Ιστορίες... Εκδόσεις Ωρόρα - Λίστα και σχολιασμός ανθολογιών

[Electroscribe]

Τόμος 13 - Ιστορίες Μαγείας και Δράσης

 

Δεύτερος Sword & Sorcery τόμος στα καπάκια, λίγο πιο μέτριος από τον προηγούμενο, αλλά και πάλι καλή μείξη διαφόρων στυλ (εδώ όλες οι ιστορίες εκτός από μία είναι της χρυσής εποχής)

 

 

Κλαρκ Άστον Σμιθ (Clark Ashton Smith) - Ο Θεός των Νεκρών (The Charnel God, 1934)

Σε μια πο΄λη που οι νεκροί ούτε θάβονται, ούτε καίγονται, αλλά γίνονται βορά του τοπικού θεού,ένας άντρας τρέχει να σώσει τη γυναίκα του που έπαθε νεκροφάνεια. Πολύ καλή ιστορία που αξιοποιεί την αλληλεπίδραση του φυσικού, του υπερφυσικού και της δεισιδαιμονίας.

 

Νίκτζιν Νταϋάλις (Nictzin Dyalhis) - Η Ζαφειρένια Σειρήνα (The Sapphire Siren [ή The Sapphire Goddess], 1934)

Αποτυχημένος γήινος μεταφέρεται σε έναν μαγικό κόσμο όπου είναι θηριώδης πολεμιστής και έκπτωτος βασιλιάς κι έχει να αντιμετωπίσει έναν κακό μάγο. Μέτριος ειρμός και περιεχόμενο. Για τους νεώτερους αναγνώστες ή για κάποια στιγμή που θα θέλετε κάτι πολύ ελαφρύ και ελάχιστα απαιτητικό.

 

Αντρέ Νόρτον (Andre Norton) - Το Σπαθί της Απιστίας (Sword of Unbelief, 1977)

Κι αυτό στον Tich World όπως η ιστορία της Νόρτον στον προηγούμενο τόμο. Ζευγάρι πολεμιστή και μάγισσας μάχονται μια οντότητα που όσο αποδέχεσαι την ύπαρξή της τόσο πιο δυνατή γίνεται. Καλή ιδέα, νοιάζεσαι για τους πρωταγωνιστές, κάποιες δυνατές εικόνες, αλλά το κείμενο είναι μεγαλύτερο και λιγότερο συναρπαστικό απ' ότι θα έπρεπε για να κρατήσει τον αναγνώστη.

 

Ρόμπερτ Χάουαρντ (Robert E. Howard) - To Κεφάλι του Λύκου (Wolfshead, 1926)

Άνθρωποι απομονωμένοι σε μια έπαυλη κι ο ένας είναι λυκάνθρωπος. Αλλά είναι ιστορία εποχής και δεν εξαντλείται σε μια πλοκή τύπου "Παρασκευή και 13". Η πρώτη ιστορία που πούλησε ο Χάουαρντ και κάπως πρωτόλεια,, αλλά σε καμιά περίπτωση κακή.

 

Φριτς Λάιμπερ (Fritz Leiber) - Το Σπίτι των Κλεφτών (Thieves' House, 1943)

Το πιο διάσημο ντουέτο της ηρωικής φαντασίας (Fafhrd & Grey Mouser) επισκέπτεται για δεύτερη φορά την έδρα της Συντεχνίας των Κλεφτών. Κάπως απότομη εισαγωγή στους χαρακτήρες, αλλά μια από τις κορυφαίες ιστορίες του είδους, με δράση και χιούμορ και απ' όλα.

[Electroscribe]

Τόμος 14 - Ιστορίες με Τέρατα

 

Επιστροφή στην ΕΦ και τον Τρόμο, σε έναν τόμο με πολύ δυνατά σημεία. Απ' αυτούς που προτείνεται να έχει κανείς στη συλλογή του.

 

Μάικλ Ση (Michael Shea) - Η Αυτοψία (Τhe Autopsy, 1980)

Σκληρή ιστορία τρόμου (η βασική της δομή είναι μια λεπτομερής περιγραφή νεκροψίας) από έναν συγγραφέα που υπηρετεί όλα τα είδη και τα ύφη με την ίδια ευκολία. Κορυφή.

 

Τζόζεφ Μπρέναν (Joseph Brennan) - H Ζωντανή Μύξα (Slime, 1953)

Αυτή κι αν είναι εφευρετική μετάφραση τίτλου! Η πρώτη ιστορία με πρωτοπλασμική μάζα που σέρνεται και καταπίνει όποιον άνθρωπο ή ζώο βρίσκει μπροστά της (και φυσικά έχει τυχαία βρεθεί κοντά σε μικρή αμερικάνικη πόλη). Όπως έχω ξαναπεί, συνήθως ο πρώτος που σκέφτηκε την ιδέα την έχει αξιοποιήσει πολύ καλύτερα από τους αμέτρητους μιμητές του. Έτσι κι εδώ.

 

Ρομπερτ Λέμαν (Robert Leman) - Το Παράθυρο (Window, 1980)

Πείραμα του στρατού ανοίγει κατά λάθος ένα "παράθυρο" που βλέπει μια οικογένεια της Βικτωριανής εποχής. σε τακτά χρονικά διαστήματα γίνεται περατό για λίγα δευτερόλεπτα κι ένας από τους ερευντηές έχει αρχίσει να σιχαίνεται το παρόν και να νοσταλγεί περασμένες εποχές... Αν νομίζετε ότι απλά θα μετακομίσει στο τότε, θυμηθείτε ποιος είναι ο τίτλος της συλλογής. Αν νομίζετε ότι η μετάβασή του στο παρελθόν θα αλλάξει το παρόν, αρκεί να σας πω ότι αυτό σκέφτονται αφελώς και οι άλλοι χαρακτήρες... Δικαίως διάσημη ιστορία με σωστή και καταπληκτική κλιμάκωση.

 

Ντόρις Πισέρτσια (Doris Piserchia) - Καταφύγιο στο Ονειρο (Sheltering Dream, 1972)

Δε θα μπορούσε, βέβαια, να λείπει και μια ιστορία που ζητά από τον αναγνώστη να σκεφτεί τι είναι τέρας. Καλογραμμένο διήγημα για έναν ανθρωπάκο που μια ωραία πρωία βρίσκεται κατηγορούμενος ότι είναι τέρας.

 

Ρόμπερτ Σέκλυ [ως Φίλιπς Μπάρμπη] (Robert Sheckley (ως Philips Barbee)) - H Bδέλλα (The Leech, 1952)

Εξωγήινος σπόρος γεννάει ένα πράγμα που δεν τρώει μόνο ανθρώπους και ζώα, αλλά κυριολεκτικά τα πάντα και μεγαλώνει συνεχώς. ποιος θα καθαρίσει; Ο επιστήμονας ή ο στρατηγός; Μη σας γελάει η αισιόδοξη ιστορία του Σέκλυ στην προηγούμενη ανθολογία. Είναι αναλέητος με τους χαρακτήρες του. Θα βρείτε το κείμενο εδώ

 

Θορπ Μακ Κλάσκυ (Thorp McClusky, 1936) - H Ερπουσα Φρίκη (The Chawling Horror)

Άλλη μια ιστορία με πρωτοπλασμική μάζα, παλιότερη από του Μπρέναν, αλλά πιο πολύ τρόμος και λιγότερο ΕΦ. Το τέρας έχει μια ιδιότητα που το διαφοροποιεί αρκετά από τη "Ζωντανή Μύξα". Κι εδώ θα βρείτε πράγματα που τα έχουν χιλιοαντιγράψει από τότε κι ίσως είναι λίγο ξεπερασμένη η πρόζα σε κάποια σημεία, αλλά ο συγγραφέας ήταν τεχνίτης κι έχει δώσει φοβερές εικόνες κι ένα πολύ δυνατό φινάλε.

[Electroscribe]

Τόμος 15 - Ιστορίες από Εχθρικούς Πλανήτες,

 

 

Ξανά καθαρόαιμη ΕΦ μετά από αρκετούς τόμους. Ένα φλασάκι, δυο μικρά διηγήματα και μια νουβέλα που μάλλον ήθελε να μεταφράσει ο Μπαλάνος και πτοίμησε (ή αναγκάστηκε) να την χώσει στην ανθολογία, προσθέτοντας και ψιλολοΐδια για να τη μεταμφιέσει. Μιας και η νουβέλα αυτή είναι το ιστορικό Deathworld, έχετε δυο επιλογές:

α) Βρίσκετε τον τόμο και τη διαβάζετε τελευταία (αλλιώς οι άλλες ιστορίες θα σας φανούν πολύ λίγες, μετά το έπος)

β) Παίρνετε το βιβλίο απευθείας στα αγγλικά

 

Γενικά, είναι κατά τη γνώμη μου απαραίτητο ανάγνωσμα για κάθε φίλο της ΕΦ και δε νομίζω ότι θα απογοητεύσει και τους τρομάδες ή τους φαντασάδες.

