ο γατόπαρδος που τρέχει σαν το διάολο, δεν μπορεί να μιλήσει κλπ κλπ. Όλοι και όλα έχουν κάποιο αντίβαρο στην ελευθερία τους. Εγώ έχω αυτά που η φύση όρισε για μένα: το φύλο μου, το μπόι μου κι όσο μυαλό μου κόβει. Α, και μια ευσεβών διαστάσεων μύτη. :Ρ Μέσα σ' αυτά τα όρια, είμαι όσο ελεύθερη θέλω. Χα. Όσο ελεύθερη θέλω. Η επιθυμία και μόνο, είναι από μόνη της μια φυλακή. Ό,τι θέλουμε, ό,τι μας ανήκει, μας εξουσιάζει. Ό,τι μας εξουσιάζει, μας στερεί κομμάτι της ελυθερίας μας. Αλλά το επιλέξαμε εμείς, ναι; Ναι. Τα 'χω κάνει λίγο μπερδεγουέι... Ας αναλύσω κομματάκι περισσότερο. Ας πούμε ότι ζυγίζουμε τίποτα. Είμαστε αέρας και πετάει, τριαλαλί, τριαλαλό. Είμαστε απολύτως άβαροι κι ελεύθεροι. Αλλά έχουμε ένα σπίτι, πού να τ' αφήνουμε τώρα; Κλανγκ, ένα βαράκι στο ένα πόδι. Έχουμε και μια δουλειά που μας προσφέρει τα προς το ζην. Κλανγκ, πάει και τ' άλλο πόδι, δέσαμε. Α, έχουμε κι αυτό το αγαπημένο ρολόι, το δώρο του παπού, έχουμε τον γκόμενο (το σύζυγο/την γκόμενα/τη σύζυγο), τον αφήνεις τώρα για τα σύννεφα; Δεν τον αφήνεις. Παραδόξως, εμείς τα έχουμε επιλέξει όλα αυτά! Δε μας φόρτωσε κανένας απολύτως ούτε τη δουλειά, ούτε τον γκόμενο, ούτε το σπίτι. Μάλιστα, θεωρούμε πως είμαστε απ' τους τυχερούς, γιατί άλλοι δεν έχουν ούτε ψωμί να φάνε. Τέλος πάντων, όλα αυτά τα βαρίδια, μας προσθέτουν στη ζυγαριά και δεν πρόκειται καμία δίαιτα να τα αφαιρέσει. Δεν μπορείς να πετάξεις με βάρος στα πόδια. Δεν μπορείς να πετάξεις και για έναν άλλο λόγο: επιθυμείς. Θέλεις αυτό το φανταστικό ξύλινο σπίτι δίπλα στη λίμνη κι αυτό είναι ένα κάγκελο. Θέλεις και μια μαζεράτι. Άλλο ένα κάγκελο. Θέλεις 10 πόντους μπόι (οι οποίοι θα φύγουν απ' τα κιλά, κατά προτίμηση) και το σώμα της Τζολί. Και θέλεις και τον άντρα της Τζολί, τώρα που το σκέφτομαι. Πάρε βάλε κάγκελα, έτοιμο και το κλουβί. Αλλά και πάλι, δικές σου επιλογές είναι όλα αυτά! Μάνι μάνι, έχεις μεταμορφωθεί από συννεφάκι τριαλαλό σε κορόιδο στο κλουβί. Και κάπου εκεί, κοιτάς τα βαρίδια στα πόδια, κοιτάς τα κάγκελα και, σαν τον μεθυσμένο που βρέθηκε στο αυτόφορο χωρίς να θυμάται τίποτα, δε συλλογίζεσαι πως δικές σου επιλογές είναι το κάθε κάγκελο και το κάθε βαράκι, μόνο κοιτάς τον ουρανό κι εύχεσαι να ήσουν πάλι σύννεφο, λες κι ήταν κάποιος άλλος που σου τάισε το καναβούρι, δεν το 'φαγες εσύ με τις τσανάκες. Α, μετά έρχεται η καλή νεράιδα. Μπορεί να είναι ένας φίλος ή ένα μπουκάλι τεκίλα (μαζί με μια κούτα μάλμπορο μαλακό, παρακαλώ). Μπορεί επίσης να 'ναι ένας εχθρός, κι αυτοί την κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους σαν καλές νεράιδες κι άντε μετά να τους το πεις και να σε πακετάρουν με το εξπρές για το Δαφνί! Τεσπα, έρχεται η καλή νεράιδα, κάνει ένα τσικιτιγκλόν με το ραβδάκι της και βουαλά! Εμφανίζεται η κυρία Συνειδητοποίηση κι έχετε έναν εποικοδομητικό διάλογο. Θα τον μεταφέρω, to the best of my ability: Σ(Συνειδητοποίηση): τι έχεις, γιαβρί μου; Ε(Εσύ): σκατά, ρε φιλενάδα, κοίτα που μ' έχουν κλείσει... Σ: ποιος σ' έκλεισε, καμάρι μου; Ε: η ρουφιάνα η ζωή, ο μπιπ ο τάδε, το ένα, το άλλο, μπλα μπλα μπλα (μπορεί να πάρει αρκετές ώρες, ανάλογα πόσα μπουκάλια τεκίλα έχεις στη διάθεσή σου, αλλά η Συνειδητοποίηση ούτε διακόπτει, ούτε βαριέται, μόνο ακούει χαμογελώντας. Αν παρατηρήσεις πολύ προσεκτικά έχει ανασηκώσει κι ένα φρύδι -το αριστερό) Σ: α, ας τα πάρουμε ένα ένα, γλύκα μου (έχει και πολύ καλή μνήμη, η ρουφιάνα, θυμάται ό,τι ακριβώς της είπες κι εύχεσαι να είχες ράψει το ρημαδόστομά σου). Ποιος αγόρασε το διαμέρισμα; Ε: ... ε... εγώ; Σ: α, ωραία. Και ποιος θέλει να πιάσει το Τζόκερ; Ε: πολλοί, φαντάζομαι, αλλά υποψιάζομαι ότι εννοείς εμένα. Σ: σπίρτο αναμμένο είσαι! (Να την προσέχεις, ειρωνεύεται σα διάολος) Και ποιος...; (εδώ αρχίζει η ανταπάντηση με όοοοοοοοολα όσα είχες εξοστορήσει με το νι και με το σίγμα ευελπιστώντας σε παρηγοριά. Σ' αυτό το σημείο, μπορεί να χρειαστεί ν' ανανεώσεις την τεκίλα. Μετά από χ ώρα, έχουμε φτάσει στην τελευταία ερώτηση, της οποίας η απάντηση είναι -ναι, καλά το κατάλαβες) Ε: εγώ. Σ: άρα, καμάρι μου, αφού εσύ τα έκανες όλα, ξέκανέ τα και ξεμπέρδεψες! Σταμάτα να κατέχεις, σταμάτα να επιθυμείς. Ορίστε η ελευθερία σου στο πιάτο. (Ε, το ξέρεις και το ξέρει ότι το ξέρεις ότι κάποια πράγματα είναι είτε αδύνατον να τα ξεφορτωθείς -π.χ το μπόι, ή δε θες να τα ξεφορτωθείς -π.χ το διαμέρισμα, γιατί κάπου πρέπει να κοιμάσαι. Οπότε, τι κάνουμε μετά; Χα!) Ε: οκ, οκ. Νομίζω ότι είναι λίγο δραστικά αυτά τα μέτρα. Στην τελική, δε γουστάρω να ξεφορτωθώ τη μύτη μου, γιατί έτσι μου αρέσει! (απαντάς με τσαμπουκά. Παραδόξως, χαμογελάει) Σ: ορίστε η ελευθερία σου, λοιπόν. (η φωνή της είναι ταυτόχρονα εμπαικτική, προκλητική και μελιστάλαχτη). Για την ακρίβεια, ορίστε η ευτυχία σου. Γιατί η ελευθερία που ζητάς, δεν μπορεί να υπάρξει, χωρίς τις θυσίες που δε θέλεις να κάνεις. Άρα, ίσως να μην αποζητάς αυτή την ελευθερία, αλλά μια άλλη: την ελευθερία να είσαι ευτυχισμένος μέσα στη ζωή σου κι όχι έξω από αυτή. Υπάρχει μια πιθανότητα κάπου εδώ η τεκίλα να κάνει τη δουλειά της και να πέσεις ξερός. Αν είσαι τυχερός, την επόμενη μέρα θα θυμάσαι τη συνομιλία. Αν το διαλέξεις, θα κάνεις κάτι γι αυτό. Εγώ έκανα. Διάλεξα την ελευθερία του να είμαι ευτυχισμένη μέσα στη ζωή μου. Ν' αποδιώξω ό,τι με περιόριζε, να κρατήσω αυτά που με κάνουν αυτό που είμαι, να διαλέξω τι θέλω, γιατί το θέλω και με ποιον τρόπο αυτό θα με κάνει ευτυχισμένη. Δούλεψε σε μένα. Είμαι ευτυχισμένη. Και, μέσα στα όρια που εγώ έθεσα, είμαι ελεύθερη. Edited November 10, 2011 by Sonya Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted November 10, 2011 Author Share Posted November 10, 2011 (edited) Δεν εχω κανενα προβλημα να αμπελοφιλοσοφησουμε! Μου αρεσει που εχουμε τοσα να πουμε (αντιθετα δεν μπορω τις βαρετες συζητησεις)! Να πω αρχικα πως μου αρεσε πααααρα πολυ η αποψη της Σονυας ... και τελικα σκεφτηκα πως εχει δικιο...ετσι ειναι για ολα εμεις φταιμε και εμεις εχουμε την ευθυνη και τα καλα και τα κακα-κανεις αλλος δεν φταιει και εμενα αυτο νομιζω μου αρεσει- να ειμαι υπευθυνη εγω για τον εαυτο μου! Και τι καλα που υπαρχουν ανθρωποι που τους αρεσει ο εαυτος τους Κασσανδρα! Πως εχω βαρεθει επισης τους ανθρωπους που δεν τους αρεσει ο εαυτος τους και ολα τους φταινε (επειδη δεν τους αρεσει ο εαυτος τους) και ολο μιζεριαζουν, τρωγονται με τα ρουχα τους να τσακωθουν η να δημιουργηθει θεμα για να εχουν με κατι να ασχοληθουν...και χαμπαρι δεν παιρνουν επισης... Ως προς το ποιημα και το θεμα του... εκφραζει μια παλιοτερη αισθηση που ειχα, ηθελα να ειμαι ελευθερη αλλα δεν ηξερα ακριβως πως θελω να ειμαι-ειδικα στην εφηβεια μου. Το βρηκα πολυ καλο σαν ιδεα ως προς το θεμα του διαγωνισμου ειδικα. Μου αρεσει πολυ αυτη η γλυκοπικρη γευση που αφηνουν συνηθως οι αρχαιοελληνικοι μυθοι η καποια παραμυθια σαν την γοργονα και αυτο προσπαθησα να εκφρασω...ειναι μια κοπελα που δεν ξερει τι θελει ν' απογινει και στο τελος, αυτο γινεται ολα και τιποτα-γινεται μια ιδεα-μια ιδεα μπορει να ειναι τα παντα η το τιποτα-γινεται η εμπνευση των ποιητων ως απολυτη ελευθερια-γιατι απολυτη ελευθερια δεν υπαρχει-ειναι ο,τι ειπε και η Σονυα- η απολυτη ελευθερια ειναι ασυδοσια, αρα δεν ειναι ελευθερια. Τωρα μαλλον εγω θα σας μπερδεψω... Το τελος τωρα ξαναδιαβαζοντας το, Κασσανδρα νομιζω πως ειναι αδυναμο ως προς την εννοια που εδωσες. Αν και για μενα το κλειδι του ποιηματος ειναι η φραση "Ελευθερη! Ναι ελευθερη! Μονο δικη μου θελω να ειμαι!" κρυβει κατι το εγωιστικο απο πισω... δεν θα ειμαι κανενος, μονο του εαυτου μου! Μα αν εισαι εγωιστης, τοτε δεν εισαι ελευθερος, εισαι δεσμιος του εγωισμου...και επισης η συγκεκριμενη ηρωιδα εκανε το αλλο... δεν εζησε τιποτα, ζει μονο μεσα απο την εμπνευση ενος ποιηματος δεν ζει πραγματικα. Στο σχολιο μου "υποψιαζομαι πως ολες θα θελαμε να ειμαστε" ειναι αυτο που ειπε και η Σονυα (καλυτερα απο εμενα) στην αρχη του ποστ της "Προφανως ολους τους μαγευει η εννοια της ελευθεριας, να κανουν ο,τι θελουν, να ειναι ο,τι θελουν την καθε στιγμη" Edited November 10, 2011 by laas7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted November 10, 2011 Share Posted November 10, 2011 Ψιτ, εσύ η ψιψίνα... να σε πω ένα μυστικό; Εφόσον ο κάθε ένας από εμάς είναι ένα "εγώ", ο εγωισμός ενυπάρχει στη φύση μας, στο είναι μας κι είναι λογικό να σκεφτόμαστε τον φαντασμαγορικό εαυτό μας, γιατί μ' αυτόν γεννηθήκαμε, μ' αυτόν ζούμε και μ' αυτόν θα ψοφήσουμε. Η αγάπη προς τον εαυτό είναι εγωισμός κι αυτή η αγάπη είναι η απαρχή της προσωπικής ελευθερίας του καθενός (μαζί με την αυτογνωσία κι όλα τα "αυτό"). Το "μόνο δική μου θέλω να ΄μαι" περισσότερο δείχνει φόβο, παρά εγωισμό, όπως το βλέπω. Η κοπελιά σου δεν είναι εγωίστρια, ανώριμη είναι και αφελής (όπως όλοι στα 15 εξάλλου :Ρ) Το οποίο είναι και φυσιολογικό! Πρέπει να περάσει το στάδιο της λαχτάρας, της ανωριμότητας, του ακόρεστου, του ψαξίματος. FFS, ποιος ξέρει τι είναι στα 15; Εδώ στα 80 και ψάχνεσαι ακόμα! Απλά, με τον καιρό και τις εμπειρίες, διαλέγεις τα κομμάτια αυτά που θέλεις ν' αποτελέσουν τη δική σου ζωή, τη δική σου προσωπικότητα. Αρχίζεις να σμιλεύεσαι και να γίνεσαι κάτι. Μέχρι το τέλος της ζωής διαρκεί αυτό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted November 10, 2011 Author Share Posted November 10, 2011 (edited) Μιαουυυυυ! χιιιιχχχχχ! Εγω νομιζω πως η αγαπη προς τον εαυτο και προς ολα ειναι πανω απο τον εγωισμο. Δεν το εχω πιασει το επιπεδο..... απλα το συζηταμε... τι λεω τωρα.... Edited November 10, 2011 by laas7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted November 10, 2011 Share Posted November 10, 2011 Πολύ ωραίο ποίημα. Για εμένα, χάνει μόνο κάπου στο 30% από την έλλειψη τόνων. Για κάτι που είναι τόσο απλό να βελτιωθεί (με έναν ορθογραφικό έλεγχο) το βρίσκω απαραίτητο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted November 10, 2011 Share Posted November 10, 2011 οξύμωρον στη βάση του αυτό. Είναι λίγο παρεξηγημένος ο εγωισμός, σαν έννοια. Να θυμήσω το φανταστικό επεισόδιο απ' τα φιλαράκια με το selfless deed. Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Ό,τι και να κάνει ο καθένας από μας, το κάνει για να ικανοποιήσει, κατά βάθος, μια δική του ανάγκη. Μπορεί να είναι η ανάγκη να κάνει μια καλή πράξη! Ή να φανεί ανώτερος άνθρωπος. Μάρτυρας. Οτιδήποτε. Απ' τη στιγμή που μια δική του ανάγκη ικανοποιείται, το κίνητρο είναι εγωιστικό. Προκειμένου να αγαπήσει κάποιος τον εαυτό του, βασική προϋπόθεση είναι να αποδεχτεί την ταυτότητά του και να ικανοποιήσει τις ανάγκες του. Κι αυτό εγωιστικό είναι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted November 10, 2011 Author Share Posted November 10, 2011 (edited) Σ ευχαριστω drake για τα σχολια και χαιρομαι που σου αρεσε Σονυα ειχα διαβασει και μου φανηκε πολυ λογικο, πως η αγαπη ειναι κατασταση και οχι συναισθημα οπως συνηθως θεωρουμε. Με αυτη την βαση και μιλωντας τωρα πολυ εκτος τοπικ και εκτος συζητησης περι ελευθεριας κτλ η αγαπη ειναι μια κατασταση οπου ¨(χονδρικα τα λεω) ολα εξαντλουνται και δεν υφιστανται πια-καθολου- ο εγωισμος ας πουμε ειναι κατω απο την εννοια της αγαπης -οπως και η εννοια του καλου και του κακου. Με την εννοια που τα γραφεις συμφωνω πως ο εγωισμος ειναι παρεξηγημενος, αλλα ισως χρειαζομαστε αλλη λεξη για να εκφρασουμε αυτα που λες ξερω εγω? υγιης εγωισμος? Συγνωμη για τα απανωτα edit αλλα μου ερχονται αυθορμητα... η για την ακριβεια ο εγωισμος, η εννοια του καλου και του κακου ειναι πλεον ξεπερασμενες καταστασεις που οταν εισαι σε κατασταση αγαπης δεν χρειαζεσαι πια, τις εχεις ζησει τις εχεις γευτει τις εχεις ξεπερασει και εχεις φτασει εκει καπου που ειναι πες ο Βουδας... Edited November 10, 2011 by laas7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted November 10, 2011 Share Posted November 10, 2011 τι είναι αγάπη και τι είναι έρωτας θ' αρχίσουμε τώρα... τη βλέπω τη δουλειά Για να μην πάω στο τι είναι συναίσθημα. :Ρ Αχ... υψηλές έννοιες που έχουμε δώσει στα πιο απλά πράγματα για να νιώθουμε ανώτεροι σαν είδος... Πάμε! Έρωτας: έκκριση ενδορφινών. Μαγικές ορμόνες οι ενδορφίνες. Την έκκρισή τους την προκαλεί κι η σοκολάτα, αλλά για λιγότερη ώρα. Οι ενδορφίνες σε κάνουνε σμπαράλια σε κάνουν οι άτιμες! Είναι λίγο παραισθησιογόνες, προκαλούν μια φούντωση, μια φλόγα, μία ζάλη, κατιτίς. Βάλε μέσα κι ένα ένστικτο αναπαραγωγής (καθοδηγούμενο κυρίως απ' τη μύτη, of all things!!), πάρε να 'χεις! Αγάπη: κατά βάση διανοητική λειτουργία. Ο έρωτας μπορεί ν' απογειώνει, η αγάπη είναι υπολογισμένη στην τελευταία της λεπτομέρεια, σαν καλοκουρδισμένη μηχανή. Είναι δούναι. Αλλά έχει προϋπάρξει ΠΑΝΤΑ λαβείν. Μπορεί το λαβείν να είναι έρωτας (είπαμε, οι ενδορφίνες είναι πανίσχυρες), μπορεί να είναι ταύτιση απόψεων, σεβασμός, ταίριασμα, γουατέβα! Ό,τι ανάγκες έχει ο καθένας, άπαξ και του καλυφθούν, αγαπάει. Η αγάπη είναι τσιμεντόλιθος. Δεν κουνιέται εύκολα. Μπαστακώνεται, κατσικώνεται και τέλος. Θα φύγει τη στιγμή που θα μεταβληθεί η ανάγκη ή τη στιγμή που θα πάψει το λαβείν. Κι επειδή είναι μια διανοητική λειτουργία, βασισμένη κατά πολύ στη συνήθεια, η απώλειά της θα είναι πολύ πιο μεγάλης διάρκειας απ' ότι η απώλεια του έρωτα. Εγωισμός: απλό και ποταπό ένστικτο. Δεν πρόκειται να φύγει απ' το οποιοδήποτε έμβιο ον όσο ζει. Είναι η επιβίωση. Εξαιτίας αυτού παράγονται οι ενδορφίνες (γιατί πρέπει ν'αναπαραχθούμε, για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε), εξαιτίας αυτού αγαπάμε (γιατί έχουμε κοινωνικές ανάγκες και πρέπει να τις καλύψουμε), εξαιτίας αυτού δημιουργούμε (για να ζει κάτι από μας όταν πεθάνουμε). Η επιτακτική ανάγκη της ύπαρξης, είναι ο εγωισμός. Debatable. Πάμε; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted November 10, 2011 Share Posted November 10, 2011 Αγάπη: κατά βάση διανοητική λειτουργία Η αγάπη δεν είναι κάτι που έχεις. Αλλά είναι κάτι που σε έχει. Πραγματικά θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε με λέξεις κάτι τόσο μεγάλο; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted November 10, 2011 Share Posted November 10, 2011 Συγγνώμη για την απότομη προσγείωση που θα πραγματοποιηθεί προσεχώς. Όταν αγαπάω, νιώθω ότι τα πάντα είναι φτιαγμένα από στιβαρές μπουρμπουλήθρες. Δεν κάνω πλάκα. Νιώθω ότι υπάρχει μια επέκταση του εαυτού μου έξω από μένα, ένα χαμένο κομμάτι που μόλις το βρήκα κι έγινα ολόκληρη και μπλα μπλα μπλα. Δε νιώθει κανένας άλλος σαν εμένα! Είμαι μοναδική στην ευτυχία μου, στην υπερτέλεια αγάπη μου, στη μοναδικότητά μου κι αυτό είναι το υψηλότερο, το ευγενέστερο των συναισθημάτων, είμαι έτοιμη να κάνω όποια θυσία χρειαστεί, να πατάξω όποιο φρούριο μου φέρεις μπροστά μου, με μόνο όπλο και μόνη πανοπλία την μοναδική και ζωντανή μου αγάπη. Έτσι το νιώθω. Τώρα που το γράφω, έτσι το νιώθω. Η ζωή μου είναι πασπαλισμένη μ' ευτυχία και αγάπη. Έτσι πρέπει να το νιώθω, βάση του οργασισμού μου. Βάση των εμπειριών μου, βάση των εικόνων που έχω, βάση των ονείρων μου και βάση της ψυχοσύνθεσής μου. Βάση της κοινωνίας στην οποία μεγάλωσα και των ερεθισμάτων που είχα. Στην πραγματικότητα είναι χημεία. Οργανική χημεία, για την ακρίβεια. Έχω δύο υδρογόνα, έχεις κι εσύ άλλα δύο. Φέρνουμε κοντά κοντά τους άνθρακές μας και τα υδρογόνα κάνουν τσάρκα σε δυο μόρια αντί για ένα. Είναι μεγάλο, όπως το νιώθει ο καθένας μας. Είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ, γιατί γεμίζει τα κενά μας και καλύπτει τις ανάγκες μας. Γιατί μειώνεται επειδή το απεκάλεσα διανοητική λειτουργία; Γιατί έτσι έχουμε μάθει. Γιατί, επειδή το ΝΙΩΘΟΥΜΕ μέσα στην ύπαρξή μας, ποιητικά, ρομαντικά, πραγματιστικά, ή όπως το νιώθει ο καθένας, το ανάγουμε σε κάτι ιερό και άγιο που πρέπει να φιλάμε τα πέλματά του. Όχι. Είναι ό,τι υπαγορεύει η ανάγκη του καθενός. Η διανόησή μας είναι η ύπαρξή μας. Η αναγνώριση της λειτουργίας της διανόησης είναι αυτό που μας διαχωρίζει απ' το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο. Αν το δεις έτσι, ίσως δεν τη μειώνω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted November 10, 2011 Share Posted November 10, 2011 (edited) Όταν αγαπάω, νιώθω ότι τα πάντα είναι φτιαγμένα από στιβαρές μπουρμπουλήθρες. Αν όντως ισχύει αυτή η πρόταση για σένα τότε σίγουρα μιλάμε για μια διαφορετική αγάπη. Αλλά παρόλαυτά θα μιλήσω και για παρακάτω ξεκινώντας από το δικό σου σκεπτικό: Στην πραγματικότητα είναι χημεία. Οργανική χημεία, για την ακρίβεια. Έχω δύο υδρογόνα, έχεις κι εσύ άλλα δύο. Φέρνουμε κοντά κοντά τους άνθρακές μας και τα υδρογόνα κάνουν τσάρκα σε δυο μόρια αντί για ένα. Είναι μεγάλο, όπως το νιώθει ο καθένας μας. Είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ, γιατί γεμίζει τα κενά μας και καλύπτει τις ανάγκες μας. Γιατί μειώνεται επειδή το απεκάλεσα διανοητική λειτουργία; Αν όντως η αγάπη είναι αυτό που λες ότι φέρνει κοντά τους άνθρακες με τα υδρογόνα κτλ. Αν είναι αυτό που γεμίζει το απέραντο κενό μεταξύ αυτών των σωματιδίων, τότε μιλάμε για κάτι που πάντα υπάρχει εκεί. Είναι κάτι μέσα στο οποίο αυτά τα σωματίδια επιπλέουν. Άρα η διανοητική λειτουργία που λες είναι απλώς ένα αποτέλεσμα όλων αυτών των συνδέσμων, δεν είναι αυτό που γεμίζει τα "κενά".. Edited November 10, 2011 by Διγέλαδος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.