Διάφοροι συγγραφείς θρίλερ

[BladeRunner]

Στίβεν Πρέσφιλντ - Ο επαγγελματίας (The Profession, 2011)

Αν και στην βιβλιοθήκη μου έχω το πιο γνωστό του και ίσως το καλύτερό του μυθιστόρημα, το "Οι πύλες της φωτιάς", προτίμησα η πρώτη μου επαφή με το έργο του συγγραφέα να είναι το "Ο επαγγελματίας", ένα στρατιωτικό θρίλερ που διαδραματίζεται στο άμεσο μέλλον. Η αλήθεια είναι ότι το βιβλίο με κούρασε. Γενικά μου αρέσουν οι στρατιωτικές περιπέτειες -δεν με ξετρελαίνουν ακριβώς, σίγουρα όμως με ψυχαγωγούν-, αλλά στην περίπτωση αυτή δεν μπορώ να πω ότι πέρασα και πάρα πολύ καλά. Περίμενα κάτι καλύτερο, κάτι με περισσότερο βάθος. 

Δεν θα γράψω περίληψη, γιατί συμβαίνουν κάμποσα πράγματα, και δεν μπορώ να αναφέρω περιληπτικά σε λίγες γραμμές τι γίνεται. Άλλωστε υπάρχει μια ικανοποιητική περίληψη στο οπισθόφυλλο της ελληνικής έκδοσης. Ο συγγραφέας μας περιγράφει ένα δραματικό μέλλον γύρω από την πολιτική, τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, το πετρέλαιο και τις πολυεθνικές. Έχουμε ιδιωτικούς στρατούς, ένα κάρο μισθοφόρους με λίγες ηθικές αξίες, ανθρώπους που θέλουν τα πάντα με οποιοδήποτε τρόπο, ΜΜΕ που παίζουν το παιχνίδι στρατιωτικών, πολιτικών και πολυεθνικών, και πάει λέγοντας. Και στην μέση βρίσκονται απλοί άνθρωποι, σε Ασία, Αφρική κλπ, που υπομένουν τα παιχνίδια πολέμου των μεγάλων. 

Κάποια από τα παραπάνω ισχύουν δυστυχώς και στις μέρες μας, κάποια άλλα είναι πιθανόν να γίνουν στο άμεσο μέλλον. Όλα αυτά που περιγράφει ο Πρέσφιλντ δεν είναι καθόλου απίθανα, αν και ορισμένα από αυτά μου φάνηκαν λιγάκι υπερβολικά και όχι τόσο τεκμηριωμένα. Το θέμα είναι ότι το βιβλίο μου φάνηκε σε πολλά σημεία κάπως ρηχό, ακόμα και πληκτικό. Δεν ένιωσα πουθενά να ανεβαίνουν οι σφυγμοί, να νιώθω άγχος για την συνέχεια, να αγωνιώ για τους χαρακτήρες ή τα τεκταινόμενα. Οι χαρακτήρες: Επίπεδοι και μονοδιάστατοι, χωρίς βάθος. Εντελώς, όμως. Δεν λέω να μου αναλύσει τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα σε διακόσιες σελίδες, αλλά ρε φίλε κάνε με να ενδιαφερθώ λιγάκι γι'αυτόν. Επίσης η γραφή δεν με ξετρέλανε. Πολύ μπλα γύρω από οπλικά συστήματα και άλλα στρατιωτικής φύσεως θέματα και βιαστικές περιγραφές γεγονότων και τοπίων. Οι χαρακτήρες πήγαιναν από το ένα μέρος στο άλλο μέσα σε μια σελίδα, μια ανάσα δεν έπαιρναν. Δεν δέθηκα με κανένα μέρος και με κανέναν χαρακτήρα.

Το βιβλίο, φυσικά, απευθύνεται μόνο σε όσους γουστάρουν πολεμικές και στρατιωτικές περιπέτειες. Αλλά ακόμα και αυτοί μπορεί να απογοητευτούν. Κακό βιβλίο δεν είναι, η ματιά του συγγραφέα στο μέλλον έχει το ενδιαφέρον της και διαβάζεται γρήγορα, αλλά θα ήθελα μεγαλύτερη τεκμηρίωση, πιο πειστικές και με μεγαλύτερο βάθος περιγραφές των πολιτικών και στρατιωτικών διαδικασιών. Επίσης: Καλύτερους χαρακτήρες, λιγότερο μπλα μπλα, καλύτερες περιγραφές καταστάσεων και τοπίων. Εννοείται πως θα υπάρξει συνέχεια με τον συγγραφέα, όχι μόνο με το "Οι πύλες της φωτιάς", αλλά και με άλλα βιβλία του.

7/10 

Edited February 20, 2018 by BladeRunner

[BladeRunner]

Ρόμπερτ Κάργελ - Ο Σουηδός (De Redan Döda/The Swede, 2010)

Θυμάμαι ότι το συγκεκριμένο θρίλερ ήταν ένα από τα βιβλία που ανυπομονούσα να κυκλοφορήσουν πέρυσι. Η έκδοση του πήγαινε από αναβολή σε αναβολή, μέχρι που κυκλοφόρησε τελικά τον Οκτώβριο του 2015. Το αγόρασα με το που έσκασε μύτη στα βιβλιοπωλεία. Έλα όμως που έπρεπε να περάσει σχεδόν ένας χρόνος μέχρι να το διαβάσω. Κάτι τέτοια τα κάνω συχνά. Τέλος πάντων, δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα, από την άλλη μεριά όμως δεν μπορώ να πω ότι πέρασα και άσχημα. Αντιθέτως, πέρασα πολύ καλά.

Στην περιβόητη Αμερικάνικη στρατιωτική βάση Ντιέγκο Γκαρσία στον Ινδικό Ωκεανό, βρίσκεται φυλακισμένος ένας άνδρας ονόματι Ν., ο οποίος έχει δεχτεί διάφορα βασανιστήρια για να μιλήσει. Φαίνεται ότι είναι μπλεγμένος σε μια αιματηρή ληστεία τράπεζας στο Κάνσας, η οποία συνδέεται με την Τρομοκρατία. Ο άνδρας αυτός γλίτωσε από το τσουνάμι στην Ταϊλάνδη το 2004, συνδέεται με ένα διεθνή εκτελεστή και έναν έμπορο όπλων, κανείς δεν ξέρει όμως ποιος είναι και από που κρατάει η σκούφια του. Υπάρχουν υποψίες ότι είναι Σουηδικής καταγωγής. Γι'αυτό οι Αμερικάνοι κάλεσαν στην βάση τον Έρνστ Γκριπ, πράκτορα της Σουηδικής Υπηρεσίας Ασφαλείας. Όμως τα πράγματα είναι πιο σύνθετα, όλοι κρύβουν από ένα μυστικό, τίποτα δεν είναι αυτό που αρχικά φαίνεται...

Λοιπόν, αρχικά η ιστορία ίσως φανεί λίγο μπερδεμένη, με τα μπρος-πίσω στον χρόνο, στην συνέχεια όμως συνηθίζει κανείς στο στιλ και δεν νομίζω ότι θα υπάρχει πρόβλημα ως προς τον συγκεκριμένο τρόπο αφήγησης, ο οποίος μου άρεσε. Το θέμα είναι ότι δεν πείστηκα από κάποια συγκεκριμένα πράγματα στην πλοκή, όπως ορισμένα κίνητρα των χαρακτήρων και κάποιες χρήσιμες συμπτώσεις και ευκολίες. Βέβαια δεν έμεινα και με πολλές απορίες για τα "γιατί" και "πως", ο Κάργελ έκλεισε αρκετά ικανοποιητικά τα θέματα που άνοιξε. Επίσης δεν με έπεισε ένα συγκεκριμένο στοιχείο του χαρακτήρα του Γκριπ, αλλά αυτό είναι κάτι εντελώς υποκειμενικό. Κατά τ'άλλα μου άρεσαν οι όλες περιγραφές των σκηνικών και των γεγονότων, βρήκα την ατμόσφαιρα αρκετά έντονη και ίσως περίεργη, ενώ γενικά η γραφή μου φάνηκε πολύ καλή και ιδιαίτερη.

Το πρόσημο είναι σαφώς θετικό. Πέρασα καλά, η ιστορία μου κράτησε το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος, και ένιωσα ότι ο συγγραφέας ήθελε να θίξει και κάποια σημαντικά ζητήματα με αφορμή το θρίλερ αυτό. Απλά ίσως και να μην είναι για όλα τα γούστα με τον τρόπο που είναι γραμμένο, ενώ και η πλοκή δεν είναι αψεγάδιαστη. Όμως, τελικά, μπορώ να πω ότι είναι ένα αρκετά καλό θρίλερ, που διαβάζεται πραγματικά πολύ εύκολα και γρήγορα.

8/10

Edited February 20, 2018 by BladeRunner

[BladeRunner]

Ρουθ Γουέαρ - Βαθιά στο σκοτεινό δάσος (In a Dark, Dark Wood, 2015)

Πρόκειται για ένα ακόμα μπεστ σέλερ ψυχολογικό θρίλερ, γραμμένο από γυναίκα. Τα τελευταία χρόνια και κάθε χρόνο, ξεφυτρώνουν κάμποσα παρόμοια μυθιστορήματα, γραμμένα κυρίως από γυναίκες συγγραφείς, πολλά εκ των οποίων πουλάνε πολύ καλά και γίνονται και ταινίες. Τα περισσότερα, αν και ενδιαφέροντα και ευκολοδιάβαστα, δεν έχουν κάτι το ιδιαίτερα καινούργιο να πουν... Το ίδιο συμβαίνει πάνω κάτω και με αυτό το βιβλίο, αν και κακά τα ψέματα πέρασα καλά.

