Project 71short!

[nikosal]

Μην ανησυχείς -και εγώ χρωστάω Stone.

[Big Fat Pig]

Κι εγώ! Ας προσπαθήσω να παρακολουθήσω όσο μπορώ (μιας και πέτυχα το project στη μέση)

Charles L. Grant, «A Crowd of Shadows»

Δεν το είχα διαβάσει. Κρατάω την ωραία ιδέα για την ανατροπή. Δεν την είδα παρά μόνο όταν αποκαλύφθηκε. Κατάλαβα ότι κάτι παιζόταν με το παιδί, αλλά όχι αυτό.

 

Η σχέση του ήρωα με τον αστυνομικό παραήταν απλοϊκη, από την άλλη η έκταση του διηγήματος δεν επέτρεπε πολλά-πολλά. Μου άρεσε πάντως η επιλογή του αφηγητή και πώς αρκετά διακριτικά δείχνει το ότι στη θεωρία μπορεί να υπερασπιζόμαστε ιδεολογίες ώσπου να έρθει η στιγμή να τις υπαρασπιστούμε/υποστηρίξουμε έμπρακτα.

Το γράψιμο έτσι κι έτσι αν και υποθέτω ότι με τον τρόπο του αναδυκνείει ικανοποιητικά αυτό που θέλει να πει. Αισθάνομαι πάντως ότι ακόμα και για την εποχή του δεν είναι όσο τολμηρό/ανατρεπτικό θα μπορούσε να είναι. Μοιάζει πιο πολύ με οικογενειακή ταινία spielberg (αλλά αυτό ίσως το λέω είναι λόγω της επιρροής του A.I.)

Edited September 8, 2014 by Big Fat Pig

[hombre]

Edward Bryant, «giANTS» (1979)

 

Ακόμη και ο τίτλος είναι ευρηματικός.Μου άρεσε πολύ, για πολλούς λόγους.

 

Αναλόγου περιεχομένου διήγημα (με γιγάντια μυρμήγκια και έντομα) έχει δημοσιευθεί

στο ΕΦ ΖΙΝ #4 που ασφαλώς θα θυμούνται οι εμβριθείς αναγνώστες.

Αν παρ' ελπίδα υπάρχει κάποιος που δεν το έχει διαβάσει (και για να μην αισθάνεται συντετριμμένος ως ωφείλει),

μπορεί εκμεταλλευόμενος τη μακροθυμία μας και να το διαβάσει εδώ: https://www.dropbox.com/s/xjyx78865trg7ye/EFZIN%20.pdf?dl=0

 

Επανερχόμενος στο giANTS, επισημαίνω τον αριστοτεχνικό χρονικό προσδιορισμό του κυρίως δρώμενου,

την άρτια δημιουργία εικόνων, τη ζωντανή περιγραφή και γενικώς την ωραία γραφή (συμφωνώ με τον όρο "επαγγελματική γραφή" του nikosal).

Το διήγημα "μίλησε" και στο θυμικό μου με κάποιες λεπτομέρειες (π.χ. η λεπταίσθητη ιδιορρυθμία της νεαρής ανταποκρίτριας

που τοποθέσε στο γεύμα τις ελιές στο πιάτο της στη σειρά), ή με την αναγνώριση κάποιων από τα περίφημα "συμφωνημένα υπονοούμενα".

Ο Bryant γράφει "καθαρή" ΕΦ και είναι γνώστης των τεχνολογικών και επιστημονικών εξελίξεων αιχμής της εποχής του.

Οι όχι πρωτοφανείς, αλλά σίγουρα καινοφανείς για το 1979 αναφορές σε μοριακή βιολογία, ανασυνδυασμένο DNA, "fusion", "slurry και shale people",

αλλά και "coal gasification" (μια μεγάλη ελπίδα της ανθρωπότητας προτού την οριστική απορρύθμιση του κλίματος), με εντυπωσίασαν.

Καλό και το τέλος με το (μυστηριωδώς;) σπασμένο βιτρώ με τη διπλή έλικα του DNA.

(Επί τη ευκαιρία και για το θέμα της διπλής έλικας συνιστώ για ανάγνωση το  Photograph 51 της Άννας Ζίγκλερ).

 

Ανθόκηπος!

 

 

 

 

 

[nikosal]

Κι εγώ! Ας προσπαθήσω να παρακολουθήσω όσο μπορώ (μιας και πέτυχα το project στη μέση)

 

Καλώς τον! Το λέω και για τους υπόλοιπους: Μπαίνετε στην παρέα όποτε θέλετε, διαβάζετε και σχολιάζετε όσα διηγήματα θέλετε και μπορείτε, ακόμα και από τα παλιά. Απλώς, κάνουμε όλοι μια μικρή προσπάθεια να σχολιάσουμε το τρέχον διήγημα.

 

«Stone»  του Edward Bryant

 

Από ό,τι βλέπω μου άρεσε λιγότερο από εσάς τους δύο, Δημ-Μιχ. Η γραφή ήταν πράγματι πολύ καλή, το σκηνικό (το γκρουπ, οι συναυλίες, τα ταξίδια), οι σχέσεις των τριών κύριων προσώπων (βάζω και την bodyguard) πολύ ενδιαφέρουσες. Ιδιαίτερα, για τα τέλη της δεκαετίας του '70. Υποθέτω θα πήγαινε σε διάφορες ροκ συναυλίες ο Μπράιαντ και εκεί θα εμπνεύστηκε. Η κατάληξη όμως μου φάνηκε προβλέψιμη και στο τέλος-τέλος η ιδέα «μικρή».

