nikosal Posted July 17, 2015 Author Share Posted July 17, 2015 (...) μου έχει διαφύγει τελείως όχι η μετατόπιση του βάρους από την ιδέα στους χαρακτήρες και το συναίσθημα, αλλά η πλήρης και σχεδόν άνευ όρων παράδοση όλων αυτών στη γραφή. ναι, το θέτεις πολύ καλά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted July 17, 2015 Share Posted July 17, 2015 Cordwainer Smith - The Game of Rat and Dragon (1955) Παλιό, γερασμένο και κουρασμένο. Στην εποχή του θα ήταν μια αρκετά δυνατή ιστορία. Όχι πια. Και κοιτάξτε τώρα εδώ αυτό το λεπτό θεματάκι: Πώς γίνεται να συνυπάρχουν σ' αυτή τη λίστα τόσο ανόμοια και συγχρόνως μέτρια διηγήματα; Είτε τούτο εδώ θα έπρεπε να είχε αποκλειστεί για την εμφανώς ξεπερασμένη του γραφή (αφού η γραφή είναι προφανώς ο λόγος που το 26 Monkeys είναι στη λίστα) είτε το 26 Monkeys θα έπρεπε να μείνει απ' έξω για λόγους αδύναμης ιδέας και ανάπτυξης. Γιατί κανένα από τα δύο δεν είναι αρκετά καλό και στους δύο τομείς. Αλλά, χμμ, δεν μπορώ να απαιτώ ορθολογισμό από ένα ανομοιογενές πλήθος αναγνωστών. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted July 17, 2015 Share Posted July 17, 2015 Απ’ ό,τι φαίνεται έχω μείνει πολύ πίσω στην Ε.Φ. Δεν παρακολουθώ την εξέλιξη της λογοτεχνίας του είδους και μου έχει διαφύγει τελείως όχι η μετατόπιση του βάρους από την ιδέα στους χαρακτήρες και το συναίσθημα, αλλά η πλήρης και σχεδόν άνευ όρων παράδοση όλων αυτών στη γραφή. Γιατί μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω τέτοια υποδοχή σε ένα απλά συμπαθητικό διήγημα, το όποιο έξι χρόνια μετά είχα ξεχάσει τελείως (εκτός από τον ενδιαφέροντα τίτλο). Προσωπική άποψη: Η τέχνη δεν είναι τεχνολογία, άρα δεν μπορείς να μείνεις πίσω. Στην ΕΦ η τεχνολογία γερνάει αλλά όχι και το νόημα που είναι και πιο σημαντικό από τα γκάτζετς. Μπορεί σήμερα να φαίνεται “αστείο” και ένα μη ΕΦ τραγικό έργο με θέμα την απώλεια της παρθενιάς και τις επιπτώσεις που έχει στην ζωή μιας γυναίκας, δεν παύει όμως να είναι κατανοητό το νόημά του. Μετά από λίγα χρόνια το βάρος μπορεί πάλι να μετατοπιστεί και τα -σήμερα μοντέρνα- έργα να φαίνονται χωρίς ενδιαφέρον. Γενικά πάντως πιστεύω ότι υπάρχουν δύο θέματα σε αυτές τις λίστες: Πολλοί από αυτούς που ψηφίζουν πιθανότατα είναι νεώτεροι και δεν έχουν διαβάσει αρκετά, και δεύτερον δεν είναι σωστό να μπαίνουν πολύ πρόσφατα έργα που δεν έχουν δείξει την αξία τους σε βάθος χρόνου. Θυμήθηκα τώρα τις λίστες για τα best of της χρονιάς που ψήφιζαν οι αναγνώστες του μουσικού περιοδικού Ποπ + Ροκ. Αν ένα δημοφιλές συγκρότημα είχε βγάλει δίσκο εκείνη την χρονιά, ο δίσκος ήταν ο καλύτερος, και όλα τα μέλη του συγκροτήματος ήταν στην πρώτη θέση στις λίστες με τους καλύτερους μουσικούς (Ο καθένας στο όργανο που έπαιζε), συνθέτες, στιχουργούς και πάει λέγοντας… Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted July 18, 2015 Author Share Posted July 18, 2015 (edited) Δεύτερο καλοκαιρινό ιντερλούδιο Όπως και πέρσι, διακόπτουμε για ένα μήνα τη ροή των διηγημάτων και πιάνουμε ξανά (εκεί που τα είχαμε αφήσει πέρσι) τα βραβευμένα με Νέμπιουλα διηγήματα. Όπως γνωρίζετε, τα Nebula απονέμονται από τους ίδιους τους συγγραφείς -έχουμε άρα πιθανότητα να διαβάσουμε