AlienBill Posted October 6, 2013 Author Share Posted October 6, 2013 Διάβασα το πεθαίνοντας στην Τερατούπολη, του Jeffrey Thomas. Πρόκειται για sci-fi horror υψηλού επιπέδου. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας κατοικεί σε έναν άλλο πλανήτη, ο οποίος αποτελεί μια αποικία τη Γης στο μέλλον. Στον πλανήτη αυτόν, οι γήινοι συμβιώνουν αρμονικά με διάφορες ντόπιες εξωγήινες φυλές. Συνάπτει δεσμό με μία κοπέλα, η οποία έχει μεταφυσικές ανησυχίες. Μέχρι που έρχεται στην κατοχή της το διαβόητο Νεκρονομικόν και η εφαρμογή των όσων γράφει την τρελαίνει, πράγμα που καταλήγει στο να σκοτωθεί από τον πρωταγωνιστή σε μία κατάσταση που αυτός βρίσκεται σε αυτοάμυνα. Από εκεί και πέρα ο πρωταγωνιστής αποφασίζει να εξαλείψει όλες τις υπόγειες αιρέσεις που εφαρμώζουν τα τελετουργικά αυτού του βιβλίου και σύντομα μπαίνει στο στόχαστρό τους. Η ιστορία ολοκληρώνεται σε τρία μεγάλα μέρη, εκ των οποίων περισσότερο μου άρεσε το πρώτο, διότι ακόμη δεν επιδιώκεται μια εισαγωγή στον φουτουριστικό αυτό κόσμο, με αποτέλεσμα να υπερισχύει το κλίμα του ατόφιου τρόμου. Στη συνέχεια υπεισέρχεται περισσότερο το στοιχείο της επιστημονικής φαντασίας και προς το τέλος επιστρέφει και ο τρόμος. Θα ήταν αδικία να κατατάξω την ιστορία στη "μυθολογία Κθούλου", με την έννοια ότι το προσωπικό στοιχείο του συγγραφέα υπερισχύει σε μεγάλο βαθμό. Τα στοιχεία της μυθολογίας Κθούλου είναι απλώς τα επί μέρους συστατικά της ιστορίας του. Μου άρεσε πολύ αυτό το βιβλίο και θα ήθελα να δω περισσότερες δουλειές από τον συγγραφέα. 7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted October 11, 2013 Author Share Posted October 11, 2013 Διάβασα το "κραυγή από την κόλαση" του Ramsey Campbell: Σε αυτή την ιστορία κάποιος έχει απαγάγει την κόρη της πρωταγωνίστριας και αργότερα έχει βρεθεί το πτώμα της νεκρό. Εννιά χρόνια μετά όμως, η πρωταγωνίστρια δέχεται ένα τηλεφώνημα που επιβεβαιώνει ότι η κόρη της είναι ζωντανή και ότι το πτώμα που βρέθηκε ήταν άλλο. Μαθαίνει ότι το παιδί της βρίσκεται στο έλεος μιας νοσηρής αίρεσης που μπροστά της η συμμορία του Manson να μοιάζει νηπιαγωγείο. Το βάζει στόχο λοιπόν να το σώσει. Είναι η πρώτη φορά που διαβάζω μυθιστόρημα από τον συγκεκριμένο συγγραφέα, καθώς ό,τι είχα διαβάσει ως τώρα από αυτόν ήταν short stories. Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα, είναι κατ' εμέ η πεμπτουσία του τρόμου, δεδομένου ότι τόσο η πλοκή όσο και η ατμόσφαιρά του συνοψίζουν αυτό που εγώ προσωπικά ορίζω ως τρόμο στη λογοτεχνία. Ο Campbell αναπτύσσει τους χαρακτήρες ΧΩΡΙΣ να κάνει το λάθος που κάνουν οι σύγχρονοι συγγραφείς του είδους και αποκόπτουν την αφήγιση από την ατμόσφαιρα. Αντίθετα το στοιχείο του τρόμου, του σκοτεινού υπαινιγμού και της νοσηρότητας είναι πανταχού παρόν, χώρια που οι σκηνές που μπορεί να θεωρηθούν ως τρομαχτικές είναι τόσο πολλές ώστε να μην ξεπέσει η υπόθεση σε "κοινωνικό δράμα". Μετά από αυτό, θεωρώ τον εαυτό μου φαν του συγκεκριμένου συγγραφέα. Βέβαια υπάρχουν και κάποια αρνητικά με το κυριότερο απ' όλα, το γεγονός ότι είναι λίγο έως πολύ δυσανάγνωστος (το ήξερα αυτό και από τα διηγήματά του). Και το λέω εγώ αυτό, που ακόμη και τον Λάβκραφτ τον θεωρώ ευανάγνωστο. Ο Campell ενδίδει πολλές φορές στο να υπερφορτώσει τη γραφή του με λεξιθηρία, παρομοιώσεις και άλλες μανιέρες, χωρίς να ενδιαφέρεται για το αν ο αναγνωστης διαβάζει τη κάθε φράση του 3 φορές προκειμένου να καταλάβει τι εννοεί. Και -σοβαρά τώρα- έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να διαβάζει ξανά και ξανά κάποιες προτάσεις για να καταλάβω τι λένε. Όμως κατ' εμέ, αυτό που πάνω απ' όλα μετράει σε μια ιστορία τρόμου, είναι η ατμόσφαιρα και το περιεχόμενο. Αυτά τα στοιχεία ήταν και τα δυο άψογα. Θεωρώ λοιπόν την "κραυγή από τη κόλαση" ή αλλιώς the nameless ως ένα εξαιρετικό δείγμα σύγχρονου τρόμου. 