 

Στο συν η ζυγαριά και εδώ, αλλά τσίμα τσίμα.

 

:rose: 

[hombre]

Bridesicle

 

Το είχα διαβάσει παλιά και θυμάμαι την αίσθηση φρίκης...

Θα το ξαναδιαβάσω και θα επανέλθω.

 

[nikosal]

Μέχρι σήμερα: Μια σύντομη αποτίμηση -ΙΙΙ

 
Theodore Sturgeon, Thunder and roses 8 (7-1)
Damon Knight, The country of the kind 6 (2-4)
Karen Joy Fowler, What I didn't see 4 (1-3)
Ray Bradbury, All summer in a day 5 (5-0)
J. G. Ballard, The terminal beach 5 (3-2)
Fritz Leiber, Coming attraction 4 (4-0)
Karen Joy Fowler, The pelican bar 4 (4-0)
Robert Silverberg, Passengers 4 (3-1)
Gene Wolfe, The Island of Doctor Death and other stories 4 (0-4)
Kij Johnson, Ponies 5 (5-0)
Neil Gaiman, Troll bridge 4 (4-0)
Greg Egan, Learning to be me 5 (5-0)
Harlan Ellison, How interesting: A tiny man 4 (2-2)
Isaac Asimov, Liar! 4 (2-2)
Alfred Bester, The Men Who Murdered Mohammed 5 (5-0)
Larry Niven, Rotating Cylinders and the Possibility of Global Causality Violation 4 (4-0)

Richard McKenna, The secret place 3 (1-2)

Kate Wilhelm, The planners 3 (1-2)

Robert Silverberg, Good News from the Vatican 2 (0-2)

Fritz Leiber, Catch that Zeppelin! 3 (2-1)

Charles L. Grant, A Crowd of Shadows 4 (3-1)

Edward Bryant, Stone 3 (3-0)

Edward Bryant, giANTS 2 (2-0)

Will McIntosh, «Bridesicle»

 

Ξεπερνάμε ελαφρώς τους 4 σχολιασμούς ανά διήγημα, άρα πάμε καλά. Έρχεται και το φθινόπωρο, να αναμένετω αύξηση της συμμετοχής, ε;

 
Υπόμνημα:
αναγνώσεις (θετικές - αρνητικές κριτικές). Βέβαια οι κριτικές δεν είναι τελείως αρνητικές ή θετικές, οπότε αυτό που καταγράφεται εντός της παρένθεσης είναι η γενικότερη αίσθηση ικανοποίησης ή μη που αφήνουν.

Edited September 9, 2014 by nikosal

[nikosal]

«Bridesicle»

 

Πολύ καλό. Θα το διαβάσω άλλη μια φορά, γιατί είναι απόλαυση, και θα σχολιάσω. Ως τότε...

 

:rose:  :rose: 

[nikosal]

Με την άφιξη του Φθινοπώρου (που για τους αστρονόμους ξεκινά χμμ... σε λίγο, στις 21 Σεπτεμβρίου), κάνουμε μια υπενθύμιση των «κανόνων» του «project 71short!»

 

α) Διαβάζουμε τα 50 καλύτερα διηγήματα του 20ου αιώνα, σύμφωνα με τους αναγνώστες του Locus. Θα τα δείτε παρακάτω με μαύρο χρώμα και αντίστροφη σειρά, καθώς πλησιάζουμε προς την κορυφή.

β) Διαβάζουμε τα 20 (λόγω ισοβαθμίας, 21) καλύτερα διηγήματα του 21ου αιώνα, σύμφωνα με τους ίδιους αναγνώστες (όλοι φίλοι του hombre, ο οποίος μάλιστα στην ψηφοφορία τους προμήθευε ναρκωτικές ουσίες). Θα τα δείτε στον πίνακα με κόκκινο χρώμα.

γ) Διαβάζουμε επιπρόσθετα τα διηγήματα που έχουν κερδίσει Nebula από την ίδρυση του βραβείου ως τις μέρες μας, εμβόλιμα, σε καλοκαιρινά ή άλλα ιντερλούδια. Ήδη, έχουμε διαβάσει τα διηγήματα της περιόδου 1966-1980 (θα τα δείτε με πράσινο χρώμα).

δ) Διαβάζουμε τα διηγήματα που προτείνουν όσοι συμμετέχουν στο project. Κάθε συμμετέχων μπορεί να προτείνει ένα διήγημα, που το θεωρεί «πολύ-πολύ καλό, άξιο να μπει στη λίστα» στέλνοντάς μου pm. Το όνομα του μέλους που κάνει την πρόταση αποκαλύπτεται μετά την ανάγνωση. Ως τώρα έχουμε ένα διήγημα, από τον mman. Δείτε αυτά τα διηγήματα με μωβ χρώμα.

