Nhrhida Posted April 30, 2014 Share Posted April 30, 2014 Θα αρχίσω απόψε το Νυχτερινή Βάρδια του Κινγκ. (Από τον γιο πίσω στον πατέρα) Μου έχουν πει πως έχει μερικά από τα πολύ καλά του διηγήματα κι ανυπομονώ να το αρχίσω. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted April 30, 2014 Author Share Posted April 30, 2014 (edited) Brain child του John Saul: Μετά από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, ο έφηβος πρωταγωνιστής είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα παραμείνει φυτό για όλη του τη ζωή. Ωσπου μια σωτήρια επέμβαση από έναν πολύ αντισυμβατικό χειρούργο, τον επαναφέρει πλήρως. Μόνο που δεν είναι πια ο ίδιος. Έχει μετατραπεί σε μια ιδιοφυία χωρίς καθόλου συναισθήματα. Προγραμματισμένος από μικροεπεξεργαστές που έχουν εμφυτευτεί στον εγγέφαλό του, προσομιώνεται εντός του η προσωπικότητα ενός ανθρώπου που είχε ζήσει πριν πολλούς αιώνες και που ξαναζεί, αποφασισμένος να αιματοκυλίσει την πόλη για να πάρει την εκδίκησή του. Τι ωραίο ακούγεται στην περίληψη, ε; Κάτι τέτοιο είχα διαβάσει κι εγώ και περίμενα τα καλύτερα. Και ως έναν βαθμό, τα εξέλαβα, μόνο που υπήρχε ένα ουσιώδες πρόβλημα. Οταν στο σώμα του πρωταγωνιστή κατοικεί ένας ξένος, ο οποίος είναι αινιγματικός δολοφόνος, είναι ολέθριο σφάλμα να παραμένει πρωταγωνιστής, όλη η ιστορία να ξετυλίγεται μέσα από τα μάτια του και μάλιστα σε τριτοπρόσωπη αφήγιση, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση. Στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας, θεωρεί ότι πάσχει από αμνησία και οι δολοφονίες που διαπράτει διαγράφονται από τη μνήμη του. Θεωρεί επίσης ότι έχει ψευδείς αναμνήσεις (εξαιτίας της νέας προσωπικότητας που "μπήκε" μέσα του). Χίλιες φορές μεγαλύτερο τρόμο θα ενέπνεε μια ιστορία, όπου η αλλόκοτη συμπεριφορά του θα εξεταζότανε μέσα από τα μάτια των γύρων του. Διότι έτσι όπως είναι τώρα (μπεστσελεροειδής τρόμος), παρακολουθούμε τις φιλότιμες προσπάθειές του να είναι "το καλό παιδί που θέλει να ανακτήσει τη μνήμη του" και μάλλον συμπάσχουμε μαζί του, παρά ξυπνάει μέσα μας έστω και την παραμικρή υποψία τρόμου. Η ιστορία είναι γραμμένη στη δεκαετία του 80, ωστόσο παραμένει επίκαιρη, διότι βρίθει από υπολογιστές και προχωρημένες για την εποχή τεχνολογίες.... Edited April 30, 2014 by alien666 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted May 9, 2014 Author Share Posted May 9, 2014 Tales of the Cthulhu legacy: Ανθολογία μυθολογίας Κθούλου από αυτές που μου αρέσουν. Δηλαδή οι ιστορίες δεν επιμένουν ιδιέταιρα στο να επιστρατεύσουν όσο δυνατόν περισσότερα ονόματα μεγάλων παλαιών όπως κάνει ο Ντέρλεθ, απλά τοποθετούνται στο ευρύτερο σύμπαν του Λάβκραφτ. Υπήρχαν 2 ιστορίες με τον Αζαθόθ (πολύ ωραίες και οι δύο), τέσσερις με τον Νυαρλαθοτέπ, δύο με το πανεπιστήμιο Μισκατόνικ, αλλά αυτή που μου άρεσε περισσότερο απ' όλες ήταν επιρρεασμένη από τον βασιλιά με τα κίτρινα του Chambers. Ακόμη πιο καλή ήταν μία που δεν είχε καμία αναφορά στο σύμπαν του Λάβκραφτ (λεγότανε the thing from the fog) και ήταν ότι πιο αντιπροσωπευτικό σε weird horror υπήρχε. Σε γενικές γραμμές, πολύ καλή ανθολογία... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted May 9, 2014 Share Posted May 9, 2014 Tales of the Cthulhu legacy: Ανθολογία μυθολογίας Κθούλου από αυτές που μου αρέσουν. Δηλαδή οι ιστορίες δεν επιμένουν ιδιέταιρα στο να επιστρατεύσουν όσο δυνατόν περισσότερα ονόματα μεγάλων παλαιών όπως κάνει ο Ντέρλεθ, απλά τοποθετούνται στο ευρύτερο σύμπαν του Λάβκραφτ. Υπήρχαν 2 ιστορίες με τον Αζαθόθ (πολύ ωραίες και οι δύο), τέσσερις με τον Νυαρλαθοτέπ, δύο με το πανεπιστήμιο Μισκατόνικ, αλλά αυτή που μου άρεσε περισσότερο απ' όλες ήταν επιρρεασμένη από τον βασιλιά με τα κίτρινα του Chambers. Ακόμη πιο καλή ήταν μία που δεν είχε καμία αναφορά στο σύμπαν του Λάβκραφτ (λεγότανε the thing from the fog) και ήταν ότι πιο αντιπροσωπευτικό σε weird horror υπήρχε. Σε γενικές γραμμές, πολύ καλή ανθολογία... Εκδόσεις; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted May 9, 2014 Author Share Posted May 9, 2014 Tales of the Cthulhu legacy: Ανθολογία μυθολογίας Κθούλου από αυτές που μου αρέσουν. Δηλαδή οι ιστορίες δεν επιμένουν ιδιέταιρα στο να επιστρατεύσουν όσο δυνατόν περισσότερα ονόματα μεγάλων παλαιών όπως κάνει ο Ντέρλεθ, απλά τοποθετούνται στο ευρύτερο σύμπαν του Λάβκραφτ. Υπήρχαν 2 ιστορίες με τον Αζαθόθ (πολύ ωραίες και οι δύο), τέσσερις με τον Νυαρλαθοτέπ, δύο με το πανεπιστήμιο Μισκατόνικ, αλλά αυτή που μου άρεσε περισσότερο απ' όλες ήταν επιρρεασμένη από τον βασιλιά με τα κίτρινα του Chambers. Ακόμη πιο καλή ήταν μία που δεν είχε καμία αναφορά στο σύμπαν του Λάβκραφτ (λεγότανε the thing from the fog) και ήταν ότι πιο αντιπροσωπευτικό σε weird horror υπήρχε. Σε γενικές γραμμές, πολύ καλή ανθολογία... Εκδόσεις; Θα σε γελάσω... Το είχα σε mobi και στην μετατροπή που το έκανα σε epub, έκοψα και το εξώφυλλο και τα πάντα εκτός από τα κείμενα. Αν και έχω την εντύπωση ότι πολλές από τις ιστορίες που έχουν μέσα, τις έχουν τσιμπήσει από το ίντερνετ... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted May 9, 2014 Share Posted May 9, 2014 Tales of the Cthulhu legacy: Ανθολογία μυθολογίας Κθούλου από αυτές που μου αρέσουν. Δηλαδή οι ιστορίες δεν επιμένουν ιδιέταιρα στο να επιστρατεύσουν όσο δυνατόν περισσότερα ονόματα μεγάλων παλαιών όπως κάνει ο Ντέρλεθ, απλά τοποθετούνται στο ευρύτερο σύμπαν του Λάβκραφτ. Υπήρχαν 2 ιστορίες με τον Αζαθόθ (πολύ ωραίες και οι δύο), τέσσερις με τον Νυαρλαθοτέπ, δύο με το πανεπιστήμιο Μισκατόνικ, αλλά αυτή που μου άρεσε περισσότερο απ' όλες ήταν επιρρεασμένη από τον βασιλιά με τα κίτρινα του Chambers. Ακόμη πιο καλή ήταν μία που δεν είχε καμία αναφορά στο σύμπαν του Λάβκραφτ (λεγότανε the thing from the fog) και ήταν ότι πιο αντιπροσωπευτικό σε weird horror υπήρχε. Σε γενικές γραμμές, πολύ καλή ανθολογία... Εκδόσεις; Θα σε γελάσω... Το είχα σε mobi και στην μετατροπή που το έκανα σε epub, έκοψα και το εξώφυλλο και τα πάντα εκτός από τα κείμενα. Αν και έχω την εντύπωση ότι πολλές από τις ιστορίες που έχουν μέσα, τις έχουν τσιμπήσει από το ίντερνετ... ok ρώτησα γιατί (πάλι) μου κίνησες το ενδιαφέρον. Το χτύπησα στη google και δεν μου έβγαλε τίποτα, όχι ότι κοίταξα και πολύ δηλαδή. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
