nikosal Posted May 6, 2015 Author Share Posted May 6, 2015 (edited) Διήγημα 51/79 James Tiptree Jr. (1915-1987), «Love Is the Plan the Plan Is Death» (1973) Μόλις το 1977 έγινε γνωστό ότι o James Tiptree Jr. ήταν... γυναίκα, η Alice Sheldon. Θυμάμαι ότι σε μια ανθολογία (στα ελληνικά) γύρω στα τέλη της δεκαετίας του '70 είχα διαβάσει κάτι σαν «πιθανότατα το James T. Jr. είναι ψευδώνυμο και ο πραγματικός συγγραφέας που κρύβεται πίσω από αυτό είναι γνωστός πολιτικός». Πάνω κάτω τα ίδια έγραψαν και άλλοι. Αντιγράφω από τη wikipedia: Several prominent science fiction writers suffered some embarrassment. Robert Silverberg had written an introduction to Warm Worlds and Otherwise arguing, from the evidence of stories in that collection, that Tiptree could not possibly be a woman. Harlan Ellison had introduced Tiptree's story in the anthology Again, Dangerous Visions with the opinion that "[Kate] Wilhelm is the woman to beat this year, but Tiptree is the man." Η Sheldon γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Σικάγο (αλλά και στις ζούγκλες της Αφρικής...) από γονείς ευκατάστατους και διανοούμενους. Ταξίδεψε πολύ μαζί τους, πήρε πολλά πτυχία, πάλεψε με την κατάθλιψη, κατατάχθηκε στο στρατό στη διάρκεια του Β' ΠΠ, απέκτησε και πολύ γρήγορα πούλησε ένα ορνιθοτροφείο, εργάστηκε για λίγα χρόνια στη CIA. Είχε ένα πλήρως αποτυχημένο πρώτο γάμο και πολύ πολύ δύσκολη ερωτική ζωή. Με το δεύτερο σύζυγό της, από τον οποίο κράτησε το επίθετο, έζησε μάλλον καλύτερα χρόνια (εξαιρώντας το σεξ) πριν η υγεία και των δύο εμφανίσει σοβαρά προβλήματα. Και πάλι από τη wiki: The last years of her life were not happy ones as her husband was a nearly-blind invalid incapable of caring for himself and she herself was suffering health issues caused by a lifetime of smoking. In 1976, then-60 year old Sheldon wrote to a friend expressing her desire to end her own life while she was still able-bodied and active, but was reluctant to carry out the deed as Huntington would have no one to care for him and she could not bring herself to kill him. ...κάτι που τελικά έκανε έντεκα χρόνια μετά: Έθεσε πρώτα τέλος στη ζωή του συντρόφου της, στο κρεβάτι τους, κράτησε το χέρι του και αυτοκτόνησε. Περισσότερα για την Alice Sh. σε αυτό το εκτενές άρθρο με πολλές φωτογραφίες. Αξίζει να το διαβάσετε. Επιλέγω αυτή την ωραία φωτογραφία της, την εποχή που ήταν στρατιώτης. Το διήγημα που διαβάζουμε δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στην ανθολογία που εικονίζεται παρακάτω. Κέρδισε το Nebula του 1973 απέναντι σε διηγήματα συγγραφέων όπως ο Ed Bryant, o G.R.R. Martin, o Gene Wolfe & o Norman Spinrad. Την ίδια χρονιά ένα άλλο διήγημά της ήταν στη short list για Hugo. Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το «Love Is the Plan the Plan Is Death» ως την Πέμπτη 14 Μαΐου 2015. Edited May 6, 2015 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted May 6, 2015 Share Posted May 6, 2015 Πολύ καλό άρθρο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted May 6, 2015 Share Posted May 6, 2015 Αχρείαστο δεύτερο ενικό με υπερβολικά πολλά θαυμαστικά. Πριν τη μέση σκέφτηκα σοβαρά να το παρατήσω. Μετά στρώνει λίγο, αλλά όχι αρκετά για να βγει από την "πρωτότυπο-ίσως-τότε-αλλά-τετριμμένο-σήμερα" κατηγορία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted May 8, 2015 Share Posted May 8, 2015 (edited) "Ελιτίστικη" γραφή όπου τελικά η γραφή επισκιάζει το νόημα, πράγμα που (χωρίς να το κατηγορώ) δεν είναι του γούστου μου. Θυμάμαι ότι όταν το πρωτοδιάβαζα (και λόγω τίτλου) περίμενα να έχει κάποια σχέση με το τέλος της ίδιας και του συντρόφου της. Στην πρόσφατη ανάγνωση (από την αρχική δεν θυμόμουνα τίποτα!) μάλλον με κούρασε και μου άφησε και απορίες. Σίγουρα έχει γράψει καλύτερα από αυτό. Edited May 8, 2015 by Old man & SiFi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted May 15, 2015 Author Share Posted May 15, 2015 Διήγημα 52/79 Joanna Russ (1937-2011), «When It Changed» (1972) H Russ γεννήθηκε στο Μπρονξ από γονείς δασκάλους. Διακρίθηκε για τη γραφή της από μικρή. Μαχητική φεμινίστρια, επηρέασε το είδος όχι μόνο με τα έργα της -μυθιστορήματα και διηγήματα- αλλά επίσης με τα δοκίμια και τις κριτικές της. Δημοσίευσε το «When It Changed» στο Again, Dangerous Visions του Έλισον. Κέρδισε με αυτό το nebula του 1973, προσπερνώντας τον εκδότη της (Έλισον) και τέσσερα μεγάλα ονόματα ακόμα: Silverberg, Wolfe, Tiptree, Pohl. Την ίδια χρονιά βρέθηκε στη short list του Hugo (έχασε από τους Lafferty / Pohl που μοιράστηκαν το βραβείο) ενώ πολύ αργότερα, το 1995, στο ίδιο διήγημα απονεμήθηκε αναδρομικά και το βραβείο Tiptree. Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το «When It Changed» ως τη Δευτέρα, 25 Μαΐου 2015. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted May 17, 2015 Share Posted May 17, 2015 Διήγημα 52/79 Joanna Russ -When It Changed» (1972) Ένα μικρό κομψοτέχνημα με άποψη. Σε πολύ λίγο χώρο μας ξετυλίγει μια κοινωνία που απαρτίζεται μόνο από γυναίκες και έχει καταφέρει -ξεκινώντας από το μηδέν- να αναπτύξει έναν πολιτισμό όπου οι άντρες όχι μόνον δεν είναι απαραίτητοι, αλλά η παρουσία τους μπορεί να είναι και καταστροφική (όπως υπονοεί η συγγραφέας με το λογοπαίγνιο που κάνει με το όνομα του πλανήτη στην τελευταία πρόταση). Στην εποχή του ήταν επαναστατικό και αν σήμερα κάποιοι μπορεί να το θεωρήσουν ξεπερασμένο επειδή έχουν γραφτεί αρκετά αντιρατσιστικά έργα, η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν γίνει οι αλλαγές στην κοινωνία που να το κάνουν να χάνει το νόημά του. Ναι μεν έγχρωμοι και γυναίκες έχουν σκαρφαλώσει στα ύπατα αξιώματα, αλλά εξακολουθούν να χρησιμοποιούν την εξουσία όπως και οι λευκοί άνδρες προκάτοχοί τους και όχι με την ευαισθησία που θα περιμέναμε. Και για όσους διαφωνούν θα τους θυμίσω ένα όνομα: Κοντολίζα Ράις, υπουργός εξωτερικών των Η.