 

50. Theodore Sturgeon, Thunder and Roses (1947) (με μαύρο:
49. Damon Knight, The Country of the Kind (1956)
20. Karen Joy Fowler, What I Didn't See (2002)
48. Ray Bradbury, All Summer in a Day (1954)
47. J. G. Ballard, The Terminal Beach (1964)
45. Fritz Leiber, Coming Attraction (1950)
20. Karen Joy Fowler, The Pelican Bar (2009)
45. Robert Silverberg, Passengers (1968)
44. Gene Wolfe, The Island of Doctor Death and Other Stories (1970)
19. Kij Johnson, Ponies (2010)
43. Neil Gaiman, Troll Bridge (1993)
42. Greg Egan, Learning to Be Me (1990)
18. Harlan Ellison, How Interesting: A Tiny Man (2010)
41. Isaac Asimov, Liar! (1941)

mman: Larry Niven, Rotating Cylinders and the Possibility of Global Causality Violation
40. Alfred Bester, The Men Who Murdered Mohammed (1958)
1967: Richard McKenna, The secret place

1969: Kate Wilhelm, The Planners
1972: Robert Silverberg, Good News from the Vatican
1976: Fritz Leiber, Catch That Zeppelin!
1977: Charles L. Grant, A Crowd of Shadows
1979: Edward Bryant, Stone,
1980: Edward Bryant, giANTS
17. Will McIntosh, Bridesicle
39. Neil Gaiman, A Midsummer Night's Dream (1990)
38. George R. R. Martin, With Morning Comes Mistfall (1973)
16. Charles Stross, Rogue Farm (2003)
37. Orson Scott Card, Unaccompanied Sonata (1979)
35. Avram Davidson, Or All the Seas with Oysters (1958)
15. Elizabeth Bear, Tideline (2007)
35. Eric Frank Russell, Allamagoosa (1955)
34. Theodore Sturgeon, Saucer of Loneliness (1953)
33. Fritz Leiber, A Pail of Air (1951)
14. Jeffrey Ford, Creation (2002)
30. Ray Bradbury, The Million Year Picnic (1946)
30. Connie Willis, Even the Queen (1992)
13. Mike Resnick, Travels with My Cats (2004)
30.Theodore Sturgeon, The Man Who Lost the Sea (1959)
29. Isaac Asimov, Robbie (1940)
12. Neil Gaiman, October in the Chair (2002)
28. Octavia E. Butler, Speech Sounds (1983)
27. Terry Bisson, Bears Discover Fire (1990)
26. Ursula K. Le Guin, The Day Before the Revolution (1974)
11. Ken Liu, The Paper Menagerie (2011)
25. John Varley, Air Raid (1977)
24. Ray Bradbury, The Veldt (1950)
  9. Alastair Reynolds, Zima Blue (2005)
23. Jerome Bixby, It's a Good Life (1953)
22. Samuel R. Delany, Aye, and Gomorrah (1967)
  9. Kij Johnson, Spar (2009)
21. James Tiptree Jr., Love Is the Plan the Plan Is Death (1973)
20. Joanna Russ, When It Changed (1972)
  8. Daniel Abraham, The Cambist and Lord Iron (2007)
19. Arthur C. Clarke, The Sentinel (1951)
18. Harlan Ellison, Jeffty Is Five (1977)
17. Frederik Pohl, Day Million (1966)
  7. Kij Johnson, 26 Monkeys, Also the Abyss
16. Cordwainer Smith, The Game of Rat and Dragon (1955)
15. Robert A. Heinlein, The Green Hills of Earth (1947)
  5. Ursula K. Le Guin, The Bones of the Earth (2001)
14. Kurt Vonnegut, Harrison Bergeron (1961)
13. Bob Shaw, Light of Other Days (1966)
12. Isaac Asimov, The Last Question (1956)
  5. Michael Swanwick, The Dog Said Bow-Wow (2001)
11. Ray Bradbury, There Will Come Soft Rains (1950)
10. Shirley Jackson, The Lottery (1948)
  4. Peter Watts, The Things (2010)
  9. James Tiptree Jr., The Screwfly Solution (1977)
  8. William Gibson, Johnny Mnemonic (1981)
  7. Robert A. Heinlein, All You Zombies-- (1959)
  3. Neil Gaiman, How to Talk to Girls at Parties (2006)
  6. Ray Bradbury, A Sound of Thunder (1952)
  5. Arthur C. Clarke, The Star (1955)
  2. Margo Lanagan, Singing My Sister Down (2004)
  4. Harlan Ellison, I Have No Mouth, and I Must Scream (1967)
  3.Harlan Ellison, 'Repent, Harlequin!' said the Ticktockman (1965)
  2. Ursula K. Le Guin, The Ones Who Walk Away from Omelas (1973)
  1. Ted Chiang, Exhalation (2008)
  1. Arthur C. Clarke, The Nine Billion Names of God (1953)

[nikosal]

«Bridesicle»

 

Εξαιρετικό διήγημα. Στη δεύτερη ανάγνωση είδα και ένα-δυο πράγματα που μου είχαν διαφύγει. Η ιδέα (θυμίζει κάτι από το πρώτο κεφάλαιο του Ούμπικ), το χτίσιμό της, οι διάλογοι, οι χαρακτήρες (η ηρωίδα, ο Lycan), όλα άψογα. Δυο μικρές παρατηρήσεις, μόνο: το τέλος μου φάνηκε κάπως γλυκό (δεν με πειράζουν καθόλου οι ευχάριστες καταλήξεις, ωστόσο εδώ έγερνε λίγο προς την ευκολία) και το γεγονός ότι αισθάνομαι ότι ήθελε ένα χτένισμα ακόμα και ίσως 1-2 σελίδες παραπάνω. Πάντως όχι τόσο σημαντικά αυτά για να του κόψω ρόδο, για τα δικά μου γούστα δικαιούται και τα πέντε.