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Popular Post Airbourne Posted October 19, 2013 Popular Post Share Posted October 19, 2013 (edited) Διάβασα το "Ζωντανός θρύλος" του Richard Matheson. Η ίδια ιστορία με μεγάλες παραλλαγές έχει βγεί και ταινία με πρωταγωνιστή τον Will Smith. Απορώ με τον εαυτό μου γιατί τόσα χρόνια δεν είχα διαβάσει αυτό το σπουδαίο βιβλίο. Οι σελίδες έφευγαν πολύ γρήγορα. Ο Ρίτσαρντ Νέβιλ έμεινε ίσως ο τελευταίος άνθρωπος στη γή. Ένας ιός, που μόλυνε άντρες, γυναίκες και παιδιά και τους μετέτρεψε σε άβουλα όντα-βρυκόλακες είναι υπεύθυνος για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο ήρωας μας. Πραγματικά σε βάζει σε σκέψεις αυτή η ιστορία καθώς καταφέρνει πανεύκολα να κρατά το ενδιαφέρον συνεχώς. Η γραφή του Μάθεσον φανταστική. Ένα καταπληκτικό βιβλίο που θα πρέπει όλοι να διαβάσουν κάποια στιγμή. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους όσους αγαπούν το να μη ξέρουν αν θα ξημερώσει αύριο..χε χε Edited October 19, 2013 by Airbourne 10 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted October 23, 2013 Author Share Posted October 23, 2013 Διάβασα το Κόκο του Peter Straub. O λόγος που το δηλώνω εδώ και όχι στο "τι διαβάζετε γενικά", είναι ότι στη συνείδηση των περισσότερων που δεν το έχουν διαβάσει, κατατάσεται στον τρόμο. Η πραγματικότητα όμως, είναι ότι δεν είναι βιβλίο τρόμου, αλλά μια ενδιαφέρουσα αστυνομική περιπέτεια. Η ιστορία έχει να κάνει με 4 πρώην στρατιώτες από το Βιετνάμ που αναζητούν στην Ασία και την Αμερική έναν πέμπτο, διότι πιστεύουν ότι έχει γίνει serial killer και χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο "Κόκο". Το βιβλίο είναι τεράστιο (πάνω από 600 σελίδες) και όπως είναι αναμενώμενο υπεραναλύει τους χαρακτήρες της παλαίμαχης παρέας σε βαθμό που να νιώθεις ότι τους γνωρίζεις προσωπικά. Αυτό είναι το στοιχείο που καθιστά την ιστορία πολύ καλή. Το ενδιαφέρον διατηρείται αμείωτο, τουλάχιστον μέχρι το τέλος του ταξιδιού στην Ασία (περίπου μέχρι τη μέση του βιβλίου). Από εκεί και πέρα εντόπισα μια μικρή κοιλιά στην πλοκή, όχι διότι δεν συνέβαινε τίποτα το ουσιαστικό, αλλά γιατί όσα συνέβαιναν εξελίσσονταν κάπως πιο αργά σε σχέση με τα προηγούμενα γεγονότα. Μέχρι που ήρθε το πολύ δυνατό φινάλε (η μοναδική τρομοσκηνή του βιβλίου) και το απογείωσε. Συμπέρασμα: Το συνιστώ για όσους θέλουν να διαβάσουν μια πολύ καλή ιστορία που είναι ως επί το πλείστον αστυνομική. Όσοι όμως θέλουν να διαβάσουν λογοτεχνία τρόμου, ας προτιμήσουν κάτι άλλο. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Snowghoul Posted October 23, 2013 Share Posted October 23, 2013 Διάβασα το "κραυγή από την κόλαση" του Ramsey Campbell: Σε αυτή την ιστορία κάποιος έχει απαγάγει την κόρη της πρωταγωνίστριας και αργότερα έχει βρεθεί το πτώμα της νεκρό. Εννιά χρόνια μετά όμως, η πρωταγωνίστρια δέχεται ένα τηλεφώνημα που επιβεβαιώνει ότι η κόρη της είναι ζωντανή και ότι το πτώμα που βρέθηκε ήταν άλλο. Μαθαίνει ότι το παιδί της βρίσκεται στο έλεος μιας νοσηρής αίρεσης που μπροστά της η συμμορία του Manson να μοιάζει νηπιαγωγείο. Το βάζει στόχο λοιπόν να το σώσει. Είναι η πρώτη φορά που διαβάζω μυθιστόρημα από τον συγκεκριμένο συγγραφέα, καθώς ό,τι είχα διαβάσει ως τώρα από αυτόν ήταν short stories. Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα, είναι κατ' εμέ η πεμπτουσία του τρόμου, δεδομένου ότι τόσο η πλοκή όσο και η ατμόσφαιρά του συνοψίζουν αυτό που εγώ προσωπικά ορίζω ως τρόμο στη λογοτεχνία. Ο Campbell αναπτύσσει τους χαρακτήρες ΧΩΡΙΣ να κάνει το λάθος που κάνουν οι σύγχρονοι συγγραφείς του είδους και αποκόπτουν την αφήγιση από την ατμόσφαιρα. Αντίθετα το στοιχείο του τρόμου, του σκοτεινού υπαινιγμού και της νοσηρότητας είναι πανταχού παρόν, χώρια που οι σκηνές που μπορεί να θεωρηθούν ως τρομαχτικές είναι τόσο πολλές ώστε να μην ξεπέσει η υπόθεση σε "κοινωνικό δράμα". Μετά από αυτό, θεωρώ τον εαυτό μου φαν του συγκεκριμένου συγγραφέα. Βέβαια υπάρχουν και κάποια αρνητικά με το κυριότερο απ' όλα, το γεγονός ότι είναι λίγο έως πολύ δυσανάγνωστος (το ήξερα αυτό και από τα διηγήματά του). Και το λέω εγώ αυτό, που ακόμη και τον Λάβκραφτ τον θεωρώ ευανάγνωστο. Ο Campell ενδίδει πολλές φορές στο να υπερφορτώσει τη γραφή του με λεξιθηρία, παρομοιώσεις και άλλες μανιέρες, χωρίς να ενδιαφέρεται για το αν ο αναγνωστης διαβάζει τη κάθε φράση του 3 φορές προκειμένου να καταλάβει τι εννοεί. Και -σοβαρά τώρα- έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να διαβάζει ξανά και ξανά κάποιες προτάσεις για να καταλάβω τι λένε. Όμως κατ' εμέ, αυτό που πάνω απ' όλα μετράει σε μια ιστορία τρόμου, είναι η ατμόσφαιρα και το περιεχόμενο. Αυτά τα στοιχεία ήταν και τα δυο άψογα. Θεωρώ λοιπόν την "κραυγή από τη κόλαση" ή αλλιώς the nameless ως ένα εξαιρετικό δείγμα σύγχρονου τρόμου. Το είχα διαβάσει αρκετά χρόνια πριν και δεν μου πολυάρεσε, κυρίως γιατί ήθελα να διαβάσω περισσότερα πράγματα για την αίρεση. Ίσως να το ξαναδιαβάσω, ενδεχομένως οι εντυπώσεις μου να είναι διαφορετικές. Άλλη ηλικία, άλλα μυαλά 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted October 23, 2013 Author Share Posted October 23, 2013 Διάβασα το "κραυγή από την κόλαση" του Ramsey Campbell: Σε αυτή την ιστορία κάποιος έχει απαγάγει την κόρη της πρωταγωνίστριας και αργότερα έχει βρεθεί το πτώμα της νεκρό. Εννιά χρόνια μετά όμως, η πρωταγωνίστρια δέχεται ένα τηλεφώνημα που επιβεβαιώνει ότι η κόρη της είναι ζωντανή και ότι το πτώμα που βρέθηκε ήταν άλλο. Μαθαίνει ότι το παιδί της βρίσκεται στο έλεος μιας νοσηρής αίρεσης που μπροστά της η συμμορία του Manson να μοιάζει νηπιαγωγείο. Το βάζει στόχο λοιπόν να το σώσει. Είναι η πρώτη φορά που διαβάζω μυθιστόρημα από τον συγκεκριμένο συγγραφέα, καθώς ό,τι είχα διαβάσει ως τώρα από αυτόν ήταν short stories. Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα, είναι κατ' εμέ η πεμπτουσία του τρόμου, δεδομένου ότι τόσο η πλοκή όσο και η ατμόσφαιρά του συνοψίζουν αυτό που εγώ προσωπικά ορίζω ως τρόμο στη λογοτεχνία. Ο Campbell αναπτύσσει τους χαρακτήρες ΧΩΡΙΣ να κάνει το λάθος που κάνουν οι σύγχρονοι συγγραφείς του είδους και αποκόπτουν την αφήγιση από την ατμόσφαιρα. Αντίθετα το στοιχείο του τρόμου, του σκοτεινού υπαινιγμού και της νοσηρότητας είναι πανταχού παρόν, χώρια που οι σκηνές που μπορεί να θεωρηθούν ως τρομαχτικές είναι τόσο πολλές ώστε να μην ξεπέσει η υπόθεση σε "κοινωνικό δράμα". Μετά από αυτό, θεωρώ τον εαυτό μου φαν του συγκεκριμένου συγγραφέα. Βέβαια υπάρχουν και κάποια αρνητικά με το κυριότερο απ' όλα, το γεγονός ότι είναι λίγο έως πολύ δυσανάγνωστος (το ήξερα αυτό και από τα διηγήματά του). Και το λέω εγώ αυτό, που ακόμη και τον Λάβκραφτ τον θεωρώ ευανάγνωστο. Ο Campell ενδίδει πολλές φορές στο να υπερφορτώσει τη γραφή του με λεξιθηρία, παρομοιώσεις και άλλες μανιέρες, χωρίς να ενδιαφέρεται για το αν ο αναγνωστης διαβάζει τη κάθε φράση του 3 φορές προκειμένου να καταλάβει τι εννοεί. Και -σοβαρά τώρα- έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να διαβάζει ξανά και ξανά κάποιες προτάσεις για να καταλάβω τι λένε. Όμως κατ' εμέ, αυτό που πάνω απ' όλα μετράει σε μια ιστορία τρόμου, είναι η ατμόσφαιρα και το περιεχόμενο. Αυτά τα στοιχεία ήταν