mman Posted August 5, 2015 Share Posted August 5, 2015 Lisa Tuttle, «The bone flute» Ναι, είναι ένα πραγματικά καλό, αγέραστο διήγημα. Και, ναι, έχει μερικά ζητηματάκια εκτέλεσης και κατανόησης. Δεν γίνεται σαφής η φύση του Βενν στο τέλος και κυρίως πώς η αφηγήτρια μπορούσε και τον αντιλαμβανόταν. Επίσης, το βρήκα λίγο προβλέψιμο -όλα εκτός από την επανεμφάνιση του ίδιου του Βενν και το ότι εκείνος ήταν ο μόνιμα και αθεράπευτα ερωτευμένος. Αλλά: Η ιστορία είναι τόσο καλογραμμένη που (μέχρι ενός σημείου) μπορεί κανείς να τα παραβλέψει αυτά. Πολύ ζεστή, πολύ ανθρώπινη. Σαφώς πάνω από τον μέσο όρο της λίστας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted August 5, 2015 Share Posted August 5, 2015 Gardner Dozois -The peacemaker / Morning child Ο Dozois σαν συγγραφέας δεν με έχει συγκινήσει ιδιαίτερα στα λιγοστά έργα του (8 διηγήματα και ένα μυθιστόρημα) που έχω. Ξαναδιαβάζοντας αυτά τα 2 έχω να πω ότι το μεν πρώτο είναι μια ιστορία που έχει συμβεί στην πραγματικότητα αρκετές φορές με φανατικούς διαφόρων ειδών και το ότι εδώ έχει μια ΕΦ νότα (το λιώσιμο των πάγων) δεν είναι αρκετό για να προσφέρει το κάτι παραπάνω. Όσον αφορά το δεύτερο είναι μια συνηθισμένη post-apocalyptic ιστορία με ένα πολύ ασυνήθιστο τέλος - εύρημα το οποίο όμως δεν αξιοποιείται αρκετά παρά μόνον για να μας εκπλήξει (και είναι κρίμα). Δεν λέω ότι είναι κακές ιστορίες, απλά δεν έχουν κάτι που θα με κάνει να τις θεωρήσω πολύ καλές. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted August 8, 2015 Author Share Posted August 8, 2015 Gardner Dozois, «The peacemaker» Εμ, καλό. Καλύτερο από το Morning Child για τα γούστα μου. Όλο το σκηνικό -οι άνθρωποι, τα μικρά περιστατικά όπως η μπάρα σοκολάτας ή το φορτηγό που αναχωρεί γεμάτο παιδιά, η επίσκεψη των δημοσιογράφων, το post-ap, ο διάλογος με το σερίφη για τη σέκτα- δίνουν ενδιαφέρον, αν και διατηρώ επιφυλάξεις για τη γραφή του Ντοζουά. Το κυριότερο: Αν και η ιδέα, όπως αποκαλύπτεται στο τέλος είναι πολύ καλή, θα προτιμούσα να ξέρω τι συμβαίνει από την αρχή. Δεν με ενθουσιάζει πια η τακτική (ίσως κάποτε την αποδεχόμουν περισσότερο) του αναπάντεχου τέλους που μας κάνει να βλέπουμε με άλλο βλέμμα όλο το διήγημα, εκτός αν η γραφή ως τότε είναι πολύ σπουδαία, και το διήγημα στέκει από μόνο του, ούτως ή άλλως. Προτιμώ δηλαδή να δω το πιο δύσκολο κατόρθωμα: να γνωρίζουμε από την αρχή για τι ακριβώς προορίζεται ο Ρόι και να το ζούμε μέσα από τις γραμμές του διηγήματος. Αλλά νομίζω ότι κάτι τέτοιο είναι πολύ - πολύ πιο απαιτητικό για ένα συγγραφέα. Πολύ πιο δύσκολο, απαιτεί άλλο επίπεδο γραφής. :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted August 8, 2015 Author Share Posted August 8, 2015 (edited) Διήγημα 64/85 Nancy Kress, «Out of All Them Bright Stars» (Nebula 1986) Η πολυβραβευμένη Νάνσι Κρες γεννήθηκε στο Μπάφαλο της ΝΥ το 1948. Σπούδασε δασκάλα και δίδαξε για λίγα χρόνια. Μεγάλωσε τα δύο παιδιά της (με τον πρώτο της σύζυγο) γράφοντας εφ στον ελεύθερο χρόνο της. Δούλεψε στη συνέχεια ως συγγραφέας στη διαφήμιση πριν αρχίσει