gantz Posted May 10, 2014 Share Posted May 10, 2014 Καλησπέρα σε όλους αυτήν την επόχη διαβάζω τα βιβλία του σπουκ και εχω γινει φανατικηηη περιμένω το φθινόπωρο το καινουργιο βιβλίο και φυσικα το συνιστω ανεπιφύλακτα! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tsathoggua Posted May 11, 2014 Share Posted May 11, 2014 Εδώ και κάποιους μήνες διαβάζω μια ογκώδη συλλογή με όλες τις ιστορίες φαντασμάτων του E. F. Benson. Πρόκειται για άγγλο συγγραφέα που έγραφε σύντομες ιστορίες στο στυλ του M. R. James. Οι περισσότερες είναι κοινότοπες αλλά καλογραμμένες. Ξεχωρίζουν κάποιες που σχολιάζει και ο Λάβκραφτ στο δοκίμιο του για την Υπερφυσική Φρίκη στη Λογοτεχνία. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted May 14, 2014 Author Share Posted May 14, 2014 The year 's best horror stories II, επιλεγμένες ιστορίες από τον Richard Davies: Όταν ξεκίνησα να διαβάζω αυτή την ανθολογία, δεν είχα την παραμικρή ιδέα σε ποια χρονιά αναφέρεται. Μέχρι που διαπίστωσα ότι μία από τις ιστορίες ήταν το αγαπημένο μου "φεστιβάλ" του Robert Bloch (υπάρχει και στη μεταφρασμένη ανθολογία "η αγαπημένη μου ιστορία τρόμου" από Anubis). Μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι αυτή η ανθολογία τοποθετείται περίπου στη δεκαετία του 60. Και αυτή ακριβώς είναι η μαγεία του horror genre. Ότι δηλαδή οι ιστορίες τρόμου δεν παλιώνουν ποτέ και ότι όλες οι υποθέσεις τους θα μπορούσαν να τοποθετηθούν αυτούσιες και χωρίς αλλαγές, στη σημερινή εποχή. Αν έχω κάποια ένσταση, είναι ότι στις μισές περίπου ιστορίες, δεν βλέπουμε κάτι το πρωτότυπο. Για παράδειγμα ξεκινάει με ένα vampire story που είναι κλισέ ίσα με εκεί που δεν παίρνει άλλο. Συνεχίζει με ιστορίες αναγνωρισμένων συγγραφέων του είδους, όπως π.χ. τον Brian Lumley που ομολογώ ότι στα διηγήματα είναι πολύ καλός και δεν επιστρατεύει τα super-hero στοιχεία που χαλάνε τα μυθιστορήματά του. Νομίζω ότι η ιστορία του Lumley μου άρεσε περισσότερο απ' όλες. Επίσης υπάρχει ιστορία του Rumsey Campbell και πολλών άλλων που έγιναν ηχηρά ονόματα αργότερα. Οι θεματολογίες ποικίλλουν: Βαμπίρια, μεταλλαγμένα σκουλήκια, φαντάσματα, δαίμονες, εφιαλτικές μελλοντικές εκδοχές του εαυτού, κανίβαλοι κλπ.... 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
gantz Posted May 14, 2014 Share Posted May 14, 2014 Διαβάζω τις Ιστορίες από εφιαλτικούς κόσμους (τον είχα άχτι αυτόν τον τόμο),τα μισά διηγήματα του τόμου τα είχα ξαναδιαβάσει οπότε εχτές διάβασα μόνο 3 ιστοριούλες μόνο. Διάβασα το Επισκέπτης από τα άστρα του Μπλάκ (ιστορία μυθολογίας Κθούλου ήταν αρκετά ωραία μπορώ να πω). Τα Πράσινα νερά του Ράιμερ (και αυτή μυθολογία Κθούλου το ιδιαίτερο όμως είναι ότι διαδραματίζεται στην Ελλάδα και συγκεκριμένα λίγο έξω από την Λαμία.Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε αλλά εντάξει καλή ήταν). Την Αδερφή πόλη του Λάμλυ (αυτή δεν μου άρεσε) Οπότε μου μένει μονο η ιστορία του Κάμπελ η φρίκη από την γέφυρα που θα το διαβάσω το βραδάκι,που θα αρχίσω και άλλη ανθολογία αλλά δεν ξέρω πια. η καλύτερη ιστορία κατα την γνωμη μου ειναι η επιστροφη του μάγου! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted May 21, 2014 Author Share Posted May 21, 2014 (edited) In the devil 's name του David Watson: Αυτό είναι ένα καινούργιο βιβλίο (περσινό). Στην αρχή διηγείται την ιστορία μιας παρέας νεαρών που είχαν την φαεινή ιδέα να κάνουν χρήση LSD μέσα σε μια σπηλιά όπου παλιά κατοικούσε μια οικογένεια ανθρωποφάγων. Το αποτέλεσμα είναι να μπούνε τα πνεύματα των ανθρωποφάγων μέσα στους τρεις από τους τέσσερις (ο τέταρτος είναι ο πρωταγωνιστής) και να γίνουν ανθρωποφάγοι. Ο πρωταγωνιστής καταφέρνει να τους εξοντώσει, αλλά οι περιπέτειές του δεν τελειώνουν εκεί. Φαίνεται ότι αυτός που τους πούλησε τα ναρκωτικά ήταν ένας δαίμονας, ο οποίος εμφανίζεται και προκαλεί πανικό μέσα στην πόλη. Ακόμη κι όταν ο πρωταγωνιστής καταφέρνει να εξοντώσει αυτόν τον δαίμονα, η ιστορία συνεχίζεται. Μαθαίνει το ιστορικό χρονικό μιας κατάρας που μαίνεται από τον καιρό του μεσαίωνα και που είχε ως αποτέλεσμα την εμφάνιση του δαίμονα. Όλες αυτές οι ιστορίες με κοινό πρωταγωνιστή, συγκεντρώνονται μέσα σε μόλις 300 σελίδες, συνθέτοντας μία πολύ ωραία εμπειρία τύπου roller-coaster τρόμου. Και είναι το είδος του τρόμου, που εμένα προσωπικά μου αρέσει πολύ. Σε κανένα σημείο δεν ένοιωσα ότι κάνει κοιλιά και το ευχαριστήθηκα με το παραπάνω. Από τα πολύ καλά βιβλία που διάβασα φέτος μέχρι στιγμής... Edited May 21, 2014 by alien666 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted May 21, 2014 Share Posted May 21, 2014 In the devil 's name του David Watson: Αυτό είναι ένα καινούργιο βιβλίο (περσινό). Στην αρχή διηγείται την ιστορία μιας παρέας νεαρών που είχαν την φαεινή ιδέα να κάνουν χρήση LSD μέσα σε μια σπηλιά όπου παλιά κατοικούσε μια οικογένεια ανθρωποφάγων. Το αποτέλεσμα είναι να μπούνε τα πνεύματα των ανθρωποφάγων μέσα στους τρεις από τους τέσσερις (ο τέταρτος είναι ο πρωταγωνιστής) και να γίνουν ανθρωποφάγοι. Ο πρωταγωνιστής καταφέρνει να τους εξοντώσει, αλλά οι περιπέτειές του δεν τελειώνουν εκεί. Φαίνεται ότι αυτός που τους πούλησε τα ναρκωτικά ήταν ένας δαίμονας, ο οποίος εμφανίζεται και προκαλεί πανικό μέσα στην πόλη. Ακόμη κι όταν ο πρωταγωνιστής καταφέρνει να εξοντώσει αυτόν τον δαίμονα, η ιστορία συνεχίζεται. Μαθαίνει το ιστορικό χρονικό μιας κατάρας που μαίνεται από τον καιρό του μεσαίωνα και που είχε ως αποτέλεσμα την εμφάνιση του δαίμονα. Όλες αυτές οι ιστορίες με κοινό πρωταγωνιστή, συγκεντρώνονται μέσα σε μόλις 300 σελίδες, συνθέτοντας μία πολύ ωραία εμπειρία τύπου roller-coaster τρόμου. Και είναι το είδος του τρόμου, που εμένα προσωπικά μου αρέσει πολύ. Σε κανένα σημείο δεν ένοιωσα ότι κάνει κοιλιά και το ευχαριστήθηκα με το παραπάνω. Από τα πολύ καλά βιβλία που διάβασα φέτος μέχρι στιγμής... Wow!!! Mind blowing και δαύτο όπως πολλά άλλα καλούδια που έχεις διαβάσει κατά καιρούς 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted May 21, 2014 Author Share Posted May 21, 2014 Wow!!! Mind blowing και δαύτο όπως πολλά άλλα καλούδια που έχεις διαβάσει κατά καιρούς Απ' ότι ξέρω υπάρχει μόνο σε μορφή kindle και epub... εκτός αν το βγάλανε τελευταία και σε κανονικό βιβλίο... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted May 28, 2014 Author Share Posted May 28, 2014 (edited) Resurrection Dreams του Richard Laymon: Από τους πλέον αδικημένους συγγραφείς τρόμου στην Ελλάδα, ο Laymon μας προσφέρει ένα ακόμη διαμάντι. Σε μία επιστημονική έκθεση του λυκείου της πόλης, ο "κακός" της υπόθεσης προσπάθησε να αναστήσει το πτώμα μιας συμμαθήτριάς του μπροστά στο εμβρόντητο πλήθος -αν είναι δυνατόν- με μπαταρία αυτοκινήτου! Η πρωταγωνίστρια που είναι συμμαθήτριά του, γίνεται μάρτυρας στο όλο θέαμα. Τον τύπο αυτόν τον κλείσανε στο τρελοκομείο, αλλά όταν βγήκε από εκεί, χειροτέρεψε. Σκοτώνει κόσμο και προσπαθεί με επιμονή και με διάφορες μεθόδους, να τους φέρει πίσω στη ζωή. Τελικά το πετυχαίνει και δημιουργεί μια ομάδα από ζόμπι, τα οποία τα έχει διατάξει να του φέρουν εμπρός του την πρωταγωνίστρια με την οποία είναι ερωτευμένος και θέλει να την κάνει κι αυτή ζόμπι. Το βιβλίο είναι καταπληκτικό, με ενδιαφέροντες χαρακτήρες, με καλτ τρόμο, με καταπληκτικά ευρήματα - η φράση του σπιτονοικοκύρη προς την πρωταγωνίστρια όταν την είδε ελαφρά ντυμένη: "Είσαι ένας βιασμός που απλώς ακόμη δεν έχει αποφασίσει το μέρος που θα γίνει". Μαγικό!- και με έναν διάχυτο αισθησιασμό από αυτόν που πάντα μας επιφυλάσσει ο Laymon, ο οποίος όμως όταν είναι να συμβεί κάποια ερωτική σκηνή, είναι αξιοπρεπής και διακριτικός. Αυτό το βιβλίο το αγάπησα και θα ήθελα πολύ να μεταφραστεί στην γλώσσα μας. Εχει δίκιο ο Κινγκ όταν λέει ότι το κάθε βιβλίο του Laymon μοιάζει με κέρασμα.... Edited May 28, 2014 by alien666 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted May 31, 2014 Author Share Posted May 31, 2014 (edited) The slayer of souls του Robert Chambers: Δεν ξέρω αν στην εποχή που γράφτηκε αυτό το μυθιστόρημα ενέπνεε κάποιον τρόμο, πάντως σήμερα μπορούμε να το κατατάξουμε περισσότερο στο dark fantasy. Και μάλιστα πρόκειται για κατασκοπικό dark fantasy. Υποτίθεται ότι η πρωταγωνίστρια ήταν για πολλά χρόνια αιχμάλωτη κάποιας σέχτας που ασκούσε μαύρη μαγεία στην Ασία και εξελίχθηκε σε μια πανίσχυρη μάγισσα. Όταν δραπέτευσε από εκεί, επέστρεψε στην Αμερική και στρατολογήθηκε από τις μυστικές υπηρεσίες προκειμένου να αντιμετωπίσει την πρώην σέχτα της. Όλα αυτά, ενώ ολόκληρη η Ασία, μαζί με τους μπολσεβίκους της Ρωσίας και τους σοσιαλιστές της Ευρώπης, συνομωτούν προκειμένου να υποτάξουν τις ΗΠΑ με μαύρη μαγεία και σατανισμό. Αυτή η σκουριασμένη και παλιακή πολιτική προσέγγιση που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά μέσα στο βιβλίο, πολύ με κούρασε. Προτιμώ τον Chambers σε πιο απολιτικ ιστορίες τρόμου όπως το πρώτο μισό του βασιλιά με τα κίτρινα. Κατά τ' άλλα υπάρχει μια υποτυπώδης δράση και πλοκή, αλλά και υπερβολικά πολύ αερολογία και υπερανάλυση. Νομίζω ότι ο "βασιλιάς με τα κίτρινα" άντεξε περισσότερο στο χρόνο απ' ότι αυτό. Edited May 31, 2014 by alien666 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted June 3, 2014 Author Share Posted June 3, 2014 (edited) The eyes of darkness του Dean Koontz: Σε αυτό το βιβλίο, μία μητέρα πρώην χορεύτρια, έχει χάσει τον μικρό της γιο από ένα ατύχημα που είχε το εκδρομικό λεωφορείο στο οποίο επέβενε. Δεν την είχαν επιτρέψει να δει το πτώμα του γιατί λέγανε ότι ήταν άσχημα παραμορφωμένο. Ένα χρόνο μετά, η μητέρα αυτή έρχεται αντιμέτωπη με γραπτά μηνύματα που εμφανίζονται στον υπολογιστή της, σε μαυροπίνακες και σε τζουγκ-μποξ και που μοιάζουν να προέρχονται από τον γιο της, ο οποίος της λέει ότι είναι ακόμη ζωντανός. Με την βοήθεια ενός πρώην πράκτορα προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο, έχοντας να αντιμετωπίσουν τη μυστική οργάνωση που ευθύνεται για τη σκευωρία και την απαγωγή του μικρού. Απ' όσα βιβλία του Koontz έχω διαβάσει μέχρι στιγμής, αυτό ηταν το καλύτερο, εφόσον κατατάσσεται στον τρόμο με τη μία. Τουλάχιστον μέχρι τη μέση του βιβλίου, ήταν ακριβώς αυτό που μου αρέσει να διαβάζω. Μετά κάπου το γύρισε σε αστυνομικό/κατασκοπικό, μιας και η μητέρα έπαψε να φοβάται τα μηνύματα που της έστελνε ο γιος της. Χαλάλι ομως. Πολύ καλό. Edited June 3, 2014 by alien666 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted June 3, 2014 Share Posted June 3, 2014 The eyes of darkness του Dean Koontz: Σε αυτό το βιβλίο, μία μητέρα πρώην χορεύτρια, έχει χάσει τον μικρό της γιο από ένα ατύχημα που είχε το εκδρομικό λεωφορείο στο οποίο επέβενε. Δεν την είχαν επιτρέψει να δει το πτώμα του γιατί λέγανε ότι ήταν άσχημα παραμορφωμένο. Ένα χρόνο μετά, η μητέρα αυτή έρχεται αντιμέτωπη με γραπτά μηνύματα που εμφανίζονται στον υπολογιστή της, σε μαυροπίνακες και σε τζουγκ-μποξ και που μοιάζουν να προέρχονται από τον γιο της, ο οποίος της λέει ότι είναι ακόμη ζωντανός. Με την βοήθεια ενός πρώην πράκτορα προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο, έχοντας να αντιμετωπίσουν τη μυστική οργάνωση που ευθύνεται για τη σκευωρία και την απαγωγή του μικρού. Απ' όσα βιβλία του Koontz έχω διαβάσει μέχρι στιγμής, αυτό ηταν το καλύτερο, εφόσον κατατάσσεται στον τρόμο με την μία. Τουλάχιστον μέχρι τη μέση του βιβλίου, ήταν ακριβώς αυτό που μου αρέσει να διαβάζω. Μετά κάπου το γύρισε σε αστυνομικό/κατασκοπικό, μιας και η μητέρα έπαψε να φοβάται τα μηνύματα που της έστελνε ο γιος της. Χαλάλι ομως. Πολύ καλό. Το έχω διαβάσει στα ελληνικά. Το τέλος δεν σου φάνηκε κάπως... ψιλοβλακεία; Και μένα μου άρεσε όλη η ιστορία, αλλά το τέλος με χάλασε. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted June 3, 2014 Author Share Posted June 3, 2014 The eyes of darkness του Dean Koontz: Σε αυτό το βιβλίο, μία μητέρα πρώην χορεύτρια, έχει χάσει τον μικρό της γιο από ένα ατύχημα που είχε το εκδρομικό λεωφορείο στο οποίο επέβενε. Δεν την είχαν επιτρέψει να δει το πτώμα του γιατί λέγανε ότι ήταν άσχημα παραμορφωμένο. Ένα χρόνο μετά, η μητέρα αυτή έρχεται αντιμέτωπη με γραπτά μηνύματα που εμφανίζονται στον υπολογιστή της, σε μαυροπίνακες και σε τζουγκ-μποξ και που μοιάζουν να προέρχονται από τον γιο της, ο οποίος της λέει ότι είναι ακόμη ζωντανός. Με την βοήθεια ενός πρώην πράκτορα προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο, έχοντας να αντιμετωπίσουν τη μυστική οργάνωση που ευθύνεται για τη σκευωρία και την απαγωγή του μικρού. Απ' όσα βιβλία του Koontz έχω διαβάσει μέχρι στιγμής, αυτό ηταν το καλύτερο, εφόσον κατατάσσεται στον τρόμο με την μία. Τουλάχιστον μέχρι τη μέση του βιβλίου, ήταν ακριβώς αυτό που μου αρέσει να διαβάζω. Μετά κάπου το γύρισε σε αστυνομικό/κατασκοπικό, μιας και η μητέρα έπαψε να φοβάται τα μηνύματα που της έστελνε ο γιος της. Χαλάλι ομως. Πολύ καλό. Το έχω διαβάσει στα ελληνικά. Το τέλος δεν σου φάνηκε κάπως... ψιλοβλακεία; Και μένα μου άρεσε όλη η ιστορία, αλλά το τέλος με χάλασε. Ναι ηταν λίγο βιαστικό γιατί μας ανέλυσε εναν κακό χαρακτήρα επί πολλές σελίδες και στο τέλος φούνταρε μαζί με το ελικόπτερο δίχως να δει καν τις φάτσες των ηρώων. Επίσης διάβασα την αναθεωρημένη έκδοση που την έβγαλε ο Κουντζ με το ίδιο του το όνομα (και όχι με το ψευδώνυμο που το είχε εκδόσει παλιά). Απ' ότι λέει, υπάρχουν αλλαγές... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SFreud Posted June 3, 2014 Share Posted June 3, 2014 The eyes of darkness του Dean Koontz: Σε αυτό το βιβλίο, μία μητέρα πρώην χορεύτρια, έχει χάσει τον μικρό της γιο από ένα ατύχημα που είχε το εκδρομικό λεωφορείο στο οποίο επέβενε. Δεν την είχαν επιτρέψει να δει το πτώμα του γιατί λέγανε ότι ήταν άσχημα παραμορφωμένο. Ένα χρόνο μετά, η μητέρα αυτή έρχεται αντιμέτωπη με γραπτά μηνύματα που εμφανίζονται στον υπολογιστή της, σε μαυροπίνακες και σε τζουγκ-μποξ και που μοιάζουν να προέρχονται από τον γιο της, ο οποίος της λέει ότι είναι ακόμη ζωντανός. Με την βοήθεια ενός πρώην πράκτορα προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο, έχοντας να αντιμετωπίσουν τη μυστική οργάνωση που ευθύνεται για τη σκευωρία και την απαγωγή του μικρού. Απ' όσα βιβλία του Koontz έχω διαβάσει μέχρι στιγμής, αυτό ηταν το καλύτερο, εφόσον κατατάσσεται στον τρόμο με την μία. Τουλάχιστον μέχρι τη μέση του βιβλίου, ήταν ακριβώς αυτό που μου αρέσει να διαβάζω. Μετά κάπου το γύρισε σε αστυνομικό/κατασκοπικό, μιας και η μητέρα έπαψε να φοβάται τα μηνύματα που της έστελνε ο γιος της. Χαλάλι ομως. Πολύ καλό. Το έχω διαβάσει στα ελληνικά. Το τέλος δεν σου φάνηκε κάπως... ψιλοβλακεία; Και μένα μου άρεσε όλη η ιστορία, αλλά το τέλος με χάλασε. Ναι ηταν λίγο βιαστικό γιατί μας ανέλυσε εναν κακό χαρακτήρα επί πολλές σελίδες και στο τέλος φούνταρε μαζί με το ελικόπτερο δίχως να δει καν τις φάτσες των ηρώων. Επίσης διάβασα την αναθεωρημένη έκδοση που την έβγαλε ο Κουντζ με το ίδιο του το όνομα (και όχι με το ψευδώνυμο που το είχε εκδόσει παλιά). Απ' ότι λέει, υπάρχουν αλλαγές... Mάλλον σε αυτή την αλλαγή από την μέση κι έπειτα και στην λύση του μυστηρίου αναφέρεται, καθώς δεν πείθει και ιδιαίτερα, αναιρεί ό,τι έχεις διαβάσει μέχρι εκείνο το σημείο και αλλάζει και το είδος του βιβλίου, από τρόμου (ανατριχιαστικότατο σε γενικές γραμμές) έγινε κατασκοπικό θρίλερ. Εμένα τουλάχιστον αυτό με είχε ξενερώσει απίστευτα όταν το είχα διαβάσει και δυστυχώς αυτές τις χαζές εξηγήσεις τις συναντάμε σε πολλά βιβλία του Koontz. Η τελευταία σκηνή με το ελικόπτερο από την άλλη μου πάγωσε το αίμα και έσωσε λίγο την κατάσταση, αλλά και πάλι.... 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted June 4, 2014 Author Share Posted June 4, 2014 (edited) Mάλλον σε αυτή την αλλαγή από την μέση κι έπειτα και στην λύση του μυστηρίου αναφέρεται, καθώς δεν πείθει και ιδιαίτερα, αναιρεί ό,τι έχεις διαβάσει μέχρι εκείνο το σημείο και αλλάζει και το είδος του βιβλίου, από τρόμου (ανατριχιαστικότατο σε γενικές γραμμές) έγινε κατασκοπικό θρίλερ. Εμένα τουλάχιστον αυτό με είχε ξενερώσει απίστευτα όταν το είχα διαβάσει και δυστυχώς αυτές τις χαζές εξηγήσεις τις συναντάμε σε πολλά βιβλία του Koontz. Η τελευταία σκηνή με το ελικόπτερο από την άλλη μου πάγωσε το αίμα και έσωσε λίγο την κατάσταση, αλλά και πάλι.... Εχεις απόλυτο δίκιο για την αλλαγή του είδους από τη μέση και μετά, αλλά είναι κάτι που το έχω συνηθήσει στο genre και ειδικά στα best-sellers του είδους. O τρόμος είναι ένα είδος που κάποτε τον γράφανε λιοντάρια, αλλά πλέον πρέπει να συμβιβαστούμε ΚΑΙ με τα γατάκια. (Όχι ότι δεν υπάρχουν και σήμερα λιοντάρια). Γι' αυτό και συνεχίζω με ένα βιβλίο του -άρχοντα- Laymon προκειμένου να αφαιρέσω απο τον οργανισμό μου την καλογιαλισμένη με overlay ατμόσφαιρα του Koontz. Μέχρι στιγμής είναι πολύ ενδιαφέρον όπως όλα του. Αντε να δούμε... Edited June 4, 2014 by alien666 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted June 4, 2014 Share Posted June 4, 2014 Ποιο διαβαζεις απο Laymon; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted June 4, 2014 Author Share Posted June 4, 2014 (edited) Ποιο διαβαζεις απο Laymon; Το λέει στο currently reading μου. Το darkness tell us. Δεν ξεκίνησε καλά με την έννοια ότι εμφανίστηκαν με τη μία 8 χαρακτήρες με καταιγιστικούς διαλόγους και ηταν λίγο δύσκολο να ξεχωρίσω στην αρχή ποιος είναι ποιος (το διαβάζω και στα αγγλικά) αλλά ευτυχώς μετά τις πρώτες 50 σελίδες "φρέναρε" λίγο και μπόρεσα να κατατοπιστώ. Θα σας πω αναλυτικά όταν το ολοκληρώσω. Edited June 4, 2014 by alien666 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted June 4, 2014 Share Posted June 4, 2014 Ποιο διαβαζεις απο Laymon; Το λέει στο currently reading μου. Το darkness tell us. Δεν ξεκίνησε καλά με την έννοια ότι εμφανίστηκαν με τη μία 8 χαρακτήρες με καταιγιστικούς διαλόγους και ηταν λίγο δύσκολο να ξεχωρίσω στην αρχή ποιος είναι ποιος (το διαβάζω και στα αγγλικά) αλλά ευτυχώς μετά τις πρώτες 50 σελίδες "φρέναρε" λίγο και μπόρεσα να κατατοπιστώ. Θα σας πω αναλυτικά όταν το ολοκληρώσω. Προσωπική πρόταση, πιάσε κάποια στιγμή τα Funland και The Cellar αν τα έχεις πρόχειρα 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted June 4, 2014 Author Share Posted June 4, 2014 Το λέει στο currently reading μου. Το darkness tell us. Δεν ξεκίνησε καλά με την έννοια ότι εμφανίστηκαν με τη μία 8 χαρακτήρες με καταιγιστικούς διαλόγους και ηταν λίγο δύσκολο να ξεχωρίσω στην αρχή ποιος είναι ποιος (το διαβάζω και στα αγγλικά) αλλά ευτυχώς μετά τις πρώτες 50 σελίδες "φρέναρε" λίγο και μπόρεσα να κατατοπιστώ. Θα σας πω αναλυτικά όταν το ολοκληρώσω. Προσωπική πρόταση, πιάσε κάποια στιγμή τα Funland και The Cellar αν τα έχεις πρόχειρα Τα έχω κι αυτά, απλώς δεν ξέρω πότε θα "τύχει" να έρθει η σειρά τους, γιατί έχω πάνω από 1000 ebooks (μόνο τρόμου) και τα επιλέγω εντελώς στην τύχη προς το παρόν Αλλά κάποια στιγμή θα τα πιάσω κι αυτά, εφόσον τα έχω! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted June 4, 2014 Share Posted June 4, 2014 Το λέει στο currently reading μου. Το darkness tell us. Δεν ξεκίνησε καλά με την έννοια ότι εμφανίστηκαν με τη μία 8 χαρακτήρες με καταιγιστικούς διαλόγους και ηταν λίγο δύσκολο να ξεχωρίσω στην αρχή ποιος είναι ποιος (το διαβάζω και στα αγγλικά) αλλά ευτυχώς μετά τις πρώτες 50 σελίδες "φρέναρε" λίγο και μπόρεσα να κατατοπιστώ. Θα σας πω αναλυτικά όταν το ολοκληρώσω. Προσωπική πρόταση, πιάσε κάποια στιγμή τα Funland και The Cellar αν τα έχεις πρόχειρα Τα έχω κι αυτά, απλώς δεν ξέρω πότε θα "τύχει" να έρθει η σειρά τους, γιατί έχω πάνω από 1000 ebooks (μόνο τρόμου) και τα επιλέγω εντελώς στην τύχη προς το παρόν Αλλά κάποια στιγμή θα τα πιάσω κι αυτά, εφόσον τα έχω! Για να φροντίσεις να "τύχουν" σου το λέω... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.