μερικά καλά κομμάτια. Ε; Έ, mman; (χεχε). Θα συνεχίσουμε μετά τον δεκαπενταύγουστο με την κυρίως λίστα, στην οποία έχουμε φτάσει στο πιο ενδιαφέρον της σημείο: Στην πρώτη δεκαπεντάδα στα διηγήματα του 20ου αιώνα, στην πρώτη πεντάδα στα πιο φρέσκα. Διήγημα 59/81 Clifford D. Simak (1904-1988), «Grotto of the Dancing Deer» (Nebula 1981) Ο Simak είναι μια από τις μεγαλύτερες μορφές της εφ. Στη φωτογραφία τον βλέπουμε μπροστά στο μοναδικό Hugo που κέρδισε (1981) και αφορά ακριβώς αυτό το διήγημα. Γεννήθηκε στο Millville του Γουισκονσιν, παντρεύτηκε νέος (αν και όχι για την εποχή του, μάλλον, αφού ήταν 25 ετών) και έκανε δύο παιδιά. Δούλεψε ως δημοσιογράφος όλη του τη ζωή και άρχισε να γράφει εφ από μικρός, επηρεασμένος από τα έργα του Γουέλς. Είδε το πρώτο του διήγημα δημοσιευμένο στο Wonder stories του Gernsback το 1931. Η συλλογή διηγημάτων του City έχει συμπεριληφθεί στη σειρά SF Masterworks. Η Επιλογή των θεών (Choice of gods) έχει κυκλοφορήσει στην Ωρόρα (μτφ. Γιώργος Μπαλάνος). Δεν γνωρίζω αν έχει μεταφραστεί το πιο γνωστό του μυθιστόρημα, Way station. Το «Grotto of the Dancing Deer» (που όπως είπαμε του χάρισε Hugo & Nebula) δημοσιεύθηκε πρώτο φορά στο Analog του Απριλίου 1980. Διαβάζω ότι «It involves an archaeologist discovering an ancient painting and its painter». Από ό,τι βλέπω, μπορείτε να το διαβάσετε εδώ και να το ακούσετε εδώ. Διήγημα 60/81 Lisa Tuttle (γεν. 1952), «The bone flute» (Nebula 1982) Η Τατλ γεννήθηκε στο Χιούστον το 1952. Έγραφε εφ από τα μαθητικά της χρόνια και συνεργάστηκε με αρκετούς συγγραφείς σε συλλογικά έργα (ανάμεσά τους με τον George R.R. Martin, με τον οποίο έγραψε το μυθιστόρημα Windhaven). Ήταν σύντροφος του Steven Utley, παντρεύτηκε τον Christopher Priest και σήμερα ζει στη Σκωτία με το δεύτερο σύζυγό της και την κόρη της. Στη φωτογραφία (καθήμενη) με τον Μάρτιν. Γύρω από το διήγημά της που θα διαβάσουμε δημιουργήθηκε μια μικρή αναταραχή το 1982. Την παραθέτω από τη wikipedia στο πρωτότυπο: In 1982, the story was selected as one of the finalists for the Nebula Award for Best Short Story. Tuttle became aware that writer George Guthridge, also nominated in that category for his story "The Quiet", was campaigning his story by sending out copies of it to SFWA members with a covering letter written by The Magazine of Fantasy & Science Fiction editor Ed Ferman at his request. Disapproving this situation, Tuttle sent a letter to Nebula Awards director Frank Catalano, asking to withdraw her story from the competition as a sign of protest, her complaints being that the awards weren't making sure that all items up for consideration were sent around to all the voters, also asking to disqualify works which were campaigned for by either the authors or the editors. If these requests were not considered, she considered the whole Nebula Awards a farce in which she did not want to be involved. Her letter however came too late (reportedly because Tuttle wasn't aware she had been nominated until very late), and Catalano called her to announce she was the winner. She refused the award, saying that she had withdrawn it from the competition. Catalano passed her request