Π.Α. Λευκοί άνδρες πιο “macho” από αυτήν την έγχρωμη γυναίκα δεν υπάρχουν και πολλοί! (Η Μέρκελ τουλάχιστον είναι και λευκή και Γερμανίδα…) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted May 19, 2015 Share Posted May 19, 2015 James Tiptree Jr, «Love Is the Plan the Plan Is Death» Είμαι δεληλωμένος οπαδός της Tiptree - Sheldon, οπότε ας μου καταλογιστεί θετική προκατάληψη. Θεωρώ την ιστορία αυτή μια από τις καλύτερες του project. "Li! Lillili! Love-lili, Leelylee! [...] Moggadeet-Leely, Lilliloo-Mogga, Lili-Mogga-looly-deet! ..." Για έναν λεξιλάγνο σαν τον γράφοντα, όπου το "πως" έχει τουλάχιστον ισοδύναμη αξία με το "τι", είναι απολαυστική η χρήση τέτοιων λέξεων ηχομιμητικών, που σημαίνουν, (με τη σημειολογική ένοια), ακραία έκφραση συγκινητικής, όσο και παραληρηματικής τρυφερότητας, στοργής, ενίοτε και πάθους! Η πάλη των ενστίκτων μεταξύ τους και συνολικά έναντι του Λόγου δίνεται αριστοτεχνικά. Αν και το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο ίσως να μην ήταν μάταιος ο αγώνας. "...Will you remember, my heartmate? ...Tell them of the cold, Leelyloo. Tell them ...the winters grow". "Great is the Plan" ...Ανανεώνω τα οπαδικά μου αισθήματα. :rose: :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted May 24, 2015 Share Posted May 24, 2015 Διήγημα 52/79 Joanna Russ -When It Changed» (1972) Το διάβασα κι εγώ από τον "Απαγορευμένο Πλανήτη", τεύχος 4 (7). Καλόοο! Πολύ προχωρημένο ιδεολογικά, δε νομίζω ότι έχει ξεπεραστεί ούτε σήμερα. Πειστικό και καλογραμμένο, δε μου φάνηκε να φλυαρεί πουθενά. Για κάποια σημεία θα ήθελα να κοιτάξω την αμετάφραστη εκδοχή ("άντρας" και "άνθρωπος"). Θα έλεγα ότι δεν έχει υπόθεση, δείχνει απλώς την εντύπωση που κάνει η άφιξη ανδρών (και σεξιστών) σε έναν κόσμο που αποτελείται αμιγώς από γυναίκες. Αλλά δε μου έλειψε, βέβαια, η υπόθεση. Πολύ πετυχημένο το ότι αυτοί οι άντρες έχουν την εντύπωση πως η ισότητα έχει επιτευχθεί, ενώ το πρώτο που ρωτάνε τις γυναίκες είναι "πού είναι οι άντρες σας;" και τις κοιτάνε σαν να είναι damsels in distress περίπου ("ανάπηρες" λέει). Θα μπορούσε να έχει γραφτεί σήμερα, απορώ που είναι τόσο παλιό. Θα με ενδιέφερε να μάθω περισσότερα γι' αυτήν την κοινωνία που δεν έχει άντρες, αλλά τα βασικά τα λέει. Άξιο το Nebula. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted May 24, 2015 Share Posted May 24, 2015 Διήγημα 52/79 Joanna Russ -When It Changed» (1972) Για κάποια σημεία θα ήθελα να κοιτάξω την αμετάφραστη εκδοχή ("άντρας" και "άνθρωπος"). damsels in distress περίπου ("ανάπηρες" λέει). Δεν ξέρω αν τα βρήκα όλα που θα ήθελες αλλά ιδού μερικά : «Για ένα άνθρωπο που έχει αγωνιστεί σε 3 μονομαχίες…» => “For someone who…” «Άντρες!...