Η πρωταγωνίστρια και αφηγήτρια της ιστορίας, ονόματι Νόρα, δέχεται μια πρόσκληση μέσω email σ'ένα γυναικείο μπάτσελορ πάρτι, από μια παλιά της φίλη που παντρεύεται. Αυτό το πάρτι θα γίνει σ'ένα γυάλινο σπίτι μέσα στο δάσος. Οι καλεσμένες λίγες και εκλεκτές. Το θέμα είναι ότι η Νόρα είχε πολλά χρόνια να μιλήσει με την φίλη της. Οι δυο τους δεν είχαν χωρίσει και με τον καλύτερο τρόπο. Ίσως δεν έπρεπε να δεχτεί. Δέχτηκε όμως. Το πάρτι θα μετατραπεί σ'έναν εφιάλτη...

Δεν μπορώ να πω ότι με ξετρελαίνουν και πάρα πολύ τα ψυχολογικά θρίλερ που έχουν να κάνουν με προβληματικές φιλίες και σχέσεις. Μου αρέσουν περισσότερο άλλου είδους θρίλερ. Πάντως διαβάζω που και που κανένα από αυτά και γενικά δεν περνάω άσχημα. Το συγκεκριμένο μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον, καλογραμμένο και ευκολοδιάβαστο, με λίγη αγωνία και κάποιες εκπλήξεις στην πλοκή. Κάποια πράγματα, βέβαια, δεν με έπεισαν απόλυτα, αλλά αν λάβει κανείς υπόψιν τι γίνεται και στην πραγματική ζωή γύρω μας, τότε τίποτα δεν είναι απίθανο. Η γραφή συμπαθητική, οι χαρακτήρες έτσι κι έτσι, η ατμόσφαιρα κάπως σκοτεινή.

Γενικά είναι ένα καλούτσικο ψυχολογικό θρίλερ για να περάσει γρήγορα και ψυχαγωγικά η ώρα. Υπάρχει μυστήριο και λίγη αγωνία, το σκηνικό στο δάσος είναι αρκετά κλειστοφοβικό, γενικά όσοι λατρεύουν αυτού του είδους τα θρίλερ, δεν θα περάσουν καθόλου άσχημα. Απλά δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με την Τζίλιαν Φλιν, ας πούμε. Πάντως, αν μεταφραστεί στα ελληνικά και το δεύτερο βιβλίο της Γουέαρ (The Woman In The Cabin 10), είναι πολύ πιθανό να το διαβάσω και αυτό.

7.5/10

Edited February 20, 2018 by BladeRunner

[BladeRunner]

Ντέιβιντ Κάρκιτ - Ο γλωσσολόγος ήταν σχεδόν τέλειος (Double Negative, 1980)

Υποτίθεται ότι πρόκειται για μυθιστόρημα μυστηρίου, εγώ όμως το διάβασα ως ένα χιουμοριστικό και ελαφρύ κοινωνικό μυθιστόρημα με μια νότα αστυνομικού θρίλερ. Θέλω να πω, υπάρχουν δυο φόνοι και οι αναμενόμενες έρευνες τόσο της αστυνομίας όσο και των πρωταγωνιστών για την εύρεση της ταυτότητας του δολοφόνου, όμως ειλικρινά λίγο με ενδιέφερε αυτό. Απόλαυσα το βιβλίο για την πολύ ωραία γραφή, τους ιδιαίτερους χαρακτήρες και τις διάφορες κουλές καταστάσεις.

Η όλη ιστορία διαδραματίζεται κατά κύριο λόγο στο Ινστιτούτο Ουόμπας της Ιντιάνα, όπου γλωσσολόγοι προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον προσαρτημένο παιδικό σταθμό. Μεταξύ άλλων, οι γλωσσολόγοι θέλουν να κατανοήσουν την γλώσσα και την συμπεριφορά των νηπίων. Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο εξαίρετος γλωσσολόγος Τζέρεμι Κουκ, ο οποίος από την μια θέλει να μάθει πως μιλούν τα νήπια, από την άλλη να "ρίξει" την νέα και πανέμορφη βοηθό του ερευνητικού προγράμματος, και επίσης να καταλάβει γιατί βρέθηκε νεκρός ένας συνάδελφός του στο δικό του γραφείο. Ο υπαστυνόμος Λιφ είναι υπεύθυνος για την διαλεύκανση της υπόθεσης, θα έχει να αντιμετωπίσει όμως ένα τσούρμο τρελών γλωσσολόγων, που ο ένας κοιτάει καχύποπτα τον άλλο. Η εύρεση ενός δεύτερου πτώματος θα κάνει τα πράγματα πιο περίπλοκα...

Έγραψα μια μεγαλούτσικη περίληψη για μια απλή ιστορία, αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Λοιπόν, η πλοκή μου άφησε την αίσθηση ενός βρετανικού "cozy mystery" μυθιστορήματος, χωρίς όμως αυτή η αίσθηση να επισκιάσει την χιουμοριστική και σατιρική διάθεση του συγγραφέα, καθώς και την όλη σκιαγράφηση της μικρής και κλειστής κοινωνίας του Ινστιτούτου Γλωσσολογίας Ουόμπας της Ιντιάνα. Περισσότερο οι σχέσεις μεταξύ των ιδιότροπων χαρακτήρων καθώς και κάποιες κουλές καταστάσεις μου άρεσαν περισσότερο, παρά το μυστήριο αυτό καθαυτό (που καλούτσικο μου φάνηκε αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο). Επίσης η γραφή με ξετρέλανε, με τις ωραίες περιγραφές και τους απίθανους διαλόγους. Πραγματικά πολύ καλή και ό,τι έπρεπε για να μου φτιάξει το κέφι. 

Το βιβλίο δεν έχει και την καλύτερη βαθμολογία στο Goodreads, ίσως γιατί πολλοί το διάβασαν και το βαθμολόγησαν σαν ένα ακόμα αστυνομικό μυθιστόρημα. Μπορεί να περίμεναν πιο σφιχτοδεμένη πλοκή, πιο ικανοποιητική λύση του μυστηρίου, περισσότερο σασπένς... ποιος ξέρει; Προσωπικά το απόλαυσα γιατί το διάβασα σαν ένα κωμικοτραγικό κοινωνικό μυθιστόρημα με χιούμορ και έντονη σατιρική διάθεση. 

8.5/10

Edited February 20, 2018 by BladeRunner

[BladeRunner]

Τόμας Ένγκστρομ - Δυτικά της ελευθερίας (Väster om friheten, 2013)

Η μέτρια βαθμολογία του βιβλίου στο Goodreads αρχικά με απέτρεψε από την άμεση αγορά του (συνήθως αγοράζω τα καινούργια βιβλία που με ενδιαφέρουν πολύ στις πρώτες μέρες κυκλοφορίας τους). Είπα να φυλάξω τα λεφτά μου για κάτι καλύτερο, για κάτι πιο σίγουρο. Όμως δυο βδομάδες μετά την κυκλοφορία του, τελικά αγόρασα το βιβλίο, αφού διάβασα τις λίγες πρώτες σελίδες του. Πως να το κάνουμε, η περίληψη μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον από την αρχή έτσι κι αλλιώς, ενώ η γραφή μου άρεσε. Τελικά χάρηκα πολύ που το αγόρασα, γιατί πέρασα πολύ ωραία.

Η (μεγαλούτσικη) περίληψη στο οπισθόφυλλο του βιβλίου τα λέει μια χαρά, οπότε δεν χρειάζεται να γράψω εγώ μια. Άλλωστε, θα έπιανε πολύ χώρο στην κριτική μου. Τι έχουμε εδώ, λοιπόν; Μια πολύ ωραία, ενδιαφέρουσα και αρκετά συναρπαστική κατασκοπευτική περιπέτεια -η οποία διαδραματίζεται μέσα σε λίγες μέρες-, που αναδεικνύει με γλαφυρό τρόπο τον βρόμικο και σκληρό κόσμο των μυστικών υπηρεσιών της Δύσης. Πολλά γιατί και πως δεν τα μαθαίνουμε εις βάθος, δεν έχει και τόση σημασία όμως. 

Υπάρχει αρκετή δράση, λίγο μυστήριο, κάποιες αποκαλύψεις, βασικό προτέρημα του βιβλίου όμως είναι η όλη σκιαγράφηση της καθημερινότητας των ανθρώπων που ανήκουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στον κόσμο των μυστικών υπηρεσιών. Επίσης μου άρεσε πάρα πολύ ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, Λούντβιχ Λιχτ, ένας σκληρός και παλαιάς κοπής πράκτορας, με προβλήματα αλκοολισμού και αρκετά χρέη σε τοπικούς μαφιόζους. Η γραφή, επίσης, μου άρεσε πολύ, ο τρόπος που ο συγγραφέας περιέγραφε τα διάφορα μέρη στα οποία διαδραματίστηκε η ιστορία, τις σκηνές δράσης καθώς και τις σκέψεις των πρωταγωνιστών. Τέλος, βρήκα την ατμόσφαιρα εξαιρετική.

Γενικά είναι ένα πολύ συμπαθητικό και ψυχαγωγικό κατασκοπευτικό θρίλερ, που πιστεύω ότι θα ικανοποιήσει σ'έναν κάποιο βαθμό τους φανατικούς οπαδούς του είδους. Εγώ δηλώνω λάτρης και μπορώ να πω με σιγουριά ότι με άφησε ικανοποιημένο και "χορτασμένο". Φυσικά έχει ατέλειες και μπορεί κάποιοι να μην πειστούν από την πλοκή ή τα κίνητρα των χαρακτήρων, όμως, όπως είπα, δεν είναι καθόλου μα καθόλου άσχημο. Ανυπομονώ να διαβάσω και τα επόμενα βιβλία με ήρωα τον Λιχτ (το δεύτερο, με τον τίτλο "Νότια της κόλασης", θα κυκλοφορήσει το Φθινόπωρο του 2017).