to other members of the SWFA board, and Charles L. Grant called Tuttle to announce her that she was indeed the winner and that they wouldn't retire the story from competition. Tuttle still refused the award, and asked Grant that her reasons for refusing be made clear at the awards ceremony, which she didn't plan to attend, a request that Grant assured her would be granted. At the ceremony, however, editor John Douglas accepted the award on her behalf and no comment was made on Tuttle's reasons for her refusal. To διήγημα δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο Magazine of Fantasy and Science Fiction το Μάιο 1981. Τι αφορά; Well... «The story begins in a bar called The White Bird. There, the unnamed female protagonist, a trader, meets Venn, an aspiring musician. They become lovers and the female protagonist takes him to planet Habille, where she has trading businesses to do and he expects to find inspiration for new music». Διαβάζουμε και σχολιάζουμε τα δυο διηγήματα ως το Σάββατο, 25 Ιουλίου 2015. Edited July 27, 2015 by BladeRunner Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted July 19, 2015 Author Share Posted July 19, 2015 Cordwainer Smith, «The Game of Rat and Dragon» Ωραία, εδώ θα διαφωνήσουμε λίγο. Το βρήκα «κοντά στο σήμερα» και την ιδέα στη βάση του πολύ καλή (οι γάτες που αντιλαμβάνονται τους δράκους ως ποντίκια). Η ετυμηγορία του mman, πάντως... Παλιό, γερασμένο και κουρασμένο ...κολλάει γάντι στο αμέσως προηγούμενο της συλλογής, «scanners live in vain». Ναι, εκείνο δεν διαβάζεται σήμερα, οπότε ευτυχώς που... δεν το θυμήθηκαν οι φίλοι μας του Λόκους, αλλιώς από Σμιθ θα είχαμε τελείως άλλη εικόνα. :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted July 24, 2015 Share Posted July 24, 2015 Clifford D. Simak (1904-1988), «Grotto of the Dancing Deer» Το είχα διαβάσει και μάλιστα δύο φορές (κάπου το είχα ξαναπετύχει) και το μισοθυμόμουν. Το αναγνώρισα από τις πρώτες γραμμές, οπότε το διάβασα από την ανθολογία “Immortals” (Parsec, 2000), όπου ήταν από τα καλύτερα. (Θυμάμαι ότι η ανθολογία γενικά δεν με είχε εντυπωσιάσει με την περιγραφή των αθάνατων χαρακτήρων.) Γλυκό κείμενο, χαρακτηριστικός Simak, το οποίο δεν νομίζω ότι δείχνει την ηλικία του, παρά τη μέτρια μετάφραση («ακινήτησε», «κοινολόγησα», έλεος). Έχει βέβαια μερικές σκηνογραφικές αδυναμίες (ειδικά στην περιγραφή της σπηλιάς μέσα στη σπηλιά) και κάποιες κακοτεχνίες (αυτό με τον Καρλομάγνο ήταν μάλλον αδέξιο) αλλά γενικά ήταν για μένα από τις καλούτσικες ιστορίες, κυρίως βέβαια για τη δικαιολόγηση της αυτοαποκάλυψης. Σαφώς πάνω από τον μέσο όρο της λίστας. Από την άλλη, καμία από τις τρεις αναγνώσεις δεν με άφησε ιδιαίτερα εντυπωσιασμένο. Υ.Γ. 1: 1 Ιδιαίτερα ανησυχητική ανακάλυψη: στην ίδια ανθολογία είδα ότι είχα διαβάσει και το “Learning to be me” του Egan, καθώς και ότι είχα σημειώσει και ένα άλλο διήγημα ως το καλύτερο όλων. Δεν θυμάμαι κανένα από αυτά! Πρόπερσυ διάβασα του Egan, και νόμιζα ότι ήταν για πρώτη φορά… Γερνάω, γιατρέ μου; Υ.