 

Ελπίζω ο 21ος αι. να προσφέρει και άλλα τέτοια διηγήματα στο παιχνίδι μας.

 

 

:rose:  :rose: 
 

[nikosal]

Διήγημα 25 / 79

 

«A Midsummer Night's Dream» (1990) του Neil Gaiman 

 

Για τον συγγραφέα έχουμε ήδη γράψει εδώ. Το «A Midsummer Night's Dream» είναι μια από τις πιο ιδιαίτερες στιγμές του project 71short! αφού δεν είναι διήγημα, αλλά μια ιστορία κόμικς, ένα μικρό μέρος από τη σειρά Sandman του Gaiman που κυκλοφόρησε σε 75 τεύχη (DC Comics), από τον Ιανουάριο του 1989 ως το Μάρτιο του 1996, με τη συνεισφορά πολλών σκιτσογράφων. Ο κύριος χαρακτήρας του έργου είναι ο Dream των Endless. Όπως μπορείτε να διαβάσετε εδώ, έχει χαρακτηριστεί «το κόμικς των διανοούμενων».

 

Η ιστορία που συμπεριλαμβάνεται στη λίστα ανήκει στην ενότητα Dream Country με τα τεύχη 17–20 (1990): είναι το τεύχος 19, με τίτλο A Midsummer Night's Dream, εμπνευσμένο πράγματι από το έργο του Σέξπιρ. Καθώς δεν το έχω διαβάσει ακόμα, δεν γνωρίζω αν είναι απολύτως αυτοτελές (εννοώ το τεύχος 19) ή πρέπει κανείς να διαβάσει όλη την ενότητα (δεν νομίζω να είναι απαραίτητη όλη η σειρά! Δεν θα την είχαν κάνει έτσι, για εμπορικούς λόγους). Σκοπεύω να διαβάσω όλη την τετράδα. Ελπίζω ότι την έχετε ή μπορείτε να τη βρείτε, αλλιώς ευχαρίστως να σας πω λόγια παρηγοριάς. Πάντως να σας επισημάνω ότι μπορείτε να βρείτε όλο τον τόμο με τα 4 τεύχη (160 σελίδες) για 10-11 ευρώ, μαζί με τα ταχυδρομικά. Συνεπώς, εύκολα και οικονομικά. Θα σας πρότεινα τέλος να διαβάσετε πρώτα μια περίληψη από το πρωτότυπο έργο του Σέξπιρ, αν δεν είστε ήδη εξοικειωμένοι με την υπόθεσή του.

 

 

Να προσθέσω ότι το τεύχος βραβεύτηκε το 1991 με το World Fantasy Award for Best Short Story. Σωστότερα, βραβεύτηκαν ο Γκέιμν και ο σκιτσογράφος του τεύχους, Charles Vess. Αμέσως μετά, η World Fantasy Convention που απονέμει το βραβείο άλλαξε τους κανόνες, ώστε να μη βρεθεί ξανά στη θέση να βραβεύσει κόμικς αντί για κανονικό διήγημα.

 

Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το «A Midsummer Night's Dream» ως την Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014.

Edited September 16, 2014 by nikosal

[mman]

Edward Bryant, «giANTS» (1979)

 

Μμμμμ. Αρκετά καλό διήγημα. Οικολογικό θέμα, εκφράζει τις ανησυχίες της εποχής, με έμφαση στις επιπτώσεις της ραδιενέργειες (στην παράδοση του Γκοτζίλα). Επαγγελματικά γραμμένο, με ενδιαφέροντες χαρακτήρες και πρωτότυπη λύση (το άστα να μεγαλώσουν για να... βαρύνουν). Βρήκα ωστόσο λίγο μελό το θέμα με το αγέννητο παιδί και σε ένα βαθμό τη σχέση που μάλλον απροσδόκητα χτίζει ο επιστήμονας με τη νεαρά κυρία. Θα μου πεις, μερικές φορές οι ηλικιωμένοι απέχουν ένα συναισθηματικό κλικ από κάτι τέτοια πράγματα, που στους νεότερους φαίνονται ακατανόητα. Επίσης ο τρόπος που το κλείνει, δηλ. η διεκπεραίωση του «έγινε αυτό, έγινε εκείνο» δεν με ενθουσίασε. Μου άρεσαν πιο πολύ οι σκηνές στο εστιατόριο, τόσο του σερβιρίσματος κλπ. (!) όσο και της φοβίας του παππούλη μας με το τι κυκλοφορεί στο παντελόνι του. 