8/10

Edited February 20, 2018 by BladeRunner

[BladeRunner]

Ρέι Σελέστιν - Η τζαζ του δολοφόνου (The Axeman's Jazz, 2014)

Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε στα ελληνικά το πρώτο μυθιστόρημα του Ρέι Σελέστιν και φυσικά δεν άργησα να το αγοράσω και να το διαβάσω. Τόσο το εξώφυλλο όσο ακόμα περισσότερο η περίληψη της ιστορίας με είχαν προϊδεάσει για κάτι πολύ καλό και δυνατό, και δεν έπεσα καθόλου έξω. Απόλαυσα μια πραγματικά συναρπαστική, ενδιαφέρουσα και άκρως ατμοσφαιρική ιστορία, γεμάτη μυστήριο, δράση και μαυρίλα.

Η όλη ιστορία του βιβλίου βασίζεται σε μια αληθινή υπόθεση κατά συρροήν δολοφονιών, που έγιναν μέσα στο 1919 στην Νέα Ορλεάνη. Ο συγγραφέας χρησιμοποίησε διάφορα πραγματικά στοιχεία, έβαλε όμως και μπόλικη φαντασία στο όλο μείγμα. Πρωταγωνιστές του βιβλίου, ουσιαστικά, είναι τρεις: Ένας αστυνομικός του Τμήματος Ανθρωποκτονιών της Νέας Ορλεάνης, ένας πρώην αστυνομικός ιταλικής καταγωγής που ήταν πέντε χρόνια στην φυλακή για διαφθορά, καθώς και μια νεαρή κοπέλα, που δουλεύει σαν γραμματέας στο γραφείο ερευνών Πίνκερτον. Αυτοί οι τρεις, ο καθένας για δικούς του λόγους και σκοπούς, ερευνούν τις υποθέσεις άγριων δολοφονιών με θύτη τον αινιγματικό "Πελεκητή". 

Λοιπόν, μου άρεσε πάρα πολύ ο τρόπος που εξελίχτηκε η όλη ιστορία, με την παράλληλη έρευνα των τριών πρωταγωνιστών, που στο τέλος έβγαλαν μια άκρη με την όλη υπόθεση, με διαφορετικό τρόπο ο καθένας και με διαφορετικά στοιχεία στην κατοχή τους. Επίσης μου άρεσε πάρα μα πάρα πολύ η σκιαγράφηση της πόλης της Νέας Ορλεάνης, καθώς και της εποχής. Φαίνεται ότι ο συγγραφέας έκανε κάμποση έρευνα για την ιστορία της πόλης και με τις περιγραφές του με ταξίδεψε στην εξωτική Νέα Ορλεάνη του 1919, με τους βάλτους, τους δρόμους, τα κτίρια, την μπόλικη βροχή και την υγρασία, την εγκληματικότητα, τις ταξικές και φυλετικές διαφορές... Νομίζω ότι αυτό είναι και το πλέον δυνατό κομμάτι του βιβλίου. Η πλοκή είναι, φυσικά, καλοδουλεμένη και ενδιαφέρουσα, με δράση και αποκαλύψεις, όμως δεν πέφτεις και από τα σύννεφα στο τέλος. Επίσης η ατμόσφαιρα είναι φοβερή.

Γενικά πρόκειται για ένα απολαυστικό και άκρως ψυχαγωγικό αστυνομικό θρίλερ, όπου καταφέρνει με άνεση να ταξιδέψει τον αναγνώστη σε μια άλλη πόλη, σε μια διαφορετική εποχή. Η αλήθεια είναι ότι, κατά κάποιο τρόπο, θα μου λείψει η βροχερή, μουντή και κάπως σκοτεινή και αινιγματική Νέα Ορλεάνη, όπως φυσικά και κάποιοι από τους πρωταγωνιστές. Απ'όσο ξέρω, όμως, δυο από αυτούς τους χαρακτήρες, θα συνεργαστούν και στο επόμενο αστυνομικό μυθιστόρημα του Σελέστιν, με τον τίτλο "Dead Man's Blues", η ιστορία του οποίου διαδραματίζεται στο Σικάγο. Ελπίζω κάποια στιγμή να το δούμε και αυτό στα ελληνικά.

8.5/10

Edited February 20, 2018 by BladeRunner

[BladeRunner]

Ρόμπερτ Πόμπι - Bloodman

Πρώτο βιβλίο του συγγραφέα που μεταφράζεται στα ελληνικά, είναι φυσικά και το πρώτο του που διαβάζω. Το βιβλίο δεν το ήξερα, έμαθα γι'αυτό μόλις ανακοίνωσαν οι εκδόσεις Bell ότι θα το έβγαζαν στην γλώσσα μας. Διάβασα την περίληψη και κάποιες κριτικές και εννοείται πως πείστηκα για την αγορά του. Λοιπόν, τώρα που το διάβασα, μπορώ να σας πω ότι πρόκειται για ένα αρκετά δυνατό και σκοτεινό θρίλερ. Μιλάμε η ατμόσφαιρα της ιστορίας είναι, πραγματικά, κατάμαυρη!

Η όλη ιστορία διαδραματίζεται μέσα σε λίγες μέρες στο Μόντοκ της Νέας Αγγλίας, όπου ένας τυφώνας είναι έτοιμος να σαρώσει τα πάντα. Στην πόλη αυτή, λοιπόν, γυρίζει μετά από πάρα πολλά χρόνια απουσίας, ο ειδικός πράκτορας του FBI, Τζέικ Κόουλ. Επέστρεψε στο πατρικό του σπίτι, επειδή ο πατέρας του αυτοπυρπολήθηκε και βρέθηκε στο νοσοκομείο, όντας σε κρίσιμη κατάσταση. Ε, αυτές τις μέρες βρήκε ένας κατά συρροή δολοφόνος να αρχίσει την δράση του, σκοτώνοντας αρχικά μια γυναίκα και ένα παιδάκι, αφού τους έγδαρε ζωντανούς! Ο Κόουλ έχει κάποιες μοναδικές ικανότητες στην επίλυση φριχτών υποθέσεων και έτσι θα βοηθήσει τις τοπικές αρχές, που δεν είναι συνηθισμένες σε τέτοιου είδους εγκλήματα...

Σίγουρα είναι ένα από τα πιο μαύρα και σκοτεινά θρίλερ που έχω διαβάσει. Επίσης είναι γεμάτο δράση, ένταση και αγωνία για την συνέχεια και η πλοκή κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα. Όσον αφορά το τέλος, είναι οπωσδήποτε ανατρεπτικό και άκρως ιντριγκαδόρικο - δεν μπορώ να πω ότι το περίμενα. Βέβαια, μπορεί να φανεί υπερβολικό σε αρκετούς αναγνώστες, και ο τρόπος που μας το παρουσίασε ο συγγραφέας όχι και τόσο... τίμιος, αλλά αυτό είναι και θέμα γούστου. Εμένα μου άρεσε. Η γραφή είναι πάρα πολύ καλή, ευκολοδιάβαστη και εθιστική, με ωραίες περιγραφές των σκηνικών και των διαφόρων γεγονότων. Γενικά είναι ένα πολύ καλό θρίλερ, που δύσκολα θα απογοητεύσει τους λάτρεις του είδους. Φυσικά έχει και υπερβολές και κλισέ, αλλά η ψυχαγωγία είναι εγγυημένη.

8.5/10

Edited February 20, 2018 by BladeRunner

[BladeRunner]

Έρικ Ρίκσταντ - Ούτε λέξη (The Silent Girls, 2014)

Δεν ήξερα τίποτα για το ωραίο και εθιστικό αυτό θρίλερ, μέχρι που πριν κάτι μήνες είδα ότι θα κυκλοφορούσε στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Αμέσως το έψαξα στο ίντερνετ, διάβασα την περίληψη, καθώς και κριτικές, και το έβαλα στην λίστα με τα υπό αγορά βιβλία. Με το που έσκασε μύτη στα βιβλιοπωλεία, το τσίμπησα και δεν άργησα και πολύ να το πιάσω στα χέρια μου. Λοιπόν, χθες το ξεκίνησα και πριν από λίγη ώρα το τελείωσα. Και δεν είναι μικρό βιβλίο, μιλάμε για τετρακόσιες πενήντα σελίδες. Αυτό δείχνει πόσο πολύ με συνεπήρε, πόσο ενδιαφέρον, ευκολοδιάβαστο και εθιστικό είναι σαν θρίλερ.

Η όλη ιστορία διαδραματίζεται στο Βερμόντ και κύριος πρωταγωνιστής είναι ένας πρώην αστυνομικός και νυν ιδιωτικός ντετέκτιβ, ο Φρανκ Ραθ, εργένης που μεγαλώνει την κόρη της αδερφής του, η οποία δολοφονήθηκε πολλά χρόνια πριν. Μια μέρα σαν τις άλλες, βρίσκεται ένα εγκαταλελειμμένο αυτοκίνητο στην μέση ενός επαρχιακού δρόμου, το οποίο ανήκει σε μια πανέμορφη έφηβη κοπέλα, η οποία και εξαφανίστηκε μυστηριωδώς. Η ολιγομελής αστυνομική δύναμη της περιοχής θα ζητήσει την βοήθεια του Ραθ. Η όλη ιστορία, όμως, θα εξελιχθεί σε μια έρευνα και άλλων εξαφανισμένων κοριτσιών, καθώς και μιας δολοφονίας σε διπλανή πολιτεία. Κάποιος κυκλοφορεί εκεί έξω και απάγει/σκοτώνει κοπέλες...