Γ. 2: Στην ίδια συλλογή διάβασα την εισαγωγή στον Egan και η μετάφραση των τίτλων των περιοδικών και των βιβλίων μού έβγαλε τα μάτια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted July 26, 2015 Share Posted July 26, 2015 (edited) Clifford D. Simak - Grotto of the Dancing Deer Διχασμένο με άφησε η νέα ανάγνωση. Το θυμόμουνα καλύτερο… Ίσως να γέρασε λιγάκι, ίσως να έχω διαβάσει μετά κι άλλα με παρεμφερές θέμα, δεν ξέρω… Το «Γλυκό κείμενο, χαρακτηριστικός Simak» του mman τα λέει όλα, αν και πάλι θα πω ότι ο συγγραφέας-απ` ό,τι θυμάμαι- μας έχει δώσει πολλά καλύτερα διηγήματα. (εκτός και αν μια νέα ανάγνωσή τους με διχάσει κι αυτή…) Υ.Γ. Γέρασα γιατρέ μου. (χωρίς ερωτηματικό!) Lisa Tuttle - The bone flute Με την κυρία δεν έχουμε αγαθές σχέσεις αφού ότι δικό της έχω διαβάσει σε σκόρπιες ανθολογίες δεν με ενθουσίασε. Το συγκεκριμένο δεν το έχω, ούτε το βρίσκω οπότε θα πάω πάσο. Edited July 26, 2015 by Old man & SiFi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted July 26, 2015 Author Share Posted July 26, 2015 Clifford D. Simak, «Grotto of the Dancing Deer» Μα... Αυτό το έχουμε... ξαναδεί! Ελάτε τώρα, δεν είδατε το The man from Earth στο «Grotto of the Dancing Deer»; Και από ό,τι φαίνεται δεν έκλεψε ο ένας τον άλλο (ο Bixby τον Simak) αφού από ό,τι διαβάζω ο πρώτος το έγραφε χρόνια, και ας βγήκε αργότερα η ταινία. Πάντως αποκλείεται να μην το είχε διαβάσει, αφού ήταν γνωστό (λόγω Nebula). The screenplay was conceived by Jerome Bixby in the early 1960s and completed on his death bed in April 1998 Δεν ξέρω, ας πεις κάποιος και στη Βάσω να το διαβάσει. Για το διήγημα τώρα: Συμπαθητικό, ευχάριστο. Έχει δίκιο ο mman, από όλα όσα μπορούσε να αποκαλύψει, του ήρθε πρόχειρη η σφαγή και λεηλασία της οπισθοφυλακής του Καρλομάγνου; Τέλος πάντων... :rose: Το διήγημα της Tuttle δεν το έχω ούτε εγώ βρει -το πρώτο από τότε που ξεκινήσαμε. Θα το έπαιρνα άμεσα σε κάποιο e-store, νομίζω όμως ότι δεν δουλεύουν οι κάρτες για εξωτερικό ούτε για 5-10 ευρώ, έτσι δεν είναι; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted July 26, 2015 Share Posted July 26, 2015 Α, οπότε δεν ήταν η ιδέα μου ότι δεν βρίσκεται. Ναι, δεν νομίζω ότι δουλεύουν οι κάρτες. nikosal, είσαι απαράδεκτος που δεν πρόβλεψες την πιθανότητα capital controls όταν ξεκινούσες το project! :-) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted July 26, 2015 Author Share Posted July 26, 2015 (edited) Διήγημα 61 / 82 Connie Willis, «A Letter from the Clearys» (Nebula 1983) Για τη συγγραφέα έχουμε μιλήσει. Το «A Letter from the Clearys» δημοσιεύθηκε στο Asimov's τον Ιούλιο 1982 -σαν σήμερα δηλαδή. Ωραία, επίκαιρο. Εγώ πήγαινα στο Λύκειο, δεν είχα ακούσει το Asimov's αλλά διάβαζα (με το λεξικό του Hornby) αγγλόφωνη εφ στο ΟΜΝΙ που ερχόταν Ελλάδα. Εσείς; Κέρδισε το Nebula κόντρα σε διηγήματα του μεγάλου αδελφού του Joe Haldeman, Jack και των Silverberg, Bear, Malzberg, Waldrop & Dann. Διαβάζουμε το «A Letter from the Clearys» ως την Παρασκευή 31 Ιουλίου και συνεχίζουμε με δυο διηγήματα του ίδιου συγγραφέα, με τα οποία κέρδισε δύο διαδοχικά Nebula, 1984 & 1985. Edited July 26, 2015 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted July 26, 2015 Author Share Posted July 26, 2015 Α, οπότε δεν ήταν η ιδέα μου ότι δεν βρίσκεται. Ναι, δεν νομίζω ότι δουλεύουν οι