 

Αχ, ωραία, δεν χρειάζεται να γράψω λέξη!

Ώπα, κάτσε έχω να προσθέσω κάτι:

 

Edward Bryant, «giANTS» (1979)

 

Ο Bryant γράφει "καθαρή" ΕΦ και είναι γνώστης των τεχνολογικών και επιστημονικών εξελίξεων αιχμής της εποχής του.

Οι όχι πρωτοφανείς, αλλά σίγουρα καινοφανείς για το 1979 αναφορές σε μοριακή βιολογία, ανασυνδυασμένο DNA, "fusion", [...]

αλλά και "coal gasification" (μια μεγάλη ελπίδα της ανθρωπότητας προτού την οριστική απορρύθμιση του κλίματος), με εντυπωσίασαν.

[hombre]

Bridesicle

 

Ω, Θεέ...! Τι αίσθηση! Απερίγραπτα τα αισθήματα από την ανάγνωση και την όποια ικανότητα - ιδιότητα ενσυναίσθησης του αναγνώστη.

Η ιδέα και η δημιουργία της απολύτου ανοίκειας κατάστασης: πολύ δυνατή. Η εκτέλεση κατά το μάλλον - ήττον: ικανοποιητική.

Η κρίση μας είναι απολύτως θετική  για το το αφήγημα και ας μας επιτραπούν λίγες γενικόλογες και παράταιρες παρατηρήσεις.

 

Φαίνεται ότι και στο μέλλον υπάρχουν τόσο απελπισμένοι τύποι ώστε να καταφύγουν στο "σιγουράκι" της "νεκρής",

(δε θα κρίνουμε εμείς τα βίτσια), η οποία είναι εξαιρετικά πιθανό να είναι ελάχιστα εκλεκτική και οι οποιεσδήποτε αντιρρήσεις της

(τουλάχιστον μέχρι την αναβίωση), πρακτικά μηδενικές.

 

Αίσθηση μου προξένησε και το θέμα με τους/τις hitchers και η δυνατότητα μεταφοράς πάνω από μία προσωπικότητες.

Συνεπώς, ω αναγνώστη, δεν είσαι ο μόνος που ακούς φωνές (αν παρ' ελπίδα ξεχάσεις το χάπι ή εκ παραδρομής λάβεις το ροζ αντί του λευκού)!

 

Και στο τέλος "έζησαν" αυτοί καλά... Η Μίρα (μιας και λόγω κρίσης δεν άντεχε οικονομικά την αναβίωση), "φόρτωσε" την αγαπημένη της ως "hitcher".

Τι τρυφερό! Βέβαια στον τομέα του σεξ θα υπάρχει ένα θεματάκι, αλλά η αγάπη τα ξεπερνάει όλα. Φανταστείτε τώρα, η φορέας και η "hither" να έχουν διαφορετική οπτική στα πολιτικά, αθλητικά και θεματα αισθητικής. Και αγνοούμε αν υπάρχει διαδικασία "of" του "hitcher".

Προβλέπω νέα αυτοκτονία της Μίρα.

 

(Τα άνθη εμβαπτισμένα σε κρυογονικό υγρό).

 

[nikosal]

Δεν σε κουράσαμε, έτσι mman;

 

(χεχε)

[Big Fat Pig]

Bridesicle

 

Ναι. Καταπληκτική ιδέα. Πολύ-πολύ καλογραμμένο και πολύ καλά δουλεμένο. Το (δυνατό από μόνο του) στοιχείο των hitchers αρχικά μου φάνηκε υπερβολή να χρησιμοποιηθεί στην πλοκή και αισθάνομαι ότι υπήρξε μόνο και μόνο για να καταφέρει να μας δώσει το happy (ας πούμε) end. To τέλος λοιπόν, αν και όσο πρέπει συγκινητικό, ίσως ήταν λίγο χλιαρό σε σχέση με όσα καταπληκτικά είχαν προηγηθεί.

Αισθάνομαι να έχω κερδίσει κάτι έχοντας διαβάσει αυτό το διήγημα. Εύγε στον McIntosh.

 

@hombre: Μάλλον δεν υπάρει off για τους hitchers. Μοιάζει να είναι μόνιμοι και πανταχού παρόντες (ζηλιαρα γυναίκα του πορτοκαλί τύπου & η αυτοκτονια της mira που αν και δεν το λέει ακριβώς υπονοεί ότι ένας λόγος ήταν και αυτός. Γι΄αυτό λέω η ιδέα των hitchers μοιάζει κάποιες στιγμές να ανταγωνίζεται την ιδέα του Bridesicle.

[mman]

Bridesicle - McIntosh

 

Wow! 

Επιτέλους, ένα εξαιρετικά δυνατό διήγημα! Όπως θα έπρεπε να είναι όλα τα διηγήματα μιας τέτοιας λίστας. Οκέυ, νομίζω, και φοβάμαι συγχρόνως, ότι we have a winner, για μένα τουλάχιστον. Εννοώ, μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά μου είναι δύσκολο να φανταστώ ότι θα βρω καλύτερο από αυτό, κι ας μην έχουμε φτάσει ακόμα στη μέση.

