Spyrex Posted July 6, 2013 Share Posted July 6, 2013 Διαβάζω το "Άλλοι" του Herbert James. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μιχάλης Posted July 10, 2013 Share Posted July 10, 2013 Διαβάζω το Κερασφόρος του Joe Hill. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alanon Posted July 10, 2013 Share Posted July 10, 2013 το νεο μνημονιο... 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μιχάλης Posted July 18, 2013 Share Posted July 18, 2013 Διαβάζω το βιβλίο "Το Ασήμι που Ουρλιάζει" του Αβραάμ Καούα.Δηλώνω ικανοποιημένος μέχρι στιγμής και εύχομαι η συνέχεια να είναι εξίσου καλή!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Spyrex Posted August 5, 2013 Share Posted August 5, 2013 Σήμερα θα ξεκινήσω το "Τρόμος στην Αμίτυβιλ" του Jay Anson. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted August 22, 2013 Author Share Posted August 22, 2013 (edited) Διάβασα "οι ρυθμιστές" του Stephen King που το είχε γράψει ως δίδυμο του Ντεσπερέισον ως Richard Bachman. Μάλλον είναι το χειρότερο βιβλίο του King που έχω διαβάσει στη ζωή μου. Η γενική ιδέα είναι ότι σε μια γειτονιά εμφανίζονται φουτουριστικά οχήματα με παράξενους επιβάτες οι οποίοι έχουν βαλθεί να εκτελέσουν όλους όσους κατοικουν εντός της. Ολα αυτά, οφείλονται στη φαντασία ενώς αυτιστικού παιδιού (του Σεθ) το οποίο κατοικεί με τη θεία του (Όντρει) και που μέσα του έχει μπει ένας δαίμονας (Τακ). Καταρχήν η ιδέα "παιδί με υπερδυνάμεις παραλλάσει την πραγματικότητα σύμφωνα με τη φαντασία του" ίσως ήταν πρωτότυπη το 1985, αλλά στις μέρες μας έχει εξελιχθεί ως ένα από τα κλισέ του τρόμου που εμένα προσωπικά δεν με ενθουσιάζει (προτιμώ άλλα κλισέ). Εκεί όμως που πραγματικά πάσχει αυτή η ιστορία είναι ότι περιλαμβάνει υπερβολικά πολλούς χαρακτήρες (τους κατοίκους της γειτονιάς δηλαδή) που ο καθένας από αυτούς έχει τόσο μικρό ρόλο, ώστε όλοι τους να καταλήγουν ελλειπώς αναπτυγμένοι. Όλοι τους, εκτός από την Οντρει και τον Σεθ που προανεφερα, οι οποίοι άλλωστε είναι οι πρωταγωνιστές. Ετσι λοιπόν το δυνατό χαρτί του King που είναι η ανάπτυξη των χαρακτήρων, σε αυτή την ιστορία δεν αξιοποιείται σχεδόν καθόλου και οι περισσότεροι συμμετέχοντες σε αυτή, δεν ξεφέυγουν από τα στενά όρια της ακατέργαστης καρικατούρας. Εκτός από τους δύο πρωταγωνιστές. Επιπλέον είναι εκνευριστικό να προσπαθώ να χαλαρώσω με την "ευκολοδιάβαστη γραφή" του King και να ζορίζω διαρκώς το μυαλό μου στην προσπάθεια να θυμηθώ ποιος είναι ο ένας και ποιος είναι ο άλλος χαρακτήρας. Διότι είναι τόσο πολλοι και ο ρόλος τους είναι τοσο περιορισμένος, που έχασα τον μπούσουλα. Δεν έχει νόημα να γράφεις εύπεπτα και την ίδια ώρα να βάζεις τον αναγνώστη να σφίγγει το μυαλό του. Επίσης οι 400 και βάλε σελίδες της ιστορίας, λαμβάνουν χώρα σε μόλις λίγες ώρες (άλλος ένας λόγος που οι χαρακτήρες είναι σχηματικοί). Επειδή άκουσα ότι το ίδιο συμβαίνει και στο Ντεσπερέισον, θα το αποφύγω. Γενικά δεν το συνιστώ σε όσους θέλουν να διαβάσουν κάτι καλό από King ή σε όσους θέλουν να διαβάσουν κάτι χαλαρό, που να μην ζαλίζει το μυαλό τους. Υπάρχουν και καλά στοιχεία μεσα στο βιβλίο, όπως τα αποσπάσματα από το ημερολόγιο της Όντρει, οι ζωγραφιές του Σεθ, σενάρια από το παιδικό καρτούν από το οποίο ο Σεθ αντλεί τις φαντασιώσεις του που ζωντανεύουν, μαρτυρίες αυτόπτων μαρτύρων κλπ. Αυτά είναι πολύ πιο καλοδουλεμένα και ενδιαφέροντα από την κυρίως ιστορία. Edited August 22, 2013 by alien666 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted August 22, 2013 Share Posted August 22, 2013 (edited) Διάβασα "οι ρυθμιστές" του Stephen King που το είχε γράψει ως δίδυμο του Ντεσπερέισον ως Richard Bachman. Μάλλον είναι το χειρότερο βιβλίο του King που έχω διαβάσει στη ζωή μου. Η γενική ιδέα είναι ότι σε μια γειτονιά εμφανίζονται φουτουριστικά οχήματα με παράξενους επιβάτες οι οποίοι έχουν βαλθεί να εκτελέσουν όλους όσους κατοικουν εντός της. Ολα αυτά, οφείλονται στη φαντασία ενώς αυτιστικού παιδιού (του Σεθ) το οποίο κατοικεί με τη θεία του (Όντρει) και που μέσα του έχει μπει ένας δαίμονας (Τακ). Καταρχήν η ιδέα "παιδί με υπερδυνάμεις παραλλάσει την πραγματικότητα σύμφωνα με τη φαντασία του" ίσως ήταν πρωτότυπη το 1985, αλλά στις μέρες μας έχει εξελιχθεί ως ένα από τα κλισέ του τρόμου που εμένα προσωπικά δεν με ενθουσιάζει (προτιμώ άλλα κλισέ). Εκεί όμως που πραγματικά πάσχει αυτή η ιστορία είναι ότι περιλαμβάνει υπερβολικά πολλούς χαρακτήρες (τους κατοίκους της γειτονιάς δηλαδή) που ο καθένας από αυτούς έχει τόσο μικρό ρόλο, ώστε όλοι τους να καταλήγουν ελλειπώς αναπτυγμένοι. Όλοι τους, εκτός από την Οντρει και τον Σεθ που προανεφερα, οι οποίοι άλλωστε είναι οι πρωταγωνιστές. Ετσι λοιπόν το δυνατό χαρτί του King που είναι η ανάπτυξη των χαρακτήρων, σε αυτή την ιστορία δεν αξιοποιείται σχεδόν καθόλου και οι περισσότεροι συμμετέχοντες σε αυτή, δεν ξεφέυγουν από τα στενά όρια της ακατέργαστης καρικατούρας. Εκτός από τους δύο πρωταγωνιστές. Επιπλέον είναι εκνευριστικό να προσπαθώ να χαλαρώσω με την "ευκολοδιάβαστη γραφή" του King και να ζορίζω διαρκώς το μυαλό μου στην προσπάθεια να θυμηθώ ποιος είναι ο ένας και ποιος είναι ο άλλος χαρακτήρας. Διότι είναι τόσο πολλοι και ο ρόλος τους είναι τοσο περιορισμένος, που έχασα τον μπούσουλα. Δεν έχει νόημα να γράφεις εύπεπτα και την ίδια ώρα να βάζεις τον αναγνώστη να σφίγγει το μυαλό του. Επίσης οι 400 και βάλε σελίδες της ιστορίας, λαμβάνουν χώρα σε μόλις λίγες ώρες (άλλος ένας λόγος που οι χαρακτήρες είναι σχηματικοί). Επειδή άκουσα ότι το ίδιο συμβαίνει και στο Ντεσπερέισον, θα το αποφύγω. Γενικά δεν το συνιστώ σε όσους θέλουν να διαβάσουν κάτι καλό από King ή σε όσους θέλουν να διαβάσουν κάτι χαλαρό, που να μην ζαλίζει το μυαλό τους. Υπάρχουν και καλά στοιχεία μεσα στο βιβλίο, όπως τα αποσπάσματα από το ημερολόγιο της Όντρει, οι ζωγραφιές του Σεθ, σενάρια από το παιδικό καρτούν από το οποίο ο Σεθ αντλεί τις φαντασιώσεις του που ζωντανεύουν, μαρτυρίες αυτόπτων μαρτύρων κλπ. Αυτά είναι πολύ πιο καλοδουλεμένα και ενδιαφέροντα από την κυρίως ιστορία. Το πρώτο βιβλίο του Κινγκ που διάβασα και για μένα είναι μαζί με το ''Ντεσπερέισον'', το πιο τρομακτικό του. Διαφωνώ δηλαδή με την κατά τ' άλλα ωραία κριτική σου. Βέβαια για αυτό το συμπέρασμα πρέπει να παίζει ρόλο και το γεγονός ότι ήμουν άπειρος στο διάβασμα όταν το έπιασα, με αποτέλεσμα να με ταρακουνήσει πολύ δυνατά. Θα ήθελα λοιπόν να το ξαναπιάσω κάποια στιγμή για να δω πως θα μου φανεί τώρα. Edited August 22, 2013 by Δημήτρης 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted August 22, 2013 Share Posted August 22, 2013 (edited) Όντως οι Ρυθμιστές είναι αρκετά μέτριοι, αλλά όχι και τόσο κακοί. Εγώ τους έβαλα τρία αστεράκια στα πέντε, μιας και δύσκολα βάζω λιγότερα σε βιβλίο του Κινγκ. Το Ντεσπερέισον είναι σαφώς ανώτερο βιβλίο και με πολλές creepy σκηνές που ακόμα τις θυμάμαι... Εγώ σου προτείνω να το διαβάσεις... Edited August 22, 2013 by BladeRunner 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted August 22, 2013 Share Posted August 22, 2013 Καταρχήν η ιδέα "παιδί με υπερδυνάμεις παραλλάσει την πραγματικότητα σύμφωνα με τη φαντασία του" ίσως ήταν πρωτότυπη το 1985, αλλά στις μέρες μας έχει εξελιχθεί ως ένα από τα κλισέ του τρόμου που εμένα προσωπικά δεν με ενθουσιάζει (προτιμώ άλλα κλισέ). Ειδικά αυτή η ιδέα αμφιβάλλω αν ήταν πρωτότυπη ακόμα και το 1985, γιατί υπάρχει και στο (εξαιρετικό) διήγημα "It's a good life" του Jerome Bixby (http://en.wikipedia.org/wiki/It's_a_Good_Life) που γράφτηκε το 1953 και είναι αρκετά γνωστό. Είναι ο ίδιος που έγραψε και το "Man from Earth" (επίσης εξαιρετική ταινία). Κατά τα άλλα, αν περιμένεις λιτότητα στον αριθμό των χαρακτήρων σε βιβλίο του Stephen King, θα περιμένεις πολύ. Μ' αρέσει που ο ίδιος σαν συμβουλή σε άλλους συγγραφείς λέει να κόβουμε όσο περισσότερες λέξεις μπορούμε. Μερσί για την σύσταση να μη διαβάσω τους "Ρυθμιστές". 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted August 26, 2013 Author Share Posted August 26, 2013 Ο δαίδαλος του διαβόλου, από τον Gerald Suster: Τι κορυφαίο βιβλίο! Ο Suster αποδίδει εύστοχα τη δομή και την έκφραση των ιστοριών του αγαπημένου μου Arthur Machen, προσφέροντας μια ιστορία γεμάτη από σκοτεινές αδελφότητες και πολύ-πολυ μυστήριο. Η δομή, αλλα και οι τίτλοι των κεφαλαίων παραπέμπουν στο έργο του Machen "οι τρεις απατεώνες", ωστόσο η πλοκή και η κεντρική ιδέα είναι εντελώς πρωτότυπες. Μέσα στον δαίδαλο που συνθέτει το μυστήριο, κυριαρχουν τα διηγήματα ενώς αινιγματικού συγγραφέα, του Σέπτιμους Κιν, όμως αυτό γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να μην σχηματίσει ο αναγνώστης την εντύπωση ότι διαβάζει απλώς μια παράθεση διηγημάτων που συνδέονται επιπόλαια με μια κεντρική ιστορία. Αυτό συμβαίνει διότι ο Suster αφιερώνει πολύ μελάνι στην κεντρική ιστορία. Επίσης ενώ στους "τρεις απατεώνες" η αξία εντοπίζεται στις κορυφαίες αυτοτελείς ιστορίες που παρατίθονται (όπως π.χ. η κορυφαία "νουβέλα της μαύρης σφραγίδας"), εδώ τα διηγήματα του Κιν δεν αγγίζουν το μεγαλείο του τρόμου που σκιαγραφεί ο Machen (παρόλο που είναι εξίσου αλλόκωτα και άκρως ενδιαφέροντα) αλλά τις εντυπώσεις τις κερδίζει περισσότερο η κεντρική ιστορία, η οποία είναι γεμάτη από ανατροπές και αινίγματα. Από τα διηγήματα του Κιν μου άρεσε περισσότερο το ομώνυμο "ο δαίδαλος του διαβόλου", όπως και το "απλώς μια κούκλα". Σε γενικές γραμμές θα ήθελα να δω ένα παρόμοιο εγχείρημα που να τοποθετείται στις μέρες μας. Πιστεύω ότι αυτό το μυθιστόρημα αξίζει να διαβαστεί από όλους τους φαν του τρόμου, αλλά κυρίως από τους φαν του Machen. 7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mr. R.Carter Posted August 26, 2013 Share Posted August 26, 2013 Ο δαίδαλος του διαβόλου, από τον Gerald Suster: Τι κορυφαίο βιβλίο! Ο Suster αποδίδει εύστοχα τη δομή και την έκφραση των ιστοριών του αγαπημένου μου Arthur Machen, προσφέροντας μια ιστορία γεμάτη από σκοτεινές αδελφότητες και πολύ-πολυ μυστήριο. Η δομή, αλλα και οι τίτλοι των κεφαλαίων παραπέμπουν στο έργο του Machen "οι τρεις απατεώνες", ωστόσο η πλοκή και η κεντρική ιδέα είναι εντελώς πρωτότυπες. Μέσα στον δαίδαλο που συνθέτει το μυστήριο, κυριαρχουν τα διηγήματα ενώς αινιγματικού συγγραφέα, του Σέπτιμους Κιν, όμως αυτό γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να μην σχηματίσει ο αναγνώστης την εντύπωση ότι διαβάζει απλώς μια παράθεση διηγημάτων που συνδέονται επιπόλαια με μια κεντρική ιστορία. Αυτό συμβαίνει διότι ο Suster αφιερώνει πολύ μελάνι στην κεντρική ιστορία. Επίσης ενώ στους "τρεις απατεώνες" η αξία εντοπίζεται στις κορυφαίες αυτοτελείς ιστορίες που παρατίθονται (όπως π.χ. η κορυφαία "νουβέλα της μαύρης σφραγίδας"), εδώ τα διηγήματα του Κιν δεν αγγίζουν το μεγαλείο του τρόμου που σκιαγραφεί ο Machen (παρόλο που είναι εξίσου αλλόκωτα και άκρως ενδιαφέροντα) αλλά τις εντυπώσεις τις κερδίζει περισσότερο η κεντρική ιστορία, η οποία είναι γεμάτη από ανατροπές και αινίγματα. Από τα διηγήματα του Κιν μου άρεσε περισσότερο το ομώνυμο "ο δαίδαλος του διαβόλου", όπως και το "απλώς μια κούκλα". Σε γενικές γραμμές θα ήθελα να δω ένα παρόμοιο εγχείρημα που να τοποθετείται στις μέρες μας. Πιστεύω ότι αυτό το μυθιστόρημα αξίζει να διαβαστεί από όλους τους φαν του τρόμου, αλλά κυρίως από τους φαν του Machen. Χαιρομαι που σου αρεσε. Το διαβασα σχετικα προσφατα και θυμαμαι να γραφω εδω μεσα ποσο παρεξηγημενο βιβλιο ειναι. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted August 26, 2013 Share Posted August 26, 2013 Ο δαίδαλος του διαβόλου, από τον Gerald Suster: Τι κορυφαίο βιβλίο! Ο Suster αποδίδει εύστοχα τη δομή και την έκφραση των ιστοριών του αγαπημένου μου Arthur Machen, προσφέροντας μια ιστορία γεμάτη από σκοτεινές αδελφότητες και πολύ-πολυ μυστήριο. Η δομή, αλλα και οι τίτλοι των κεφαλαίων παραπέμπουν στο έργο του Machen "οι τρεις απατεώνες", ωστόσο η πλοκή και η κεντρική ιδέα είναι εντελώς πρωτότυπες. Μέσα στον δαίδαλο που συνθέτει το μυστήριο, κυριαρχουν τα διηγήματα ενώς αινιγματικού συγγραφέα, του Σέπτιμους Κιν, όμως αυτό γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να μην σχηματίσει ο αναγνώστης την εντύπωση ότι διαβάζει απλώς μια παράθεση διηγημάτων που συνδέονται επιπόλαια με μια κεντρική ιστορία. Αυτό συμβαίνει διότι ο Suster αφιερώνει πολύ μελάνι στην κεντρική ιστορία. Επίσης ενώ στους "τρεις απατεώνες" η αξία εντοπίζεται στις κορυφαίες αυτοτελείς ιστορίες που παρατίθονται (όπως π.χ. η κορυφαία "νουβέλα της μαύρης σφραγίδας"), εδώ τα διηγήματα του Κιν δεν αγγίζουν το μεγαλείο του τρόμου που σκιαγραφεί ο Machen (παρόλο που είναι εξίσου αλλόκωτα και άκρως ενδιαφέροντα) αλλά τις εντυπώσεις τις κερδίζει περισσότερο η κεντρική ιστορία, η οποία είναι γεμάτη από ανατροπές και αινίγματα. Από τα διηγήματα του Κιν μου άρεσε περισσότερο το ομώνυμο "ο δαίδαλος του διαβόλου", όπως και το "απλώς μια κούκλα". Σε γενικές γραμμές θα ήθελα να δω ένα παρόμοιο εγχείρημα που να τοποθετείται στις μέρες μας. Πιστεύω ότι αυτό το μυθιστόρημα αξίζει να διαβαστεί από όλους τους φαν του τρόμου, αλλά κυρίως από τους φαν του Machen Το είχα διαβάσει πριν διαβάσω Μάχεν και μου είχε φανεί περίεργο, σχεδόν ακατανόητο. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted August 27, 2013 Author Share Posted August 27, 2013 Ο δαίδαλος του διαβόλου, από τον Gerald Suster: Τι κορυφαίο βιβλίο! Ο Suster αποδίδει εύστοχα τη δομή και την έκφραση των ιστοριών του αγαπημένου μου Arthur Machen, προσφέροντας μια ιστορία γεμάτη από σκοτεινές αδελφότητες και πολύ-πολυ μυστήριο. Η δομή, αλλα και οι τίτλοι των κεφαλαίων παραπέμπουν στο έργο του Machen "οι τρεις απατεώνες", ωστόσο η πλοκή και η κεντρική ιδέα είναι εντελώς πρωτότυπες. Μέσα στον δαίδαλο που συνθέτει το μυστήριο, κυριαρχουν τα διηγήματα ενώς αινιγματικού συγγραφέα, του Σέπτιμους Κιν, όμως αυτό γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να μην σχηματίσει ο αναγνώστης την εντύπωση ότι διαβάζει απλώς μια παράθεση διηγημάτων που συνδέονται επιπόλαια με μια κεντρική ιστορία. Αυτό συμβαίνει διότι ο Suster αφιερώνει πολύ μελάνι στην κεντρική ιστορία. Επίσης ενώ στους "τρεις απατεώνες" η αξία εντοπίζεται στις κορυφαίες αυτοτελείς ιστορίες που παρατίθονται (όπως π.χ. η κορυφαία "νουβέλα της μαύρης σφραγίδας"), εδώ τα διηγήματα του Κιν δεν αγγίζουν το μεγαλείο του τρόμου που σκιαγραφεί ο Machen (παρόλο που είναι εξίσου αλλόκωτα και άκρως ενδιαφέροντα) αλλά τις εντυπώσεις τις κερδίζει περισσότερο η κεντρική ιστορία, η οποία είναι γεμάτη από ανατροπές και αινίγματα. Από τα διηγήματα του Κιν μου άρεσε περισσότερο το ομώνυμο "ο δαίδαλος του διαβόλου", όπως και το "απλώς μια κούκλα". Σε γενικές γραμμές θα ήθελα να δω ένα παρόμοιο εγχείρημα που να τοποθετείται στις μέρες μας. Πιστεύω ότι αυτό το μυθιστόρημα αξίζει να διαβαστεί από όλους τους φαν του τρόμου, αλλά κυρίως από τους φαν του Machen Το είχα διαβάσει πριν διαβάσω Μάχεν και μου είχε φανεί περίεργο, σχεδόν ακατανόητο. Με μία δεύτερη ανάγνωση θα καταλάβεις τι γίνεται. Απλώς να ξέρεις ότι τα διηγήματα του Κιν δεν έχουν βιογραφικό χαρακτήρα, εκτός από την "ιστορία της γυναίκας με τα κόκκινα μαλλιά", η οποία κι αυτή όμως λέει κάποια ψέμματα (στο τέλος αποδεικνύεται το γιατί). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted September 1, 2013 Author Share Posted September 1, 2013 Διάβασα τις συλλογές απο Εντργκαρ Αλλαν Πόε "Μαρτυριάρα καρδιά" από εκδόσεις Ζήτρος και "Μαύρος γάτος και άλλα" από εκδόσεις Δαμιανός. Στο βιβλίο του Ζήτρου υπήρχαν ιστορίες του Πόε που για πρώτη φορά τις διάβασα μεταφρασμένες όπως το πηγάδι και το εκκρεμές, χειρόγραφο που βρέθηκε σε ένα μπουκάλι και το κλεμμένο γράμμα. Στο βιβλίο του Δαμιανού, υπήρχαν τρεις ιστορίες που ουδέποτε στο παρελθόν είχα διαβάσει: Μετζενγκερστάιν, Σαλταπήδας και εσύ είσαι ο δολοφόνος. Πάντα επίκαιρος και μπροστά από την εποχή του ο πατέρας όλου του τρόμου... 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted September 7, 2013 Author Share Posted September 7, 2013 Διάβασα την συλλογή "σκοτεινά οράματα" από εκδόσεις επιλογή. Σε γενικές γραμμές την βρήκα κατώτερη από τις δυο προηγούμενες, ίσως γιατί βασίστηκε πολύ στα ηχηρά ονόματα των συγγραφέων που περιλαμβάνει, παρά στον τρόμο και την ατμόσφαιρα των ιστοριών. Το Κράουτς έντ του Stefen King το βρήκα καλούτσικο και ενδιαφέρον. Ο "επόμενος στη σειρά" του Ρέη Μράντμπερι είχε μια πολύ τρομακτική και φρικώδη σκηνή στην αρχή, αλλά μετά "έπεσε" αρκετά. "Το πάθημα" του Clive Barker εστίασε περισσότερο σε κάποια κοινωνικά δρώμενα και περιλάμβανε μόνο μια τρομαχτική σκηνή στο τέλος. "Η ζωή του θανάτου" του ιδίου ήταν η καλύτερη ιστορία της συλλογής (και πανέξυπνη ιδέα), αν και την είχα ήδη διαβάσει σε μορφή κομικ. "Το μοντέλο" του Κάμπελ δεν το διάβασα γιατί το είχα ήδη διαβάσει πρόσφατα. Και ο "συνοδός" του ιδίου, το βρήκα καλούτσικο. Θα πρότεινα περισσότερο τις προηγούμενες δύο συλλογές τρόμου των εκδόσεων "επιλογή" παρά αυτή, αν και δεν τη μίσησα.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted September 17, 2013 Author Share Posted September 17, 2013 (edited) Διάβασα το "οι κυρίες του τρόμου" από εκδόσεις επιλογή. Είναι μια συλλογή διηγημάτων και νουβελών τρόμου που τις έγραψαν γυναίκες. Δεν έχει νόημα να πιάσω μία-μία τις ιστορίες και να τις σχολιάσω, θα πώ μόνο ότι ξεχώρισα κατά πολύ τις εξής τρεις: Η πρώτη είναι "το πουλί της φωτιάς" της J.L. Comeau που είναι ακριβώς στο πνεύμα των ιστοριών τρόμου που μου αρέσουν. Δεν είναι τυχαίο που η συγκεκριμένη συγγραφέας έγινε γνωστή μέσω της ετήσιας ανθολογίας που επιμελείται ο Καρλ Εντουαρντ Βάγκνερ, διότι αυτός γράφει και επιλέγει το είδος των ιστοριών που μου αρέσουν. Η συγκεκριμένη απλώς μεγάλωσε την ανυπομονησία μου να πάρω ένα reader και να διαβάσω τις ανθολογίες που επιμελείται ο συγκεκριμένος συγγραφέας. Και ενώ το όνομα της Comeau που την έγραψε αναφέρεται στο τέλος της λίστας των "κυριών του τρόμου" (που σημαίνει ότι είναι η λιγότερο δημοφιλής) η ιστορία της ξεχωρίζει ανάμεσα στις άλλες και τις υπερβαίνει κατά πολύ. Η δεύτερη που ξεχώρισα είναι τα "μεγάλα λόγια" της Nancy Collins που αποτελεί και σχόλιο για το πόσο παρανοικές είναι οι ακραίες ιδεολογίες. Η τρίτη είναι οι "Βάκχες" της Elizabeth Hand. Αυτές οι τρεις ήταν εξαιρετικές. Οχι ότι οι υπόλοιπες δεν ήταν, αλλά κάπου είχα την άισθηση ότι διάβαζα "το τυπικό ghost story", "το τυπικό vampire story", "το τυπικό ψυχολογικό θριλερ" κλπ, χώρια που σε αρκετές άλλες έπρεπε να προηγηθούν καμιά πενηνταρια σελίδες προκειμένου να καταλάβω γιατί εντάσσονται στον τρόμο. Πάντως σε γενικές γραμμές μου άρεσε, κυρίως γιατί μέσω αυτής απέκτησα τις τρεις εξαιρετικές ιστορίες που προανέφερα. Edited September 17, 2013 by alien666 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted September 17, 2013 Share Posted September 17, 2013 Διάβασα το "οι κυρίες του τρόμου" από εκδόσεις επιλογή. Είναι μια συλλογή διηγημάτων και νουβελών τρόμου που τις έγραψαν γυναίκες. Δεν έχει νόημα να πιάσω μία-μία τις ιστορίες και να τις σχολιάσω, θα πώ μόνο ότι ξεχώρισα κατά πολύ τις εξής τρεις: Η πρώτη είναι "το πουλί της φωτιάς" της J.L. Comeau που είναι ακριβώς στο πνεύμα των ιστοριών τρόμου που μου αρέσουν. Δεν είναι τυχαίο που η συγκεκριμένη συγγραφέας έγινε γνωστή μέσω της ετήσιας ανθολογίας που επιμελείται ο Καρλ Εντουαρντ Βάγκνερ, διότι αυτός γράφει και επιλέγει το είδος των ιστοριών που μου αρέσουν. Η συγκεκριμένη απλώς μεγάλωσε την ανυπομονησία μου να πάρω ένα reader και να διαβάσω τις ανθολογίες που επιμελείται ο συγκεκριμένος συγγραφέας. Και ενώ το όνομα της Comeau που την έγραψε αναφέρεται στο τέλος της λίστας των "κυριών του τρόμου" (που σημαίνει ότι είναι η λιγότερο δημοφιλής) η ιστορία της ξεχωρίζει ανάμεσα στις άλλες και τις υπερβαίνει κατά πολύ. Η δεύτερη που ξεχώρισα είναι τα "μεγάλα λόγια" της Nancy Collins που αποτελεί και σχόλιο για το πόσο παρανοικές είναι οι ακραίες ιδεολογίες. Η τρίτη είναι οι "Βάκχες" της Elizabeth Hand. Αυτές οι τρεις ήταν εξαιρετικές. Οχι ότι οι υπόλοιπες δεν ήταν, αλλά κάπου είχα την άισθηση ότι διάβαζα "το τυπικό ghost story", "το τυπικό vampire story", "το τυπικό ψυχολογικό θριλερ" κλπ, χώρια που σε αρκετές άλλες έπρεπε να προηγηθούν καμιά πενηνταρια σελίδες προκειμένου να καταλάβω γιατί εντάσσονται στον τρόμο. Πάντως σε γενικές γραμμές μου άρεσε, κυρίως γιατί μέσω αυτής απέκτησα τις τρεις εξαιρετικές ιστορίες που προανέφερα. To "πουλί της φωτιάς" είναι ο λόγος που στεναχωριέμαι που έδωσα το βιβλίο αυτό αφού το διάβασα. Καταπληκτική ιστορία... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Anwrimos23 Posted September 18, 2013 Share Posted September 18, 2013 Διάβασα "οι ρυθμιστές" του Stephen King που το είχε γράψει ως δίδυμο του Ντεσπερέισον ως Richard Bachman. Μάλλον είναι το χειρότερο βιβλίο του King που έχω διαβάσει στη ζωή μου. Η γενική ιδέα είναι ότι σε μια γειτονιά εμφανίζονται φουτουριστικά οχήματα με παράξενους επιβάτες οι οποίοι έχουν βαλθεί να εκτελέσουν όλους όσους κατοικουν εντός της. Ολα αυτά, οφείλονται στη φαντασία ενώς αυτιστικού παιδιού (του Σεθ) το οποίο κατοικεί με τη θεία του (Όντρει) και που μέσα του έχει μπει ένας δαίμονας (Τακ). Καταρχήν η ιδέα "παιδί με υπερδυνάμεις παραλλάσει την πραγματικότητα σύμφωνα με τη φαντασία του" ίσως ήταν πρωτότυπη το 1985, αλλά στις μέρες μας έχει εξελιχθεί ως ένα από τα κλισέ του τρόμου που εμένα προσωπικά δεν με ενθουσιάζει (προτιμώ άλλα κλισέ). Εκεί όμως που πραγματικά πάσχει αυτή η ιστορία είναι ότι περιλαμβάνει υπερβολικά πολλούς χαρακτήρες (τους κατοίκους της γειτονιάς δηλαδή) που ο καθένας από αυτούς έχει τόσο μικρό ρόλο, ώστε όλοι τους να καταλήγουν ελλειπώς αναπτυγμένοι. Όλοι τους, εκτός από την Οντρει και τον Σεθ που προανεφερα, οι οποίοι άλλωστε είναι οι πρωταγωνιστές. Ετσι λοιπόν το δυνατό χαρτί του King που είναι η ανάπτυξη των χαρακτήρων, σε αυτή την ιστορία δεν αξιοποιείται σχεδόν καθόλου και οι περισσότεροι συμμετέχοντες σε αυτή, δεν ξεφέυγουν από τα στενά όρια της ακατέργαστης καρικατούρας. Εκτός από τους δύο πρωταγωνιστές. Επιπλέον είναι εκνευριστικό να προσπαθώ να χαλαρώσω με την "ευκολοδιάβαστη γραφή" του King και να ζορίζω διαρκώς το μυαλό μου στην προσπάθεια να θυμηθώ ποιος είναι ο ένας και ποιος είναι ο άλλος χαρακτήρας. Διότι είναι τόσο πολλοι και ο ρόλος τους είναι τοσο περιορισμένος, που έχασα τον μπούσουλα. Δεν έχει νόημα να γράφεις εύπεπτα και την ίδια ώρα να βάζεις τον αναγνώστη να σφίγγει το μυαλό του. Επίσης οι 400 και βάλε σελίδες της ιστορίας, λαμβάνουν χώρα σε μόλις λίγες ώρες (άλλος ένας λόγος που οι χαρακτήρες είναι σχηματικοί). Επειδή άκουσα ότι το ίδιο συμβαίνει και στο Ντεσπερέισον, θα το αποφύγω. Γενικά δεν το συνιστώ σε όσους θέλουν να διαβάσουν κάτι καλό από King ή σε όσους θέλουν να διαβάσουν κάτι χαλαρό, που να μην ζαλίζει το μυαλό τους. Υπάρχουν και καλά στοιχεία μεσα στο βιβλίο, όπως τα αποσπάσματα από το ημερολόγιο της Όντρει, οι ζωγραφιές του Σεθ, σενάρια από το παιδικό καρτούν από το οποίο ο Σεθ αντλεί τις φαντασιώσεις του που ζωντανεύουν, μαρτυρίες αυτόπτων μαρτύρων κλπ. Αυτά είναι πολύ πιο καλοδουλεμένα και ενδιαφέροντα από την κυρίως ιστορία. Ρε το διάβασα και εγώ, εντάξει μιλάμε για τρολάρισμα όχι αστεία. Χάλια μαύρα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted September 21, 2013 Author Share Posted September 21, 2013 Διάβασα το "Ζωντανός θρύλος" του Richard Matheson: Αυτή είναι μια ιστορία για τον τελευταίο άνθρωπο στον κόσμο όταν όλοι έχουν μετατραπεί σε βαμπίρ. Εννοείται ότι είναι σκάλες ανώτερο από τη γλυκανάλατη κινηματογραφική μεταφορά. Εδώ μιλάμε για μια ελέγεια που μιλά για τη σπίθα της ανθρωπότητας που τρεμοσβύνει και για τη μοναξιά. Μου άρεσε ότι ο Matheson διατηρεί σχεδόν όλες τις παραδοσιακές ιδιότητες των βαμπίρ (που τις ξέρουμε από το δράκουλα) και δεν κάνει όπως άλλοι να διατηρεί μόνο κάποιες από αυτές. Επίσης δίνει μια επιστημονικοφανή εξήγιση του πώς μετατρέπεται κάποιος σε βαμπίρ που μοιάζει πολύ ρεαλιστική. Πολύ ωραία πεσιμιστική ατμόσφαιρα καθ' όλη τη διάρκεια. Εντομεταξύ η ιστορία διαδραματίζεται στο μέλλον και έχει γραφτεί στη δεκαετία του 50. Πολύ λίγα στοιχεία προδίδουν ότι είναι τόσο παλιά. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχει γραφτεί σήμερα. 6 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted September 26, 2013 Share Posted September 26, 2013 (edited) Διάβασα την συλλογή ''Η Φωλιά του Λευκού Φιδιού'' του Μπραμ Στόκερ. Αποτελείται από μία ομότιτλη νουβέλα και τέσσερις μικρές ιστορίες. Η νουβέλα ήταν καλούτσικη. Κεντρικό πρόσωπο είναι ο Άνταμ Σάλτον, ένας νέος αριστοκράτης ο οποίος ταξιδεύει σε μία μικρή πόλη της Αγγλίας για να γνωριστεί με τον ηλικιωμένο του θείο. Με την έλευση του εκεί θα αρχίσουν να λαμβάνουν χώρα ορισμένα μυστηριώδη γεγονότα και χωρίς να το καταλάβει θα βρεθεί μπλεγμένος σε μία παράξενη περιπέτεια. Περίμενα να με κουράσει γιατί με λίγες εξαιρέσεις δεν μου αρέσουν οι πολύ παλιές ιστορίες τρόμου. Ήταν όμως καλογραμμένη και παρά το μέγεθος της έφυγε γρήγορα. Ωραία ήταν και τα άλλα διηγήματα, εκτός από το αρκετά καλό ''Διπλός Θάνατος ή Η Καταδίκη των Διδύμων''. Σ' αυτό μου άρεσε πολύ το θέμα και ιδίως η κατάληξη του. Αξιόλογη σε γενικές γραμμές συλλογή που όμως προτείνεται περισσότερο στους φαν του παλιού τρόμου, αλλά και για να πάρει κάποιος ένα διαφορετικό δείγμα γραφής από τον δημιουργό του Ντράκουλα. Edited September 26, 2013 by Δημήτρης 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted September 30, 2013 Author Share Posted September 30, 2013 (edited) Διάβασα το Psychomech, η εφιαλτική μηχανή του Brian Lumley: Αυτή είναι μια ιστορία που αφορά τη ζωή ενός δεκανέα που έσωσε έναν πλούσιο από μια έκρηξη βόμβας. Ο πλούσιος έμεινε ανάπηρος και είναι θέμα χρόνου να πεθάνει, ενώ ο πρωταγωνιστής τυφλώθηκε. Κυριευμένος από μεταφυσικές ανησυχίες και έχοντας ασχοληθεί στο παρελθόν με τη ναζιστική τεχνολογία, ο πλούσιος επιθυμεί να "συγκατοικήσει" με τη βοήθεια της μετενσάρκωσης στο σώμα του πρωταγωνιστή. Ο πρωταγωνιστής δέχεται, κληρονομεί την περιουσία του πλούσιου και αρχίζει να ασχολείται με τη ψυχομηχανική. Περίπου αυτή είναι η γενική ιδέα. Γυρνάω το οπισθόφυλλο από τις εκδόσεις ΟΞΥ και διαβάζω: " Η συνάντηση αυτών των δύο ανθρώπων θα βυθίσει τον κόσμο στη σφαίρα του τρόμου και θα κάνει πραγματικότητα τα πιο σκοτεινά όνειρα της ανθρωπότητας". Παρακάτω λέει: "πρόκειται για μια συγκλονιστική οδύσσεια στα πέρατα του τρόμου". Επομένως φταίω εγώ που σχολιάζω το βιβλίο στο παρόν νήμα και θα το αξιολογήσω ως βιβλίο τρόμου; Εφόσον η ΟΞΥ μου το πούλησε ως τέτοιο, ΕΤΣΙ θα το αξιολογήσω κι εγώ. Και ως βιβλίο τρόμου, δεν λέει τίποτα και είναι ανυπόφορα βαρετό, για να μην πω και κακογραμμένο. Στην ουσία ο Lumley επιδιώκει να μας παρουσιάσει το βιογραφικό του πρωταγωνιστή με όλες τις ανιαρές λεπτομέρειες που αυτό συνεπάγεται και με έμφαση στις ερωτικές του περιπέτειες (το πώς δηλαδή διπλαρώνει τις γκόμενες και κάνει σεξ μαζί τους). Ο παράγοντας σεξ υπεισέρχεται σε τέτοιο βαθμό που γίνεται κατάχρησή του και σε πολλά σημεία καταστρέφει την όποια ατμόσφαιρα δημιουργείται. Και ενώ τα 2/3 του μυθιστορήματος είναι βαρετή βιογραφία με κάποιες πινελιές επιστημονικής φαντασίας (που έχουν να κάνουν με προφητικά όνειρα και αστρολογικές προβλέψεις), στο τελευταίο 1/3 όπου η ιστορία πάει να μπει στο ζουμί, ο ίδιος ο Lumley βαριέται να μας παρουσιάσει λεπτομερώς άλλη μία ερωτική περιπέτεια του πρωταγωνιστή (η συγκεκριμένη κατέληξε στον γάμο του) και αποφασίζει να γίνει περιληπτικός, προκαλώντας εντός της ιστορίας δομικά σφάλματα. Την ώρα που εμείς διυλίζουμε τον κώνωπα και ψάχνουμε μετά μανίας να εντοπίσουμε "κακή γραφή" στους Έλληνες συγγραφείς!!! Παρά την ανουσιότητα του κειμένου του Lumley και τα δομικά του λάθη, οφείλω να του αναγνωρίσω ότι το φινάλε αυτή τη φορά είναι πολύ πιο καλοδουλεμένο από αυτό του πρώτου "νεκροσκόπου" και ίσως είναι το μόνο που αξίζει σε όλο το βιβλίο. Όπως καταλάβατε με απογοήτευσε αυτό το βιβλίο και παρόλο που η ΟΞΥ μας το πουλάει για τρόμου, δεν έχει καμία σχέση με το είδος. Edited September 30, 2013 by alien666 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Airbourne Posted September 30, 2013 Share Posted September 30, 2013 Ξεκίνησα το πρώτο βιβλίο του Αίματος του Μπάρκερ... 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted September 30, 2013 Share Posted September 30, 2013 Ξεκίνησα το πρώτο βιβλίο του Αίματος του Μπάρκερ... Είσαι πολύ τυχερός που μπορείς να το ξεκινήσεις για πρώτη φορά 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Airbourne Posted October 1, 2013 Share Posted October 1, 2013 (edited) Ξεκίνησα το πρώτο βιβλίο του Αίματος του Μπάρκερ... Είσαι πολύ τυχερός που μπορείς να το ξεκινήσεις για πρώτη φορά Καλό μήνα σε όλους Ναι, νομίζω πως μπορώ να το δεχθώ αυτό.. Μου έμεινε μόνο μια ιστορία "Στους λόφους, οι πόλεις", πιστεύω πως είναι ότι καλύτερο έχω διαβάσει μέχρι στιγμής από Μπάρκερ και γενικά από τρόμο (και ας είναι μόνο σύντομες ιστορίες). Ο άνθρωπος έχει απίστευτη φαντασία. Αν είναι και τα επόμενα βιβλία της σειράς έτσι δεν θα έχω λόγια να περιγράψω. Edited October 1, 2013 by Airbourne 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mr. R.Carter Posted October 5, 2013 Share Posted October 5, 2013 Ξεκίνησα το πρώτο βιβλίο του Αίματος του Μπάρκερ... Είσαι πολύ τυχερός που μπορείς να το ξεκινήσεις για πρώτη φορά Καλό μήνα σε όλους Ναι, νομίζω πως μπορώ να το δεχθώ αυτό.. Μου έμεινε μόνο μια ιστορία "Στους λόφους, οι πόλεις", πιστεύω πως είναι ότι καλύτερο έχω διαβάσει μέχρι στιγμής από Μπάρκερ και γενικά από τρόμο (και ας είναι μόνο σύντομες ιστορίες). Ο άνθρωπος έχει απίστευτη φαντασία. Αν είναι και τα επόμενα βιβλία της σειράς έτσι δεν θα έχω λόγια να περιγράψω. Mεχρι και το 3ο βιβλιο η ποιοτητα ειναι πολυ ψηλη. Στα επομενα υπαρχουν καποιες μετριοτητες παραπανω. Προσωπικη αποψη βεβαια, γουστα ειναι αυτα 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.