κάρτες. nikosal, είσαι απαράδεκτος που δεν πρόβλεψες την πιθανότητα capital controls όταν ξεκινούσες το project! :-) Δεν λες που κάναμε και λίγη οικονομία αυτές τις μέρες... Την ταινία δεν την έχεις δει; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted July 26, 2015 Share Posted July 26, 2015 Η ταινία είναι καταπληκτική και αποτελεί την απόλυτη απόδειξη ότι όταν το σενάριο σκίζει τα ειδικά εφέ πραγματικά περισσεύουν. Μόνο εφτά (αν θυμάμαι καλά) ηθοποιοί, ένα σαλόνι, μερικά ποτήρια κρασί και μόλις δύο εξωτερικά πλάνα. Θα έκανε ένα εξαιρετικό θεατρικό. Βέβαια, το The Man From Earth έχει ένα κρίσιμο επιπλεόν στοιχείο από το διήγημα του Simak, το οποίο και κάνει μεγάααλη διαφορά. (Την είχαμε δείξει στην ΑΛΕΦ, οπότε πιθανότατα την έχει δει και η Βάσω.) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted July 26, 2015 Author Share Posted July 26, 2015 Σε ποιο στοιχείο αναφέρεσαι; Σε μια από τις ιδιότητες του πρωταγωνιστή στο παρελθόν (την πιο κρίσιμη, μάλλον), ή σε κάτι άλλο που δεν μπορώ να σκεφτώ / θυμηθώ τώρα; Η Βάσω ξέρω ότι την έχει δει, Μιχάλη. Έχει εκφραστεί με τα καλύτερα λόγια για αυτήν. Έλεγα να πει κάποιος στη Βάσω να διαβάσει το διήγημα, για να δει την ταύτιση των ιδεών. Αυτό ήταν που ήθελα (και θέλω) να σχολιάσουμε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted July 26, 2015 Share Posted July 26, 2015 Θα έκανε ένα εξαιρετικό θεατρικό. Το θεατρικό δεν το έχεις δει; Πριν λίγους μήνες στον Κεραμεικό, με κείμενο ευτυχώς απόλυτα πιστό στην ταινία. https://www.youtube.com/watch?v=l0thQ4UHPB0 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted July 27, 2015 Share Posted July 27, 2015 1) Σε ποιο στοιχείο αναφέρεσαι; Σε μια από τις ιδιότητες του πρωταγωνιστή στο παρελθόν (την πιο κρίσιμη, μάλλον), ή σε κάτι άλλο που δεν μπορώ να σκεφτώ / θυμηθώ τώρα; 2) Η Βάσω ξέρω ότι την έχει δει, Μιχάλη. Έχει εκφραστεί με τα καλύτερα λόγια για αυτήν. Έλεγα να πει κάποιος στη Βάσω να διαβάσει το διήγημα, για να δει την ταύτιση των ιδεών. Αυτό ήταν που ήθελα (και θέλω) να σχολιάσουμε. 1) Ναι, σ' αυτή την κρίσιμη. :-) 2) Πιθανόν να το έχει διαβάσει, αλλά θα της το θυμίσω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted July 27, 2015 Share Posted July 27, 2015 Δεν βρίσκω το διήγημα της Willis και, το πιο σημαντικό, δεν μου άρεσε κανένα δικό της απ' όσα έχω διαβάσει. Οπότε, αν το βρείτε και αν δω ότι σας αρέσει πολύ, ίσως πεισθώ να σας ζητήσω τσάι και συμπάθεια. :-) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted July 27, 2015 Share Posted July 27, 2015 Connie Willis - A Letter from the Clearys (Nebula 1983) Για την Willis έχω πει ότι γράφει “Αμερικανιές”. Επαγγελματικά και υπολογισμένα με σκοπό να προκαλέσει το συναίσθημα. Αυτό οδηγεί σε ένα ψυχρό (για τα γούστα μου) αλλά εμπορικό αποτέλεσμα. Η νέα ανάγνωση αυτού του διηγήματος μου άφησε ακριβώς την ίδια εντύπωση. Υ.Γ. @mman Αν παρ’ όλα αυτά θέλεις να το διαβάσεις (10 σκάρτες σελίδες είναι) διαθέτουμε τσάι, καφέ, και μπύρες. (Η συμπάθεια είναι δεδομένη...) Lisa Tuttle - The bone flute (Nebula 1982) Και να -επί τέλους!