Έχουμε να κάνουμε με ένα τίμιο και αξιόλογο θρίλερ, με τις κατάλληλες δόσεις μυστηρίου, αγωνίας, δράσης και αποκαλύψεων. Η γραφή είναι πολύ καλή, άκρως ευκολοδιάβαστη, ξεκούραστη και εθιστική, με ωραίες περιγραφές των τοπίων και των διαφόρων σκηνικών. Η ατμόσφαιρα εξαιρετική. Φυσικά υπάρχουν και τα αναμενόμενα κλισέ και ίσως κάποιες υπερβολές και ευκολίες κατά την εξέλιξη της πλοκής, όμως πάνω-κάτω αυτό συμβαίνει με όλα τα θρίλερ εκεί έξω. Γενικά είναι ένα πολύ καλό βιβλίο, που πιστεύω ότι θα ικανοποιήσει τους λάτρεις του είδους. Προσωπικά δηλώνω ευχαριστημένος και με μεγάλη μου χαρά θα διάβαζα και άλλα βιβλία του συγγραφέα.

8.5/10

Edited February 20, 2018 by BladeRunner

[BladeRunner]

Έντγκαρ Ουάλας - Οι Τέσσερις Δίκαιοι (The Four Just Men, 1905)

Το "Οι Τέσσερις Δίκαιοι" είναι ένα από τα πρώτα και κλασικότερα θρίλερ της τρομερής Βρετανικής σχολής, το οποίο εκδόθηκε για πρώτη φορά πριν από εκατόν δώδεκα χρόνια (!), δηλαδή το 1905. Ναι, είναι τόσο παλιό. Στα ελληνικά έχουν κυκλοφορήσει κάμποσα βιβλία του Έντγκαρ Ουάλας, αλλά πολύ παλιά, από εκδόσεις Λυχνάρι, Άγκυρα, ΒΙΠΕΡ κ.α. Μιλάμε τώρα για δεκαετίες του '60 και του '70. Μπορεί και αυτό το βιβλίο να έχει κυκλοφορήσει παλιότερα, αλλά δεν έχει σημασία: Τώρα κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία, σε προσιτή τιμή και σε ιδιαίτερα προσεγμένη και καλαίσθητη έκδοση απ'όλες τις απόψεις (εξώφυλλο, χαρτί, μετάφραση). 

Στα της ιστορίας: Ο Υπουργός Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας ετοιμάζεται να καταθέσει προς ψήφιση ένα νομοσχέδιο για την απέλαση και την έκδοση αλλοδαπών που διώκονται στις χώρες τους για πολιτικά αδικήματα. Όμως δέχεται μια απειλητική επιστολή από μια μικρή ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι αυτοαποκαλούνται ως "Οι Τέσσερις Δίκαιοι". Απαιτούν να αποσυρθεί το νομοσχέδιο, ειδάλλως θα τον εκτελέσουν. Μάλιστα, δεν έχουν πρόβλημα να αποκαλύψουν και τα χρονικά πλαίσια των επόμενων προειδοποιήσεων, καθώς και του τελικού χτυπήματος, σε περίπτωση που ο υπουργός δεν κάνει πίσω. Άλλωστε, έχουν σκοτώσει αρκετούς ανθρώπους που, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, έκαναν κακό και αδίκησαν αθώους ανθρώπους, χωρίς να τιμωρηθούν από τον νόμο - έτσι, έχουν την εμπειρία και το απαραίτητο θράσος.

Σίγουρα είναι ένα βιβλίο που δείχνει τα χρόνια του. Και ίσως υπάρχουν βολικές ευκολίες για την εξέλιξη της πλοκής. Όμως, ανάθεμά το, διαβάζεται πολύ γρήγορα, ευχάριστα και με ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το δυνατό φινάλε. Προσφέρει λίγη δράση, μπόλικη αγωνία, μια-δυο εκπληξούλες, ενώ παράλληλα μας δίνεται και μια κατατοπιστική εικόνα του Λονδίνου στις αρχές του 20ου αιώνα και του τρόπου λειτουργίας των Αρχών. Οι χαρακτήρες δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο βάθος ούτε μπορεί να δεθεί ιδιαίτερα ο αναγνώστης με κάποιον εξ αυτών, όμως κάνουν την δουλειά τους. Η γραφή είναι παλαιάς κοπής, όμως σίγουρα ευχάριστη και άκρως ευκολοδιάβαστη. Γενικά πρόκειται για ένα πιο-κλασικό-πεθαίνεις αστυνομικό θρίλερ, ό,τι πρέπει για το καλοκαιράκι. Ανυπομονώ να μάθω ποια άλλα βιβλία θα κυκλοφορήσουν από την καινούργια σειρά ονόματι "Μαύρη Γάτα" των εκδόσεων Αλεξάνδρεια.

8/10

Edited February 20, 2018 by BladeRunner

[BladeRunner]

Τόνι Πάρσονς - Τιμωρός (The Slaughter Man, 2015)

Πέρυσι τον Απρίλιο διάβασα το πρώτο βιβλίο της σειράς με ήρωα τον Μαξ Γουλφ και μπορώ να πω ότι έμεινα ικανοποιημένος (συμπάθησα τον κεντρικό χαρακτήρα και η πλοκή μου φάνηκε πειστική), χωρίς βέβαια να ένιωσα ότι διάβασα κάτι το διαφορετικό στο είδος. Ένα θρίλερ σαν όλα τα υπόλοιπα που κυκλοφορούν εκεί έξω μου φάνηκε (ίσως λιγάκι καλύτερο από πολλά εξ αυτών). Γι'αυτό ίσως και δεν έτρεξα αμέσως να αγοράσω με το που κυκλοφόρησε στα ελληνικά το "Τιμωρός", το δεύτερο βιβλίο της σειράς, αλλά στάθηκα τυχερός και το βρήκα σε άριστη κατάσταση στο Μοναστηράκι σε χαμηλή τιμή λίγους μήνες μετά. Λοιπόν, μπορώ να πω ότι γενικά μου φάνηκε κατώτερο σε σχέση με το πρώτο βιβλίο.

Η περίληψη λέει τα εξής: Μια οικογένεια δολοφονημένη: Ξημερώματα Πρωτοχρονιάς μια πλούσια οικογένεια πέφτει θύμα δολοφονίας μες στο σπίτι της σ’ έναν καγκελόφραχτο πολυτελή οικισμό. Ο μικρότερος γιος τους έχει εξαφανιστεί. Ένας ετοιμοθάνατος σίριαλ κίλερ: Το όπλο του φόνου οδηγεί τον επιθεωρητή Μαξ Γουλφ σε έναν δολοφόνο που πριν από τριάντα χρόνια έγινε γνωστός ως ο Χασάπης. Όμως ο Χασάπης είναι πλέον μεγάλης ηλικίας και ετοιμοθάνατος; Μπορεί στ’ αλήθεια να ξαναμπήκε στο παιχνίδι; Ένα αγόρι αγνοούμενο: Το μόνο που γνωρίζει με σιγουριά ο Μαξ είναι ότι πρέπει να βρει το παιδί και να σταματήσει τον δολοφόνο πριν καταστρέψει άλλη μια αθώα οικογένεια ή πριν φτάσει στην πόρτα του…

Τι με ενόχλησε στο βιβλίο: Γενικά δεν έχω πρόβλημα με την βία και την κακία σ'ένα βιβλίο, αρκεί όμως να υπάρχει λόγος ή να είναι πειστικά τα κίνητρα των χαρακτήρων ή να υπάρχει ένας κάποιος ρεαλισμός ρε παιδάκι μου. Εδώ πολλές σκηνές, πολλά κίνητρα δεν με έπεισαν ούτε στο ελάχιστο. Επίσης κούνησα με απόγνωση το κεφάλι κάμποσες φορές με την αντιμετώπιση των αστυνομικών απέναντι σε υπόπτους ή και δολοφόνους. Καλά, πάτε άοπλοι να συλλάβετε έναν δολοφόνο; (ή ύποπτο, έστω!). Και σε γκέτο; Πως θα τον συλλάβετε, με την δύναμη της πειθούς; Ένα κάρο ξύλο έφαγαν οι καημένοι οι αστυνομικοί. Πείτε μου ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα στην Αγγλία (εδώ στην Ελλάδα τροχονόμος είναι ο άλλος και έχει όπλο, τι λέμε τώρα). Αυτά ήταν πράγματα που μ'έκαναν να δυσανασχετήσω με το βιβλίο, γιατί μου φάνηκαν σαν εργαλεία για να δείξει πόσο κακός μπορεί να γίνει ο συγγραφέας με τους χαρακτήρες του ή πόσο βίαιη ιστορία μπορεί να γράψει ή πόσο ακραία μπορεί να φτάσει τα πράγματα. Κατά τ'άλλα η γραφή είναι καλή, εθιστική και ευκολοδιάβαστη, είναι της ίδιας σχολής και λογικής με πολλά άλλα αστυνομικά θρίλερ που μας έχουν κατακλύσει τελευταία.

Όντας λιγάκι αυστηρός: 6.5/10

Edited February 20, 2018 by BladeRunner

[BladeRunner]

Λιζ Γένσεν - Η 9η ζωή του Λουί Ντρα (The Ninth Life Of Louis Drax, 2004)

Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα της Λιζ Γένσεν (το μοναδικό της που έχει μεταφραστεί στα ελληνικά), ήταν ένα από τα βιβλία που έψαχνα με μια κάποια μανία στα διάφορα παλαιοβιβλιοπωλεία για κάμποσο καιρό, όντας από χρόνια εξαντλημένο και σχετικά σπάνιο. Τελικά το πέτυχα σε μια αγγελία ενός ιδιώτη στο ίντερνετ πέρυσι τον Οκτώβριο σε άριστη κατάσταση και, φυσικά, το άρπαξα. Άξιζε όλη αυτή η αναζήτηση και η προσμονή για την αγορά του; Σε πολύ μεγάλο βαθμό, ναι, άξιζε. 