να γράφει αποκλειστικά εφ. Σήμερα ζει στο Σιάτλ με τον τρίτο της σύζυγο, επίσης εφ συγγραφέα Jack Skillingstead τον οποίο... χμ... δεν είχα ακούσει. Στη μέση, ανάμεσα στις Sherman - Datlow. Αν ρίξετε μια ματιά στις φωτογραφίες της στο δίκτυο, θα δείτε ότι γελάει σε όλες. Πάντα χαρούμενη μπροστά στο φακό... To διήγημα δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο Magazine of Fantasy and Science Fiction το Μάρτιο 1985. Είναι μικρό, θα το βρείτε εύκολα, το διαβάζουμε ως την Τετάρτη 12 Αυγούστου. Ακολουθούν διηγήματα από τους Greg Bear, Kate Wilhelm, James K. Morrow, Geoffrey A. Landis... Θυμίζω ότι τον Αύγουστο διαβάζουμε νικητές Nebula, για να κάνουμε ένα διάλειμμα στην κανονική λίστα μας και να μη μείνουν πίσω όσοι κάνουν διακοπές. Χεχε το λέω θαρρείς και συμμετέχει πολύς κόσμος, που θα αναστατωθεί άμα μείνει πίσω στην ανάγνωση... Edited August 8, 2015 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted August 8, 2015 Share Posted August 8, 2015 Gardner Dozois, "Morning Child" Κατά τη γνώμη μου οι λόγοι που αυτό το διήγημα αρέσει είναι α) η εξαιρετική επίδειξη show, don't tell - γενικά πολύ καλός σ' αυτό ο Dozois β)η ιδέα, που, εκτός από τη μεγάλη πρωτοτυπία, αφενός δεν εξηγείται και έτσι αποφεύγουμε και την τεχνικούρα, και αφετέρου είναι τέτοια που επηρεάζει άμεσα και θεαματικά τις ζωές αυτών των δύο, αντί να είναι, πχ, ένας πόλεμος που συμβαίνει στην άλλη άκρη του κόσμου κι αυτοί βιώνουν τις συνέπειες από μακριά - ο ανθρώπινος παράγοντας τέλος πάντων γ)το τέλος που καπακώνει με δόση μελό - κάπως έπρεπε να τελειώσει, με κάποιου είδους πληροφορία-κερασάκι, και αυτό είναι πολύ κατάλληλο δ)το φο-βε-ρόοο γράψιμο, χάρη στο οποίο - το προσέξατε - αυτό το διήγημα στέκεται, βραβεύεται και αρέσει χωρίς υπόθεση. Gardner Dozois, "The peacemaker" Εξίσου καλή επίδειξη ζωντανού γραψίματος και show, don't tell, χωρίς να γίνεται ακριβώς ακαταλαβίστικο - απλώς θέλει λιγη υπομονή, γιατί ούτε αυτό έχει, στην ουσία. υπόθεση: περιγράφει απλώς τον κόσμο μετά την καταστροφή, την ατμόσφαιρα στέρησης και φόβου και ανημποριάς και να κι άλλο ένα κερασάκι στο τέλος. Δυστυχώς το θυμήθηκα αρκετά νωρίς πού θα κατέληγε, από την προηγούμενη φορά που το είχα διαβάσει. Οπωσδήποτε το τέλος μού θυμίζει πάααρα πολύ το "The Lottery" της Shirley Jackson και λιγάκι το "Heresies of the huge god" του Brian Aldiss. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted August 9, 2015 Share Posted August 9, 2015 Nancy Kress - Out of All Them Bright Stars Η Kress είναι Αμερικανίδα, πολυβραβευμένη, και εμπορικότατη. Το πρώτο δεν είναι πάντα φανερό, το δεύτερο το έχει πετύχει γράφοντας μερικά αριστουργήματα, και το τρίτο το καταφέρνει χωρίς κλισέ και μελό, αλλά με πολύ φαντασία, ζωντανούς χαρακτήρες, και πλοκή που σε κρατάει ακόμα και στα πιο μέτρια έργα της. Για μένα αυτά είμαι αρκετά για να την κατατάξω στους καλύτερους. Για την συγκεκριμένη ιστορία, γράφει στον πρόλογο: «Συνήθως οι ΕΦ ιστορίες αφορούν άτομα που βρίσκονται στο επίκεντρο των γεγονότων και συμμετέχουν στην διαμόρφωση τους, και αυτό είναι λογικό. Στην πραγματικότητα όμως, οι περισσότεροι από εμάς δεν θα είμαστε εκεί. Πιθανόν την στιγμή της πρώτης επαφής με εξωγήινους να είμαστε στον οδοντίατρο. Θέλησα να γράψω μια ιστορία όπου οι ήρωες δεν γράφουν την ιστορία, αλλά η ιστορία εμφανίζεται στην ζωή τους.» Και μας δίνει ένα δείγμα του συγγραφικού ταλέντου της με μια ιστορία σε ένα κοινό και ταπεινό χώρο με επίσης απλούς ανθρώπινους χαρακτήρες που τους συμβαίνει κάτι εξαιρετικά σπάνιο, από μια όχι και τόσο συνηθισμένη γωνία. Αν κάπου το διήγημα υστερεί (σε σχέση με άλλα έργα της ιδίας) είναι η έλλειψη της μεγάλης-πρωτότυπης ιδέας. Ίσως δεν υπάρχει αρκετός χώρος για κάτι τέτοιο σε αυτό το μικρό έργο, αλλά η καταπληκτική γραφή και οι ζωντανοί χαρακτήρες είναι εδώ. Αν αυτά σας ικανοποιούν θα σας αρέσει και η ιστορία, και σίγουρα θα σας αρέσουν και πολλά άλλα έργα της Kress. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Myyst Posted August 9, 2015 Share Posted August 9, 2015 Gardner Dozois, The Peacemaker Ένα καλογραμμένο μετα-αποκαλυπτικό διήγημα, με ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα και κοσμοπλασία. Η γραφή ήταν καλή, αλλά, νομίζω, λίγο τεχνική. Το πολύ ενδιαφέρον στοιχείο του διηγήματος ήταν η ψυχολογία του νεαρού πρωταγωνιστή υπό την επιρροή μιας χριστιανικής σέκτας. Το twist του τέλους από την άλλη, αν και πολύ καλό, θεωρώ ότι δεν οικοδομήθηκε αρκετά στην πορεία της αφήγησης. Σαν ο συγγραφέας να θέλησε να μας δώσει μια γροθιά στο στομάχι που μας την έκρυβε προσεχτικά στις προηγούμενες σελίδες. Κατά τη γνώμη μου το τέλος δικαιολογείται απόλυτα από τις πληροφορίες που παίρνουμε μεν, αλλά μου άφησε την αίσθηση ότι ο συγγραφέας με έσυρε σε αυτό δε. Gardner Dozois, Morning Child Ακόμη ένα όμορφο μετα-αποκαλυπτικό διήγημα από τον Gardner Dozois. To 'Morning Child' χτίζει μια πολύ ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα. Η ιστορία δεν εξηγεί πως, που, πότε, γιατί, δε χρειάζεται εξάλλου καθώς οι πρωταγωνιστές του διηγήματος είναι απόλυτα ενταγμένοι στον κόσμο τους και το διήγημα εστιάζει στη μεταξύ τους σχέση. Το twist του τέλους από την άλλη, παρότι ήταν καλό και επίσης δικαιολογημένο, πάλι μου άφησε την αίσθηση ότι ο συγγραφέας μου κρύβει πράγματα που η ανάπτυξη του διηγήματος απομένει αφύσικη χωρίς αυτά, ώστε να μου δώσει ένα πολύ δυνατό τέλος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted August 9, 2015 Author Share Posted August 9, 2015 (edited) Διήγημα 65/86 Greg Bear, «Tangents» (Nebula 1987) Ο Βear γεννήθηκε στο Σαν Ντιέγκο το 1951. Στην Ελλάδα είναι μάλλον γνωστός κυρίως από το Blood music, αλλά και για ένα ακόμα λόγο: Λίγο μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους είχε ανακαλέσει τη συμμετοχή του στο Διεθνές Συνέδριο Εφ στη Θεσσαλονίκη, γράφοντας: «Ίσως η ασφάλεια στη Θεσσαλονίκη να είναι απολύτως επαρκής, όμως είναι πιθανό να αναλάβουν εκ νέου αντιαμερικανική δράση η 17 Νοέμβρη και άλλοι, περισσότερο σκοτεινοί κύκλοι (...) Δεν με απασχολούν τόσο πολύ οι αντι-δυτικές θέσεις της ελληνικής κυβέρνησης -που είναι πιθανό λιγότερο ενοχλητικές από τις αντι-δυτικές θέσεις των διαδηλωτών στο Σιάτλ- αλλά η όποια δράση των υπερεθνικιστών Ελλήνων». Η ελληνική κυβέρνηση της εποχής, να θυμίσω, ήταν... η κυβέρνηση Σημίτη. To διήγημα δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο ΟΜΝΙ του Ιανουαρίου 1986. Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ. Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το «Tangents» ως την Κυριακή, 16 Αυγούστου. Edited August 9, 2015 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted August 10, 2015 Author Share Posted August 10, 2015 (edited) Greg Bear, «Tangents» Καλούτσικο, κυρίως γιατί συμπάθησα τους ήρωες. Πώς και δεν έχει γίνει επεισόδιο στο Star Trek κάτι τέτοιο; Ή έχει γίνει και δεν το θυμάμαι; Παρατήρηση για ένα μικρό μέρος του διαλόγου που μου φάνηκε εκτός τόπου και χρόνου: Πρέπει να απολύθηκε, λέει ο Πίτερ τη στιγμή που τον καλεί ο εργοδότης του, μέσα στο χαμό τμημάτων του σπιτιού που εξαφανίζονται. Δεν νομίζω ότι θα είχε πράγματι το μυαλό να πει κάτι τέτοιο. Από την άλλη δεν έχει το μυαλό ενός μέσου ανθρώπου, ε; ΥΓ. Το αστείο είναι ότι στην αμέσως επόμενη σελίδα το ΟΜΝΙ έχει μια γελοιογραφία που δεν μπόρεσα να μη τη συνδέσω με το διήγημα. Κάνουν ένα σχόλιο (μάλλον άθελά τους) για το πώς θα είναι η ζωή στην 4η διάσταση. Edited August 10, 2015 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted August 10, 2015 Share Posted August 10, 2015 Gardner Dozois, The Peacemaker Αν και το είχα διαβάσει πριν λίγα χρόνια, χρειάστηκε να ξαναρίξω σκόρπιες ματιές για να θυμηθώ το τέλος -καθόλου καλό αυτό. Πολύ καλό showing γράψιμο, τετριμμένη ιδέα, χρησιμοποιημένη καταστροφή και μέχρι εκεί. Συμφωνώ με τις ενστάσεις του Νίκου περί δομής. Το τέλος δεν μπορεί να στηρίξει καλά την παρακράτηση της κρίσιμης πληροφορίας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted August 11, 2015 Share Posted August 11, 2015 (edited) Clifford D. Simak, «Grotto of the Dancing Deer» (Nebula 1981) Αρκετά ετεροχρονισμένα, αλλά, συνεχίζω! Άσχετο με το παρόν θέμα, ο τίτλος μου θυμίζει την σκληρότατη μάχη του Καλέ Γρότο στην Μικρά Ασία, τον Αύγουστο του 1921. (Δεν έχω στοιχεία για το τοπωνύμιο, δηλ. αν έχει πάρει το όνομα από την ύπαρξη κάποιου μικρού σπηλαίου και είναι ετυμολογικά ισότιμη με τον τίτλο του διηγήματος). Σε γενικές γραμμές η ιστορία μου άφησε καλές εντυπώσεις. Ενδιαφέρον το θέμα, αλλά στην ανάγνωσή μου έλειπε το στοιχείο της έκπληξης λόγω προθύστερης γνώσης. Ωστόσο, και ο πλέον ανυποψίαστος αναγνώστης γρήγορα, ενδεχομένως, θα συλλάμβανε το μυστικό του βάσκου Λιούι, όταν αυτός περιγράφεται να παίζει τον πρωτόγονο οστέινο ποιμενικό αυλό. Μου έκανε αίσθηση το δέος και ο θαυμασμός με τον οποίο αντιμετωπίζεται ο Καρλομάγνος, ως ιστορικό πρόσωπο, από τον συγγραφέα. Οι Βάσκοι - Γασκώνοι αντιστοίχως χαρακηρίζονται οι μοχθηρότεροι των ανθρώπων και επιτέθηκαν στην οπισθοφυλακή του Καρλομάγνου μόνο και μόνο για λεηλασία. Λες και ο θεμελιωτής της ιδέας περί μιας ενωμένης Ευρώπης (προτού καν και από την Μέρκελ την ίδια), συνέλεξε τον θησαυρό από απόδοση των επενδύσεών του στην πράσινη ανάπτυξη. Περί του μεγάλου ηγεμόνος τούτου, αναφέρει σχετικά ο Ροΐδης στην Πάπισσα Ιωάννα: "Ο Μέγας Κάρολος, αφού περιέδραμεν την Ευρώπην θερίζων δάφνας και κεφαλάς δια της μακράς του σπάθης, αφού έπνιξεν, ετύφλωσεν ή εστρέβλωσε τα τρία τέταρτα των Σαξώνων, αποκτήσας ούτω την υποταγήν και το σέβας των επιζώντων, ανεπαύετο τέλος επί των τροπαίων του εις Ακυίσγρανον..." Όπως προείπαμε, ο συμπαθής και παρεξηγημένος λαός των Βάσκων, με γλώσσα αποτελούμενη από ανεξακρίβωτες ρίζες, συκοφαντείται. Εγώ προσωπικά τους συμπαθώ διότι από εκεί κατάγεται το πλέον διάσημο τέκνο της Γασκωνίας, ο 4ος σωματοφύλακας και μουσκετοφόρος Ντ' Αρντανιαν, αλλά κυρίως, διότι οι Βασικές ομάδες μπάσκετ της Γιουρολίγκας, Κάχα (ή Κούτσα) Λαμποράλ και Ταού, αποτελούν παραδοσιακά "πελάτες" των αντιστοίχων' ελληνικών ομάδων. Στο τέλος έχουμε και χάπι έντ: ο αφηγηματικός ήρωας Μπόιντ ανταμείβεται με τον θησαυρό του Καρλομάγνου. Αν ο θησαυρός συνοδευόταν και από μια πριγκίπισσα, τότε θα είχε ζήσει αυτός καλά και μεις καλύτερα... Υ.Γ.: Όπως θα διαπίστωσε ο πιστός και φιλοπερίεργος αναγνώστης μας, όταν η κεντρική ιδέα του κειμένου προς κρίση μας τρέπει προς μια διάθεση ρέμβης, βρίσκουμε άλλες διεξόδους δια των οποίων κάνουμε επ' ωφελείαν του αναγνώστη μια ταπεινή επίδειξη έκθεση των ανεξάντλητων γνώσεων μας και επιτηδεύσεων επί παντός επιστητού και μη. 2,5 έως 3 άνθη.... Edited August 11, 2015 by hombre Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted August 11, 2015 Author Share Posted August 11, 2015 Clifford D. Simak, «Grotto of the Dancing Deer» (Nebula 1981) Αρκετά ετεροχρονισμένα, αλλά, συνεχίζω! Mη σε νοιάζει... Εγώ κάποια στιγμή είχα μείνει 6 διηγήματα πίσω. Λες και (...) συνέλεξε τον θησαυρό από απόδοση των επενδύσεών του στην πράσινη ανάπτυξη. χεχεχε Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted August 12, 2015 Author Share Posted August 12, 2015 Nancy Kress, «Out of All Them Bright Stars» Καλή αφήγηση, πράγματι. Το δυνατό του σημείο. Και δεν μπορούσα, καθώς το διάβαζα χτες, να μη σκέφτομαι στη θέση του εξωγήινου έναν πρόσφυγα από τη Συρία. Βέβαια όλη η κρέμα είναι στην τελευταία παράγραφο: στο I make so little difference και στο θυμό της ηρωίδας με τον εαυτό της. Δεν θέλει να ταυτίζεται σε τίποτα με το αφεντικό και τους πράκτορες και φοβάται πολύ ότι αυτό έκανε ως χτες και αυτό μπορεί να κάνει και πάλι αύριο -οκ, αν το κατάλαβα καλά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted August 12, 2015 Share Posted August 12, 2015 (edited) Nancy Kress, «Out of All Them Bright Stars» Ναι, το ζουμί είναι όλο μαζεμένο στο τέλος. Και γενικά συμφωνώ για το καλό γράψιμο και την πρόθεση να δείξει ανθρώπους δεν δεν διαμορφώνουν αλλά εισπράττουν την Ιστορία, όμως θα είμαι ολίγον κακούλης -και πάλι. Πιο κλισέ δεν γίνεται. Δεν ξέρω αν μια τέτοια ιστορία, θεματική ή προσέγγιση θεωρούνταν πρωτότυπη πριν από 30 χρόνια, όμως σήμερα ένα τέτοιο διήγημα θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο έστω και να πετύχει δημοσίευση -εκτός ίσως και αν το υπέβαλλε ένα μεγάλο όνομα σαν τη Nancy Kress. Υ.Γ.: Η έκταση δεν είναι μικρή για κάτι (πολύ) καλύτερο. Είναι 3.000 λέξεις, και ένας μάστορας μπορεί να κάνει παπάδες σε τόσο χώρο. Edited August 12, 2015 by mman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted August 12, 2015 Author Share Posted August 12, 2015 (edited) Ναι Μιχάλη, έχεις δίκιο για το κλισέ. Και μάλιστα, εσύ ειδικά (και κάποιοι ακόμα) έχεις αν όχι διαβάσει, σίγουρα... ακούσει διήγημα για ρατσισμό σε μπαρ με εξωγήινους (χεχε). Πάντως αν και κοντινό το 1985, απέχει περισσότερο από ό,τι λέει η «ηλικία» του σε θέματα ρατσισμού και συμβίωσης με τον «άλλο». Edited August 12, 2015 by nikosal 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted August 14, 2015 Share Posted August 14, 2015 (edited) Lisa Tuttle, «The bone flute» Τι γλυκούλι! ( Ωχ, πρέπει να σταματήσω να διαβάζω Λένα Μαντά στις παραλίες). Έχουμε μια ιστορία αγάπης η οποία εξελίσσεται σε ένα αμυδρό φόντο ΕΦ, αφού υπάρχει αναφορά σε διαπλανητικό - διαστρικό ταξίδι. Υπάρχει και ένα μεταφυσικό στοιχείο για ολοκλήρωση της ένταξης του κειμένου στο χώρο του φανταστικού. Όπως και να έχει, μου άρεσε! (Νομίζω ότι πρέπει να κόψω και την Χρησιίδα Δήμουλίδου ). Ενδιαφέρον το concept της οικολογικής ανακύκλωσης των κεκοιμημένων. Σπουδαία η ιδέα χρήσης των οστών για φλάουτο. Θα προτείναμε στα πλαίσια του δόγματος ότι τίποτε δεν πάει χαμένο και άλλο μουσικό όργανο, π.χ ένα τύμπανο από το δέρμα του απελθόντος, ή μια δερμάτινη μπάλα ποδοσφαίρου ή ακόμη και μια δημιουργία σε δερμάτινη πολυθρόνα. Το κρανίο θα μπορούσε να αξιοποιηθεί σαν κηροπήγιο ή κύπελλο για κρασί όπως έπραξε ο βούλγαρος Κρούμος με το κρανίο του αυτοκράτορα Νικηφόρου. Ο Βενν (μήπως κάποια συγγένεια με τον Βενν και τα ομώνυμα διαγράμματά του;), περιγράφεται τουλάχιστον ως Σάκης, όμορφο και ψηλό αγόρι. Επομένως το μηριαίο οστούν του, θα ήταν εργονομικότατο μπαστούνι του γκολφ ή έστω θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως ρόπαλο (βλέπε τον πίθηκο στις αρχικές σκηνές του Οδύσσεια του Διαστήματος 2001). Φαντασία να υπάρχει... Συγκλονιστικό είναι, επίσης, το γεγονός ότι στον πλανήτη Habille όλοι αγαπούν for ever! Το γνώρισε (ενδεχομένως κυριολεκτικά) στο πετσί του και ο κακομοίρης ο Βενν, όταν δήλωσε ότι θα πάει για τσιγάρα στο περίπτερο στο διπλανό πλανήτη. Με λίγες μετατροπές στο σενάριο κείμενο, το αφήγημα κάλλιστα γίνεται ταινία με εξεσφαλισμένη -λόγω θέματος- επιτυχία. 'Εχω μάλιστα και κάποιες ιδέες για το σήκουελ (ακούει το Χόλύγουντ; ...έστω το Μπόλυγουντ;): π.χ. οι δύο πονεμένες αντίζηλες θα βρουν παρηγοριά η μία στην άλλη και ένας εκπληκτικός έρωτας θα τις ενώσει οδηγώντας σε εξαιρετικά ενδιαφέροντα κινηματογραφικά πλάνα... και ατέλειωτα χάπι εντ! ( Μήπως να εγκαταλείψω και την υπερβάλλουσα θέαση αποσπασμάτων από "ειδικές" ταινίες;) Το όνομα Wara Duleen (όπως και το Habille για το πλανήτη) δεν ξέρω αν είναι τυχαία. Ιδού και μια άλλη Duleen. Edited August 14, 2015 by hombre Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted August 16, 2015 Author Share Posted August 16, 2015 Διήγημα 66/87 Kate Wilhelm, «Forever Yours, Anna» (Nebula 1988) Για τη συγγραφέα έχουμε μιλήσει ήδη. Το διήγημα δημοσιεύθηκε στο ΟΜΝΙ του Ιουλίου 1987, το τρίτο και τελευταίο διήγημα του περιοδικού που κέρδισε το βραβείο (συνέχισε πάντως τα επόμενα χρόνια, πριν διακοπεί η έκδοσή του, να αναδεικνύει υποψήφια στη short list διηγήματα). Εξώφυλλο Attila Hejja Σας θυμίζω ότι το ΟΜΝΙ είναι ελεύθερο στο δίκτυο, αλλά το «Forever yours...» θα το βρείτε και αλλού. Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το διήγημα ως την Παρασκευή 21 Αυγούστου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted August 16, 2015 Share Posted August 16, 2015 Kate Wilhelm, «Forever Yours, Anna» Το είχα διαβάσει πρόσφατα (και το ξαναδιάβασα μόλις τώρα) σε ένα από τα βιβλιαράκια του Παρά Πέντε με βραβευμένα διηγήματα του Απαγορευμένου Πλανήτη, το "Σκέψου σαν δεινόσαυρος", στο οποίο παρεμπιπτόντως λέει ότι πήρε Nebula το 1987, όχι το 1988. Μου φαίνεται περίεργο που πήρε Nebula. Δεν είναι άσχημο, αλλά όχι και για βραβείο. Ιδέα πρωτότυπη, ενδιαφέρουσα και γλυκιά, με ελάχιστο εφ στοιχείο. Θα μπορούσε να είναι πολύ μικρότερο, αργεί να αρχίσει και η λύση του δράματος προκύπτει μόνο μέσα στο μυαλό του πρωταγωνιστή, σαν υπόθεση και μάλιστα ανεπιβεβαίωτη. Ούμπερ ακατάλληλο για να γυριστεί ταινία - πείτε μου ότι έχει γίνει επεισόδιο καμιάς σειράς, να πέσω ανάσκελα! Δεν κράτησε το ενδιαφέρον μου μέχρι το τέλος. Θα μπορούσε όλο αυτό το εφ twist που το αντιλαμβάνεται μόνο ο πρωταγωνιστής-γραφολόγος να οφείλεται σε καμιά στρίψη του μυαλού (sic) και να αποδεικνύεται τελικά ότι είναι τρελός τύπου μειοψηφία του ενός. Εκτός αν το κατάλαβα τελείως λάθος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted August 17, 2015 Author Share Posted August 17, 2015 στο οποίο παρεμπιπτόντως λέει ότι πήρε Nebula το 1987, όχι το 1988. Εντάξει, μπερδεύτηκαν με το ότι τα βραβεία κάθε χρονιάς αφορούν διηγήματα που δημοσιεύθηκαν την προηγούμενη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted August 17, 2015 Author Share Posted August 17, 2015 Διήγημα 67/88 James K. Morrow, «Bible Stories for Adults, No. 17: The Deluge» (Nebula 1989) O J. Morrow γεννήθηκε στη Φιλαδέλφεια το 1947. Σπούδασε ανθρωπιστικές επιστήμες, δουλεύοντας ως παραγωγός μικρών ταινιών. Στις αρχές της δεκαετίας του '70 έφτιαξε με δυο φίλους του την ταινία A Political Cartoon (22') στην οποία ένας ήρωας κινούμενων σχεδίων εκλέγεται πρόεδρος των ΗΠΑ. Δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα το 1981 και έκτοτε εργάστηκε αποκλειστικά ως συγγραφέας. Το έργο του συχνά διακωμωδεί καθιερωμένες (κοινωνικές, θρησκευτικές...) αρχές και αξίες και χαρακτηρίζεται από σάτυρα. To διήγημα που κέρδισε το Nebula του 1989 είχε συμπεριληφθεί στη συλλογή Full Spectrum (1988) των Lou Aronica και Shawna McCarthy. εξώφ. Peter Stallard Πρέπει να ήταν ενδιαφέρουσα συλλογή, αφού εκείνη τη χρονιά 4 από τα 6 διηγήματα της Short list για το βραβείο προέρχονταν από αυτήν (τα άλλα δύο από το Asimov's). Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το διήγημα ως την Κυριακή 23 Αυγούστου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted August 17, 2015 Share Posted August 17, 2015 Διήγημα 65/86 Greg Bear, «Tangents» (Nebula 1987) Διήγημα 66/87 Kate Wilhelm, «Forever Yours, Anna» (Nebula 1988) Δύο ακόμα αδιάφορες (για τα γούστα μου) βραβευμένες ιστορίες. Στην πρώτη, η προσπάθεια προσέγγισης τέταρτης διάστασης στον αντίποδα του Flatland του Edwin Abbott μου φαίνεται τελείως αποτυχημένη και η ιστορία τουλάχιστον αφελής. Στην δεύτερη, η ιδέα δεν είναι κακή, καθόλου πρωτότυπη όμως. Η αστυνομικής ιστορίας (στο στυλ της Αγκάθα Κρίστι) δομή της δεν με ικανοποιεί. Υ.Γ. Τι έγινε και πατήσαμε γκάζι ξαφνικά; Κάθε μέρα και άλλο διήγημα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted August 18, 2015 Author Share Posted August 18, 2015 Χεχε γκάζι. Βάζω δύο nebula την εβδομάδα, όσο έχουμε αφήσει κατά μέρος την κανονική μας λίστα, στις διακοπές. Αν κάποιος δεν προλάβει κάποιο nebula, δεν χάθηκε ο κόσμος. Από το Σεπτέμβριο επιστρέφουμε στα κανονικά μας και στο χρόνο του ενός διηγήματος ανά 8-9 μέρες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted August 18, 2015 Share Posted August 18, 2015 Nancy Kress - Out of All Them Bright Stars Μια από τις μεγάλες κυρίες της ΕΦ έχει το λόγο. Αν και το θέμα ανήκει πια στο καλάθι των στερεοτύπων, το διήγημα μου άφησε καλή αίσθηση. Εκτίμησα και την μικρή έκταση (ώστε να προλάβουμε να διαβάσουμε και τα άλλα...). H ευαισθησία και η τρυφερότητα αναδύονται αβίαστα, τα νοήματα και τα συναισθήματα υποδηλώνονται. Επίσης, παρά την ελαφρώς επιτηδευμένη αργκό, ο λόγος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί απλός και ρέων. Άνθη 2 και ήμισυ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted August 21, 2015 Share Posted August 21, 2015 Greg Bear, «Tangents» Ναι, συμφωνώ με τον Τώνη (τίποτα το ιδιαίτερο), αλλά και τον Νίκο για το περίεργο σημείο με τον εργοδότη που, γενικά, κατέληξε ασύνδετος με την κυρίως ιστορία. Εδώ, μια πρωτόλεια προσπάθειά μου πάνω σε πολύ παρόμοια ιδέα. Αν τη διαβάσετε, προειδοποιώ ότι ήμουν μόνο 20 ετών τότε... :-) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted August 22, 2015 Author Share Posted August 22, 2015 Διήγημα 68/89 Geoffrey A. Landis, «Ripples in the Dirac Sea» (nebula 1990) O Landis (γεν. 1955, Ντιτρόιτ) ανήκει στην κατηγορία των διακεκριμένων επιστημόνων που γράφουν hard εφ. Σπούδασε στο ΜΙΤ φυσικός και ηλεκτρολόγος μηχανικός και πήρε ΡhD στη φυσική στερεάς κατάστασης. Διδάσκει, σχεδιάζει (...rovers και φωτοβολταϊκά) και συνεργάζεται με τη ΝΑΣΑ σε θέματα εξερεύνησης του ηλιακού συστήματος. Είναι παντρεμένος με την επίσης εφ συγγραφέα Mary Turzillo, βραβευμένη και αυτή με nebula. Ζουν στην πόλη Berea του Οχάιο. Jezhotwells, wikipedia To διήγημα που διαβάζουμε και σχολιάζουμε ως την Παρασκευή 28 Αυγούστου δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο Asimov's τον Οκτώβριο 1988. εξ. Hisaki Yasuda Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.