- το διαμαντάκι που χρειαζόμασταν για να αλλάξει λίγο η διάθεση. Να είσαι καλά Nikosal που το ξετρύπωσες, και η κυρία Tuttle που ευγενικά το παραχώρησε. Πραγματικά δεν ξέρω τι να πω για να το παινέψω. Πολύ βαθύ, πολύ ζουμερό, γεμάτο εναλλαγές συναισθημάτων και ανατροπές, άριστα γραμμένο. Από τα καλύτερα που έχουμε διαβάσει σε αυτό το project. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted July 28, 2015 Author Share Posted July 28, 2015 Connie Willis, «A Letter from the Clearys» (Nebula 1983) We have a problem... Nebula. Ακόμα ένα διήγημα μη-διήγημα στα βραβευμένα μας; Υπάρχει εξήγηση; Να είχε (ας πούμε) κάτι φρέσκο αυτή η ματιά το 1982, σε ένα θέμα τόσο δουλεμένο, που είναι πλέον (αλλά πρέπει να ήταν και τότε) πολύ απαιτητικό; Ίσως - δεν μπορώ να το εκτιμήσω. Γιατί αλλιώς, είναι μια μετριότητα. Δεν είναι βέβαια κακό, αλλά δεν προσφέρει και τίποτα το ιδιαίτερο. Και επίσης (συμφωνώντας με τα σχόλια του Old Man για το ύφος) να προσθέσω ότι η απόπειρα χιούμορ με διαρκή επανάληψη μιας φράσης (περί παράνοιας, εδώ) που χρησιμοποιεί κατά κόρον η Γουίλις στα έργα της, είναι απλώς κουτή. Εκτός τόπου και χρόνου (και χωρίς ίχνος χιούμορ). :rose: ΥΓ. Παρόλα αυτά, το Doomsday Book πιστεύω ότι αξίζει κάποια στιγμή να το διαβάσετε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted August 2, 2015 Author Share Posted August 2, 2015 Lisa Tuttle, «The bone flute» Ωραία ιστορία, όμορφη γραφή, δεν αποκαλύπτει τα 34 χρόνια ηλικίας της. Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι γράφηκε τη βδομάδα που έφευγε ο mman για διακοπές (και μάλιστα σε νησί χωρίς wifi). Σε συνδυασμό με την ιδέα του αιώνιου έρωτα, εξηγείται γιατί άρεσε στους κριτές, στην εποχή του. Βρήκα κάποιες αδυναμίες στους χαρακτήρες και τη συμπεριφορά τους. Ο έρωτας της ηρωίδας για τον Βεν μου φάνηκε υπερβολικός για τις συνθήκες (μήπως όμως έχω μείνει πίσω στο τι είναι δυνατό σε αυτόν τον τομέα; χεχε). Το ίδιο και η επιμονή του Βεν να γυρίσει στη Wara, μετά το χωρισμό τους. Δεν ήταν στον τύπο του... Επιπλέον, ανεξήγητη η ελπίδα του ότι εκείνο το βράδυ, δέκα χρόνια μετά, η Wara θα ανταποκριθεί. Απαραίτητη βέβαια, για την (ωραία) σκηνή του τέλους, αλλά και πάλι... Και μια απορία: Το φλάουτο πώς έχει φτιαχτεί; Αναζητούμε λογική εξήγηση ή το αφήνουμε έτσι; Η Τατλ λέει ξεκάθαρα ότι η ηρωίδα της δεν φαντάζεται τον Βεν. Πάντως, αυτό το εφ-φάνταζι διήγημα ήταν ό,τι πιο κοντινό μπορώ να διαβάσω σε φάνταζι και... να μου αρέσει. :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted August 2, 2015 Author Share Posted August 2, 2015 Διηγήματα 62/84 & 63/84 Ο Gardner Dozois γεννήθηκε στο Σάλεμ της Μασαχουσέτης το 1947. Υπηρέτησε στο στρατό ως δημοσιογράφος το 1966-1969 (πού όμως, δεν βρήκα). Δημοσίευσε το πρώτο του διήγημα το 1966, στο If. Είναι γνωστός ως ο υπεύθυνος έκδοσης του Asimov's για είκοσι χρόνια και ο δημιουργός του Year's Best Science Fiction, ογκώδους ανθολογίας που κυκλοφορεί εδώ και πολλά χρόνια με μια καλή, ανακεφαλαιωτική εισαγωγή του Ντοζουά για τη χρονιά που πέρασε. Έχει αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα υγείας (τετραπλό by-pass και άλλα) και σήμερα ζει στη Φιλαδέλφεια. Του αρέσουν τα χαβανέζικα πουκάμισα, αν και εδώ τον βάζω με ένα κοινό ριγέ, επειδή δείχνει το περιοδικό του. «The