πραγματικοί άντρες..» => “Men…Real Earth men!” «Που είναι οι άνθρωποί σας; Ρώτησε με ομιλητική διάθεση» => “Where are all your people..." «Που είναι όλοι οι άνθρωποί σας; Ρώτησε εκείνος ο μονομανής» => “Where are all the people...” «Τότε κατάλαβα ότι δεν εννοούσε άνθρωποι , εννοούσε άντρες»=> “I realized then that he did not mean people he meant men.” «Σαν να είμαστε ανάπηρες» => “As if we were invalids”. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted May 24, 2015 Share Posted May 24, 2015 Διήγημα 52/79 Joanna Russ -When It Changed» (1972) Για κάποια σημεία θα ήθελα να κοιτάξω την αμετάφραστη εκδοχή ("άντρας" και "άνθρωπος"). damsels in distress περίπου ("ανάπηρες" λέει). Δεν ξέρω αν τα βρήκα όλα που θα ήθελες αλλά ιδού μερικά : «Άντρες!...πραγματικοί άντρες..» => “Men…Real Earth men!” «Τότε κατάλαβα ότι δεν εννοούσε άνθρωποι , εννοούσε άντρες»=> “I realized then that he did not mean people he meant men.” Ευχαριστώ πολύ! Μόνο αυτά εννοούσα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted May 25, 2015 Author Share Posted May 25, 2015 Διήγημα 53/79 Daniel Abraham (γεν. 1969), «The Cambist and Lord Iron: a Fairytale of Economics» (2007) Ο Abraham είναι ο... μισός James S.A. Corey. Ζει στο Αλμπουκέρκι του Νέου Μεξικού. Η μικρή νουβέλα του «The Cambist and Lord Iron: a Fairytale of Economics» δημοσιεύθηκε στην ανθολογία Logorrhea του John Klima το 2007 και συμπεριλήφθηκε σε πολλές άλλες στη συνέχεια. Ήταν υποψήφιο για Hugo τη χρονιά που το βραβείο δόθηκε στο «The Merchant and the Alchemist's Gate» του Ted Chiang. Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το διήγημα ως την Πέμπτη, 4 Ιουνίου 2015. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted May 25, 2015 Share Posted May 25, 2015 Joanna Russ (1937-2011), «When It Changed» (1972) Στα πλην: -Μερικές ασάφειες / ανακρίβειες, με σημαντικότερη αυτή που αναφέρεται σε κάποια άλλη γυναίκα που έρχεται από τη Βάρνα (εδώ καταλαβαίνω την πόλη της Βουλγαρίας) άρα η Λησμονιά βρίσκεται στη Γη, σε αντίθεση με άλλα σημεία του κειμένου που αφήνει να εννοηθεί ότι βρίσκεται σε άλλον πλανήτη (π.χ. «Η ισότητα των φύλων έχει αποκατασταθεί στη Γη»). -Καμία αναφορά στη μεταξύ τους επικοινωνία τόσους αιώνες τώρα. -Τι τρέχει με το αρχικό όνομα του κόσμου των γυναικών; Δεν κατάλαβα ποιο ήταν. Έχασα κάτι προφανές; -Μάλλον αδέξια η προσπάθεια των αντρών να τις πείσουν τόσο νωρίς, ακόμα δεν έφτασαν. Επίσης, αν ήθελαν να τις καλοπιάσουν, το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνουν θα ήταν να έστελναν μια μικτή αποστολή. -Η σκηνή δεν είναι αρκετά αληθοφανής, ειδικά εκεί που η Καίτη πυροβολεί και κανείς δεν φαίνεται να το προσέχει. -Δεν με έπεισε η απόλυτη αποσιώπηση του καθαρά σεξουαλικού ζητήματος. Εξακόσια χρόνια δεν νομίζω ότι αρκούν για να κατευνάσουν / κοιμίσουν ένα βασικό ένστικτο, και το διήγημα δεν κάνει την