Ιδέες, κίνητρα, συναίσθημα, χαρακτήρες, διάλογοι και ξανά συναίσθημα, όλα στη θέση τους, όλα επαγγελματικά αλλά, κυρίως, ανθρώπινα εκτελεσμένα. (Εντάξει, το τέλος θα μπορούσε να είναι μια ιδέα καλύτερο, αλλά τοσυγχωρώτοξεχνάωδενμενοιάζει.)

Μόλις έγινα μουτζαχεντίν του McIntosh.

Το ζήλεψα, το θαύμασα.

Ξέρεις ότι μια ιστορία κέρδισε τα μέσα σου όταν συνειδητοποιείς ότι θα ήθελες να την είχες γράψει ο ίδιος.

Κι αυτήν θα έδινα πολλά για να την έχω σκεφτεί εγώ.

Inspiring.

 

Βαθμολογία: Οι κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας!

[Tiessa]

Bridesicle

 

Με τόσο καλά λόγια από παντού, με τριανταφυλλάκια, κήπους, βιντεάκια και φωτογραφίες, δεν μπορούσα να μην τσακιστώ να βρω λίγο χρόνο το διαβάσω κι εγώ.

Θα συμφωνήσω με όλους. Τα άξιζε και τα λόγια και τα βραβεία και τη θέση στη λίστα.

Και, με περίμενε μια εκπληξούλα, αγαπητοί συναναγνώστες. Γιατί με το το που ξεκίνησα να το διαβάζω, άρχισα να θυμάμαι ότι το είχα ξαναδιαβάσει. Ελληνικά. Εδώ το φτωχό μου σχόλιο λόγω της στενοχώριας εκείνων των ημερών.

Το διήγημα είχε δημοσιευτεί στο τελευταίο τεύχος του ελληνικού Asimov's.

Τώρα συνειδητοποιώ γιατί λυπήθηκα τόσο όταν σταμάτησε η έκδοση του.

 

Ένα από τα καλύτετα σημεία της ιστορίας, όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο, ήταν ο διάλογος με τον τύπο στην αρχή. Υπάρχουν τέτοιοι διαχρονικοί τύποι και μια γυναίκα τούς γνωρίζει -δυστυχώς. Εντυπωσιακό που τον περιγράφει τόσο ο συγγραφέας. Σχεδόν μου ερχόταν να του βαρέσω γροθιά και να του ισοπεδώσω τη μούρη.

 

 

[mman]

Ναι, αυτός ήταν πολύ δυνατός διάλογος. Αλλά και οι διάλογοι με τον Lycan, επίσης, ειδικά εκεί που της λέει ότι δεν μπορεί να την αναβιώσει.

[nikosal]

«A Midsummer Night's Dream»

 

Μπράβο Νιλ Γκέιμ'ν! Εμπνευσμένη ιστορία, ωραίο σχέδιο, έξυπνοι, πολύ έξυπνοι διάλογοι. Το αρχικό έργο είναι θέατρο μέσα στο θέατρο και αυτό εδώ είναι θέατρο μέσα στο θέατρο μέσα στο θέατρο! Χάρηκα επίσης που είδα μια διαφορετική φόρμα -και ας άλλαξαν τους κανόνες των βραβείων με αφορμή το συγκεκριμένο. Χμ, πώς και δεν το είχα πάρει χαμπάρι, το Sandman; Το παράγγειλα ήδη τυπωμένο, δεν μου φτάνει το ψηφιακό.

 

Παρατήρηση 1: Δεν είναι εφ. Αλλά... όλα καλά!

Παρατήρηση 2: Απαραίτητο να έχει διαβάσει κανείς πρώτα το A Midsummer Night's Dream ή έστω μια καλή περιγραφή του (το plot στη wikipedia είναι σχεδόν αρκετό). Χωρίς αυτό το εφόδιο δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να ευχαριστηθεί το κόμικς. Χωρίς γνώση της πρωτότυπης (σεξπιρικής) ιστορίας, ο αναγνώστης θα του έβαζε 2 τριανταφυλλάκια και -το κυριότερο- τα περισσότερα σημεία του κόμικς θα του ήταν ακατανόητα.

Παρατήρηση 3: Διάβασα πρώτα τα δύο προηγούμενα τεύχη της σειράς. Αυτοτελείς και άσχετες με το MND ιστορίες (ίσως βέβαια αποκτήσουν συνάφεια όταν διαβάσω τα τεύχη ξεκινώντας από το #1). Καλές αμφότερες, αν και υποδεέστερες του MND.

 

 

:rose:  :rose: 

[hombre]

A Midsummer Night's Dream

Μάλλον έχω αρχίσει να γερνάω...

Έχω σταματήσει τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, αρχίζω να γίνομαι ιδιότροπα εκλεκτικός στα κόμικς

και με τρόμο σκέφτομαι τη μέρα που θα χρειάζομαι προκαταρκτικά...

Μήπως είμαι γκρινιάρης (λόγω ηλικίας) ή ιερόσυλος που δε μου άρεσε ο "ιερός" Gaiman;

Θα με λιθοβολήσετε αν πω ότι δεν εκστασιάστηκα ούτε με τα σκίτσα του διάσημου Charles Vess;

(Υπάρχει βεβαίως και το ενδεχόμενο, υπό την αχλή και την ομίχλη της νέας αισθητικής των κόμικς,

να στρεβλώθηκε το αισθητήριό μου και να στραβοκοιτάζω κάτι που φιλοτεχνήθηκε μόλις δύο και κάτι δεκαετίες προτού). 

