Jump to content

Τι διαβάζετε από τρόμο;


AlienBill
 Share

Recommended Posts

Έχω διαβάσει από αυτόν τα Savage Season και Bad Mojo καθώς και ένα short του που μου θύμισε βαμπιροιστορία του Robert Howard, τόσο Τέξας. Θα το τσεκάρω το High Cotton

Τεξανίλα και εκεί, αλλά τρόμος 100%. Νομίζω ότι το πρώτο επεισόδιο του Masters of Horror είναι από κει μέσα. [Το τσέκαρα, ναι αυτό είναι]

 

 

 

Κι ένα τελευταίο: όσοι ήταν το δύο χιλιάδες κάτι στην εκδήλωση που οργανώθηκε στο κατάστημα της Τζέμα στην Καλλιθέα, όπου ο Μάστερτον υπέγραφε βιβλία,θα θυμούνται την κοσμοπλημμύρα, με την Αραπάκη να έχει κλείσει από τα άτομα που έρχονταν με τις ντάνες από βιβλία για να τους τα υπογράψει.

Ήμουν ένας από αυτούς...Είχαν σκάσει όλοι με ένα βιβλίο και είχα πάρει ολόκληρη σακούλα...Και με το που με βλέπει, μου λέει ξεφυσώντας: There is always one....  :lol:  :lol:

 

Καλώς το, το πουλάκι μου!

Link to comment
Share on other sites

Κάτι ακόμα, για να βάλουμε τα πράγματα στη σωστή τους βάση, έτσι ώστε να μπορούμε να κρίνουμε ψύχραιμα.

Οι εκδόσεις Οξύ, όσο κι αν σας ακουστεί παράξενο, αρχικά ΔΕΝ θεωρούνταν συνώνυμες του τρόμου.

 

Α, γεια σου! Κι εγώ αυτή την εντύπωση είχα εξαρχής, γι' αυτό ουδέποτε έκρινα αυστηρά τις επιλογές τους και έχω μια συνολικά θετική άποψη. Απλά με αφετηρία τον τρόμο, κανανε και κάποια ανοίγματα.

 

Βέβαια δεν ξέρω αν η Jemma επιθυμεί να εκδίδει αποκλειστικά τρόμο. Διοτι το "συμβιωτική σαγήνη" πήγαινε υπερβολικά προς dark fantasy και υπήρχε και η "υπόγεια κίνηση" που ήταν πιο πολύ μπίτνικ. Να τα πεις αυτά. Τα άλλα ήταν οκ.

Link to comment
Share on other sites

 

Διοτι το "συμβιωτική σαγήνη" πήγαινε υπερβολικά προς dark fantasy

Όχι.

Ιν τόπικ, κάνω ένα εκτεταμένο triage στα ράφια με τα αδιάβαστα. Έτσι στα χέια μου είναι "Το Μυστήριο του Σάττερς Άμλετ" του Τζεφ Χάμπτον (Jay Hampton - The Coven) το οποίο, αν κρίνω από τις πρώτες 60 σελίδες, είναι μάλλον μια-από-τα-ίδια αλλά αξιοπρεπές horror

Link to comment
Share on other sites

 

Διοτι το "συμβιωτική σαγήνη" πήγαινε υπερβολικά προς dark fantasy

Όχι.

 

Θα συμφωνήσω απόλυτα με τον Νιχίλιο.

Link to comment
Share on other sites

Δεν θα επιμείνω διότι υπάρχουν υποκειμενικά κριτηρια στο πως αντιλαμβανεται τον τρόμο κάποιος (όπως είπε ο Airborne). Επειδή εμένα η σπλατεριά δεν μου προκαλεί ιδιαίτερη αισθηση (ομως δεν έχω και πρόβλημα) διαπίστωσα ομοιότητα στο βιβλίο της Jacob με αυτά της Χάμιλτον. Γενικά τα γούστα μου είναι πιο "ατμοσφαιρικά". Αλλά έχει δίκιο κι ο άλλος που λέει "με τόσο σφαξίδι και δεν το λες horror;" Εχει δίκιο κι αυτός...

Edited by alien666
Link to comment
Share on other sites

Φίλτατε Άλιεν, ακόμα και το τι είναι σφαξίδι είναι ώρες ώρες υποκειμενικό...