peacemaker», Nebula 1984 Δημοσιεύθηκε στο Asimov's τον Αύγουστο 1983. (εξώφυλλο Val Lakey Lindahn και Artifact) «Morning child», Nebula 1985 Δημοσιεύθηκε στο ΟΜΝΙ τον Ιανουάριο 1984. Θυμίζω ότι το περιοδικό το βρίσκετε ανοιχτό στο δίκτυο. (εξώφυλλο Tim White) Διαβάζουμε και σχολιάζουμε τα δύο διηγήματα του Dozois ως την Κυριακή 9 Αυγούστου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted August 2, 2015 Share Posted August 2, 2015 Lisa Tuttle, «The bone flute» Εεεε; Πώς είπατε; Σίγουρα ωραία και (επιτέλους) απλά γραμμένο και ενδιαφέρον σχόλιο πάνω στις σχέσεις και στους χαρακτήρες. Με έκανε να φοβηθώ πρώτον ότι κάποιοι (άντρες) θα σκεφτούν "ορίστε τι είναι ικανές να κάνουν οι γυναίκες όταν ζηλεύουν, οι λυσσάρες κλπ κλπ" και δεύτερον ότι στο τέλος θα συνέβαινε αυτό που συμβαίνει στο κόμιξ του Caza στο τεύχος 47 του "9" . Αλλά το τέλος με άφησε ξεκρέμαστη: τι ήταν αυτό, δηλαδή; Ολόγραμμα; Τι πρέπει να υποθέσουμε ότι έχει συμβεί εδώ; Και επίσης νομίζω ότι δεν εξηγεί αν αυτοί στον πλανήτη Habille είναι άνθρωποι ή εξωγήινοι ή, τέλος πάντων, αν όλοι αυτοί οι χαρακτήρες ανήκουν στο ίδιο ζωικό είδος. Να ρωτήσουμε την κυρία Tuttle; Ενδεχομένως αυτή η ιστορία θα λειτουργούσε ακόμα και αν η πρωταγωνίστρια ήταν άντρας gay. Αλλά θα το είχα αφήσει στη μέση, από overdose πολιτικής ορθότητας . Άξιο το Nebula. Και τώρα, επιτέλους, έρχεται το Morning Child ! To έχω στην ομώνυμη ανθολογία και το Peacemaker επίσης και θα τα ξαναδιαβάσω πολύ ευχαρίστως. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted August 4, 2015 Share Posted August 4, 2015 (edited) Λόγω διακοπών έμεινα πίσω... Αρχίζουμε: Cordwainer Smith, «The Game of Rat and Dragon» (1955) Δεν γίνεται παρά να κρίνω συναισθηματικά. Μου αρέσει ο μέγας γατόφιλος Smith και είμαι κι εγώ μαγεμένος από την χάρη των χνουδωτών αιλουροειδών.Επομένως είμαι σφόδρα θετικά διακείμενος με το παρόν αφήγημα. Πολύ ενδιαφέρουσα η ιδέα για μορφή ζωής από αραιή διαστρική ύλη, ωραία δοσμένη και η "συνομιλία" ανθρώπου - γάτας, όπου αντί για λέξεις το "ανώτερο" θηλαστικό "ακούει" θερμά γατίσια αισθήματα. Αποκηρύσσουμε μετά βδελυγμίας τη συμπεριφορά της αγνώμονος συναδέλφου του ήρωα του αφηγήματος, η οποία τον ειρωνεύτηκε ηχομιμητικώς με ένα "μιάου". Δε φταίει μετά ο ήρωας που συγκρίνοντας μια γάτα η οποία είναι "...γοργότερη κι από κάθε όνειρο ταχύτητας, πανέξυπνη, επιδέξια, απίστευτα χαριτωμένη, όμορφη, λιγομίλητη και δίχως απαιτήσεις" στο τέλος δηλώνει: "Πού θα μπορούσε να βρει ποτέ κάποια γυναίκα που συγκρίνεται μαζί της;" FELINE GRACE και ξερό ψωμί! :rose: (Και ας προσέχουν λιγάκι οι γήινες..., διότι οι θηλυκές Κλίγκον παρακαλάνε..!) Edited August 4, 2015 by hombre 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted August 4, 2015 Author Share Posted August 4, 2015 Gardner Dozois, «Morning child» Μμμμ έχω ένα πρόβλημα με αυτό το διήγημα (η Word θα βάλει τις φωνές). Οκ, η ιδέα είναι ωραία, ακόμα και αν δεν στέκεται πουθενά επιστημονικά (θυμίζει Star Trek επεισόδια, από εκείνα που επίσης δεν στέκουν). Κάποιο όπλο ή βιολογικό πείραμα που να σε κάνει ξανά παιδί ή έφηβο πνευματικά, το καταλαβαίνω, αλλά να μεγαλώνουν και να μικραίνουν και τα πόδια, το σώμα, όχι ε; Θα