Η περίληψη στο οπισθόφυλλο της ελληνικής έκδοσης, λέει τα εξής: "Ένα συνηθισμένο παιδί έχει κλίση στη μουσική ή στη ζωγραφική. Ο ΛΟΥΙ ΝΤΡΑ στα ατυχήματα. Ένα συνηθισμένο παιδί έχει μια ζωή. Ο ΛΟΥΙ ΝΤΡΑ ζει την ένατη, μία για κάθε χρόνο που κατάφερε να γλιτώσει από το θάνατο. Όλοι περίμεναν ότι κάποτε θα του συμβεί κάτι πραγματικά τρομερό. Όπως και συνέβη. Κατά τη διάρκεια ενός οικογενειακού πικνίκ, το αγόρι πέφτει σ’ ένα φαράγγι. Ο πατέρας του εξαφανίζεται. Η μητέρα του παθαίνει νευρικό κλονισμό. Ο ΛΟΥΙ σώζεται σαν από θαύμα και μεταφέρεται στην κλινική του διάσημου δόκτορα Πασκάλ Ντανασέ. Βυθισμένος σε κώμα, μοναδικός μάρτυρας και θύμα εκείνης της μοιραίας πτώσης - ή μήπως εγκληματικής ενέργειας; -, βρίσκει τον δικό του τρόπο να επικοινωνήσει με τον έξω κόσμο..."

Πρόκειται για ένα αρκετά διαφορετικό από τα συνηθισμένα μυθιστόρημα, που συνδυάζει αρκετά ικανοποιητικά το ψυχολογικό δράμα με το θρίλερ μυστηρίου, ενώ μπορεί να πει κανείς ότι ίσως υπάρχουν ακόμα και λίγα στοιχεία φαντασίας. Η πλοκή έκρυβε αρκετές ενδιαφέρουσες εκπληξούλες και αρκετό σασπένς σε διάφορα σημεία της. Η όλη ιστορία μου κράτησε το ενδιαφέρον από την πρώτη μέχρι και την τελευταία σελίδα και ήταν ένα βιβλίο που άνετα θα διάβαζα σε μια μέρα (αντί για δυο όπως έκανα), αν δεν είχα και άλλες ασχολίες στο μεταξύ. Η γραφή μου φάνηκε πολύ καλή και ιδιαίτερη, ευκολοδιάβαστη και εθιστική, ο τρόπος που ξετυλίγεται η πλοκή δύσκολα θα κάνει τον αναγνώστη να χάσει το ενδιαφέρον του ή να βαρεθεί. Την ατμόσφαιρα θα την χαρακτήριζα κάπως μουντή και περίεργη. Κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον, θα δω και την ομότιτλη ταινία του 2016, σε σκηνοθεσία Alexandre Aja.

8.5/10

Edited February 20, 2018 by BladeRunner

[Steel Guardian]

Tana French - Faitful Place/Ο Τόπος των Πιστών (Εκδόσεις Μεταίχμιο)
Αρκετά καλογραμμένο αστυνομικό θριλεράκι και με πολύ καλή ανάπτυξη χαρακτήρων. Όμως ήταν υπερβολικά μεγάλο (για το περιεχόμενό του) και κάπως αργόσυρτο. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η υπόθεση (που γενικά είναι εντελώς τετριμμένη) δείχνει, προς το τέλος, ότι θα μπορούσε να ασχοληθεί με κάποια πολύ ενδιαφέροντα θέματα και να θέσει ερωτήματα με ουσία, αλλά τελικά τα αγγίζει μόνο επιδερμικά και βιαστικά.
Ευχάριστα διαβάστηκε, όμως έχω την εντύπωση ότι σε δυο μέρες θα το έχω ξεχάσει εντελώς.

Βαθμολογία: 6.5/10

[BladeRunner]

Μάρτιν Ζούτερ - Μοντεχρίστο (Montecristo, 2015)

Είναι το πρώτο βιβλίο του Μάρτιν Ζούτερ που διαβάζω και δηλώνω απόλυτα ικανοποιημένος. Το αγόρασα με το που κυκλοφόρησε στα ελληνικά (πριν λίγες μέρες δηλαδή) και δεν άργησα να το πιάσω στα χέρια μου και να το ξεκοκαλίσω. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα απολαυστικό, εθιστικό και καλογραμμένο οικονομικό θρίλερ, που αναδεικνύει τον βρώμικο κόσμο των τραπεζιτών, των χρηματιστών, των πολιτικών και των δημοσιογράφων.

Όλα αρχίζουν με μια κατά τα φαινόμενα αυτοκτονία ενός αγνώστου, ο οποίος βούτηξε από κινούμενο τρένο. Σ'αυτό το τρένο βρισκόταν και ο βιντεοδημοσιογράφος Γιόνας Μπραντ, ο οποίος θα κινηματογραφήσει την βαριά ατμόσφαιρα του τρένου μετά το ατυχές συμβάν. Ο Μπραντ είναι ένας ελεύθερος δημοσιογράφος, που ονειρεύεται να γίνει σκηνοθέτης και να γυρίσει μια ταινία βασισμένη σ'ένα δικό του σενάριο με τον τίτλο "Μοντεχρίστο". Όμως, η ανακάλυψη δυο χαρτονομισμάτων με ίδιους σειριακούς αριθμούς -που οι υπάλληλοι της τράπεζάς του τον βεβαίωσαν άναυδοι ότι είναι απολύτως γνήσια-, όπως επίσης μια ληστεία στο σπίτι του και μια επίθεση που δέχεται στο δρόμο, θα αποτελέσουν την έναρξη κάποιων δυσάρεστων και επικίνδυνων καταστάσεων. Ο Μπραντ έχει ανακαλύψει κάτι που μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω στην οικονομία της Ελβετίας...

Μιλάμε για ένα βιβλίο τριακοσίων σαράντα σελίδων, που ουσιαστικά διάβασα σε δυο δόσεις. Δεν ήξερα ποιο βιβλίο να διαβάσω, έπιασα αυτό, άρχισα να διαβάζω τις πρώτες σελίδες δοκιμαστικά, και μετά ούτε που κατάλαβα πότε έφτασα στη σελίδα εκατόν είκοσι. Μιλάμε για τρομερό κόλλημα. Η ιστορία περιέχει μυστήριο, κάποιες εκπλήξεις, μπόλικο σασπένς, καθώς και λίγη δράση. Η γραφή είναι πάρα πολύ καλή, ευκολοδιάβαστη και εθιστική, με ωραίες περιγραφές και φυσικούς διαλόγους. Μπορεί να έχει μικρά προβληματάκια στην πλοκή ή τους χαρακτήρες, όμως χωρίς αμφιβολία πρόκειται για ένα ιδιαίτερα ψυχαγωγικό και έξυπνο οικονομικό θρίλερ. Επίσης, δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς τον κυνισμό που κρύβεται πίσω από την όλη ιστορία. Το προτείνω!

8.5/10

Edited February 20, 2018 by BladeRunner

[BladeRunner]

Έι Τζ. Φιν - Η γυναίκα στο παράθυρο (The Woman In The Window, 2018)

Τα τελευταία χρόνια έχει γεμίσει ο τόπος με ψυχολογικά θρίλερ γραμμένα συνήθως από γυναίκες συγγραφείς, όπου στην πλειονότητά τους πρωταγωνιστούν γυναίκες με διαφόρων ειδών "θέματα" και προβλήματα, οι οποίες έχουν να αντιμετωπίσουν ένα κάρο προβλήματα, από οικογενειακά μέχρι προσωπικά. Άλλα βιβλία έχουν κάνει μεγαλύτερη φασαρία και άλλα μικρότερη, πάντως όλα τους έχουν πολλά κοινά στοιχεία. Αυτό είναι καλό και κακό, υποθέτω. Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι από αυτά που ήδη έχουν κάνει μεγάλη φασαρία (μόλις φέτος κυκλοφόρησε στο εξωτερικό!), ενώ δεν θα αργήσει να έρθει και η ταινία. Επίσης, αυτή τη φορά ο συγγραφέας είναι άνδρας.

Όπως είναι φυσικό, έχουν εκδοθεί στα ελληνικά αρκετά από αυτά τα ψυχολογικά θρίλερ, ενώ αναμένεται να εκδοθούν ακόμα περισσότερα στο μέλλον. Προσωπικά, λίγα από αυτά έχω αγοράσει και ακόμα πιο λίγα έχω διαβάσει. Βλέπετε, δεν είμαι και ο μεγαλύτερος φαν του όλου είδους. Δεν λέω, πέρασα καλά διαβάζοντάς τα, αλλά δεν ξετρελάθηκα. Ε, πάνω κάτω το ίδιο συνέβη και με το συγκεκριμένο βιβλίο. Μόνο που αυτή τη φορά θα είμαι μάλλον λίγο πιο φειδωλός με την αξιολόγησή μου και θα πάρει τρία αστεράκια αντί για τέσσερα. Η αλήθεια είναι ότι μερικά κομμάτια της πλοκής με κούρασαν και με έκαναν να βαρεθώ. Επίσης, δεν μπορώ να πω ότι δέθηκα ιδιαίτερα με την πρωταγωνίστρια, η οποία έως ένα βαθμό με εκνεύρισε με την όλη συμπεριφορά της, αν και την κατανόησα λιγάκι όταν έμαθα γιατί κατέπεσε τόσο πολύ ψυχολογικά. Επιπρόσθετα, δεν έπεσα και από τα σύννεφα με τις εκπλήξεις και τις ανατροπές. Κάποιες τις περίμενα, κάποιες τις φαντάστηκα, πάντως γενικά ο συγγραφέας δεν με εξέπληξε στο βαθμό που θα περίμενα. Φυσικά, είχαν το ενδιαφέρον τους και μου φάνηκαν ρεαλιστικά δοσμένες. Όσον αφορά τη γραφή, είναι οπωσδήποτε εθιστική και ευκολοδιάβαστη, με μια κάποια ιδιαιτερότητα για το είδος. Δεν τη βρήκα ακριβώς του γούστου μου, όμως βοήθησε πάρα μα πάρα πολύ στη γρήγορη ανάγνωση του βιβλίου, παρ'όλα τα διάφορα κουραστικά σημεία.

Στα θετικά βάζω την όλη κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, την πειστική αποτύπωση της αγοραφοβίας της πρωταγωνίστριας, καθώς και τις διάφορες αναφορές σε ασπρόμαυρες νουάρ ταινίες παλαιότερων δεκαετιών (μερικές τις έχω δει, τις περισσότερες τις ήξερα, πάντως σημείωσα και κάποιες). Σε γενικές γραμμές είναι ένα καλό, ευκολοδιάβαστο και σχετικά εθιστικό ψυχολογικό θρίλερ, με κάποιες λίγες ιδιαιτερότητες για το είδος, που όμως προσωπικά δεν με συγκίνησε και τόσο. Δεν θα πω "πολύ φασαρία για το τίποτα", αλλά σίγουρα εκεί έξω υπάρχουν πολύ πιο αξιόλογα ψυχολογικά θρίλερ. Πάντως και τα τρία αστεράκια που του βάζω δεν είναι και κακός βαθμός (τριάμισι για την ακρίβεια!).

7/10

Edited February 28, 2018 by BladeRunner

[BladeRunner]

Σ. Τζ. Τιούντορ - Ο άνθρωπος κιμωλία (The Chalk Man, 2018)

Το "Ο άνθρωπος κιμωλία" είναι ένα βιβλίο που ανυπομονούσα να κυκλοφορήσει στα ελληνικά από τη στιγμή που έμαθα ότι οι εκδόσεις Κλειδάριθμος αγόρασαν τα δικαιώματά του, το άρπαξα τις πρώτες κιόλας μέρες κυκλοφορίας του (την προηγούμενη βδομάδα δηλαδή), και δεν άργησα ούτε στιγμή να το πιάσω στα χέρια μου και να το διαβάσω εν ριπή οφθαλμού, με ελάχιστα πλην απαραίτητα διαλείμματα.

Η Σ. Τζ. Τιούντορ μεγάλωσε διαβάζοντας Τζέιμς Χέρμπερτ και Στίβεν Κινγκ (μεταξύ άλλων, φυσικά), και αυτό είναι κάτι που φαίνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στο πρώτο της βιβλίο. Η όλη πλοκή, η ατμόσφαιρα της ιστορίας, αλλά και ίσως ο τρόπος εξιστόρησης, θυμίζουν έντονα Στίβεν Κινγκ, και ειδικά το "Το Αυτό". Πρωταγωνιστούν παιδιά που αποτελούν μια παρέα, τα οποία μπλέκουν σε διάφορα μπλεξίματα και έχουν να αντιμετωπίσουν κάθε είδους δυσκολίες χάρη στους μεγάλους, ενώ και η όλη ιστορία πηγαίνει μπρος-πίσω στον χρόνο (κυρίως 1986 και 2016). Όμως δεν υπάρχει ούτε ίχνος Φανταστικού (τα όνειρα δεν μετράνε!) και το επίπεδο ποιότητας είναι ένα ή δυο κλικ πιο κάτω από τον Κινγκ (άλλωστε μιλάμε για πρωτάρα συγγραφέα). 

Παρά τις όποιες ομοιότητες και τις επιρροές από άλλα έργα (βιβλία ή ταινίες), το βιβλίο αυτό καταφέρνει να έχει τη δική του ταυτότητα. Είναι ένα πολύ καλογραμμένο, ευκολοδιάβαστο και άκρως εθιστικό θρίλερ, με κάπως σκοτεινή και μουντή ατμόσφαιρα, μπόλικη αγωνία και κάμποσες δυνατές σκηνές που ανεβάζουν έως ένα βαθμό την αδρεναλίνη. Υπάρχουν επίσης κάποιες ενδιαφέρουσες εκπλήξεις και αποκαλύψεις στην πλοκή, αλλά τίποτα το εξαιρετικά φοβερό και τρομερό. Επιγραμματικά, πρόκειται για ένα πολύ ψυχαγωγικό και τίμιο θρίλερ.

8.5/10

[BladeRunner]

Στιούαρτ ΜακΜπράιντ - Ψυχρός γρανίτης (Cold Granite, 2005)

Το "Ψυχρός γρανίτης" ήταν ένα βιβλίο που συνεχώς έβλεπα μπροστά μου στο Goodreads και σε άλλες βιβλιοφιλικές ιστοσελίδες, όταν έψαχνα λίστες με τα καλύτερα και πιο δυνατά αστυνομικά/ψυχολογικά θρίλερ. Και όποτε το έβλεπα, πραγματικά αναρωτιόμουν πότε θα μεταφραζόταν επιτέλους και στα ελληνικά. Τόσα θρίλερ μας έχουν κατακλύσει τα τελευταία χρόνια, αυτό σε πηγάδι κατούρησε; Να, όμως, που οι εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα μας έκαναν τη χάρη, έστω και τόσα χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του (η σειρά στην οποία ανήκει έχει φτάσει αισίως στα έντεκα βιβλία και συνεχίζει!).

Πρόκειται για ένα άκρως ενδιαφέρον και εθιστικό αστυνομικό θρίλερ, με μυστήριο, δράση, ένταση και αγωνία, με την πλοκή να κρύβει γενικά κάποιες εκπλήξεις αλλά και υπερβολές. Τοπίο δράσης είναι το βροχερό και κρύο Αμπερντίν, όπου ένας δολοφόνος μικρών παιδιών έχει βγει παγανιά και έχει αναστατώσει ολόκληρη την πόλη. Ο αρχιφύλακας Λόγκαν ΜακΡέι επιστρέφει από αναρρωτική άδεια και θα προσπαθήσει μαζί με τους συναδέλφους του να βάλει ένα τέλος στα ειδεχθή εγκλήματα του κατά συρροή δολοφόνου. Όμως πολλά πράγματα θα αποδειχθούν εξαιρετικά μπερδεμένα και επικίνδυνα...

Νομίζω ότι την όλη διαφορά στο βιβλίο την κάνει η γραφή του Στιούαρτ ΜακΜπράιντ, που είναι κυριολεκτικά βουτηγμένη στο κυνικό χιούμορ. Η γραφή είναι πραγματικά πολύ καλή και εθιστική, με γλαφυρές περιγραφές των τοπίων και των διαφόρων καταστάσεων, καθώς και με μπόλικο απολαυστικό Σκωτσέζικο χιούμορ. Επίσης, οι χαρακτήρες έχουν το ενδιαφέρον τους, με τον πρωταγωνιστή να είναι ένας πραγματικά ωραίος τύπος, κάργα συμπαθητικός. Γενικά είναι ένα πολύ καλό θρίλερ (με τις όποιες ευκολίες και υπερβολές που συνήθως έχουν τα θρίλερ), που θα κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την αρχή μέχρι το τέλος.

8.5/10

[BladeRunner]

Σεμπάστιαν Φίτσεκ - Το δέμα (Das Paket, 2016)

Τρίτο βιβλίο του Σεμπάστιαν Φίτσεκ που διαβάζω, μετά το "Η θεραπεία" που διάβασα το 2013 και το "Το πείραμα" που διάβασα το 2015, και δηλώνω για ακόμη μια φορά ικανοποιημένος και ψυχαγωγημένος. Ο συγγραφέας έχει μια μανία με το ψυχολογικό κομμάτι των ιστοριών του, μιας και παίζει με το μυαλό των πρωταγωνιστών, αλλά ακόμα και με το μυαλό των αναγνωστών του, πάντα με τις ιστορίες του αναδεικνύει τη σκοτεινή πλευρά των ανθρώπων και κάθε φορά ζουμάρει στις ακραίες εκδηλώσεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Όσον αφορά το συγκεκριμένο βιβλίο, έχει να προσφέρει πολλά πραγματάκια στους αναγνώστες, όπως μυστήριο, αγωνία και ανατροπές, καθώς και μια αρκετά κλειστοφοβική και μουντή ατμόσφαιρα. Οι χαρακτήρες έχουν το ενδιαφέρον τους και τα σκοτεινά μυστικά τους, πάντως δεν θα έλεγα ότι είναι τρομερά σκιαγραφημένοι, αν και σίγουρα είναι αρκετά λειτουργικοί. Η γραφή επίσης είναι πολύ καλή, οξυδερκής και οπωσδήποτε ευκολοδιάβαστη και εθιστική, βοηθάει πάρα πολύ στη γρήγορη ανάγνωση του βιβλίου. Θα έλεγα ότι ο Φίτσεκ έχει έναν τρόπο γραφής και σκέψης που ξεχωρίζει από άλλους συγγραφείς ψυχολογικών θρίλερ, σίγουρα έχει την ικανότητα να κρατάει κάθε φορά σε αγωνία του αναγνώστες μέχρι και τις τελευταίες σελίδες.

Πιστεύω ότι όσοι δηλώνουν λάτρεις των ψυχολογικών θρίλερ είναι υποχρεωμένοι να διαβάσουν κάποιο βιβλίο του Φίτσεκ, γιατί σαν συγγραφέας είναι ένας από τους χαρακτηριστικότερους και αρκετά ιδιαίτερους του συγκεκριμένου είδους. Φυσικά έχει και τα "θεματάκια" του σαν συγγραφέας, μιας και όλο και κάποιες υπερβολές και τραβηγμένες εξηγήσεις μπορεί να βρει κανείς στα βιβλία του, όμως κάτι τέτοιο ισχύει για την πλειονότητα των θρίλερ εκεί έξω, ενώ χωρίς αμφιβολία τα θετικά επισκιάζουν τα όποια αρνητικά μπορεί να βρει κανείς. 

8.5/10

[BladeRunner]

Έιντριαν ΜακΚίντι - Κρύο χώμα (The Cold Cold Ground, 2012)

Άλλο ένα δυνατό και ενδιαφέρον αστυνομικό θρίλερ της Βρετανικής Σχολής που συναντούσα συνεχώς μπροστά μου σε διάφορες λίστες με τα καλύτερα σύγχρονα αστυνομικά μυθιστορήματα, κυκλοφορεί επιτέλους και στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Οξύ. Φυσικά δεν άργησα ούτε στιγμή να το αγοράσω, αλλά και να το διαβάσω. Εκτός όλων των άλλων, ήθελα να διαβάσω και μια ιστορία που διαδραματίζεται στην Βόρεια Ιρλανδία της δεκαετίας του '80.

Στο πρώτο αυτό βιβλίο της αστυνομικής σειράς του ΜακΚίντι, γνωρίζουμε τον νεαρό και αντισυμβατικό Καθολικό αστυνομικό Σον Ντάφι, ο οποίος καλείται να εξιχνιάσει τους φόνους δυο ομοφυλόφιλων αντρών, οι οποίοι κατά τα φαινόμενα έγιναν από κάποιον σίριαλ κίλερ, ταυτόχρονα όμως πρέπει να ανακαλύψει αν ο απαγχονισμός μιας κοπέλας βαθιά μέσα στο δάσος, είναι αποτέλεσμα αυτοκτονίας ή εγκληματικής ενέργειας. Επίσης, υπάρχουν στοιχεία που συνδέουν τις δυο υποθέσεις. Όλα αυτά, εν μέσω φοβερών ταραχών στο Μπέλφαστ, αρκετών τρομοκρατικών επιθέσεων, αλλά και της συνεχιζόμενης απεργίας πείνας φυλακισμένων μελών του IRA...

Ο συγγραφέας καταφέρνει με δυναμικό στιλ να μεταφέρει το κλίμα της εποχής, το όλο χάος που επικρατούσε εκείνα τα δύσκολα χρόνια στο Μπέλφαστ. Το μυστήριο, η δράση και οι αποκαλύψεις στην πλοκή είναι σε ικανοποιητικές ποσότητες, ο βασικός πρωταγωνιστής είναι αρκετά ικανοποιητικά σκιαγραφημένος και σίγουρα ενδιαφέρων και ιδιαίτερος, ενώ η ατμόσφαιρα είναι πραγματικά εξαιρετική, κάπως μουντή και γκρίζα. Όσον αφορά τη γραφή, κατά τη γνώμη μου είναι φοβερή, με μπόλικο κυνισμό, αιχμηρούς διαλόγους και γλαφυρές περιγραφές των διαφόρων σκηνικών και καταστάσεων. Σίγουρα ο ΜακΚίντι έχει το δικό του ξεχωριστό στιλ γραφής.

Γενικά πρόκειται για ένα πολύ καλό, ψυχαγωγικό και άκρως ευκολοδιάβαστο αστυνομικό θρίλερ. Η πλοκή, βέβαια, μπορεί να κινείται με κάπως αργούς ρυθμούς και πιθανότατα η κατάληξη της υπόθεσης να μην ξαφνιάσει ορισμένους αναγνώστες, όμως βασικό προσόν του βιβλίου είναι σαφώς η ικανότητα του συγγραφέα να αποτυπώσει στο χαρτί την τεταμένη ιστορική περίοδο της σύγχρονης Βόρειας Ιρλανδίας, η φοβερή ατμόσφαιρα, ο πολύ ωραίος πρωταγωνιστής, αλλά και η πολύ δυνατή γραφή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι από κάθε άποψη έμεινα ευχαριστημένος και θα ήθελα να διαβάσω και άλλα βιβλία του συγγραφέα.

8.5/10

[jjohn]

Α εσύ τον έβαλες στο θρίλλερ όχι στο νουάρ. Άμα θες στο δεύτερο στο στέλνω στα αγγλικά αφού δεν νομίζω να το διαβάσω ποτέ μου. 

[BladeRunner]

Τέιλορ Άνταμς - Χωρίς διέξοδο (No Exit, 2017)

Πριν κάτι μήνες έμαθα ότι θα κυκλοφορούσε το συγκεκριμένο θρίλερ στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος και αμέσως έψαξα για περισσότερες πληροφορίες και κριτικές, γιατί δεν ήξερα τίποτα απολύτως για το βιβλίο ή για τον συγγραφέα που το έγραψε. Η ιστορία μου κίνησε το ενδιαφέρον για τα καλά, ενώ δεν μπόρεσα να παραβλέψω τις υπερβολικά πολλές και καλές κριτικές σε Amazon και Goodreads. Έτσι, το έβαλα στη σχετική λίστα και δεν έβλεπα την ώρα να σκάσει μύτη στα βιβλιοπωλεία. Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε τελικά, το αγόρασα, και τώρα το διάβασα ουσιαστικά σε δυο καθισιές.

Τι μας λέει η περίληψη στο οπισθόφυλλο της ελληνικής έκδοσης: "Τι θα έκανες για να σώσεις ένα εγκλωβισμένο κορίτσι από τον απαγωγέα του, ενώ βρίσκεσαι στη μέση του πουθενά μέσα στη χιονοθύελλα; Η Ντάρμπι Θορν, φοιτήτρια κολλεγίου, ακινητοποιείται από μια ξαφνική χιονοθύελλα σε ένα πάρκινγκ της εθνικής οδού στη μέση του πουθενά, ενώ πηγαίνει στην άρρωστη μητέρα της. Ετοιμάζεται να περάσει τη νύχτα στο πάρκινγκ, μαζί με άλλους τέσσερις εγκλωβισμένους οδηγούς, όταν ξαφνικά βλέπει ένα τρομαγμένο μικρό κορίτσι κλειδωμένο μέσα σε ένα από τα σταθμευμένα αυτοκίνητα. Το κινητό της δεν έχει σήμα και δεν υπάρχει διέξοδος λόγω της κακοκαιρίας. Το μόνο που ξέρει είναι ότι ένας από τους άλλους ταξιδιώτες είναι ο απαγωγέας... Ένα θρίλερ γεμάτο ανατροπές που καθηλώνει τον αναγνώστη και δεν τον αφήνει να πάρει ανάσα!"

Λοιπόν, πρόκειται σαφώς για ένα ενδιαφέρον, εθιστικό και σχετικά σφιχτοδεμένο θρίλερ, με ένταση, αρκετή αγωνία και κάποιες δυνατές σκηνές που ανεβάζουν την αδρεναλίνη στα ύψη. Η ατμόσφαιρα είναι όσο κλειστοφοβική και τεταμένη χρειάζεται για να κρατήσει στην τσίτα τον αναγνώστη, ενώ το παγωμένο και κάπως απομονωμένο σκηνικό είναι δοσμένο με ρεαλισμό και γλαφυρότητα. Οι χαρακτήρες είναι κάπως μονοδιάστατοι και με "θεματάκια", οι υπερβολές και οι ευκολίες στην πλοκή φυσικά δεν λείπουν, ενώ γενικά η γραφή είναι μεν ευκολοδιάβαστη και εθιστική, αλλά ουσιαστικά χωρίς κάτι το ιδιαίτερο και το ξεχωριστό. Τέλος πάντων, μιλάμε για ένα άκρως ψυχαγωγικό θρίλερ που θα κρατήσει πολύ καλή παρέα για λίγες ώρες στην παραλία (ή οπουδήποτε αλλού). Δεν αμφιβάλλω ότι σε λίγο καιρό θα δούμε και ταινία βασισμένη σ'αυτό.

8/10

Edited July 1, 2018 by BladeRunner

[jjohn]

On 6/11/2018 at 11:49 AM, jjohn said:

Α εσύ τον έβαλες στο θρίλλερ όχι στο νουάρ. Άμα θες στο δεύτερο στο στέλνω στα αγγλικά αφού δεν νομίζω να το διαβάσω ποτέ μου. 

Ποτέ μην λες ποτέ.  Διάβασα τελικά το I Hear The Sirens In The Street    του Adrian McKinty κυρίως επειδή είμαι στο ορίτζιναλ  σπίτι  και έχω για παρέα μόνο παλιά αδιάβαστα βιβλία.  Θα γίνω κακός, αλλά το τελείωσα κυριολεκτικά με το ζόρι. Δεν είναι τυχαίο ότι το είχα παρατήσει κάποτε.

Το μόνο θετικό σημείο είναι η γραφή που μπορεί να είναι πολύ καλή, αλλά ακόμα και αυτή  καταστρέφεται επειδή ο Sean Duffy είναι ένας  ψιλοαντιπαθητικός πρωταγωνιστής και φλυαρεί αρκετά, λέει μαλακίες. Σε αυτό φταίει κι ο McKinty που  νομίζει ότι με αυτά που βάζει τον Duffy να κάνει τον κάνει πιο κουλ.

Η υπόθεση  αφορά ένα πτώμα σε μια βαλίτσα και προχωράει με τραγικά αργούς ρυθμούς  και παρότι συμβαίνουν  κάποια περιστατικά, κανένα από αυτά δεν έχει  πραγματικό ενδιαφέρον. Όσον αφορά την τελική επίλυση  είναι  αδιάφορη και κοινότυπη, κοινώς  την έχετε ξαναδιαβάσει δεκάδες φορές.

Άποψη μου  είναι ότι ο McKinty κατά βάθος δεν θέλει να γράφει αστυνομικό, αλλά αναγκάζεται να γράψει, αφού  "αυτά θέλει το αναγνωστικό κοινό". Νομίζω θέλει πιο literary πράγματα και δεν θα μου προκαλέσει εντύπωση αν στο μέλλον κινηθεί σε τέτοια μονοπάτια.

Συνοψίζοντας,  γκρίνιαξα, αλλά  ελπίζω να προστατέψω κάποιον που θα του αρέσει το Κρύο Χώμα  που κυκλοφόρησε πρόσφατα από ένα βιβλίο που για μένα   τουλάχιστον ήθελε πολύ δουλειά ακόμα.

Όσοι θέλετε να διαβάσετε ιστορίες για πτώματα σε βαλίτσες, προτιμήστε το Tiger's Head  του Paul Halter   που εκτός από πετσοκομμένα πτώματα σε βαλίτσες έχει και δολοφονικά τζίνι. Πιο ωραίο δεν ακούγεται;

4/10

 

Edited July 22, 2018 by jjohn

[BladeRunner]

Ναντίν Μονφίς - Τεκίλα φραπέ (Tequila frappée, 2009)

Το βιβλίο κυκλοφόρησε στα ελληνικά αρχές Ιουλίου από τις εκδόσεις Εξάντας, αλλά έτυχε να το βρω από ιδιώτη σε πολύ συμφέρουσα τιμή, λίγες μόλις μέρες μετά την κυκλοφορία του. Μου είχε κινήσει την προσοχή το εξώφυλλο και ίσως λιγάκι η σουρεαλιστική περίληψη της ιστορίας, όμως δεν βρήκα κριτικές στα ελληνικά ή έστω τα αγγλικά για να ξέρω τι παίζει ακριβώς, και έτσι δεν έτρεξα στα βιβλιοπωλεία για την αγορά του. Αν δεν το έβρισκα φθηνά, πιθανότατα θα αργούσε πολύ η στιγμή για να το αγοράσω. Λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με ένα κωμικοτραγικό θρίλερ με έντονα τα στοιχεία του κυνισμού και του μαύρου χιούμορ, το αστυνομικό κομμάτι του οποίου κατάφερε οριακά να μου κρατήσει το ενδιαφέρον -με το όλο μυστήριο και τη δράση του-, αλλά η τρέλα, οι υπερβολές και οι κατά κάποιο τρόπο σουρεαλιστικές καταστάσεις με ψυχαγώγησαν σε πολύ μεγάλο βαθμό και μου χάρισαν κάποιες ευχάριστες στιγμές. Οι χαρακτήρες μέτρια σκιαγραφημένοι αλλά όσο καμένοι χρειαζόταν για να με κάνουν να ενδιαφερθώ γι'αυτούς, ενώ η όλη ατμόσφαιρα κάπως ηλεκτρισμένη. Η γραφή απλή, όχι και τόσο λογοτεχνική, αλλά οπωσδήποτε ευκολοδιάβαστη και ξεκούραστη. Γενικά πρόκειται για μια τρελή παρωδία αστυνομικού θρίλερ, που διαβάζεται υπερβολικά εύκολα και γρήγορα, ό,τι πρέπει για μια ψυχαγωγική ανάγνωση στην παραλία, με ή χωρίς συνοδεία... τεκίλας φραπέ.

7/10

[BladeRunner]

Ρόμπερτ Λάντλαμ - Προς το Γκαντόλφο (The Road To Gandolfo, 1975)

Τρίτο βιβλίο του Ρόμπερτ Λάντλαμ που διαβάζω, μετά το καλούτσικο "Σχέδιο Κασσάνδρα" (γραμμένο μαζί με τον Φίλιπ Σέλμπι) και το πολύ καλό "Το χειρόγραφο Τσάνσελορ" που διάβασα αμφότερα τον Μάιο του 2011. Ο Ρόμπερτ Λάντλαμ έχει γράψει κάμποσα δυνατά θρίλερ, όλα τους σοβαρά και γεμάτα συναρπαστικές και ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες από τον κόσμο των κατασκόπων και των μυστικών υπηρεσιών. Όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι αρκετά διαφορετικό, μιας και ο συγγραφέας είχε όρεξη για πλάκα, γράφοντας το συγκεκριμένο βιβλίο. Ας πούμε ότι πρόκειται για μια περιπετειώδη ιστορία, μέσω της οποίας σατιρίζει την Αμερικάνικη πολιτική και την οργανωμένη θρησκεία, καθώς και την τρέλα που χαρακτηρίζει πολιτικούς και στρατιωτικούς. Είναι μια ιστορία γεμάτη υπερβολές και τραγελαφικές καταστάσεις, που καταφέρνει όμως να κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη με τη δράση, τα διάφορα τρελά σκηνικά και τους μάλλον καρτουνίστικους χαρακτήρες. Εντάξει, δεν μπορώ να πω ότι κατουρήθηκα και στα γέλια, όμως ήταν ένα βιβλίο που διάβασα πραγματικά πολύ ευχάριστα από την αρχή μέχρι το τέλος, το οποίο μου χάρισε αρκετές ώρες ψυχαγωγίας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν προτείνεται για πρώτη επαφή με τον συγγραφέα: Έτσι, θα βγάλετε τελείως λανθασμένα συμπεράσματα για τη γραφή και τον τρόπο σκέψης του.

7.5/10

 

[BladeRunner]

Ντικ Φράνσις - Στόχος (The Edge, 1988)

Στη βιβλιοθήκη μου έχω πέντε βιβλία του Ντικ Φράνσις (εννοείται όλα αγορασμένα από παλαιοβιβλιοπωλεία μέσα στα προηγούμενα χρόνια), όμως είναι το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα που διαβάζω. Ο Ντικ Φράνσις φημίζεται για τα θρίλερ μυστηρίου που διαδραματίζονται λίγο έως πολύ στον κόσμο των ιπποδρομιών, και το συγκεκριμένο μυθιστόρημα δεν αποτελεί εξαίρεση.

Ο Τζούλιους Απόλλο Φίλμερ αποτελεί το μαύρο πρόβατο των ιπποδρομιών, όντας ένας εγκληματίας που εκβιάζει και απειλεί ιδιοκτήτες αλόγων, εκπαιδευτές και ιππείς, με τους υπεύθυνους ασφαλείας του Τζόκεϊ Κλαμπ να προσπαθούν μάταια να τον πιάσουν στα πράσα. Ο Τορ Κέλσι είναι ένας μυστικός πράκτορας που θα κάνει τα πάντα για να πιάσει τον Φίλμερ τη στιγμή που κάνει ένα έγκλημα. Ίσως στο μεγάλο σιδηροδρομικό ταξίδι κατά πλάτος του Καναδά -ευκαιρία για διακοπές και ωραίους αγώνες ιπποδρομίας για αρκετούς πλούσιους (Καναδούς και μη)-, είναι ο στόχος του Φίλμερ. Ο Κέλσι θα βρεθεί ινκόγκνιτο στο τρένο (ως σερβιτόρος) για να παρακολουθεί τις κινήσεις του Φίλμερ και να αποτρέψει τυχόν δολιοφθορές...

Σαν θρίλερ δεν μπορώ να πω ότι με συγκλόνισε, μου φάνηκε ολίγον τι νερόβραστο και με ελάχιστες στιγμές αγωνίας ή έντασης. Σε αρκετά σημεία βαρέθηκα έως ένα βαθμό, αλλά η γραφή ήταν αν μη τι άλλο ξεκούραστη και ευκολοδιάβαστη, οπότε συνέχιζα την ανάγνωση δίχως τύψεις. Προς το τέλος κάπως ανέβηκαν οι σφυγμοί, αλλά μέχρι εκεί. Πάντως μου άρεσε πάρα πολύ το όλο σέτινγκ του τρένου και του ταξιδιού, καθώς και η ατμόσφαιρα, οπότε έστω και την τελευταία στιγμή θα τσιμπήσει το τέταρτο αστεράκι. Εντέλει, δεν πέρασα και άσχημα!

7.5/10

 

[BladeRunner]

Κάρεν Ντιόν - Η κόρη του βασιλιά του βάλτου (The Marsh King's Daughter, 2017)

Πρώτο βιβλίο της Κάρεν Ντιόν που μεταφράζεται στα ελληνικά, είναι φυσικά και το πρώτο της που διαβάζω. Το αγόρασα με το που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος τον περασμένο Μάιο, αλλά έπρεπε να περάσουν σχεδόν τέσσερις μήνες για να το διαβάσω τελικά. Πρόκειται για ένα καλογραμμένο και ενδιαφέρον περιπετειώδες θρίλερ με κοινωνικές προεκτάσεις, το οποίο κατάφερε να με κρατήσει σε μια κάποια αγωνία από την αρχή μέχρι το τέλος.

Το όλο κόνσεπτ είναι σίγουρα ιντριγκαδόρικο και ιδιαίτερο, ουσιαστικά αυτό ήταν που μου κίνησε την προσοχή: Πως μεγαλώνει ένα κορίτσι, που αποτελεί τον καρπό της ένωσης μιας έφηβης και του βιαστή απαγωγέα της, την οποία έσυρε σε μια απομονωμένη καλύβα στους βάλτους του Μίσιγκαν, κρατώντας την αιχμάλωτη επί δεκατέσσερα χρόνια; Οι αναγνώστες γίνονται μάρτυρες τόσο διαφόρων γεγονότων από το παρελθόν της αφηγήτριας (πως μεγάλωσε, πως έγινε εξπέρ στο κυνήγι και στη ζωή στη φύση, πως της φερόταν ο πατέρας της κλπ), όσο και από το παρόν, στο οποίο έχει κάνει οικογένεια, ενώ καλείται να αντιμετωπίσει εκ νέου τον πατέρα της, ο οποίος απέδρασε από τη φυλακή.

Η γραφή της Ντιόν με άφησε ως επί το πλείστον ικανοποιημένο, με τις περιγραφές της κατάφερε να με ταξιδέψει στους βάλτους του Μίσιγκαν, αλλά και να με κάνει να ενδιαφερθώ για την ξεχωριστή πρωταγωνίστρια. Φοβερά τοπία, σκηνές και εικόνες που μένουν στο μυαλό, η αλήθεια είναι ότι χώθηκα για τα καλά στον κόσμο της ιστορίας. Εννοείται πως δεν είναι τέλειο θρίλερ, μιας και όλο και κάποιες ευκολίες, υπερβολές και αδυναμίες θα συναντήσει κανείς στην πλοκή, αλλά γενικά έχει να προσφέρει δυνατές σκηνές, ωραίες εικόνες και αρκετή αγωνία, ενώ έχει και τη σωστή ατμόσφαιρα.

8.5/10