 

Μπράιαν Ώλντις (Brian Aldiss) - Το Τελευταίο Κατασκεύασμα (Last Orders, 1976)

Φλασάκι που αδικει΄την ικανότητά του συγγράφεα να κατεβάζει πρωτότυπες ιδέες και να τις εκτελεί ακόμη πιο πρωτότυπα.

 

Τζέρομ Μπίξμπι (Jerome Bixby) - Ο Θεός Πλλλνκ (The God - Pllnk, 1963)

κωμικές παρεξηγήσεις στην Πρώτη Επαφή (γήινων-εξωγήινων). Χλιαρό. Το έχουν χειριστεί άλλοι συγγραφείς απείρως καλύτερα.

 

Ουίλιαμ Νόλαν (William Nolan) - Ο Μικρός Κόσμος του Λούις Στίλμαν (The Small World of Lewis Stillman, [ή Small World], 1957)

Η σταδιακά αυξανόμενη παράνοια του τελευταίου ανθρώπου στον κόσμο (ο οποίος απειλείται κι από τέρατα). Σκέφτηκα ότι μου θυμίζει το I Am Legend και είδα πως ο Νιχίλιο έχει γράψει ακριβώς το ίδιο. Απρόσμενο τέλος, αλλά εμένα με εντυπωσίασε περισσότερο ο τρόπος που εκδηλώνεται τελικά η απαλεψιά του πρωταγωνιστή. Μου φάνηκε πολύ πιστευτός.

 

Χάρρυ Χάρρισον (Harry Harrison) - Ο Κόσμος του Θανάτου (Deathworld, 1960)

Τυχοδιώκτης επισκέπτεται πλανήτη στον οποίο όλα τα ζώα και τα φυτά είναι θανατηφόρα κι οι άνθρωποι που τον αποίκισαν μαθαίνουν από νήπια να προσέχουν τα πάντα και να είναι απίστευτα σκληραγωγημένοι. Ακόμη και χωρίς την πλοκή ("γιατί συμβαίνει αυτό και πώς θα το σταματήσουμε;") θα άξιζε μόνο και μόνο για την ιδέα και την προσαρμογή του ήρωα στις νέες συνθήκες.

[Mr. R.Carter]

Τόμος 14 - Ιστορίες με Τέρατα

 

Επιστροφή στην ΕΦ και τον Τρόμο, σε έναν τόμο με πολύ δυνατά σημεία. Απ' αυτούς που προτείνεται να έχει κανείς στη συλλογή του.

 

Μάικλ Ση (Michael Shea) - Η Αυτοψία (Τhe Autopsy, 1980)

Σκληρή ιστορία τρόμου (η βασική της δομή είναι μια λεπτομερής περιγραφή νεκροψίας) από έναν συγγραφέα που υπηρετεί όλα τα είδη και τα ύφη με την ίδια ευκολία. Κορυφή.

 

Τζόζεφ Μπρέναν (Joseph Brennan) - H Ζωντανή Μύξα (Slime, 1953)

Αυτή κι αν είναι εφευρετική μετάφραση τίτλου! Η πρώτη ιστορία με πρωτοπλασμική μάζα που σέρνεται και καταπίνει όποιον άνθρωπο ή ζώο βρίσκει μπροστά της (και φυσικά έχει τυχαία βρεθεί κοντά σε μικρή αμερικάνικη πόλη). Όπως έχω ξαναπεί, συνήθως ο πρώτος που σκέφτηκε την ιδέα την έχει αξιοποιήσει πολύ καλύτερα από τους αμέτρητους μιμητές του. Έτσι κι εδώ.

 

Ρομπερτ Λέμαν (Robert Leman) - Το Παράθυρο (Window, 1980)

Πείραμα του στρατού ανοίγει κατά λάθος ένα "παράθυρο" που βλέπει μια οικογένεια της Βικτωριανής εποχής. σε τακτά χρονικά διαστήματα γίνεται περατό για λίγα δευτερόλεπτα κι ένας από τους ερευντηές έχει αρχίσει να σιχαίνεται το παρόν και να νοσταλγεί περασμένες εποχές... Αν νομίζετε ότι απλά θα μετακομίσει στο τότε, θυμηθείτε ποιος είναι ο τίτλος της συλλογής. Αν νομίζετε ότι η μετάβασή του στο παρελθόν θα αλλάξει το παρόν, αρκεί να σας πω ότι αυτό σκέφτονται αφελώς και οι άλλοι χαρακτήρες... Δικαίως διάσημη ιστορία με σωστή και καταπληκτική κλιμάκωση.

 

Ντόρις Πισέρτσια (Doris Piserchia) - Καταφύγιο στο Ονειρο (Sheltering Dream, 1972)

Δε θα μπορούσε, βέβαια, να λείπει και μια ιστορία που ζητά από τον αναγνώστη να σκεφτεί τι είναι τέρας. Καλογραμμένο διήγημα για έναν ανθρωπάκο που μια ωραία πρωία βρίσκεται κατηγορούμενος ότι είναι τέρας.

 

Ρόμπερτ Σέκλυ [ως Φίλιπς Μπάρμπη] (Robert Sheckley (ως Philips Barbee)) - H Bδέλλα (The Leech, 1952)

Εξωγήινος σπόρος γεννάει ένα πράγμα που δεν τρώει μόνο ανθρώπους και ζώα, αλλά κυριολεκτικά τα πάντα και μεγαλώνει συνεχώς. ποιος θα καθαρίσει; Ο επιστήμονας ή ο στρατηγός; Μη σας γελάει η αισιόδοξη ιστορία του Σέκλυ στην προηγούμενη ανθολογία. Είναι αναλέητος με τους χαρακτήρες του. Θα βρείτε το κείμενο εδώ

 

Θορπ Μακ Κλάσκυ (Thorp McClusky, 1936) - H Ερπουσα Φρίκη (The Chawling Horror)

Άλλη μια ιστορία με πρωτοπλασμική μάζα, παλιότερη από του Μπρέναν, αλλά πιο πολύ τρόμος και λιγότερο ΕΦ. Το τέρας έχει μια ιδιότητα που το διαφοροποιεί αρκετά από τη "Ζωντανή Μύξα". Κι εδώ θα βρείτε πράγματα που τα έχουν χιλιοαντιγράψει από τότε κι ίσως είναι λίγο ξεπερασμένη η πρόζα σε κάποια σημεία, αλλά ο συγγραφέας ήταν τεχνίτης κι έχει δώσει φοβερές εικόνες κι ένα πολύ δυνατό φινάλε.

 

Χαιρομαι που την εγκρινεις αφου θα ειναι ενα απο τα διακοποβιβλια μου απο αυριο. Ωραιος οιωνος αυτη η συμπτωση.

[Nihilio]

και εγω ειχα τις ιστοριες με τερατα ως το επομενο βιβλιο για αναγνωση...

[BladeRunner]

Και γω ευτυχώς το έχω στη συλλογή μου. Αλλά από Σεπτέμβρη θα είμαι σπίτι, οπότε...

[tsathoggua]

Η Αυτοψία του Shea είναι όντως κορυφή! Διαβάστε το όλοι!

[Naroualis]

Και για πολύ γερά στομάχια τολμώ να πω. Γενικά όσο πιο πολύ σε σοκάρει η αφήγηση τόσο λιγότερο θέλεις να το αφήσεις. Σε τραβάει με τσιγκέλια και με νυστέρια ως το τέλος του, είτε το θες είτε όχι.

[Δημήτρης]

- ''Ιστορίες Διαστημικής Οικολογίας'' ν. 23:

 

- Λάρυ Νίβεν: ''Ένας Λυκάνθρωπος στη Χρονομηχανή μου'': Άλλη μία ιστορία με τον Σβετζ, τον παράξενο αναζητητή από το μέλλον. Ωραία ήταν άλλα όχι στο επίπεδο των προηγούμενων τριών που τον είχα γνωρίσει, γιατί είναι πιο πολύ τραγική, παρά αστεία.

 

- Τζορτζ Μάρτιν: ''Οι Άντρες του Σταθμού Γκρέιγουότερ'': Καλογραμμένο όπως κάθε διήγημα του Μάρτιν, έχει να κάνει με μία ομάδα ανθρώπων που είναι παγιδευμένοι σ' έναν πλανήτη, αντιμέτωποι με τους κάθε μορφής κινδύνους του. Μου άρεσε, αν και όχι τόσο ως προς την εξέλιξη, όσο προς τις εσωτερικές συγκρούσεις των χαρακτήρων.

 

- Ρόμπερτ Σέκλεϊ: ''Πλανήτης Φάντασμα 5'': Δύο επιχειρηματίες της κακιάς ώρας αναλαμβάνουν να κατανοήσουν- αντιμετωπίσουν την άγνωστη φύση των κινδύνων που κρύβονται πίσω από έναν φαινομενικά άκακο πλανήτη. Εύθυμο, χειρίζεται μ' έναν έξυπνο τρόπο τις φοβίες που όλοι μας είχαμε μικρά παιδιά.

 

- Μπάρινγκτον Μπέιλι: ''Οι Μέλισσες της Γνώσης'': Κατά πόσο άραγε είναι δυνατόν να υπάρχουν ομοιότητες μεταξύ της νοημοσύνης ενός ανθρώπου, και ενός πλάσματος από έναν άλλο κόσμο; Υπάρχουν καθόλου σημεία επαφής; Είναι δυνατόν να υπάρξει επικοινωνία; Είτε το εξωγήινο ον φέρνει ομοιότητες με κάτι το γνωστό στον άνθρωπο, είτε όχι; Ή μήπως είναι κάτι το ανέφικτο και ουτοπικό; Καλή ιστορία, την θυμόμουν πολύ καλά από την τελευταία φορά που την είχα διαβάσει πριν από πολύ καιρό.

 

- Θωμάς Μαστακούρης: ''Το Τελευταίο Δέντρο'': Άλλη μία υπέροχη ιστορία από τον Erekose, η μόνη που θυμόμουν μαζί με αυτήν του Μπέιλι. Και αυτό γιατί την έχω διαβάσει και δύο- τρεις φορές μόνη της, εκτός βιβλίου Ως πότε θα συνεχίσει ο άνθρωπος να βιάζει την φύση; Μάλλον μέχρι να μην υπάρχει τίποτα άλλο για να ισοπεδώσει, ή μέχρι αυτή να πάρει την τελειωτική της εκδίκηση. Επίκαιρη ακόμη ύστερα από τόσα πολλά χρόνια, διαβάζεται μονομιάς.

 

Είναι ο τόμος ορισμός του ''καλός είναι, αλλά μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτόν'', εκτός από τις δύο τελευταίες ιστορίες που είναι πολύ καλές.

Edited July 28, 2012 by Δημήτρης

[wordsmith]

Τόμος 8 - Ιστορίες από Άλλες Πραγματικότητες

 

Ακροβατεί ανάμεσα στην ΕΦ και το φάνταζυ, με θέμα το ευμετάβλητο της πραγματικότητας και ειδικά τη σχέση της με το ανθρώπινο μυαλό. Χορταστικός τόμος και πολύ προσιτός σε αναγνώστες άσχετους με το φανταστικό, αλλά υπάρχουν και καλύτεροι στη σειρά.

 

Τσαρλς Χάρνες (Clarles Leonard Harness) - Η Νέα Πραγματικότητα (The New Reality, 1950)

Πολύ καλή (ίσως λίγο μεγαλούτσικη) εκτέλεση της ιδέας πως η επιστήμη δεν ανακαλύπτει νέα πράγματα, αλλά προσφέρει νέες θεωρίες που αν τις πιστέψουν αρκετοί η πραγματικότητα αναγκάζεται να προσαρμοστεί σ' αυτές. Η πλοκή είναι έτσι κι έτσι, αλλά αξίζει και μόνο για την ιδέα.

 

Ρόμπερτ Σέκλυ (Robert Sheckley) - Οι Δαίμονες (The Demons, 1953)

Αν οι δαίμονες είναι απλώς πλάσματα που κατοικούν σε μια διάσταση με υψηλές θερμοκρασίες κι έχουν μια κοινωνία στα ίδια χάλια με τη δική μας; Τότε τι μπορούν να σου προσφέρουν αν τους καλέσεις; Κωμική ιστορία με έξπυνες ιδέες και καλό χιούμορ.

 

 

Η Νέα Πραγματικότητα

Οι Δαίμονες

 

Τόμος 9 - Ιστορίες από Ονειρικούς Κόσμους

 

 

Και πάλι στα όρια μεταξύ των ειδών (ΕΦ και φάνταζυ και Τρόμος). Τόμος με καλές στιγμές, αλλά μάλλον αδύναμος σε σχέση μ' εκείνους που προηγήθηκαν.

Φρίτς Λάιμπερ (Fritz Leiber) - Μαριάνα (Mariana, 1960)

Φλασάκι υπαρξιακού τρόμου. Καταπληκτικό.

 

Μαριάνα (αναρωτιέμαι αν ο Λάιμπερ έγραψε λάθος το όνομα για να βρίσκουμε πιο εύκολα αυτήν τη Μαριάννα ανάμεσα στις σωστές ψωνιστικό, αλλά χρήσιμο)

 

Τόμος 11 - Ιστορίες Φαντασίας με γέλιο

 

 

Αυτό που λέει ο τίτλος. Γέλιο υπάρχει, αλλά κάποιες φορές ειναι με τα στάνταρ της δεκαετίας του '50 κι άλλες η φαντασία είναι απλό πρόσχημα για να γραφτει΄ένα επίκαιρο (το '50) ευθυμογράφημα. Ψυχαγωγικός τόμος, αλλά αυτό είναι όλο.

 

 

Τσαρλς Μπώμοντ (Charles Beaumont) - H Ημέρα της Μητέρας (Mother's Day, 1958)

Άνθρωπος που αναγκάστηκε κάποτε να ζευγαρώσει με απεχθή εξωγήινη έρχεται αντιμέτωπος με κάποιον που το γνωρίζει. Καλό.

 

Η Ημέρα της Μητέρας Όντως καλό, αν και το πάει κάμποσο προς σαχλαμάρα.

[D'Ailleurs]

Η Αυτοψία του Shea είναι όντως κορυφή! Διαβάστε το όλοι!

 

ρε ξέρεις αν εχουν κυκλοφορίσει τίποτα επανεκδόσεις με τον ήρωα του Νίφτ;;

[Adicto]

Και που να την βρούμε αυτη την Αυτοψία; Αφου στα ηλ βιβλιοπωλεία οι Ωρόρες εμφανίζονται εξαντλημένες...

 

(Μην μου πειτε να παω Μοναστηρακι, δεν υπαρχει χρόνος...)

[tsathoggua]

Η Αυτοψία του Shea είναι όντως κορυφή! Διαβάστε το όλοι!

 

ρε ξέρεις αν εχουν κυκλοφορίσει τίποτα επανεκδόσεις με τον ήρωα του Νίφτ;;

Mπα, μόνο μεταχειρισμένα.

 

Η Αυτοψία του Shea είναι όντως κορυφή! Διαβάστε το όλοι!

 

ρε ξέρεις αν εχουν κυκλοφορίσει τίποτα επανεκδόσεις με τον ήρωα του Νίφτ;;

[Nihilio]

Και που να την βρούμε αυτη την Αυτοψία; Αφου στα ηλ βιβλιοπωλεία οι Ωρόρες εμφανίζονται εξαντλημένες...

 

(Μην μου πειτε να παω Μοναστηρακι, δεν υπαρχει χρόνος...)

Μοναστηράκι, ή αλλιώς δανεική από κάποιον από τους έχοντες.

[tsathoggua]

Η Αυτοψία του Shea είναι όντως κορυφή! Διαβάστε το όλοι!

 

Επιστρέφοντας στον Shea, να συμπληρώσω πως δυστυχώς τα υπόλοιπα διηγήματα του (τουλάχιστον όσα έχω διαβάσει) δεν κατάφεραν να φτάσουν την δύναμη του The Autopsy. Πολύ καλές είναι και οι fantasy ιστορίες του με τον Νιφτ τον Ξερακιανό στις οποίες αναφέρθηκε και ο D' Ailleurs

 

Το διήγημα Το Παράθυρο από το #14 έχει μεταφερθεί και στην τηλεόραση αλλά δεν θυμάμαι σε ποια σειρά.

[Electroscribe]

Τόμος 16 - Ιστορίες μυστηρίου και τρόμου

 

Τρόμος, Κθουλιανός, αλλά όχι μόνο. Η ανθολογία έχει τρία-τέσσερα σιγουράκια. Το αν θα τη βρείτε καλή ή καταπληκτική, εξαρτάται από το πώς θα σας φανούν οι υπόλοιπες ιστορίες που περιέχει, οι οποίες είναι για πιο συγκεκριμένα γούστα. Χαρακτηριστικό του βιβλίου ήταν το κωμικό οπισθόφυλλο με αστεία σχετικά με τους τίτλους των διηγημάτων, πιθανώς ένα δείγμα κόπωσης του Μπαλάνου που είχε αρχίσει να καταφεύγει σε επαναλήψεις και συνταγές.

 

 

Χένρι Σ. Ουάιτχεντ (Henry S. Whitehead) - Τα Χείλη (The Lips, 1929)

Σκληρός δουλέμπορος πέφτει θύμα κατάρας βουντού μιας σκλάβας. Όχι ζόμπι, ούτε και κούκλες με καρφίτσες. Κάτι πρωτότυπο και υποδειγματικά κλιμακωμένο.

 

Πάμελα Σάρτζεντ (Pamela Sargent) - Το Παλιό Σκοτάδι (The Old Darkness, 1983)

Σε μια μεγάλη διακοπή ρεύματος, οι άνθρωποι μιας μεγαλούπολης υποκύπτουν στα σκοτεινότερα ένστικά τους. Λίγο "μεταμοντέρνα" ιστορία στην οποία η εξήγηση είναι λίγο κοινωνιολογική, λίγο μεταφυσική (όχι υπερφυσική). Δηλαδή, δεν υπάρχει κάτι "απτό", όπως ένα τέρας ή ένας δαίμονας κι αυτό σε κάποιους θ' αρέσει, σε κάποιους άλλους όχι.

 

Όλιβερ Λα Φαρτζ (Oliver La Farge) - Στοιχειωμένη Γη (Haunted Ground, 1930)

Φλασάκι με καλή ιδέα και καλή γραφή, αλλά λίγο παλιομοδίτικο. Εμένα πάντως μου ειχε αφήσει πολύ καλή αίσθηση πριν από χρόνια που το είχα διαβάσει και ήμουν αρχάριος στη φαντασία (η ιστορία είναι πολύ ανθρώπινη για να την πει κανείς 'τρόμο').

 

Άντομπι Τζέιμς (Adobe James) - Ο Δρόμος του Μικτλαντεκούτλι (The Road to Mictlantecutli, 1965)

Κάτι σε στυλ "Ιστορίες απο΄την Κρύπτη". Μοχθηρός κρατούμενος αποδρά σκοτώνοντας τον συνοδό του, αλλά για κακή του τύχη βρίσκεται στη μέση μιας μεξικάνικης ερήμου. Και να ένας παπάς στη μέση του πουθενά... Λίγο προβλέψιμο, ίσως, αλλά ευχάριστο με το χαρακτηριστικό του χρώμα.

 

Χ. Φ. Λάβκραφτ/Όγκαστ Ντέρλεθ (H.P. Lovecraft - August Derleth) - Η Κληρονομιά των Πήμποντυ (The Peabody Heritage, 1957)

Ήταν ένας Έλληνας, ένας Ιταλός κι ένας Γερμανός... Σόρυ, ήταν ένας μορφωμένος εργένης που κληρονόμησε ένα παλιό σπίτι στο οποίο οι πρόγονοί του έκαναν σκοτεινές τελετές. Ο Ντέρλεθ γράφει την προκάτ πλοκή του με τον προκάτ τρόπο του, αλλά για μια φορά καταφέρνει ν' αφήσει τη Μυθολογία Κθούλου απέξω, να έχει κάποιο μαύρο χιούμορ και να φτιάξει μια-δυο αληθινά τρομακτικές σκηνές. Αξιόλογη. (Φυσικά, ο Λάβκραφτ είχε μηδαμινή συμμετοχή στη συγγραφή της: απλά ο Ντέρλεθ ενσωμάτωσε εδώ κάποιο απόσπασμα που βρέθηκε στα γραπτά του νεκρού, πιθανώς όχι μεγαλύτερο από παράγραφο)

 

Φ. Μάριον Κρόφορντ (F. Marion Crawford) - Το Κρανίο που Ουρλιάζει (The Screaming Skull, 1908)

Γέρος ναυτικός αφηγείται διάφορα παράξενα περιστατικά σχετικά με ένα "θορυβώδες" κρανίο και τις δικαιολογίες που βρίσκει για να μην τα θεωρήσει υπερφυσικά. Λίγο ξεπερασμένο από κάποιες απόψεις, πολύ καλή χρήση της "φωνής" του χαρακτήρα από την άλλη και πολύ ρεαλιστικές αντιδράσεις.

 

Φρανκ Μπέλκναπ Λονγκ (Frank Belknap Long) - Τα Σκυλιά του Τίνταλος (The Hounds of Tindalos, 1929)

Ψευδοεπιστημονική ιστορία τρόμου που προσπαθεί να παίξει με τις (τότε) σύγχρονες θεωρίες της φυσικής. Όχι ξεκάθαρα κθουλιανή, αλλά η πιο λαβκραφτική του συγγραφέα σε σύλληψη. Η συμπερίληψή της στη Μυθολογία είχε σαν αποτέλεσμα τη μόδα της δημιουργίας ειδών/λαών που δεν ήταν ακόλουθοι ή πιστοί κάποιας θεότητας από τις γνωστές, αλλά συνυπήρχαν στο ίδιο (λογοτεχνικό) σύμπαν μ' αυτές. Απαραίτητο ανάγνωσμα για τους οπαδούς της Μυθολογίας, έστω και για ιστορικούς λόγους. Το ίδιο και το επόμενο διήγημα που κλείνει εντυπωσιακά το βιβλίο.

 

Κλαρκ Άστον Σμιθ (Clark Ashton Smith) - Ούμπο-Σάθλα (Ubbo-Sathla, 1933)

Μου αρέσει πάρα πολύ ο Σμιθ, αλλά έχει κι αυτός τις σκοτεινές στιγμές του, όπως την εφεύρεση του γενεαλογικού δέντρου του Μεγάλου Κθούλου, το οποίο άλλοι φωστήρες ξέντωσαν αργότερα μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Εδώ, όμως, ο Σμιθ δίνει μια άλλη εκδοχή για τη Δημιουργία των πάντων, η οποία ξεχωρίζει για τη συνεχώς επιταχυνόμενη πλοκή που οδηγήσει σε ένα σχεδόν παραληρηματικό και εντυπωσιακό φινάλε, έστω κι αν όλα ξεκινούν με έναν τύπο που βρίσκει μαγικό αντικείμενο σε παλαιοπωλείο (κι έχει και πρόσβαση στο βιβλίο του Έιμπον, έτσι για να περνάει την ώρα του).

[Electroscribe]

Τόμος 17 - Ιστορίες από τη μυθολογία Κθούλου

 

Τελευταίος τόμος που επιμελήθηκε ο Γιώργος Μπαλάνος, μια ακόμη μίξη ιστοριών της Μυθολογίας Κθούλου, κυρίως νεότερων και (δικαίως) λιγότερο γνωστών. Έχει όμως κι αυτή τις δυνατές της στιγμές, στις οποίες δε συγκαταλέγω τον πρόλογο του ανθολόγου, ο οποίος είναι γεμάτος υπονοούμενα και λογοπαίγνια για την ύπαρξη του Κθούλου παντού γύρω μας, ακόμα και στην Ελλάδα, χωρίς τελικά να λέει απολύτως τίποτα. Σε κάθε περίπτωση, αν βρείτε τον τόμο πάρτε τον, αν αναζητάτε συγκεκριμένους τόμους μην τον βάλετε στις προτεραιότητές σας. Υπήρξαν σαφώς καλύτεροι και πριν και μετά.