προτιμούσα να μην το έθετε έτσι, αλλά τέλος πάντων, η ιδέα καθαυτή μου άρεσε όπως είπα: Ολόκληρη η ζωή σε μια μέρα, το να μεγαλώνεις τον πατέρα σου, να τον φροντίζεις όχι μόνο ως ηλικιωμένο αλλά όπως σε φρόντισε πριν λίγα χρόνια εκείνος, όλα αυτά αποτελούν καλή βάση για διήγημα. Τότε τι δεν μου άρεσε; Ο χειρισμός. Η ανάπτυξη. Δεν είναι ότι δεν γράφει καλά -καλά γράφει και επαγγελματικά για 37χρονο. Μου έδωσε όμως την αίσθηση ότι η ιδέα θάβεται στη διήγηση, δεν αναπνέει, τη φτάνει όπως όπως στο τέλος για να πει το «κοιμήσου πατέρα» και να κλάψει. Η δική μου αίσθηση. Τη δική σας την αναμένω. Συμπέρασμα: Ενδιαφέρον, έξυπνο -με επιφυλάξεις για την επίγευση. :rose: Με την ευκαιρία μπορείτε να το διαβάσετε πιο εύκολα από ό,τι στο ΟΜΝΙ, εδώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted August 4, 2015 Share Posted August 4, 2015 Gardner Dozois, «Morning child» Μμμμ έχω ένα πρόβλημα με αυτό το διήγημα (η Word θα βάλει τις φωνές). Οκ, η ιδέα είναι ωραία, ακόμα και αν δεν στέκεται πουθενά επιστημονικά (θυμίζει Star Trek επεισόδια, από εκείνα που επίσης δεν στέκουν). Κάποιο όπλο ή βιολογικό πείραμα που να σε κάνει ξανά παιδί ή έφηβο πνευματικά, το καταλαβαίνω, αλλά να μεγαλώνουν και να μικραίνουν και τα πόδια, το σώμα, όχι ε; Θα προτιμούσα να μην το έθετε έτσι, αλλά τέλος πάντων, η ιδέα καθαυτή μου άρεσε όπως είπα: Ολόκληρη η ζωή σε μια μέρα, το να μεγαλώνεις τον πατέρα σου, να τον φροντίζεις όχι μόνο ως ηλικιωμένο αλλά όπως σε φρόντισε πριν λίγα χρόνια εκείνος, όλα αυτά αποτελούν καλή βάση για διήγημα. Τότε τι δεν μου άρεσε; Ο χειρισμός. Η ανάπτυξη. Δεν είναι ότι δεν γράφει καλά -καλά γράφει και επαγγελματικά για 37χρονο. Μου έδωσε όμως την αίσθηση ότι η ιδέα θάβεται στη διήγηση, δεν αναπνέει, τη φτάνει όπως όπως στο τέλος για να πει το «κοιμήσου πατέρα» και να κλάψει. Η δική μου αίσθηση. Τη δική σας την αναμένω. Συμπέρασμα: Ενδιαφέρον, έξυπνο -με επιφυλάξεις για την επίγευση. :rose: Με την ευκαιρία μπορείτε να το διαβάσετε πιο εύκολα από ό,τι στο ΟΜΝΙ, εδώ. Δε διαφωνώ. Αλλά πώς αλλιώς, δηλαδή, να σε κάνει το βιολογικό πείραμα ξανά παιδί και τούμπαλιν μεγάλο, αν δεν αλλάζει και το σώμα σου; Μόνο στο μυαλό θα ήταν πιο "λογικό"; Και ναι, εντάξει, είναι μόνο η ιδέα και τίποτα άλλο και γι' αυτό είναι και τόσο μικρό το διήγημα, και το δείχνει και από την άποψη κάποιου που δεν καταλαβαίνει σε τι ακριβώς οφείλεται αυτό, για να μην αναγκαστεί να την εξηγήσει (και πώς να την εξηγήσει; ). Αλλά είναι πολύ θεαματική ιδέα. Εγώ θα προτιμούσα να είναι αλλιώς το τέλος, να μη μαθαίνουμε κατ' αυτόν τον τρόπο ότι ο ένας είναι πατέρας του άλλου, είναι κάπως μελό - και γενικά τα περί πατεράδων δε με συγκινούν ποτέ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted August 5, 2015 Share Posted August 5, 2015 Gardner Dozois, «Morning child» Έχω παρατηρήσει ότι όσο πιο υπέροχο βρίσκω ένα διήγημα τόσο πιο πολύ τυφλώνομαι σε πιθανές αδυναμίες του. Νίκο, οι παρατηρήσεις σου είναι εύλογες αλλά, αν θες το πιστεύεις, ούτε που τις είχα προσέξει (το είχα διαβάσει πριν λίγα χρόνια). Και εξακολουθούν να μην με προβληματίζουν. Ακόμα και τώρα υπέροχο το βρίσκω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.