Δε θα μιλήσω για τη διαβρωτική είσοδο του φάνταζυ ακόμη και στους πιο αποστειρωμένους χώρους της ΕΦ,

ούτε για τον κορεσμό μου από νεράιδες, ξωτικά, χομπγκόμπλιν, τρολ, καλικαντζαράκια, οπαδούς του Ολυμπιακού κ.λπ.

Οι σοβαροφανείς, όλο κρυπτά υπονοούμενα δήθεν μυημένων διάλογοι μου θυμίζουν -τηρουμένων των αναλογιών-

έτερο αμπελοφιλόσοφο, τον Π. Κοέλιο.

Δεν αντιλέγουμε, τα δυσδιάκριτα όρια μεταξύ θεάτρου και πραγματικής ζωής, θρύλου, μύθου και πραγματικότητας,

είναι ευρηματικό στοιχείο και χρεώνεται στα υπέρ του συγγραφέα - σεναριογράφου, αλλά το έργο το έχουμε ξαναδεί.

Κρατάμε μόνο τη φράση: "Things need not have happened to be true. Tales and dreams are the shadow-truths that

will endure when mere facts are just and ashes, and forgot".

 

Χρειάζομαι λίγη ακραιφνή ΕΦ τώρα...!

 

[nikosal]

Ωραία, χαίρομαι που τα γούστα ποικίλουν. Εγώ τη δεύτερη φορά το διάβασα με χαμόγελο στα χείλη. Ίσως είναι πώς θα το πάρεις από την πρώτη του πρόταση, θετικά ή αρνητικά. Θα διαφωνήσω για τα σκίτσα, μου άρεσαν. Αλλά η μόνη μου άλλη εμπειρία είναι ο Ντόναλντ, ο Αστερίξ και ο Κοκομπίλ! Ούτε καν υπερήωρες (ναι, τόσο πίσω είμαι στα κόμικς). Επίσης, θα διαφωνήσω ότι οι διάλογοι ήταν σοβαροφανείς, όλο κρυπτά υπονοούμενα δήθεν μυημένων. Νομίζω ήταν αυτό που λέμε «γνήσιοι», από έναν άνθρωπο που αγαπά στα αλήθεια το αρχικό έργο. Και δεν είμαι «φίλος» του Gaiman.

[nikosal]

Διήγημα 26 / 79

 

«With morning comes mistfall» (1973) του George R. R. Martin (γεν. 1948)

 

Ο Μάρτιν έγραψε το διήγημα που θα διαβάσουμε σε ηλικία 25 ετών -και ήταν το πρώτο του στις short lists για Nebula  & Hugo. Εκείνη τη χρονιά το nebula πήγε στην Tiptree και το Hugo στην LeGuin. Αμφότερα τα δύο διηγήματα που προσπέρασαν τον Μάρτιν θα τα βρούμε παρακάτω στη λίστα μας, σε ψηλότερες θέσεις. Θυμηθείτε λοιπόν να σχολιάσουμε αν μας άρεσαν πράγματι περισσότερο από αυτό... Το ενδιαφέρον της περίπτωσης είναι ότι ενώ του Μάρτιν ήταν και στις δύο short lists (όπως είπαμε), τα δύο νικητήρια δεν ήταν το ένα στη short list του άλλου βραβείου, χεχε.

 

Ο Μάρτιν είναι κυρίως γνωστός για το A song of ice and fire, αλλά έχει επίσης γράψει διηγήματα και σενάρια για τηλεοπτικές σειρές. Γεννήθηκε στο Νιου Τζέρσι από γονείς που κατάγονταν από την Ευρώπη. Σπούδασε δημοσιογραφία και ξεκίνησε να διδάσκει δημιουργική γραφή, όταν ο θάνατος ενός καλού του φίλου τον έκανε να αναζητήσει μια νέα πορεία στη ζωή του: Έτσι έγινε συγγραφέας πλήρους απασχόλησης. Ανάμεσα σε πολλά άλλα, είναι γνωστός για τη σχέση του με τους φαν. Είναι πάντα ανοιχτός απέναντί τους, παίρνοντας μέρος σε πολλές conventions. Είναι παντρεμένος δυο φορές, δεν έχει τέκνα, έχει όμως δύο αδελφές. Δηλώνει άθεος, την ίδια στιγμή, που όπως λέει, γοητεύεται από την πνευματικότητα των θρησκειών. Θα ήθελα πολύ να μην τελειώνουν όλα εδώ, λέει, αλλά πώς θα πείσω τον λογικό μου εαυτό για κάτι τέτοιο;

 

 

O George R.R. (Raymond Richard) Martin

 

To «With morning comes mistfall» δημοσιεύθηκε στο Analog του Μαΐου 1973, όταν εκδότης του περιοδικού ήταν ο Ben Bova. Στο ωραίο πορτοκαλί εξώφυλλο του Jack Gaughan (που έχει εικονογραφήσει άπειρα εφ εξώφυλλα) διαφημίζεται ένα διήγημα του Πουρνέλ... Το With morning διαδραματίζεται σε ένα πλανήτη με μυστήρια, παράξενα καιρικά φαινόμενα, ακόμα και ένα κάστρο. Ωστόσο, είναι καθαρή εφ, διαβάζω.