και τα δυο άψογα. Θεωρώ λοιπόν την "κραυγή από τη κόλαση" ή αλλιώς the nameless ως ένα εξαιρετικό δείγμα σύγχρονου τρόμου. Το είχα διαβάσει αρκετά χρόνια πριν και δεν μου πολυάρεσε, κυρίως γιατί ήθελα να διαβάσω περισσότερα πράγματα για την αίρεση. Ίσως να το ξαναδιαβάσω, ενδεχομένως οι εντυπώσεις μου να είναι διαφορετικές. Άλλη ηλικία, άλλα μυαλά Μερικές φορές οι υπαινιγμοί προκαλούν περισσότερο τρόμο από το να σου τα λέει κάποιος ξεκάθαρα. Για την αίρεση αποκαλύπτονται αρκετά πράγματα, αλλά τα περισσότερα αφήνονται στη φαντασία του αναγνώστη, ώστε να συμπληρώσει ότι ο ίδιος θεωρεί φριχτό, σύμφωνα με τον υποκειμενισμό του. Less is more! 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted October 25, 2013 Share Posted October 25, 2013 Να πω τον πόνο μου; Ήμουν σε δίλημμα. Ήθελα να διαβάσω S.P. Somtow. Είχα τους Σκοτεινούς Άγγελους και το Ματωμένο Φεγγάρι και λόγω μεγέθους καθαρά, διάλεξα τους Σκοτεινούς Αγγέλους. Περίμενα τουλάχιστον μια καταπληκτική γραφή, γιατί έχω ακούσει τα καλύτερα. Αντ' αυτού, μου παρουσιάζεται 1) η χήρα Γκρέηντζερ, που μου διηγείται το πώς γνώρισε τον Γουώλτ Γουίτμαν και το φίλο του τον Ζακ 2) και μέσα στη διήγηση της χήρας, ο Ζακ της διηγείται πώς γνώρισε τον άντρα της, τον αιδεσιμώτατο Γκρέηντζερ, 3) και μέσα στη διήγηση του Ζακ, ο αιδαισιμώτατος Γκρέηντζερ του διηγείται πώς γνώρισε τη σκλάβα Λιουθέρα 4) και μέσα στη διήγηση του Γκρέηντζερ, η Λιουθέρα του διηγείται πώς ήρθε στην Αμερική. Μπορώ να βάλω τις φωνές τώρα ή να το αφήσω για μετά τη σελίδα 75, που με φτάσανε οι διηγήσεις-μπαμπούσκες; 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted October 25, 2013 Share Posted October 25, 2013 Να πω τον πόνο μου; Ήμουν σε δίλημμα. Ήθελα να διαβάσω S.P. Somtow. Είχα τους Σκοτεινούς Άγγελους και το Ματωμένο Φεγγάρι και λόγω μεγέθους καθαρά, διάλεξα τους Σκοτεινούς Αγγέλους. Περίμενα τουλάχιστον μια καταπληκτική γραφή, γιατί έχω ακούσει τα καλύτερα. Αντ' αυτού, μου παρουσιάζεται 1) η χήρα Γκρέηντζερ, που μου διηγείται το πώς γνώρισε τον Γουώλτ Γουίτμαν και το φίλο του τον Ζακ 2) και μέσα στη διήγηση της χήρας, ο Ζακ της διηγείται πώς γνώρισε τον άντρα της, τον αιδεσιμώτατο Γκρέηντζερ, 3) και μέσα στη διήγηση του Ζακ, ο αιδαισιμώτατος Γκρέηντζερ του διηγείται πώς γνώρισε τη σκλάβα Λιουθέρα 4) και μέσα στη διήγηση του Γκρέηντζερ, η Λιουθέρα του διηγείται πώς ήρθε στην Αμερική. Μπορώ να βάλω τις φωνές τώρα ή να το αφήσω για μετά τη σελίδα 75, που με φτάσανε οι διηγήσεις-μπαμπούσκες; Μπορούσες να ρωτήσεις στο φόρουμ να σου πούμε Ματωμένο Φεγγάρι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted October 25, 2013 Share Posted October 25, 2013 Κάθε φορά όμως βρε παιδί. Κάθε φορά το ίδιο πράγμα, να ξεκινήσω ένα βιβλίο με τόση λαχτάρα και να μου βγει κολοκύθα... Αλήθεια τώρα, έχει διαβάσει κανείς τους Σκοτεινούς Αγγέλους; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted October 25, 2013 Share Posted October 25, 2013 Εγω προπερσι. Αρκετα συμπαθητικο darkfantasohorror με μπολικο χρωμα και λιγα μπρρρ. Ενω το ματωμενο φεγγαρι εχει σαν bonus οτι μοιραζεται το ιδιο αρχικο setup με ελληνικο βιβλοο τρομου Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted October 28, 2013 Author Share Posted October 28, 2013 (edited) Διάβασα το "δαιμονισμένη ταξιαρχία" του Graham Masterton. Προκειται για μία ιστορία που ασχολείται με έναν αόρατο δολοφόνο, ο οποίος εισβάλλει σε σπίτια και διαμελίζει αθώα θύματα. Ένα μικρό κορίτσι είναι το μόνο που μπορεί να δει την όψη του, ενώ η αστυνομία (μαζί και ο πρωταγωνιστής που είναι ντέντεκτιβ) ερευνά το ποιος μπορεί να είναι. Αν υπάρχει κάτι καλό σε αυτή την ιστορία, είναι το γεγονός ότι