 

 

Ωγκοστ Ντάρλεθ (August Derleth) - Πέρα από το κατόφλι (Beyord the Threshold, 1941)

Ο Ντέρλεθ αγαπούσε ιδιαίτερα τον Ίθακουα, μια θεότητα που έπλασε ο ίδιος πάνω στον Γουέντιγκο του ινδιάνικου μύθου και της ομώνυμης νοβελέτας του Μπλάκγουντ. Εδώ ο πρωταγωνιστής πάει να δει τον παππού του μετά από χρόνια, περιγράφει το σπίτι για δυο-τρεις σελίδες, έρχεται αντιμέτωπος με τις παραξενιές του παππού που ετοιμάζει κάποια τελετουργία, μετά βγαίνει ο Ίθακουα με τις ίδιες περιγραφές όπως σε άλλα 40-50 διηγήματα. Αν αντέξετε ως εκεί, πάντως, το φινάλε είναι καλό, το καλύτερο που έχω δει σε ιστορία με τη συγκεκριμένη θεότητα (πιθανώς το ιδανικό)

 

Ωγκοστ Ντέρλεθ & Χ.Φ. Λαβκραφτ (H.P. Lovecraft - August Derleth) - Το Παράθυρο στο Αέτωμα (The Gable Window, 1957)

Ο Λάβκραφτ άφησε πίσω μια σημείωση για ένα παράθυρο. Και πού θα το τοποθετούσε ο Ντέρλεθ, αν όχι σε σπίτι που το κληρονομεί ο πρωταγωνιστής; Πάντως ο συγκεκριμένος είναι ελαφρώς πιο πρακτικός από τους άλλους και το παράθυρο κάνει πολύ πιο πρωτότυπα κι ενδιαφέροντα πράγματα από τα αναμενόμενα. Από τα διηγήματα του συγγραφέα που μου άρεσαν.

 

Ρόμπερτ Χάουαρντ (Robert E. Howard) - Μη Σκάψετε Τάφο για Μένα (Dig Me No Grave, 1937)

Δυο φίλοι τρέχουν μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα να εκτελέσουν τις οδηγίες της διαθήκης ενός τρίτου φίλου που μόλις πέθανε κι αποδεικνύεται πως είχε πουλήσει στι ςδυνάμεις του σκότους την ψυχή του. Κι όχι μόνο αυτή... Δεν έχω ιδέα πού βρίσκεται ο Κθούλου στην ιστορία αυτή (ούτε γιατί ο Σιντοϊσμός αναφέρεται ως σκοτεινός αοπκρυφισμός), αλλά ξεχωρίζει στη γραφή, όπως όλα τα έργα του Χάουαρντ. Ο τίτλος θα αποδιδόταν πιο σωστά ως "Μη μου σκάψετε τάφο" και πάλι θα έχανε σε σχέση με τη δομή της αγγλικής φράσης. Εδώ σε κείμενο, εδώ σε κόμικ.

 

Μπράιαν Λάμλυ (Brian Lumley) - Τσιμεντένιο Περιβάλλον (Cement Surroundings, 1969)

Προφέσορας θείος έλαβε μέρος σε αρχαιολογική αποστολή κι επέστρεψε μισότρελος με διάφορες εμμονές που έχουν νόημα και ειρμό, όταν ο πρωταγωνιστής κάνει τον κόπο να ανακαλύψει ποια τρομερή ανακάλυψη τάραξε τον μπάρμπα και τον κυνηγά. Εντελώς προβλέψιμη ιστορία, αλλά η μόνη καλή κθουλιανή του Λάμλυ που έχω διαβάσει, σε ιδέα και εκτέλεση.

 

Τζέημς Ουέηντ (James Wade) - Οι Αβυσσαίοι (The Deep Ones, 1969)

Ειδύλλιο σε ερευνητικό κέντρο όπου γίνονται απόπειρες επικοινωνίας με τα δελφίνια, ανάμεσα σε έναν παραψυχολόγο και μια δεσποινίδα Γκίλμαν (ο νοών νοείτο). Η ιδέα/ανατροπή είναι πανηλίθια κι είναι κρίμα γιατί ο συγγραφέας δείχνει αρκετά ικανός.

 

Ρόμπερτ Μπλακ (Robert Bloch) - Από Τετράδιο που Βρέθηκε σε Ένα Ερημο Σπίτι (Notebook Found in a Deserted House, 1951)

Αυτό που λέει ο τίτλος. Σημειώσεις ενός παιδιού ενώ βρίσκεται πολιορκημένο από ακαθόριστα πλάσματα μέσα στο αγροτόσπιτο όπου μεγάλωσε. Η απόδοση της "φωνής" του χαρακτήρα δεν είναι τέλεια (στα ελληνικά, τουλάχιστον), αλλά είναι πολύ καλή και απέχει τόσο πολύ από το συνηθισμένο λόγιο ύφος της μέσης κθουλοϊστορίας, ώστε το αποτέλεσμα να είναι από τα καλύτερα διηγήματα της Μυθολογίας και ολόκληρης της σειράς της Ωρόρα. Και φυσικά, ως το τέλος θα μάθετε τι είναι τα πράγματα έξω από το σπίτι. Η αναθεωρητική ιδέα μοιάζει κάπως μ' εκείνη στο προηγούμενο διήγημα, αλλά εδώ ο συγγραφέας δείχνει πώς να το κάνεις σωστά, αντί να το κάψεις.

[Nihilio]

14 - Ιστορίες με Τέρατα (1989)

Επιμέλεια: Γ. Μπαλανος

 

 

Μάικλ Ση - Η Αυτοψία

Η ιστορία αυτή είναι περίπτωση "αλυσίδας" (από τον τόμο "Σκιές"). Όσοι τη διάβασαν τότε θα μιλήσουν για το πόσο σκληρή είναι, αλλά στην πραγματικότητα... δεν, όχι με βάση το τι έβγαινε διεθνώς την εποχή που εκδόθηκε η ανθολογία και σίγουρα όχι με σημερινά δεδομένα.

Όπως και να έχει όμως, είναι αρκετά δυνατή ιστορία με εξαιρετικό τέλος, καθώς γέρος ιατροδικαστής κάνει μια συγκλονιστική ανακάλυψη κατά τη διάρκεια μιας νεκροψίας.

 

Τζόζεφ Μπρέναν - H Ζωντανή Μύξα

Αρκετά παλαιή ιστορία και δείχνει τα χρονάκια της, καθώς μία ζωντανή μύξα κατασπαράζει ατυχείς κατοίκους μικρής Αμερικάνικης πόλης. Επίσης καλή ιστορία, αλλά όπως είπα, δείχνει τα χρόνια της

 

Ρομπερτ Λέμαν - Το Παράθυρο

Πείραμα του Αμερικάνικου στρατού ανοίγει παράθυρο σε άλλο χωροχρόνο. Και εκεί που όλα μοιάζουν ένα τεράστιο κλισέ, έρχονται μία σιερά από πανέξυπνες ανατροπές και απογειώνουν το διήγημα.

 

Ντόρις Πισέρτσια - Καταφύγιο στο Ονειρο

Κακομοιρος άνθρωπος βρίσκεται φυλακισμένος και μπερδεμένος επειδή έχασε την ταυτότητά του και...

Από τις ιστορίες ΕΦ που βρίσκω αφόρητα βαρετές, υποθέτω σε αρκετούς από εδώ θα αρέσει.

 

Ρόμπερτ Σέκλυ - H Bδέλλα

Επίσης παλιομοδήτικη ιστορία, με έναν επιστήμονα και έναν στρατηγό να προσπαθούν να αντιμετωπίσουν έναν οργανισμό που όλο και μεγαλώνει, κατατρόγωντας ύλη και ενέργεια γύρω του.

Και είναι πολύ καλή ιστορία, με μαύρο χιούμορ και αρκετό ενδιαφέρον για το πως θα αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο. Α, και εξαιρετική κατάληξη

 

Θορπ Μακ Κλάσκυ - H Ερπουσα Φρίκη

Ίσως η μόνη καθαρή ιστορία τρόμου του βιβλίου, με επαρχιακό γιατρό αντιμέτωπο με άμορφη μάζα που καταβροχθίζει ζώα και παίρνει τη μορφή τους. Επίσης καλή.

Συνολική εντύπωση:

Αρκετά καλή ανθολογία, ισορροπεί μεταξύ ΕΦ και τρόμου και με καλές ιστορίες (ειδικά αν είστε φαν των Άμορφων Μαζών που Καταβροχθίζουν). Παρόλα αυτά δεν είναι ούτε τρόμου ούτε ΕΦ, οπότε ίσως απογοητεύσει αν διαβαστει ως κάτι από τα δύο.

Επίσης διασκέδασα πολύ εδώ με τους πρόλόγους του Μπαλάνου, όσο γραφικά και αν φανούν σε μερικούς τα σχόλια για πολιτικούς.

[Electroscribe]

Τόμος 18 - Ιστορίες από παράξενους τόπους

 

 

Τα ηνία της σειράς αναλαμβάνει ο Θωμάς Μαστακούρης και μπαίνει δυναμικά στο παιχνίδι, με έναν από τους καλύτερους και χορταστικότερους τόμους (καθαρόαιμο sword & sorcery). Νομίζω ήταν ο μεγαλύτερος ως τότε και ένας από τους πιο μεγάλους της σειράς γενικά. Κατά τη γνώμη μου, ο καλύτερος φάνταζυ ως εκείνο το σημείο. Αν και έχει χάσει κάποια αξία στο μεταξύ εξαιτίας της επανέκδοσης δυο διηγημάτων στα ελληνικά, στα πλαίσια του συνολικού έργου που ανήκουν (Ετοιμοθάνατη Γη και Έλρικ) και πάλι είναι αξιόλογο απόκτημα.

 

 

Ρόμπερτ Χάουαρντ (Robert E. Howard & Andrew J. Offutt) - Νεκτ Σεμερκέτ (Nekht Semerkhet, 1977)

Κατά πάσα πιθανότητα, το τελευταίο διήγημα που ξεκίνησε να γράφει ο Χάουαρντ πριν αυτοκτονήσει. Το ολοκλήρωσε ο Άντι Όφουτ. Το αποτέλεσμα είναι ένα κυνικό κι αντιηρωικό κείμενο για έναν αδίστακτο κονκισταδόρ που βρίσκεται αντιμέτωπος με έναν αρχαίο μάγο. Αρκετά καλό διήγημα, όχι πολύ μακριά από τις πλοκές του Χάουαρντ (αλλά φυσικά όχι αντάξιά του σε γραφή).

 

Λόρδος Ντάνσανυ (Lord Dunsany) - Η Πτώση του Μπαμπουλκούντ (The Fall of Babbulkund, 1907)

Ο Ντάνσανυ συχνά μιμείται το ύφος των αρχαίων κειμένων, στα οποία δεν υπάρχουν λεπτομερείς περιγραφές, αλλά παραθέσεις λιστών από γενικές εικόνες, πράγμα που ξενίζει πολλούς σύγχρονους αναγνώστες (όπως είπε κι ο Νιχίλιο, είναι tell). Αν μπορείτε να το προσπεράσετε αυτό, είναι από τις πιο επιτυχημένες ιστορίες του και καλή περίπτωση για να τον γνωρίσετε. Αν πάλι δε μπορείτε να το αντέξετε, τουλάχιστον είναι πολύ μικρή. Το κείμενο εδώ.

 

Καρλ Βάγκνερ (Κarl Edward Wagner) - Δύο Ηλιοι Δύουν (Two Suns Setting, 1976)

Πρώτη εμφάνιση στην ωρόρα (στα ελληνικά γενικώς είχε προηγηθεί το "Πες ένα τελευταίο τραγούδι για τη Βαλντεζί") μιας εμβληματικής μορφής της ηρωικής φαντασίας, του Kane. Όχι το πιο χαρακτηριστικό διήγημα όσον αφορά τη συμπεριφορά του ήρωα και τον κόσμο του, ούτε ένα από τα αγαπημένα μου, αλλά ένα κλασικό το οποίο κάθε φαντασάς οφείλει να γνωρίζει και να έχει γνώμη.

 

Τάνιθ Λη (Tanith Lee) - Ενάντια στους Θεούς (Odds Against the Gods, 1977)

Απεχθάνομαι τα διηγήματα της Τάνιθ Λη, τα απεχθάνονταν και οι δυο φίλοι των σχολικών μου χρόνων που διαβάζαμε μαζί τις Ωρόρες. Αυτό είναι υποκειμενικό. Το συγκεκριμένο διήγημα είναι από τα πιο δημοφιλή ολόκληρης της σειράς. Αυτό είναι αντικειμενικό.

 

Σ.Α. Κάντορ (C.A. Cador) - Πληρωμή σε Είδος (Payment in Kind, 1975)

Παρά τις υποψίες του Νιχίλιο, ο συγγραφέας είναι υπαρκτό πρόσωπο. Εδώ έχει γράψει ένα τρομοφάνταζυ για έναν επαναλαμβανόμενο που όλο και πλησιάζει προς φρικτή κορύφωση και το θύμα του δεν μπορει΄να τον ξεφορτωθεί εκτος κι αν τον αφηγηθεί σε κάποιον άλλον ο οποίος τον φορτώνεται μετά. Ενδιαφέρουσα ιδέα και ενδιαφέρουσα εκτέλεση.

 

Τζακ Βανς (Jack Vance) - O Μάγος Μαζιριέν (Mazirian the Magician, 1950)

Πολύ εντυπωσιακό διήγημα με πρωταγωνιστή έναν σκληρο΄και μοχθηρό μάγο ο οποίος το παίρνει απόφαση να κυνηγήσει μέσα στο επικίνδυνο δάσος την καλλονή που έρχεται κάθε βράδυ στον κήπο του και το βάζει στα πόδια μόλις πάει να την πλησιάσει. Ο Δημήτρης λέει πως είναι συνέχεια κάποιας άλλης ιστορίας, αλλά κι εγώ που δεν το ήξερα τη διάβασα αρκετά άνετα. Εγκυκλοπαιδικά, από εδώ προέρχεται το σύστημα μαγείας του παιχνιδιού ρόλων Dungeons and Dragons, το οποίο ο Βανς μέσα στο μαύρο χιούμορ της Ετοιμοθάνατης Γης μάλλον το έφτιαξε ακριβώς για να είναι άβολο και παράξενο.

 

Μάικλ Μουρκοκ (Michael Moorcock) - Τα Μάτια του Αλαβάστρινου Ανθρώπου (The Jade Man's Eyes, 1974)

Ιστορία με τον Έλρικ, από τις μεσαίες (και στη σειρά που τις έγραψε ο συγγραφέας και στη σειρά που διαδραματίζονται). Αν έχει ξεμείνει κανείς που δεν γνωρίζει τον ήρωα, μπορεί από εδώ να κρίνει αν του αρέσει το ύφος και το είδος. Κατά τα άλλα, είναι μια μάλλον ατυχής επιλογή για αρχή, γιατί το συγκεκριμένο διήγημα ρίχνει λιγότερο βάρος στις εντυπωσιακές εικόνες και περισσότερο σε εξελίξεις της πλοκής, οι οποίες δεν έχουν νόημα αν δεν έχει διαβάσει ο αναγνώστης και όλα όσα έχουν προηγηθεί (εγκυκλοπαιδικά, ο τίτλος μιλάει για νεφρίτη και όχι αλάβαστρο, αλλά το "αλαβάστρινου ανθρώπου" ρέει πολύ καλύτερα από το το "ανθρώπου από νεφρίτη")

 

Πολ Σπενσερ (Paul Spencer) - O Φύλακας του Πηγαδιού (The Guardian of the Vault, 1976)

Δυο ειδικά εκπαιδευμένοι άντρες φυλούν το πηγάδι στο ποίο είναι φυλακισμένο το πλάσμα που πρόκειται να καταστρέψει την Ατλαντίδα. Τι γίνεται όταν ο ένας πεθαίνει ξαφνικά πριν τελειώσουν οι έξι μήνες της θητείας τους και έρθουν οι αντικαταστάτες; όχι κάτι καταπληκτικό, αλλά αρκετά καλό διήγημα.

 

 

ΥΓ. Χαρακτηριστικό της σειράς από αυτό το σημείο και μετά είναι η επέκταση των χρονικών ορίων που καλύπτει. Δηλαδή, αντί για κυρίως ιστορίες της περιόδου 1920-1960, έχουμε πια κυρίως ιστορίες της περιόδου 1910-1990. Και στις δυο περιπτώσεις, πολλές από τις ιστορίες που είναι πριν το 1960 μπορούν να βρεθούν στο δίκτυο με ευκολία. Δεν έδωσα, όμως, περισσότερους συνδέσμους γιατί δεν έχω τον χρόνο να ερευνήσω αν τηρείται το copyright σε κάθε περίπτωση.

[Δημήτρης]

Τόμος 18 - Ιστορίες από παράξενους τόπους

Τζακ Βανς (Jack Vance) - O Μάγος Μαζιριέν (Mazirian the Magician, 1950)

Πολύ εντυπωσιακό διήγημα με πρωταγωνιστή έναν σκληρο΄και μοχθηρό μάγο ο οποίος το παίρνει απόφαση να κυνηγήσει μέσα στο επικίνδυνο δάσος την καλλονή που έρχεται κάθε βράδυ στον κήπο του και το βάζει στα πόδια μόλις πάει να την πλησιάσει. Ο Δημήτρης λέει πως είναι συνέχεια κάποιας άλλης ιστορίας, αλλά κι εγώ που δεν το ήξερα τη διάβασα αρκετά άνετα. Εγκυκλοπαιδικά, από εδώ προέρχεται το σύστημα μαγείας του παιχνιδιού ρόλων Dungeons and Dragons, το οποίο ο Βανς μέσα στο μαύρο χιούμορ της Ετοιμοθάνατης Γης μάλλον το έφτιαξε ακριβώς για να είναι άβολο και παράξενο.

 

 

Πως δεν το ξέρεις Electroscribe αφού έχεις διαβάσει τον Βανς; Το ξέρεις και απλά δεν το θυμάσαι. Και άσχετο, αλλά έχω ξεσκιστεί να σου βάζω hug poster για τις φοβερές και τρομερές κριτικές σου. Είμαι σίγουρος ότι θα υπάρχουν μέλη που έχουν κάτσει να διαβάσουν μόνο και μόνο από αυτό

Edited August 9, 2012 by Δημήτρης

[tsathoggua]

To Ιστορίες από παράξενους τόπους πρέπει να είναι το πρώτο βιβλίο της σειράς που αγόρασα. Φοβερή ανθολογία. Παρουσιάζονται για πρώτη φορά σε τόμο της Ωρόρα συγγραφείς όπως οι Moorcock, Dunsany, Wagner, Lee και Vance.

 

Χαζεύοντας στο διαδίκτυο, νομίζω πως εντόπισα κάποια από τα βιβλία που χρησιμοποιούσε ο Μαστακούρης για να επιλέγει ιστορίες για τη σειρά. Πρόκειται για τη σειρά ανθολογιών The Year's Best Fantasy Stories. Π.χ. τα περιεχόμενα της τρίτης ανθολογίας της σειράς είναι τα εξής:

 

• "The Year in Fantasy" (Lin Carter)
• "Eudoric's Unicorn" (L. Sprague de Camp)
• "Shadow of a Demon" (Gardner Fox)
• "Ring of Black Stone" (Pat McIntosh)
• "The Lonely Songs of Laren Dorr" (George R. R. Martin)
• "Two Suns Setting" (Karl Edward Wagner)
• "The Stairs in the Crypt" (Clark Ashton Smith and
• "The Goblin Blade" (Raul Capella)
• "The Dark King" (C. J. Cherryh)
• "Black Moonlight" (Lin Carter)
• "The Snout in the Alcove" (Gary Myers)
• "The Pool of the Moon" (Charles Saunders)
• "The Year's Best Fantasy Books" (Lin Carter)

 

 

Με έντονα μάυρα γράμματα έχω σημειώσει τα διηγήματα που έχουν μεταφραστεί σε ανθολογίες της Ωρόρα (με κάποια επιφύλαξη για το διήγημα του Saunders).

Edited August 10, 2012 by tsathoggua

[Electroscribe]

Τόμος 19 - Ιστορίες φανταστικής σάτιρας

 

Μιας και δεν είναι η σάτιρα το κυρίως θέμα, ο τόμος θα μπορούσε να λέγεται και "Κωμικές ιστορίες ΕΦ". Καλές, στο επίπεδο του προηγούμενου χιουμοριστικού τόμου που τον είχε κάνει ο Μπαλάνος. Συμπαθητικός τόμος, αλλά όχι κάποιος που πρέπει οπωσδήποτε να έχετε ή να διαβάσετε.

 

Λάρυ Νίβεν (Larry Niven) - To Πέταγμα του Αλόγου (The Flight of the Horse, 1973)

Λάρυ Νίβεν (Larry Niven) - Λεβιάθαν (Leviathan, 1973)

Λάρυ Νίβεν (Larry Niven) - Κάλλιο ένα Πουλί στο Χέρι (Bird in the Hand, 1970)

Για πρώτη φορά πάνω από μια ιστορία του ίδιου συγγραφέα στον ίδιο τόμο. Συνεχόμενες στη συγκεκριμένη περίπτωση, δηλαδή με τον ίδιο ήρωα, τον Σβετζ. Αυτός είναι χρονοταξιδιώτης από κάποιο δυστοπικό μέλλον στο οποίο κυβερνά σαν βασιλιάς ο κληρονομικός Γ.Γ. του ΟΗΕ. Την εποχή του Σβετζ, ο εν λόγω ηγεμόνας είναι καθυστερημένος και ένα από τα παιδικά καπρίτσια του είναι να ζητά ζώα απ' αυτά που βλέπει στις εικόνες των βιβλίων (και μόνο εκεί μιας και από τη Γη έχουν εξαφανιστεί λόγω μόλυνσης). Το πρόβλημα είναι ότι κάθε φορά που ο Σβετζ πάει στο παρελθόν, συμβαίνει κάποιο παράδοξο και δεν βγαίνει ακριβώς στο δικό μας κόσμο. Για παράδειγμα, το άλογο που βρίσκει είναι μονόκερως. Δεν πτοείται, βέβαια και τυχόν διαφορές με τις εικόνες που του έδωσαν τις αποδίδει σε καλλιτεχνική αδεία. Γενικά, οι ιστορίες είναι έξυπνες και συνδυάζουν ωραία το χιούμορ με την περιπέτεια (δηλαδή, δεν είναι απλώς φάρσες) - Υπάρχουν κι άλλες ιστορίες με τον Σβετζ και εμφανίστηκαν σε κατοπινούς τόμους

 

Ρότζερ Ζελάζνι (Roger Zelazny) - Ηλεκτρονική Ερωμένη (My Lady of the Diodes, 1970)

κομπιουτεράς που κάνει ληστείες υπό την καθοδήγηση μια Τεχνητής Νοημοσύνης που κατασκεύασε για να του φτιάχνει σχέδια, μπλέκει σε ερωτικό τρίγωνο με μια κομπιουτερού και την προαναφερθείσα τεχνητή νοημοσύνη. Ευχάριστη ανάλαφρη περιπέτεια που πρέπει να ήταν πολύ πρωτότυπη την εποχή της. Σε καμία περίπτωση σάτιρα ή έστω κωμωδία, σίγουρα feelgood όμως. Είχε κυκλοφορήσει και αλλού (Απαγορευμένος Πλανήτης, μια συλλογή του Παρά πέντε) σε μετάφραση που θα βρείτε εδώ. Ο μεταφραστής άλλαξε εντελώς τον τίτλο γιατί είναι δύσκολος να αποδοθεί το "My Lady of" (μπορεί να έχει πολλαπλές έννοιες, κάποιες από τις οποίες θα χάνονταν στην απόδοση)

 

Λ. Σπραγκ ντε Καμπ (L. Sprague De Camp) - Ο Ασύστολος Ανθρωπος (The Gnarly Man, 1939)

Πείραμα καταστρέφει όλες τις αναστολές σφιγμένου ανθρωπάκου. Κάπως παλιομοδίτικο και λίγο φλύαρο, αλλά δε νομίζω πως θα βρεθεί αναγνώστης που δε θα ταυτιστεί με κάποιες σκηνές (πάρτα ρε! Κι εγώ θέλω να το κάνω αυτό!)

 

Φρέντρικ Μπράουν (Fredric Brown) - Και τα Αστέρια Τρελλάθηκαν (Pi in the Sky, 1945)

Τα άστρα αρχίζουν να αλλάζουν θέση στον ουρανό και οι επιστήμονες παθαίνουν σοκ. Η εξήγηση είναι πανέξυπνη και ως συνήθως για τον Μπράουν ειρωνική, αλλά η υλοποίηση μου φάνηκε φτωχή σε σχέση με άλλα κείμενά του.

 

Ρόμπερτ Σέκλυ (Robert Sheckley) - O Ειδικός (Specialist, 1953)

Εξωγήινο σκάφος παθαίνει βλάβη και το πλήρωμα βγαίνει σε αναζήτηση ανταλλακτικού. Η ιδέα είναι καλή και με βάθος, αλλά θα μπορούσε να τη δουλέψει καλύτερα κάποιος σαν τον Σάιμακ ή τον Στάρτζεον νομίζω, ενώ ο Σέκλυ εδώ δεν την αξιοποιεί στο έπακρο, ούτε κατορθώνει να βγάλει ιδιαίτερο γέλιο.

 

Ρέι Μπράντμπερι (Raymond Bradbury) - Η Μορφή των Πραγμάτων (The Shape of Things, 1948)

Έχω πει ότι δε μου πολυαρέσει ο συγκεκριμένος συγγραφέας, αλλά το εν λόγω διήγημα αποτελεί σημαντική εξαίρεση. Ζευγάρι αποκτά ένα παιδί με τόσο παράξενη όψη που δε μπορεί κανείς να το αποκαλέσει καν άνθρωπο. Η επιστήμη βρίσκει τη λύση κάποια στιγμή, αλλά το καταπληκτικό κομμάτι είναι η περιγραφή των αντιδράσεων του πατέρα και της μάνας, η αποδόμηση της σχέσης τους.

Edited August 10, 2012 by Electroscribe

[Electroscribe]

τόμος 20 - Ιστορίες από Βελούδο και Ατσάλι

 

Μη σας μπερδεύει ο τίτλος. Περιέχονται τρεις ιστοριές από βελούδο (ελαφρύ, "ρομαντικό" φάνταζυ) και τρεις από ατσάλι (σκληρό φάνταζυ με δράση), κάθε μία σε εντελώς διαφορετικό στυλ. Αυτό σημαίνει πως όλοι θα βρουν κάτι που να τους αρέσει στο βιβλίο. και κάτι που να μην τους αρέσει.

 

Ρόμπερτ Χάουαρντ (Robert Ε. Howard) - Η Κοιλάδα του Σκώληκα (The Valley of the Worm, 1934)

Άλλη μια ιστορία με αναδρομή σε προηγούμενη ζωή. Εδώ ο συγγραφέας προσπαθεί να δημιουργήσει την πιο αρχετυπική δυνατή ιστορία, την πιο αρχέγονη. Ένας ήρωας όσο πιο πρωτόγονος γίνεται, ένα τέρας με όσο λιγότερα χαρακτηριστικά είναι δυνατόν, πρακτικά μια πρωτοπλασμική μάζα. Ούτε όπλα, ούτε άλογα, ούτε λαμπερές πανοπλίες, ούτε μάγια. Ωμό ξύλο κι απίστευτη αντοχή. Η αληθινή ιστορία απο΄την οποία δήθεν προέρχονται ο Άγιος Γεώργιος και ο δράκος, ο ιππότης και το τέρας, ο Ηρακλής και οι άθλοι. Το περιτύλιγμα είναι λίγο μούφα και φλύαρο, αλλά η ίδια η σύγκρουση είναι όντως όσο επική γίνεται. Εδώ το κείμενο

 

Τάνιθ Λι (Tanith Lee) - Μια Βραδιά το Χρόνο (One Night of the Year, 1980)

Μια πολύ γνωστή πλοκή της Α. Κρίστι, μεσαιωνικό σκηνικό και μια πρέζα μεταφυσικό για να γίνει φάνταζυ, μια φτηνή κλάψα στο φινάλε για να έχει και συναισθηματικό βάρος. Διαβάζεται άνετα, αλλά ως εκεί.

 

Μάικλ Μούρκοκ (Michael Moorcock) - Ενώ οι Θεοί Γελούν (While the Gods Laugh, 1967)

Πιο βατή ιστορία για τον άσχετο με τον Έλρικ απ' ό,τι εκείνη στο προηγούμενο βιβλίο, με πιο εντυπωσιακές εικόνες και πιο μαζεμένη πλοκή, αλλά και πάλι χάνει χωρίς όσα έχουν προηγηθεί. Πάντως πολύ καλό δείγμα για να κρίνει κανείς αν του κάνει ή όχι ο συγκεκριμένος ήρωας.

 

Τζορτζ Μακντόναλντ (George MacDonald) - Φωτογέννητος και Νυχτερίδα (The Romance of Photogen and Nycteris, 1879)

Το σύγχρονο φανταζυ δεν ξεκίνησε ούτε με τον Τόλκιεν, ούτε με τον Χάουαρντ. Εδώ ο ανθολόγος ξέθαψε ένα από τα πρώτα πρώτα δείγματα, στο μεταίχμιο μεταξύ παραμυθιού και λογοτεχνίας. Μεγάλης ιστορικής αξίας, αλλά η βαριά γραφή δείχνει την ηλικία της και σε καμία περίπτωση δεν είναι για ολους του αναγνώστες (εγώ μαρτύρησα να το τελειώσω)

 

Λόρδος Ντάνσανι (Lord Dunsany) - Το Απαρτο Κάστρο (The Fortress Unvanquishable Save for Sacnoth, 1908)

Άλλο ένα διήγημα του Ντάνσανι με εντυπωσιακές αλλά αδρά περιγραμμένες εικόνες. Σχεδόν μεταμοντέρνα μέσα στον αντιηρωισμό της, μια τάσδη που έχουν αρκετές από τις πιο περιπετειώδεις ιστορίες του συγγραφέα. Αξι΄ζει πάντως, έστω και μόνο για να μείνετε έκπληκτοι από σκηνές από το πώς ο μάγος αποφεύγει τον αποκεφαλισμό.

 

Χ.Φ. Λάβκραφτ (H.P. Lovecraft) - Η Αναζήτηση του Ίρανου (The Quest of Iranon, 1921)

Καραμπινάτα ντανσανική και απαισιόδοξη ιστορία που στήνει και στήνει ατμόσφαιρα και μετά σου πετάει μια κατραπακιά που είναι όλη δική σου. Δεν τα κατάφερνε άσχημα και σ' αυτό το στυλ ο Λάβκραφτ, αλλά αφού υπήρχε ο αυθεντικός Ντάνσανι, καλά έκανε ο ίδιος και προχώρησε για να μας δώσει τη Μυθολογία.

Edited August 13, 2012 by Electroscribe

[BlackCatGirl]

N. 32 - Ιστορίες σε παράξενες θάλασσες.

Λίγες ώρες μετά, τελείωσα το συγκεκριμένο τόμο της σειράς:

 

Ανδρέας Καρκαβίτσας - Τελώνια: Ένας μύθος, σύμφωνα με τον οποίο υπερφυσικά όντα προαναγγέλλουν άσχημες ειδήσεις στους ναυτικούς, αποτελεί τη κύρια ιδέα της ιστορίας. Σύντομη, ενδιαφέρουσα και ευχάριστη ως προς την ανάγνωση. Μου άρεσε.

Πολ Άντερσον - Δαιμονικό ταξίδι: Ο πιο επικίνδυνος πειρατής που πλέον είναι αιχμάλωτος, απελευθερώνεται από κάποιους που έχουν σκοπό να τον χρησιμοποιήσουν σε ένα δύσκολο ταξίδι. Καλή περιπέτεια, ωραίο και γρήγορο γράψιμο.

Τάνιθ Λι - Τα δέρματά μας είναι ομορφότερα: Και αυτή η ιστορία χρησιμοποιεί έναν μύθο, σύμφωνα με τον οποίο, όντα που μοιάζουν με φώκιες, είναι στην ουσία τα πνεύματα νεκρών ναυτικών. Η συγκεκριμένη ιστορία μου άρεσε περισσότερο από όλες. Πολύ καλή ατμόσφαιρα, σκοτεινά -και αρκετά χειμωνιάτικα- τοπία, απόμακρος ήρωας, και γενικά ωραία σαν ιδέα.

Τζέιμς Μπλις - Επιφανειακή τάση: Αυτή πάλι, είναι η ιστορία που μου άρεσε λιγότερο από τη συγκεκριμένη ανθολογία. Υπερβολική δόση fantasy για τα δικά μου γούστα. Δε παύει όμως να είναι πολύ ενδιαφέρουσα και καλά στημένη.

Θωμάς Μαστακούρης - Μπροστά στο Βασιλιά της θάλασσας : Έξυπνη ιστορία από τον αγαπημένο Θωμά Μαστακούρη. Ο θεός της θάλασσας μονολογεί και εξηγεί το παράπονό του στον συγγραφέα για την αλλαγή των εποχών και την μεταστροφή των ανθρώπων όσον αφορά τη θρησκεία.

 

Γενικότερα, πολύ ευχάριστος τόμος, ό,τι πρέπει για το καλοκαίρι. Χαίρομαι που έπεσε στα χέρια μου.

[D'Ailleurs]

N. 32 - Ιστορίες σε παράξενες θάλασσες.

Λίγες ώρες μετά, τελείωσα το συγκεκριμένο τόμο της σειράς:

 

Ανδρέας Καρκαβίτσας - Τελώνια: Ένας μύθος, σύμφωνα με τον οποίο υπερφυσικά όντα προαναγγέλλουν άσχημες ειδήσεις στους ναυτικούς, αποτελεί τη κύρια ιδέα της ιστορίας. Σύντομη, ενδιαφέρουσα και ευχάριστη ως προς την ανάγνωση. Μου άρεσε.

 

 

τολμώ να πώ οτι η ιστοριούλα του Καρκαβίτσα (που ουσιαστικά λειτουργεί σαν εισαγωγή στις ιστορίες μετα την εισαγωγή του επιμελητή) είναι το διαμαντάκι του βιβλίου.