κάποια σαφή νύξη στο πως το αντιμετώπιζαν αυτό. (Όχι, για μένα δεν είναι προφανές ότι όλες θα είχαν γίνει λεσβίες.) Στα συν: +Το δυνατό, ενδιαφέρον και πάντα επίκαιρο θέμα του. +Αρκετές καλές στιγμές, όπως εκεί που λέει η μικρή ότι νόμιζε πως θα ήταν όμορφοι. +Το γεωπολιτικό ζουμί. +Το ότι οι άντρες προδίδονται όσον αφορά την υφέρπουσα φαλλοκρατία τους, ενώ νομίζουν ότι επιδεικνύουν φεμινισμό. Λίγο ξεπερασμένο βέβαια, αλλά δεν δούλεψε άσχημα. Το είχα διαβάσει πίσω στα 1989 στον Απαγορευμένο Πλανήτη. Κατά τη γνώμη μου, γενικά μια ενδιαφέρουσα και τολμηρή ιστορία, που όμως δεν καταφέρνει να απογειωθεί λόγω κάποιων αδυναμιών στην τεχνική και στο στήσιμο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted May 25, 2015 Share Posted May 25, 2015 Διήγημα 53/79 «The Cambist and Lord Iron: a Fairytale of Economics» (2007) Διασκεδαστική ιστορία, λιγάκι ηθικοπλαστική, καλογραμμένη, με την κορύφωσή της να στήνεται έντεχνα σιγά-σιγά, αλλά ως εκεί. Με τίποτα δεν θα την έβαζα στις ψηλές θέσεις μιας ΕΦ (άντε και Fantasy) λίστας εκτός και αν η λίστα ήταν πολύ ειδική όπως πχ. Καλύτερες ιστορίες με παζάρια με τον διάβολο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted May 26, 2015 Share Posted May 26, 2015 (edited) Joanna Russ, «When It Changed» Εννοείται ότι το είχα διαβάσει στον Απαγορευμένο Πλανήτη, αλλά δεν ήταν από τα έργα που είχαν χαραχτεί στη μνήμη μου. Στη δεύτερη ανάγνωσή του, τώρα, με άφησε με ανάμεικτα αισθήματα. Αναμφισβήτητα υπάρχουν αφηγηματικές αρετές στη γραφή της Russ. Όσον αφορά την ίδια την ουσία της ιστορίας, υπάρχουν παρατηρήσεις και σχόλια που μπορούν να γίνουν: Η ιδέα της μονογενούς κοινωνίας είναι ενδιαφέρουσα, επιδραστική και αποτέλεσε εργαλείο θεωρητικής αναζήτησης για το φεμινιστικό κίνημα. Αναφέρουμε ενδεικτικά τη νουβέλα του 1915 Herland, της φεμινίστριας Charlotte Perkins Gilman όπου επίσης περιγράφεται μια κοινωνία που αποτελείται αποκλειστικά από γυναίκες και την μάλλον δυστοπία της -αγαπημένης- James Tiptree, στο "Χιούστον, Χιούστον, με λαμβάνεις;". Η ιδέα της διατήρησης απαράλλακτης της κοινωνίας που ζει η αφηγήτρια, πηγάζει και από νοσταλγικά κίνητρα. Είναι μια κοινωνία, που θυμίζει έστω αμυδρά το Φαρ Ουέστ. Απορώ, πώς μια ενεργεττική φεμινίστρια, όπως η συγγραφέας της ιστορίας, έχει ως ηρωίδα μια γυναίκα που "εξαπέστειλε" άλλες τρεις σε θανατηφόρες μονομαχίες. Το τεχνολογικό επίπεδο της κοινωνίας των γυναικών παραπέμπει σε steam punk. Υπάρχουν τηλέγραφοι μορς, ανεμόπτερα, μηχανές ατμού αλλά και μηχανές εσωτερικής καύσεως που μπορούν να κινούν αθόρυβα ένα αυτοκίνητο με 120 χιλιόμετρα την ώρα. Πολύ ενδιαφέρον που μια αμερικανίδα χρησιμοποιεί το διεθνές σύστημα μονάδων για την ταχύτητα (χιλιόμετρα αντί για μίλια ανά ώρα). Είναι, επίσης, παράδοξο μια αμερικανίδα να βάζει τους ήρωές της να μιλούν ρωσικά, που ήταν κάποτε η "lingua franca" του πλανήτη τους. Ίσως, όμως, ικανοποιείται έτσι και ένα στερεότυπο: οι μάλλον "κακοί" άντρες είναι φυσικά Ρώσοι. Τα ονόματα στο Whileaway είναι παρά ταύτα αμερικανικά κατά το πλείστον, με μια υποψία πολυεθνικότητας - πολυπολιτισμικότητας· βλέπε το όνομα Yuriko. Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: η αφηγήτρια έχει με την Katy τρία παιδιά, δύο δικά της και ένα της Katy. Αυτό, όμως, δεν παραπέμπει, στην μέθοδο συγχώνευσης ωαρίων, που αναφέρεται στο κείμενο, αλλά, σε κλωνοποίηση. Μέχρι και σήμερα δεν είναι εφικτή μια τέτοια μέθοδος μονογενούς αναπαραγωγής, πέραν της κλωνοποίησης, δηλαδή η αντικατάσταση του πυρήνα του ωαρίου με πυρήνα μη γενετικού κυττάρου με 46 χρωματοσώματα. Ενδιαφέρουσα, πάντως, η εικασία της Russ εν έτει 1972. Όπως και να είχε, μια οποιαδήποτε τέτοια μέθοδος αναπαραγωγής θα οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στο γενετικό εφυλισμό. Αντίθετα, εξέλιξη θα ήταν η αναπαραγωγή με δύο (ή περισσότερα!!!) γένη. Whileaway For-A-While...Johanna Give me Hope! :rose: και μισό...! Edited May 27, 2015 by hombre Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted June 2, 2015 Share Posted June 2, 2015 Διήγημα 53/79 «The Cambist and Lord Iron: a Fairytale of Economics» Πολύ καλογραμμένη, αλλά μου φάνηκε κάπως ασαφής στο τέλος. Τι έγινε; Υποθέτω ότι: Τον Lord Iron τον πήρε ο διάβολος και εκείνος άφησε όλα τα υπάρχοντά του στον Olaf. Σωστά; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted June 2, 2015 Share Posted June 2, 2015 (edited) Υποθέτω ότι: Τον Lord Iron τον πήρε ο διάβολος και εκείνος άφησε όλα τα υπάρχοντά του στον Olaf. Σωστά; Εγώ πάλι κατάλαβα ότι : Ο Lord Iron άφησε όλα τα υπάρχοντά του στον Olaf γιά να μην τον πάρει ο διάβολος! Olaf said. “You aren’t seeking to sell a soul. You are hoping to buy one.” Edited June 2, 2015 by Old man & SiFi 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted June 2, 2015 Share Posted June 2, 2015 Ε, ναι, σωστά. Αυτό έχει νόημα. Thx! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted June 5, 2015 Author Share Posted June 5, 2015 Διήγημα 54/79 Arthur C. Clarke (1917-2008), «The sentinel» (1951) Ο Κλαρκ είναι ένα από τα πλέον κεντρικά πρόσωπα στην εφ. Οι συμμετέχοντες στο topic τον γνωρίζουν περισσότερο από όσα θα έγραφα σε 2-3 γραμμές, ωστόσο παραθέτω το λήμμα στην wikipedia για όποιον θέλει άλλες πληροφορίες και πηγές. Το «The sentinel» είναι το πρώτο από τα τρία διηγήματα που θα συναντήσουμε στο δρόμο για το ν. 1, που είναι πάλι του Κλαρκ. Γράφηκε για διαγωνισμό του BBC και δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο περιοδικό που βλέπετε. ...και είναι βέβαια γνωστό ως η βάση της ταινίας (και παράλληλα βιβλίου) 2001, Οδύσσεια του Διαστήματος. Διαβάζουμε το «The sentinel» ως την Κυριακή 14 Ιουνίου 2015. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted June 6, 2015 Share Posted June 6, 2015 (edited) Διήγημα 54/79 Arthur C. Clarke «The sentinel» (1951) Συμπαθητική αλλά και γερασμένη ιστορία, σίγουρα όχι μέσα στις τρείς καλύτερες του AC. Την θέση της εδώ φυσικά την οφείλει στον (κατά τον ίδιο τον AC) “μύθο” ότι απετέλεσε την βάση του 2001. Στην εισαγωγή για το διήγημα ο AC τονίζει ότι τον ενοχλεί αυτή η άποψη, ότι στο 2001 υπάρχουν στοιχεία και από πολλές άλλες ιστορίες του, και ότι ακόμα και αυτά που χρησιμοποιήθηκαν από αυτήν έχουν υποστεί πολλές αλλαγές. Σημαντικό κομμάτι από αυτόν τον πρόλογο υπάρχει εδώ Edited June 6, 2015 by Old man & SiFi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted June 7, 2015 Share Posted June 7, 2015 (edited) Daniel Abraham, «The Cambist and Lord Iron: a Fairytale of Economics» (2007) Κύριε Abraham, τι έχουμε εδώ; Έναν κώδικα Da Vinci; Έχουμε και λέμε: Club Baphomet Magdalen Gate Mammon Street Cambist Τα παραπάνω παραπέμπουν ευθέως στο τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών. Εξηγούμαστε: Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι cambist ή άλλως πως, αργυραμοιβός, όπως αυτοί που κατέκλυζαν τον Ναό της Ιερουσαλήμ και διώχθηκαν από το φραγγέλιο του Ιησού. Ο λόρδος Iron κατοικεί στη Mammon Street, την οδό του Μαμωνά. Ως τέκνα του Μαμωνά (πλεονέκτες και φιλάργυροι) κατηγορήθηκαν οι πρώτοι τραπεζίτες της ιστορίας, οι Ναΐτες Ιππότες. Ο τόπος εργασίας του Olaf βρίσκεται στην Magdalen Gate, την πύλη της Μαγδαληνής, την οποία Μαγδαληνή εικάζεται ότι λάτρευαν οι Ναΐτες. Όσο για το Club Baphomet που έγινε η συνάντηση, παραπέμπει στη λέξη Baphomet, που ερμηνεύεται ως το είδωλο θεότητας που κατηγορούνταν ότι λάτρευαν οι Ναΐτες. Σύμφωνα με υποθέσεις, το Baphomet ήταν η διατηρημένη κεφαλή του Ιωάννη του Προδρόμου είτε η απεικόνιση της μορφής του τραγοκέφαλου σατανά σύμφωνα με αυτούς που τους κατηγορούσαν ως αιρετικούς. Πέρα από τα "συμφωνημένα υπονοούμενα", η ιστορία μπορεί να χαρακτηριστεί ίσως, απλώς ενδιαφέρουσα, με κάποια εξεζητημένα αγγλικά που μπορεί και να κουράζουν. Στο τέλος, υποθέτω ότι ο Λόρδος Iron και ο Olaf, άλλαξαν θέση, δουλειές και περιουσίες, ενδεχομένως και ψυχές. ( The price of a soul is a life of humility and service.) Έτσι, ο Λόρδος Iron υπηρετεί ως αργυραμοιβός, με το άνευ τίτλου ταπεινό πρώτο του όνομα, Edmund, ενώ ο Olaf γυρίζει όλο τον κόσμο ζώντας περιπέτειες, και απονέμει λύτρωση δια της λογοτεχνικής χάριτος στον Σιδηρό Λόρδο. :rose: Edited June 7, 2015 by hombre Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted June 7, 2015 Author Share Posted June 7, 2015 John Varley, «Air raid» (οφειλόμενο) Δεν κατάλαβα τι βρίσκουν οι διασώστες που φτάνουν πχ. σε ένα συντετριμμένο αεροπλάνο. Αν έχετε καταλάβει εσείς, παρακαλώ για τα φώτα σας. Κατά τα άλλα, καλό διήγημα, με καλή γλώσσα, έντονο ρυθμό και μια καλή ιδέα στον κορμό του. Υπάρχουν τα πράγματα