 

 

Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το διήγημα του Μάρτιν ως το Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2014. Έξι μέρες μόνο, αλλά θα λείψω για μια βδομάδα από την άλλη Κυριακή, οπότε καλύτερα να έχω ανακοινώσει το επόμενο διήγημα έγκαιρα.

Edited September 28, 2014 by nikosal

[nikosal]

Διήγημα 27/79

 

Rogue Farm (2003) του Charles Stross (γεν. 1964)

 

 

O Charles David George "Charlie" Stross είναι από τους πιο ενεργούς κοινωνικά συγγραφείς της μοντέρνας βρετανικής εφ. Έχει δύο πανεπιστημιακά πτυχία -στην φαρμακευτική και την επιστήμη υπολογιστών- και από το 1994 ως το 2004 κρατούσε τη στήλη για το linux στο περιοδικό Computer shopper. Τα τελευταία δέκα χρόνια δημοσιεύει τα άρθρα του για τους υπολογιστές ελεύθερα στο ίντερνετ ενώ αφιερώνει περισσότερο χρόνο στη συγγραφή. Τα έργα του είναι συνήθως space opera και hard sf. Το 2005 κέρδισε πρώτη φορά ένα διεθνές βραβείο, το Hugo καλύτερης νουβέλας για το The concrete jungle. Το επόμενο έτος, 2006, Locus καλύτερου μυθιστορήματος για το Accelerando και το 2008 Locus καλύτερης νουβέλας για το Missile Gap, ενώ δύο ακόμα Hugo ήρθαν το 2010 και 2014 με τα Palimpsest και Equoid.

 

Τον Stross μπορεί να παρακολουθεί κανείς καθημερινά στο blog του και στο livejournal του. Όπως και ο Cory Doctorow είναι οπαδός του ανοιχτού και ελεύθερου λογισμικού και υπέρ της εγκατάλειψης του DRM (ηλεκτρονικής προστασίας των βιβλίων). Διηγήματά του μπορείτε να διαβάσετε ελεύθερα εδώ και σε πολλά ακόμα σημεία στο ίντερνετ.

 

 

To «Rogue farm» δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στην ανθολογία Live without a net (2003) του Lou Anders (στο εξώφυλλο ο Stross ανήκει στους... and others) και συμπεριλήφθηκε το επόμενο έτος στις ανθολογίες Year's best SF από τους Kathryn Cramer και David G. Hartwell & The Year's Best Science Fiction: Twenty-First Annual Collection από τον Dozois.

 

Λόγω απουσίας μου τις επόμενες μέρες, δίνω και αυτό το διήγημα για ανάγνωση, μαζί με εκείνο του Martin: Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το Rogue Farm ως την Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2014.

Edited October 4, 2014 by nikosal

[mman]

 

«With morning comes mistfall» (1973) του George R. R. Martin 

 

Στρωτό, επαγγλεματικό γράψιμο, καλή ατμόσφαιρα, αλλά μέχρι εκεί. Φοβάμαι ότι ξεφουσκώνει στο τέλος και, εμένα τουλάχιστον δεν μου άφησε κάτι αξιοπρόσεκτο. Η πρώτη μεστή παράγραφος, δυστυχώς περιλαμβάνει και όλη την ουσία του, χωρίς όμως να χτίζει πάνω σ' αυτήν.

Στον σωρό με τα αδιάφορα.

Edited October 4, 2014 by mman

[nikosal]

Ξέρεις πώς μου κόβεις τα φτερά τώρα; Διάβασα χτες την πρώτη σελίδα και μου άρεσε πολύ η ιδέα του πλανήτη κλπ... Και είπα απόψε το βράδυ «θα διαβάσω κάτι καλό».

Edited October 4, 2014 by nikosal

[nikosal]

«With morning comes mistfall»

 

Καλός κόσμος, πολύ θα ήθελα να διαβάσω ένα μυθιστόρημα για αυτόν. Ο Μάρτιν αποφασίζει διαφορετικά: Όλη η ιστορία του είναι η σύγκρουση δύο τρόπων σκέψης και ζωής, από τη μια ενός ρομαντικού, εύπορου άνδρα που θέλει να υπάρχουν κάποιου είδους δαίμονες και από την άλλη ενός επαγγελματία ερευνητή που θέλει να μάθει την αλήθεια, για προφανείς λόγους. Ο Μάρτιν θέλει να συμπαθήσουμε τον πρώτο... Νομίζω είμαι με τον δεύτερο (ο οποίος, με την προσοχή που επιδεικνύει στην οργάνωση της επιχείρησης δεν είναι λογικό να μην έχει μάθει να διακρίνει πότε πέφτει και πότε σηκώνεται η ομίχλη...) Τέλος πάντων, αυτά που είπε και ο mman. Δεν θα μας μείνει κάτι, ωστόσο ευχάριστο ανάγνωσμα.

 

:rose: