nikosal Posted June 19, 2015 Author Share Posted June 19, 2015 (edited) Harlan Ellison, «Jeffty Is Five» Καλή ιδέα, αγγίζει πολλούς γονείς. Πολλοί είναι που σκέπτονται για το παιδί τους: «η πιο ωραία ηλικία... τι κρίμα που δεν θα μείνει πάντα έτσι...» Αυτό το «τι κρίμα» όχι πραγματικό, ο καθένας θέλει να δει το παιδί του να μεγαλώνει, αλλά από την άλλη, ναι, «τι κρίμα, δεν θα είναι πάντα η σχέση μας αγκαλιές, γέλια, χάδια στο κρεβάτι, απορίες, αστείοι φόβοι και ανακάλυψη του κόσμου». Και άλλα καλά έχω να πω: μου φάνηκε ρεαλιστική, για παράδειγμα, η αντίδραση των γονιών. Μπορεί να κάνει εντύπωση στον αφηγητή, ωστόσο η προσωπικότητά τους από αυτό που βιώνουν είναι λογικό να έχει διαταραχθεί. Αυτοί αλλάζουν, ο Τζέφτι όχι... Μαζί με όλα τα άλλα που δεν ζουν (το μεγάλωμα του παιδιού τους) τους έχει (ίσως) κυριεύσει και η ανησυχία για το μέλλον -«ποιος θα τον φροντίζει όταν εμείς πεθάνουμε;» Εντούτοις, γενικότερα η ανάπτυξη, η γραφή (επιφυλάξεις, γιατί διάβασα τη μετάφραση) και ιδιαίτερα το τέλος δεν με ενθουσίασαν. Εσείς θα το τελειώνατε έτσι; Κάποια στιγμή να κάνουμε ένα write off με άλλο τέλος σε γνωστά διηγήματα, τι λέτε; :rose: Edited June 19, 2015 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted June 19, 2015 Share Posted June 19, 2015 Ιδού η καθυστερημένη δόση: Arthur C. Clarke, «The sentinel» (1951) Συμφωνώ με τους προγράψαντες: η ιστορία δείχνει τα χρόνια της. Φυσικά, ως δημιούργημα του Clarke, παραμένει πλήρης, επιστημονικά επαρκής, και, τηρουμένων των (χρονικών αναλογιών), και εκπέμπει κάτι από το φως του λαμπρού συγγραφέα και οραματιστή. Ο ίδιος ο Clarke, αρνείται ότι η ιστορία αυτή αποτέλεσε τη βάση για την Οδύσσεια του Διαστήματος. Όπως και να έχει, η ιστορία διατηρεί το πνεύμα του συγγραφέα, αλλά το δέος που ενδεχομένως προκαλούσε έχει υποχωρήσει εξαιτίας της χρονικής απόστασης. :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted June 19, 2015 Share Posted June 19, 2015 Harlan Ellison, «Jeffty Is Five» Το είχα διαβάσει στον Απαγορευμένο Πλανήτη του 1987 ή στο μικρό βιβλιαράκι του Παρά Πέντε το 1996, και δεν θυμόμουν καθόλου. Καλή ιδέα, αρκετά καλή εκτέλεση, με αδύναμο και βεβιασμένο τέλος. Ωραία ιστορία, αλλά (ξέρω, επαναλαμβάνομαι) αδυνατώ να κατανοήσω το ότι σήκωσε και τα τέσσερα μεγάλα βραβεία του χώρου(!). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted June 19, 2015 Share Posted June 19, 2015 Harlan Ellison, «Jeffty Is Five» Εξαιρετικό. Έχει όλα τα ελαττώματα που λέτε, αλλά δε με πειράζουν. Εννοείται ότι κάπως έτσι θα τελείωνε, δε γινόταν αλλιώς. Αν πχ ο Τζέφτι άρχιζε ξαφνικά να μεγαλώνει με κανονικό ρυθμό παρά τα τόσα χρόνια καθυστέρησης, θα τραβούσε υπερβολικά σε μάκρος το διήγημα. Οι αναφορές σε αμερικάνικα προγράμματα κλπ μάς είναι άγνωστες, βέβαια, αλλά αυτό εγώ το παίρνω σαν να πρόκειται για μια πραγματικότητα κατασκευασμένη από το συγγραφέα και άγνωστη στους πάντες, δεν είναι εκεί η αξία του διηγήματος. Αυτό που δε βλέπω να έχει προσέξει ιδιαίτερα κανείς από όσους εδώ μέσα το έχουν διαβάσει είναι η διαγαλαξιακά υπέρτατη αμερικανιά: η δεκαετία για την οποία δείχνει τη νοσταλγία του με αυτό το διήγημα ο Harlan Ellison είναι τα 1940ς... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted June 21, 2015 Author Share Posted June 21, 2015 James Tiptree Jr., «Love Is the Plan the Plan Is Death» Από τα διηγήματα που χρειάζεσαι δύο αναγνώσεις. Τουλάχιστον για μένα μιλώ. Στην πρώτη έχασα τα μισά περίπου. Πέλαγος. Ακολούθησε... μια περίληψη (για να γεμίσω τα κενά) και σήμερα η δεύτερη ανάγνωση. Κανονικά, με ενοχλούν τα διηγήματα που ο συγγραφέας σε μπερδεύει. Θεωρώ ότι αποτελεί καθαρή αδυναμία του συγγραφέα αυτό, και όχι του αναγνώστη. Στο Love is the plan θα κάνω εξαίρεση, θα επιτρέψω στην Sheldon να με μπερδέψει. Η δεύτερη ανάγνωση αφήνει δυνατά συναισθήματα και η ιστορία είναι πολύ μοντέρνα για την εποχή της. Δεν είναι εύκολο να γράψεις για ένα εξωγήινο πολιτισμό σε τόσο λίγο χώρο και να κάνεις τον αναγνώστη σου να νιώσει το ξένο και το οικείο ταυτόχρονα, τόσο πειστικά. Για τα θαυμαστικά έχει δίκιο ο mman, αλλά... διαβάζουμε και Μίκι Μάους. Έχετε προσέξει ότι κάθε πρόταση εκεί έχει θαυμαστικό, έτσι; :rose: :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted June 22, 2015 Share Posted June 22, 2015 Harlan Ellison, «Jeffty Is Five» Το βρήκα εύκολα. Παρόλο που η κατάκοπη βιβλιοθήκη μου διαθέτει τρεις σειρές βιβλία, η πλήρης σειρά in orbit καταλαβάνει θέση στην εξωτερική σειρά, λόγω του εντυπωσιακού ασημί χρώματος. Διάβασα, λοιπόν ξανά το: Ο πεντάχρονος Τζέφτη στο 1ο βιβλίο της σειράς, σε μετάφραση Γιώργου Γούτα. Το μικρό - μεγάλο ανθρωπάκι, ο Χάρλαν, είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Έχει καταφέρει να μετατρέψει τα συμπλέγματα και τις νευρώσεις του σε δυνατές και ενίοτε εμβληματικές ιστορίες. Στο παρόν διήγημα, είναι διάχυτη η νοσταλγία της παιδικής ηλικίας του συγγραφέα σε σημείο που να ισοδυναμεί με παλιμπαιδισμό και παλινδρόμιση. Όμως αυτό μετατρέπεται σε μια πολύ ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη ιστορία, με κλιμακούμενη συγκίνηση που αναδύεται αυθόρμητα, με καλή γραφή, επαρκή και πειστικό χειρισμό χαρακτήρων. Τι άλλο να ζητήσει κανείς για να ανταποδώσει με τρία ή τρία και μισό άνθη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted June 22, 2015 Author Share Posted June 22, 2015 ...ε βάλτα ντε, να φαίνονται. :rose: (και δύο πέταλα από το τέταρτο) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted June 23, 2015 Author Share Posted June 23, 2015 Joanna Russ, «When It Changed» Πολύ καλό διήγημα. Έχετε καλύψει με τα σχόλιά σας τα πάντα, δεν επαναλαμβάνω τίποτα. Πολύ εύστοχες (προσθέτω) οι παρατηρήσεις του mman, στα πλην. Η αποικία πάντως ήταν σε άλλο πλανήτη, σίγουρα, ενώ επίσης η απομόνωση για αιώνες έχει μάλλον συμβεί λόγω κάποιου ατυχήματος ή πολέμου (αναφορά στη μόλυνση από ραδιενέργεια στη Γη). :rose: :rose: ΥΓ. old man, πιστεύω ότι η χρήση της λέξης «έγχρωμος» δεν συνηθίζεται πλέον. Χρησιμοποιούταν ως μετάφραση του colored την περίοδο που στις αγγλόφωνες χώρες ο όρος αυτός ήταν αποδεκτός. Δεν είναι πλέον, εδώ και δεκαετίες, αν και τελευταία χρησιμοποιείται -χωρίς να προσβάλλει- ο όρος people of color. Το έγχρωμος πάντως, ως μετάφραση του παλιού colored δεν θα το χρησιμοποιούσα στα ελληνικά μου σήμερα. Τα παραπάνω είναι μια απλή παρατήρηση και ούτε κατά διάνοια υπαινιγμός ότι η γλώσσα σου ήταν ρατσιστική ή οτιδήποτε συναφές. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted June 26, 2015 Author Share Posted June 26, 2015 (edited) Daniel Abraham, «The Cambist and Lord Iron: a Fairytale of Economics» Διασκεδαστική ιστορία. Μου αρέσουν και τα μαθηματικά προβλήματα... :rose: Edited June 26, 2015 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted June 26, 2015 Author Share Posted June 26, 2015 Διήγημα 56/79 Frederik Pohl (1919-2013), «Day Million» (1966) Ορίστε κυρίες και κύριοι, συναντάμε και τον Frederik Pohl, συγγραφέα με καριέρα... 75 ετών στην εφ: Όπως επισημαίνει η wikipedia, τόσα πέρασαν από την πρώτη του δημοσίευση, το ποίημα του Elegy to a Dead Satellite: Luna (1937) ως το 2012 που δημοσίευσε τα τελευταία του κριτικά κείμενα (νωρίτερα, το 2011, σε ηλικία 92 ετών, δημοσίευσε και το τελευταίο του μυθιστόρημα All the Lives He Led). Διευθυντής των Galaxy και If για πολλά χρόνια, είδε ένα μυθιστόρημά του να σαρώνει όλα τα βραβεία, Hugo, Nebula, Campbell και Locus: το Gateway (1977). Πολυγραφότατος, άφησε πλήθος από μυθιστορήματα και διηγήματα, ορισμένα και συνεργαζόμενους με άλλους συγγραφείς, όπως με τον Cyril M. Kornbluth, με τον οποίο ανάμεσα σε άλλα έγραψε το The space merchants. Ο Πολ γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη, πέρασε τα μαθητικά του χρόνια στο Μπρούκλιν, έγινε μέλος της κομμουνιστικής νεολαίας σε ηλικία 17 ετών, πολέμησε στον Β' παγκόσμιο πόλεμο και έκανε κάτι που δεν θα καταφέρει κανείς σας, παλιόπαιδα: Πέντε γάμους, με διάρκεια 4, 2, 4, 24 και 29 χρόνια. Όσο δηλ. προχωρούσε, θα έλεγε κανείς... κολλούσε περισσότερο με τις γυναίκες του. Δημοσίευσε το «Day million» στο περιοδικό Rogue το Φεβ. 1966. Αργότερα (1970) το συμπεριέλαβε στην ομότιτλη συλλογή διηγημάτων του: Το ωραίο εξώφυλλο είναι του Ian Robertson. Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το «Day million» ως την Κυριακή 5 Ιουλίου 2015. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted June 28, 2015 Author Share Posted June 28, 2015 Arthur C. Clarke, «The sentinel» Διήγημα που συμπεριλήφθηκε στην καλύτερη 20άδα για τη βαρύτητά του, μάλλον: Και για τον ίδιο τον Κλαρκ, αφού ήταν από τις πρώτες ιστορίες του και μάλλον η πρώτη που έδειχνε ότι οι ορίζοντές του ήταν πιο μακριά από τη Γη και τους κοινούς εξωγήινους, αλλά και για το 2001, όπου αξιοποιήθηκε. Ιστορικής σημασίας, λοιπόν, αλλά δεν θα το τοποθετούσα ποτέ στα καλύτερα του είδους. :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted July 1, 2015 Author Share Posted July 1, 2015 Frederik Pohl, «Day Million» Δεν αμφιβάλω ότι το 1966 μπορεί να κίνησε το ενδιαφέρον των αναγνωστών («αχ! ξέρεις πώς κάνανε σεξ στο μέλλον στο διήγημα που διάβασα;») αλλά σήμερα δεν μου λέει απολύτως τίποτα. Δεν νομίζω ότι στέκει, ότι διαβάζεται με το ελάχιστο ενδιαφέρον. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted July 1, 2015 Share Posted July 1, 2015 Frederik Pohl, «Day Million» Δεν αμφιβάλω ότι το 1966 μπορεί να κίνησε το ενδιαφέρον των αναγνωστών («αχ! ξέρεις πώς κάνανε σεξ στο μέλλον στο διήγημα που διάβασα;») αλλά σήμερα δεν μου λέει απολύτως τίποτα. Δεν νομίζω ότι στέκει, ότι διαβάζεται με το ελάχιστο ενδιαφέρον. Τώρα θυμήθηκα ποιο είναι! Το είχα διαβάσει σε μια Ωρόρα και συμφωνώ, είναι μια βλακεία, όλο τεχνικούρα και τίποτα άλλο. Το μπέρδευα με τη "Δεύτερη χιλιετηρίδα" του Ballard. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted July 2, 2015 Share Posted July 2, 2015 Frederik Pohl, «Day Million» Συμφωνώ ότι είναι ξεπερασμένο, αλλά τουλάχιστον κρατάω τις επιτυχημένες για μένα αναφορές στον ίδιο τον αναγνώστη σε δεύτερο ενικό και την έννοια της αλλαγής των ανθρώπων και της σκέψης τους δια μέσω των αιώνων την οποία πραγματεύεται. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted July 2, 2015 Share Posted July 2, 2015 Frederik Pohl - Day Million (1966) Το είχα (όχι άδικα) τελείως ξεχάσει. Το διάβασα 3 φορές μέχρι να καταφέρω να βρω για ποιόν λόγο μου είναι εντελώς αδιάφορο : Μου φαίνεται περισσότερο σαν επιστημονικό άρθρο παρά σαν ιστορία… Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted July 2, 2015 Author Share Posted July 2, 2015 (edited) Έχει αυτό που λέει ο mman, ένα ενδιαφέρον δηλ. στο γεγονός ότι ο αφηγητής βρίσκεται στη θέση να ξέρει τι έχει συμβεί στο ανθρώπινο είδος και παράλληλα να μιλά στο σημερινό αναγνώστη. Αλλά δεν αρκεί, αφού από πλευράς ιδέας και ανάπτυξης είναι κάτι που -νομίζω- θα ξεχάσουμε. Edited July 2, 2015 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted July 3, 2015 Share Posted July 3, 2015 Frederik Pohl - Day Million (1966) Ανάξιο αναφοράς και μη αντάξιο του Frederik Pohl. Ενδεχομένως να είχε κάποια αξία το 1966. Κρατάμε κάποιες ενδιαφέρουσες εμπνεύσεις, όπως τα αιμοδιαλυτά σωματικά απόβλητα και τα αρχεία φερίτη τα οποία ο συγγραφέας πίστευε ότι θα ήταν αρκετά για αποθήκευση του αναλόγου της Ντόρας (της μικρής εξερευνήτριας). Η ιδέα της αναγωγής του σεξ σε μαθηματική - συμβολική φόρμα με κάνει να αναρρωτιέμαι αν χάνω κάτι και τι χάνω τόσο καιρό. Ίσως πρέπει να ξεσκονίσω το πτυχίο στα μαθηματικά! Το είχα διαβάσει και παλιά, και το είχα ξεχάσει αυτοδικαίως. Ένα (1) ταπεινό αγριολούλουδο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted July 4, 2015 Author Share Posted July 4, 2015 Διήγημα 57/79 Kij Johnson, «26 Monkeys, Also the Abyss» Για τη συγγραφέα έχουμε μιλήσει ήδη. To βραβευμένο με World Fantasy Award «26 Monkeys, Also the Abyss» δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο Asimov's τον Ιούλιο 2008. Οι αναγνώστες του μάλιστα το ανάδειξαν καλύτερο διήγημα της χρονιάς, στην ψηφοφορία που κάνουν κάθε χρόνο. Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το διήγημα της Johnson ως την Κυριακή 12 Ιουλίου 2015. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted July 7, 2015 Share Posted July 7, 2015 Kij Johnson - 26 Monkeys, also the Abyss. Ωραία γραμμένο, τρυφερό, ευχάριστο, τίποτα άλλο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted July 12, 2015 Author Share Posted July 12, 2015 Kij Johnson - «26 Monkeys, also the Abyss» Μου θύμισε το «Ponnies» της. Έξυπνη ιδέα, ωραία γραμμένη, αλλά ως εκεί, όπως λέει ο Old man. Θα δοκιμάσω να την πω βραδινό παραμύθι στα μικρά, μήπως τελικά μείνει κάτι. :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted July 12, 2015 Author Share Posted July 12, 2015 (edited) Διήγημα 58/79 Cordwainer Smith (1913-1966), «The Game of Rat and Dragon» (1955) Αυτό ήταν το ψευδώνυμο που χρησιμοποιούσε ο Paul Myron Anthony Linebarger όταν δημοσίευε εφ. Γεννήθηκε στο Μιλγουόκι, απέκτησε PhD στις πολιτικές επιστήμες σε ηλικία μόλις 23 ετών, υπηρέτησε στον στρατό των ΗΠΑ στο Β' ΠΠ και αργότερα ειδικεύτηκε στην ψυχολογία του πολέμου, συνδράμοντας τη χώρα του στον Πόλεμο της Κορέας αλλά και στον πόλεμο που είναι γνωστός ως Malayan emergency. Δίδαξε για πολλά χρόνια στο Duke, παντρεύτηκε δύο φορές και πέθανε μόλις 53 ετών από καρδιακή προσβολή. Εδώ ένστολος με την κόρη του. Ως συγγραφέας εφ είναι γνωστός για τη σειρά Instrumentality of Mankind που περιλαμβάνει πολλά διηγήματα που γράφηκαν στη διάρκεια ετών αλλά και ένα μυθιστόρημα, το Norstrilia. To «The Game of Rat and Dragon» είναι μόλις το τρίτο της σειράς που δημοσίευσε ο Σμιθ. Το διήγημα δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο Galaxy Science Fiction (τ. Οκτωβρίου 1955) και κατόπιν σε πλήθος συλλογές του συγγραφέα και ανθολογίες τρίτων. Μπορείτε να το διαβάσετε ελεύθερα εδώ. Κατέβασα από το ράφι και το SF Masterworks τ. 10, μήπως με αυτή την αφορμή διαβάσω κάτι παραπάνω από τη σειρά. Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το «The Game of Rat and Dragon» ως τη Δευτέρα, 20 Ιουλίου 2015. Edited July 12, 2015 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted July 13, 2015 Share Posted July 13, 2015 (edited) Kij Johnson - 26 Monkeys, also the Abyss "The world is full of strange things, things that make no sense..." Αυτή είναι η δήλωση του αφηγητή της παραπάνω ιστορίας και η συγγραφέας πορεύεται σε πλήρη αρμονία με αυτή σε όλο το έργο της. Αυτή η αίσθηση, όπου το απόλυτα ανοίκειο γίνεται πλήρως και αδιάφορα αποδεκτό, χαρακτηρίζει τη γραφή της και μου αρέσει. Σε αυτό (μόνο) το σημείο μου θυμίζει (τηρουμένων των αναλογιών) και τον Στήβεν Κιγκ. Η παρούσα ιστορία, (με ως συνήθως ευρηματικό τίτλο, κοντά στο πνεύμα της συγγραφέως), εμφανίζεται σαν απόσπασμα από μια ευρύτερη αφήγηση και αφήνει ηθελημένα κάποια "κενά σύνδεσης" στην αρχή και ιδίως στο τέλος. Αυτό, όχι μόνο δεν εγγράφεται στα αρνητικά, αλλά, προσθέτει στην θετική ιδιαιτερότητα της ιστορίας. Δηλώνω φαν της Kij και εξαπολύω ανάλογα άνθη. :give_rose: Edited July 13, 2015 by hombre Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted July 13, 2015 Share Posted July 13, 2015 https://web.archive.org/web/20030618161056/http://users.compulink.gr/bodyelec/html/smith.html Από την καταπληκτική συλλογή του Cordwainer Smith, "Ματαίως Ζουν οι Σαρωτές". 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted July 14, 2015 Share Posted July 14, 2015 Cordwainer Smith - The Game of Rat and Dragon (1955) Όμορφη ιστορία, έξυπνη ιδέα, καλά και τρυφερά δοσμένη. Ευχάριστη στο διάβασμα αλλά δεν είναι κανένα αριστούργημα, ούτε καν από τις καλύτερες που μας έχει δώσει ο συγγραφέας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted July 17, 2015 Share Posted July 17, 2015 (edited) Kij Johnson - 26 Monkeys, also the Abyss Ναι, καλογραμμένο, ναι αποπνέει συναίσθημα και καταφέρνει να αγγίξει τον αναγνώστη με απλό τρόπο. Ναι, είναι ένα αρκετά καλό διήγημα. Όμως από κει μέχρι όλες αυτές τις εντυπωσιακές διακρίσεις του υπάρχει μια τεράστια απόσταση. Εννοώ, καλύτερο διήγημα του Asimov’s για ολόκληρο το 2008; Σοβαρά τώρα; Τότε συμβαίνει ένα από τα εξής τινά: α) Τα περίπου 60 διηγήματα που δημοσιεύει το Asimov’s κάθε χρόνο (ή τουλάχιστον αυτά που δημοσίευσε το 2008) είναι στην καλύτερη περίπτωση μέτρια. Επίσης αρκετά από αυτά είναι αδιάφορα ή απλώς κακά. Γιατί αλλιώς αυτό, κατά τη δική μου ταπεινή άποψη πάντα, δεν μπορεί να είναι το καλύτερο διήγημα του ονομαστότερου περιοδικού του χώρου στον κόσμο για ένα ολόκληρο έτος, τελεία. (Για την ιστορία: το είχα κατατάξει τρίτο στο τεύχος 2 του Ελληνικού Asimov’s, απ’ όπου και το ξαναδιάβασα.) β) Το κριτήριο των αναγνωστών του Asimov’s είναι για τα πανηγύρια. Και τότε το κριτήριο των αναγνωστών του Locus; Χμμ. Ας μην επαναλαμβάνομαι. γ) Το δικό μου κριτήριο είναι για τα πανηγύρια. Απ’ ό,τι φαίνεται έχω μείνει πολύ πίσω στην Ε.Φ. Δεν παρακολουθώ την εξέλιξη της λογοτεχνίας του είδους και μου έχει διαφύγει τελείως όχι η μετατόπιση του βάρους από την ιδέα στους χαρακτήρες και το συναίσθημα, αλλά η πλήρης και σχεδόν άνευ όρων παράδοση όλων αυτών στη γραφή. Γιατί μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω τέτοια υποδοχή σε ένα απλά συμπαθητικό διήγημα, το όποιο έξι χρόνια μετά είχα ξεχάσει τελείως (εκτός από τον ενδιαφέροντα τίτλο). Παιδιά, σηκώνω ψηλά λευκή σημαία. Edited July 17, 2015 by mman 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.