Link to comment
Share on other sites

Σαφέστατα το Οξύ ΔΕΝ ήταν εκδοτικός αφιερωμένος στον Τρόμο. Είχε διάφορες σειρές (θυμάμαι τον Ασύρματο π.χ) που περιελάμβαναν από θεατρικά, αστυνομικά και ταξιδιωτικά εώς φιλοσοφία και μπήτνικ ή μελέτες. Έβγαλε και αρκετούς γνωστούς Έλληνες σε "μέηνστριμ" και πιο "κάπως" μονοπάτια (ενδεικτικά θυμάμαι τους: Δημητρακάκη, Ραπτόπουλο, Μπαμπασάκη, Βλαντή μεταξύ άλλων). Η σειρά "Κόλαση" ήταν απλά ένα παρακλάδι. Τώρα κατά πόσον ήταν διαμάντια ή σκουπίδια αυτά που έβγαζε, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Για άλλους ο Λιγκότι υπήρξε αποκάλυψη, άλλοι το πέταξαν στην άκρη αμέσως. Κάθε νέα έκδοση έδειχνε να έχει μελετηθεί όμως και να έχει ένα σκεπτικό σαν επιλογή. Π.χ, αυτό του Μαράνο ήταν μια μεγαλοπρεπής κ@υράδα μεν, είχε και ένα Στόκερ δε. Προσωπικά θεωρώ πως ελάχιστα ήταν αυτά που πράγματι με απογοήτευσαν, για την ακρίβεια τώρα που το σκέφτομαι μόνο του Μαράνο θεωρώ ως τέτοιο. Λιγότερο ενφιαφέροντα μου φάνηκαν οι Αχυράνθρωποι του Μ.Μ Σμιθ και το Mr B Gone του Μπάρκερ, αλλά την εποχή που βγήκαν ο εκδοτικός είχε πάρει ήδη την κατιούσα... Και να πούμε πως κάλυπταν όλα τα γούστα, από ακραία-σαδιστικά (Μάτια) βιβλία, μέχρι πιο "ορθόδοξα" (π.χ τα του Μάθεσον). Από την άλλη, η Τζέμμα είναι πιο προσηλωμένη σε ένα συγκεκριμένο είδος Τρόμου, του πιο ακραίου κομματιού του ας πούμε, με τις εξαιρέσεις του literary horror "Υπόγεια Κίνηση" και του Κάουα. 

  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

Σεβαστό όλο αυτό, ότι έβγαλε στην επιφάνεια διαφορετικούς συγγραφείς από τα στανταράκια δηλ King Clive Barker, αλλά με τι ακριβώς σου διεύρυνε τους ορίζοντες με Graham Masterton;  Έβγαλε πολλά σκουπίδια σε τιμή χρυσού, αυτό γιατί να μην το πούμε; Και μέσα σε όλα αυτά τα σκουπίδια, έβγαλε και κάποια διαμαντάκια.

 

Γιατί τέτοιο μίσος για τον Μάστερτον; Οκ, δεν είναι ο καλύτερος, αλλά είναι σίγουρα καλός. Επίσης, όταν λες τιμή χρυσού, εννοείς την αμοιβή του, ή το πόσο τον πολούσε το Οξύ; Γιατί, απ' όσο θυμάμαι, οι τιμές ήταν νορμάλ (για τότε, το τώρα είναι άλλη κουβέντα)

Link to comment
Share on other sites

Καλύτερα φίλε μου να λήξει εδώ το θέμα για τις εκδόσεις, μια τελευταία φορά θα προσπαθήσω να εξηγήσω τι εννοώ. Σε μεγάλο βαθμός η ΟΞΥ  (κ η Jemma)  παίρνανε παλπ βιβλία τρόμου (τρόπος του λέγειν τρόμου) τα οποία μια νορμάλ, τίμια εταιρία του εξωτερικού θα τα έβγαζε ως πόκετ των 4-5 άντε 10 δολαρίων και τα μοστράρει με ιλουστρασιόν εξώφυλλα άσπρα, κόκκινα, με ροζ βούλες σε τιμές 17-18 και 20 ευρώ. Θυμάμαι πολύ καλά τιμές, το πιο φτηνό πχ το μανιτού (που το βρίσκεις δωρεάν στο ίντερνετ), ένα βιβλίο 200κατι σελίδες έκανε 15 ευρώ περίπου. Τυχαίο πως τα ίδια βιβλία τώρα που έκλεισε τα δίνει όλα 2-3-4-5 ευρώ; Ουσιαστικά αποδοκιμάζω όλο αυτό το life style εκδοτικό κόλπο, ενώ θα μπορούσε πολύ πιο απλά με πολύ λιγότερο κόστος να γίνει κάτι φτηνό κ προσιτό για παλπ κατανάλωση από το κοινό. Το άλλο σκέλος είναι, αυτό του κραξίματος του υπερπροβεβλημένου στην ελλάδα Μάστερτον, έχω ψάξει σε διάφορες χώρες και δε γίνεται καμιά αναφορά, είναι παντελώς άγνωστος. Εντάξει έχει βγάλει στο παρελθόν 2-3 καλές καλτίλες πχ Μανιτού, αλλά μέχρι εκεί. Μιλάμε για έναν τραγικό, γραφικό συγγραφέα χαμηλού βεληνεκούς. Ο άνθρωπος έχει βγάλει 100 βιβλία χωρίς να προσθέτει τίποτα (για την ακρίβεια λέει ακριβώς τα ίδια σε κάθε βιβλίο, μόνο τα ονόματα αλλάζουν),  ενώ το περιεχόμενο είναι για τα μπάζα. Ε, από αυτόν τον συγγραφέα έχουν εκδοθεί 100 βιβλία, για να μη χάσει το ελληνικό κοινό κανένα διαμάντι της λογοτεχνίας του τρόμου. Η δικαιολογία είναι ότι πουλάει. Ωραία ο ελληνικός λαός αν δεις τι του αρέσει από ταινίες, περιοδικά, TV κλπ , δεν αποτελεί και το πιο αξιόλογο κοινό που υπάρχει στον πλανήτη. Το θέμα είναι τι γούστο του διαμορφώνεις κ εσύ που κατέχεις τα  μέσα να δαμορφώσεις την ποπ κουλτούρα. Θέλεις να τον έχεις με τα σκουπίδια ή με κάτι πιο αξιόλογο, που θα εξελιχθεί στο μέλλον κ ως αναγνώστης κ γιατί κ όχι σαν άνθρωπος. Οι εκδοτικές εταιρίες δεν είναι σαν όλες τις άλλες εταιρίες κ εδώ θα διαφωνήσω με τους περισσότερους που τις κρίνουν με όρους super market, πρώτα απ' όλα οφείλουν να διαπαιδαγωγούν το κοινό και μετά να βάζουν το κέρδος. Για μένα είναι τεράστιο φάουλ η έκδοση των απάντων από έναν συγγραφέα της κακιάς ώρας, ενώ υπάρχουν άπειροι καλύτεροι εκεί έξω, που με τα βιβλία τους θα μπορούσαν να ανοίξουν  το μυαλό του κοινού, να διευρύνουν τους ορίζοντές του κ να το  εξελίξουν.  Αυτά, αν θες να συζητήσουμε για το ίδιο θέμα καλύτερα σε άλλο τόπικ για να μην αποπροσανατολιστεί η συζήτηση. 

Edited by Anwrimos23
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Δεν έχεις απόλυτο άδικο, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις τιμές. Και η δική μου άποψη είναι πως όλα τα βιβλία πρέπει να βγαίνουν σε πόκετ φόρματ, όπως κάνει η Bell στα περισσότερα, με τιμή 7-10 ευρώ. Ιδίως, τώρα που η οικονομική κατάσταση είναι όπως είναι. Τέλος, πάντων, αυτό όντως είναι μεγάλο και άλλο θέμα. Πάντως, αυτό που λες, πως γενικά βγάζουμε τα άπαντα ενός συγγραφέα επειδή πουλάει, και ας δεν αξίζουν αυτά, έχει συμβεί και με άλλους. Δηλαδή, ο Σιδεράς του Μεγάλου Δασοχωρίου, θα έβγαινε ποτέ στα ελληνικά αν δεν ήταν Τόλκιν;

Link to comment
Share on other sites

Στις δεκαετίες που πέρασαν, το βιβλίο τσέπης είχε ψοφήσει και έπιανε κακή (αν έπιανε) θέση στο ράφι με αποτέλεσμα ιστορικές σειρές να σταματήσουν (πχ οι Ωρόρες και, αν θέλετε, τσεκάρετε τι έγραφε εδώ ο Μαστακούρης πριν από 9 χρόνια).

Το Οξύ, με το να βγάλει τον τρόμο από το περίπτερο και να τον χώσει στο βιβλιοπωλείο, δημιούργησε ολόκληρη σχολή και προώθησε πολύ το είδος. Δε διαφωνώ ότι κάποια βιβλία ήταν απλησιάστα, αλλά έβρισκες και τίτλους με 9-13€ (κυρίως τα πιο λεπτά βιβλία). Έκανε και άνοιγμα στα πόκετ (Νεκροσκόπος) αλλά είτε δεν έπιασε είτε δε τους συνέφερε οικονομικά. Το ίδιο έπαθε αρχικά και ο Anubis (όταν έβγαλε τα Dune) και μόνο μετά την κρίση ξαναμπήκε στο χώρο και, από όσο ήξερα, τα πήγε καλά.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Διαβάζοντας το νήμα του Μαστακούρη, διαπιστώνω πόσο διαφέρουν τα γούστα σας με τα δικά μου. Είστε διατεθημένοι να πληρώσετε ένα βιβλίο στη τριπλάσια τιμή για να το πάρετε από το βιβλιοπωλείο σε πολυτελή έκδοση.

 

Εγώ πάλι, προτιμώ την καλτ λογοτεχνία σε παλπ μορφή (ή ολοκληρη τη λογοτεχνία σε παλπ μορφή αν είναι δυνατόν).

 

Με δυσκολεύει αφάνταστα να διαβάζω το "παλουκι στην καρδιά" αυτό το διάστημα, διότι πέρα από το "πανεπιστημιακό μέγεθος" της έκδοσης (που κάποιοι το λένε "πολυτέλεια") η γραμματοσειρά του είναι τόσο μικρή που χρειάζεται μεγεθεντικός φακός για να το διαβάσει κάποιος.

 

Δηλαδή, ΚΑΙ "πολυτέλεια" ΚΑΙ μείωση κόστους ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΕΚΔΟΣΗ.

 

Δεν θα το κρύψω άλλο, κατά τη γνώμη μου η πολυτέλεια και η προώθησή της, έχει χρησιμοποιηθεί για να καλύψει κερδοσκοπικούς λόγους στην χώρα μας.

 

Και είναι κρίμα που υπάρχει περίπτωση να παρατήσω το "παλουκι στην καρδιά", παρόλο που η ιστορία του είναι μέχρι στιγμής πολύ ενδιαφέρουσα, μόνο και μόνο γιατί διαβάζεται με μεγεθεντικό φακό....

Edited by alien666
Link to comment
Share on other sites

Να ρωτήσω κάτι; Γιατί συζητάτε και εδώ το θέμα της τιμής των βιβλίων; Υπάρχουν άλλα δύο τουλάχιστον με αυτό το θέμα για να κάνετε την κουβέντα σας.

 

Εδώ περιμένει να βρει κανείς συζήτηση για τα βιβλία τρόμου που διαβάζουν τα μέλη και όχι τις απόψεις όλων για τις τιμές των βιβλίων που έβγαλε το Οξύ. Μήπως να σταματήσει αυτή η κουβέντα εδώ και να συνεχίσει στο σωστό τόπικ;

Link to comment
Share on other sites

Να ρωτήσω κάτι; Γιατί συζητάτε και εδώ το θέμα της τιμής των βιβλίων; Υπάρχουν άλλα δύο τουλάχιστον με αυτό το θέμα για να κάνετε την κουβέντα σας.

 

Εδώ περιμένει να βρει κανείς συζήτηση για τα βιβλία τρόμου που διαβάζουν τα μέλη και όχι τις απόψεις όλων για τις τιμές των βιβλίων που έβγαλε το Οξύ. Μήπως να σταματήσει αυτή η κουβέντα εδώ και να συνεχίσει στο σωστό τόπικ;

 

Εγώ ήμουν εξαρχής ξεκάθαρος, αγαπητή διανοούμενη, ότι ο ρόλος του νήματος είναι ο σχολιασμός των βιβλίων και μόνο. Όλο αυτό που είδες, είναι γιατί παράτησα ένα βιβλίο του Joyce, όχι γιατί δεν εκτιμώ την ΟΞΥ και το έργο της, όχι γιατί είμαι ακατάδεκτος, αλλά γιατί δεν ήμουν σε διάθεση να διαβάσω κάτι τέτοιο.

 

Γι' αυτό καμια φορά γίνομαι κακός και γκρινιάρης (και προσπαθώ να το διορθώσω) λέγοντας ότι τυχόν γενικόλογες "απαντήσεις" στην κριτική που γίνεται εδώ, ανοίγουν τόσο σοβαρές και πολύπλευρες συζητήσεις, που καλό θα είναι να γίνονται αλλού....