ενώ είναι από τις πιο πρόσφατες του συγγραφέα, δεν παρουσιάζει το χάλι που παρουσιάζουν κάποιες από τις καινούργιες που έχει γράψει, τουλάχιστον σε επίπεδο υπόθεσης. Αν κάποιος θελήσει να διαβάσει το πιο καλό δείγμα από τα πιο πρόσφατα του συγγραφέα, θα του συνιστούσα αυτό. Κατ' εμέ πάντως ο Masterton έχει ξεπέσει αρκετά τον τελευταίο καιρό και οι παθογένειες οι οποίες εμφανίζονται στη γραφή του, υπάρχουν και στο συγκεκριμένο κείμενο υποβιβάζοντάς το. Πρώτα απ' όλα το υπόβαθρο του συγκεκριμένου δολοφόνου είναι πολύπλοκα φανταστικό και συνδυάζει τον πόλεμο των βορείων και νοτίων, με τις θρησκείες των Αφρικανών αποίκων της Αμερικής, με την "ταξιαρχεία του διαβόλου", με την Αγία Βαρβάρα και επί πλέον τα θύματα θανατώνονται με τρόπους που προσομοιώνουν τα μαρτύρια κάποιων αγίων. Όλα αυτά (και ειδικά έτσι όπως είναι δοσμένα από τον συγγραφέα) ξεπερνούν τα όρια του τρόμου και αγγίζουν την κατηγορία του fantasy. Το μόνο που μένει να μας υπενθυμίζει ότι διαβάζουμε τρόμο, είναι η βία και οι αιματηρές σκηνές, που ως γνωστόν, στον γραπτό λόγο δεν λειτουργούν με την αποτελεσματικότητα που λειτουργούν στον κινηματογράφο και στην εικόνα γενικότερα. Το χειρότερο όμως απ' όλα, είναι η εμμονή που έχει αποκτήσει ο συγγραφέας τα τελευταία χρόνια με τον διάλογο. Ναι, συμφωνώ ότι ο διάλογος διανθίζει την αφήγιση και την καθιστά πιο ευκολοδιάβαστη, όμως ο Masterton τόσο σε αυτή την ιστορία, όσο και σε όλες του τις πρόσφατες υπερβαλλει τόσο στη χρήση του, που οι ιστορίες του δεν απέχουν σχεδόν καθόλου από τα κινηματογραφικά σενάρια. Και εγώ λογοτεχνία θέλω να διαβάσω, όχι σενάριο. Η "δαιμονισμένη ταξιαρχία" αποτελεί παράδειγμα για το πώς η κατάχρηση του διαλόγου μπορεί να αποβεί σε βάρος της ιστορίας, διότι πολύ απλά δεν υπάρχει ατμόσφαιρα (πράγμα που μόνο με την αφήγιση επιτυγχάνεται). Στην ουσία παρακολουθούμε μόνο διαλόγους επί διαλόγων και η αφήγιση περιορίζεται σχεδόν μονάχα στο τι ρούχα φοράνε οι πρωταγωνιστές (και κυρίως οι γυναίκες πρωταγωνίστριες-άλλη μια εμμονή του συγγραφέα). Δεν μπορώ να πω ότι η ιστορία ήταν κακή, απλά πάσχει από το σύνδρομο "θα-μπορούσε-να-είναι-καλύτερη". Edited October 28, 2013 by alien666 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
oldboy Posted October 28, 2013 Share Posted October 28, 2013 και μιας και ανεφερες τον Masterton θα ηθελα την γνωμη σου, πιο βιβλιο του να επιλεξω μετα τα "αρχοντας του ψευδους", "παριας" και "αυτοι που ποτε δεν κοιμουνται" τα οποια με αφησανε ευχαριστημενο. ειχα αποφασισει για το "παγιδευμενοι" αλλα πρεπει να εχει εξαντληθει. τωρα για τα υπολοιπα εχω ακουσει οχι και τοσο κολακευτικα σχολια πραγμα που επιβεβαιωνεται και απο τα γραφομενα σου. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted October 28, 2013 Share Posted October 28, 2013 και μιας και ανεφερες τον Masterton θα ηθελα την γνωμη σου, πιο βιβλιο του να επιλεξω μετα τα "αρχοντας του ψευδους", "παριας" και "αυτοι που ποτε δεν κοιμουνται" τα οποια με αφησανε ευχαριστημενο. ειχα αποφασισει για το "παγιδευμενοι" αλλα πρεπει να εχει εξαντληθει. τωρα για τα υπολοιπα εχω ακουσει οχι και τοσο κολακευτικα σχολια πραγμα που επιβεβαιωνεται και απο τα γραφομενα σου. Εμένα η δαιμονισμένη ταξιαρχία μου άρεσε πάντως. Θα πρότεινα πάντως τον Καθρέφτη και, αν ποτέ το βρεις, το "Ο Δαίμονας ξαναζωντανεύει" από εκδόσεις Σιμώσι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted October 28, 2013 Author Share Posted October 28, 2013 και μιας και ανεφερες τον Masterton θα ηθελα την γνωμη σου, πιο βιβλιο του να επιλεξω μετα τα "αρχοντας του ψευδους", "παριας" και "αυτοι που ποτε δεν κοιμουνται" τα οποια με αφησανε ευχαριστημενο. ειχα αποφασισει για το "παγιδευμενοι" αλλα πρεπει να εχει εξαντληθει. τωρα για τα υπολοιπα εχω ακουσει οχι και τοσο κολακευτικα σχολια πραγμα που επιβεβαιωνεται και απο τα γραφομενα σου. Και τα τρια αυτά τα θεωρώ καλά (όπως κι αυτά που αναφέρει ο Νιχιλιο). Το ίδιο καλά είναι, όποιο κι αν πάρεις το ίδιο καλό είναι.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted October 28, 2013 Share Posted October 28, 2013 πιο βιβλιο του να επιλεξω μετα τα "αρχοντας του ψευδους", "παριας" και "αυτοι που ποτε δεν κοιμουνται" Γιατί δεν πας στους Δαίμονες της Νορμανδίας, να φας τη σατανίλα σου να ισιώσεις; 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
oldboy Posted October 28, 2013 Share Posted October 28, 2013 με ενδιαφερει ενας Μasterton κοντα στα προτυπα των τριων βιβλιων που ανεφερα παραπανω. αν ειναι θα αναζητησω το "καθρεφτη" η τους "δαιμονες της Νορμανδιας" για αρχη Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted October 28, 2013 Share Posted October 28, 2013 πιο βιβλιο του να επιλεξω μετα τα "αρχοντας του ψευδους", "παριας" και "αυτοι που ποτε δεν κοιμουνται" Γιατί δεν πας στους Δαίμονες της Νορμανδίας, να φας τη σατανίλα σου να ισιώσεις; Γιατί οι τελευταίες 30 σελίδες είναι από τις πιο διεκπεραιωτικές τελευταίες σελίδες βιβλίου του Μάστερτον. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted December 13, 2013 Author Share Posted December 13, 2013 (edited) Οσα ξέρει η νύχτα, του Dean Koontz: Τον απέφευγα αυτόν τον συγγραφέα, διότι είχα ακούσει ότι δεν γράφει ακριβώς horror και ότι προτιμάει τα θρίλερ αγωνίας. Ασφαλώς και έπεσα έξω. Υπάρχουν και έργα του που είναι τρόμου, όπως αυτό. Ασχολείται με έναν serial killer που σκοτώνει 4 οικογένειες μέχρι να πεθάνει και ο ίδιος από το ανηλικο μέλος της τελευταίας. Πολλά χρόνια αργότερα, ο ανήλικος γίνεται ένας ενήλικος αστυνομικός (ο πρωταγωνιστής της ιστορίας), έχει μια οικογένεια με τρία παιδιά και τότε διαπιστώνει ότι ξεκινάνε να γίνονται κάποιοι φόνοι πανομοιότυποι με αυτούς του serial killer που είχε σκοτώσει παλιά. Φαίνεται πως το πνεύμα του δολοφόνου ξαναζεί, κυριεύει σώματα ανθρώπων και αναβιώνει τα όσα είχαν συμβεί στο παρελθόν. Όπως καταλάβατε πρόκειται για μια τυπική ιστορία τρόμου του Stefen King. Είναι λες και οι Koontz και King είναι το ίδιο πρόσωπο ακόμη και στη γραφή τους (με τον πρώτο να προτιμά λιγότερο τη χρήση διαλόγου), διότι αμφότεροι χρησιμοποιούν ταυτόσημες μεθόδους καταγραφής των σκέψεων των πρωταγωνιστών και εξαντλητικό character development που σε αρκετά σημεία βαίνει εις βάρος της σκοτεινής ατμόσφαιρας. Πόσο μάλλον όταν η ιστορία είναι family-horror και αξιοποιεί το character development με εξίσου εξαντλητικό τρόπο στα μικρά παιδιά, όπου εμένα προσωπικά με ξενερώνει, γιατί οι σκέψεις και οι διάλογοι των πιτσιρικάδων καθιστούν την όλη ατμόσφαιρα κάπως πιο "παραμυθένια", "ζωηρή" και γλυκανάλατη. Και όπως συμβαίνει στο family horror τύπου King, όσο πιο μικρά είναι τα παιδιά, τόσο πιο "ειδική" μεταχείριση έχουν από την απειλή. Ο Koontz φτάνει στο σημείο να παραδεχτεί ξιπασμένα μέσα στην αφίγηση ότι όσο πιο μικρά είναι τα παιδιά, τόσο λιγότερο "βάρβαρος" είναι ο θάνατος που σκοπεύει να τους δώσει ο δολοφόνος. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα το family horror με ξενερώνει ακριβώς γι' αυτούς τους λόγους. Και είναι οι ίδιοι ακριβώς λόγοι που το καθιστούν συνήθως best seller, διότι απευθύνεται με αυτούς τους τρόπους σε πιο ευρείες αναγνωστικές μάζες. Εγώ όμως προτιμώ τον πιο cult και pulp weird horror και όχι ιστορίες για παιδάκια που ήταν μικρά και μεγάλωσαν ή για οικογένειες με γλυκανάλατη ατμόσφαιρα. Βέβαια οφείλω να ομολογήσω ότι αυτού του τύπου η γραφή, πάντα στο τέλος με κερδίζει, με ρουφάει και συμπάσχω με τους ήρωες, επομένως όσο κι αν γκρινιάζω, παντα καταλήγω να απολαμβάνω το βιβλίο. Έτσι απόλαυσα εν τέλει και το συγκεκριμένο του Koontz, αν και επιμένω να μην είμαι φαν του συγκεκριμένου είδους τρόμου. Θα διαβάσω και άλλα βιβλία του και -εννοείται- το συγκεκριμένο το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους τους φαν του King, ακόμη κι αν δεν είναι ευχαριστημένοι από τις παλαιότερες δουλειες του Koontz. Edited December 13, 2013 by alien666 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elgalla Posted December 13, 2013 Share Posted December 13, 2013 Το τελευταίο που διάβασα ήταν το The Girl Next Door του Jack Ketchum. Καταπληκτικό βιβλίο, με κατέστρεψε ψυχολογικά. Περισσότερο από το γεγονός ότι βασίζεται σε πραγματική ιστορία, αυτό που ειλικρινά με τρομοκράτησε στο μυθιστόρημα αυτό είναι ότι δεν σου αφήνει μέρος να κρυφτείς. Τίποτα, ούτε καν μια μικρή γωνία. Είναι ανελέητο το άτιμο. Δεν είχα διαβάσει άλλο βιβλίο του συγγραφέα, αλλά αυτό μου δημιούργησε τη διάθεση να διαβάσω τα άπαντά του -με μεγάλα διαλείμματα, βέβαια, διότι αν είναι όλα όπως αυτο θα καταλήξω στο ψυχιατρείο, τη βλέπω τη δουλειά! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted December 13, 2013 Share Posted December 13, 2013 Το τελευταίο που διάβασα ήταν το The Girl Next Door του Jack Ketchum. Καταπληκτικό βιβλίο, με κατέστρεψε ψυχολογικά. Περισσότερο από το γεγονός ότι βασίζεται σε πραγματική ιστορία, αυτό που ειλικρινά με τρομοκράτησε στο μυθιστόρημα αυτό είναι ότι δεν σου αφήνει μέρος να κρυφτείς. Τίποτα, ούτε καν μια μικρή γωνία. Είναι ανελέητο το άτιμο. Δεν είχα διαβάσει άλλο βιβλίο του συγγραφέα, αλλά αυτό μου δημιούργησε τη διάθεση να διαβάσω τα άπαντά του -με μεγάλα διαλείμματα, βέβαια, διότι αν είναι όλα όπως αυτο θα καταλήξω στο ψυχιατρείο, τη βλέπω τη δουλειά! To Κορίτσι της Διπλανής πόρτας είναι με διαφορά το χειρότερό του (με την καλή έννοια) ή το καλύτερό του (με την κακή έννοια). Από τα υπόλοιπα που έχω διαβάσει, μόνο τα Right to life και Off Season το πλησιάζουν. Να διαβάσεις σίγουρα το Red όμως 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elgalla Posted December 13, 2013 Share Posted December 13, 2013 Το τελευταίο που διάβασα ήταν το The Girl Next Door του Jack Ketchum. Καταπληκτικό βιβλίο, με κατέστρεψε ψυχολογικά. Περισσότερο από το γεγονός ότι βασίζεται σε πραγματική ιστορία, αυτό που ειλικρινά με τρομοκράτησε στο μυθιστόρημα αυτό είναι ότι δεν σου αφήνει μέρος να κρυφτείς. Τίποτα, ούτε καν μια μικρή γωνία. Είναι ανελέητο το άτιμο. Δεν είχα διαβάσει άλλο βιβλίο του συγγραφέα, αλλά αυτό μου δημιούργησε τη διάθεση να διαβάσω τα άπαντά του -με μεγάλα διαλείμματα, βέβαια, διότι αν είναι όλα όπως αυτο θα καταλήξω στο ψυχιατρείο, τη βλέπω τη δουλειά! To Κορίτσι της Διπλανής πόρτας είναι με διαφορά το χειρότερό του (με την καλή έννοια) ή το καλύτερό του (με την κακή έννοια). Από τα υπόλοιπα που έχω διαβάσει, μόνο τα Right to life και Off Season το πλησιάζουν. Να διαβάσεις σίγουρα το Red όμως Το Off Season είναι στο άμεσο πρόγραμμά μου, όπως και το Girl Next Door το βρήκα σε πολύ καλή τιμή για kindle και το πήρα. Σίγουρα θα διαβάζω και τα άλλα δύο που προτείνεις, γενικά μου άρεσε πολύ η γραφή του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Anwrimos23 Posted December 13, 2013 Share Posted December 13, 2013 (edited) Το τελευταίο που διάβασα ήταν το The Girl Next Door του Jack Ketchum. Καταπληκτικό βιβλίο, με κατέστρεψε ψυχολογικά. Περισσότερο από το γεγονός ότι βασίζεται σε πραγματική ιστορία, αυτό που ειλικρινά με τρομοκράτησε στο μυθιστόρημα αυτό είναι ότι δεν σου αφήνει μέρος να κρυφτείς. Τίποτα, ούτε καν μια μικρή γωνία. Είναι ανελέητο το άτιμο. Δεν είχα διαβάσει άλλο βιβλίο του συγγραφέα, αλλά αυτό μου δημιούργησε τη διάθεση να διαβάσω τα άπαντά του -με μεγάλα διαλείμματα, βέβαια, διότι αν είναι όλα όπως αυτο θα καταλήξω στο ψυχιατρείο, τη βλέπω τη δουλειά! To Κορίτσι της Διπλανής πόρτας είναι με διαφορά το χειρότερό του (με την καλή έννοια) ή το καλύτερό του (με την κακή έννοια). Από τα υπόλοιπα που έχω διαβάσει, μόνο τα Right to life και Off Season το πλησιάζουν. Να διαβάσεις σίγουρα το Red όμως Το Off Season είναι στο άμεσο πρόγραμμά μου, όπως και το Girl Next Door το βρήκα σε πολύ καλή τιμή για kindle και το πήρα. Σίγουρα θα διαβάζω και τα άλλα δύο που προτείνεις, γενικά μου άρεσε πολύ η γραφή του. Εγώ σου προτείνω να μη διαβάσεις το Girl Next Door εκτός και αν έχεις γερό στομάχι, εγώ κάτι σελίδες διάβασα κ το παράτησα. Δεν μπόρεσα να το κάνω αυτό στον εαυτό μου. Μα και εσύ βρε παιδάκι μου χριστούγεννα έρχονται, διάβασε εκεί κανά ρούντολφ το ελαφάκι να πάει καλά και ο καινούριος χρόνος Edited December 13, 2013 by Anwrimos23 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elgalla Posted December 13, 2013 Share Posted December 13, 2013 Το τελευταίο που διάβασα ήταν το The Girl Next Door του Jack Ketchum. Καταπληκτικό βιβλίο, με κατέστρεψε ψυχολογικά. Περισσότερο από το γεγονός ότι βασίζεται σε πραγματική ιστορία, αυτό που ειλικρινά με τρομοκράτησε στο μυθιστόρημα αυτό είναι ότι δεν σου αφήνει μέρος να κρυφτείς. Τίποτα, ούτε καν μια μικρή γωνία. Είναι ανελέητο το άτιμο. Δεν είχα διαβάσει άλλο βιβλίο του συγγραφέα, αλλά αυτό μου δημιούργησε τη διάθεση να διαβάσω τα άπαντά του -με μεγάλα διαλείμματα, βέβαια, διότι αν είναι όλα όπως αυτο θα καταλήξω στο ψυχιατρείο, τη βλέπω τη δουλειά! To Κορίτσι της Διπλανής πόρτας είναι με διαφορά το χειρότερό του (με την καλή έννοια) ή το καλύτερό του (με την κακή έννοια). Από τα υπόλοιπα που έχω διαβάσει, μόνο τα Right to life και Off Season το πλησιάζουν. Να διαβάσεις σίγουρα το Red όμως Το Off Season είναι στο άμεσο πρόγραμμά μου, όπως και το Girl Next Door το βρήκα σε πολύ καλή τιμή για kindle και το πήρα. Σίγουρα θα διαβάζω και τα άλλα δύο που προτείνεις, γενικά μου άρεσε πολύ η γραφή του. Εγώ σου προτείνω να μη διαβάσεις το Girl Next Door εκτός και αν έχεις γερό στομάχι, εγώ κάτι σελίδες διάβασα κ το παράτησα. Δεν μπόρεσα να το κάνω αυτό στον εαυτό μου. Μα και εσύ βρε παιδάκι μου χριστούγεννα έρχονται, διάβασε εκεί κανά ρούντολφ το ελαφάκι να πάει καλά και ο καινούριος χρόνος Πολύ αργά, το διάβασα ήδη Βασικά, στη συγκεκριμένη περίοδο διάβασα μαζεμένα τα: Carrie του Stephen King, Tarantula του Thierry Jonquet και The Girl Next Door. Πολύ καλά βιβλία και τα τρία, αλλά δεν έπρεπε να τα έχω διαβάσει σερί, αυτό είναι το μόνο που μετανιώνω. Ειδικά τα τελευταία δύο είναι πολύ σκληρά βιβλία. Οπότε τώρα το έριξα στα Pathfinder Tales για να ξεδώσω 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mictantecutli Posted December 16, 2013 Share Posted December 16, 2013 Έχει διαβάσει κανένας το "Ζόμπι στην Ισλανδία";Έχει ωραίο εξώφυλλο και μου τράβηξε την προσοχή Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted December 17, 2013 Share Posted December 17, 2013 (edited) Έχει διαβάσει κανένας το "Ζόμπι στην Ισλανδία";Έχει ωραίο εξώφυλλο και μου τράβηξε την προσοχή Ναι. Συμπαθητικότατο βιβλίο, μην περιμένεις τρόμο ή συνέπεια ή χαρακτήρες με βάθος, έχει όμως μερικά καλά αστεία και πολλές πληροφορίες για την Ισλανδία σαν χώρα. Η περιγραφή "τουριστικός οδηγός με ζόμπι" το πιάνει τέλεια. Edited December 17, 2013 by Nihilio Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.