που μαρτυρούν την ηλικία του, αλλά είναι περιορισμένα. :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted June 11, 2015 Author Share Posted June 11, 2015 Ray Bradbury, «The Veldt» (1950) Άλλο ένα οφειλόμενο. Πολύ καλό διήγημα. Ισχύουν όσα γράφηκαν για την εποχή και τα στερεότυπα, αλλά -ακόμα και σήμερα- δεν μπορείς να μην γοητευτείς από την ανάγνωση. Δεν ξέρω αν είχε προηγηθεί κάτι ανάλογο, αν όχι πρέπει να είναι η βάση για αμέτρητα άλλα έργα. :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted June 13, 2015 Author Share Posted June 13, 2015 Jerome Bixby, «It's a good life» Πολύ καλό διήγημα, που όπως γράψατε και εσείς, δεν του φαίνεται ότι έχει εξηνταρίσει. Σε ένα σημείο αποκαλύπτει ότι ο μικρός είναι τριών ετών. Θα έλεγε κανείς ότι φταίει η ηλικία που δεν μπορεί να κατανοήσει τι επίπτωση έχουν οι δυνάμεις του (και όταν μεγαλώσει τα πράγματα θα φτιάξουν), αλλά με μπέρδεψε ότι ο γιατρός κατάλαβε ότι κάτι τρέχει ήδη στη γέννα. Οπότε, ποια ακριβώς ήταν η μορφή του, στο πρωτότυπο διήγημα; Όχι ένα γλυκό παιδάκι, όπως στη φωτογραφία που παραθέτει ο λογιότατος; :rose: :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted June 17, 2015 Author Share Posted June 17, 2015 Διήγημα 55/79 Harlan Ellison, «Jeffty Is Five» (1977) Για τον συγγραφέα έχουμε μιλήσει νωρίτερα. To διήγημα δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο special Harlan Ellison issue του Magazine of Fantasy and Science Fiction, τον Ιούλιο 1977. Έχει κυκλοφορήσει και στα ελληνικά. Διαβάζουμε και σχολιάζουμε τον πεντάχρονο Jeffty ως την Παρασκευή, 26 Ιουνίου 2015. Να σημειώσω το ευχάριστο: με το επόμενο διήγημα (του Pohl) μπαίνουμε στο τελευταίο (καλύτερο) τρίτο της λίστας... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted June 18, 2015 Share Posted June 18, 2015 (edited) 55/79 Harlan Ellison - Jeffty Is Five Ο Harlan Ellison έχει εκπληκτική πένα και χτίζει καταπληκτικές εικόνες. Αυτό (και μόνον αυτό) κάνει εδώ. Τι δεν μου άρεσε ιδιαίτερα στο διήγημα; Η ιδέα του είναι καλή αλλά όχι πρωτότυπη και τα καλά (και τα κακά) της παιδικής ηλικίας μας τα έχει δώσει καλύτερα ο Ray Bradbury. Επίσης με ενοχλεί (και σε άλλους συγγραφείς όπως έχω πει) η νοσταλγία για το "παλιό καλό" Αμερικάνικο παρελθόν. Το χειρότερο είναι ότι έχουμε έναν καταιγιστικό βομβαρδισμό από αναφορές σε πρόσωπα και πράγματα που είναι (τα περισσότερα) άγνωστα σε μη Αμερικανούς (πιθανόν και σε Αμερικανούς άλλης ηλικίας) και ένα τέλος πολύ “μελό” για τα γούστα μου. Συμπέρασμα : Ιστορία που αν ο συγγραφέας δεν ήταν τόσο εκτιμημένος από το κοινό ή αν είχαν περάσει (ή όταν περάσουν) αρκετά χρόνια και οι αναφορές του χαθούν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας κανείς δεν θα την ψήφιζε στις κορυφαίες όλων των εποχών. Edited June 18, 2015 by Old man & SiFi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.