Edited by alien666
Link to comment
Share on other sites

Τα ποστς των τελευταίων σελίδων που έχουν να κάνουνε με θέμα άσχετο του τόπικ θα μετακινηθούν. Και, παρακαλώ, αποφύγετε τους χαρακτηρισμούς, δεν είμαστε σε καφέ που λες μια κουβέντα και περνάει χαλαρά εν τη ρύμη του λόγου. Ακόμη κι αν γνωρίζεστε και παίζετε μπάτσες μεταξύ σας, δεν μπορεί να το ξέρει ο άλλος που θα το διαβάσει αυτό.

Link to comment
Share on other sites

[...] Οι εκδοτικές εταιρίες δεν είναι σαν όλες τις άλλες εταιρίες κ εδώ θα διαφωνήσω με τους περισσότερους που τις κρίνουν με όρους super market, πρώτα απ' όλα οφείλουν να διαπαιδαγωγούν το κοινό και μετά να βάζουν το κέρδος. [...]

 

Ορίστε; I beg to differ. Οι εκδοτικοί οίκοι είναι κερδοσκοπικοί οργανισμοί που σκοπό έχουν πρώτ' απ' όλα να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους, μετά να βγάλουν κέρδος και παράλληλα (ή και καθόλου!) να νοιαστούν για τη διαπαιδαγώγησή μου, την οποία δεν τους την έχει αναθέσει κανείς, ούτε θεσμικά, ούτε εθιμικά.

  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

 

[...] Οι εκδοτικές εταιρίες δεν είναι σαν όλες τις άλλες εταιρίες κ εδώ θα διαφωνήσω με τους περισσότερους που τις κρίνουν με όρους super market, πρώτα απ' όλα οφείλουν να διαπαιδαγωγούν το κοινό και μετά να βάζουν το κέρδος. [...]

 

Ορίστε; I beg to differ. Οι εκδοτικοί οίκοι είναι κερδοσκοπικοί οργανισμοί που σκοπό έχουν πρώτ' απ' όλα να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους, μετά να βγάλουν κέρδος και παράλληλα (ή και καθόλου!) να νοιαστούν για τη διαπαιδαγώγησή μου, την οποία δεν τους την έχει αναθέσει κανείς, ούτε θεσμικά, ούτε εθιμικά.

 

 

Σε αυτό θα συμφωνίσω μαζί σου. Αλλά καλύτερα να τα πούμε σε άλλο θέμα αυτά. Θα το ανοίξω αμέσως.

Link to comment
Share on other sites

Το κέρδος πολλές φορές όμως έρχεται όταν επενδύεις σε κάτι, οπότε δεν μπορούμε  να το βλέπουμε πάντα τόσο βραχυπρόθεσμα, δηλ τι πουλάει σήμερα κ αύριο. Όταν δεν επενδύεις στην εξέλιξη του αναγνωστικού κοινού, στη βελτίωση του αγαθού, έχει κ τις ανάλογες συνέπειες μακροπρόθεσμα.

Link to comment
Share on other sites

Διαβάζω το Οι Άλλοι του Herbert. Κυλάει ωραία, αλλά δεν έχω βρει το τρόμο ακόμη. Το υπερφυσικό στοιχείο υπάρχει αλλά έχω διαβάσει μόνο 120 σελίδες προς το παρόν και περιμένω να δω.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Παλούκι στην καρδιά, από Richard Laymon: Σε αυτή την ιστορία, μια παρέα ενήλικων φίλων κάνει μια εκδρομή σε μια πόλη φάντασμα και ανακαλύπτει το πτώμα μιας κοπέλας που έχει καρφωμένο ένα παλούκι στην καρδιά. Είναι βρικόλακας ή όχι; Αυτό είναι το ερώτημα που τους απασχολεί καθ' όλη τη διάρκεια του μυθιστορήματος. Μου άρεσε πάρα πολύ, παρόλο που οι τρομοσκηνές του περιορίζονται κυρίως σε όνειρα και σε ιδέες του πρωταγωνιστή που είναι συγγραφέας τρόμου. Ο Laymon γράφει με έναν πρωτοποριακό τρόπο που κάνει ακόμη και του κους-κους της ιστορίας (character development κατ άλλους) να αποκτά ενδιαφέρον. Είναι πολύ καλό που ενώ υπάρχουν τα καθιερωμένα στοιχεία των teen slashers (π.χ. παρέα φίλων), αυτοί είναι ενήλικες, ενώ οι teens είναι τα παιδιά τους, που πρωταγωνιστούν κι αυτά σε μια παράλληλη, εξίσου ενδιαφέρουσα ιστορία. Το γεγονός επίσης ότι πρόκειται για teens και όχι για ανήλικα τέκνα, απομακρύνει πολύ την ιστορία από τις συμβάσεις του best-seller family horror. Σε γενικές γραμές υπάρχει ΚΑΛΤΙΛΑ στη διαπραγμάτευση και αυτό ήταν κάτι που μου άρεσε πολύ. Λίγο με δυσκόλεψε η δυσαναλογία που εμφάνιζε η γραμματοσειρά σε σχέση με το μέγεθος της σελίδας, όπως τυπώθηκε από ΟΞΥ, αλλά τελικά η απορροφητική γραφή του Laymon με βοήθισε ώστε να μην το δίνω σημασία.

Edited by alien666
  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

Διαβάζω το "Είμαστε Όλοι Στοιχειωμένοι" του Chuck Polahniuk από ΟΞΥ και δηλώνω ερωτευμένος. 

 

ίσως από τα πιο έντονα, πρωτότυπα και δυνατά βιβλία που διάβασα ποτέ. Βασικά, είναι το λογοτεχνικό αντίστοιχο του να σε δέρνουν. Άσχημα. 

 

και έχει από τα πιο αντιπροσωπευτικά εξώφυλλα σε βιβλίο : είναι ακριβώς η φάτσα του αναγνώστη, την ώρα που το διαβάζει... 

 

...με ανοιχτό στόμα, πανικόβλητος και... μαυροπράσινος!

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Τελείωσα το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ του Όσκαρ Γουάιλντ.

 

Μου άρεσε πολύ η όλη ιστορία, το πώς περιγράφει την πτώση στη διαφθορά του κεντρικού χαρακτήρα, μίσησα ευχάριστα τις πνευματώδεις μισανθρωπικές ατάκες του λόρδου Χένρυ.

 

Δίκαια κλασσικό έργο, θα διαβάσω σίγουρα και άλλα έργα του Wylde

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Τελείωσα χτες βράδυ εν μέσω σφοδρής και τρομακτικής καταιγίδα το Αγόρι που Κλώτσαγε Γουρούνια του Tom Baker (ναι, ναι, αυτού που έπαιξε τον πιο χαρακτηριστικό Dr. Who έβερ.) Γενικά ξεκίνησε πολύ διαφορετικά σε σχέση με αυτό που περίμενα, αλλά είναι ένα καλό δείγμα μαύρου χιούμορ και φρικαλεότητας.

Link to comment
Share on other sites

Κοντευω να τελειωσω το Ψυχρο δερμα του Πινιολ που ειναι εξαιρετικο survival horror και στο καπακι πιανω τον φυλακα για να δω τι παιζει με αυτον

Κοντευω να τελειωσω το Ψυχρο δερμα του Πινιολ που ειναι εξαιρετικο survival horror και στο καπακι πιανω τον φυλακα για να δω τι παιζει με αυτον

Link to comment
Share on other sites

Life expectancy του Dean Koontz: Περισσότερο αγωνίας παρά τρόμου, η ιστορία αυτή αφηγείται τις περιπέτειες ενός ανθρώπου που το βράδυ που γεννήθηκε, ο παππούς του, χτυπημένος από εγκεφαλικό, έδωσε 5 ημερομηνίες στον πατέρα του. Υποτίθεται ότι στις ημερομηνίες αυτές θα συνέβαιναν πολύ άσχημα πράγματα στον πρωταγωνιστή. Παρακολουθούμε λοιπόν τις περιπέτειές του που σχετίζονται με τις άτυχες αυτές μέρες και προς το τέλος γίνονται κάποιες αξιόλογες αποκαλύψεις. Καλή ιστορία σε γενικές γραμμές, αν και κάπου μου έδινε την αίσθηση ότι ο Koontz την έγραψε ανάμεσα σε άλλα μυθιστορήματα και κάπου έχανε σε μοναδικότητα/πρωτοτυπία. Αλλά είναι ένα καλό έργο αγωνίας.

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

  • Φάντασμα pinned this topic

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share


×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..